De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

Τῶν ἐξαιρέτωϲ παρεπομένων ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ κατειλεγμένων [*](Iam exponendum est, quo pacto omnino oriantur soloectant.) [*](194 med. s)  ἐν τῷ πρὸ τούτου, ἀναγκαίωϲ καὶ περὶ τῶν κοινῇ αὐταῖϲ παρεπομένων μετὰ καὶ τῶν ἄλλων τοῦ λόγου μερῶν πειραϲόμεθα διαλαβεῖν, καθὸ ὃ μὲν αἴτια γίνεται ϲ,ἀκαταλληλότητο ἃ δὲ ἀδιαφορεῖ, ὥϲ γε ἔϲτιν τὸ πρῶτον ἐπινοῆϲαι ἐξ αὐτῶν τῶν ἀντωνυμιῶν. —

[*](c. ΙΙ.)

Ἐπιταγματικὴν καλοῦϲιν τὴν αὐτόϲ, καθό, φαϲίν, ἐπιτάϲϲεται [*](praecipue αὐτός, sed οὑτος quoque et ὅδ᾿ non solum de tertiis personis usurpantur, sed etiam adiunguntur, ubi de primis aut secundis sermo est.) [*](Axαvε. β I. ueniam enumeravimus quae pronominum tantum propria de ιen8s perκo- sant, ccnabime~ de eis disιerere, quae cmomunia pronomini sunt cum ceteris orationis psrfSbδus, fn qdbδus sunt quae effcisnt soloecismos, sunt alia quae indierenter construentur, ut apparet pnmum ex ipsis pronominibus.) [*](Aaοvε. β 2. αὐτόϲ pronomen appelationem ἔπιταγματικοῦ nactum est) [*](ssrκ. ex μns. exso. 1- Pec. XII § 144 172, 22 B.: Penommna quesdαm Mαὸεm4 proprus ooserεotees stguda, qusdαm eommunεs. . . . cm de proprus tg4seε πone etgfdorem suτεruss d4csm ee, nuc de commsm4bs dcamus. - 4 dδιαφορε ex. gx. ἑuυτούϲ, quod indiferenter cum omnibus verbi personis iungi potest, ut Ap.195, 22 dict, cum ἑαυτόν censeat soloecismum efB- cere, si cum l vel H persona inngitur. cfr ad ἀδιαφορεῖνverbum Adn.ex.ad 218,15 hdins ed. - 6-p 2θ8, 16 Prsc.ibid. 179, 25: ipse adhsum ee epposeueωm detεr, gmod Apchlomιus ἔπιταγματικόν omina4, π quod solum Soc ponomen εlss promomnibss sel etιαm aosminιbss agpomdtur, sed quod equentius quam ada, ut ego ίpse, tu ipse, ille ipse, Τirgεlius ipse, Cicero ipse. iaeεnisntaωr emis e4 aa promemta apposttiεa |sd eet ἐnπταγματικά]: Τrgέius lle eg0 . . . tκss λic . .. Eane ille . . . perexeeHmatiam igtur hoc pronomen, d est lpse, qua84 propruu3, qu4od commtne esf mddorum, cpppoeitons nomen posedet. - 6 ἐαιταγματικὴν.cfr 62,21. 137,3. de pron. 62,16 παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ) [*](ns. em r., masos. scs. 1s Al.CBb. A in folii 46v initio habet pr. manu αππολλωνιου περί ϲυνταξεωϲ αντωνuμιων καί λοιπων~ του λόγου μερῶν. eisdem verbis in l. fol115r med.) adiunctum est βιβλίον τρίτον. in uroque codice seqnitur index capitum β 1 Τδνfol 116~ LL 1 2 τφ] A videtur τοιϲscripsisse, corr in res A3 post τοότου add βιβλίῳ LOB β 3 καὶ post μετὰ om CBb. c2 ad eollocstionem coniunctionis 163.4. 837.14 (322.13) καθὸ] fol 47v A. β 4 γίνονται L 1 4- τὸ πρῶτον post ἐπινοῆϲαι traicit B β θ -p 268,, 16 Ἑmι- ταγματικἑν-ἔπειράτηϲεν Portus post § 55 ἐλαλήϲαμεν posuit, item ε. Hekker recΕe εeutsfsm asne oεdinem ruer etiam PEscianus β θ φηϲιν L)B ὑποτάϲϲεται IϹBb, in A videurεπι pro υπο fuisse, sed A post rasuram scr. υπο.ἔπιτάϲϲεται iure poposcit Βka I 24: ὑπὸ repugnat subsequentibδus)

268
ἅπαϲιν τοῖϲ ἀντωνυμικοῖϲ προϲώποιϲ. καὶ εἰ μὲν ἐξαιρέτωϲ, ϲαφὲϲ ὅτι οὐκ ἀληθεύουϲιν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἡ ὅδε,
  • ὅδ’ ἐγὼ χείρων {?},
  • κεῖνοϲ μὲν δὴ ὅδ’ αὐτὸϲ ἐγώ, πάτερ {ω 321}·
  • οὗτοϲ ἐγὼ ταχυτᾶτι (Pind.Ol.  IV 26 Boeckh, 22 Schroed.}.
  • εἰ δὲ κατὰ τὸ πλέον παρὰ τὰϲ ἄλλαϲ, ϲυγκαταθείμην ἂν τῷ λόγῳ· οὐ [*](195 b) γὰρ δή γε θαρρήϲει τιϲ ἀλόγουϲ τὰϲ τοιαύταϲ ϲυντάξειϲ φάναι, τῶν ἐλλογιμωτάτων ἀνδρῶν χρηϲαμένων καὶ τοῦ λόγου οὐκ ἐμποδίζοντοϲ, ὡϲ δείξω. δῆλον οὖν ὡϲ ἡ κατὰ πολὺ γενομένη ϲύνταξιϲ ἀπηνέγκατο τὴν ὀνομαϲίαν, ᾧ λόγῳ καὶ ἄλλα κατὰ τὸ πλέον ἐπεκράτηϲεν.

    [*](nand iniuria. nam elia quoque pronomina nonnusquam ἔπιτάϲϲοντzι ceteris 1m- nominibons apud scriptores illusrissimos neque invita ratione, sed constat illud pronomen saepias quam sis ἔπιτάϲϲεϲθαι.)[*](ϲύνεϲτ, δι’ 5 καί ἐπιταγματικὴ ἐκαλeτo ὑπὸ Ἀριϲτάρχου. [de pron.] 116,1. de adv. 125, 9. recte Priacianns intepretatur ἐπιτάϲϲεται (de quo vide Adn. cx.) apyo- asturet ἐπιταγματικήappoeitiεa,quοlatiore sensu Ap, verbδum et nomen llibδi qno- que usurpat 62,20seq. 137. 176.12. de pron. 62.17. de coni. 222,18 atque, ubi pronomina quibδus αὐτόϲ adiungitur ἐπιτεταγμένα appellantur, 138, 23 et 141,1 sed alibi modo praeponendi vim voces haboent (de adv 125, 9), modo postponendi sensum (de pron. vel potina de verbo 116, 1- 8). vide ΒSchneidesi comm. 144seq.)[*](τxsrκ. xv Ans. sxxo. 6 vide Adn. emit. - 6 εἰ δὲ κατὰ τὸ πλέον παρὰ τὰϲ ἄλλαϲ, si cero αὐτόϲ appeRatur pronomen epdtαgmatcum nonπ, qκtα s~um aypontεr (ἐξαιρέτωϲ ἐπιτάϲϲετα), sed quia mtdto sαeyus, comparatum cum eeters pronomi- arδs. ad κατὰ τὸ πλέον efrr lin. 10 et vide Adn. crit. - 9 δεξω: tangit iterum hunc usum 206, 24. - 16 ef de coni. 252, 19: τὸ πλον ἀὲ ἔπικρατε τοῦ ἐλάττονοϲ.)[*](μns. eur., msϲs. scs. im Al. Bb. 1 post εἰ in L ϲ erssnm ( 2 fortasse post ἡ ὅδε inserendum καὶ ἡ οὕτοϲ aut antelin B B χείρων exhibδet unns A. Portos putavit, ὅδ’ ἐγώ, quae sola legebδat, ex π 205 Ἅλ’ 55’ ἐγὼ τοιόϲδε, παθὼν κακ, πολλὰ δ’ ἀληθείϲ eumpta esse et ita complenda: Ἁλλ’ ὅ5’ἐγὼ τοιόϲδε Βyl- burgins meluit ὅδ’ ἐγ expungere AΒutmanm opinabatur Apollonium ὅδ’ ἐγὼ χείρων, ut in b legituα, memoriae lapan scripsisse pro eis, quae l. l. Odysseae in- veniunturl Fortasse χείρων nomen proprium est et haec verbδa ex eiquo dramate petita sunt, ubi centaurms hos anapaestos loquitur, dum in scaenam prodit, 4 κακενοϲ B δὴ A exhibet etiam de pron. δ, 21, sed codd. dysseae prae- bδent τοι. hic revra memoria ApοHonii a vero abducta videtur idqne efecisse similis locus, φ 207: ἔνδον μὲν δὴ ὅδ’ αὐτὸϲ ἐγὸ ( B ουτοϲ εγω ταχυτατι, ut Pndaxi Hibri, etiam A. in libro de pron. 57,15 exhibet, ubi additum: ϊίνδαροϲ ἐν λυμπιονίκαιϲ. contra hic praebδent οὅτωϲ A B, δ’ post οὕτωϲ l. CB, τοχυτάτη A L. 6 κατὰ] κα in ras L τὸϲ ἄλαϲ hlig, τὰ ποlλὰ A LΒb, ἐed fn A parva rasura post ο, stque prins εἰ uterum α et ππο ab A exersta sunt. Haysex παρὰ τὰ πολλά interpretatur rote ciεler Assmdmmm 1 γε om B, γ in res A θαρηϲει A. 1 ὅλον οῦν] δηουν A. , cer A γινομένη 1.B 16 τό om LCB, Βελker eonfaαt Ha. 6)
    269

    Διαπορῶ γε μὴν τί δή ποτε αἱ μὲν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου [*](Sed non omnia pronomina III personae usurpare licet in significandis I et II personis.) [*](195 s) οὐ μετίαϲιν ἐπὶ τὰ τρίτα πρόϲωπα, τά γε μὴν τρίτα πρόϲωπα μετίαϲιν ἐπὶ τὰ πρῶτα καὶ δεύτερα, καὶ πάλιν οὐχ ἅπαντα. ἰδοὺ γὰρ ἡ καὶ ἡ ἕο καὶ αἱ ϲύζυγοι ἑνικαὶ ἁπλαῖ οὖϲαι ἐπὶ τὰ πρῶτα ἢ δεύτερα πρόϲωπα οὐ μετέρχονται, γε μὴν μεταλαμβανομένη ἐξ αὐτῶν αὐτόϲ,

  • αὐτὸϲ ἑκών οἱ δῶκα {δ 649},
  • αὐτὸϲ νῦν ἴδε πῶμα {θ 443}.
  • τὸ δὲ μεῖζον, πρὸϲ ἁπάντων ὡμολόγηται ὅτι ἡ ἑαυτοῦ καὶ ἑαυτόν καὶ αἱ ϲύζυγοι ἐκ δύο τρίτων ϲυντεθειμέναι εἰϲίν, ἐξ ὧν καὶ αἱ πληθυντικαὶ ἑαυτῶν, ἑαυτούϲ, αἵπερ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον παραλαμβάνονται. πῶϲ οὖν οὐκ ἄλογον τὸ καθ’ ἑνικὴν ϲύνταξιν ἀποράδεκτον ἐν πληθυντικῇ μεταπτώϲει εὐπαράδεκτον γίνεϲθαι; οὐ γάρ φαμεν ἑαυτὸν ὕβριϲα ἢ ἑαυτὸν ὕβριϲαϲ, ἑαυτοὺϲ δὲ ὑβρίϲαμεν.

    Ἔϲτιν γε μὴν ϲυνελόντι ἐκεῖνο φάναι· μὴ ἄρα αἱ τοιαῦται [*](Cur soloecismus non exsistat, si plurativa pronomina composita III personae ad denotandae I aut II personas usurpantur.) [*](196 b) ϲυντάξειϲ ϲολοικιϲμὸν ὑπαγορεύουϲιν παρὰ τὴν τῶν προϲώπων μεταλλαγήν. [*](Aaevκ. ψ Β. Dubito autem, cur primae et secundae personae pronomine eaκ numquam usmpentur sd teftiss personas sigmifcandss, sed tertiae pronomine aui D1 peraoaaa sd primns εἰ sscundss, quamquam non omnia. nem Τ et ἔo et cetera eiusdem u*upaatan generis (personsia tertiae personae) non transeunt ad primam aut secundam personam, transit αὐτόϲ, quod ilorum loco dicitur. atqne ἑαυτοῦ et ἑαυτῷ et cetera singdlaeia composita tertiae personas non admittuntur in prims aut se- cunda persons, contra admittuntur eorum pluralis, vllut dicere licet ἑαυτοὺϲ ὑβρίϲαμεν, non licet ἑαυτὸν ὕβριϲα. Monne ratione caret haec repugnantia?) [*](Aaαvκ. 4 4. Aporema brevitex ita expedire possumus. Τdentur quidem) [*](rssruκ. xv Anx. exso. 1 Pree XV 1 § 145 180,11 Βθ.: Et sciendum, quod iriae omnes psseαe prmommmm possunt pe supra dictam figuram apponi primae et secundae personae excepto sui, stὸ4, se, 6 se, prmα auem se e- emda per8ma nec nocem eibi mec frtαe αppemt ossmnt. - ὃ μεταλαμβανομένη ἐP αὐτῶν. cr 111,19. - 6 st 7 in priore versa omissum esse ἐγώ, in altero ϲύ exponit 141, 26 et 20 8 Pasc. X5 β 146 180.17 B . eεaeci queque prάε- tieamm ferttαm pprsomαm e ex ea compositam, id emi ἑαυτοῦ, ἑαυτῷ, ἑαυτόν, primae et secundae pmsemαe non αppenun4, quomodo nec nos sueι, qu4od em tam simpἔcρ prmιtiεi eertαe persemae ΕΘraecae quam compoetti poesdet apud nos plurαEem 4amem αopoetfαm fertiαm, quta nom αδen4 composΜa α pltralibus pr4mαe et eecundαe persemαε, necessario αduengun4 et χmαee secundae, ut ἑαυτῶν κηδόμεθα pro ἡμῶν αὐτῶν et ἑαυτῶν κήδεϲθε pro ὑμῶν αὐτῶν. I4 μὴ ἄρα. er 342, 9: μήhicidem signifcat quod saepe(e.g.θ4,8 105,18) μήποτε. 15 παρὰ ~propter.) [*](Ans. mr., mscs. scs. m A L.CBb 1 A in ng απο i. e. ἀπόρημα vel ἀπορία μὴν] μιν A , corz A mἰ l. in res β 2 prius τρίτα] fol11eν L 8 γὰρ em LB ALb, eἱἱ B ψ 4 ἐo Ab, ὲ xx ἀ L, e B π Ab, κα L.ϹB , 7 αὐτὸϲ δὲ νῦν πόμα L εἰ (cum πῶμα) Ϲ, αὐτὸϲ δὲ ϲ5 δῶκαϲ B β Β μείζων AL-, corr ομολογηται A, corr A ἑαυτόν] εὐίου A , corr A 10 ἑαυτῶν] εευτον A, post ἑαυτῶν add ἐαυτcϲ B | κατὰ] καὶ L, corr L post κατὰ edd τὸ LCB 1 11 τὸ om A L .recte adᾶisss videntur B5 1 13 όβριϲα] ὑβρvcθην L, ὑβρίϲαϲ L ὅβριϲαϲ] ὕβριϲα L, corr L δὲ om L καθυ- βρίϲαμεν L. CB 14 γε post μὴν posuerunt LC (μὴν] μιν A. , corr A 1B ϲολοκιϲμον A. 1μεταλλαγήν] ετ in res A2)

    270
    εἰ γάρ τί ἐϲτιν ἐν τρίτῳ, τοῦτο ἐν πρώτῳ παραλαμβανόμενον ἢ [*](196 b) δευτέρῳ ἀκατάλληλον ποιεῖ λόγον. (καὶ ἀνάπαλιν εἴ τί ἐϲτιν ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ, τοῦτο ἐν τρίτῳ παραλαμβανόμενον τὴν αὐτὴν ἀκαταλληλότητα παρέξει, εἰ τῇδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, γράφω ἐγώ, γράφειϲ ϲύ, γράφουϲιν ἡμεῖϲ) καὶ εἰ τοῦτο ἀληθέϲ, πῶϲ τὸ ἑαυτούϲ τρίτον καὶ ἐκ τρίτων γενόμενον κατάλληλον ποιεῖ λόγον ἐν τῷ πρώτῳ καὶ δευτέρῳ; [*](196 s) τὸ γὰρ δέον ἐϲτὶν ἑαυτοὺϲ τύπτουϲιν, οὐ μὴν τὸ ἑαυτοὺϲ τύπτομεν.

    Ἀλλὰ πάλιν πᾶν ἀκατάλληλον ἔχει ἐπανόρθωϲιν διὰ τοῦ ἀκολούθου ϲχήματοϲ. εἴπερ οὖν ϲολοικιϲμὸϲ τὸ ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν, τί τὸ ἐπανορθοῦν τὸ ϲχῆμα, φήϲει τιϲ τὸ ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν --- οὔ φημι ἕνεκα μόνον χρήϲεωϲ, ἀλλὰ καὶ ἕνεκα ἀποδείξεωϲ ἧϲ προεξεθέμην τοῦ [*](eiusmodi construetionibns, quatis est ἔαυτοὸϲ ὑβρίϲαμεν, soloecismi effci. nem siquid teftiae personne est, id in prima et secunda persona usurpatum orsfionem reddit incongruam. (sicut incongruentia exsistit, ubi primae vel secundae per- sonae pronomen cum verbo tertiae copustur.) quod si verum est, feri nequit, ut congrua fat οrstio, ubi ἑαυτούϲ in prima secundave persona admittitur.) [*](Aauvε. β Β. At contra dicendum est: quaecumque revera incongrua et sbnormia sunt, ea produntur et corriguntu congrua iustaque consαuctione ap- positaq ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν vero siquis dicat ita corrigi, ut ἡμᾶϲ pro ἑαυτούϲ po- natur, is εrrabδit nam nominativum tentum simplicium pronominum personalium) [*](rssrκ. er Ans. ex e. 1-B vide Adn. cr. sd 1 εἰ ad 4-Β. - Bλ- 7 πῶϲ -τύπτομεν. cfr de pron. 78, 14: φανερὸν ὡϲ οἴ προϲχρηϲάμενοι τ ἑαυτούϲ ϲὺν τῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐπὶ πρώτου καί δευτέρου παρὰ τὰ πρόϲωπα ἁμαρτάνουϲιν. - 11 προεξεθέμην remittere videor ad 178.10-14. 26-28.) [*](Ann. qmr., esce. scm. im Al. Bb 1 indefnitum τι resfitnit b, ὅτι codices, quod si refineretur, pro relativo aeeipiendum esset et quod sequitur enuntiatum καὶ ἀνάπολιν -ἡμεϲ pro apodosi mtecsdentis enuntiati εἰ γὰρ ὅτ -ποιεῖ λόγον. scripsit antem fla xx ἀνάπαλιν -ππμeϲ Apollonios, siquidem revera scripsit, in modum παρενθήκηϲ |post vοῦτο add xx L. Bb β 35 ακαταληατον A, sed supra ulfimss litteras sciipsit λον A. , supra medisφ vocem λλ A | ente λόγον add τὸν L. CB ἐν πρώτψ] fol 117r L 3 τοῦτο post τρίτῳ ponat L0 4 τήδε] τη om ἄ, add A β 4-B γραφω ϲυ γραφείϲ εγω γραφουϲιν ημειϲ A , E supra ϲυ scripsit εγω, debebat stiam supra εγω seribere ϲυ L γράφω ἐγh ϲὺ γράφειϲ ἐγὼ γράφουϲιν, quae sequitur non ἡμeϲ, at rasura trium vel quattuor Hitterrum Βb ἐγὼ γράφει, ϲὺ γράφει, ἡμεϲ γράφουϲιν,ὑμεϲ γράφουϲιν. appa et in deteriorum codicum srchettypo conlectura raditam scripturam ita mntat8m esse, ut quatuor exempla legerentuα, in qωbus cum verbo tertiae per- sonae copdlatnm esset pronommm primae et sscumdae. st quae optimorum codi- cum ope restituta sunt, sic videntur interpretmmda esse: Sᾶ qen feϲdt γράφω ἐγώ et ϲὺ γράφειϲ ac imm haec ία eomprελedere εεΕet: γράφουϲιν ήμεϲ, dseefret a5 arma. Scrupus autem residet, num tota haec parenthesis sb ApoHlonio addis sit 1 Θ post τρίτον addi vehi 5ν BSehneider comm. ad 78, 14-16 6 ληλον ποιe] fol 48r A 1 8 rᾳν ἀκατάλληλον A b, πάνυ κατάλληλον L (sed υ in. ras) et CB 1 16-11 sne φήϲει addendum esse οὐ eonieeit Dndithius, quo afiecto hic erit loci sensos: nexo αddeὸst dφcre ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν. qnod em sdεm proaer usum dio. Sοphisnus, Portus, Eayser οὐχ inseri voluerunt mle ἕνεκα, stque interpretatur Porms: ἡμϲ ὑβρίζομεν dierit ddquιs ego nego non solum)

    271
    μὴ δύναϲθαι μετὰ τῶν ϲυζύγων ῥημάτων ἁπλᾶϲ ὑπάρχειν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, ὁ τι μὴ μόνον ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ, ἐγὼ ὕβριϲα, ἡμεῖϲ ὑβρίϲαμεν· τὸ γὰρ ἐμὲ ὕβριϲα εἰϲ τὸ ἐμαυτόν μεταλαμβάνεται. οὐ δὴ οὖν ϲυϲτήϲεται τὸ ἡμᾶϲ ὑβρίϲαμεν ἢ ἡμῖν ἐλαλήϲαμεν.

    [*](c. III. 197 s)

    Χρὴ οὖν ἐπιϲτήϲανταϲ ἐκθέϲθαι τί δήποτ’ ἔϲτι τὸ ποιοῦν τὸ [*](Grammaticorum est universe inquirere, quid sit quod efficiat soloccismum.) ἀκατάλληλον, οὐ παραθέϲει τρόπων χρηϲάμενον μάτην, καθάπερ τινὲϲ εure,aua ι [*](cum verbis coniungere licet, quorum smbiectum persona promomine dssigmata est, itaque ἡμεῖϲ ὑβρίϲαμεν licitum est, ilicitum ἡμᾶϲ ὑβρίϲαμεν.) [*](Asevκ. θ. lam exponendum est, quid sit, quod incongruentiam sffciat, ne- que acquiescendum. ut nonnulli fecerunt, in aferendis exemplis ffguraαum et pro-) [*](rxsτm. er μns. sxxe. I ϲυζύγων. ϲόζυγα ῥήματα Apollonio non solum ea erant, quae pariter fectontur, sed eliam qοae similem vel eandem vim habδent, velut 64, 19 is nuncupat quaecumque ἄπαρειν οὐϲιώδη ἢ ὀνοματικὴν signitcant. hic aorem ϲυζύγων nomen referendum est ad eum qui inter verbδa εἰ pronomina adfuncta inercedere potest consensum, ut persona pronomine desigmsta embiectum verbi nit. -- 4 simili modo excusantuα ἑαυτοὺϲ τύπτομεν siaqne eiusdem generis iura 206, 25-207, 2. iΙic enim Ap. ait licere ἑαυτούϲ pronomen cum prima persons verδi coniungere, quia non licent dicere ἐμαυτούϲ, sicut hic ἑαυτοὺϲ ὑβρίζεται ζομεν imoprobδa i non posse dicit, quia non concessum uit ἡμᾶϲ ὑβρίζομεν. atque illam excusationem etiam in rhemsticο suo technographum protulisse discimus ex Ϲhoerobosci in Theod. commentario Hl 125. 27 Βilg. (610, 21 Θ ): λέγει Ἀππολλνξνιοϲ (scil. ἔν τῷ περὶ ῥημάτων, quem librum exhausit Ch in interpretgn- dis reguis verbsibus), ὅτι εἰϲί τινα παράλογα καί λανθάνουϲιν ὅτι εἰϲί παράλογα, a οἶον λέγομεν ἔμαυτὸν ἔτυψα, ϲαυτὸν ἔτυψαϲ, ἑαυτὸν ἔτυψε· τὸ οὖν τρίτου προϲώ-- που ὑπάρχον ἐὰν τολμήϲῃ ἐνταθθα ὑπειϲελθεῖν εἰϲ χρείαν πρώτου ἢ δευτέρου προϲώπου, οἶον ἑαυτὸν ἔτυψα, ἑαυτὸν ἔτυψαϲ, ἐλέγχεται ἐκ τῶν εὐλόγωϲ προϲφερο- μένων, τοῦ ἐμαυτόν καὶ ϲαυτόν, καὶ οὐ λανθάνει ἡ παραλογία· ἐὰν δὲ ἐν τοϲ πληθυντικὸϲ ὑπειϲέλθῃ εἰϲ χρείαν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου τὸ τρίτον πρόϲωπον, καὶ εἶπωμεν ἑαυτοὺϲ ἐτύψαμεν, ἑαυτοῶϲ ἐτύψατε, λανθάνει ἡ παραλογία ἐνταῦθα, ἐπειδὴ ἡ ἀντωνυμία ϲύνθετοϲ ἐν τοϲ πληθυντικοῖϲ οὐκ ἔϲτι, καὶ λοιπὸν οὐκ ἔχει τι τὸ ὀφέλον ἐλέγξαι τὴν παραλογίαν. neque abδstinnit Apollonius ipse ab hoc uem refmivorum tertiae personae, ide PSchneideri comm. ad 78.14-16. at hoc libri de pron. loco etiam pluralem ἑαυτούϲ in I vel Il persona usumrpatum vituperat. B τί δήποτε pendet non solum ab ἐκθέϲθαι, sed etiam ab ἐπιϲτἡ- ϲαταϲ, quod inquirendi vim hsboet. er 276.21 ubi cum intmrogafivο εἰiungitux (saepiuscum dativo vεlaccusativοconstruitnr, vide HSehneideri comm. ad 77,28). -- 6 τρόπων nomine hic et mox infe ea εignifcantnr, quae normae smtacticae rqpagmmt. cx etiam 5, 9.) [*](proptr usκm. Hestst tertia ratio medendi, quae praeferenda videtur, ut post ὑβρίζομεν supyleatux enuntiatum vel unum verbum refutandi, velat ὀλόγωϲ. neque enim sola hac interpmctionis mutatione locus senari potest, id quod. HSchneider putat: eεῖπερ οὖν ϲολοικιϲμὸϲ -ϲχῆμα 1 φήϲει τιϲ. Τὸ ἡμᾶϲ ὁβρί - ζομεν. οὕ φημι κτλ.) [*](An.. ur., mscs. scs. m A L. Bb. B ὅβριϲα] ὕβριϲεν C B β 5 oὕν om l., δὲ pro ~lo ponunt L B ἐπιϲτήϲανταϲ] ανταϲ in ras ποτε A β Β χρη- ϲάμενον AϹ, χρηϲαμένοιϲ L sed fais vocis correctus est, χρηϲαμένουϲ Βbδ. ser- mda apud Ap. videtur snaculuthia numeri, qnam meliores codices exhibent, conlais variati numeri exemplis quae congesdit HSchneider comm. p 14)

    272
    αὐτὸ μόνον ἐκήρυξαν τοὺϲ ϲολοικιϲμούϲ, οὐ μὴν ἐδίδαξαν τὸ ποιοῦν [*](197 b) ὅπερ εἴ τιϲ μὴ ϲυνίδοι, εἰϲ οὐδὲν ϲυντείνουϲαν ἕξει τὴν παράθεϲιν τῶν τρόπων.

    Πρὸϲ οἷϲ οὐδ’ ἀληθεύουϲιν οἱ ἐξ αὐτῶν λόγοι. φέρε γὰρ φάναι ὡϲ γίνεται ἀκατάλληλον παρὰ τοὺϲ ἀριθμούϲ, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον,

  • κούρω δὲ κρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα {θ 48}.
  • οὐ γάρ φαϲι κατὰ τοῦ πληθυντικοῦ τὸ δυϊκὸν τίθεϲθαι, τό γε μὴν πληθυντικὸν κατὰ δυϊκοῦ. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἰτίαϲ τινὸϲ ὑπούϲηϲ, οὐδὲ τοῦ τοιούτου διδομένου, ὥϲ γε ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ δεδείξεται, ὅτι τὸ κρινθέντε διήκει καὶ κατὰ τοῦ πεντήκοντα. — ἀλλὰ καὶ παρὰ τὰ πρόϲωπα,
  • ἀλλ’ αἰεὶ φρεϲὶν ᾖϲιν ἔχων ἀλάλημαι ὀϊζύν {ν 320 mixtus
  • cum λ 167}·
  • «ἀκατάλληλον γάρ, δέον ἐμῇϲ.» καὶ ἔϲτι πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ἐγκείμενοϲ [*](nuntiandis soloecismis. quorum causas siquis ignorat, niul ei proderit copia exemplorum.) [*](Asαvκ. ψ ~. ~uid7 quod marmmt fii saepius et iniuria ituperant quae iure dicta eunt, velut si improbent θ 46, quia dualis invenitur, ubδi de duobδns et quinquaginta hominibus Homerus loquitur:nam posse quidem dicuntplurεem de duobδus neque vero dualem ds mυltis dici. at certa causa enbest nec eoncsdipotest ilHie dualem participii pertineve usque ad numerum qu3nquagenasium. - item iIi grammatici perperam in ν 320 vituperavere βϲιν, pro quo poetae, ut aiunt, ἔμήϲ diendum zat. nam ef ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν admissum est, ne βῇϲν quidem reici potest aut demcmstrsndum est, quae causa find quidem admittat, βϲιν) [*](τasxκ. er Ans. exse. 4 ad φέρε φάναι ezr 33,25 36,6. 92.22. 321,25 *11.17. 27.1s.s8,e. 37.28). Β. 10 et 273, 8 ad παρὰ e2 207.11. de pron. 88,22. Lehre ad Herod. o1. 8 αἰτίαϲ τινὸϲ ὑπούϲηϲ. Eayaer: ss οὕτωϲ ἔχει ἡ γραφή. - 8 δεδείξεται. quod factum non est in eis quae exstgnt paribus smtuis ApoHonisnse. ssd in libro de pron 85,1 legimus: τὸ πληθυντικὸν ἐφ’ ἑνικοῦ μεταλαμβανόμενον καὶ εὔλογον καὶ ϲύνηθεϲ, εἴγε ἔμπεριεκτικόν ἐϲτι τὸ πλῆθοϲ τοῦ ἑνόϲ, οὐκέτι δὲ τὸ ἐνικὸν τοῦ πληυντικοῦ. καὶ ἔτι ἐπὶ δυικοῦ. δι’ ὃ πάλιν τὸ δυικὸν οὐκ ἔϲιν ἐπὶ πληθυντκοῦ· τὸ γὰρ εκρινθέντε δύω καὶ πεντήκοντα πρὸϲ τὰ δύω. idem docent schol. Βer. ad huno Od. locum et Epim. Βom. Aλ I96.10. - 18 ἀκατάλληλον -ἐμῆϲ. ofensioni fuisse βϲιν etam ex l. de pron. 109,20 discimus, neque deteriori quam Aistsrcho; atque illic non tuetur Ap. hunc usum: τὸ εἀλλ’ αἰεὶ φρεϲὶν ᾖϲιν ἔχων3 ἀντὶ τοῦ ἐμαῖϲ. εὐλόγωϲ ὑκ’ Ἀρι- ϲτάρχου ὑπωπτεύετο ὡϲ νόθον, καθὸ ἀδιάατωτοϲ ἔν ἀντωνυμίαιϲ (scil Homerus). cvr schol. B. ῷ.ἴind. 133 ad locum: νοθεύονται δ’ ϲτίχοι. ὁ μὲν πρῶτοϲ ὅτι ἀντ τοῦ ἐμϲιν ἔχει τὸ βϲιν, ὅπερ ἐϲτὶ τρίτου προϲώπου, τηροῦντοϲ ἀεὶ τοῦ ποιητοῦ τἡν ἐν τούτοιϲ διαφοράν. - πρὸϲ τὸ τοιοῦτον, contre ituperstionem hnins loci.) [*](μns. emr., m1sca. sca. m Al. Bb. 1 τοδϲ] fϲl 11όε L 2 ϲυνειδοι L , ϲυνήθει L0 4 γὰρ om LOB β BB γίγνεται A. ante ἀκατάλληλον add τὸ B 6 16 τοδϲ-παρὰ om l.B β 6 κριθέντε A, post ιadd ν A. efradn. cr. in ed. Lndsichiana 1 κα] α in ras A. Γ πεντήκοντα] A. Β 7 φηϲι .. 8 ente δυικοῦ add τοῦ b cum et Soph. 1 8 κριθέντε A 16 ente δικn add ου A ( πεντήκοντα] ν in ras A ψ I1 pro clsusuls verens ν 320, quae est δεδαιγμένον ῆτορ, Ap. memorae lapsu posuit efitum va sus λ 167 : γῆϲ ἐπέβην, ἅλ’ αἰὲν ἔχων dλάλημαι δζύν ὀλόλημαι LΒb, αλαλημαι A, dλλ’ dλημαι LxC)
    273
    λόγοϲ· εἰ γοῦν τὸ ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν καὶ ἔτι τὰ τοιαῦτά τιϲ περαδέξεται, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ προκείμενον· ἢ ἔϲτιν τιϲ αἰτία ἣ τὸ τοιοῦτο μὲν παραπέμπεται, προϲίεται δὲ τὸ ἑαυτοὺϲ ὑβρίζομεν; — ἀλλὰ καὶ παρὰ τὰϲ πτώϲειϲ, ἡνίκα ἐν ἐκείνῳ τῷ ϲχήματι ἀπαιτοῦϲι γενικήν, ἐν τῷ
  • οἱ δὲ δύο ϲκόπελοι {μ 73}·
  • [*](198 s) πάλιν γὰρ ἔϲτι ϲυνιδεῖν καὶ ἐπὶ τούτου, εἴ τι λείπει, ἢ τί τὸ αἴτιόν [*](198 b) ἐϲτιν τὸ τὴν γενικὴν ἀπαιτοῦν. Παρείϲθω τοίνυν ἡ τοιαύτη παράθεϲιϲ ὑπὲρ τοῦ μὴ πολὺ ἀφίϲταϲθαι ἡμᾶϲ τοῦ προκειμένου.

    [*](c. IV.)

    Οὐδὲ ἐκεῖνο δέ με λέληθεν, ὥϲ τινεϲ ἐπετάραξαν τὴν παρὰ [*](Perperam nonnulli consuerunt soloecismum nonnumquam una voce contineri.) πᾶϲιν ϲυμφώνωϲ πιϲτευθεῖϲαν δόξαν, ὡϲ μιᾶϲ λέξεωϲ κακία ἐϲτὶν ὁ βαρβαριϲμόϲ, ἐπιπλοκῆϲ δὲ λέξεων ἀκαταλλήλων ὁ ϲολοικιϲμόϲ, αὐτοὶ εἰϲηγηϲάμενοι τὸ καὶ ἐν μιᾷ λέξει καταγίνεϲθαι ϲολοικιϲμόν, εἰ κατὰ θηλείαϲ φαίη τιϲ οὗτοϲ ἢ πλήθουϲ ὑπόντοϲ, παραθέμενοι καὶ ἄλλα τῆϲ [*](reiciat - atqne etiam in iustum casuum neum peccavisse Homerum temere dicunt μ 3 non conspicientes, num quid desit, aut quae causa genetivum postulet.) [*](Aaαvκ. β Β. Nec fugit me aliorum mror qui trbaverunt opinionem vul- gatam, ex qua barbarismus positus est in una voce, sοloecismns in verborum. copdlstione. nam eiam soloecismum una voce continei posse putgnt, siquis ex. gr. οὗτοϲ dicat de femina vel de multitudine. at hoc ineptum est primum,) [*](assτ~κ. ex Ans. sxs. 3 7 e22r supra 35,21. 93,144 -94,3 et Hrec. XζI ψ 148 181.18 B Homerus auctoriate poetica ΕΒct: δὲ δύο ϲκόπελοι ὁ μὲν οὐρανὸν εὐρὺνίκάνει, quommodo et ali odazm tem αpd nos qκaaπ apud Θraecos. - 6 πόλιν -καὶ ἔπὶ τούτου, εἴ τι κτλ. non idem quaerebatur de θ 48 et ν 320. sed πάλιν et καὶ dicere poterat Aλ α., quia rasus hic quoque inquirendum est, qua ratione id defendi possit, quod poeta diii. - ad 8- 27B, 9 efrm eupra 7, 1 et Sext Hmpir. adv. ram. § 210-213 646, 27 B ὁριζόμενοι τόν τε βαρβα- ριϲμὸν καὶ τὸν ϲολοικιϲμὸν φαϲὶ εβαρβαριϲμόϲ ἐϲτι ποράπτωϲιϲ ἐν ἁπλῇ λέξει παρὰ τὴν κοινὴν ϲυνήθειαν1 καὶ εϲολοικιϲμόϲ ἐϲτι παράπτωοϲ ἀϲυνήθηϲ κατὰ τὴν ὅλην ϲύνταξιν καὶ ἀνακόλουθοϲα. πρὸϲ B δυνάμεθα λέγειν . . . εἰ ἐν λέξει μιᾳ ὁ βαρβα- ριϲμὸϲ νοεῖται καὶ ἐν ϲυνθέϲnι λέξεων ὁ ϲολοικιϲμόϲ, ἀλλ’ οὐκ ἐν τοῖϲ ὑποκειμένοιϲ πράγμαϲι, πῶϲ ῆμαρτον εἰπὼν εοῦτοϲ3, δείcυμι δὲ γυναῖκα, ἢ ἑαυτῇ3, δείκνυμι δὲ νεανίαν; οὕτε γὰρ ἐϲολοίmϲx οὐ γὰρ ϲὐνθεαν πολλῶν ἀκαταλλήήλων λέξεων προη-) [*](Ana. m r., casca. sss. AL. Bb. 1 γοῦν b, οὖν libzi praeter C qui om. vocdlsm β 2 ἑ ALb, ϲ LOB τοιοῦτον LB ψ 3 δὲ om pro ἔαυτοὺϲ ὑβρεομεν Potos fagitavit ϲιν. vide Argum. 1 6 γρ om B ε τι Portus, η τι A, sed η in ras ab A , τι et AHutmann, 5 τί l. Bb |λίπει A. , corz A τι mavul AHnttmann | 7 παριϲθω A , corr A β 9 A in ng ὅτι δὲ ουκ ἐν μία λέξει βαρβαριϲμὸϲ | ὑπετάραξαν Β β 1θ κακία] fol 48v A 11 ἐπιπλοκῆϲ] fol 1182 L 1 12 smte ϲολοικ.add τὸν B 1ξ η πληθυϲ υποντοϲ A. (quod Βεkker dicit, uποντοϲ vocem in primis Htteris corectam esse, neget ottentag). unde nascitur vera integraque scripture, modo una littera post θ inseratur vide A gum. Att auctor archetypi deornm codicum seripεit ἡ πλη- θύϲ et om ὑπόντοϲ (quae lectio invenitur in LOB), id quod. Potum indunit, ut Apolonium hic verba Hiadis B 278 ὧϲ φάϲαν ἡ πληθύϲ citasse poteret et ὅϲ φάϲαν adiceret. quam sctiptnram recepere et b |παραθέμενοι] in L efiitus vocis erasus et tota inducta, in CB deest)

    274
    αὐτῆϲ ἐχόμενα εὐηθείαϲ. τὸ πρῶτον, ὅτι οὐδεμία εὐθεῖα ϲυνίϲταται δίχα ῥήματοϲ εἰϲ αὐτοτέλειαν, καὶ ῥήματοϲ τοῦ μὴ ἀπαιτοῦντοϲ ἑτέραν πλαγίαν. ἔϲτιν γὰρ τὸ οὗτοϲ περιπατεῖ αὐτοτελέϲ, οὐ μὴν τὸ βλάπτει· λείπει γὰρ τὸ τίνα. ἀλλ᾿ εἰ καὶ οὕτωϲ φαίημεν, ϲε ἔτυψε, τὸ ἀνθυπαγόμενον οὗτοϲ κοινὸν ἔχει παραλαμβανόμενον τὸ ῥῆμα· τίϲ καλεῖται Αἴαϲ; οὗτοϲ. οὐκ ἄρα ἀληθὲϲ τὸ ἐν μιᾷ λέξει ϲολοικιϲμὸν γίνεϲθαι.

    Καὶ φαίνεται ὅτι ὅϲον ἐπ’ αὐτῷ ὁ λόγοϲ κατώρθωται, παρὰ δὲ τὴν ἐξ αὐτοῦ γενομένην δεῖξιν τὰ τοῦ γένουϲ ἐνήλλακται. ϲαφέϲ τε ὡϲ οὐδὲ ἐν νυκτὶ ἐγχωρήϲει ὁ καινότερον ἐπινοηθεὶϲ διὰ τῆϲ [*](199 s) οὗτοϲ ἀντωνυμίαϲ ϲολοικιϲμόϲ, καὶ δέον προϲθεῖναι τῷ ὅρῳ, ὅτε μὴ ἐν νυκτερινῷ καταϲτήματι εἴη τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ· δῆλα γὰρ τὰ ὑπ’ ὄψιν [*](199 b) πίπτοντα τοῦ γένουϲ ἐϲτίν. ὅπερ γελοῖον· οἱ γὰρ ϲολοικιϲμοὶ ἀκοῇ ὑποπίπτουϲιν, ἐλεγχόμενοι ἐκ τῆϲ κατὰ παράθεϲιν τῶν λέξεων ϲυνούϲηϲ ἀκαταλληλίαϲ, ὧν μεταλαμβάνουϲιν καὶ οἱ τεθρυμμένοι τὰϲ ὄψειϲ· οὐ γὰρ ἐλλειπεῖϲ εἰϲιν τοῦ ἐξιδιοποιουμένου τὴν φωνήν, λέγω τῆϲ ἀκοῆϲ. [*](quoniam nominsfivns nuHlus per se orationem confcit absolutam, sed adiel debet verbδum ac, si transitivum est verbum, etiam obiectum nec opponenda εmmt talia, pulle est οὕτοϲ responsam interroganti τίϲ ϲε ἔτυψεν nem hic cogitgmdo εupplmmdum est ex interogatione verbδum.) [*](μxαvε. β 8, Deinde petet, siquis de femina οὗτοϲ dicit, per se orationem reste se habδere,nsc aliunde intellegi gmnera psmutsta esse nisi ex demonstratione. quid7 quod noctu soloecismos hic nuper excogitatus non exstaret, ac debet, qui- cumquetslia in soloecismorum nummo haboet, eorum defnitioni addere excepta nocte, quofmiam apsta sunt ea tentum quae sub οeulos cadmi: id quod idi- euum. n8εm sdoeca subo ames cadεmt itaque sb caecis quoque perdipiuntur.) [*](νεγκάμην, ἀλλ’ ἀπλῆν τnν οὕτοϲ λέξιν αὕτη οὕτ’ἐβαρβάριϲα· οὐδὲν γὰρ ἀϲύνηθεϲ . ἔχεν ἡ οὕτοϲ λέξιϲ, ὡϲ ἡ παρὰ τοϲ Ἀεξανδρεῦϲιν ἐλήλυθαν. Apollonii aio- rumque technicorum sententiam habes apud Ϲhoerob. in Theodos.I 103, 9—104,2 Hig. 1,10 ~ ): ἰϲτέον δὲ ὅτι dλλο τὸ βαρβαρζειν καὶ dλλο τὸ ϲολοικθειν· βαρβαρίζειν μὲν οὖν ἐϲτι τὸ ἁμαρτάνειν περὶ μίαν λέξιν, εἶτε περὶ τόνον εἶτε περὶ γραφὴν eτε περὶ κλίϲιν ἕτε περὶ χρόνον eτε περὶ πνεθμα . . . Ϲολοικζειν δέ ἐϲτι τὸ περὶ τὴν ϲύντοξιν καὶ τν φράϲινᾶραρτάνειν,τουτέϲτινἐκάϲτηϲλέξεωϲκαθ’ἐαυτὴν κειμένηϲ καλῶϲ ἔχούϲηϲ, ἐν δὲ τῇ υντάξει καὶ τῇ φράϲει ἀτάκτωϲ καὶ ἀνακολούθωϲ παρολαμβανομένηϲ. item in uuoque de brbarismo et soloecismo tractatu posδ ἴμckenaerii Ammonium 191-204, nisi quod in altero 203 ea opinio legitux, quam Ap. hoc locorefdlit: ϲολοικει δὲ καὶ ὁ τὸ παιδίον δεικνὑϲ καὶ λέγων οὕτοϲ. rsseε. xx Ans. exso. IB γοῦ ἐξιδιοποιουμένου τν φωνἡν, ess parᾶs cor- pοrs, qκa5 nomos, eocεs n5i εmnfce4, recipet.) [*](Ans. mir, masos. scs. m A L. Bb. 1 εὐηθείαϲ] εὐθείαϲ L. β 2-3 κxὶ ρήματοϲ-πλαγίαν bis scripta, semel deleta in L 1 4 βλάπτειν B dλλ’ ε] εί δὲ B 1ουτοϲ A, οὕτω et. Γτι ϲε A. , corr A 1 6 ουτωϲ A. , corrx A5 7 ὅτι om L, ὅϲον om B ψ θ ϲαφὲϲ τέωϲ L ( χωρήϲει B | καινότερον Leb, καινότεροϲ A ϹΒ, sed A ϲ in ras habet ab A β 10 ὅρῳ deest in L abscissa psriedla foti 118 ὅτε] fϲl 118ν L, ὅτι B 1 1 post κατὰ add τα A. 14 τεθρυμμέναι]υμ in ras A β 1 ἐλλπϲ lξb. eft Hθehnεideri comm. p 5 sd 4, B | ἐξιδιοπcιουμένου] puimum ι et aiterum ιο in res A2)

    275
    δοθήϲεται δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ παρὰ τὰϲ προτάξειϲ ἐναλλαϲϲόμενα ὑπὸ λόγον τὸν τοῦ ϲολοικιϲμοῦ οὐ πεϲεῖται. ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ τὸ τοιοῦτον, καὶ. τὸ προειρημένον.

    Τὸ οὖν κατὰ θηλείαϲ λεγόμενον οὗτόϲ με ἔτυψεν οὐχ ἁμάρτημα τοῦ λόγου· τὸ δέον γὰρ τοῦ καταλλήλου ἀνεδέξατο. εἰ γοῦν ὑπούϲηϲ θηλείαϲ φαίη τιϲ αὕτη με ἔτυψαν, ὁμολόγωϲ ϲολοικιεῖ διὰ τὸ ἀκατάλληλον τῶν λέξεων, κἂν ἀληθεύει τὸ γένοϲ. οὐ γὰρ ἐν τοῖϲ ὑποκειμένοιϲ τὸ ἀκατάλληλόν ἐϲτιν ἢ κατάλληλον, ἐν δὲ τῇ ϲυντάξει τῶν λέξεων, αἷϲ παρέπεται τὸ μεταποιεῖϲθαι εἰϲ τὸ δέον, τῶν ὑποκειμένων ἁπάντοτε τῶν αὐτῶν ὄντων. ἔϲτι γοῦν καὶ οὐδετέρωϲ φάναι τοῦτό με ἔτυψε, καὶ οὐδὲ οὕτωϲ τὰ τοῦ λόγου ἠλόγηται· [*](ARGVM. § 10. Ergo οὗτόϲ με ἔτυψεν de femina qui dicit, noa peccat in eges dicendi; is peccat qui αὕτη με ἔτυψαν loquitur, etiam si pronominis genus convenit cum genere personae. nam incon ruentia posita non est in rebus vel personis, de quibus sermo est, sed in verborum constructione. atque licet nonnusquam etiam neutrius generis pronomine loqui de femina vel re feminini generis aut singularis numeri pronomine de nomine plurativo, videlieet siquod nomen synonymum neutrius generis aut singularis numeri exstat, quod simul cogitari potest.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 post ὡϲ 1 — 2 litterae erasse in A | παρὰ] περὶ B. vide Adn. ex. ad 272, 5 huius ed. | προτάξειϲ] προϲτάξειϲ Ellebode et AButtmann, qui interpretatur: ωας den grammatischen Vorschiften zuvider vertauscht wird. RSchneider II 25 verba παρὰ τὰϲ προτάξειϲ ἐναλλαϲϲόμενα ad exemplum ὣϲ φάϲαν ἡ πληθύϲ, quod in et b 198. 12 ante παραθέμενοι legitur, referenda esse putaverat, quandoquidem ilic et similibus locis alius numerus praecedit, alius sequitur. sed illud exemplum nullo codice exhiberi supra diximus. nunc Schneider censet, παρὰ τ. πρ. ἐναλλαϲϲόμενα verbis in universum omnia signifcari, quae abo consequenti constructione discrepant. at haec interpretatio pariterque Ellebodii coniectura προϲτάξειϲ pugnant cum subsequenti enuntiato ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ κτλ., quod enuntiatum verbis illis 198, 12 καὶ ἄλλα τῆϲ αὐτῆϲ ἐχόμενα εὐηθείαϲ respondet neqne ut annotatio aliena eici potest. hinc enim elucet non de veris soloecismis hic Apollonium loqui, sed de constructionibus quas ex soloecismorum numero excludebat, et ante πεϲεῖται negationem intercidisse. fortasse προτάξειϲ ex πράξειϲ ortum est, quo voccabulo reposito Ap. hoc dixit: non solum si secus, sed etiam si actiones dicuius personae falso significantur, id in soloecismorum numero habere, ut omnes concedent, ineptum est. 1—2 οὐ post ϲολοικιϲμοῦ nos addidimus, Kayser* voluit scribi δοθήϲεται δὲ οὐδ᾿ ἐκεῖνο ‖ 2—3 ὡϲ γὰρ—προειρημένον quod RSchneider et AButtmann eiciunt, Portus et Kayser* putaverunt sic corrigendum esse: ὡϲ γὰρ εὔηθεϲ τὸ προειρημένον, καὶ τὸ τοιοῦτον. qui ipsi quoque eraverunt nam hoc studet Ap. demonstrare, τὸ προειρημένον (i. e. siquis οὖτοϲ de femina dictum soloecismis adscribit) εὔηθεϲ esse. id quod hic ita demonstrat, ut aliud proferat, de cuius εὐηθείᾳ dubitari nequit, et pergat, non minus τὸ προειρημένον ineptum esse quam hoc aliud ‖ 2 τοιοῦτον] ν erasum in A ‖ προειρημένον] προκείμενον LC | οὖν] γοῦν LC | 4 οὐχ] χ in ras A 5 ὑπούϲηϲ] ηϲ in ras A2, sequitur rasura 2—3 litterarum | ἔτθψαν] ν in ras A ‖ 6 ϲολοικιζει A1, corr A αληθευει A1, ἀληθεύῃ A2LCBb. cfr Adn. cr. ad 97, 10 huius ed. ‖ 8 λέξεων αἶϲ desunt in L abscissa particula folii 118 | posterius τὸ em B ‖ 8 ὑποκειμένων] φολ 119r L | πάντοτε L ἔϲτι γοῦν] ἔϲιν οῦν L ‖ 10 post ἔτυψε in A rasura trium fere litterarum | καὶ οὐδδὲ] fol 49r A | οὕτω CBb)

    276
    κατ᾿ οὐδένα γὰρ τρόπον ἐλλειπὲϲ γενήϲεται, ἀναφερόμενον ἐπὶ τὸ γύναιον, καθάπερ ἐκεῖ τὸ
  • νεφέλη δέ μιν ἀμφιβέβηκε
  • κυανέη, τὸ μὲν οὔ ποτ᾿ ἐρωεῖ {μ 74 sep.}·
  • [*](200 s) πρὸϲ γὰρ τὸ ϲυνώνυμον τοῦ νέφουϲ ἀπήντηϲε. καὶ ἔτι ἐπὶ πλήθουϲ
  • ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα κάλ᾿ Ὀδυϲῆοϲ {ρ 264},
  • [*](200 b)
  • οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίϲϲαιτο {ρ 268}·
  • πρὸϲ γὰρ τὸ ϲυνώνυμον τοῦ οἴκου παρείληπται· ἐπιφέρει γοῦν
  • γινώϲκω δ᾿ ὅτι πολλοὶ ἐν αὐτῷ δαῖτα τίθενται {ρ 269.}
  • [*](Compositis ἑνδέκατος ἐνδεκάτη nonmagis soloecismus continetur quam simplicibus vocibus.)

    Ἦν μέντοι ἐκεῖνο παρακινδυνευόμενον, τὸ ἐν ϲυνθέτῳ λέξει [*](c. V.) ὑποφαίνεϲθαί τινα ϲολοικιϲμόν, λέγω ἐπὶ τοῦ ἑνδέκατοϲ ἢ ἐπὶ πλέον ἐπὶ [*](ARGVM. § 11. Haud multum autem aberat, quin soloecismus inesse videretur in voce composita, in ἑνδέκατοϲ nomine ordinali atque etiam magis in ἑνδεκάτη [quia pugnat ἕν neutum cum δέκατοϲ masculino et δεκάτη feminino]. etenim ex ἑνόϲ genetivo non licet hoc ordinale nomen derivare, cum compositiones harum vocum fiant ex nominativis. ac ne ita quidem [scil si genetivo) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2—B cfr. de pron. 84, 11, ubi contra eos, qui μίν aliquotiens ad pluralem pertinere opinati sunt, haec dicit: ὁ δὲ πλάνοϲ τῆϲ τοιαύτηϲ ἀφορμῆϲ (lege ἡ δὲ ἀφορμὴ τοῦ τοιούτου πλάνου) ἴϲωϲ ἐρρύη ἐκ τοῦ . . . «ἦ μάλα δὴ τάδε δώματα κάλ᾿ Ὀδυϲῆοϲ» καὶ «οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνήρ». ἦν δὲ τὰ τοιαῦτα ἐπὶ τὴν ϲυνωνυμίαν φερόμενα τοῦ δῶμα, ὁμοίωϲ τῷ «νεφέλη δέ μιν ἀμφεκάλυπτε, τὸ μὲν οὔ ποτε». et schol. V ad μ 75: πρὸϲ τὸ ϲυνώνυμον ἀπήντηϲε τὸ οὔποτ᾿ ἐρωεῖ, et ad eadem verba: ϲχῆμα τῶν ϲημαινομένων ἀκόλουθον. sed schol HQ: Ἀρίϲταρχοϲ οὐ λέγει πρὸϲ τὸ νέφοϲ τὴν ἀπόταϲιν εἶναι, ἀλλά φηϲιν ὅτι τοῦτο οὐδέποτε λήγει, τὸ κεκαλύφθαι τὸν ϲκόπελον τῷ νέφει. Eustath. 1713, 64 R.: τὸ μὲν τουτέϲτι τὸ νέφοϲ, ὃ ταὐτὸν τῇ νεφέλῃ κατὰ πολυωνυμίαν. schol. H ad ρ 268 μιν] αὐτὸ τὸ δῶμα. Apoll Soph. 159, 18 B.: «οὐκ ἄν τίϲ μιν ἀνὴρ ὑπεροπλίϲαιτο»: εἰϲ γὰρ τὸ ἐνικὸν μετείληφε τὸ δῶμα. — 5 νέφουϲ est genetivus qui dicitur definitivus, ut in subsequentibus οἴκου. — ἀπήντηϲε etiam. schol. V ad μ 75 supra exscriptum exhibet, atque eodem modo eadem scholiorum collectio usurpat ad γ 184 φίλε τέκνον: τοι πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἀπήντηϲε . . . ἢ πρὸϲ τὸ ϲυνώνυμον, τὸ παῖϲ. habet respondendi, consentiendi vim, ut ὑπαντᾶν 149, 15 et de coni. 232, 23. — 9—p 279, 4 cfr 182, 15—183, 3, ubi demonstratur optimo iure ἑνδέκατοι plnres personas signifcare, quamquam unitatis nomen. continet, itaque discrepantia numerorum (non generum) in ἑνδέκατοι defenditur. — 10 παρακινδυνευόμενον. cfr 215, 11. 237, 18. 20.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 οὐδένα] α in ras A | ἐλλιπὲϲ LCBb ‖ 2 γύναιον] γένοϲ B ‖ 3 μιν] ν in ras A. ‖ 4 τὸ μὲν οὔ ποτ᾿ ἐρωεῖ om L(C?)B, quorum verborum loeo μελάντερον B habet, atque stiam L3 in dimidiam lineae partem, quam L vacuam reliquerat, scripsit μελάντεροϲ, quod ad κυανέη nomem. interpretandum ab aliquo adscriptum videtur ‖ 5 πρὸϲ γὰρ] τὸ μὲν γὰρ οὐκ ἐπ᾿ ἄλλο πρὸϲ LCB | ϲυνώνυμον] ϲημαινόμενον L1C, sed Lx delevit et substituit ϲυνώνυμον | ἀπήντηκε LCBb ‖ 7 ὑπεροπλίϲαιτο L. vide adn. in ed. Ludwichiana ‖ 9 γιγνώϲκω de pron. 84, 26. vide adn. Ludwichianam | αυτωι δαιτα] ι et αι in ras A2 ‖ 10 κἀκεῖνο manult Kayser* ‖ 11 pro secundo ἐπὶ Hilgard ci. ἔτι, tertiumm ἐπὶ om LCBb)

    277
    τοῦ ἑνδεκάτη. οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνο ἔϲτιν φάναι, ὅτι ἡ ἑνόϲ ἔγκειται γενική· παρὰ γὰρ εὐθείαϲ αἱ ϲυνθέϲειϲ τῶν τοιούτων γίνονται, τρειψκαιδέκατοϲ, τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ. καὶ οὕτωϲ δὲ τὸ ἑνδεκάτη οὐ ϲυνίϲτατο. Ἐφ᾿ οὗ ϲχήματοϲ ἔϲτιν φάναι, τὸ μὲν ἁπλοϊκόν, ὡϲ παρὰ τὸν ἀριθμὸν τὸν ἕνδεκα, εἴτ᾿ ἐκ παραθέϲεωϲ ὄντα εἴτε καὶ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ, παραγωγή τιϲ ἐγίνετο ἡ τοῦ ἑνδέκατοϲ, ὡϲ ἕβδομοϲ ἑβδόματοϲ, ἀφ᾿ οὗ καὶ τὸ θηλυκὸν ἑβδομάτη ἑνδεκάτη. ὅτι δὲ ἐκ παραθέϲεων δύο ἓν γίνεται παραγωγόν, διὰ πλειόνων ἐδείξαμεν, τὸ αὐτό —ταὐτότηϲ, παρὰ ποταμὸν [*](uti liceret in compositione]  ἑνδεκάτη fingi poterat [quia feminini generis genetivus μιᾶϲ est]. Duabus autem rationibus ἑνδέκατοϲ et ἑνδεκάτη defendi possunt, quarum prior simplex est: ἑνδέκατοϲ derivatum est ab ἕνδεκα. nec mirum, quod ex duabus vocibus (ἕν et δέκα) non compositione, sed appositione coniunctis una exstitit vox derivata, id quod saepius factum est.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 7 παραθέϲεων δύο ═ παραθέτων δύο, voces duae n eompositione sed appositione coniunctae. — 7 — 278, 1 cfr de adv. 176, 1: παρὰ δύο διεϲτῶτα τὸ Ἄρειοϲ πάγοϲ Ἀρειοπαγίτηϲ, παρὰ τὸ τὸ αὐτό ἕν που ἀποτελεῖται τὸ ταὐτότηϲ, παρὰ τὸ Νέα πόλιϲ ἓν τὸ Νεαπολίτηϲ. ϲυϲταίη ἄν οὖν καὶ παρὰ τὸ νοῦν ἔχων τὸ νουνεχόντωϲ κατὰ τὸν τοιοῦτον λόγον, sed pluribus hoc demonstravit hand dubie Ap. in libro περὶ ϲυνθέτων, qui liber videtur onomatici pars fuisse. cum Apollonio consentit Herodian pros. Il. ad Ε 19 (II 47 Ltz) de μεταμάζιον: παρῆκται παρὰ τὸ μαζόϲ καὶ τὴν μετά, ὡϲ παρὰ τὸ χθονόϲ καὶ τὴν ἐπί ἐπιχθόνιοϲ, παρὰ ποταμόν παραποτάμιοϲ. γίνεται γὰρ καὶ ἀπὸ δύο λέξεων κατὰ παράθεϲιν ἕν τι παραγωγόν, ὡϲ τὸ Νεαπολίτηϲ καὶ ἄλλα μωρία. EM 606. 35 et EG 411, 48 νουνεχόντωϲ: ὑφ᾿ ἓν ἀναγνωϲτέον· πολλάκιϲ γὰρ ἀπὸ δύο διεϲτώτων μερῶν τοῦ λόγου γίνεται ἑνότηϲ (exempla sunt Ἀρειοπαγίτηϲ, Νεαπολίτηϲ, ταὐτότηϲ). et EM 719, 4 ϲκορακιϲμόϲ: οἱ παλαιοὶ παρὰ δύο λέξειϲ διεζευγμέναϲ παραγωγὰ ποιοῦϲι πολλάκιϲ· Νέα πόλιϲ Νεαπολίτηϲ, παρὰ ποταμόν παραποτάμιοϲ. (sed erant etiam qui negarent ἀπὸ δύο λέξεων ἐν παραθέϲει οὐϲῶν derviationem fieri, EM 278, 33).) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἑνδέκατοι B ‖ 1—3 οὐδὲ γὰρ —ἑνδεκάτη om L1C, add in imo mg L3, sed omittens et δὲ post οὐ et ἔϲτιν ‖ 1 ουδε A, δὲ om etiam Bb ‖ 2 post γὰρ add τὰϲ L3Bb ‖ 2—3 τρειϲκαιδέκατοϲ L3Bb, τριϲκαιδεκατοϲ A, quae tamen forma usitata hic pumat cum παρὰ εὐθείαϲ. atque ει diphthongus etiam in A legitur lin. 5 pag. subseq. et invenitur apud Aristonicum in schol. A ad K 400 (p183 Fr.) et abo Lehrsio in Herodiani pros. Il. ad O 678 (II 97, 12 Ltz) necessario pro tradito ι restituta est illic enim hic numerus ordinalis non compositus dicitur, sed appositione ortus: κατὰ παράθεϲιν, ὡϲ τὸ τρεῖϲ καὶ δέκατοϲ, ὥϲτε καὶ τὸ θηλυκὸν τρεῖϲ καὶ δεκάτη ‖ 3 τεϲϲαριϲκαιδεκατοϲ κιδεκατοϲ A. non solum τεϲϲαρακαιδέκατοϲ sed etiam τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ dictum esse compluribus exemplis probavit Lobeck. Phryn. p 409 | οὕτω LCBb ‖ 4 τὸ μὲν ἁπλοικόν om B et deleri vult AButtmann | post ἁπλ. repetunt ἔϲτι φάναι LCB et add supra A 5 ὄντα—ϲυνθέϲεωϲ om C | εἴτε καὶ] εἴτ᾿ L ‖ 6 εγι- γνετο A, ἐγένετο cett. ‖ 7 ἑνδεκάτη om LC. fortasse ante hoc nomen intercidit καὶ ὁμοίωϲ vel tale quid παραθέϲεων A2LCb, παραθέϲεωϲ B et fortasse A | fol 119v L. ‖ ταὐτότηϲ sine coronide b hic et de adv. 176, 2. RSchneider illic signum posuit, Lobeck. Ell. path. I 558 testatus in comm. p 189. ac nos socium secuti sumus consensus causa, quamquam dici nequit hic quoque ἐν ἁρμογῇ δύο λέξεων coronidem poni, ut in τατόν et τοὐμόν (vide Porphyr. π. προϲῳδ. in schol. Dion. Thr. 147. 13H., EM 763, 9))
    278
    μένει ὁ δεῖνα—παραποτάμιοϲ.

    Ἔϲτιν δὲ καὶ οὕτωϲ φάναι. κἂν παρὰ τὸ δέκατοϲ ἦν ἡ ϲύνθεϲιϲ, τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἐν λόγῳ τὴν τοῦ οὐδετέρου ϲύνθεϲιν ἀνεδέχετο. εἴ τι γὰρ παρὰ ἀριθμὸν ϲύγκειται, [*](201 s) τοῦτο ἐκ κοινότητοϲ τοῦ ἀριθμοῦ παρελαμβάνετο, οἷον οἱ τέϲϲαρεϲ - αἱ τέϲϲαρεϲ τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ, τρεῖϲ-τρειϲκαιδέκατοϲ, οἱ λοιποὶ [*](201 b) ἀριθμοί. οὐ δὴ οὖν παρὰ τὸ εἶϲ ἐδύνατο τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἐγγίνεϲθαι, ὅτι μὴ κατηγορεῖτο καὶ τὸ θηλυκόν· οὐδὲ μὴν παρὰ τὸ μία, ὅτι μὴ ϲυγκατηγορεῖτο καὶ τὸ ἀρρενικόν. καὶ εἰ ἀμφότερα τὰ γένη ϲυνωθεῖται εἰϲ τὰ οὐδέτερα (τὸ γὰρ οὗτοϲ καὶ αὕτη εἰϲ ἓν ϲυνωθεῖται τὸ τοῦτο, καὶ [*](ARGVM. § 12. Deinde hoc quoque dicere licet: etiam si ἑνδέκατοϲ non ab ἕνδεκα derivatum, sed ex ἕν et δέκατοϲ compositum est, non caret vox ratione. nam ubi nasculinum et feminum genus numerorum cardinalium forma utuntur comuni, haec componitur in ordinalibus, velut τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ et τρειϲκαιδέκατοϲ dicitur. sed ubi feminina forma numeri cardinalis distat ab masculina, ut in εἶϲ μία, neutra locum habere in compositione poterat, quia aut) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 —279, cfr EM 766, 48: Ἐὰν οἱ ἀριθμοὶ ἐκ τῶν ἀρϲενικὼν ϲυντίθενται ὅρων, ὁ τριϲκαιδέκατοϲ καὶ ὁ τεϲϲαρεϲκαιδέκατοϲ, καὶ οὐκ ἀπὸ τῶν οὐδετέρων τριακαιδέκατοϲ καὶ τέϲϲαρακαιδέκατοϲ, διὰ τί μὴ ἐγένετο καὶ ἀπὸ τοῦ εἰϲ εἱϲδέκατοϲ, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ οὐδετέρου ἑνδέκατοϲ; ἐπειδὴ οἱ ἀριθμοὶ ϲυντιθέμενοι τὴν αὐτὴν ἀρχὴν θέλουϲι φυλάϲϲειν ἐπὶ τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ· οἶον τριϲκαιδέκατοϲ τριϲκαιδεκάτη τὸ δὲ εἰϲ οὐ λέγεται ἐπὶ θηλυκοῦ ὥοπερ οἱ τρεῖϲ καὶ αἰ τρεῖϲ, ἵνα ἦν εἱϲδέκατοϲ εἱϲδεκάτη. εὐλόγωϲ οὖν ἀπὸ τοῦ ἕν γέγονεν, ἵνα γένηται ἑνδέκατοϲ καὶ ἑνδεκάτη πολλάκιϲ γὰρ τὸ οὐδέτερον ἐπὶ ἀρϲενικοῦ καί θηλυκοῦ τίθεται, ὡϲ λέγομεν ἐπὶ ἀρϲενικοῦ οὐδέτερον τὸ παιδίον, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ θηλυκοῦ ὁμοίωϲ . . . Ἰϲτέον ὅτι τοῦ τριϲκαιδέκατοϲ ἡ ϲύνθεϲιϲ οὐκ ἐγένετο ἀπὸ τοῦ τρίϲ ἐπιρρήματοϲ, ἀλλ᾿ ἀπὸ τοῦ τρεῖϲ ὀνόματοϲ· δηλοῖ γὰρ ἡ ϲημαϲία, ὅτι τὸ τρίϲ ἐπίρρημα τὸ τριϲϲὸν δηλοῖ. —7 κατηγορεῖτο. subiectum huius passivi etiam 38, 22 id est, de quo quid praedicatur (24, 19 habemus usitatam constructionem).) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ad παραποτάμιοϲ adnotat Bekker, Plutarchum Syllae 16, 6 Parapotamios memorare in Boeotia Cephisi accolas, sed. recte maiorem litteram initialem non tribuit nomini in Apollonii verbis, quod fieri vetant verba μένει ὁ δεῖνα | δινα A | οὕτω LCBb ‖ 2 κἂν εἰ scrib vult GHermann ad Vigerum 836 ed. IV. Bekker defendit κἂν cum indicativo coniunctum laudato Coraae iudicio, quod exscripsimus in Adn. cr. ad 97, 10 huius ed. ‖ ἐνεδέχετο L ‖ 4 ἐν κοινότητι L | ἀριθμοῦ] contra omnium codicum auctoritatem γένουϲ b, ut 55, 2 invitis codicibus scripsit κοινότητα τῶν γενῶν pro κοιν. τῶν ὀνομάτων. at κοινὰ non solum genera vocantur, sed etiam nomina et formae numeralium, quae utriusque geneeris eunt | παραλαμβάνεται B ‖ 5 τεϲϲαρεϲκαιδεκαιδεκατοϲ A1, corr A | ante τρεῖϲ add οἱ τρεῖϲ αἱ b cum et Porto | τρεῖϲ om LϹ, τρεῖϲ τρειϲκαιδέκατοϲ om B ‖ 6 δὴ] δει A. ‖ 7 κατηγοποῖτο LCB ‖ 7 —  8 καὶ τὸ—ϲυγκατηγορεῖτο om L, ubi subsequens τὸ ἀρρενικόν L mutavit in τοῦ ἀρρενικοῦ et in mg add καὶ τοῦ θηλυκοῦ. B pro καὶ τὸ θηλυκόν —ἀρρενικόν exhibet τοῦ ἀρϲενικοῦ καὶ τοῦ θηλυκοῦ ‖ 7 — 9 θηλυκόν—οὐδέτερα τὸ om C ‖ 8 καὶ εἰ om b cum et Porto. post εἰ et A et L Habent rasuram 2 — 3 litterarum, fortasse τα deletum post ἀμφότερα add δὲ b cum et Porto 9 τὸ οὐδέτερον ci. Egenolff*. pluralis defendi potest ita, ut interpretemur: in voces neutrius generis)

    279
    πάλιν ὑποϲτατόν τί ἐϲτιν· δι᾿ ὃ καὶ κατὰ τοῦτο, κἂν φῶμεν ἐπὶ γυναίου τοῦτο, οὐ ϲολοικιοῦμεν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον· καὶ περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παρατίθεϲθαι), — ἀναλόγωϲ ἄρα τὸ ἕν παρελήφθη κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν, ἵνα μήτε τὸ ἀρρενικὸν ἐξιδιοποιήϲηται μήτε τὸ θηλυκόν.

    [*](c. VI.)

    Ἔϲτι γε μήν, ὡϲ προείπομεν, ϲυνεκτικωτάτη αἰτία τοῦ ἀκαταλλήλου [*](Potissima incongruentiae causa in flexionibus vocum posita est.) ταλλήλου ἥδε. Τῶν μερῶν τοῦ λόγου ἃ μὲν μεταϲχηματίζεται εἰϲ ἀριθμοὺϲ καὶ πτώϲειϲ, ὡϲ τὸ ὄνομα καὶ τὰ ἄλλα ὅϲα δύναται ἀριθμὸν μετὰ πτώϲεωϲ ἐπιδέζαϲθαι· ὃ δὲ εἰϲ πρόϲωπα καὶ ἀριθμόν, ὡϲ τὰ ῥήματα καὶ αἱ ἀντωνυμίαι· ἃ δὲ εἰϲ γένη, ὡϲ τὰ προκατειλεγμένα ὀνόματα [*](202 s) καὶ ὅϲα δύναται γένουϲ διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι· τινὰ δὲ οὐδὲ ἓν τοιοῦτον ἐπιδέχεται, ὡϲ τὰ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα, ὥϲπερ οἱ ϲύνδεϲμοι καὶ αἱ προθέϲειϲ καὶ ϲχεδὸν ἅπαντα τὰ ἐπιρρήματα.

    [*](femininum genus exclusum esset praelata masculina forma ant masculinum praelata feminina. quamobrem apte neutrius generis forma ἕν cum δέκατοϲ composita est. nam masculinum et femininum genus quasi comprimuntur in neutrum.)[*](ARGVM. § 13. Potissima incongruentiae causa eo continetur, quod aliae orationis partes in diversos numeros et casus flectuntur, aliae in personas et numeros, eliae in genera sunt antem etiam quae nihil eiusmodi accipient, sed unam formam ubique servent.)[*](TESTIM. ET ADN. EXEG. I ad ὑποϲτατόν cfr. ἀνυπόϲτατον nominis usum 18, 16 (quod non exstat) st 174, 19 (quod exstare nequit). 2d quod τοῦτο pronomine significatur, ipsum quoque, ut personae οὖτοϲ et αὕτη pronominibus significatae, aliquid est, quod exeat. — δι᾿ ὃ καὶ κατὰ τοῦτο. cfr Adn. cr. ad 202, 1 huius ed. — γυναίου. cfr 199. 23. — 2—3 περιϲϲὸν—παρατίθεϲθαι scil plura exempla ═ 133, 18. 168, 19. 231, 6. — 4 ἐξιδιοποιήϲηυσι (cfr 199. 6): ne masculinum aut femininum; genus hunc numerum ut sibi proprium occupet. — 5 προείπομεν: 16, 1. AΒuttmann ad 196. 26 refert et interpretator: wie wir angekündigt haben. — 5 — 12 Prisc XVD § 153 182. 22 H.: Partium orationis quaedam habent inter generaliter sib accidentia numeros et casus et genera, ut nomen, pronomen, participiuctio, quaedam persas et numerum, ut verbum e pronomen quaedam tempora, ut berbum et participium; quaedam nih ex his, ut praepositio, adverbium, coniunctio, interiectio, quae nec declinationen aliquam habent. — 9 προκατειλεγμένα partimus. hic tam extenuatum vim habet, ut nibil significet nimi quae modo diximus. item 202, 1. — 12 ϲχεδόν. cfr 203, 24—204, 6.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 καὶ εαν A1, corr A2 ‖ 2 ϲολοικίζομεν LC | τοιοῦτον LCE ‖ 3 ante παρατίθεϲθαι add πλείονα B. vide Adn. ex κατὰ] fol 120r L ‖ 4 ἐξιδιοποιηϲεται A ‖ 5 ἔϲτ] ἔτ LCB | προείπομεν] προείρηται LCB | ϲυνεκτικοτατη A1, corr A | τοῦ πρώτου καταλλή- λου codd. omnes, corr b. vide Bekkerum ad l. de pron. 187 ‖ μερῶν] fol 49v A | τῶν μερῶν τοῦ λόγου LCB cum antecedentibus ita eoniumgunt, ut LC pro ἥδε ponant τὰ, B ἡ. dein pergunt ἃ μὲν γὰρ μεταϲχηματεται LC, τούτων γὰρ τὰ μὲν ϲχηματίζεται B ‖ 7 8 ὃϲα—δὲ om B ‖ 8 ante ἀριθμόν add εἰϲ CB ‖ 10 noli ex eis quae Prisc. de temporali verborum et participiorum flexione dicit colligere, post ποιήαϲθαι aliquot verba intercidisse: etiam 202, 2 de hac flexione tacetur)
    280

    Τὰ δὴ οὖν προκείμενα μέρη, μεταληφθέντα ἐξ ἰδίων μεταϲχηματιϲμῶν εἰϲ τὰϲ δεούϲαϲ ἀκολουθίαϲ τῶν προκατειλεγμένων ἀριθμῶν [*](202 b) ἢ προϲώπων ἢ γενῶν, τῇ τοῦ λόγου ϲυνθέϲει ἀναμεμέριϲται εἰϲ ἐπιπλοκὴν τοῦ πρὸϲ ὃ δύναται φέρεϲθαι, εἰ τύχοι πληθυντικὸν πρὸϲ πληθυντικὸν κατὰ τὴν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου παρέμπτωϲιν, γράφομεν ἡμεῖϲ, γράφουϲιν οἱ ἄνθρωποι. τὸ γὰρ ἐν διαβάϲει τοῦ προϲώπου οὐ πάντωϲ ἐξαιτήϲεται τὸν αὐτὸν ἀριθμόν· οἶόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι τύπτουϲι τὸν ἄνθρωπον ἢ καὶ πάλιν τύπτουϲιν τοὺϲ ἀνθρώπουϲ.

    Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ γένοϲ ϲυμπαραλαμβανομένων [*](ARGV. § 14. am quae suis flexionibus immutantur, ut numero vel persona vel genere cum aliis enuntiatorum partibus concinant, in componendis enuntiatis distribuntur ut copulentur cum eis, ad quas pertinent, exempli gratia pluralis vox cum plurali, si eadem persona inest etiam in altera voce: γράφομεν ἡμεῖϲ. sin transitus fit in aliam personam, non flagitatur idem numerus, quamquam non excluditur: velut τύπτουϲι τοὺϲ ἀνθρώπουϲ ficere licet, verum etiam τύπτουϲι τὸν ἄνθρωπον.) [*](ARBVM. § 15. Eadem ratio est earum vocum, quarum genus vel casus ad) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 — 9 Prisc. XVII § 153 182, 26 H.: quae sunt igitur declinabiles, cum ex propriis figurationibus ad conuenientes supra dictorun numerorum vel generum vel casuum vel personarum vel temporum consequentias accipiuntur, orationis constructione, id est dispositione, ad aptam coniunctionem ferri debent, ut puta singulare ad singularem et plurale ad pluralem, cum ad unam eandemque refertur personam intransitive, ut ego Priscianus scribo intellegens et nos oratores scribimus intellegentes. cum enim transitiva sunt vel fractiva, licet diversis uti numeris, ut docemus discipulum ef docemus discipulos. — 2 ἀκολουθίαϲ, consequentes flexiones. vide RSchneideri comm. 21. — 3 ἀναμεμέριϲται. hoc verbum, quod dividendi et tribuendi notiones complectitur. hic usurpatur de ea distributione, qua flexiones vocum attribuuntur constructionibus idoneis. ita etiam 205, 21. 225, 18. [de adv.] 205. 16 voces casuales in casus ἀναμεριϲθῆναι dicuntur, ut idem fere valeat verbum quod fecti, 213, 19. (ἔνδον adverbium ἀνεμερίϲθη ἐξαιρέτωϲ [de adv.] 205, 19, quia soli ϲχέϲει ἐν τόπῳ tributum est coniunctiones, quae cum omnibus casibus, generibus, personis indifferenter copulari possunt, non uni horum tributas dicere licet, unde intelegendum est 204, 13: ϲύνδεϲμοι εἰϲ οὐδὲν τῶν προκατειλεγμένων ἀναμεριζόμενοι; constructio pronominum personalium ἀνεμερίϲθη in inclinatam et recto tenore prolatam 127, 26.) — 5 παρέμπτωϲιϲ nomen non solum nbi vox vel littera interponitur usurpat Ap. (ex. gr. 40, 25. 202, 19. 217, 2), sed etiam ubi simul significatur aliquid, ut idem fre valeat atque παρέμφαϲιϲ. vide 161, 24. 203, 22. 251, 5. — 9—p 281, 11 Prisc. XVII § 154 et 155 p 183, 9 H.: eadem est ratio et) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 3 τοῦ bis scr. L | λόγου] fol 120v L | ϲυνθέϲει] ThMatthias II 607 ϲυντάξει poscit propter Prisciani 5 τοῦ om C ‖ 6 τὸ A1, τὰ A2LCBb. cfr lon. 2 pag. seq. 7 ἐξαιτήϲεται]εται τον A2 in ras αὐτὸν om omnes codd, add b cum et Porto ‖ 8 καὶ om LCBb 9 κἀπὶ A2LBb ‖ 9 ante γένοϲ add τὸ B | cυμμεταλαμβανομένων ci. Uhlig. nam de eis vocibus loquitur Ap., quae ad eas quibuscum coniunctae sunt accommodantur. cfr 161, 21, nbi: οὔ φαμεν, inquit, τῶν ἐμοῦ ἀγρῶν . . . , ἀλλὰ κατὰ ϲύνταξιν τὴν τῶν ἐπιφερμένων ϲυμμεταλαμβάνομεν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, τῶν ἐμῶν ἀγρῶν)

    281
    νομένων καὶ ἐπὶ τῶν κατὰ πτῶϲιν, ἡμῶν αὐτῶν ἀκούουϲιν· πάλιν γὰρ τὸ ἐν διαβάϲει ἀδιαφορεῖ καὶ κατὰ τὴν πτῶϲιν καὶ κατὰ τὸν ἀριθμόν, ἡμῶν αὐτὸϲ ἀκούει, ἡμῶν αὐτοὶ ἀκούουϲιν. ὅπερ πάλιν εἰ ϲυνέλθοι κατὰ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν, ὑποδραμεῖται εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον διὰ τὸ κατάλληλον τῆϲ πτώϲεωϲ, εἰ μὴ ϲυνδεϲμικὴ παρέμπτωϲιϲ ἀποϲπάϲει τὸ πρόϲωπον, ὡϲ τὸ ἡμῶν καὶ αὐτῶν ἀκούουϲιν. —

    Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν γενῶν. φήϲομεν γὰρ οὗτοι οἱ ἄνδρεϲ, ἢ καὶ κατὰ πλαγίαν πτῶϲιν τούτουϲ τοὺϲ ἄνδραϲ· πάλιν γὰρ [*](203 s) τὸ ἐν μεταβάϲει τοῦ προϲώπου ἀδιαφορήϲει καὶ κατὰ γένοϲ καὶ κατὰ ἀριθμόν, τούτουϲ γυνὴ ὕβριϲε. περιϲϲὸν εἰϲ τὸ τοιοῦτο παραθέϲει χρῆϲθαι· προφανὲϲ γὰρ τὸ λεγόμενον.

    [*](alterius vocis genus ve casum accommodatur, velut in ἡμῶν αὐτῶν ἀκούουϲιν consentiti αὐτῶν casu suo cum ἡμῶν. id quod fit, si eandem personam utraque vox significat.]  si enim aliam personam αὐτὸϲ prenomen significat, non curat casum nec numerum alterius vocis (indifferenter accipit alios casus et numeros): ἡμῶν αὐτὸϲ ἀκούει, ἡμῶν αὐτοὶ ἀκούουϲιν. contra si eodem casu [e numero] cum pronomine personali copulabitur, propter casus [et numeri] congruentiam denotabit personam eandem, nisi coniunctio interponitur: ἡμῶν καὶ αὐτῶν.)[*](ARGVM. § 16. Item in ea flexione, quae ad genera nominum pertinet. concinit pronominis genus eum genere nominis subsequentis in οὖτοι οἱ ἄνδρεϲ. ubi vero alia persona designatur pronomine atque nomine, nom curat pronomen nominis genus aut numerum: τούτουϲ γυνὴ ὕβριϲε.)[*](in generibus, ut bonus homo . . . est ille bona nulier . . . est illa; boni homines . . . , bonae mulieres. . . . Similiter et in casibus mei ipsius dolentis misereor et illius vel fu dolentis misereor te ipsum legentem video et me ipsum intellegentem sentio cum igitur ad snam eandemque personam et casus et genera et numeri referuntur, supra dicta consequentia est obsevanda. variantur autem, ut dietum est, per transitiones ef reciprocationes non solum casus et numeri, sed etiam genera, ut illos laedit mulier et illua laedunt mulieres. supervacuum est in re tam manifesta usus auctorum testimonia proferre.)[*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 ὅπερ voce hic adnectuntur opposita (qnod contra, wogegen), ut 128, 11. 325. 17. de pron. 108, 6. de adv. 179, 5. cfr RSchneideri comm. 127 ad 103, 7.)[*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 κἀπὶ A2LCBb | ἀκούουϲιν] ἀκούομεν b cum Soph.; at non congruentiam personarum verbi et pronominum hoc exemplo Ap. illustrare voluit, sed αὐτόϲ vocis et personalis pronominis concentum casualem. prorsus corrupit locum AButtmann. ἡμῶν καὶ αὐτῶν ἀκούουϲι scribens ‖ 1—3 πάλιν—ἀκούουϲιν om A1B, add in mg A2 ‖ 2 τὴν et τὸν om LCb ‖ 5 ἀκα- τάλληλον B, ἐπάλληλον AButtmann. vide Argum. 6 ἀποϲπάϲει ALC, ἀποοϲπάϲη A2B, ἀποϲπάϲειε b | ακοουϲιν A1, corr A2; ab hae voce inc. fol 121r L ‖ 7 κἀπὶ A2LCBb ‖ 8 καὶ om B ‖ 9 et 10 ante γένοϲ et ἀριθμόν add articulum culum A2LCB ‖ 10 τοιοῦτον LCBb ‖ 10 — 11 παραθέϲει χρῆθαι] ει et χρ in. ras et ϲθαι in mg A2; fort. A1 scripsit παραθέϲθαι, cfr Adn. ad 279, 2 huius ed.; sed etiam qnod A2 et ceteri codd. exhibent, non abhorret ab usu Apolonii. nam etiam παράθεεϲιϲ nemine de exemplis quae afferuntur. utitur: 5, 13. 181, 9. 312, 8. de adv. 122, 33 ‖ 11 nter λεγόμενον et subsequens περ οὖν, quae artissime inte se cohaerent, AButtmann opinatus est et appendice VII 326 seqq demonstrare)
    282
    [*](Voces indeolinabiles pleraeque, sed non omnes cum flexis omnibus indifferenter construuntur. 1. de adverbiis.)

    περ οὖν, ὡϲ προείπομεν, μὴ ἐπιϲυμβαίη τινὶ λέξει τούτων [*](203 b) διάκριϲιν ποιήϲαϲθαι, ἀδιαφορήϲει τὸ ἐπιπλέκεϲθαι ἅπαϲιν τοῖϲ προκατειλεγμένοιϲ, λέγω γένεϲι διαφόροιϲ, πτώϲεϲιν, ἀριθμοῖϲ, προϲώποιϲ, ἄλλοιϲ τοῖϲ δυναμενοιϲ τοιοῦτό τι ἀναδέξαϲθαι· οὐ γὰρ δή γε ἔλεγχον ἔχει τὸν ἴδιον μεταϲχηματιϲμόν.

    Ἔϲτω γὰρ ϲύνταξίϲ τιϲ τοῦ καλῶϲ ἢ τῶν ὁμοίων ἐπὶ παντὸϲ προϲώπου, ἐπὶ παντὸϲ ἀριθμοῦ, ὅτε φαμὲν καλῶϲ ἔγραψα ἢ καλῶϲ γράφω ἢ καλῶϲ γράφετε, καὶ ἐπὶ τῶν μεταϲχηματιζομένων χρόνων, λέγω τοῦ ἔγραψα ἢ γράψω. ἡ δὴ [*](ARGVM. § 17. sI vox aliqua plane caret flexionibus, [plerumque] indifferenter copulabitur cum diversis geneeribus, casibus, numeris, personis, ceteris, quibus accidere potest, ut cum tali voce immutabili copulentur. neque enim. coarguetur incongruentiae flexionibus propriis eiusmodi vox.) [*](ARGVM. § 18. Si enim habes καλῶϲ adverbium coniunctum cum diversis persenis, numeris, temporibus, constructionem appareti congruentem esse, quis omnia adverbia, quae nec numerorum nec personarum nec modorum nec temporum significationem recipiunt, liberam habent quamlibet copulationem, cum propter) [*](TESTIM. ET ADN. SEXEG. 1 προείπομεν: 201, 23. — 2— 8 Prisc. XVII § 172 196, 23 H.: Adverbiorum quaedam sunt, quae cum supra dictis omnibus accidentibus, tibus, id est diversis numeris et generibus et casibus et temporibus et personis, indifferenter ponuntur, ut non bonus vir, non bona mulier . . . , non boni viri, non bonae mulieris est . . . , non ego, non tu . . . , non facio, non) [*](studuit, magnam partem huius de congruentia et incon ruentia syntactica expositionis intercidisse, inductus praecipue a Prisciano, qui post conversa verba περιϲϲὸν —λεγόμενον pergit 183, 20 H.: illud tamen sciendum, quod per figuram, quam Graeci ἀλλοιότητα vocant, id est variationem, et per πρόληψιν vel ϲύλληψιν . . . et per ζεῦγμα . . . et concidentiam, quam ϲυνέμπτωϲιν Graeci vocant, vel procidentiam, id eet ἀντίπτωϲιν, ef numeri diversi et diversa genera et diversi casus et tempora et personae nom solum transitive et per reciprocationem sed etiam intransitive copulantur, quae diversis auctorum exemplis tam nostrorum quam Graecorum necessorum esse duximus comprobare. quae verba sequitur usque ad § 196. 22 schematologia multis utriusque linguae documentis illustrata, quam non magis ex Apollonii libro haustam esse credere licet, quam copiosam graecarum et latinarum constructiionum comparationem, qua finem imposuit Priscianus libro institutiionum ultimo. Etiam ThMatthias II 607 in diligentissima Apollonianae et Priscianese exponitionis comparatione Buttmanni opinionem improbavit) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. μὴ om B | τουτων A, τοῦ τὴν L1C, τὸ τὴν L4Bb ‖ 2 post διάκριϲιν add δυνάμενον προφανῶϲ Lb, δυνάμενον B ποιήϲαϲθαι] προϲποιήϲαϲθαι L1B, προϲ induxit L4 | προκατειλεγμένοιϲ] προ om LCBb, add in mg A ‖ προϲώποιϲ] οιϲ in mg A ἄλλοιϲ] οιϲ in ras A2 ‖ 4 τοιοῦτον LCBb, | οὐ γὰρ] fol 50 r A. | ἔλεγχον ἔχει] ἐλέγχουϲι LCB ‖ B post τιϲ add τηϲ A, in L post τιϲ tres fere litterae erasae ‖ 6 ὅτε] ὅτι B ‖ 7 ἔγραψα] videtur ἔγραψαϲ scribendum esse, quia ἔγραψα ab γράφω nec persona nec numerodiffert | prius et posterius om A1, add A pro posteriore καλῶϲ L habet κακῶϲ | γράφετε] γράφεται AL, quod si reciperetur, deesset exemkplum καλῶϲ adverbii cum plurali coniuncti ‖ 8 μεταϲχηματιζομένων] fol 121v L | τοῦ] τοῦτ᾿ ACB | ἔγραψα] ψα evanuit in L | γράψν] γράφω LC | δὴ] δὲ LCB)

    283
    τοιαύτη ϲύνταξιϲ πρόδηλον ὅτι κατάλληλοϲ· ἡ γὰρ τοῦ ἐπιρρήματοϲ ϲύνοδοϲ οὐ δεκτικὴ οὖϲα τῶν ἀριθμῶν ἢ τῶν προϲώπων ἢ τῶν ἐγκλίϲεων καὶ ἔτι τῶν χρόνων ὧν τὸ ῥῆμα παραδέχεται, ἀκώλυτον ἔϲχε τὴν ἐπιπλοκήν, οὐκ ἐλεγχόμενον ἐκ τοῦ ὁμοειδοῦϲ. οὐ μὴν ἔτι ἐπὶ τοῦ καλόϲ ταὐτὸν ἔϲτιν εὑρέϲθαι· προϲώπου γὰρ τυγχάνει τρίτου ἀριθμοῦ τε τοῦ ἑνικοῦ, καὶ ἔνθεν προϲίεται αὐτὸ τὸ τρίτον ἑνικὸν τοῦ γράφειν, καλὸϲ γράφει, καλὸϲ περιπατεῖ. καὶ ἐπεὶ πάλιν τὸ καλόϲ οὐ παρέμπτωϲιν [*](204 s) χρόνου ϲημαίνει, ἀδιαφορεῖ τὸ ἐν διαφόροιϲ χρόνοιϲ ϲυντάϲϲεϲθαι. —

    Ἔνθεν πάλιν τὰ τετμημένα τῶν ἐπιρρημάτων εἰϲ διαφόρουϲ χρόνουϲ τοῖϲ μὲν διαφόροιϲ προϲώποιϲ καὶ ἔτι ἀριθμοῖϲ ϲυντάϲϲεται, οὐ μὴν τοῖϲ τοῦ [*](constantem suam formam incongruentiae coargui non possint. neque vero idem observare licet in καλόϲ nomine, quod tertiae personae et singularis numeri est ideoque non copulatur nisi cum verbis eiusdem personae numerique. sed temporibus verbi omnibus adiungi potest, quia nulla ei subest notio temporalis.) [*](ARGVM. § 19. Ea autem adverbia, quibus singulorum temporum notio inest, cum personis quidem numerisque diversis indifferenter iungi possunt, sed non possunt cum verbis futuri vel praesentis temporis fungi ea, quae praeteritum) [*](facis . . . ; similiter bene, male . . . possunt supra dictis omnibus apte adiungi et cfr de adv. 123, 1: φαμὲν δὲ καθολικῶϲ ϲυνεῖναι τοῖϲ ῥήμαϲι τὰ ἐπιρρήματα ἢ μερικῶϲ, ἐπεί τινα μὲν ϲύνοιϲτά ἐϲτι, ϲημαϲίαϲ οὐκ ἀντικειμένηϲ, ἁπάϲαιϲ ταῖϲ ἐγκλίϲεϲιν, ἅπαϲι 〈τοῖϲ χρόνοιϲ, ἅπαϲι〉 τοῖϲ προϲώποιϲ, ὡϲ ἕνεκα ὑποδείγματοϲ τὸ καλῶϲ ἔϲτι παραλαμβάνειν.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐκ τοῦ ὁμοριφοῦϲ. Schoemann * ═ἐκ τοῦ μὴ μεταϲχηματίζεϲθαι. cfr Arg. — 6 τὸ τρίτον ἑνικὸν, scil πρόϲωπον. — 7 παρέμπτωϲιν vide Adn. exeg. ad 280, 5 huius ed. —8—p 284, 3 Prisc XVII § p 197, 28 H.: sunt adverbia, quae propre diversis temporibus adiungi nem possunt, ut heri feci, nunc acio, cras faciam. et cfr de adv. 123, 16 — 24 Τὰ χρονικὰ ἐπιρρήματα ϲυμφωνοῦϲαν τοῖϲ τοῦ ῥήματοϲ χρόνοιϲ ποιεῖται ϲύνταξιν. οἶον τὸ ἐχθέϲ παρῳχη μένῳ ϲυντετάξεται, ἐχθὲϲ ἔγραφον, ἐχθὲϲ ἔγραψα. τὸ γὰρ αὔριον, ἀντικείμενον τῷ παρῳχημένῳ, οὐ ϲυντετάξεται ἤ πόλιν τοῖϲ ὁμολογοῦϲι τὸ 〈μὴ〉 παρῳχῆϲθαι,) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 τῶν ante ἐγκλίϲεων om A1, add A2 | ἐγκλίϲεων] πτώϲεων omnes libri, emendavit RSchneider comm. 142 ad 123, 3, qui h. l., ubi verborum flexiones enumerentur, casus locum non habere recte iudicat (nam participium a veteribus grammaticis a verbo seiungi), contra deesse modorum mentionem, de quorum cum adverbiis copulatione Ap. subsequenti expositione 204, 2—9 egit. nec dubitationem movere debet Prisciani locus in Testim. ad 2—12 exscriptus: nam ibi non solum de verborum et adverbiorum constructione sermo est ‖ 3 παρεδέχετο L | ακϲωτον A1, corr A2 ‖ 4 ἔκ του ὁμοειδοῦϲ voluit Dudithius non intellecta tradita scriptura | καλωϲ A atque in L rasura o ex ω factum ‖ τε] γε ALC ‖ 6 αὐτὸ] ὁ in ῶ mut. L4, αὐτω Ϲ, αὐτὸ μόνον malit Bekker | ἑνικὸν] γενικον A, in quo latere γ΄ ἑνικὸν perspexit AButtmann, sed perperam pro αὐτὸ legi iubet τοῦ et γ′ in τρίτου convertit. intercidit τὸ et ante τὸ fort. etiam μόνον | του γραφειν A, τὸ γράφει LCBb 〈sed in L rasura unius litterae et post ὁ et post ει). post γράφει add τοῦ LB, quod videtur ortum esse ex infinitivi articulo ‖ 6 καλῶϲ AL, item Ϲ, sed cum supra scripto ὸ ‖ 7 prius καλὸϲ] καλῶϲ A L | κἀπε A2LCBb posteriius κολόϲ] καλωϲ A ‖ 9 ante τετμημένα habet τεταγμένα τῶν ἐπὶ L sed. inducta μὲν) μέντοι L ‖ 10 οὐ μὴν om LCB)

    284
    μέλλοντοϲ ἢ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ ---οὐ μὴν πάλιν τὰ ἐν παρατάϲει τοῦ ὅλου χρόνου παραλαμβανόμενα, λέγω ἐπὶ τοῦ νῦν καὶ τῶν ὁμοίων. — [*](204 b) ὁμοίωϲ δὲ καὶ ὅϲα ϲημαινόμενον ἐγκλίϲεωϲ ἐπιδέχεται, λέγω τὸ εἴθε ἢ ἄγε· ἡ γὰρ προϲτακτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἀνεπίπλοκοϲ τῇ εὐκτικῇ, καὶ οὕτωϲ τὸ [*](tempus denotant, sed cum illis ea tantum, quae ipsa quoque futurum aut praesens tempus significant〉; rursus vero non excluduntur ab ullius temporis verbo ea adverbia, quae ad totius temporis ambitum pertinent, velut νῦν. — itidem sunt adverbia, quae significationem singulorum modorum habeant ideoque cum aliis modis copulari nequeant: εἴθε, cui optativi vis inest, repugnat imperativo, ἄγε repudiat optativum. sed quae adverbia modalis sensus expertia sunt, ea cum omnibus modis codunguntur.) [*](αὔριον γράφω, αὔριον γράψω, αὔριον ἀναγινώϲκω. τὰ μέντοι οὐ διορίζοντα τὸν χρόνον, κοινὴν δὲ παράταϲιν δηλοῦντα τοῦ παντὸϲ χρόνου, ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ ἔχει τὸ νῦν ἐφρόνηϲα, νῦν φρονῶ, νῦν φρονήϲω, ἤδη ἔγραψα, ἤδη γράφω, ἤδη γράψω.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 vide Adn. erit. — 3 νῦν. cfr de adv. 123, 23, qui locus in Testim. supra exscriptus est, et schol. Heliodori ad Dion. Thr. 97, 2 Hilg. (937, 2 B.): τὰ γενικὴν παράταϲιν χρόνου δηλοῦντα ἐπιρρήματα ϲυμπαραλαμβάνεται κατὰ πάντα χρόνον, ὡϲ τὸ νῦν· λέγομεν γὰρ νῦν φρονῶ, νῦν ἐφρόνηϲα, νῦν φροωήϲω· καὶ μαρτυρεῖ ἡ χρῆϲιϲ, τοῖϲ τριϲὶ χρόνοιϲ αὐτὸ ϲυντάξαϲα, ἐνεϲτῶτι καὶ παρῳχημένῳ καὶ μέλλοντι, οἶον «νῦν γὰρ δὴ γένοϲ ἐϲτί» (Hes. opp 176), «νῦν ὤλετο πᾶϲα κατ᾿ ἄκρηϲ» (N 772), «νῦν δὲ δὴ Αἰνείαο βίη Τρώεϲϲιν ἀνάξει» (Υ 307). et Ammon. 99 V.: νῦν καὶ νυνί διαφέρει, φηϲὶ κατά τιναϲ Ἡρακλείδηϲ ἐν πρώτῃ περὶ καθολικῆϲ προϲῳδίαϲ. τὸ μὲν γὰρ νῦν χρονικὸν ἐπίρρημα τάϲϲεται ἐπὶ τῶν τριῶν χρόνων, ἐνεϲτῶτοϲ, παρῳχημένου καὶ μέλλοντοϲ, οἶον ὅτι ἀγὼν νῦν ἐϲτι, νῦν 〈παρῆλθεν, νῦν) ἔϲται. τὸ δὲ νυνί ἐπὶ μόνου ἐνεϲτῶτοϲ. et ceteros locos quos citat LCohn de Heracl. Mil. 39. — 4—B εἴθε ἢ ἄγε. iam Dionysius) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 1 ἢ τοῦ] fol 122r L ‖ 2—3 in his verbis offenderunt complures. Portus traiciendo atque omittendo locum sanandum esse ratus proposuit: οὗ μὴν πάλιν τοῖϲ τοῦ μέλλοντοϲ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ ἔν παρατάϲει τοῦ ὅλου χρόνου παραλαμβανόμενα, condemnatis quae subsequuntur λέγω— ὁμοίων. Egger 229 post ἐνεϲτῶτοϲ haec certe exspectari dicit: τὰ ἔν παρῳχημένῳ λαμβανόμενα vel τὰ ὁμολογοῦντα τὸ παρῳχῆϲθαι. Ska lD 9* coniecit οὐ μὴν τοῖϲ παρῳχημένοιϲ τὰ τοῦ μέλλοντοϲ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ, ac deinde scribendum esse: ἀδιαφορε δὲ πάλιν τὰ vel διαφόροιϲ δὲ χρόνοιϲ πάλιν τὰ. AButtmann in interpretatione sua addit plura enuntiata. Kayser* vult: οὐ μὴν τοῖϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἢ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ τὰ τοῦ παρῳχημένου, οὐ μὴν τούτοιϲ πάλιν τὰ ἔν παρατάϲει κτλ. Quin nonnula interciderint, non licet dubitare haec autem ratio supplendi simplicissima et probabilissima videtur, ut post ἐνεϲτῶτοϲ inserantur: ῥήμαϲι τὰ ἐπὶ παρῳχημένου χρόνου ἐπιρρήματα παραλαμβανόμενα, ἀλλὰ μόνον τὰ ἐπὶ τοῦ μέλλοντοϲ καὶ τοῦ ἐνεϲτῶτοϲ. quibus adiectis nulla sia epus est mutatione. τὰ ἐπὶ παρῳχημένου χρόνου ἐπιρρήματα παραλαμβανόμενο Ap. dixit. etiam de adv. 124, 155. οὐ μὴν πάλιν κτλ. significant: neque tamen adverbiorum γενικοῦ χρόνου ϲημαντικῶν usus talibus terminis coërcetur ‖ 2 τὰ om ϹB ‖ 3 ἐπὶ—ὁμοίων] noli poscere τὸ νῦν καὶ τὰ ὅμοια. cfr 157, 4. de pron. 50, 7 καὶ ἐπ᾿ ἄλλων πλείϲτων. de adv. 138, 20 καὶ ἐπὶ τοῦ οὕτωϲ ‖ 4 δὲ om L | λέγω om A1, add A22 | τὸ L ‖ 5 ἀνεπίπλοκοϲ] posterius o in ras A2 | οὕτω LCBb)
    285
    εἴθε ἀφίϲταται τῶν προϲτακτικῶν καὶ τὸ ἄγε τῶν εὐκτικῶν. πάλιν οὖν ἀμοιρήϲαντα τὰ ἄλλα ἐπιρρήματα τῆϲ τοιαύτηϲ ϲημαϲίαϲ ἀκώλυτον ἔϲχον ἐν ἁπάϲαιϲ ταῖϲ ἐγκλίϲεϲι ϲύνταξιν. τὴν τοιαύτην ϲύνταζιν ἀκριβέϲτερον ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων ἐξεθέμεθα· περὶ ἧϲ ἔτι καὶ κατὰ τὸ δέον πάλιν εἰρήϲεται.

    Ἔϲτι καὶ ἐκ ϲυνδέϲμων τὸ τοιοῦτο παραϲτῆϲαι, ὡϲ εἰϲ οὐδὲν [*](2. de coniunctionibus.) ἀναμεριζόμενοι τῶν προκατειλεγμένων ἀδιαφοροῦϲι τὰϲ ϲυνδέϲειϲ ποιεῖϲθαι πρὸϲ γένη διάφορα ἢ πτώϲειϲ ἢ διακρίϲειϲ προϲώπων. εἰ γοῦν τιϲ πάλιν μερικὴ γένοιτο ἐπ᾿ αὐτῶν διαφορά, ἀπολειφθείη ἂν πάλιν τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντάξεωϲ διὰ τὸ ἐγκείμενον τοῦ ϲυνδέϲμου. ὑπὲρ δὲ τοῦ μὴ περὶ ϲυνδέϲμων ἄρτι λέγεϲθαι αὐτὸ μόνον ἑνὶ ὑποδείγματι [*](ARGVM. § 20. Etiam coniunctiones si non sunt singulis casualium aut verborum flexiionibus tamquam propriae assignatae, construuntur indifferenter cum diversis generibus, casibus, personis. sin autem eam differentiam habet usus coniunctionis, ut parti tantum flexionum adiungi possit, generalis illa constructionis licentia deficit porpter eum qui coniunctioni inest sensum. quod uno exemplo demonstrare hic sufficiat.) [*](Thr. utrumque in adverbiorum numo ducit, εἴθε adscribens τοῖϲ εὐχῆϲ ϲημαντικοῖϲ (p 76 .4 U.), ἄγε autem τοῖϲ παρακελεύϲεωϲ (p 82, 1). ex Apollonianis scriptis cfr de adv. 123, 10 καί τινα τῶν ἐπιρρημάτων εἴργεται τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. τὸ ἄγε παρακελευϲτικὸν οὐ τετάξεται ϲὺν ὁριϲτικῇ προφορᾷ, ἀλλ᾿ οὐδὲ εὐκτικῇ ἄλλῃ τινὶ ἢ μόνῃ τῇ προϲτακτικῇ, οὕτωϲ ὥϲτε καί τὰ ἀμφίβολα τῶν ῥημάτων τῇ ἰδιότητι τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπολύεϲθαι τῆϲ ἀμφιβολίαϲ διὰ τῆϲ ἰδίαϲ αὐτοῦ παραθέϲεωϲ. τὸ λέγετε ὁριϲτικόν, ἀλλ᾿ οὐ τὸ ἄγε λέγετε, ἄγε τύπτεϲθε. ad εἴθε cfr etiam infra 248, 2—20.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 ἐξεθέμεθα: de adv. 123, 1 —125, 4. — 5 εἰρήϲεται: promisso stetit, siqnidem stetit, in ea ibri quarti pate, quae periit. — 6—8 Prisc. XVII § 175 198. 5 H.: Coniunctio quoque communiter cum omnibus supra dictis invenitur, sd et generibus, casibus, numeris, temporibus, personis, ut vir et mulier, virorum et mulierum . . . si facio et si faciam. — 7 ἀναμεριζόμενοι. vide Adn. ex. ad 280, 3 huius ed. — προκατειλεγμένων. cfr 203, 3. — 9 μερική. cfr de adv. 123, 1 in Testim. ad 203, 2—8. — 9 —10 ἀπολειφθείη verbi subiectum est ἡ διαφορά ═ οἱ ϲύνδεϲμοι, ἐφ᾿ ὦν μερικὴ διαφορὰ γίνεται (vide Arg.). ἢ προκειμένη ϲύνταξιϲ ea est, in qua οἱ ϲύνδεϲμοι ἀδιαφοροῦϲιν. ad τὸ ἐγκείμενον τοῦ ϲυνδέϲμου cfr 340, 4 τὸ ἐγκείμενον τῆϲ δοτικῆϲ. AButtmann mire interpretatur; so dürfte doch die Einschaltung eines Abschnittes über die Konjunktionen dem Zweck der Untersuchung etwas zu fern liegen.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ALCBb. 2 4 τῆϲ τοιαύτηϲ—ἐπιρρημάτων om A1, add A2 in mg ‖ 3 pro posteriore ϲύνταξιν exhibentt ὡϲ L in multo ampliore rasura et CBb, ubi τὴν τοιαύτην refertur ad antecedens ϲύνταξιν ν ‖ 4 καὶ om C 6 τοιοῦτον LCB | εἰϲ] τίϲ | ουδενα A, cuius α ex initio subsequentis verbi ortum est ‖ 7 ἀδιαφοροῦϲι] initialem litteram om A1, add A2 | ϲυνδέϲειϲ] δ ex θ factum in L ‖ 8 ante διάφορα rasura 1—2 litterarum in L | εἰ] fol 122v L ‖ 11 περὶ om C ‖ ϲυνδεϲμον A1, corr A2)

    286
    χρηϲόμεθα.