De constructione

Οὐκ ἔϲτι μέντοι παρέλκον ἐν ταῖϲ τοιαύταιϲ ϲυντάξεϲιν ἀποδεῖξαι, [*](33 b c. IX.) ὅτι τὰ οὕτω παρατιθέμενα τοῖϲ ῥήμαϲιν ἄρθρα οὐκ ἐπιρρήματά ἐϲτιν. ἐπεὶ γοῦν οὐκ ἀπίθανοϲ ὁ λόγοϲ παρυφίϲταται τοῦ μὴ τάχα τὰ ἄρθρα τὰ τοιαῦτα ἀρθρικῶϲ νοεῖϲθαι, ἐπιρρηματικῶϲ δέ, φέρε διαλαβεῖν καὶ περὶ τοῦ τοιούτου.

«Ἡ κατὰ τὸ οὐδέτερον θέϲιϲ ϲυνεχέϲτερον, πρὸ τῶν ῥημάτων τιθεμένη, ἐπιρρηματικῶϲ ἀκούεται ἤπερ ὀνοματικῶϲ, εἰ οὕτωϲ ἀποφαινοίμεθα, ταχὺ παρεγένου,

Ἀλλ᾿ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτο φάναι, ὅτι τὰ ϲυντάξεωϲ ἐπρρηματικῆϲ τυχόντα πτωτικά, τὸν τόπον ἀπενεγκάμενα τοῦ ἐπιρρήματοϲ, ἄκλιτα καθίϲταται, μιμούμενα τὸ μοναδικὸν τῶν ἐπιρρημάτων. φέρε γὰρ οὕτω φάναι ἐπ’ ὀνοματικῆϲ ϲυντάξεωϲ, ταχὺ ἐλθὸν παιδίον ὤνηϲεν [*](34 b) ἡμᾶϲ, ταχέοϲ ἐλθόντοϲ παιδίου ὠφελήθημεν, κἀπὶ τῶν ἑξῆϲ πτώϲεων, ϲυμπαραλαμβανομένηϲ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ, ἡνίκα ἐπιρρηματικῶϲ καθ᾿ ἕνα ϲχηματιϲμὸν λέγομεν ταχὺ ἐλθὸν παιδίον, ταχὺ ἐλθόντοϲ παιδίου, ταχὺ ἐλθόντι παιδίῳ. εἰ δὲ τοῦτο ἀληθέϲ, ἔδει τὸ ἄρθρον, εἴπερ ἐπιρρηματικῶϲ παρέκειτο, ἄκλιτον καθίϲταϲθαι· νυνὶ δὲ κλίνεται, καὶ κλιθὲν ἀμετάϲτατόν ἐϲτι τῆϲ ϲυντάξεωϲ. καὶ [*](Asαvκ. β Βξ. At contra haec dicendum est, omnia casualis quae adverbialiter construuntur, postquam locum adverbii οccupaerunt, indeclinabilia. ider. srrticulus vero cum infnitivο conionctus fecitur unde apparet non tam. pro adverbio sriculum esse habendum, qui infnitivis aefgtur, quam infniivοs pro nomimbous modorum verbosliεm.) [*](rssnx er Anx.sxso. λ de τριγένεια et τριγενήϲ nominum vi egit HSehδneidee comm. 24seq: τριγένεια βlerumque eis vοcibδus ccribuitur ab Apollonio, quae dinglla tria gemra diveatis notant terminstiom bδus minos accurate eis quoque, quae omo εfStu masculinum femninumque genus, alto nenαum ethibδent. - 8 τὸ μοναδικόν bic idem est stque τὸ κλιτον, ἡ ἀκμιϲία, τὸ μονοϲχημάτιϲτον. exE2 Βka D 12 et de sio μοναδικόϲ nominis uem HtSchnsideri comm. 34. - 11 νίκα. vide Adn. crit. - 12 καθ’ ἔνα ϲχηματιϲμόν ~ ese εΒa fexieme, ut 201,25. 289.22. 337,13. de adv.120,16 15 ιλιθὲν ἀμετάϲτατὸν ἔϲτι τfϲ ϲυν- τdξεωϲ. eeculs8 cmm id ssεo coniunctus si deeinαtus e8, αmonr mequt4, cum. omittere saepe possimus τό vοeem infnitivο praefxam.) [*](μns. mr, mscs. scs. m l. Bb. 1 τῆϲ om b Γ τριγενείαϲ] rec. m. in εuprs τρι scipsit πρὸ B 2 δεν CBb 3 δεν l. Bb λέγειν ταχέωϲ om lB, add Porms 1 Β ἐκφοράν Θophinnns b, ἀναφοράν l.B 6 τοιοῦτον Bb 1 7 τόπον] Helker: mdlim τύπον. vide A gum. 1 8 δικὸν τῶν ἔπρρη- μάτων em L, add in fne paginae L φέρε fϲl 24ε L 1 1θ ταχέωϲ B 11 ιυντάξεωϲ τῆϲδεοϲηϲ Bb β 11 - 12snteἡνίκα pmctum,an eκαθ’να comma habent editiones εἰ post ἡνίκα inserunt δὲ, qua mutatione hsudquaquan opo8 est: ἡνκα hic ex temporali signifcatione trsmeiit in adversativam, sicut latinum cx, gmmsnieum cMhεemd 1 12 λέγομεν om L, add L post λέγομεν add οἰον b, eale λέγομεν B ταχὺ ἐλθὸν παιδίον om L, pro ἐλθὸν B exhibet ἐλθόντι βro posteriore ταχὺ Β habet ταχέωϲ β 1ξ ταχὺ ἐλθόντι πάιδίψ om Β β 5 pro ἀμετάϲτατον AHutmmn ci. ἀμετάληπτον, quod idem volere vult atque ἀμέτοχον. ede Adn. exsg. β ὲ-p 48, 6 καὶ φαίνεται -προαπεδείξαμεν verba eicit AΒntt- mmnm, quia intehegi nequeant εἰ quoniam bis hic remiittamur ad 1,10, quem. ponifionem ipsm quoque spuriam censet)

Κἀκεῖνο δὲ προϲθετέον, ὡϲ τὰ ὀνοματικὰ ἐπιρρηματικῶϲ νοούμενα τῇ ἐξ αὐτῶν παραθέϲει εἰϲ τὴν ὀνοματικὴν ὑποϲτρέφει ϲύνταξιν. τὸ γὰρ ταχὺ ἐλθὸν παιδίον δυνάμενον ἀκούεϲθαι [*](40s) ταχέωϲ ἐλθὸν παιδίον, προϲλαβὸν τὸ ἄρθρον ἀποβάλλει τὴν ἐπιρρηματικὴν ϲύνταξιν, τὸ ταχὺ ἐλθὸν παιδίον ὦφέληϲεν ἡμᾶϲ· καὶ εἰ τῷ εὐρὺ ῥέει προϲθείη τιϲ τὸ ἄρθρον, φήϲαϲ τὸ εὐρὺ ῥέει, ὄνομα ποιήϲειεν ἂν τὸ εὐρύ. πῶϲ οὖν οὐ βίαιον τὸ ποιοῦν μόριον τὰϲ ἐπιρρηματικὰϲ ὀνοματικὰϲ ϲυντάξειϲ εἰϲ ἐπιρρηματικὰϲ ϲυντάξειϲ παραλαμβάνειν;

Πᾶϲα γενικὴ παντὸϲ ὀνόματοϲ ἐπιμεριζομένη πάντωϲ ϲυνέχε [*](De genetivo partitivo apposttionem articvli poscente.) τὸ ἄρθρον. ἐκκείϲθω δὲ ὑποδείγματα, τῶν ἀνθρώπων οἱ μέν εἰϲιν Ἕλληνεϲ, οἱ δὲ βάρβαροι· τῶν Αἰάντων ὁ μὲν ἐπικαλεῖται Τελαμώνιοϲ, ὁ δὲ Λοκρόϲ· τῶν ἀδελφῶν μου ὁ μὲν ῥήτωρ ἐϲτίν, ὁ δὲ ἕτεροϲ γραμματικόϲ. καὶ ἐφ᾿ ἑνικῶν τῶν δυναμένων τμῆϲιν ἀναδέξαϲθαι, ὡϲ ἐπὶ τοῦ χρυϲοῦ, ἀργύρου, τῶν οὕτω παραλαμβανομένων. φημὶ δὲ ἐπιμεριζομένων, ἐπεὶ οἷόν τε γενικὴν οὐ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεχομένην καὶ χωρὶϲ ἄρθρων λέγεϲθαι, ἀνθρώπων ἀκούω, φίλων προνοοῦμαι, οὐ μὴν φίλων ὃϲ μὲν ἀγαθόϲ ἐϲτιν, ὃϲ δὲ πονηρόϲ· πάντωϲ γὰρ ϲὺν τῷ ἄρθρῳ. οὐ μόνον οὖν ἐπ’ ἐκείνων ἡ πτῶϲιϲ ἐνηλλάγη,

Ἔχει δὲ τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀπολογίαν ταύτην. τὰ ἐπιμεριζόμενα ἐκ προϋφεϲτῶτόϲ ἐϲτι πλήθουϲ, ἐν γνώϲει παραλαμβανομένου, εἴγε τὸ μέροϲ τῶν πρόϲ τι καθέϲτηκε καὶ ἔχει πρὸϲ τὸ ὅλον τὴν ἀπόταϲιν. ἀνάγκη οὖν ἐϲτι προϲγίνεϲθαι τὸ ἄρθρον τῷ ἐμπεριληπτικῷ τοῦ μέρουϲ, [*](36 b) ἵνα τὴν προϋφεϲτῶϲαν γνῶϲιν δηλώϲῃ

Ἔϲτι δὲ καὶ ἐκ παρεπομένου παραϲτῆϲαι ὡϲ τὰ καλούμενα πληθυντικά, ἀδιάκριτα ὄντα τοῦ ἀριθμοῦ, προϲδιακρίνεται οὐ μόνον κατὰ τὴν πρόϲθεϲιν τῶν ἀριθμῶν (φέρε γὰρ οὕτω φάναι, φίλων πέντε ἐλθόντων, φίλων δέκα ἐλθόντων), ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν, καὶ εἰ μὴ κυρίῳ ἀριθμῷ, ἀλλ᾿ οὖν γε τῷ ἐπ᾿ ἔλαττον ἐξαριθμουμένῳ· εἰ γὰρ τὰ ἐπιμεριζόμενα ἐλάττονά εἰϲι τῶν ὅλων, προφανὲϲ ὅτι τὸ τῶν φίλων πλέον καθέϲτηκε τοῦ οἱ μέν εἰϲιν ἀγαθοί, οἱ δὲ φαῦλοι. εἰ γοῦν πάλιν τὰ τῆϲ ϲυντάξεώϲ τιϲ ἀφέλοι, οὐ μᾶλλον τὸ φαῦλοι ἔλαττόν ἐϲτι τοῦ φίλων ἤπερ τὸ ἐναντίον.

Προφανῶν οὐϲῶν τῶν τοιούτων ϲυντάξεων οἰήϲονταί τινεϲ, [*](Quam vim in syntacticis quoque quaestionibus praeter usum et paradosim habeant ratio et analogia.) [*](42s) κἂν μὴ παραλάβωϲι τὸν λόγον, διαϲῴζειν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ. οὗτοι ὅμοιόν τι πείϲονται τοῖϲ ἐκ τριβῆϲ τὰ ϲχήματα τῶν λέξεων παρειληφόϲιν, οὐ μὴν ἐκ δυνάμεωϲ τῶν κατὰ παράδοϲιν τῶν Ἑλλήνων καὶ τῆϲ ϲυμπαρεπομένηϲ ἐν αὐτοῖϲ ἀναλογίαϲ· οἷϲ παρακολουθεῖ τὸ εἰ διαμάρτοιεν ἔν τινι ϲχήματι μὴ δύναϲθαι διορθοῦν τὸ ἁμάρτημα διὰ τὴν παρακολουθοῦϲαν αὐτοῖϲ ἀπειρίαν. καθάπερ οὖν πάμπολλόϲ ἐϲτιν ἡ εὐχρηϲτία τῆϲ κατὰ τὸν Ἑλληνιϲμὸν παραδόϲεωϲ, κατορθοῦϲα μὲν τὴν [*](37 b) τῶν ποιημάτων ἀνάγνωϲιν τήν τε ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίαν, καὶ ἔτι ἐπικρίνουϲα τὴν παρὰ τοῖϲ ἀρχαίοιϲ θέϲιν τῶν ὀνομάτων, τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ ἡ προκειμένη ζήτηϲιϲ τῆϲ καταλληλότητοϲ τὰ ὁπωϲδήποτε διαπεϲόντα ἐν λόγῳ κατορθώϲει.

Ἤδη μέντοι καί τινα τῶν κατὰ παράδοϲιν οὐ διεϲταλμένην ἔχει τὴν προφοράν, τῶν μὲν διϲταζόντων εἰ τὸ εἴρηκαϲ Ἑλληνικὸν ἤπερ τὸ εἴρηκεϲ διὰ τοῦ ε, ἢ ὥϲ τινεϲ ἀποφαίνονται, [*](Aaαvε. β θθ. Ϲum hee constructiones ylnae stque apuἀtae sint, putabunt nonnuli οpns sibi non esse eeαum cannae ac rutenis cognitionem. st hi patientur idem atque qni ex usa tantum formas vοcnm accipiunt nec norunt vm quae posita est in psradosi et ansogis. ut paradosis perutlis est ad emondandas poematum lectiones pravas, ad corrigendam senonem cofdianum, ad iudieendum usum nominum qu apud veteres invenituα, sic eliam inquisitio nosmαa εyntactica cormiget, quae vitiosa sunt in οrsfSone (in verborum constructione).) [*](Aaαvx β 61. Sant autem quae non diiudicentur ex paradosi, cum dubitetux e.g. urum εἴρηκαϲ nn εἰρηκεϲ, urum Ἑρμεῖ an Ἑρμῇ dicendum sit, ubi ratione εἰ anlogia rmmovebδuntur ifioss. iem hoc locum hsbδsbδit in ea quoque quam.) [*](τssrκ. xv Ans. exse. 4 ad δυνάμεωϲ Hekker confert 117,2. ad τῶν κατὰ παράδοϲιν τῶν ληνῶν cfr comm. HSchneidemi 119 ad 94,16: παράδοϲιϲ est εugαta libroεm mesore, χe qκαs srptorum cessuetado cogmoscfer. - 8 Ad τν ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίαν - τὴν χρῆϲιν τοῦ βίου cfr de coni. 252.30. Herοd. π. μον. λέξ.p25 10.29,4 ( 931,24.985.8Lte). Sext.Emp.adv rammaticosp61.15B. τὰϲ ἀνὰ χεῖρα τῶν ἰδιωτῶν καὶ ἀνεπιϲτημόνων ὀμλίαϲ, εἰ 643,6: ἐν ταϲ ἀνὰ χεῖρα ὁμιλίαιϲ. HSchneideri comm. p45 ad 23,18. - 11 διαπεϲότα - ἡμαρτημένα. ἐν λόγῳ idεtnx cum διαπεϲόντα iumgemdum esse (ide Argum.) Eayser iengit enm sobsequenfbous: rateme cωrge5, sient 200.25 et 208.20 idem velet stque ra- tieaabHr. - 14 ad ερηκεϲ cfr infra 1,12 ἔγραψαϲ ἢ ἔγραψεϲ εἰ Ϲhoerob. in Theodos. 82 16-88,5Hig. (557,32seqq.Θ.), ubi demonsxster, cur dicen- dum fit τέτυφαϲ et ἔτυψαϲ neque vero τέτυφεϲ sut ἔτυψεϲ.) [*](Ans. cαx, mscs. ss. m l.CBb. 1 mle οὐϲῶν add oῦν B 2 οὕτω B 3 aείϲοντάι] fol 26ε L. β B εἰϲπερ ἀκολουθε C διαμάρτοιεν ἕν τινι bd cum Pαrtο, διαμάρτοιεν ἔν τε L, διαμάρτοιέν τι C, διαμάρτοι ἔν τινι B β 7 πάμπολλόϲ 8b, aaμπϲlλὴ L e 10s.15 11.10. nIs.21 1 9 χέρα LBb, χεραϲ 7 β 116 τϲϲ ἀρχαίοιϲ CΒb, τῶν ἀρχαίων L, quod dubitsmns an propter sueto- riatem codicis praeferendum sit. cfr de adv.186,9, nbi A τῶν οὕτωϲ εἰρημένων παρ’ αὐτοῦ exhibet β 11 τὰ] τὸν B 13 -14 μέντοι καί τινα τῶν κατὰ τπν προφοράν L omisnis παράδοϲιν -ἔχει, L indmit τοι καί τινα τῶν κατὰ τπν εἰ epra καί τινα scripsit εἰϲ δὲ( L in ng scr., quae CBb exhibent, καί τινα τῶν κατὰ παράδοϲιν οὐ διεϲταλμένην ἔχει τὴν προφοράν β 1ξ μὲν] μέντοι BB β 14 περ] επερ C)

Εἴ ποτε ποιητικὴ ἄδεια ἐξαιτουμένη τὸ καὶ πλεονάζειν καὶ ἐλλείπειν παραλείποι τι τῶν τοιούτων, τὸ ἀντιπαραπεπηγμένον τοῦ λόγου παραϲτήϲει καὶ τὸ λεῖπον καὶ τὸ πλεονάζον φέρε γὰρ πάντα τὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεώϲ τινα παραλαμβάνειν, [*](nunc tractamus de scticulo observatione. omnis enim dubitatio quae hic οxixi potest tolletur et quod contra legem syntacticam dictum est removebitur adhibita ratione, sicut demonstravimus non omni genetivo addendum essesrticulum, sed partitivο.) [*](Aαvκ. β θ2. 8i poetae, quibus et omittere et ex abundanti addere licet, aliquid huiosmodi abnorme dicunt, frma rationis lex indicabit et ellipsim et pleonasmum. sic etiam eis locis Homericis, quibus dλλοϲ usurpatux, perutilis est ratio, quae, quod deest, supplet nec ex abundanti quicquam addit, nbi additamento opus non est. nec demonstrari putabδimus quod verum est, si acquiescimus in ~enodoti lectionibus, aut addentes aut omittentes articulum, ubi lle addidit omisitve. sed praetermittamus haec, quae ipsa supervacanea sunt nec faciunt, ut res eruentur et reete tradantur.) [*](rssrm. er Ans. exso. 1 ad Ἐρμε eE Psendoherod. A0 III 251, 23: ἁμαρτά- νουϲιν οἱ λέγοντεϲ . . . Ἐρμοῦϲ . . . καὶ Ἑρμῆ τὴν αἰτιατικήν. 2 urbis ἡ τοῦ λόγου ϲυνέχεια videtur perpetuitas rationis et analogiae sigmffcari, quae velent in vocum et formis et const uctionibus. ad κακίᾳ clx 198,6. - B - 6 Sλλωϲ τε. vide Adn. crit. 6 ἐδείξαμεν: 35,11.) [*](Ans. ent., moses. scs. is l.CBBb. 1 ἐρμεῖ L , εἰ in η mutavit l. |διὰ διφθόγγου om L, supra add L ἀπαιτοῦντοϲ Bb B 2 ϲυνέχεια] Portus per- peram ci. ϲυνήθεια. vide Adn. ex. παρατρέψει LCΒ, παρατρίψει b cum s, sed in adn.Βekker praetulit παρατρέψει conl.167,3 β Β τι] fol2όε L. καπ Bb 4 τηρήϲεωϲ] Eayeer exspectat ζητήϲεωϲ, sed cvr 70.1. 80,19. 128,16. 130, 7. 312,8. 10 ἐγγινόμενα B 1 5 ἄλλωϲ τε corrigendum videtur in καθὼϲ vel. καθώϲ γε. vide Argum. β u ἡ L, eί LBb, qui εἰ δὲ ἐν τῇ προκ.ϲυντάξει cum subsequentibus coniungunt B 8 ε ποτε L, 5 ποτε L, εἰποι τιϲ B, εποι τιϲ ὅτι b cum et Porto; ante εἴ in L. rasnrs rium vel quattuor litteraxum est, in qua Eaibel sibi videbatur conspicere aliquam formam verbi φημί, certe initio φ litteram. Dronke l 599, qui cum Bb εἰ δὲ ἐν τῇ προκ. ϲυντ. legit, ε ποτε putat in μήποτε corrigendum esse ἐξαιτουμένη Lb (eum et Soph.), ἐξαρτουμένη CB. post perticipium add ποι Bb τὸ καὶ om B 1 8 - πλεο- νάζειν καὶ ἐλλείπειν] haec verba Dronke Il 598 traicienda esse dicit ex con- stanti Apollonii consuetudine, quam ubique servatam esse in A codice. st vide 142,27. 143,2 β 8 παραλείποι L, παραλίποι Ϲ, om H, καί παραλείαειν b cum et. Sophisno l 16-11 Schoemann post ϲυντάξεωϲ inseri vult παραδείγματα vel ὑποδείγματα at videtnx παραδείγματα potina pro πάντα τὰ ponmndum esse, quae et per ss inepta sant neque concinunt cum καὶ ἐπ’ dλλων πλείϲτων 38,8q τινὰ hac mutatione probδata melius erit pro plurali hebere quam pro singuari)

Πάντοτε οὖν τὸ ἄλλοι ϲυνέξει τὸ ἄρθρον, ἡνίκα τοῦ κατηγορουμένου [*](44s) πλήθουϲ ὅλου ἐϲτὶν ἐμπεριληπτικὸν τήν τε διαίρεϲιν πάλιν μερικὴν ποιεῖται· οὐ γὰρ τῇδε ἔχον οὐ πάντωϲ ἔξει καὶ τὸ ἄρθρον Aaovν. β 6ξ. Romni dλλοι ariculus sddemdus est, ubicumque univαsum [*](numerum earum personaαum vel reαum, de quibδns sermo est, comprehendimus et ab hoc disiungimus adiquam partem , vllnt si dicimus οἴ ὅλοι Ἕλληνεϲ δα-) [*](aasrm. er Ans. exzo. θ οὐ πλεονάζων οὐκ ἐῶν πλεονζειν Eayser.— 13 Schol. A ad B1 (Ariston. 56Ht). ὅτι ζηνόδοτοϲ γράφει ὦλλοι. ὀ δὲ ποιητὴϲ ἀϲυνάρθρωϲ ἐκφέρει. 1826 E~ 87,19 et EM e8,52 ὄλλοϲ ἀϲύναρθρόν ἐϲτι ϲύναρθρον; ποτὲ μὲν ἀϲύναρθρον, ποτὲ δὲ ϲύναρθρον. ἡνίκα τοῦ κατηγορουμένου aλήθουϲ ὅλον (ἴossisnns EB ὅλου) ἐϲτὶν ἐμπεριληπτικόν, τὴν τε διαίρεϲιν μερικὴν ποιeται, ἑξει καὶ τὸ ἄρθρον παραλαμβανόμενον ὅτε δὲ ἀόριϲτόν ἐϲτιν, τότε ἐμπο- δίζει καὶ τὰϲ τῶν ἄρθρων παρεμπτώϲειϲ. Apollonius ita loquitur, amquam λλοι vοcε, si arfictuspraemittitur, fat, ut comprehendatur universitas persona- rum efnsdem gmneris et sb universitate pars separetur. ϲὰ inὰa 40.13 - 18 ad κατηγορουμένου - de uo dicιtεr ez 201, 4 et 5. - 26 οὐ πάντωϲ - neqτaq an, ut 39,27. e8,20.de pron. 20,15. 28.18 aHihS.) [*](Ans. cur, mscs. scs. 1s L.ΟBb. 1 dλλοιϲι L. β 6 post ἄλλοι add παυρότεροι LB 1 7 ίνδάlλετάι] ἱν L in ras 8 post πότερον add o5ν B τό L, L παραθέϲει I, παράθεϲιϲ L5. e22 ad dadivun 77,28. 141.20. 228,24 1 8 ἐντελὴ Soph. et Beker in adn., ἐντελϲ l.B οὐχ] fϲl 27ν l. 13 δλλοι L in Ϲ ὦλλοι, sed ω in res, in ng αλλοι β 14 o om B 16 dλλοιϲι L. 17 πραγμότων] ποιημάτων ci. EgenclΕ . ede Argum. i 18 ia περὶ τὸ0 λλοι inscriptum rmbr. (υνέξει Lb, ϲυνάξει CB. er 35,2. 40.28. 77,25. 175,28 β 18 ὅλου b cum ng et Sophinno, ὅλον LB atque Etymologica Θndismum et Magnum excepto uno Magni codice. sed ratio poscit genetivum 20 ποιε B)

Ταύτῃ οὖν τῇ ἐφόδῳ διακρινοῦμεν καὶ τὰ παρὰ τοῖϲ ποιηταῖϲ. ἐμπεριληπτικὸν καθεϲτὼϲ θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὸ ἄλλοι καὶ ἐπιμεριζόμενον εἰϲ τὸν Δία ἀπαιτήϲει τὸ ἄρθρον· οὐ μὴν τὸ [*](45s) [*](ϲὐνουϲι λ2c eim uaieersus ~raecorum popius comprehemdiur, οἴ δὲ Αἰολεῖϲ φmιλοῦϲι λεc separata est Aedca stps a5 coeris Graees. Ιbi vero non de omdbus aliis personis vel rebus eiusdem generis loquimu , ibi ἄλλοι sine uticulo dicendum est.) [*](Axovκ β 64. Hac via ac ratione etiam poetarum usum recte iudicabimns et intellegemus, ubδi articulus apud Homerum ad ἄλλοι supplendas sit, ubi non supplendas.) [*](rxsrm xv Ans. xxo. θ γέγονε abiectum est τὸ ἄλλοι ut supra in ἐϲτίν ἐμπεριληπτικόν. - ὑποτεμνομένων. sicat supra Aeolica stu ps appellatur τμῆμx τῶν ἘἘλλήνων, ita hic Dorica ὑποτέμνεται, subdiεidtr, ac separantux ab eris Dotibus Lacones. cf ὑποτομὴ sεbdiεiso 103, 3. - 7 et 1B ἔφοδον et ἐφόδῳ. cfrAdn exeg.ad p41,18 huius ed. - 10-11 ἕλοι μὲν γὰρ -προϲαφαιρ.ex γὰρ conienctione colligere possis, hoc exemplum abo Apollonio non esse fetum, sed ex aliquo scriptore depromptum. - 16 - 17 ἐμπεριληπτικὸν -τὸ ἄρθρον referenda. sunt ad B1. 2: ἄΙλοι μέν ῥα θεοί τε καί ἀνέρεϲ ἱπποκορυϲταὶ εὕδον παννύχιοι, ία δ’ οὐκ ἔχε νήδυμοϲ nνοϲ. quod οἴ dλλοι comprehendere dicitux omne deos) [*](Ans. omr., mscs. scs. im l. Bb 1 post παρολαμβανόμενον intercidisse vi- entur quae infra 46,24-26 alieno loco leguntur 1 B ante μόνον add μέντοι L μόνον Βb, μόνοι L β 4 prius οἴ om BB 1 τηροῦϲι] τρέπουϲι B β 6 ἐμπεριληπτι- κὸν LBb, ἐμπεριεκτικὸν (πλήθουϲ] fol 28 L. τῶν] τοῦ ῦC teste Βekλero, τὸ teste ~uttentagio 7 προϲοῦϲαν CB β 8 ἀνθρξποιϲ ἄλλοιϲ C β 8 ἔμπερι- ληπτικὸν LϹ, περιληπτικὸν Hb ) 11 ἐνθάδε om B 13 ἀϲόνδετοϲ LB, sed , induxit δετὸϲ et superscr. τακτὸϲ, ἀϲύνετοϲ corr SSophisnus, receperunt sb. er 25.15.41.2. 77.1s.s7.25 15 oὕν L, γοῦν 8h *α hig, τὸ codd. et edd. ( τοϲ ποιητεϲ L, ποιηταϲ ϹB, τῷ ποιητῇ ci. Soph. εἰ receperunt sb, quae editiones post ποιητῇ non disfinguunt β 1θ ἐμπεριληπτικὸν L, ἐμπεριε~τικὸν Bb (καθεϲτὼϲ L.Ϲ, καθεϲτὸϲ Bb | post ἀνθρώπων comma, post ἄλοι colon habet b 17 ἐὸν δία L., ίδίᾳ B, τὸν b)

Ἔτι πᾶϲα δοτικὴ ἐπιθετικοῦ ὀνόματοϲ κατ᾿ ἐπιϲταλτικὴν ϲύνταξινc.[*](c. XII. 46s) ϲυνέχει τὸ ἄρθρον, Διονύϲιοϲ Τρύφωνι τῷ ἀγαθωτάτῳ [*](41 b) χαίρειν, τῷ τιμιωτάτῳ· ἀϲύνετον γὰρ τὸ δίχα τοῦ ἄρθρου λεγόμενον. ἔχει δὲ λόγον ἡ ϲυνέχεια τοῦ ἄρθρου τοιοῦτον. ἐν τοῖϲ κυρίοιϲ ὀνόμαϲι παρεμπίπτει ἡ ὁμωνυμία, ἧϲ τὸ ἀμφίβολον οὐκ ἀπολύεται δίχα τῆϲ ἐπιτρεχούϲηϲ τὰ ὀνόματα ἐπιθετικῆϲ προϲθέϲεωϲ, ὥϲ φαμεν Τρύφων ὁ γραμματικόϲ, Δίων ὁ φιλόϲοφοϲ, ἢ κατ᾿ ἐθνικὴν ϲύνταξιν Ἀπολλόδωροϲ ὁ Ἀθηναῖοϲ, Ἀπολλόδωροϲ ὁ Κυρηναῖοϲ· καὶ οὕτω τὰ κύρια ὑπεκλύεται τῆϲ εἰϲ πλείονα πρόϲωπα ϲυντεινούϲηϲ ἐννοίαϲ. διὸ καὶ τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει ταὐτὸν ἐνεχώρηϲεν. (ἔνθεν καὶ ὁ Μενέλαοϲ μεταπεμπόμενοϲ [*](Aaev. β θΒ. Semper acticulum hebent epitheta dativis nonnum pro- priorum subiuncta in epistolerum inscriptionibus, cuius usne haec est cause. nominibus propriis adiciuntor saepissime epitheta, ut ambiguitas ex homonymia orta evitent. quam ob causam in his inscriptionibus quoque epitheta usurpsm- tur (ob eandem, ob quam Menelaus apud Homerum Aiaeem arcensi iubδet appellationibδna elamonii et fortis adisctis, alioque iliadis loco idem Aiax magni cognomine disfingmitux ab ilci Βlio). accedit, quod inscriptiones epistolarum quasi poscunt epitheta ornantis. lam vero ilud quoque apparet, epitheta ipsa ad plures personas vel res referri posse. ideo his epithetis epistolaribδns additus est axticulus, quippe qui relationem singularem signifcare pρossit.) [*](rssnm. r Ans. xxκο. I καθὸ -ἀρχήν, quia ~eppiter εegmum occupαe44, omnes ei oboedust. - 4 ad ἀγαθωτάτῳ cfr Lobeck Phryn. 23. - B ἀϲύνε- τον. cfr Adn. exeg.ad 37, 7 huius ed. θ ϲυνέχεια τοῦ ἄρθρου ὅτι ἡ δοτικ ϲυνέχει τὸ ὄρθρον. 6 - 7 (ν τοῖϲ κυρίοιϲ -ὁμωνυμία. eft de pron. 10,12 ταῦτα (scil τὰ κύρια) ὑπὸ τῆϲ ὁμωνυμίαϲ πολλάκιϲ ἀμφιβάλλεται. παρεμπίπτειν hic interveniendi vim habet: impedit enim homonymia saepe, quominus certo inteHlegamus, quemnam dicat is qui nomine ufitu. - 8 ἐπιτρεχούϲηϲ cum accu- safivο ut 81.6. 245.25. - ϲυντεινούϲηϲ. vide Adn exeg. ad 40,17 hoins ed. - 8—9 ad Τρύφων ὁ γραμματικόϲ cfr 20,2 et 28. 11 - 12 τῇ προκειμένῃ ϲυντάξει i e inscriptionibus epistolaribus.) [*](An. cmv., moses. ss. 1m l.CBb. 1 καθὸ προέλαβε τὴν ἀρχὴν inepte alc mutat AΒottmann: καθὸ ϲυμπεριέλαβε τὰ ἄρθρα 1- 2 δεδείξεται-παρεμππτώ- ϲειϲ, ad quae Schoememn etAΒnttmsnn iniuria τὸ ὅϲοι smbaudiendnm esse puta- bent, cum proxime sntecedentbns minime cohaerent, neqne in sequenibus locas est quo referri possit δεδείξεται. non τὸ ὅϲοι sed τὸ ἄλλοι subiectum est ἐμπο- δίζει verbi, et traiciendum videtur totum enυntqatum post παρολαμβανόμεον 54,1 huius eL.: αemonerabitur emim (quod θt 54.8-55,17 h.ed.) dλλοι nemen exSedere eεeieuoruaa ediecfomem sensu αdeato, f. e. ubi numerus personarum dλλοι nomine nigmifcatarum indefnitus est. vide locum exE- et EE sd 53,18-20 holus ed. exscriptum ἀορίϲτω δὴL, ἀορίϲτῳ δεΒ.qui idem ἐμποδθειν exhibet 3 es] eτι B 1 5 τὸ ὄχα] ol 29~ l. 6 ονόμαϲιν 1 2 ϲ] εἰϲ L, eorx L5 , 8 προθέϲεωϲ C 1 11 ϲυντεινούϲηϲ] ἰοόϲηϲ B 1 12 ταδτδ LB ἐεεν] ὅθεν B)

Ἕϲτι καὶ οὕτω φάναι. τὰ ἄρθρα ἔϲθ᾿ ὅτε προϲτιθέμενα ἰδιότητα ὀνόματοϲ παρίϲτηϲιν· οὕτω γὰρ τὸ ἐκ Δήλου τὸ πλοῖον εἰϲ Ἀθήναϲ παραγενόμενον κατέπλευϲεν εἶχε τὴν ϲυνέχειαν τοῦ ἄρθρου ἐν τῷ τὸ πλοῖον κατέπλευϲε, καθὸ καὶ ὡϲ τὸ ὁ ποιητήϲ ὑπαγορεύει [*](Aaαvε. ὲ 66. ESan alia via demonstrare licet srticnlοs addendos esse epihεfis in episularum inscriptionibus. nominibus (sppellativis)adiectussctieulus ssepins effcit, ut eorum sensus communis rrsnseat in proprium, velut ὁ ποιητήϲ significat Homerum apte igitur idcirco quoque in uitulis epistolsribns adlectio artictli est: nam ibδi qnoque nomini (adiecfivο) tribuit vim propriam itaque confert ad defniendam eam personam, sd quam epistula missa est.) [*](τssrκ. er Anx κxso. 1- 5 cfr acbol. A ad Π 358 (Ariston. 265 Pr): ἡ διπλῆ ὅτι ϲυγκριτικῶϲ λέγεται πρὸϲ τὸν ἕτερον Ααντα ὁ μέγαϲ ὁ Τελαμώνιοϲ, ἐuπε ἐκεῖνοϲ μείων. et schol. A ad B 111 (Hdym 205 Lndε.). 1 ἐπθέτων et θ ἔπι- Εετκά. de discrimine horum nominum egit CEASchmidt Heitr. 240. - 9 εἰρήϲεται: 232.5 234.22. - 10-11 νᾷ τὸ τοιοῦτον τῆϲ ϲυντ. ἀποϲτ. ut ex cosetruetone eerὸοεum anoeeαtur, αἔeα4 emἅguufαs quae παscttur, quta αdiectisα nom ad snam fantum persomαm, sed ad p( ures reri possunt. - 12 ἐδείξαμεν. 25.22. - 18 ad ἰδιότητα νόματοϲ cr 21, 7.11.e9.2 78,23 et 112,21.115, 4. 13.21. 249.5 et Dion. Thr. p33.6-34.1 : κύριον (scil ὄνομα) ἐϲτ τὸ vν ἰδίαν οὐϲίαν ϲημαῖνον· προϲηγορικὸν δὲ τὸ τὴν κοινὴν οὐϲίαν ϲημαῖνον. - 4 ad ἐκ ὀΔπλου τὸ πλόον κτλ. err Piat ziton. 43 C. τὸ πλόον ἀφκται ἐκ Δήλου.) [*](Ans.ϲmr.,m1scs.sϲm.sl.CBb. 1 ante prins Αἴαντα add τὸν Βb 6 καὶ εὐφη- μότερα] fol 29ν L. β 7 παραλαμβανομένου B5 β 8 περὶ o5 τqϲ LCb, L facit ϲ ex οὖ et supra τῆϲ ϲυν exaravit ϲυν, L in ng περὶ οὖ, Β περὶ οὖ τὰ τῆϲ Eayser mavult τῶν τῆϲ ϲυνεπείαϲ, sed tolerari potest nominativus articuli: de cuεus cosstructtome et fotus εerἔorum contextus n emsteαrum snsrptomtbs ex- ponetur 1 10 ἀποϲτῇ LBb, ὑποϲτῇ L , cui testi si des habebitur, ve bs ita interpretenda erunt: ut haec tas comsructto quaet sfare et infeRegi possit nece eerrua4 propfεr amἔiguitafem obscuraεe αἱ. cfr ὑπόϲταϲιϲ 40,4 et πόϲτατον 201, 9 1 12 posterius καὶ om L. ἀπεδείξαμεν b B 14 posterius τὸ om CB IB post παραγενόμενον add κατέπλευϲεν bo cnm et Sopbiano | 1θ τὸ πλοῖον πλοίῳ Β | καθὸ] καθότι B, et in L. καθὸ ex καθότι rasura factum ὡϲ quod l.)B praebent uncis inclufit b, nec emme defendi posse πidetur iuxta καθό, nini forte ite, ut comparetur cum his βleonaemis apud Apollodum saepius occurrrentibus:)

Ὑπὸ τὸν αὐτὸν λόγον πίπτει καὶ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ· «βαϲιλεὺϲ [*](c. XIII.) Μακεδόνων Φίλιπποϲ Ἀθηναίων τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ χαίρει». ἔϲτι γὰρ τὸ ϲυμφραζόμενον τοιοῦτον, Ἀθηναίοιϲ χαίρειν. κἀπειδὴ οὐχ ἅπαϲι ταὐτὸ παρείπετο (ἦϲαν γὰρ οἱ μὲν δημόται, οἱ δὲ βουλευταί), ἐδέετο δὲ τοῦ διαϲτέλλοντοϲ ἐπιθέτου ἡ ἐπιϲταλτικὴ ϲύνταξιϲ, ἀπεμέριϲε τοὺϲ μὲν βουλευτὰϲ διὰ τοῦ βουλῇ, τοὺϲ δὲ δημόταϲ διὰ τοῦ δήμῳ, ὥϲτε πᾶν τὸ ϲυμφραζόμενον εἶναι τοῖϲ βουλευταῖϲ καὶ τοῖϲ δημόταιϲ. (καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὴν τοιαύτην ἄθροιϲιν ἀπηνέγκατο τὰ [*](48s) ἀθροιϲτικὰ ὀνόματα, ἅπερ ἑνικῶϲ μὲν λέγεται, πληθυντικῶϲ δὲ νοεῖται. καὶ διὰ τοῦτο εὐμαρὲϲ τὸ [*](Aaovκ. θ7. Ac similis ratio est articulorum datiis aditorum in sia verbis quae Philippus epistulae ad Athenienses scriptae praemisit. nam distin- gumdi erent Athenarum cives in duas partes, βουλευτὰϲ st δημόταϲ, atque sigmmifcati sunt elteri βουλῆϲ nomine, δήμου nomine alteri, ut quod scriptum est, idem valeat atque τοῖϲ βουλευτϲ κxὶ τοϲ δημόταιϲ. (omnino talis coHectionis vim accepere nomina colscfiva, quae singularem formam, sensum plurmlem haboent, quocirca Τ 166 parficipium cum δῆμοϲ nomine coniunctum non tam ad hunc singdarem quam ad pluralem, qui subauditur, se accommodait.) demon- stratum est igitur, articulum βουλῇ et δήμῳ nominibous non potuisse non adici.) [*](rssrm. xv Ans. κxs. 2 ϲυνιδιάζουϲα. ἰδιάζω saepius apud Apollonium est διὸν εἰναι, velut 103,22 plopρria fεma κti, atque ϲυνιδιάζειν quoque in- ransitive usurpatur 49,15. sed hic rsnsitiva vis inest verbo composito. idetuc autem Ap. hoc loco dues confudisse sententias. dicere poterat, τῷ articulum, si ἀγαθωτάτῳ nomini adderetur, huic tribuere simul vim propriam, ἰδίαν ἔννοιαν, ut txibuit ὁ praemissum ποιητήϲ nomini. quae sententia inesset solis ϲυνιδιάζουϲα τὸ ἐπιθετικόν verbis. aut dicere ei licebat, illam arti- culum inscriptioni epistulae dere sensum propsium idque fecere simul cum Τρύφωνι nomine, quae sententia sigmfcaretur his verbis: ϲυνιδιάζουϲα τὴν ἔε- γραφὴν τῷ κυρίῳ ὀνόματι. 4 err Demosth. de corona § 39 εἰ 77. 8 τὸ ευμφραζόμενον quod simml (i. e. ambobus nominibus, quae sunt βουλή εἰ δῆμοϲ) eugnifcamr. item Β πᾶν τὸ ϲυμφραζόμενον omne quod eima Βs aomiaιbms sigafcaεr. eft 24.14. 175.15. - 11 ἀθροιϲτικὰ ὀνόματα Ap. nuncupet ea, qua5 Dion. Thr. 40.4 περιληπτικά (τὸ τῷ ἑνικῷ ἀριθμῷ πλῆθοϲ ϲημαῖνον, οἰον δῆμοϲ χορόϲ ὄχλοϲ). 12 εὐμαρέϲ, nεHam abens dScμlcatem.) [*](ὡϲ ὅτι, ὅτι ὡϲ (de quibus vide HSehneideri comm. 131 ad 108,27), δι’B καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου 146,7. 286,24)) [*](Ans. εmr., mscs. scs. is LBb. 2 ϲυνπδιάζουϲα] ϲυνοικειουμένη Β perperam. interpretatus verbum Apchonianum 1 B δπὸ) fol 30r L. 4 φλιποϲ C β 6 δη- μῶται L 1δὲ om L , add L ῇ 8 ante ἀπεμέριϲε edd κα B βούλευ L, τὰϲ add L τοῦ L. sed inter διὰ εἰ τοῦ videtux aliquid erasum esse), τὸ Ϲ, τῇ Β, τὸ τ b cum |δημώταϲ L 1 8 voῦ L, τὸ Ϲ, τῷ Β, τὸ τῷ b cum , 16 vc om Β 1 16 -p Β, 2 καὶ ϲαφὲϲ-ὑπήκουϲεν fortsεse quispiam ex elio Apollonii libro adscripserst, ut melius peteret, ApoHonio licuisse δῆμοϲ singu- larem cum δημόται plurli 8equare. cerίe haec verbδa abδesse malis.)

Κἀκεῖνο δ᾿ ἐπιϲτατέον, τί δή ποτε οὐκ ἐν ἄλλῃ πτώϲει προϲεχώρει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, καὶ μάλιϲτά γε τῇ δοτικῇ, ἧϲ ἐϲτι ϲύνταξιϲ, μόνῃ δὲ τῇ γενικῇ· ἢ ὅτι τὰ ἐπιμεριζόμενα, μέρη ὄντα ὅλου ἀθροίϲματοϲ, κτητικὴν ϲύνταξιν ἀπῄτει, δι᾿  ἄλληϲ δὲ πτώϲεωϲ οὐκ ἐμφανίζεται κτῆϲιϲ ἢ διὰ μόνηϲ γενικῆϲ.

Καὶ τοϲαῦτα περὶ τῶν ἀεὶ ϲυνυπαρχόντων ἄρθρων τοῖϲ πτωτικοῖϲ. [*](De voeibus articulum repudlantibua.) ἑξῆϲ χωρητέον καὶ ἐπὶ τὰ ἀδυνατοῦντα μόρια τὴν ϲύνταξιν τῶν ἄρθρων παραδέξαϲθαι.

Ἀνέφικτον τὸ ἀλλήλων εἰϲ ἄρθρου παράθεϲιν. καὶ προφανέϲ [*](Non. admittit articulum ἀλλήλοιν) [*](Aaovκ. ὲ θ8. Had quoque quaerendum est, cur non dativus pro Ἀλθηναίων genεivο positus fit in fronte epistmlae Philippi quod nullam sliam ob causam. laetum est, nisi quia, ubi pertitio ft, possessiva constructio fagitatur, solus autem genstivns possessionem indicare potest.) [*](Aaovκ. β θ8, Βsec diota intdevocibuscasualibus,adquas articulus accedere debet. Muno progrediendum est ad eas quae constructionem arficuorum respuunt) [*](aaαvκ. q 7θ, Ac primum ad ἀλλήλων ponere articulum non licet, quod) [*](rssrκ. xx Ans. exse. 1 ef2 schol. A ad 7 186 (Ariston. 299 Pr ). ἡ δι- πὡῆ πρὸϲ τὸ ϲχῆμα, ὅτι εδῆμοϲ ἀγρόμενοι3, ἐπεὶ ὀ δῆμοϲ ἔννοιαν πληθυν- τικν ἔχει. - 2 ὑπακούω hic modo subaudiendi modo οbosdiendi vim habet - ἐδείχθη. nisi quid antea intercidit, qno hoc planius demonsratum erat, cogitan - dum est, Apolonium ideirco sibi visum esse rem demonsrasse, quia dixerat βουλϲ et δήμου nomina non dierre sensu ab βουλευτῶν et δημοτῶν nominibus, et qnia haec nomine cum arrticdlo proferri debent, εἰ in has partes populus Atheniensium dividitur. Β- 6 τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, scil nomen Atheniensium, quod ad dativοs βουλῇ et δήμῳ accessit. τῇ δοτικῇ ἦϲ ἐϲτι ϲόνταξιϲ, datiεo, csiss ddfddtαmenfum Ἀθηνοίων ezr. ϲύνταξιϲ sϲυνταϲϲόμενον, αddtαmemtm, ub 18, 7. 6 5 ὅτι verba saepius post intεrogationem inducunt causam, quae quaesita erat: naΕam alam ob causam, quam qκιa. cr 15, 5. 106,5. 267,20 275.20. 276.1( item καθότι 52.4. - 12- θλ,12 de hoc capite egit Schos- mann ut. 46. e2 EM 67 20: ἀϲύναρθρόν ἐϲτι (scil ἀλλήλων), διότι ὲν ὀρθῇ κxὶ ἐν πλαγίᾳ πτώϲει νοεῖται. ὁποτέρᾳ οὖν πτώϲει προϲέλθῃ τὸ ἄρθρον, ἀκατολ- ληλότητα παρέξει. Epim. Homer. A0 I 48.22: ἀλὴλῃϲι (Δ 449) ϲύνθετον ὄνομά ἐϲτν ἐκ τοῦ ἄλλαι dλλαιϲ ἀλλήλαιϲ. καὶ γὰρ ἀπὸ πληθυντικοῦ ἀριθμοῦ ϲυντί- θεεnι κατὰ τὴν τριγένειαν καὶ διαβιβαϲτικὴν ϲχέϲιν ἐμφαίνει καί ἄρθρον οὐκ ἔπδέχεται, καθότι διάφοροι νοοῦνται πτώϲειϲ, εὐθέα καὶ πλάγιοϲ. ὁπότερον οὖν ἄρθρον ἐπιδέξεται, μάχεται τῷ τῆϲ ετέραϲ ἰδιώματι κατὰ τὸ νοητόν. vide etiam iura 179,6 et de pron. 34,13. - 12 ad ἀνέφικτον εἰϲ παράθεϲιν er 51,24 et 44,6.) [*](Ans. cur., ciscs. scs. is L. Bb. 1 post παϲ add o β 2 γὰρ om CBb B κατηναγκαϲμένη om L, add L et ab hec voce inc. fol 30ν l. ἡ ἐν L, κ7ν ξb τῷ om B 1 4 κdκeνο LϹ, κἀκείνῳ Βb. elz ΒSehneideri comm 103 sd 77,28 δὲ] δὲ 1 προεχώρει ci. Portus γε in ἐν mutavit L. forsitm scribendum γ’ ἐν 6 ἔπιφερόμενα L, ἐπιμεριζόμενα in ng L 7 ante ὅλου add τοῦ b Γ ἀπαιτ 8 ente γενικῆϲ add τ5ϲ B 1 8 ὄρθρων om L. edd L 12 post ἀνέφικτον add δὲ B ὄρθρων C)

Ὁμοίωϲ ἀνέφικτον τὸ ἄρθρον πρὸϲ ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἄμφότεροι, [*](c. XVI.) καὶ τῆϲ χρήϲεωϲ τὸ τοιοῦτον ἀπαγορευούϲηϲ καὶ τοῦ [*](elucet cum ex usu tum e ratione. ἀλλήλων enim cum verbo coniunctum indicax transitum actionis in alies personas atque hebet in se et rectum casum et obli- quum. iam vero si accederet articulus, is aut cum nominativo aut cum οbδliquo non conveniret, nec possunt duo acticuli praepoωtivi cum uno nomine consrui ergo ἀλλήλων cum articulo iungi nequit.) [*](μaovν. β ~1. item ἀμφότεροι voci praemitti articulum vetant et usus et ratio, quae demonsrst hanc vocem diferrs senρm abo δύο nomine. ἀμφότεροι. enim indicat δυάδα iam esse notamq δύο primam eius notitiam signifcat. unde bl, ut post ἀμφότεροι sequentur nomine ϲύναρθρα (quae de notis hominibous vel rebus dicuntur), post δύο semper ἀϲύναρθρα. sed e contrario praeἅgere licet articulum δύο nomini (ubi mentio δυάδοϲ repetitur), non licet ἀμφότεροι nomini, cui cum prioris notitiae vis insit, iam per se ipsum sigmifcat illud, eui ignif - cando articulus inservit. itsqne iure respuit articulum praemissam ut supervacaneum.) [*](τssrm. sτ μnx εxεo. 1- 7 cr de pron. 0, 27 : οὐχὶ οὖν καὶ τὸ εἀλλή- λουϲ τρώϲητε1 διὰ μιαϲ ϲυνθέϲεωϲ φωνῆϲ εὐθεῖαν καὶ πλάγιον ἐν μεταβάϲει προϲώπων δηλο; et (de pron.] 114.33: τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ ϲύνθεαν ἔχει. ἀπὸ προϲώπου εἰϲ πρόϲωπον διαβατικὴν, ἐν εὐθείᾳ καὶ πλαγίῳ νοουμένην. - τῷ scil ἐγκειμένῳ. 13-p θ2,5 de hoc capite Schoemann art. 47 disserit.) [*](μοs. cur., msca. sca. ia L. Bb. 2 διόθεϲιν] fol 31 L. β 4 ἀλλλουϲ δέλπιϲαν quod omnes codd. exhibent AΒuttmann Apollonium scripsisse putat pro ἀλλήλουϲ ἐνάριζον (Ἄ 387) memoriae lapsu. Lehre ci. dλλλοιϲ ἐρίϲωϲιν (ϲ 277), quo posito etiam dativi exemplum haberemus Schneider ci. ἀλλήλουϲ δ’ (λέ - ηϲαν et verba inter fragmenta anonyma Callimachi recepit (p 751 n. 258). for- tasse portentum netum est ex ἀλλήληιϲιν, et intercidit ante hmmc vocem ἔπληντ’ (5449. 8e8) vel νεικεῦϲ’ (254) 1 6 δὲ] δ B ῃ 7 Βb. ε L.C ente πλαγίᾳ add τὸ ἑπόμενον ἐν B fλοι] ἄλλω C 1 7 - 8 xx ἄλλοι ἄλλοιϲ om L 8 dλλοιϲ] ὄλλων C | xx dλλοι ἄλλουϲ om Ϲ pro ὁποτέρᾳ ~ d erari Mgnol hand recte ci. ἑκατέρᾳ ἐπὰν om EM (in ~estim.) 16 εἰ eranam in L, om B τῷ] τὸ L 11 ἐν] ἐνίοτε h sed expunctum Γ τε L, γὰρ CBb ϲυντάϲ- (εϲθαι B 1 12 ἀμήχανον om BB ἡ ϲύνταξιϲ ἀνέφικτοϲ B 14 prius καὶ om L. , sed addidisse supra ipsa pmima manus videtuz)

Οὐ λέληθε δέ με ἡ ὑπαρκτικὴ τῶν ῥημάτων ϲύνταξιϲ παραδεχομένη [*](Aaαvκ. ψ 72, Non autem fogit me, enuntiata esse ubi ἀμφότεροι vocem) [*](τasrrκ. xx Ans. exso 10 ἐδείχθη. 26,13. 22,18. - 24 ἡ ὑπαρκτικὴ τ. ρ ϲύνταξιϲ. nomine βημάτων ὑπαρκτικῶν vel ὑπάρξεωϲ saepias comprehenduntuϲ etiam appellandi verba. vide HSehneideri comm. 48 ad 25,2.) [*](Anx cnr., moses. scs. m l.ϹBb. 1 παρεπομένου L δείκνυται] fol 31 v L. ταὐτ5 C τὸ δύο τῶ L, L5 corr δόω et ex τῶ fecit τὸ 1- 2 τὸ ἀμφότεροι] τἀμφότεροι | 2 δύο] o in ω mutavit προκειμένψ] κ et ω in ras L mle δύο add οἴ L. Γ B θ Βekker in adnotatione critica recte coniecit ad- dendum esse καὶ ἀμφότεροι οἴ ἄνθρωποι τρέχουϲιν. quod exemplum videtur hic omissum et in ng ascriptam infra in lin. 11 uαrepsisse 6 Beker in adn mavult ὡϲ τοῦ μὲν δύο. sed ad ὡϲ 5ν cvr e. g.12,25. 14.5. 117.27. 122,16 7 ὑππαγορεόοντεϲ εοῦ b cum s, τὸ l. CB 8 τὴν μετὰ τοῦ B β 11 τὸ] xo0 B alterum ἀμφότεροι om L ( 12 ἤη] οἴ ἡ τοῦ] fol 32r L. Γ ἀμφο- τέρου C 1ξ ente εὐέφικτοϲ inserit εί L ἀνέφικτοϲ Β quod perperam Por- tas praetuit, quia verba ἡ τοῦ ἄρθρου παράθεϲιϲ ad articulum ἀμφότεροι voci praemissum, non subiectum referebat , 14 διὰ om b cum β 1θ χρηϲτὸν εἰ ἀπαγορεύουϲα ci. Portus, quem sequitur; atque Hayser quoque ἄχρη- ϲτον poscit. vide Argum. et cf ad εὔχρηϲτον (εἰ) 87,14. 186,8. 278,28. de pron. 37,2 st comm. BSehneideri περιϲϲὴν Bb 1 17 ἀπώϲατο L. er 57,11 ubi in L ἀπεώϲαντο verboi ε erasum est 112, 26 et 184,17 ubi L. ἀπώϲθηϲαν ex- hibet (at A. ἀπεώϲθηϲαν), 185.20 ubi idem ἀπωϲμένον habet (A. ἀπεωϲμένον) 19 5 L, δὲ L ψ 23 κίεν L 1 24 δὲ ea Cb)