De constructione

Οὐχὶ οὖν ἄπορον ἔϲται πῶϲ τὰ μὲν ὀνόματα μετὰ ἄρθρων ἐκφέρεται, αἱ δὲ ἀντὶ τούτων παραλαμβανόμεναι ἀντωνυμίαι ἀπεώϲαντο τὴν τῶν ἄρθρων παράεθεϲιν, τάχα καὶ τῆϲ φωνῆϲ ἐπιζητούϲηϲ τὴν τῶν ἄρθρων ϲύνταξιν ἕνεκα τοῦ ϲυτκεχυμένου κατὰ τὴν φωνὴν γένουϲ; Ἔϲτιν οὖν πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι· ὥϲπερ καὶ αὐτὰ τὰ ὀνόματα διά τινα παρεπόμενα οὐδ᾿ ὅλωϲ δύναται ἄρθρον ποραδέξαϲθαι, ὡϲ ἐδείχθη, τὸν αὐτὸν ἄρα τρόπον καὶ τὰ μόρια τὰ ἀντὶ τούτων παραλαμβανόμενα ὑφέξει αἰτίαν τῆϲ ὑποϲτολῆϲ τῶν ἄρθρων.

προϲώπων ἀοριϲτουμένων [*](64s) διακριτικά ἐϲτι τὰ μόρια, διὸ καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν πρόϲωπα νοούμενα ὁριϲμῷ καταλαμβάνεται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἱ ἐξ αὐτῶν δείξειϲ πρῶδεικτικῶν, [*](ARGVM. § 95. Mirum fortasse videbitur, quod nomina quidem cum articulis iunguntur, sed pronomina [personadia] quae vice nominum funguntur, articulos respuunt, idque quamquam indigere videntur ariculis, quis genera formis non. distinguunt. At sicut fit, ut nomine ipsa certis de causis articulos assumere nequeant, ita etiam voces eae quae pro nominibus usurpentur, causam prsebent excludendi articulos.) [*](ARGVM. § 96. Pronomina [persenalia I et D personae] personas indefinitas distguunt et definitas reddunt, atque apparet demonstrationem, quae his pro-) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1—2 εἴπερ —θέϲιϲ. siguidem, ubi nem ἀναφέρεται persona vel res nomine aliquo significata, ibi nomer appellatur ἀϲύναρθρον. cfr 98, 22: οὐκ ὀνομάτων ἴδιον (scil τὸ ἀναφέρεϲθαι), εἰ μὴ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα. — 2 ἐξ ἰδίαϲ —ὀνόματοϲ. Lebrs * postquam ἐγγινομένου pro ἀναγομένου coniecit, ad tuendam traditam scripturam affert Sext. Emp adv. gramm. § 320: οἱ ἀπὸ τούτου τοῦ μαθήματοϲ (i e. ab grammatica) ἀναγόμενοι = ab hac scientia profecti cfr spud Apollonium ipsum haec ἀνάγεϲθαι verbi cum ἐκ vel ἀπό praepositione coniuncti exempla: 23, 26. 277, 13. 298, 8. 299, 11; 264, 19. de adv. 121, 25. hoc loco τὸ ὄνομα est nomen ἀϲύναρθροϲ, ἡ τοιαύτη θέϲιϲ est positio huius nominis. dicit autem, ubi substantiva sine anaphora prolata appellentur ἀϲύναρθρα, hanc appellationem proficisci a proprio ἀϲύναρθροϲ nominis sensu. — 5 δεδείξεται non ad demonstrationem sequentem referendum est: sicut ex eis quae dixi satis apparebit — 9 τοῦ ϲυγκεχυμένου γένουϲ cfr Adn. exeg. ad 73, 9 huius ed. — 11 ἐδείχθη: 39, 22. 43, 15 44, 6 et 18.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ϲυνάρθροιϲ B | ἀναφορᾶϲ μὴ] ἀφορμῆϲ L, sed hoc loco ut mox infra Apollonii menum exhibent codices ceteroquin. deteriores || 3 οὐ ex οὖν fecit ipsa L1 | μηδόλωϲ L, οὐδ᾿ ὅλωϲ B || 4 παράθεοιϲ L, cuius corruptelae origo ex subsequentis verbi initio repetenda est 7 ἀπεώϲαντο] ἀπώϲαντο B, in L ε erasum est || 8 snte τάχα add ἤ C, ἢ καὶ B, [ἢ] legitur in b 9 εἵνεκα C || 10 ante ὥϲπερ add ὅτ L3CBb | περ om L1, add L | καὶ om CBb ὀνόματα] fol 4 L. || 11 οὐδόλωϲ L 13 post προϲώπων add ἔτι B || 15 ante ὁριϲμῷ add ἐν CBb κατολαμβάονται L | αἱ om Ϲ sed addit in mg)

Ἀλλὰ πῶϲ πάλιν ἡ αὐτόϲ ἄρθρον προϲέλαβεν, εἴπερ αἱ ἀναφορικαὶ [*](c. XXVIII.) φορικαὶ οὐ προϲλαμβάνουϲι; Καὶ πρὸϲ τοῦτο δὲ ἔϲτι φάναι ὡϲ καὶ ἐν [*](65s) ἄλλοιϲ μορίοιϲ τὸ τοιοῦτον ἔϲτιν εὑρέϲθαι, εἴγε ἔγκειται ἐν τῷ Πριαμίδηϲ ὁ υἱόϲ, καὶ οὐκ ἀναγκαίωϲ πρόϲκειται ἐν τῷ

Μηδὲ ἐκεῖνό γε παραλελείφθω, ὡϲ ἐξαιρέτωϲ ἡ Ἀττικὴ χρῆϲιϲ [*](Praster normam articulus nonnumquam accusativo pronominum personalium praedgitur.) οὐ δεόντωϲ ἐπὶ μόνηϲ αἰτιατικῆϲ τὸ ἄρθρον παρελάμβανεν, ὡϲ ἐν τῷ [*](66s) τὸν ἐμέ, τὸν ϲέ. αὐτίκα γοῦν καὶ παρὰ Καλλιμάχῳ

Ἀλλὰ καὶ τὰϲ καλουμέναϲ ϲυνάρθρουϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐν πρώτῳ [*](Articuli pronominibus possesnivis praemissi non ad pronomen, sed ad nomen cum pronomine coniunctum pertinent) ​ καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ δεικτικῶϲ παραλαμβανομέναϲ, οἰεταί τιϲ παραδέχεϲθαι TTζῇββ37ζ73ζζ δέχεϲθαι τὰ ἄρθρα ἐν τῷ ὁ ἐμόϲ, ὁ ϲόϲ ἢ ὁ ἡμέτεροϲ. ἦν δὲ ἡ ϲύνταξιϲ οὐ τοῦ ἀντωνυμικοῦ προϲώπου, λέγω τοῦ κατὰ τὸν κτήτορα, τοῦ [*](ARGVM. § 99. Denique nolumus praetermittere usum quendem Atticum, ex quo cum accusativo pronominum personalium praeter normam articulus nonnumquam coniunctus est, velut invenitur τὸν ἐμέ, τὸν ϲέ, nisi forte hoiusmodi locis articulus excellentiam significat.) [*](ARGVM. § 100. Sed erunt qui putent, pronomina possessiva, quae ipsa quoque in I et lI persona demonsrendi vim habent, assumere articulum. pertinent vero in ὁ ἐμόϲ et similibus articuli ad possessam rem, non ad possidentem persenam quae demonstratur.) [*](TESTIM ET ADN. EXEG. 2 ἀλλὰ καὶ ϲύζυγοι κτλ.: οἶ ἕ μίν in eodem genere sunt etiam cum ἐγώ ἐμοῦ ϲύ ϲοῦ, non solum cum ceteris personalibus tertiae personae. nam ϲύζυγοι appellantur voces, quae aliquam ob ratonem in uno genere poni possunt, unius classis sunt, velut supra 55, 11. 16 οἶοϲ τοῖοϲ ποῖοϲ ὁποῖοϲ, 100, 7 ἐμοῦ ἐμοί ceteraque pronomina, quorum accentus inclinari potest, 73, 2 ἐγώ οὗτοϲ ceteraque pronomina quae demonstrandi vim habent. — 3 ἀπαράδεκτοϲ, subaudiendum ὄρθρων. — 6 cfr de pron. 13, 9: Ἀττικοὶ γοῦν τὸν ἐμέ. Καλλίμαχοϲ «ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ» καὶ «τὸν ϲὲ Κροτωπιάδην», καὶ Μένανδροϲ ἐν Ὕμνιδι (fr. 474 Eock) «νῦν δὲ κατὰ πόλιν εὕρῃ τὸν ἕτερον, τὸν ϲέ, τὸν ἐμὲ τουτονί». unde hausit Heliod. in Dion. Thr. 91, 2 Hilg (923, 5B). et vide Schoemann art. 57 — 59. — 10 ἡ τοιαύτηπαράθεϲιν: siquis ἐξοχὴν παριϲτάναι vult. amat articulum apponere. —11 προείρηται: 26, 15.) [*](AND. CRIT., DISCR SCR. IN LCBb 1 — 2 supra ὅτι μὴ L scripsit εἰ μὴ || 2 αἱ eiciendum censet Uhlig || 3 supra ἀπαράδεκτοϲ L4 add τῶν ὄρθρων, quae subaudienda sunt. in C rec. m. supra ἀ scr. εὐ || 4 γε] δὲ L. || 6 ante ἐμέ add αὐτὸν B | αὐτίκα γοῦν] ἀντὶ οὖν B l post παρὰ add τῷ C || 7 τὸν om L1, add L3 | κροτοπιάδην LC || 8 — 9 ναὶ —Κροτωπιάδην om C || 8 ναὶ μὰ τὸν αὐτὸν ἐμέ] αἱ ἐμαυτὸν αὐτὸν ἐμέ L, τὸν ἐμέ B. totum versum alterum om bs || 9 τὸ ἄρθρον] τῷ ἄρθρῳ L, quod fortasse praeferendum est propter huius codicis anctoritatem, videlicet ita, ut Callimachus pro subiecto verbi habeatur | κροτοπιάδην raδην L. || 10 εἴ] ἥ L | παράδοϲιν B || 11 ἕνεκα] fol 43v L. | προϲλαμβάνεται Cb || 16 ἀντωνυμιακοῦ B)

, Ἅβρων μέντοι ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμίαϲ οὐκ εἶναί φηϲι τὰ ἄρθρα τῶν ὑπακουομένων, λόγῳ τοιούτῳ. «Εἴπερ τὰ ἄρθρα ἐπὶ τὰ ὑπακουόμενα φέρεται, πάντωϲ ἂν τὴν αὐτὴν καταλληλότητα ἐφύλαϲϲον ὑπερβιβαϲθέντα πρὸ τῶν ὀνομάτων· οὐ ταὐτὸν δέ ἐϲτι τὸ ὁ ἐμὸϲ πατήρ τῷ ἐμὸϲ ὁ πατήρ. — καὶ εἰ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ ἀνεπληρώθη τὸ ἄρθρον τοῦ ὀνόματοϲ ἐν τῷ ὁ πατήρ, πῶϲ ἔτι τὸ ὁ ἐμόϲ ἄρθρον προϲλαμβάνει, ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ, εἰ μὴ ἡ ἀντωνυμία ἄρθρου εἴχετο;» καὶ ἕνεκα τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ ἔδοξε καὶ τῇ τοιαύτῃ [*](67s) ἀντωνυμίᾳ ἴδιον ἄρθρον προϲνέμειν καὶ τῷ ὑπακουομένῳ κτήματι. —

Ἔϲτι δὲ παραπέμπεϲθαι τὴν τοιαύτην πιθανότητα. πρῶτον εἰ ἑκατέρῳ μορίῳ πρόϲεϲτιν ἄρθρον, τί οὐκ ἤρξατο ἀπὸ τοῦ ὁ ἐμόϲ καὶ ἐπήνεγκε τὸ ὁ πατήρ μετὰ τοῦ ἄρθρου, καὶ φαίνεται ὅτι οὐκ ἐν [*](ARGVM. § 101. Habro quidem dicit, articulos in huiusmodi constructionibus non ad possessas res pertinere, quae signifcantur addito nomine aut cogitantur, sed ad possessores. „Si emim — inquit — ad illas referendi essent, pronomine ante nomen articulumque traiecto servaretur eadem constructio et sententia. sed differunt inter se ὁ ἐμὸϲ πατήρ et ἐμὸϲ ὁ πατήρ. — et quomodo fieri potest, ut etiam ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ dicatur, nisi alter articulus ad pronomen et personam possiddentem referendum est?) [*](ARGVM. 102. Sed haec revera non sunt probabilia. Ac primum, si in πατὴρ ὁ ἐμόϲ alter articulus ad pronomen, non ad nomen pertinet, quidni etiam ὁ ἐμὸϲ ὁ πατήρ dicere liceat? patet, si praeponitur pronomen possessivum, duos articulos poni non posse. — deinde perverse indicat, siquis articulum in ὁ) [*](TESTIM ET ADN EXEG. 1 ὑπακούεϲθαι Ap non solum de verbis quae ab audientibus cogitando adiciuntur usurpat, sed etiam de eis, quae ab loquente addentur: cfr 151, 11. 152, 2. 171, 1. verba cogitando adiecta saepius appellat ἔξωθεν ὑπακουόμενα, velut 22, 21. —3 —11 de pron. 15, 13: διαψεύδεϲθαι δέ φαϲι (scil Habro et qui eum sequuntur) τὸν λόγον (scil eorum, qui dicunt in ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ utromque articulum pertinere ad nomen)· εἶναι γὰρ ἴδιον ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ καὶ ἴδιον τοῦ κτήματοϲ. «τὰ γοῦν ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ ἑκατέρῳ ἀπένειμε τὸ ἄρθρον, ὅπερ οὐκ ἄν παρηκολούθει, εἰ μὴ καὶ ἡ ἀντωνυμία εἶχε τὸ ἄρθρον». — 7 — 8 τὸ ἄρθρον τοῦ ὀνόματοϲ. vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT. , DISCR. SCR. IN LCBb. 4—5 post ὑπακουομένων add μόνων Lange*, idem μόνα post ὑπακουόμενα, conl lin. 11 et loco libri de pron. qui in Testim. exscriptus est || 5 φέρεται] φαίνεται L, ἐφέρετο poscit Lange * || 6 ταὐτὸ Cb τὸ] τῶ L, a qua voce inc. fol 44r || 7 prius πατὴρ om L1, add L 7 — 8 τοῦ ἄρθρου τὸ ὄνομα ci. Uhlig, si impletur, satiatur nomen articulo, conlatis corruptelis similibus 48, 1. 309, 11. 322, 21. 331, 28. Aliter sentit Schoemann Articulus nomine impleri dicitur, quia eius vis addito demum nomine cognoscitur. Kayser*: Der zua nomen gehörige Artikel || 8 ἐν τῷ ὁ πατήρ eicienda esse recte censet Lange τὸ om L | ὁ ante ἐμόϲ iure eicit Lange * || 9 ἡ om B 10 et 11 signum interrogandi b habet post κτήματι demum, virgulam post εἴχετο nostram distinctionem voluit etiam Lehrs || 14 ante φαίνεται add ἕτ οὐκ om LCBb, add Sophianus)

Ἡ οὖν ἐμοῦ δὶϲ οὖϲα γενικὴ τὸ μὲν τοῦ κτήτοροϲ ἔϲχε πρόϲωπον ἀντωνυμικόν (ἐξ οὗ καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἶχε, τὸ ἀντωνυμία [*](ἐμὸϲ πατήρ et in ἐμὸϲ ὁ πατήρ pariter ad nomen pertinere negat, quia haec inter se sensu differantk. differunt senu etiam οἱ νῦν ἄνθρωποι ἀγαθοί εἰϲιν et νῦν οἱ ἄ. ἀ. εἰϲιν, sed nemo negabit, in utroque enuntiato οἱ iunctum esse cum ἄνθρωποι. — nec quicquam impedit, quin duo articuli ad unum casum pertineant. immo utrumque ὁ in ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ non minus ad nomen referendum. est quam in ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου et ὁ δοῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου.) [*](ARGVM. § 103. ln forma ἐμοῦ pronominis possessivi inest duplex genetivus,) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 — 7 cfr de pron. 15, 20 — 27. — 16 ἀκριβώϲομεν: 79, 17 seqq. — 10—17 cfr infra 80, 7 seqq. et de pron. 16, 2—9: ἀπειράκιϲ κατὰ μιᾶϲ εὐθείαϲ δύο ἄρθρα παρολαμβάνεται. φαμὲν γοῦν ὁ δοῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου . . ., καὶ δῆλον ὡϲ κατὰ τῆϲ εὐθείαϲ τὰ δύο ἄρθρα· ἡ γὰρ γενικὴ ἀπέλαβε τὸ ἴδιον . . . ἀμέλει γέ τοι ἔϲτι, μεταλαμβάνοντα ἐπὶ τρίτου προϲώπου γενικὴν πτῶϲιν, φάναι ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, τοῦ ὁ πάλιν ἀναφερομένου ἐπὶ τὸ ὁ πατήρ. πόθεν γὰρ ἔτι ἐπὶ τὸ ἐκείνου καὶ τούτου, εἴγε καὶ ἀϲύναρθροι καὶ κατὰ γενικῆϲ πτώϲεωϲ; 12 τῷ πατὴρ ϲυντείνει. cfr 299, 23. — 16 ἀπέχει idem valet quod de pron. 16, ἀπέλαβε. — 19—p 86,10 efr 158, 6 — 162.27. Schoemann art. 59. — 19—20 in. ἐμοῦ inet possessoris persona pronomne denotta. cfr 60, 7 τοῦ ἀντωνυμικοῦ) προϲώπου, λέγω τοῦ κατὰ τὸν κτήτορα.) [*](DNA. CRIT. Disdcs. sca. IN LCB.r I post προτέραϲ videtur τάξωϲ inserenfum dum esse β 3 μεταθέϲειϲ] fol 44v L. 6 ὅϲτιϲ] 5ϲ οὐ bounbaye  ban chning || 9 καὶ ἐν τῷ ἐμὸϲ ὁ πατήρ om L1 , add L | posterius ἐμὸϲ om B |γὰρ] δὲ CBb i 10 διακριβώνμεν Bb μέντοι CBb, δὲ L. 11 ἔϲτιν = οὖν B 12 τῷ] τὸ l. 18 ἐπε) fol 45r L. 14 ἐπ᾿] ἀπ᾿ B 16 ἀπέχει] ἐπέχει L, sed prima ε littera in ras, incetum a qua manu || 19 Ἡ εἰ ex ἡ factum ab L1 | ἐμοῦ ex ἐμόϲ correctum ab L1 | post ἔϲχε add τὸ CBb b || 20 προϲώπου L | τὸ] τῶ L)

Καὶ ἕνεκα τούτων τοῖϲ δύο προϲώποιϲ ἴδια μόρια παρίϲταται, τῷ μὲν ὀνοματικῷ τὸ ἄρθρον, τῷ δὲ ἀντωνυμικῷ ἡ ϲυνή- [*](duplex persona, altera possessoris, possessae rei altere. ac possidentis persona. mutari potest in secundam et tertiam, sed servare debet casum genetivum, qui unus habet possessivam vim. contra possessae rei persona transibit in alios casus, numeros, genera ad normam nominis, quocum pronomen coniunctum est.) [*](ARGVM. § 104. lam utrique personae, quae pronominibus possessivis significatur, vocem peculiarem adiungere licet, alteri (i. e possessoris) genetivum αὐτόϲ pronominis, velut ἐμὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ dictum est ab Homero, alteri (i. e. rei possessae) articulum, qui lpse quoqne in diversos casus, numeros, genera flectitur) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 cfr ad ὡριϲμένου de pron. 9, 11: ὁριϲτέον τὴν ἀντωνυμίαν ὧδε λέξιν ἀντ᾿ ὀνόματοϲ προϲώπων ὡριϲμένων παραϲτατικήν. et ad δεῖξιν supra 60, 5 et de pron. 10, 1. — ὁμολογεῖν ═ significare, declarare, ut 229, 28. 291, 25 alibi. — 2 ὑπακουομένου. vide Adn. exeg. ad 84, 1 huius ed. — 8 ad ἀναλύεται cfr infra 158, 18 et de pron. 101, 7: αἱ κτητικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν εἰϲ γενικὴν ἐγκλινομένην ἀναλύονται μετὰ τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ. — αἱ μὲν πρωτότυποι. Schoemann* recte: scil quatenus insunt in possessivis, aut si genetirus eorum ponitur significatione possessiva, ut ὁ πατήρ μου, τῷ πατρί μου. de subsequentibus vide Adn. crit.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 Sohoemann* non antecedentia, ut nos fecimus, sed ὅπερ —προϲώπου signis parentheticis inclusit | δεῖξίν του ὡριϲμένου προϲώπου] δεῖξιν τῶν ὁριϲμένων τοῦ προϲώπου L1, L3 induxit τῶν ὁριϲμένων et supra scripsit τοῦ ὡριϲμένου, oblitus τοῦ ante προϲώπου inducere δεῖξιν τοῦ ὡριϲμένου προϲώπου CBb. pro articulo τοῦ indefinitum του posuimus | ἔχει Uhlig, ἔτι LCBb 2 μεταβολὴν B ante τρίτον add τὸ B || post κτήματοϲ addi vult Abuttmann ἢ τὸ ὀνοματικὸν πρόϲωπον conl. lin. 11 ὃ κλίϲιν] fol 45v L | τὰϲ om B || 4 τὸ γένοϲ B | posterius τε in ras L et dein duae fere litterae erasae κατὰ Ϲ | ὀνόμαϲι C || ἀντωνυμικὸν] ὸν ex οῦ factum. ab L || 6 πτῶϲιϲ] πτώϲειϲ C || 8 οὐ om L1, add L || 9 posterius πτώϲειϲ] πρόϲωπα L1, corr L3; at forsitan in primae manus scriptura lateat genuina ac scripserit Ap.: αἱ μὲν πρωτότυποι οὐ κλίνονται εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ οὐδ᾿ εἰϲ ἄλλο τι ἢ εἰϲ πρόϲωπα, αἱ δὲ κτητικαὶ εἰϲ πτώϲειϲ, εἰϲ γένη κτλ. Lehrs* quoque ita offendit in αἱ δὲ κτ. οὐκ εἰϲ ἄλλο τι ἢ εἰϲ πτώϲειϲ, ut coniceret: αἱ δὲ κτ. οὐ κωλύονται εἰϲ πτ. Hilgard ci. αἱ μὲν πρωτότυποι οὐ κλίνονται εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ οὐδ᾿ εἰϲ ἄλλο τι, αἱ δὲ κτητικαὶ εἰϲ πτώϲειϲ, εἰϲ γένη καὶ εἰϲ ἀριθμούϲ εἰϲ γένη om L1, add L || 10 εἰϲ ante ἀριθμοὺϲ om B δυϲὶ B || 11 ϲυνήθηϲ LC, ϲυνήθωϲ ἐπιταϲϲομένη verba ut glossam eicienda esse suspicantur AButtmann et Kayser*)

Καὶ τοϲαῦτα περί τε τῶν μοναδικῶϲ προϲλαμβανόντων τὰ [*](Quando articulus nominibus appellativis praemittatur.) [*](c. XXXI.) ἄρθρα καὶ ἔτι τῶν ἀπροϲλήπτων. Ἥ γε μὴν ὑπόλοιποϲ ϲύνταξιϲ κατὰ [*](70s) 25 μίαν προφορὰν πτωτικοῦ πρὸϲ τὸ δέον τοῦ λόγου τὰ ἄρθρα προϲλή- [*](imitatus nomen coniunctum neque igitur ad eam personam pertinet articulus in his constructionibus, quae pronomine possessivo demonstratur, sed ad rem possessam. (atque hinc quoque intellegitur, ὦ non esse articulum, cum ὦ οὖτοϲ dicere, ergo ὦ praemittere pronomini demonstranti liceat. nam demonstrationi pronominali repugnat articulus.)) [*](ARGVM § 105. Quoniam de eis constructionibus disputatum est, ubi articulus sut semper aut numquam ponitur, restat ut disseratur de eis, in quibus praefigitur aut non praefigitur uni eidemque formae vocis casualis, prout oratione) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG 1 ad ἐπιταγματική cfr 194, 8 et de pron. 62, 16: παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ ϲύνεϲτι (scil ἡ αὐτόϲ), διὸ καὶ ἐπιταγματκὴ ἐκαλεῖτο ὑπὸ Ἀριϲτάρχου. — 14 ἑνουμένου, singulari numero prolati secundum numerum rei possessae (alibi ἑνόω apud Ap. copulandi vim habet). — 15 δεῖξιν explanatur Argum. — 18 μοναδικῶϲ ═ μόνον, quae ita tantum usurpantur, ut articulum assumant. — 19 κατὰ μίαν προφ. πτωτικοῦ explanatur Argum De tota quae sequitur expositione cfr Schoemann art. 60.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR IN LCBb. 3 ἀλλ] fol 46r L. | αὐτοῦ ex αὐτὸ factum ab L1 || 4 ϲφετέροιϲι C | post ἀταϲθολίῃϲιν add ἄλοντο Bb || 5 ἢ καὶ ἑὸν LC. fortasse καὶ Apollonii verba sunt, quae verbis Homericis ἑὸν αὐτοῦ χρεῖοϲ praemisit respiciens ad primum exemplum. si vero ab η incipit versus, circumflectendum est ex veterum doctrina. vide Lehrsii qu. ep. 50 seqq. || 7 τε bis L. 10 ἔϲτω L, ἔϲτι CBb | amte πάλιν add κα B | ὁ om B || 11 δὲ om. CB || 12 post δὲ add κα B 13 ἂν] γὸρ B 14 ἑνουμένου] prius ου in ras L4, ἐννοουμένου B | οὖν post πρόκειται conlocat L1, corr L4 || 15 οὐδ᾿] fol 46ν L οὐδ᾿ ὅλωϲ Uhlig Lehrs*, οὐδ᾿ οὕτωϲ LCBb, οὐ δεόντωϲ ci. Sophianus || 17 καθότι CBb | δεικτικῆϲ AButtmann. δεικτικῶϲ LCBb. cfr 170, ϲυνάρθρου τῆϲ ἐμοῦ || 20 μίαν quod ex α΄ ortum sit, in πρώτην mutandum. esse opinatur AButtmann. vide Argum.)

Διήκει ὁ λόγοϲ ἐπὶ πάϲηϲ τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυντάξεωϲ, ὑποϲτελλομένων τῶν ἐϲομένην ὕπαρξιν δηλούντων. ἔϲτω δὲ ὑποδείγματα, Διονύϲιοϲ ὁ γνώριμόϲ μου θέλει φιλολογεῖν, οὗτοϲ ὁ ἄνθρωποϲ θέλει ἀναγινώϲκειν· καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. εἰ μέντοι ἐπιφέροιτο τὸ γενέϲθαι, τὸ καλεῖϲθαι, τὰ τούτοιϲ ϲύζυγα, [*]((verbis antecedentibus aut sequentibus) postulatur: velut ἵπποϲ τρέχει dicitur aut, ubi equus iam designatus cognitusque est, ὁ ἵπποϲ τρέχει. unde patet, quibus locis apud Homerum a articulus desit.) [*](ARGVM. § 106. Haec regula (quae iubet articulum nomini addi, si res nomine designata iam innotuit) valet in omni verborum constructione exceptis eis verbis, quae aliquid futurum esse signifcant. quibus adiungitur nomen appellativum vel adiectivum sine articulo, etiam si iam innotuere res vel homines, de quibus sermo est. etenim notio articuli [cuius vis est anaphorica] cum notione horum verborum futuras res significantium pugnat. — si vero in enuntiatis, quae eiusmodi verbum habent, articulus epitheto adicitur, velut siquis dicat Διονύϲιοϲ ὁ γνώριμόϲ μου θέλει γενέϲθαι, alterum epitheton sine a articulo) [*](TESTIM. ET ADN EXEG 8 πληρέϲτερον. cfr 81, 15 140, 28. 159, 5. 9. 16, ubi ἐπιθετικώτερον, ἐγκλιτικώτερον, κοινότερον, Θεϲϲολικώτερον, Δωρικώτερον vocum vis comparativa pariter exstincta est. — 11 ἐνεβιβάζετο ὑπὸ Κ., scil Ulixes κ 527. — 13 noli putare ὕπαρξιν nemen non sufficere, quia etiam sppellandi verbum sequitur, cfr 82, 2: ῥημάτων τῶν ὕπαρξιν ϲημαινόντων ἢ ὀνοματικὴν ἢ οὐϲιώδη et 45, 13—17. (sed 115, 13 distinguuntur verba ὕπαρξιν et ἰδίαϲ ποιότητοϲ θέϲιν i e. appellationem significantia.) cur autem ἐϲομένην ὕπαρξιν dixerit Ap, patet ex exemptis sequentibus.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN LCBb. 1 ἢ οὐ προϲλήψεται add Uhlig; Abuttmann voluit οὐ post ἄρθρα addi || 2 —3 τὸ πλοῖον κατέπλευϲεν om LCB, add b cum Porto et s] 3 ἔνθεν] alterum εν ex α factum ab L4, ἔνθα C, ἔνθα et supra α scriptum εν B || 4 ἀρνίον L, ἀρήϊον CB (ut supra 5, 15 huius ed. LB) δέ μοι LC (cfr Adn erit. ad loc. modo laudatum) || 5 προκατηγγελμένου 6 ὕϲτατοϲ] fol 47 r L | μήλω L1, add ν | ἔϲτιχε L. || 7 ente τοῦ κατὰ Portus et Sylburg inserenda censuerunt καὶ ἐν τῷ et versum ι 432: ἀρνειὸϲ γὰρ ἔην, μήλων ὅχ᾿ ἄριϲτοϲ ἁπάντων. sed fortasse Apollonium memoria fefellit, ut opinaretur ι 433 subsequi post ι 444 || 8 πληρέϲτατον C | ἐκεῖ] ἐκεῖνο L 10 ἀπεδείρετο LCB || 11 ἀνεβιβάζετο B || 13 δ Bb || 15 ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ om C || 16 τῷ τούτοιϲ ϲυζύγῳ B)

, Τὰ δὲ ἐπιθετικὰ ἐπὰν ϲυντάϲϲηται κυρίοιϲ ὀνόμαϲι, πάντωϲ ϲὺν ἄρθροιϲ λέγεται, εἰ μὴ τὰ ὑπαρκτικὰ τῶν ῥημάτων ἐπιφέροιτο, ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων ἀναγινώϲκει, ὁ φιλόϲοφοϲ Δίων περιπατεῖ. [*](addi opus est, quod cum verbo iungitur, cum prius epitheton articulo quasi occupatum sit neque possit cum verbo coniungi. (articulum si dempseris, incongrua oratio fiet, quia verbum cum duobus epithetis construi nequit. ceterum. alibi quoque, ubi ad unam personam duo nomina pertinent, differunt illa verba ὑπαρκτικὰ constructione sua ab ceteris.)) [*](ARGVM. § 107. Ac semper epithetis, quae propriis nominibous adlecta sunt, articuli praemittuntur (ὁ φιλόϲοφοϲ Δίων διαλέγεται), nisi verbum enuntiati TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 τὸ ἄρθρον τὴν γενομένην οῖδεν, revera ὁ τῷ ἄρθρῳ χρώμενοϲ: cfr de adv. 183, 18: ἡ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ προφορὰ πολὺ πρότερον οἶδε τὴν ἐν ἁπλότητι, quis usui vocis compositae antecedit usus simplicis (paullo differt vis verbi εἰδέναι 125, 19. 241, 14. 316, 8.)— 4 ἐπιθετικόν et ἐπίθετον ab Ap nem solum de eis nominibus usurpantur, quae nos nunc adiectiva nuncupamus, sed de appellativis quoque, quae imponuntur elicui personae eiusque nomini adiunguntur. vide infra 65, 4 et 11. 66, 23. supra 41, 7 et quae de vocabulorum usu exposuit CEAScbmidt Beitrk. 237 seqq. — 5— 6 ὡϲ ἂν inducit rationem obiectivam, ut saepe apud Ap. cum participio, ex. gr. supra 12, 25. 14, 5. 44, 16. — 9 ἐγχωρεῖν, quod plerumque eandem vim habet apud Ap. quam locum habere, permissum esse, cum εἰϲ praepositione coniunctum motum significat. hic videtur inte pretandum esse: verdum nequit inire societatem duorum horum epithetorum. vide infra 110, 27. 111, 8 254, 6. — 10 ϲυντείνειν εἰϲ πρόϲωπον. cfr 41, 12. — 12 οὐδὲ ἔννοιαν ut Germani dicunt nicht eine Idee, keinen Gedanken. itidem fortasse οὐκ ἔννοιά τιϲ intellegendum 54, 4. — 14 cfr ad totam quae sequitur expositionem Schoeann art. 60 seq.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ICBb. 2 ἐϲομένην] η in ras L3, L1 fortasse ἐϲομένων | γὰρ om Ϲ || 3 τὸ ῥῆμα] fol 47v L | γινομένην οῖδε C || 4 καὶ videtur ante ἕτερον conlocandum esse | τὸ om B 7 ὑφέλοι Cb || 8 γένοιτο CBb || 9 χωρῆϲαι L. | ἄλλαϲ factum ex ἀλλήλαϲ ab L || 10 ante τῶν desiderat ἐκ Kayser*. vide Argum. || 12 τρόπων] προϲώπων B || 15 ῥημάτων] fol 48 r L 16 Δίων Uhlig, Τρύφων LCBb. vide sequentia. nec usquam alibi ab Apollonio philosophus Trypho inducitur, sed praeter grammaticum solus rhetor (20, 2))

Τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει ἄρα διαφόρωϲ τὰ ἄρθρα προϲτεθήϲεται, εἰ, ὡϲ εἴπομεν, τὰ ἐπιφερόμενα ῥήματα πρώτηϲ κατηγοροίη ποιότητοϲ. πάλιν δὲ ἔϲτω ὑποδείγματα τοῦ μὲν προτέρου ὁ γραμμα τικὸϲ Τρύφων ἀείδει (ἦν γὰρ ἀϲύνετον φάναι ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ ἀείδει)· τοῦ δὲ δευτέρου ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ καλεῖται· ται· ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων παρεγένετο, ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ παρεγένετο. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὰ ῥήματα κατηγοροῦντα τοῦ [*](ARGVM. 108. Huic igitur de qua sermo est construtioni nominum. propriorum et epithetorum adiumguntur articuli diverso modo, si verba ex eorum numero sunt, quae primum de qualitate aliqua loquuntur eamque quasi inducunt cuius modi sunt verba εἶναι, γίγνεϲθαι, καλεῖϲθαι, ὀνομάζεϲθαι]. velut debemus dicere ὁ γραμματικὸϲ Τρύφων ἀείδει (nam ὁ Τρ. γρ. ἀείδει dicere non licet), sed. ὁ Τρ. γρ. καλεῖται, item ὁ γρ. Τ. παρεγένετο, sed ὁ Τρ. γρ. ἐγένετο. ac patet) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει i. e. γραμματικὸϲ Τρύφων (65, 14). — 2 verba, quae πρώτηϲ ποιότητοϲ κατηγοροῦϲι, Ap. nominat ea, quae aliquid esse vel appellari dicunt, quia his primum cognoscimus qualitatem vel nomen alicuius personae. debebat igitur dicere πρῶτον pro πρώτηϲ. eadem verba mox nominat κατηγοροῦντα τοῦ ἐπθετικοῦ ac 89, 3 huius ed. ἐϲομένην ποιότητα δηλοῦντα, quoniam illo loco exempla animo Apollonii obversabantur, in quibus qusitas quaedam optata, nondum imperata dicitur. RSchneider putat τὰ πρώτηϲ ποιότητοϲ κατηγοροῦντα et τὰ τοῦ ἐπιθετικοῦ κατηγοροῦντα ῥήματα non ὑπαρκτικὰ verba, sed potios omnia praeter ὑπαρκτικὰ esse atque opponi ab Ap. ὑπαρκτικοῖϲ, quae supra ἐϲομένην ποιότητα significare dixit. at ubicumque verba dicuntur κατηγορεῖν τοῦ ἐπιθετικοῦ, ibi patet epitheton non ad subiectum, sed ad verba pertinere, id quod in ὑπαρκτικὰ cadit item in ὑπαρκτικὰ tantum, quod infra dictum est: τὴν τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιν παρείλετο, ademit epitheto articulum. κατηγορεῖν ποιότητοϲ dictum est ut de adv. 204, 17: τὸ κύκλοϲ κατηγορεῖ ϲχέϲεωϲ τοπικῆϲ. κατηγορεῖν τοῦ ἐπιθετικοῦ autem ut de adv 120, 20: τὰ πτωτικὰ ἐπιθετικά, κατηγοροῦντα οὐ τῶν ὀνομάτων, τῶν δὲ ῥημάτων, ἐπιρρήματα ἐγένετο.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A (ab 6) LCBb. 1 ἄρα διαφόρωϲ Uhlig, ἀδιαφόρωϲ codd. et edd.: non solum pugnat a privativum cum sequentibus, sed etiam coniunctionem, qualis est ἄρα, desideremus ibi, ubi Ap. ad eandem rem redit, quam iam ante parenthesin exposuerat || 2 πρώτηϲ κατηγοροίη] πρὸϲ τῆϲ κατηγορημένηϲ B. Schoemann art. 61 pro πρώτηϲ scribi vult παρούϲηϲ, ipse quoque, ut RSchneider, opinatus hanc, de qua hic Ap. loquitur, ποιότητα opponi ei, de qua 88, 13. 89, 2 huius ed. dictum est, ἐϲομένῃ ποιότητι vel ὑπάρξει. quomodo πρώτηϲ intellegendum sit, explicatur in Adn. exeg. || 5 γραμματικὸϲ ante καλεῖτα conlocavit AButtmann, ὁ γρ. Τρ. καλεῖται LCBb || 6 —7 ὁ Τρύφων γραμματικὸϲ παρεγένετο om L, sed exhibet A quoque, cuius fol 8r ab hoc enuntiato incipit (vide ad 25, 6 huius ed.). παρ delendum censet Uhlig, ut habeamus alterum par exemplorum eius generis, cuius sunt antecedentia. fortasse post καλεῖται intercidit: οὕτω καὶ. RSchneidero comment. 12 med. sic videtur locus restituendus esse, ut post γραμματικὸϲ ἀείδει haec sequantur: ὁ γρ. Τρ. παρεγένετο, (omisit Ap. ἦν γὰρ ἀϲύνετον φάναι vel aliquid eiusmodi) ὁ Τρ. γρ. παρεγένετο· τοῦ δὲ δευτέρου γρ. ό. Τρ. καλεῖται. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι κτλ. || 7 ὅτι] ex ϊ factum ε ab L κατηγοροῦνται LC, sed in C rec. m. supra αι scripsit α κατ . . . ουντα A, qui in fol 8 et priore pagina folii 9 multas hebet litteras maculis ita obscuratas, ut legi vix ac ne vix quidem possint)

, Ἡ αὐτὴ ϲύνταξιϲ καὶ ἐν προϲηγορικοῖϲ καὶ ἐν ἐπιθετικοῖϲ, ὁ λευκὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ ἵπποϲ λευκόϲ ἐϲτιν. εἰ μέντοι εἴη δύο ἐπιθετικά, δύο καὶ τὰ ἄρθρα προϲγίνεται, πάλιν τῶν προειρημένων ῥημάτων ὑποϲτελλομένων, ὁ ϲεμνόϲ, ὁ καλὸϲ ὑβρίζεται· ὁ φρόνιμοϲ, ὁ ἀγαθὸϲ ἐξέϲτη τοῦ καθήκοντοϲ. προῦπτον τὸ ἀκατάλληλον, εἰ ὑφέλοι τιϲ τὸ ἕτερον τῶν ἄρθρων. καὶ δῆλόν ἐϲτιν ὡϲ οὐ τὸ ἕτερον [*](iure suo haec verbοs, quae de epitheto sliquο dicantur (de eo praedicant), demere epitheto articulum. (apparet indidem in Hiadis Α 11 anastαopham inveniri, quae tollimmx si pro τίμαϲεν ponitur verbum nominandi.)) [*](Aaovκ. β 169. idem velet, ubi adiectivum cum appellativis iungitur: ὁ λευκὸϲ Τπποϲ τρέχει, ὁ . λ. ἐϲτιν. Si autem duo adiectiva ponuntur, etiam articuli dno accedunt rursus exceptis verbδis ὑπάρξεωϲ), velut ὁ ϲεμνόϲ, ὁ κολὸϲ ὑβρίζεται. ubi si alteruter artictllus demptus erit, constructio ab norma sbhrrebδit. nam stermm nomen steri cedere nequit de articulo propterea, qda utrumque (ϲεμνόϲ et καλόϲ) ab una materia nominum ducitur [entus eusdemqκe gemere nonnum est, a4 non att in erius terum αdtero. slterins modi exemplum [u5i eεrὸum ὑπαρκτικὸν αcceάrt est ὁ ϲεμνὸϲ ϲοφόϲ ἐϲτι. eademque ratio est ceterorum verborum ὑπάρξεωϲ.) [*](rssrκ. er Anx xxso. 1 παρείλετο. vide A gum. - - ἂ cr Schol. B. ad IΙ.Α 11 (Ariston 40 r ): ἡ διπλῆ διὰ τὴν τξιν τοῦ ὄρθρου, τὸν ἀρητῆρα Χρύϲην (ubi ante τὸν addendum videtur ἀντὶ τοῦ). ἀναϲτροφή signifcat inversum ordinem verborum, ut de coni. 218.17 et iura 245, 15 alibi memorat autem hoc loco Ap. inversionem in Hliadia versa, quia Homerum ebo insto ordine recessisse optime elucet, si verbo appellandi in locum verδi τίμαϲενillsto versnsita mutator, utiam ~leordo,qui vituperatur. fatinstns. - θ si appcHaαea, mo propranemina, cum eyithetis conexuuntur. II-p Βξ,- Scboemmn art. p61 sic interpretatur:) [*](Aοs. cur, mosea. sca. im AL.CBb. 1 εὐλόγωϲ om A. , add in ng A παρείλετο] Hekker: serδi herus unum legtuur in A nttentag vero omnes litteras legere sibi videbatur, quod disefte memorendum est, quia Schoemsmn pro παρείλετο scribi iussit ἀπηνέγκατο. HSchneider vult προείλετο. vide de utziusque interpretatione totius loci Adn. exeg. et crit. ad antecedentis pg. lin. 2 6 ἠτίμηϲεν L 4- εἰ -ἀρητῆρα om A. ,add in ng A | 4 ἀφέλῃ L. ήτίμηϲεν L ὠνόμαϲεν L | ἀδιάφορον B B ὠνόμαϲεν] ητιμαϲεν A, ἠτίμηϲεν L 6 alterum ἐν deleri iussit Schoemsnn tt. 61. A in ng οτ η αυτη ϲυνταξιϲ ἐν προϲηγορικοιϲ καί επιθετικοιϲ | 7 Α P ng: ὅτι εαν δύο επ- θετικα δύο καί τα ἄρθρα εἰ μή επιφεροιτο κλητικα η υπαρκτικα ρρηματα 1 Β δύο] fol 49rr L καὶ om B θ φρονημοϲ A. 10 προῦπτον L. | 11 ἀφέλοι CBb οὐ om Β β 11 p98,1 τὸ ετερον θατέρῳ Ab, τὸ θάτερον sine θατέρῳ LCB)

Ϲυμφέρεται τοῖϲ ὀνόμαϲι καὶ ἡ τῶν μετοχῶν ϲύνταξιϲ, [*](Quando articalus participits prsemittatur.) καθ᾿ ὃν ἐπεδείξαμεν λόγον ἐν τῷ περὶ μετοχῶν. μετὰ μὲν οὖν κυρίων, ἡνίκα οὕτω φαμέν, ὁ Πτολεμαῖοϲ γυμναϲιαρχήϲαϲ ἐτιμήθη, ὁ Διονύϲιοϲ τυραννήϲαϲ ἐμέμφθη, ὅπερ καὶ χωρὶϲ ἄρθρου τὸν αὐτὸν [*](74s) λόγον ϲυγκλείει. καὶ ἡ μὲν τοιαύτη ϲύνταξιϲ χρονικῶϲ νοεῖται, μετὰ τὸ γυμναϲιαρχῆϲαι ἐτιμήθη, μετὰ τὸ τυραννῆϲαι6 ἐμέμφθη. εἰ δὲ αἱ μετοχαὶ προϲλάβοιεν τὰ ἄρθρα, πλειόνων Πτολεμαίων ἐμφάνιϲιϲ [*](Aaαvκ. β 116. Cum nominibus etiam pasticipis iungunturr atque si propria nomina, quibus articulus praefxus est, participium sequitur, constructio sensum hsbεt temporlem [rationem tesφmpordem sigmcat, qκae 4nter αctemem par4scpto demc4atam et actoaem εerρi eειti ntereedι4), velut ὁ Πτολεμαῖοϲ γυμναϲιαρχήϲαϲ ἐτιμήθη idem vset atque ὁ Πγ. μετὰ τὸ γυμναϲιαρχῆϲαι ἐτ Si vero participia articulum assumunt, plures homines eius nonnis exstare designa-- mus, ex gr. si ὁ γυμναϲιαρχήϲαϲ Πr. ἐε. dicimus, nbi articulo singula ri mdltitu- dinem sigmifcari extemylo patebit, simdatque eum abiecerimus. nem qui γυμναϲιαρχήϲαϲ Πv. ἐτ. dicit, unum tantummodo Ptolemaeum cogitat.) [*](εmoni estmmeEtal4rm em4erinomcomcederedfeαrtcμ οporopterea,queod sαἔunαnomt- mum sκἔetentiα ductor.3 hoc emim stggmscαt ἡ ὅλη τῶν ὀνομάτων· suἔMfontαm see eam rem, cmi smaeent quddtfαes nomtnιἔss se edectics εapepeR αfimisdeeigau4αe: am que iales rerum smmὸsfomtαe 4παeremfes, non meras suἔstenftas Miroque nominum genere sgndcari αeferes grammatcos acm fgeὸat. S2c ιgιtr Ap nunc artculum sfrque αdιectieo propterea addendum esse att, quia urique parler sεbs5t una quaedam eμδetantia, quam aεcculo demotar convenrat. Eayser pro subiecto ὄγεται verbi habet τὰ ἐπιθετικὰ atque addit has explanationes: Dν Suὅecte sad ἔeιden A geetieea sn ἔeidea Sὰtzen gemein, oder edhiger: ἔeιde Aeyectiea goe ater ax das ene Euὅect, nicht au ias lv5. vide nostram interpretationem in Argum. et ad ὑλη nominis usum 268,10.) [*](rzsrκ xv Ans. exso 2 γρῦ ἑτέρου. ne putes omissum esse nomen, cfr supra 66,16 et 19.) [*](Ans. eur., mscs. sos. im AL.CΒb. 1 ἐκχωρεῖ] κ in γ mutuum sb L τοῦ ρθρου]urumqueουin ωcorrectumsb Lή,quοdinre laetum esse AHutmann opina- tur sed ad τὸ ἕτερον et θἀτέρῳ subaudienda sunt ὄνομα et ὀνόματι, vide Argum. τῶν -ὄγεται. Schoemnnn, qui art. 61 traditam scripturam retinuit, in exem- plati sno ed. Βekkerianae susserst nt scriberetur τὰ τῶν ὀνομάτων ἀνάγεται, stque Lehre quoque adscripsit: ἀνάγεται7 e 57, 4 Γ 2 A ng: οτ εαν δύο εππθετικον (pro εππιθετκοιϲ) κλητιxον η υπαρκτιxον ρημα ϲυνταγή ηδηη του δευτέρου επιθετκου τὸ ἄρθρον αφιϲταται 1 ὁ ϲοφὸϲ ϲεμνόϲ Β 1 2 11 ϲοφόϲ-πλειόνων] horum verborum in A sliquοt tsnmm litterae legi possunt β 2 ὁ ϲεμνὸϲ φρόν.A, ὁ ϲοφὸϲ φρόν. LBb β 3 ὁ ϲώφρων-ϲώφρων ἐϲτίν om L β 44 posi λόγοϲ ra- εnra in A, qua fortasse ἐϲτίν deleta est 1 Β capitis numerus λγ in ng A . A ng: οτ ϲuμφερονται τοιϲ ονομοϲι μέτοχοι καί διαφοραν χρονικήν πποιουϲι τα ἄρθρα 1 Β ὅπερ] 5cπερ L 1 1θ γυμν3ϲιαρχῆϲαι] fole9ε L)

Ἔϲτι καὶ ἐν προϲηγορικοῖϲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ. ἐφ᾿ οὗ καὶ τρίτοϲ λόγοϲ ἀνακύπτει. καὶ ἔϲτω ὁ μὲν πρῶτοϲ τοιοῦτοϲ, χρονικὴν διαφορὰν παρεμφαίνων, ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ κοιμάϲθω· ὁ δὲ δεύτεροϲ, ἡνίκα πλῆθοϲ παρεμφαίνεται, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμάϲθω, ἐφ᾿ οὗ καὶ ἀοριϲτώδηϲ ἡ ϲύνταξιϲ γίνεται τοῦ ἄρθρου, ἔνθεν καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Ϲτοᾶϲ τὰ τοιαῦτα μόρια ἀοριϲτώδη ἐκάλεϲαν· τρίτοϲ δὲ ὃϲ τὴν αὐτὴν μὲν ἔχει ϲύνταξιν, οὐ μὴν ἀοριϲτωδῶϲ πάντωϲ νοεῖται, ἀναφορικῶϲ δέ. φέρε γάρ τινα [*](75s) δειπνῆϲαι τῶν παίδων καὶ κατὰ τούτου γίνεϲθαι τὰ τῆϲ προϲτάξεωϲ· καὶ πάλιν τὰ τοῦ λόγου τῇδε καταϲτήϲεται, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμάϲθω, καθὼϲ εἰ ἐν παιϲὶν ἀτακτήϲειεν παῖϲ, ἐφ᾿ οὗ ἂν φαίη ὁ διδάϲκαλοϲ [*](Aaevκ. β I11. Appellativorum autem singddarium cum sticolo et parti- cipio constructioni triplex inesse potest vis. si enim dicimus ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ κοιμἀϲθω, rationem temporsem designamus. si vero loquimur ὁ δειπνήϲαϲ παrϲ κοιμάϲθω aut mutitudinem denotamus aut unam persenam, quae nota est ao εἰ multitudinem, indefnitam im accipit constructio, quapropter θtoici aeticuum indεfnitam vοeem nmcupaverunt.) [*](τzsrix. er μnn xse. 1 τὰ ἑνικὰ κτλ. hic praestat Ap. quod promisit 27.24. - ad παρεμφαίνεν coasigmcaεe, simei sigmfcare et 4 παρεμφλϲεωϲ eft 29.10.182.7 et 12 εἰ 26. 230.8. 334.15. de adv 204.22. ad anacoluthiam. ὡϲ παρεμφαίνειν cr 181, 10. - 11 - 1ξ ἀοριϲτbδηϲ ἐκάλεϲαν. c2r 69, 108.18. de pron. 5,13. 6,30 et comm HSchneiderri et Eodolfus Schmidt de Stoi- corum grammatica ξ9-42.) [*](Ans. mr., mscs. sca. im Al. Bh. 1 απειθάνωϲ A Γπαρεμφαίνειν AL, παρεμφαίνει CBb 3 etiem mle Πτολεμαῖοϲ A. exhibet ὁ, in L smte nomen una littere erasa |δηλώϲει post Πολεμαῖον ponit B ante πλείοναϲ add xλὰ LBb |πλείοναϲ] εἰ ex ε factum ab L δὲ recepimus ex A, om L. Bb 1 4 εἰϲ in ras A3 γὰρ b, δὲ L n ras et CB 1 A mgι οτ τα ενικα ἄρθρα παρεμφαίνει κmι πληθοϲ 1 aὰ-6 ὁ γυμν. Πτολ.ἐτιμήθη habet A ~uttentagio teste, om LCB, uncis inclusit b, qui Portum de suo haec verba. addidisse putabet 7 Α Γ ng: οτ προϲηγορικοιϲ ϲυνταϲϲονται μετοχαί καί παντωϲ αει ὄρθρου τρειϲ δὲ εἰϲι διαφοραί 1 Β pro τρίτοϲ HSehneider vult τριττόϲ. at accedit hic revera τρίτοϲ λόγοϲ ad eos, de quibus modo dixit Ap. β 1θ κοιμάϲθω in res A, a qao verbo inc. fal 8v δὲ om B | aλθοϲ] fol 50r L. 1 11 aαιϲ εuprs scriptum habet A pr. m. ( ἀφ’ B o] ῷ C καὶ om Cb β 1Β κατὸ] μετὰ L in res et CB τούτου b, τουτον A, τοῦτο l. CB, sed in L. post τὸ littera erasa 1 17 ἀτακτήϲει LCB)

Οὐκ ἔϲτιν ἡ πρώτη [*](69 b) ϲύνταξιϲ ἐντριβεϲτέρα χωρὶϲ ἄρθρων λεγομένη, καθάπερ ἡ ἐπὶ τῶν κυρίων, εἴγε τὰ κύρια διὰ τὴν ἐν αὐτοῖϲ ἰδιότητα οὐχ οὕτωϲ προϲδέεται τοῦ ἄρθρου, καθάπερ τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. δυνάμει γὰρ ϲυϲτέλλεται ἐκ τῆϲ πολλῆϲ ποιότητοϲ τῇ παραθέϲει τοῦ ἄρθρου, εἴγε ἀοριϲτῶδεϲ μὲν τὸ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη, οὐ μὴν τὸ ὁ παῖϲ δειπνήϲαϲ ἐκοιμήθη. εὐπαράδεκτον δὲ τὸ ὁ Πτολεμαῖοϲ δειμπαται. ἐκοιμήθη, οὐχ οὕτωϲ ἀπαιτοῦν τὸ ἄρθρον.

Οἷόν τὲ ἐϲτιν τοῖϲ προϲηγορικοῖϲ ὀνόμαϲι προϲνέμειν ἄρθρον καὶ ταῖϲ ϲυνταϲϲομέναιϲ ϲομέναιϲ μετοχαῖϲ, ὁ παῖϲ ὁ δειπνήϲαϲ κοιμᾶται, καθότι καὶ ἐπὶ τῶν προϲηγορικῶν καὶ ἐπιθετικῶν, ὁ ἵπποϲ ὁ λευκὸϲ τρέχει· ὅπερ ταὐτὸν ϲυνάγει τοῖϲ ἀπὸ τοῦ ἐπιθετικοῦ ἀρχομένοιϲ ϲὺν τῷ ἄρθρῳ καὶ τοῖϲ ἀπὸ μετοχῆϲ, ὁ λευκὸϲ ἵπποϲ τρέχει, ὁ δειπνήϲαϲ παῖϲ κοιμᾶται. ἃ δὴ καὶ μᾶλλον καταλληλότερά ἐϲτιν τῶν ὑπερκειμένων.

Ἔτι κἀκεῖνο τηρητέον, ὡϲ ἡ προϲτακτικὴ ἐκφορὰ τῶν ῥημάτων [*](c. XXXV) μάτων αἰτία γίνεται τοῦ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖϲθαι τὴν ϲύνταξιν τοῦ ἄρθρου [*](76s) καὶ τῆϲ μετοχῆϲ, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω. ἡ γὰρ ὁριϲτικὴ ἔγκλιϲιϲ ἐπὶ ἐνεϲτῶϲι καὶ παρῳχημένοιϲ ἀναφορικωτέραν τὴν ϲύνταξιν ποιεῖται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμᾶται, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ ἐτιμήθη. πάλιν γὰρ ἡ τοῦ μέλλοντοϲ ἀοριϲτωδῶϲ νοεῖται καθ᾿ ἣην προεκτεθείμεθα [*](70 b) τήρηϲιν, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμηθήϲεται, πάνυ εὐλόγωϲ, εἴγε τὰ γινόμενα καὶ γεγονότα εὔδηλα, τὰ δὲ ἐϲόμενα ἀδηλότερα καὶ ἐντεῦθεν ἀοριϲτοῦται τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. Καὶ προφανῶϲ ἐκ τοῦ τοιούτου δείκνυται ὡϲ ἅπαντα τὰ προϲτακτικὰ ἐγκειμένην ἔχει τὴν τοῦ μέλλοντοϲ διάθεϲιν, προϲταϲϲόμενα ἢ εἰϲ παρατατικὴν διάθεϲιν ἢ εἰϲ ὑπερ [*](Aaανκ. ψ 114. Atque etiam illod notgmdum est, imperstivοs adiunctoa participiis, quibus articulus praefdxus est, id eicere, ut indefnitum sensum ps ticipis habesmt (ὁ τυρανοκτονήϲαϲ τιμάϲθω ὅϲ ἄν τυραννοκτονήϲῃ τιμάϲθω), id quod indicativus non sffcit in praesenti certe tempore nec in praeterito. fntnri enim indicativus eandem ssne vim habet quam fmperstivus. atque elucet, in omnibns imperativis inesse statum futuri temporis, neque temporum, sed modorum tantum discrimine ὁ τυρ.τιμάϲθω et ὀ τυρ.τιμηθήϲεται inter se diferrε.) [*](rxsrrκ. sτ Ans exso. 1 er 27 , 3 - -24 et Schoemann art. 62. - 6 post μέλλοντοϲsubaudiendum ϲύνταξιϲ.-προεκτεθείμεθα.68.16.sn inl.deverbia7 -- 11 διόθεϲιϲ vοcabnlum Ap. usmmpat non solum de stain activo, passivo, medio, qui verborum generibus signifesntur, et (cum ψυχικὴ coniunctum) de aξectiο- nibus loquentium, quae verbi modis declarentur, sed etiam de temporibus verbo denotatis. cfr 251 1. 253,4. παρατατικήν. Ap. hic παρατατικόϲ adiectivo et pag. subδsequentis lin. 12 παράταϲιϲ substantivo non de praeterito imperfecto utitur, sed de imperfecto praesenti, sicut constat Βtoicοs praesens nuncupasse ἐνεϲτῶτα παρατατικόν (ESchmidt de Stoicor. grammatica 76). eft 252,4 et 10. 273.17, et ad totam hanc expositionem 253.1 -19. de |ὑπερϲυντελίκην dictum est in Adn. crit.) [*](Ann. cnr., scs. sca. κ AL.CBb. 1 τηρητέον] ῥητέον b cum s. A ng: οτ η προϲτακτική εκφορα τοῦ ῥήματοϲ αοριϲτει (pro ἀοριϲτοῖ) τὸ ἄρθρον καί τήν μετοχήν 3 ὁ τυραννοκτονήϲαϲ] fol 51z L. 4 Aᵗ ng: ὅτι η οριϲτικη εγrλιϲιϲ επ παρωχημενων καί ενεϲτωτων ανοφορικην τήν ϲuντοξιν του ὄρθρου ποίει οδε μέλλων αοριϲτοι | αναφορικοτερον A., corr A ποιετάι] fol 9rr A B τυραννοκτονι- ϲαϲ bis A | Β γενόμενα L post γεγονότα add πάνυ εὐλόγωϲ ALϹ, quae ex superiore versu repetita sunt et in A expnmcta | εὔδηλα] ἔκδηλα L, πρόδηλα B ἐϲόμενα] γενηϲόμενα L. | 10 Α ng: ὅτι παν προϲτακτικὸν εγκειμενον ἔχει τὸν μεlλοντα β 1I προταϲϲόμενα L |ὅπερ Ska lI 14 recte vdit delen- dum esse. ut subseq. pag. l.1Β-14 παράταϲιϲ et ϲυντελείωϲιϲ inter se oppositae sunt, ita hic παρατατικόϲ et ϲυντελικόϲ, quod ad aoristum signicsndum inveni- tur usurpatum ab Aristonico in schol. A ad 1578 (p 167 ξnedl.) ἑλέϲθαι: ἡ διπλῆ ὅτι ϲυντελικῶϲ τὸ ἑλέϲθαι, et ad φ 83 (p 306 ξr.) δαζέμεναι μενεαίνων: ἡ διπλῆ πρὸϲ τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ χρόνου, ὅτ ἀντὶ τοῦ δxξαι προθυμούμενοϲ κατὰ τὸ ϲυν- τελικόν. item in schol. L. at Toεnl. ad Α 600 ποιπνύοντα: ποιπνύϲαντα αἰ πᾶϲαι ϲυντελικῶϲ, et in Apoll. Soph. lexico 93, 33 ad γ 286 ίών: πορευόμενοϲ ϲυντε- λικῶϲ ἔλθών, ἔπεὶ πᾶϲα μετοχὴ ὅξύτονοϲ εἰϲ ων λήγουϲα ϲυντελική. ὑπερϲυντλι-- κοϲ vero non usurpetur nisi ad desigmsndum plusquamperfectum.)

Πῶϲ οὖν [*](Excursas contra cos qui futuri quaque imperativos exstare opinabantur.) οὐ γελοῖοί εἰϲιν οἱ μὴ ὑπολαβόντεϲ ῥήματα προϲτακτικὰ μέλλοντοϲ [*](77s) χρόνου, ὅπου γε πάντα ϲυνωθεῖται εἰϲ τὴν τοῦ μέλλοντοϲ ἔννοιαν; ἐπὶ γὰρ μὴ γινομένοιϲ ἢ μὴ γεγονόϲιν ἡ πρόϲταξιc τὰ δὲ μὴ γινόυενα ἢ μὴ γεγονότα, ἐπιτηδειότητα δὲ ἔχοντα εἰϲ τὸ ἔϲεϲθαι, μέλλοντόϲ ἐϲτιν, Εἴγε καὶ τῶν προϲταχθέντων τὰ μὴ γινόμενα τὸν λόγον ἔχει μετὰ ἀποφάϲεωϲ καὶ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, οὐ δυνήϲομαι, οὐ ποιήϲω. κἂν γὰρ οὕτω φαμέν, οὐ δύναμαι βαϲτάϲαι, ἐν ἴϲῳ ἐϲτὶ τῷ οὐ δυνήϲομαι. εἰϲ τὸ γίνεϲθαι οὖν ἢ γενέϲθαι ἡ πρόϲταξιϲ γίνεται, ἀποφαϲκομένη μετὰ τῆϲ τοῦ μέλλοντοϲ ἐννοίαϲ, εἰϲ μὲν παράταϲιν, [*](71 b) ϲκαπτέτω τὰϲ ἀμπέλουϲ, εἰϲ δὲ ϲυντελείωϲιν, ϲκαψάτω τὰϲ ἀμπέλουϲ.