De constructione

Καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου ἐπιϲτάϲεωϲ ἄξια τὰ τοιαῦτα, τρέμω ϲε, φεύγω ϲε, φρίϲϲω ϲε, τοῦτον φοβοῦμαι, ὡϲ οὐδεμιᾶϲ ὄντα ἐνεργείαϲ ἐμφατικὰ φέρεται ἐπ’ αἰτιατικήν. μᾶλλον γὰρ αὐτοπάθειαν ϲημαίνει τὸ φρίϲϲειν καὶ φεύγειν διὰ φόβον, καὶ ἔτι τὸ τρέμειν καὶ τὰ παραπλήϲια, ϲυνεπιϲχύοντοϲ καὶ τοῦ μὴ γίνεϲθαι ἐπὶ τῶν τοιούτων ϲυντάξεων παθητικὰϲ διαθέϲειϲ. εἰ γὰρ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ εἴχετο τῷ ὑβρίζω ϲε, δέρω ϲε τὸ φρίϲϲω ϲε καὶ τὸ τρέμω ϲε, καὶ πάντωϲ [*](289 b) εἶχεν ἀντιπαρακείμενα τὸ τρέμομαι, φεύγομαι, φρίϲϲομαι, ὁμοίωϲ τῷ ὑβρίζομαι, δέρομαι. χρὴ οὖν νοεῖν ὡϲ οὐ μόνον ποιητικὴ ἄδεια ἐν ἐλλείψει λέξεων καταγίνεται, ἀλλὰ καὶ ϲυνήθειϲ λόγοι. λείπειν φαμὲν τὸ

ὁρμήϲει πεδίοιο {N 64}

[*](randi sccneativum habδent et vocativa, in quibus actionem petet ab nominativis in accusativum transire.) [*](Aaovκ. β 1θ6, ~rba timendi quoque et fugiendi cum accusstivο iunguntur, quamquam actionem non sigmifcant. eam enim person8m, de qua pρraedi- cantnr, ipsam pati indicent ideoque etiam passivam fexionem recusmt. quibδns quod accusstii adiunguntur, id ita intelegendum est, ut cogitando sopψlestur διά praepositio, quae sliss quoque omittitur.) [*](queror te. Θara l. L.: ἔτι εἰ οἰκτικά· ὀδύρομαι, κλαίω, θρηνῶ, οἰκτίζω, ἐλεῶ. Lanc. l. l. : ἔτι τὰ οἰκτικά· μύρομαι, ὀδύρομαι, κλαίω, θρηνῶ, γοῶ, οἰκτίζω, ἐλεῶ.) [*](rzsτε. er Ans. exso. 1- 2 τὸ γὰρ-ϲημαίνει. dicit γάρ, quia hinc app8- ἀet, cuz fn enumerandis verbis lamentandi transitivis οἰμώζω praetermiserit. - 2—3 Pec. XVII ἐ 151 276,1 H : εocatiεa qκεque: εocote,imploro, claπo, omino, nκacuρo, 9neoco, accerso. Θaxa l. l.: ἔτι εἰ κλητικά· φωνῶ, ὀνο - μάζω, καλῶ. Lasc.l. l.: ἔτι τὰ κλητικά κλῶ, καλῶ, φωνῶ, προϲαγορεύω, ὀνομάζω. -- 5 - 7 Prisc. l. l. 276, 8: Βa qκoque notanda, qκae cam nullim e4gπfcεmt aem, sed mage sui possionem demonstrent, femen qεta αctivαm αἔemt vocem, αccusatteo eemiuuguntur, ut trepido, aorreo, ormido, et4o, κgίo, recuso, excuso simthiter metuo et timeo. Apud ~asam et Lanc. haec claenis deest. - Β ἐπιϲτάϲεωϲ, dehberatιosis. eft Adn. exeg. ad 209, 11 huius ed. - 15 cfr schol. A ad Μ 64 (Ariston. 215 Ht): ἡ διπλῆ, ὅτι λείπει ἡ διά, διὰ πεδίου. similes similium locorum Homericorum intorpretationes in Aristonici fragmentis enumerat Hriedlaendex p 26.) [*](Ans. pur., msca scs. is AϹBb 1 γοᾶν] fol 7er A 2 ιλιϲιν A , corz q 3 κλγζω Ab, ἱλῶ CB. vide Lanc. in Testim. et EM se0,46. 513, 38 520,33 | γενομένη CB ἐκ]ἐπB τν om B ῃ 6 A ng τα αυτοπαθειαν ϲημαίνοντα 7 ἐμφατικὰ A Β, ἐμφαντικὰ Cb Β φεύγειν] τρέμειν CBb τρέμειν] φεόγειν CBb 1 8 γενέϲθαι CB 16 τῷ] τὸ AB 11 αrumque τὸ om B i 13 τῷ] τὸ A 1 13 ϲ] ὅε CBb β 18-14 A οττ ου μόνον usque ad λόγοι in ng repetit 14 λόγουϲ B τὸ] τῷ CB 15 πεδίοιο] posterius in ras A2) τῇ διά προθέϲει,

τὸ καὶ οὔ τι πολὺν χρόνον {Μ 9},

τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ διὰ τό,

ἴθυϲε μάχη πεδίοιο {Z 2}

τῇ διά. ἔϲτι δὴ οὖν καὶ ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ ἐν πλήρει λόγῳ καθιϲταμένη οὕτω τρέμω διὰ ϲέ, φεύγω διὰ ϲέ· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ [*](286 s) [*](rssrum. er Ans. sxxo. 2 e2r de adv. 199, 27 - 200, 16 ubi exponitor τώ ad- verbium otum esseexτό,adquod,quando cansslem vim habeat,οtΜ 9,mmntesup- plendam esse διά praepositionem (vide ESehneideri comm. 208 ad 200, 13 et. PM 73, 26). - 4 de adv. 200, 9: μεταλαμβανόμενον τὸ εθυϲε μάχη πεδίοιοα ἀπολαμβάνει τὴν διά, i. e. st nterpretamur hunc εersmm, gεneεus accip6 pprαe- peeetieaem. et schol. A. ad ζ 2 (Ariston. 116 Pr ). ἡ διπλ5ῆ, ὅτι ἐλλείπει ἡ διά, Ἴν’ ῇ διὰ πεδίου. 5- 6 PM 778. 22: πολλαὶ λέξειϲ ἐλλείπονται προθέϲεων· οἰον τρέμω ϲε ἀντὶ τοῦ διὰ ϲέ. A0 3IΙ ~κ νῶν Ἡρωδιανοῦ 272.19: τὸ φεύγω ϲε καὶ φοβοῦμαί ϲε, καὶ μὴ ὄντα δραϲτήρια, ὁμοίωϲ μετὰ αἰτιατικῆϲ ϲυντάϲϲεται· νοεται δὲ ἐν τούτοιϲ ἡ διά πρόθεϲιϲ· οον φεύγω διὰ ϲέ καὶ φοβοῦμαι διὰ ϲέ, Φϲ αἰτίου ὄντοϲ ἔκείνου ὅν φεύγειϲ. quae conferenda sunt cum loco quodam eins commentationis, quam rimus Aldus in Thesaα o Ϲamucopiae edidit sic in- scriptam Αἰλίου ιουϲίου περὶ ἀκλίτων ῥημάτων, posremns Hilgard in pror. Θymnasii Βeidelbergensis s. 1887 27 seqq. hoc titudlo praemisso, quem Βsrleia- nns 5656 praebet: Πcρὶ ἀκλίτων ῥημάτων Αἰλίου Ἡρωδιανοῦ. in huius commen- tationis exitu 30, 30 Β. legitur: καὶ τὸ τρέμω δὲ καὶ φρίϲϲω καὶ φεύγω οὐκ ἔχει παθητικά, καίτοι γε δοκεῖ αἰτιατικῇ ϲυντάϲϲεϲθαι, φεύγω ϲε, φρίϲϲω ϲε, τρέμω ϲε καὶ τὰ ὅμοια. οὐκ ἔχει δὲ οὕτωϲ· οὐ γὰρ ὅν τρόπον ἐν τῷ τύπτω ϲε αἰτιατκὴ ἡ τυπτομένη, οὕτω καὶ ἐν τῷ φρίϲϲω ϲε· ἔϲτιν οὖν ἐν τῇ τοιαύτῃ ϲυντόξει ἡ διά πρόθεϲιϲ, φρίϲϲω διὰ ϲέ καὶ τὰ ὅμοια. ad quem locum iam Sophiεnns reminit his verbis in ng m ad τρέμω ϲε ascriptis: αἰλιοϲ διονύϲιοϲ περὶ ἀκλίτων ῥημάτων.) [*](~na. carr., mscs. sca. 1s A CBb. 1 τὴν διὰ πρόθεϲιν O B. er ad λείπειν verbi constructionem, quam A. exhibet, e. g. 5, 23. 72, 20.143, 5 2 τὁ] τω A, τῷ CΒ, quam crruptelam etiam εliquot liudis codices praebδent (vide Ludsichii adnot.), sed de adv. 200, 5 accusativum habet A attinetqne ad accusativum ex- positio Apolloni. Sylburg repetivit Aldinae lecfionem, quae in B quoque in- venitur, τῷ καὶ οὖτοι π. χρ., haec adnotans: coεruptκs edetur locus para ra- 4ectιene prtim omiseome; restituto falia qu4esptαm ert poles: ἀλλὰ καὶ ϲυνήθαϲ λόγουϲ λείπειν φαμέν, ὡϲ τὸ καροῦται πολὺν χρόνον τοῦ ἐντελοῦϲ ὄντοϲ καροῦται ἐπὶ πολ. χρ., καθάπερ καὶ τὸ εὸρμήϲει πεδίοιο3 καὶ τὸ εδιίθυϲε μάχη πεδίοιο3 λείπει τῇ διά προθέϲει, ut prius exemplum att e communi ser- mome, posteriora duo e poέei. sciteqne sic locum restitutum esse censet AΒntt- msnn. at corruptela posita est in subsequentibus. legitur enim in omnibδus codd. et edd. exitus verticuli secυndi libri ζ (πολλὰ δ’ dρ’ ἔνθα καί ενe’ Βeυκε μάχη πεδίοιο) ita depravatus: διίθυϲε μάχη πεδίοιο, nisi quod in A habemus ra- suram parvam inter διιθυϲε verbi prius et alterum ι, qua5 quin ab A facta sit, dubitari nequit, quis subo ι ι eo quo illa manus utebδatux atramento hyphen pictum est. hinc profecti lin. Β post ὄι addidimus ὰ τό. cfr verba epiruhema- tici in ~estim. exscripta B τῇ διά videtur non ab Apollonio scriptum, sed fortasse adnotamentum esse quod ex mcrgine irrepsit. sin Apcllonismum est, πfλιν certe adici debet δέε] δὲ , om B 6 ng ὅτι του φευγω(ε καί τρέμω ϲε η ἐν πλήρει γινομενη ϲυνταξιϲ ἐϲτιν ουτωϲ φεύγω δία ϲέ τρέμω δία ϲέ κἀπ A2CBb) τοῦ φρίϲϲω, φοβοῦμαι καὶ τῶν ὁμοίων. καὶ διὰ τοῦτο εὔλογοϲ ἡ ὑποπαραίτηϲιϲ τῶν παθητικῶν ϲχημάτων.

Καὶ ὅϲα παρορμητικά ἐϲτιν, ὡϲ τὸ ὀτρύνειν, ἐρεθίζειν, ὀρίνειν, παρορμᾶν, διεγείρειν. καὶ ὅϲα ἱκετείαν ϲημαίνει,

γουνοῦμαί ϲε ἄναϲϲα {ζ 142},

ἐρωτῶ ϲε νῦν ἐν ἴϲῳ τῷ παρακαλῶ ϲε, λιτανεύω,

τὴν ἱκόμην φεύγων {Ξ 260}

ἀντὶ τοῦ ἱκέτευϲα,

τοὔνεκα νῦν τὰ ϲὰ γούναθ’ ἱκάνω πολλὰ μογήϲαϲ {γ 92 cum

η 14 confusus}.

καὶ δῆλον ὅτι τὸ δέομαι ϲοῦ οὐ κατὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ἐννοίαϲ παραλαμβάνεται· τοιοῦτο γάρ τι ϲημαίνει· τῆϲ ϲῆϲ βοηθείαϲ λείπομαι.

[*](290 b)

Καὶ ὡϲ προείρηται, πολυμερεϲτάτη ἐϲτὶν ἡ κατ’ αἰτιατικὴν ϲύνταξιϲ, ἑνὶ ϲυμφωνοῦϲα τῷ ἀναδέχεϲθαι τὴν ἐξ εὐθείαϲ ἐνεργητικὴν μααvκ. β 167. Nec minus verba impellendi cum accusativo construuntur, [*](velat ἐτρύνω item quae precafionem signifcant, ut γουνοῦμαι et ἐρωτῶ, quamdo hoc, sicut hodie apud nos, precandi vim habet, et λιτανεύω et ἱκνοῦμαι. sed δέομαι εἰ afa constructione et notione elia utitur: etenim δέομαί ϲου idem valet quod auxlii tui indigeo.) [*](Axαvκ. β 1θ8. Ϲenaructiones, qdbus accusativus cum verbo iungtur, mopere variae sunt nec nisi hac re consentiunt, quod a persona, quae nomi- nstivο easn vel dicitnr vel cogitatur, 8ficitur altera. sufSciunt autem , quae modo composuimus, ad intellegendum ceterormm huiusmodi verborum usum.) [*](rxsεκ. z μns. exam. ὑnποπαραίτηϲιϲ excusαtο, ut 145, 27. 332, 25. - 3—4 Pec. 2VIIῦ §152 276.15 EL: λcrta iva qκοquue accusatieεm ascscunt: excito, incito,λortor, moneo,αgito,stimulo. Gaza l. l.: ἔτι εἰ προτρεπτικά· παρακαλῶ, ἐρεθίζω, προτρέπω, παρορμῶ, παροξύνω. Lanc. l. L: ἔτ τὰ προτρεπτικά,ετεπαρορμητικάοἶον παρακαλῶ,ἐρεθίζω,προτρέπω,παρορμμ ῶ, παροξύνω. 4 12 P~isc.l. l. 276, 16: precatiea eMam accssaeo eengεntur: oro, obsecro, οbfestor, quaeso, litor, precor, supplico. ~ara l. L.: ἔτι εἰ ἱκετευτικά· ἀντιβολῶ, ἱκετεύω, ἐκλιπαρῶ, λιτανεύω, ἐρωτῶ ἐν ἱϲῳ τῷ παρακαλῶ, γουνοθμαι. Lssc. l. l.: ἔτι τὰ ἱκετικά λιτανεύω, ἱκετεύω, ἐκλιπαρῶ, ἀντιβολῶ. - θ ἐρωτῶ ϲε παρακαλῶ ϲε, ult saepius in Mοvο Testamento et Alexandrina intopretatione ἴeteris. - 13 προείρηται: 283,19. 284, 6.) [*](Ans. mr , mιscs. scs. m ABb. 1 παραίτηϲιϲ hd ) ξ A ng καί οϲα παρορμητικα 1 4 ικετιαν A , corr A. AP ng οϲα ἱκετείαν ϲημαίνει 1 6 Α ng ερωτω ϲε ἐν ιϲω τω παρακαλῶ ϲε. τήν ἱκόμην φεύγων αντι του ικετευϲα postλιτανεύω add ἱκνοῦμαι δ cum Porto 8 γ92 τούνεκα νῦν τὰ ϲὰ γούναθ’ίκά- νομαι, αἴ ε ἐθέλῃϲθα, et η 147 : ϲόν τε πόον ϲά τε γούναθ’ ίκάνω πολλὰ μογήϲαϲ, Ap. memoriae lapan confudit Portus pulait confusionem librario deberi atque urumque versum restituendum esse 1 11 τοιαύτηϲ] αὐτϲ Βb et A, qui in ng adscripsit: τὸ δὲ δέσμαι ϲου ου κατα τηϲ αυτηϲ εννοιαϲ παραλαμβανεται ϲήμαινον τηϲ ϲήϲ βοηθείαϲ λείπομαι 1 12 τοιοθτo] ν add B supra λείπομαι signum. posuit A, quo repetito in ng adiecit γρ. δέσμαι)

διάθεϲιν, ὁρκίζω ϲε, πείθω ϲε, κακίζω ϲε, ϲωφρονίζω ϲε, θλίβω, θερμαίνω, ψύχω, διατιθῶ. αὐτάρκηϲ δὲ εἰϲ ἀφορμὴν τῶν ὑπολοίπων ῥημάτων ἡ προκειμένη ϲύνταξιϲ καθέϲτηκεν.

[*](De diversis cructionibus verborum sensuum.)

Ἴϲωϲ δόξει μὴ ἐξωμαλίϲθαι ἡ ἐκ τῶν αἰϲθήϲεων ἐνέργεια, ἐπεὶ αὐτὸ τὸ αἰϲθάνεϲθαι ἐπὶ γενικὴν φέρεται, καὶ ἔτι τὰ μερικώερον παραλαμβανόμενα, τὸ ἀκούειν, τὸ ὀϲφραίνεϲθαι, γεύεϲθαι, ἅπτεϲθαι· οὐ μὴν ἔτι τὸ βλέπειν (ἐπὶ γὰρ αἰτιατικὴν φέρεται) καὶ τὰ τούτῳ ϲυνωνυμοῦντα, ὁρῶμαί ϲε, θεῶμαί ϲε, [*](Aaovν. β 1θ9. Portasse videbuntur aequabilitate carere constructiones verborum sensuum. nam αἰϲθάνεϲθαι et ea, quibοns huius nofiomis species sigmi- fcantur, ἀκούειν, ὀϲφραίνεϲθαι, γεύεϲθαι, ἅπτεϲθαι, cum genetivο iunguntur, βλέπειν vero et reliqua verba videndi cum accnsativο. quam tamen inconstantiam iustam esse censeo.) [*](τxsnκ. er Ans. sxκo. 2 ἀφορμήν. vide alios locos, ubi hoc nomine fun- damentum aigifcatur, quo quis nititur ad rem aliquam cognoscendam vel in - tellegendam, in comm. HSchneideri 27. hanc enim notionem nomini hic quo- que inesse puto, non copiae vim, id quod Schneider conset. 4-p 418, 7 Prsc. XVI β 153 276. 23 Β.: Ad sensωπ pertinentia, quae Graeci geκctiso eemtunguen4, quaet pαsstonem quoque tπ pso actu sigmfcantia (ἀκούω ϲοῦ, ἄπτομαί ϲου, ὀϲφραίνομαι, γεύομαι τοῦδε, αἰϲθάνομαι), excepto eideo et emiιbss, quae) [*](Ans. cur., imsca. sca. is ACBb. 1 post διδάϲκω add ϲε CB 2 8ὲ Cb, δή A, γὰρ B 1 Β post καθέϲτηκεν intercidisse putat AΒutmann expositionem maioris ambitus, qua Apolonius sliqnοt classes verborum, quae cum genetivο iunguntur, percensuerit. atque testem producit omissionis Theod. Θaxam, Apol- lonii sectstorem,quiin ntrod.grammatics nonnulas huius generis classesproferat, quae in nostris Apollonii codicibus desiderentur. ac primum desiderat Βuttm. disputationem de verbis sensuum, ex quibous genetivus pendet: nam non sufcere ea, quae technographus de hia dicat 290, 9 - 291, 16, quam expositionem ipse ἐκτροπὴν λόγου 291, 18 appeHlet. at quae axa de verbis αἰϲθήϲεωϲ scribit (quae supra in ~estimoniis attulimus), ea illum ex hnins libri ὲ 162 et 170 ex- scnipsisse patet. nec omnino deest elassis verborum κτητκῶν,quonfam ea, quae ἔπικράτειαν sigmifcant, esse verba possessionem siguifcantia demonsrst Dysccus 292, 12 seqq. Sed desont sane alia κτητικά, quae axa φροντιϲτικοῖϲ adnecfit (vide infra Testim. ad 173), deest etiam ultima asae classis: καὶ τὰ διαφορικὰ καὶ τὰ ἀποϲτηματικὰ καὶ ἐκϲτατικά· διαφέρω, χωρίζομαι,ἀπέχω,ϲτέρομαι,ἁμαρτάνω. verum enimvero haec ~aae praecepta originem ducere ex meliore Apollonmi codice nec propter ipsorum nautam veri simile est nec Ϲonstntini Lascsxis cum Θasa consensus nobis persuadebit. nam utebatur quidem ipsis Apollonii de constructione libris Lascaris quoque, sed exscribebat simulsaepissime~azae lnro- ductionem (vide Appendicem artis Dionysianae a nobis compositam DIl seq.) ; 4 ante δόξει fotasse intercidit δὲ, quod in insertum est δοξη A , corr A εξομαλιϲθαι A. , cor Aq ante ι videtur ibidem alterum λ erasum esse ἡ ἐκ τῶν] fol 6v A 1 ΒB μερικώτερα h 1 θ ante γεύεϲθαι duae litterae erasae in A, fort. τὸ β 7 ἔτι] ἐϲτιν A. , corz A | βλέπειν] βλάπτειν AB 8 τουτοι A . sed ab ipsa pr. m. οἱ in ω correctum τούτοιϲ CB ( medium ὁρῶμαι (quod etiam asa legebδat) Homerico usa defndi potest, cuius ApoHlonius praecipue rationem habebat sed verisimdle est, exitum ab subsequenti θεῶμαι oriundum esse)

[*](287 s) λεύϲϲω, δέρκομαι, ὀπτεύω. καὶ δοκεῖ μοι τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ πάνυ δεόντωϲ καθίϲταϲθαι.

Α μὲν οὖν ἐκ τῶν αἰϲθήϲεων διαθέϲειϲ πεῖϲιν ἀναλαμβάνουϲι τὴν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν εἴγε καὶ ἀκουϲίωϲ ἐπειϲιοῦϲα τῇ ἀκοῇ ἡ φωνὴ προϲδιατίθηϲι τὸ ὅλον ϲῶμα· τε γὰρ τῶν πριόνων ἦχοι καὶ αἱ βρονταὶ οὐχ ὑπεχομένην ἔχουϲι τὴν ἀκοὴν τῇ φωνῇ. τοῦ μέντοι πάθουϲ ἐγγίζει ἡ κατὰ γενικὴν ϲύνταξιϲ, καθὼϲ εἴπομεν· οὐ μέντοι μετὰ τῆϲ ὑπό τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ γίνεται, καθὸ καὶ ἐνέργεια [*](291 b) ϲύνεϲτιν ἡ γενομένη ἐκ τῆϲ διαθέϲεωϲ, ἐπεὶ τὸ ἅπτεϲθαι μετ’ ἐνεργείαϲ καὶ ἀντιδιατίθεται διὰ τῆϲ τῶν θερμῶν ἐπαφῆϲ ἢ ψυχρῶν ἢ ἄλλων τῶν τοιούτων. οὕτωϲ ἔχει τὸ ὀϲφραίνεϲθαι, τὸ γεύεϲθαι· περιϲϲὸν ἂν εἴη περὶ τῆϲ τῶν τοιούτων ἀντιδιαθέϲεωϲ διαλαμβάνειν, καθὸ πρόδηλόν [*](μsevκ. 176, Nam afectiones activae, quae ceteris sensibδus funt, cum passione quadam conexae sunt, velat vox eliqua auditur a nobis etiam invitis totumque corpus nostrum affeit. passioni autem prouime respondet genetivus neqοe tamen genetitus cum ὑπὁ praepositione (quae constructio nisi ad meram. pssdionem indicandam non est apta) his verbis adinngtur, qnia actio et passio concmrrunt quandocumquetengimussliquid vllodoramnrvelgustamus[εiaudimus].) [*](plus acus habmmt quam ali sensus, os accusαtieo eopmlαmms. ~aza l p 509 ed. Has. 1538 τοῦ δὲ δευτέρου (secemdae speciei verborum quae cum genetivο imguntm) τὰ κατ’ αἴϲθηϲιν ἀναληπτκά, οἶον αἰϲθάνομαι, ἀκούω, ἅπτομαι, γεύομαι, ὀϲφραίνομαι, ἔρῶ, ἐπιθυμῶ. τὸ δὲ ὀρῶ αἰτιατικῇ, διὰ τὸ ἐναργε- ϲτάτην εἶναι τὴν ὄψιν καὶ ἔπὶ πλέον διήκειν, καί τὰ τούτοιϲ ϲυνωνυμοῦντα, ὁρῶμαι, θεῶμαι. Lascaris lib. IΙ 121 ed. Ald.1557 εὰ δὲ αἰϲθητικὰ εἴτε κατ’ αἴϲθηϲιν ἀναληπτικὰ καλούμενα γενικῇ ϲυντάϲϲεται· αἴϲθομαι καὶ αἰϲθά - νομαί, ἀκούω, γεύομαι, ὅϲφραίνομαι, ἅπτομαι, ἅπερ πολλάκιϲ καὶ αἰτια- τκ. Τὰ δὲ τῆϲ ὄράϲεωϲ μόνα αἰτιατικῇ· ὀρῶ, βλέπω, ϲκοπῶ, εἰδον. κατὰ γὰρ τὸν δεινὸν Ἀπολλώνιον αἰ dλλαι αἰϲθήϲειϲ κατ’εἰϲπομπὴν γινόμεναι, τουτέϲτιν ἐκ τῶν ἐκτὸϲ εἰϲ ἑαυτὰϲ λαμβάνουϲαι ἐνεργοῦϲιν. ἡ δὲ ὅραϲιϲ κατ’ ἐκπομπήν, τουτέϲτιν ἀφ’ ἑαυτῆϲ εἰϲ τὰ ὁρώμενα τὴν ἐνέργειαν πέμπει.) [*](τxsrrε. xv Ans. sxxo. Β αί ἐκ τῶν αἰϲθήϲεων διαθέϲειϲ. universe loquitnc p, quamquam postea excipit eas afectiones, quae verbis videndi signifcantur. Schoemanno adnotavit: non tanen aeram πεϲιν ia λis esse Aestoteles docet. e ~~emdeEmburg, ἄesch. der Eategorienlehre 26. θ ὑπεχομένην. cr ὑπέχειν τα Φτα Aelian π.ζψων XD 44 med., Aristiid.D p3o2.17 I., Themist.XV s2s,8 Dind. Schoemann ascripsit: οὐχ ὑπεχομένην on is intentem et quas admotam, adhibitam, sed ἀκουϲίωϲ πεπληγμένην. - Β- 8 καθὸ - διαθέϲεωϲ. quta simul adet actio coryoris Humant, quae orta em dectione. 8 ad μετ’ ἐνεργείαϲ sub- auἄendum ἐϲτίν vel γίγνεται. παm tactus St cm αcfiene nosra. Iθ enbiectum ἀντιδιατίθεται verbi est ἡ ἁπτικὴ αἴϲθηϲιϲ, quod sumendum est ex smtecedenti τὸ ἅπτεϲθαι: sensus a5 altera parte d ἄctεr, si res calidas vel f~igidas corpore πoero fongimus.) [*](Ans. cmx, mscs. sca. is A Βb. 2 λεύϲω Aζ ( δερκωμαι A. Γ 4 πεῖϲιν] aει in ras A ( επιϲιουϲα A 1 6 ὑπεχομένην] ὑπομένειν B ( τῆϲ φωνῆϲ B , 7 A ng ὅτι παθουϲ εγγιζει η κατα γενικήν ϲυνταξιϲ β 8 ἡ om B | post ἐπεὶ add καὶ B β 12 διαθέϲεωϲ B διαλαμβάνειν b cum Elεbodio, παραλαμβάνειν AB, sed παρ A in ras, A fortasse προϲδιαλαμβανειν, περιλαμβάνειν ci. Soph.)

ἐϲτιν ὡϲ ἀεὶ ἡ γινομένη τῶν πικρῶν γεῦϲιϲ ἀντιδιατίθηϲι τὴν γεῦϲιν καὶ τῶν δυϲωδῶν ἡ ὄϲγρηϲιϲ τὴν ὄϲφρηϲιν.

Ἥ γε μὴν ἐκ τοῦ ὁρᾶν διάθεϲιϲ ἐνεργεϲτάτη ἐϲτὶν καὶ ἐπὶ πλέον διαβιβαζομένη, ὡϲ κἀκεῖνο μαρτυρεῖ,

οὔ τέ τοι ὀξύτατον κεφαλῆϲ ἐκδέρκετον ὄϲϲε {ψ 477}.

οὐδὲ γὰρ εἰϲ τὸ ἀντιπαθεῖν ὑπὸ τῶν ἔξωθεν εὐδιάθετοϲ, ἐπεὶ τὸ προϲδιατιθὲν εἴργεται ὑπὸ τῆϲ καταμύϲεωϲ τῶν ὀφθαλμῶν.

[*](De diversis constructionbusib verborum et ἐρῦν.)