De constructione

Τί δὲ τὸ ταράξαν τοὺϲ παραδεξαμένουϲ μέλλοντοϲ προϲτακτικά; Μόνον τὸ γραψέτω καὶ γραψάτω καὶ τὸ [*](Aaovκ (β 11ὲ, Ergo ridiculi sunt qui peculiares temporis futuri impera- tivοs statuont. nam omnibδus imperatiτis vis est futuri, ut etiam qui iussa ex- seηui nolunt, loquuntur οὐ adverbio usi et indicativo futuri.) [*](Aaovκ. ψ 116. uod ilos, qui futuro quoque tempori imperativοs tribδu-) [*](τxsrκ. er Ans sxxe. 4 ῥήματο προϲτακτικά ν eerδorum μδrmαe smpe- ratcae. 15 γραψέτω formam Ϲhoerob. in Theodos. Hl 243.27 Βilg.(753,11 0) afnt, sed non ut ipsam quoque usitatam, sed ut inusitatam quamvis cnm noma convenientem: τὸ τρίτον πρόϲωπον (imperativi sοristi D activi) διὰ τοῦ ἑ ὦφειλεν εἶναι, οἰον τυψέτω καὶ γραψέτω, ὡϲ ἀπὸ τοῦ τύψε καὶ γράψε προϲτακτικοῦ, ύϲπερ τύπτε τυπτέτω καὶ γράφε γραφέτω, dλλ’ ἐγένετο διὰ τοῦ ᾱ τυψάτω καὶ γραψάτω. Heraclides quoque apud Eustath. ad 8 158 (p 1755,60): ποιηϲέτω, inquit, ἢ νυξέτω οὐδείϲ λέγει. - De καὶ γραψάτω vide Adn. crit.) [*](Anx. out., mscs. scs. im A l.CBb. 1 ἐϲτίν om C 2 ente κατὰ add κε B τοῦ om C διηλαχόϲ L 1 4 εἰϲιν] fol 51v L. μὴ quod omnes codices praebδent eiecit b conl. lin.14 β Bπάντα]μᾶλλον B β θγενομένοιϲLC | secundum μὴom γενόμενα L 7 δὲ om C 8 γινόμενα Ab, γενόμενα LB | τὸν om l.CBb , 10 φαμέν] Βekker: δrtasse φῶμεν ut 97,6 ubi κἆν παρειϲδύηται in A eei κmὶ γὰρ ὅτε οὕτω φαμέν. at cvr 163.23. 188,9-11. 199,15 atque 200, 24, ubi Βekker codicum κὅν ν retinuit laudato Ϲoraὲ, qui in adn. ad Putsrch.~V 184,7 p402) etiam apud Apollonium talia οὐκ ἀντιγραφέων παροράματα, sed ϲυγγραφέωϲ ἁμαρτήματα et ἐλληnιϲμῷ παρακμάζοντι προϲήκοντu censet τῷ] τὸ A L , 11 γίνεϲθαι οὖν ἤ γενέϲθαι A bo, γενέϲθαι οῦν ἤ μὴ γενέϲθαι CB (nisi quod L γοῦν pro οὕν praebet) 12 μετὰ hlig, ἀπὸ ALCB b, quod originem ducit sb initio antecedentis verbi. plene hariolator de hoc loco AΒuttmann 14 in ng A λϲ, capitis numerus l 14 - 98,10 Τί -ῥημάτων ab Apollonio scripta non. esse opinatur AHuttmann, sed abo elio insεfta, qui libris Apollonianis περὶ προϲώποιϲ. τακτικῶν et περὶ ῥημάτων usus sit 1 14 ταράξαν A, quocum Schoemaen ταρdϲϲονται de pron. 8, 2 confert, παρατάξαν LC B, παράξαν b cum et Sopbiano, qui adscripserat ἴϲ. παράξαν ἀντ τοῦ ἀπατῆϲαν, quam coniecturam sibi vindica- vi Portus ψ IB καὶ γραψάτω om LCΒb, unus exhibet A, quod ita inerpretan- asoxεoxα de matam MMhn ed. ὕὕα1tg)

Αἱ προκείμεναι ϲυντάξειϲ, ὑποϲτελλομένων τῶν κυρίων ὀνομάτων, [*](De anastropha participii vel adioctivi appellativo additi e de articulo cellentiam significante.) ἀδιαφόρωϲ ἔχουϲι τὰϲ ἀναϲτροφὰϲ χωρὶϲ ἄρθρου λεγομέναϲ, ἄνθρωποϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν, δραμὼν ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν· ἄνθρωπον ἀγαθὸν ὕβριϲαϲ, ἀγαθὸν ἄνθρωπον ὕβριϲαϲ. οὐκ ἐπιζητήϲει οὖν τὸ ἄνδρα πολύτροπον {α 1} πάντωϲ ἄρθρον, χωρὶϲ εἰ μὴ τὸν κατ᾿ ἐξοχὴν ἄνδρα θέλοιμεν διαϲτεῖλαι, (καθὼϲ ἐδιδάξαμεν κἀν ταῖϲ ἀρχαῖϲ ὡϲ καὶ ἐξοχῆϲ παραϲτατικὰ τὰ ἄρθρα, ὅτε οὕτω φαμέν, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ ἀνήρ, οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ γραμματικόϲ), καθότι ἔϲτιν [*](72 b) ἐπινοῆϲαι κἀν ταῖϲ κατὰ γενικὴν κτητικαῖϲ ϲυντάξεϲιν. —

μοναδικαὶ [*](Quando articulum assumat nomen, a quo genetivus poascssivus pendet.) γὰρ οὖϲαι αἱ κτήϲειϲ τὸ ἄρθρον ἀπαιτοῦϲιν, οὐ τῇδε δὲ ἔχουϲαι 10 καὶ χωρὶϲ ἄρθρων λέγονται. τοῦ μὲν προτέρου ἡ ψυχή ϲου ἀγαθή ἐϲτιν, ἡ μοῖρα ἡ Νέϲτοροϲ πολυχρόνιοϲ ἦν τοῦ δὲ ἑτέρου θεράπαινά ϲου πρὸϲ ἐμὲ ἦλθεν, γνώριμοϲ Ἀριϲτάρχου διελέξατό μοι. ταῦτα γὰρ εἰ ἐθέλοι τιϲ μοναδικῶϲ ἐκθέϲθαι, προϲθήϲει ἄρθρον, [*](Aaαvκ. ὲ 117, Participia et adiectiva etiam post appellativa, ad quae pertinent, ponere licet, si non est praefxus nomini articulus [quipae quoi εetet αnstrogmαm. quocirca [mrooemtum dseseae tπ prosam oretioem coneertemtes) non dicemus τὸν ἄνδρα πολύτροπον. Ac ne invmso quidem ordine horum nomi- num adiciemns articulum, nisi vοlemns virum excolentem distinguere abd ceteris. qualis distinctio non minna a ticulum poscit quam constructiones quaedam no- minis cum genetivο quae possessionem indicant.) [*](μAaαvx. β 118, Βi enim possessio sliqna unica est (si non plures eiusdem gmeris res possidentur), articulus addi debet. unde cognoscitur articulum deesse α 185 et α 182 εἰ Α 1.) [*](τssrκ. er An. xxsο. 4- duee sententies hic commxtae sunt: 1. τὸν ἄνδρα πολύτροπον dicere non licet, 2 ommno non est addendus aticnlus his nominibus, nisi . . . Ad οὐ πάντωϲ cfr e. g. 39.27. 68.20. - 7 ἐν τοmϲ ἀρχὸϲ: 2ε.15 9-11 c2r 26.22-2e. 79,6 -16.) [*](Ans.οmr, usca. scs.ιm Al.CBb. 1- 10, 12 hanc quoqne explicationem, ut antecedentem, non Apollonii manui deberi putat AΒutmann, sed temere compositam esse ex aliia libris Apollonisnis et superioribus huius libri locis 1 ϲυντdξειϲ] ουν ταξειϲ AL, L supra lineam ϲυν add, οὖν ϲυντόξειϲ CBb. Α ng: ὅτι τα ονοματα ειτε μετ’ ἐπιθετικοῦ ειτε μετα μετοχηϲ μή ὄντα κυρία ἀδιαφορωϲ αναϲτρεφεται χωρίϲ ὄρθρου 1 2 ἀδιαφόρουϲ l. Cb 3 ΑἼ ng ανθρωποϲ δραμων ενικηϲεν P 4 bδis ὑβρίϲαϲ A sed accentus a rec. mann, ὕβριϲεν CBb ( οὐκ] fol 52ν L. 1 B τὸ] τὸν A | A ng: περί του ανδρα πολυτροπον ὅτι ου παντωϲ ζήτει ἄρθρον 1 παντὸϲ A , corr A ὄρθρου A. , corr A Α Τ ng: ὅτι εξοχηϲ παραϲτατικα τα ἄρθρα ( 6 ἐδιδόξαμεν AL, ἐδείξαμεν CBb ῇ 7 ἀρχαϲ] in ras L 8 Α ng: ὅτι οἱ κατα γενικήν κτητικαί ϲυνταξειϲ μοναδικαί ουϲαι ἄρθρον λαμβανουϲιν ουχ ουτωϲ δὲ καί χωρίϲ ὄρθρου 1 1t1 τὁ] τω)~ A. ἄρθρον A , o in ω mutavit E δὲ om A. , add A εχουϲαι A~ scripserat, sed ex ai raam a factum ι, ἔχουϲι L.B 11 καὶ om B, εἰ pro καὶ habent L, post εἰ in L raama paucarum litterzrum 12 ἡ mle ~έϲτοροϲ om CΒb β 13 θεράπων νάϲου C 1 14 ἐθέλει L, θέλοι C |ἐκθέϲθαι] θεϲθαι A. , ἐκ A add et subo- sequentem θ teram scripsit in rasura)

Ἀκολούθωϲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰϲ πυϲματικὰϲ ϲυντάξειϲ. Τὸ [*](c. XXXVII.) δὴ τίϲ ϲυντάϲϲεται κυρίοιϲ ὀνόμαϲιν μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ὀνομάζεται ἤ ἔϲτιν ἤ τινοϲ τῶν ϲυνωνυμούντων, ἀνθυποφορὰν δὲ ἔχει τὴν ἐκ τοῦ πύϲματοϲ ἀντωνυμικήν, τίϲ Τρύφων ὀνομάζεται; τίϲ Τρύφων [*](Aaοvκ.β 118, lem transeundum est ad constructiones interrogativas. si intεurogamus τίϲ vocula cum nomine proprio et verbo nominandi vel similibus coniuncta, respondetur pronomine personali εεl ddemonstrativο sin autem intezmο- gatio et τίϲ nomen et pronomen continet, responsio ft per nomen propsum.) [*](τssrm. κτ Ans. exse. Β eft scholia ad α 182 νῦν δ’ ὦδε: τοι οὕτωϲ ὡϲ ὁρᾶϲ, ὡϲ ἰδιώτηϲ, οὐχ ὡϲ ἐπέβαλε βαϲλ. τὸ δὲ ὦδε οὐδέποτε κεται παρὰ τῷ ποιητῇ τοπικῶϲ, ἀλλ’ ἀντ τοῦ οὕτωϲ. de adv. 178.25: ἔχοι δὅν ἐπίϲταϲιν καἰ τὸ ὦδε, ϲυνήθωϲ μὲν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲν δηλοῦν, ἐν δὲ τοϲ μηρικοῖϲ, ὡϲ Ἀρι- ϲτάρχῳ δοκε (ide Lehrsii Ax. 70), ἐν τῷ καθόλου μὴ τοπικῆϲ ἔχεϲθαι ϲχέϲεωϲ, τϲ δὲ κατὰ ποιότητα. [de adverbio] 202, 31: παρ’ αὐτῷ (apud Homerum) οὖ τοπικόν ἐϲτι (sci τὸ ὦδε). ποιότητοϲ δὲ παραϲτατικὸν καὶ ίϲοδυναμοῦν τῷ οὕτωϲ. -- 12 Perspbrasis Hiadis init.: τὴν ὀργὴν εἰπὲ τὴν ὀλεθρίαν. - ut ina exmmpls amyra pr~atιs μορα est ana et ψυχὴ una. -1θ -p161,2 Priscin.XD §33 p129,7 H.: quis interrogativum proprio queque adiungitur cum verbis substantivis vel vocativis vel similem vim habentibus. et pronomem etam reditur haic: quίs est ~rypho~ ve qu4s nmtnatar ῥrχρἅo7 ego el ta ve ille, ve e contrario cuam preno- mine αfunctum τὸ qus nomem ddesdddεrat ρibi reddi: qais est μle eei qu9s eocatur Acλidles. disputait de Apolonii expositione Schoemann ait. 62.) [*](Ans. emr., mscs. scs. ικ Al..ᾳBh. 2 5ν om A , add A β 3 λιμένι in B. rasura factum exλημεvι 1 τήϲεωϲ] κτίϲεωϲ A, νηὸϲ Β β 4 ρθρον] 4ol 83r L. κἀκενο A L, κdκ A Bb β 1 ναῦϲ L. ( δ] de accentu vide HSchmeideri comm. 83 ad 57,31 A ng: οτ τὸ νηυϲ δ’ εμοι ηδ’ εϲτηκε λείπει τὸ ἄρθρον 6 ἑδιδdξαμεν A L, ἐδείξαμεν Bb 1 9 ἔἐπέβαλε LCB ( προδήλωϲ oὕν om L, add in ng L B 10 dρθρo L, sed o in ras B 11 μνιν ὅειδε θεά oa A LCB, in mgadd A 12 τν in τὸ mutavit L B 18 capitis numerum edd in ng A. ποιϲματικαϲ Rϲ, corr Α 1 A ng: περί τῶν πυϲματικων ϲυνταξεων περί του τϲ 14 δὴ τίϲ] η τι in ras A , δὴ om B | ϲυντάττεται L etiam ante ῥήματοϲ habent τὸ6 LOB et add A 3 ( ente δνομζεται add λέγεται B A ng: περί του καλεῖτxι λεγεται ὑπάρχει ἢ ante ἔϲτιν in ras A , A scripserat εἰ β 1B δὲ om L)

καὶ [*](80s) ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν ὡϲ διὰ μὲν τῆϲ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ τὴν οὐϲίαν ἐπιζητοῦμεν τοῦ ὑποκειμένου (ταύτην γὰρ μόνον αἱ ἀντωνυμίαι ἐμφαίνουϲι, τῆϲ ὑπ᾿ αὐτῶν δείξεωϲ ϲυνεξηγουμένηϲ τὰ παρεπόμενα, ἔνθεν ἐπὶ [*](Aaovs. β 126. Βinc apparet, si nomen personae cum τίϲ voce coniungimus in quaestione (si ex. gx. interrogamus τίϲ Τρύφων λέγεται), requirere nos subo- stantiam eius personae, de qua semo est sin autem pronomen snboicimus τίϲ voci interrogantes (velut si interrogatur: τίϲ δ’οὖτοϲ), substantiam nos non imo- rare, imorere nomen. ac simul ex hoc quoqοe usu elucet, pronomine nominum propriorum vice fang1, quoniam, ubi per pronomina interogamus, per propria. nomina respondetur, ubi per propria quaerimus, pronominalis respondent.) [*](rssxm. xx Ans. sxsu. 8-6 er de pron. 25,16-22 ὁ Μέϲτωρ, οὐϲίαϲ μόνον ἀντιλπτκὸϲ γενόμενοϲ, οὐκέτι δὲ καὶ τῆϲ παρακολουθούϲηϲ ποιότητοϲ διὰ τὴν ἀδηλίαν τοῦ καταϲτήματοϲ (i. e. nocis), ὁρίζει μὲν τὸ ὑποκείμενον πρόϲωπον, ἀνα- κρίνει δὲ τὸ ποιόν, ετίϲ δ’ οὖτοϲ κατὰ νῆαϲ~. ὁ δὲ τὸ διὸν δηλοῖ, εγνώϲεαι Ἀτρείδηνα. ad καταϲτήματοϲ cfr etiam infra 297.9. - 7 πεῦϲιν ποιεῖται: D. Γ167 ὅϲτιϲ ὅδ’ ἐϲτν Ἀχαιὸϲ ἀνὴρ ἡῦϲ τε μέγαϲ τε. 11 -p 162, 5 Proc 2V g 83-34 129, 12 -130.1 Β.. Et maestum ex acc qκαque, quod, quando nomini adisagιfur [scil quta), substenfiαm denrtαm in αdquα ceta persoa quae- rimss suppomti heac emim sd am osgemiust pronomina, quorum demosstrαtio ρὁi ququee αccidenfiα comsgmfcα4, unde ad omae sugposutum petteut. qudndo vero permominiὸms tsngtur qu44s, substontian quidem inteR egimus, on etam proprie- fαtem qudhtats, quae nomune exsanutur. et est moni esrum, quod loco proμro- rum nomntem poreπomtno αccpunur, cum ex eorum vεnferogα4tone proprio m- 4eeguntnr (cum enim dico quis es ta vel id(er, sine dubio de quιbusάam initis hoc drco Mmbsfontms, in quιὸus etam propretαtes desidero ecre), e cum α propre quaque ppremominatieae redditiones t: curs est ~r χpho ego ee ille.) [*](μnn. cmv., manca. sca. 1m A L. Bb. 1 ὅν] praestieerit 5, Bεkker in adn recte ουτωϲ Ac, corr A 1αντεϲτραμμενοϲ A, sed alterum α in ras 2 οὕϲηϲ] οὐ τῆϲ C 3 mle καταϲτήματοϲ inserendum esse ἐκ τοῦ coniecit. SSophmus pρrobsbiliter, tgmorantiam ex statu noctεnο oriem 4 ἀνὰ b cum s, κατὰ A l. CB ἔρχεται L.B in marg adscripsit χρϲιϲ A , item ad 8 . οἰοϲ] fol e3ν l. 6 ϲεαι Ἀτρ.] fol 10r A β 7 ὁ μέντοι -Ἀγαμέμνονα om L , add in ng L 8 τὁ om CB 9 5) γ’ βlerique codd. quos Ludsich in Diade recensenda adhibuit β 12 18 ζητοῦμεν C sine ἐπί 13 μόνην L | 14 οπ) υ in ras A (A videtur scripsisse ε) ( αὐτῶν] αὐτὴν L. ἐνδείξεωϲ B)

Εἰ μέντοι γε μόνον παραλαμβάνοιτο τὸ τίϲ, οἷόν τέ ἐϲτιν καὶ τὰ [*](74 b) ὑπόλοιπα ῥήματα ϲυντάϲϲεϲθαι, τίϲ περιπατεῖ; τίϲ ἀναγινώϲκει, ἐφ᾿ ὧν ἀνθυπαγωγὴ γινομένη διὰ μὲν ἀντωνυμίαϲ οὐκέτι δέεται ἑτέραϲ πεύϲεωϲ, εἰ φαίημεν ἐγώ ἢ οὗτοϲ (ὡριϲμένα γὰρ πρόϲωπα ἐμφαίνει), ἐπὶ δὲ ὀνομάτων διὰ τὴν παρεπομένην ὁμωνυμίαν οὐκ ἐν τῷ αὐτῷ ὁριϲμῷ ἀνθυπάγεται ἡ ϲύνταξιϲ. φαμένου γάρ τινοϲ Αἴαϲ, ἀνθυπαχθήϲεται ὁπότεροϲ; διὰ τὴν προειρημένην ὁμωνυμίαν· ᾧ πάλιν ἀνθυπαχθήϲεται τὸ ἰδίᾳ παρακολουθῆϲαν τῷ ἑτέρῳ, καθὼϲ προείπομεν, μετὰ ϲυντάξεωϲ ἀρθρικῆϲ, τὸ ὁ μέγαϲ ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ,

Μετὰ μέντοι προϲηγορικῶν καὶ τῶν προειρημένων ῥημάτων ϲύνταξιϲ [*](Quando articulus appellstivis es participiis pracmittatur in enuntiatis ab τίς incipientibus.) ταξιϲ ἀρθρικὴ γίνεται, τίϲ ὁ ἄνθρωποϲ καλεῖται. πάνυ εὐλόγωϲ· πάλιν γὰρ τὸ τίϲ τὸ ἴδιον ἐπιζητεῖ τοῦ ὀνόματοϲ, τοῦ κοινοῦ προεγνωϲμένου. Μετὰ δὲ τῶν μετοχῶν κατὰ τὴν τῶν ῥημάτων ἐπιφορὰν εἱ προϲθέϲειϲ τῶν ἄρθρων γίνονται, ἢ οὐ πάλιν. ϲυμφερέϲθω τὸ λέγεται, [*](75 b) ὀνομάζεται, καλεῖται, καὶ ϲυνοιϲθήϲεται τὸ ἄρθρον, τίϲ ὁ δραμὼν καλεῖται; τίϲ ὁ νικήϲαϲ ὀνομάζεται, εἰ μὴ γὰρ τῇδε ἔχοι, οὐδὲ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, τίϲ δραμὼν ἐϲτεφανώθη; τίϲ παλαίϲαϲ ἐδοξάϲθη, τίϲ ἀναγνοὺϲ ἐτιμήθη; καὶ πρόδηλοϲ πάλιν ἡ αἰτία, εἴγε τὰ μὲν μετὰ ἄρθρων εἰρημένα γνῶϲιν τούτου διὰ τῆϲ μετοχῆϲ ἐπαγγέλλεται, καθὸ μόνον ἐνήργηϲεν, οὐ μὴν τὴν ἰδίαν παρακολουθοῦϲαν θέϲιν τοῦ ὀνόματοϲ· ἡ γὰρ δίχα τοῦ ἄρθρου ϲύνταξιϲ λεγομένη ζητεῖ τὸ πρόϲωπον διὰ τοῦ τίϲ τὸ τῆϲ μετοχῆϲ. — (

Ἐντεῦθεν οὖν ϲυνάγεται [*](Aaovκ. β 122. Sed appellativa nomina in enuntiatis interrogativis, quae a τίϲ voce incipiant, aMticulum sssumnnt si verbum nominandi vel ὑπάρξεωϲ sequitur, quis communis qusHitss personas, cuius proprium nomen ignoratur, nota est. ac participiis quoque in huiusmodi enuntiatis adiciuntur articuli aut non adicientur, prout verba nominstivs vel ὑπαρτικὰ subiciuntur aut alia.) [*](Asαvε. (β 12ξ. ende colligendum est, ἐρωμένη vocem exuisse naturam) [*](τssrκ. er Ans. exse. H προειρημένων: 72, 25. 4 ad μετὰ τῶν μετοχῶν αἰ προϲθέϲειϲ γίνονται cfr de pron. 86, 21: μετὰ φωνήεντοϲ προϲτιθέμενον (scil τὸ ) ἀδιάϲτατόν ἐϲτ, μετὰ δὲ (υμφώνου ϲυλλαβῆϲ τυγχάνει· τοῦ προτέρου κενἡ κεινὴ, . . . τοῦ δευτέρου φίλοιϲι. - Β π λῖν hic non, ut B, repetitionis vim hebet, sed adversativam: aut e confrarto non ent. - ϲυμφέρεϲθαι ceiungι, comerai οἱ 27,27. 52,25. 53,2. - 1θ τούτου huius de guo sermo est.) [*](edn. out., mscs. scs. im AL.CBb. 6 προεγνωϲμένου] fol 10ε A β 4 ad se- quentia in ng ascripsit Α περὶ τοῦ τιϲ οτε μετα μετοχων ϲυνταϲϲεται 1ente μετὰ intercidisse videtur κα. vide Argum. ( δὲ om L, add ante τῶν add vπϲ LCBb κατὰ (secuduma) hlig, καὶ lΒb, non magis coninnotionem. quam praepositionem habet A | τήν A, τῆϲ Β, om hunc articulum Lβb, ssd L~ mle τῶν supra add τῆϲ κλητικῆϲ ( ente ῥημάτων add CBb κλητικῶν επππφοραν A, ἐππιφορ3ϲ L.CBb β Β προθεϲειϲ A οὐ πάλιν υμφερέϲθω ex- hibet unus A, om etiam b τὸ A. (de quo Hekker erait) et L, τοῦ Cβb 6 ϲυνοιϲθήϲεται] υνηϲθηϲεται A, qui unns hoc enuntiatum καὶ ϲυν τὸ fρθρον praebet, quod etiam b om exhibent autem eius loco b τίϲ ὁ παλαίϲαϲ λέγεται, B τϲ ὁ παραινέϲαϲ λέγεται. L nibil habet inter καλεται et τίϲ ὁ δραμν || 7 γὰρ μὴ CBb δὲ A , cor A ἔχει L.B 11 καθὸ μὴ μόνον A, sed μὴ adrasum estc fαrtssse scsipsit Ap. καθὸ μὲν μόνον pro μόνον μὲν καθὸ. exempla perversae verborum coHlocationis apud Ap. vide in HSchneideri comm. pθ9 ( οὐ] fl eet L ἰδίαν A L, ἰδίᾳ CΒb β 18 τηϲ ex τιϲ factum ab A 18-p 1M4,104,9 Ἐντεῦξεν -ἀπεδίδου AHnttmann ab hoc loco dliena esse censet εἰ fortasse ex Hiδro περὶ μετοχῶν petitaq nec negari potest, es quae hic de τίϲ ἔρωμένη ἐϲτὶ θέωνοϲ dicuntur,pugmare cum eis, quae Ap. modo 1- B docuit, neque tam articuli quam praepositionis omissione probari, ἐρωμένη pro nomine vslerε. nibilominus dnbδitare licet, an hic habeamus additamentum ab Apollonio ipso adnexum.)

, Τὸ ποῖοϲ μετὰ προϲηγορικῶν ϲυνταϲϲόμενον, ἡνίκα τὸ ἔϲτιν ἐπιφέρεται, ἐπιδέχεται ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ὁ ἄνθρωπόϲ [*](76 b) ἐϲτιν; ἄλλου δὲ ῥήματοϲ ἐπιφερομένου ἀνέφικτοϲ ἡ πρόϲθεϲιϲ τοῦ ἄρθρου, ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; Καὶ τὰ ὑπόλοιπα δὲ πευϲτικὰ περὶ τὰϲ αὐτὰϲ ϲυντάξειϲ καταγίνεται, πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐν τῇ ἀγορᾷ διατρίβει; πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτὶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ; καὶ μετὰ [*](participii, induisse nominis naturam, qua mutatione ft, ut dicatur τίϲ ἐρωμένη ἐϲτν θέωνοϲ neqne vero τίϲ ἡ ἔρωμένη ἐϲτίν ὑπὸ θέωνοϲ.)) [*](Aaovκ. β 124. idem usne quem observare licet in enuntiatis ab τίϲ no- mine incipientibus, valet etiam ubi nomina interogativa sunt ποοϲ vel πόϲοϲ vel πηλίκοϲ.) [*](τssrκ. xz ~Ann. exso. 1- 8 ez infra 109.14 et Choerob. in Theodos. l 130, 39 - 131, 5 Βilg. ι104,34 ): Αέγει δὲ περὶ τοῦ ἐρώμενοϲ 5 Ἀπολ- λώνιοϲ, ὅτι τὸ ἐρώμενοϲ ἡνίκα μὲν ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, μετοχή ἐϲτιν, οἰον ἐρώμενοϲ ὑπὸ Πλάτωνοϲ, ἡνίκα δὲ μὴ ϲυντάϲϲεται τῇ ὑπό προθέϲει, ὄνομά ἐϲτι μετοχικόν, οἶον ἐρώμενοϲ Δίωνοϲ, ἐρώμενοϲ Θέωνοϲ, ὡϲ Ἴνα εἴπῃ τιϲ φίλοϲ Τλατωνοϲ, φίλοϲ Δίωνοϲ, φίλοϲ Θέωνοϲ. - θ διὰ τὸ πάθοϲ. cfr 290,25. - 8 -3 ede ΒSehneideri interpretationem in Ad. crit. et cfr ad ἀπεδίδου 326.20.) [*](Ans. emr., msca. scs. m Al. Bb. 1 ὡϲ om C A ng: περί του ερωμενη (2 mle ἄρθρου add τοῦ B ΒB vικομενη A. , corr A β 6 smte γεικὴν add τὴν L ~ οὕϲαν B πάθοϲ] πλῆθοϲ C post πάθοϲ add οἱον τίϲ ἡ νικωμένη ἐϲτίν ὁπὸ θέωνοϲ Βb nisi quod ἡ deest in C) β 7 παρείπετο] παρήπτετο A. Hekker: deesse eidetur ἡ πρόθεϲιϲ. st ssnstum ite nondum esse locum patet. Schoemann coniscit: ἐφ’ ἤϲ δὲ παρεθέμην vel προείρηκα ϲυντάξεωϲ οὐ παρείπετο ἡ πρόθεϲιϲ, sed si no dubitandi apposito. Lhlig suspicetur ἐφϲ πfλιν ϲ.οὐ παρ.coruptum esse ex ἣ (i.e. ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ) ἐπὶ τῆϲ dλληϲ ϲυντfξεωϲ οὐ παρείπετο, vel παρήπτετο (αdnecteδαfur). nam haec optimi codicis script a non prorsus contemnenda videbitur, si contuleris ϲυνάπτειν verbi usam 322, 25 6.28. 77.28. Schneider ci. ἐπ’ ἐκείνηϲ πάλιν τῆϲ ϲυντάξεωϲ οὐ παρήπτετο (scil ἡ ὑπό πρόθεϲιϲ): am posίquαn construct4o seme αεccεum on αsssmpst4, e reuquαm qεedem cenructonem pαεucpt4 (. e. cum ὑπό prαepossione) αdmist ἐρωμένη] A in ng adscripsit τίϲ ἐρωμένη 10 ϲυνταϲϲόμενον] fol 55 ε l. A ng: περί τηϲ ϲυνταξεωϲ του ποιὸϲ 12 πρόθεϲιϲ A B 1ξ ente ἄνθρω- ποϲ in A erasum o Γ14 γίνεται l.)B 14 1B repetitum ἐν τη αγορα erasum in A. | 15 ente ὄχλοϲ inserendum esse ὁ coniecit EgenοlE, quae opinio imavi videtur sntecedentibδus (lin.1θ), sed refutatur subsequenfibus καὶ μετὰ ἄρθρου γὰρ κτλ.: etenim non sdlum πόϲοϲ ὄχλοϲ ἐϲτίν ἐν Ἀλ.q dci potes4, sed etiam πόϲοϲ ὁ ὄχλοϲ ὲ. ἐν Ἄι.)

Τὸ τίϲ καὶ τὸ πότεροϲ καὶ ἐπὶ τὰϲ πλαγίουϲ πληθυντικὰϲ [*](Quando articulus pracmittatur genetivo qui ex τίς vel πότιρος pendet.) φέρεται πάντωϲ ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομέναϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ ἀντωνυμικαὶ εἴηϲαν, τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται; τίϲ τῶν Τρώων ὑπερμαχεῖ; καὶ ἐπὶ κυρίων, πότεροϲ τῶν Αἰάντων ἰϲχυρότεροϲ, ἐφ᾿ ὧν πάλιν [*](83s) ἡ προαποδεδομένη ἀνθυπαγωγὴ παραλαμβάνεται. καὶ ἔτι ἐπ᾿ ἀντωνυμιῶν, τίϲ ἡμῶν; πότεροϲ ὑμῶν πότεροϲ αὐτῶν; (πῶϲ οὖν οὐ γελοῖοι οἱ καὶ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμίαν παραδεξάμενοι; ἰδοὺ γὰρ ϲὺν ἄρθροιϲ φαμὲν τίϲ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων;)

Τῶν προειρημένων ϲυντάξεων αἱ μὴ δυνάμεναι τὰ ἄρθρα [*](De articulo appellativis pracmisso in cnuntiatis ab πῶς vel πότε incipicntibus.) προϲλαβεῖν, ἀμείψαϲαι τὸ πτωτικὸν πύϲμα εἰϲ ἐπιρρηματικόν, δεκτικαὶ γίνονται ἄρθρου. ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ [*](77 b) ἐνίκηϲεν, τίϲ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πῶϲ ὁ δραμὼν ἐνίκηϲεν; πόϲοϲ ὄχλοϲ παραγίνεται, πότε ὁ ὄχλοϲ παραγίνεται; Ἔϲτω οὖν καὶ τοιαύτη ἡ ϲύνταξιϲ, ποῖαι τῶν Τρώων φυλακαὶ φυλάϲϲονται; καὶ κατὰ τὴν προκειμένην αἰτίαν μεταλαμβανέϲθω τὸ ἐπίρρημα, καὶ [*](Aaαvε. β 125, 8i τίϲ vel πότεροϲ coniunctum est cum οbliqno casu ylura- lis numeri (cum genetivo pluralis), hic cesus semper ssticulum assumit, nisi forte pronomen est. exemplum est: τίϲ τῶν ἑταίρων παραγίνεται et pronominis exemplum: τίϲ ἡμῶν refutantur igitur hinc quoque, qui ἄλλοϲ non nomen sed pronomen esse opinantu. ecce enim, loquimar: τίϲ τῶν ἄλλων).) [*](μxevκ. β 126, 8i in eis ennmtiatis, quae ab τίϲ vel ποοϲ vel πόϲοϲ no- mine incipiunt, casualis intefrogstio conversa enit in adverbislem (ut ex. gr. dicatur πῶϲ vel πότε), articuli accedent, qui excludebemtur iuxta τίϲ et ποῖοϲ.) [*](τxsrε. er Ans. exso. 6 Τρώων non pupmat cum subsequentibus καὶ ἐπὶ ωρίων, nam κύρια ὀνόματα ea tentum appellabantur grammaticis, quibus dinguli homines denotabantur. - 8 προαποδεδομένη: 74,3-13. - 10 pluribus argumentis haec opinio refellitur et ἄλλοϲ demonstratuxr in nominum numero habmmdum esse de pron. 32.22 - 34.18. - 18 μεταλαμβάνεϲθαι hic non de eo usrpatur, quod in aliud mutatur, sed de eo, quod pro alio dicitur, ut 144,23. de pron. 62,3.) [*](Ans. mr., mscs. scs. im AL.CBh. 1 ente ἄρθρου add τοῦ CB γὰρ om. I. CB ente ἄνθρωποϲ add o A. | 1 - 2 πηλίκοϲ - ~λύμπια l.CBb conlocent ante καὶ μετὰ ὄρθρου ἐ 4 prius καὶ om CB πότεροϲ AHuttmann, ποῖοϲ AL.CBh τὰϲ uncis inclusit LChlig, quia de genetivis partitivis tantummodo sermo est | πλαγίαϲ h, πλαγίωϲ C 6 Τρώων] τριῶν LCB, vide Adn. exeg. 7 ente ιυρίων add τόν .B ποτερον A. Αἰάντων] fol 56r L. Γ ιϲχυρω- τεροϲ 1 8 ἔτι, quo facile careas, om L. CB fortasse ex subsequenti ἐπ’ citum. est in A. β θ μῶν A. L, ὑμῶν A3CBb ῃ 10 oὁ om B οἴ κω] fol11~ A. αλλοϲ in ng A l αντωνυμια A. 10 -11 ϲύν ἄρθροιϲ om C 11 τιϲ τῶν αλλων in ng A β 12 μὴ om B ῇ 13 δεκτικα A 15 τίϲ -πῶϲ ὁ δραμών ἐνίκηϲεν om β 16 πότε] πῶϲ ὁ om A. πότε -παραγίνεται om h 17 ἡ τοιαότη ϲύντ. CB 18 prius καὶ om A. , add A2)

Τί οὖν οὐχὶ προϲεπηνέχθη ἐκεῖ πρὸϲ τοῦ Ἀριϲτάρχου,

Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι τὸν Ἀρίϲταρχον ἐκίνει τὸ ἔθιμον τοῦ ποιητοῦ, ὡϲ ϲυνήθωϲ [*](78 b) μὲν ἐλλείπει τοῖϲ ἄρθροιϲ, ϲυνάπτει δὲ μετὰ τὰ πύϲματα τὸν δαί ϲύνδεϲμον, «τίϲ δαί ἐϲτιν ὅδε ὅμιλοϲ»; {ex α 225 factum}

καὶ γὰρ ἐπ᾿ ἄλλων τὸ δέον ἦν παραδέξαϲθαι, καὶ τὸ ϲύνηθεϲ προὐκρίνετο· [*](Aaαvκ. β 128. Θed Aristarchum movit usus Homeri, qui εtticulos omittere solet et vocibus interrogativis amet δαί coniunctionem adiungere. res plsma facta est ex eliis caminum Homericorum exemplis, nbi δαί post vocem inter- rogativum Aristarchus inveniebat et scticulus deerat nec licebat iHlas litteras ita. interpretati, ut articulus inde eiceretur.) [*](Aauvκ. (ὲ 128. Alies quoque Aristerchns in constituenda lectione csr-) [*](rxsτ1ε. er Ans. sxsu. 18 κατὰ τὴν προειρημένην ϲύνταξιν, secundum ez quae de arucura artcui diximus. Lehre Ar. p. 360 . 18 τὸ δέον, quod phlo- spica taio reqmirt, Lehre Ar. 361. - 18 προὐκρίνετο. videtnx ὄπ’ Ἀριϲτἀρχου snbsndiendum esse, non Ἀρίϲταρχοϲ, col.167.10. 176.21. (de adv] 207,7. - 18-p 168,, 7 eE2 inτra 282,1 - 5 et de pron. 79,12. τὸ dκριβὲϲ τῆϲ ἀναγνέϲεωϲ) [*](Ans. εmr., moses. scs. is Al.Βb. 22 τν om C |κτημάτων] κτητόρων~ Hayser. κατὰ ϲύντ. τἡν τῶν κτημάτων est n c pcssessιeα lθ περι- λαμβάνων LCB μερικώτερον C β 7 καί κατά] fol 57r L. ( καὶ κατὰ τὸ τοι- οθτον ἄρα bδis scripta, sed semel inducta in L. τὸ om A , add A 8 pro τὸ A videtur τουτο scripsisse, corr A δ’ αἱ A. lαλων A, A fort. εληνων ὄρθρων A , quod rasura cffrectum ἄρθρον post ϲυνέξει poumt L ( *υνόsει CB 9 ὡϲ A L, 5ϲ Bb ῃ 10 ελειπει A. , corz A δᾶ] δὲ A β 11 sic mutatum exhibent locum dysseae A (quem Βekker iniuria ad- notat δαίϲ habere) et l.B. in b et versus integer legitur: τίϲ δαίϲ, τίϲ δαὶ 5ϲλοϲ ὅδ’ ἔπλετο β 12 δ] δὲ A B. vide scripturae discrepantiam in Lud- sichisna ed. dysseae | νηῦϲ A Lbδ, ναῦϲ CB 14 δᾶ] δὲ A. λιποντοϲ A. 14-15 τοῦ ἡ] τὸ ητα A, τὸ η Ϲ. post ἡ in L sequebantur duodecim fere litterae iam erasae β 16 καθιϲτηκει A. μὲν in ras A , A fort. ἡ scripserat δὲ om L. δαί om A b, add A et exhibent l.B 17 ἐπεδείκνυτο B 19 προὐκρίνετο] ἕτο in ras A, sc postea etiam duae litterae erasae)

Αἰτία δ᾿ ἐϲτὶν τοῦ τὰ πευϲτικὰ ἐπιρρήματα εὐπαράδεκτον ποιεῖϲθαι τὴν τῶν ἄρθρων ἐπένθεϲιν, καθὸ οὐκέτι τὰ ϲυνόντα πτωτικὰ πάντωϲ ἐν ἀγνοίᾳ ἐϲτίν. ἡ γὰρ ἐκ τῶν πυϲμάτων ἄγνοια ἐπιρρηματικὴ οὖϲα ἐπὶ τὰ ῥήματα φέρεται, εἴγε ὁ οὕτω λέγων ποῖοϲ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν, τὸν μὲν ἄνθρωπον ἀγνοεῖ, τὸ δὲ πρᾶγμα [*](79 b) κατέλαβεν, τὸ ὅτι ἐνίκηϲεν· ὁ δὲ οὕτω λέγων, ὅτι πῶϲ ὁ ἄνθρωποϲ ἐνίκηϲεν ὁμολογεῖ μὲν εἰδέναι τὸν ἄνθρωπον, τὴν δὲ γενομένην πρᾶξιν εἰϲ τὸ νικῆϲαι ἀγνοεῖ.

Ἑξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τῆϲ τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάξεωϲ. [*](c. XXXII) τάξεωϲ. Αὗται δὴ προταϲϲόμεναι τῶν κτητικῶϲ νοουμένων ὀνομάτων [*](minum Homericorum usum poetae praetulit nomae, quam scmiptores Attici sequnntur, velut 5 64 licsbδst ἐπίτειλαι pro imperstivο accipere et acue in εyllabδa sntepaenultims, sed mslebst grammaticus voci indere accentum infnitii.)) [*](Aaovκ. β 1ξθ. Ϲansa autem, οbo quam adverbia interrogativa dffciunt, ut articuli intoponi possint (inter interrogativum adverbium et sequens nomen), hec in re posita est, quod casuaMIa, quae interogativum smbsequuntu1, personam iam cognitam signitcant.) [*](Axuvν. β 1ξ1. lam dicendum est de pronominibδus possessivis, quae si sine ssticnlis proferuntur, sim indicent, pltres esse personas vel res quae posnidentur sin uμticnlum sssumnnt, unam tentum personam vel rem possideri.) [*](κατὰ αὐτὸ τὸ τοῦ ποιητοῦ ϲύνηθεϲ ἐξετάζεται. dξιοῦμεν γὰρ ἀπαρεμφάτωϲ. ἀνα- γινώϲκειν ἔτα δ’ ἄποινα δέχεϲθαι1 καὶ εἐπιτελαι3, οὐ προπαροξύνοντεϲ, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ πρόϲταξιν. Schol. A ad 5 64 (Aniston. 92 Hs ): ἡ διπλῆ, ὅτι τὸ ἐπιτεῖλαι ἀντὶ προϲτακτικοῦ κεῖται. et Hriedlaenderi schematologiae Aristarcheae 14. Schol. Londinensis in Dion. Thr. 455,6-9 Hg.: ϲυνήθεια, ὡϲ ἐπί τοῦ εΑθηναίῃ ἐπιτελοῖ3· ἀντὶ τοῦ προϲτακτικοῦ γὰρ τοῦ ἐπτειλον τὸ ἐπιτεῖλαι παρα- λαμβανόμενόν ἐϲτιν, ἔπειδὴ ἔχει ἔθοϲ ὁ ποιητὴϲ ἀπαρεμφάτοιϲ ἀντὶ προϲτακτικῶν χρϲθαι. EM se5,40.) [*](rxsrιm. xv Ans. exso. 2 προπαροξύνειν. subaudi ex sntecedentibδus ἦν ἐξfν. 8ὰ οὐκέτι πάντωϲ πάντωϲ οὐκέτ, Haudquaquαn amplius, sicut οὐ πἀντωϲ κ nuΒo modo.) [*](Ans. cmv, msca. sca. im AL.CBb. 1 δὲ] δᾶ L θαϲϲον] fol e7ν l. 2 προπαροξύνειν Lehre Arist. 361, προπαροξύνων codd. et edd. ἀλλ’ ἤν] ol 11v A | ἄλα om A. , add A β ante παρακειμένου add xo0 Al. Bb τοῦ om omnes praeter A. 1 B ἐκ τοῦ] οὐ τούτου Β β 6 δέχεϲθε C. A in ng: αποινα δεχεϲθαι β 8 παράθεϲιν L. | 10 εἴγε] εἰ B ὁ om L | λέγω A L 11 dνθρωποϲ om C τὸν] τό L, ν add ῃ 12 κατελαβεν τὸ ὅτι A et sine τὸ B, sine ν b κατελβετο ὅτι Al.0 1 18 γενοζμενην A. |14 post ἀγνοε spatium vacuum relictum in A L. 1B A in ng scr.λθ,capitis numerum ϲυν- τξεωϲ] fol 58~ L. 16 δὴ] η in ras A~, om voculam LCB προϲταϲϲομεναι A)

καὶ μᾶλλον τὸ ἑξῆϲ ἐϲτιν ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ. εἰ γὰρ προτεθείη μὲν τὸ ὄνομα, ἐπενεχθείη δὲ ἡ ἀντωνυμία, πάντωϲ καὶ τὸ τῆϲ ὑπάρξεωϲ ῥῆμα ἐπενεχθήϲεται, [*](86s) βεβαίωϲιν τῷ κτήτορι δηλοῦν, ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν, ὁ ἀγρὸϲ ἐμόϲ ἐϲτιν. εἰ μέντοι ἀναϲτραφείη ἡ ἀντωνυμία, ἡ ὑπόλοιποϲ χρῆϲιϲ τῶν ῥημάτων εὐπαράδεκτοϲ, ὁ ἐμὸϲ πατὴρ τρέχει, νικᾷ, ὑβρίζει, ὑβρίζεται· εἰ δὲ καὶ τῷ ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτι προϲθείημεν ἕτερον ἄρθρον, ἔχοι ἂν τὴν αὐτὴν ϲύνταξιν τῇ προειρημένῃ. οῦ μὲν πρώτου ὁ πατὴρ [*](80 b) ἐμόϲ ἐϲτιν, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ τρίτου ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφεῖ. ἢ δώϲει τιϲ οὖν, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ἑξῆϲ εἶναι ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὀϊϲθείϲ, ἢ ἑτέρου πρόϲθεϲιν ἄρθρου πρὸ τοῦ ἐμόϲ, πάλιν τοῦ δέ ὑπερβιβαζομένου, ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ.

Χρὴ δὲ γινώϲκειν ὡϲ ἡ ἀντωνυμικὴ ϲύνταξιϲ ἀρξαμένη ἀπαράδεκτόϲ [*](De articulo post nomen suum repetito, post attributum nomiais non repetendo.) ράδεκτόϲ ἐϲτιν δύο ἄρθρων, ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, ὁ ἐμὸϲ δοῦλοϲ· καθὼϲ [*](μμΑ ν. β 182. ustus autem verborum ordo is est, ut nomen cum artiedlo aommκ aοa antecedat, sequatur pronomen sine articulo, si verba ὑπάρξεωϲ snbiciunturq sin reφetendo elia verbe, antegreditur pronomen cum articulo, smccedit nomen sine articulo. restat tertia loquendi ratio, ut articulus praefgatur et nomini et eubsequent pronomini, quae eandem constructionem εἰ vim habet quam altera ratio itaque versuo Diadia 453 ita convertendus est in prosam orationem, ut aut ὁ δὲ ἐμὸϲ πατὴρ ὁϊϲείϲ dicatur aot 5 δὲ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ ὀϊϲθείϲ.) [*](Aaovκ. 183. 8i pronomen praemittitur nomini, velut si dicitur ὁ ἐμὸϲ ἀγρόϲ, feri non potest, ut alter articulos addatur, sed hoc ft, ubi nomen prae- mittitnxr pronomini. neque merus pleonasmus est ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ. nam ὁ δοῦλοϲ) [*](rssτκ. er Ans. exso. 3 εἶπομεν: 26, 22. 72, 1. 8-19 e2 de hoc loco Schoemenn smt. 65. - 17 ἔφαμεν: lin. Β. - 18 πρόϲθεϲιν pendet ex δώϲει. -- 19 πόλιν τοῦ δέ ὑπερβίη.: nam rursus trsicitur δέ post ὁ ex eo loco, quem in. vαεu Βomerico obtinet.) [*](Ans. cmv., mscs. scs. 1s A L. Bb. 1 A ng: εμοϲ οικετηϲ πληθοϲ ϲη- μαίνει (παρεμφαίνουϲι L 1 B καὶ λείπει] καλεῖται B ( A in ng o εμοϲ οικετηϲ μοναδικὸν 4 ὄρθρα B 7 αὐτίκα L. θ προϲτεθείη ACB, corr A 11 post πατὴρ rasura unius litterae, item post ἀγρὸϲ in L. 13 δεκτὸϲ] fol δ8ν l. β 14 τῷ] τὸ A post πατὴρ add ὁ Al. | ἐϲτι eicienda esse cen - euerunt etiam Lehre et Schoemann ἕτερον om L. | 1B τοῦ] οὖ B , 1λ 16 πρώτου ὁ ἐμὸϲ πατὴρ φιλοϲοφεῖ, τοῦ δὲ δευτέρου ὁ πατὴρ ἐμόϲ ἐϲτιν codd. et edd., emend. Βilgard (16 post πατὴρ exhibet ὁ A, post idem nomen erasa ena littera in L. 17 post τρίτου inserit ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ ἐϲτιν L, eadem verba post eubsequens φιλοϲοφε insermnt CBb ex εἰ factum sb L’ | ἔφη- μεν L β 18 πρόϲθεϲιν] πατρὸϲ θέϲιν A. Γπρὸ] πρὸϲ C 19 εμοϲ in ras A δὲ] 4ξ B γ 20 χρὴ] fol12z A. ~ άντωνυμιακὴ B)

Καὶ ἔνθεν τρία ἄρθρα παραλαμβάνεται κατὰ δύο ὀνομάτων κατὰ τὴν προειρημένην τήρηϲιν, ὁ φίλοϲ ὁ τοῦ ἀνθρώπου· διὰ μὲν τοῦ [*](87s) πρώτου οὐκ ἄλλοϲ ἢ ὁ προεγνωϲμένοϲ, διὰ δὲ τοῦ δευτέρου οὐκ ἄλλου ἢ τοῦ προγινωϲκομένου ἀνθρώπου, οὗ καὶ τὸ τρίτον ἐϲτὶν ἄρθρον. ἐν γοῦν τῷ ὁ πατὴρ ὁ τούτου οὐ προϲτίθεται τὸ τοῦ ἄρθρον, οὐδὲ ἐν τῷ ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, ἐπεί γε οὐ δύνανται αἱ τοιαῦται γενικαὶ ἀντωνυμιῶν δεικτικαὶ οὖϲαι ἄρθρον ἀναδέξαϲθαι, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν.) [*](81 b) [*](est servus ile dudum cognitus, non ulios ὁ ϲόϲ est servus tuus, domini dudmn noti, non alterius. ϲnec aliter intelegendnm est ὁ πατὴρ ὀ ἔμόϲ. nam sempeδ persona possessoris, quae pronomine possessivo designatur, in genetivο casu cogtstur.⟩) [*](Asovν. (β 184, Βinc accidere potest, ut etiam tres articuli duobus nomini- bus adiengentur, velut si loquimur ὁ φίλοϲ ὁ τοῦ ἀνθρώπου. verum ita tantum hoc licet, ut genetivus sit nominis slicnius, non pronominis. nam ὁ πατὴρ ὁ τοῦ ἐκείνου dici nequit.)) [*](rxsrκ. er μns. sxsο. l πρόκειται : θ0, 255. - ἐπεδείξαμεν: 61, 16. -- 8 εἶπομεν: 62,13 - 8-16 κ. τὴν προειρημ.τήήρηϲιν: secesndum ezm obsereatiomem quam modo ιndicaenus, ρesse ici ὁ δοῦλοϲ ὁ ἐμόϲ - 1λ ἐπεδείξαμεν: 57,23- 28.) [*](Ans. cmv., nscs. sem. im Al.CBb. 1 πρόκειται δὲ, ἡ] πρόκειται ἡ ἀπὸ L., πρόκειται ἡ Ϲ sed supra scriptum habet δὲ, πρόκειται ἡ δὲ B et bd, qui colon posuit post πρόκειται, comma ante καθὼϲ (πρόταξιϲ hlig, πραξιϲ A, τfξιϲ sed. τα in ras L, προκατάρξαϲα CBb δεικτικὴ L. β 2 ϲόϲ A LCB, ἐμόϲ b cum s. propter subsequentia scribendum videtur: ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ, ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ. A in ng ascripsit ὁ δοῦλοϲ ὁ ϲόϲ post ϲόϲ insermnt ὁ δοῦλοϲ ὀ ἐείνου ,βb 3 δηλούντων] fol 39r L. ante hoc verbum una vel dnae litterae erasae in A. τί om LB β 4 τῷ] τὸ A , corr E | ϲόϲ] ἐκείνου Cb εἰ B. sed hic supra scriptum habet ϲόϲ 4- 5 ὁ οὐκ ἄλου 5] ὅϲ οὐκ ἄλλου ν L. sed ϲ et alterum υ ab L), ὅϲ οὐκ ν dλλου CB 5 επεδειξαμεν A, ἀπεδείξαμεν l.ΟBb (nisi quod L απε in ras habet ab Lx) β 6-8 ὀμοίωϲ-πατὴρ μου huc traiecit Lhlig ab exitu paragraphi 134. HSchneider quoque iHic verba delenda censet, sed non hac traicienda d 8 τρία] δύο sed supra scriptum τρία Β. A III in ng ὅτι γ ἄρθρα παραλαμβανεται κατα β ονοματα κατὰ δύο A b, μετὰ δόo L. CB, sed L. με in ras | 10 A in ng o φιλΕo του ἀνθρώπου β 11 5 ὁ προεγνωϲμένοϲ om A L, add L. exhibent CBb ante posterius οὐκ inserit ὁ Schoemann 12 ἀνθρώπου ex ὄρθρου factum ab L |13 τφ] τὸ A. , corr post πατὴρ duae litterae erasae in A. Γπροϲτεθήϲεται L. | Α in ng: ὅτι τὸ τούτου καί εκεινου απροϲληπτα εϲτ του του ὄρθρου ωϲ δεικτικα ὄτα τοῦ] τὸ A. , corz A 14 γε] περ LB 1 15 δεικτικαὶ om L, add L ὄρθρα B παραδέξαϲθαι LB ἀπεδείξαμεν L. Bb, sed L. prius α habet in ras)

Μὴ ποραλελείφθω δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ τὰ ἐπιτρέχοντα πτωτικὰ τὴν τῶν προϲηγορικῶν θέϲιν, προϲλαμβάνοντα κατ᾿ ἀρχὴν τοῦ λόγου ἄρθρον, ἐμποδίζει τὴν τοῦ ἑτέρου ἄρθρου παρείϲδυϲιν. οἷόν τε γάρ ἐϲτιν φάναι ὁ ἄνθρωποϲ ὁ ἀγαθόϲ, οὐ μὴν ὁ ἀγαθὸϲ ὁ ἄνθρωποϲ· ὁ δοῦλοϲ ὁ ἐμόϲ, οὐ μὴν ὁ ἐμὸϲ ὁ δοῦλοϲ· ὁ παῖϲ ὁ γράψαϲ, οὐ μὴν ὁ γράψαϲ ὁ παῖϲ. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι αἰτία ἐϲτὶν τοιαύτη. ἐπεὶ γὰρ τὰ ἐπιθετικώτερον ἀκουόμενα φέρεται ἐπὶ τὰ ὑποκείμενα. οὐ μὴν τὰ ὑποκείμενα πάντωϲ ἐπὶ τὰ ἐπιθετικά, εἴγε τὸ ἄνθρωποϲ οὐκ ἐπιζητεῖ τὸ λόγιοϲ, τό γε μὴν λόγιοϲ τὸ ἄνθρωποϲ, ϲυμβαίνει καὶ τὴν ϲυνοῦϲαν ἀναφορὰν ἐν τῷ ὁ λόγιοϲ ϲυμφέρεϲθαι ἐπὶ τὸ ἄνθρωποϲ, καὶ ὡϲ οὐκ [*](88s) ἔϲτι προϲθεῖναι μετὰ τὸ λόγιοϲ τὸ αὐτὸ ἐπιθετικὸν λόγιοϲ, οὕτωϲ οὐδὲ μετὰ τὸ ὁ ἐν τῷ ὁ λόγιοϲ ἄνθρωποϲ ἕτερον ἄρθρον προανενήνεκται γὰρ διὰ τοῦ ϲυνόντοϲ ἐπιθέτου.