De constructione

αἱ δὴ οὖν προθέϲειϲ οὐ κατάρξαϲαι τῶν λέξεων ὁμόλογον ἔχουϲιν τὴν [*](voces inveniantur, ad quas inclinantur, et cticulns postpositivns. errat enim Τypho, qui hunc articulum docet locum suum deseruisse in huiusmodi enontiatia. ὃϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με, et factum esse praepositivum, qui [natura nemneque postpositivus sit. nam nec praeponitur ulli casuali in hoc enuntiato vocula, nec postpositivus nominari potest telis articulus, cum non repetat nomen antecedens. neqne magis ibi sticoli nomen indere licet ὅϲ voci, ubi ei τιϲ adiungitur. nam si indefinito τιϲ praeponitur ὅϲ, ipsum quoque indefnitam habet vim, quae prorsus contraria est asticulorum natorae .)) [*](ARGVM. § 7. iam [ut redfeamus ad praepositionm traiectionem] praepositiones) [*](ESTIM. ET ADN. EXEG. 11 10 de pron. 8, 3, ubi de vocibus soni paris sed diversae notionis agit: μηδὲ τὸὅϲ ὄρθρονλεγέτωϲαν ὑποτακτικόν, ὅτι καὶ ϲύναρθρον ἀντωνμίαν ϲημαίνει (i. e. pronomen possessivum tertiae personae est) καὶ ἀόριϲτον μόριον ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με. item de adv. 122, 9 tale ὅϲ ex articulorum numero excludit: εἰ γὰρ μὴ προτεθείη ὄνομα τοῦ τοιούτου ἄρθρου, οὐδ’ ἄν ἔγ τὸ ρθρον ὡϲ ἄρθρον ἀκούοιτο, ὡϲ δὲ ἀόριϲτον μόριον, εἰ τῇδε ἀποφαινόμεθα· ὅϲ μεθύει βλάπτεται ῖϲον γάρ ἔϲτι τῷ εἴ τιϲ μεθύει βλάπτεται. efr etiam 90,19.108.16 et 26.318.20 (ubi κατὰ παραλληλότητα usurpata dicuntur ὅϲ et τιϲ). Ska II 18. —5 de lacuna quam indicavimus vide Adn. crit. — 6 οὐδ’ ἐν πτωτικῷ τὸ ὅϲτιϲ = οὐδ’ ἐν πτ. τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲτϲ. ὅϲ cum altero casuali comnuctum in ὅϲτιϲ nen magis articulus dici potest. ad hunc ἐν praeposiionis usum, ut id sigmifcet quod cum vel apud cfr 86,18. 144, 24 — 7 ἐν οἶϲ κω αὐτὸ ϲυναοριϲτοῦται opponita sunt antecedentibus, ut ἐν οἶϲ hoc loco idem valeat stque advereativum cum. —8 πλέον τοῦ τίϲ. quis ὅϲcum indefinito τιϲ compositum ipsum quoque indefnitum sensum habet,in hac compositione vis dupliciter indefnitainest. — 11 ad οὐ pmc articipio condicionsli adiunctum vide Adn. exeg.ad 394, 4 huius ed.) [*](ADN. ERIT., DISCR. SCR. IN A ABb. 1 ὁ ente εἰρημένοϲ add b cum 2 γίνονται CB | ante ὲν add ὡϲ B ἅν] εαν] A, quod praetulit Egenolff*. at vide Testim. || 3 γε om A 1b, add A2CB post γε add εἰ B | ὑποτακτικὸν om Ab | τω τοιουτω A. || ἀναπολοῦν b cum Sophiano, αναπλουν A, ἄν ἁπλοῦν B ἄν ente τὸ προκείμενον exhibet et ἁπλοῦν post ὄνομα |προκείμενον CB B 5 μόνον] μενον A. Post μόνον nonnihil intercidisse videtor, sufficiant haec: τὸ ὅϲ ἄν ἔλθῃ οὐκ ἔϲτιν ἄρθρον, brachylogia Apollonio usitata = τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ. RSchneider putat nos hic quoque habere ἔλλειψιν scriptoris, non librerii || ἐν πτωτικῷ] εμπτωτικω A. | pro τὸ ὅϲτϲ Schoemann* inuria flagitat τῷ ὅϲτιϲ || 7 προτάϲϲεϲθαι add Uhlig 10 ὄγει] fol 81v A. αί Ab, ἄ CB 11 δὴ om CB)

[*](307 b) μετάθεϲιν, κἆν τὰ δευτερεύοντα ἦ μετατεθειμένα κατὰ τὴν ἀρχήν· πάλιν γὰρ αὐταὶ δεύτεραι γενόμεναι καὶ τῆϲ δεούϲηϲ τάξεωϲ ϲτερούμενmι [*](c. II.) ὁμολογοῦϲιν μετατεθεῖϲθαι. γελοῖον οὖν μοι δοκεῖ τὸ ζητεῖν πότερον [*](302 s) αὗταί εἰϲιν αἱ μετατιθέμεναι ἢ τὰ ταύταιϲ δευτερεύοντα μόρια.

Ἔcτι δὲ καὶ ὑπὲρ τῆϲ ἀμειβομένηϲ τάϲεωϲ κατ’ αὐτὰϲ φάναι, 5 De De anastrophe accentus praepositionus. ὡϲ τὸ πρῶτον καὶ ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι τοῦ λόγου ἐξαίρετά τινα παρέπεται, ἃ οὐ πάντωϲ ϲυμφερόμενα τοῖϲ ἄλλοιϲ ἄπορα καταϲτήϲεται, ὥϲ γε ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τῶν ἐγκλιτικῶν μορίων καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν πυϲμάτων κατὰ βαρεῖαν τάϲιν καὶ τῶν ἀορίϲτων κατ’ ὀξεῖαν. οὐ δὴ οὖν ἀπψδὸν τὸ τὴν πρόθεϲιν διτονεῖν, ὅπερ ἐπικοινωνεῖ καὶ ἀντωνυμίαιϲ ἐγκλινομέναιϲ καὶ ὀρθοτονουμέναιϲ, τῷ ωϲ ἐν ἀρχῇ τιθεμένῳ καὶ ἐν μέϲῃ λέξει, καθὸ [*](principe loco relicto apparet tαunspositas esse [et sic iure appeari posse], uamquam hoc quoque verum est, ess voces, quae posteriorem locum οbtinere debebant,priorem occupaverunt, transpositas esse [et sic vocari  posse non] minus quam praepositiones]. ridicnlnm est igitur inquirere, utrum praeposiuiones trsnsponantur an eae voces, qua um legitimas loens est secundus.) [*](ARGVM. § 8. Mutatio autem accentus praepositionum primum ita defendi potest ut dicatur aHiorum quoque vocum generum propria esse ac difficultater afferre, quia ab ceteris vocibus dissmmtiunt cuius generis sunt tenor vocum eneiticerum, barytonesis interrogativarum, oxytonesis indefniterum. non absonus igitur absnrdnsve duplex praepositionum accentus est, praesertim cum communem eum habeant cum pronominibus inclinatis et orthotonnmenis, cum ὡϲ adverbio, cum ἠ coniunctione.) [*](TESTIM. ET ADN EXEG. 1 κἄν —ἀρχήν haec inepta videntur nisi confers 305, 11, ubi sententia (quae hie redarguitur) refertur eorum, qui dicebent non tam praepositiones ranspositss esse in anssttαophe, quam voces quae post praeponitionem sequi debebant. — 11 τῷ ωϲ Lebrs qu. ep. 63, Aristsrch. 386 378 demonstrait ὡϲ vocolam semper, et ubi demonsrativam vim et ubi relativam habet, in oxytonorum numero habuisse Apelloninm Herodisnumque nec minus Aristarchum aliosque, exeeptis iis tantum locis, ubi praemissa καὶ vel οὐδὲ coninncfione idem velet atque ὅμωϲ: ibi emim circumflexmm accentum ei indidisse illos grxmmsticos. Apoll. de hac re disserit de adv 169, 25seqq. 179, 14. de coni. 255,17, ubi quae leguntux ἐν δὲ μέϲῃ τῇ φράϲει περιϲπῶνταϲ, RSchneider comm. 256 recte ita interpretatur, ut mente ἔϲθ’ ὅτε suppleat et ad illos locos verba refeαat, ubi vocula idem quod ὅμωϲ signifcat. Herodiani loci sunt π.μον.λέξ. 25, 29 (p 232. 8 Ltz) et prosod.Il sd H 31, Λ 720 et prosod. cathol. 493, 1 apud Lentxium.) [*](Ans. CRIT., DISCR. SCR. IN ABb. 1 καν (non και ut Bekker ait) A1, om. CB, κατὰ A2b, ὅταν Dud, καθὸ 0Schneider Ztschr. f. Alt. 1843 652 | ἧ Dud., η A, ἤ CBb, ἦν OSchneider l. 1. | μετατιθέμενα CBb κατὰ om CB 2 αὐταὶ OScheider 1 l., αυται A, αὗται CBb γινόμεναι CBb || 3 μετατίθεϲθαι Β || 4 αὐταί B 5 δὲ om B |κατὰ ταύταϲ CB || 6 καὶ om b, post καὶ add δεύτερον A CB, sed in A. a prima m. inductum || 8 πυϲματικῶν Ϲ, προϲτακτικῶν B || 9 δὴ] δε A. ἀπψδὸν] αποδον A (prius quoque o A scripsit nec nisi redintegraνit A 2), ἀπδον Cb B exhibet ἀπέδοντο τὴν πρ. || 10 διττονοῖν B || 11 τω ωϲ A, τὸ η CBb | τιθέμενον CBb λέξει] alterum exemplux huius usus λέξιϲ vocabuli, ut idem valeat atque φράϲιϲ, frustra apud Ap.quaesiveris)

περιϲπᾶται ---, παραπληρωματικῷ τῷ η περιϲπωμένῳ μὲν καῖ ἀρχὴν τῶν λόγων, οὐ μὴν κατὰ τὰϲ ὑποτακτικὰϲ ϲυντάξειϲ, ὡϲ ἐν τῷ

τί ἤ δὲ ϲὺ νόϲφιν ἀπ’ ὄλλων {Ο 244},

ὅτι κάλλιϲτον ἢ κατὰ Ξάνθιππον {?}.

ἔϲτι καὶ ἄλλα ἐπινοῆϲαι μυρία. —

Μήποτε δὲ καὶ δεόντωϲ τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου παρέπεται. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου μίαν ἔχει ϲύνταξιν ἐφ’ ἣην καὶ φέρεται, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ἔπειϲι τοῖϲ ῥήμαϲι, κἄν μεταξὺ μέρη λόγου πλείονα πίπτῃ, τὰ δὲ ἄρθρα ὡϲ πρὸϲ τὰ πτωτικά, τά τε ὀνόματα ἐπὶ τὰ ϲυνόντα τῶν ῥημάτων, καὶ αὐτῶν τῶν ῥημάτων [*](308 b) ὑποϲτροφὴν ποιουμένων ὡϲ πρὸϲ τὰ ὀνόματα ἢ πρὸϲ τὰ ἀντωνυμικά, [*](303s) ἅπερ πάλιν ἀντὶ ὀνομάτων παρολαμβάνεται· αἱ μέντοι προθέϲειϲ δύο ϲυντάξειϲ ἀναδεξάμεναι, τήν τε πρὸϲ τὰ ὀνόματα καὶ ἔτι πρὸϲ τὰ ἐήματα, δεόντωϲ παραδέξονται καὶ τὸ ἐναλλαϲϲόμενον τοῦ τόνου, [*](ARGVM. § 9. Portasse vero etiam opfimo iure praepositio duplici tenore pronuntiatur. etenim ceterae cratonis partes una tentum constructione utumur, velat adverbia iunguntur cum verbis, articuli cum casualibus, nomina cum verbis, verba rursus cum nominibus et ppronominibus. praepositiones autem, quae duuliciter constrountur, et cum nominibus et cum verbis, iure etiam accentus mutationem acceperunt, qua fit, ut tenoris anastrophe indicet simul vocis tenspositionem, conservatio tenoris simul legitimum ordinem.) [*](rssrm ET ADN. EXEG 1 de lacuna post περιϲπᾶται indicate vide Adn. erit. — 1—5 de coni. 255, 5 de expletivo η praecipit: ὲν ἀρχῇ τιθέμενοϲ περιϲπᾶται, ἐν δὲ ὑποτάξει ἔγκλίνεται, επ μεγάλ’ ἐβρόντηϲαϲ (υ 113), μεγάλα δὴ ἐβρόντηϲαϲ· «τι δὲ ϲὺ νόϲφιν ἀπ’ ὄλλων», ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ τί δή. hoc quoque veterum praeceptum explanavit scripturas τί ἤ ὅτι ἢ demostravit Lehrs qu.ep.p 62 seqq. — 5 vide Adn. crit. — 10 ὑποϲτροφή vocabulum, quod 134.18 ut ἀναϲτροφὴ de retractione accentus usurpatur, hic dictum est de rstions inter verbum et nomen intercedente: etenim verba ad nomina qussi revertantur, si nomina ad verba, verba rursus ad nomina pertinent.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 post περιοπᾶται nonnihil intercidisse probavit Lehre loco in Test. indicato. haec conicere licet: ὅτε δηλοῖ τὸ ὅμωϲ, ὡϲ ἐν τῷ εἀλλὰ καὶ ὦϲ ἐθέλω δόμεναι πόλιν» (Α 116), «ἀλλ’ οὐδ’ ὧϲ ἐτἀρουϲ ἔρρύϲατο ίέμενόϲ περ» (α 6) παραπληρωματικῶϲ· τὸ η περιοπώμενον CBb Sylburg et Schoemann ab deteriorum librorum scriptura profecti censuerunt, quae in his codicibus leguntur inde ab ultima linea pag. antec. usque ad 1: τὸ η ἐν ἀρχῇ τιθέμενον καὶ ἐν μέϲᾳ λέξει καθὸ περιϲπᾶται παραπληρωματικῶϲ, in mg ad subsequentia adscripta illinc in verborum contextum irrepsisse 4 τιη A, τίη CBb. vide Testim. || 5 οτι καλλιϲτον . . . καξανθιππον A (non καιξανθιππον, ut Βekkex adnotat), post καλλιϲτον 4— 5 litterulae erasse A2 et post οτι et ente καξανθιππον add η, atque inter κα et ξ add τα, quae quidem supplementa invenientur etiam in CBb. ὅτι ἢ ex veterum doctrina flagitavit Lehre b exhibet ὀτίη. ragmentum comoediae Atticae esse haec verbδa euspicari licet proptex ὅτι (vel ὁτιή) coniunctionem comicis usitatissimam. sed Meinekius non recepit ea, item apud Eockium frustra quaesivimus speremus lucem aliquando et meto et sententiae fraagminis orituram esse ex Aegypto || 7 μια A1, v add A2 || 8 ἔπειϲι] ἕπεται B || 9 πιπτει A. |πρὸϲ add Lehre qu. ep 40 Lange System der Synt. des Ap. p22 maluit τὰ δὲ ὄρθρα πρὸϲ τὰ πτωτκὰ ἢ ὡϲ πτωτικά conl. de adv. 121, 7 || 10 τε] γε 12 παραλαμβάνονται ϹB)

ὅπερ ὑποϲτρέφον διὰ τῆϲ τάϲεωϲ ϲυϲϲημαίνει καὶ τὸ ἀναβιβαζόμενον τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐπιμένον δὲ κατὰ τὴν ἰδίαν τάϲιν ϲημαίνει καὶ τὴν δέουϲαν ϲύνταξιν τῆϲ προθέϲεωϲ. —

τὸ γοῦν

θάκην κάτα κοιρανέουϲι {α 24}

διὰ τοῦ ἀρκτικοῦ τόνου, λέγω τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ, ϲυϲϲημαίνει καὶ τὸ ἀναβιβαζόμενον τῆϲ προέϲεωϲ, οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχον ϲύνταξιν τὴν ἐπὶ τὸ ῥῆμα παραδέχεται. καὶ ἕνεκα τούτου εὐπαράδεκτοϲ καὶ ἡ διϲϲὴ τάϲιϲ τῶν προθέϲεων. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ

εύρε δὲ Πατρόκλῳ πέρι κείμενον ὃν φίλον υἱόν {T 4},

[*](ARGVM. § 10. ita in α 247 et T 4 praepositio reracto tenore pronuntiaacum entecedenti casuali iungenda est, acuto tenore prolata cum sobsequenti verbo. stque etiam inter duo nomine, ad quae prtinet, conlocata anasτrophen aecentns patitur. sed alibi diligenter exponemus, quo discrimine inter se distent con-) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. —12 ὅπερ —ὑποϲτρέφον ἐπιμένον] pro neutris, quae ad τὸ ἐναλλαϲϲόμενον referenda sunt, ponere debebat formas masculinas, quoniam ὁ τόνοϲ ὑποϲτρέφει et ἐπιμένει. — 1 ϲυϲϲημαίνειν supra 9, 16 et de coni. 222, 12 de vocs dicitur, quae nibil signifcat per se sola, sed tantummodo elii voci adinncta hic vero et 5 de vocibus quae signifcant simul aliquid praeter sliam vim —ἀναβιβαζόμενον. discrepat hic verbi usus sliqusmto ab usitato: nam alibi legimus activum verbum cum accusativo τόνοϲ nominis de accentus reractione (312. 1. 328, 15. 329, 1 et 5. 330,16), ac passivum legimus de vocibus compositis, quae reracto accentu pronuntientur (328, 19 et 20). sed hic eae praepositiones ἀνοβιβάζεϲθαι dicuntur, quae ad vocem antecedentem pertinent itaque quasi retro vertuntur. —4 10. Etex. 26, 13 (Herodian. I 481, 31 Ltz): ἐὰν μεταξὺ πέϲωϲιν νόματοϲ καὶ ῥήματοϲ ἤ μετοχῆϲ, πρὸϲ διάφορον ϲημαϲίαν ἤ ἀναϲτρέφονται ἢ οὔ οἶον « Ἰεθάκην κατακοιρανέουϲιν» εἰ μὲν πρὸϲ τὴν θάκην ϲυντάττοιϲ τὴν κατά, ἵνα τοπικὴν δηλώϲῆϲ ϲχέϲιν κατὰ θάκην, ἀναϲτρέψειϲ τὴν πρόθεϲιν· εἰ δὲ πρὸϲ τὸ κοιρανέουϲιν, ἵνα πλείονα ἔμφαϲιν δηλώϲῃϲ τῆϲ τῶν μνηϲτήρων ἐπκρατείαϲ, ὅπερ καὶ μᾶλλον δοκεῖ, ὀρθοτονήϲειϲ τὴν πρόθεϲιν. Herod pros. II. in scholio A ad ε 332 πόλεμον κατακοιρανέουϲιν (ΙI p52 Ltz): ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναϲτρέφει, ἵνα γένηται κατὰ πόλεμον. δύναται δὲ ἔμφαοιϲ γενέϲθαι, εἰ ϲυνάπτοιτο τῷ κοιρανέουϲιν, ὡϲ « εἀνακοιρανέοντα» (ε 824) καὶ ἔϲτιν ὅμοιον τῷ εἰθάκην κατα - κοιρανέουϲινα. - 6 οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχον non canssem, sed condicionslem vim habet. c 306. 27. 9 10. Atex. 26, 20 (Herod. l 482, 4 Liz): τὸ αὐτὸ κα ἐν τῷ «εὗρε δὲ Πατρόκλῳ περικείμενον» εἰ γὰρ περὶ τῷ Πατρόιλῳ κείμενον, καὶ ἀναϲτραφήϲεται ὁ τόνοϲ εἰ δὲ τὸ Πατρόκλῳ περικείμενον, ἶνα ἢ οἶον περιεχυμένον αὐτῷ, ὀρθοτονηθήϲεται, ἔμφαϲιν γὰρ πλείονα δηλο. Herod. pros. ΙΙ. in) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 ὑποϲτρέφον A1b, ὑποϲτρεφόμενον A 2CB τάϲεωϲ] ϲυντάξεωϲ B || 2 —3 προθεϲεωϲ επι την δεουϲαν ϲυνταξιν τηϲ προθεϲεωϲ A et eum signis prosodiaeis B. A in mg non edum, quae A1CB omiserunt, supplevit: μενον δε κατα την ιδιαν ταϲιν ϲημαινει και, sed adiecit insuper, quae iam A 1 scripserat: την δεουϲαν (υνταξιν. b supilemento alterius memus A codicis ugus est, sed non modo τὴν δέουϲαν ϲύντξιν non repetivit, sed etiam επ et και abiecit || 3 γοῦν] γὸρ Βb || ϲυϲϲημαίνει] fol 1 82r A. || 6 οὕτω CBb ἔχον om CB || 8 κἀεὶ A Α2CBb || 9 πατροιλω A 1, post ω add ν A | ον om A 1, edd A2)

καὶ γὰρ ὅτε πρώτιϲτον ἐμοῖϲ ἔπι δέλτον ἔθηκα

γοόναϲιν {Csimachi? frgm.anon. 261,II 752 OSchn.}.

καὶ ἔτι ἐν δυϲὶν ὀνόμαϲι,

μόχn ἔνι κυδιανείρᾳ {Z 124. H 113. Θ 448. 391 },

ποταμῷ ἔπι δινήεντι {Θ 490 },

ποταμοῦ ὄπο ελλήεντοϲ {B 659. 839. Μ 97. 0 531 }.

ὑπὲρ ὦν τῆϲ διαφορᾶϲ κατὰ τὸ δέον ἐκθηϲόμεθα, ἐν ῷ καὶ παραϲτήϲομεν [*](309 b) [*](τοὺϲ τρόπουϲ τῶν ἀναϲτρεφομένων καὶ τῶν μὴ οὕτωϲ ἐχουϲῶν. τὸ structiones quas citavimus nunc hoc smtum demonstrere volumus, neeessatio inventum esse duplicem accentum praepositionum, querum forma quoque accommodata ad anastrophen est etenim cum ceterae orationis partes variis accentibus utantur, praepositionum omnium genuinus accentus est ὀξύτονοϲ.) [*](schol. A ad T 4 (II 110 Ltz): τινὲϲ ἀνέϲτρεψαν τὴν περί, ἵν’ ἤ περὶ Πατρόκλψ κείμενον . . .ἡμν δὲ δοκε, ὐϲπερ ἔτι καὶ τοϲ πλείοϲι καὶ τῷ Ἀϲκαλωνίτῃ, ἕν εἶναι τὸ περικείμενον· ἔμφαϲιϲ γὰρ μείζων νότοι.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐμοῖϲ ἔπι. efr Herod. pros. ll. in schol. A ad Σ ἐμῷ ὕπο δουρὶ τυπείϲ (ΙI 106 Ltz): τὴν ὑπό ἀναϲτρεπτέον,ἔπεὶ τὸ ἀκόλουθόν ἐϲτιν ὑπ’ ἐμῷ. εἰϲὶ μέντοι o οὐκ ἀνέϲτρεψαν, ἀλλὰ ϲυνέταξαν τῇ δοτικῇ δουρὶ ἐμῷ. .—4 —6 10 Alex. 26, 25 (Herd. I 482, 9 Ltz): Εί δὲ μεταξὑ πέϲῃ δόo ὀνομάτων ἡ πρόθεϲιϲ, τοῦ μὲν κυρίου ὄντοϲ, τοῦ δὲ προϲηγορικοῦ, ἤ ἐπιθετκοῦ καὶ προϲηγορικοῦ, ἐν πᾶϲι τούτοιϲ ἀναϲτρέφειν δὲ τὴν πρόθεϲν, ἱνα τῆϲ ὅληϲ ϲυντάξεωϲ προηγήϲηται· εποταμοῦ ἄπο Ϲελλ ἡεντοϲ» ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ, «Ξἀξάνθῳ ἔπι δινήεντι» (ε 479) πὶ τῷ δινήεντι ποταμῷ, εμάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ» » ἐν τῇ κυδιανείρᾳ μάχ. Herod. pros. ll. in schol. A ad B 839 ποταμοῦ ἄπο Ϲελλήεντοϲ (II 38 Ltz). Πτολεμῖοϲ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναϲτρέφει πρὸϲ τὰ προϲηγορικώτερα ποιούμενοϲ τὰϲ ϲυντάξειϲ. ὁμοίωϲ καὶ Νικία οὐκέτι μέντοι ἐπὶ τοῦ «Ξάνθῳ ἐπὶ διν ήεντι, εμάχῃ ἐνὶ κυδιανείρῃ». ἐπεφέρετο γὰρ τὰ προϲηγορικώτερα. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ τοῖϲ κυριωτέροιϲ ϲυνέταττε τὰϲ προθέϲειϲ δι’ ὃ ἀναϲτρέφων ἀνεγίνωϲκε «Ξάνθου ἄπο δινἡεντοϲ» (Β 877), φυλάϲϲων δὲ τὸν τόνον ἐπὶ τοῦ «εποταμοῦ ἀπὸ (ελλήεντοϲ.» εἶτα πολλὰ εἰπhν ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἐμοὶ μέντοι δοκεῖ τὸ τοιοῦτον ὅλον εἰδὸϲ ἀναγινώϲκειν κατὰ ἀναϲτροφήν. εἰ γὰρ δύο ὀνόματά ἐϲτι κοθ’ ἑνὸϲ ὑποκειμένου λαμβανόμενα καὶ ϲχεδὸν ἕν ἐϲτι τὸ ὅλον καὶ θέλει ἡ πρόθεϲιϲ προηγεῖϲθαι, μέϲη δὲ παρείληπται καθ’ ὑποταγήν, ὡϲ ὑποτεταγμένη ἀναϲτραφήήϲετοι. vide Lehrsii qu. ep 81 — 7 ἐκθηϲόμεθα et παραϲτήϲομεν: in ea libri IV parte, quae periit, aut in libro περὶ προθέϲεων.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1— 2 hos verens ex Hatrachomyomschise initio petitos esse censent Portus et AButtmann, quemquam illic (v. 3) haec verba leguntur: Βν (scil ἀοιδὴν) νέον ἐν δέλτοιϲν ἐμαϲ ἐπὶ γούναϲι θῆκα. eici autem iuboet Buttmann καὶ γὰρ —γούναϲιν propter hane ipsam discrepantiam et quia Apdlonins alibi non proferat Βarachomyomachiae locuml num vero credi potest librarius vel lector hunc veroum pepigisse epyllii illius parum memor Ϲalimacho vindicavermnt ragmentum Heϲker, Schneidein, item Hergk qui. Aeriorum prologo ascripsit. de ἔπι praepositionis snastqophe vide esim. ad 1 | ππροτιϲτον A. | ἔθηκε CB γούναϲι sine ν Bb || δυιν add Uhig. vide Herod. in Testim. ad 4— 6 et ad formam vocis 220, 9.254, 9 || 4 εν A1, I add A2 || 5 δινήεντι] prius ι in ras A 2, A fort.ει || 7 ὡν καὶ τὰϲ διαφορὰϲ B | παραϲτηϲωμεν A) γὰρ νῦν προκείμενον ἡμῖν ἐϲτιν παραϲτῆϲαι, ὡϲ ἀναγκαίωϲ οἱ ϲτοιχειωταὶ ἐπενόηϲαν τὴν ἐπ’ αὐταῖϲ γενομένην διϲϲὴν τάϲιν, ὁμολόγωϲ καὶ τῶν φωνῶν προευθετιϲμένων εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον, εἴγε ἁπάϲαιϲ παρεπόμενόν ἐϲτιν τὸ ὀξύνεϲθαι, τῶν ἄλλων μερῶν τοῦ λόγου ποικιλω [*](304s) τερῶν ὄντων κατὰ τὰϲ τάϲειϲ· οὐ γὰρ τὸ μεταπῖπτον τῆϲ τάϲεωϲ εἰϲ τὸν αὐτὸν εὐθετιϲμὸν ὑπῆρχεν, ὅϲ γε καὶ παρηκολούθει ταῖϲ προθέϲεϲιν. —

Διὰ τοῦτο καὶ ἐπεκτεινόμεναι ϲυνέλκουϲι κατὰ τὸ τέλοϲ τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ ἔχει ἡ ἐνί καὶ ἡ προτί. —διὰ τοῦτο οὐδ’ οἱ περὶ τὸν Ἀλριϲτοφάνη ἠξίωϲαν βαρύνειν τὰ μόρια κατὰ τὴν Αἰολίδα διάλεκτον, ἵνα μὴ τὸ ἴδιον τῆϲ προθέϲεωϲ ἀποϲτήϲωϲιν, λέγω τὴν ἀναϲτροφήν· εἰ γὰρ καὶ ἐβαρύνθηϲαν, ἀνθελκόμεναι ἀπὸ τῆϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντάξεωϲ ἢ τοῦ [*](ὀνόματοϲ ἐζήτηϲαν τὸ ἀμεῖψαι τὸν τόνον, καθ’ ἃϲ εἴπομεν αἰτίαϲ. — ARGVM. § 11. Monosyllabae praepositiones, quondo exitus earum augetur syllaba, in hanc accentum simul tabunt, ut in his quoque anasropbe accentus feri possit. — nec aliam ob causam Aristophanes Byz.exclusit e poematis Aeolicis praepositionum barytonesin, quam si accepissmnt,tenoris mutatio fieri non poterat, ubi ab legitimo loco praepositivο abstrahentur. —eandem deniqne ob causam) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ϲτοιχειωταὶ hic non ei sunt qui elementa tradunt, sed ei qui linguarum elementa confoemaverent. — 3 προευθετιϲμένων. efr et εὐθετίζεϲθαι 169,19. de adv. 140, 11 et εὐθετeϲθαι 176, 26 atque εὐθετιϲμόϲ infra in. 6 et de adv. 144, 19. —εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον =ad hanc quam indicayimus reguelum. — 6 vide Adn. crit — 7 ἐπεκτεινόμεναι. cfr de pron. 37, 9 αἱ διὰ τοῦ ἱ ἔπεκτεινόμεναι (ἀντωνυμίαι) ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. ibid. 62, 1 et 29, 14. —8 οἱ περὶ Ἀριϲτοφάνη. Mauck Arist. Βyz. 61 haec refert ad Alcaei editionem Aristophaneam. ad οἱ περὶ vide Lebrsii qu. ep. 28*. — 9 Αἰολίδα διάλεκτον. de pron. 73, 7: ἀδόνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο· οὐδὲ γὰρ Αἰολεϲ τὸν ἐπὶ ταύταιϲ τόνον ἀναβιβἀζουϲιν (i. e. non reiciunt accentum praepositionum in paenultimam excepta snsstrophe). Choerob. in Theod. I 311.12 H. 333. 26 G.: πᾶϲα λέξιϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν παρ’ ἡμν ὀξυνομένη παρὰ τοϲ Αἰολεῦϲι βαρύνεται, οἰον Ἀτρεόϲ Ἄτρευϲ, ϲοφόϲ ϲόφοϲ, χωρὶϲ τῶν προθέϲεων καὶ τῶν ϲυνδέϲμων· ἐπὶ γὰρ τούτων φυλάττουϲι τὴν ὀξεῖαν τάϲιν. idem ΙΙ 621,13 Η. 843, G. cfr Prisc. XIV § 6 II 27 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACB b. 1 ωϲ om A. 1, add A | ϲτιχιωται A1, οι ex primo ι fecit. ει ex secundo A3 ϲτοιχειῶται Ϲb, ϲτοιχειαϲταὶ Β. ea nomina in ωτηϲ desinentia, quae a verbis originem ducunt, oxytona sunt: vide oettling Grieeh.Akzentlehre p123.Chsndler Greek accentnation n.51 || 2 αυτοιϲ A. | γινομένην C || 3 προηυτεθιϲμένων CB || 5 κατὰ τὰϲ τάϲειϲ om CB || 5 6 οὐ γὰρ—ὑπῆρχεν] immo potius οὐ γὰρ εἰϲ τὸ μεταππτον τῆϲ τάϲεωϲ ὁ αὐτὸϲ εὐθετιϲμὸϲ ὑπῆρχεν: non itidem accommodatae ad accentus nufationem sunt ceterae orationis partes, ut praepositiones. ac videtur Ap. haec scripsisse et tradita lectio deberi eidem librario, qui corrupit locos in Adn. crit. ad 65, 6 huius ed. congestos. Kayser* interpretatnr: Bei den anderem Redegattungen riehtet sich. die Anderung des Akzens nicht so schr nach einer sicheren Regel, wie dei den Prapositionen. RSchneider tradita verba sic intellegi posse putat: talis mutatio accemtss, quae ita ut libet adhiberi posset, ceteris orationis partibus praesto no erat || ϲυνέλκουϲι] ελκου in ras A3, ϲυνελκύουϲι || 8 ἀριϲτοφάνην CB 9 βαρόνεϲθαι Β || 11 κα om B ἀπὸ Uhlig, ὑπὸ ACBb || 12 ἅν post ἐζήτηϲαν addere non opus est. vide Adn. crit. ad 22, 15 huius ed.)

διὰ τὸ αὐτὸ καὶ κατ’ ἀρχὴν καὶ κατὰ τέλοϲ βραχεῖαι· ὁ γὰρ βραχὺϲ χρόνοϲ εὐμετάθετοϲ κατὰ τάϲιν, ὅπου γε καὶ ἡ Αἰολὶϲ μετατιθεῖϲα τοὺϲ τόνουϲ τοὺϲ κατὰ τὸ τέλοϲ ἐκ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ μετατίθηϲι κατὰ τὸ πλέον. πλεονάϲαϲαι οὖν χρόνῳ ἐλλείπουϲι καὶ τῇ ἀναϲτροφῇ, ὡωϲ ἡ καταί, ὑπαί καὶ αἱ τοιαῦται. Ἀλλ’ οὐ πᾶϲαι ἀναϲτρέφονται. οὐδὲ [*](310 b) γὰρ πᾶϲα ἀντωνυμία καὶ ἐγκλίνεται καὶ ὀρθοτονεῖται, ἀλλ’ ἐπὶ τὸ πλέον ταύταιϲ παρέπεται· οὐδὲ πάντα τὰ πύϲματα ἐν βαρείᾳ ἐϲτὶ τάϲει, ἀλλ’ οὐδὲ ἄλλα πλεῖϲτα ἐξωμάλιϲται.

Προτιθέμεναι δὴ τῶν τοῦ λόγου μερῶν ἢ κατὰ ϲύνθεϲίν εἰϲιν [*](c.ΙΙΙ.) [*](Cum vocum casualium nominativia vel vocativia praepositiones non iunguntur nisi synthesi.) ἢ κατὰ παράθεϲιν. Ἐν μὲν οὖν ταῖϲ εὐθείαιϲ τῶν πτωτικῶν καὶ ἔτι [*](305 s) ταῖϲ ϲυνυπαρχούϲαιϲ κλητικαῖϲ οὐκ ἔϲτι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἐπινοῆϲαι. πρόδηλον γὰρ ὅτι τὸ ϲύνοικοϲ, ἐπίκουροϲ, ϲύνδουλοϲ, [*](brevis est non sclam prior, sed etiam altera praepositionum syllsbδa. nam a brevi (non a producta) facile accentus retrahitur. qua cum re consentit, quod Aeolica dislectus accentus finales ex brevi plerumque syllaba retrahit. atque quando ultime praepositionis syHaba pleonasmo producitur, sicut fit in καταί et ὑποί, excluditur anastrophe. Siquis autem miretur, non omnes praepositiones bisyllabas anastrophen pati, dicendum est, ne pronomina quidem omnia modo inclinari, modo recto tenore proferri, nec voces interrogativas omones gravi accentu pronuntiari.) [*](ARGVM. § 12. Praepositiones aut componuntur cum nliis vocibus aut appountur. nominativis casualium vocativisve numquam apponuntur. ϲύνοικοϲ enim et simlia sunt nofmina composita, id quod non solum ex accentu retracto appa-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 vide Adn. crit. —4 πλεονάϲαϲαι. Io. Alex. 27,28 (Hrod.I 480.10Liz): αί ἀναϲτρεφόμεναι διϲύλλαβοί τε εἰναι ὅθεν τριχρονοῦϲαι ἡ ἀντί καὶ ἀμφί οὐκ ἀναϲτρέφονται, οὐδὲ αἰ τῷ ῖ πλεονάζουϲαι, καταί παραί ὑπείρ, ubi ὀπαί ab Lentzio insertum propter Herod. Il. pros. ad B 824: ὑπαὶ πόδα· οὕτωϲ ὑπαί ὡϲ καταί καὶ παραί. αἰ γὰρ προθέϲειϲ ἐπαυξανόμεναι διὰ τοῦ φυλάϲϲουϲι τὸν αὐτὸν τόνον, et ad Γ 217, 0 4. ceterum vide de hoc Apollonii loco etiam Lobeeii Elementa pathol. II 222. — 7 de pron. 28.18. τὰ πύϲματα πρὸϲ πάντων Ἑλλήνων βαρύνεται, ὑπὲρ μίαν ϲυλλοβὴν ὄντα, ὑπεξαιρουμένου τοῦ ποδαπόϲ διὰ τὸν τύπον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 τὸ αὐτὸ] α in ras A3, τοῦγο CB, τὸ αὐτὸ τοῦτο b | βραχεία A 1, ι in fine add A 2 μετάθετοϲ || 3 ἔϲ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ Uhlig Em. 11, εἰϲ βραχείαϲ ϲυλλαβὰϲ A CBb. videntur hic Apollonio ante oculoa obversari formae quaedam pronominum, ques Asolicae didecti proprias dicit in l. de pron. 23.18 et 23. 97, 4. 98, 2. 100, 5 et 12: ἄμμεϲ μμεϲ ἄμμι ὔμμι ἄμμε ὔμμε || 4 post καὶ in A erasae duee vel tres litteras, fortasse ἐκ | τηϲ αναϲτροφηϲ A b, utrumque ϲ finale erait A2 et. dativum exhibent etiam C B. Ap ἐλλείπειν cum dativo iungit eius rei, qua quis indiget: vide e. g. 6, 3 et 15. 81, 23 38, 8 || 5 in καταί et ὑπαί editum . ab A3 || 6 τὸ om B || 7 ἐν add RSehneider ID 596 conl. 160, 6. de pron. 75.10. de adv 198, 3 ἐϲτ τάει] ἐπτάϲει B || 8 ἀ om A 1b, exhibent. CB et supra add A || 9 προτιθεμενα A. || ἕτε] ἐπὶ B || 11 ιλιτικαιϲ Α1 , corr A2 |τῶν προθέϲεων om CB 12 πρόδηλον] fol 82v A)

ὑπέρδουλοϲ, πάροικοϲ, μέτοικοϲ, ἔκδηλοϲ, ἀνάδρομοϲ, περίοπτοϲ, περιφόρητοϲ ϲύνθεϲιν τὴν τῶν μερῶν ἀνεδέξαντο, οὐ μόνον διὰ τὸν ἀναδραμότα τόνον κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν (ἐπεὶ καὶ τινά γε ϲυνεφύλαξε τὴν αὐτὴν τάϲιν καὶ οὐ τῇ μονῇ τοῦ τόνου ἀπολύεται τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ὡϲ ἔχει τὸ περικλυτόϲ, ἀναδρομή, ϲυνοχή, καταμονή, ἄλλα πλεῖϲτα), ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ϲυνυπάρχειν κατὰ πάντα ϲχηματιϲμὸν τὴν πρόθεϲιν, ὅπερ οὐ παρεπόμενόν ἐϲτι ταῖϲ ἐκ παραθέϲεωϲ, ὡϲ ἔχει τὸ κατὰ Κτηϲιφῶντοϲ, ὑπὲρ Ἀριϲτάρχου, οὐ ϲυμφερόμενα κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν διὰ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ· τά γε μὴν προεκκείμενα κατὰ τὴν εὐθεῖαν κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν ϲύνεϲτιν.