Περὶ παθῶν

Aelius Herodianus

Aelius Herodianus, Περὶ παθῶν, Grammatici Graeci 3.2, Lentz, Teubner, 1868

126g. Choer. 95, 24: ἀποροῦϲί τινεϲ λέγοντεϲ, διὰ ποίαν αἰτίαν τὴν Θόαν καὶ τὴν Δἴαν αἰτιατικὴν μὴ λέγομεν ἀπὸ τῶν Θόαντα καὶ Αἴαντα αἰτιατικῶν γεγενῆϲθαι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ καὶ μὴ ἀπὸ ἰϲοϲυλλάβου κλίϲεωϲ, καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι οὐδέποτε γενικὴ διὰ τοῦ ντ κλινομένη πάϲχει ἀποκοπὴν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν οἷον Ξενοφῶν Ξενοφῶντοϲ Ξενοφῶντα, Κτηϲιφῶν Κτηϲιφῶντοϲ Κτηϲιφῶντα. ἀμέλει τὸ Ποϲειδῶν Ποϲειδῶνοϲ μὴ κλινόμενον διὰ τοῦ ντ πάϲχει ἀποκοπὴν κατὰ τὴν αἰτιατικὴν οἷον τὸν Ποϲειδῶνα τὸν Ποϲειδῶ «νὴ τὸν Ποϲειδῶ τοῦτον ἵππιον» (Arist. Nub. 83) ὥϲτε οὖν ἀπὸ ἰϲοϲυλλάβου κλίϲεωϲ ταῦτα.

126h. Choer. 422, 2: πᾶϲα αἰτιατικὴ ἑνικῶν μονοϲύλλαβοϲ ἀρϲενικὴ ἢ θηλυκὴ αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν οὖϲα εἰϲ ν λήγει· τὸ δὲ νὴ Δί οὐκ ἀντίκειται ἡμῖν, ἐπειδὴ οὐχ εὑρίϲκεται αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν, ἀλλ’ ἐν ϲυντάξει.

126i. Ιl. Pr. Ο 128. τὸ ἠλέ ὡϲ καλέ ἐπιθετικῶϲ. εἴτε δὲ ἀπεκόπη εἴτε ϲυνεκόπη ἐκ τοῦ ἠλεέ, ἔρρωται τὰ τοῦ τόνου.

126k. Il. Pr. P 201. ἆ δείλ᾿ : τὸ πλῆρέϲ ἐϲτιν ἆ δειλέ· οὐ γάρ, ὡϲ οἱ ἐξηγηϲάμενοι, τοῦ δείλαιε ἀποκοπή· ἐν ἑτέροιϲ γὰρ αὐτὸϲ λέγει «ἆ δειλώ, τί νυ δάκρυ κατείβετον (Od. φ 86).

127a. Diϲhr. 282, 4: τὰ δίχρονα τὰ ἐκ ϲυναλοιφῆϲ ἐκτείνεϲθαι θέλει κρέαα κρέα, κέραα κέρα· εἰ μέντοι ἀποκοπήν τινα δέξεται τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ τοῦ κέρατα κέρα καὶ κρέατα κρέα, ϲυνεϲταλμένον ἐϲτὶ τὸ δίχρονον.

[*](ad fr. * 127. Haec verba excipiunt: ἐν δὲ τῇ καθόλου οὕτωϲ· ἔϲτιν ἤρ ἡ ἐπικουρία καὶ ὀξύνεται η γενικὴ ἠρόϲ καὶ ἡ αἰτιατικὴ ἦρα καὶ ἐν ϲυνθέϲει ἐπιῆρα. Hinc efficitur in prioribus Herodiani sententiam in alio opere propositam referri, atque suspicari licet librum περὶ παθῶν intellegendum esse. Idem fere habent Zonar. 810 Catholicae mentione facta, E. M. 359, 40 fonte non indicato, Eustath 152, 30 posteriorem tantum opinionem ut Herodiani profert, priorem commemorans, sed auctore tacito. Caeterum cum Lob. El. I 376 pro ἔρω scripsi ἐρῶ.)[*](ad fr. [ 126g]. cf. Lob. El. II 305.)[*](ad fr. [126h] cf. Choer. 183. 5. Lob. El. 11 272.)[*](ad fr. [127a]. cf. II. Pr. 385, Χ 347 et Δ 109, ubi quod nunc exstat, falsum esse persuadet Lehrsius. Ex Herodiano hausit Choer. Dict. 389, 10 τὸ κρέα ἀπὸ τοῦ κρέαα γέγονε κατὰ κρᾶϲιν τῶν δύο αα εἰϲ ἓν μακρὸν ὥϲπερ Ναυϲικάα Ναυϲικᾶ, τὸ γὰρ «κρέα λυγκὸϲ ἔταμνε» (Callim. Dian. 88) ἀπὸ τοῦ κρέατα γέγονε κατὰ ϲυγκοπὴν τῆϲ τά ϲυλλαβῆϲ, ϲυνεϲταλμένον γὰρ ἔχει τὸ α. cf. Lob. El. 1 231.)
218

128. Ep. Cr. I 102, 7: γύναι. κατὰ ἀποκοπὴν τοῦ ξ τὸ δὲ παρὰ Μενάνδρῳ (Mein. ed. min. p. 1033) «ὦ Ζεῦ πολυτίμηθ’ ὡϲ καλαὶ νῷν αἱ γυναί» εἰ μὲν περιϲπάϲειϲ, ἀποκοπὴ ἐκ τοῦ γυναῖκεϲ, εἰ δὲ ὀξύνειϲ, ἐκ τῆϲ γυνή εὐθείαϲ. ἐπεὶ δ’ ἔχομεν παρὰ Φερεκράτει τὴν γυνήν αἰτιατικήν «ὡϲ ἄτοπ’ μητέῤ εἶνάι καὶ γυνήν» καὶ τὴν αἰτιατικὴν τῶν πληθυντικῶν τὰϲ γυνάϲ «ἀλλ᾿  ὁρῶ τὰϲ γυνάϲ», δῆλον ὅτι αἱ γυναί οὐκ ἀποκέκοπται. ἔϲτι δὲ καὶ ὦ γυνή παῤ Ἀλκαίῳ. ἡ δὲ γύναιξ εὐθεῖα ὁμολογεῖται ἐκ τῆϲ γενικῆϲ καὶ τῆϲ τῶν πληθυντικῶν δοτικῆϲ. ϲεϲίγηται δὲ ὡϲ μονήρηϲ. οὐδὲν γὰρ εἰϲ αιξ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν.

129. E. Gud. 308, 26: Καύκων θ’ ἐϲ ἕλικαϲ βόαϲ ἀποκοπῇ ἢ ϲυγκοπῇ. Καύκωνεϲ» «Καυκώνων πτολίεθρον» (Callim. hymn. in lov. 39) καὶ κατὰ ϲυγκοπὴν ἡ ἀποκοπὴν Καύκων. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

130. E. M. 609, 39, Favorin. Ecl. 299, 23: νώ. ἅπαξ ἐχρήϲατο ταύτῃ τῇ λέξει ἐν τῇ Ὀδυϲϲείᾳ «νὼ ἀναβηϲάμενοι» (Od. o 475) καὶ ἐν Ἰλιάδοϲ ε «πρίν γ᾿  ἐπὶ ν τῷδ’ ἀνδρί» (219). ἰϲτέον δὲ ὅτι τὸ νώ καὶ τὸ ϲφώ ϲὺν τῷ ι τινὲϲ γράφουϲι, λέγοντεϲ ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ γενέϲθαι κατὰ ϲυναίρεϲιν τοῦ ω καὶ τοῦ ι εἰϲ τὴν ῳ δίφθογγον. ἀλλ’ ἡ παράδοϲιϲ οὐκ οἶδε τὸ ι ἐγκείμενον. ἕτεροι κατὰ ἀποκοπὴν λέγουϲι χωρὶϲ τοῦ ι, ἀλλὰ λέγει ὁ τεχνικὸϲ ὅτι, εἰ ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ ἀπεκόπη, ὤφειλε περιϲπᾶϲθαι. ἄλλοι δὲ λέγουϲι, τὸ νώ καὶ ϲφώ οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ, ἀλλὰ ταῦτα ἑτέρων θέματά ἐϲτι καὶ ἐκείνων ἕτερα θέματα. λέγει δὲ ὁ τεχνικόϲ, ὅτι ἀπὸ τοῦ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ γέγονε κατὰ ἀποκοπὴν τοῦ ι καὶ ὀξύνεται ἀναλόγωϲ· καὶ γὰρ τὸ ἐν δυϊκοῖϲ

127b. Choer. Dictat. 377, 11: τὰ γόνυα καὶ δόρυα γίνεται καθ’ ὑπερβιβαϲμὸν τοῦ υ γοῦνα καὶ δοῦρα. δύναται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ γούνατα καὶ δούρατα γενέϲθαι κατὰ ἀποκοπὴν τῆϲ τα ϲυλλαβῆϲ γοῦνα καὶ δοῦρα.

[*](ad fr, * 128. Verba καὶ τὴν αἰτιατικὴν τῶν πληθυντικῶν τὰϲ γυνάϲ «ἀλλ᾿  ὁρῶ τὰϲ γυνάϲ ex Choer. Dict. 328, 30, qui ex eodem fonte hausit, adieci; Μενάνδρῳ pro Μιμνέρμῳ emendavit Mein. cf. Lob. El. 11 306.)[*](ad fr. 129. Emendavit locum corruptum Lob. in El I 377.)[*](ad fr. 130. Verba ex loco Odysseae adieci ex Il. Pr. 219, ubi idem initium est: ante ὅτι τὸ νώ inserui ἰϲτέον δέ, deinde pro ἔτι γάρ exhibui ἕτεροι. Technicum Herodianum esse apparet ex simillimis adnotamentis in II. Pr. ε 219, Α 574, Β 262 et 10. Alex. 23, 23: αἱ δυικαὶ πρώτου καὶ δευτέρου κοιναὶ καὶ ἀπαθεῖϲ βαρύνονται νῶϊ ϲφῶϊ καὶ αἰτιατικῇ ταύταϲ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ι μονοϲυλλάβωϲ οἱ Ἀθηναῖοι προφέρουϲι νώ ϲφώ, οὐκ ἔτι περιϲπωμένωϲ, καίτοι τῷ λόγῳ ἀποκοπῆϲ)[*](ad fr. [127b]. Hoc Choeroboscum ex Herodiano sumpsisse docet eius de genetivis γουνόϲ et δουρόϲ sententia in Mon. p 34, quos quum per syncopen ex. δούρατοϲ et γούνατοϲ exstitisse putet, necessario δοῦρα et γοῦνα pro apocopatis habuit. Idem habet E. M. 284, 40.)
219

ω ἀποϲτρέφεται τὴν περιϲπωμένην τάϲιν· διατί δὲ τὸ νῶϊ καὶ ϲφῶϊ δυϊκαὶ ἀντωνυμίαι ἀποκόπτονται καὶ γίνονται ϲφώ καὶ νώ; ὅτι οὐδέποτε ἐν τοῖϲ πτωτικοῖϲ τὸ ω εὑρίϲκεται πρὸ τοῦ ι περιϲπώμενον ἀλλ’ ἢ προπαροξυνόμενον ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἥρωϊ ἢ ὀξυνόμενον ὡϲ ἐπὶ τοῦ Τρωΐ. ἐπεὶ οὖν αὗταί προπεριϲπῶνται, διὰ τοῦτο πάϲχουϲιν, ἵνα διὰ τῆϲ ἀποκοπῆϲ ἐξαμαυρωθῇ ἡ παράλογοϲ τάϲιϲ. τοῦτο γὰρ ἔπαθον καὶ ἡ νῶιν καὶ ἡ ϲφῶϊν κατὰ ϲυναίρεϲιν γινόμεναι νῷν καὶ ϲφῷν, ἵνα διὰ τῆϲ ϲυναιρέϲεωϲ ἐξαμαυρωθῇ ἡ παράλογοϲ τάϲιϲ.

131. Choer. 367, 4: τὸ γάλα ἀπὸ τοῦ γάλαξ κατ’ ἔνδειαν τοῦ ξ. (ἡ γὰρ κλίϲιϲ αὐτοῦ ἀπὸ εὐθείαϲ τῆϲ εἰϲ ξ καταληγούϲηϲ ἐγένετο, γάλακοϲ γὰρ ἡ γενικὴ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ τ γάλακτοϲ ὡϲ ἄναξ ἄνακοϲ καὶ ἄνακτοϲ. ἄλλωϲ τε δὲ πᾶϲα δοτικὴ πληθυντικῶν εἰϲι λήγουϲα μετὰ διπλοῦ ἀποβολῇ τοῦ ι τὴν εὐθεῖαν τῶν ἑνικῶν ἀποτελεῖ οἷον Φοίνιξι Φοῖνιξ, κήρυξι κῆρυξ, Πέλοψι Πέλοψ, Κύκλωψι Κύκλωψ. εἰ οὖν ἐϲτιν ἡ δοτικὴ τῶν πληθυντικῶν γάλαξι, δηλονότι ἀποβολῇ τοῦ ι γίνεται ἡ εὐθεῖα τῶν ἑνικῶν γάλαξ· ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸ ξ οὐκ ἔϲτι τελικὸν τῶν οὐδετέρων, τούτου χάριν ἀπεβλήθη καὶ ἐγίνετο γάλα. ἀμέλει ϲυντιθέμενον τὸ γάλα καὶ γενόμενον εἰϲ ἀρϲενικὸν γένοϲ ἀναδέχεται τὸ κεχρεωϲτημένον ξ οἷον τὸ ἀρτιγάλαξ ὁ νεογάλαξ.

132. Choer. 306, 31, Ep. Cr. 1 100, 9: Διὰ τοῦτο ἀπέβαλε τὸ γύναιξ τὸ ξ κατὰ τὴν κλητικήν, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ αιξ λήγοντα ἢ ἀρϲενικοῦ μόνου γένουϲ εἰϲὶν οἷον Θρᾷξ ἢ ἐὰν ὦϲι θηλυκοῦ γένουϲ, πάντωϲ καὶ ἀρϲενικοῦ εἰϲιν οἷον ὁ Γραίξ καὶ ἡ Γραίξ, ὁ αἴξ καὶ ἡ αἴξ. ὅτι γὰρ λέγεται καὶ ὁ αἴξ ἀρϲενικῶϲ, ἐδήλωϲεν ὁ ποιητὴϲ εἰπών (Δ 105)

  • αὐτίκ’ ἐϲύλα τόξον ἐΰξοον ἰξάλου αἰγὸϲ
  • ἀγρίου, ὅν ῥά ποτ’ αὐτὸϲ ὑπὸ ϲτέρνοιο τυχήϲαϲ
  • πέτρηϲ ἐκβαίνοντα.
    • ἐπειδὴ οὖν τὸ γύναιξ οὐκ ἠδύνατο ἀρϲενικοῦ γένουϲ εἶναι, ἡ γὰρ ϲημαϲία κωλύει, τούτου χάριν ἀπέβαλε τὸ ξ κατὰ τὴν κλητικὴν καὶ γέγονε ὀφειλούϲαϲ περιϲπᾶϲθαι, ὡϲ τὸ Ποϲειδῶ κυκεῶ. ἀλλ’ οὐδὲν δυικῶν εὐ θείαϲ πτώϲεωϲ καὶ αἰτιατικῆϲ περιϲπᾶται, ὅθεν ὠξύνθηϲαν μετὰ τὴν ἀποκοπὴν. [*](cf. Arcad. 179, 1, Eust. 155, 43. Lob. El. 11 276. Quod technicus sibi ipsi contradicere videtur verbis εἰ ἀπὸ τοῦ νῶϊ — ὤφειλε περιϲπᾶϲθαι, ex Herodiani more explicari debet, qui postquam quae contra aliquam sententiam dici possunt, exposuit, profert, quae eam sustentent, hoc loco canonem τὸ ἐν τοῖϲ δυϊκοῖϲ ω ἀποϲτρέφεται τὴν περιϲπωμένην τάϲιν.) [*](ad fr. 131. Hoc ex Herodiano deprompsisse Choeroboscum demonstrat Eustath. 1627, 47: ὅτι τὸ γάλα εἰϲ ξ δοκεῖ λήγειν, ἐπιϲτώϲατο Ἡρωδιανὸϲ καὶ ἀπὸ ϲυνθέτου του ἀρτιγάλαξ καὶ ἀπὸ πληθυντικῆϲ δοτικῆϲ. Quae ap. Eust. antecedunt, ab eodem Herodiano petita videntur et a me libro περὶ κλίϲεωϲ ὀνομάτων attributa sunt. cf. E. M. 60, 56.) [*](ad fr. 132 Etia hoc ab Herodiano profectum esse docet Eustath 113, 34 οὐδὲ ἡ γυναικὸϲ γενικὴ εὐθεῖαν ἐκφωνουμένην ἔχει τὴν γύναιξ, ἀλλὰ καθ’ Ἡρωδιανὸν εἰπεῖν ἑτερόζυγοϲ ἡ γυναικὸϲ γενικὴ ἐξενήνεκται ὡϲ πρὸϲ τὴν εὐθεῖαν. γυνή γάρ et idem p. 1922, 8 cf. Lob. El. 11 285 cum not. 2.)
    220
    γύναι, ἵνα μὴ εὑρεθῇ εἰϲ αιξ λῆγον καὶ θηλυκοῦ μόνου γένουϲ ὄν. διὰ ταύτην γὰρ τὴν αἰτίαν καὶ ἡ γύναιξ εὐθεῖα ἐπιλέλοιπεν. ἐν δὲ τῇ ϲυνθέϲει, ἐπειδὴ γίνεται ἀρϲενικοῦ γένουϲ, ἀναδέχεται τὴν εἰϲ αιξ κατάληξιν οἷον
  • ὡϲ ὢν ἄπαιϲ τε κἀγύναιξ κἀνέϲτιοϲ
    • παρὰ Ϲοφοκλεῖ ἐν Ἀθάμαντι (fr. 4 Naucks).

    133. Choer. 360,20: «Ζεῦ ἄνα, Δωδωναῖε, Πελαϲγικέ, τηλόθι ναίων» (Π 233) χωρὶϲ τοῦ ξ ἐϲτὶ καὶ ἔϲτιν εἰπεῖν, ὅτι ὁ ποιητὴϲ διὰ τὸ μέτρον ἀπέβαλε τὸ ξ, ἀμέλει ὅτε ὁ ποιητὴϲ ἐδεήθη μακρᾶϲ ϲυλλαβῆϲ, διὰ τοῦ ξ εἶπεν αὐτὸ κατὰ τὴν κλητικὴν οἷον «Ἀτρείδη κύδιϲτε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων» (Β 434).

    134. Eustath. 1560, 26. Ἡρωδίανόϲ φηϲιν, ὅτι τοῦ ἄλειφα καὶ λίπα ἡ κατάληξιϲ οὐκ ἀήθηϲ· ἀλλὰ τὸ μὲν ἄλειφα οὕτωϲ ἐγένετο· ὥϲπερ θένω θέναρ, δείρω δέραϲ, οὕτω καὶ ἐκ τοῦ ἀλείφω ἄλειφαρ ἢ ἄλειφαϲ καὶ ὑποϲτολῇ τοῦ ρ ἢ τοῦ ϲ ἄλειφα. τὸ δὲ λίπα ἐξ ἀναλόγου ἀντιπαραθέϲεωϲ ἐγίνετο. ὡϲ γὰρ κῶοϲ κῶαϲ, ὕδοϲ ὕδαϲ, γῆροϲ γῆραϲ, οὕτω καὶ λίποϲ λίπαϲ, ἐξ οὐ λίπα, ἵν’ ᾖ γένοϲ μὲν τὸ λίπα, εἶδοϲ δὲ τὸ ἔλαιον.

    135. E. M. 188, 9: βάραγχοϲ. Ἱππῶναξ μάλιϲτα πλεοναϲμῷ τοῦ α· οἱ γὰρ ἄλλοι βράγχοϲ καὶ βραγχᾶν ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν καὶ πολλάκιϲ ἐϲτὶ παρὰ τοῖϲ Ἀττικοῖϲ. Ἡρωδιανόϲ.

    136. Ε. M. 52, 8: ἀκράαντον: ἐκ τοῦ κραίνω τὸ τελειῶ ὁ μέλλων κρανῶ ἔκρανα καὶ ὥϲπερ ἀπὸ τοῦ χραίνω χραντόϲ καὶ ἄχραντοϲ καὶ φαίνω φαντόϲ καὶ ἄφαντοϲ, οὕτω καὶ παρὰ τὸ κραίνω κραντόϲ καὶ ἄκραντοϲ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ α ἀκράαντοϲ ποιητικῶϲ.

    [*](ad fr. * 133. Cum Lobeck. Rhem. 313 pro κείρω κέραϲ scripsi δείρω δέραϲ, quia κέραϲ potius ad κάρα referendum est. cf. E. M. 60, 50 ἄλειφα· ἀπὸ τοῦ ἀλείφω ἀλεῖφαρ καὶ κατὰ ἀποκοπὴν ἄλειφα κτλ. Lob. El. ΙΙ 282 et 299. — Ut huic de apocope particulae finem imponam, ea quae de ϲ mobilI Herodinus in diversis scriptis commemoraverat, hic subiiciam: ἀτρέμα ἀτρέμαϲ, ἠρέμα ἠρέμαϲ Io. Alex. 33, 21 et 38, 13; πολλάκιϲ πολλάκι. τουτάκιϲ τουτάκι, θαμάκιϲ θαμάκι Io. Alex. 37, 12 χωρίϲ et χῶρι 10. Alex. 37. 7 (Choer. 853, 8, Lob. El. 11 283), ἐγκυτίϲ et ἐγκυτί 10. Alex. 38, 21, ἄντικρυϲ et ἀντικρύ id. 37, 14, ἀμφίϲ Mon. 45, 27: οὐ γνήϲιον ἔχει τὸ τέλοϲ ἢ ἴϲωϲ ἐνήλλακται (Lob. El. II 211), οὕτωϲ et οὕτω κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ϲ E. M. 643. 30 collato cod. Parisin. 2720 in Anecd. Parisin. Cr. IV 13; denique in E. Gud. 97,18 in ἄφνω ex ἀφανῶϲ orto per syn copen ϲ abiectum putavit.)[*](ad fr. 135. cf. Hes. βαράγχια· τὰ βράγχια τῶν ἰχθύων. Quum βαραγχιᾶν penitus ignotum sit, Lobeckius El. I 404 suspicatur Herodianum verbis aliter collocatis idem dixisse atque Moer. 192, 20 Bekk. βραγχᾶν Ἀττικοί, βραγχιᾶν Ἕλληνεϲ, ita ut scribendum sit. οἱ γὰρ ἄλλοι βράγχοϲ καὶ βραγχᾶν ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν pro οἱ γὰρ ἄλλοι βράγχοϲ. καὶ βαραγχιᾶν ἀντὶ τοῦ βραγχιᾶν. Atque sic exhibui,)[*](ad fr. * 136. Hoc Herodianeum esse concludi potest ex fr. περὶ παθῶν infra. proponendo ap. Theogn. 91, 24, ubi κρήηνον πλεοναϲμῷ τοῦ η ex κρῆνον repetitur.)
    221

    137. E. M. 722, 28: Ϲπαρτιάτηϲ: ἀπὸ τοῦ Ϲπάρτη Ϲπαρτίτηϲ. καὶ. πλεοναϲμῷ τοῦ α Ϲπαρτιάτηϲ· ὅμοιόν ἐϲτι καὶ τὸ Κροτωνιάτηϲ. Ἡρωδιανὸϲ περὶ παθῶν.

    138. Steph. B. 480, 1: Νώνακριϲ: τὸ ἐθνικὸν Νωνακρίτηϲ καὶ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α Νωνακριάτηϲ, ὁ Ἑρμῆϲ. Λυκόφρων (v. 680) «Νωνακριάτηϲ τρικέφαλοϲ φαιδρὸϲ θεόϲ».

    139. St. B. s. v.: Φᾶϲιϲ πόλιϲ τῆϲ Αἴαϲ ἐν Κόλχοιϲ. τὸ ἐθνικὸν ἔδει Φαϲίτηϲ ὡϲ Ὀαϲίτηϲ Μεμφίτηϲ ἢ Φαϲιάτηϲ πλεοναϲμῷ τοῦ α ὡϲ καὶ λέγεται.

    140. St. Β. s. v.: Φᾶριϲ πόλιϲ τῆϲ Λακωνικῆϲ. Φαρῖται καὶ Φαριάτηϲ ὡϲ Ϲπαρτιάτηϲ.

    141. St. B. 485, 8: οἰκιάτηϲ κατὰ πλεοναϲμὸν τοῦ α ἀπὸ τοῦ οἰκίτηϲ.