De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

Ὁμοίωϲ δὲ καὶ ἐπὶ δοτικὴν φέρεται καὶ τὸ ὑπηρετῶ ϲοι, δουλεύω ϲοι, ἕπομαί ϲοι, ἀκολουθῶ ϲοι, ἥκω ϲοι· τῶν γὰρ ἐν αὐτοῖϲ ἐγκειμένων ἐνεργειῶν περιποιητικαί εἰϲι. τὸ γὰρ δουλεύειν πάϲηϲ [*](298 b) ὑπηρεϲίαϲ ἐμπεριεκτικόν (ἧϲ τὰ εἴδη πάλιν ἐπιμεριζόμενα τῇ ἐνεργητικῇ διαθέϲειτὴν αἰτιατικὴν ἀπαιτεῖ, τρίβω ϲε, λούω ϲε, νίπτω ϲε, κείρω, κοϲμῶ, ϲμῶ, ἀναδῶ, ἐμπλέκω, λαμπρύνω, φαιδρύνω). Καὶ τὸ [*](294 s) εἴκειν δέ, πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ ἐμπεριεκτικὸν ὄν, καὶ τὸ ὑποχωρεῖν πᾶϲι. τῷ αὐτῷ λόγῳ εἰϲ δοτικὴν κατήντηϲεν.

Καὶ τὰ ἐξ ἴϲηϲ διαθέϲεωϲ ἀναγόμενα, τουτέϲτι τὰ ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ τὴν αὐτὴν ἔχοντα ἐνέργειαν κατ’ ἀλλήλων, ἐν δοτικῇ καταγίνεται, [*](ARGVM. § 184. Nec minus dativo copulantur ὑπηρετῶ, δουλεύω — ἥκω, quae omnia dicunt actionem sliqnam in alterins commodum feri: δουλεύειν enim. verbo generalis notio ministerii inest (caius tamen notionis species propriis verbis notatae propter activam quam signifcant afsetionem postulent, ut verbis suis accnsativns adiumgatm). Atqne εἴκειν quoque et ὑποχωρεῖν verba eandem ob causam dativum habent ac δουλεύω [scilicet quia in alterius commodum aliquid ficeri indicant].) [*](ARGVM. § I85. Deinde ea verba cum dativo construuntur, quae duarum. personarum mutuam actionem signifcant, velut qui dicit μάχομαί ϲοι, sibi et) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. 1—8 Priec. XVII § 145 274, 2 H.: subecta (scil verba) sunt, ut servio tibi, oboedio, pareo, ministro, misceo tibi (vide supra 295, 4 κιρνῶ ϲοι), famulor. Ga aza lntrod. gramm. lV 511 ed. Bes.1538 εἰλήφθω δὲ καὶ ὡϲ περιποιητικὸν καὶ τὸ δουλεύω, πιϲτεύω καὶ ὑπηρετῶ καὶ ἀκολουθῶ καὶ εἶκω καὶ τὰ ὅμοια. —7 πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ. vide Adn. crit — κατανταν hic idem velet quod φέρεϲθαι ἐπὶ cum accusativo 292, 8. 12 alibi. nec plane dissimilis is neus est, qui de coni. 255, 1 invenitur, ubi ἄρ dicitur εἰϲ ήμίφωνονκαταντᾶν,in semivocalem exire. — 9 ἀναγόμενα. vide ad 395,16 huius ed. 9—p 429, 9 Prisc.XVIII § 145 274.3 H .: aequgerantia: (luetor tibi, sermocinor, certo, loquor, atercor, insideo tibi. nam plerumque ad pares fit) [*](ADN. cx RIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 2 ἥκω] Dodithius et AHuttmsen voluerunt εἴκω, quod tamen snbseqnentiboos (lin. 7) reicitur, nec ofensioni est ἥκω ἥκω ϲοι om B || 3 αὐτὸϲ] αὐτcmϲ codd. et edd., quod RSchneider ita defendi posse putat, ut cogiteur ταῖϲ διαθέϲεϲι εἰϲὶ περιποιητικαί CBb || 4 ἡϲ in ras A2 | A mg το δουλευειν παϲηϲ υπηρεϲιαϲ ἐμπεριεκτικὸν |τὰ] τ in ras A2 5|| αἰτιατικὴν Ab, ἐνεργητικὴν CB τρίβω A b, βρίθω CB || 6 κοϲμῶ A1b, οϲ in ω mut. A 2, κομῶ CB |ϲμῶ Ab, ἀμῶ CB. c 284, 11 | ante ἐμπλέκω add ἀναπλέκω B, quod ex antecedenti ἀναδῶ oriundum videtur 7 Α mg τὸ εικειν παϲηϲ αντιθεϲεωϲ ἐμπεριεκτικὸν. at πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ, quod omnes codd. et edd. exbibδent, ne ita quidem defendi potest, ut conatus est Κayse*. Die ἀντίθεϲιϲ setzt das εἴκειν vorαus, daaer es πάϲηϲ ἀντ. ἔμπ.hesse kann. Ellebode ὑφέϲεωϲ coniecit, item RSchneider comm. 151 ad 130, 1; Dudithins scribi voluit διαθέϲεωϲ, quod ineptum est, Lehrs ἀποϲτάϲεωϲ vel ἀνέϲεωϲ vel ἀφέϲεωϲ. posmis addere ἐνδόϲεωϲ et μὴ ἀντιθέϲεωϲ et quod RSchneider per litteras nobis proposuit πάϲηϲ ἀντιθέϲεωϲ ἀναιρετικὸν ὄν conl. de prom. 33, 5 | πᾶϲι in dubitationem vocant Lehre, qui πάντωϲ mavult, et Egenol 9 post ἴϲηϲ add δὲ A 2|| 10 ἐνέργεια Ab, διάθεϲιν Β, om Ϲ |κατ’ αληλον A, κατάλληλον Ϲ, τὸ κατάλληλον B)

428

ὡϲ ἔχει τὸ μάχομαί ϲοι, παλαίω ϲοι, γυμνάζομαί ϲοι, ἱππάζομαι, ἀνθιϲτάνομαι, μονομαχῶ, παγκρατιάζω. Καὶ ὅτι μὲν ἔδει τὰ τοιαῦτα ἐπὶ πλαγίαν φέρεϲθαι, παντὶ προῦπτον ἐγκειμένηϲ διαβιβαϲτικῆϲ διαθέϲεωϲ ἐπὶ πρόϲωπον ὑποκείμενον, ὡϲ κατ’ ἀρχὰϲ εἴπομεν, δυνάμενον ὁμολογῆϲαι τὴν εἰϲ αὐτὸ χωρήϲαϲαν διάθεϲιν· νοεῖται γοῦν ἐπὶ δύο ἐμψύχων τὸ παλαίειν, τὸ παγκρατιάζειν. ἀλλ’ οὖν γε ἡ μεγίϲτη ἐνέργεια ἀπαιτήϲαϲα αἰτιατικὴν εἰϲ ἕν μόνον καταγίνεται τὸ διατίθεϲθαι ἐξ εὐθείαϲ, μὴ μὴν προϲδιατιθέναι, ὡϲ ἔχει τὸ δέρω ϲε, τύπτω ϲε, παίω ϲε· ὁ γὰρ οὕτωϲ ὁριζόμενοϲ οὐχ ὁμολογεῖ τὸ ἀντιπαίεϲθαι. οὐ δὴ οὖν τὰ προκείμενα ῥήματα τὸ τοιοῦτον ἐπηγγέλλετο, καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἕνεκα τούτου οὐδὲ ἐπιδέξεται αἰτιατικήν· ἦν γὰρ ἐγκειμένη ἡ αὐτὴ διάθεϲιϲ ἐκ τοῦ ἑτέρου προϲώπου, τὸ ἀντιπαίεϲθαι τὸν παγκρατιάζοντα. —. [*](299 b)

Τ οὖν εἰϲ δοτικὴν ἐχώρηϲεν, ὅτι καὶ ἡ γενικὴ ἐμερίζετο εἰϲ [*](slteri eandem affectionem actionemque tribuit. atque appetet talia verba cum obliquo casu iungenda esse, cum afeetio transeat in steram personam, quae de hac in se transeunte affectione assentri potest. sed accnsstiyum aeeumere nequeunt, quem casum validissima actio postulat, qua affcitur altera persona neque vero ipsa quoque sfΒθcit, velut qui παίω ϲε loquitur, se verberere dicit, reverberari se non dicit. cuius generis cum non sint ea de quibus semo est verba (μάχομαι, παλαίω), quippe quae mutuam actionem indicent, non accipient accusativum.) [*](ARGVM. § 186. Sed cur ne genetivus quidem cum huiusmodi verbis iungi- tur? quia is casus passivae sfectioni tributus est. itaqne restat solus dativus,) [*](felicius agentes. cfr § 25 219, 19 H.: aequαerantia (sci nomina) etiam gmomodo et verba, quae Graeci ἰϲοπαλῆ vocant. Gaza l. l. 509: τὰ περιποιητικὰ καὶ ἀντιπεριποιητικά, οἶον δίδωμι, πέμπω, λέγω, χαρίζομαι, ἀντιλέγω, παλαίω, ἐναντιοῦμαι, ἀμφιϲβητῶ, μάχομαι. Lasc. Gramm.lib.II p121 ed Aid.1557 τὰ ἀντιπεριποιητικά οἷον ἀντιλέγω, ἀμφιϲβητῶ. ἔτι τὰ ἀντιπειϲτικά οἷον φιλονεικῶ,ἔρίζω, παλαίω, πολεμῶ,ἀγωνίζομαι,ἑναντιοῦμαι, μάχομαι. ἀντιπειϲτικά vocabulum et inte prelatio contrapersuasiva in omomibus qnss inspicere nobis licebat editionibus legitur.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 εἴπομεν: 283, 23 seqq. — 7 καταγίνεϲθαι, quod plerumque cum ἐν praepositione iunctum idem fere valet qnod versari in eliqua re, cum εἰϲ etiam 253, 12 construinr, item cum πρόϲ praeposifione et accusaivo 280,15. 13 ἡ γενικὴ ἔμερζετο κτλ. cfr 290, 26. 292, 8.) [*](ADN. CRIT., DISCR. sca. IN A CBb. 1 παλαίω ϲοι om B | ente γυμνάζομαι. add γυμνάζω ϲοι Β, hoc solum hsbst C|| 2 ἱππάζομαι, quod cum dativo certantis ab nullo scriptore videtur usurpatum esse, pro alieno additamento haberemus, nisi rediret lin. 5 pag. seq. | ἀνθιϲτάνομαι Ab, ἀνθϲταμαι CB || 4 διαθέϲεωϲ] ὑποθέϲεωϲ B || διάθεϲιν fol 79r A. || 6 μεγίϲτη] μεριϲτὴ vel μερικὴ Lehre qu. ep 328. at ea afectio, quae accusativum postulat, vaidissima videbatur Apollonio. cft 291, 9 || 7 — 8 διατίθεϲθαι-προϲδιατιθέναι] Eayser* vult διατιθέναι—προϲδιατίθεϲθαι. vide Argum. ϲ in προϲδιατιθέναι om A 1, add A 8 μὴν] μέντοι CB || 10 ἐπηγγείλατο CB || 11 επιιδειξεται A. |ἡ διόεϲϲ αὐτἑ B || 12 ἑτέρου] δευτέρου Dud. | ἀντιπαίεϲθαι b, αντιπεεϲθαι A, ἀντπείϲεϲθαι CB 13 καὶ malimus abesse)

429

παθητικὴν διάθεϲιν. ἀποϲτήϲεται ἄρα ἀμφοτέρων τῶν πτώϲεων ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ, καὶ οὐκ ἄλλην ἐπιδέξετxι ἢ μόνην τὴν δοτικήν, ἐξ ἧϲ [*](295s) καὶ εὐέφικτον τὸ ἀντιπεριποιούμενον τῶν διαθέϲεων. ἔϲτι γοῦν μοναδικὴ μὲν διάθεϲιϲ ἡ γυμνάζω ϲέ, ἀντιπεριποιουμένη δὲ ἐκ τοῦ ἴϲου ἡ γυμνάζομαι ϲοί ἱππάζω ϲέ, ἔξ ἧϲ τὸ παθητικὸν ἱππάζομαι ὑπὸ ϲοῦ καὶ πάλιν τὸ ἐξ ἴϲου ἀναγόμενον ἱππάζομαι ϲοί. πλεῖϲτα καὶ εἰϲ τὸ τοιοῦτον ἔϲτι παραθέϲθαι, ἅπερ παραπεμπτέον. οὕτωϲ δ’ οἶμαι ἔχειν καὶ τὸ πείθομαι ὑπὸ ϲοῦ, καὶ οὐκ ἄλλο τι ϲημαίνει τὸ πείθομαι ϲοί ἢ τὴν ἐξ ἀλλήλων πρὸϲ ἀλλήλουϲ γινομένην πειϲμονήν.

Ἔϲτι καὶ ἐπὶ τρίτου προϲώπου τὸ μέλει καὶ μεταμέλει δοτικῇ ϲυνταϲϲόμενα, ὡϲ ἔχει τὸ μέλει Τρύφωνι καὶ ἔτι μεταμέλει. ἅπερ παρὰ τὴν τῶν ἄλλων ῥημάτων ϲύνταξιν ἐξήλλακται, καθὸ πάντα μὲν εὐθείᾳ ϲυντάϲϲεται μόνῃ, ὡϲ Θέων περιπατεῖ, ἣ καὶ ϲυντείνει πλαγίᾳ, περὶ ἧϲ καὶ τὴν ϲύνταξιν ἐποιηϲάμεθα. οὐ μὴν τοῖϲ προκειμένοιϲ. τοιοῦτον ϲύνεϲτιν· μεταμέλει γὰρ Ϲωκράτει καὶ ἔτι μέλει, τῆϲ [*](cuius auxilio facile mutuam actionem signifcamus. velut unins activam afeotionem denotat γυμνάζω ϲέ, mutuam duarum personarum idem facientium γυμνάζομαι ϲοί. nec aliter intellegendum est πείθομαι ϲοί, quippe quo mutua duorum fiducia sigmifcetur.) [*](ARGVM. § 187, Etiam μέλει et μεταμέλει dativo copulantur; sed hac re ab cetria verbis diferunt, quod cetera sempmr cum nominativo construnntur, cui saepe etiam obliquus sdicitur, μέλει et μεταμέλει nominativum numquam habent adiunctum, quocirca Stoici talia nuncupaverunt non ϲυμβάματα vel κατηγορήματα, sed παραϲυμβάματα. ac si cui παραϲυμβάματ deest dativus, id appelaverunt ἔλαττον ἤ παραϲύμβαμα.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 εὐέφικτον. cfr 44, 26. 185, 21. quod qais facile assequi postest. - 4 ἀντιπεριποιουμένη. ex hoc verbo ἀντππεριποιητικῶν verboruom nomen apud Gazam et Lascar. factum. — 5—6 γυμνάζεϲθαι ἰππάζεϲθαι media. cum dativo ad signifcanda certaminansnrpata esse unos Apollonina testari videtur. activum ἱππάζω invenitur etiam apud Pollucem I 182: ίππάϲαι ἐξ ἀγέληϲ πῶλον. idem ibidem Eenophontem opponere dicit τῷ ἀδαμάϲτῳ πώλῳ τὸν ἤδη ἱππαζόμενον, quod fecit ille περὶ ἱππικῆϲ lII 1, in quo libello passivum ἱππάζεϲθαι etiam XI 7 occurrit. mirum quod etiam activo et passivo huius verbi Ap. adiungit pronomen personae secundae. at alibi quoque Ap. in exemplis fngendis verba tantum respicit, neglegit rem. efr 302, 1. — 13 ϲυντείνει cum dativo eliam 61,17 — 14 περὶ ἧϲ τὴν ϲύνταξιν ἐποιηϲάμεθα: inde ab 283, 23.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. αμφοτεραν A 1, corr A || 2 επιδειξεται. A1, corr A 2| μόνην A b, μόνον CB || 3 εὐέφικτον A2 Cb, ανεφικτον A1, ἀντέφικτον B, οὐκ ἀνέφικτον Soph. | αντποιουμενον A1 , περι supra add A 2 | γοῦν om CB || 6 ιϲου in ras A | ἀναγόμενον A Βb, ἀναϲϲόμενον Ϲ, ἀνθυπαγόμενον Portus. vide Adn. exeg. ad 395.16 huius ed. || 7 oὕτω CBb |δ’ om CB 8 ἔχει CBb || 9 τὴν] η in ras A | πρὸϲ] πρὸ in rasA 2 , A videtuxr ειϲ scripsiese 11 Α mg μέλει και μεταμελει παραϲυμβαμμ οι απο τηϲ ϲτοαϲ λεγουϲι, τα δε λοιπα ρηματα ϲυμβαμ κατηγορηματα || 13 ϲυντάϲϲονται B | ἥ] Schoemann 14 πλαγίαν Ϲ || 15 ante τοιοῦτον add τὸ CBb)

430

ὀρθῆϲ οὐ ϲυνούϲηϲ. δι’ ὃ καὶ παραϲυμβάματα αὐτὰ ἐκάλεϲαν οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ, τῶν ἄλλων ῥημάτων κατὰ τὰϲ ϲυμβαινούϲαϲ διαθέϲειϲ [*](300 b) παρ’ αὐτοῖϲ ϲυμβαμάτων προϲαγορευομένων ἢ καὶ ἔτι κατηγορημάτων· καὶ τὸ μὲν ἀπαρτίζον τὴν διάνοιαν παραϲύμβαμα, λέγω τὸ μέλει κράτει, τὸ δὲ ἐλλειπτικὸν ἔλαττον ἢ παραϲύμβαμα, λέγω δὴ τὸ μέλει. — [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1- 5 παραϲυμβάματα, ἔλαττον ἢ παραϲυμβάματα, ϲυμβάματα, κατηγορήματα. cfr 31, 8. 281, 26. de pron. 115, 11: ἐπὶ τῶν ϲεϲημειωμένων ϲυμβαμάτων καὶ] παραϲυμβαμάτων παρὰ τοϲ Ϲτωικοῖϲ, λέγω δὲ τοῦ μέλει καὶ μεταμέλει, ubi ϲυμβαμάτων καὶ delendum esse RSohneider in comm. concessit. ac vide Ammon. in Aristot. π.ἑρμην., qui 104b35 Br. 44,14 Bu. Porphyrio auctore tradit: τινά ἐϲτι ῥήματα ϲυνταττόμενα ταῖϲ πτώϲεϲι (scil obliquis) καὶ ποιοῦντα λόγουϲ ἀληθεῖϲ ψευδεῖϲ, τοϲ δὲ ὀνόμαϲι (nominativis nominum) ϲυντάττεϲθαι. οὐ δυνάμενα, ὡϲ τὸ μεταμέλει, οἶον Ϲωκράτει μεταμέλει, καίτοι τὸ Ϲωκράτηϲ μεταμέλει ἀϲύντακτον. ἐν οἰϲ καὶ προϲιϲτορε (seil Porphyrius) τὴν τῶν Ϲτωϊκῶν διάγαξιν περὶ τῶν κατηγορουμένων ὅρων ἐν ταῖϲ προτάϲεϲιν οὖϲαν τοιαύτην. τὸ κατηγορούμενον τοι ὸνόματοϲ (nominativi) κατηγορεῖται πτώϲεωϲ (casus obliqui), καὶ τούτων ἑκάτερον ἤτοι τέλειόν ἐϲτιν ὡϲ κατηγορούμενον καὶ μετὰ τοῦ ὑποκειμένου αὔταρκεϲ πρὸϲ γένεϲιν ἀποφάνϲεωϲ, ἢ ἐλλιπὲϲ καὶ προϲθήκηϲ τινὸϲ δεόμενον πρὸϲ τὸ τέλειον ποιῆϲαι κατηγορούμενον. ἄν μὲν οὖν ὀνόματόϲ τι κατηγορηθὲν ἀπόφανϲιν ποιῇ, κατηγόρημα καὶ ϲύμβαμα παρ’ αὐτοῖϲ ὀνομάζεται (ϲημαίνει γὰρ ἄμφω ταὐτόν), ὡδϲ τὸ περιπατεῖ, οἶον Ϲωκράτηϲ περιπατεῖ ἄν δὲ πτώϲεωϲ, παραϲύμβαμα, ὡϲανεὶ παρακείμενον τῷ ϲυμβάματι καὶ ὄν οἶον παρακατηγόρημα, ὡϲ. ἔχει τὸ μεταμέλει, οἶον Ϲωκράτει μεταμέλει· τὸ μὲν γὰρ μεταμελεῖται ϲύμβαμα εἶναι, τὸ δὲ μεταμέλει παραϲύμβαμα,οὐδυνάμενον ὀνόμαϲιϲυνταχθὲν ἀπόφανϲιν ἐργάϲαϲθαι, οἰον Ϲωκράτει (lege Ϲωκράτηϲ) μεταμέλει (οὐδεμία γὰρ τοῦτο ἀπόφανϲι), ἀλλ’ οὕτε κλίϲιν ἐπιδέξαϲθαι δυνάμενον, ὡϲ τὸ περιπατῶ περιπατεῖϲ περιπατε,οὔτε ϲυμμεταϲχηματιϲθῆναι τοῖϲ ἀριθμοῖϲ· ὥϲπερ γὰρ λέγομεν τούτῳ μεταμέλει, οὕτω καὶ τούτοιϲ μεταμέλει. καὶ πάλιν, ἄν μὲν τὸ τοῦ ὀνόματοϲκατηγορούμενονδέηται προϲθήκηϲ πτώϲεωϲ ὀνόματόϲ τινοϲ πρὸϲ τὸ ποιῆϲαι ἀπόφανϲιν, ἔλαττον ἢ κατηγόρημα λέγεται . . .(v. Test.ad 403,1 huins ed.). ἅν δὲ τὸ τῆϲ πτώϲεωϲ κατηγορούμενον ῇ τὸ δεόμενον ἑτέρᾳ ϲυνταχθῆναι πλαγίᾳ πτώϲει πρὸϲ τὸ ποιῆϲαι ἀπόφανϲιν, ἔλαττον ἢ παραϲύμβαμα λέγεται, ὡϲ ἔχει τὸ μέλει, Ϲωκράτει Ἀλϲιβιάδουϲ μέλει. Perverse Stoicorum doctrinam inte prestus est Priscianus, qui XV VII § 4 et 5 211.19 —27 H. ϲυμβάματα dicit appellata esse constructiones intransitivae, παραϲυμβάματα transitivas, additque ἀϲύμβαμα vocasse illos constructionem ex duobus obliquis factam, ut placet mihi venire ad te. ac similem ϲυμβάματοϲ et παραϲυμβάματοϲ defnitionem Said. s. ϲύμβαμα grrammsticis tribuit. vide RSchmidtii diss. de Stoicorum grammatica 65 seq. — 2 αί ϲυμβαίνουϲαι διαθέϲειϲ, unde plena enuntiata apud Stoicos ϲυμβαμάτων nomen acceperunt, sunt eae, quae personis nominativo significatis ϲυμβαίνουϲιν. Priscianus XVIII § 4 211, 20 H perperam ϲύμβαμα congruitatis nomine interpretatur.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN AϹBb. 2 τὰϲ om A. || 3 om A 1, add Α 4 post παραϲύμβαμα duae litterae erasae || 4—5 λέγω-παραϲύμβαμα om B το μελει ϲωκρατει A in ras, primae manus ductus plane deleti. Schoemsnn iniuria postulat τὸ μεταμέλει Ϲωκράτει, vide lin.15 pag.sntecedentis || 5 ελλαττον scripserat A , sed prius λ erasum ἧττον C | ἤ om Ϲ. efr Adn. ex. ad 403, 1 huius ed. | post μέλει ex antecedentibus repetivit ϲωκρατει A Ϲb exhibent τὸ μέλει καὶ μεταμέλει, B τὸ μεταμέλει pro τὸ μέλει)

431

Ὅπερ ἐπινοῶ καὶ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι νοουμένην εὐθεῖαν τὴν κατὰ [*](296s) τοῦ παρυφιϲταμένου πράγματοϲ ἐν τῷ μέλει. παρὸν δὲ τὸν λόγον οὕτω πιϲτώϲαϲθαι. δίδοται ὅτι τὸ μέλει ῥῆμα τρίτου προϲώπου ἐϲτί, καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἐκ πρώτου καὶ δευτέρου γεγενημένον, λέγω τοῦ μέλω, μέλειϲ. καὶ εἰ δίδοται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου μετιέναι καὶ ἐπὶ τὸ τρίτον, λέγω κατὰ τὰϲ πτώϲειϲ καὶ τοὺϲ ἀριθμούϲ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐγὼ φροντίζω — ϲὺ φροντίζειϲ ἐκεῖνοϲ φροντίζει, δοθήϲεται καὶ ἐπὶ τοῦ μέλω. ἔϲτιν οὖν τὸ ἐγὼ μέλω ϲοί ἐν εὐθείᾳ καὶ δοτικῇ, καὶ ἔτι ϲὺ μέλειϲ ἐμοί· ὅπερ ἀπαιτήϲει κατὰ τὴν ϲύνταξιν ἐν τρίτῳ, ἐν τῷ μέλει Ϲωκράτει, οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ παρυφιϲτάμενον πρᾶγμα ἐν εὐθείᾳ νοούμενον. τοιοῦτο γάρ ἐϲτιν τὸ νοούμενον, μέλει τὸ φιλοϲοφεῖν Πλάτωνι — φροντίδα Πλάτωνι ἐμποιεῖ ἡ φιλοϲοφία, μέλει θέωνι τὸ πλουτεῖν ὁ πλοῦτοϲ φροντίδα ἐμποιεῖ Θέωνι τοῦ πλουτεῖν. χρὴ οὖν νοεῖν ὅτι τὸ μέλει Ϲωκράτει ἐν τῷ ὑπακουομένῳ [*](ARGVM. § 188. At revera μέλει ipsum quoque nominativum suum haboet. etenim in nominstivo cogitatur res vel actio, quae simul signifcator [infinitivo]. quas opinio hoc modo probari potest. μέλει est terfiae personae forma ex plima et secunda (μέλω et μέλειϲ) orts, atque ut in ceteris verbis constructiones ad tertiam transeuntes eosdem servant casus nnomerosque, ita hoc fieri necesse est etiam in μέλω verbo. iam si ἐγδ μέλω ϲοί, ϲὺ μέλειϲ ἐμοί in tertiam personam trensibent, haec quoque non solum dativum flagitabit, sed stiam nominativum, qui actione simol indicata continebitur, velut fit in μέλει Πλάτωνι τὸ φιλοϲοφεῖν,) [*](ESTIM. ET ADN. EXEG. 1 Priee. XVII § 55 231.17 H.: Apooseιus in III περὶ ϲυντἀξεωϲ ostendzt, in impeersonalbus etanm posse intelleqi nominoticum ipsius rei verborum, his verbis: μέλει Ϲωκράτῃ, ὅπερ ἐπινοῶ καὶ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι νοουμένην εὐθeαν τὴν κατὰ τοῦ παρυφιϲταμένου πράγματοϲ ἐν τῷ μέλει. ex hoc possumus attendere, quod smpersonalia simliter omnia, quius nos equenfer utimur, quae ipsa quoque ab huiuscemodi verbis Graecorum, id est μέλει, δεῖ, χρή, ecceytmus, . . . possunt habere intellectum nominativi ipsius rei, quae in serbo intelleqitur. 2 et 10 παρυφίϲταϲθαι siaul indicari. cfr 12, 18. 11, 4 et 23. 118, 9. 120, 24 —2 πρᾶγμα actio est quae verbo indicatur, ut 79,1. 228, 21. 25. 27. cfr Ska II 23, RSchneider comm. 142 ad 122. 26. 1 14 ὑπακούειν verbo Ap. utitur non solum de Vocibus mente supplendis, sed etiam de eis, quae ab loquentibus additae sunt, veut 60, 9. 12 13. 151,11.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. κατὰ om A in contextu, sed add in mg prima manus. Schoemsnno praepositionem uncis inclusit, nec negasi potest facilins intellegi τἡν τοῦ παρ. πρ., sed intellegi potest etiam praepositio, cui parocinatur praeter codices Priscianus quoque: nam infnitivns, qui sdicitur μέλει verbοo, dicitur de actione, quae simul indicatur. ceterum in BB sic mutata est lectio. τἡν παρυφιϲταμένην κατὰ τοῦ πράγματοϲ || 2 παρὸν] fol 79v A 3 οὕτω om A 1, add A || 4 snte πρώτου add τοῦ B | λέγω om C || 5 καὶ εἰ δίδοται Ab, εἰ δέδοται Ϲ, εἰ δὲ δέδοται B |ante δευτέρου videtur του erasum in A ||6 μετειναι A. |τὰϲ om CH || 7 ϲὺ—φροντίζει om A 1, add A 2 in mg 8 εϲτι γουν A. |ευθειαι A. || 9 ϲὺ] ου A. 1, corr A 2 |μοι A. || 10 οὐκ A b, οὐ κατὰ CB || 12 ενποιει A. || 1 τοῦ A2CBb, A 1 exaraverat το || 13 — 14 τοῦ vel τὸ πλουῖεν eici iure iussit Egenolff*)

432

πράγματι τὴν εὐθεῖαν ἔχει. ἔϲτιν οὖν τὸ σἴτιον τοῦ καὶ μόνον τὸ [*](301 b) μέλει παραλαμβάνεϲθαι τὸ δεκτικὸν αὐτὸ εἶναι παντόϲ του ἐπιϲυμβαίνοντοϲ πράγματοϲ. δι’ ὃ τὸ μέλει Θέωνι ἐδόκει ἐν αὐτοτελείᾳ καθίϲταϲθαι· παντὸϲ γάρ του παρυφιϲταμένουπράγματοϲκοινῶϲ ὑπακουομένου περὶ παντὸϲ γὰρ] ἐπιϲυμβαίνοντοϲ, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ μέλει ῥῆμα παραλαμβάνεται.

[*](Non solum tempora, personae, modi diverai verborum, sed etiam participia cum eodem casu construntur.)

Καὶ τοϲαῦτα εἴχομεν φάναι περὶ ἧϲ προεθέμεθα ἐκθέϲθαι ϲυντάξεωϲ τῶν ῥημάτων πρὸϲ τὰϲ πλαγίαϲ, ἐκείνου προδήλου καθεϲτῶτοϲ, [*](297 s) ὡϲ οἱ διάφοροι χρόνοι ἐν τῇ κλίϲει καὶ ἔτι τὰ διάφορα πρόϲωπα αἵ τε ὑπόλοιποι ἐγκλίειϲ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔχονται. τὸ γὰρ τέμνοωι εὐκτικὸν ὸν πάλιν ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεται, κἆν προϲτακτικὸν ῇ κἆν ἀπαρέμφατον κἆν ὑποτακτικόν,κᾶν παρῳχημένου χρόνου κἆν μέλλοντοϲ, λέγω κατὰ τὰϲ ἐνεργητικὰϲ διαθέϲειϲ. ἔϲτι καὶ εἰϲ τοῦτο πάμπολλα παραθέϲθαι. —190). Ἀλλ’ οὐδὲ αἱ μετοχαὶ τὸ τοιοῦτον ἀποκλίνουϲιν, κἆν ἀποβάλωϲι τὸν τῶν προϲώπων μεριϲμὸν τάϲ τε παρεπομέναϲ ψυχικὰϲ διαθέϲειϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν. ὡϲ γὰρ προείπομεν, ἐπὶ τὰϲ αὐτὰϲ πτώϲειϲ φέρονται, καίτοι τῶν ἄλλων πτωτικῶν, λέγω δὲ τῶν ἀπὸ ῥήματοϲ [*](quod eundem sensum babet atque ἡ φιλοϲοφία ἐμποιε Τλάτωνι φροντίδα. ita eliam μέλει Ϲωκράτει si dicitur, haboet nominativum suum in actione quae sdicitur vel mente euppletur. causa autem, cur μέλει etiam sine infnitivo diei ideoque per se perfectum absolutumque videri possit, in eo posita est, quod quemlibet actionem adici vel mente suppleri licet.) [*](ARGVM. § 189. Haec qnae exposuimus de verborum cum obliquis casibbus constrmctione velent non solum de praesenti tempore et prima persona et indicativo modo, sed de omnibus temporibus, personis, modis generis activi.) [*](ARGVM. § 136, Atque etiam participia activa eisdem constrnctionibδuos utuntur, cum reliquae voces, quae in casas flectuntur, cum genetivo iungantur, velut γυμναϲτὴϲ τοῦτον loqui non possumbs, debemos γυμναϲτὴϲ τούτου. at γυμνάζων τοῦτον recte se habet.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 ἐπιϲυμβαῖνον. cfr 19, 18. 20, 4. 104, 7 et 11. 113,4. 203,1. ἐπιϲυμβ. πρᾶγμα hic est res vel actio adiecto infnitivo signifcata, quae accidit personae dativo denotatae. — I4 ἀποκλίνειν hic uenrpatur, ut ἀπονεύω 48.11. 103.12. 327. 21. — 16 προείπομεν: in libro de participiis, ut videtur. vide 15. 23. 66, 3. 67.19. 85,10. 302, 9. et Prise. D, i. e. in libro de parti- cipio, 55 550.1 Β :eos sequntur casus (scil participia),quos et verba, ex quibus nascuntur.) [*](ADN. CRIT., DICR. SCR. IN ACBb. 1 ἔϲτι γοῦν C 2 παντὸϲ τοῦ et 4 παντὸϲ γὰρ τοῦ b, sed de quolibet accidenti sermo estc Schoemsnn sexbi volebat πάντωϲ γὰρ τοῦ || 5 post παντὸϲ add γὰρ A Ϲ, quod mele repetitum est ex ntecedenti παντὸϲ γὰρ lin. 4 Βekker in adn. iniuria lin. 4 γὰρ delet, lin. 5 retineri iubet et post καθίϲταϲθαι poni comma, post ὑπακουομένου punctum. παραλαμβάνεϲθαι B || 7 ἔχομεν φάναι Ϲ, φᾶναι ἔχομεν B. εχομεν φάναι prma verba sunt in illo folio vilioris charae viiorisque scripmrae, quod in L. codce adnexum est folio 136. vide Adn. crit. ad 318, 7 huius ed. || 10 a τε Ab, καὶ αἰ LC, κα B | ϲυντάξεωϲ τῆϲ αὐτϲ B |post τὸ add τε B | τέμνοιμι] οι et alterum ι in ras A2, A 1 videtu τεμνομαι scripsisse || 1 εὐκτικὸν] 1 in ras A 12 κἄν ὑποτακτικόν om A 1, add A in mg || 14 αἱ om A || 17 ῥημάτων B)

433

γεγονότων, οὐκ εἰϲ τὸ αὐτὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ φερομένων. ἔϲτι μὲν γὰρ τὸ κόπτω τοῦτον, οὐ μὴν τὸ κοπεὺϲ τοῦτον, κοπεὺϲ δὲ τούτου· [*](302 b) καὶ αὐλεῖ μὲν τοῦτον, αὐλητὴϲ δὲ τούτου· γυμνάζει τοῦτον, γυμναϲτϲ δὲ τούτου. δι’ οὖ δείκνυται ὅτι πάντα μὲν ἐπὶ γενικὴν φέρεται τὰ πτωτικά, οὐ μὴν τὰ ἐν μετοχῇ γενόμενα. ϲυντάξεωϲ γὰρ τῆϲ αὐτῆϲ ἔχετάι τοῖϲ ῥήμαϲιν, καὶ διὰ τοῦπτο ϲυνέχεται τοῦ ἔτι ῥήματοϲ μετέχειν ἰδιότητα· γυμνάζων γὰρ τοῦτον καὶ αὐλῶν τοῦτον. τὸν τοιοῦτον λόγον ἀκριβέϲτερον ἐξεθέμεθα ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ ὑπηγορευμένῳ.

[*](ESTIM. ET ADN EXEG. 3 αὐλεῖ τοῦτον. efr Adn. exeg.ad 429, 5 — 6 huius ed. — 6 ϲυνέχεται idem velers videtur, quod ἄμα ἔχεται. ad ἔχεϲθαι verbδum cum. nuac genstivo positum cfr e. g. 48, 7. 92, 10. 110, 16. — 8 ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ ὑπηγορευμένῳ seeundum Stephanum, Portum, Passovium, AButtmanum interpretandum est in libro qui nuncupatus est de participio, atuqe ut alterum exemplum huius usne ὑπαγορεύω verbi in SStephsni thesauro profertur Potercheae vitae . Ϲaesaris 49 extr. sed illic e melioribus codicibus προϲηγόρευον restitutum pro ὑπηγόρευον nec credibile est Apollonium postquem illam librmm suum in sgmtaxi 15, 23.66, 4. 67,18.85.10 ita appellait, ut diceret τὸ περὶ μετοχῆϲ vel τὸ περὶ μετοχῶν, nunc addidisse pacticipium nuncupandi. saepisnime ὑπαγορεύειν apud Apolloniom vim indicandi vel signifesndi habet: vide e. g. 6, 18. 26, 24 et 26.44,17. 64, 25.119,17. 249, 20.259,1 et 4. 303,10.de adv. 141, 22. 199,12 apud alios scriptores saepenumero idem velet qnod docere, praecipere, suadere ac praecipiendi vim hoc qnoque loco habere idetor, ut Apclonius dixerit ia eo gκod deparscpto praeeepεmus: illic enim haud dnbiedocurat, pa ticipiaiungenda esse cum eodem casu atque verba. 132, 3 quoque ὑπαγορεύει intαpretamor praecipit. de ὑπηγορεμένῃ εἰϲαγωγῇ 337, 11 vide ibi Adn. exeg.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 γεγονότων] γινομένων LCB || 2 τοῦτον fol 80r A utrubique κοπτευϲ A τοότου] posterius ου in res A 2|| 3— 4 καὶ τούτου om LCB || γινόμενα CB || 6 ϲυνέχεται Ab, ϲυνέχει LCB. Schoemanm ci. ωυνέχει τὴν || 7 ἰδιότητοϲ LB || 8 ὁπαγορευομένψ LCB)

434

[*](Transit Apollonius ad praepositionum parathesin et synthesin.)

Μετὰ τὰϲ τῶν ῥημάτων ϲυντάξειϲ, ᾶϲ ἐν τῷ πρὸ τούτου ἀνεπλπηρώϲαμεν, [*](c.I.303 b) ὄντι τρίτῳ τῆϲ ὅληϲ πραγματείαϲ, μέτιμεν κὶ ἐπὶ τὸϲ τῶν [*](298s) προθέϲεων ϲυντάξειϲ, δεομέναϲ ἀποδείξεωϲ πάνυ ἀκριβεϲτάτηϲ, καθὸ δοκεῖ τὰ μόρια οἰϲ μὲν μέρεϲι τοῦ λόγου δόκηϲιν παρέχειν ϲυνθέϲεωϲ, οἰϲ δὲ παραθέϲεωϲ, ἔϲΘ’ ὅτε οὐ βοηθούμενα τόνων ἰδιώμαϲι, καθάπερ τὰ πλεῖϲτα τῶν μερῶν τοῦ λόγου διὰ τῆϲ ἑνώϲεωϲ τοῦ τόνου τὸ μοναδικὸν τῆϲ λέξεωϲ ὑπαγορεύει, τουτέϲτι τὸ ἕν μέροϲ λόγου ἢ διὰ τῆϲ μονῆϲ τῆϲ καθ’ ἕκαϲτον μόριον τὸ διϲϲὸν ἐμφαίνει τῶν λέξεων.

Τὸ γὰρ Διὸϲ κόροϲ παροξυνόμενον μὲν τὴν γενικὴν· ἔχει ἰδίᾳ νοουμένην, ὅμοιον ὸν τῷ Διὸϲ υἱόϲ, προπαροξυνόμενον δὲ ὅμοιόν ἐϲτιν τῷ Διόγνητοϲ, Διόδοτοϲ· τό τε εὖ νοῶ δύο ἔχον περι- [*](364 b) ϲπωμέναϲ ὁμολογεῖ τὴν ἐξ ἐπιρρήματοϲ καὶ ῥήματοϲ παράθεϲιν, καὶ τὸ Ἕλληϲ πόντοϲ κατὰ τὴν ἀρχὴν ἔχον τὴν ὀξεῖαν, καὶ τὸ ἐμοῦ αὐτοῦ [*](299s) δὶϲ ἔχον τὴν περιϲπωμένην. ταῦτα γὰρ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ἄπειρα [*](ARGVM. § 1. Postquam verborum constructiones absolvimus, transeamus ad praepositionum syntaxim quae accuratissima eget demonstratione, quia praepositiones videntur cum aliis vocibus compositae, eliis appositae esse, nec accentuum auxilio ubique synthesis et patatbesis praepositionum discerni poscunt, sicut. plerasque voces simplex accentus ostendit simplices esse, duplex duplices.) [*](ARGVM § 2. Exempli gratia si in Διὸϲ κόροϲ paenultima acuto tenore profertur, genetivus separatim cogitatur sin antepaenultima, in unam nomen genetinus et nominatvns coslnerunt. item duae voces sunt εὖ νοῶ, si et ευ et ω circumfexo accentu pronuntiamus, et Ἕλληϲ πόντοϲ, si duplici acuto utimur. omnia huiuosmodi siconiuncta et contracta ex compositionis lege sunt, etiam accentu proferuntur uno sin non sunt contracta, ne tenores quidem in unum coeunt.) [*](rssnm. ET ADN. EXEG. 8 τῆϲ μονῆϲ, scil τοῦ τόνου. cfr pag subseq. lin. 3.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb A in fol 80r a prima manu habet απολλωινιου περι ϲυνταξεωϲ βιβλιον τεταρτον κεφαλαιον α′ et supra βιβλίον additum περι προθεϲεων ab eadem msmu. deinde sequuntur in eadem pagna index capitom et initiam libri quarti usque ad μερῶν lin. 66 || 2 A mg περι προθεϲεων μέτιμεν] ι in ras A2, A ει exaraverat |καὶ om CB || 5 οὐ om B 6 τοῦ λόγου] fol 80v A | Schoemann* fugitat aut ante διὰ aut μὲν post διὰ | 8 ἤ διὸ] ῇ τὰ Hlebode || 9 κοῦροϲ B 10 ἔχει om Ϲ, post νοcυμένην ponit B ἰδίαν B || 11 Διόδοτοϲ. codd. et b ante δ inserunt ϲ, quod eiecit Higsrd)

435

ὄντα, ϲυνελθόντα μὲν κατὰ τὸν λόγον τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἔχει καὶ τὸν τόνον ϲυνρημένον, οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχοντα καὶ τὰ τοῦ τόνου ἔχει ἀϲυνέλευϲτα, καθάπερ δὲ επομεν, ἐν τῇ κοθ’ ἑκαϲτον μόριον μονῇ τοῦ τόνου τὸ κατὰ παράθεϲιν ὁμολογεῖ. —

Τὸ δὲ καταγράφω εἶτε δύο μέρη λόγου ἐϲτὶν εἶτε καὶ ἕν, οὐκ ἐνδείκνυται διὰ τῆϲ τάϲεωϲ. καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, τὸ ἀποίκου, καταφέροντοϲ, ἅπαντα τὰ τοιαῦτα, τῆϲ αὐτῆϲ ἔχεται ἀμφιβολίαϲ· ἀποψέ, ἀποδίϲ, καὶ ἐπὶ ϲυνδέϲμων καθότι, διότι (δεδείξεται γὰρ ὅτι ἔγκεινται αmἱ προθέϲειϲ), ἄλλα πλεῖϲτα. ὑπὲρ ὦν τῆϲ ἀκριβείαϲ προεθέμεθα ἐκθέϲθαι. ἀλλ’ ἤδη καὶ ἐπ’ ἐνίων μορίων οὐκ ἔνεϲτιν ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ἐπιϲτῆϲαι, τῶν προθέϲεων μήτε κατὰ παράθεϲιν προθετικῶν οὐϲῶν μήτε κατὰ ϲύνθεϲιν, ὡϲ ἐπ’ ἀντωνυμιῶν τῶν τῆϲ εὐθείαϲ ἁπαϲῶν, ὦν καὶ τὸ ατιον τῆϲ ἀϲυνταξίαϲ παραθηϲόμεθα κατὰ τὸν προϲήκοντα λόγον.

Πρὸ μέντοι τῆϲ κατὰ μέροϲ αὐτῶν ϲυντάξεωϲ οὐκ ἄκαιρον ὑπὸ [*](Sed priusequam de praeposiltionum parathesiet synthesi exponamus, aptum videtnr earam anastrophen illustrare.) [*](305 b) λαμβάνω ἐκθέϲθαι περὶ τῶν ἠπορημένων ἐν τοῖϲ μορίοιϲ. «Oὑ γάρ», φαϲί, εδεόντωϲ τὰ τοῦ τόνου ἀμείβεται εἰϲ βαρεῖαν τάϲιν, ἐπὰν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐναλλαγό. τουτέϲτιν ἐπὰν προθέειϲ οὗϲαι μὴ ἀναδέξωνται [*](300s 5) τὸ προκεῖϲθαι κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ· οὐδὲ γὰρ τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου [*](ARGVM. § 3. Sed καταγραφω utrum duae voces sint an una, tenore non indicatur, nec minus ambigua sunt ἀποίκου, καταφέροντοϲ, ἀποψέ, καθότι, muts. alis, de quibοus diligentisnime disseremus. sunt autem etiam voces, ubi huiusmodi inquisitio locum numquam habeat, quippe quibus praepositiones nec appensntur, nec compositione adiungantur, velut nominativi pronominum.) [*](ARGVM § 4. Sed priusquam singula de praepositionum constructione exponamus, haud alienum videtur es explicare, quae in hac orationis pete dubitationem moverunt. sunt enim qui dicant, cum ratione illud pugnare, quod oxytonesis praepositionum bisyllabarum in barytonesin convertetur et paenultims.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 εἶπομεν: lin. 8 pag antecedentis. — 5 οὐκ ἐνδείκνυται δ.τ. τ., quia κατὰ γράφω non aliter sonat atque καταγράφω: utrobique posterior praepositionis syllaba grai accentu pronuntiatur. — ad pluralem τούτοιϲ cfr de adv. 179, 5: ὡϲ ἔχει τὸ οἰκον δέ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. —7 ἀποψέ cfr 336,5. — ἀποδίϲ. cfr 235,25. 636,24. 389,14. — 8 δεδείξεται: 318,14 seqq. — 9—10 τὰ τοιαῦτα μόρια praepositiones sunt, ἔνια μόρια aliquot voces alierum orationis partium. ἔπιϲτῆϲαι cum ὑπέρ praepositione etiam de pron. 38, 7. — 13 παραθηϲόμεθα: haec expositio nencdeest —17 et 18 ϲύντοξιϲ de conlocatione.) [*](ADN. CRIT., DISCR SCR. IN A CBb 1 λόγον] τόνον C 2 ϲυνηρτημένον CΒ | οὕτω CBb || 4 δὲ] δη A. μερ A. 1, η add A || 5 εἰϲν B | prius καὶ om CB || 6 καί, quod ante απαντα scripserat A, erasum est || 7 post ἐπὶ add τῶν CB 9 προυθέμεθα A2 CBb || 9 —11 ἐθέϲθαι —ϲύνθεϲιν. Portus coniecerat: ἐκθέϲθαι καὶ ὑπὲρ ἐνίων μορίων. ἀλλ’ ἤδη οὐκ ἔνεϲτιν ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ἐπιϲτῆϲαι, μήτε κατὰ παράθεϲιν προθετικῶν ὄντων, μήτε κατὰ ϲύνθεϲν. HSehneider quoque in his ἐπ’ ἐνίων μορίων —ὑπὲρ τῶν τοιούτων μορίων ita ofendit. ut coniciat pro posteriore μορίων scribendum esse ἀποριῶν vide A gum. et Adn. exeg. || 12 καὶ om B || 16 βαρεῖαν] ὀξεαν B || 18 κατὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ A b, καὶ τὰ τῆϲ ϲυντόξεωϲ CB |oὐδὲ] fol 81r A. δὲ om CBb post γὰρ add δὴ Cb. δῆτα B)

436

ἀμείψαντα τὴν τάξιν ἀμείβει καὶ τὴν τάϲιν, πρὸϲ τῷ μηδὲ ἐξωμαλίϲθαι τὰ τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ, εἴγε οὐχ ἅπαϲαι μετατεθεῖϲαι τῆϲ τάξεωϲ μετατίθενται καὶ τοῦ τόνου. τί δὲ μᾶλλον αὗταί εἰϲιν αἱ μετατιθέμεναι ἦπερ τὰ μόρια ἅ πρὸϲ αὐτὰϲ ρτηντο; τὸ γὰρ

ἔπτυϲε πουλὺ κάτα {Calimachi? OSehneider II 752}

ἀπαιτεῖ τὸ κατέπτυϲεν ἐν καταλληλότητι, καὶ οὐ μᾶλλον ἡ πρόθεϲιϲ μετατίθεται περ τὸ ῥῆμα·

Ἰθάκην κάτα κοιρανέουϲιν {α 24},

τὰ τούτοιϲ ὅμοια.»

[*](De praepositionum traleetione.)

Καὶ πρὸϲ μὲν τὸ τοιοῦτον ἁπλῆ ἡ ὑπάτηϲιϲ, ὡϲ ἤδη ὁμόλογόν ἐϲτιν, καθάπερ καὶ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἀπεδείξαμεν, ὡϲ τὰ προκείμενα μόρια διὰ τῆϲ ἐξαιρέτου ϲυντάξεωϲ, λέγω τῆϲ προθετικῆϲ, τὴν ὀνομαϲίαν ἀπηνέγκατο. ἔνθεν γὰρ καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ προθετικοὺϲ ἐκάλουν ϲυνδέϲμουϲ τὰϲ προθέϲειϲ, ἄμεινον ἡγηϲάμενοι ἀπὸ τῆϲ ἐξαιρέτου ϲυν- [*](custur, quandocumque earum conlocstio mutetuz nec iam praeponsnttα voces. nam ceteras orations partes numqu8m tenorem cum loco mutere. et aceedere quod ne nbique quidem vεleat lex enastrophaε. deinde intellegi non posse, cur non illae voces, quae trsiectione priorem locum acceperint, trsiectae existimentur appelenturque, sed praepositiones postpositas.) [*](ARGVM. 5. Atque contra hemc alteram vituperationem respondendum est, praepositiones nomen sunm accepisse ex praepositiva conlocatione, quae eis praecipue accidit. qaproptez Stoici eas vocaverunt coniunctiones praepoeitis nec appellatione ex sensu vocularum petita utebsmtur (id quod fecerunt in nuncu-) [*](ESTIM. ET ADN. EXEG —6 cfr Herodiani pros. II. ad ε 283 in schol ALV Townl. (II 50, 27 Ltz): τῷ δ’ ἐπὶ μακρὸν ὅῦϲε οὐκ ἀναϲτρεπτέον τὴν πρόθεϲιν πρὸϲ γὰρ τὸ ἄϋϲε φέρεται. ἀλλ’οὐδ’εἰ πρὸϲ τὸ ἄρθρον δὲ ϲυνετάττετο, ἀνεϲτρέφετο, δι’ δν προείπομεν πολλάκιϲ λόγον, ὡϲ ὅτι ἐὰν μεταξὺ πέϲῃ μέροϲ λόγου, οὐ γίνεται ἀναϲτροφὴ τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐὰν μὴ τελευταία ϲτίχου τεθ, ὡϲ τὸ « εἔπτυϲε πολὺ κάτα». Ιo. Alexandrinus 27, 20, Herod. cathol. I. 484, 8 Ltz: εἰ μέντοι ἐν τέλει ϲτίχου εἴη (scil praepositio postposita) ἁπλῶϲ ἐν τέλει ὀνόματοϲ, μεθ’ ἣν τίθεται ϲτιγμή, ἀναϲτρέφεται πάντωϲ, οόν ἐϲτι «τῶν πάντων δ’ ἔπτυϲε πολὺ κάτα». ἀναϲτρέφομεν γὰρ τὴν πρόθεϲιν, τοῦ ἐξῆϲ ὄντοϲ κατέπτυϲε, κἆν μεϲοϲυλλαβῇ τινα μόρια (cod. Han. μεϲοϲυλλαβῆϲαι, sed ϲαι expunctum). Ιoannem descripsit Moschopulus περὶ ϲχεδῶν 36 Ϲallimachi verba esse GDindor coniscit in Thes l. gr. lV 1195 B. consensere Bergk et CDithey De Cydippa 44, qui ragmentum huic elegiae ascripsit. —6 ἐν καταλληλότητι. eqitimus ordo restituitur.— 11 ἀπεδείξαμεν: 17, 20. — 13 — 437, 2 cfr infra 319, 12 et de coni. 214, 8: πιϲτούμενοϲ (Pomidonius), ὅτι ἕν μέροϲ λόγου ῆ τε πρό-) [*](ADN. CRIT., DISCR. IN ACBb. 1 τῶ Ellebode et b, τὸ codd., cfr ad πρὸϲ τῷ cum infinitivo = praeterquam quod 228.14. de pron. 97,18 μηδὲ ξωμολίϲθαι Ab, μὴ διεξωμαλίθαι Ϲ, διεξωμαλίϲθαι B || 3 δὲ] δα B |ἤπερ] επερ A CB 4 ὃ om A CB, add b cum mg s. Soph. voluit ἤπερ ἃ μόρια πρὸϲ || 5 πολὺ ACBb ;ut exitus pentametri evaderet, eindorf Bergk, elii scsipserunt πουλὺ, quod exhibet Moschopulns loco supra indicato libri περὶ ϲχεδῶν || 7 ειπερ A. || 8 κυρανεουϲιν A, sed v finale eranum, quod om CBb || 9 ante τὰ add καὶ B || 10 ἀπάντηϲιϲ CB 13 A mg ϲη οἱ απο τηϲ ϲτοαϲ || 14 ἐξαιρέτου] αιρετ in res A2)

437

τάξεωϲ τὴν ὀνομαϲίαν θέϲθαι ἤπερ ἀπὸ τῆϲ δυνάμεωϲ, καθάπερ οἵ τε ϲυναπτικοὶ καὶ ϲυμπλεκτικοὶ καὶ οἱ ὑπόλοιποι. οὐ δὴ οὖν τὰ ἄλλα [*](306 b) μέρη τοῦ λόγου ἐξαιρέτου ϲυντάξεωϲ ἔτυχεν, ἵνα πρὸϲ τὸ μετατιθέμενον κατηγορῇ καὶ τῆϲ μεταθέϲεωϲ.

(τὰ γοῦν θέϲιν εἰληχότα μοναδικὴν οὐδὲ μετατίθεται τῆϲ τάξεωϲ, ἵνα καὶ τῆϲ ἀμφιβολίαϲ ἐπικοινωνήϲῃ, ὡϲ [*](301 s) ἐπὶ ϲυνδέϲμων μὲν ὁ ἤτοι προτακτικὸϲ καὶ οὔποτε ὑποτακτικόϲ, ἐπὶ δὲ ῥημάτων τὰ καλούμενα ὑποτακτικὰ ῥήματα οὔποτε χωρὶϲ ὑποταγῆϲ ἐϲτι τῆϲ τάξεωϲ τῶν ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων. ἀλλ’ οὐδὲ αἱ καλούμεναι ἐγκλιτικαὶ ἀντωνυμίαι δίχα μορίων λέγονται τῶν πρὸϲ ἃ ἐγκεκλιμέναι εἰϲίν, τίμηϲόν με, δόϲ μοι. οὐδὲ γὰρ παραδεκτέοϲ ἐκεῖνοϲ ὁ λόγοϲ, [*](pendis coniunctionibοus condicionalibδus, copulativis). ceterae autem orationis psutes praecipuam posifionem nactae non sunt itaone ne transpositionem quidem testifcari possunt. [ergo non mirum, quod proepoetuomes solae traposae putantur et dicuutur.]) [*](ARGVM. § 6. (eae vero voces, quae unica positione utuntur, carent ambiguitate, cui praepositiones obnoniae sunt [de guιbus nonnumquam duatari potest, num tranpoetae sint]. eius generis sunt ἤτοι coniumctio, quae semper priore, numquam altero loco ponitumα, et coniunctivi verborum modi, qui semper post coninctiones adiunctivas collocantur, et pronomina enclitica, quae ubδique post eas) [*](θεϲιϲ καὶ ὁ ϲύνδεϲμοϲ. Schol. Londin. in Dionys. Thr 519, 26 H.: τὴν πρόθεϲιν καὶ τὸν ϲύνδεϲμον ϲυνάπτουϲι (Stoici), καλοῦντεϲ τὰϲ προέϲειϲ προθετικοὺϲ ϲυνδέϲμουιϲ, τοὺϲ δὲ ϲυνδέϲμουϲ ἁπλῶϲ ϲυνδέϲμουϲ. ἔnπειδὴ γὰρ ἄκλιτοί εἰϲιν αἰ προθέϲειϲ καὶ οἴ ϲύνδεϲμοι, διὰ τοῦτο ϲυνάπτουϲιν εἰϲ ἕν . . .καλοῦϲι δὲ προθετικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ τὰϲ προθέϲειϲ, ὅτι ὀεὶ προτίθενται, χωρίϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιντο. Prisc. II 17 54. 20 H. et XIV § 18, 34, 23 H.: non bene tamen Stoεci pra pestionem inter comtuneiomes pemebant, proepospvam coniunctionem eam nomtnemtes, cum coniusctio et omgmtbms et verbis et omnibus declinabilibus quom indeclinabilibus per appositionem sdoleat adiungi nec solum praeponitur, sed etiam subiungitur tam apud poetas quam αpsd sine metris scribentes prueposto vero, ut saepe dictum est, et praeponi vult semper, cum recto ordine ponitur, et verbis ceterisque partibus indeclinabilibus nisi in compositione non admgtur. RSchmidt de Stoicorum grammatica 47.) [*](TESTiM. ET ADN. EXEG 3 ad hunc ἵνα vocis usum consecutivum cfr Adn. ex. ad 388,15 huius ed. subiectum κατηγορῇ verbi sent τὰ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου. πρὸϲ τὸ μετατιθέμενον sigmifcat, ad id, quod transponitur, attinere illam. denontiationem μεταθέϲεωϲ. — 4— 438., 10 excursus est de vοcibus, quae unam fixamque conlocutionem habent. — 5 ἵνα hic eandem vim habet quam lin. 3. — 6 ὁ ἤτοι. de coni. 220, 28: 5 τοι μόνωϲ προτακτικόϲ· οὐ γὰρ ἄν ποτε φήϲαιμεν ἡμέρα ἐϲτὶν τοι νόξ ἐϲτιν. 8 τῶν ἐπιζευκτικῶν ϲυνδέϲμων. cfr Adn. exeg. ad initium β 137 libr BI et ad totam sententiam 266, 6 -10 et quae disserit Ap. de coniunctivi usu imperativo, quem ὁποθετικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ nomine deimat, 255,26 seqq.) [*](ADN. CRIT DISCR. SCR. IN A CBb. 4 κατηγορη A, posterius η in ras A καὶ om B Eayaer ci. ἵνᾷ Γπρὸϲ] τὸ ϲτοῦ τόνου) μετατιθέμενον κατηγορῇ καὶ. τῆϲ μεταθέϲεωϲ. vide Adn. exeg. | ἀμφιβολίαϲ] φι in ras A 6 A μg ὁ τοι προτακτικὸϲ 1 Β τῆϲ τάξεωϲ ut intolerabilem pleonssmum detexi vult Egenolt 9 A ng εγκλιτικαι || 10 μοι] μου B ἐκενοϲ post λόγοϲ polit B)

438

ὁ εἰρημένοϲ ἐν τῷ περὶ ἄρθρων Τρύφωνοϲ {p 25 Vels.}, ὡϲ τὰ ὑποτακτικά ποτε ἄρθρα προτακτικὰ γίνεται ἐν τῷ ὅϲ ἆν ἔλθῃ μεινάτω με· τίνοϲ γὰρ πτωτικοῦ προετάγη; πῶϲ δέ γε ὑποτακτικὸν τὸ τοιοῦτον ἄρθρον οὐκ ἀναπολοῦν τὸ προῦποκείμενον ὄνομα, τοὐναντίον δὲ ἀοριϲτούμενον κατ’ ἀρχὴν τῶν λόγων, οὐ μὴν μόνον ,--- ἀλλ’ οὐδ’ ἐν πτωτικῷ τὸ ὅϲτιϲ· ἐχρῆν γὰρ καὶ τῶν ἄλλων πτωτικῶν καὶ μὴ ἀοριϲτουμένων προτάϲϲεϲθαι, ἐν οἰϲ καὶ αὐτὸ ϲυναοριϲτοῦται πλέον τοῦ τίϲ, ὅπερ ἐναντιώτατόν ἐϲτιν τῶν ἄρθρων· τὰ γὰρ ἀοριϲτωδῶϲ ποτε νοούμενα ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ ὑπὸ ὁριϲμὸν τοῦ προϲώπου ἄγει, ὁ ἄνθρωποϲ παρεγένετο, τὸν ποιητὴν ἐθαύμαϲα). —

αἱ δὴ οὖν προθέϲειϲ οὐ κατάρξαϲαι τῶν λέξεων ὁμόλογον ἔχουϲιν τὴν [*](voces inveniantur, ad quas inclinantur, et cticulns postpositivns. errat enim Τypho, qui hunc articulum docet locum suum deseruisse in huiusmodi enontiatia. ὃϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με, et factum esse praepositivum, qui [natura nemneque postpositivus sit. nam nec praeponitur ulli casuali in hoc enuntiato vocula, nec postpositivus nominari potest telis articulus, cum non repetat nomen antecedens. neqne magis ibi sticoli nomen indere licet ὅϲ voci, ubi ei τιϲ adiungitur. nam si indefinito τιϲ praeponitur ὅϲ, ipsum quoque indefnitam habet vim, quae prorsus contraria est asticulorum natorae .)) [*](ARGVM. § 7. iam [ut redfeamus ad praepositionm traiectionem] praepositiones) [*](ESTIM. ET ADN. EXEG. 11 10 de pron. 8, 3, ubi de vocibus soni paris sed diversae notionis agit: μηδὲ τὸὅϲ ὄρθρονλεγέτωϲαν ὑποτακτικόν, ὅτι καὶ ϲύναρθρον ἀντωνμίαν ϲημαίνει (i. e. pronomen possessivum tertiae personae est) καὶ ἀόριϲτον μόριον ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ μεινάτω με. item de adv. 122, 9 tale ὅϲ ex articulorum numero excludit: εἰ γὰρ μὴ προτεθείη ὄνομα τοῦ τοιούτου ἄρθρου, οὐδ’ ἄν ἔγ τὸ ρθρον ὡϲ ἄρθρον ἀκούοιτο, ὡϲ δὲ ἀόριϲτον μόριον, εἰ τῇδε ἀποφαινόμεθα· ὅϲ μεθύει βλάπτεται ῖϲον γάρ ἔϲτι τῷ εἴ τιϲ μεθύει βλάπτεται. efr etiam 90,19.108.16 et 26.318.20 (ubi κατὰ παραλληλότητα usurpata dicuntur ὅϲ et τιϲ). Ska II 18. —5 de lacuna quam indicavimus vide Adn. crit. — 6 οὐδ’ ἐν πτωτικῷ τὸ ὅϲτιϲ = οὐδ’ ἐν πτ. τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲτϲ. ὅϲ cum altero casuali comnuctum in ὅϲτιϲ nen magis articulus dici potest. ad hunc ἐν praeposiionis usum, ut id sigmifcet quod cum vel apud cfr 86,18. 144, 24 — 7 ἐν οἶϲ κω αὐτὸ ϲυναοριϲτοῦται opponita sunt antecedentibus, ut ἐν οἶϲ hoc loco idem valeat stque advereativum cum. —8 πλέον τοῦ τίϲ. quis ὅϲcum indefinito τιϲ compositum ipsum quoque indefnitum sensum habet,in hac compositione vis dupliciter indefnitainest. — 11 ad οὐ pmc articipio condicionsli adiunctum vide Adn. exeg.ad 394, 4 huius ed.) [*](ADN. ERIT., DISCR. SCR. IN A ABb. 1 ὁ ente εἰρημένοϲ add b cum 2 γίνονται CB | ante ὲν add ὡϲ B ἅν] εαν] A, quod praetulit Egenolff*. at vide Testim. || 3 γε om A 1b, add A2CB post γε add εἰ B | ὑποτακτικὸν om Ab | τω τοιουτω A. || ἀναπολοῦν b cum Sophiano, αναπλουν A, ἄν ἁπλοῦν B ἄν ente τὸ προκείμενον exhibet et ἁπλοῦν post ὄνομα |προκείμενον CB B 5 μόνον] μενον A. Post μόνον nonnihil intercidisse videtor, sufficiant haec: τὸ ὅϲ ἄν ἔλθῃ οὐκ ἔϲτιν ἄρθρον, brachylogia Apollonio usitata = τὸ ὅϲ ἐν τῷ ὅϲ ἄν ἔλθῃ. RSchneider putat nos hic quoque habere ἔλλειψιν scriptoris, non librerii || ἐν πτωτικῷ] εμπτωτικω A. | pro τὸ ὅϲτϲ Schoemann* inuria flagitat τῷ ὅϲτιϲ || 7 προτάϲϲεϲθαι add Uhlig 10 ὄγει] fol 81v A. αί Ab, ἄ CB 11 δὴ om CB)

439

[*](307 b) μετάθεϲιν, κἆν τὰ δευτερεύοντα ἦ μετατεθειμένα κατὰ τὴν ἀρχήν· πάλιν γὰρ αὐταὶ δεύτεραι γενόμεναι καὶ τῆϲ δεούϲηϲ τάξεωϲ ϲτερούμενmι [*](c. II.) ὁμολογοῦϲιν μετατεθεῖϲθαι. γελοῖον οὖν μοι δοκεῖ τὸ ζητεῖν πότερον [*](302 s) αὗταί εἰϲιν αἱ μετατιθέμεναι ἢ τὰ ταύταιϲ δευτερεύοντα μόρια.

Ἔcτι δὲ καὶ ὑπὲρ τῆϲ ἀμειβομένηϲ τάϲεωϲ κατ’ αὐτὰϲ φάναι, 5 De De anastrophe accentus praepositionus. ὡϲ τὸ πρῶτον καὶ ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι τοῦ λόγου ἐξαίρετά τινα παρέπεται, ἃ οὐ πάντωϲ ϲυμφερόμενα τοῖϲ ἄλλοιϲ ἄπορα καταϲτήϲεται, ὥϲ γε ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐπὶ τῶν ἐγκλιτικῶν μορίων καὶ ἔτι ἐπὶ τῶν πυϲμάτων κατὰ βαρεῖαν τάϲιν καὶ τῶν ἀορίϲτων κατ’ ὀξεῖαν. οὐ δὴ οὖν ἀπψδὸν τὸ τὴν πρόθεϲιν διτονεῖν, ὅπερ ἐπικοινωνεῖ καὶ ἀντωνυμίαιϲ ἐγκλινομέναιϲ καὶ ὀρθοτονουμέναιϲ, τῷ ωϲ ἐν ἀρχῇ τιθεμένῳ καὶ ἐν μέϲῃ λέξει, καθὸ [*](principe loco relicto apparet tαunspositas esse [et sic iure appeari posse], uamquam hoc quoque verum est, ess voces, quae posteriorem locum οbtinere debebant,priorem occupaverunt, transpositas esse [et sic vocari posse non] minus quam praepositiones]. ridicnlnm est igitur inquirere, utrum praeposiuiones trsnsponantur an eae voces, qua um legitimas loens est secundus.) [*](ARGVM. § 8. Mutatio autem accentus praepositionum primum ita defendi potest ut dicatur aHiorum quoque vocum generum propria esse ac difficultater afferre, quia ab ceteris vocibus dissmmtiunt cuius generis sunt tenor vocum eneiticerum, barytonesis interrogativarum, oxytonesis indefniterum. non absonus igitur absnrdnsve duplex praepositionum accentus est, praesertim cum communem eum habeant cum pronominibus inclinatis et orthotonnmenis, cum ὡϲ adverbio, cum ἠ coniunctione.) [*](TESTIM. ET ADN EXEG. 1 κἄν —ἀρχήν haec inepta videntur nisi confers 305, 11, ubi sententia (quae hie redarguitur) refertur eorum, qui dicebent non tam praepositiones ranspositss esse in anssttαophe, quam voces quae post praeponitionem sequi debebant. — 11 τῷ ωϲ Lebrs qu. ep. 63, Aristsrch. 386 378 demonstrait ὡϲ vocolam semper, et ubi demonsrativam vim et ubi relativam habet, in oxytonorum numero habuisse Apelloninm Herodisnumque nec minus Aristarchum aliosque, exeeptis iis tantum locis, ubi praemissa καὶ vel οὐδὲ coninncfione idem velet atque ὅμωϲ: ibi emim circumflexmm accentum ei indidisse illos grxmmsticos. Apoll. de hac re disserit de adv 169, 25seqq. 179, 14. de coni. 255,17, ubi quae leguntux ἐν δὲ μέϲῃ τῇ φράϲει περιϲπῶνταϲ, RSchneider comm. 256 recte ita interpretatur, ut mente ἔϲθ’ ὅτε suppleat et ad illos locos verba refeαat, ubi vocula idem quod ὅμωϲ signifcat. Herodiani loci sunt π.μον.λέξ. 25, 29 (p 232. 8 Ltz) et prosod.Il sd H 31, Λ 720 et prosod. cathol. 493, 1 apud Lentxium.) [*](Ans. CRIT., DISCR. SCR. IN ABb. 1 καν (non και ut Bekker ait) A1, om. CB, κατὰ A2b, ὅταν Dud, καθὸ 0Schneider Ztschr. f. Alt. 1843 652 | ἧ Dud., η A, ἤ CBb, ἦν OSchneider l. 1. | μετατιθέμενα CBb κατὰ om CB 2 αὐταὶ OScheider 1 l., αυται A, αὗται CBb γινόμεναι CBb || 3 μετατίθεϲθαι Β || 4 αὐταί B 5 δὲ om B |κατὰ ταύταϲ CB || 6 καὶ om b, post καὶ add δεύτερον A CB, sed in A. a prima m. inductum || 8 πυϲματικῶν Ϲ, προϲτακτικῶν B || 9 δὴ] δε A. ἀπψδὸν] αποδον A (prius quoque o A scripsit nec nisi redintegraνit A 2), ἀπδον Cb B exhibet ἀπέδοντο τὴν πρ. || 10 διττονοῖν B || 11 τω ωϲ A, τὸ η CBb | τιθέμενον CBb λέξει] alterum exemplux huius usus λέξιϲ vocabuli, ut idem valeat atque φράϲιϲ, frustra apud Ap.quaesiveris)

440

περιϲπᾶται ---, παραπληρωματικῷ τῷ η περιϲπωμένῳ μὲν καῖ ἀρχὴν τῶν λόγων, οὐ μὴν κατὰ τὰϲ ὑποτακτικὰϲ ϲυντάξειϲ, ὡϲ ἐν τῷ

τί ἤ δὲ ϲὺ νόϲφιν ἀπ’ ὄλλων {Ο 244},

ὅτι κάλλιϲτον ἢ κατὰ Ξάνθιππον {?}.

ἔϲτι καὶ ἄλλα ἐπινοῆϲαι μυρία. —

Μήποτε δὲ καὶ δεόντωϲ τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου παρέπεται. τὰ μὲν γὰρ ἄλλα μέρη τοῦ λόγου μίαν ἔχει ϲύνταξιν ἐφ’ ἣην καὶ φέρεται, ὡϲ τὰ ἐπιρρήματα ἔπειϲι τοῖϲ ῥήμαϲι, κἄν μεταξὺ μέρη λόγου πλείονα πίπτῃ, τὰ δὲ ἄρθρα ὡϲ πρὸϲ τὰ πτωτικά, τά τε ὀνόματα ἐπὶ τὰ ϲυνόντα τῶν ῥημάτων, καὶ αὐτῶν τῶν ῥημάτων [*](308 b) ὑποϲτροφὴν ποιουμένων ὡϲ πρὸϲ τὰ ὀνόματα ἢ πρὸϲ τὰ ἀντωνυμικά, [*](303s) ἅπερ πάλιν ἀντὶ ὀνομάτων παρολαμβάνεται· αἱ μέντοι προθέϲειϲ δύο ϲυντάξειϲ ἀναδεξάμεναι, τήν τε πρὸϲ τὰ ὀνόματα καὶ ἔτι πρὸϲ τὰ ἐήματα, δεόντωϲ παραδέξονται καὶ τὸ ἐναλλαϲϲόμενον τοῦ τόνου, [*](ARGVM. § 9. Portasse vero etiam opfimo iure praepositio duplici tenore pronuntiatur. etenim ceterae cratonis partes una tentum constructione utumur, velat adverbia iunguntur cum verbis, articuli cum casualibus, nomina cum verbis, verba rursus cum nominibus et ppronominibus. praepositiones autem, quae duuliciter constrountur, et cum nominibus et cum verbis, iure etiam accentus mutationem acceperunt, qua fit, ut tenoris anastrophe indicet simul vocis tenspositionem, conservatio tenoris simul legitimum ordinem.) [*](rssrm ET ADN. EXEG 1 de lacuna post περιϲπᾶται indicate vide Adn. erit. — 1—5 de coni. 255, 5 de expletivo η praecipit: ὲν ἀρχῇ τιθέμενοϲ περιϲπᾶται, ἐν δὲ ὑποτάξει ἔγκλίνεται, επ μεγάλ’ ἐβρόντηϲαϲ (υ 113), μεγάλα δὴ ἐβρόντηϲαϲ· «τι δὲ ϲὺ νόϲφιν ἀπ’ ὄλλων», ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ τί δή. hoc quoque veterum praeceptum explanavit scripturas τί ἤ ὅτι ἢ demostravit Lehrs qu.ep.p 62 seqq. — 5 vide Adn. crit. — 10 ὑποϲτροφή vocabulum, quod 134.18 ut ἀναϲτροφὴ de retractione accentus usurpatur, hic dictum est de rstions inter verbum et nomen intercedente: etenim verba ad nomina qussi revertantur, si nomina ad verba, verba rursus ad nomina pertinent.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A ACBb. 1 post περιοπᾶται nonnihil intercidisse probavit Lehre loco in Test. indicato. haec conicere licet: ὅτε δηλοῖ τὸ ὅμωϲ, ὡϲ ἐν τῷ εἀλλὰ καὶ ὦϲ ἐθέλω δόμεναι πόλιν» (Α 116), «ἀλλ’ οὐδ’ ὧϲ ἐτἀρουϲ ἔρρύϲατο ίέμενόϲ περ» (α 6) παραπληρωματικῶϲ· τὸ η περιοπώμενον CBb Sylburg et Schoemann ab deteriorum librorum scriptura profecti censuerunt, quae in his codicibus leguntur inde ab ultima linea pag. antec. usque ad 1: τὸ η ἐν ἀρχῇ τιθέμενον καὶ ἐν μέϲᾳ λέξει καθὸ περιϲπᾶται παραπληρωματικῶϲ, in mg ad subsequentia adscripta illinc in verborum contextum irrepsisse 4 τιη A, τίη CBb. vide Testim. || 5 οτι καλλιϲτον . . . καξανθιππον A (non καιξανθιππον, ut Βekkex adnotat), post καλλιϲτον 4— 5 litterulae erasse A2 et post οτι et ente καξανθιππον add η, atque inter κα et ξ add τα, quae quidem supplementa invenientur etiam in CBb. ὅτι ἢ ex veterum doctrina flagitavit Lehre b exhibet ὀτίη. ragmentum comoediae Atticae esse haec verbδa euspicari licet proptex ὅτι (vel ὁτιή) coniunctionem comicis usitatissimam. sed Meinekius non recepit ea, item apud Eockium frustra quaesivimus speremus lucem aliquando et meto et sententiae fraagminis orituram esse ex Aegypto || 7 μια A1, v add A2 || 8 ἔπειϲι] ἕπεται B || 9 πιπτει A. |πρὸϲ add Lehre qu. ep 40 Lange System der Synt. des Ap. p22 maluit τὰ δὲ ὄρθρα πρὸϲ τὰ πτωτκὰ ἢ ὡϲ πτωτικά conl. de adv. 121, 7 || 10 τε] γε 12 παραλαμβάνονται ϹB)

441

ὅπερ ὑποϲτρέφον διὰ τῆϲ τάϲεωϲ ϲυϲϲημαίνει καὶ τὸ ἀναβιβαζόμενον τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐπιμένον δὲ κατὰ τὴν ἰδίαν τάϲιν ϲημαίνει καὶ τὴν δέουϲαν ϲύνταξιν τῆϲ προθέϲεωϲ. —

τὸ γοῦν

θάκην κάτα κοιρανέουϲι {α 24}

διὰ τοῦ ἀρκτικοῦ τόνου, λέγω τῆϲ ἀναϲτροφῆϲ, ϲυϲϲημαίνει καὶ τὸ ἀναβιβαζόμενον τῆϲ προέϲεωϲ, οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχον ϲύνταξιν τὴν ἐπὶ τὸ ῥῆμα παραδέχεται. καὶ ἕνεκα τούτου εὐπαράδεκτοϲ καὶ ἡ διϲϲὴ τάϲιϲ τῶν προθέϲεων. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ

εύρε δὲ Πατρόκλῳ πέρι κείμενον ὃν φίλον υἱόν {T 4},

[*](ARGVM. § 10. ita in α 247 et T 4 praepositio reracto tenore pronuntiaacum entecedenti casuali iungenda est, acuto tenore prolata cum sobsequenti verbo. stque etiam inter duo nomine, ad quae prtinet, conlocata anasτrophen aecentns patitur. sed alibi diligenter exponemus, quo discrimine inter se distent con-) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. —12 ὅπερ —ὑποϲτρέφον ἐπιμένον] pro neutris, quae ad τὸ ἐναλλαϲϲόμενον referenda sunt, ponere debebat formas masculinas, quoniam ὁ τόνοϲ ὑποϲτρέφει et ἐπιμένει. — 1 ϲυϲϲημαίνειν supra 9, 16 et de coni. 222, 12 de vocs dicitur, quae nibil signifcat per se sola, sed tantummodo elii voci adinncta hic vero et 5 de vocibus quae signifcant simul aliquid praeter sliam vim —ἀναβιβαζόμενον. discrepat hic verbi usus sliqusmto ab usitato: nam alibi legimus activum verbum cum accusativo τόνοϲ nominis de accentus reractione (312. 1. 328, 15. 329, 1 et 5. 330,16), ac passivum legimus de vocibus compositis, quae reracto accentu pronuntientur (328, 19 et 20). sed hic eae praepositiones ἀνοβιβάζεϲθαι dicuntur, quae ad vocem antecedentem pertinent itaque quasi retro vertuntur. —4 10. Etex. 26, 13 (Herodian. I 481, 31 Ltz): ἐὰν μεταξὺ πέϲωϲιν νόματοϲ καὶ ῥήματοϲ ἤ μετοχῆϲ, πρὸϲ διάφορον ϲημαϲίαν ἤ ἀναϲτρέφονται ἢ οὔ οἶον « Ἰεθάκην κατακοιρανέουϲιν» εἰ μὲν πρὸϲ τὴν θάκην ϲυντάττοιϲ τὴν κατά, ἵνα τοπικὴν δηλώϲῆϲ ϲχέϲιν κατὰ θάκην, ἀναϲτρέψειϲ τὴν πρόθεϲιν· εἰ δὲ πρὸϲ τὸ κοιρανέουϲιν, ἵνα πλείονα ἔμφαϲιν δηλώϲῃϲ τῆϲ τῶν μνηϲτήρων ἐπκρατείαϲ, ὅπερ καὶ μᾶλλον δοκεῖ, ὀρθοτονήϲειϲ τὴν πρόθεϲιν. Herod pros. II. in scholio A ad ε 332 πόλεμον κατακοιρανέουϲιν (ΙI p52 Ltz): ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναϲτρέφει, ἵνα γένηται κατὰ πόλεμον. δύναται δὲ ἔμφαοιϲ γενέϲθαι, εἰ ϲυνάπτοιτο τῷ κοιρανέουϲιν, ὡϲ « εἀνακοιρανέοντα» (ε 824) καὶ ἔϲτιν ὅμοιον τῷ εἰθάκην κατα - κοιρανέουϲινα. - 6 οὐχ οὕτωϲ δὲ ἔχον non canssem, sed condicionslem vim habet. c 306. 27. 9 10. Atex. 26, 20 (Herod. l 482, 4 Liz): τὸ αὐτὸ κα ἐν τῷ «εὗρε δὲ Πατρόκλῳ περικείμενον» εἰ γὰρ περὶ τῷ Πατρόιλῳ κείμενον, καὶ ἀναϲτραφήϲεται ὁ τόνοϲ εἰ δὲ τὸ Πατρόκλῳ περικείμενον, ἶνα ἢ οἶον περιεχυμένον αὐτῷ, ὀρθοτονηθήϲεται, ἔμφαϲιν γὰρ πλείονα δηλο. Herod. pros. ΙΙ. in) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 ὑποϲτρέφον A1b, ὑποϲτρεφόμενον A 2CB τάϲεωϲ] ϲυντάξεωϲ B || 2 —3 προθεϲεωϲ επι την δεουϲαν ϲυνταξιν τηϲ προθεϲεωϲ A et eum signis prosodiaeis B. A in mg non edum, quae A1CB omiserunt, supplevit: μενον δε κατα την ιδιαν ταϲιν ϲημαινει και, sed adiecit insuper, quae iam A 1 scripserat: την δεουϲαν (υνταξιν. b supilemento alterius memus A codicis ugus est, sed non modo τὴν δέουϲαν ϲύντξιν non repetivit, sed etiam επ et και abiecit || 3 γοῦν] γὸρ Βb || ϲυϲϲημαίνει] fol 1 82r A. || 6 οὕτω CBb ἔχον om CB || 8 κἀεὶ A Α2CBb || 9 πατροιλω A 1, post ω add ν A | ον om A 1, edd A2)

442

καὶ γὰρ ὅτε πρώτιϲτον ἐμοῖϲ ἔπι δέλτον ἔθηκα

γοόναϲιν {Csimachi? frgm.anon. 261,II 752 OSchn.}.

καὶ ἔτι ἐν δυϲὶν ὀνόμαϲι,

μόχn ἔνι κυδιανείρᾳ {Z 124. H 113. Θ 448. 391 },

ποταμῷ ἔπι δινήεντι {Θ 490 },

ποταμοῦ ὄπο ελλήεντοϲ {B 659. 839. Μ 97. 0 531 }.

ὑπὲρ ὦν τῆϲ διαφορᾶϲ κατὰ τὸ δέον ἐκθηϲόμεθα, ἐν ῷ καὶ παραϲτήϲομεν [*](309 b) [*](τοὺϲ τρόπουϲ τῶν ἀναϲτρεφομένων καὶ τῶν μὴ οὕτωϲ ἐχουϲῶν. τὸ structiones quas citavimus nunc hoc smtum demonstrere volumus, neeessatio inventum esse duplicem accentum praepositionum, querum forma quoque accommodata ad anastrophen est etenim cum ceterae orationis partes variis accentibus utantur, praepositionum omnium genuinus accentus est ὀξύτονοϲ.) [*](schol. A ad T 4 (II 110 Ltz): τινὲϲ ἀνέϲτρεψαν τὴν περί, ἵν’ ἤ περὶ Πατρόκλψ κείμενον . . .ἡμν δὲ δοκε, ὐϲπερ ἔτι καὶ τοϲ πλείοϲι καὶ τῷ Ἀϲκαλωνίτῃ, ἕν εἶναι τὸ περικείμενον· ἔμφαϲιϲ γὰρ μείζων νότοι.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐμοῖϲ ἔπι. efr Herod. pros. ll. in schol. A ad Σ ἐμῷ ὕπο δουρὶ τυπείϲ (ΙI 106 Ltz): τὴν ὑπό ἀναϲτρεπτέον,ἔπεὶ τὸ ἀκόλουθόν ἐϲτιν ὑπ’ ἐμῷ. εἰϲὶ μέντοι o οὐκ ἀνέϲτρεψαν, ἀλλὰ ϲυνέταξαν τῇ δοτικῇ δουρὶ ἐμῷ. .—4 —6 10 Alex. 26, 25 (Herd. I 482, 9 Ltz): Εί δὲ μεταξὑ πέϲῃ δόo ὀνομάτων ἡ πρόθεϲιϲ, τοῦ μὲν κυρίου ὄντοϲ, τοῦ δὲ προϲηγορικοῦ, ἤ ἐπιθετκοῦ καὶ προϲηγορικοῦ, ἐν πᾶϲι τούτοιϲ ἀναϲτρέφειν δὲ τὴν πρόθεϲν, ἱνα τῆϲ ὅληϲ ϲυντάξεωϲ προηγήϲηται· εποταμοῦ ἄπο Ϲελλ ἡεντοϲ» ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ, «Ξἀξάνθῳ ἔπι δινήεντι» (ε 479) πὶ τῷ δινήεντι ποταμῷ, εμάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ» » ἐν τῇ κυδιανείρᾳ μάχ. Herod. pros. ll. in schol. A ad B 839 ποταμοῦ ἄπο Ϲελλήεντοϲ (II 38 Ltz). Πτολεμῖοϲ ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἀναϲτρέφει πρὸϲ τὰ προϲηγορικώτερα ποιούμενοϲ τὰϲ ϲυντάξειϲ. ὁμοίωϲ καὶ Νικία οὐκέτι μέντοι ἐπὶ τοῦ «Ξάνθῳ ἐπὶ διν ήεντι, εμάχῃ ἐνὶ κυδιανείρῃ». ἐπεφέρετο γὰρ τὰ προϲηγορικώτερα. ὁ μέντοι Ἀρίϲταρχοϲ τοῖϲ κυριωτέροιϲ ϲυνέταττε τὰϲ προθέϲειϲ δι’ ὃ ἀναϲτρέφων ἀνεγίνωϲκε «Ξάνθου ἄπο δινἡεντοϲ» (Β 877), φυλάϲϲων δὲ τὸν τόνον ἐπὶ τοῦ «εποταμοῦ ἀπὸ (ελλήεντοϲ.» εἶτα πολλὰ εἰπhν ὁ Ἡρωδιανόϲ φηϲιν, ὅτι ἐμοὶ μέντοι δοκεῖ τὸ τοιοῦτον ὅλον εἰδὸϲ ἀναγινώϲκειν κατὰ ἀναϲτροφήν. εἰ γὰρ δύο ὀνόματά ἐϲτι κοθ’ ἑνὸϲ ὑποκειμένου λαμβανόμενα καὶ ϲχεδὸν ἕν ἐϲτι τὸ ὅλον καὶ θέλει ἡ πρόθεϲιϲ προηγεῖϲθαι, μέϲη δὲ παρείληπται καθ’ ὑποταγήν, ὡϲ ὑποτεταγμένη ἀναϲτραφήήϲετοι. vide Lehrsii qu. ep 81 — 7 ἐκθηϲόμεθα et παραϲτήϲομεν: in ea libri IV parte, quae periit, aut in libro περὶ προθέϲεων.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1— 2 hos verens ex Hatrachomyomschise initio petitos esse censent Portus et AButtmann, quemquam illic (v. 3) haec verba leguntur: Βν (scil ἀοιδὴν) νέον ἐν δέλτοιϲν ἐμαϲ ἐπὶ γούναϲι θῆκα. eici autem iuboet Buttmann καὶ γὰρ —γούναϲιν propter hane ipsam discrepantiam et quia Apdlonins alibi non proferat Βarachomyomachiae locuml num vero credi potest librarius vel lector hunc veroum pepigisse epyllii illius parum memor Ϲalimacho vindicavermnt ragmentum Heϲker, Schneidein, item Hergk qui. Aeriorum prologo ascripsit. de ἔπι praepositionis snastqophe vide esim. ad 1 | ππροτιϲτον A. | ἔθηκε CB γούναϲι sine ν Bb || δυιν add Uhig. vide Herod. in Testim. ad 4— 6 et ad formam vocis 220, 9.254, 9 || 4 εν A1, I add A2 || 5 δινήεντι] prius ι in ras A 2, A fort.ει || 7 ὡν καὶ τὰϲ διαφορὰϲ B | παραϲτηϲωμεν A)

443

γὰρ νῦν προκείμενον ἡμῖν ἐϲτιν παραϲτῆϲαι, ὡϲ ἀναγκαίωϲ οἱ ϲτοιχειωταὶ ἐπενόηϲαν τὴν ἐπ’ αὐταῖϲ γενομένην διϲϲὴν τάϲιν, ὁμολόγωϲ καὶ τῶν φωνῶν προευθετιϲμένων εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον, εἴγε ἁπάϲαιϲ παρεπόμενόν ἐϲτιν τὸ ὀξύνεϲθαι, τῶν ἄλλων μερῶν τοῦ λόγου ποικιλω [*](304s) τερῶν ὄντων κατὰ τὰϲ τάϲειϲ· οὐ γὰρ τὸ μεταπῖπτον τῆϲ τάϲεωϲ εἰϲ τὸν αὐτὸν εὐθετιϲμὸν ὑπῆρχεν, ὅϲ γε καὶ παρηκολούθει ταῖϲ προθέϲεϲιν. —

Διὰ τοῦτο καὶ ἐπεκτεινόμεναι ϲυνέλκουϲι κατὰ τὸ τέλοϲ τὴν ὀξεῖαν, ὡϲ ἔχει ἡ ἐνί καὶ ἡ προτί. —διὰ τοῦτο οὐδ’ οἱ περὶ τὸν Ἀλριϲτοφάνη ἠξίωϲαν βαρύνειν τὰ μόρια κατὰ τὴν Αἰολίδα διάλεκτον, ἵνα μὴ τὸ ἴδιον τῆϲ προθέϲεωϲ ἀποϲτήϲωϲιν, λέγω τὴν ἀναϲτροφήν· εἰ γὰρ καὶ ἐβαρύνθηϲαν, ἀνθελκόμεναι ἀπὸ τῆϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντάξεωϲ ἢ τοῦ [*](ὀνόματοϲ ἐζήτηϲαν τὸ ἀμεῖψαι τὸν τόνον, καθ’ ἃϲ εἴπομεν αἰτίαϲ. — ARGVM. § 11. Monosyllabae praepositiones, quondo exitus earum augetur syllaba, in hanc accentum simul tabunt, ut in his quoque anasropbe accentus feri possit. — nec aliam ob causam Aristophanes Byz.exclusit e poematis Aeolicis praepositionum barytonesin, quam si accepissmnt,tenoris mutatio fieri non poterat, ubi ab legitimo loco praepositivο abstrahentur. —eandem deniqne ob causam) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ϲτοιχειωταὶ hic non ei sunt qui elementa tradunt, sed ei qui linguarum elementa confoemaverent. — 3 προευθετιϲμένων. efr et εὐθετίζεϲθαι 169,19. de adv. 140, 11 et εὐθετeϲθαι 176, 26 atque εὐθετιϲμόϲ infra in. 6 et de adv. 144, 19. —εἰϲ τὸν προκείμενον λόγον =ad hanc quam indicayimus reguelum. — 6 vide Adn. crit — 7 ἐπεκτεινόμεναι. cfr de pron. 37, 9 αἱ διὰ τοῦ ἱ ἔπεκτεινόμεναι (ἀντωνυμίαι) ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. ibid. 62, 1 et 29, 14. —8 οἱ περὶ Ἀριϲτοφάνη. Mauck Arist. Βyz. 61 haec refert ad Alcaei editionem Aristophaneam. ad οἱ περὶ vide Lebrsii qu. ep. 28*. — 9 Αἰολίδα διάλεκτον. de pron. 73, 7: ἀδόνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀναϲτρέφοιτο· οὐδὲ γὰρ Αἰολεϲ τὸν ἐπὶ ταύταιϲ τόνον ἀναβιβἀζουϲιν (i. e. non reiciunt accentum praepositionum in paenultimam excepta snsstrophe). Choerob. in Theod. I 311.12 H. 333. 26 G.: πᾶϲα λέξιϲ ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν παρ’ ἡμν ὀξυνομένη παρὰ τοϲ Αἰολεῦϲι βαρύνεται, οἰον Ἀτρεόϲ Ἄτρευϲ, ϲοφόϲ ϲόφοϲ, χωρὶϲ τῶν προθέϲεων καὶ τῶν ϲυνδέϲμων· ἐπὶ γὰρ τούτων φυλάττουϲι τὴν ὀξεῖαν τάϲιν. idem ΙΙ 621,13 Η. 843, G. cfr Prisc. XIV § 6 II 27 H.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACB b. 1 ωϲ om A. 1, add A | ϲτιχιωται A1, οι ex primo ι fecit. ει ex secundo A3 ϲτοιχειῶται Ϲb, ϲτοιχειαϲταὶ Β. ea nomina in ωτηϲ desinentia, quae a verbis originem ducunt, oxytona sunt: vide oettling Grieeh.Akzentlehre p123.Chsndler Greek accentnation n.51 || 2 αυτοιϲ A. | γινομένην C || 3 προηυτεθιϲμένων CB || 5 κατὰ τὰϲ τάϲειϲ om CB || 5 6 οὐ γὰρ—ὑπῆρχεν] immo potius οὐ γὰρ εἰϲ τὸ μεταππτον τῆϲ τάϲεωϲ ὁ αὐτὸϲ εὐθετιϲμὸϲ ὑπῆρχεν: non itidem accommodatae ad accentus nufationem sunt ceterae orationis partes, ut praepositiones. ac videtur Ap. haec scripsisse et tradita lectio deberi eidem librario, qui corrupit locos in Adn. crit. ad 65, 6 huius ed. congestos. Kayser* interpretatnr: Bei den anderem Redegattungen riehtet sich. die Anderung des Akzens nicht so schr nach einer sicheren Regel, wie dei den Prapositionen. RSchneider tradita verba sic intellegi posse putat: talis mutatio accemtss, quae ita ut libet adhiberi posset, ceteris orationis partibus praesto no erat || ϲυνέλκουϲι] ελκου in ras A3, ϲυνελκύουϲι || 8 ἀριϲτοφάνην CB 9 βαρόνεϲθαι Β || 11 κα om B ἀπὸ Uhlig, ὑπὸ ACBb || 12 ἅν post ἐζήτηϲαν addere non opus est. vide Adn. crit. ad 22, 15 huius ed.)

444

διὰ τὸ αὐτὸ καὶ κατ’ ἀρχὴν καὶ κατὰ τέλοϲ βραχεῖαι· ὁ γὰρ βραχὺϲ χρόνοϲ εὐμετάθετοϲ κατὰ τάϲιν, ὅπου γε καὶ ἡ Αἰολὶϲ μετατιθεῖϲα τοὺϲ τόνουϲ τοὺϲ κατὰ τὸ τέλοϲ ἐκ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ μετατίθηϲι κατὰ τὸ πλέον. πλεονάϲαϲαι οὖν χρόνῳ ἐλλείπουϲι καὶ τῇ ἀναϲτροφῇ, ὡωϲ ἡ καταί, ὑπαί καὶ αἱ τοιαῦται. Ἀλλ’ οὐ πᾶϲαι ἀναϲτρέφονται. οὐδὲ [*](310 b) γὰρ πᾶϲα ἀντωνυμία καὶ ἐγκλίνεται καὶ ὀρθοτονεῖται, ἀλλ’ ἐπὶ τὸ πλέον ταύταιϲ παρέπεται· οὐδὲ πάντα τὰ πύϲματα ἐν βαρείᾳ ἐϲτὶ τάϲει, ἀλλ’ οὐδὲ ἄλλα πλεῖϲτα ἐξωμάλιϲται.

Προτιθέμεναι δὴ τῶν τοῦ λόγου μερῶν ἢ κατὰ ϲύνθεϲίν εἰϲιν [*](c.ΙΙΙ.) [*](Cum vocum casualium nominativia vel vocativia praepositiones non iunguntur nisi synthesi.) ἢ κατὰ παράθεϲιν. Ἐν μὲν οὖν ταῖϲ εὐθείαιϲ τῶν πτωτικῶν καὶ ἔτι [*](305 s) ταῖϲ ϲυνυπαρχούϲαιϲ κλητικαῖϲ οὐκ ἔϲτι τὴν παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἐπινοῆϲαι. πρόδηλον γὰρ ὅτι τὸ ϲύνοικοϲ, ἐπίκουροϲ, ϲύνδουλοϲ, [*](brevis est non sclam prior, sed etiam altera praepositionum syllsbδa. nam a brevi (non a producta) facile accentus retrahitur. qua cum re consentit, quod Aeolica dislectus accentus finales ex brevi plerumque syllaba retrahit. atque quando ultime praepositionis syHaba pleonasmo producitur, sicut fit in καταί et ὑποί, excluditur anastrophe. Siquis autem miretur, non omnes praepositiones bisyllabas anastrophen pati, dicendum est, ne pronomina quidem omnia modo inclinari, modo recto tenore proferri, nec voces interrogativas omones gravi accentu pronuntiari.) [*](ARGVM. § 12. Praepositiones aut componuntur cum nliis vocibus aut appountur. nominativis casualium vocativisve numquam apponuntur. ϲύνοικοϲ enim et simlia sunt nofmina composita, id quod non solum ex accentu retracto appa-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 vide Adn. crit. —4 πλεονάϲαϲαι. Io. Alex. 27,28 (Hrod.I 480.10Liz): αί ἀναϲτρεφόμεναι διϲύλλαβοί τε εἰναι ὅθεν τριχρονοῦϲαι ἡ ἀντί καὶ ἀμφί οὐκ ἀναϲτρέφονται, οὐδὲ αἰ τῷ ῖ πλεονάζουϲαι, καταί παραί ὑπείρ, ubi ὀπαί ab Lentzio insertum propter Herod. Il. pros. ad B 824: ὑπαὶ πόδα· οὕτωϲ ὑπαί ὡϲ καταί καὶ παραί. αἰ γὰρ προθέϲειϲ ἐπαυξανόμεναι διὰ τοῦ φυλάϲϲουϲι τὸν αὐτὸν τόνον, et ad Γ 217, 0 4. ceterum vide de hoc Apollonii loco etiam Lobeeii Elementa pathol. II 222. — 7 de pron. 28.18. τὰ πύϲματα πρὸϲ πάντων Ἑλλήνων βαρύνεται, ὑπὲρ μίαν ϲυλλοβὴν ὄντα, ὑπεξαιρουμένου τοῦ ποδαπόϲ διὰ τὸν τύπον.) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 τὸ αὐτὸ] α in ras A3, τοῦγο CB, τὸ αὐτὸ τοῦτο b | βραχεία A 1, ι in fine add A 2 μετάθετοϲ || 3 ἔϲ βραχείαϲ ϲυλλαβῆϲ Uhlig Em. 11, εἰϲ βραχείαϲ ϲυλλαβὰϲ A CBb. videntur hic Apollonio ante oculoa obversari formae quaedam pronominum, ques Asolicae didecti proprias dicit in l. de pron. 23.18 et 23. 97, 4. 98, 2. 100, 5 et 12: ἄμμεϲ μμεϲ ἄμμι ὔμμι ἄμμε ὔμμε || 4 post καὶ in A erasae duee vel tres litteras, fortasse ἐκ | τηϲ αναϲτροφηϲ A b, utrumque ϲ finale erait A2 et. dativum exhibent etiam C B. Ap ἐλλείπειν cum dativo iungit eius rei, qua quis indiget: vide e. g. 6, 3 et 15. 81, 23 38, 8 || 5 in καταί et ὑπαί editum . ab A3 || 6 τὸ om B || 7 ἐν add RSehneider ID 596 conl. 160, 6. de pron. 75.10. de adv 198, 3 ἐϲτ τάει] ἐπτάϲει B || 8 ἀ om A 1b, exhibent. CB et supra add A || 9 προτιθεμενα A. || ἕτε] ἐπὶ B || 11 ιλιτικαιϲ Α1 , corr A2 |τῶν προθέϲεων om CB 12 πρόδηλον] fol 82v A)

445

ὑπέρδουλοϲ, πάροικοϲ, μέτοικοϲ, ἔκδηλοϲ, ἀνάδρομοϲ, περίοπτοϲ, περιφόρητοϲ ϲύνθεϲιν τὴν τῶν μερῶν ἀνεδέξαντο, οὐ μόνον διὰ τὸν ἀναδραμότα τόνον κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν (ἐπεὶ καὶ τινά γε ϲυνεφύλαξε τὴν αὐτὴν τάϲιν καὶ οὐ τῇ μονῇ τοῦ τόνου ἀπολύεται τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ὡϲ ἔχει τὸ περικλυτόϲ, ἀναδρομή, ϲυνοχή, καταμονή, ἄλλα πλεῖϲτα), ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ϲυνυπάρχειν κατὰ πάντα ϲχηματιϲμὸν τὴν πρόθεϲιν, ὅπερ οὐ παρεπόμενόν ἐϲτι ταῖϲ ἐκ παραθέϲεωϲ, ὡϲ ἔχει τὸ κατὰ Κτηϲιφῶντοϲ, ὑπὲρ Ἀριϲτάρχου, οὐ ϲυμφερόμενα κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν διὰ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ· τά γε μὴν προεκκείμενα κατὰ τὴν εὐθεῖαν κατὰ πᾶϲαν πτῶϲιν ϲύνεϲτιν.

Ἀλλὰ μὴν ἔτι κἀκ [*](311 b) τῆϲ τοῦ ἄρθρου παραθέϲεωϲ. πρωτευούϲῃ γὰρ τῇ προθέϲει κατὰ παράθεϲιν παραχωρεῖ τῆϲ προθέϲεωϲ, μετιὸν ἐφ’ ὃ ϲυνήρτηται· οὐ μὴν ἢν [*](ret (quod indicium compositionis saepius deest, velut in περικλυτόϲ, ἀναδρομὴ), ssd etiam inde elucet compositio, quod hae voces in omnes casas flecti possunt, quod feri nequit in nominibus, quibus praepositio appolita est.) [*](ARGVM. § 13. Atque etiam articulo addito distinguuntur nomina synthesi cum praeponitionibus copulata abo eis, quibδns illae parathesi adiunctae sunt. nam. ubi praepositio pars nominis est, ibi articulus antecedit praepositioniq eontra ubi apposita est praepositio, articulus inter nomen et praepositionem inseritur. TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ὑπέρδουλοϲ. alterum locum, ubi haec vox inenitur.) [*](ne Bened. Hase quidem in Thesauro Steph. afferre poterat. ἀνάδρομοϲ adiectivum apud Alexmmdrum Trallianum περὶ πυρετῶν cap 3, l 335 Puschm. de specie piscium fuvisium legitur et apud Georgium Pisidem contra Severum v.251 de verticibus. —2 περιφόρητοϲ. de accentu vide Lobeckii Paralip. 493. — 5 περικλυτόϲ. cfr Βerodiani pros. Il. ad K 109 ΙΙ 69 Liz): τὸ κλυτόϲ, εἰ πτωτικὸν κατάρχοι ἔν ϲυνθέϲει, βαρύτονόν ἐϲτι, τοξόκλυτοϲ, ὀνομάκλυτοϲ, εἰ δὲ ἄπτωτον, φυλάϲϲει τὸν αὐτὸν τόνον, περικλυτόϲ, ἀγακλυτόϲ, ubi post ἄπτωτον addiderat fartasse, inquit Lehrsius, si accurate hic loqui animus erat, ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν propter πρόκυτοϲ. vide Erim. Hom A0 I 378 = EM 215, 24 et Schol. Οd. α 30. — 7 post ταῖϲ ἐκ παραθέϲεωϲ cogitando supplendum est προτιθεμέναιϲ προθέϲεϲν. — 9 προεκκείμενα. cfr 10, 24. 2:2, 2. — 12 προθέϲεωϲ hic non partem orationis signifcat, sed conlocutionem: articulus qui adiungitur decedet de primo loco pruepostιemt, si haec apposita nomini, non composita cum nomine, primum locum obtinet.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 περιωπτοϲA β || 2 μερῶν Elleb.et Lehre qu. ep. 40, γενῶν AϹb, γενικῶν Β sed τὴν ente τῶν delere, quod idem Lebrsius voluit, non opus est | ἀνεδέξατο Bb | μόνον] μὴν B quod rectius dictum esset, sed obstst praeter optimorum codicum auctoritatem quod subsequitur ἀλλὰ καὶ 3 κατά θέϲιν B || 4 καὶ om B | τῆ inseruit b, in A. inter οὐ et μονῇ raeura duarum litterarum | μονῇ b, μονη A, μόνη Ϲ, μόνον B |τοῦ A b, τ A3, τῇ τοῦ CB poet τόνου add τάϲει CB ante τῆϲ add τὰ CB 6 κὰκ A2Bb || 7 ὡϲ ἔχει τὸ om B || 9 πτωϲ A in exitu lineae, ιν add A 9 —10 διὰ τῆϲ— πτῶϲιν om A 1, add A in mg || 9 προεκκείμενα A b, προεγκείμενα Ϲ, προκείμενα Β || 11 ὄρθρου Ϲb, ἀριθμοῦ AB παραθεϲε A in exitu lineae, ωϲ add A || 12 Schoemax* inimria poscit οὐ παραχωρεῖ. vide Adn. exeg. | δ) ᾖ B ἤν b cum Ellebodio, om A, ἡ CB)

446

ϲύνθεϲιϲ ᾖ, εἴγε μέροϲ ὀνόματοϲ γενομένη ἕξει προκείμενον τὸ καλούμενον προτακτικὸν ἄρθρον τῶν ὀνομάτων. τοῦ μὲν προτέρου περὶ Ἀριϲτάρχου περὶ τοῦ Ἀριϲτάρχου, κατὰ Κτηϲιφῶντοϲ κατὰ τοῦ Κτηϲιφῶντοϲ, περὶ ϲτεφάνου περὶ τοῦ ϲτεφάνου, τοῦ δὲ [*](360 s) δευτέρου ὁ περικλυτόϲ, ὁ ϲύνδουλοϲ, ὁ μέτοικοϲ. ἕνεκα τοῦ τοιούτου καὶ τὰ ὑπ’ ἀμφιβολίαν πίπτοντα ἐκλύεται τοῦ ἀμφιβόλου προϲλαβόντα τὰ ἄρθρα· διοίϲει γὰρ τὸ παρὰ τοῦ νόμου, παρὰ τοῦ φέροντοϲ τῶν τοιούτων τοῦ παραφέροντοϲ, τοῦ παρανόμου, ὑπὲρ ὡν καὶ ἀλλαχόθι ἡμῖν ἠκρίβωται.

Ἕθεν ἕν μέροϲ λόγου ποιήϲει τὸ προπροκυλινδόμενοϲ {Χ 221. 525, ὑποπεπτηῶτεϲ {B 312}· μέροϲ τε λέξεωϲ ἄν εἴη ἡ κατά ἐν τῷ

λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώϲ {P 542}

ἤπερ λόγου, εἴγε τὰ μέρη τοῦ λόγου ἐκ παραθέϲεωϲ νοεῖται, οὐκ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ διιϲτανόμενα, καθότι καὶ ἐν ἄλλοιϲ δεδείξεται τὸ τοιοῦτον. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ

γέλαϲϲε δὲ πᾶϲα περὶ χθών {Τ 362}

παράκειται τῇ εὐθείᾳ κατὰ λόγον τὸν τῆϲ προθέϲεωϲ, ἐπιρρήματοϲ δὲ [*](ARGVM. § 14, Hinc [quio praepositio cum nominativo compoetoae fantum, non appositone copulatur] apparet, προπροκυλινδόμενοϲ et ὑποπεπτηῶτεϲ composita esse atque κατὰ in λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώϲ partem esse vocis (κατεδηδώϲ vocis), non ennmtisti. nam enuntiati partes si inter se discedunt ac seiumgmtur, non discedunt ex compositione neque περὶ in γέλαϲϲε δὲ πᾶϲα περὶ χθών app situm est χθών nomini, sed aut adverbium est aut ad antecedens verbum perti-) [*](TESTIM ET ADN EXEG 9 ἀλλαχόθι: in libro. ut videtur, περὶ προθέϲεων. — 10 ἔποπεπτηῶτεϲ. Herod. pros. II. ad B 312 (Ιl 33, 39 Ltz): δύναται κἄν ἀναϲτρέφεϲθαι (scil praepositio). πιθανώτερον δὲ ϲυντάϲϲειν τῇ μετοχῇ (non nomini antecedenti πετάλοιϲ) τὴν πρόθεϲιν διὰ τὴν ἔμφαϲιν. atqne in eodem IIiadis codice A, qui reliquias prosodiae Iliacae Herodiani exhibet, subsequitur adnotatio: ὑφ’ ἓν τοῦτο: una vox est ὑπὸ et πεπτηῶτεϲ. — 12 tmesis exemplum hic versus est Apollonio etiam 270, 9 Schol. Townl. et V sd P 542: ἡ διακοπὴ τῆϲλέξεωϲ τὸν εἰϲ πολλὰ διεϲπαϲμένον παρέϲτηϲε ταῦρον, οὐ τοῦ μέτρου ἀπαιτοῦντοϲ· παρῆν γὰρ φάναι εταθρον κατεδηδώο. καὶ Ἀνακρέων «διὰ δέρην κόψε μέϲην, κὰδ δὲ λῶποϲ ἐϲχίϲθη» (fr. 80B.4). — 13 ἤπερ. de omissa μᾶλλον voce vide RSchneideri comm. 157 ad 136, 5. — 14 δεδείξεται: in libro περὶ ϲυνθέτων, ad quem relegat etiam de pron. 32, 9. —15—p 447, 2 Schol. Townl. et B ad Τ 362: περιήϲτραψεν· ἀπὸ γὰρ τῶν τοιούτων περιϲτίλψεων διάχυϲιϲ γίνεται τοῦ περὶ γῆν ἀέροϲ. τινὲϲ δὲ τὸ περί ἀντὶ τοῦ περιϲϲῶϲ.) [*](ADN. CRIT., DISCR. scs. IN A CBb. 1 b cum Elleb., η A, CB 2 ants τοῦ add κα A3CB post προτέρου add παράδειγμα B || 2-3 περὶ Ἀριϲτάρχου om B || 3 περὶ τοῦ Ἀριϲτάρχου om CB 4 δὲ om C || 9 ἀλαχόΘεν CB εν om Α1, add A ante λόγου add τοῦ B || 10 προκυλινδομενοϲ A. | υποπεπτηοτεϲ A || 11 τε] τῆϲ B ἂν om CB || 14 διιϲτανομενο A 1, corr A3: διιϲτάμενα CB | καθὼϲ C B || 15 οὐδὲ] οὐ B noli flagitare οὐδὲ τὸ περί ἐν τῷ γέλαϲϲε. eadem brachyogia saepius Ap. uitur, e. g. 2, 22. 336, 1. de prom 90.10. 100,16. de adv. 163, 3. et vide Βekkeri adnot ad 1. de pron. 72C9 16 γέλαϲε B || 17 post παράκειτι add ἡ περί B)

447

τοῦ πέριξ· ἢ καθ’ ὑπερβατόν ἐϲτι πρὸϲ τὴν τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδον, ἵνα ᾖ περιεγέλαϲε περιϲϲῶϲ ἐλαμπρύνθη. τὴν γὰρ ϲύνθετον ϲχέϲιν ἀπείργει [*](312 b) καὶ ἡ τάϲιϲ, ὅτι μηδὲ ἀνεβίβαϲε τὸν τόνον ὡϲ τὸ αὐτόχθων καὶ ἐνοϲίχθων, καὶ ἡ τοῦ ϲημαινομένου ἔννοια· μένει γὰρ ἔτι τὸ θηλυκὸν ὄνομα, τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ μεταβατικὸν ἐχούϲηϲ τὸν λόγον· οὐ γὰρ δή γε ἐν τῷ αὐτόχθων καὶ ἐνοϲίχθων ἡ γῆ νοεῖται, ὁ δ’ ἐκ γῆϲ γενόμενοϲ ἢ τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν.