De constructione

Καὶ ἡ μὲν τοιαύτη παράθεϲιϲ ἁπλῆϲ ἔχεται τηρήϲεωϲ, τό γε [*](Quam ob causam naturalem praepositiones synthesi tantum cum nominstivis et vocativis copulentur.) [*](307 s) μὴν ἐξεργαϲτικὸν τοῦ λόγου φυϲικωτέραν ἐνδείκνυται τήρηϲιν. αἱ εὐθεῖαι καὶ αἱ κλητικαὶ ἓν πρόϲωπον δηλοῦϲι μετὰ τῶν ϲυνόντων ῥημάτων, Τρόφων ἀναγινώϲκει— Τρύφων ἀναγίνωϲκε. Τρόφων παρα [*](net. synthesi enim περὶ praepoeitionem cum χθών iunctam esse quominus putemus, impedit et accentus et sensus, qua syntheton si esset περχθων, accentus in paenultimam migasset (ut pronuntiaretur περίχθων), nec servasset nomen genus femininum, sicut non servaveruent αὐτόχθων, ἐνοϲίχθων.) [*](ARGVM. § 15. Talia exempla afferri possunt ex observatione simplici diligens vero observatio ostendit naturalem usus causam. si obliqui cesus cum verbo iunguontur, duae personae cogitantur, velut in Τρύψωνι λέγει, ubi extrinescus supuletur nominativus nominativi vero et vοcetivi eandem personam signifcant quam verba cum eis coiuncta: Τρύφων ἀναγινώϲκει, Τρύφων ἀναγίνωϲκε. iam) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἡ τοῦ ϲημ.ἔννοια. Lehrs* confert 318, 27 ϲημαϲία ἣ νοοῦμεν. — ad 5 λόγον et ad 7 ἐπκρατῶν vide Adn. crit. — 8 παράθεϲιϲ. hic de exemplorum prolstions. efr 181, 9. 202, 27. de adv. 122, 32. 176, 15. — τηρήϲεωϲ. efr 37,14. 70, 1. de coni. 213, 11: ἡ περὶ τὰϲ φωνὰϲ τήρηϲιϲ. — 8—9 τό γε μὴν —τήρηϲιν. vide Adn. crit — 9 ἐξεργαϲτικόν. cfr 282, 10.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb 1 —2 ϲυνοδον η περιγελαϲϲε A 1; A supra η scr. ινα et supra γ add ε, denique ultimam ε litteram mutavit in ϲ, quam simplicem ϲ debebat ponere supra ϲ ϲύνοδον ἢ ἱνα περιεγέλαϲε Ϲ, ϲύνοδον ἵν’ ᾖ περιεγέλαϲε Βb || μηδὲ b cum s mg, μήτε A Ϲ. οὐκ B B || —4 καὶ ἐνοϲίχθων om CB et omittenda censuit Lebrs* hic et lin. 6, quamquam posteriore loco omnes codices hoc quoque eremplum exbibmmt. quod ut censeret, eo fortasse adductus est, quod ei τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν lin. 7 pro ἐνοϲίχθων nominis explanatione accipi non posse videbatur || 5 τὸν λόγον] exspectaveris τὸ γένοϲ. at λόγοϲ hic videtur idem signifcare quod ἔννοια. promime accemit de adv. 181, 3: τὰ ὀνόματα, προϲλαμβάνοντα ἄρθρα, φυλάϲϲει τὴν ἰδίαν ϲύνταξιν λόγον τε τὸν αὐτόν, δίχα τοῦ πλέονι ἀναφορᾳ κεχρῆϲθαι || 6 ante γῆϲ add τῆϲ CBb |γενόμενοϲ] νοούμενοϲ C || 7 τῆϲ γῆϲ ἐπικρατῶν] exspectatur τὴν γῆν ϲείων, qua ratione lexica vetera Neptuni cognomen ἐνοϲίχθονοϲ interpretantur. sed negari nequit, τὸν ἐνοϲίχθονα etiam ἐπικρατν τῆϲ γῆϲ || 8—9 τό γε μὴν —τήρηϲιν] in Argumento haec potius conversa sunt: τό γε μὴν ἐξεργαϲτικὸν τῆϲ τηρήϲεωϲ φυϲικώτερον ἐνδείκνυται λόγον, atque haec ab Apollonio scripta esse suspicatur Uhlig et traditam scripturam ei deberi, qui corrupit lin. 6 pag. seq. et locos in Adn. crit. ad 65. 6 huius ed. congestos. RSchneider defendit tradtitam lectionem sic interpretatos: diligens vero cogitatio ostendent, observationem illam naturalem esse, i.e. natura singularum orationis partium niti || 9 τήρηϲιν] for 83 r A. ante τήρηϲιν intercidisse τὴν ci. Lehrs*)

(Ἕφαμεν γὰρ καὶ κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τῆϲ ἐκδόϲεωϲ, ὡϲ τὰ ϲτοιχεῖα τοῦ λόγου τὸν αὐτὸν τρόπον ἐπέχει τοῖϲ ϲτοιχείοιϲ τῆϲ λέξεωϲ· καὶ ὡϲ ἔϲτι προτακτικὰ ϲτοιχεῖα ϲτοιχείων [*](368 s) καὶ οὐχ ἅπαντα ἁπάντων, οὕτωϲ καὶ λέξειϲ προτακτικαὶ οὖϲαι οὐχ ἁπάντων προτετάξονται, τῶν γε μὴν δυναμένων τὴν ἐξ αὐτῶν ϲύνταξιν ἀναδέξαϲθαι. φέρε γάρ που ϲυλλαβὴν εἶναι τοιαύτην, τὴν τρα, τὴν κλα, καὶ ἐπιέναι τὸ ϲ· οὐ δὴ προϲχωρεῖ πρὸ τοῦ ρ ἢ πρὸ τοῦ λ· οὐ γὰρ δὴ τούτων προτακτικὸν τὸ ϲ, τοῦ γε μὴν κ καὶ τ, καὶ οὕτωϲ τὸ ϲκλα καὶ ϲτρα ϲυντετάξεται. φέρε δὴ καὶ εἶναί τι Τῖρυϲ, καὶ τούτῳ προϲτίθεται τὸ ν, λέγω κατὰ τὸ τέλοϲ· οὐ δὴ προϲκείϲεται μετὰ τὸ ϲ, καίτοι τελικὸν ὄν πολλῆϲ λέξεωϲ, καθὸ τὸ ϲ τοῦ ν οὐ προηγεῖται, ἀνά- [*](ARGVM. § 16. (Diximus enim initio horum de syntaxi librorum, nuntiatorum elementa itidem se habere ut elementa singularum vocum. et sicut litterae quaedam praeponi possunt, sed non omnibus litteris, ita sunt voces quoque praepositivae, omnibus vero vocibus eas praeponere non licet, sed eis tantum, qubuscum sic iungi possunt. litterernm ordinis exempla ut proferam, ad τρα et κλα accedet ϲ littera non ante ρ vel λ, sed ante τ vel κ, stque ad τιρυϲ non addetur v littera post ϲ, quamquam multae in ν exeant voces, sed ante ϲ.)) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 Ἕξφαμεν: 7.12. —3 ἐπέχει. cfr 58,5. 81,3. 164,15. 282, 3. — 6—p 450, 1 comparat hoc excursu Ap, quod praepositio ad Πλάτων βαίνει accedens non nomini sed verbo praeponitur et quod ϲlittera non litterae praemittitur, sed τ litterae. cfr Timoth. Gaz. κανόνεϲ περὶ ϲυντάξεωϲ A P IV 241, 6 (Herod. II 393, 25 Ltz): τὸ μετὰ πάντων τῶν ἁπλῶν ϲυμφώνων κατὰ ϲύλληψιν έλει εἰναι ἤγουν ὁμοῦ. καὶ ἢ κατὰ πρόταξιν εὑρίϲκεται ἢ καθ’ ὑπόταξιν. καὶ προηγεῖται μὲν οἶϲ οὐχ ὑποτάττεται οἶον ϲθένοϲ, ϲκιά, ϲπῶ, ϲτῆναι, ϲφαῖρα, ϲχίζω· ὑποτάττεται δὲ ὡν οὐ προηγεῖται οἰον ὅλϲ, Τρυνϲ,ἔϲτι δὲ ὄνομα πόλεωϲ, μάκαρϲ, ϲημαίνει δὲ τὸν μακάριον. Choerob. in Theod II 193, 33 H. 693,23 G.: ἡνίκα εὑρεθῶϲι τρία ϲύμφωνα ὀμοῦ, θέλει εἰναι τὸ πρῶτον μὲν ἤ ϲ ἤ κ ἤ π, τὸ δὲ δεύτερον ἄφωνον καὶ τὸ τρίτον ἀμετάβολον, οἶον ϲφραγίϲ, ϲτρατόϲ, ϲτρῶμα, ϲκληρόϲ. Choer. orthogr.A ΙΙ 264, 8 (Herod.II 591, 27 Ltz): Τῖρυϲ: ὁμοίωϲ τῷ λύϲ. γίνεται καὶ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ν Τῖρυνϲ. — οὐ προηγεῖται, scil κατὰ ϲύλληψιν.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 κείμενον A 1 CBb, sed A supra μ add co 2 ὡϲ om A 3 ἐπέχει] ἔχει b cum mg | ante προτακτικὰ add τὰ AC 4 οὐ πάντα CB οὕτω CBb || 5 ἁπαϲῶν? sed v. de pron. 32,13 τὰ ϲυντθέμενα τῶν λέξεων προτεταξεται A 1, sed A corr in pluralem μὴν] μὴ C 6 που] δήπου B || 7 ἐπιέναι Uhlig, επεινε A, ἐπεί CBb, ἐππιὸν Lehre qu. ep. 39 | δὴ Uhlig, δει A, om CBb, ubi etiam intpunctio deest post ϲ |  προχωρει A1. , corr A || 8 τοῦ] τὸ B | oὅτω CBb || 9 κλα A 1, ϲ add A | primum καὶ om CB | τι om ABb, add A2. cft 312, 22 τιρυϲ cum rasura nius litterae inter v et ϲ in A, τίρυν Ϲ, τίρυ Β, τίρυϲ δο β || 10 προϲτίθεϲθαι poposcit Hebode || 10-11 λέγω κατὰ—τοῦ v om A1, add A2 in mg || 10 τὸ] τοῦ CB || 11 τελεϲτικὸν B | πολλῆϲ λέξεωϲ Uhlig, παϲηϲ λεξεϲ A, πολλῶν λέξεων CBb. cfr ad singularem πολύϲ nominis 231, 22. Sext. Emp. adv. math. VII § 329 et 332, VIII § 335 et 336,  I § 3 (p 261,19. 262, 8. 360, 21 et 28. 599,17 Bekk.) et πάμπολλοϲ adiectivi usum pag. seq. lin. 1 et supra 103,15. 117, 10 καθὸ —προηγεῖται om CB)

οὐ δὴ οὖν προϲγινομένηϲ προθέϲεωϲ ἐν τῷ αὐτῷ προϲώπῳ, λέγω ἐπὶ τοῦ Πλάτων διαλέγεται, μεθήϲει ἡ ῥηματικὴ ϲύνταξιϲ τὸ προτακτικὸν αὐτῆϲ ϲτοιχεῖον κατὰ ϲύνθεϲιν, λέγω τὸ προϲδιαλέγεται. εἰ γοῦν καὶ ἡ ὀνοματικὴ θέϲιϲ ϲχέϲιν δύναιτο ἐπιδέξαϲθαι τὴν ἐκ τῆϲ προθέϲεωϲ, τὸ τηνικαῦτα ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ϲυνενουμένην τῷ ὀνόματι τὴν [*](314 b) πρόθεϲιν· ὁ γὰρ περίεργοϲ οὐ πόρρωθέν ἐϲτιν τοῦ περιεργάζεϲθαι, οὐδὲ ὁ μέτοικοϲ τοῦ μετοικεῖν, οὐδὲ ὁ περίοπτοϲ τοῦ περιόπτεϲθαι, οὐδὲ ὁ ἐπίκουροϲ τοῦ ἐπικουρεῖν. (οὐ γὰρ ἀντίκειται, κἄν ϲυμβολικῶϲ κέηται· ἡ γὰρ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πρώτη ϲύνοδόϲ ἐϲτι κατὰ τὴν ἐπιθετικὴν προφοράν, ϲυμβολικώτερόν πωϲ μετατεθειμένη. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ Ἀντίθεοϲ, Ἀντίπατροϲ καὶ τὰ τούτοιϲ ἔτι ὅμοια δυνάμει τὴν ἐκ γενικῆϲ [*](ARGVM. § 17. Ergo si praepositio accedet ad enuntiatum, in quo eadem persona verbo et nomine sigmifcatur, velut πρόϲ praepositio ad Πλάτων διαλέγεται, non dimittetur sed asciscetur verbo illud additamentum, quod ei compositione praemittetur (προϲδιαλέγεται). ubi autem nomen recipere potest habitum praepositione signifcatum it. e. ubi verbo simile est vi sua, ibi praepositio cum nomine in unam vocem coalescit. nam περίεργοϲ vi sua prope aboest ab περιεργάζεϲθαι, περίοπτοϲ ab περιόπτεϲθαι, ἔπίκουροϲ ab ἐπικουρεῖν. neqne enim sliter de ἐπίκουροϲ voce indicabimus, etiamsi ita quoqne unrpatur, ut unum siquem hodnem hoc nomine appeHlemus ex conventione. nam tum, cum componebatur vox, non proprium nomen, sed adiectivum erat; sicut etiam nomine propria Ἀντίξεοϲ et Ἀντίπατροϲ quadamtenus servant vim peceliarem [prinepdmlem],) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. παρ’ Ἀργείοιϲ. Eustath.ad Il. Θ 448 ἔϲτι κατ’αὐτὸν (Ηeraclidem Mil.) τὸ οὐ μέντον Ἀργείων καὶ Κρητῶν γλώϲϲηϲ, c πολλάκιϲ ἐξαιροῦντεϲ, φηϲί, τὸ ἐντάττουϲι τὸ ν, τὴν εἴϲ πρόθεϲιν ἔνϲ λἔγοντεϲ καὶ τὸ τιθείϲ τιθένϲ. vide Ahrmmsii de dial. dor. §14. — 2 οὐ iungendum est cum μεθήϲει verbo. — ὅνοματικὴ θέοϲ = τὸ ὄνομα. cfr 103,28 et Ska II 7*. 7 ὁ γὰρ κτλ. ad εἰ—προθέϲεωϲ. — 8 περιόπτεϲθαι. ὅπτω saepius apudgrammaticos in derivationibus invenitur, e.g. in scholiis ad Dion. Thr. 255,6. 276.18. 562. 26 H. ab περιόπτω derivat περιωπή EM 665, 24. — 9—11 cfr supra 186, 28—187, 7, ubi de ἀρί- ϲταρχοϲ compositi migratione in proprii nominis usum agtur, quae ϲυμβολιcὴ μετάθεϲιϲ appellatur, et de pron. 32, 13: τὰ ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἵδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται, καθάπερ τὰ κύρια. Schoemann Redeteil. 78.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 γε] τε CB παμπολλον A1, corr A 2 προϲγενομένηϲ| 3 μεθηϲηρηματικη A 1, A inter ϲ et η inseruit ει, μεθ’ ἦϲ ῥ. CΒ, μεθείη ἡ ρ.b cum mg s || 4 αὐτοῦ CB 5 εἰ γοῦν b, εἴγ’ οὗν B, ἤγουν AC | ἡ om B | ὀομαϲτικὴ Hoeferi Z.f.d. Wiss. d. Sprache IV 80,ac sermo est denominativo ,sed non opus mutatione || έϲιϲ] ϲχεϲιϲ A, ipsa pr. m. corr || 6 τηνικαῦτα] in A τηνικα et rassura trium litter cerarum, quae υτα fuisse videntur. cfr 46, 4. 124, 4. 242.16. 324, 4, ubi in A. quoque τηνικαῦτα legitur. de adv. 184, 28 τηνίκα exemplum est. ceterum sb hac voce inc. fol 83 v in A. ϲυνενουμένην] post ϲυνε in A parva rasura || 9 Ἐπrκουροϲ b, sed hic de appelativo sermo est, in snbseqnentibus de proprio || 10 καιηται A || 11 μετατιθεμένη CB | 11—12 ὀντεοϲ ἀντίπατροϲ b. ἀντθεοϲ ἀντίπετροϲ Hilgard legivult etpostea πέτραϲ pro πατρὸϲ et parenthesin fninri ante ἀλλὰ μὴν. sed tota haec expositio intellegi nequit, nisi nomina pro propriis accipimus. vide Argum. ||  12 ἔτι om CB)

Αἱ γοῦν πλάγιαι πτώϲειϲ ἀποϲτᾶϲαι τῆϲ ϲυνόδου τῶν ῥημάτων, [*](Obliquis easibus praepositiones apponuntar.) τουτέϲτιν τὸ αὐτὸ πρόϲωπον οὐ δηλοῦϲαι, καὶ τοῦ ϲχήματοϲ ἀπηλλο. τριώθηϲαν· τὸ γὰρ ἐναντίον ἀναδέχονται παράθεϲιν ἀντὶ ϲυνθέϲεωϲ. καὶ πρὸϲ τὸ ἡνωμένον μὲν πρόϲωπον, ὡϲ προείπομεν, καὶ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ὁμοίωϲ ϲυνήνωται, πρὸϲ δὲ τὸ ἀφιϲτάμενον τῆϲ πλαγίαϲ ϲυναπέϲτη καὶ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, μερικωτέραϲ λοιπὸν παραθέϲεωϲ γινομένηϲ [*](315 b) ἤ περ διηκούϲηϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμόν, περὶ Ἀπολλωνίου, ἐν [*](qua idem sigmifcent atque ἀντ θεοῦ, ἀντὶ πατρόϲ.) cum igtur praepositiones cum verbis componsmtur, non apponsntm, stiam nominativis, si sensum verbalen habent, non appositione, sed compositione praepositiones adiungentur.) [*](ARGVM. § 18, Obliqui vero casus nominum, qui non eandem pesonam quam verba coniencta sigmifcant, etiam figuram smthsticam nominativorum omittunt. e contrario enim apponuntur obliquis praepositiones. ut igitur, ubi persena nominis et verbi una est, praepositio et nomen in unam vocem coslesennt, ita obliqui, utpote quorum persona a verbo recedet (a verbi persona discrepet), non compqnuntur cum praepositionibus. atqne minorem ambitum habet obliquorum appositorum usus, quem nominum cum praepositionibus compositorum, quia haec in omnibus casibδus ustrpmtur, apponunttr vero praepositiones tribus casibus vel duobus vel uni.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 τῶν δὴ οὖν et quae sequnntur artissiem cobserent cum eis, quae antecedant excursui signis parentheticis notato. — 4 δεδείξεται: 321, 19 seqq.— 8 ϲχήματοϲ. cfr Dion. Thr. 29. 5 U.: ϲχήματα ὀνομάτων ἐϲτ τρία· ἁπλοῦν, ϲύνθετον, παραϲύνθετον. — 10 πρόϲ praepositio o secundum, extsprechend consensum signifcat τοῦ ἡνῶϲθαι τὸ πρόϲωπον et τοῦ ἄμα ἡνῶϲθαι τν ϲύνθεϲιν; item 11 consensum τοῦ ἀφίϲταϲθαι τὰϲ πλαγίαϲ (ἀπὸ τοῦ προϲώπου τοῦ ῥήματοϲ) et τοῦ ἅμα ἀποϲτῆναι τὴν ϲύνθεϲιν. —12 παραθέϲεωϲ γινομένηϲ μερικωτέραϲ. appositionis praepositionum usus minorem ambitom habδet, i. e. pauciores casus admittit, quam nominum cum praepositionibus compositorum usus, qui nulum casum excludit. efr de adv. 123, 7 τινὰ δὲ (scil ἐπιΘετικὰ) μρικωτέραν ἔχει τὴν ϲύντοξιν, de eis adieetiis, quorum usus minorem ambitum habet (quae cum paucioribus subetmtivis iungere licet) — ad λοιπὸν (dann) cfr Adn. exeg.ad 341, 5 —6 huius ed. — 13 ad διηκούϲηϲ cfr 64,12. 137, 26. 228,15 337,10. 338, 27. ad καθ’ ἕνα ϲχηματϲμόν ene ulla formae mutatione cfr 34, 3. 201, 24. 239, 22 337.13. de adv. 120.12. 16.17. aut una eademque παράθεϲιϲ) [*](ADN. CRIT., masεs. SCR. IN ACBb. 2 oῦν om CB ϲύνεο CB || 3 τῆϲ  ροθέϲεωϲ Β || 4 δέδεικται Β | ὀνομαϲτικὰϲ Cb, ὸνοματικὰϲ AB item 107, 4 αἱ ὅνομαϲτκαὶ πτώϲειϲ. in pag.  antec. lin. 5 ὀνοματικὴ tolerabile hic ὀνομαϲτκὰϲ flagitant subsequentia πλάγιαιπτώϲειϲ || 10 μὲν om A1 ,add A3 ϲυνθέϲεωϲ Lehrs qu. ep 39, pro quo πλαγίαϲ ex antecedentbus repetitum habent A CBb, τοῦ ϲχήματοϲ pro τῆϲ πλαγίαϲ coniecerat Portus || 12 ante παραθέϲεωϲ desideramus τῆϲ articulum | παραθέϲεωϲ γινομένηϲ] παραγενομένηϲ θέϲεωϲ B || 13 ηπερ A, ἧϲπερ Ϲb, ϲ περ B, Lehre qu. ep 39 ἤπερ scr.; idem iubet post γινο-)

Εκόϲ τινα φήϲειν καὶ ἐν πλαγίαιϲ ϲύνθεϲιν ἐπινοεῖν, βόλου περιβόλου, δρόμου καταδρόμου καὶ ἐν τοῖϲ ὁμοίοιϲ· ὃν λήϲεται ὡϲ οὐκ ἔϲτιν αὐτόθεν ϲύνθεϲιϲ, εὐθείαϲ δὲ ϲυντεθείϲηϲ κλίϲιϲ μεταπεποιημένη, ὡϲ καὶ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται.

Εἰκὸϲ δὲ  κἀκεῖνο ὑπονοήϲειν, ὡϲ «οὐ κατὰ τὰϲ πλαγίαϲ αἱ προθέϲειϲ estπαρατίθενται, ἐν δὲ ὑπερβιβαϲμῷ πρὸϲ τὰ ῥήματα ἀνατεινόμεναι, κατὰ Ἀπολλωνίου ἐλάληϲα —κατελάληϲα Ἀπολλωνίου, ϲὺν Ἀπολ — λωνίῳ ἦμην — ϲυνήμην Ἀπολλωνίῳ, περὶ τὸν καμπτῆρα ἔδρα -[*](310 s) μον — περιέδραμον τὸν καμπτῆρα, πρὸϲ Τρύφωνα εἶπον [*](ARGVM. § 19. Siquis autem dicet, se etiam compositam (ϲυνθέϲει iunctam) cum obliquis camibus praepositionem animadvertere, velut in περιβόλου, καταδρόμου, contra dicendum est, haec non ipsa compoeita esse, sed compositorum flxiones.) [*](ARGVM. § 20. IIud quoque facile aliquis opinabitur, praepositiones revera nem apponi οbliouis in talibus enuntiatis, qualia sunt πρὸϲ Τρύφωνα επον, sed trsnspositas eas esse et ad verba pertinere nec obstare huic opinioni, quod προϲεπον Τρύφωνα aliquantulum sensu discrepet a πρὸϲ Τρύφωνα εἶπον, nam eliis quoque emnspoaitionibus effici discrepantiam sensus, e. g. ὁ νῦν ἄνθρωποϲ differre etiam vi sua eb νῦν ὁ ἄνθρωποϲ, ἐμὸϲ ὁ δοῦλοϲ ab ὁ ἔμὸϲ δοῦλοϲ.) [*](sine ulla casuum varietate ubique usurpatur, velut ἐν Ἀπολλωνίῳ tantum dicere licet. περὶ Ἀπποlλωνίου autem exemplum est μερικωτέραϲ παραθέϲεωϲ, quia non omnes casus (scil nec nominativus, nec vocativus) cum περί iungi possunt, sed possunt gnetvus, dativus, accusativus. ad ἤ [περ] vide Adn. crit.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 αὐτόΕεν. cfr 108, 17. 258, 16. — 4 δεδείξεται. quae expositio periit. — 5 ad ὑπονοήϲειν supylmdum ex lin. 1 τινά. —6 ἀνατεινό— μεναι. cfe 22, 28. 97,16. 22.) [*](μένηϲ punctum tolli, post τὰ τούτοιϲ ὅμοια poni, cum in b post γινομένηϲ punctum, post ὅμοια comma inveniatur: at περ non magis genuinum hic est quam ἦϲπερ, quia numquam disinnctivam vim habet (apud Ap. certe), sed semper comparativam, sive praemisso sive sobandito comparativo. ansam curruptelae videtur antecedens comparativus μερικωτέραϲ dedisse) [*](Ans. CRIT., DISCR. SCR. IN A ϹBb. 1 φήϲειν b, φηϲι et rasura unius littere A, ψῆϲαι CB || 2 ϲυνθεϲιν A1 , supra θε add εϲ A3, ut videatur voluisse ϲυνθεϲεϲιν || 3 ὃ λόϲεται C, ὃ λόεται B || 4 καὶ om CB || 5 δὲ Ab, ἐϲτ CB οὐ om CB || 6 post ἀνατεινόμεναι add ϲυντίθενται Ϲ B. aptum esset τίθενται, quod ex παρατίθενται videtur mente supplmi posse || 8 ημην ϲυνημην A, ἤμηνϲυνήμην CBb.sed dubitamus, an ἅμην ϲυνῆμην legendum sit. Herod.pros.ΙΙ.ad Z336 ἥμην: προϲπνευϲτέον τὸ η. ἐνδιατρίβειν γὰρ ϲημαίνει καὶ τὸ καθῆϲθαι. ὅϲοι δὲ ἠθέληϲαν ϲημαντικὸν εἶναι τοῦ ὑπάρχειν, ἐψίλωϲαν. ὃ ϲπανίωϲ εὑρίϲκεται κατὰ τὴν χρῆϲιν τῶν Ἑλλἡνων, οὲ τὰ ὑποδείγματα δίδομεν ἐν τῷ περὶ τῶν εἰϲ μι. ὁ μέντοι ποιητϲ οὐκ ἐχρήϲατο. Ϲhoerob. in Theod. ΙΙ 352.14 H. 882, 3 G.: τὸ ἤμην ἐπὶ τοῦ ὑπῆρχον ἀπηγόρευται. ἀντὶ γὰρ τοῦ ἤμην ἧν λέγουαν . . . εὕρηται δὲ τὸ ἥμην τὸ ἐπὶ τοῦ ὑπῆρχον . . . πρόϲκειται «το ἔπ τοῦ ὑπῆρχον», ἐπειδὴ ἐϲτιν ημην καὶ ἐπὶ τοῦ ἐκαθεζόμην ἀπὸ τοῦ ἧμαι τοῦ ϲημαίνοντοϲ τὸ κάθημαι γεγονόϲ || 8 — 9 ἔδραμον—καμπτῆρα om A. add A in mg || 9 post πρὸϲ Τρύφωνα εἷπὸν leguntur in A, sed ab ipsa A1 inducte: ειπον προϲ Τρυφωνα)

Ἕϲτι δὲ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὡϲ τὰ τοιαῦτα μὲν ἐντῷ ὑπερβιβαϲμῷ τὴν αὐτὴν ἔχει καταλληλότητα, κἄν ποϲὴν ἔχῃ διαφορὰν τοῦ ϲημαινομένου· τὰ δὲ τῶν προθέϲεων καὶ ἐν ὑπερβιβαϲμῷ διάφορον πτῶϲιν ἶϲχει, καὶ [*](316 b) ϲχεδὸν τὰ πλείονα οὐχ ὑπερβιβάζεται, πρὸϲ Ἀπολλώνιον ἔρχομαι, προϲέρχομαι δὲ Ἀπολλωνίῳ, πρὸϲ Τρύφωνα λαλῶ καὶ προϲλαλῶ Τρύφωνι, καὶ ἔϲτι μέν που καταφέρω οἶνον οὐ μὴνκατ’οἶνον φέρω, καὶ περὶ τοῦ φίλου λέγω, οὐ μὴν περιλέγω τοῦ φίλου. πλείϲτην ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτον παράθεϲιν ποιήϲαϲθαι. δι’ οὗ προδηλότατα δείκνυται ὡϲ οἶδαϲιν αἱ προθέϲειϲ ϲύνταξιν τὴν πρὸϲ τὰϲ πλαγίουϲ, οὐ δυνάμεναι ἐπ’ ὄλλο τι ϲυνενεχθῆναι, εἰ μὴ πρότερον ϲυμπεριλάβοιεν τὴν πλαγίαν πτῶϲιν. ὑπὲρ ὦν τῆϲ διαφορᾶϲ κατὰ τὸ ἑξῆϲ ἐροῦμεν.

Ἕτι τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει οἰήϲεταί τιϲ τὰ τοιαῦτα ἀντικεῖϲθm,: [*](c. IV. 311s) παρ’ ὀλίγον Τρύφων ὦλιϲθεν, μετ’ ὀλίγον Δίων παρέϲται, παρὰ τί ἥμαρτεν Θέων; τὸ γὰρ τί καὶ τὸ ὀλίγον καὶ ἔτι τὰ προκείμενα δόξει ἐν εὐθείᾳ ϲυντάξει παράθεϲιν τῶν προθέϲεων ἀναδεδέχθαι, κἄν ἔτι κατὰ πλαγίαν πτῶϲιν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ γένηται, παρ’ ὀλίγον Τρύφωνι ϲυνέβη τιμηθῆναι, κατὰ τί θέωνα ὑβρίζειϲ; —

Ἅπερ ἔϲτιν ἀπολύϲαϲθαι οὕτωϲ, ὡϲ ἐν ὑπακουομέναιϲ αἰτιατικαῖϲ τὰ τοῦ λόγου κατέϲτη. τὸ γὰρ παρὰ τί Τρύφων ἥμαρτεν; ἐν αἰτίῳ ἔξωθεν ὑπακουομένῳ κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν, ὡϲ εἰ καὶ οὕτωϲ τιϲ λέγοι, παρὰ ποίαν αἰτίαν ἥμαρτεν Τρύφων. οὕτωϲ ἔχει τὸ μετὰ [*](317 b) [*](Aaαvκ. ψ 22, Ϲum hoc, quod modo exposuimus (numquam neminativο casoi parathesi, sed synthesi tantum praepositionem adiung), pugnare putavenit quispiam παρ’ ὀλίγον, μετ’ ὀλίγον, παρὰ τί similia, in quibδus videantur appositae esse praepositiones nominativis, praesertim si seqnitur in eodem enuntiato non nominativus, sed obliquus, vεlnt in παρ’ ὀλίγον Τρύφωνι ϲυνέβη τιμηθῆναι.) [*](Aaαvκ. β 26. At in huiusmodi enuntiatis vocem, cui praepositio apposita est, non nominativi, sed accosativi casas esse ex eis apparet, qnae snbaudinntur, velut παρὰ τί ῆμαρτε idem valet quod παρὰ ποίαν αἰτίαν. et sicat παρὰ τίϲ dicere non licet, ita αρὰ τί nequit pro noddinativο baberi, qui praepositionis parathesin accepemit.) [*](assrκ. xv Ans.sxso. 1 ϲυντάξει non de consructions sed de serptoeis expoεifione nt 23, 21. - Β παρὰ idem valere videatur quod contra, ut 164, 1 ζηνόδοτοϲ ῆμαρτε παρὰ τὸ μηρικὸν ἔθοϲ, 206, 12 παρὰ τὸ ἀκόλουθον ἁμαρτηθή- ϲεται (vide locos in Adn. crit. ad 7, 7 huius ed. congestos), at mox iura παρὰ τί in παρὰ ποίαν αἰτίαν eonvertitnx, οἱ pateat causalem vim hic inesse in παρὰ τί. cf 149, 12. 168, 5. 196, 1. τὰ προκείμενα. vide Adn. crit. B κἆν. vide Adn. crit. - 8 ἐν αἰτίῳ. cogitando supplendum est νοεῖται vel λέγεται. ιιfa 2ntehlegιtur (dcιfur) παρὰ τί, se4 causa extrtsecus (mente) sκὅαudιatε in αccκ- sαζno casu.) [*](Ans. omr, crscs. scs. im A Bb. 1 προκειμένῃ Ellebode et Lebrs, παρα- κειμένῃ ABb 3 προκείμενα] ἱϲ. τοιαῦτα ng: Schneider 2. f. A. 1843 θ52: acm exputo quae eat iE a αsd εαntecedentiω1 au4 εmodo indcαta1 (uεrsa-- quee emim vaEet τὸ προκείμενον, prueterea nihd), αϲ suspicor προϲκείμενα legmmdεm esse, d est εeimιa quae uc perτnent3, cr de ade.622, 17 ( 207,16 Schn.). at ne illic quidem alia exempla eiusdem generis προϲκεϲθοι dicuntur, sed alia quae accedont. fortasse προϲόμοια scribendum. AHnttmann proposuit τὰ οθτωϲ κείμενα. HSchneider καὶ ἔτι τὰ προκείμενα intmaprstatur: κxὶ ἄλλα προκείμενα, et aha quae ln proπu sunt 4 tc. εὐθείαϲ ng, sed cr Adn cr. ad 410, 7 huius ed. Γ προθέϲεων] προϲώπων B ἀναδέχεϲθαι H β 5 κἆν pervereum est: nam quae sequuntur exempla poterant adiuvare potius, non labefactare erroremm, quem Ap. refutat. videtur aut ἐὰν legendum esse, aut ante κἆν interaidisse ἄλλωϲ τε: prαesertm si τὰ om CB τάξεωϲ C | γένηται] post η in A. videtur ϲε erasum β 6 Τρύφωνα CB ( κατά τι b cum 7 ἐπιλόϲαϲθαι C. cfr de adv. 185, 11: οὐκ ἀπελύθη τὸ ζητούμενον οὕτωϲ post ἔϲτιν ponit B 8 τὰ om CB αἰτίῳ AB, ϲῳ ἐϲτ τῷ b cum 9 ἐπακουομένψ CB οὅτω CBb λέγει B 10 παρ’ ὁποίαν B post ἔχει rasura duorum el trium ΒMittersrum in A)

Ἀλλ’ ἐκεῖνο πάλιν ἀντικείϲεται. ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰϲ τῶν ἄρθρων ϲυντάξειϲ ἐν μὲν παραθέϲει τῶν προθέϲεων μετ’ αὐτὰϲ τίθεϲθαι, ἐν δὲ ϲυνθέϲει πρὸ αὐτῶν τίθεϲθαι· φαμὲν δέ γε τὸ παρὰ τί; τοῦ τοιούτου οὐ προϲγινομένου, εἰ μὴ πολὺ πρότερον ἡ πρόθεϲιϲ ἥνωτο.

Πρὸϲ ὃ ἔϲτιν πάλιν ὑπαντῆϲαι. τὸ πρῶτον, οὐδ’ ὅλωϲ τὸ τί δύναται παραδέξαϲθαι ἄρθρον· ἀπροϲδεεῖϲ γὰρ τῶν ἄρθρων αἱ. πεύϲειϲ, καθὼϲ ἐπεδείχθη. τὸ δεύτερον, ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ οὐχ ὡϲ ἐγκειμένου τοῦ πύϲματοϲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ἄρθρου ἐποιήϲατο, λέγω [*](Aaovκ. β 24, Βed qnod modo demonsravimns, παρὰ τί esse accusativum et praepositionem parathesi adiunctsm, id rursus cum elia ratione pmmere vide- bitur. expϲsuimns enim antea, arfieuum ante nomen, sed post praepoeitionem elocari, ubi apposita illa est, collocari autem ante praeposifionem et nomen, ubi composita est. atqui dicere licet τὸ παρὰ τί. quod permissum non esset, uini παρὰ et τί ayntbeεi in unam vocem coaluissent.) [*](Aaovκ. β 2ξ. ~nibns haec opponenda sunt. 1. articulos non ad vοeem. fnterrogativsm pertinet. nam hae voces erficulos respuunt. 2. articulus ad to- tam construcfonem perfdnet et ad actionem, quae exrinsecns mente sopplenda est, sicut arficulns neutrius generis infnitivo praefxus ad actionem refermi de- bet, quae verbo sigmifcatur. atque stiam, ubi pleno enuntiato praemoissns est) [*](xseκ. xv μns. exso. 44 γὰρ dici poteret, qua subsequentoa conferυnt sd probmmdsm sententiam antecedentem: ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἔπὶ ἁπ. τ. τ. - παρὰ τί λείπει ὁ λόγοϲ hic quoque παρὰ τί causalem im habδet: interogatu3, quagroptex (i.e. qua voce absente) manca sit oratio. - 8 ἔφαμεν: 310, 27 - -311, 15. - 14 ἄπροϲδεεϲ. hoc adiectivο subinde apud Ap. non sigmifcatux aliquid, quod non eget aliare,sedres,quaealiam respuit. vide 234,28. 246,17. - 15 ἐπεδείχθη. 53, 11. - 1 - 16 ἡ προκ. ϲύνταξιϲ τὰ τῆϲ ϲυντόξεωϲ ἐποιήϲατο. cfr quae pleo- nasmi exempla congesta sunt inAdn.crit.ad 26,8 huius ed. - οὐχ ὡϲ-πύϲματοϲ. nem quera Hic mfeεrogαftο inest.) [*](Ans. emr., masos. scs. im A ϹBb. 1-2 καὶ -μικρὸν om A ’B, in ng add A 1 1 τὸ om Ϲbo γὰρ om A in ng, post ἐλεόϲεται ponit C β 2 τοῦ om B ψ 3 νοϲθαι hlig, νοeν A Bb, sed in A. posterius ν ab A scriptum. in ras 1 6 εὐθείᾳ] ἴϲ. εὐθείαϲ ng, sed vide Adn. crit. ad 410, 7 holus ed. τίϲ Βb, τ A 7 τνα CBb, τι A , νᾷ add A oὅτω CBb καθεϲτϲ omnes codd., καθεϲτὸϲ b 8 τήν παραΕεον] fol ξ4ν A. | πρόθεϲιν CB 9 ἀντικeϲθαι CB ( προκειμενοιϲ A, προειρημένοιϲ CBh β 10 τῆϲ προθέϲεωϲ B 11 ἐν δὲ ϲυνθεϲει πρὸ οὕτων τίθεϲθαι om A. ,add in ng A δέ γε] δὴ γε CB τὸ Ab, τῷ B ψ 12 προϲγενομένου CB 13 ἀπαντϲαι B 14 απροϲδεειϲ τῶν ὄρθρων αἱ πευϲειϲ A ng 1 1ὲ ἀπεδείχθη B ϲύνταξιϲ] ϲύνθεϲιϲ B 16 in A. πυϲματοϲ vocis litterae υϲ et prima linea litterae μ ab A2)

Τῆϲ αὐτῆϲ ἐπιϲτόϲεωϲ ἔχεται καὶ τὸ διότι καὶ καθότι, [*](c. V. 313 s) πότερον ἐν παραθέϲει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ καθέϲτηκεν ἢ ϲυνθέϲει, καὶ πότερον ἐπὶ ἄπτωτον τὸ ὅτι λόγῳ τῷ ϲυνδεϲμικῷ ἐπὶ πτωτικόν, ὃ δὴ παράκειται οὐδέτερον ὸν τῷ ὅτιϲ, ἕν μέροϲ λόγου καθεϲτώϲ, ὅμοιον [*](e.g si dicimus τὸ μὴ παρὰ τοῦτο ποιηϲώμεθα), attinet ad actionem verbo no- tatam. ergo acticnlo, qui ante παρὰ τί accedit, haudquaquam demonstrator praepoditionem cum τί compoditam esse.) [*](Aauvκ. β 36, item dubitationem movent et deliberationem poscunt διότι et καθότι voces. quaeritur autem, 1. utrum διά et κατά apposita sint an com- posita, 2. itne coniunctio ὅτι, - an neutrllis forma nominis ὅτιϲ, ut vox sit) [*](rssrrm. sτ Ans. exso. 2 - -4 cfr 32, 20 - 28 et ad πρᾶγμα nominis vim 228, 20-28. de adv. 129, 16: παν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι πράγματοϲ, et de adv 131, 24. 11 ἐπιϲτάϲεωϲ ἔχεται, sicut de adv.179, 18 et 29. eft ἐπίϲταϲιν ἔχειν de adv. 178. 25. ἐπιϲτάϲεωϲ τυχεῖν synt. 341, 7. ἐπιϲτάϲεωϲ δεϲθαι 16, 22 158.19. 226, 5. ἐuιϲτάϲεωϲ ὄξια 288.17. - 12 ϲυντfξεωϲ nomen generalem vim habet, complectitur et παράθεϲιν et ϲύνεϲιν. vide 321,18 - 1ξ-p 4B7, 9 cfr de coni. 235, 5 - 236, 13: τὸ προκείμενον μόριον (scil ὅτι) διαφορὰϲ ἔχει τέϲϲαραϲ, δύο ϲυνδεϲμικὰϲ καὶ δύο πτωτικάϲ . . . Ϲύνδεϲμοϲ μὲν οὖν ἐϲτιν αἰτο- λογικόϲ . ..Ἕει δὲ ἑτέραν ἔχει ϲημαϲίαν, λέγω δὲ ⟨διαβεβαι)ωτϲικὴν⟩ . ..Κα αἰ μὲν ϲυνδεϲμικαὶ διαφοραὶ αὐταί εἰϲιν· αἰ δὲ πτωτικαὶ δύο, ῆ τε ἐν ὲνὶ μέρει λόγου καὶ ἡ ἐν δυϲί . . . τῷ οὖν τίϲ παράκειται τὸ ὅτιϲ . .. ὃ ποιήϲεται οὐδέτερον ὅτι, ὡϲ ὁποῖον καὶ ὁπόϲον. ἔϲτι δὲ ἕτερόν τι τὸ 5 τι ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου . . . καθότι κrὶ τὸ ὅϲ τιϲ καὶ τὸ ῆ τιϲ. et de coni. 242, 1: Διότι. ἐπὶ τούτου ἔπέϲτηϲάν τινεϲ, εἰ μετὰ τῆϲ διά προθέϲεωϲ ϲύγκειται ὁ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ 5 τὸ ὅτι πτωτικόν, καὶ δῆλον ὅτι 5 ἁπλοῦν 5 ἐν παραθέϲει τοῦ 5. et Hpim. Hom. A0 1 328, 29) [*](Ans. mr., mscs. scs. im A Bb. 1 τὸ om B β 2 τὸ om A. 1 4 δὲ om B 6 ϲυντάξεωϲλόγου A b, τῆϲ τοῦ λόγου ϲυντάξεωϲ CB τὸ hic spurium, n. Β tantum aptum censet hlig τοῦτο] A post prius τ haboet rasuram qus οἱ deletum esse videtur ποιϲομεθα A , corz A, ποιηϲόμεθα B β 7 ἐξ ηϲ ϲυνταξεωϲ παρυφίϲταται τι πόλιν πραγμα A fn ras habet ab A et abo eadem. manu in dextro ng ου γίνεται εἰ ante versiculum snbseqnentem τὸ ἄρθρον παρυφίϲτατ B | πάλιν om CB q 8 τοῦτo]parva ras in A post prius τ, ide ad lin.6 |ποιηϲόμεθα A Β β 8 προγεγενημένον C β I1 mle αυτηϲ para rasαa in A:erame τοιαυτηϲ7 επιταϲεωϲ A. , corz A καὶ om A. 1 1ξ λόγψ] λέγω A. 5 Ab, ῷ B 14 τφ ὅτιϲ b, τοοτιϲ A , post τὸ add υ A, ὸ ὅτ CB καθεϲτόϲ Βb)

Ὡϲ μὲν οὖν καὶ κατά τιναϲ ἄλλαϲ παραθέϲειϲ αἱ προθέϲειϲ ϲυνδεϲμιῆϲ [*](314 s) ϲυντάξεωϲ γίνονται παρεμφατικαί, λέλεκται ἡμῖν. ἐξ ὧν καὶ [*](ma eandemque fgtαam baboeat atqne ὀποον, ὁπόϲον, - an denique neutrum masculini ὅϲ τιϲ et feminini ῆ τιϲ, quae ex duabus voculis similis notionis con - etant. nec ignoro, etiam coniunctionis ὅτι dues εignifcationes diverses esse, sfΒrmativam εἰ causalem, quod discrimmn alibi digenter explanavi. nunc eam tantam difΒenltatem explicabo, quae posita est in praeposiionibδus.) [*](Aaοvκ. 27. Atque appositas esse διά et κατά praepositiones elteri parti in διότι st καθότι nec syntheta haec esse, inde verisimile est, quod sliss quoque ft, ut praeposifiones casui appositae vim coaienctionum habeant, quocirca a) [*]((Βerodin. D 305, 7 Lix): τὸ ὅτι πῇ μὲν ϲύνδεϲμοϲ αἰτιολογικόϲ, π δὲ ὄνομα. καὶ τοῦτο διάφορον· τοι γὰρ ἕν μέροϲ λόγου νοούμενον ἐν δύο λέξεϲι λαμβα- νόμενον. π μὲν γὰρ ἀκόλουθον τῷ ὅϲ τιϲ, ἐξ οὖ καὶ θηλυκὸν γίνεται ῆ τιϲ καὶ οὐδέτερον 5 τι· καὶ ὡϲ ἐν τῷ ὅϲ τιϲ δύο λέξειϲ οὕτω καὶ τὸ ὅ τι. ποτὲ δὲ ἕν μέροϲ λόγου· τοϲ γὰρ πύϲμαϲιν εἴωθεν προϲέρχεϲθαι ἀναφορικὸν μόριον τὸ ὃ, ποῖοϲ ὀπαοϲ, πόϲοϲ ὁπόϲοϲ. τοῦτον τὸν τρόπον τὸ τίϲ γίνεται κατὰ ἀναφορὰν ὅτιϲ ἐν μιᾷ λέξει καὶ ἀνεδόθη ὁ τόνοϲ.) [*](rssxε. er Ans. exso. 3 κατὰ παραλληλότητα. παράλληλοι vel παραλλήλωϲ τιθέμεναι vel ἐν παραλληλότητι κείμεναι dicuntur voces similis sigifcationis quae simol ponuntur, ut pleonasmus evadet. vide 321, 2. 247, 18 (μᾶλον τάχιον). de coni. 240, B4: πολλοὶ ϲύνδεϲμοι ἰϲοδυναμοῦντεϲ παράλληλοι τίθενται καὶ οὐ μόνοι ϲύνδεϲμοι. de adv. 140, 13: πλεϲτά ἐϲτιν ἐν παραλληλότητι κείμενα, ὡϲ τὸ εἔποϲ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν1 . . . μιν αὐτόνα . . . εκαί τε5 . . . εἀμφὶ περῶ. ὅϲ et τιϲ vocibus autem simiem nonem, scilicet νim indefniti, tribuisse Apolloniam patet ex 109, 1. - 3 ἠκριβώϲαμεν: de coni. 235, 7 εἰ 26. - 18 λέλεκται: fortasse in ea parte libri de coniunctionibus, quae post prooemium intercidit.) [*](Ans. mr., cscs. scs. is AϹBb. 1 5 om B ἔπὶ A quoque habet, quem Hεkker iniuria καὶ exhibere dicit 8 4 πάλιν -λόγου om B 3 posterius ῷ] ου A. β τῷ] τὸ A. ( ἤν] η A, ῇ C β 6 7 ox πλείονα ϲου αναγινωϲκω A in ng inferiore habet ab A 1 7 διαφορουϲηϲ A, sed post φ ab A νοουμενηϲ] fol 85r A. | αἰτιολογικὴν] τιολογικην A in res habet, sed a prima menn αἰολικν B 8 ϲυνετώτεροϲ] ωτε A hebet in ras ab A β 8 καθεϲτκα A, corr A καὶ om B | ϲυνδεϲμω A , ν add A 11 παραθεϲειϲ videtur scripsisse Ac , ππροθεϲειϲ restitdit A ψ 12 κατά τιναϲ hlig, κατὰ τὸϲ codd. et edd.)

Πρόδηλον γὰρ κἀκ τῆϲ ϲυνούϲηϲ δαϲείαϲ ὡϲ οὐχ ἕν ἁπλοῦν ἐϲτιν τὸ διότι, καθὸ οὐ παρεμπίπτει ἡ ἐν τοῖϲ φωνήεϲι δαϲεῖα ἐν μέϲαιϲ ταῖϲ λέξεϲιν, ἕνεκα τοῦ τοιούτου ϲεϲημειωμένων ἐνίων ὡϲ ἀλόγων ὄντων ἢ ἀπὸ Λακωνικῆϲ διαλέκτου παρειϲδεδυκότων εἰϲ τὰϲ ἄλλαϲ διαλέκτουϲ, ὑπὲρ ὧν ἐν τῷ περὶ πνευμάτων ἠκριβώϲαμεν. ἀλλ’ οὐ τοῦτό φημι αὔταρκεϲ, διότι ϲυνεϲτάναι ἐκ διαφόρων μερῶν τοῦ λόγου, ἐπεὶ οὐδὲν ἐκώλυεν τοῖϲ ϲεϲημειωμένοιϲ ὅμοια αὐτὰ καθίϲταϲθαι, τῷ εὐο, εἶἑν καὶ ἔτι [*](320 b) [*](Stoicis προθετικοὶ ϲύνδεϲμοι appellsntnr: velut διὰ τί λυπῇ idem vilet ac si ἕνεκα coniunctionem usurpantes dieimns ἕνεκα τίνοϲ λυπῇ.) [*](Aaαvκ. β ξ8. Htiam ex spiritu aspero, quo vοcεlis pronunfiatux, apparet διότι non unam vocem esse, quia in medis vocibus aspex non sudituz, qusm- οborem notata sunt nonnulla ut sbnormia aut ex Lacedaemoniorum dialecto in ceteras fllats. quamquam hoc argumento non satis probatur, διότι non unam vocem esse, quomam nibil impedit, quominus in abnormium vocum numerum sscriboantur διότι et καθότι.) [*](rssrm. sτ Ans. exso. 1 παρὰ τωῖκοϲ. cfr 305, 23. de coni. 214, seqq. et adn. crit. ibidem ad 214, 3. Prsc. I § 17 54, 20 L: prmposiecnem qκoqκe orci comuncεemi copulantes pramposttieαx comsnctionem eocαbαnt. εἰ TT β 18 34, 23B. 2 ἕνεκα in numerum coniunctionum causalium, non praepoditionum iam ab Dionysio Thrace refertur. vide eius artem 23, 2 D. et adnot. - 9 ακωvικῆϲ διολέκτου. ex EM 391,15: ἔθοϲ ἔχουϲι Δωριέων τινέϲ, ὡϲ γὰρ] Ἀργeοι καὶ dκωνεϲ καὶ Παμφόλιοι κ Ἐρετριεϲ καὶ ~ρξπιοι· ἔνδειαν τοῦ ποιοῦντεϲ δαϲεῖαν χαράττουϲι (ἐγχαράττουϲιἴalcken.) τοῖϲ ἔπιφερομένοιϲ φωνήεϲν, ὡϲ ἔr τοῦ ποιῆϲαι ποιήσι κxὶ Βουϲόα Βουὅα καὶ μουϲικά μωίκd. Ahrens ds is. Dor. § 9. - 16-11 ad αὔταρκεϲ διότ vide Adn. erit. -12 εcῖ εἔν. ad intersspirationem cfr de coni. 242, 23 de διότ: μέϲη δαϲα, ὑπαγορεύωυϲα τὴν διά πρόθεϲιν ἔν τῇ παραθέϲει. οὐ γὰρ δή γε καὶ αὐτὸ μόριόν ἐϲτι τῶν πμαρ- τημένων, ὁμοίωϲ τῷ εέν, εὐὰν, εὐοῖ (nbi εὲν εθὰν pro codicis scriptura ευαδεν legendum esse probavit ὕhlig 36. c Lehre Aret s23). Theognοst.AO) [*](μs. οmr., masos. scs. 1s A Bb 1 om Bb ( post aαρὰ add τctϲ CB ϲτοικοιϲ A. 1 2 ἐν ϲῳ ἐϲτί post διὰ τί lωπῇ exhibet B receperuntque et b, omittunt A (de quo Βekkertacet) et Ϲ.ergo coniectorae deberi identux. ac dnbδi- tare licet an sliasupplenda sint, velut δύναμινἰϲηνἔχει,ἰϲοδυναμε β 4ἀαεμφϲνον] ἀποφαίνειν B et huic voci εnbicit εἰ. A in ng adscr. 8 β B ἐπέχει CB , 6 κακ] καὶ C | post διότι desideratur κω καθότι. B καθότι exhibδet pro εub- sequmti καθὸ B 8 ἐνίων add Lhlig 1 θ παρειϲδεδυκὸϲ B β Β ϲλαϲ om A . add in ng E 1 11 διότ] ϲ. τὸ δι’ ὅτι κxmὶ καθ’ ὅτι ng, ae nec srticudo facile ce eas, neo καὶ καθότι verbis, cum sequantur αὐτὰ ὅμοια. ssd videtur pϲst αὔταρκεϲ non solum τὸ intercidisse, sed ante τὸ eliam τεκμήριον τοῦ (αὔταρεϲ τεκμήριον τοῦ τὸ διότι). HΒchneider comm. 244 iobet inter αὔταρκεϲ et διότι inseri ἐϲ τὸ β 11 -p 458, ἐπεὶ-παρεπόμενα om CB 19 ente τω in A. paene erasum verδδum, quod videtur fuisse λέγω 1 εὐοῖ ειεν A, εὐϲ εἰεν bo. vide Testim.)

Ἀλλὰ καὶ τὰ παρεπόμενα ϲυνομολογεῖ· πρῶτον αὐταὶ αἱ φωναί, τε διά καὶ ὅτι. καὶ τὸ τὴν διά μηδέποτε ἐν ϲυνθέϲει αἰτιολογικῶϲ παραλαμβάνεϲθαι, ὡϲ ἐν τῷ διάδρομοϲ ἢ διατρέχω, ἐν δὲ παραθέϲει πτώϲεωϲ αἰτιατικῆϲ, διὰ Τρύφωνα, διὰ τὴν ἡμέραν. καὶ ἐντεῦθεν ὁμολογεῖται ὡϲ οὐδὲ τὸ ὅτι ϲύνδεϲμόϲ ἐϲτιν, [*](Aaovκ. β 28. Sed etiam sa quae διότι (et καθότι) coninnctioni aecidnnt, demonstrant non compositm esse vocem. nam διά (εἰ κατά) numquam ubi componitur cauealem hsbδet vim, velut in διἀδρομοϲ εἰ διατρέχω, sed ibi tentum, uboi apponitur accusativo, velot in διὰ Τρύφωνα. unde hoc quoque apparet, ὅτι in διότι non esse coninmctionmm, sed vocem casualem aecuestivi casus. etenim ne pro nominstivο quidem heberi potest, cum numquam nominstivο apponsmtuc praepositiones nec umquam causam sigmifcet διά praepositSo eum nominativo copulata (ut in διάδρομϲ).) [*](II 158.14(Herodisn.l503,8Lts): αὐτὸϲ (scil Ἡρωδιανὸϲὲν τῇ καθόλου) φηϲίν, ὡϲ οὐ δὲ τὰ ϲχετλιαϲτικὰ τῶν ἐπιρρημάτων εὐκτικά, οἱονεὶ βακχικὰ ὄντα, ὑπὸ τὴν ἔντεχνον ἀκολουθίαν ἄγειν (Βekker in indice Anecd. 1433 εἰ Lεhrs Arist. l. l. ente εὐκτικά inserunt καὶ et Lehre pro οἰονεὶ βακχικὰ ὄντα scripsit οἶον οὐδὲ τὰ βακχικά hlig l 37 adn. 6 demonstare conatus est legendum esse ἔnπρρη- μάτων, οἶον τὰ βακχευτικά, ὑπὸ), ἴγε οὐδὲ μέρη λόγου τινὲϲεἰναι ταῦτα ἔνόμιϲαν· παϲχούϲηϲ γὰρ ψυχῆϲ ἢ διακόρου ὑπὸ οἴνου οὕὔϲηϲ, dλογοι δῆλον ὅτι κdὶ αxἰ ἔκφω- νήϲειϲ αὐτῆϲ· διὸ καὶ ἐπ’ αὐτῶν ἔϲ6’ ὅτε τὸ δαϲὺ πνεῦμα ἀλόγωϲ ἐν τῇ ληγούϲq ϲυλλαβῇ ὁρᾶται, ὡϲ ἔχει τὸ εὐο, εὐᾶν ege εὕὰν conl. loann. Alex. τὸν. παρ. 37, 27) εὐtν (lege εὐα). εἰεν interiectionem autem Atficis usitatissimam non debere adaeribi optativo εἶναι verbοi, sed ipsam quoqne pronuntiatam esse comm interaspiratione demonsravit ὕhig I 34 -37 ex Βachmsnni Anecd. l 208,10 (εἰεν ξγε δή. ϲυγκατάεϲιϲ μὲν τῶν εἰρημένων, υναφὴ δὲ πρὸϲ τὰ μέλλοντα. δαϲύνεται δὲ τὸ ἔν) et ex BM 296. 44 deinde in Pleϲkeiseni Anm. 1880 95- 797 ex loco Theodoreti περὶ πνευμάτων in cod. Haniensi etex scholio Monacensi in Gregcμrium Naxinnx. in cohlectionis Mignianae volumine XXXV1 914, ubi de hac vοcnla legitur: τοῦ πρώτου ἕῖ ψιλουμένου καὶ περιϲπωμένου, τοῦ δὲ δευτέρου (ε enim εἰ nominabatur) δαϲυνομένου· οὕτωϲ γὰρ οἴ τεχνικοὶ προϲάγουϲι (an προϲτάττουϲιῖ) καὶ τὰ ἀκριβῆ δείκνυϲι τῶν ἀντιγράφων ad accentum εὐοΤ vocis e stiam de adv. 177, 4 et comm. HSchneideri p 189.) [*](rssrκ. er μns. exso. 1 τῷ παρ’ Ἀττικὸϲ ταkϲ. cr Athen. lL 397*: ταὦϲ λέγουϲιν Ἀθηναῖοι, ϲ φηϲιν Τρύφων, τὴν τελευταίαν ϲυlλαβὴν περιϲπῶντεϲ καὶ δαϲύνοντεϲ, et 398. έλευκοϲ ἐν τῷ πέμπτῳ περὶ Ἑλληνιϲμοῦ εταὦϲ· παρα-- λόγωϲ δὲ οἴ Ἀττικοὶ καὶ δαϲύνουϲι καὶ περιϲπῶϲι3. ac vide Lebrsii Arist. ξ28seq. - 2 ad πρῶτον - ὅτι vide Adn. cmii. 4 -p 466, B cfz de coni. 242, 9: ἡ διά πρόθεϲιϲ, αἰτιώδηϲ παραλαμβανομένη, ἔπ’ αἰτιατικὴν φέρεται, λ’ Ἀπολλώνιον, διὰ ϲέ .. . ὁ δὲ ὅτι ϲύνδεϲμοϲ πτῶον οὐκ ἀναδέχεται.) [*](Ans. mr., misem. sem. m ACBb. 1 τῷ] τὸ A. ταωϲ A, ταώϲ b. vide Testim. *υνομολογε om CB 1 2 πρῶτον-ὅτι καὶ fortasse spuria sunt. πρῶτον- ὅτι in ng ascripta ab aliquo cum in verbδa Apcllonisna insererentur, additum est καὶ ascripta autem erant, nt καὶ τὰ παρεπόμενα ϲυνομολογ verba illusra- rentnr: pεaum ex eocibus gpst8 αparu6, quod Ap. demensrare momafur l αὐταὶ αἰ] αἰ τοιαῦται R ~, ex quibue verbis radendo fecit αυται εἰ post αυται mpra add αἱ A, αὕται xἰ CB τὸ] τφ B 1 B κω om CB)

Λειπόμενον οὖν ἐϲτιν ἐκεῖνο παραϲτῆϲαι, εἰ ἑνὸϲ ὄντοϲ τοῦ ὅτι κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν ἡ διά πρόκειται, ἢ δύο ὄντοιν κατὰ παράθεϲιν τοῦ ὅ καὶ τί, ὃ δὴ ἐκ ϲυντάξεωϲ ἀρϲενικῆϲ τῆϲ ὅϲ τιϲ μετείληπτο εἰϲ οὐδετέραν· ῷ καὶ μᾶλλον τὰ τοῦ λόγου ὑπάγεται. ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπὶ τῶν ἑτέρων γενῶν, λέγω τοῦ τε ἀρϲενικοῦ καὶ τοῦ θηλυκοῦ, ἀ δὴ κατ’ αἰτιατικὴν οὐδέποτε ϲυνεμπίπτει, τὰ τῆϲ διαϲτολῆϲ ἔκδηλα ἐγένετο. ἧϲ γὰρ πτώϲεωϲ ἔτυχεν τὸ δι’ ὅν τινα λόγον καὶ δι’ ἥν τινα αἰτίαν, καὶ ἔτι ἐπὶ πληθυντικοῦ ἀριθμοῦ δι’ οὕϲ τιναϲ καὶ δι’ ἅϲ τιναϲ, καὶ τὸ δι’ ὅ τι. προφανὲϲ γενήϲεται [*](Asαvκ. β ξ8. lam restat, ut ostendamus, utrum ab ὅϲ τιϲ sn ab ὅτιϲ neutrum dneendum sit. atηue ratio magis ad priorem derivationem ducitur, ut ὅ γι dues voces esse statuemus. nam respondentδ in masculino εἰ feminino genere δ’ ὅν τινα, δι’ ν τινα, δι’ οθϲ τιναϲ, δι’ ϲ τιναϲ, unde elucet ὅ et τι diseemenda.) [*](τssτκ. ar μns. sxmo. H ἐδείχθη: 310, θseqq. - Β ϲυνδεϲμικὴν οὐκ ἐπ.ϲύντ. em nm4est cco couu snetonts cαusaHs engί. v. S 27. 6 7 ῷ - ὑπάγεται. vide Adn. crit. - 7 11 e de coni. 243, 1: ἀπόδειξιϲ ἡ τῶν ἑτερογενῶν (l. eum PϲSehneidero in comm. ἑτέρων γενῶν) παρείϲδυϲιϲ δι’ ὅν τινα, δι’ fῆν τινα, κὶ ἐπὶ πληθυντικῶν δι’ οὕϲ τιναϲ, δι’ ἄϲ τιναϲ. τὸ γὰρ ἐπ’ οὸδετέρου ἐλελήει ἡμᾶϲ, καθὸ ἐν ὁμοφωνίᾳ παραλαμβάνεται 8λίϲεωϲ ἐπί τε εὐθείαϲ καὶ αrἰτιατικῆϲ καὶ ἐπὶ κλητικῆϲ. - 11 -p 461, Β cfr de coni. 242, 26: πτωτικὸν καθεϲτηκὸϲ τὸ διότι τρία μέρη λόγου δηλοῖ ἐν παραθέϲει, τήν τε πρόθεον, ἣν ἔφαμεν πάντοτε ἐν πα ραθέϲει εἶναι αἰτιωδῶϲ παραλαμβανομένην, καὶ τὸ 5 καὶ τὸ τί, καὶ ἐν πτώϲεϲι δὲ αἰτιατικαῖϲ, ἐφ’ ἅϲ καὶ φέρεται ἡ πρόθεϲιϲ. - 11 ad τὸ δι’ 5 τι subandiendum τεύξεται.) [*](μns. cxrr, msϲa. sm. 1s. Α) Bb. I ξ αλλα πτωτκον μορίον τηϲ ππτωϲεωϲ αιτιeτικηϲ εἴγε ἐδείχθη ὅτι ουδε ἐν παραθεϲει ἐϲτιν om A , add A in nmg 2 εὐθείᾳ] ϲυνθέϲει Lehre et Schoemsnn. ide Argum. | ἐyει CB ente ει- πόμενον inserenda esse censet Ϲhlig,quaepag.seq.l.4 -12 leguntur. nam non ad id demonsrsndum conferunt fila, cuius demonstrationem etiam nunc restere Ap. dicit, sed eo pertinent, quod antecedentibδus probere studet, ὅτι in διότι accusa- tivum esse κἀκεῖνο B 4 εἰ in ras A πρόκιται] in A. videtur ϲ ante κ erasum β B 5] ἡ in ras A·, κατα A δυον Bb ὄντοιν] ὄντων A. , corr A 6 μετελιπτο A. , corr A | ῷ] o c. ὕhlig et expressit in Argum. HSehneider ῷ-ὑπάγεται interpretatur: cui deeatieni ratio suectur,se submt3mt B 7 λέγω] ol 85v A Β post θηλυκοῦ add τὸ τοιοῦτόν ἐϲτιν B ante κατ’ αἰrατικὴν edd εἰ μὲ ϹΒb, quibus verbis A codicem carere non indicsεit Βekker, quo .factum est, ut elii in restituendo loco putarent ab hae lectione profciscendum esse, velat 0Schneider 2eifschr. f Alt. 1843 653 proposuit scribendum esse: γοῦ θηλυκοῦ (ἂ δή, εἰ μὲν κατ’ αἰτιατικὴν, οὐδέποτε ϲυνεμπίπτει) τὰ τῆϲ κτλ. αιτιατιατικην A. ϲυνεμπίπτει οὐδέποτε Βb, virgυlae signo interposito |ϲυν- πίπτει A’ cum parve rasura post ν, A ν in μ mutavit 1 8 pro πτώϲεωϲ legm- dum esse ϲυντdξεωϲ ei. Ιhlig, quo nomine genuali complectitur Ap. ϲύνΕεαν et παράΕξεϲιν. ide Argum. et Lehrsii adnot. ad Βerod. π. μον.λέξ. 25, 9 || 11 post προφανὲϲ add oῦν Bb Γγενήϲεται] γεγένηται ?)

Ὁμολόγωϲ δεήϲει καὶ ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντάξει, διὰ τὸ ἡμέραν εἶναι, διὰ τὸ φῶϲ εἶναι, τὸ τό μὴ ἔχεϲθαι ἄλληϲ πτώϲεωϲ ἢ τῆϲ προειρημένηϲ αἰτιατικῆϲ. ἔϲτι καὶ. ἐκ τῶν ἀνθυπαγομένων λόγων προϲαποδεῖξαι τὸν λόγον. ἰδοὺ γὰρ προϲανταποδίδοται τὸ δι’ὅν τινα λόγον ταῦτα ἐγένετο, διὰ τοῦτον καὶ ταῦτα ϲυμβήϲεται, καὶ ἔτι δι’ ἤν τινα αἰτίαν, διὰ ταύτην· παρακολουθήϲει καὶ τὰ ἀπὸ τοῦ οὐδετέρου, διότι ἡμέρα ἐϲτίν, διὰ [*](316 s) τοῦτο φῶϲ ἐϲτιν, πάλιν τοῦ ἀνταποδιδομένου νοουμένου κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν.

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῶν παρατιθεμένων προθέϲεων κατὰ [*](De praepositionum cum verbis copulatione.) τὰϲ ὀνοματικὰϲ ϲυντάξειϲ καὶ τῶν ϲυντιθεμένων· τοῖϲ γε μὴν ῥήμαϲι ϲυντάϲϲονται ἁπάντοτε κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν· ἐν γὰρ τῷ καταγράφω [*](esse. Eιgο manifestum est, διότι constare ex tribus voculis non compositis, ex διά praepositione, quae causam sigmifcat cum accusativo coniuncta, et ex dnsbδus vοcibδus casuslibδus accusativi casus. idem autem proberi potest de καθότι.) [*](Aaαvκ. ὲ ξ1. item in huiusmodi consructionibus, διὰ τὸ ἡμέραν εἶναι, arSculus, qu pendet ex διά praepositione, non potest non accusativi casus esse. - deniqne accusativum inesse διότι voci masμfestum est ex enuntiatis respondenti- bδus. nam διότι ἡμέρα ἐϲτί verbis respondent διὰ τοῦτο φῶϲ ἐϲτι, sicut inter se respondent δι’ ὅντινα λόγον ταῦτα ἐγένετο et διὰ τοῦτον καὶ ταῦτα ϲυμβήϲεται.) [*](Aaovκ. β ξ2. lam disseramus de praepositionum cum vειbis coniunctione, quae semper synthetica est. mamm in καταγράφω hsbδemus synthesim nec minus in ἐξυπανέϲτη et παρακατατίθεμαι aliisque verbis, quibus plures praepositiones) [*](rssrm. xv Ans. xxza. 2 παραλλήλων. cfr Adn. ex. ad 457, 2 huius ed. -- 4 καθότι. cfr de coni. 243, 5: τοϲ αὐτϲϲ ἐπιχειρήμαϲι προϲχρηϲτέον ϲκαεῃ τοῦ διότι καὶ ἔτι τοῦ καθότι. καὶ γὰρ ἡ κατά ἐϲν ϲῳ παρα)λαμβάνεται τῇ διf. - 4—12 ~μολόγωϲ-πτῶϲιν. vide Adn. criticam ad initium § 30. - 4 - 6 de coni. 242, 11 : ἔνθεν (scil quia διά cum acensativο cansam signicat) φαμὲν αἰτιατικῆϲ τὸ τ5 εἶναι ἐν τῷ διὰ τὸ ἡμέραν εἰναι φῶϲ ἐϲτιν. 15 ἐν γὰρ τῷ κατα- γράφω. snbaodiendum: ἡ πρόθεϲιϲ κατὰ ϲύνθεϲιν ϲυντάϲϲεται τῷ ῥήματι. vide HSchneideri comm 12 de verborum omissionibδus apud Ap.) [*](Ans. cmx., ceca scs. 1m A CΒb. 1 τοῦ λόγου A. | προθεϲιϲ A. , corr A , 2 παραλλήλων A b, ἐπ’ λῶν CB 3 αιτιατιατικηϲ A. 4 ϲόνεϲτι] ἔϲτι B δεήϲοι A. , cor A Θ post φῶϲ εἶνmι add διὰ B tertiam τὸ om b quartum τό add hlig 1 6 5 τῆϲ προειρημένηϲ] τοι B β 8 ἀνταποδίδοται bd, et praetermisit Hekkerms adnotare, in codd. et superiofibοus edd. legi προϲαντα- ποδίδοται. reiecit πρὸϲ praeponitionem etiam HSchneider I 6. fortasse πρὸϲ collocsmdum ante τὸ δι’ ὅν τινα τοῦτον] τοῦτο AC β θ prins καὶ om Bb, ante διὰ add τὸ A: ponenduene hic articulus est ante δι’ ν τινα 7 β 1θ τὰ praebuit A , induxit A, om CBb 11 ἀνταποδεδομένου C νοουμένου om B 1ξ προτιθεμένων A. β 1 ϲυντάϲϲονται Aλ b, ϲυντάξεωϲ sed ascriptum ϲυντάξειϲ C, ϲυντακτικὴ B πάντοτε A Bb, α praeminit A~. eft 138, 2. 150, 6. de adv. 180, 5 ( τὴν om B pro τῷ A τὸ, corz A2)

«Τὰ ὁπωϲδήποτε ϲυντεθέντα τῶν μερῶν τοῦ λόγου, κοΘ’ ὃ μέροϲ ἥνωται, ἀμετάθετά ἐϲτιν, τά γε μὴν παρακείμενα διάφορονἔϲθ’ ὅγε [*](322 b) τὴν παράθεϲιν ποιεῖται. καὶ πρόδηλα μὲν τὰ ἀπὸ λειπούϲηϲ φωνῆϲ ϲυντεθειμένα, ὡϲ ἔχει τὸ λεοντόφωνοϲ, ληνόδωροϲ, κυνόδηκτοϲ, χειρογράφῳ, παιδαγωγῶ· οὐ γὰρ δή γε ἐπὶ τούτων κατὰ τὰϲ διαφόρουϲ κλίϲειϲ τὰ τῆϲ ϲυναφείαϲ τῶν λέξεών ποτε μετατίθεται. ἀλλὰ καὶ ἔτι τὰ ἐκ τελείων φωνῶν ϲυντεθειμένα μετὰ τῆϲ ϲυνούϲηϲ τάϲεωϲ καὶ με τὰ τῆϲ μὴ μεταπιπτούϲηϲ λέξεωϲ πρόδηλον ἴϲχει τὴν ϲύνθεϲιν [*](praefxae sunt. fortasse autem de hac re dubitatur et ratio grobatioque pos3tur. dici enim possit, praepositiones apponi pofins verbis quam componi, atque iίa. haec sententia defendatur.) [*](μaovκ. β ξξ. εPraepositiones videntur verbis apponi, quia compositae voces numquam sunt muabiles in confnio partium. res apparet in eis compo- sitis, quarum prior pars esti non integra vox, cuius generis est λεοντόφωνοϲ, sed aῥparet etiam, ubi uαaque vox in compositione mnsit intera, quale Ἀϲτυάναξ est, cuius unitas demonsratur et accentu simplici et prioris partis immobiHitaε.») [*](rssrιε. er Ans. exso. 1 2 ε τινα ὄλλα τοιαῦτά ἐϲτιν referenda identur ad alterum εἰ tertium exemplum, quibδus verba cum pluribδus praepositionibus composita erhibentur. 7 Β διάφορον τὴν ποράθεϲιν ποιεται de fexione prioris partis. - 1I τὰ τῆϲ ϲυναφείαϲ τῶν λ. eongaism pακm nom mstatκr, quemdo εocεs conπgostfae eefuntur. - I2 μετὰ τῆϲ ϲυνούϲηϲ τάϲεωϲ cem acentκε sμo de Adn. crit.) [*](Ans. cur., neca sca. im A CBb. 1 prius τῷ] A τὸ, corr A | παρακατατι- θεμεθα A. , παρακατατίθεμαι A CB5 εἰ om A , add A 2 τοιοῦτον CB 4 παράκειται CB Β ϲυνήνωται CB (non A, quod Βekker putabat) β 6 - 7 κα6’-- ἤνωται om B 7 διάφορον Sophianns b, ἀδιάφορον A Ϲ, εἰ διάφορον B , 8 ἀπολειπούϲηϲ B 8 λεοντοφόνοϲ ng, cum traditum vocabδulnm diunde non sit notum. accemt quod λεοντοφόνοϲ etiem in l. de pron. 77, 21 exemplum nominis compositi est. at nec fguratio λεοντόφωνοϲ vocis nec notio dubitationem movet μηνόδωροϲ b, sed ubicumque legitur, propium nomen est |κακό- δηκτοϲ CB 10 διαφόρουϲ b, διαλεκτουϲφορουϲ A, ex qus coruptela in ῦB factum legimus διαλέκτουϲ διαφόρουϲ 1 11 ποτε om B 12 ante τελείων add τῶν C post ϲυντεΕειμένα addi voluit 5 OSehneider 1. f A. 1843 644 et ad antecedentia cogitando suppleri: οὐ τὰ τῆϲ ϲυναφείαϲ τ.λ. μετατίθηϲι. nihil mu- tandum: dieunturnomina ex integris vοcibδus composita synthEsim prodere accentuα εtimmobilitatepriorispartis 1 ϲυνούϲηϲ] Schneider l.l. ϲυνενούϲηϲ(abδ ϲυνενόω) sed sufθcit ϲύνειμι verbum, ad onius usum er 271, 4 et 26. 333,13. |de adv.] 20e,1 1 ϲτακεωϲ A., corz A 13 μετὰ Τhlig, τα A. , induxit A , om C8b τῆϲ om CΒb μὴ om A , add A ἔχει 0B ϲόνΕεϲιν] ϲόνταξιν B)

Τά γε μὴν ἐν παραθέϲει ὄντα ἔχει τὸ καὶ μετατίθεϲθαι, ὡϲ τὸ Νέα πόλιϲ — Nέαϲ πόλεωϲ, ἀγαθοῦ δαίμονοϲ, Ἀρείου πάγου, ϲυνεπιϲχύοντοϲ καὶ τοῦ δὶϲ παραλαμβανομένου τόνου. ἀλλ’ ἔτι καὶ ἐπ’ αὐτῶν τῶν προθέϲεων, ἡνίκα ἐδιδάχθημεν τὸ παρανόμου, τὸ περικλυτοῦ τῇ τοῦ ἄρθρου προϲόδῳ παράθεϲιν μὲν ὁμολογεῖν ἀφιϲταμένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ πρὸ τοῦ ἐπεντιθεμένου ἄρθρου, οἷον παρὰ τοῦ νόμου, ϲύνθεϲιν δέ, εἰ ἡνωμένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ, ἔξωθεν προϲγινομένου τοῦ ἄρθρου, οὕτωϲ ἔχει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, τοῦ παρανόμου, [*](Aaαvκ. β B4. sE contrario si parathesi coniunctae duae voces sunt, ex earum confnio non excluditur mutatio, velut dicitur Ἀρείου πάγου et inter- ponere licet inter παρὰ εἰ νόμου articulum.») [*](rωsrm. x A s. exso. 1 ἑωϲφόροϲ. efrr EM 245. 7 (Βerod. I 848, 14 Lix): τὰ ἐκ δύο τελείων ϲυγείμενα ὀνόματα ἀπὸ εὐθείαϲ ϲυντίθεται, οἶον ἕωϲ εωϲφόροϲ, ἢ ἀπὸ γενικῆϲ κτλ. - τεραϲκόποϲ. ide Adn. crit. - 2 Διόϲκοροϲ. eὴEM 28.25 (Βerod. D 847,28 Liz): τὸ ἀιόϲκοροϲ οἴ μὲν ἐν παραθέϲει λέγουϲιν, ὅτι ἡ Διὸϲ γενικὴ ἐν τῇ ωυνθέϲει ἀποβάλλnι τὸ δ . ..οἴ δὲ ἐν ϲυνθέϲει λέγουϲν, de quo loco vide praeter Lentzium LobecRϲii Elem. psth. l 552. - 8 νέα πόμιϲ -δαίμονοϲ. cfr de pron. 60, 14: πολλάκιϲ καὶ ἔπ’ ὀνομάτων κθ’ ἔνὸϲ ὑποκειμένου δύο κλίϲειϲ γίνονται, Χέα πόλιϲ Nἐαϲ πόλεωϲ, ἀγαθὸϲ δαίμων ἀγαθοῦ δαίμονοϲ· οἰϲ ἔξ ἀνάγκηϲ παρέπεται καὶ τὸ διτονεῖν, ὅτι καὶ δύο κλίϲειϲ. -- 4 ϲυνεπιϲχύοντοϲ -τόνου. praeter dupίεcem ~exionem simul dεylicutqs acemts affirmat parafhesn. ἐδιδάχθημεν: B11, 10. - 8 ξ ἡνωμένηϲ-ἄρθρου. vide Adn.crit.) [*](Ans. qmr., manca. scs. 1s A CBb. 1 ἈϲτυfνezP] fol 86r A | τεραϲκόποϲ OSehneider, τερατοϲκόποϲ codd. et edd, de qua voce Sylburg: Mnals httera gεmetiei pεrust, ut natis ldtfra praepositiemts in προϲχών et προϲτάϲ α fem. προϲέχω e προϲίϲταμαι. unde cemsecert αlquts, Apollemium sriyssse τερατοϲκόοϲ se τεραϲκόοϲ, u4 posterior ϲompoetionis pars st non ϲκοπεῖν, sed κοεῖν: ea feεmα, qκa θυοϲκόοϲ, ὅξυκόοϲ sie] et smιa. quibos ineptiis refutatis Scbneidex l. l. 643 adicit: αKquanto praestare putαeerim τεραϲκόποϲ uel τεραϲκόποϲ [typothetae errore legitur τεραρϲκόποϲ), rarius et psuem εocabmlum, αdnofαtuum famen et emεm simiHδεs ~Hustratn ab Lobecxo parerg. in Pryn. 7 3. at τεραϲκόποϲ sαi- pturae exemplumnec Lobeckins nec slins.quod sciamns,protulit ullum τεραϲκόποϲ ymo, quod apud tragicos Pindarumque invenitur, poterat sane Apolonins inter compositiones vocum integrarum nferre, si ex pluxsli τέρα et ϲκοππόϲ derivabat 5 ἔr] ἔνι B | post ἡνίκα add κε B παράνομον B β 6 περίκλυτον A B, sed in A rssnra deletus interior ductus ν litterae, ut quod restat nimile sit υ litterae |προϲωδω .. μὲν in A deesse iniuria putabδat Βekkex ἰ ὁμολογεῖν Βylbrg, όμολογε codd. et edd. β 7 ἐφιϲταμένηϲ Ϲ, ἱϲταμένηϲ B 7 - . πρὸ-- προϲγινομένου τοῦ ἄρθρου om B 1ἐπεντιθεμένου ἄρθρου ἔξωθεν προϲγενομένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ οὕτωϲἔχει ῦ 8 8 εἰ ἡνωμένου τοῦ ξρθρου,ἔξωθεν προϲγινομένηϲ τῆϲ προθέϲεωϲ Abs. emendavit locum Ska ID ε. ad corruptelam eft Adn. crit. ad 65, 6 huius sd. HΙebode coniecerat: εἰ ἔξωθεν προϲγενομένου ἄρθρου πρὸ τῆϲ ἡνωμένηϲ προθέϲεωϲ. Portus nulla verbοorum mutatione indicata converteret: si annexo pruepoeitione artieμlus exfrnsecus αecesserit. ΙSehneider l. l. 645 prm- posuerst: ἡνωμένου τοῦ τόνου, ἔξωθεν προϲγινομένηϲ τῆϲ τοῦ ἄρθρου προϲθέϲεωϲ ) 8-p 464,2 οὕτωϲ -προθέϲεωϲ om A. , add in ng A maltis compendiis usa 9 παρανόμου] περὶ μὲν C)