De constructione

Τῇ προεκδοθείϲῃ ϲυντάξει τῶν ἄρθρων ἀκόλουθον ὑπολαμβάνω [*](Prooemium.) [*](100s) καὶ περὶ τῆϲ τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάξεωϲ διαλαβεῖν· ἐκεῖνα μὲν γὰρ μετ’ ὀνομάτων ἐν τοῖϲ λόγοιϲ παρελαμβάνετο, αὗται δὲ ἀντ’ ὀνομάτων, οὐ παραδεχόμεναι τὴν τούτων προτακτικὴν ϲύνταξιν καθ᾿ ἃϲ προεκτεθείμεθα αἰτίαϲ.

Καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὅτι ἕνεκα τοῦ τοιούτου καὶ πτώϲεων ἐγένοντο [*](Pronomina et flexionem casualem et distinctionem personarum receperunt.) δεκτικαί, ἵνα κατὰ παντὸϲ τοῦ ὀνόματοϲ ἀνθυπέλθωϲιν, καὶ προϲώπων ἁπάντων διακριτικαί, ἵνα τὸ ἐλλειπὲϲ τοῦ ὀνόματοϲ. λέγω τὴν τῶν προϲώπων διάκριϲιν, αὗται ἀνθυπενεχθεῖϲαι ἀναπληρώϲωϲιν, καὶ τοῦ μὲν ὀνόματοϲ ἔχωϲι τὴν πτῶϲιν, τοῦ δὲ ῥήματοϲ τὸ πρόϲωπον.

Ἕνθεν δι’ ὅλου κλίνονται, δύο τὰϲ γενικωτάταϲ κλίϲειϲ ἀποϲπάϲαϲαι, [*](15 c. II.) καὶ οὐ κατὰ ϲύγχυϲιν, ἀλλὰ κατὰ μεριϲμὸν τὸν δέοντα· τῷ μὲν [*](101s) γὰρ τέλει ἐνῆκε τὴν πτωτικὴν κλίϲιν, τῷ δὲ ἄρχοντι τὸν τῶν προϲώπων [*](96 b) ἐπιμεριϲμόν· ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι, εἰ κατὰ τὸ αὐτὸ μέροϲ αἱ δύο κλίϲειϲ ἐνεγένοντο, ϲυνέβη ἂν τῆϲ μὲν πτώϲεωϲ τὸ ἑτεροιούμενον ἀποτρίβεϲθαι τὸ τοῦ προϲώπου διακριτικόν, καὶ ἔμπαλιν τοῦ προϲώπου μεταβαίνοντοϲ παραφθείρεϲθαι τὸ τῆϲ πτώϲεωϲ ἰδίωμα. δι᾿ ὃ πτῶϲιν μὲν διακρίνουϲα ἀποτελεῖ τὸ ἐμοῦ καὶ ἐμοί καὶ ἐμέ, πρόϲωπον δὲ τὸ ἐμοῦ-ϲοῦ, [*](Aaevκ. β Β. Hlectuntur hanc ob causam dupliciter, fne caena, initio per- sonas notantis. nam si utraone ferio in inem pronominum incidisset, non poteret non delere altera steram. (fn nomne autem et verbδo, quae unam fefionem paiuntur, aut casualem aut personalem, exitus tantum feetitur.)) [*](χersomermque ouπniuum d4scretrsα su5t, u4 quod deest ommi, ld est gersemαruem dueretionem, ε loco Θοεum prSαta congeaat, e nomines qεε4dem aἔemt cαsκs, εgrὸέ sero personas.) [*](rssτκ.sr Ans.sxso. I -p131,7 Pree XV5 53 p140, 3-16H.: taqκeun~i- que deenααπtur duas geuerdles declinotiones assumengα, κeπαm ominis, αlferem ser5, necper cofέ ᾶsonem,sed per αptussmam parttonem:fermunα44emi snm aπnιece- εusfcαsuαdemdeenαfiemem,prnep4o veropersonarum dεeeoasm. es emim ylanusm, quod si ln eadem pαrfe duae Merent deeinαtomεs, eemttgeὸαt caess muatonem εmpedmsmto Sεrί persomorum dssetont, et comrra persemarum rameeme ceεrumpt cosulem propruefαfem, qu4αre casum oudem dseemems efHiet3 me4, mih9, me, persomαm ero net, 1u4, stὲ4, nersemπαm nero et cαsunm me4, fiὅι. e 4n omἔss deistum est supra decta, ud est persenis et casibus, ln qutbεs etam numeri mαniμeestentur propter ddistrγbuciiomem, quae n ufrαmoue paεem eorμm ddeeemt, id est pεncuplam et Suem. (uΓr3que tamen decdinotio tam cusum quom personarum ad proprus pares αbssteas, id est ad nomem et ad verbum, ne ufebattr, ut ὅοnss, ὅona, ὅonum ὅοni, ὅοnae, ὅοnt scriδo, scrtὅιs, scriδit.) 2y de pron.104,1 -16 et Stephanus in Dionysii atem 262,7 -10 Hilg.(912.1 Β): κινοῦνται αἰ ἀντωνυμίαι καὶ κατὰ πρόϲωπον καὶ κατὰ πτῶϲιν· ἀλλ’ οὐκ ἡδύναντο ἑκατέραν κίνηϲιν ἐν τέλει ποιήϲαϲθαι, ῖνα μὴ ϲύγχυϲιϲ γένηται. κατεμέριϲαν οὖν τῷ μὲν προϲώπῳ τὴν ἀρχήν, τῇ δὲ πτώϲει τὸ τέλοϲ. - Β mu3atto casus deferret detmnctionem perseαe.) [*](Ans. emr., μscs. sca. im Al. Bb. 1 κλίϲειϲ] prius ι in ras E ἀπocπά- ϲαϲαι] an ἀπολαβοῦϲαι2 eft Priscianum et infra 242,9. de pron. 16, 5 de adv. 20s.18 β 2-3 τφ μὲν γὰρ Ab et Prisc., τῷ μὲν L, κα τῷ μὲν B q 8 ἐνῆκε] ενη καί A, γρ.ενηκε Ao ng antecedens luralis et Prisciani iniecersn4 fortasse fagitsre videntur ἐνῆκαν, sed efrr de moutatione numerorum apud Ap. requen- issima HSchneider in comm. 14. ceteri codices et editiones δηλϲῖ pro ἐνῆκε praebent, sed L in ras ab rec. manu, ac restat ex psiore scriptura etiamnunc vestigium κ litterae κλίϲιν] κληϲιν A. β 4 κατὰ] καί L, corr B ἐνεγέ- νοντο A C, ἐνεγίνοντο L, ἐγένοντο Hb | ἆν om L πτώϲεωϲ τὸ ἑτεροιούμενον Prisc. et A, in quo εροιου et ον Mitteres quoque iam (prims m. scripsere nec nisi renovavit Α πτώϲεωϲ τὸ ἕτερον νοούμενον L, πτώϲεωϲ γινομένηϲ τὸ ἕτερον νοούμενον CBb. editiones virgdam ponent post ἀποτρίβεϲθαι | 7 post διὸ add καὶ B 8 ἀποτελε] inc. fol 17v A ( prius τὸ] τοῦ L)

Εὔηθεϲ μέντοι ὑπολαμβάνω, εἰ ἐξεργάϲεταί τιϲ διὰ τί μὴ μᾶλλον τὸ τέλοϲ οὐ προϲεχώρει τῷ προϲώπῳ, καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥημάτων, ἤπερ τὸ ἄρχον. ἔδει γὰρ ἅπαξ ἐν ἑνὶ μέρει προϲχωρῆϲαι [*](Aaevκ. β . Absurdum est perdfigenter inquirere, cuz non fne potius pronominum quam initio personae signiξcentur. etenim patet nem pronominum sa fεione, quae nominum propre est, i. e. casuali, qοasi occupatum esse, quia nomen est prius verbo, quod personas citu distinguit. accedit qnod pronomen usurpatur pro nomine. nec aptum esest ἀντωnυμίαν appellere hanc orationis) [*](τssrm. ex Ans. exso 4 ϲυνεχρῶντο: utrἀquee ~exio simil εfeδαfμr ne. praepositio verbδi compositi bic referenda est ad subiectum, alibi ad obiectum: vide 114,4. 140,4. - κατὰ τὴν κλίϲιν. ad pleonasmum er e. g. suyμra 17,15 iura 3s1.16 et deadv.2006. 7 -p182, 8 Pεsc.XVD§54 p140,17-141,2 Β.: ἄoa arὸegror neeessαrlm esse, si qus qu3erαt: q8αre aufem 4n pronomine non αoaeedeὅαt persets mαgts ferminato, ouemadmodsm n eerb4s, quan prncgytsmE, quta emorteὸat seme emi coseedere parti fsem et, s9 est dscendum, rotionαb~ter memet, qu44όpe cum priκs es4 acmen verbo, quεmαdmodum ostmmdεmus, et mαnη- μeMfum, qu3d etas propriefes, ie est cusos, ure οbtnet4 nem proeterea preomem. e8, quod pro nomne αeegafur et εεmitαtur nomen. ε4 cer3n quod αcedengμm est ess sgmdcαgom3, ld es4 smὅetαntae, quae tmnoscsfur, persomα. et s4 fermuunαtto obmset moxne parfes orαfrons, Sas autem pεonommts cesus est, ob(ineὸ4t per inem, 46 prοnποπen vocetur, qu4t590e qεo unitatur αomnts propruefαfem, id est c3sum, qums etam eer5i ρuὸst propruetas, id est persomα. 8 ἐνὶ μέρει. Schoemann’: sni porti orations, aut πτωτικῷ μέρει, t.e. ὀνόματι, au4 ῥήματι. alterum si factum esset, personalem fexionem accepisset finis.) [*](Ans. omαx., mscs. scs. im A l.CBb 1 ἐμοῦ Βerts auctore Prisc., ἔμοί codd. et edd. ab τὸ ἐμοί inc. fol 78~r L. ϲοί codd. st Prisc., ϲέ edd. 2 μέρει om L, add L 4 τν om L post καλοῦ add καλῷ Bb 6 ϲουϲη A. , ϲ ουϲηι A τρίτου] τοῦ B καὶ om B 7 ὁπολαμβάνω) μ in ras A τὸ τέλοϲ om L, add L οὐ, quod omnes codd. et edd. praebent, Skrmecxka VI 15 autδ delendum aut post περ lin. 8 corlocandum esse censet, sed non se ίnvenisse apud Ap. uHum locum fatetur, qui steram mntendi rationem tueatur Schoemsnn dobitat, urum τί δὴ μᾶλλον scribendum an οὐ expungendum sit AHuttmenn vim negationis augeri opinatux leonasmo β fπερ] ειπερ A. τὸ ρχον Sopbianns coniecit Priscianum testatus, τῷ ἄρχοντι A B L nihil scripsit inter ῥημάτων et ἔδει, sed L ente ἔδει add fλλα ἀρχὴ (sic), atque ea- dem mmns in ng asezipsit: ἀρχὴν καλεῖ τὴν ἐναλλαγἡν τῶν πρώτων γραμμάτων τῶν ἀντωνuμιῶν οἶον τὸ ἔγώ ϲύ . ἐνηλλάγη γὰρ τὸ ἕ τοῦ πρώτου προϲώπου εἰϲ τὸ ϲ ὲν quod codices praeter L omnes praebent, delevit Hekker, defendit Srsecrks l 6 codlatis 233.7. 240,19. 250.13.de pron. 16,10.de adv.131,25. 138,3, qui locrum numerus augeri potest μέρει] fort. intercidit λόγου , προχωρῆϲαι L)

Εὔλογον ἡγοῦμαι πρὸ τῆϲ κατὰ μέροϲ ϲυντάξεωϲ προδιαϲαφῆϲαι τὰ ἐπακολουθοῦντα ἰδιώματα τοῖϲ μορίοιϲ ὑπὲρ τοῦ τὴν εἰρηϲομένην διδαϲκαλίαν τῆϲ ϲυντάξεωϲ εὐϲυνοπτοτέραν γενέϲθαι.

Πρόκειται μὲν οὖν ἡ ἐξαίρετοϲ κλίϲιϲ κατ’ ἀμφότερα μέρη, [*](partem, nisi eius fais nominslem accepisset femiionem: nam praevalet fais in nuncupandis vocibus.) [*](Axovκ. ὲ ὅ6. Hriusquam de pronominum constructione agsmns, idoneum est de eis exponere, quae eorum propria sunt.) [*](Aaαvκ. θ. uorum unum iam adlatum est (seii θexio duplex), alterum in duplici pronominum demonsratione versatmm, qdpp5 quae aut absoluta sit) [*](rxsrι. er Ans. exse. 2 ἐπεδείξαμεν: 12,13- 13.2. - τούτου i. e. τοῦ πτωτικo0, τοῦ ὀνόματοϲ. 4 Schol in Dion. Thr. 282.10 Βilg.: οἰκείωϲ τ πτώϲει τὸ τέλοϲ δοῦϲαι (scil αἰ ἀντωυμίαι), ὡϲ ἀντὶ ὀνόματοϲ οὖϲαι, οὖ ἡ nπτω- τικὴ κίνηϲιϲ ἔν τέλει ἢν. ἂ ἐπακολούθημα hic usurpatur ut παρακολούθημαz 229,13 de re quae non natura (non a principio) posnidetor, sed per accidens, ἐκ παρεπομένου (ad cuius pstticipii neum vide e. g. 24,28. 25,26). -. 6 e2188, et de pron 64, 21: τὰ τέλη τῶν ϲυνθέτων ἔπικρατε. et ad ἐπκρατεν verbi usam etiam 109,17. 187,4. 9 -11 Pe XV § 54 141,3-5 E.: Caere sεd4co, untequam de anglorum consErucfome proπomtnsem dscαm, dsserre de eorum prepritαtibas, ex qu4bus man]es um trodemdae ~et docsmem consrκc- emιs. 12 -g188 ,8 Pec. XVDI § 55 p141,6-15: ueniam getr εaedieωm est de prαecpsa e sngslαri deinatione (ita pro codicum demoaasfrαtione cum Βekkerolegendum] pronomuns, quae t in urαquee parte, in princφpto persemaruem, ln ~ne cosuπ, de cefers edeamss. αpsd Graecos αhα sun4 dεmoμstrαftnorum βromomnm ubsdεtα, αhtα diseretva. αbso(utα dscunfur, ouαe on comt ed4erims αdiuactonπe persπαe, quae ἐγκλιτικά, sd est indinatiea, apud os sunt, u4 ἔδεν μ4, ἰλάληϲέν μοι d4scretso sun4, quae egem4 αdssnetone ciarum perseπuruem, quae ὀρθοτονοόμενα ocan4, ut εἶδεν ἐμέ, οὐκ ἐκεῖνον: necesse est emim dtαm 4n- fere personau, qomodo in comparutems nominbμs necesse est ad αlιas ea τι nersonas, absoluta cero eorum, sd est poeitea, nor se proferusetr. 12 πρόκαιται: 95.15 seqq. - ἡ ἐξαίρετοϲ ~λίοιϲ: solius pronominis propria est duplex fefio.) [*](μAns. omr., nscs. scs. is AL. Bb. 1 πτωτικῷ] fol 73v L. 1 2 τὸ ὄνομα ῦhHig add ex Prisciano ἐπεδείξαμεν A L, ἀπεδείξαμεν ΟBb β 3 τἡν πτῶον] ἡ πτῶϲιϲ L, corr L 1 4 ἀντ] ντ A in ras et post τ quoque rasura, A vide- tux αυτο scripsisse B B ἐϲτιν] ν inπ A erasum est, totam vocem om ceteri codd. πρόϲωπον Prisciano duce iam Sopbianus add 8 κὸν Ab, κd LB, sed L eupra scripsit κἆν παρειϲδύηταιὶ ὕῃ in ras L, παρειϲδόεται CB | 8 προϲτηϲ A, sed prius ϲ add A β 11 γενέϲθαι A L, γίνεϲθαι A LBb πρόκειται] fϲl 74~ L. 1 12 κατ’ A, κατα LCBb)

Καλοῦνται αἱ ἐντελεῖϲ κατὰ τὴν φωνὴν καὶ τὸν διεγηγερμένον τόνον ὀρθοτονούμεναι, τάχα ϲυνωνυμοῦντοϲ τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ ὑγιοῦϲ· [*](98 b) αἱ δὲ τὸν τόνον μετατιθεῖϲαι ὡϲπερεὶ βάροϲ ἀπὸ τῶν ἐγκλινόντων τὰ βάρη ἐφ’ ἕτερον ϲῶμα ἐγκλιτικαί· εἴγε τὸ

Παρέπεται καὶ ἀναφορὰ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον, δι’ ἧϲ τὰ προκατειλεγμένα ὀνόματα ἀναπολούμενα ἀντονομάζεται,

Ἐπεδείξαμεν ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν ὡϲ αἱ τοιαῦται τῶν ἀντωνυμιῶν [*](c. III.) οὐχ ὡϲ ἔτυχον ἀνθ’ ἁπλῶν ὀνομάτων παρειλημμέναι εἰϲίν, ἀλλὰ δυνάμει ἀντὶ τῶν μετὰ ἄρθρων παραλαμβανομένων. οὐ γὰρ μόνον ἀντωνόμαϲται, καθάπερ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἔϲτιν ἀντωνυμιῶν ἐπινοῆϲαι, ἀλλὰ καὶ ἀναφέρεται, ὅπερ οὐκ ὀνομάτων ἴδιον, εἰ μὴ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα.

ἐϲτιν καὶ οὕτωϲ φάναι· δι᾿ οὖ ἀντονομάζεται προκατειλεγμένου, διὰ τούτου ἐπιδέξεται τὴν ἀναφοράν, εἴγε ἰδίωμα ἀναφορᾶϲ προκατειλεγμένου προϲώπου δευτέρα γνῶϲιϲ, ἣν ἐπαγγέλλεται ἡ αὐτόϲ ἀντωνυμία.

Δεδείξεται γὰρ ἐν τοῖϲ ἐξῆϲ ὡϲ αἱ δεικτικαὶ οὐκ εἰρημένων [*](99 b) τῶν ὀνομάτων ἀνθυπηνέχθηϲαν, ἀλλ’ οὐ δυναμένων παραληφθῆναι. Καὶ οὕτωϲ μερίζονται εἰϲ δεικτικὰϲ καὶ ἀναφορικὰϲ εἰϲ μίαν ὀνομαϲίαν ϲυνελθοῦϲαι· κατὰ γὰρ ἑκατέραϲ τὰϲ διαφορὰϲ ἓν ϲυνάγεται τὸ ἀντονο ἢ γὰρ μὴ δυναμένων τῶν ὀνομάτων αὗται παραλαμβάνονται, ἢ εἰρημένων μέν, πάλιν δὲ μὴ δυναμένων παραλαμβάνεϲθαι. εἰ γάρ τιϲ ἀντὶ τοῦ