Περὶ παθῶν

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

195. Choer. Dict. 438. τὸ ἄκμων ϲύνθετόν ἐϲτι παρὰ τὸ α ἐπιτατικὸν μόριον καὶ καμών ἀκάμων καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἄκμων οἱονεὶ ὁ πάνυ κάμνων.

196. E. M. 394, 34: ὐξαντίδοϲ γενεῆϲ: ὐξάντιοϲ· τὸ πατρωνυμικὸν ὐξαντιάδηϲ, τὸ θηλυκὸν Εὐξαντιάϲ Εὐξαντιάδοϲ. ἄρον τὸ α καὶ γίνεται Εὐξαντίϲ ὐξαντίδοϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

197. Ep. Cr. I 422, 19. ρτακίδηϲ. τῷ εἴδει πατρωνυμικόν. τὸ προκατάρχον Πρτακοϲ «καὶ Ἄοιον ρτάκου υἱόν» (Ν 759). τὰ δὲ ἀπὸ

[*](μάλαξ. ϲυγκοπὴ καὶ μετάθεϲιϲ τοῦ μ εἰϲ β βλάξ οὐ γὰρ ἐδύνατο τὸ μ προτάϲϲεϲθαι τοῦ λ.)[*](ad fr. *194. Hoc Herodianeum esse patet ex II. Pr. Α 567: ἔϲτι ῥῆμα ἰάπιω, ὃ ϲημαίνει τὸ διαφθείρω καὶ βλάπτω, ἔνθεν τὸ «επολλὰϲ δ’ ἰφθίμουϲ ψυχὰϲ Ἄϊδι προῖαψενα καὶ μέϲον αὐτοῦ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α «εμέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν» (Α 454) ἔνθεν καὶ τὸ ἴψ. ἔϲτι δὲ θηρίον διατρῶγον τὰ ξύλα.)[*](ad fr. *195. Quamquam Lobechius El. I 221 not. 5 hoc ex confesso fictum esse dicit ut κεκάμηκα — κέκμηκα E. M. 521, 30 tamen ut locas R. M., ubi τὸ κέκμηκα οὐκ ἔϲτι ἀπὸ τοῦ κμῶ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ κεκάμηκα diserte Herodiano adscribitur, sic etiam hoc Choetobosci adnotamentum ex Herodiano petitum videtur, praesertim si memineris eum ap. Arcad. 62, 18 ἀμνόϲ ducere ab ἄμενοϲ παρὰ τὸ μὴ ἔχειν μένοϲ. Accuratius de ἄκμων disseruit Choer. etiam alio loco 819, 22 eadem vestigia premens: ἄξιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διατί ἡ ἑκών μετοχὴ ἐν τῇ ἀέκων ἀναβιβάϲαϲα τὸν τόνον ἔμεινε μετοχὴ καὶ οὐκ ἐγένετο ὄνομα; καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ἐκ τῆϲ α ϲτερήϲεωϲ ϲυντιθεμένη καὶ φυλάττουϲα τὸ τέλοϲ φυλάττει καὶ τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου οἷον δοῦλοϲ ἄδουλοϲ, φίλοϲ ἄφιλοϲ, ϲεμνόϲ ἄϲεμνοϲ, κακόϲ ἄκακοϲ, ψευδήϲ ἀψευδήϲ, ϲαφὴϲ ἀϲαφήϲ τὸ γὰρ τλάϲ Ἄτλαϲ καὶ τὸ βάϲ Ἄβαϲ φυλάξαντα τὸ τέλοϲ καὶ μὴ φυλόξαντα τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου, ἀλλὰ γινόμενα ὀνόματα οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐκ ἔχουϲι τὴν α ϲτέρηϲιν, ἀλλὰ τὴν πρώτην ἐπίταϲιν οἷονεὶ ὁ πάνυ καρτερῶν, πάνυ βαίνων (pr. βοῶν) ἔπειδὴ οὖν ἡ ἀέκων ἐφύλαξε τὸ τέλοϲ τοῦ ἑκών, τούτου χάριν καὶ τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου ἐφύλαξε καὶ ἔμεινε μετοχή. — τὸ ἄκμων ἀπὸ τοῦ α καὶ τῆϲ καμών μετοχῆϲ γενόμενον καὶ μὴ φυλάξαν τὸ αὐτὸ μέροϲ τοῦ λόγου, ἀλλὰ γενόμενον ὄνομα οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ τὸ α οὐ μόνον ϲτερητικὸν δύναται εἶναι ἐνταῦθα, ἀλλὰ καὶ ἐπιτατικόν, ἄκμων γὰρ λέγεται ἢ παρὰ τὸ μὴ κάμνειν ἢ παρὰ τὸ πάνυ κάμνειν· ἄλλωϲ τε δὴ καὶ τοῦ κάμνω ϲυνέκοψε φωνὴν οἷον ἀκάμων καὶ ἄκμων καὶ τούτου χάριν οὐκ ἔμεινε μετοχή. Herodiano deberi videtur etiam E. Or. 17 17 : ἄτρακτοϲ. ταράϲϲω ταρακτόϲ ἀτάρακτοϲ καὶ ϲυγκοπῇ ἄτρακτοϲ; legitur enim hoc adnotamentum medium inter alia Herodianea.)[*](ad fr. 196. Idem in Bekk. An. 850, 28 et An. Ox. IV 327 Apollonio assignatur, cum quo Hlerodianus ceterum de femininis patronymicorum formatione dissentiens de afectione certe huius vocabuli concinisse putandus est.)[*](ad fr, *197. Ex praecedento fr. etiam hoc ab Herodiano profectum esse probatur.)
240

τῶν εἰϲ ιοϲ διὰ τοῦ αδπc ποιεῖ τὰ πατρωνυμικά· ἐχρῆν ἄρα παρὰ τὸ Ἐριχθόνιοϲ Ἐριχθονιάδηϲ, ἀλλὰ κατὰ ϲυγκοπὴν Ἐριχθονίδηϲ.

198. St. B. 20, 4: Ἀγνώνεια: τὸ ἐθνικὸν Ἀγνωνείτηϲ ὡϲ Μαρωνείτηϲ τοῦ λαρώνεια καὶ Καυκωνείτηϲ τοῦ Καυκώνεια κατ’ ἔλλειψιν τοῦ α.

199. St. B. 322, 2: Ἰάμνια: τὸ ἐθνικὸν ἔδει Ἰαμνιάτηϲ. ἔϲτι δὲ καὶ Ἰαμνίτηϲ καθ’ ὕφεϲιν τοῦ α. τὰ γοῦν καθ’ ὕφεϲιν τοῦ α διὰ διφθόγγου εἰϲὶ πλὴν τοῦ Ἰαμνίτηϲ καὶ τοῦ Δαυνίτηϲ.

200. St. B. 385, 10: Κριώα δῆμοϲ τὰ τοπικὰ Κριῶθεν κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ Κριῶϲε καὶ Κριῶϲιν.

201. E. M. 685, 1: πόϲτοϲ: ὡϲ μυχόϲ μύχατοϲ, τρίτοϲ τρίτατοϲ, ἕβδομοϲ ἑβδόματοϲ, οὕτω πόϲατοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν πόϲτοϲ. περὶ παθῶν.

201a. Arcad. 161, 10: ϲεϲημείωται τὸ δάκνω βαρύτονον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ δαγκάνω καὶ κατὰ ϲυγκοπήν.

201b. Il. Pr. Μ 148. τὰ εἰϲ βδϲ μετ’ ἐπιπλοκῆϲ τοῦ χ ὀξύνεϲθαι θέλει, αὐχμόϲ, ίωχμόϲ. ταύτῃ καὶ πλοχμόϲ, εἴτε ϲυγκέκοπται εἶτε καὶ ἐντελέϲ ἐϲτιν, ὀξυτονηθήϲεται.

201c. E. Or. 57, 2, E. M. 316, 40: ἕδνα τὰ πρὸ τοῦ γόωου ὑπὸ τοῦ

[*](ad fr. *198. Aliis locis uliter decernit St. B. 13, 8 et 295, 6 Ἀγαμμειάτηϲ ab Ἀγάμμεια et Ἀγαμμείτηϲ ab Ἀγάμμη repetitur pariter atque Ζηλείτηϲ a Ζέλη et Ζελειάτηϲ a Ζέλεια; cf. praeterea 53, 17; 527, 7; 545, et 431, 15 Μαντούτηϲ ἐϲτὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ὡϲ τὸ ζελείτηϲ. videtur Herodianus inter utramque sententiam fuctuasse similiter atque haesitavit atrum e. g. Ἀγάμμεια prototypon, unde Ἀγάμμη per synlaoephen factum sit, an paragogum ab Ἀγάμμη sit St. B 13, 3 et 11, 15.)[*](ad fr. *199. ct. St. B. 222, 18 Δαύvιον: τὸ ἐθνικὸν Δαύνιοι καὶ Δαυνῖται κατὰ ϲυγκοπὴν ἀπὸ τοῦ Δαυνιᾶται et 264, 6 Ἐξλαύια. τὸ ἐθνικὸν Ἐλαυῖάτηϲ καὶ Ἐλαυίτηϲ ὡϲ Ἰαμνιάτηϲ καὶ Ἰαμνίτηϲ.)[*](ad fr. 200. 8 St. B. 539, 14 Πυθῶθεν ὡϲ Κριῶθεν sc. a Κριώ dicit, haec eadem inconstantia est, quam in fr.198 animadvertimus. fortasse Herodianus pro- nunciaverat: δύναται δὲ καὶ ἐκ τοῦ Κριώ ὡϲ Πυθώ Πυθῶθεν. Praetermisi St. B. 466, 2 Μῶβα: ἔοικε δ’ ἐνδεν τὸ ἀ ἦν γὰρ Μώαβα. τὸ ἐθνικὸν Μωαβίτηϲ, quia Cranius pro teste speciei Μῶβα profertur.)[*](ad fr. 201. Hoc habet etiam Arcad. 50, 3 πόϲτοϲ ἐκ τοῦ πόϲατοϲ. ef. Lob. EI. I 225.)[*](ad fr. [261a]. cf. Lob. El. I 224, Τechn. 126.)[*](ad fr. [201b]. ef. Lob. El. I 226.)[*](ad fr. [201 c]. Haee notatio reperitur eo literae Eloco, ubi plura Herodianea proferri solent. Ex Herodiani libro περὶ παθῶν in E. Orionis  translata videtur notatio)
241

202. E. M. 498, 42: κεβλή ἀπὸ τοῦ κεφαλή γίνεται κατὰ ϲυγκοπήν.

203. Schol. B ad Il. k 374, E. M. 746, 25, Piilem. p. 152. τάρβοϲ: τριϲὶ παραγωγαῖϲ ὁ Ἡρωδιανὸϲ τοῦτο ὑπέβαλε· πρῶτον ἐκ τοῦ ταράϲϲω τάραβοϲ καὶ ϲυγκοπῇ τάρβοϲ παρὰ τὸ ταράϲϲειν τὴν φυχήν. δεύτερον ἐκ τοῦ τρέπω ὁ δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ ἔτραπον τρόποϲ καὶ τάρβοϲ. οἱ γὰρ εὐλαβούνενοι φεύγουϲι. τρίτον ἐκ τοῦ τείρω τὸ καταπονῶ ὁ β’ ἀόριϲτοϲ ἕταρον, τόροϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ β τάρβοϲ καὶ ῥῆμα ταρβῶ «τάρβηϲάν τε (B 368) ἀντὶ τοῦ ἐφοβήθηϲαν.

204. E. M. 767 , 19, Gud. 231, 47: Eητεῖται περὶ τοῦ δίμηνοϲ καὶ. τρίμηνοϲ πόθεν ἄρα ἐϲτίν, ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ τοῦ δύο καὶ τρία ἢ ἐϲ τοῦ ἐπιρρήματοϲ. καὶ ὁ μὲν Ἀπολλώνιοϲ λέγει, ὅτι ἀπὸ τοῦ δίϲ καὶ τρίϲ γίνεται δίμηνοϲ καὶ τρίμηνοϲ· τὸ γὰρ δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἀπὸβάλλει τὸ ϲ· ϲεϲημείωται τὸ διϲθανέεϲ (Od. μ 22) καὶ τὸ τρίϲφυλλον εἶδοϲ βοτάνηϲ παρὰ Κικάνδρῳ καὶ τριϲοίζυοϲ παρ’ Αἰϲχύλῳ. ϲυντιθέμενον δὲ ἀντὶ τοῦ δύο καὶ τρεῖϲ λαμβάνεται, διπρόϲωποϲ ὁ δύο πρόϲωπα ἔχων καὶ τρίπουϲ ὁ τρεῖϲ πόδαϲ ἔχων. ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, τὸ δίμηνοϲ γενέϲθαι ἀπὸ τοῦ δυόμηνοϲ κατὰ ϲυγκοπὴν καὶ τροπὴν τοῦ ῦ ὡϲ Ἀφροδύτη Ἀφροδίτη καὶ τὸ τρίμηνοϲ ἐκ τοῦ τριάμηνοϲ κατὰ ϲυγκοπήν. καὶ ποῖόν ἐϲτιν ἄρα ἀναλογώτερον, τὸ ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ γινόμενον ἢ τὸ ἐξ ἐπιρρήματοϲ, καὶ λέγομεν, ὅτι μᾶλλον τὸ ἀπὸ ὀνόματοϲ·

νυμφίου διδόμενα δῶρα τῇ νύμφᾳ. παρὰ τὸ ηδω τὸ εὐφραίνω ἥδανον καὶ ϲυγκοπῇ καὶ ϲυϲτολῇ ἕδνον. ηδονται γὰρ τούτοιϲ οἱ γαμούμενοι.

[*](ad fr. *202. Hoc Herodianeum esse evincit Arcad.107, 26 τὸ κεβλὴ ἀπὸ τοῦ κεφαλή. ln An. Ox. II 456, 29 κεφαλὴν οἱ Μακεδόνεϲ κεβλὴν τὸ β αντὶ τοῦ ψ λαμβάνοντεϲ ὡϲ ἐπὶ τῆϲ Βερενίκηϲ, Φερενίκηϲ γὰρ ἐϲτιν.)[*](ad fr. 203. Comparari potest Ep. Cr. I 203, 16 θράττειν· γίνεται ἀπὸ τοῦ ταράττειν ἐν ϲυγκοπῇ τράττειν καὶ τροπῇ τοῦ ψιλοῦ εἰϲ δαϲὺ θράττειν καὶ παρὰ τὸ τέραϲ τερατεία καὶ ἐν ϲυγκοπῇ τερτρεία καὶ τερθρεία; de θράττειν cf. Lob. El. 1 219 et de τερθρεία p. 226.)[*](ad fr. 204. Verba τὸ γὰρ δίϲ καὶ τρίϲ —ὁ τρεῖϲ πόδαϲ ἔχων inserui ex E. M. 279. 8 et E. Gud. 585, 10. Hanc enim Apollonii sententiam esse patet ex Schol. ad Od. μ: δὶϲ θανέεϲ. ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου· φηϲὶ γὰρ Ἀπολλώνιοϲ ὡϲ ὅτι δίϲ καὶ τρίϲ ἐν ϲυνθέϲει ἐκβάλλει ϲ δίπουϲ καὶ τρίπουϲ. Tum pro ἁρτάϲαιϲ scripsi ἀντερείϲαι ἄν. —ln fine omissa sunt, quae Herodianus de iis, quae)[*](Philoxeni de ϲτυγνόϲ, quae legitur eo loco, qui sedes est Herodiani , p. 145, 33 ϲτυγνόϲ· ὡϲ παρὰ τὸ ἔτραγον τραγανόϲ, ἔπιθον πιθανόϲ, οὕτω παρὰ τὸ ἔϲτυγον ϲτυγανόϲ καὶ ϲυγκοπῇ ϲτυγνόϲ οἰ δὲ παρὰ τὴν Ϲτύγα φαϲὶν εἰρῆϲθαι· οἱ γὰρ ἀρχαῖοι τὰ μὲν ἀηδῆ καὶ λυπηρὰ ἀπὸ ψυχροῦ ὀνομάζουϲιν, τὰ δὲ ἡδέα καὶ τερπνὰ ἀπὸ τῶν θερμῶν. τὸ οὖν ϲτυγεῖν καὶ φοβεῖϲθαι ἁπὸ τῆϲ Ϲτυγόϲ, ηπερ μυθεύεται ψυχρότατον παρέχειν ὕδωρ. καὶ ὁμοίωϲ ὁ ϲτυγνόϲ παρ’ αὐτὴν εἴρηται. ὡϲαύτωϲ καὶ τὸ «ψόβου κρυόεντοϲ» (1 2) ἀπὸ τοῦ κρύουϲ τοῦ ψυχροῦ. τὴν δὲ τέρψιν θαλπωρὴν παρὰ τὸ τέρπεϲθαι καὶ ίαίνεϲθαι. Φιλόξενοϲ ἐν τῷ περὶ Ῥωμαίων διαλέκτῳ. Item ex libro περὶ παθῶν videtur sequens annotatio: ϲπάργανον, ϲπαάϲϲ ϲπαρἀγονον καὶ ϲπάργανον.)
242

ἰδοὺ τὰ κατ’ ἐντέλειαν παρὰ Ἀθηναίοιϲ ϲυντιθέμενα δεικνύουϲιν ἡμῖν καὶ ταῦτα γίνεϲθαι ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ οἷον πεντέμηνοϲ ὀκτώμηνοϲ. ἴϲωϲ δέ τιϲ ἀντερείϲαι ἄν λέγων, ἰδοὺ λέγομεν καὶ πεντάμηνοϲ καὶ ὀκτάμηνοϲ καὶ δῆλον ὅτι ἀπὸ τοῦ ἐπιρρήματοϲ τοῦ πεντάκιϲ καὶ ὀκτάκιϲ γίνεται τὰ προκείμενα πεντακίμηνοϲ καὶ ὀκτακίμηνοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ κι ϲυλλαβῆϲ πεντάμηνοϲ καὶ ὀκτάμηνοϲ. καὶ λέγομεν πρὸϲ αὐτούϲ, ὅτι τοῦτο ἀληθέϲ, ἀλλὰ πολλάκιϲ οἱ ἀριθμοὶ ἐν ταῖϲ ϲυνθέϲεϲι καὶ παραγωγαῖϲ τρέπουϲι τὸ τέλοϲ εἰϲ α· ὥὑϲπερ γὰρ ἀπὸ τοῦ ὀκτώ γίνεται κατὰ παραγωγὴν ὀκτάκιϲ καὶ ἀπὸ τοῦ πέντε πεντάκιϲ, οὕτω καὶ ϲύνθετον ὄνομα πεντάμηνοϲ καὶ ὀκτάμηνοϲ. δέδεικται οὖν τὰ προκείμενα διὰ τῶν Ἀττικῶν ὀνομάτων τοῦ πεντέμηνοϲ καὶ ὀκτώμηνοϲ μᾶλλον ἐκ τοῦ ὀνόματοϲ γενέϲθαι τὸ δίμηνοϲ καὶ τρίμηνοϲ· οὐκ ἐξ ἐπιρρήματοϲ οὖν, ὥὑϲπερ τινέϲ φαϲιν. τὸ δὲ τετράμηνοϲ ἐκ τοῦ ἐπιρρήματοϲ, ὅτι τετράκιϲ τὸ ἐπίρρημά ἐϲτι καὶ τέϲϲαρεϲ ὁ ἀριθμόϲ.

205. P. M. 111, 44: ἀναϲτάϲ ἀνϲτάϲ Ἡρωδιανόϲ· ἀναϲτάντεϲ ἀνϲτάντεϲ καὶ ἀναϲτήτην δυϊκὸν καὶ ϲυγκοπῇ ἀνϲτήτην τὸ ἀνέϲτηϲαν.

205a. Choer. Dict. 380, 27: κάρηαρ καρήατοϲ καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν κάρητοϲ ὡϲ παρὰ τῷ ποιητῇ (Od. ψ 157)

  • οὔλαϲ ἧκε κόμαϲ.
  • κὰδ δὲ κάρητοϲ

    • 205b. Mon. 23, 25: τὰ εἰϲ μεν λήγοντα πληθυντικὰ ἀεὶ θέλει καθαρὸν ἔχειν τὸ μ, δίδομεν, τίθεμεν, λέγομεν, νοοῦμεν. εἰ μέντοι ϲύμφωνον εὑρεθείη, ϲυγκοπὴ πρὸ αὐτοῦ ὁρᾶται γινομένη ῖϲαμεν ῖϲμεν, ἴδομεν ἴδμεν, ἐοίκαμεν ἔοιγμεν, δέδοιγμεν, ἐπέπιθμεν.

    250c. E. M. 428, 29: «λϲατο βοῦϲ» Ἴβυκοϲ παρὰ τὸ ἠλάϲατο.

    [*](Apollonius exceperat, disseruit: δίϲ θανέεϲ et τρὶϲ οἴζυοϲ κατὰ παράθεϲιν pronuncianda, τρίϲφυλλον vero per pleonasmum literae ϲ explicandum esse ut explicatur in An. Ox. IV 309, numeralia vero velut διϲχίλιοι καὶ διϲμύριοι proprie quidem paratheta esse, sed ϲυνθέτωϲ sub uno accentu pronunciari (cf. E, M 767, 36 τὸ διϲχίλιοι καὶ τριϲμύριοι ὡϲ ἔχοντα τὸ ϲ ἐν παραθέϲει ἐϲτίν). Choer. Ortt. 267, 30 Apollonii sententiam refert recsca Herodiani refututione.)[*](ad fr. 205 cf. Lob. EI. Ι 299.)[*](ad fr. [205a]. cf. Lob. El. 1 230 cum not. 19, in qua locus Ep. I 251, 6 τὸ καρήατοϲ οὐκ ἀπὸ τοῦ κάρηαρ recte emendatur οὐκ ἀπὸ τοῦ κάρηαϲ.)[*](ad fr. [205b]. cf. Lebrs ad h. l. et Lob. El. I 233 et 321, qui citat E. M. 253, 23, Ep. Hom. 214, E. M. 350, 52 et 355, 26.)[*](ad fr. [205c]. ἆλτο Ascalonita ex ἥλατο concisum et spiritum asperum in lenem mutatum putavit Il. Pr Ζ 239, Herodianus ipse lenem ex literarum syntaxi taxi repetivit neque de ayncope cogitavit Il Pr. Α 532.)
    243

    206. St. B. 431, 1: Μανθυρέα κώμη Ἀρκαδίαϲ· τὸ ἐθνικὸν Μανθυρεύϲ διὰ τὸ ἐπάλληλον τῶν δύο εε.

    207. Choer. 178, 29: τὰ παρὰ τὸ κλέοϲ ϲύνθετα εἰ μεταγένωνται εἰϲ ηϲ, τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν φυλάττουϲι τοῦ οὐδετέρου οἷον ἀκλεήϲ, δυϲκλεήϲ, Ἡρακλέηϲ, Ϲοφοκλέηϲ ἐὰν δὲ γένωνται εἰϲ οϲ, μίαν ϲυλλαβὴν ϲυγκόπτουϲι, τουτέϲτι τὸ ε οἷον Πάτροκλοϲ, Ἑχεκλοϲ, έρεκλοϲ, καὶ ταῦτα τῶν ἄλλων τῶν εἰϲ οϲ οὐδετέρων φυλαττόντων τὴν ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν ἐν τῇ ϲυνθέϲει κἄν εἰϲ ηϲ γένωνται κἆν εἰϲ οϲ οἷον ϲθένοϲ ἀϲθενήϲ, γένοϲ εὐγενήϲ, ῥῖγοϲ δύρριγοϲ, ξίφοϲ ἄξιφοϲ, χεῖλοϲ ἀγκυλόχειλοϲ.

    206a. Theogn. 123, 15: τλαίϲιον: γέγονε παρὰ τὸ πέλαϲ καὶ ϲυγκοπῇ πλάϲιοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῑ πλαίοιοϲ. οὕτωϲ Ἡρωδίαν ὸϲ ἐν τῇ καθόλου.