On Enclitics

Ὁμοίωϲ εἰ προπεριϲπῷτο ἡ προκειμένη λέξιϲ ἐγκλιτικοῦ ἐπιφερομένου, ἐγείρει τὴν μετὰ τὴν περιϲπωμένην βαρεῖαν οἷον

οἶκόϲ τιϲ

Ϲχοῖνόν τε Ϲκῶλόν τε

(Β 497),

γυναῖκέϲ εἰϲιν

— χωρὶϲ εἰ μὴ προκέηται τροχαῖοϲ προπεριϲπώμενοϲ μέν, ἔχων δὲ τὴν τελευταίαν θέϲει μακρὰν οἷον φοῖνιξ ἐϲτί, κῆρυξ ἐϲτίν — κἂν παροξύνοιτο τροχαϊκὴ οὖϲα

ἄλλόϲ τιϲ

,

ἔϲτί τιϲ

,

ἔνθά ποτε

Λάμπέ τε

(Θ 185),

φύλλά τε καὶ φλοιόν

(Α 237),

τυφθέντά τε

.

Ἔτι καὶ αἱ ὀξυνόμεναι λέξειϲ, βαρυνόμεναι δὲ διὰ τὴν ϲυνέπειαν οἷον Ζεύϲ Ζεὺϲ δέ, καλόϲ καλὸϲ ἄνθρωποϲ, ϲοφόϲ ϲοφὸϲ ἀνήρ, ἐγκλιτικο͂ ἐπιφερομένου τὴν βαρεῖαν ἐγείρουϲιν

αὐτόϲ αὐτόϲ μοι

,

Ζεύϲ Ζεύϲ τε

. τὸ δὲ τίϲ φυλάττει τὴν ὀξεῖαν

τίϲ πόθεν εἰϲ ἀνδρῶν

(Φ 150). ἔτι καὶ ἐπιφερομένη ϲτιγμὴ οὐ κοιμίζει τὴν ὀξεῖαν εἰϲ βαρεῖαν

ὠκὺϲ Ἀχιλλεύϲ·

(Α 84). εἰ δὲ περιϲπῷτο ἡ λέξιϲ, φυλάττεται ἡ περιϲπωμένη

καλῶϲ μοι, ϲαφῶϲ γε

,

ποῖ ποτε

,

πῶϲ ποτε

,

πῇ με φέρειϲ;

Ἐὰν οὖν ϲυμβῇ πλείονα ἐφεξῆϲ ἐγκλιτικὰ εἶναι, πολλαὶ ἔϲονται αἱ παράλληλοι ὀξεῖαι, ὡϲ παρ’ Ὁμήρῳ

ἤ νύ ϲέ που δέοϲ ἴϲχει ἀκήριον

(Ε 812). τρεῖϲ γάρ εἰϲιν ἐφεξῆϲ αἱ ὀξεῖαι. δυνατὸν δὲ καὶ πλείουϲ ἐπινοῆϲαι οἷον

εἴ πέρ τίϲ ϲέ μοί φηϲί ποτε

. τὸ γὰρ

εἰ

ὀξύνεται διὰ τὴν ἐπιφορὰν τοῦ

πέρ

ἐγκλιτικοῦ. τὸ δὲ

πέρ

διὰ τὸ

τίϲ

, τὸ δὲ

τίϲ

διὰ τὸ

ϲέ

, τὸ δὲ

ϲέ

διὰ τὸ

μοί

, τὸ δὲ

μοί

διὰ τὸ

φηϲί

, τὸ δὲ

φηϲί

διὰ τὸ

ποτέ

. ὥϲτε ἐφεξῆϲ εἶναι ἓξ ὀξείαϲ, εἰ καὶ ϲπάνιον τὸ τοιοῦτον διὰ τὴν τοῦ πνεύματοϲ ϲυνέχειαν δεομένην ἀναπαύϲεωϲ.