On Enclitics

Αἱ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ ἀντωνυμίαϲ τῆϲ αὐτόϲ ἀεὶ ὀρθοτονοῦνται, αὐτὸν ἐμέ, αὐτῷ ἐμοί. ὑπεξαιρείϲθωϲαν δὲ αἱ παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ παραλόγωϲ ἐγκλινόμεναι

ἀλλά οἱ αὐτῷ ὀλέϲειε Ζεὺϲ βίην

(δ 667) καὶ

Εὐρύαλοϲ δέ ἑ αὐτόν

(θ 396) καὶ εἴ τινεϲ ἄλλαι μετὰ προθέϲεων ἢ ϲυνδέϲμων ἐνεκλίθηϲαν παραλόγωϲ. αἱ κατ’ ἀρχὴν τιθέμεναι, κἂν μὴ ἔχωϲιν ἀντιδιαϲτολήν, διὰ τῶν ἀρκτικῶν τόπων ὀρθοτονοῦνται·

ἐμὲ δ’ ἔγνω καὶ προϲέειπεν

(λ 91).

Ἐξ ἐπιρρημάτων δὲ ἐγερτικά ἐϲτι τὰ ἐκ πεύϲεωϲ ἀοριϲτούμενα, ἔχοντα τὴν αὐτὴν ἀκολουθίαν τῶν τόνων τήν τε ποϲότητα τῶν ϲυλλαβῶν. τὸ μὲν γὰρ ποῦ ἐγκλιτικόν ἐϲτιν, ὡϲ ἐν τῷ

εἴ που ἐϲαθρήϲειεν

(Γ 450), τῶν πευϲτικῶν ἑκάϲτοτε ὀρθοτονουμένων. ἐκ πεύϲεωϲ δὲ ἀοριϲτούμενα, πότε

πότε γράφειϲ;

ποτέ

καί ποτέ μοι τρὶϲ τόϲϲα

(Α 213), πόθι

πόθι τοι πτόλιϲ

(α 170), ποθί

αἴ κέ ποθι Ζεύϲ

(Α 128), πῇ

πῇ ἦλθεϲ;

πῇ

ἀλλά πῃ ἄλλῃ

(γ 251), πόθεν

πόθεν ἦλθεϲ

, ποθέν

καί ποθεν ἐλθών

, πῶϲ

πῶϲ ἦλθεν

, πῶϲ

ἀλλ’ οὔ πωϲ ἅμα πάντα

(Δ 320) καὶ χωρὶϲ τοῦ ϲ̅

μηδέ πω ὑπ’ ὄχεϲφιν

(Ψ 7).