De constructione

Ἐπεὶ οὖν προήλθομεν εἰϲ τὰϲ ἀντωνυμικὰϲ γραφὰϲ τοῦ [*](Excursus de duali pronominis prosonalis III personae et de scriptura σφωι in II. A s.) Ζηνοδότου, οὐ παρέλκει καὶ περὶ τοῦ

Ἀλλ’ ἔϲτι γε καὶ ὑπὲρ τῆϲ παραδεδομένηϲ γραφῆϲ ἐκεῖνο φάναι, 1. ὡϲ μᾶλλον κατώρθωται, ἵνα μὴ ἡ αὐτὴ οὖϲα φωνὴ παρὰ τὴν ἔγκλιϲιν προϲώπου μεταβατικὴ γίγνηται, ὅπερ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἐν ἀντωνυμίαιϲ παρεπόμενον· αὐτὸ γὰρ μόνον ἀνίεται τὰ πρόϲωπα καὶ ἐπιτείνεται, οὐ μὴν ἐναλλάϲϲεται. — 2. τά τε ὁμοιοκατάληκτα κατὰ τρίτα πρόϲωπα οὔποτε ϲυνάρχεται, ἡμῶν -ὑμῶν -ϲφῶν, ἐμέ -ϲέ -ἕ, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. ἀϲύϲτατον οὖν καὶ ϲυνάρξαϲθαι καὶ ϲυλλῆξαι τὴν κατὰ τὸ τρίτον τῷ δευτέρῳ, καὶ δῆλον ὅτι, εἰ τὰ ὁμοιοκατάληκτα οὐ ϲυνήρξατο, οὐδὲ τὰ ϲυναρξάμενα λήξεωϲ τῆϲ αὐτῆϲ τεύξεται. κατὰ [*](169 s) τοῦτο οὖν ἡ ϲφωέ κατώρθωται. — 3. κἀκεῖνο δὲ δείκνυται, ὡϲ ἐν μὲν ῥήμαϲιν τὰ δεύτερα πρόϲωπα πρὸϲ τὰ τρίτα ϲυμπάθειαν ἔχει, καὶ περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι· ἐν μέντοι ἀντωνυμίαιϲ τὸ πρῶτον πρὸϲ τὸ δεύτερον, τῶν τρίτων ἔϲθ᾿  ὅτε καὶ ἐκλειπόντων καὶ πλεοναζόντων καὶ ἐν ἰδίοιϲ θέμαϲι καταγινομένων, ὡϲ ἡ ἐκεῖνοϲ, ἡ οὗτοϲ, ἡ μίν, ἄλλαι πλεῖϲται· οὔϲηϲ γε μὴν τῆϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον δυϊκῆϲ εὐθείαϲ οὐ πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον ϲυνυπάρχει· ϲυνθέτων γινομένων πληθυντικῶν κατὰ τὸ τρίτον οὐ ϲυνυπάρχει καὶ κατὰ τὸ [*](169 b) πρῶτον καὶ δεύτερον· ἔϲτι πλεῖϲτα παραθέϲθαι. οὐκ ἄρα κατηνάγκαϲται [*](ARGVM. § 131. Sed ad vulgatam scripturam quae est ϲφωε defendendam haec dicere licet: 1. non solet tenore tentum mutato pronomen transire in aliam personam. — 2. sicut pronomina, quae eadem terminatione utuntur, diversa inita habent, ita necesse est pronomina, quae eodem initio utuntur, diversas terminationes habere. —3. similitudo intercedere solet inter pronomina primae et secendae personae, non intercedere inter has personas et tertiam, quae caret nominstivo duali, quem prima et secunda habent, et hebet composita plurativa, quibus carent prima et secunda (ἑαυτῶν κτλ.).) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2. παρὰ, propter. — 3 προϲώπου ab μεταβατικὴ pendet: personam mutans. cfr de pron. 89, 28. — 5 ἐπιτείνεται persons, si ἐμοῦ loquimur; sin μου, ἀνίεται cfr 97, 16 seqq. ad ἐπτείνεται, 125, 8 ad ἀνίεται. — 10 δείκνυται: haud dubie in rhematico. — 11 ϲυμπάθεια. cfr Adn. ex. ad 42, 4 huius ed. — 13 ἐκλειπόντων. deest nominativus dualis atque κατὰ τὴν χρῆϲιν etiam singularis. vide de pron. 88,18. 56.12. — 14 πλεοναζόντων, quia non uno pronomine, sed pluribus tertiae personae significantur. —14 ἐν ἰδίοιϲ θέμαϲι. cfr Adn. ex. ad 65, 2 huius ed.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 3 ἐπινοῆϲαι] ινο in ras hebet A atqne inter η et ϲαι rasuram trium fere litterarum || 4 αὐτὸ b ex recepit, ουτῶ A | ανειται A, ἀνίεται b cum Sophiano || 5 εναλαϲϲεται A | post ὁμοιοκατάληκτα rasura sex fere litterarum in A. | κατα τριτα A, κατὰ τὰ τρία b cum Dudithio, sed ante Dud. iam Soph. || 6 κἀπὶ A2b 7 ϲυνληξαι A. || 10 ϲφῶε A1, corr A || 11 ἔχει] ει in ras A2 et post ἔχει trium fere litterarum rasura (A1 videtur εχουϲιν scripsisse) || 12 εἰϲ om A, add b ac iam Ellebode || 13 εκλειπότων A || 14 ουτωϲ A. || 15 μιν rasura factum ex μην in A || 16—17 ϲυνθέτων —ϲυνυπάρχει om A1, add in mg A2 || 18 κατηναγκαϲθαι A)

Ϲαφέϲ ἐϲτιν ὡϲ τὰ ϲυνηγοροῦντα τῇ ϲφωέ ἀντωνυμίᾳ μάχεται τῇ κατὰ τὸ τρίτον ϲφωίν. ὑπὲρ ἧϲ ἐκεῖνο ἔϲτιν φάναι, ὡϲ ἀϲύϲτατον ταύτην δοτικὴν οὖϲαν ἐκϲτῆναι τοῦ ἰδιώματοϲ, λέγω τῆϲ τοῦ ι γραφῆϲ μετὰ τοῦ ν, ὅτι δυϊκὴ δοτική. — καὶ εἰ τἀκριβέϲ τιϲ ἐπιϲτήϲειεν, εἴϲεται ὡϲ ἐπὶ τοῦ δευτέρου προϲώπου δυϊκαὶ δεόντωϲ ἐξέλιπον, αἱ δὲ τοῦ τρίτου δεόντωϲ καὶ εἰϲ τὸ δεύτερον μετατιθέμεναί εἰϲιν, εἴγε πᾶϲα ἀντωνυμία διὰ τοῦ ϲφ ἐκφερομένη μόνωϲ τρίτου ἐϲτὶν προϲώπου, ϲφέαϲϲφίϲι -ϲφέτεροϲ -ϲφόϲ.  — καὶ οὕτω καὶ τὰ τῆϲ τάϲεωϲ ὥϲτε τὰ μὲν τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ μετατεθῆναι εἰϲ τὸ δεύτερον, τάχα οὐκ ἀπιθάνωϲ, ἐπεὶ τὰ δεύτερα ὑπὸ δέῖξίν ἐϲτιν ᾗ ϲυντρέχει ἡ ὀρθὴ τάϲιϲ· [*](170s) τὰ μέντοι κατὰ τὸ τρίτον ἀποϲτάντα τῆϲ δείξεωϲ εὐθέτιϲται εἰϲ ἔγκλιϲιν. διὰ τοῦτο καὶ μοναδικαὶ τρίτου προϲώπου ἐγκλιτικαὶ ἐπενοήθηϲαν, ἡ ϲφέ, ἡ μίν. — οὐ μέντοι ἀπεμφαῖνον τὴν ϲφωέ ἀντωνυμίαν διὰ τοῦ ε λέγεϲθαι, ϲυνεκδραμοῦϲαν τῇ ἑνικῇ αἰτιατικῇ πτώϲει.

Ἀκολούθωϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ ἐμαυτοῦ, ἣ καὶ ϲυντεθεῖϲα, [*](c. LXXIII.) καθά φηϲι Τρύφων {p 29 Vels.}, τὴν αὐτὴν ἔχει ἀμφιβολίαν ἐκ κτητικῆϲ [*](ARGVM. § 132. Eadem, quibus ϲφωέ defenditur, contra dativum ϲφωίν pugnare petet, pro quo tamen dici licet. dativum dualis numeri non potuisse non in ιν exire. — ac verum si quaerimus, apparet formas dualis numeri tertiae personae in secundam personam translatas esse, quoniam secundae personae numerus dualis deerat. — qua in translatione tenores inter secundam et tertiam ita. distributi sunt, ut rectus tenor daretur secundae, inclinatus tertiae. — ϲφωέ autem, non ϲφωί haud inepte dicitur ad similitudinem accusativi singularis ἕ.) [*](ARGVM. 133. Post hanc digressionem dicendum est de ἐμαυτοῦ genetivo,) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 14 μοναδικαὶ ἐγκλιτικαί, voces quae inclinato tentum accentur pronuntiantur. — 17 seqq. de pron. 68, 10: οὐδὲ ϲυγκαταθετέον Τρύφωνι φάϲκοντ, «ἐν οἶϲ ἄρθρον προϲλαμβάνει ἡ γενική, καὶ ἐν οἶϲ κτῆμα ϲημαίνει, ἐν τούτοιϲ ὁμόλογοϲ ἡ ϲύνθείϲ ἐϲτιν ὡϲ ἐκ τῆϲ ἐμοῦ κτητικῆϲ τὴν ϲύνθεϲιν ἐποιήϲατο· ἐν οἶϲ δὲ οὐκέτι, ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ, ἥ τιϲ πρωτότυπόϲ ἐϲτιν». — 18 τὴν αὐτὴν. cogitando supplendum est τῇ ἐμοῦ: etiam in composito ἐμαυτοῦ idem observare licet quod in simplici ἐμοῦ. de huius ambiguitate egit 158, 6 seqq.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 prius οὔτε] ε in res A2 | η in res A2 | post πρῶτον addi vult Stadtmueller καὶ δεύτερον, quod mente supplendum est post νωι in A rasura quinque fere litterarum et ἡ in hac rasura scriptum ab A2. Stadmueller post νῶι adici iussit καὶ ϲφῶι, quae in A. erasa esse coniecit. nos putamus hoc non minos mente suppleri posse quem καὶ δεύτερον post πρῶτον 3 ϲφῶε A1, corr A || 4 ϲφῶϊν b || 5 ουϲαν in ras A2 ἐκϲτῆναι] ϲτ redintegravit A2 || 6 τακριβωϲ A1, corr A2 | τιϲ ἐπιϲτήϲειεν] fol 38v A || 7 δεόντωϲ] ωϲ in ras A; adverbium post τρίτου traiecit Uhlig || 10 ϲφιϲι ex ϲφηϲ rasura factum in A | καὶ τὰ b ut m* s, και κατα A. || 14 ante τρίτου add τοῦ b, μόνωϲ αἱ τοῦ pro μοναδικαὶ voluit Sophianus || 15 μέντοι] alteram syllabam in. ras A | ϲφῶε A1, corr A 16 ἑνικῇ quod cum ἴϲωϲ legitur in mg m* et Dudithio ascribitur in mg s, recepit b δυικη A || 18 καθα A1, καθώϲ A2b | ἀμφιβολίαν RSohneide conl. 158, 25 et 28. 160, 27, ἀκολουθίαν A b, cuius corruptelae)

Πρόκειται ὅτι ἑκάϲτη τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ἄρθρον ἐπιπαραδέχεται ὁμοιόπτωτον καὶ ἰϲάριθμον γένουϲ τε τοῦ αὐτοῦ· πῶϲ οὖν [*](171 s) ἔγκειται ἡ κτητικὴ ἀδιαφόρωϲ ϲυνόντων τῶν ἄρθρων, τὸν ἐμαυτοῦ, τοὺϲ ἐμαυτοῦ, τὰϲ ἐμαυτοῦ, καὶ ἅπαντα ϲχεδὸν τὰ γένη μετὰ τῶν ϲυνόντων διαφόρων ἀριθμῶν; εἰ δὲ αἱ γενικαὶ ἐπὶ κτῆμα φερόμεναι διαφόρων κτημάτων εἰϲὶν δεκτικαί, πῶϲ οὐχὶ γενική ἐϲτιν ἡ ἐγκειμένη ἤπερ κτητικὴ ἀντωνυμία;

ἀλλ’ εἰ, καθὸ ἄρθρον προϲέλαβεν, ἡ [*](in quo Trypho censet eandem ambiguitatem inesse atque in ἐμοῦ: nam αὐτοῦ modo cum ἐμοῦ primitivo compositum esse, ubi a articulus additus non sit, modo cum ἐμοῦ possessivo, nbi articulus accesserit. at ἐμοῦ possessivum numquam. inesse in ἐμαυτοῦ demonstrari licet indidem, unde Τrypho contrariam opinionem. repetivit. ac primum ex ipsis articulis res apparet.) [*](ARGVM. § 134. Articuli possessivis pronominibus adiuncti eundem casum. et numerum idemque genus habent. ἐμαυτοῦ vero cum omnibus articuli formis coniungitur.) [*](ARGVM. § 135. deinde si ex addito articulo colligi potest, ἐμαυτοῦ compositum) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ἐξαίρετα, propria possessivi pronominis — 9 Πρόκειται: de pron. 68, 21, ubi legimus: καὶ ἐκ τῶν παρατιθεμένων ἄρθρων ἐνὸν πιϲτώϲαϲθαι, ἐν οἶϲ πάλϲιν γενικῇ μὲν κτῆϲν ϲημαινούϲῃ ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα, κτητικῇ δὲ ἀντωνυμίᾳ ὀνόματι ὁμοιόϲχημα παρατίθεται· . . . ἐν οἶϲ οὖν πάλιν ἀδιάφορα τὸ ἄρθρα, τοὺϲ ἐμαυτοῦ καὶ τὰϲ ἐμαυτοῦ, ἐν τούτοιϲ τῆϲ γενικῆϲ ἡ κτῆϲιϲ. — 9 —p 233, 16 vide Adn. ex. ad finem § 137. — 12 ϲχεδὸν modeste affirmat, ut 201,26. — 13 14 γενικαὶ et γενικὴ, sci primitivi pronominis. — 15 ἤπερ potius quam. cfr Adn. exeg. ad 46, 9 huius ed.) [*](origo fortasse ex ἀκολούθωϲ repetenda est. Stadmueller putabat traditam lectionem servandam esse: compositum pronomen sequitur analogiam pronominis a quo ductum est. Ellebode ci. inter Τρύφων et τὴν inserendum esse οὐ ἐκ κτητικῆϲ] εκκτη in res A2, quae manus etiam ϲ add) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 οεται A1, corr A || 2 post ἀκούω add ϲαυτοῦ ἀκούω A2 mg || 6 ἐξαίρετα] αι in ras A2 || 7 ἀποδεῖξαι ὡc b cum s, ἀποδεῖξαι m* et in mg ὡϲ ab Sophiano, αποδειξεωϲ A. || 10 ομοιωπτωτον A. 11 τον A, τῷ b || 12 τὰϲ ἐμαυτοῦ om A1, add supra A2. aptius esset ταῖϲ ἐμαυτοῦ, ut etiam casu hoc exemplun differret ab antecedentibus. τῶν ἐμαυτοῦ b καὶ ἅπαντα] καθ’ ἅπαντα maluit Stadtmueller || 14 διαφόρων κτημάτων. Ellebode: ἴϲωϲ ἀδιαφόρων. quod patet eum ita interpretatum esse: κτημάτων omninum casuum, generum, numerorum sine ullo discrimine. vide And. ex. ad 218,15 huius ed post οὐχὶ rasura unius litterae in A || 15 ἤπερ] ειπερ A | ante κτητικὴ add ἡ b cum sm* | ἀλλ’ εἰ b cum sm*, αλλη A | post καθὸ add τὸ A2 | προϲέλαβεν sic divisit A inter duos versus: προϲ—ελαβεν, προ—ϲελαβεν corr A2)

Ἀλλ’ εἰ, καθὸ ἐπὶ κτῆμα φέρεται, ἡ κτητικὴ ἔγκειται, οὐδὲν κωλύει καὶ πᾶϲαν γενικὴν παντὸϲ πτωτικοῦ ἐπὶ κτῆμα φερομένην κτητικὴν καλεῖν ἀντὶ γενικῆϲ. καθὸ οὖν γενική ἐϲτιν ἡ ἐμαυτοῦ, παρεδέξατο καὶ κτῆϲιν· καὶ δῆλον ὡϲ τῆϲ πτώϲεώϲ ἐϲτιν ἡ ϲύνταξιϲ, οὐχὶ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. μετελθοῦϲα γοῦν εἰϲ αἰτιατικὴν ἢ δοτικὴν κτήματόϲ ἐϲτιν ἀπαράδεκτοϲ, ὅπερ ἐπὶ τῶν κτητικῶϲ παρηγμένων οὐκ ἐνὸν ἐπινοῆϲαι· κατὰ γὰρ πᾶϲαν πτῶϲιν τῆϲ κτητικῆϲ παραγωγῆϲ [*](172 s) ἐγκειμένη ϲύνεϲτιν ἡ κτητικὴ ϲύνταξιϲ, ἐμόϲ -ἐμοῦ -ἐμῷ -ἐμόν, Ἀριϲτάρχειοϲ -Ἀριϲταρχείου -Ἀριϲταρχείῳ. καὶ ἐν μὲν τῷ οὐδὲν ὑπακούεται κατὰ κτῆϲιν, οὐδὲ μὴν ἐν τῷ Ἀρίϲταρχον, ἔν γε μὴν τῇ Ἀριϲτάρχου γενικῇ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἐγώ καὶ ἐμέ· πάλιν γὰρ ἐν γενικῇ μόνῃ τῇ [ἐ]μοῦ, οἶκόϲ μου, φίλοϲ μου. ὅπερ παρακολουθεῖ [*](esse ex possessivo pronomine et αὐτοῦ, non minus licet μου encliticum pro possessivo habere, ubi articulus accedit, quod absurdum est.) [*](ARGM. § 136, Nec magis eam ob causam credendum est ἐμόϲ possessivi genetivum in τοῦ ἐμαυτοῦ φίλου et similibus inesse, quia ἐμαυτοῦ ibi possessionem significat. etenim baec est genetivi vis, non pronominis possesnivi, quod perperam putatur cum αὐτοῦ compositum esse. res extemplo patebit, si pro genetivo accusativum ἐμαυτόν vel dativum ἐμουτῷ posueris. possessivorum autem pronominum et nominum omnes casus possessionem denotant (sic etiam in Κόρακοϲ πέτρα et ὑὸϲ κύαμοϲ genetivus possessionem significat, itaque possessiva notio tolleretur, si pro Κόρακοϲ vel ὑόϲ alius casus poneretur; contra in Νέα πόλιϲ et in similibus duorum nominum coniunctionibus utrumque per omnes casus flectere licet.)) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 cfr de pron 68, 2: ἐμαυτοῦ δούλῳ διελεξάμην . . . ἐν οἶϲ καὶ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, οὐκ αὐτῆϲ ὄν (scil τῆϲ ἀντωυμίαϲ) . . . τοῦ δὲ κτήματοϲ. — 16 —17 πάλιν —τῇ μοῦ, scil ὑπακούεταί τι κατὰ κτῆϲιν additur aliquid, quod possidetur.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 κολυει A1, corr A2 |ϲυναρ A1, supplevit A2 | ἐκδέχεϲθαι] fol 39 A || 3 τοιοῦτον] ν erasum in A | τὸ διὸ] τ scripsit A1, δια in ras A2 || 4 εκδεξαϲ—θαι divisit A1, corr A || 6 ᾠκείωται] οικειωται A, cfr adnot. criticam ad 1. de pron. 54,21 et 1. de coni. 221, 6 || 11 post παρηγμένων add ϲυντεθειμένων A2, quae leguntur etiam in m*, sed ab Ellebodio punctis ut spuria notata sunt recte nam etiamsi fortasse possint κτητικῶϲ ϲυντεθειμένα appellari Ἑλλήϲποντοϲ, Διόϲκοροϲ, similia, tamen de talibus dicere non licet quod de ἐμόϲ, Ἀριϲτάρχειοϲ: assumere ea posse etiam in nominativo, dativo, accusativo nomen alicuius rei quae possidetur || 13 post ἐγκειμένη una littera erasa in A | ϲυνεϲτι A || 14 interciditne Ἀριϲτάρχειον? | τῷ] το A. 17 μονη τη A et post τη una littera (ϲ?) erasa | ἐμοῦ A b, ἐ deleri iussit RSehneidex comm. p. 94*, quia diserte negavit Ap. bisyllabam formam usurpari posse cum nomine coniunctam ad significandum possessorem)

Ἔτι εἴπερ ἡ κτητικὴ ἐνέκειτο ἐν τῷ ἐμαυτοῦ, κἂν ἐπεδέχετό ποτε τὸ ϲχῆμα διϲϲὰϲ κτήϲειϲ, μίαν μὲν τὴν ἐγκειμένην ἐν τοῖϲ κτητικοῖϲ, ὥϲπερ καὶ ἡ ἐμόϲ ἔχει καὶ. ἡ ἐμόν, ἑτέραν δὲ τὴν ἐκ τῆϲ γενικῆϲ ἐγγινομένην, καθὸ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων κτητικῶν, Ἀριϲταρχείου ἀγροῦ πρόϲοδοϲ, κτῆμα γὰρ καὶ ὁ ἀγρὸϲ καὶ ἡ πρόϲοδοϲ (ἁπλῆ γὰρ νοεῖται ἡ ἐκ γενικῆϲ κτῆϲιϲ, Ἀριϲτάρχου ἀγρόϲ, Ἀριϲτάρχου πρόϲοδοϲ). καὶ πάλιν ἐπὶ τῆϲ κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐμὸϲ ἀγρόϲ, τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ πρόϲοδοϲ· [*](173 s) κτῆμα γὰρ καὶ ὁ ἀγρὸϲ καὶ ἡ πρόϲοδοϲ. οὐ δὴ ἐπὶ τοῦ ἐμαυτοῦ διϲϲή ποτε κτῆϲιϲ νοεῖται, ἀλλὰ μία ἁπάντοτε.

Τοῦτό γε δὴ ἀπεδείχθη ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ, ἐμαυτοῦ ἀγρὸν [*](Nomina pronominum compositorum noninveniuntur, neque magis compositorum genetivi possessivi cum nominativo aliam personam significante.) ἔϲκαψα, ἐμαυτοῦ φίλῳ ἀνεθέμην· τὴν μέντοι τῶν τοιούτων γενι- [*](c. XXIV.) κῶν εὐθεῖαν οὐκ ἔϲτιν εὑρεῖν οὔτε ἐν λόγῳ οὔτε ἐν χρήϲει δυναμένην ϲυνίϲταϲθαι, οὐ καθάπερ ἄλλα ἀτριβῆ ϲχήματα (ἐν ἀγνοίᾳ γὰρ τοῦ λόγου τινὲϲ γενόμενοι ὡϲ ἀτριβεῖϲ τὰϲ τοιαύταϲ εὐθείαϲ παραδέξονται), οὐδὲ μὴν ἐν ϲυντάξει τῇ κατ’ εὐθεῖαν, εἴγε οὐ ῥητὸν τὸ ἐμαυτόϲ ἢ ϲαυτόϲ, ἀλλ’ οὐδὲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ, ἐμαυτοῦ δοῦλοϲ ἔτυψεν, ἢ ἐμαυτοῦ δοῦλοϲ ἔτυψα, τῆϲ ἀϲυνθέτου γενικῆϲ τὴν ϲύνταξιν τῆϲ εὐθείαϲ παραδεχομένηϲ ὁμοίωϲ ἁπάϲαιϲ γενικαῖϲ, ὡϲ ἐν τῷ ὁ δοῦλόϲ [*](173 b) μου ἔτυψεν.

καὶ ϲυμφανὲϲ ὅτι οὐχ ἡ πτῶϲίϲ ἐϲτιν ἡ ἀπαράδεκτοϲ, τὸ δὲ ἐν αὐτῇ γενόμενον ϲχῆμα ϲύνθετον, ὅπερ ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν τῆϲ ἐκ προϲώπου γενομένηϲ διαθέϲεωϲ εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον. ὁ γὰρ οὕτω λέγων, ἐμαυτὸν ἔτυψα, διάθεϲιν ὁμολογεῖ τὴν ἐξ αὑτοῦ γενομένην εἰϲ αὑτόν, ὡϲ εἰ καὶ ἔλεγεν οὕτωϲ, ἐγὼ ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψα. τοῦ οὖν ῥήματοϲ ϲυνόντοϲ τῇ πλαγίᾳ πτώϲει κατὰ τὸ αὐτὸ ἀνέφικτον ἦν τι ἕτερον πρόϲωπον ἐν εὐθείᾳ πτώϲει ἐπινοῆϲαι, οὐ [*](174 s) λέγω κατ’ αἰτιατικὴν ἢ δοτικήν· οὐδὲ γὰρ αὗταί τι ἔξωθεν πρόϲωπον ἐπιζητοῦϲιν· ἡ μέντοι ἐπὶ κτῆμα φερομένη γενική, πρόϲωπον ἔχουϲα [*](ARGVM. § 138. Nominativi pronominum compositorum nec exstant et rationi repugnant; neque magis genetivi possessivi compositorum cum nominativis alias personas notantibus coniuncti inveniuntur, sed simulicium tentum genetivi.) [*](ARGVM. § 139. cuius rei causa non in casu genetivo posita est, sed in figura composite. nam compositum pronomen excogitatum est, ut ibi tantum nsurparetur, ubi verbum de eadem persona praedicatur quam pronomen denotat. atqne cum accusativo aut dativo pronominis reflexivi nominativum alterius personae numquam coniungi per se patet, quia accusativus aut dativus numquam. flagitat ut alterius personae notatio addatur; sed genetivus possessivus semper) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4—5 οὐ καθάπερ—παραδέξονται. aliae formae inusitatae tantum dici possunt, in quo numero fortasse nonnullos ἐμαυτόϲ ϲαυτόϲ ἐαυτόϲ posituros esse Ap. putat. — 6 οὐδὲ μὴν —εὐθεῖαν, scil τὴν ἐμαυτοῦ ἔϲτιν εὑρεῖν. neque potes ἐμαυτοῦ inven niri cum nominativo (alterius personae) conniunctum. — 7 οὐδὲ ἡ τ. ϲύνταξιϲ, scil ῥητή ἐϲτιν. — 16— 18 οὐ λέγω —ἐπιζητοῦϲιν. non loquimur de accusativo vel dativo, quia his casibus non adiungitur alius casus, ut adiungi debet genetivo possessivo. — 18 seqq. cfr de pron. 69, 7: τῇ ἐμωυτοῦ οὔποτε εὐθεῖα ϲυντάϲϲεται. τὸ δ’ αἴτιον προῦπτον. αἱ γὰρ ϲύνθετοι τῶν ἀντωνυμιῶν) [*](ADN. CRIT., DISCR. scr. IN Ab. 1 τοῦτό γε Uhlig, τοῦτο γὰρ Ab | ἐμαυτοῦ] fol 39v A, ante ἐμαυτοῦ rasura trium litterarum || 2 post ἀνεθέμην punctum posuit b cum | τὴν] τῆι A, sed ι in ras ab A2, quae manus etiam circumflexum addidit || 7 ἢ ῆ A, om b cum || 8 δοῦλοϲ ἔτυψα] δοῦλοι ἔτυψαν ci. Schoemann*; sed cfr infra 174,1 || 10 inter ετυψεν et και in A rasura novem litterarum, quarum septem, και εδον, etiamnunc dispiciuntur auctore Guttentagio, qui εδον complet in ϲχεδὸν | posterius ἡ om A1, add A || 12 γενομένηϲ] o in A ex α factum |τὸ αὐτὸ Soph. et s, αὐτὸ τὸ Ab 13 et 14 αὐτοῦ et αὐτόν b, sed in var. lect. spiritus correcti || 14 αὐτὸν om b cum || 15 τῇ] τ scripsit A1, η in ras A2. fort. scribendum indefinitum τῳ, cfr του 62, 4 et de adv. 122, 28 || 16 τι RSchneider in comm. 95*, το A, om b cum et m*)

ὅτι δὲ τὸ διάφορον πρόϲωπον αἴτιόν ἔϲτι τοῦ ἀκαταλλήλου, ϲαφὲϲ ἂν γένοιτο, εἰ ἡ ἐν τρίτῳ νοουμένη εὐθεῖα κατὰ τὴν ὑπαρκτικὴν ϲύνταξιν τῶν ῥημάτων ἐπινοηθείη καὶ ἐν πρώτῳ προϲώπῳ, εἰμὶ δοῦλοϲ· ἐφ’ οὗ εἰ καὶ προϲθείημεν τὸ ἐμαυτοῦ, κατάλληλα ἂν [*](personam eam quae possidetur requirit, itaque hunc casum pronominis reflexivi demonstrandum est cum nominativo alterius personae construi non posse. non potest autem, quia ille nominativus necessario verbi subiectum esset, reflexivum vero pronomen exigit, ut subiectum verbi ea persona sit, quam ipsum significat.) [*](ARGVM. § 140. neque ullam aliam ob causam nisi ob diversitatem personarum pronominis reflexivi et nominativi coniunctionem illam illicitam esse inde elucet, quod nihil obstat quin genetivus reflexivi cum nominativo coniungatur,) [*](ἰϲόζυγον ἀπαιτοῦϲι ῥῆμα, αἵ τε εὐθεῖαι ἐν τρίτῳ προcώπῳ νοούμεναι τὰ ῥήματα εἰϲ αὑτὰϲ ἐπάγονται . . . ϲαφὲϲ ὅτι οὐ ϲυϲτήϲεται τοιαύτη ϲύνταξιϲ, τῶν ῥημάτων οὐ δυναμένων προϲχωρεῖν οὔτε τῇ εὐθείᾳ διὰ τὴν ἀντανακλωμένην, οὔτε τῇ ἀντανακλωμένῃ διὰ τὴν εὐθεῖαν.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2— 3 ἡ ἐκ τοῦ κτήματοϲ εὐθεῖα. praepositio addita est, quia ἐκ τοῦ κτήματοϲ ἀνθέλκεται τὸ ῥῆμα. — 5 μεταξὺ πῖπτον propter ordinem verborum in subsequenti exemplo. — 12 — 236, 6 cfr de pron. 69, 13: Ἔϲτι μέντοι εὑρεῖν φράϲιν μετὰ γενικῆϲ καὶ εὐθείαϲ, ὅταν τὸ ῥῆμα μήκει μάχηται. πρώτου γὰρ καθεϲτὸϲ μετ’ εὐθείαϲ ϲυνταγήϲεται, ὅταν ὕπαρξιν ϲημαίνῃ τὸ ῥῆμα,) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 κτήτοροϲ, ἐπιζητοῦϲα δὲ τὸ τοῦ add Uhlig, in A leguntur κτηματοϲ vocis altera syllaba et tertia supra rasuram ab A scriptae, in linea autem dispiciuntur vestigia litterarum τοροϲ; RSchneider comm. 25 *κτήματοϲ in κτήτοροϲ mutari vult, deinde 1. 2 τούτου in τοῦ κτήματοϲ et l. 2 — 3 τοῦ κτήματοϲ in τούτου. Stadtmueller maluit γενικὴ 〈παρεπόμενον vel προϲερχόμενον vel προϲχωροῦν〉 πρόϲωπον ἔχουϲα τοῦ κτήματοϲ || 2 επιδεξαϲθαι A1 b, ἐπδείξαϲθαι A2. in m* quoqne ἐπιδείξαϲθαι, sed supra ει a correctore scriptum ε | καθὸ] καθὼ A, καθὼϲ b || 8 ἀλλ’ εἰ] αλλη A1, corr A2 | καὶ videtur delendum || 11 ἢ ἐμαυτόν del. RSchneider comm. 95 || 12 post αιτιον in A sex litterae erasae, fortasse repetitum αιτιον | τοῦ ἀκαταλλήλου] υ prioris vocis et initiale α alterius scripsit A2, A videtur τουκαταλληλου scripsisse. 13 ἡ] και A, καὶ ἡ b cum et Sophiano, sed καὶ sensu caret | κατὰ] fol 40r A. 14 ϲύνταξιν vocis litteras ϲυντα in ras A2 exaravit || 15 καταλληλα vocis ultimam litteram in ras A2)

Περὶ δὲ τῆϲ ἀνυποϲτάτου εὐθείαϲ ἡ ἀπόδειξιϲ πάλιν ἂν [*](c. XXV) γένοιτο τῇδε. Ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰϲ μὲν πλαγίαϲ πτώϲειϲ ἀναφέρεϲθαι ἐπ’ εὐθείαϲ τῶν μεταξὺ ῥημάτων τὴν μὲν ἐνέργειαν ταῖϲ εὐθείαιϲ ἀναπεμπόντων, τὸ δὲ πάθοϲ ταῖϲ πλαγίαιϲ, ὡϲ Διονύϲιοϲ ἔτυψεν Θέωνα, ἐγώ ϲε ἐτίμηϲα. (τὸ δὲ πάθοϲ ἐγγενόμενον κατὰ τὰϲ πλαγίαϲ μεθίϲτηϲιν αὐτὰϲ εἰϲ εὐθεῖαν, τῆϲ προκατειλεγμένηϲ εὐθείαϲ τρεπομένηϲ εἰϲ γενικὴν μετὰ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ, ἐγώ ϲε ἔδειρα, ϲὺ [*](175 b) ἐδάρηϲ ὑπ’ ἐμοῦ.) ἦν μέντοι καὶ τοῦτο ὁμόλογον, τό τινα διάθεϲιν ἐμποιῆϲαι οὐ μόνον εἰϲ ἕτερον πρόϲωπον ἀλλὰ καὶ εἰϲ τὸ ἑαυτοῦ. ἐξ [*](ubi nominativus cum verbo εἶναι coniunctus et pronomen eandem pesonam significant, velut in ϲαυτοῦ εἰ ὑπηρέτηϲ. in hoc enim et similibus enuntiatis verbum non abstrahitur a diversis personis in contrarias partes.) [*](ARGVM. § 141. Nominativum autem genetivorum ἐμαυτοῦ ϲεαυτοῦ ἑαυτοῦ exstare lane non posse hinc intellegitur. Obliqui casus referuntur ad nominativos, ac ba interposita actionem nominativis tribuunt, passionem obliquis (nisi si passio, quas inerat in obliquis, mutat hos in nominativum cum passivo coniunctum). stque hoc quoque constat, affcere aliquem posse etiam se ipsum, non modo alterum. iam ideo excogitata est duplex pronominis figura, praeter simplicem composita, affectionem ad eandem personam redeuntem signifcans. ac forma compositae concinit cum significatione. etenim quonam una persona est quae afficit et quae afficitur, una vox quoque ex duabus compositione facta est.) [*](τῆϲ ἐμαυτοῦ ἀκωλύτωϲ καὶ αὐτῆϲ ἐπιζητούϲηϲ ῥῆμα πρώτου προϲώπου ἐν τῷ ἐμαυτοῦ εἰμι ϲύμβουλοϲ, ἐμαυτοῦ εἰμι κατήγοροϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 7 —p 241, 2 cfr Choer. ad Theod. II 299,9 Hilg., qui Apollonium hoc in rhematico exposuisse dicit; et EM 496,17 — 32. EG 305,38—53. — 8 Ἔφαμεν: 107, 8. —8—14 Prisc. XVII § 135 176,6 H.: necesse est obliquos casus ad nominativos referri interpositis verbis actum quidem ad nominativos passionen vero ad obliquos reddentibus, ut Caesar vicit Pompeium, ego te diligo. passio vero facta per obliquos (activo coniunctos verbo) transfertur in nominativum pertinentem ad ipsam, quae patitur, personam (passivo coniunctum verbo), praedicutum vero nominativum quia ad agentem pertinet, transfert in ablativum, ut Caesar vincit Pompeium, vincitur Pompeius a Caesare, ego te diligo, tu diligeris a me. — 14 — 237, 7 cfr de pron 70, 1: αἱ διαθέϲειϲ οὐ μόνον ἔκ τινων ἐπί τιναϲ ἐγίνοντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοχειρία δρᾶϲιϲ, καὶ ὅϲα καὶ ἐν ἄλλοιϲ προϲώποιϲ ἐνοεῖτο, ταῦτα καὶ ἐπὶ ταὐτὰ πρόϲωπα μετῄει. ἐμερίζοντο) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 εῖ] A 3 et 5 ἐπίβολοϲ Uhlig = ἑπὴβολοϲ, quod coniecit Bekker in var. lect., ἐπίβουλοϲ Ab || 6 fort. τῆϲ cuνθέτων ϲυντόξεωϲ || 8 τῇδε ex A codicis ει δε fecit b conl. 256,1. 232,13. Soph. vel Ellebode ci. εἴγε || 11 δὲ Soph. vel Ellebode, δὴ Ab. vero Prisc. Stadtmueller voluit ante ἐγγενόμενον inseri μηκέτι || 12 post εὐθεῖαν tale quid desideratur: παθητικῷ ῥήματι ϲυμφερομένην. ac vide Priscianum)

«Εἴπερ οὖν αἱ πλάγιοι ἐπιζητοῦϲιν εὐθείαϲ, ἵν᾿  ἡ διάθεϲιϲ προφανὴϲ γένηται ἡ ἔκ τινοϲ γινομένη», πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ γενήϲεται ϲαυτόϲ; γενομένη γὰρ πλαγίαν ἐπιζητήϲει ἐφ’ ἣν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐρείϲειεν φήϲει τιϲ, «πῶϲ δὴ πλαγία οὖϲα ἐν τῇ ϲαυτόν οὐκ ἐπιζητήϲει [*](ARGVM. § 142. «Si autem obliqui nominativos poscunt —inquiet quispiam — cur is obliquus, qui inest in ϲαυτόν, non flagitabit nominativum, qui significet personam afficientem?» contra quem dicemus, nominativum satis verbo significari, et siquis ϲαυτόϲ finxerit cumque verbo transitivo coniunxerit, in eiusmodi enuntiato futuros esse duos nominativos, alterum pronomine, verbo alterum exhibitum, et flagitatum iri obliquum casum: hunc autem pronomine tantum, non verbo exhiberi posse.) [*](γοῦν αἰ μὲν ϲύνθετοι τῶν πλαγίων εἰϲ τὰ αὐτοπαθῆ τῶν προϲώπων, αἱ. δ’ ἁπλαῖ εἰϲ τὰ ἀλλοπαθῆ. ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμὲ ἔπαιϲαϲ. et de pron. vel potius de verbo 114, 5: ἐπεὶ πολλάκιϲ αἰ ἐκ τῶν ῥημάτων ἐνέργειαι οὐ μόνον ἐξ ἑτέρων προϲώπων εἰϲ ἕτερα ἀπετελοῦντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοπάθειαί τινεϲ ἐγίνοντο, τουτέϲτιν ὅτε ἓν πρόϲωπον τὸ τε δρῶν καὶ τὸ δρώμενον, ἀπετελεῖτο διϲϲὸν ϲχῆμα τῶν ἀντωνυμιῶν, τό τε ϲύνθετον, ὅπερ καλεῖται ἀντανακλώμενον, καὶ τὸ ἀλλοπαθέϲ, ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲα ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲα ἐμαυτῷ ἐλάληϲα.) [*](TESTIM. ET ADN EXEG. 2—7 cfr Prisc. XVII § 136 176,14 H.: Et Graeci quidem composita invenerunt pronomina quibus utuntur, quando eadem persona in sese ve in suam, ut dictum est, possessiconem facit aliquid, quae ἰδιοπαθῆ vel ἀντανάκλαϲτα vocant, id est sui passa vel α se patientia sive refractiva translative a corporibus, quae in se refringuntur; simplicia vero ἀλλοπαθῆ nominant, id est extrinsecus passionem facientia vel patientia, ut doceo te, doceor a te. — 6 ἐδείχθη: in rhematico. ad ἀλλοπαθῆ cfr etiam Prisc. XIII 15,27.) [*](ADN. CRIT., DISCR SCR. IN Ab. 4 ταὐτό Uhlig et subiecit virgulam, αὐτὸ Ab. cfr 178, 11 | διατεθὲν καὶ διατιθὲν] διατεθεν A m*. sed in A sequitur rasura novem fere litterarum, quarum tres primae και etiamnunc certo dispici possunt διατιθεν vocis vestigia non Guttentagius, at Βekkerus se vidisse dicit. in b activum participium solum legitur || 6 αὐτοπαθέϲ] b cum s et EIlebodio, αὐτοπαθῆ A, accentum add A2, o rasura factum est ex α. sequitur rasura qunque fere litterarum, quarum duae primae dispici possunt: τα. fortasse τα γαρ bis scriptum, semel deletum est προϲώπων codd. et edd, cui scripturae suffragantur subsequentia, repugnant antecedentia et Prisc.; recte coniecisse videtur Hilgard ἀντωνυμικῶν (cfr 11,27. 107.20) | ἀλλοπαθῆ] αλοπα A2 in ras || 7 αλλου προϲωπου A2, αλλων προϲωπων A1b || 8 διατιθὲν] posterius ι in ras A || 9 διατθέμενον] posterius ι in ras A2 || 12 |—14 verba πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ —ἐρείϲειεν hic locum non habere intellexit RSchneider comment. 95*, sed iniuria dicit haec)

Ἔτι κἀκεῖνό τιϲ ἐπιζητήϲει, ὡϲ. «εἴπερ ἐκ τοῦ ῥήματοϲ παρυφίϲτατοι εὐθεῖα, οὕτωϲ καὶ ἐκ τῆϲ ἐμαυτόϲ καὶ ϲαυτόϲ ὑποϲτήϲεται πλαγία κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, [*](ARGVM. § 143. Atque hoc quoque dixerit quispiam, cur non sicut verbo exhibeatur simul nominativus, ita in ἐμαυτόϲ et ϲαυτὸϲ formarum initio obliqui inesse possint. at non unns obliquus, sed tres, genetivus, dativus, accusativus, in illarum formarum initio inessent; ergo dobiae formae praeferrentur ceris et distinctis.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 —2 cfr de pron. 70, 6, quae subiciuntur verbis modo allatis: τῶν ῥημάτων τὰϲ εὐθείαϲ ἐν αὑτοῖϲ δηλούντων, εἴγε πᾶν ῥῆμα εὐθῖαν ἔχει ἐγκειμένην. —2 —4 cfr [de pron.] 114, 28: εἰ οὖν ϲυϲταίη ἡ ἐμαυτόϲ καὶ μετ’ αὐτῆϲ ῥῆμα τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ϲυντάϲϲοιτο, γένοιντ’ ἄν δυνάμει δύο εὐθεῖσι. δύο δὲ εὐθεῖαι οὐδέποτε θέλουϲι ϲυντάϲϲεϲθαι ἐν ταῖϲ ϲυντάξεϲι τῶν ῥημάτων, ἀλλὰ πλάγιτοϲ καὶ εὐθεῖα. —7— 239, 8 cfr de pron. 70, 11 —14. 18—19: Ἀλλά, φαϲιν, οὐδὲν κωλύει ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ἐν τῷ ἐμαυτόϲ καὶ τὸν αὐτόϲ εὐθεῖαν ἐγκεῖϲθαι, ὅθεν καὶ τὸ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα πλάγιον μὲν νοεῖϲθαι ἐν τῇ ἀρχούϲῃ κατὰ ϲύνθεϲιν, εὐθεῖαν δέ, ᾗ καὶ ϲυντάϲϲεται τὸ ῥῆμα, ἐν τῇ κατὰ τέλοϲ.) [*](verba glossema esse ad subsequentem interrogationem πῶϲ δὴ πλαγία —διάθεϲιϲ ascriptum. est aliud argumentum (fortasse ex alio Apollonii libro depromptum), quo demonstratur ϲαυτόϲ nominativum ratione carere. nos olim coniecimus l. 11 scribendum esse: εἴπερ οὖν αἱ εὐθεῖαι ἐπιζητοῦϲιν πλαγίουϲ, et πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ κτλ. apodosin esse ad hanc protasin, ante φήϲει τιϲ autem retinebamus punctum. priorum editionum || 237,13 γενομένη) prius ε A2 scripsit in ras | γὰρ] fol 40v A | ἐπιζητήϲει] ει in ras A2, sequitur rasura etiam unius litterae. fort. A1 ἐπιζητήϲειε scripserat) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 ϲαυτὸν] primam syllabam A2 scripsit ante versus initium, quae manus easdem litteras in exitu antecedentis verens erasisse videtur || 3 ϲαυτὸϲ] ϲ fnale in ras A2, A1 videtur v scripsisse | ἔπαιϲαϲ] επεϲαϲ A1, αι supra scripsit A2 | quae Bekkerus ad hunc versum annotat, referenda sunt ad p176, 2—4 || 4  —5 δι’ ὃ—ῥήματοϲ om A1, add A2 in mg || 4 δι’ ὦν b cum s mg, δύο δὲ ci. Stadtmueller | δύναιτο b cum s || 5 post παρυφι, quod A in exitu versus habet, A2 erasit ϲ eandemque litteram praescripsit subsequenti versui. παρυφιϲταμενηϲ A, sed pars ultimae litterae erasa || 7 post κακεινο in A videtur erasum esse εϲτιν | ἐπιζητήϲει] ἐπιϲτήϲει ci. Uhlig conl. 156, 27, vide RSchneider comm. ad 77, 28 104. Schoemann * ἐπιζητήϲει retinet, sed πῶϲ pro ὡϲ scribendum esse conicit et postea οὐ pro οὕτωϲ. Stadtmueller ci. ἐπιζητήϲει, εἰ, ὥcπερ || οὕτωϲ] c in A erasum | posterius καὶ compendio in ras scr. A2 || 9 post αρχον in A quinque litterae erasae; trium ultimarum vestigia etiamnunc certo dispici possunt: κον prima et altera fortasse erant τι. videtur igitur αρχοντικον in A fuisse, confusum ex ἄρχον et ἀρκτικόν ac dubitare licet, an pro ἄρχον scribendum sit ἀρκτικὸν, quod legitur 17,28. 128,19. 131, 4. 132,12. 166,17. 180,6. 324,12. 329,15. de pron. 43,4. 58, 20. de adv. 201, 2)

Ἀλλ’ ἴϲωϲ πρὸϲ τὸ τοιοῦτόν τιϲ πάλιν ἐνϲτήϲεται, ὡϲ «τα ἀμφίβολα πρὸϲ τῶν ϲυνταϲϲομένων ἐκλύεται· εἴπερ οὖν τὰ ϲυνιόντα τῶν ῥημάτων οὐ πρὸϲ πᾶϲαν πλαγίαν πτῶϲιν εὐθέτιϲται ϲυνίϲταϲθαι, ἀλλ’ ἃ μὲν γενικὴν αἰτεῖ, ἃ δὲ αἰτιατικήν, τινὰ [*](177 b) δὲ δοτικήν, διὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ῥήματοϲ τὸ ἄδηλον τῆϲ πτώϲεωϲ προφανὲϲ γενήϲεται. φέρε γὰρ εἶναι τὸ τοιοῦτον, ἐμαυτὸϲ ἀκούω· τὸ ἀκούω γενικὴν μηνύει ἐγκειμένην, ἐφ’ ἣν φέρεται· ἐμαυτὸϲ τύπτω· [*](ARGVM. § 144. Nec licet huic argumento opponi, saepius dubia illustrari verbis eonionctis, atque ubi ἐμαυτόϲ cum ἀκούω coniunctum sit, intellectum iri genetivum, — ubi cum τύπτω, accusativum. etenim sunt verba quae cum duobus casibus iungantur, velut dicere possumus τέμνω ϲέ et τέμνω ϲοί, quocirca in ἐμαυτὸϲ τέμνω dubitaremus utrum accusativus an dativus intellegendus esset.) [*](Ἀλλά γε πρὸϲ τοῦτο ῥητέον . . . ὡϲ καὶ ἄδηλοϲ ἡ φράϲιϲ γενήϲεται· πότερον γὰρ ἡ ϲυγκειμένη γενικὴ ἐϲτιν ἢ δοτικὴ ⟨αἰτιατικὴ⟩, οὐ γνωϲτόν, τοῦ τέλουϲ ἐκθλιβέντοϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 χωρὶϲ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ =  χωρὶϲ τῆϲ αὐτόϲ. vide Adn. ex. ad 87, 1 huius ed. — pro ἐμέ φημι exspectatur ἐμὲ ἔπαιϲα. at fortasse tradita scriptura ita interpretanda est: ut si cum Homero (N 269) omisso epitagmatico pronomine ἐμέ φημι dicamus. vide 139, 22. 151, 26. de pron. 41, 28. 47, 5. 3 —8 [de pron.] 115,16: πῶϲ οὐχὶ βίαιον τετριμμένον ϲχηματιϲμὸν παρώϲαϲθαι, καὶ ἀτριβῆ καὶ ἄκλιτον καὶ ἔτι ἀμφίβολον παραδέξαϲθαι; πάλιν γὰρ τὸ ϲυντιθέμενον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἢ γενική ἐϲτιν δοτικὴ αἰτιατική. —10 —11 οὐ πρὸϲ—ϲυνίϲταϲθαι nom ita comparata sunt, ut cum omni casta iungantur. ad ϲυνίϲταϲθαι cfr 261, 13.) [*](AND. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 pro priore ἔπαιϲα A επαιϲαϲ, sed finale c adrasum 2 φημι Am*, ἔπαιϲα b cum Porto || 2 — 3 ἐμποδὼν τοῦ b cum s, εμποδον το A. ad accusativum articuli cfr RSchneideri comm. ad 46, 27,ad εμποδον Adn. crit. ad 214,9 huius ed. || 5 η εμου η εμε η εμοι A, ἡ ἐμοῦ ἢ ἡ ἐμέ ἢ ἐμοί b. sed neque hic ordo neque codicis aptus est exemplis antecedentibus, propter quae praeposuimus accusativum | ἦν] εἰ ci. Sophianus et περιϲϲὸν ἡγητέον 7 pro apodosi habuit enuntiati condicionalis. sed hoc asyndeton non est offensioni 8 τοιοῦτόν] v in A erasum || 9 πρὸϲ τῶν] προτων A1, ϲ inseruit A 10 ϲυνιόντα] ϲυϊοντα A, ϲυνόντα b cum Dudithio in mg s, ac iam Soph. vel Ellebode deleverunt ι in m*. cfr τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα 146,5. 180,4 || 11 εὐθέτιϲται Uhlig, ευθετειϲθαι A. cfr 169, 19. de adv.140,11 et εὐθετιϲμόϲ ibid.144,19. εὐθετεῖται b cum s et Sophiano. εὐθετε mavult RSchneider | ϲυνίϲταϲθαι] post ϲυ, quod A in exitu versus habet, A2 v erasit eandemque litteram sequenti versui praescripsit | μὲν γενικὴν] μεναιτιγενικην A, sed αιτι inductum || 13 τὸ] in ras A2 ||post τοιουτο in A rasura unius litterae || 14 ante ἐμαυτὸϲ Sylburgius ci. addendum esse ἐν δὲ τῷ)

Τὸ δὲ μεῖζον, εἰ καί τιϲ ἀποϲταίη τῆϲ τοιαύτηϲ ἀποδείξεωϲ, πάλιν μάτην τὰ τῆϲ ζητήϲεωϲ καταϲτήϲεται· παραδεχθεῖϲα γὰρ ἡ ἐμαυτόϲ ἄκλιτοϲ γενήϲεται. οὔτε γὰρ κατὰ τὸν λόγον τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ δύναται κλίνεϲθαι, λέγω ἐν μέϲῃ τῇ λέξει, καθὸ ἅπαξ ϲυντεθέντα τὰ πτωτικὰ ἄκλιτά ἐϲτιν· ἀλλ’ οὐδὲ κατὰ τὸ τέλοϲ· ἀεὶ γὰρ ἡ εὐθεῖα ἕϲτηκεν μετὰ τοῦ ῥήματοϲ, ἐγὼ ἀκούω ϲου, ἐγὼ ἐτίμων ϲε, ἐγώ ϲοι χαρίζομαι. καὶ δὴ ἐν τῷ ἐμαυτὸϲ ἔτυψα ἡ αἰτιατικὴ νοείϲθω ἐκ τοῦ ἔτυψα. οὐχὶ οὖν γενήϲεται ἄκλιτοϲ ἡ ἐμαυτόϲ κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ διὰ τὸ ῥῆμα, κατὰ δὲ τὸ ἄρχον διὰ τὴν ϲύνθεϲιν; καὶ εἰ τοῦτο ὑγιέϲ, πῶϲ οὐχὶ μάταιον τῆϲ ἐμαυτοῦ ζητεῖν εὐθεῖαν; γενομένηϲ γὰρ ἡ [*](178 b) [*](ARGVM. § 145. Ac si omnis haec demonstratio pro nihilo ducitur, tamen hanc quaestionem, nonne ἐμαυτόϲ nominativus fingi possit, vanam esse apparebit. fac enim admitti eum, indeclinabilis erit, quia nec media in voce flecti poterit, nec in extrema.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐκεῖνο ἀνακύψει. ex illa observatione hoc argumentum emerget, exsistet. cfr ad verbi usum 68,12. 287,14. —2 —3 ad τέμνω ϲοί, γυμνάζω ϲοί vide Adn. crit —4— 5 οὐδὲ—βοηθεῖται. nam ae id quidem fieri potest, ut articulis ad pronone compositum appositis adiuvemur et omnis de casu dubitatio tollatur. — 6 ad ϲυνηθεϲτέρᾳ comparativum cfr Adn exeg. ad 88, 8 huius ed. — 7 — 241,2 cfr [de pron.] 115,9—5. Καὶ ἐγίνετο τὸ ϲχῆμα ἄιλιτον. οὔτε γὰρ κατὰ τὸ τέλοϲ κλίνεϲθαι ἠδύνατο, ἐπεὶ μετὰ ῥήματοϲ ἡ ϲύνταξιϲ τῆϲ εὐθείαϲ οὖϲα οὐδέποτε πλάγιον ἀναδέχεται . . . οὔτε μὴν κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπε ἅπαξ τὰ ϲυντιθέμενα ἄκλιτά ἐϲτιν. εἰ οὖν οὐκ ἔχει ἡ ἐμαυτόϲ γενικὴν καὶ τὰϲ ὑπολειπομέναϲ, οὐδ’ ἡ γενικὴ καὶ αἱ ὑπολειπόμεναι ἕξουϲιν εὐθεῖαν. et de pron. 70,15 —17: ⟨ἄκλιτον⟩ μένει τὸ ϲχῆμα καὶ κατὰ τὸ τέλοϲ καὶ κατὰ μέϲην λέξιν, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ, ὅτι πάντοτε ἡ εὐθεῖα ϲύνεϲτι πάϲῃ πλαγίῳ, κατὰ δὲ μέϲην λέξιν, ᾖ τὰ ϲυντεθέντα ἀκίνητα. —10—11 ἅποξ —ἄκλιτά ἐϲτιν] patet hoc de priore parte vocum compositarum dici. — 16 γενομένηϲ. mente supplendum τῆϲ ἐμαυτόϲ.) [*](ADN. CRIT., DISCR.. SCR. IN Ab. 2 —3 τέμνω ϲοί tuentur hi loci, 297,17 et de adv. 130,1: Διονύϲιοϲ τέμνει Ἀπολλωνίω· τοιοῦτον γάρ τί ἐϲτι, τέμνει τι εἰϲ περιποίηϲιν Ἀπολλωνίου. sed dubitatione non caret γυμνάζω ϲοί, praesertim conlatis 299,8 et 9. 298,12. fortasse hoc quoque loco Ap. γυμνάζομαι ϲοί scripsit, quamquam medio verbi posito dubitari nequit, quis casus adiungendus sit || 3 καὶ] fol 41r A β 4 τέμνω eiecit Uhlig | παραθεωϲ A. 5 αρθρων A, ἄρθρου b cum Porto | μένον] videtur aut ἐμμένον scribendum esse aut ἐν ante τῇ ϲυνηθεϲτέρᾳ inserendum. (186,5 παραμένω cum dativo usurpatur. 15,15 et 119,21 ἐμμένω sine casu obliquo dicitur.) || 13 14 καὶ δὴ —ἔτυψα ab hoc loco aliena esse recte censet Buttmann. fortasse inserenda sunt post δηλωθήϲεται» || 16 γενομένηϲ] RSchneider flagitat participium coniunctum γενομένη)

Ἀκολούθωϲ μέντοι προϲκείϲεται καὶ τὸ αἴτιον τοῦ μὴ ϲυντεθῆναι [*](Quamobrem ne ἐγώ quidem curs αὐτός compositum sit.) τὴν εὐθεῖαν. ἔϲτω γὰρ ϲύνταξιϲ ἡ ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα καὶ παθητικῶϲ ἐγὼ αὐτὸϲ ὑβρίϲθην, ἐφ’ οἷϲ ὁμόλογόν ἐϲτιν ὡϲ ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ αἱ ἐγγενόμεναί εἰϲ διαθέϲειϲ, ἥ τε τοῦ ὑβρίϲαντοϲ τε τοῦ ὑβριϲθέντοϲ. (εἰ γὰρ πάλιν μοναδικὴ γένοιτο ἡ διάθεϲιϲ ἐκ τοῦ αὐτοῦ [*](179 s) προϲώπου εἰϲ τὸ αὐτό, ὥϲτε φάναι ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα ἐμέ, ὑποϲτρέψει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ τὴν ϲύνθετον πλαγίαν ἐν τῷ ἐμαυτὸν ὕβριϲα) —ϲαφὲϲ δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ αἱ ϲυνθέϲειϲ πρὸϲ ἐξαλλαγὴν τῶν κατὰ παράθεϲιν ἐπενοήθηϲαν. εἰ γὰρ τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν εἶχον τοῖϲ κατὰ παράθεϲιν, κἂν πάντωϲ παρέλκοντα ἦν τὰ ϲυντιθέμενα τῶν ϲχημάτων. διαφέρει τὸ χὴν καὶ ἀλώπηξ τοῦ χηναλώπηξ, τὸ μιϲῶν [*](ARGVM. § 146. lam dicetur etiam, cur nominativus pronominis personalis (ἐγώ) non compositus sit cum αὐτόϲ in pronomer signifcationis reflexivaee ln his enuntiatis ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα et ἐγὼ αὐτὸϲ ὑβρίϲθην duas cogitamus personas, et eam, quae violavit, et violatam. (ei enim una eademque persona violavit et violata est, rursus usurpatur obliquus casus compositi pronominis, ὕβριϲα ἐμαυτόν). — atque hoc quoque apparet, compositione excogitatas esse, ut aliquid a parathesi diversum notaretur. ergo si ἐγαυτόϲ aliud quid significaret atque ἐγὼ αὐτόϲ, facta esset compositio. at ἐγαυτόϲ vi non differret ab ἐγὼ αὐτόϲ. simplices pronominum obliqui casus transitum actionis ad aliam personam significant, compositi autem obliqui ab hoc transitu alieni sunt quae differentia quia in nominativo locum habere nequit, nominativus non est compositus.) [*](TESTIM. ADN. EXEG. 2 οὐκ ἐγγενήϲεται ἡ εὐθεῖα. excipit Ap. de pron. 69,18. 113,19 unum locum Μετοίκων, comoediae Platonis aut Pherecratis, ubi ioci causa ἐμαυτόϲ dictum esse tradit. — 3—p242,8 c scholia Dionysiana 265,28—266, 3 Hilg. (Stephani): καὶ ζητεῖται, διὰ τί τὸ ἐμοῦ αὐτοῦ εἰϲ τὸ ἐμαυτοῦ καὶ ἐμοὶ αὐτῷ εἰϲ τὸ ἐμαυτῷ καὶ ἐμὲ αὐτόν εἰϲ τὸ ἐμαυτόν, ἡ δὲ ἐγὼ αὐτόϲ οὐ ϲυντίθεται. Καὶ ῥητέον ὅτι ἐπεὶ ἀμετάβατόϲ ἐϲτιν εὐθεῖα, οἶον οὐ μεταβαίνουϲα ἐπὶ ἕτερον πρόϲωπον· ἡ ⟨δὲ⟩ ϲύνθεϲιϲ ἐπενοήθη πρὸϲ διάφορον ϲημαινόμενον. ὃ δὲ λέγω τοιοῦτόν ἐϲτιν· αἱ κατὰ διάλυϲιν ἀντωνυμίαι, ἤτοι κατὰ παράθεϲιν, καὶ αὐτοπαθεῖϲ εἰϲι καὶ ἀλλοπαθεῖϲ, οἶον καὶ τὸ ἴδιον λαβοῦϲαι πρόϲωπον καὶ [τὸ] ἀλλότριον δύναμαι γὰρ λέγειν ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούω καὶ ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούει· ἡ δὲ ϲύνθετοϲ τὸ ἴδιον μόνον ἔχει, ἐμαυτοῦ ἀκούω, καὶ ἔϲχε διαφορὰν πρὸϲ τὴν κατὰ διάλυϲιν. et scholia Dion. 266,8 H.: εἰ ἐν εὐθείᾳ τὴν ϲύνθεϲιν ποιήϲαιμεν ἑγαυτόϲ λέγοντεϲ, δύο ἔϲονται εὐθεῖσι, ὅπερ ἀδύνατον. et EM 496,32 —53. EG 306,1—16.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 πλαγίαν] in A v ex ϲ rasura factum est ὡϲ καὶ b cum Porto, ωϲ καν A. | ουϲων in mg add A2 || 2 ουκ εγγενηϲεται A, οὐ γενήϲεται b || 4 ϲύνταξιϲ] prius ϲ et ι A habet ab A2. A1 pro ϲ scripserat o; pro ι quid scripserit non liquet | ἐγὼ] εγ in ras A2 || 5 εφ’ οιϲ A, ἐφ’ ἦϲ b cum s et m* || 6 ὑβρίϲαντοϲ] alterum ϲ in exitu versus add A || 7 ει in ras A2, η A1 || 8 ὥϲτε φάναι b cum Porto et ELLebodio, φαναι ωϲτε A, quod Sophianus corrigendum esse putavit in φανερὸν ὡϲ ἐν τῷ || 11 ει in ras A 12 post παράθεϲιν ex antecedentibus repetivit ἐπενοήθηϲαν A || 13 του χηναλωπηξ in mg add A2 | μιϲειν A)

Οὐ μόνον δὲ αἱ ἀντωνυμίαι ἐκ τῶν πλαγίων ἀρχὴν ἔϲχον [*](c. XXVII) ϲυνθέϲεωϲ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀλλήλων· οὐ γὰρ δή γε ἡ τούτου εὐθεῖα πάλιν ϲυϲτατή. ἡ γὰρ τοῦ ῥήματοϲ ϲύνταξιϲ τὴν ἐν τοῖϲ δύο προϲώποιϲ μετάβαϲιν δηλοῖ· τὸ γὰρ ἀλλήλων ἤκουϲαν τοιοῦτόν τί ἐϲτιν, ἄλλοι [*](180 s) ἄλλων, ἀλλήλουϲ ἔπαιϲαν, ἄλλοι ἄλλουϲ. ἐγγενομένηϲ γὰρ τῆϲ εὐθείαϲ ἐν τῷ ἄλληλοι νοηθήϲεται τὸ ἄλλοι ἄλλοι, ὅπερ ἄλογον· οὐ [*](ARGVM. § 147, Nec solum pronomina ab obliquis demum casibus incipiunt compositionem, nominativum non componunt, sed etiam ἀλλήλων nomen. verba enim cum hac voce coniuncta significant actionem in alteram personam [vel a alteras personas] transeuntem, velut ἀλλήων ἤκουϲαν significat ἄλλοι ἄλλων. At ἄλληλοι nominativi sensus esset ἄλλοι ἄλλοι, quod ratione caret. nimirum sententia enuntiati propter hos duos nominativos absoluta non esset [sed desideraret alter nominativus alterum verbum].) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 — 4 οὖν. si ὅπου γ᾿ οὖν —τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ scripta ab Apollonio sunt coniunctio conclusiva adl.10 0—12 antec. pag. referenda est, sicut ea quae 1 legitur. — 9—p 244,9 Choerob. in Theodosii canones 299,11 H: περὶ τοῦ ἀλλήλων, διατί οὐκ ἔχει εὐθεῖαν, ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ Ἀπολλωνίου, θεῷ φίλον, μαθηϲόμεθα. Prisc. XVII § 139 p 177, 19—23 H.. Praeterea sciendum, quod illud quoque, quod apud Graecos dicitur per solos obliquos compositum casus, ἀλλήλων κήδονται, ἀλλήλοιϲ παρέχουϲιν, ἀλλήλουϲ φιλοῦϲιν, necessarid invicem actum et passionem alterius in alteram personam uno eodemque casu significat nec potest  nominativo proferri. cfr praeterea supra 43,15 —44, 5. de pron. 34,1. 51, 27. 70, 27 — 71,8. [de pron.] 115, 3: ἐκεῖνο ἐξ εὐθείαϲ καὶ πλαγίου ϲυνέϲτηκε, λέγω δὴ τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ, καί οὐκ ἔϲτιν αὐτοῦ ἡ εὐθεῖα δύο γὰρ εὐθεῖαι, ὡϲ ἔφαμεν, μετὰ ῥήματοϲ ἀϲύϲτατοί εἰϲιν. A Ο l 48, 23 seqq. EM 67, 50. EG 37, 1. — οὐ μόνον αἱ ἀντωνυμίαι dicit Ap., quia ἀλλήλων non magis in pronominum. numero habebat quam ἄλλοι. — 13 γὰρ referendum est ad 10: οὐ ϲυϲτατὴ ἡ εὐθεῖα.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 ἄλλα] fol 41 v A | ει in ras A 2 εϲημανεν A, sed post α una littera erasa est || 3 — 4 ὅπου—τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, quae post 1 — 3 plane supervacanea sunt, fortasse aliena manus addidit, quibus eiectis aptissime αἰ πλάγιαι κτλ. subsequuntur post νυνὶ δὲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει 3 γ’ οῦν] γουν A, γοῦν b || 4 προεχωρηϲεν A1, ϲ praepositioni add A2 | ante αἱ scripserat A καὶ, quod rasura paene deletam est || 6 οπερ ουκ ενεχωρει om. A1, add in mg A || 7 καὶ om b || 8 ϲυνθέϲεωϲ] primum ϲ in ras A 9 ante ἀρχὴν add τὴν b cum s || 10 post το una littera erasa in A || 11 ϲύνταξιϲ] νταξιϲ A2 in ras || 13 post ἄλλων in A alterum αλλων erasum | post ἄλλουϲ addi iubet RSchneider propter 180, 15: ἀλλήλοιϲ ἐχαρίϲατο, ἄλλοι ἄλλοιϲ γὰρ | exspectatur δὲ, sed vide Adn. ex.)

Ἔϲτιν γε μὴν οὐχ ὅμοιον τῇ ἀντωνυμικῇ ϲυνθέϲει. ἡ μὲν γὰρ τὴν αὐτοπάθειαν ϲημαίνει, ἑαυτοὺϲ ἔτυψαν, ἡ δὲ τὴν ἐκ προϲώπων πρὸϲ ἕτερα πρόϲωπα μετάβαϲιν. τὸ γὰρ

Φαίνεται [*](180 b) δ᾿  ὅτι καὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ ϲύνταξιϲ, πλαγίαν ἐπιζητοῦϲα καὶ εὐθεῖαν, δεόντωϲ τὴν εὐθεῖαν ἐν τῷ ἄρχοντι μέρει ἤνωϲεν, ἵνα κατὰ τὸν λόγον τῆϲ φωνῆϲ ἀκίνητοϲ μένῃ καὶ κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ διὰ τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα· τὸ τέλοϲ δὲ κινεῖται κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ. [*](ARGVM. § 148. Differt autem ἀλλήλων quadamtenus ab sensu pronominum reflexivorum. haec enim personam agentem etiam pati significant, recivproca autem vox ἀλλήλων transitum indicat actionis ad alias personas. quocirca notavit Trypho locum Pindari, ubi ϲφίϲιν αὐτοῖϲ pro ἀλλήλοιϲ usurpatum est.) [*](ARGVM. § 149. Recte nominativus, qui in ἀλλήλων cogitatur, initiali parti vocis tributus est, quae pars immutari nequit, obliquus finali, quae flecti potest, quia) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. ϲυγκατατιθέμενοι = probantes, ut 194,15. 296, 5. 326, 4. — 14—p 244, 9 cfr de pron. 71, 2—8: ἡ λέξιϲ (scil ἀλλήλων) οὕτε ἀμφίβολοϲ οὔτε ἀκλιτοϲ, οὐκ ἀμφίβολοϲ μέν, καθὸ ἐπ τέλει ϲυντεθεῖϲα ἡ πλάγιοϲ δεόντωϲ πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἐκλίνετο, ἀλλήλοιϲ ἔδωκαν, ἀλλήλουϲ ἔπαιϲαν· κλιτικὴ δέ, καθὸ οὐδὲν ἦν τὸ κωλῦϲαν τὸ τέλοϲ κλίνειν, τῆϲ εὐθείαϲ κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ νοουμένηϲ, ἥτιϲ καὶ ἕνεκα τοῦ ϲυντεθῖϲθαι ἀκίνητοϲ ἐφυλάϲϲετο, καὶ ἕνεκα τοῦ τὴν εὐθεῖαν ἐν τοῖϲ μεταβατικοῖϲ προϲώποιϲ πάντοτε ϲυνυπάρχειν. — 15 ἥνωϲεν. hoc verbum saepissime de compositione dicitur, cfr e. g. 270, 3. 317,21. 322,1. nominatius in priore parte ἀλλήλων vocis compositus est cum altera parte. — κατὰ τὸν λόγον τῆϲ φωνῆϲ, quiod prior vocis compostae pars immutabilis est. — 16 διὰ τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα, quia verbum coniunctum semper flagitat nominativum. — 17 κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ, prout postulat constructio.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 διάνοιαν add Uhlig, λόγον Ellebode. διά〈νοιαν〉, τὸ Hilgard || 5 τρωϲηται A1, corr A || 6 τῷ] το A. | τρωϲηται A1, corr A || επιαλτου A, Ἐφιάλτου b. cfr OSchroeder proleg in Pindarum 16,15 | ϲυγκαθιέμενοι OSchneider Z. f. Alt. 1843 647 | τῷ b cum Dud., ac iam in mg m* ascriptus est dativus; A. το || 11 ἐν om b. cfr Adn exeg. ad 79, 7 et Adn crit. ad 131, 9 huius ed || 13 ἀλλ᾿  b || 14 δὲ ὅτι b 15 post ἵνα in A videtur και erasum esse || 16 μένῃ] η in ras A || 16 — 17 κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ Stadtmueller vidit post κινεῖται traiciendum esse || 17 το τελοϲ δε in ras A2, deinde in exitu versus vestigia κ syllabae, quam A2 hic. erasit et subsequenti versui praescripsit)