Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
202b. Arcad. 10, 11: τὰ διὰ τοῦ δᾶ ϲπάνια καὶ κατὰ πάθοϲ γενόμενα παρ’ Ἀττικοῖϲ προπαροξύνεται οἴα ὄα, χροία χρόα. τὰ δὲ ἐν ἐπενθέϲει ὀξύνεται ϲτοιά ϲτοά, ῥοιά ῥοά.
[*](ad fr. 293 cf. lo. Al. 35, 1 τὸ πάροιθεν πλεονάϲαν τὸ ῖ.)[*](ad fr. 294. Βic articulus coniunctus est in E. M. cum adnotamento de ὀλέ, quod posuimus fr. 225 et in Sine τοῦτο περὶ παθῶν Ἡρωδιανόϲ subscriptum est. uamquam haec subscriptio ad posteriorem tantum de ὀλέ partem pertinere videtur, tamen etiam prior pars, quae exstat etiam in Schol. AB ad Iliad. l., e Herodiano deprompta sit, nam saepius epitomatores diversos Herodiani locos in. unum adnotamentum conferunt velut in E, M. 226, 49 Βerodiani de genetivo εροντέων et de γερόντεοϲ praecepta in unum corpus conuncta sunt. Huc per tinet fortasse notatio in E. Or. 162, 24: φοινόϲ παρὰ τὸν φὸνον φονὸϲ ἐϲτιν ὀξυτόνωϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ι φοινόϲ.)[*](ad fr. *295 et. Il. Pr. Α 554 εὔκηλον: τὸ εὔκηλον ψιλοῦται κατὰ δύο λόγου, καὶ ὅτι τὸ ῦ ἐπεντιθέμενον ψιλοῖ τὰ δαϲυνόμενα φωνεντα, ὅροϲ οῦροϲ, ὅλοϲ οὖλοϲ κτλ. Ξ 340 τὸ εὔαδεν ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ψιλοῖ, λέγων ὡϲ ὅτι τὰ δαϲυτόμεν ἐν τῇ ἐπενθέϲει τοῦ ῦ ψιλοῦται ὡϲ ὅλοϲ οὖλοϲ οὕτωϲ οὖν καὶ τὸ ἕαδεν εὔαδεν γένοιτο ψιλούμενον.)[*](κοχλίεω καὶ κοχλίαο· ἐπεὶ οὖν τοῦ ἀνθρώπου ή λήγουϲα ϲυνεϲτάλη, ἐκινδύνευε δὲ ϲυϲτέλλεϲθαι καὶ ἡ παραλήγουϲα, τούτου χάριν ἐπλεόναϲε τὸ ι, ἵν’ ἐκταθῇ ή παραλήγουϲα, τῆϲ ληγούϲηϲ ϲυϲτελλομένηϲ.)296. Ep. Cr. 1 2, 11 (E.M.172, 17), Ep.6, 10: αὐτάρ καὶ ἀττόρ, ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον; καὶ λέγομεν ὅτι κατὰ πλεοναϲμόν ἐϲτι τὸ αὐτάρ· κανῶν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι παρεπόμενόν ἐϲτι τῇ ἐκ τοῦ α ϲυνεϲτώϲῃ διφθόγγῳ μετὰ τὴν ἀπόϲταϲιν τοῦ ὑποτακτικοῦ φωνήεντοϲ ἐκτείνειν τὸ α οἶον κλαίω κλάω, αἰετόϲ ἀετόϲ εἴπερ οὖν καὶ ὁ αὐτάρ ϲύνδεϲμοϲ ἔνδειαν εἶχεν τοῦ ῦ ἐν τῷ ἀτάρ, παρείπετο ἄν καὶ ἡ τοῦ α ἐπέκταϲιϲ· πρότεροϲ οὖν ὁ ἀτάρ, δεύτεροϲ ὁ αὐτάρ πλεοναϲμῷ· ὁ δὲ πλεοναϲμὸϲ κοινόϲ, οὐκ Αἰολικὸϲ ὡϲ ὁδόϲ οὐδόϲ κἐπεὶ ἦ φατ’ ἀριϲφαλέ’ ἔμμεναι οὐδόν » (ρ 196) κά Ὅλυμποϲ Οὔλυμποϲ καὶ «ἄρτον οὖλον ἑλών» (ρ 343) ἦν γὰρ ὅλον. νόϲοϲ νοῦϲοϲ.
297. Ep. Cr. I 88, 23: αὕω: εἰ μὲν τὸ ξηραίνω δηλοῖ, γέγονε παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω καὶ τὸ ϲτερητικὸν α ἀὔω αὕω· εἰ δὲ τὸ φωνῶ, παρὰ τὸ ἄω τὸ πνέω, ὥϲ φηϲιν Ἡρωδιανόϲ, ἔνθεν καὶ αὐλόϲ τὸ φωνητικὸν ὄργανον, ἐκ γὰρ τοῦ πνεύματοϲ ἐξέρχεται ἡ φωνή.
298. E. Gud.223, 5: εὔχομαι: ὁ Ἡρωδιανόϲ, ὅτι ϲωϲ ἐκ τοῦἔχω πεποίηται κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ C οἱ γὰρ εὐχόμενοι ἀξιοῦϲιν ἔχειν ὦν βούλονται.
299. E. Or. 57, 31: εὐνιϲ. ὁ ἐϲτερημένοϲ τινὸϲ παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικήν· ὁ γὰρ παρώνυμοϲ χαρακτὴρ ἀπὸ γενικῆϲ γίνεται. οὕτω παρὰ τὴν ἑνόϲ γενικὴν ἕνιϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ εὐνιϲ. οὕτωϲ εὐρον ἐν τῷ περὶ παθῶν.
300. Ζon. 614: ἐδεύηϲεν: ἀπὸ τοῦ δεῶ δεήϲω ἐδέηϲα ἐδέηϲε καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ῦ ἐδεύηϲεν. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
299a. Arcad. 111, 5: βαρύνεται τὸ ἔνη, ὀξύνεται τὸ Θενή πόλιϲ καὶ τὸ εὐνή μετὰ τοῦ ῦ.
[*](ad fr. *296. Herodianeam originem prodit quaestio ποῖόν ἐϲτιν ἀναλογώτερον, quam deprehendimus in fr. 46 et 45, cui respondetur verbis Herodiano consuetis καὶ λέγομεν ὅτι. —Idem habent An. Ox. II 349, 24, ubi pro exemplis productae post abiectum vocalem syllabae proponuntur κεφάλαιον κεφαλἀδιον, οὕὔὔραιον οὐράδιον.)[*](ad fr. 297, Non solum extrema pars, cni Heroliani nomen additum est, ab eo profectum est, sed totum, nam consuetudo est epitomatorum auctorem quem exscripserunt, nominato demum, postquam plura excerpserunt cf. e. g. fr. 258. cf. Il. Pr. Α 461 αὖε: ψιλῶϲ τέτακται γὰρ ἐπὶ τοῦ φωνεῖν. ὅταν δὲ ἐπὶ τοῦ ξηραίνειν ἅπτειν, τότε δαϲυντέον ἔϲτι γὰρ ϲύνθετον (τὸ ἀφαύω addit Lehrsius, Lobeckius Technol. 11 παρὰ τὸ α ϲτερητικὸν καὶ τὸ ὕω τὸ βρέχω).)[*](ad fr. 300. pro δέω cripsi δεῶ ex rcadd. 164, 10 cf. E. M. 315, 56 et 258, 45, Ep. Cr. 1 174, 6.)301. Havorin. Ecl. 94, 1: ἀλεύαϲ. μετοχή· ἀλέω ἀλεύω τὸ δὲ ἀλέω ἀπὸ τοῦ ἀλῶ οἱ γὰρ φεύγοντεϲ πλανῶνται· ἡ μετοχὴ ἀλεύαϲ καὶ «ἀλεύατο κῆρα μέλαινανα (Γ 360). οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.
302. Choer. 487, 12: ἀπὸ τοῦ ξέω προϲερχομένου τοῦ ϲ πρὸ τοῦ ω γίνεται ξέϲω καὶ ἀπὸ τοῦ ἱππεύω ἱππεύϲω ὁμοίωϲ, ἀπὸ δὲ τοῦ χέω οὐ γίνεται ὁ μέλλων προϲθέϲει τοῦ ϲ χέϲω διὰ τὸ μὴ ϲυνεμπεϲεῖν τῷ κακοφώνῳ τῷ ἀπὸ τοῦ φορτικοῦ χέζω, ἀλλὰ χεύϲω γίνεται ὁ μέλλων καὶ τοῦ υ πρὸ τοῦ ζ προϲελθόντοϲ.