Ἔτι τὸ
Νέϲτωρ φάϲχ’ ὁ γέρων ὅτ’ ἐπιμνηϲαίμεθα ϲεῖοοἷϲιν ἐνὶ μεγάροιϲιν {δ 191 seq.} ἔχει δύο ῥήματα δυνάμενα ϲυντάϲϲεϲθαι τῷ οἷϲιν ἐνὶ μεγάροιϲιν, ἐξ ὦν εἰ τὸ ἑνικὸν πρὸϲ ἕνα ὄντα τὸν Νέϲτορα καὶ κτήτορα τῶν οἰκημάτων ϲυντρέχον ϲυνταγείη, καὶ τὰ τοῦ λόγου ϲύνθετον ἀπαιτήϲειεν τὴν ἀντωνυμίαν, ἔφαϲκεν ἐν τοῖϲ ἑαυτοῦ· εἰ δὲ τὸ ἐπιμνηϲαίμεθα, ὃ ἐν πρώτῳ καταγενόμενον ἐν ἑτέρᾳ εὐθείᾳ γένοιτο, τοῦ λέγοντοϲ κατὰ ϲύλληψιν τὴν τοῦ Νέϲτοροϲ, ἀδύνατον τὰ τῆϲ μεταλήψεωϲ μὴ οὐκ εἰϲ ἁπλῆν χωρῆϲαι·
ὅτ’ ἐπιμνηϲαίμεθα ϲεῖοοἷϲιν ἐνὶ μεγάροιϲιν, τουτέϲτιν ἐν τοῖϲ αὐτοῦ.
Οὕτωϲ ἔχει καὶ ἐπὶ τοῦ
τότε δὲ Ζεὺϲ Ἕκτορι δῶκενᾗ κεφαλῇ φορέειν {Π 799 seq.}· τρία γὰρ ὑποκείμενα νοεῖται, ὁ Ζεύϲ, ὃϲ μετέδωκεν Ἕκτορι ὥϲτε τῇ
[*](Aaαvκ. β 11θ. οἰϲίν δ192 utrum in simplicis sm in compositi pronominis gmefivum converti debeat, apparet pendere ex hac doliberatione, utrum ad φάοε Mm ad ἔπμνηϲαίμεθα verbum pronomen referendum sit.) [*](Aaavκ. 111. Π 800 ad Ἕκτορι relatum poscit ut in genefivum sim - βlicis vertatur. si autem Ἕκτορι demeretur, possessor capitis feret luppiter et ῇ rmmsferri debδeret in ἑαυτοῦ.) [*](xsrε. er Ans. sxxe. I γένοιτο. sb γίγνεϲθοι verbo acensatSvus cuam fn- fditvο coniunctus pendet, ut 114, 16. - 7 e2 de pron. 48, 18. - 12 xo6 λέγοντοϲ genstivο defmitor ἐν ἑτέρᾳ εὐθείᾳ: scdiceteiusquioquιtεr ta ut ἄestoεem secem comprendat. - 18 e2r de pron. 47, 28. 26 τρία ὑποκείμενα, res per- sonae vel res de quibus semo est, ζεύϲ, Ἕκτωρ, κεφαλή.) [*](Ans. emr., msϲs. sce. m Ab. 2 εφ Aᵗ, επ A ψ θ φαϲκ’ A |eππμνηϲο- μεθα A 6 7 ϲειοιϲιν A , corr A ceterum ab ϲειο inc. fol 34v A | Β τφ] τὸ A β 10 ϲυντρέχον add hmig conl. 150,18. 151,12. Stadmuellex praetuliδ ϲυντεῖνον con. 156, 10, vel προϲχωροῦν ente πρὸϲ ἕνα inserendum conl 153, ad ϲυνταγείη εupβlendum est τῷ οἶϲιν ἐνὶ μ. καὶ om b |τα A, τὸ A απαιτηϲειεν A. (de ὄν omisso vide Adn. ex. ad 64, 4 huius ed.), ἀπαιτήϲει b 11 εἰ in res A 11 - 12 c5 ⟩ cum antec. virgulaadd hlig,ad εἰ τὸ ἔπιμνηϲαί- μεθα supplendum est ϲυνταγείη τῷ οἶϲιν ἔνὶ μεγάροιϲιν 1 πρώτῳ om A. , add A ante τοῦ λέγοντοϲ virgulam addidimus β 14 ουκ et in initio sobsequentόs veαsus εἰϲ ά , ου et κεἰϲ A | χωρήϲειεν videtur A scripmisse, χωρήϲαι A 1 15 επι- μνηϲθηϲομεθα A, sed θηϲο in ras senipsit A 15 16 ϲειοιϲν ἄ , corz A 18 τότε δὲ] τε δὲ A 20 5ϲ expun it Hlebode haud inepte) 212
αὐτοῦ κεφαλῇ φορεῖν. εἰ γοῦν ἡ δοτικὴ ὑποϲταλείη τοῦ Ἕκτοροϲ, γίνεται κτήτωρ ὁ Ζεὺϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν κεφαλήν, ὁ Ζεὺϲ ἔδωκεν ᾗ κεφαλῇ φορεῖν, ὃ γενήϲεται τῇ ἑαυτοῦ.
Ἀμφιβάλλεταί γε μὴν καὶ τὸ
ἀλλ’ ἐμὲ θυμὸϲ ἀνῆκε πολυτλήμων πολεμίζεινθάρϲε ᾧ {Η 152 seq.}.[*](155 b) δύναται γὰρ θάρϲοϲ ἔχειν ὁ θυμόϲ, ὥϲτε εἶναι ἔπειϲέ με ὁ θυμὸϲ τῷ
[*](157 s) ἰδίῳ κτήματι πολεμεῖν, τουτέϲτιν τῷ αὐτοῦ θάρϲει· ἢ οὕτωϲ, ἔπειϲέ με ὁ θυμὸϲ τῇ ἰδίᾳ δυνάμει, τουτέϲτιν τῷ ἑαυτοῦ θάρϲει, πολεμεῖν τῷ προκαλεϲαμένῳ, ὃ καὶ μᾶλλον ἐπιδέχεται ἡ διάνοια, ὡϲεὶ καὶ εἰ οὕτωϲ τιϲ λέγοι, τῷ ἰδίῳ λόγῳ ἔπειϲέ με Τρύφων διαλέγεϲθαι Ἀπολλωνίῳ· ἢ κἀκ τρίτου ἔπειϲέ με ὁ θυμὸϲ τῷ θάρϲει τῷ ἐκείνου πολεμεῖν, κατὰ τρόπον τὸν τῆϲ περιφράϲεωϲ, ἀνῆκέ με αὐτῷ πολεμεῖν. καὶ πάλιν χρὴ νοεῖν ὡϲ τὸ ῥῆμα οὐκέτι ἐγγινόμενον ἐν τῷ ἀντωνυμικῷ προϲώπῳ ἀναγκαίαν μετάληψιν ἐποίει τὴν εἰϲ τὸ αὐτοῦ· αὐτὸϲ γὰρ ὁ θυμὸϲ ἀνῆκε, καὶ οὐκέτι αὐτοῦ κτῆμα ἐγένετο τὸ θάρϲοϲ, ἀλλὰ τοῦ προκαλεϲαμένου.
[*](Aaovκ. β 112. Dmbitationi revera obnoxium est pronomen ῷ Κ 153. nam. θάρϲοϲpotestesseθυμοῦ personae loquentis et θάρϲεϊpendereaut exπολεμίζειν, cuius subiectum est ἔμέ, quo pacto ῷ in αὐτοῦ verti debet, - aut ex ἀνῆκε, cuius subiectum est θυμόϲ, quo pacto ῷ in ἑαυτοῦ ransferendum est. potest autem. θάρϲοϲ esse etiam eius qui provocavit et dativus pendere ex πολεμίζειν. quod si probabimus, rursus ῷ convertemus in αὐτοῦ.)[*](rssrκ. sτ Ans. exse. 2 ad ὦϲ πρὸϲ cfr Adn. ex. ad 40, 12 huius ed. - 3—17 e2 de pron. 48, 11: δῆλον ὡϲ τὸ εἀλλ’ ἐμὲ θυμὸϲ-θάρϲει ῷα ἀμφίβολον. εἰ γὰρ εἰϲ ἁπλῆν μεταληφθήϲεται, ἔϲται ὁ θυμὸϲ ἀνῆκέ με τῷ ἐκείνου θάρϲει πολεμεῖν, ὅπερ πάλιν ἐν διαβάϲει νοεῖται εἰ δὲ εἰϲ ϲύνθετον, γενήϲεται τῷ ἑαυτοῦ θάρϲει ἀνῆκέ με πολεμεῖν. Schol. B ad Κ 153: θάρϲει ῷ] τῷ ἑαυτοῦ. εβουλὴ γὰρ ὄρχει, χεὶρ δ’ἐπεξεργάζεται3 (Ιonis versus ap Sext. Emp. p679,29 B.). νεώτεροϲ δὲ ἤμην, φηϲί, δι’5 καί ἐθάρϲουν. Schol. Tοsnl. post lonis verba pergi: τινὲϲ δὲ ἀντ τοῦ τῷ ἀπλήϲτῳ θάρϲει αὐτοῦ τοῦ Ἐρευθαλίωνοϲ μάχεϲθαι. Schol. A. ad eundem versum (Ariston. 130 Hriodl): ἡ διπλῆ, ὅτι ζηνόδοτοϲ θάρϲει ἐμῷ. ἀδιανόητον δὲ γίνεται ἡ ψυχὴ με ἀνέπειϲε τῷ θάρϲει τῷ ἔμῷ. - 10 καὶ μᾶλλον, etiam Hbentus. ἐπιδέχεται ἡ διάνοια. cr 132, 16. - 16 αὐτὸϲ ὁ θυμόϲ, upse, εmlus animus incitavit, non θάρϲει, quod possidet, hoc fecit.)[*](Ans. out., msca. scm. m Ab. φορεν A. , corxr A β 1 3 γ’ oῦν (sic) -φορεῖν in ng add A, om A β 8-4 γε μήν in ras A ψ B πolυτλήμων υτλη in ras A β 7 ἐαειϲε] εἰ ab A quid A scripsesit, perspici nequit 7—8 τὸ ιδιον A. 7 9 xo ιδιον κτηματι-ο θυμὸϲ uncis inclusit A, ac doeunt haec verbοa in ms 8 αυτου A β I1 εἰ om b: ὡϲεὶ καὶ εἰ etiam de coni. 224, 5 legtur. ex2 Sehneidex comm. 229 ad 224, 5 οὅτω b 12 κακ A, κεκ Ἐϲ | ὁ om A. 16 τὴν] τινα ut videtux A , corz A αὐτοῦ αὐτὸϲ LChlig, αὐτοῦ αὐτοῦ Ab)213
Πάμπολλοϲ ἡ εἰϲ τὸ τοιοῦτο παράθεϲιϲ, ἥν τινεϲ ἐπὶ πλέον παρέτειναν αὐτὸ μόνον τὴν χρῆϲιν παραθέμενοι τῆϲ μεταλήψεωϲ, οὐ τὸν ἐμμεθόδωϲ ἀποδειχθέντα λόγον, ὅνπερ ἡμεῖϲ παρεθέμεθα, πείϲαντεϲ ὡϲ διὰ τῆϲ ϲυνόδου τοῦ ῥήματοϲ τὸ ἀμφιβαλλόμενον τῆϲ μεταλήψεωϲ ἀδιϲτάκτωϲ καταϲτήϲεται. παραπεμπτέον οὖν τὰϲ τοιαύταϲ ἀποδόϲειϲ·
αἴτει δ’ οἰωνὸν ἐὸν ἄγγελον {Ω 292} [*](156 b) νῦν γάρ φαϲιν οὐκ ἀντωνυμικῶϲ κεῖϲθαι τὸ ἐόν ἀλλ’ ἐπιθετικῶϲ, ϲημαῖνον τὸ ἀγαθόν, ἢ καὶ ἐν μεταγραφῇ τοῦ ταχὺν ἄγγελον, ὡϲ πάτωϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ϲύνθετον μετάληψιν ἀπαιτούϲηϲ· ἐπ᾿ ἐκείνου δ’ εὐπαράδεκτα τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ φαϲίν,
εἰ δέ τοι οὐ δώϲει ἐὸν ἄγγελον {Ω 296} ἀντὶ τοῦ τὸν ἑαυτοῦ. ἦν δὲ κἀκεῖνο ἀντωνυμικῶϲ παραδέξαϲθαι ὁμοίωϲ
[*](158 s) τοῖϲ προκειμένοιϲ, μετιὸν εἰϲ ἁπλῆν μετάπτωϲιν ἕνεκα τοῦ τὸ ῥῆμα ἐπὶ τὸν Πρίαμον ϲυντείνειν, αἴτει τὸν αὐτοῦ ἄγγελον.
Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐν Ἰϲθμιονίκαιϲ Πινδάρου ἐτάραξεν τοὺϲ ὑπομνηματιϲαμένουϲ,
Αἰολίδαν δὲ Ϲίϲυφον κέλοντοᾧ παιδὶ τηλέφαντον ὄρϲαιγέραϲ, φθιμένῳ Μελικέρτᾳ {fr. B. 5 Schr.} [*](μxαvκ. 118. Etiam plora exemyla colligi possunt at non exemplϲrum. copie opus est, sed indicium conoscere, quo ubique inteHlegi poenit, uum possessivum fn genetivum simplicis sm compositi vermndum eit. hoc cognito patet in 9 292 ἐόν (quod noenulli perveαse interpretati sunt aut iniuria mutarunt, quia possessiva leriae personne semper refexivam im haboere opinabantur) in αὐτοῦ converti debere.) [*](Aaovκ. β 114. Nec maiorem dΒθenltstem pumabit in Eindsri csnmine lsthmio ῷ παιδί, quod se non aliter posse interpretari censebsmt nisi ita, ut) [*](τssrκ. er Ans. exso B ἀποδόϲειϲ videtur signifcsαe rationes, quas inter- pretes reddunt. - 6 cf2 de pron. 48, 1 ὅΕεν τινέϲ, πfλιν ἀγνοήϲαντεϲ τὸ μετα- βατικόν, τὸ εαἷτει - ἄγγελοn μεταγράφουϲιν εἰϲ τὸ ταχὺν ἄγγελον, 5 τὸν ἀγαθὸν ἐκδέχονται. Schol. A. intermsrginsle ad 292: ταχύν] ἐν ἄλλῳ εὲὸν γγελον3, schol. Tοεnl et V. εὲό ἀγαθόν, οἴ δὲ τὸν αὐτοῦ. vide Ludsichii Aristerchum I 500. Β ad ἐν μεταγραφ cogitando sopplndum est tεle qnid: ἀναγινώϲκουϲ τὸν ϲτχον.- 8 τὸ τῆϲ ἀντωυμίαϲ, scil ἐόν. - 14-p214,18 cr de pron. 48, 20seqq: οὐτωϲ ἔχε καὶ τὸ ἐν ϲθμιονίκαιϲ Τινδόρου εΑἰολίδαν) [*](Ans. mr., msϲm. scm. m Ab. 2 αὐτὸ] αυτῶ A | ente παραθέμενοι . παρέτειναν repeitum habet, sed lineola rsnsfxum 1 3 ἐν μεθοδωϲ A. Β καταϲτήϲεται HSeMneider, καταϲτήϲει Abd. in Em. Ap. 1ξ proposueramus ὡϲ τὰ τῆϲ ϲυνόδου -καταϲτήϲει, quod idem valeret 1 6 ατει] xιτ in res A 7 aλ vocis, quam A in exitm verens habδst, ulferum λ exmit εἰ subsequenti. versui λ praeposuit A β 8 ϲυνθετου A, corz A δ’ em A, add b eum sm 11 οὐ δὅϲει] fol 35r A β 12 ἀντωνυμικῷ A. 1 13 μεταπτωϲιν A, μετfεϲν b cum s5, μετάληψιν HSchneidr, quo vocabulo solet Ap. pronominum simplicem aut compodit8m conexmionem et vim denoere ssd hoc in μετάπτωϲιν cofruptum esse dieimile veιi est 1 1Β ιϲομιονικαιϲ A. ,cotrA β 17 ωρϲαιA β 1 φθιμένψ] pro simplici verbo in l. de pron. legiter compositmm ἀποφθιμένῳ, sed hoc loco non Apolonii. sεdlibrsriiincuxiapraepodiionem omissam sese, demonaxreri nsquit) 214
μεταλαβόντεϲ γὰρ τὴν ᾧ ἀντωνυμίαν εἰϲ ϲύνθετον τὴν ἑαυτοῦ ἀποροῦϲιν πῶϲ, ὃν εἶπεν Ἀθαμαντιάδαν, καὶ Ϲιϲύφου παρίϲτηϲιν. ἔνιοι μέντοι τὸ ω ἐπιρρηματικὸν ἐκδεξάμενοι τοῦ ἀπόρου δοκοῦϲιν ἀπηλλάχθαι, ἐγκλίνοντεϲ τὸν τόνον ἴν’ ὣ παιδί, καθὼϲ ἔχει καὶ τὸ
ὥ τε χερνᾶτιϲ γυνά {fr. lyr. adesp. III p 742 Bergk4. οἱ δὲ καὶ εἰϲ τὴν οἷ μετέλαβον, κέλοντό οἱ, ἵν᾿ ᾖ δοτικὴ ἀντὶ γενικῆϲ, ἐκέλοντο τῷ αὐτῆϲ παιδὶ τηλέφαντον ὄρϲαι γέραϲ, τουτέϲτι τῆϲ προειρημένηϲ Ἰνοῦϲ, πάντα μᾶλλον ἢ τὸ δέον ἐπιϲτήϲαντεϲ. τί γὰρ τὸ ἐμποδὼν τὴν ᾧ ἀντωνυμίαν κτητικὴν ὑπάρχειν μεταλαμβάνεϲθαί τε εἰϲ
[*](157 b) τὸ αὐτῆϲ ἐκέλοντο τῷ αὐτῆϲ παιδί, ὃν καὶ Ἀθαμαντιάδην εἶπεν; —
Καὶ τὸ Ὁμηρικὸν δὲ δυνάμενον κατ’ ὀρθὴν τάϲιν ἀναγινώϲκεϲθαι, λέγω ἐπὶ τοῦ
οἱ δὲ οἳ ἐβλάφθηϲαν {Ψ 387}, [*](τῷ ἑαυτοῦ παιδί sigmifcaxet εἰ ἐuυτοῦ ad Βisyphum referetur. iem cum nen posset poeta Melicertem nominare Sisyphi flium, quem modo Athamsntiadam appellaverat, ῷ pronommm possssivum ant in ῶ5 ( ὡϲ) mutaverunt aut in incli- natum dativum pronominis tertiae personae οἴ, quem possessivum vim habere vοlnerunt et idem velere atque αὐτῆϲ, scil lans.) [*](Aaαοκ. β 115. Denique etiam in ψ 387 et Γ’ 244 ab tradita lectione recesserunt, qua temere opinsbgmtuα pronomen possessivum terfiae personne non) [*](Μὲ Ϲίϲυφον κλοντο ῷ παιδὶ τηλέφαντον ὄρϲαι γέραϲ ἀποφθιμένῳ Μλελικέρτᾳα (ἀποφθιμένῳ bd cum Hoeckhio, επιφθιμενω A) τῷ γὰρ παιδὶ τῆϲ νοῦϲ. πλιν γὰρ οἱ ἀξιοῦντεϲ εἰϲ ϲύνθετον μετολαμβάνειν τὴν ἑαυτοῦ, ζητοῦϲι τίνι ἀκολουθῶν Ϲιϲύφου uἰὸν αὐτὸν ἔφη. οἴ δὲ βαρυτονοῦϲι τὸ ῶ Δωρικῶϲ, δεχόμενοι ἀντ τοῦ ϲ (de quo 5 vide Ahrensii Dia. dor. 377, ESchneider comm 75 sd 48,27), ὁμοίωϲ τῷ ἐῶ τε χερνᾶτιϲ(χερνιτηϲ A) γυνὰ οὐδὲν προμαθιωμένα3 (sic HSergk, πρὸ μαθιουμενα A, προμαθιομένα Ahrens) οἴ δὲ εἰϲ τὴν οἶ πρωτότυπον μετάγουϲ τὴν γραφὴν, νᾷ δοτικὴ ἀντὶ γενικῆϲ ἀκούηται. sd totum autem Pindari fragmentum intehegendum cr quae verns interpres lsthmiorum in hypoth l habet: χορεύουϲαι τοίνυν ποτὲ rἰ Nηρεῖδεϲ ἔπεφάνηϲαν τῷ Ϲιϲύφῳ καὶ ἐκέλευϲαν εἰϲ τιμὴν τοῦ Μει- κέρτου fγειν τὰ ~ϲθμια (p 514 Hoeckh, 349,1ξAbel)) [*](rssnε. Ans. exse. 2 Ϲϲύφου scil υίόν. - B πάντα-ἔπϲτήϲαντεϲ Portus: qεdes potius quam ld quod oporueraf duρ4αfes, quam fnterpretstionem recte Sylbδorg improbavit, Eayser probro videtur. Loheck ad Phryn. 282 ostmendit hoc verbum etiem annotgmdi, docendi vim habere. 11 -p 316,6 ex 222,19-24 εἰ de pron. 107, ξ: κἀκεῖνο δὲ δύναται ὀρθὴν πληθυντικὴν ϲημαίνειν, εἰ κατ’ ὀρθὸν) [*](Ans. emr., amasεm. sos. m Ab. 1 μετολαμβάνοντεϲ b cum et m 1 2 5ν b, οὖν A ειπε A , ν add E αθαμαντιαδα A, ν fnsle adium it A β 3 0 A, ῶ b 1 επρηματικον A , lltrum ρ add A β 4 ἐγκλίνοντεϲ] βαρυτονοῦαν de pron. 48,27, sed ἔγιλίνεινhic idem vslεt quod βαρυτονeν. cfz 333,10 | 55 παιδί] ω ϲπαιδὶ A, ὡ παιδί b Β χερνὸτιϲ bd, item Ahrmns Dial dor. 377 et Βergλε, χερνατηϲ A 1 6 ἴ’ η A, ῖνα b β τῷ) τὸ A. 1τηλεφαντo V , ν ad- iunxit A ωρϲαι A. 1 8 εἰρημένηϲ b 1 θ εμποδὸν A, ἐμποδLν b ut et e. e2 Adn. cx. ad 161,3. 143 15.176 13.182,2. 228.19. de pron 46,27. de adv. 150,28 1 1θ τφ] τὸ A 1 ανθαμαντιαδιν A .situm corr A β 11 αναγιγνωϲεϲθαι A eum duplici γ conta ceterorum locorum consensum 1 1B εβλαμφθηϲαν A) 215
παρεπέμφθη διὰ τὴν εἰκῇ πιϲτευθεῖϲαν τήρηϲιν, ϲυντάξεωϲ ὁμοίαϲ οὕϲηϲ τῇ οἱ ἐμοὶ ἐβλάβηϲαν, οἱ ϲοὶ ἐβλάβηϲαν, οἱ οἳ ἐβλάβηϲαν. καὶ. φαίνεται ὅτι τὸ Ὁμηρικὸν ἰδίωμα ῥύεται τὸ ἀπανάγνωϲμα, καθὸ ἀπειράκιϲ δοτικὰϲ παραλαμβάνει ἀντὶ γενικῶν· ὡϲ εἰ μὴ ἦν τὰ τῆϲ ἐναλ τάχα καὶ ὁ ϲτίχοϲ ἠλογεῖτο, ὡϲ ἀκατάλληλον ἔχων τὴν ἀντωνυμίαν.
[*](159 s) — Κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον δεῖ νοεῖν, ὡϲ καὶ τὸ
τοὺϲ δ’ ἤδη κάτεχεν φυϲίζοοϲ αἶαἐν Λακεδαίμονι αὖθι φίλῃ {Γ 243 seq.}, ὅπερ εἶχε τὸ ἑῇ ἐν ταῖϲ πλείοϲιν ἐκδόϲεϲιν, ὃ ἦν μάλιϲτα ἀκόλουθον· τὸ γὰρ κάτεχεν ῥῆμα ϲυναφέϲ ἐϲτιν τῷ γῆ, καὶ τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ πάντωϲ εἰϲ ἁπλῆν μεταϲτήϲεται, κατεῖχεν ἡ γῆ τοὺϲ προειρημένουϲ δαίμοναϲ ἐν τῇ αὐτῆϲ πατρίδι, τῆϲ προειρημένηϲ Ἑλένηϲ, ὡϲ κἀκεῖνο ἔχει,
[*](usurpari nisi pro genetivο pronominis personalis compositi (refeivi). ln ψ mutata est scriptura οἴ δὲ c in οἴ δέ οἴ, dativum pronominis personalis posses- siva i praeditum. et quod permultis locis revera dattivο pro genstivo possessivo Homerus uitur, hoc tuetur hamc falsam seiptnram. quod praesidium εἰ de- esset, fοtasse totus locus pro spurio habδeretur abd eis, qui possessiva HI pers. semperrefmivorum p-sonslium vim habereputant. ln Γ244 autem ἑῇ quamquam. in plenisque editionibus legitur, tamen mutatum est in φίλῃ, quia in refexivum ἑαυτῆϲ verti neηuit, sed idem valet atque αὐτῆϲ, ut Χ 4υ4 idem atqne αὐτοῦ.) [*](τόνονἀναγνοίημεν εοὶδὲcῖἑβλάφθηϲαν3.Herodian.D.prosod.κdh.l.(H122.20Lt): οἱ δέ οἴ ἐβλάφθηϲαν· ὁ Ἀϲκαλωνίτηϲ ἐκδέχεται τὸ πλῆρεϲ εἶναι ἑοί καὶ μετολαμβάνει εἰϲ τὸ δίοι καὶ μήποτε ὑγιῶϲ. ὡϲ γάρ φαμεν οἴ ἐμοί ἐβλάφθηϲαν ἱπποί, οἰ- ϲοὶ ἐβλάφθηϲαν, οὐτωϲ οἱ ϲἱ ἐβλάφθηϲαν, τουτέϲτιν οἱ αὐτοῦ. τινὲϲ μέντοι. εὐλαβηθέντεϲ, ὦν ἐϲτι καὶ Ἀρίϲταρχοϲ, τῷ τὴν ὅϲ [ὀρθοτονουμένην] ἀντωνυμίαν ποlλάκιϲ εἰϲ ϲύνθετον μετολαμβάνεϲθαι ἐγκλιτικῶϲ ἀνέγνωϲαν, οὐκέτι ἔκδεχόμενοι. πληθυντικὴν κτητκὴν εὐθεαν, ἀλλ’ ἑνικὴν δοτικὴν μονοϲύλλαβον ὁμοίωϲ τῷ εοd δ4 x ποι ὑψόϲ’ dειρέϲθην3 (ψ 500), καὶ δῆλον ὅτι δοτικὴν ἀντὶ γενικῆϲ. καὶ. οὕτωϲ τὰ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ.) [*](rssrκ.xr Ans. exse. ξ ἀπανάγνωϲμα ut 146, 24. 166,20. - 4- ἐναλλαγῆϲ: pεrmutatemss cusuem. - ἡλογτο damaretur, sicut ἠλογῆϲθαι 199,22. |de adr] 205,21 damnatm, abnorme esse. - 7- p216,6 ex2r de pron. 48, : φαϲ δὲ καίτὸνἈρίϲταρχονἀϲμένωϲτὴνγραφὴντοῦ Δικαιάρχουπαραδέξαϲθαι(ἐνγὰρἁπάϲαιϲ ν τὸ εὲῇ ἐν πατρίδι γαίq3), ὑπολαβόντα τὸ ἑαυτῆϲ νοεὶϲθαι ἐκ τοῦ ἑῇ, δέον πόλιν ψmλῶϲ μετολαμβάνειν, et HSehneideri comm. 4. Ariston. in schol. A. ad Γ 244 (p 86 Hs ): ζηνόδοτοϲ γράφει ἑῇ ἐν πατρίδι. εἴτε δὲ ἔπὶ τῶν ἀΔιοϲκούρων ἔϲται τὸ ἐῇ, ἑνικὸν οὐχ ἁρμόϲει ἕτε δὲ ἐπ τϲ Ἑλένηϲ, ἔκθεϲμόν ἐϲτι τὸ οὕτω λέγειν· τοδϲ δ’ δή κάτεχεν φυϲίζοοϲ αἰα ἐν τῇ ἑαυτῆϲ πατρίδι. 8 ἀκόλουθον: scilicet i habebat ἐῇ. Iθ ϲυναφέϲ hic de coniunctione sobiecti cum praedicato.) [*](Ans. out., mscs. scs. is Abo. 2 τῇ οἴ b cum s, τίϲοι A. , τῆϲ οἴ A οἱ ϲοι εβομβηϲαν A. Β απαναναγνωϲμα A 1 Β ἀκαταλλήλου A , corz A | εχοντοϲ A, sed τοϲ rasura paene deletum | 6 ὡϲ hebent A et m, sed bic in ng: εacat ὡϲ om b cum 1 7 τοὺϲ] τουτουϲ A. φυϲιζωοϲ A 1γ Β λακεδωνι A. B ὅπερ hlig, επερ Ab |ο ην in ras habet Aλ, incertum uαum ab A an ab A. 5, quod etiam b haboet, eiciendum censemus: videtur ex correctione επερ vocis in margine adscripta οtnm esse 1B ἔχει) fol 35ε A) 216
τότε δὲ Ζεὺϲ δυϲμενέεϲιδῶκεν ἀεικίϲϲαϲθαι ἑῇ ἐν πατρίδι γαίῃ {Χ 403 seq.}, ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ, τοῦ Ἕκτοροϲ.
Οὐχ ἡγητέον τὴν τοιαύτην παράθεϲιν παρέλκειν, καθὸ ἀπήρκει [*](158 b) τὸ ὑπόδειγμα τοῦ λόγου διακρῖναι τὰ τοιαῦτα· εἰϲ γὰρ γυμναϲίαν τοῦ λόγου παρεθέμεθα, καὶ ἔτι εἰϲ βεβαιοτέραν πίϲτιν τῆϲ τηρήϲεωϲ καὶ ἔλεγχον τῶν παραπεμψαμένων τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ.
[*](De ἐμοῦ (σοῦ, οὖ ) primitivo te ἐμοῦ ( σοῦ, οὖ) possesivo distinguendis.) Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἐμοῦ, κτητικῆϲ οὔϲηϲ κατὰ γενικὴν πτῶϲιν καὶ γενικῆϲ τῆϲ ἀπὸ τοῦ ἐγώ, ἥτιϲ οὐ μόνον δύναται κατὰ φωνὴν ϲυνεμπίπτειν ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ ϲυντάξει τῇ κατὰ κτήϲεωϲ. — τε γὰρ κτητική, ἴδιον τοῦτ’ ἔχουϲα, ἐπὶ κτῆμα φέρεται, καθὸ καὶ αἱ ἄλλαι πτώϲειϲ, ἐμόϲ -ἐμόν καὶ ἐξῆϲ ἀλλὰ μὴν καὶ ἡ ἀπὸ τοῦ ἐγώ γενικὴ ἐπὶ κτῆμα φέρεται, διὸ καὶ πρὸϲ ἐνίων κτητικὴ ἐκαλεῖτο. φαμὲν γοῦν Ἀριϲτάρχου ἔκδοϲιϲ. τά τε κτητικὰ τῶν ὀνομάτων καὶ αἱ [*](160 s) κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν οὐκ ἀπ’ ἄλληϲ πτώϲεωϲ παράγονται ἢ ἀπὸ γενικῆϲ, εἰϲ ἣν καὶ ἀναλύονται. καὶ δῆλον ὡϲ μὲν τὰ ὀνόματα οὐκ ἐδέετο ἐπιϲτάϲεωϲ· αὐτάρκειϲ γὰρ αἱ φωναὶ εἰϲ διαϲτολὴν τοῦ τοιούτου, [*](μaovκ. β 116. Βaec exempla non solum exercendi cansa attulimus, sed etiam ut observatae regdse msiοr haberetur ides et ut refelleremus sos, qui legiimum usum non agnoverunt.) [*](Aavκ. ὲ 117. lam dicendum est de ἐμοῦ genetivo, qni εἰ possessivi et personalis (primitivi) pronominis esse potest, cuiusque ambiguitas eo augetur, quod urumque ἐμοῦ de posseseione dicitur. nam posseseivum hanc vim pez omnes casas habet sed etiem genetivus nominarii ἐγώ [sάpe] ad rem quae posmidetαr pertinet quamobrem a nonnullis κτητικὴ πτῶϲιϲ sppelabδatur. nec sb alio casu derivantur possesfiva pronofddna et nomine. iam genetiτi nominum possessivorum sine uHta difθeultate abd genstiis primitivorum nominum disfn- guuntur, vllnt Ἑκτορείου ab Ἕκτοροϲ, quia voces intex se diHαrunt, sed ut genefivus nominarii ἐγώ ab genefivο nominativi ἐμόϲ distinguatur, opus erit animadyεαtere verba coniuncta.) [*](rasr. er Ans. axso. 8 Pes. X5 129 p173,21 L : uaertωr, gκae sit difeeεemtia 4nter geneum semrtiei et possemet me4, tu4, su4, nos4r9, cestr4. ef euenfun outdem ad eocem nmlhα, ouantm sero ad senem, aec est dyerenta, quod gemetcus primitiεieimylcem ’ eignca4,possessiei ero duyieem. 17 ἔπίϲταϲιϲ,animadeerso etrptetaztio. v.Adn.ex.ad 209,11 huins ed.) [*](μns. ear., msϲs sca. 1s Ab. 8 αηκιϲϲαϲθοι A , sed ϲϲα in res ab A εη δ’ ἐν A 1 4 παράθεϲιν b, διάθεϲιν A et m, sed hic in ng legitur παρα μμιχ, i. e. Sopbianus 1 B υποδειγ μα. sic vocabulum divisit intex duos verme A. , ὑποδεῖ γμα cϲrrA β 7 τῶν] τὸν A 1 1θ καταιπτήϲ legitur in A. prims manu, Α add τήν supra κατα et post ϲ in ras ἱν, deniqne acutum mutait in circum- fexum;κατὰ τὴν κτῆϲιν bd cum set m. ad genetivum cfr 99.12. 259,19 1 11 του- τεχουϲα A, χ in ras ab A τοῦτο ἔχουϲα b 1ante καθὸ addi voluit Βtadmueller ἡ γενικὴ P 1B post φέρεται in A leguntur iterum καθὸ καί αἱ αλλαι πτωϲειϲ εμοϲ εμον καί εξηϲ, uncis inclusa ab Α | κτητικὸν A 1 I4 εκδοϲιϲ A, ἐκδόϲειϲ b cum ( inter καὶ et αἰ quattuor litterae in A erasae sunt, αιτε, ut videtur 15 πτωϲεοϲ A)
217
Ἑκτόρειοϲ Ἑκτορείου ὡϲ πρὸϲ τὴν Ἕκτοροϲ· ἡ μέντοι προειρημένη ἀντωνυμία οὐ ϲαφηνιζομένη διὰ τῆϲ φωνῆϲ δεηθήϲεται τῆϲ εἰρημένηϲ ϲυντάξεωϲ, ἵνα περιγράψῃ τὴν ϲυνοῦϲαν ἀμφιβολίαν.
Οὐ λέληθεν δέ με ὡϲ παρὰ ταῖϲ ἄλλαιϲ διαλέκτοιϲ καὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ ἐϲτιν ἡ διάκριϲιϲ· ὅθεν ὑπολαμβάνω τὸν ποιητὴν ϲυνειδότα τὸ ἀμφίβολον τοῦ [*](159 b) ϲχήματοϲ τὴν μὲν πρωτότυπον ϲχεδὸν διὰ πάϲηϲ διαλέκτου προενέγκαϲθαι, ἐμέθεν λέγοντα ἢ ἐμέο ἢ ἐμεῖο ἢ ἐμεῦ, οὐ μὴν ἐμοῦ (οὐ γὰρ καθὸ ἀγνώϲἐϲτιν τῆϲ εἰϲ ου ληγούϲηϲ γενικῆϲ, ὅπου γε καὶ τὰϲ ἀπ’ αὐτῆϲ πλαγίαϲ ἁπάϲαϲ κοινότερον προηνέγκατο), τήν γε μὴν κτητικὴν ἀκολούθωϲ κλιθεῖϲαν κατὰ τὸ τέλοϲ ἀπ’ εὐθείαϲ τῆϲ εἰϲ οϲ ληγούϲηϲ. ἁπάντοτε γὰρ διὰ τῆϲ ου προφέρεται ἢ καὶ Θεϲϲαλικώτερόν πωϲ διὰ τοῦ οιο, καθὼϲ καὶ τὸ καλοῖο,
πατρὸϲ ἐμοῖο πατήρ {Ξ 118 et τ 180} καὶ
πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ εὐρὺ μετέρχομαι {Υ 83}·εἰ δή τοι ϲοῦ πατρὸϲ ἐνέϲτακται μένοϲ ἠΰ {β 271}, ἢ καὶ τεοῖο, Δωρικώτερον μετατεθέντοϲ τοῦ ϲ εἰϲ τ καὶ ἐπενθέϲεωϲ
[*](Aaovε. β 118. ln ceteris quidem diueetis haud ignoro foύmarum dierti- tste disfingdi possessivi et personalis pronominis genetivοs Homerusque ideo, opinor, nt ambiguitatem citaret, personalis genetivum in ἑθεν, ἑο, so, εῦ ex- euntem formait, possesεiti genetivum in οῦ vel oo.) [*](rssrκ. er Ans. exso. ξ 16 ex de pron 64,25. 6,6. 107.18.109,9. Herod. pros. D. ad Α 396 (Ι p27,23Ltx): αὐτὸϲ ὁ Ἀρίϲταρχοϲ τὸ τοιοῦτο παρε- φύλαϲϲεν, ὡϲ ὅτι ταῖϲ μὲν πρωτοτύποιϲ οὐτωϲ χρῆται (scil Βomαus)κατὰ γενικήν, Lμέo, ἐμεῖο, ἐμεῦ, ἐμέθεν, ὁμοίωϲ καὶ ἐπὶ δευτέρου καὶ τρίτου, ταῖϲ δὲ κτητικαϲ τοι ἐμοῦ 5 ἐμοῖο, ϲοῦ ϲοο. - 11 εϲϲαλικώτερον. cfr 50.9 Eεϲϲαλικὴ διαίρεϲιϲ εἰ ad comparativum Adn. exeg ad 88,8 huius ed. 1ξ eE de pron.108,16 ubδi post sllatss 2enodoti scriptmas εμνῆϲαι πατρὸϲ ϲεο1 (9 486) εἰ επατρὸϲ ἔμeο πατήρ5 haec sequnntur: προκριτέαι μέντοι αἰ κτητικαὶ γραφαί (scil ϲαο et ἐμοῖο), καθότι αἰ γενικαὶ κτῆϲιν δηλοῦϲαι ἐγκεrλιμέναι θλουϲιν εἶναι. - 1B ex2 de pron. 107,23. - 16 exrϲ de pron.107,21 - 17 τεο. cr de pron.105,31 -106, . Herod. π.παθῶν in Epimer. Homericis Aῦ I412.8 (D226. 19Lum): τὸ κοινὸν ϲόν, Δωρικὸν τεόν· πέπονθε γὰρ πλεοναϲμὸν τοῦ ὲ καὶ τροπὴν τοῦ ζ εἰϲ τ, ἀλλ’ ἐπ τῶν πρωτοτύπων τροπὴ μόνη γίνεται ϲύ τύ ἐψὶ δὲ τῶν κτητικῶν οὕτε ἡ τροπὴ χωρὶϲ πλεοναϲμοῦ οὕτε ὁ πλεοναϲμὸϲ ἄνευ τῆϲ τροπῆϲ παρὰ Δωριεῦϲι ϲόν τεόν, ϲῇ τεῇ.) [*](Anx emr, m4scm. scs. m Ab. 2 post φωνῆϲ duee Htterae erasae in A. δεηθήϲεται A, δεήϲεται b cum er5 eft ad δεηθήϲεται e.g. Plut. Apophth Lacon. p21s , D 114,1 Hera., Arsud or. LV p42.3 ύebb. 3 ~υντόξεωϲ] Stadmuεllee ci ἐπϲτάϲεωϲ conl. lin. 17 antec pag. ου λεληθεν A, οὐκ ἐλαΕε b cum 4 διὰ τῆϲ A b, διττϲ A es. quod in ng mcorx Sophianns in διττὴτϲ,HHebode in διὰ τῆϲ 1 προηνεικαϲθαι A ( 8 καθὸ b cum smή, καθα A, quod semper in- ducit comparationem αγονοϲ A ~, αγνωϲ A καὶ om b 1 8 προηνεικατο A. 10-11 γὰρ om b nec interpnmrit post ληγούϲηϲ habδent γὰρ Am, sed in ng 2: περιϲϲόν μιχ. uncis inclusit 1 11 Εεϲολικοτερον A’, prius fn ω muta- εt A3 12 oω A , oιo A 1 18 εμοειο A , corrx Ἐϲ 1 16 εἰ A ~, η A τοιϲοῦ]τουϲου A , ταϲ’oὁ A 1 17 δωρικοτερονA posterius κάίom A, add A2) 218
τοῦ ε γενομένηϲ, καθὸ παρεπόμενόν ἐϲτιν μετὰ τὴν μετάθεϲιν ἔϲθ᾿ ὅτε τὸ πλεονάζειν. (οὐκ ἐνὸν γὰρ εὑρέϲθαι τὸν πλεοναϲμὸν ϲὺν τῷ ϲ·
[*](161 s) ἡ γοῦν πάλιν ϲοί, γενομένη τίν παρὰ Δωριεῦϲιν, γίνεται καὶ τεΐν,
τεΐν τάδε μυθήϲαϲθαι {Λ 201}. Ἁπάντοτε μὲν οὖν ἡ γενικὴ φερομένη ἐπὶ ῥῆμά ἐϲτι πρωτό ἐμοῦ ἀκούει Θέων, ϲοῦ ἤκουϲα, καὶ ἔτι ἐν ταῖϲ κατὰ διάλεκτον, λεκτον,
ἐμεῦ δ’ ἕλετο μέγαν ὅρκον {δ 746},ϲεῦ δ’ ἐπεὶ ἐξέλετο ψυχήν {Ω 754},ἐμεῖο δὲ ϲύνθεο μῦθον {τ 268} ἴϲωϲ παρὰ Ἰωνικὴν τὴν ἐμέο κατ’ ἐπένθεϲιν τοῦ ι, ἢ καὶ κατὰ μετάθεϲιν
[*](160 b) τοῦ υ εἰϲ τὸ ι παρὰ τὴν ἐμεῦ, ὡϲ καὶ παρὰ τὴν ἐμοῦ τὸ ἐμοῖο, ὥϲτε καὶ κατὰ τὸ τοιοῦτον ἀναλογωτάτην τὴνι φωνὴν καθίϲταϲθαι.
«Οὐχὶ οὖν καὶ ἐπὶ κτῆμα φέρεται ἡ γενική;» Ἀλλ’ ἐν διαφόρῳ τάϲει, λέγω τῇ ἐγκλιτικῇ, καὶ διαφόροιϲ κτήμαϲιν, ἐϲκάφη μου [*](μAaovκ. ὲ 119. Ubicumque ἐμοῦ ad verbum perfinet, geneivus est prono- minis primitivi personalis).) [*](Aaovκ. 4 126. Siquis autem ieterroget, nonne pronomoinis personalis ge- netivi saepe etiam ad rem, quae possideatur, referantur et ad nomen elus rei adiungantur, hoc concedendum est, sed tenore inclinato ~Ιli genetivi proferontuϲ atqne cum nominibus, quibus adiunguntur, in genere, caen, numro saepissime non consentiunt, qui consensus in possessivis numηuam deest.) [*](rssτικ. Ans. exso. ξ cr de pron. θ2,4: λέγεται δὲ (dativus pronominis personalis l personae) καὶ τίν κεὶ ἔτι μετ’ ἐπενθέϲεωϲ τοῦ ϲ τεν. ἰδίωϲ γὰρ ή μετάθεϲιϲ ἡ εἰϲ τὸ τοῦ ἐ δεκτικὴ ἐϲτι. et Ahrens. Dial. dor. 252. - -p 318, B διαφόροιϲ κτήμαϲιν. cfr quae sequuntur: παντὸϲ κτήματοϲ ή γενικὴ (scil personslispronominis)δεκτική,et170.18: αἰ γενικαὶ (pronominum personslinm) διαφόρων κτημάτων εἰϲὶ δεκτικαί. nec pugnat cum diversitate possessionum, quod eobsequitmr: τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖ κτλ. nam si diversorum generum (casuum, numerorum) possessiones cnm genetivο pronominis personalis iungi possunt, revera nibil interest, utrum masculini an feminini sm neutrius gemetis sint. eft 88.13.161,18. 202,14 atque de pron. 68,14: ταϲ κτητικαϲ (pronomini- bδus possessivis) τὰ ὑπακουόμενα (nomina quae illis snbiunguntur) όμοιόϲτημα,) [*](Ans. c r., csοs. sca. m Abd. 1 γενομένηϲ] in res A | 2 πλεονάζει . ου κενὸν Am, unde οὐ καινὸν fecit s, sed Sοphianus οὐκ ἐνὸν scripsit in ng 3m β ξ γενομένη] in A. post et post η parva rasura τι A , ν add A - 6 τοτυποϲ] fol 36r A. β θ ἐπε] επι A. 112 post τοῦ una littera erasa in A. ] an ιο7 ἐμεῦ] A videtur ἐμοῦ scripsisse, A7 ευ in res scripsit ωϲ καί παρα τήν ἐμοῦ A om, A in ng add εμοo] oo A in res β 1ξ τόν om A, in add Sophianns 1 14 Ἀλλὰ ἔν b 15 εγκλητικη A. , corr A καὶ διαφόροιϲ κτήμαϲιν A b, sed in adn. Βekker: mλν hoc aenum eidetur κ διαφόροιϲ κτῆμα ἐϲτίν ~m, sed in ng SSopbianus et Βebode poscunt κd ἀδια- φόροιϲ κτήμαϲιν. HSchneider comm. 90~ deleri vult καὶ διαφ.κτ., ut quae ex eubsequentibous τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖ ascita sint. At nonne inter- polator illinc ἀδιαφόροιϲ κτ asciisaet2 vide Adn. sxeg. post κτήμαϲιν in A. rasura, ηuae videtur alterum εϲκαφη μου deleviese)
219
ὁ ἀγρόϲ, ἐνίκηϲέν μου ὁ παῖϲ. καὶ τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖ κατὰ γένοϲ, κατὰ πτῶϲιν, κατὰ ἀριθμόν· παντὸϲ γὰρ κτήματοϲ ἡ γενικὴ πτῶϲιϲ δεκτική ἐϲτιν. καὶ ἐπὶ τῶν ὀνομάτων ταὐτόν. τά γε μὴν κτητικῶϲ παραχθέντα ἀντωνυμικὰ ἢ καὶ ἔτι ὀνοματικὰ τὸν αὐτὸν ἀριθμὸν ἐπιζητεῖ καὶ τὸ αὐτὸ γένοϲ καὶ τὴν αὐτὴν πτῶϲιν, Ἑκτόρειοϲ χιτών -Ἑκτορείου χιτῶνοϲ, ἐμὸϲ φίλοϲ -ἐμοῦ φίλου· πρόδηλόϲ ἐϲτιν ἡ ἑξῆϲ ἀκολουθία. τοιοῦτόν ἐϲτι τὸ
πατὴρ δ’ ἐμὸϲ αὐτί᾿κ᾿ ὀϊϲθείϲ {1 453} καὶ ἔτι
πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ εὐρὺ μετέρχομαι {Υ 83} καὶ ἔτι
τὠμῷ κεχαριϲμένε θυμῷ {δ 71}. «Οὐχὶ οὖν καὶ τῇ γενικῇ ὀρθοτονουμένῃ, λέγω τῇ πρωτο [*](162 s) τύπῳ, ϲυνοιϲθήϲεται γενικὴ πτῶϲιϲ, ὥϲτε κατὰ ϲύνταξιν καὶ κατὰ φωνὴν [*](161 b) ἀμφιβάλλεϲθαι, καθότι καὶ παντὶ πτωτικῷ γενομένῳ κατὰ γενικὴν τὸ τοιοῦτο παράκειται, φαμὲν γὰρ Ἀριϲτάρχου ἀγροῦ ὁ καρπόϲ ἐϲτιν, καὶ οὐδὲν ἐμποδὼν τὸ φάναι, ὡϲ Ἀριϲτάρχου ἀγροῦ καρπόϲ, οὕτωϲ [*](Aaαvε. β 191. At diserit quispiam: εἅonne etiam genetivο orthotonumeno pronominis personalis primitivi)adiungere licet genetivum nominis7 quod si ft, non poterimus non dobitare, utrum personmle an possessivum pronomen usux- pstum sit3. mmo in eiusmodi constrmctionibus habemas sine lla dubitatione gnetivum pronominis possessivi,cumpersonslis pronominis genetivns[posseeeems) semper inclinεtux, quo discerni possit a pronomine possesεivο.) [*](τάϲ δὲ γενικMϲ pronominum personsium) ἀδιαφορεῖ τὸ ὑπακουόμενον. τοῦ μὲν οὖν προτέρου ἐμὸϲ οἰκὸϲ, Ἀλλριϲτάρχειοϲ δοῦλοϲ, ἐμοὶ δοῦλοι, ἐμοὺϲ δούλουϲ. τοῦ δὲ δευτέρου Ἀριϲτάρχου δοῦλοι δοῦλαι 5 οἰαιδήποτε πτώϲειϲ μεθ’ εουδήποτε γένουϲ, μετὰ ἀριθμοῦ ἀδιαφόρου. de ron. 68,19: τῷ ἐμαυτοῦ ἀδιάφορα τὰ ἐπιφερόμενα. de pron 101,15: γενικῇ κτῆϲιν δηλούϲῃ τὸ ὑmακουόμενον κτῆμα ἀδιάφορον. sunt igtur eadem διάφορα et ἀδιάφορα.) [*](rssrrκ. z Ans. sxsο. 2 ξ ἡ γενικὴ πτῶϲιϲ, scil pronomine personalis. -- 6-7 aρόδλοϲ ἡ ἔξῆϲ ἀκολουθία. dμbtato orvi nequi de seqenbus, i. e. de ἐμῷ φίλῳ, ἐμὸν φίλον, ἐμοὶ φλοι κτλ. - 1ξ τῇ γενικῇ ὀρθοτονουμέν. hic patti- eipium est praedicativum aliter interpretmdum est 162, 1. - 1ξ 14 πρωτο- τύπῳ ~ pprsemdi. - 1 16 καθότι καὶ-παράκειται. sicu4 omn caεualt, qκod gemtiεo casm proREgrfεr, aecsdere pest, ε04 emm αl4εro genefiεo coniungatur.) [*](Ans. εmr., neom. scs. is Ab. 1 2 ὀδιαφορε hlig, αδιαφερει A, ἀδιά- ψορα b 1 2 κατ’ ἀριθμόν b 1 4 η in res A ὅνοματικὰ] ονοματι in res A 6 εκτοριου , cam A 1 8 ἔτ] επ A, in x corr θoph. 1 12 χαριϲαμεναι A. 14 ϲυνοιθηϲεται E , corr A 15 κατα om ϲ , add in ng A | post γενικήν raeura duarum litterarum in A β 16 τοιοῦτον b | παράκειται] sn παρέπεται 17 εμαοδὸν A, sed accentus ab A. c ad 156, 27 εὸ] Hεkker in adn. rpenmmdum censet τοῦ, accusafinm defendant Sὡa I 12 εἰ EξSchneidex ad l. de pron. 46, 27 pοεt αριϲταρχου rasura rium Hitterurum in A)
220
ἐμοῦ ἀγροῦ καρπόϲ». Ἀλλὰ πάλιν γενόμενον τὸ τοιοῦτον ὑπο εἰϲ κτητικὴν ἀντωνυμίαν τὴν ἀπὸ τοῦ ἐμόϲ. οὐ γὰρ ἄλλωϲ ἂν τῆϲ πρωτοτύπου γένοιτο, λέγω τῆϲ ἐγώ, εἰ μὴ καὶ ἐγκλιθείη, ὅπερ ἴδιον αὐτῇ παρηκολούθει πρὸϲ τὴν τῶν κτητικῶν ἀντεξέταϲιν, καθὸ αὗται μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται· γίνεται γὰρ τοῦ ἀγροῦ μου ὁ καρπόϲ ἐϲτιν.
Ἀλλ’ ἴϲωϲ οἰήϲεταί τιϲ τὰ τῆϲ ἀποδείξεωϲ ἐντελῶϲ μὴ ἀποϲτρέφει ἔτι δὲ ἀμφιβάλλεϲθαι τὰ τοῦ λόγου. πρὸϲ ὃν ἔϲτιν φάναι εἴπερ ἡ πρωτότυποϲ γενικὴ ἦν κατ’ ὀρθὴν τάϲιν ἐκφερομένη, κἂν πάντωϲ ϲυμπαρείπετο τὰ ταύτηϲ ἰδιώματα. ἔφαμεν γὰρ τὰϲ γενικὰϲ περὶ τὰ ἐπιφερόμενα κτήματα ἀδιαφορεῖν, τά γε μὴν κτητικῶϲ παραχθέντα πρὸϲ ἑκάϲτην πτῶϲιν καταλλήλωϲ ἐκφέρεϲθαι. οὔ φαμεν δέ γε τῶν ἐμοῦ ἀγρῶν ὁ καρπόϲ οὐδὲ τῷ ἐμοῦ ἀγρῷ ϲυνέβη ἐϲκάφθαι [*](163 s) οὐδὲ τῆϲ ἐμοῦ οἰκίαϲ οὐδὲ ἄλλο τῶν κατὰ διαφορὰν ὡϲ πρὸϲ τὸ ἐμοῦ, ἀλλὰ κατὰ ϲύνταξιν τὴν τῶν ἐπιφερομένων ϲυμμεταλαμβάνομεν τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, τῶν ἐμῶν ἀγρῶν καρπόϲ, τῷ ἐμῷ ἀγρῷ ϲυνέβη ἐϲκάφθαι. διὰ τοῦ τοιούτου λύεται ὡϲ, ἐπὰν φῶμεν τοῦ ἐμοῦ [*](Aaαvν. β 122, Eos autem, qui etiamnunc dubitant, meminisse iubemus numquam dici τῶν ἐμοῦ ἀγρῶν, sed τῶν ἐμῶν ἀγρῶν, ende patet in τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ agnoscendum esse possessivum pronomen, non genetivum primitivi. nam primitivi pronominis genetiis discrepare licet ab nominibδus coniunctis genere et nummo et casu, non licet pronominibous possessivis. - potest autem τῶν) [*](αxs3ε. xv Ans. exso. παλιν iunge cum ὑποϲτρέφει. sic si loqumur, rureus εeeertfur orofto ad prenomen posseseεum (a5 persoml). - 7 ἐντελῶϲ μὴ - μὴ ἐντελῶϲ. cr Adn. ex. ad 177.13 huius ed. et HSchneideri comm. 69. 1θ ἔφαμεν: 160, 9. 12 πρὸϲ ἑκάϲτην πτῶϲιν καταλλήλωϲ. ta ut eum unoqκoque casus comsetαnt. - 114IB oὸδὲ ὄλλο τῶν κατὰ διαφορὰν ιhϲ πρὸϲ τὸ ἐμοῦ - τῶν διαφερόντων, neque αlιud, quod fexiene diert α5 ἐμοῦ. -17 λύεται, scil τὸ dπορον, quod adieitun 206, 26.) [*](μns. out, mscs. scs. im Ab. Β αυταὶ A, αῦται A τοῦ ἀγροῦ] praeter τ omnia in res scripsit A 6 ἐϲτι A 7 8 ἀποχρῆν Cblig, ἀπέχειν A, ἐπέχειν x sed in ng Hllebode ἔχειν coniecit, quod ex ng recepit b. Stadt- mueHer pulait ἀπέχειν servari posse, nam hoc etiam snfffciendi vim nonnusquam. habuisse. at neque intellegitm, quomodo hie sensus ex ullo elio verbi usu oriri potuerit, nectestimonis cmιta huius sensus prolata sunt. nam in lexico Heaychiano quod olim legebatur, ἀπέχει ἀπόχρη, ἐξαρκε, Musuro debebatur. nec magis licet nferre ἀπέχει in Evang Marci 14, 41. etenim AMerx in libro doctrina sags-- citsteque egregio, qui inscribitur ,.Die Evangeliea des Markus und Lnkss nach der syrischen im SinaiHioster gefundenen Palimpsesthandschrit eyutert, 154 demonstravit ab testbns locupletissimis verboum non M monci. restat unns locu8 Anacreonteorum 15, 33 ed. Herghϲ., ubi ἀπέχου scribendum esse intellSt Mεhl- hom ( 8 5 5δ’ b 1 θ post εκφερομενη rasura onius litterae in A. 10 ϲυμ- παρείπετο] alterum π in ras A 12 πρὸϲ in res A β 12 -18 τὸν εμον αγρον A , corr A 1 18 ente οὐδὲ add ἐϲτν b ut et x β 14-17 oὁδὲ τῆϲ- ἐϲκάφθαι om A. .add inmgA 14dλλo)αλλωνA. 17επαμφωμενA,ἐπ’ἅμφω μὲν ma, sed in ng m Sophiemus conieeit ἐπὰν φῶμεν, quod ex ng recepit b)
221
[*](162 b) ἀγροῦ ὁ καρπόϲ, ϲύνταξίϲ ἐϲτιν τῆϲ κτητικῆϲ περ τῆϲ γενικῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ. — παρὸν γοῦν, ἐγκλίναντα τὴν ἀντωνυμίαν καὶ περιγράψαντα τὴν κτητικὴν ϲύνταξιν, διὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ προϲδοῦναι τὰ ἰδιώματα τῆϲ γενικῆϲ, καὶ ὅϲα μὴ κατάλληλα ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ, ταῦτα διὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ κατάλληλα ποιῆϲαι, τῶν ἀγρῶν μου ὁ καρπόϲ, τῷ ἀγρῷ μου ϲυνέβη ἐϲκάφθαι, καὶ ἐπὶ τῶν ἑξῆϲ ταὐτόν.
Δέδεικται ἄρα ὡϲ ἡ ὁμοφωνήϲαϲα γενικὴ τῇ κτητικῇ ἀντω νυμίᾳ περιγραφήϲεται τῆϲ κτητικῆϲ ϲυντάξεωϲ διὰ τὸ ἐπικρατεῖν τὴν φύϲει κτητικὴν ἀντωνυμίαν, ἰδίωμα ἔχουϲαν τὸ κτῆμα, ὃ οὐ μόνον διὰ τῆϲ γενικῆϲ νοεῖται, ἀλλὰ πολὺ πρότερον ἀπὸ τῆϲ εὐθείαϲ εἶχεν. ἡ γὰρ ἐν πρωτοτύποιϲ κτητικὴ ϲύνταξιϲ διὰ μιᾶϲ πτώϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἐπαγγέλλεται, ἢ τῆϲ γενικῆϲ μετατεθείϲηϲ καὶ τὰ τῆϲ κτήϲεωϲ ϲυμμετατίθεται. — [*](ἐμοῦ ἀγρῶν ite ad usus normam refugi, ut pronomen inclinetur (τῶν ἀγρῶν μου): quod si ft, possessivum pronomen exclutor.) [*](Aaαvκ. β 128. Ergo is gnetivus pronominis personalis, qui fonma et accentu cum pronomine possessivo congrωt, locum non habet in εigmifcands- possessfons, utpote repusus pronomine possessivo, cui vis possessiva inest nstuαa- et per omnes caeos, cum in primitiis haec vis genetivo propria sit, ite ut gene- tivο in aHium casum mutato simul sensus posseesivοs tcllatmr. - atque ne in-) [*](τssnε. er Ans. sxsu. I περ ~ potres quam. vide Adn. exeg. ad 46,9 hnins ed. - 1- 2 ὀρθοτονουμένηϲ substantivi vice fungituα, γενικῆϲ stπribntum est gεnetciscλ, cr 283, 7 - 9. 286, 25. ad γεν. ὀρθοτ. eubaudiendum πρωτοτύ- που. - Β τἡν κτητικὴν ϲύντοξιν τὴν τῆϲ κτητικῆϲ (pronominis possessivi) ϲύντ. - 4 ad γενικῆϲ rmrsus smbandi πρωτοτύπου. 7 B csta personaEe nro- nemem eendem βοεmem tπ gεmetpo αcfum m 3c poSsesepum, nm pofrt7 nom excludi ex omeractteme possessruα. - 2 τῆϲ -ϲυμμετατίθεται. au4 si genehεus απ α um cuam msfα4es es, stmaudl msfαfur (fmltur) semsss posseseoas.) [*](μns. emr., csοs. sos. 1m Abo. H post ἀγροῦ rasura unias litterae in A. καρπόϲ] καρ A , ποϲ add A ἤπερ] ειπερ Ame s, sed Sophianus in ng m cuarexit περ, quod bo ex ng recepit 1 - 2 ορθοτονουμενηϲ ultima vox est fol ξ6r A, in cuius paginae exremo interiore ng legitux ΑΜΑ2, unde librario nomen Anastasio fuisse collegit ~uttentag 4 κατ αλληλα A et post τ haboet α paene totum erasum | ὃ κατάλληλα κατα in exitu verens et αλληλα initio snb- sequenbis Ac, τα erasit et τ ante αλλ.add Α τῶν ἀγρῶν ipseA ex τῶν καρπων radendo corrigendoque fecit 6 ἐϲκάφθαι om A, add bo cum κἀπὶ A5 ~ post ωϲ in A. εἰ erasum Β περιγράφεται bo cum post ϲυντάξεωϲ in A. εlterum δία τὸ erasum 1 Β post κτημα rasura unias litterae in A | 10 ειχεν in A lineola inductum om bec. sobandiendum ἡ ἀντωνυμία τό κτῆμα l 12 ὴ] ἡ A, ἡ δὲ b ut cs γενικῆϲ μετατεθείϲηϲ] γενική ϲμετατεθειϲηϲ A, ηϲ ab A compendio seriptum, ab A Mtteris. Hekkero non liquebat, quid inter γενική et καί in A esset, ac revera ϲμετατεθειϲηϲ perdiffcile est legere: eo enim loco, qui in folio 36 recto respondet, (p 160, 14) litteras ab A scriptas A erasit et ονο- ματι exaravit, acciditque ut membδrana transmitteret atramentum correctionis iam is qui lacunas Aldinae in Sophiani exemplari ope A. codicis explevit (vel is, qui A librum desϲxibens eum codicem confecit, cuius ope illae lacunae ex- pletae sunt), pro μετατεθείϲηϲ temere posuit κτητικῆϲ ϲόνταξιϲ, quae verba in et b recepta sunt. HSchneider comm. 125, hac scriptura niens, volt scribi: ἡ δὲ τῆϲ κτητικῆϲ ϲύνταξιϲ κατὰ τὰ τῆϲ κτήϲεωϲ ϲυμμετατίθεται | κτίϲεωϲ A)
222
προϲθείην δ’ ἂν κἀκεῖνο, ὡϲ οὐδ’ ἂν ἡ ἐγκλινομένη γενικὴ πρωτότυποϲ κτητικὴν ϲύνταξιν ἀνεδέξατο, εἴπερ αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν ἔγκλιϲιν ἀνεδέχοντο· κἂν οὕτω γὰρ κατεκράτηϲεν ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία. ϲαφὲϲ οὖν ὅτι ἀποφυγοῦϲα τὴν φωνὴν τὴν κτητικὴν εἰϲ τὴν ἐγκλιτικὴν μετῆλθεν· καὶ γὰρ ἐν τῷ καθόλου τὸ τοιοῦτον ἐπιδεδείξεται, ἡνίκα κατὰ
[*](164 s) τὸ εὔκαιρον περὶ αἰτίαϲ καταλλήλου καὶ ἀκαταλλήλου διαληψόμεθα.
[*](De locis Homericis, ubi perperam pro genetivo primitivi regetivus possesivi scriptus invenitur aut pro genetivo posessivi genetivus primitivi.) Ὁμολόγωϲ οὖν τῶν κτητικῶν ἁπάντοτε ἐπὶ κτῆμα φερο [*](163 b) μένων τὸ
ὡϲ μὴ πάντεϲ ὄλωνται ὀδυϲϲαμένοιο τεοῖο {Θ 37} ἄλογον κατατήϲτεται μετὰ καὶ τῶν cυμπαρεπομένων τή ἀθετήϲει τῶν ϲτίχων· αἱ γὰρ cυντάξειc αἱ ἐπὶ τὰ ῥήματα καὶ ἐπὶ τὰϲ μετοχὰϲ γενικὰϲ πρωτοτύπουϲ ἐπιζητοῦϲιν, καθὼϲ πρόκειται.
Διὸ καὶ τὸ Ζηνοδότειον οὐ πάντωϲ ἄλογον, λέγω δ’ ἐπὶ τοῦ [*](elimatus quidem genetivus pronominis personalis possessivum vim heberet, si possessiva pronominaincHneri possent, nam ita haec pronomina omnem possessio- nis sigmifcationem occopavissent.) [*](Asevκ. β 124. Βi possessive pronomina semper ad rem, quae possidetur, itaqne ad nomen referuntur, patet ὀδυϲϲαμένοιο τεοῖο conαa regdlam dietum esse. nam pronomina cum verbis vel participiis construca debδent primitiva esse.) [*](Aaovκ. β 1ξξ. ltaque non prorsus contra regulam pugnat Eenodoti lecto ἀπὸ οὖ ἔϲχετο. nam defendi quidem ita potest, ut conferantur exempla usus genetivorum ἐμοῦ et ϲο9, ubi a praepositionibus pendentes cum verbis con-) [*](rasruκ xv Ans. exse. I ἡ ἐγιλινομένη γενικὴ πρωτότυποϲ. eadem attribu- torum collocatio e.g. etiam 146, 5 τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα πληθυντικόν. - 4 gmeticus primitivi ἐμοῦ (ubi possessio signifcsnda erat) emtamt μormam pro- nomtnts possessvi et trenstsf ln feεmαm εncinαtαm. 6 διαληψόμεθα. de caus8 soloecismi agit 201,15seqq. -2-11 eft de pron. 108,27: εἰ αἰ κτητικαὶ οὐδέποτε ἐπὶ πρᾶγμα (i e. verbum) φέρονται, ϲαφὲϲ ὅτι ὡϲτὸ εὸδυϲϲαμένοιο τεοῖοα ἐπὶ πρᾶγμα φερόμενον Lλιγώρηταt δέονγὰρ γενικὴν παραλαμβάνειν,ῆτιϲκαὶἔπί πρᾶγμα φέρεται. et schol. A ad θ 28 (Ariston. 137 Ht ):ἐντεῦθεν ἕωϲ τοῦεπρόφρονι μυθέομαια(40) ὀθετοῦντοι ϲτίχοι ιγ , ὅτι ἐξ ὄλλων τόπων μετάκειται. καὶ ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ δια- πίπτει, οὐκ ὀρθῶϲ χρώμενοϲ ταϲ λέξεϲιν, εὸδυϲϲαμένοιο τεοῖο3. τοῦτο γάρ ἐϲτι τοῦ ϲοῦ, θλει δὲ ὁ λόγοϲ ὸργιϲθέντοϲ ϲοῦ, ἀϲυνάρθρωϲ. et schol Toεnl.et V ad 8 37 (Ariston. ibidem, Aristarcb. Lndsichii l 288): τεοῖο, τοῦ ϲοῦ οὐδετέρωϲ, ὡϲ εἰ λέγοι ἔπεὶ τὰ ϲὰ οὕτωϲ πρὸϲ αὐτοὺϲ ἔχει. τεοῦ. ἀθετοῦϲιν οὐδὲ ἐν τῇ ζηνοδότου δὲ ἐφέρετο τὸ γὰρ τεοῖο ϲυγχεῖ τὸν λόγον. - 10 τῶν υμπαρεπομένων. vide Adn. cr. 12 πρόκειται: 159.23. - 12- 223,15 cfr de pron. 75, 26: εἰ αἰ ὁμοιοκατάληκτοι ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ τἀϲ κατὰ τὸ πρῶτον ἀποβολῇ τοῦ ϲ τὰ) [*](Ans. omr., Sma scs. sca m Abo. H post προϲθείην in cfciitu versus δ erasit A et eandem litteram sequenti versui praescripsit | ἐγκλινομένη add hlig 2 post ειπερ in A καί erasum 1 4 εἰϲ τὴν ἐγκλιτικὴν add Lhlig β 8 post ὄλωνται in A τε, sed ab ipso A indnctαm ὀδυϲαμενοιο A. β 1θ posterius τῶν in mpunctis deetum,qnοrum auctorinterpretatnsessevidetnr:cumeseembms,qu4 emεlcuμmθ 37 condemanαfi sumt. sed fortasseτῶν ϲτίχωνpendetex ἀθετήϲει,etμτὰ τ.ϲτίχωνsigmfcsnt:praetreα etπtα,quαeetmtlraeμntin hoclecοetἀθετήϲειsεa- gantεr β 1d μετοχὰϲ γενικὰϲ b cum s, γενικαϲ μετοχαϲ A 1 13 oὁ ESehneider comm. 1025 iniuria deleri vult: nam revera non omnino abnorme censet Ap. ἀπὸ οὖ ἔϲχετο, sed ab Homerica tantum ent i discrepare (vide l. 10 pag. sub- sequentis) δ’ sb A oncis inclusum, δὲ b)
223
Πηλείδηϲ δὲ ϲάκοϲ μὲν ἀπὸ οὗ χειρὶ παχείῃἔϲχετο ταρβήϲαϲ {Υ 261 seq.}. εἰ γὰρ καὶ ἡ κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον καὶ δεύτερον ἐπὶ ῥῆμα φέρε ται, ἀπ’ ἐμοῦ ἔϲχετο ϲάκοϲ, ἀπὸ ϲοῦ ἔϲχετο ϲάκοϲ, οὐδὲν ἐμποδὼν καὶ ἐπὶ τοῦ τρίτου ταὐτὸν ἐγγενέϲθαι, νῦν οὐ κτητικῶϲ ἀκου τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, ὅπου γε καὶ τὸ ἀμφίβολον τῆϲ γενικῆϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν κτητικὴν γενικὴν παραπέμπεται ἡ τοῦ ῥήματοϲ ϲύνταξιϲ, καθάπερ προεκτεθείμεθα. εἰ δὴ ἡ οὖ φέρεται ἐπὶ ῥῆμα ἐν τῷ ἔϲχετο ἀπὸ οὗ, τί τὸ κωλῦον πρωτότυπον γενικὴν αὐτὴν φάναι, κἂν ϲυνεμπίπτει κτητικῇ ἔϲτιν γε μὴν πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι ὡϲ ἐν ἑτέρᾳ μὲν ϲυντάξει κατώρθωται, οὐ μὴν ἐν τῇ Ὁμηρικῇ, εἴγε τὴν
[*](165 s) τούτων ϲυνέμπτωϲιν ἐφυλάξατο, ὡϲ ἐδείχθη ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ. δείκνυται
[*](164 b) οὖν ὡϲ οὐ παρὰ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ Ζηνόδοτοϲ ἥμαρτεν, παρὰ δὲ τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ. καὶ ἕνεκα τούτου προκέκριται ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ ἀνάγνωϲιϲ, ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ.
Ἔτι κἀκεῖναι αἱ γραφαὶ εἰϲ αὐτὸν ἀναφέρονται,
μνῆϲαι πατρὸϲ ϲεῖο {Ω 486},πατρὸϲ ἐμεῖο πατήρ {Ξ 118. τ 180}, [*](fungentur, ut pateat eoa ibi esse genetivοs primitivorum, non possessivorum. at conta dici debet, apud elios quidem scriptores primitivum οὖ locum habere, non hsbers in Homericis carminibous, quia Homerus coincidentiam primitivi et possessivi evitabat, sed cum Aristercho Τ 261 ἔo scribendum esse.) [*](μaovκ. β 126. Centra duobos iadis locis, 9 486 et E 118, Zenodotus) [*](τρίτα ἀποτελοῦϲ, ϲυμφανὲϲ ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ ἡ οὖ πρωτότυποϲ γενήϲεται, πάλιν ὁμοφωνοῦϲα τῇ ἀπὸ τῆϲ ὅϲ γενικῇ ϲυνάρθρῳ. τὴν μὲν οὖν χρῆϲιν παρ’ μήρῳ οὐκ ἐνὸν εὑρέϲθαι, παρὰ μέντοι Ἀττικὸϲ καὶ ϲγὰρ) Πλάτων ϲυνεχῶϲ ἐχρήϲατο, τε κωμικοὶ καὶ τραγικοί. ὀ μέντοι ζηνόδοτοϲ καὶ ϲτὸ) εἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ» (7 261) διὰ τῆϲ oῦ ἔγραφεν. ὅπερ παραπεμπτέον, οὐχ ὡϲ μὴ πρωτότυπον, ἀλλ’ ὡϲ μὴ ϲύνηεεϲ τῇ γὰρ εἰϲ δῦ καταλήξει χρῆται ὁ ποιητὴϲ ἐπὶ μόνηϲ κτητικῆϲ, τῇ δὲ ἐμεῦ καὶ ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἀντὶ τῶν πρωτοτύπων μόνων. et schol. A ad 261 (Aristonic. 301 Ht.): ἡ διπλὴ, ὅτι Eηνόδοτοϲ γράφει ἀπὸ οὖ. 222, 1ξ od πάντωϲ hic non εignifcat nequaquam ut alibi saepe apud ApoHlonium (vide Adn. ex. ad 53, 20 holus ed.), sed en prorsus. cfr 122, 1.) [*](τssruε. er Ans. exso. Β προεκτεθείμεθα: 152, 28. - 12 158. 27 seqq. -- 1θseqq cfr eupra 159.11 et de pron. 108,10: αἰ γενικαί, ὅτε ἐπὶ κτῆμα φέ-) [*](Ans. εαε., mscs. scs. m Ab. δρ Α in rasura triam littererum μὲν Α scripsit et μ in rasura post απο raama unias litteras in A. post οὖ rasura duarum litterarum in A εχειρι A. | Β non sunt addenda signa alienae craionis (quod HSehneider vult) ante εἰ γὰρ et infra post κτητικῇ l. 16 β 4 απὸ ϲου εϲχετο ϲακὸϲ A in ng, om A 4- BB εμποδὸν A, sed accentus ab A. aVr Adn. cri. ad 156. 27 5 κξε ABb 7 κτητικὴν] ne cor igas τῆϲ κτητικῆϲ, cvr Adn exeg.ad 231, 8 huios ed. 8 εἰ in ras A ἐπ ῥῆμα] in A. ante ρ erasum alterum ρ 1 B ἔϲχετο b, εϲχε A. , ν adiunxit A3 10 ϲυνεμπίπτει A, ϲυνεμπίπτῃ b. sed cr Adn. crit ad 97,10 huius ed. γε in res A, A fort. scripsit καί 1 τοιοτον] ν in A erasum β 11 ἑτέρᾳ] fol 3r A ϲυντόξει] Stadt- mneller: malim ϲυνηθείᾳ ( κατώρθωτο ἆν bo cum β 14 καὶ om A b, add A 16 αὐτὸν, scil ζηνόδοτον. vide Loentzeri 2en. 4 17 ιeo] εοιο A. , corr A2) 224
ὥϲτε κατὰ τὸ ἐναντίον τῷ προκειμένῳ λόγῳ γενικαῖϲ αὐτὸν κεχρῆϲθαι πρωτοτύποιϲ ἀντὶ τῶν κτητικῶν. καὶ ἔϲτι πωϲ ϲυνηγορῆϲαι τῇ πρὸϲ
[*](c. XXII.) αὐτοῦ γενομένῃ γραφῇ, ὅτι οὐκ ἀπεμφαῖνον τὰϲ γενικὰϲ ἐπὶ κτῆμα φέρεϲθαι, ἐπεὶ καί, ὡϲ ἔφαμεν, αἱ κτητικαὶ εἰϲ γενικὰϲ μεταλαμβάνονται. ἔτι καὶ ἄλλαι ϲυντάξειϲ εἰϲὶν ἐν αὐτοῖϲ τοῖϲ ποιήμαϲιν τὸν αὐτὸν ἐπέχουϲαι λόγον,
πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸϲ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο {Δ 343},ϲέο δ’ ὀϲτέα πόϲει ἄρουρα {Δ 174}εἰ μή τίϲ ϲευ μῆλα {ι 405},οἱ θ᾿ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲιν {Τ 105} ὥϲτε μηδὲ κατὰ τὸ Ὁμηρικὸν ἔθοϲ ἀπαραδέκτουϲ εἶναι τὰϲ γραφάϲ. πρόδηλον γὰρ ὡϲ, εἰ αἱ Ζηνοδότειοι μετατεθεῖεν, αἱ τοιαῦται ἀντικείϲονται· εἰ δὲ εὐπαράδεκτοι αὗται, οὐδὲ αἱ Ζηνοδότου ἀπόβλητοι. —
δέον πρὸϲ τὴν γραφὴν οὕτωϲ ἀντιθεῖναι, ὡϲ ἀδύνατον παραδέξαϲθαι ὀρθοτονουμένην ἀντωνυμίαν εἰϲ κτητικὴν ϲύνταξιν, ἀλλ’ ἢ [*](165 b) [*](genetivum primitivi scripsit pro genetivο possessivi (ἐμέο et ceo pro ἔμοῖο et co). Ht defendi possent quodammodo hee scripturae, quia non alienum est ab genetiis primitivorum ad possessionem refeαri, utpote in quos etiam conver- tantux pronomina possessiva atque eliis quoque locis homericis genetivns primi- tivi pro possessivo invenitur.) [*](Aaαvκ. β 127. Atreiciendae potius sunt ~enodoti lectiones, quia orthotonu- mena pronomina primitiva ad possessionem signifcandam non usurpentur, sed inclinata tantum ant possessive. quocirca recte se habδent ι 405 et similes ver-) [*](ρονται, ἰϲοδυναμοῦϲι ταϲ κτητικαῖϲ· διὸ καὶ ἀκωλύτωϲ τὰ κτητικὰ εἰϲ αὐτὰϲ ἀνα- λύεται. οὐ μὴν τὰ ζηνοδότεια παράλογα εμνῆϲαι πατρὸϲ ϲεῖο5 καὶ επατρὸϲ ἔμεῖο πατήρx· τῷ γὰρ αὐτῷ ἐνέχεται λόγῳ. προκριτέαι μέντοι αἰ κτητικαὶ γραφαί, καθότι αἰ γενικαὶ κτῆϲιν δηλοῦϲαι ἐγκεκλιμέναι θέλουοιν εἶναι, δοῦλόϲ μου, οκοϲ ὑμῶν, αἰ δὲ ὀρθοτονούμεναι οὕ. atqne Didymus in schol. Tοsrl. et V ad ~ 486 (Ι 503 in Ludsicbii Aristarcho): μνῆϲαι πατρὸϲ ϲϲο Eηνόδοτοϲ ϲεῖο, κακῶϲ. et in schol. A ad Β 118 (p 370 Lndv.): πατρὸϲ ἔμοῖo πατήρ οὕτωϲ Ἀρί- ϲταρχοϲ· ζηνόδοτοϲ δὲ ἐμεῖο, οὐκ ὀρθῶϲ.) [*](τxsτκ. er Ans. axso ξ et 4 γενικὰϲ, scil τῶν πρωτοτύπων. - 4 ἔφαμεν: 152,1. - 7 oΕ2r165, 7 cum Adn. ex. 8 cr 165.21. 166,17. 9 efΕ 165,4. - 10 cfr 1e5.22 et ie6,22 cum Adn. exeg. - 11 παρὰ. v. Adn. cr. 14 δέον. sequitur sententia flia verbis lin. 2 ἔϲτι πωϲ ϲυνηγορῆϲαι opposita, quam quia Apoonins proboat, in Arg. scripsimus: At pous.) [*](Ans. mr., usca. scs. Ab. 1 γενικxϲ] γ om A, add A 2 ἀνv vocis vi A~ in res sex. atque etiam τῶν et subsequens κ erasit, hanc aufem litteram redintegrait. articulum om b β 2- 4 καὶ ἔϲτι -~τῆμα φέρεϲθαι] A in ng siam. eamque vεlde co1ruptam huius loci lectionem adscripsit: καὶ ἐϲτι πωϲ απεμφαῖνον ταιϲ γενικαιϲ αυτον κεχρῆϲθαι πρωτοτύποιϲ αντι κτητικῶν, ubi pro ϲυνηγορῆϲαι-- φέρεϲθαι irrepsit repetitio verborum antecedentium |2 πωϲ] πῶϲ 5 | ϲυνη- γοριϲαι β Β ἀπεμφαῖνον] 1n A. ex ω rasura correctum 1 B ἔτι bd, ὅτι A. eπεχουϲαι in ras A 6 post λόγον erasum videtur sltαum επεχουϲαι in A. 8 πύϲει] υ in ras duarum litterarum A 8 ε] in codd. Βomeri, sed εἰ ex- hibet A etiam 165, 4 et de pron. 108, 9 | τι ϲευ A. ( 11 κατὰ Hilgard, παρὰ Ab 12 μετατιθειεν A)
225
ἐγκλινομένην ἢ κτητικήν, καθάπερ ἀπεδείχθη. — καὶ προφανὲϲ ὡϲ δεόντωϲ ἔχει τὸ
[*](166 s)εἰ μή τίϲ ϲευ μῆλα βροτῶν {ι 405} καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια, ἐγκλιτικῆϲ ϲυνούϲηϲ ἀντωνυμίαϲ. — τὸ γὰρ
πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸϲ ἀκουάζεϲθον ἐμεῖο {Δ 343} ϲυνήρπαϲται εἰϲ κτητικὴν ϲύνταξιν· ἄμεινον γὰρ τῷ ῥήματι ϲυντάϲϲειν Ὁμηρικώτερον λειπούϲηϲ τῆϲ περί προθέϲεωϲ, ὡϲ τὸ
τίϲαϲθαι δ’ Ἑλένηϲ ὁρμήματά τε ϲτοναχάϲ τε {B 356},ἐκ γὰρ Ὀρέϲταο τίϲιϲ ἔϲϲεται Ἀτρείδαο {α 40},Κύκλωποϲ κεχόλωται {α 69} καὶ ἄλλα πλεῖϲτα, ἔχοντοϲ τοῦ λόγου οὕτωϲ· ἐμοῦ ἀκουάζεϲθον πρώτω περὶ δαιτόϲ, τῆϲ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ δεότωϲ ἐχούϲηϲ διὰ τὴν τοῦ ῑ παρένθεϲιν.
«Οὐχὶ οὖν ὀρθοτονεῖται τὸ
ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα {Δ 174},οἵ αἵματοϲ ἐξ ἐμεῦ εἰϲιν {Τ 105};» Ἀλλὰ καὶ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον ἔϲτιν φάναι ὡϲ πᾶϲα ἀτωνυμία τότε
[*](sus, ubi inclinati sunt genetivi. — ἐμεῖο Δ 343 perperam putatur a nomine pendere et possessivam vim habere immo cum audiendi verbo coniungendum est. [ergo no magis quam ι 405 potest ad scripturas Zenodoteas tuendas Ω 486 et Ξ 118 produci].) [*](AROVM. § 128. Neque dicere licet orthotonesin pronominum, quae sunt Δ 174 T 105, patrocinari Zenodoto, quia illa suas habent excusationes. patet enim. pronomen propter rectum accentum vituperari non posse, si potest solum rectum.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἀπεδείχθη: 152,6. 160, 6 — 4 γὰρ si scripsit Ap., no referimus ad proxime antecedentia, quae flagitant coniunctionem adversativam, sed ad exitum paginae anteced. — 7 cfr de pron. 108,6: λείπειν φαϲὶ τὴν περί ἐθίμωϲ, ἵν’ ᾖ· περὶ δαιτὸϲ πρῶτοι ἐμοῦ μεταλαμβάνετε. Didymus in schol A. ad Δ 343 (in Ludwichii Aristarcho I 249): οὐ λέγει τῆϲ ἐμῆϲ δαιτὸϲ πρῶτοι ἀκούετε, ἀλλὰ πρῶτοί μου ἀκούετε περὶ δαιτόϲ. οὕτωϲ Ἀρίϲταρχοϲ. — 8 cfr schol. A. ad Β 356 (Aristonic. 67 Friedl.): ἡ διπλῆ πρὸϲ τοὺϲ χωρίζονταϲ. ἔφαϲαν γὰρ τὸν μὲν Ἰλιάδοϲ ποιητὴν δυϲαναϲχετοῦϲαν ϲυνιϲτάνειν καὶ ϲτένουϲαν διὰ τὸ βίᾳ ἀπῆχθαι ὑπὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου, τὸν δὲ τῆϲ Ὀδυϲϲείαϲ ἑκοῦϲαν, οὐ νοοῦντεϲ ὅτι οὐκ ἔϲτιν ἐπ’ αὐτῆϲ ὁ λόγοϲ, ἀλλ᾿ ἔξωθεν πρόθεϲιν τὴν περί δέ λαβεῖν, ἵν’ ᾖ πεαὶ Ἑλένηϲ. — 12 — 13 διὰ τὴν τοῦ παρένθεϲιν. cfr de pron. 108.24 de ἐμεῖο Δ 343: ἡ ἐμεῖο καὶ «ϲεῖο μέγα κλέοο» (π 241), καθὸ τῷ ι πλεονάζουϲιν (scil ὀρθοτονοῦνται). vide Adn enit. — 14 cfr 166.18—20. —15 cfr 166, 21—23.) [*](AND. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 3 τιϲ ευ A1, τιϲ ϲεῦ A 2 | βροτον A. 6 ϲυνήρπαϲται A2b, ϲυνηρπαϲαι A || 7 ὡϲ τὸ om A, habet b ut m*s || 8 τιϲαϲθελενηϲ A, αιδ supra A2 || 9 εϲεται A || 10 κεχόλωται] κεχολω A2 in ras. 11 ἀκουάεϲθον] posterius α A2 in res 12 πρωτο A1. corr A 13 τοῦ παρένθεϲιν Uhlig, ἀντιπαράθεϲιν A b, de cuins vi cfr RSchneider comm. p 171 ad 1 de adv.155,1; hic autem sensu ceret vocabulum. nam ἐμεῖο opponi ϲφῶιν pronomini Δ 341 dicere non poterat Apollonius. ide Adn. exeg. || 14 πύϲει] υ in res A2 || 15 θ᾿ in rae A2) 226
ἄλογοϲ γίνεται κατὰ τάϲιν, ὅταν τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου δυναμένη παρὰ τὸ δέον τοῦ τόνου ἐναλλαγῇ. (τοῦ γὰρ λόγου οὐκ ἀπαιτοῦντοϲ ὀρθὴν τάϲιν ἐν τῷ
πολλάκι γάρ ϲεο πατρὸϲ ἐνὶ μεγάροιϲιν ἄκουϲα {Α 396}[*](166 b) ἄλογον τὸ κατ’ ὀρθὴν τάϲιν ἀνάγνωϲμα· ἐπί γε μὴν τοῦ
ὡϲ ϲέο νῦν ἔραμαι {Ξ 328} ἄλογον μὴ ὀρθοτονῆϲαι διὰ τὴν ὑποῦϲαν διαϲτολήν. — οὐ γὰρ ἐκεῖνο ἄλογον,
ὃϲ ϲφῶι προΐει Βριϲηΐδοϲ εἵνεκα κούρηϲ {Α 336}, ὀρθὴν τάϲιν ἀναδεξάμενον τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ ἀπόλυτον εἰϲ ἣν καὶ μεταλαμβάνεται, ὃϲ ἐξέπεμψεν ὕμαϲ· τοῦτο γὰρ τῇ φωνῇ ϲυμβέβηκεν, τὸ μὴ δύναϲθαι ἐγκλιθῆναι, καὶ οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ τὴν
[*](167 s) [*](recipere. (velut tolerari ssne nequit orthotonumenon ϲέο A 396, quippe quod inclinari liceat sed ϲέο Ξ 328 non potest non recto tenore protei, quia persona denotata aliis opponitur. —neqne quisquam improbaverit ϲφῶϊ A 336, quoniam hoc pronomen inclinari omnino nequit.) iam demonstravimus pronomina in initio enuntiati conlocata rectum tantum tenorem recipere posse, unde petet ϲέο Δ 174) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 τὸ διϲϲὸν τοῦ τόνου δυναμένη ἐπιδέξαϲθαι, quae per se et recto temore et inclinato pronuntiari potest. — 5 Herodian. pros. II. ad A 396 (II 27 Ltz): Ἀρίϲταρχοϲ ἐγκλιτικὴν παρέλαβε τὴν ἀντωνυμίαν ϲέο, λέγων τὸ δηλούμενον εἶναι τοιοῦτο πολλάκιϲ γάρ ϲου ἐν τοῖϲ τοῦ πατρόϲ μου δόμοιϲ (Lentzius errore δόμου) ἤκουϲα καυχωμένηϲ. ἐὰν γάρ, φηϲί, κατ’ ὀρθὸν τόνον ἀναγνῶμεν, ἔϲται ἐν τοῖϲ τοῦ Νηρέωϲ οἴκοιϲ ὁ Ἀχιλλεὺϲ αὐτὴν ἀκηκοώϲ· ταύτην δὲ τὴν ἱϲτορίαν οὐκ οἶδεν Ὅμηροϲ. τοϲαῦτα ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ ἀπ’ αὐτοῦ. Πτολεμαῖοϲ δὲ ϲυγκατατίθεται μὲν τῇ ἐγκλιτικῇ ἀναγνώϲει, οὐ μὴν τῇ προκειμένῃ αἰτίᾳ . . . ἐγένετο οὖν ἐγκλιτικὴ ἡ ἀνάγνωϲιϲ, ἐπειδήπερ ἁπλῆ ἐϲτι καὶ οὐκ ἔχει ἀντιδιαϲτολήν. Apollonius facit cum Ptolemaeo. — 6— 7 Herod. pros. II. ad Ξ 328 (II 90 Ltz): ϲέο ὀρθοτονητέον ἀντιδιαϲτολή γάρ. et ad Γ 446, ubi idem versus legitur (II 42 Ltz): ὥϲ ϲεο: ἐγκλιτικῶϲ ἀναγνωϲτέον οὐ γὰρ ἀντιδιαϲτολὴ προϲώπου· ἐκεῖνο δὲ ἐπὶ τοῦ Διὸϲ ὀρθοτονητέον· «ὡϲ ϲέο νῦν ἔραμαι» (Ξ 328). ἀντιδιαϲτολὴ γὰρ πρὸϲ ἄλλα πρόϲωπα. apud Ap διαϲτολήν =ἀντιδιαϲτολήν ut 137, 28. 259, 1. — 9 de pronom. 36, 5: ἀπόλυτοι αἱ ἐγκλινόμεναι, αἰ δὲ πρόϲ τι ἐν ὀρθοτονήϲει λέγονται, δὸϲ ἐμοί, οὐκ ἀναϲτρέφοντοϲ τοῦ λόγου· οὐ γὰρ εἴ τι ὀρθοτονεῖται. τοῦτο καὶ πρόϲ τι. τὸ «ὃϲ ϲφῶι προΐει» κατ’ ὀρθὸν τόνον, καὶ τὸ νοούμενον ἀπόλυτον ἴϲον γάρ ἐϲτι τῷ ὃϲ ὕμαϲ. — Didym. in schol A ad A 336 (in Ludwichii Arist. I p 190): διὰ τοῦ ἑνὸϲ ϲ «ὃ ϲφῶι», ὁμοίωϲ τῷ «καὶ θώρηχ᾿ , ὃ γὰρ ἦν» (Σ 460). Aristonicus in schol. A ad A 336 (p 50 Fr.): ἡ διπλῆ ὅτι Zηνόδοτοϲ γράφει ϲὺν τῷ ν, ὃ ϲφῶιν. τοῦτο δὲ ϲημαίνει ὑμῶν ἢ ὑμῖν, ὦν οὐδὲν ἁρμόζει. τῷ λόγῳ, ἀλλὰ τὸ ὑμᾶϲ.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 τοῦ τόνου] τουτων ου A, emendata scriptura iam in mg m *legitur, τοῦ τόνου οὐ perperam b || 4 πολλακιϲ A. | ἐνὶ fol 37v A || 9 ὃc b ut m*s, ωϲ Α.· de pron. 36, 9 A habet οϲ. ὃ legebant Zenodotus et Aristarchus, vide Testim. et adnotationem Ludwichii ad hunc versum ϲφῶι] ϲφωϊν A sed ωϊν in ras ab A2, ϲφῶϊν b. de pron. 36,9 Ab sine v, Zenodotus vocem scripsit cum v, vide Testim. | προΐη A, sed ιη in ras A |βρηϲηιδοϲ A || 11 ὃϲ] A, ὃ A2, ὃϲ b ut m*s || 12 ἐγκλίνεϲθαι b) 227
ἀνάγνωϲιν καταμέμψαιτο. ἐπιμένειν τοῖϲ τοιούτοιϲ ὑποδείγμαϲι περιϲϲὸν οἰητέον· πρόκεινται γὰρ αἵ τε μόνωϲ ἐγκλινόμεναι καὶ μόνωϲ ὀρθοτονούμεναι.) ἐδείξαμεν ὡϲ αἱ ἀρκτικαὶ ἀντωνυμίαι φυϲικῶϲ ὀρθοτονοῦνται· τὸ οὖν
ϲέο δ’ ὀϲτέα πύϲει ἄρουρα {Δ 174} ἀπανάγνωϲμα; ἢ δύναται ἐγκλιθῆναι καὶ μὴ ἐγκέκλιται; ὁμοίωϲ ὅτι καὶ. αἱ προθέϲειϲ ὀρθοτονοῦϲι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ· οὐκ ἄλλην ἄρα τάϲιν ἀναδέξεται τὸ
ἐξ ἐμεῦ {T 105} ἢ τὴν ὀρθήν.
Οὐ μὴν τοιαύτη πρόφαϲίϲ ἐϲτιν ἐπὶ τῆϲ Ζηνοδοτείου γραφῆϲ τοῦ παραδέξαϲθαι τὴν ἐμεῖο, καθὸ κυριωτέρα λέξιϲ, λέγω ἡ κτητικὴ ἀντωνυμία, δυναμένη καὶ ἕνεκα μέτρου καὶ ἕνεκα λόγου παραλαμβάνεϲθαι, [*](167 b) πρὸϲ οὐδὲν χρειῶδεϲ μετετίθετο. καὶ γὰρ ἐν τῷ καθόλου τὸ ποιοῦν ἀκαταλληλίαν οὐκ ἄλλο τί ἐϲτιν ἢ κυριωτέρου ϲχήματοϲ παρεκτροπὴ κατὰ τὴν αὐτῷ ἐπιβάλλουϲαν ϲύνταξιν. —