Περὶ παθῶν
Aelius Herodianus
Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868
179f. St. B. 608, 9. Ταῦροϲ: τὸ ἐθνικὸν Ταυριανόϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ὡϲ Ζυγιανόϲ.
181a. lo. Al. 37, 31: τὸ θοάν ὀξυνόμενον πλεοναϲμὸν ἔχει τοῦ ο δήν δάν θοάν.
[*](ad fr. 180. Omisi ἔϲτι δὲ ἡ ἀνδρὸϲ ἀδελφή post η γάλωϲ ut ab epitomatore adiecta. Verbis τῶν Ἀττικῶν intellegi πόλεωϲ ἵλεω adnotavit Lob. El. 1 471. cf. Ep. Cr. I 146, 10 ἀμφὶ δέ μιν γαλόῳ (Χ 473) ἐπενθέϲει τοῦ ο γάλωϲ γὰρ καὶ «ἐξ Ἀθόω», Ἄθω γάρ. ἐν δὲ τῷ λαγωόϲ οὐκ ἐπένθεϲιϲ τοῦ ο, ἀλλὰ διϲϲὴ χρῆϲιϲ· λαγώϲ γὰρ καὶ λαγωόϲ, οὐχ, ὡϲ Τρύφων οἴεται, ταῦτα Βοιωτῶν εἰϲι διαλέκτου. ἐκεῖνοι γάρ, φαϲί, τῷ υ προϲνέμουϲι τὸ ο ὑμῖν οὑμῖν, κύνεϲ κούνεϲ.)[*](ad fr. 181. In fne pro Ἄθοοϲ Ἀθόου scripsi cum Lob. El. I 472 Ἀθόωϲ Ἀθόω. cf. St. B. 36, 10 Ἄθωϲ: εἴρηται δὲ καὶ Ἄθοοϲ ὡϲ Κῶϲ Κόοϲ. λέγεται δὲ καὶ κατὰ ϲυναίρεϲιν Ἄθουϲ. ἡ κλίϲιϲ διττή, καὶ Ἄθωοϲ καὶ Ἄθω.)[*](ad fr. [179f]. De his dubitanter Herod. ap. St. B.17, 2 τὸ Ταυριανόϲ καί. Ϲκορπιανόϲ καὶ Ζυγιανόϲ ἀπὸ τῶν Ϲκόρπων καὶ Ταύρων καὶ Ζυγῶν παράγεϲθαι. δοκοῦϲι, δυνάμενα καὶ αὐτὰ ἀπὸ τῶν προτέρων παράγεϲθαι τοπικῶν, ζυγίων, Ϲκορπίων, Ταυρίων.)182. St. B. 641, 16: Τύμωλοϲ: οὕτωϲ ὁ Τμῶλοϲ κατὰ ποιητικὸν μεταϲχηματιϲμόν.
183. E. Gud. 287, 10 O, E. M. 481, 16: ἰωή ἡ φωνή· παρὰ τὸ ἴω γίνεται ἰή καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ ω ἰωή ἡ διικνουμένη εἰϲ τὰϲ ἀκοάϲ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.
184. Ep.Hom. 86, 26, E. M. 157, 26: ἀcπιδιώτηϲ εἰ μὲν ἀπὸ τῆϲ. ἀϲπίδοϲ ἀϲπιδίτηϲ, δηλονότι πλεοναϲμῷ τοῦ ω εἰ δὲ παρὰ τὸ ἀϲπίδιοϲ ἔνθεν «ὑπαϲπίδια (e. g. Ν 158) παραγωγόν, οὐ πλεονάζει ὥϲπερ ἴδιοϲ ἰδιώτηϲ καὶ ἥλιοϲ ἡλιώτηϲ καὶ ἀφηλιώτηϲ, οὕτωϲ ἀϲπίδιοϲ ἀϲπιδιώτηϲ.
E. Or.30, 7: ἀγροιώτηϲ: ἀγρόϲ ἀγρότηϲ ὡϲ δῆμοϲ δημότηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ ι ἀγροίτηϲ καὶ προϲθέϲει τοῦ ω ἀγροιώτηϲ.
185. St. B. 493, 6: Ὁμόλιον πόλιϲ Μακεδονίαϲ καὶ Μαγνηϲίαϲ. τὸ δὲ Ὁμολώϊον κτητικόν ἐϲτι κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ω.
182a. Il. Pr. 0 365: τὸ ἥτε ξείνων θέμιϲ ἐϲτί (Od. ι 268) δαϲύνεται, τὸ δὲ ἠύτε ψιλοῦται.
182b. Ep. Cr. 313, 5: τὰ εἰϲ ω λήγοντα ῥήματα ἕτε βαρυτονεῖται εἶτε περιϲπᾶται, διὰ τοῦ υ βραχυνομένου ἐπεκτείνεται παρὰ τοῖϲ Ἴωϲιν οἷον κινῶ κινύω, φορῶ φορύω, ἐξ οὖ κατὰ παρένθεϲιν Δωρικὴν τοῦ ν φορύνω.
[*](ad fr. *184. Similia habet St. B. 134, 25 Ἀϲπίϲ: τὸ ἐθνικὸν Ἀϲπιδίτηϲ τῷ ἔθει τῶν Αἰθιοπικῶν πόλεων καὶ Λιβυϲϲῶν τὸ δ’ ἀϲπιδιώτηϲ παρὰ τῷ ποιητῇ (B 554, Π 167) κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ ω· ἔϲτι δὲ τοῦτο παρὰ τὸ ἀϲπίδιον Μένανδροϲ κἀϲπίδιον ἐπριάμην τι καὶ μαχαίριον». τὸ δὲ ἀϲπιδίτηϲ Ϲοφοκλῆϲ ἐν Ναυπλίῳ καταπλέοντι «ἀλλ’ ἀϲπιδίτην, ὄντα καὶ πεφραγμένον». Conferri possunt St. B. 474, 7 νῆϲοϲ: ὁ ταύτην οἰκῶν νηϲίτηϲ, τοῦ δὲ νηϲίον νηϲιώτηϲ, p. 512, 20 πατρίϲ. τὸ ἐθνικὸν ὤφειλε πατρίτηϲ· ἄμεινον δὲ τὸ πατριώτηϲ; 4770, 13 αύκρατιϲ πόλιϲ Αἰγύπτου, ὡϲ πολίτηϲ Ναυκρατίτηϲ, καὶ Ναυκρατιώτηϲ ὡϲ Πηλουϲιώτηϲ, ἴϲωϲ ἀπὸ τοῦ Ναυκράτιον Ναυκρατία ὡϲ Ἰταλία Ἰταλιώτηϲ. — De ἀγροιώτηϲ (quod ex E.M. 12, 40 emendavit Larcher) cf. St. B. s. ἀγρόϲ· ἀγρότηϲ καὶ ἀγροιὡτηϲ.)[*](ad fr. [182a]. cf. E. M. 440, 11 τὸ ἤ ἀντὶ τοῦ ὡϲ προϲθέϲει τοῦ τε καὶ πλεοναϲμῶ τοῦ ῦ γίνεται ἠύτε δεῖ δὲ γινώϲκειν ἠύτε ἐν διαϲτάϲει· κανὼν γάρ ἐϲτιν ὁ λέγων, ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ η καὶ υ ἐν μιᾷ ϲυλλαβῇ χωρὶϲ εἰ μὴ ἐν κλίϲει ῥήματοϲ ὡϲ αὐδῶ ηὔδων, αὐχῶ ηὔχουν· ἀναγκαίωϲ οὖν ἡ διάϲταϲιϲ τοῦ ἠύτε ὁμοίωϲ τῷ γρῆυϲ καὶ νῆυϲ, cum quibus congruit fere Apoll. de adv. 559 seqq.)[*](ad fr. [182b]. Ex compluribus de parectasi vocalis υ in verbis (E. M. 115, 13 ἀνύω, E.M. 111, 14 150, 48, Ep. Cr.I 322, 7) adnotamentis hoc recepi, quia iam vox epectasis (cf. Mon. 43, 31 ἐϲθίω) Herodiani memoriam excitat. huc accedit, quod pleonasmum literae ν in verbis Doricum vocat etiam ap. Eustath. 562, 43.)186. E. M. 176, 45: ἀφέωκα τὸ θέμα ἀμφίβολον· ὁ παρακείμενοϲ ἀφεῖκα, εἶτα ἐλλείψει τοῦ ι καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ υ ἀφέωκα. ἄλλοι ὥϲπερ παρὰ τὸ πτῶ γίνεται πέπτηκα καὶ πέπτωκα κατὰ τροπὴν τοῦ η εἰϲ ω, οὕτω καὶ ἧκα πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἕηκα καὶ τροπῇ τοῦ η εἰϲ ω· ἀφέωκα καὶ ὁ παθητικὸϲ παρακείμενοϲ κατὰ τὸ τρίτον ἀφέωνται. οὐ δεῖ δὲ τὰ ἀμφιβαλλόμενα παραλαμβάνειν. οὕτωϲ Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.
187. Ep. Cram. II 338, 24: ἀπαιωρήϲαϲ: ἐκ τοῦ αἴρω τὸ κουφίζω πλεοναϲμῷ τοῦ ω αἰωρῶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ ἔθω εἶθα εἴωθα καὶ ἀφεῖκα ἀφέωκα ἢ ἀπὸ τοῦ ἀφῆκα πλεοναϲμῷ τοῦ ε ἀφέηκα καὶ τροπῇ τοῦ μακροῦ εἰϲ μακρὸν ἀφέωκα, καὶ ἀφέωνται κατὰ πάθοϲ. ὁ Ἡρωδιανὸϲ ταῦτα ἐν τῷ κατὰ πάθη(?).
188. E. Gud. 269, 3: ἰάλεμοϲ: ἔϲτιν ἵημι τὸ πέμπω, ἐκ τούτου γίνεται ἴημοϲ, τροπῇ τοῦ η εἰϲ ε ἴεμοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ αἵ. ϲυλλαβῆϲ ἰάλεμοϲ καὶ ἰαλεμῆϲαι ἐπὶ τοῦ θρηνῆϲαι. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ.
186a. Schol. A ad II. 272. ἄωρτο. —τοῦ ἄρω ὁ παρακείμενοϲ ἦρκα, ὁ παθητικὸϲ ἦρμαι, ὑπερϲυντέλικοϲ ἤρμην, τὸ τρίτον ἦρτο, ϲυϲτολῇ ἄρτο, ἐπενθέϲει τοῦ ω ἄωρτο ὥϲπερ εἶθα εἴωθα. οὕτωϲ Ἥρωδιανὸϲ ἐν τῷ β τμήματι τῷ περὶ παθῶν Διδύμου.
188a. E. Or. 57, 10: ἐτήτυμον. ἐτεόν ἔτυμον καὶ πλεοναϲμῷ τῆϲ τη ϲυλλαβῆϲ ἐτήτυμον.
[*](ad fr.186. Cum lobeckio El.I 480 verba οὐ δεῖ δὲ τὰ ἀμφιβαλλόμενα παραλαμβάνειν in fine posui, quia his verbis refelluntur ii, qui ἧκα pro perfecto aoristi simili habuerunt. Hinc concludi etiam potest Herodianum alteram explicationem quam Philoxeni fuisse ex Ep. Cr. I 57, 10 comperimus praetulisse. Caeterum necesse fuit pro ἀλλ’ ὥϲπερ scribere ἄλλοι.)[*](ad fr. 187. Lob. El. I 481 not. post αἴρω excidisse arbitratur huiuscemodi verba: αἶρα καὶ πλεοναϲμῷ αἰὡρα, ἐξ οὖ οἰωρέω, equidem αἰωρῶ apposui et post εἴωθα proper antecedens fragm. inserui καὶ ἀφεῖκα ἀφέωκα. ad fr. 188. Omisi quae ex alio loco huc de ἰήϊοϲ vel ἰήιοϲ illata sunt (nam ad hoc vocabulum pertinent ὅτε μὲν ἐπὶ ἡλίου λέγεται, δαϲύνεται ἐπὶ τῆϲ ἀφέϲεωϲ τῶν βελῶν). In E. M. 462, 53 etiam altera originato huic, quae sola in E. ud. exstat , praemissa est: ἔϲτιν ἵημι, ἐκ τούτου ἴηοϲ, εἶτα ἰήεμοϲ, τροπῇ τοῦ η εἰϲ α καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ λ ἰάλεμοϲ et in fne pro οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ subscriptum est: οὕτω Φιλόξενοϲ περὶ μονοϲυλλάβων, ὥϲ φηϲιν Ὡρίων. Quun autem in E. Orionis nihil de voce ἰάλεμοϲ traditum sit et constet Herodianum saepe Philoxeni scripta respicere, in E. M. pro Ὠρίων scribendum videtur Ἡρωδιανόϲ. De re cf. Lob. Proll. 98 et 158.)[*](ad fr. 188]. Reperitur eo loco literae Ε, ubi plura Herodianea proferuntur.)189. E. M. 282, 32: ἐδολιοῦϲαν: δολιῶ ὁ παρατατικὸϲ ἐδολίεον ἐδολίουν· τὸ τρίτον τῶν πληθυνφκῶν ἐδολιοῦϲαν. καὶ ὤφειλεν εἶναι ἐδολίεον ἐδολίουν ὥϲπερ ἐποίεον ἐποίουν. ἀλλ’ οἱ Βοιωτοὶ ἐπὶ τῶν μὴ ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ποιοῦϲι τὸ χρίτον τῷ πρώτῳ ἰϲοϲύλλαβον οἷον ἐμάθομεν ἐμάθοϲαν, εἴδομεν εἴδοϲαν, ἐπὶ δὲ τῶν ἐχόντων τὴν μετοχὴν εἰϲ ϲ ὀξύτονον ποιοῦϲιν ἔνδειαν ϲυλλαβῆϲ καὶ φυλάττουϲι τὴν παραλήγουϲαν τῆϲ γενικῆϲ τῶν μετοχῶν οἷον ἐκοϲμήθημεν ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν ὡϲ τὸ «αὐτὰϲ ἐπεὶ κόϲμηθεν» (Γ 1).
190. ὑποπετριδίων ὀνείρων: Ὕμνου εἰϲ Διοϲκούρουϲ πρώτῳ Ἀλκμὰν ταύτῃ τῇ διὰ τοῦ ιδιοϲ παραγωγῇ ἐχρήϲατο, ᾗπερ χρῶνται οἱ ραμματικοὶ ὡϲ τύμβοϲ τυμβίδιοϲ παῦροϲ παυρίδιοϲ, μοῖχοϲ μοιχίδιοϲ,
190a. Eustath. 890, 9: φαϲὶν Ἀπίων καὶ Ἡρόδωροϲ, ὅτι ἔοικεν ὁ Ῥοδίοϲ ποταμὸϲ παρὰ τὸν ῥόον ὠνομάϲθαι πλεονάϲαντοϲ τοῦ δι ὡϲ καὶ ἐν τῷ πίδαξ. πίαξ γὰρ παρὰ τὸ πιεῖν. καὶ ἐν τῷ πόρδαλιϲ καὶ πάρδαλιϲ· παρὰ τὸ προάλλεϲθαι γὰρ καὶ παράλλεϲθαι.
[*](ad fr. *189. Quamquam similis sententia ap. Eustath. 1759, 36 Heraclidi tribuitur, tamen hoc fragmentum ab Herodiano profectum opinor propter extremam partem de κόϲμηθεν, quae fere congruit cum Il. Pr. Δ 222 ἔδυν πληθυντικόν ἐϲτι ϲυγκοπὲν ἀπὸ τοῦ ἔδυϲαν. — εἰ δέ τιϲ λέγοι, ὅτι τὰ ἑνικὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ὁμοφωνοῦντα καὶ ὁμόχρονά ἐϲτιν οἷον ἔλεγον ἐγὠ καὶ ἔλεγον ἐκεῖνοι, ἵϲτω ὅτι ἐκ ϲυγκοπῆϲ ἐϲτι τοῦτο τοῦ ἔδυϲαν· ἐν δὲ τοϲῖ τοιούτοιϲ τρίτοιϲ η ϲυγκοπὴ ἀναδέχεται λῆξιν τὴν αὐτὴν τῇ παραληγούϲῃ τῆϲ γενικῆϲ τῆϲ κατὰ τὴν μετοχήν, ἔϲταϲαν ἔϲταν, ϲτάντοϲ γάρ — ἐκοϲμήθηϲαν ἐκόϲμηθεν, κοϲμηθέντοϲ γάρ. cf. praeterea Choer. Dict. 535, 21 seqq, E. M. 426, 1 ἤλθοϲαν. Ahrens de dial. Aeol. 210 not. 3. Lob. El. I 485.)[*](ad fr.190. Codicis scriptura haec est: Διονύϲιοϲ ὁ Ϲίδιοϲ (cod. V ap. Gaisf. hebet Ϲίδιτοϲ, DM cι) πρῶτον (cod. V πρῶτοϲ) ταύτῃ τῇ ἐπιβολῇ ἐχρήϲατο, ᾗπερ χρῶνται οἱ γραμματικοί, ὡϲ τύμβοϲ τυμβίδιοϲ, παῦροϲ παυρίδιοϲ, ϲχίδιοϲ, πτερόν πτερίδιοϲ. ἐχρῆν οὖν εἰπεῖν καὶ τῶν ὑποπτεριδίων ὑπὲρ τῶν ὑποπετεριδίων. Lobeckius Proll. 357 sic locum emendandum existimavit: Διονύϲιοϲ ὁ Ϲυρακόϲιοϲ πρῶτον ταύτῃ τῇ ἐπιβολῇ ἐχρήϲατο οἷϲ γὰρ χρῶνται οἱ γραμματικοὶ ὡϲ ὁμοίοιϲ τύμβοϲ τυμβίδιοϲ, παῦροϲ παυρίδιοϲ, μοῖχοϲ μοιχίδιοϲ, διαφέρει ἀπὸ μακρᾶϲ ἀρχόμενα. ἐχρῆν οὖν ὑποπτέρων ἢ ὑποπτερύγων. Lucem accepti hic Herodiani locus reperto fragmento hymni Alemanici in Dioscoros (cf. Philolog. XXI p. 126 et XXII p. 1 seqq., ubi Bergkius p. 14 nostrum locum disceptavit,)[*](ad fr. [190a]. Licet de Ῥοδίοϲ et πίδαξ credamus, tamen πάρδαλιϲ et πόρδαλιϲ vocabulorum portentosa originario ab Herodiano aliena putanda est huc accedit, quod pleonasmus syllabae et simplicis consonae ab Eustathio contunduntur. —Ep. Cr. 176, 26 ἑλκεϲιπέπλουϲ: τὸ ο ἐν ταῖϲ ϲυνθέϲεϲι πολλάκιϲ εἰϲ τὸ ἕ μεταβάλλομεν καὶ τὴν ϲι ϲυλλαβὴν προϲλαμβάνομεν οἶον ἕλκω ἑλκόπεπλοϲ ἑλκεϲίπεπλοϲ· πρῶτοϲ πρωτόλαοϲ Πρωτεϲίλαοϲ, πηγόϲ πηγόμαλλοϲ πηγεϲίμαλλοϲ. ἔνιοι δὲ ἀπὸ μελλόντων αὐτὰ ϲχηματίζουϲι τῶν διπλῶν μὲν ἀναλυομένων, τοῦ δὲ ἑ παρεμπίπτοντοϲ οἷον ἕλξω ἐλξίπεπλοϲ καὶ ἑλκεϲίπεπλοϲ, πήξω πηξίμαλλοϲ καὶ πηγεϲίμαλλοϲ non Herodiani est, qui in compositis a verbis barytonis ἔ nativum, non ex ο mutatum habuit si in his quid Herodiancum est, altera explicatio ἕλξω ἑλξέπεπλοϲ ἑλκεϲίπεπλοϲ magis conveniat iis, quae ap. Theogn. p.81 tradit. cf. etiam Ep. I 431, 9 φθιϲίμβροτοϲ.)οὕτωϲ πτερόν πτερίδιοϲ. ἐχρῆν οὖν εἰπεῖν καὶ τῶν ὑποπτέρων ὀνείρων τῶν ὑποπτεριδίων καὶ ὑπερθέϲει τῶν ὑποπετριδίων. οὕτωϲ Ἡρω διανὸϲ ἐν τῷ περὶ παθῶν.
191. E. M. 256, 20. δεξιτερόκϲ: ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, ὅτι ϲυνεξέδραμε τῷ ἄριϲτοϲ ἀριϲτερόϲ καὶ τὸ δεξιόϲ δεξιτερόϲ. τοῦτο γὰρ ϲυνεκδρομή, οὐ πλεοναϲμόϲ, ὥϲπερ, καθὰ παρὰ τὸ πρόβατον γίνεται προβάτερον, οἰόϲ οἰότερον, ὡϲ λέγει Ϲώφρων. τοῦτο γὰρ οὐ λέγεται πλεοναϲμόϲ, ἀλλὰ ϲυνεκδρομὴ τοῦ προβάτερον. οὕτω δεξιτερόϲ ὡϲ ἀριϲτερόϲ.
192. E. M. 537, 31: κρήδεμνον. ὁ Ἡρωδιανὸϲ λέγει, κρήδεμνον λέγεται παρὰ τὸ κάρη καὶ δέμω τὸ κατεϲκευαϲμένον καὶ πεποιημένον εἰϲ κεφαλὴν τῶν νέων.
193. E. Gud. 97, 18: ἄφνω. γέγονε παρὰ τὸ ἀφανήϲ ἀφανῶϲ ὡϲ
[*](cuius sententiam recte enucleavit. ure vir illustrissimus de inellectu initii desperat, quod sicut nunc legitur, sensu caret. Equidem suspicor in verbis principalibus Alcmanem et hymnum in Dioscoros diserte memoratos fnisse et ea, quae primitus exstabant, grammatici describentis ignorantia et librarii neglegentia foede perversa esse. ln Διονύϲιοϲ latere arbitror Διοϲκούρου et πρῶτοϲ vel πρῶτον ex πρώτῳ immutatum esse, ϲιδιοϲ autem esse διὰ τοῦ ιδιοϲ, quod verbis ταύτῃ τῇ ἐπιβολῇ superscripttιm in antecedentem lineam illatum est. quare scribendum opinatus sum Ὕμνου εἰϲ Διοϲκούρουϲ πρώτῳ (sic etiam Apoll. de pron. 334 librum primum indicat) et poetae nomen Ἀλκμὰν excidisse et pro ἐπιβολῇ suspicor παραγωγῇ vel παρολκῇ (cf. 3. P) 357) vel ἐπεκτάϲει (cf. Lehrs q. ep. p. 33, ubi ex Apollonii lexico profertur νηπύτιοι.— ἐπέκταϲίϲ ἐϲτι τοῦ νήπιοι) ponendum esse, nam innuit Herodianus ὑπόπτεροϲ iam satis fecisse et terminationem ιδιοϲ pro οϲ per quandam abundantiam usurpatam esse. ln reliquis Bergkii emenda3ionem amplector. Ab epitomatoribus autem pro iis, quae non intellexerunt, nomina grammaticorum inculcata esse iam supra (fr. 9) vidimus, ubi ex Ἀϲπληδόνα fecerunt Ἀϲκληπιάδην.)[*](ad fr. 191. pro τὸ ἄριϲτοϲ ἀριϲτερόϲ scripsi τῷ, pro καὶ post ὥϲπερ καθά, pro πρόβαϲιν —προβάτιον. πρόβατον προβάτερον et post pro προβάτεον iterum προβάτερον. Sic sententia optime procedit: δεξιτερόϲ a δεξιόϲ ad similitudinem adiectivi ἄριϲτοϲ ἀριϲτερόϲ formatum esse pari modo atque οἰότεροϲ ad analogiam formae προβάτερον. Cur autem προβάτερον minus audax et quasi legitimum habuerit , ea fuit causa, quod πρόβατον natura sua primitus adiectivum est. cui se merum substantivum accommodavit. Etiam Ahrensius de dial. Dor. 388 not. προβάτερον scribendum esse suspicatus cst, Lobeckius vero El. I 335 not. 10 proposuit: ὥϲπερ καὶ τὸ πρόβατον γίνεται προβάτειον οἰόϲ οἰάτειον. lam Arist. poet. 21 commemorat δεξιτερόϲ pro δεξιόϲ. ἐξηλλαγμένον ἐϲτὶν ὅταν τοῦ ὀνομαxerunt, τὸ μὲν καταλείπῃ τὸ δὲ ποιῇ οἷον τὸ «δεξιτερὸν κατὰ μαζόνμ» ἀντὶ τοῦ δεξιόν.)[*](ad fr. 192. verba κάρη καὶ ex iis, quae in E. M. praecedunt: κρήδεμνον — παρὰ τὸ κάρη καὶ τὸ δέω τὸ δεϲμεύω καρήδεμνον καὶ ϲυγκοπῇ κρήδεμνον τὸ τὴν κεφαλὴν δεϲμεῦον, inserui, nam quin haec Herodiani sententia fuerit, dubitari non potest comparata l. Pr. Π 548: παρὰ τὸ καρή ὀξυνόμενον καρῆθέν ἐϲτι καὶ κρῆθεν ἐν ϲυγκοπῇ.)[*](ad fr, 193. Pariter de hoc sentit Apollon. de adv. 580. — dem fere traditur in E. Orion. 17, auctore tacito. ἄφνω· παρὰ τὸ ἀφανὴϲ ἀφανῶϲ ἔδει περιϲπωμένωϲ ἐξέϲτη τὸ ϲ καὶ μετέϲτη ὁ τόνοϲ ἐπειδὴ τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἐπὶρρήματα διϲύλλαβα, μὴ ὄντα Δώρια, βαρύνονται, πόρρω, κάτω, ἔξω. Ab Herodiano profectum videtur etiam ap. Orion. p. 33, 19 βλόξ· μαλακόϲ καὶ παρώνυμον)εὐϲεβήϲ εὐϲεβῶϲ, εὐγενήϲ εὐγενῶϲ καὶ ϲυγκοπῇ καὶ ἀποβολῇ τοῦ ϲ καὶ ἀναδρομῇ τοῦ τόνου διὰ τὸν χαρακτῆρα. οὕτωϲ περὶ παθῶν.
194. Ep. Cr. I 369, 13: τὸ ἰάπτω καὶ τὸ α ἐκβάλλει «μέγα δ’ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν» (Α 454). ὡϲ δὲ παρὰ τὸ ἵῶ ξαλοϲ «ἰξάλου αἰγόϲ» (Δ 105), κονίϲω κονίϲαλοϲ, οὕτω καὶ ἴψω ἴψαλοϲ, ἀφ’ οὗ παρὰ Ϲτηϲιχόρῳ «ἀνίψαλον παῖδα» τὸν ἀβλαβῆ.