De constructione

Ἐπεὶ δὲ καὶ ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἀντωνυμίαιϲ ἀριθμὸϲ πληθυντικὸϲ [*](c. XXVIII.) ϲύνεϲτιν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ, οὐ μὴν ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ, ἀνάγκη καὶ περὶ τοῦ τοιούτου τὸ δέον παραϲτῆϲαι. Τὸν μὲν οὖν Ἀρίϲταρχόν φαϲι μὴ παραδέχεϲθαι τὰϲ ἐγγενομέναϲ τῶν τρίτων προϲώπων ϲυνθέϲειϲ, καθὸ ἀνέφικτον τὸ ἑνικῶϲ ϲυντεθὲν πρόϲωπον εἰϲ πληθυντικὸν μετατίθεϲθαι, ὡϲ ἔχει τὸ ἑαυτόν τε καὶ ἑαυτούϲ, ἔτι ἐπιμαρτυρόμενον [*](nominativo ubique opus est. obliquorum vero varietas exigitur varietate verborum. etenim si nominativus fini assignatus esset, vox reciproca esset indeclinabilis, quia nec priores vocum compositarum partes umquam declinari possunt, nec nominativum cum verbis coniunctum in alium casum mutare licet.) [*](ARGVM. § 150. lam dicendum est de plurali numero pronominum compositorum tertiae personae. Atque Aristarchus improbavit ἑαυτῶν, quia censebat compositum, quod formam singularis numeri continet, non posse in pluralem verti, adiciens figuras compositas plurativas primae et secundae personae (ἐμαυτῶν, ϲαυτῶν) non usurpari atque etiam Homeri usum proferens, qui ϲφέαϲ αὐτούϲ dixit, non ἑαυτούϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 πρὸϲ τὴν ἀρκτικὴν ϲύνθεϲιν. ad priorem partem compositionis verbum refertur, quia illic latet subiectum. — 4 παρελαμβάνοντο, scil αἱ διάφοροι πτώϲειϲ. — 5 ad ὁμολογήϲῃ cfr Adn. exeg. ad 86, 1 huius ed. — 8 τὰ ἡνωμένα, priores partes vocum compositarum. — 8—nominativus cum verb coniunctus numquam deserit hanc constructionem, i. e. semper 0pus est nominativo in verborum constructione — 10—p 245, 5 cfr de pron. 71, 20— 29: Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ϲυνθέτων, εἰ δεόντωϲ τὰ μὲν τρίτα ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ πληθυντικὰ προάγεται· ἑαυτούϲ γὰρ καὶ ἑαυτῶν· τὰ δὲ πρῶτα καὶ δεύτερα) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 τῷ] το A. |το ετυψαν uncis inclusit A 3 τὰ] alterum ductum α litterae in ras scripsit A || 4 κλιτικὸν b cum s, restituit Ellebode, κλητικον A, ληκτικὸν coniecerat Sophianus |παρελαμβανοντο A1, παραλαμβάνονται A2b | λέγω] fol 42r A | δεόντωϲ fortasse ante παρελαμβάνοντο ponendum est, ut coniecit Stadtmueller || 5 post γενικὴν addenda esse ἐν τῷ ἀλλήλων ci. Bekker in adn. || 6 post καὶ ἔτι add δοτικὴν ἐν τῷ b cum Porto | εχαρηϲαντο A || 7 ανεϲτραπτο A1, ἀντέϲτραπτο A2b. cfr 79, 22. 129,5.138,5 || 8 καθιϲτηκει A. || 11 posterius ἐν om A1, add A || 12 καὶ om A1 b, add A || 13 φαϲι om A1, add A2 παραδεχεϲθαι A1, παραδέξαϲθαι A2b | ἐγγενομέναϲ A2 b, εγγινομεναϲ A1 || 14 το in A. rasura factum ex τα vel τω ||  15 μετατατιθεϲθαι A. |ἑαυτόν] ε A. habet in ras atque ante hanc vocem quinque fere litterae erasse sunt, quarum ultimae τω fuisse videntur επιμαρτυρομενον A1, επιμαρτυρουμενον A2b)

Ὅ γε μὴν Ἄβρων πειρᾶται τοὺϲ τοιούτουϲ λόγουϲ ἀναϲκευάζειν τὴν χρῆϲιν ἐπάγων καὶ ταύτην πιϲτούμενοϲ ἐκ παραθέϲεων Πλατωνικῶν· καὶ ὡϲ ἔνδεκτον εἶναι ἀπὸ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ γίνεϲθαι [*](182 s) πληθυντικὸν ἀριθμόν, ὅπου γε καὶ τὸ ἑνδέκατον ϲυντεθὲν ἀποτελεῖ τὸ ἑνδεκάτουϲ πληθυντικόν. «οὐ μήν», φηϲίν, «εἀνάγκη τὸ ἐν τρίτῳ γενόμένον [*](ARGVM. § 151. Habro autem has rationes refutare conatur usu allato et confirmato exemplis ex Platone philosopho petitis. additque nihil obstare, quin ex compositione singularis numeri plurativa forma fingatur, velut ἑνδέκατοι ex ἑνδέκατοϲ. nec debere tertiae personae formis respondere formas primae et secundae, sicut ne tertiae quidem forma ficta est ubicumque exstent formae personae) [*](οὐκέτι. Τὸν μὲν οὖν Ἀρίϲταρχον ἐπιμέμφεϲθαί φαϲι τὰ ϲχήματα, καθὸ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἑαυτόν πληθυντικὴ ἐγένετο ἑαυτούϲ, μάρτυρά τε ἐπάγεϲθαι τὸν ποιητήν, «παῤ ᾧ τὰ τοῦ Ἑλληιϲμοῦ ἠκρίβωται, ἐν οἶϲ πάντοτε ἐν διαλύϲαι ἐϲτὶ τὰ τρίτα, ὁμοίωϲ τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ, ϲφᾶϲ αὐτούϲ καὶ ϲφῶν  αὐτῶν. πρὸϲ οἶϲ καὶ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων οὐκ ὄντων ἐν ϲυνθέϲει πληθυντικῇ, ἐξ ἀνάγκηϲ καὶ τοῖϲ τρίτοιϲ παρηκολούθει ταὐτόν» vide etiam Lehrsii qu. ep. 114.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6—p 246, 12 cfr de pron. 71, 29: πρὸϲ ὅν (scil Ἀρίϲταρχον) οἱ ἀντιλέγοντέϲ φαϲιν, ὡϲ καὶ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ ἑνδέκατοϲ τὸ ἑνδέκατοι πληθυντικὸν ἐγίνετο, τήν τε χρῆϲιν ὡϲ ὑγιῆ πϲτοῦνται διὰ τῶν Πλατωνικῶν παραδειγμάτων· τάϲ τε κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαφεύγειν ⟨τὰ〉 τῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον. «δυϊκαὶ γοῦν εἰϲὶν εὐθεῖαι πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου, ἀλλ᾿  οὐκέτι καὶ τρίτου. τί οὖν θαυμαϲτόν, εἰ καὶ τρίτου εἰϲί, πρώτου καὶ δευτέρου οὐκ οὐϲῶν; ἄλλωϲ τε καὶ ἄλλαι λέξειϲ κατὰ τύχην ἐϲιγήθηϲαν· οὕτω καὶ αἱ προκείμεναι.» —6 Ἅβρων, scil ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμίαϲ, ex qno libro omnia sumpta sunt, quae Ap. de huius technici opinionibus profert: vide 60,10 (ubi index libri legitur), 100.19 (hic item refelluntur quae Habro contra Aristarchi sententiam quandam dixerat), 111,3. 119, 6. 220, 16. de pron. 51,9. — 8 Πλατωνικῶν. in libro de pron. 69,19, ubi semel, ἐν Μετοίκοιϲ Πλάτωνοϲ, ἐμαυτόϲ dictum esse Ap. narrat, laudat comicum. hic vero Πλατωνικὰϲ παραθέϲειϲ apparet esse exempla ex philosophi dialogis, quem saepius laudat quam alios prosae orationis scriptores: praeter hunc locum etiam de pron. 8, 5. 56,18. 72,18. 76, 2. 82,14. non nominato auctoris nomine usurpat Critonis locum supra 42, 5.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 γινομενην A1, γενομένην A2 b | κἀκ A2 b 4 και υμεαϲ αυτουϲ ab A1 omissum add A2 in mg | ἦν] η A1, corr A || 6 γε μἡν in ras A2, A1 videtur pro illis repetivisse ϲφεαϲ, nam dispicitur etiamnunc φ littera | λολογουϲ A || 8 εἶναι] Sylburg: congruentius indicativo modo ἐϲτιν. sed cfr 68,1 || 9 πληθυντικων A. | ενδεκατον A, ἑνδέκατοϲ Soph. b 10 prius το in A resura factum ex τουϲ? | ex ενδεκατουϲ in A rasura factum ενδεκατοι, quod b recepit atque Sophianus quoque voluit. at accusativos ἑνδέκατον et ἑνδεκάτουϲ fortasse praetulit Habro, quia comparabat ἑαυτόν, ἑαυτούϲ πληθυντικόν] finale v in ras A2 | τριτω ex τριτον fecit ipsa prima manus in A)

Ὑπέρ γε μὴν τοῦ Ἀριϲτάρχου ἔϲτιν φάναι ὡϲ οὐ ϲυνεῖδε τὸ πρὸϲ αὐτοῦ εἰρημένον. οὐ γὰρ ἐν ἀγνοίᾳ ἦν τοῦ ἑνδέκατοι, οὐδ’ ὅτι [*](183 s) ἀπὸ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πληθυντικὸν γίνεται. ἔϲτι γὰρ ἐπινοῆϲαι τὸ πρὸϲ αὐτοῦ διαπορηθὲν οὕτωϲ. εἴπερ ἐκ δύο ἑνικῶν ϲυνέϲτηκεν τὸ ἑαυτόν, καὶ δύο ἑνικὰ ἐπὶ ἓν πρόϲωπον ϲυντείνει διάθεϲιν δηλοῦν τὴν ἐξ ἑαυτοῦ εἰϲ ἑαυτό, πῶϲ ἐκ τοῦ τοιούτου πλήθουϲ παρέμφαϲιϲ ἂν γένοιτο, τῆϲ μὲν κατ’ ἀρχὴν ϲυνθέϲεωϲ ἑνικὸν ἀριθμὸν ὑπαγορευούϲηϲ, τῆϲ δὲ κατὰ τὸ τέλοϲ πληθυντικόν;

Οὐ γάρ ἐϲτιν ὅμοιον τὸ ἑνδέκατοϲ καὶ ἑνδέκατοι· δύο γὰρ ὑποκειμένων παρέμπτωϲίϲ ἐϲτιν ἐν τῷ ἕνδεκα· μετὰ γὰρ δέκα εἷϲ. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἑνδέκατοι· πάλιν γὰρ μετὰ δέκα οἱ πλείουϲ ὑπὸ τάξιν τὴν τοῦ ἕνδεκα ἐξαριθμούμενοι μετέϲχον τοῦ καλεῖϲθαι ἑνδέκατοι. «Ἀλλά», φήϲει τιϲ, «πῶϲ τοῦ ἑνὸϲ [*](Aaαvκ. β 1ξ2. Alnon intelledit Βabro Aristarchi verba. difθeultss,quam iBi ἑαυτούϲ forma et nimiles habδere videbantur, in eo posita est, quod ἑαυτόν dues vοcεs dingdlaxis numeri continet, quae ad umam eandemque personam per- finent. iam perversum videtur, talem compositionem ita fecterε, ut prio pars siagddarem numerum denotet, posteior pluralem.) [*](Aser. β 1ξξ, Meque comparate licet ἑνδέκατοι. nem ἕνδεκα voce non mum, ssd duo mbiscta sgmifcsntur, et decem homines et post decem unus. ita) [*](rssrκ.sr μnm. exso. -p 248, 8 e2 de pron. 72, 4 -6.20-31: ~λ’ἔμοιγε δοκε ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου λόγοϲ κριτικώτεροϲ εἶναι, ἔχοι δ’ ἂν οὕτω τὰ τῆϲ ἐπι- κρίϲεωϲ . . . εἈπὸ ἑνικῶν ϲυνθέϲεων πληθυντικαὶ ἐκφοραὶ γίνονται κατὰ τὸ τέλοϲ, ἀνδροφόνοϲ ἀνδροφόνοι, ἑνδέκατοϲ ἑνδέκατοι. ὅθεν καὶ ἀπὸ τοῦ ἑαυτόν τὸ ἔϲωτούϲ πεϲeταυ. Οὐδὲν γὰρ κωλῦον τὰ προκείμενα εἰϲ πλῆθοϲ μετάγειν· ἐν δυϲὶ γὰρ προϲώποιϲ καϲτον αὐτῶν ἀκούεται. ὁ γὰρ ἄνδρα φονεύϲαϲ ἢ ὁ μετὰ δέκα εἰϲ οἱ μετὰ δέκα aλείονεϲ ἀνεμποδίϲτωϲ εἶχον τὸ ἕτερον τῶν προϲώπων πλθυντικόν τὸ μέντοι τῆϲ ἀντωυμίαϲ ϲχῆμα ἠδυνάτει, ξτε δὴ καθ’ ἑνὸϲ καὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου λαμβανόμενον, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ εἰϲ πλῆθοϲ μετά- γεϲθαι, κατὰ δὲ τὸ ρχον εἰϲ ἕν, ἐπεὶ ἕνεκα τούτου ἔνκὸν καὶ aληθυντκὸν ἐνοeτο διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ κο6’ ἔνὸϲ κxὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου, θπερ ἄλογον. - 1 οὐ ϲυνεῖδε, seii Habro, πρὸϲ αὐτοῦ, seii sb Aristarcho. - πλήθουϲ pendet ex παρέμφαϲιϲ nomSne - 7 8β τϲ ϲυνθέϲεωϲ κατ’ ἀρχὴν μὲν . . . κατὰ δὲ τὸ τλοϲ. - 8-16 δύο ὑποειμένων παρέμπτωϲίϲ ἔϲτιν, quis δύο ὑποκείμενα παρ’ ἀλλἡλοιϲ ἔνεϲτιν ἕε τῷ ἕνδεκα, ut 259,5 διϲϲὸν πρόϲωπον ππαρεμsίπτειν fieinr. sibi παρέμnτωαϲ εἰ ππαρεμntπταν dicuntuz de accesdfonbδus, interpoεitonibδus, vide Adn. crit. ad 22.5 εἰ Adn. ex. ad 189,4 huius ed. - 11 -12 μετὰ δέκα -ἐνδέ- κατοιι. βεεs, qu4 χm6 decem smquufεr, si ία emeras κr s3 oεfeni sdeedmο eκἔeientur i. ε. si huius ordinis sunt), nmcspantωr uadεcimi.) [*](Ans. emr., maοa. scm. im. AL.BBb. 1 πέρ] fol 107r L Γϲυνιδε A, cυνοιδε L. β 2 ν om Β 1 8 πληθυντικὸν A, πληθυντικὴ L, aληθυντικὴ παρέμφαϲιϲ LBb | γίνεται delevit L 1 4 post πρὸϲ rasura in A. αὐτοῦ] posterius υ in res A post εἶπερ in A erasum εἰ | 6 ἑωυτό A b, ἑαυτὸν Al.ζB Β posterius τὸ ALb, τφ CB 1 9-16 ἔν τφ ἐνδεκα add Lhlig β 16 post γὰρ videtur τὸ erasum esse in A. | 11 oί B quem emendationem probaveremt Schoe- mnm εἰ HξSchneider comm. 100~, q ALb( Portus ci. δέκα εἰϲ 5 πλείουϲ ἕνδεκα SSchoemnnn et ΒSehnεidεr, δέκα AlCBb ἀριθμούμενοι LCB 18 ἐγκαλεκκθαι B φήϲι Lb, φηϲι , φαϲι B τοῦ om L, add P 12- 248, 2 λλά-δνόματά ἐϲτν AΒuttmann eicit, ut quψe βlane idem atque)

Πῶϲ δ’ οὐχὶ εὔηθεϲ φάναι ἔλλειψιν κατὰ τύχην γεγενῆϲθαι [*](184 s) τοῦ τρίτου προϲώπου κατ᾿ εὐθεῖαν πτῶϲιν; λέγω ἐπὶ τοῦ δυϊκοῦ ἀριθμοῦ. φυϲικώτερον γὰρ ἡ ἀντωνυμία ἀπέϲτη, εἴγε οὐδέτεροϲ τῶν τόνων [*](etiam plures, qui ordini undecimo adnumerantur.plursli forma nominari possunt ἑνδέκατοι. ac iqnis dicet, quomodo possit in ἑνδέκατοι voce, in qua notatio unius inest, subδici notatio secundi ὑποκειμένου, quod plurativum est, respondebimus nos addidisse, ἑνδέκατοϲ et ἑνδέκατοι voces esse nomina ordinslis. - praeterea animadvertendum est compositiones, quae non ad unam, sed ad dues personas [sel potius duas otones persendles] pertinent, posse mclitudinem signifcsre stiam, ubi singulari numero proferuntmr, et unum aliquid, nbi plurali: nam φιλάνθρωποϲ [n quo inest notro amic et sotio homia4sl nominatur unus qui mudtos homines amet, φιλοπλάτωνεϲ n quo dnsust sotuones emιci et Patomss nuncupentur multi qui unam Petonem diligunt. itaque optimo inore ἑνδέκατοι quoque, quod ad divαrsas personas perfdnet, mulStudinem denotat, quamquam prior pars est numexi singdlaris. ἑαυτόν sero denotat unam eandemque personam [quomobrem in nuemrum ylurddlem frαaere non debeδαt].) [*](μααvκ. β 154. uod autem Habro dixit, fortuito pronominis personalis IΙ personae dualis numeri nominativum ictum non esse, absurdum est. necessario deest hssc forma, cum nec recto tenore proferri potuerit (nam dualis pronomoinis) [*](rxseκ.sr Ans. exse. I ad δευτέρου πληθυντ. mente supplendum ὑποκειμένου conl. l. 2 pag.sntec. δύο ὑποκειμένων. - πρόϲκειται α noδasαddetum est referen- dum ad illa δπὸ τdξιν τπν τοῦ ἕνδεκα ἐξαρ. τάξεωϲ ὀνόματα, nomina εdiαλa, vel ut noa dicimus numeri οrdinsles. quorum pa te maxima notatur non unus numerus, sed plures. - θ οὐ παρηλλαγμένον ἐϲτί, os ddsropa4, eiusdem gemere est, ut 143.55. ἑνδέκατοι cum φλοπλάτωνεϲ comparatur, quia utrumque plures εignifcst,qusmoquam notio unius inest. - 1θ φάναι. hoc diii Βabro,vide 181,20.) [*](antecedentia dicant et ex a1gumento margini adscripto cta videantur ἀλὰ φήϲει τιϲ praemissa esse, ut nserta conecterentur eum ceteris) [*](Ans. eur., moses. scs. im Al.CBb. 1 ἐγκειμένη 1.B δευτέρου om A b, add A~, ἕτερον LB, ἑτέρου Sophianus et Βῶῶlebode | πληθυντικοῦ A b, A ου in ων mutait, πληθυντικὸν l.B. nomen eici vcloit Βllebode | γίνεται om A. , add A προϲκειται A , sed εἰ in ras ab A (quid A pro εἰ scripserit non lique), πρόκειται L. Bb ente ὅτι add o5ν CBb β 2 sn ὅνομα,ut eubiectum. hdins enontisti ἐνδέκατοιtantum sit2 ἅλωϲ] fol 167ν l. ἐμφαντικοὶ LBb, in A ν erasum ϲυνθέϲειϲ A radendo et corrigendo fecit ex ϲυντεθέϲαι 3—4 ἕν παρεμφαίνουϲι l. Bb, εμπαρεμφαινουϲιν A, sed prius μ A ex ν feeit 4 ἐνικὸν L | φλοπλάτων 1 7 pro πλέον HSehneider sλῆθοϲ mavult 8 ἑαυτῶν B, in L ἑαυτὸν ex illo facum (ὡϲ γὰρ in adn. Βekker, ὅϲπερ AL, φϲ Bb β 11 ἕε em LB 12 οὐδέτερον B τὸν τόνον omnes praeter b)

Κτητική γε μὴν τρίτου προϲώπου δυϊκὴ οὐκ ἐγένετο, οὐχ, ὥϲ τινεϲ ᾠήθηϲαν, ὅτι οὐδὲ τρίτου προϲώπου δυικὴ ἔϲτι γενικῆϲ πτώϲεωϲ, ἀφ’ ἧϲ ἔδει παρῆχθαι τὴν κτητικήν, ἀλλ’ αἱ παρειλημμέναι δοτικαί εἰϲιν ἀντὶ γενικῶν· ἔϲτιν γὰρ καὶ ἕνεκα τῆϲ φωνῆϲ καὶ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. οὐ μὴν [*](personalis llI personae semper inclinari debδet), nec inclinato tono pronuntiari (omnis enim nominativus inclinari nequit; τύ Doriensium simul cum οfthotonesi exuit casum nomoinativum).) [*](μaovκ. β 1ἀλB, Possessivum autem pronomen dualis numαi lI personae deest non eam ob causam, quia nullus est genetivns tertiae personne duεis numeri, a quo possessivum derivaαi debebat (est enim revera), sed quia nulla Βt derivatio ex formis inclinatis.) [*](rxsrκ.xτ Ans. exso. 1 αὐτῆϲ παρεδέχετο. cfr Adn. crit. - 1 - ξ er 134,21- et losnnes Aex. τὸν. παραγγ. 28,34 - Βerodisn. pros. cath. l 475. 11 Liz: αἰ κ τρίτου προϲξπου (scil δυικαὶ) ὀξύνονται πᾶϲαι καὶ ἐγκλίνονται πᾶϲαι, αἰτατικῆϲ μὲν ϲφωέ . .. εὐθεῖα γὰρ τούτου οὐκ ἔϲτ, διότι οὐδεμία ἔϲτιν εὐθεία ἀντωνυμίαϲ ἐγπλινομένηϲ. 3 err 15.12. 120.12. 131,16. de pron. 54,7: ἡ τύ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ οὖϲα εὐθεῖαν ϲημαίνει παρὰ Δωριεθϲι . . . ἐγrλινομένη δὲ αἰτιατικὴν . . - Οὐδεμία ἀντωνυμία ἐγιλιθεῖϲα πτώϲεωϲ ἐναλλαγὴν ποιεῖται· ϲημειωτέα οὖν ἡ τὰ ἐγλιτική. - BB-p 2566,2 ad181.27 referenda sunt. cfdepron. 91,21 : ϲόῆλον,ὅτι ἡ κτητικὴ δυϊκ κατὰ ϲτὸ) τοῦ κτήτοροϲ πρόϲωπον (pronomen possessivum quod ex duali pronominis personalis derivatum est) ἀφορμὴν δέδωκε τοῦ τὴν γενικήε τοῦ τρίτου ϲεϲιγῆϲθαι ιita ut ϲφωίν dativus tantum sit, nusquam genetivus). dἰ γὰρ ἀπὸ γενικῆϲ τῆϲ νῶιν νωίτεροϲ καὶ ϲφῶιν ϲφωίτεροϲ, δῆλον ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου γενικῆϲ ἐγίνετο δυῖκόν ὅπερ οὐκ ἔϲτιν. ἔνθεν οὖν τὸ πρωτότυπον τρίτον ἀπαράδεκτον . Ἀλλὰ vπρόϲ γε τοῦτο ῥητέον, ὡϲ οὐχ ἡ τῶν παραγωγῶν ὑποϲτολὴ αἰτία γενήϲεται τοῦ μηδὲ τὰ πρωτότυπα ὑπάρχειν. ἔϲτ γὰρ μυρία, ἅπερ οὐ παρῆκται, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ . . .~~ τοῦ κτητικοῦ ἔλλειψιϲ εὔλογοϲ, εἴγε πᾶϲα παράγωγοϲ ἀντωνυμία ἀπὸ ὀρΕοτονουμένηϲ πρωτοτύπου ϲχηματίζεται . . . ἡ δὲ μόνωϲ ἔγιλίνεται. lο.Alex. τον.παρ.25.22 - Herod. pros.cath.l p478,22Lts: ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου δυικῆϲ οὐ γίνεται κτητκὴ παραγωγἡ, διότι αἰ μὲν τοῦ τρίτου δυικαὶ πᾶϲαι ἐγχλίνονται, ἀπὸ δὲ ἐγιλινομένων οὐ γίνεται κτητικὴ ἀντωνυμία. - 8 παρῆχθαι τὴν κτητικὴν. eft 158,16. 188,4. 8 - 9 ln l. de pron. 91,16 id ipsum sie matum invenimus, quod hic falsum esse iudicetur: ὅλον ὅτι δοτικαί) [*](Ans. qmr., masos. scs. is A ,)βb I fort ἐνεδέχετο - neuter αeemmnfus eiuz (i. e. neuter qui ei iadipoterat) lectus erat. ΒΒchneider ci. αὐτῇ παρείπετο post οὕτε add γρ LCBb ( ὁ om A C ante τρίτου add τοῦ CB β 1 -2 δυική αιϲ παρείπετο A, sed η αιϲ πα in ras ab A, A videtur quod supra legitur scripsisse, δυικαί αἰϲ παρείπετο L.CBb β 2 τὸ om CB ὁ om B | dδόνατον] fol 1o8r L. 3 ἐγrλϲιτικὸν |ente ἀντωνυμίαν add εἵν CB ἡ γοῦν] fol 43r A. 1 post βιαϲεϲα add εό Portus 4 τῷ] τὸ A παρεῖϲα] εἰ in ras A , A η 1 τ-ν om B ι 6 ἔγίνετο B ψ 7 ἐϲτιν ἔνικηϲ A. β Β παρῆχθαι τὴν] χθαι τ in res .. habδεt, sed ab ipsa prima mmmm τη κτητική A , corr A παρειλημμέναι] εἰ ex η laetum in L. 8 ἕνεκα τοῦ ϲ.καὶ ἕνεκα τῆϲ φ. C)

Ἀλλὰ μὴν καὶ ἐν τοῖϲ προειρημένοιϲ εἴρηται ὡϲ δεόντωϲ πλείονεϲ ἐκ πρώτων καὶ δευτέρων ἢ ἐκ τρίτων προϲώπων ἐγένοντο ἀντωνυμίαι. πῶϲ δ’ οὐ δοθήϲεται τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ πλείονοϲ διελχεϲθαι, [*](184 b) οὐ μόνον ἐν παραθέϲει τῶν λέξεων, ἀλλὰ καὶ ὅτε ἡ ϲυμπεφωνημένη παρὰ πᾶϲιν ἱϲτορία τὴν παρηλλαγμένην πρόϲ τινοϲ οὐ προϲίεται, καὶ ϲχεδὸν ἐπὶ ἁπάντων τὸ τοιοῦτον ϲυμφωεῖν; οὐ δὴ κατὰ τύχην [*](185 s) [*](μaov. ψ 15θ. Praeterea in eis, quae antea disputata sunt, dictum est, numerum pronominum psimae et secundae personae necessario maiorem ess6 quam numerum pronominum leriae. iam vαo plnribοns exemplis norma contine- tur, ad quam pauciora dirigenda sunt (non modo in comparafions vocum diver- sarum sed etiam, ubi ex observatione gmnerali improbantur quae abo singulis scriptoribus sliqusndo conas regulam dicta sunt). itaque nequeunt fortuito plures formas, quam exstant, suppressae esse contrarium potest feri. [ergo noa loe putare cusu αccdtsse, u4 ἐμαυτῶν, ϲεαυτῶν, ceierae muretieae fsesαe coεm- postae et PI persemae πen agerentur, contra ngerextur Iδrmae PI personae, . se ae eemsemdαe sunt αἔnoεmes) [*](εἰϲι καὶ εἰϲ γενικὴν μεταλαμβάνονται (scil ϲφωίν δ 28, λ 319, θ 402), sed pauHlo ante 89,19 legimus: ἡ δὲ (scil ϲφωίν) γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ, de qua discrepantia vide HζSchneideri comm. ad 89.19 lο.Al. τὸν. παρ. 24, 2 Herod. pros. cath. l 475,15 Liz: γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ ϲφωίν.) [*](rssrκ.srAns.sxao 1 ὑπεδείξαμεν: depron.36 27.92,4.111,5. - ξ p2ξ1,2 contra 182, 1 dicta. εἴρηται, scil de pron. 72, 6: παντὶ προῦπτον ὡϲ ἡ πλείων παράθεαϲ τῆϲ ἐλάϲϲονοϲ κανών. ὅΕεν εἰ δεκαδύο ϲχήματα ἐϲιγήθη, πάϲηϲ aτκεωϲ δυικά καὶ πληθυντικὰ πρώτου καί δευτέρου προϲώπου, δηλονότι γενικῆϲ καὶ δοτκῆϲ καὶ αἰτιατικῆϲ, πρὸϲ τρία πληθυντικὰ τρίτου προϲώπου, γενικῆϲ, δοτκῆϲ, αἰτατικῆϲ, πῶϲ οὐχὶ παράλογα τὰ τρία πρὸϲ τὰ δώδεκα . . . πῶϲ οὐχὶ γέλοιον τοϲαύταϲ φωνὰϲ ϲυζύγωϲ κατὰ τύχην ϲεϲγῆϲθαι de cuius lοei dffθeultate aeithmstica vide comm. HSehneideri. et ezr de pron. 25,81. 36.26. de coni. 252,19: τὸ πλέον ἀεὶ ἐπικρατεῖ τοῦ ἐλάττονοϲ. - 6 8 οὐ μόνον-λέξεων cum διελέγχεϲθαι iungenda sunt, sed subsequentia ὅτε-ροϲίετmιaeque ae ϲχεδὸν ἐπ ἀπόντων cum τὸ τοιοῦτο ϲυμφωνεῖνverbia - ἡ υμπεφωνημένη παρὰπᾶϲιν ἱϲτορία. ussseeemiα,oὅὅsereatto quae αpmd omes scrptores par eademque es. - τὴν παρηλλαγμένην. subδaudi λέξιν ex antecedenti λέξεων. nam congruenti apud omnes scriptores observationi opponitux quod ab usu discrepens divit aliquis. - υμφωνεῖν pendet ex πῶϲ οὐ δοθήϲεται, sicat διελέγχεϲθαι.) [*](Ans. cmv., mscs. scs. 1s Al. Bb. 1 καθότι] ὅτι in res ampliore L. hebet, ab L7 υπεδειξαμεν A. , ἐπεδείξαμεν A 3Bb, ἀπεδείξαμεν L β Β ante ἀλὰ nonnulla intercidisse putat AHuttmann, quibus subsequentia opposita fuerint. sed ἀλλὰ μὴν καὶ hic ut 151,27 transitum non ad contrariam, sed ad sliam. senteniam significat β 4 πρώτων καὶ δευτέρων ἐκ add hlig. ad pluralem προϲώπων cfr 180,21. 181.18. HSchneider mavυlt scribi μείονεϲ ἐκ τρίτων προ- ϲώπων 1 Βὃ ante ἀντωνυμίαι add αἰ OB ελαττον A. 1 6 ὅr B β 7 παρὰ] fol 108v L A~ παρηiλαγμενην divisit, A ρ in fne versus erasit, subsequenti praeposuit β Β ϲυμφωνn Bb δὴ A L, add τα L, δῆτα CBb)

ἀλλ’ οὐδ’ ὑπ’ ἀκολουθίαν τὰ ὁπωϲ ἐκλιπόντα ἐϲτίν. γυνῆϲ γοῦν οὔ φαμεν, καὶ οὐ πάντωϲ τὰ τοιαῦτα ϲυνεκλείπει· ἀλλ’ οὐδ’ ὁ μεγάλοϲ, καὶ οὐ πάντα εἰϲ λοϲ λήγοντα ϲυνεξέλιπεν, ἄλλα πλεῖϲτα. πρὸϲ οἷϲ ἀντὶ τούτων ἑτέρα θέϲιϲ ἔϲτιν ἰϲοδυναμοῦϲα, ἡ γυναικόϲ ἀντὶ τοῦ γυνῆϲ, ἡ μέγαϲ ἀντὶ τοῦ μεγάλοϲ, ἡ ὕδωρ ἀντὶ τοῦ ὕδαϲ. πῶϲ οὖν ἡ ἐμαυτῶν καὶ αἱ ἑξῆϲ μετὰ τῶν ϲυνόντων προϲώπων ὡϲ ἐξ ἐπιτάγματοϲ ἀπεώϲθηϲαν καὶ τοῦ κοινοῦ ἔθουϲ καὶ τοῦ παρὰ ποιηταῖϲ; οἷϲ προϲφιλὲϲ μᾶλλον μεταδιώκειν τὸ παρηλλαγμένον τῆϲ ϲυνήθουϲ χρήϲεωϲ. δίδοται γοῦν καὶ ἐν ἀντωνυμίαιϲ ϲέο φάναι αὐτοὺϲ καὶ μίν καὶ ἄλλα πλεῖϲτα.

Λείπεταί γ’οὖν ἐκεῖνο προϲδιαϲαφῆϲαι, εἴπερ τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ ἀναλογώτερον τοῦ ἑαυτούϲ, τί δή ποτε, καὶ εἰ ἐν ἐλάττονι λόγῳ τὸ ἑαυτούϲ τετόλμηται κατὰ τρίτον πρόϲωπον ἐγγενέϲθαι, — τί μὴ καὶ κατὰ τὸ αὐτὸ ἀκόλουθον καὶ ἐν τῷ ἡμέαϲ αὐτούϲ ἐνεχώρηϲεν, κἂν πάλιν ἐν ἐλάττονι λόγῳ καταγίνηται, τὸ ἐμαυτούϲ, ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ [*](185 b) ἐπὶ τοῦ δευτέρου προϲώπου.

Ἐπιδέδεικται ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ὡϲ ἐπενοήθηϲαν αἱ ϲύνθετοι ἀντωνυμίαι εἰϲ τὸ μὴ παραδέξαϲθαι διαφόρου προϲώπου ϲύνταξιν, τῶν ἁπλῶν ϲυνταϲϲομένων διαφόροιϲ προϲ — ἦν δὲ κἀκεῖνο ἀληθέϲ ὡϲ ἅπαν πληθυντικὸν πρώτου προϲώπου [*](c. XXX 186 s) καὶ δευτέρου ϲύλληψιν ἀναδέχεται διαφόρων προϲώπων. τὸ γὰρ ἡμᾶϲ τοιοῦτόν ἐϲτιν, ἐμὲ καὶ ϲὲ κἀκεῖνον, ἢ ἐμὲ καὶ ὑμᾶϲ, ἢ ἐμὲ καὶ αὐτούϲ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ δευτέρου· πάλιν γὰρ τὸ ὑμᾶϲ ϲὲ καὶ αὐτούϲ ἐϲτιν. — πῶϲ οὖν ἡ ἐμαυτοῦ ἀντωνυμία καὶ αἱ ϲύζυγοι ἐπιδέξονται ἀριθμὸν μαχόμενον τῷ ἰδιώματι τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, καθὸ διάφορα πρόϲωπα [*](μAaovκ. β 158. Hostat ut declaremus, cur ἑαυτούϲ quidem dictum sit, licet minus rationi et regulae respondeat quam ϲφέαϲ αὐτούϲ, at dicta non sint ἐμαυτούϲ et ϲαυτούϲ, licet non magis rationi repugnent quam ἑαυτούϲ.) [*](Aaαvκ 1β8., Demonstravimus compoεits pronomina excogitata esse ut ibi usu1parentur, ubi persona pronomine notata non difrt a persona verbδi e conrsmo simpHicia coniungi cum diversis personis (cem eerὸs quorum sb- ιeeam aha nersona est). - probavimus autem hoc quoque, omnes forme βlorativas pronominum I et ll personae signifcare comprehensionem personarum diversarum, velut ἧμαϲ idem volere potest quod ἐμέ et ϲέ et ἐκεῖνον. -eἀgo pugmst notio pronominum compostorum, quae diversitatem personarum repudiet, eum signicatione pluralis numeri pronominum l et D personae. tertiae vero pronomen numquam in plurali simul primam aut secundam complectitur, sed tertias tentum plures denotet. quocirca terrae pronomen compositum elam in pluralem fecti poterat.) [*](rxsrκ xv Ans. sxs. 2 ξ καί εἰ ἐν ἐλάττονι λόγψ-ἐγγενέϲθαι. quaπgam mεore ratoue (ure) αusί sunt ἑαυτούϲ in PP persoa usuεpare 8 vί repetitio est sntseedenfis γί. - Β B cur occupαnertt ἐμαυτούϲ docum promomtnsm ἡμέαϲαὐτούϲαdαndogιαπ δrnaeἑἀυτούϲ. - θέν τοϲ προκειμένοιϲ:175, 7-19. - 81ξὅταν - ἐϲτιν. errPzisc.DΙβ13p5θ4.23H. n Sεrali eeomcepmenem (scil yer- semα βεmα) χαcit αdαrum persetεεεuen, hoc est secsndαrum eei fr4iαεum 6.q.5.) [*](Ans. cr., msϲm. scs. 1m Al. Bb. 1 γοῦν codd., οὕν b προδιαϲαφῆϲαι L β 2 dλογώτερον B τοῦ] τὸ A. ab τοῦ inc. fol 09r l. εἰ] η A, ἡ C ελ-- λαττον A. Β post κατὰ add τὸ B ἐγγίνεϲθαι L Γ τί μὴ καὶ ALb, sed A. τι et καί in ras ab A habet, μὴ κωὶ sine v CB 4 αὐτοόϲ om Β ἀνεχξ-- ρηϲε Β ) B λόγῳ] in A λ et γ in ras et ente λ uns vel duae litterae erasae καταγίνεται l.B ἐμαυτούϲ ALb, ἡμαυτούϲ C εἰ L qui supra ἡ addidit ἑαυτούϲ B 1 Β- θ καε Al.ΟBb 6 ἐπδέδεικται A Cb, ἄποδέδεικται B idemque legitur in L, sed ἀπo in ras scriptum ab L ἐν τοῖϲ] fol 43v A ad ἀπο- δέδεικται ὲν τϲϲ πρ.in ng ascripsit L μὲν β 8 κκενo] ἐκeνο L β 1θ post δευτέρου add xx τρίτου B post προϲώπων add Bb 5 πρώτου κα δευτέρου πρώτου καὶ τρίτου (πρώτων καί τρίτων C) 5 δευτέρου καὶ τρίτου Γ ἡμᾶϲ] post μ in A rasura, quae videtur ε delevisse | 11 5 ἐμὲ καὶ ὑμᾶϲ om C 1 12 καε A51. Bb 1 18 ἐμαυτοὺϲ C | ἀντωnυμία] fϲl109ν L. 14 κα6ὸ] o in res A2)

Φαίνεται [*](Quibus de causis neque ἡμῦ; nec σφίας cum αὐτούς in unam vocem coaluerint.) δ’ ὅτι καὶ κατὰ τὸν προειρημένον λόγον οὐκ ἀπορήϲει τιϲ δι’ ἣν αἰτίαν ἐκ πληθυντικῶν πληθυντικαὶ ϲυνθέϲειϲ οὐκ ἐγένοντο· ἐκ γὰρ τῶν ἁπλῶν πληθυντικῶν ἀντωνυμιῶν ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ μαχόμενον ὡϲ πρὸϲ τὴν [*](186 b) ϲύνθετον ἀντωνυμίαν. εἴπομεν γὰρ ὅτι ἐπιμιξίαι διαφόρων προϲώπων [*](187 s) εἰϲὶν ἐν πληθυντικοῖϲ· περιϲϲὸν οὖν τὸ τὰϲ πληθυντικὰϲ ἀντωνυμίαϲ ϲυντίθεϲθαι, ὅπου γε αἱ ἑνικαὶ ἀντωνυμίαι ϲυντεθεῖϲαι παρέμειναν τῷ ἑνικῷ ἀριθμῷ. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ καὶ τὰ τοιαῦτα, οὐκ ὄντα ἐκ διαφόρων προϲώπων, ϲυνετέθη, καθὸ τὸ ἐϲόμενον ἐξ αὐτῶν εὔχρηϲτον [*](. Asevκ. β 166. Nec minus patet ex sntecedentibns, quam ob cansam ἡμᾶϲ εἰ αὐτούϲ, ὑμᾶϲ et αὐτούϲ, similia non in unam vocem coslnerint. nam com- positio repudiat diversitatem personarum, quam plalis l et Il personae semper notet. perversum igtur esset plurativas horum Tronominum formas componere. singdlares auteMm, qdppe quae singularitatem personerum retineant, componi Hcet ac ne ϲφέαϲ αὐτούϲ quidem vel similia coslnerunt (quamoquam tertias tenum personas signifcent), quia locum compositi pluratiνi pronominis IΙI per- sonae iam ἑαυτούϲ occnpaserat (in quod inre convertmnt illud Βomericum inter- pretes), taque exelnserst coalescentium ϲφέαϲ εἰ αὐτούϲ vocum usum.) [*](τasτιm. er Ans. exso. 2 τήρηϲιϲ esus oquendi obsereαtus. item 80, 19 κατὰ τὴν προειρημένην τἡρηϲιν, 130, 7 διηνεκεῖϲ τηρήϲειϲ. B εὐέφικτον est quod Iacee eri potest (ad quod lace pereeri potest), ut 44.26. 299.6. - 8 περιϲϲὸν non solum supervacaneum signifcat. sed pereersun, ut 176, 21 140, 3. - 16 ὅπου γε hic non cansslem vim habet, sed adversativam, ut 16, 18. vide Argum. - 12- 2Bλ4, 1 quam ueihitαten proebere poterat (habitura era) compositio prono- minum ϲφέαϲ et αὐτούϲ, ϲφέων et αὐτῶν, ϲφίϲιν et αὐτοῖϲ, eam occupαverαnt ἑουτούϲ, ἑαυτῶν, ἑαυτοῖϲ.) [*](Ans. ca r, mscs. scs. is AL.CBb. 1 γενόμενα Al.B, γινόμενα A Cb post γενόμενα add πρώτου καὶ τρίτου 5 CBb δευτέρου καὶ τρίτου καὶ πρώτου Lhlig, δευτέρου καὶ ′ A, sed x’ in ras abo A , δευτέρου καί πρώτου L, δυτέρου καὶ τρίτου CBb. HSchneiderr comm. 97 rut scribi γενόμενα πρώτου ϲκαὶ .δευτέρου καὶ τρίτου, ἢ πρώτου καὶ δωτέρου, ἢ πρώτου) καὶ τρίτου δευτέρου καὶ τρίτου; sed non necessaria videtur plena enomerstio omnium comprehensio- num, sed soffcere unum exemplum, compρrehensio secundae et tertiae cum prima in ἡμᾶϲ β 2 ἀπωϲμένον L τηρήϲεωϲ] δητήϲεωϲ L, χρήϲεωϲ ci. HSchneider l.l. 3 λέγω] λόγω L εὐέφικτον A δο, sed in codice φ ab A in res οὐκ ἀνέφικτον L. CB, sed οὐκ in L. sb L insertum τὸ om CB 4 ην in res A ( γὸρ] γ εἰ ρ in res A | ἐκ supra add A ϲυνεϲτηκόϲ] inter et ϲ parva rasura in A 1 δ’ scripserat A in fne versus, A erasit et praescripsit idem subο- sequenti verani debebant verbοa ita eollocaxi: φαίνεται δὲ κατὰ τὸν ποειρ. λόγον καὶ ὅτι, sed hoc esset corrigere Apollonium. cfr HSehneider comm. 69 ~ 7 τὸ om l..CB ψ 100 ε] καὶ A L, καὶ αἰ CBb. cticulum in coniunctionem cor- rmptum tum conimctioniadditumesse viditΒSchneider 1 11 ἀριθμῷ] fol110r l. ’ 12 ϲυνετεθη divini A, ϲυνετεθη A post καθὸ add καὶ L)

Ἐπεὶ οὖν ἐδείχθηϲαν ἀϲύνθετοι πληθυντικαὶ ἀντωνυμίαι κατὰ [*](c. XXXI.) τὸ προειρημένον τήρημα, φέρε καὶ εἰϲ ἐντέλειαν τοῦ λόγου περὶ τοῦ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ διαλάβωμεν, ἐπεί τινεϲ οὐδὲ κατ’ ὀλίγον ἐνδοιάζουϲιν ὡϲ παρὰ τὸ ἡμῶν καὶ τὸ ἔδαφοϲ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἀπετελέϲθη. οἶϲ ἄν τιϲ ϲυνηγορήϲειεν μαρτυρόμενοϲ καὶ τὸν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγον καὶ τὸν ἀπὸ τοῦ δηλουμένου, εἴγε παντὶ ϲυνθέτῳ τὸ τοιοῦτο παρακολουθεῖ. — ἐν γὰρ τῷ μιϲογύνηϲ καὶ τὸ μιϲεῖν ἔγκειται καὶ ἡ [*](Aaαvκ. β 161. Muno ut disputatio de pronominum constructione absolva- tur, disseramus eiam de ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ vocibus, quae quin ex ἡμῶν, ὑμῶν pronominibδns et ἔδαφοϲ nomine composita sint, nonnulli minime dubitmmt. ac frmari haec sententia videtur et forma vocum et signifcstione. ommis emdm. compositio ex his duobus indiciis, foma εἰ i, dmoscitnr, nec licet compositam appelare vocem, in qua slterurum deest - velut ϲκυτεύϲ, quamquam inest etiam) [*](αxsrκ. er μns. sxxo. 4 eft psrsphrasis Diadis a HSεkkero edita p 732: ἑαυτοὺϲ εὐτρεπίϲαντεϲ. - ὃ peMfqam demonsvam est compomt no3 posse εemό- mna prsenπalia pluratieα. 6 τήρημα ut τήρηϲιϲ etiam 143,4. 7- p2Β6θ,4 τινὲϲ-ϲχήματα. cfr de pron. Β1,1Β: τῆϲ αὐτῆϲ ζητήϲεωϲ (ut τηλικοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ) τυγχάνει τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ δαπέδου ἐδάφουϲ κατά τιναϲ ἐγκειμένου. Α0 I 398.32 (Epimer. Hom ): τηλεδαπόϲ ὄνομα ἐπιθετικόν. τινὲϲ δ’ ψήθηϲαν τὸ ἔδαφοϲ ἐγκeϲθαι. ὀλόγωϲ. παραγωγὴ γάρ ἔϲτι διὰ τοῦ δαποϲ κε ἐπ ἔθνουϲ τθεται. EM 56, 44 τηλεδαπόϲ: οὐχ, ὤϲ τινεϲ, ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . ἀλὰ παραγωγόν ἐϲτ . . . ὡϲ ἡμέτεροϲ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ. Eustatb. ad Φ 454 1246, 22 H.: γίνεται δὲ τὸ τηλεδαπόν ἀπὸ τοῦ τῆλε καὶ τοῦ ἔδαφοϲ . . . τοιαύτην δὲ παραγωγὴν ἔχει καὶ τὸ μεδαπόϲ καὶ ἀλλοδαπόϲ. idem ad γ 74 1457, 54: ἔν τῷ ἀλλοδαπόϲ . . . ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . τοῦτο δὲ οἴ παλαιοὶ παρέλκουο καὶ ἐϲ τὸ ἡμεδαπόϲ. Apoll. Soph. sub τηλεδαπόϲ: πόρρωθεν καί ἄλου δαπέδου καὶ (scr. ) dλλου ἐδάφουϲ. fslssm opinionem videatur eliam Βerodianus secutus esse, quia in eis, quae ex Herodiεni Hibro προτάϲεων excerpta semi in schol. A. ad 2657.hoc quoque legitur de ποδαπόϲ:ἔπἔγκειται τὸ ποῖοϲ τῷ δαπέδῳ. sed haec verba abo epitomstore adlecta esse recte Lentsius censet Herod. B 907,13 adn.,) [*](μns. emmr, msca. scs. im AL. Bb. 1 προφορὰ] πρὸ in res A β 3 οτρυ- ναντεϲ ἄ , αρτυναντεϲ A β B ἐδείχθηϲαν] ἰ δείχθηϲαν L ἀϲύνθετοι] αἰ ϲύν- θετοι codd. et edd., corr HSchneider comm. 53 ec Stadmneller. OSehneidec mus. rhen.lIΙ (1845) 451 scripserat ἡπλέγχθηϲαν αἰ ϲόνθετοι conl. 158,4 hlig voluerat ἀϲύϲτατοι ἐδείχθηϲαν αἰ ϲύνθετοι. post ἀϲύνθετοι HSchneider addi ult αί, quo non opus 6 ϲυντελειαν A. , εντελειαν A β 7 καὶ ὑμεδαπόϲ om L , διαλαβομεν ἄ , corr A ( διολάξωμεν C 8 ενδυαζουϲιν A , corr A β 8 ϲυνη- γορήϲειεν A et abinea ν θnsli b, ϲυνηγορήϲοι LΒ, cυνηγορήϲη C μαρτυρό- . μενοϲ ABb, μαρτυρούμενοϲ A, προϲμαρτυρόμενοϲ L. 1 10 λόγον] fol 44r A. τοιοῦτο A Lb, τοιοῦτον B β 11 τῷ] τὸ A μιϲογυνηϲ ex μιϲεγυνηϲ rasura factum in A. ἡ] τὸ L)

«Ἀλλ’ ἔδει», φαϲίν, «αὐτὰ βαρύνεϲθαι, καθὼϲ ἔχει τὸ ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ, εὔτειχοϲ». τὸ τοιοῦτο δ’ οὐ ϲυνεκτικόν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπ’ ἄλλων ϲυνθέϲεων διάφοροι τόνοι ἐγένοντο. ὀξύνεται τὸ εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, ἀλλ’ οὐκέτι τὸ εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ, καθὸ τὸ η ἔχει παρεδρευόμενον. [*](Aaαvκ. 1θ2. ,,At debebεnt inquίunt - ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ bary- tona esse, si composita essent, ut ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ barytona sunt quod argu- mentum non plene expedit rem, οἱ dubitatio nulla relinquatur. nam variat accentus compositorum non solum in ἧϲ sed etiam in oc desinentium, velut) [*](rssτκ. sτ Ans. exso. 1- 2 loco supra laudato Βaccbylidis in papyro legi- tur βωμοναριϲταρχουδιοϲ. cfr Athen. II 99 b, qui ipse quoque hunc usum. festatur, sed ad alium refert auctorem: οἴδα δ’ ὅτι καὶ Ϲιμωνίδηϲ που ὁ ποιητὴϲ ἀρίϲταρχον εἰπὲ τὸν Δία καὶ Αἰϲχόλοϲ τὸν Αἴθην ἀγηϲλαον. (vide stiam quos Hekkerus ut similis usus testes laudat Hesych. emb ἀγεολαοϲ et ἀγήϲανδροϲ et Cεllim. Lav. Pallad.130 et Eustathium ad I. Β25 p168.11 .) ad τοϲ περὶ Β. eft Lεhrs qu. ep. 2 et de coni. 177,5: τοῖϲ περὶ τὸν Ἄλκεον. - 8 48 ὑϲτέρου γενομένη ϲυμβολικὴ μετάθεϲιϲ. Schoemsnn Hed. 78. dfe aν ~beenEunft be- ruhemde spatere ἔberragug des ἄνamems ohne Edeecλ4 as fae urprungEiehe Eedeutunπg. eft 314,6 ubi Ἐπίκουροϲ, si proprium nomen est, dicitur υμβολικῶϲ positum esse et additur: ἡ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πρώτη ϲύνοδόϲ ἐϲτι κατὰ τὴν ἐπιθετικὴν προφοράν, ϲυμβολικώτερόν πωϲ μετατεθειμένη. et de pron. 32, 13: τὰ ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἴδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται, καθάπερ τὰ κύρια. nomina propria ϲύμβολα ab omnibus accepta eorum hominum sunt, qui sic nominantur. - 6 eft de pron 31,14: ἐβαρύνετο ἆν (scil τὸ ἡμεδα- πόϲ καί ὑμεδαπόϲ) ὁμοίωϲ ποϲ τὸ φυλάξαϲιν οὐδετέροιϲ, ἄϲτεφοϲ, εὔτειχοϲ, δύϲριγοϲ, εἰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ· εἰ δὲ παρὰ τὸ δάπεδον, ὁμοίωϲ τῷ εθτεκνοϲ, εὔμετροϲ, εὐπρὁϲωποϲ (alia nomina ex τεῖχοϲ nomine derivata, quae in οϲ desinunt, congessit Lobeck Perslip. 245. ad δύϲριγοϲ vide efnsdem Phryn. 420). 6 ϲυνεκτικόν de argumento omnia, quae ad demonstrand8m aliquam rem opas sunt, complectente cfr 189.15. de adv. 141.21. 181,16 et ubi super- lativus vocis invenitur synt. 119,16. 201,15. 231.13. de pron. 34, 18. de adv. 182, 9 - 7 8 in eis quae Lentxius ex compluribus fontibοus doctrinae Βero- disneae congesta inter fragmenta prosodiae catolicae 80,26 81,9 recepit, in- vεninntur etiam haec quattuor epitheta: εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ.) [*](Ans. aur., msοx scs. m AL. Bb. 1 αριϲταρ et χ supra ρ in fne versus A, ἀριϲτάρχου LCΒ, ἀρίϲταρχοϲ b quod iam Sylburg commendaverat. sed corlsto Hacchylidis loco in papyro Londinensi fortasse scribendum ἀριϲτάρχου Διόϲ 2 post καὶ rsεura unias litterae in A B 2 - B οὐχ ἡ] ουχι A, B sine negatione 3 γενομενη A , ϲ add Βni A γινομένη L |μεταθεοιϲ in ras A, A utten- tagio idetur scripsisse μετάληψιϲ. μετάθεϲιϲ defenditur μετατεθειμένη pstticipio 314, 9 β 4 ακολυτον A. Β φαϲίν Ab, φηϲίν LCB dξιφοϲ Ab, εόξιφοϲ 1.B β 6 δόϲριγοϲ om LB εὔτειχοϲ] A videtur υ pro n scripsisse, corr A. vide Testim. |τὸ τοιουτο in A rasura factum ex τω τοιουτω, ν pronomi adiciunt LB ϲυνεκτκόν] εκτκόν in res L 7 εὐτελϲ A, qui η in raa hebet ab A.et B(ἑντλϲ Lb. εdε Teetin. Β ευηδηϲ A. ἔχει]tol111r L)

οὖν κᾳὶ τὰ τῆϲ ἀναϲκευῆϲ ἀκριβέϲτερα, εἰ τῇδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, [*](Firmis argumentis demontratur ἡμεδαπός et ὑμεδαπός esse pronomina derivala.) ὡϲ οὐδέποτε ἀντωνυμία πρώτου ἢ δευτέρου προϲώπου ϲυντίθεται [*](188 b) μετὰ ἄλλου μέρουϲ λόγου, καὶ ὡϲ οὐδέποτε πληθυντικὴ ἀντωνυμία [*](189 s) ϲυντίθεται· παράγονται γὰρ μᾶλλον αἱ ἀντωνυμίαι ἤπερ ϲυντίθενται [*](dicimus, quod compositum est ex ὑπό et ἔργον (nisi parasyntheton est, ex ὑπουργῶ derivatum). -,,At commomis generis - inquiunt - debebδεnt esse ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ, i compositione oro essent ~ perperam. nam mutatio genSds concedenda est, si οxytoneεis concessa erit, quia bδsrytona sunt commuis generis, non oxytons.) [*](Aaαvκ. β 1θ8, Potest autem refutatio eorum, qui ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ sntheta esse opinentur, mioribus argummtis feri. numquam enim pronomen. I vν H personne cum elia voce compomiittr, nec umquam componuntur prono- mina βluralis numeri. accedit quod, i ilse voces non derivatae, sed compositae sumt, nec fn nemnum nec in pronomnam numero habai poesunt. nem cui) [*](eque in pros. Hiaca ad 57 II 99,21 Lt) legimus: τὰ παρ’οὐδέτερα διϲλαβα εἰϲ oζ λήγοτα, μὴ τῷ η παροληγόμενα, ϲυντθέμενα, εἰϲ ηϲ λήγοντα, ἀρϲενικὰ ὀνόματα ὀξύνεται ἐπιθετικὰ ὄντα, εἰδὸϲ εὐειδήϲ . . . τὸ η παρῃτηϲάμην διὰ τὸ εὐμήκηϲ. - τὸ ῆ ἔχει παρεδρευόμενον, mn paemutima η ~terαm haἔemt. sHbi dicit vocem παρεδρεύεϲθαί τινι, velat μακρᾷ 275,12 et de coni. 237,13( τφ ὲ de adv.143,10 τῷ 5 de adv. 155, 24. 190,17 ϲυμφώνῳ de adv 191, 4. vide Srrzecskam lD 6*.) [*](rssrκ. er Ans. exso. - 4 cxv de pron. 31 17 : λλ’ εἰ καὶ τὰ τοῦ τόνου (sci τοῦ ἡμεδαπόϲ καί ὑμεδάπόϲ) παραπεμπτέα, εἴγε καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ϲυντιθέμενα Εέμενα ὀξύνεται, μουϲουργόϲ, ἔλεφαντουργόϲ, ὑπουργόϲ, τὰ τοῦ γένουϲ ἀντέκειτο κοινὰ γὰρ ἔδει εἶναι ὁμοίωϲ τοϲ ϲυνθέτοιϲ (deest excnosatdo quae in. symtεci legitur). - 6 εγε -ἐϲτί. quia hoc quoque cemastat, communra esse ὅury- tema. - κακόπαϲτοϲ si scripsit Ap., fortasse eumpsit a posta, quo uic signi- fcstus erat homo κακόγαμοϲ, κακὸν παϲτὸν (θάλαμον) ἔχων. - B καὶ non ad nb - lectum ennnfiati, sed ad totum enuntiatum pertinet. - 8 - 11 cfr de pron. 32,6: ἔτι οὐδεμία ἀντωνυμία μετ’ ὄλου μέρουϲ λόγου ϲυντίθεται ἢ μόνη ἡ αὐτόϲ· πλη- θυντικἡ δὲ οὐδεμία καθόλου.) [*](Ans.omr., uasca. scm. m AL. Bb. 1 ἔμποδΙει] εἰ in res A τὸ] τὸ A. , eorx A ὡϲ 2 δξόνεται A , ὅξόνονται L, ὅξόνεϲθαι Bb β Β ente ὑπουργόϲ add κ L ( τὰ ῥήματα in ras L β 4 φηϲίν L 1 6 ἐϲτ τMϲει LΒb post τάϲει add ἡ L κακόπαϲτοϲ A.Β, κακόπατοϲ(mdla ca usP) A et fortasse, ut adt Βεkker, Cκακόπαθοϲ bo, κακόπιϲτοϲ ci.LronksD 602,κακόπλαϲτοϲ Hilgard 7 κακόπαθοϲ in ng add A atqne haboent LB, κακόποθοϲ Ϲ, om tertium exem- plum b 8 εη oὕν] εἰ ουν A, εἴη δ’5ν l.Bb,sed L in ras ab L. de omissione ὄν vocis vide Adn. exeg. ad 64,4 huius ed. | εἰ L. hebet in ampliore rasura ab L τήδε b cum s, τι δὲ A, δὲ CB, totam vocem om L. 1 10-11 μετὰ -- υντΕεται om 11 αἰ om ειπερ AL)

«Ἀλλά», φήϲει τιϲ, «καὶ αἱ παραγωγαὶ ἐπικρατοῦϲιν, εἴγε παρὰ τὸ ὀψέ ὀψινόϲ οὐκ ἐπίρρημα, τό τε παρὰ τὸ ποιῶ ῥῆμα ὄνομα, τὸ [*](196 s) ποιητήϲ. οὕτωϲ εἰ παραγωγὸν τὸ ἡμεδαπόϲ, δοθείη ἂν τὸ πᾶν ὄνομα [*](189 b) εἶναι.» πρὸϲ ὃν φήϲομεν· τὸ ὀψινόϲ ἀπέϲτηϲε τὸ ἐπίρρημα πτῶϲιν καὶ γένοϲ ἐπιδεξάμενον, ἐπιθετικῶϲ ἐπ’ ὄνομα φερόμενον καὶ οὐκέτι ἐπὶ ῥῆμα, εἴγε διαφέρει τὸ ὀψὲ ἦλθε τοῦ ὀψινὸϲ ὁ Διονύϲιοϲ ἦλθεν· εἴγε τὸ ὁ ποιητήϲ οὐκ ἐν ἀκολουθίᾳ ἐνέργειαν καὶ πάθοϲ ἔχει, οὐ προϲώπου διάκριϲιν, οὐ χρόνου μεταϲχηματιϲμόν. τὸ μέντοι ἡμεδαπόϲ, ἐπεὶ ἀντ’ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ἔτι τὰ πρόϲωπα διακρίνει· οὐκ ἀπέϲτη οὖν τοῦ ἰδιώματοϲ, καὶ ἕνεκα τούτου οὐδὲ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ ϲυναποϲτήϲεται, ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμέτεροϲ μένει ἔτι ἀντωνυμία, κἂν ἡ κατὰ τὸ τέλοϲ παραγωγὴ ὀνοματικὴ καθειϲτήκει· ἅπαντα γὰρ πάλιν διαϲῴζει τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ.

Τοῦ τοιούτου δὲ ἀποδειχθέντοϲ καὶ τὰ προειρημένα ϲυλλήψεται τῷ λόγῳ, οὐ μὴν ϲυνεκτικὰ γενήϲεται, καθὼϲ πρόκειται, ἔτι καὶ τῆϲ γραφῆϲ ὁμολογούϲηϲ τὸ μὴ ἔχειν τὸ ἔδαφοϲ. — ἡ ψευδὴϲ οὖν ὑπόληψιϲ ἐγένετο ἐκ τοῦ τὴν παραγωγὴν ὁμοίαν καθίϲταϲθαι τῇ τοῦ ἐδάφουϲ φωνῇ, καθότι καὶ ἄλλαι πλεῖϲταί εἰϲι τοιαῦται δόξαι, εἴγε τὸ χαλκήρηϲ οὐ τὸ ἀρηρέναι ἔχει, ὅμοιον δέ ἐϲτιν τῷ --- Φανίαϲ καὶ Ἀρχίαϲ καὶ Γοργίαϲ· οὐδὲ μὴν ἔχει τὸ τηρεῖν τὸ μελιτηρὸν ἀγγεῖον, ἀπὸ γενικῆϲ δὲ τῆϲ μέλιτοϲ, ὡϲ δείματοϲ δειματηρόϲ, [*](Aaαvκ. β 1θξ. AAdiuvsnt hanc demonsrationem stiam quae supra dicta sunt, sed rem non expediunt ills, ut iam dὡ d. seripttra quoque vοeum ἡμεδαπόϲ εἰ ὑμεδαπόϲ indicat, non inesse ἔδαφοϲ nomen. - causa autem eαoris contine-) [*](asmκ. er. Ans. exse. I τὰ προειρημένα: 1θξ. 2 κeEEὡϲ πρόnαιτει: 187,11. - B de pron. 31, 20: πρὸϲ αἰϲ καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ ἀντἔειτο· ἐχρῆν γὰρ ἢ ἡμεδαπεδόϲ διὰ τοῦ πεδ ἡμεδαφόϲ διὰ τοῦ β. - 6 Hrod. pros. Diac. ad Γ 316 (Ι 41, 18 Lt): χαλκήρει· προπαροξυτόνωϲ ἔϲτι γὰρ παραγωγὴ διὰ τοῦ ηρηϲ, Βτιϲ βαρύνεται, ξιφήρηϲ, ὅλϲιγὴρηϲ, θυμήρηϲ, ἔνΕεν τὸ εθυμῆρεϲ κεράcαcα». εἰ μέντοι γε τὸ ἄρω ἔγκειται ἐπὶ τούτου καὶ διὰ τοῦ α ἡ ϲύνθεϲιϲ γένοιτο, καὶ δξeα τάϲιϲ ἐϲτίν· εἔχει δ’ dλοχον θυμαρέα3. falsa opinio legitur in Epimesismis Homericis A I 489,17 sd eundem liudis locum: χαλκήρει γένϲυϲ θηωκοῦ. ἡ εὐθέα χαλκήρηϲ χαλκήρεοϲ καὶ χολκήρουϲ. . . . γίνεται ἐκ τοῦ χαλκόϲ κα τοῦ ἄρω, τὸ ἁρμόζω. quae eadem praebet E6 561, 27 et (nbi additur ἡ τῷ χοικῷ ρμοϲμένι) EE 805, 40. Apollon. lex. Homer. 166, 28: χαλκήρεαϲ· χαλκῷ ἡρμο- ϲμένουϲ. c22r Lehrsii qu. ep. 156-158. 7 de lacuna ente Φανίαϲ indicata vide Adn crit - 8-B ad μελιτηρὸν ἀγγeον extr Polox L 93 . ἔν δὲ Ταγιιϲτᾶϲ (scil Aistophanis) ὦνόμαϲταί τι καὶ μελιτηρὸν ἄγγοϲ (codices μελιτήριον, μελιτηρὸν Lobeϲk prol. psth. 281), stque Athen. D 475d: ~ίκανδροϲ δ’ Κολοφώνιοϲ ὲν τeϲ Γλώϲϲαιϲ ποιμενικὸν ἀγγεον μλιτηρὸν τὴν κελέβην ἕναι (scil divit in inter- pretanda hac voce ab Anacreonte usorpats).) [*](Ans.qmr, mecs.sca.ικ Al. Bb. 1 δὲ A, δ’ Ab, om l.B ὅποδειχθέν- vοϲ C post vocis προειρημένα idetur ϲ erasum esse in A ψ 2 ϲυν εκτκα divisit Ac, ϲυνεκτικα A . ϲύνΕετα ci. HSchneider BI 595. at eadem is haic est ϲυνεκτικόϲ adiectiεo quae supra 187, 11. vide Aαgum 1 B τὸ μὴ AL ac Β, qui tamen ῶ euprs o scsipsit τῷ μὴ b ἡ ante ψευδϲ om LCB εἰ ponnmt ante ὑπόληψιϲ (fn A smte ὑπόληψιϲ videtur η erasum esse) |4 καθίϲταϲθαι] fol 45r A 1 ΒB εmte ἄλλαι add m C (ab πλείϲται εἰϲι in B. inc secundus veεna fol 455r. haec verbe A scripnit, cetεαs usque sd versus eiusdem inem pemtinentia τοιαυται-αρηρεναι ἔχει A eadem leguntur in l. Bb β θ τφ] τὸ AL. 1 6 B ants Φανίαϲ nonnulla deesse apparet. nam credi nequit Apollonium tria nomina propria in ίαϲ deeinentis protulisse, nt eorum comparatione proberet χαλκἡρηϲ nomen non compomitum esse. hig ci. haec vel simdlίs intereidisee: ξιφήρηϲ καὶ ὅλιγἡρηϲ καὶ θυμήρηϲ (quae Herodianus loco in testimoniis exscripto afert). οὐδὲ ἔχει τὸ οξίαϲ τὸ ἰ ὄνομα τὸ ἰέναι ῥῆμα ἐγκείμενον, ἀλλ’ ὅμοιόν ἐϲτιν τῷ. ex Etym. r 93, 9 - BM 5e9. 46: οξίαϲ, ὡϲ μὲν oἰ Πυθαγορικοί, ἀπὸ τοῦ λοξπν ἔχειν τὴνίάν, τουτέϲτι τὴν φωνήν, παρὰ τὸ λοξῶϲἰέναι τὸν ζον διὰ τοῦ ζψδιακοῦ 1 Β οὐδὲ μὴν A Lb, οὐ μὴν B μελιτηρὸν A b, sed Rελι in ras ab A μελιτήριον LOB ῃ 8 ἀγκεον L post τῆϲ add xo5 B δειμα- τηρόϲ] η in ras A, A εἰ. Βtadmueller voluit scribi αματοϲ αἱματηρόϲ)

Χρὴ μέντοι κἀκεῖνο ἐπιϲτῆϲαι, δι’ ἣν αἰτίαν ἀπὸ μόνων [*](Cur pronomina gentilia nec ab singulari aut duali nec ab tertia persona personalium derivata sint.) πληθυντικῶν ἡ παραγωγὴ ἐγένετο, τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν καθ’ ἕκαϲτον ἀριθμὸν παρηγμένων, καὶ δι’ ὅ τι μέχρι τρίτον ἡ παραγωγὴ οὐ ϲυνέτεινεν. ἀντὶ γὰρ τῆϲ ϲφεδαπόϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ παρήχθη, καὶ οὐ τολμῶ τοῦτο φάναι, ὡϲ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμία ἐϲτίν, ὅπου γε καὶ μάχεται τῇ [*](lux dimliudinε huius nominis et derivsfionis εtbnicae (εδαποϲ), sicut eliae quo- que fuisse εtymdogiae ex vocum siddlitndine originem ducunt. iam quo- modo aHia derivati vim εfus dictionis habδent, in quam verti possunt (e g. Κρο- νίδηϲ idem est qnod ὁ τοῦ Κρόνου υίόϲ), ia etiam ἡμεδαπόϲ cum derivatione habet etiam vim ethnicam.) [*](Aaevκ. β 166. Sed Dud quoqne deliberandum est, quamobrem haec deri- vatio sthSmca fat a pluxsli tantum numero pronominum persona ium, cum pos- sesεfta pronεmina fngsmtz ex numeris omnibδus, εἰ qum οbo causam nom usque ad terfsm persenam progrediatur. ϲφεδαπόϲ enim fetum non est, sed ἀλλοδαπόϲ illins loco.) [*](sseκ.zr Ans. sxxo. θ 7 (τὸ ἡμεδαπόϲ) τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν ϲυτρέχον τῇ μετολήψει τοῦ ὀνόματοϲ. vox μεδαπόϲ cm aeeεptt een eo nomte αmmcnetem, ππ qκod eomeert potes4 (ἡμῶν πολίτηϲ). hoc τῇ μεταλ. τοῦ ὁν. verbδis migmifesri posse petet, quis non solum dieimr μετολαμβάνειν λέξιν εἰϲ ἄlλην, ut lfa. ξ, sed eiam μετολαμβάνειν λέξιν ἀντὶ λληϲ. vide Lehrsii Arist 3ξseq. - 1θ-. ξθ2,,2 ex2 de pron. 33, 5: τῶν ὑποκειμένων προϲώπων ἀναιρετκὸν ὑπάρχον (scil τὸ dλλοϲ) εἰϲ ἀόριϲτον πρόϲωπον μεθίϲτηϲιν· dλλοϲ γdρ, οκ ἐγώ dλλοϲ, οὐ ϲύ ξλλοϲ, οὐκ Ἀρίϲταρχοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ ὀριϲμοῦῦ ϲτερούμενα, εἰϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ περιίϲτατο ἀόριϲτον, τοῦ ϲφεδαπόϲ μὴ δυνα- μένου κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι, ἔπεὶ δυϲέφικτον τὸ ὁρίϲαι παντὸϲ ἀνθρώπου) [*](Ans. qmr., mscs. scs. 1is AΙ.CΒb. 1 καματειροϲ A, sed ipsa prima memus supra ε scripsit η | τοιοῦτον] ν in A erasum om ceteri 1 2 5ν] fol 11ξr L οὖν om l.B, in L autem hoc loco vacuum spatium est rasura factum 1 παρα γωγα] αρα in res L 1mslimns τὸ τῆϲ λέξεωϲ 1 3 8ν] 5 vclueruent Soph., Dudith , Eayser, quia pronomen ad ϲημαινόμενον refxebant, non ad λέξεωϲ μεταβάλλονται L. 1 4 τοῦ om L. B B-6 quae inter μεδαπόϲ εἰ ἔϲχεν leguntur, om l. CB 1 6- 7 μετὰ τῆϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν υντρέχον HSehneider, μετὰ τοῦ ϲημαινομένου κxὶ τnν παραγωγὴν ἔϲχεν ϲυντρέχουϲαν Ab. er ln. Β atque ad corruptelas specimen 331, 28 st de prom. 15, 3. 23, 20 (ubi legmndum est μετὰ πράγματοϲ καὶ πρόϲωπον τὸ κατὰ τπν εὐθέαν pro aditds μπὰ προϲώπου τοῦ κατὰ τὴν εὐθeαν καὶ πρᾶγμα) 1 ~ ϲυντρέχουϲαν CB nt A b, παρα- τρέχουϲαν L 1τῇ μεταλήψει] τπν κατάληψν Β Β κἀκείνῳ b. vide ad tra- dimm accusatimmm HS6meidεri comm. 103 ad 77. 28 β 10 παρηγμένων divi- sit A , παρηγμένων A τρίτου A , τρίτων A l. Bb |οὐ ϲυνέτεινεν ALb, οὐκ ἐνέτεινεν B 11 τπϲ) xo0 ἡ B τὸ] A B ψ 12 ϲλον A)

Πρὸϲ μὲν οὖν τὸ πρότερον ἔϲτιν φάναι, ὡϲ μᾶλλον ἀνέφικτον ἦν ἐξ ἑνικῶν ἢ δυϊκῶν ἐθνικὴν παραγωγὴν γενέϲθαι· οὐ γὰρ δή τιϲ ἐπινοήϲει ἔθνοϲ ἐν ἑνὶ ἀνθρώπῳ ἢ δυϲίν, ἐν μέντοι ἀπείροιϲ, οἷον ὁ φάμενοϲ οὗτοϲ ἡμεδαπόϲ ἐϲτι ϲυλλαμβάνει ἑαυτόν τε καὶ τοὺϲ ϲὺν αὐτῷ πολίταϲ. τό γε μὴν ἐμόϲ, ἡμέτεροϲ, φερόμενα ἐπὶ πάντα τὰ δυνάμενα ὑπὸ κτῆϲιν πίπτειν, ἀδιάφορον ἔϲχε τὸ ἀπὸ παντὸϲ ἀριθμοῦ τὴν παραγωγὴν ἀναδέξαϲθαι. (δι’ ὃ τῷ μὲν ἡμέτεροϲ ὑπακούεται τὸ [*](191 b) οὐ μὴν τῷ ἡμεδαπόϲ· εἰϲ γὰρ τὸ τοιοῦτον ἡ παραγωγὴ ἐμόναϲεν.)

'Υπὲρ δὲ τοῦ τὴν ἐν τῷ τρίτῳ προϲώπῳ μὴ παραδεδέχθαι οἰήϲεταί τιϲ αἴτιον τὸ ἀϲύνηθεϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ὅπερ οὐ πιθανόν. ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ϲφετερίζεϲθαι παρηγμένον ἀπὸ ἀϲυνήθουϲ τῆϲ ϲφῶν (καὶ ἔτι τὸ μὲν μῆλον ἀϲύνηθεϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν ὀνομαϲίαν τὴν τοῦ προβάτου, οὐ μὴν τὸ ἀπ’ αὐτοῦ παραγωγόν, λέγω τὸ μηλωτή· καὶ ἔτι τὸ δέρκεϲθαι, οὐ μὴν τὸ δορκάϲ ἢ ϲύνθετον τὸ ὀξυδορκεῖν). — 169. φαίνεται γὰρ ὅτι φυϲικώτερόν πωϲ τὰ τῆϲ ἐλλείψεωϲ ἐγένετο. ὃν γὰρ τρόπον οὐκ ἀπίθανοϲ ἀφορμὴ ἐγένετο τῆϲ ἐν τρίτοιϲ ϲυνθέϲεωϲ, λέγω κατὰ τὸ πληθυντικόν, τῆϲ ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ οὐκ ἐγγενομένηϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἐγγενομένων κατὰ τὴν παραγωγὴν τῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον οὐκ ἐξακολουθήϲει τὸ πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον τὴν παραγωγὴν γενέϲθαι. καὶ δῆλον ὅτι αἰτίαϲ ὑπούϲηϲ. [*](Axαvε. β 168. ~uominus autem progrederetur paragoge ethnica usque ad tertiam personam, fortasse putabit quispiam eo impeditum esse, quod inusi- tatum est pronomen personale tertiae personae [4n prosa orαtiemel. quae tmen cansa probabilis non est. nam etiam ϲφετερίζεϲθαι derivatum estsb inusitato ϲφῶν (et μλωτ, δορκάϲ, ὀξυδορκeν etiem a pedestris orationis seriptoribδus usnr- psntur, qui non solmmt uti μῆλον nomine pro πρόβατον vocabδullo nec δέρκεϲθαι verbδo).) [*](μααvκ. β 1θξ. natursi potius causa ft, ut tertiae personne derivatio genfilis deit, qusmoquam primae et secundae exstat. possunt enim pronomina genflia a persδnalibus l et Ι personne derivata ἡμεδαπόϲ et ὁμεδαπόϲ εigmi - fcare unam gentem, quia praevolet in ἡμεῖϲ una persons, eius qni loquitur, item in ὑμeϲea ad quam loquimar. sed in ϲφeϲ defeit illa unius personae dominatio ergo ne gentem quidem unam signifcare posset ϲφεδαπόϲ) [*](rssrκ. er Ans. exso. 8 e2 de pron. 110.1 et de adv. 128,4, quibδus locis ϲφετερίζω vituperatur ut οὐχ ὑγιὲϲ et λόγον, sed non quis ab inufitato ϲφῶν derivatum est, sed qnoniam omnino ἀπ’ ἀντωνυμιῶν ῥήματα οὐ παράγονται (cvr eliam Herodien.π. μον.λέξ. 28,16 Lehrsianae, II 934,30 Lomtsianae ed ). - ϲφῶν. cr de pron. 102,5 -103,25, ubi exponitur, omnia pronomine possessiva ex genetiis personalium derivata esse. 4 Apol. Soph. 112,17 Β. μῆλα: κοινῶϲ μὲν τὰ τετράποδα, ὅθεν καὶ πᾶν δέρμα μηλωτικὴ λέγεταc κατ’ ἔuπικράτειαν δὲ πρόβατα καὶ αἶγεϲ (~ Hesych. sub μῆλα) 6 δέρκεϲθαι ut ἀϲύνηθεϲ etiam leicorapbi veteres inmpretantur, vide e g. Hesych. s. δέρκεϲθαι, δερκομένου, δερκομένῳ, Apoll. Soph. s. δερκομένοιο 57, 5 B. - ὀξυδορκεῖν. e2 Lobeck ad Phrn. 576.) [*](Ans. cmιr, nasce. sca. m ALBδ. 1 τοῦ om C Γμὴ om B |ππαρα- δεδeιχθαι A, corr A | 2 οηϲεται Ac , corr A αἰτον] fϲl 114rr L αϲυνηθεϲ iAt A , αϲυνηΕεϲ A , et sb hoc νηθεϲ inc. tol 45v A. β B ἔϲτι γοῦν b, ϲτν oὕν A LB lϲφων A L, ϲφῶε LB, ϲφέ Cb β 4 τnν etiam post ὀνομαϲίαν exhibent Al., om ABb. raro invenitur apud Ap. huiusmodi repetitio srti- euli, sed invenmitur, ide de adv. 122,14. 192,16. hic ὁ ὸνομαcα ἡ τοῦ προβάτου qqppenitur cogit ndo τῇ ὀνομαϲίᾳ τῇ τοῦ καρποῦ τῆϲ μηλέαϲ 1 οξυδοκεν A , coz A 1 7 πῶϲ A 1 8-16 οὐκ-τρόπον om L.B β προϲωποιϲ vidεtuz Ἐν scripmissε, corz A 11 κατα τὸ add A et κα in ras scripsit Γ posterius καὶ om B)

Ἄλλωϲ τε ἐγχωρούντων τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι τὰ τοῦ ἐπιμεριϲμοῦ τῶν ἐθνικῶν γίνεται, ὅτε [*](μaevκ. β 17B. ln tertis persona gentilia nomina usnrpsti possunt, quae in prima aut secunda locum non habent. nam qui cinis Atheniensis de alio Atheniensi loqmitur, si nomine gentili utetur, se ipsum ex numero Atheniensium) [*](τssnε. xv Ans. xxso. 4 sd ἀποτεινόμενοϲ cfr 25, 22. - 10 (P ἐνικfῆϲ ἔπι- κρατείαϲ, ex dominetome unius pεrsomae (c r supra τῇ ἔπκρατείᾳᾳ τῶν ἐγειμένων ἑνικῶν). haec dominatio deest in tertia persona βlurslis numeri pronominis persondlis, quamobrem non unam tεftism prae ceteris signifcat ϲφεῖϲ, sicut unias primae aigmifcatio, eios qui loquitu, inest in ἡμεῖϲ. 11 Ἴνα hebet consecotivam vim, inducit consequentiam quae eeniret, si in ϲφεϲ praevleret una teftia persons. ite enim etiam ϲφεδαπόϲ, sicut ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ, unam posset denoteαe nationem. fr Adn. ex. ad 200,6- 7 huius ed. - 13 λλωϲ τε hic quoque, ut 37.17. 182.23. 240.9 de pron. 8,9. 49.19 alibi, nignifcst, etiam μlind vel aliter dieendnm esse de eadem re adde quod. - ad ἐγχωρούντων cfr 115, 20. - 14 ἐπιμεριϲμόϲ est distributio nominum gentilium, qus suum cuique nationi cribδuitur nomem.) [*](An~. cmv., masos. sca. κ Al. Bb. post δεύτερα add πρόϲωπα πλη- θυντκὰ scribi iusserunt SSchoemsnn, AΒntmann cl. 185, 8. 216,12. in A. post δεύτερα sex fere litterae erasae, tum ενικα legitur, ἴκα abo A. , ἐν ab A in res L.b ἑνικὰ, CB ἑνικὴν, quod etiam L corigendo intulit 8 inter λέγων et ἑαυτόν hebet A rasuram quattuor fere Hitfererum et in hac rsεura sfgmum omis- eionis ab A factum, cui respondet in ng abd eadem meno exaratum idem si mum cum ἧμαϲ ( τε om LB τὰ] α in rasA αυτο A. ab αὐτφ inc. fol 114v L 4 πρόϲ quod omnes codices prsebδent, om b eum s. τινα addendum esse vidit HSchneider 1 B ἀπόντωϲ C, δὴ om B (παραγωγὴ em Β 1 ΒB -6 παραγωγὴ γινομένη] γη γινομενη et posteriorparsentecedmmtiaωhsbet A in res abA, fort.A scripserat παραγομενη 1 7 αὐτὸ om Ab, exhibent l.B atque A , ubi supra καί τὸ scriptum est τὸ νυ |Β τρίτων] τριῶν A L β B γὰρ om L, add , ουχεν diiεit A, ουχεν A ἔθνοϲ] post in A parra rasmra δυνάμενο. trsicinnt post ἐμπεριλαμβάνεϲθαι B ἔμπεριλαμβάνεϲθαι] ἐμ om A , add supra A β 10 πληθυντικόν A Lb, πληθυντικὰ CB post ωϲ in A. rasura duorum litterarum ἕν add HSchneider, vide Adn. ex. 1 11 τρίτου B οὕτω CBb ἡ om LB, C sliam ἐθνικὴ om 1 μία ante ἐθνικὴ ponit B νοηθείη A , εἰ erasit εἰ θ cum η coniunit lineola A2)