De constructione

ἔϲθ᾿ ὅτε ἀνθυπάγεται καὶ τὰ ἐν ποιότητι, εἰ τύχοι, ὅτε λέγομεν ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων, μέλαϲ ἢ λευκόϲ τι τοιοῦτον· ἅπερ οἶμαι οὐκ ἀληθῶϲ ἀνθυπάγεϲθαι τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ τῇ πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου πεύϲει, λέγω τῇ ποῖοϲ ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ ἔχον τὴν ἀντωνυμικὴν θέϲιν, καὶ ἔτι τὸ ὑμεδαπόϲ τό τε παρὰ τὸ ἄλλοϲ ἀλλοδαπόϲ, πάλιν τὴν ἀναίρεϲιν τῶν προϲώπων τῆϲ ἐθνικῆϲ παραγωγῆϲ ἐπαγγελλομένηϲ, τούτῳ μέντοι διοίϲοντα, ᾗ τὰ [*](26s) 25 μὲν ἐκ τοῦ ποῖοϲ ἀνθυπαγόμενα μετὰ τοῦ ἄρθρου ῥητά ἐϲτι, ποῖοϲ Τρύφων εἰ τύχοι ὁ μέλαϲ ὁ λευκόϲ· ὁπότεροϲ Αἴαϲ; ὁ Λοκρόϲ [*](21 b) ἢ ὁ Τελαμώνιοϲ. ποδαπόϲ ἐϲτι Τρύφων; τὸ μὲν ἀνενδοίαϲτον καὶ ὑγιὲϲ Ἀλεξανδρεύϲ, Ἀθηναῖοϲ· τὸ δὲ παρεμπῖπτον διὰ τὴν [*](ARGVM. § 33. Ceterum qua voce patria quaeritur (ποδαπόϲ), haec nonnumquam vim eandem habet atque ea vox, qua sciscitamur qualitatem, ποῖϲ, unde ποδαπόϲ derivatum est.) [*](phanis Nub. 157 ὁπότερα interpretatur πῶϲ voce, sicut schol. Venet. Ϲonferendum est etiam quod ὁπότεροϲ ex ὁποῖοϲ et ἕτεροϲ derivatur, EG 432, 31. EM 628, 36.) [*](testim. et and. exeg. 4 εἰρήϲεται: infra 74, 12. — χαρακτῆροϲ et χαρακτῆρα. cfr infra 103, 23 et 26 104, 16. 106, 3. [de adv.] 201, 22 — 13 ἀντωνυμικὴν θέϲιν hic θέϲιϲ nomem sensum vel usum significat, ut 37, 3. 205, 24. de coni. 225, 11 vide Skam II ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ Apollonio pronomina derivata gentilia erant, ἀλλοδαπόϲ et ποδαπόϲ nomina derivata gentilia contra eos, qui has voces compositione ortas esse putabant, infra pugnat Ap 186, 13 seqq. — 14 πάλιν ═ e contrario Kayser*. ad ἀναίρεϲιν cfr 193, 9 tollit, negat ceteras personas, qui ἄλλοϲ vel ἀλλοδαπόϲ dicit.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἢ ποῖοϲ] fol 14v L | ante ἅπαντα add καὶ L2B || 3 τοῦ om B ἀνταπόδοϲιν Cb || 4 ἐπεὶ CB || 8 ὡϲ om || 9 ποταπόϲ (cfr Lobeck ad Phryn. 59), ὁποδαπόϲ B || 16 ποταπόϲ C || 11 οὐκ om Bb | τῇ ἐθνικῇ παραγωγῇ, ἀλλὰ, quae flagitantur negatione, add Uhlig || 12 τοῦ πρωτοτύπου Uhlig, τὸ πρωτότυπον codd. et edd. || 12—15 ᾧ —ἐπαγγελλομένηϲ in anteced. pag. lin. 5 traicienda esse censet Uhlig || 13 ἔχων L | νυμικὴν] fol 15r L θέϲιν LBb, sed in B supra scriptum ἢ πεῦϲιν, et πεῦϲιν pro θέϲιν habet || 15 ἐπαγγελλομένοιϲ C | ᾗ Lb, ἢ CB || 16 τοῦ ante ἄρθρου om Cb || 17 ad ὁπότεροϲ in directa interrogatione positum cfr 74, 9 et comm. RSchneideri 160 ad 140, 12 et Lobeck Elem. pathol. I p 781) ac vide postremam adn. exeg. in pag. antecedenti || 18 ποταπόϲ C)

Ἤδη μέντοι ὑπ’ ὄψιν πιπτούϲηϲ τῆϲ οὐϲίαϲ καὶ τῆϲ ποιότητοϲ καὶ ἔτι τῶν ϲυμπαρεπομένῳν, ἔτι προϲγίνεται πεῦϲιϲ ἡ κατὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. ἀφορᾷ γοῦν ὁ Πρίαμοϲ {Γ 226} πάντα τὰ προειρημένα, τὴν μὲν οὐϲίαν ἐν τῷ ὅδε, καὶ τὸ ἔθνοϲ ἐν τῷ Ἀχαιὸϲ ἀνήρ, καὶ τὴν ποιότητα ἐν τῷ ἠΰϲ, καὶ τὴν πηλικότητα ἐν τῷ μέγαϲ, οὐ μὴν τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ· ὅθεν ἀναπληροῦται ἐν τῷ

Καὶ τὰ ἐπιρρήματα δὲ φέρεται ἐπὶ τὰϲ ἀγνοουμέναϲ διαθέϲειϲ· ἢ κατὰ ποιότητα τῆϲ πράξεωϲ, ὥϲ φαμεν πῶϲ ἀνέγνω; ἀνθυπάγοντεϲ δυνάμει ἐπιθετικὸν τὸ ἐπίρρημα, εἰ τύχοι, καλῶϲ, ῥητορικῶϲ, φιλοϲόφωϲ· — ἢ οὐ τοῦτο ἐπιζητοῦντεϲ, χρόνον δὲ καθ’ ὃν τὰ τῆϲ διαέϲεωϲ ἐγένετο, πότε, πηνίκα; οἷϲ ἀνθυπάγεται πάλιν ἐχθέϲ, πρώην, πάλαι· ἢ τόπον ἐν ᾧ τὰ τῆϲ πράξεωϲ γίνεται, [*](ARGVM. § 34. Nonnumquam vero, ubi substantia et accidentia omnia nota sunt, restat quaestio nominis proprii, velut Priamus in Iliadis τειχοϲκοπίᾳ Aiacis personam videt et nationem et quslitatem et quam sit magnus, nomen tamen propium ignorat, quod ex Helena quaerit.) [*](ARGVM. § 35. Adverbia interrogativa autem spectant ad actiones vel passiones et quaerunt aut quslitatem earum aut tempus aut locum, ut pateat, ubi qnid factum sit vel quo quis ierit vel unde adsit. Ulixes vero, qui scit, unde Elpenor in Orcum venerit, sed nescit qua via ac ratione descenderit, interrogat πῶϲ ἦλθεϲ;) [*](testim. et adn. exeg. 2—8 Prisc3. XVII § 24 123, 1—6 H.: Est tamen et cum substantia et qualitate in ore posita et aliis coaccidentibus additur interrogatio pertinens ad proprietatem nominis, ut si dicam quis est ille Romanus formosus et magnus? possum enim, videns aliquem, scire eius et substantiam et gentem et qualitatem et quantitatem, proprietatem vero solam quaerere. quod ostendit Virgilius in VI. 3 et 7 ἰδιότητα τοῦ ὀνόματοϲ. crf 115, 4. — 9—p 83, 8 Prisc. XV § 25 p 123, 13—124, 3 H.: Adverbia quoque feruntur ad ignotos affectus, vel per qualitatem cum dicimus qualiter leit? reddentesque ei adverbium, quod adiectivi vice fungitur verbo, respondemus bene, rhetorice sapienter sin autem non qualitatem quaerimus, sed tempus, in quo actum est aliquid, dicimus quando? eque iterum redditur heri, nuper, pridem; vel locum, in quo aliquid geritur, ubi? quo? qua unde? sed ubi in loco, quo ad locum, qua per locum, unde de loco significat . . . Quamobrem igitur praepositae partes ve nominativae fiunt vel adverbiales, ostendimus. quorum de constructione in sequentibus demonstrabitur. — 11 δυνάμει ἐπιθετικὸν. cfr 18, 6 de adv. 125, 22. — 14—p 33, 2 τόπον ἐν ᾧ et διαφορᾷ τῇ ἐκ τόπου ἢ εἰϲ τόπον.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 πρὸϲ τοῦ πρωτοτύπου Uhlig, πρὸϲ τὸ πρωτότυπον codd. et edd., praeterquam quod πρὸϲ τὸ om L1, add supra L3. cfr 20, 20 | πεῦϲιν Cb, θέϲιν L et supra positis πεῦϲιν B | utrumque ὁ om CBb || 3 prius ἔτι] ἐπὶ L | posterius ἔτι] ὅτι B | τὴν ἰδιότητα LB (cfr. 19, 22—24), τῆϲ ἰδιότητοϲ Ϲb |  6 τὴν ante πηλικ. om L |  post πηλ. add ὡϲ B || 7 post ὅθεν add δ᾿ ἐν τῷ] fol 15v L || 10 πράξεωϲ] λέξεωϲ B | ἔφαμεν B || 13 ἐχθέϲ LB, χθέϲ Cb. monosyllabam formam Βekker praetulit conl. 23, 4)

, Ἑπεὶ οὖν τὰ ὑπόλοιπα τῶν μερῶν τοῦ λόγου ἀνάγεται πρὸϲ [*](Enumerantur quae iam tractanda siatin de syntaxi libria) τὴν τοῦ ῥήματοϲ καὶ τοῦ ὀνόματοϲ ϲύνταξιν, ἐξ ἧϲ καὶ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ ἔϲχε θέϲιν, δέον διαλαβεῖν περὶ ἑκάϲτου τοῦ τε ϲυμπαραλαμβανομένου καὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου ἢ καὶ ϲυμπαραλαμβανομένου, ὡϲ αἱ ἀντωνυμίαι ἀντὶ τῶν ὀνομάτων καὶ μετὰ τῶν ὀνομάτων, καὶ ἔτι αἱ μετοχαὶ [*](ARGUM. § 36. Ϲum reliquae partes orationis ad verbi et nominis constructionem referantur, unde etiam nomina sua acceperunt, iam debemus de singulis disputare, et de eis orationis partibus, quae cum nomine verbove coniunctae ponuntur, de articulo, praepositione, adverbio, coniunctione et de eis, quae loco nominis verbive vel etiam cum nomine verbove coniunctae usurpantur de pronomine et participio.) [*](cfr de adv. 202, 19 et Dion. Thr 76, 2 U.: τὰ τοπικὰ (scil ἐπιρρήματα), ὦν ϲχέϲειϲ εἰϲὶ τρεῖϲ, ἡ ἐν τόπῳ, ἡ εἰϲ τόπον, ἡ ἐκ τόπου.) [*](testim. et adn. exeg. 8 εἰρήϲεται: 72, 23 seqq. — 9—p 34, 2 Prisc. XVII § 124, 3—13 H.: ergo quia reliquae partes orationis ad nominis et verbi constructionem referuntur, ex quibus etiam nominationem habuerunt, oportet de singulis tractare, id est et de eo, quod in loco sumitur vel assumitur, ut pronomen loco nominis sumitur, ut ego feci, assumitur nomini, ut Virgilius scripsit Bucolica, ipse scripsit etiam Georgica, et de eo, quod assumitur solum, ut adverbium verbo vel coniunctio verbo et nomini, et practerea de participio, quod loco verborum sumitur et cum verbis assumitur sed quoniam Apollonius de constructione, id est περὶ ϲυντάξεωϲ, scribens ab articulis, qui nominibus adhaerent, coepit, nos quoque ab eis, quae loco articulorum sumi possunt apud nos, incipiamus. — 11 δέον scil ἐϲτί, ut 10, 28 151, 10 alibi. — 12 ἀνθυπάγεϲθαι substitui, ut 12, 9. 334, 4. de pron. 5, 21.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. post Ἕκτορα add δῖον ϹBb; apud Homerum post Ἕκτορα legitur ποιμένα λαῶν. quod Portus adiecit || 3 supra πη habet οι C || 4 ὁ om CBb || 5 οὐ] οὐδὲ L || 6 πῶϲ] πότε L3 in ras. πόθεν B || 7 μὲν οὗν] Lx in ras | prius ἢ]  καὶ CBb | ἐϲτιν LC, ἐϲτι καὶ Bb || 8 κατὰ] fol 16 r L || 11 διαλαβεῖν] διϲυλλαβεν C, sed διαλαβεῖν in mg m. rec. | υμπαραλαμβανομένου L, παραλαμβανομένου ϹBb 12 καὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου om L, καὶ τοῦ — ϲυμπαραλαμβανομένου om B || 13 post ἀντί τῶν ὀνομάτων Dronke in epistula ad Lehrsium data, ut Lebrs* adnotavit, sic scribendum esse censuit (consensu fretus Prisciani et Planudis, quem nesciebat in libro de syntaxi transtulisse Prisciani verba): οἷον ἐγὼ τόδε ἐποίηϲα, καὶ μετὰ τῶν ὀνομάτων, οἷον Ὅμηροϲ ἔγραψε τὴν Ἰλιάδα, ὁ αὐτὸϲ δὲ καὶ Ὀδύϲϲειαν. καὶ περὶ τοῦ)

Τὰ μὲν οὖν ἄρθρα ἡ τῶν ὀνομάτων ϲύνταξιϲ παραλαμβάνει [*](c. IV) καὶ ἔτι ἡ τῶν ῥημάτων, ὡϲ ἔνεϲτιν ἐπὶ τῶν ἀπαρεμφάτων φάναι τὸ φιλοϲοφεῖν ὠφέλιμον, τῷ περιπατεῖν ἥδομοι, καὶ ἔτι ἐπὶ παντὶ μέρει λόγου οὐδὲν ϲημαίνοντι πλέον ἢ αὐτὸ μόνον τὸ ὄνομα τῆϲ φωνῆϲ, ὥϲτε πρὸϲ τὸ ὑπακουόμενον ἔξωθεν τὸ ἄρθρον ἀνατείνεϲθαι, ὁ μέν προτακτικόϲ ἐϲτι τοῦ δέ· ἀνάγεται γὰρ πρὸϲ τὸ ϲύνδεϲμοϲ· τὸ λέγε προϲτακτικόν ἐϲτι· δῆλον ὡϲ πρὸϲ τὸ ῥῆμα. καὶ ἐπί γε τῶν πτωτικῶν. ὅτε γάρ φαμεν ὁ Ἀρίϲταρχοϲ, πρὸϲ τὸ νοούμενον γένοϲ τὸ ἄρθρον παρατίθεμεν· ὅτε δὲ οὕτωϲ, τὸ Ἀρίϲταρχοι προπαροξύνεται, [*](28s) τὸ Ἀρίϲταρχοι εἰϲ οι λήγει, πρὸϲ τὸ ὄνομα τῆϲ [*](23 b) φωνῆϲ φαμεν, ὑπακουομένου τοῦ ὀνόματοϲ, καθότι καὶ εἴ τιϲ οὕτωϲ εἶποι, ἡ ϲήμερον, ἡ χθέϲ. δι᾿ ὃ καὶ ἑνικῶϲ πάντοτε τὰ τοιαῦτα ἄρθρα παραλαμβάνεται. πᾶν γὰρ μέροϲ λόγου ἕν ἐϲτιν, ἐξ αὐτῶν γε μὴν παρυφίϲταταί τινα πληθυντικά. ἓν γὰρ τὸ ἄνθρωποι ὅϲον ἐφ’ ἑαυτῷ κατὰ τὸν μεριϲμὸν τοῦ λόγου, παριϲτάνει ἐκ τοῦ δηλουμένου πληθυντικὴν ἔννοιαν. ἀλλὰ καὶ ὅτε τινὲϲ ἀποφαίνονται ἀϲυνάρθρουϲ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ, [*](ARGVM. § 37. Articulos assumunt nomina et infinitivi verborum. atque omni voci praeponere licet articulum, ubi non sensus, sed forma vocis cogitatur, ita ut nomen pertis orationis ad aticulum subaudiendum sit, velut ad ὁ μέν subauditur ϲύνδεϲμοϲ. hac ratione etiam ea pronomina, quae ἀϲύναρθρα nominantur, articulos assumere possunt, velut ἡ ἐγώ [ubi ἀντωνυμία subaudimus].) [*](testim. et adn. exeg. 7 ἀνατείνεϲθαι. cfr 97, 16 et 22. 315, 11 — 15 μέροϲ λόγου hic non classem vocum (Redeteil, Wortgattung) significat, sed partem enuntiati nec differt ab λέξιϲ, μόριον vocibus. cfr 311, 17—19. 318, 23 et 25. 384, de pron. 49, 21. 78, 6. de adv. 148, 23 et 24. — 17 μεριϲμόϲ hic dictem est de distinctione singularum vocum enuntiati, qua apparet qnae litterae sint unius vocis, ut 140,11. 340, 2. — 18 τινὲϲ cfr 101, 3 et de pron. 13, 5: πῶϲ οὐ γέλοιοι οἱ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ;) [*](παραλαμβανομένου μόνον, ὡϲ τοῖϲ ῥήμαϲι τὰ ἐπρρήματα, ἢ οἱ ϲύνδεϲμοι τοῖϲ ὀνό- μαϲι καὶ τοῖϲ ῥήμαϲι· καὶ ἔτι περὶ τοῦ ἀνθυπαγομένου τε καὶ παραλαμβανομένου, ὡϲ αἱ μετοχαὶ ἀντὶ τῶν ῥημάτων καὶ μετὰ τῶν ῥημάτων | αἱ om C) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 primum τῶν om C | καὶ μετὰ τῶν ῥημάτων om B | ἐπὶ] ἀπὸ L || 4 ἔνεϲτιν] ἔϲτιν Ϲb | φᾶναι LϹ || 4—5 τὸ φιλοϲοφεῖν ὠφέλιμον om L || 5 φιλοϲοφεῖν] φιλολογεν Bb | 〈ἐπὶ〉 add Uhlig 7 πρὸϲ αὐτὸ ὑπακουόμενον mavult Kayser* | ἀνατείναϲθαι B || 8 πρὸε] fol 18 v L | τὸ ϲύνδεϲμοϲ] τὸν δὲ ϲύνδεϲμον B; Lehre qu. ep. 325 voluit τὸν ϲύνδεϲμον, quod et librorum scriptura et usu Apollonii commendatum putabat, sed de codicibus errat || 9 an καὶ ἐπὶ δὲ? || 11 οὕτω CBb p || 13 ὀνόματοϲ] ne ὄνομα poscas cfr Lebrs loco modo laudato || 13—14 καθότι—ἡ ϲήμερον, χθέϲ ab Apollonio num scripta sint, dubitari potest: nam horum exemplorum alia est ratio atque antecedentium || 1 εἴ τιϲ] εἴποιϲ L. || 14 εἴποι] L iterum εποιϲ, sed hic expunxit L2; εἴπῃ B | χθέϲ] χθὲϲ πρὸϲ τὸ ἡμέρα L3 in res || 15 παραλαμβάνονται L || 16 ἓν γὰρ τὸ] ἐν γὰρ τῷ LCB, ἓν γὰρ ὂν τὸ b. Sophianus ἐν γὰρ τῷ retinens putavit adiciendum esse ἕν ἐϲτι post λόγου in subsequenti linea et δὲ post παριϲτάνει ὅϲον] ὅϲην L2 in ras)

Οὐ μετρίωϲ δέ τινεϲ ἐϲφάληϲαν ὑπολαβόντεϲ τὴν παράθεϲιν [*](Articulorum usus non eo consilio excogitatus est, minum definiretur.) τῶν ἄρθρων εἰϲ γένουϲ διάκριϲιν παρατίεϲθαι τοῖϲ ὀνόμαϲι. πρὸϲ οὓϲ ἀντείρηται διὰ πλειόνων ἐν τῷ περὶ γενῶν· καὶ νῦν δὲ ἀπαιτούϲηϲ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ὀλίγα πρὸϲ αὐτοὺϲ ἐκθηϲόμεθα, ἅπερ διελέγξειε τὴν διεψευϲμένην αὐτῶν δόξαν.

Πρῶτον ὅτι οὐδὲν μέροϲ λόγου ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν ἀμφιβολίαϲ ἑτέρου μέρουϲ λόγου, ἕκαϲτον δὲ αὐτῶν ἐξ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ ἀνάγεται, [*](29s) ὡϲ δεδείξεται ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ. ἐπιλύεται γοῦν ἡ τοῦ γένουϲ ϲύνοδοϲ ἐκ [*](24 b) τῶν παρεπομένων μερῶν τοῦ λόγου, καθότι καὶ τὰ ἄλλα μόρια ἐν πλείοϲι ϲημαινομένοιϲ γινόμενα διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει ἀπολύεται τῆϲ ἀμφιβόλου προφορᾶϲ. οὐ ϲυνόντοϲ γοῦν τοῦ ἄρθρου ἐν τῷ ϲώφρων οὖϲα Ἑλένη ἡρπάγη ὑπὸ Ἀλεξάνδρου τὸ ἀμφίβολον τοῦ ϲώφρων ἐκ τῶν ϲυμπαρεπομένων ἀπέβαλε· τὸ μέντοι ἐκ τῶν θεῶν [*](ARGVM. § 38. Valde errant qui putant articulos nominibus adiungi generis distinguendi causa.) [*](ARGVM. § 39. Primum enim patet nullam orationis partem excogitatam esse, ut quae in alia parte dubia essent distinguerentur. revera tollitur generum confusio ope verborum quae cum dubia voce coniuncta sunt, velut, cuius generis ϲώφρων sit in hac sententia ϲώφρων οὖϲα Ἑλένη ἡρπάγη, elucet ex participio et nomine subsequentibus; contra ἐκ τῶν θεῶν verbis utrum di an deae significentur, dubium est, licet articulus appositus sit.) [*](testim. et adn exeg. 1 ἀποτείνονται πρὸϲ τ. φ. cfr 25, 22. 97, 24 — 5 τινεϲ. Laertius Diog. VII § 58 in Zenonis Stoici vita: Ἄρθρον δέ ἐϲτι ϲτοιχεῖον λόγου πτωτικὸν διορίζον τὰ γένη τῶν ὀνομάτων καὶ τοὺϲ ἀριθμούϲ, οἷον ὁ ἡ τό, οἱ αἰ τά. et de pron 16, 23: οὐδὲ γὰρ ἕνεκα διαϲτολῆϲ παραλαμβάνεται κτλ. et Schol. in Dion. Thr. 256, 15 Hilg. (899, 13 B.) — 7 ἐν τῷ περὶ γενῶν. cfr 25, 18. — 11 ἐξ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ ἀνάγεται. cfr 57, 4 — 12 δεδείξεται: 26, 12. 101, 7. — ϲύνοδοϲ idem significat, quod 24, 18 ϲύγχυϲιϲ et 24, 25 ἀμφιβολία et 52, 5 ϲυνέμπτωϲιϲ.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 2 ἐϲτι] fol 17 r  L | ἐπεὶ CBb || ὅϲον] ἡ ϲὺ L, quod videtur in mg ascriptum fuisse, ut pro subsequenti ἡ ἐγὼ reponeretur, sed perperam pro correctione ὅϲον vocis habitum esse | ἑαυτῇ] ἑαυτὴν L3 | ἡ ἐγώ] an ἡ ϲύ? vide quae modo ad ὅϲον adnotavimus || 4 μόνη B ἡ ϲοί ἐγκλίνεται om L1C, sed add L3 (qui etiam 33, 25. 34, 3. 37, 10 alibi ab L1 omissa nsupplevit) et recepit b; ἡ ϲὺ ἐγκλίνεται B, quae discrepantia fortasse inaidem originem ducit, unde ἡ ϲὺ pro ὅϲον in L || 5 δὲ om L || 8 διελέγξειε L, διελέγξει CBb ad ἄν omissum cfr 47, 6. 103, 11 166, 14. 187, 25. 278, 24. de pron. 63. 7. 115, 19. de adv. 162, 28. 171, 8. 174, 18 de coni. 241, 24. 247, 9. 248, 11 || 12 post ὡϲ add γε Cb | ante γοῦν add δὲ C || 13 τἄλλα || 14 ante γινόμενα add τὰ L || 15 τῆϲ] fol 17 v L || 16 ante ϲώφρων videtur intercidisse οὐ ἡρπάϲθη CBb || 17 RSchneider τὸ ϲώφρων scribi vult, ne ἀπέβαλε careat subiecto sed videtur antecedens exemplum ϲώφρων — Ἀλεξάνδρου simul ut subiectum huius verbi cogitari posse | παρεπομένων L)

Δεύτερον δὲ οὐκ ὤφειλε τὸ εἰϲ διάκριϲιν γένουϲ παραλαμβανόμενον εἰϲ τὸ αὐτὸ ἐμπίπτειν τῷ δι᾿ ὃ καὶ αὐτὸ ἐπενοήθη, λέγω δὲ τὴν ϲύγχυϲιν τοῦ γένουϲ, ὅπου γε τὸ τῶν ἢ τοῖν ἢ ἄλλο τι τοιοῦτον οὐχ ἑνὸϲ γένουϲ κατηγορεῖται. καὶ εἰ παραδεξαίμεθα τὸ ὦ ἄρθρον ἁπάντων γενῶν μετὰ τῶν ϲυνόντων ἀριθμῶν, ἐπινοηθήϲεται ἄλλα ἄρθρα εἰϲ τὴν τῶν τοιούτων διάκριϲιν. ἢ εἴπερ ἔϲθ᾿ ὅτε διὰ τῶν ϲυνόντων ὀνομάτων τῆϲ κατὰ τὸ γένοϲ ἀμφιβολίαϲ ἀπολύεται, ὅτε φαμὲν τῶν [*](30s) Μουϲῶν, οὐδὲν κωλύει φάναι ὡϲ τὰ ὀνόματα ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν τῶν ἐν τοῖϲ ἄρθροιϲ γενῶν· ὅπερ εὔηθεϲ. ἐκ παρεπομένου οὖν οἷμαι [*](25 b) αὐτὰ ἀπολύειν τῆϲ ἀμφιβολίαϲ τῶν γενῶν.

Κἀκ τρίτου δὲ ἔϲτιν ἐκεῖνο προϲθεῖναι, ὡϲ ἐχρῆν μόνον τοῖϲ εἰϲ ἀμφιβολίαν τοῦ γένουϲ προβαλλομένοιϲ παρατίθεϲθαι τὰ ἄρθρα, οὐ [*](ARGVM. § 40. Si articulus generum distinguendorum causa excogitatus esset, non debebant ipsius quoque formae aliquot hac distinctione carere, velut τῶν et τοῖν quid qnod ὦ, quae vox in articulorum numerum referri solet, omnibus generibus et numeris commune est, quocirca alii articuli excogitandi essent, ut ambiguitas generis tolleretur nec quicquam impedit, quominus nomina potius dicamue inventa esse ut articulorum genera discernerent, cum nonnusqusm neminis genus certum sit, articuli adiuncti genus sit ambiguum. per accidens igitur fit, siquando articuli tollunt ambiguitatem generis nominum.) [*](ARGVM. § 41. Denique, siquidem generis nominum definiendi causa articulus excogitatus esset, eis tantum nominibus adiungi debebat, quorum genus ambiguum) [*](testim. et adn. exeg. 8 ϲύγχυϲιν. cfr 95, 17 et ϲυγκεχυμένοϲ 50, 27 57, 14 208, 22. — 9 ad εἰ παραδεξαίμεθα τὸ ὦ ὄρθρον (quod Apollonio non articulus. sed ἐπίφθεγμα κλητικὸν erat) cfr 46, 18—53, 2. — 11 τῶν τοιούτων i. e. τῶν γενῶν καὶ τῶν ἀριθμῶν. — 12 ἀπολύεται sc τὰ ἄρθρα. — 14 ἐκ παρεπομένου ═  per accidens ut 25, 26. 112, 15 114, 19. — 15 αὐτὰ i. e. τὰ ἄρθρα. vide Adn. crit. — 16—17 τοῖϲ—προβαλλομένοιϲ, quae ambiguitati obiciuntur ut periculo.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 θανεῖν Lehrs Her. 384, παθεῖν codd. et edd. || 1 — p 40, 6 κἂν μετὰ — χρόνου C a recentiore manu in folio inserto hebet || 1 τοῦ om CBb || 2 ἀλλ᾿ ὅμωϲ om L τῆϲ] τὰϲ B || 3 ἢ αἱ] καὶ L | οὖν om L1, add L || 4 ὅπου] ὅπῃ B | μὲν ὄντοϲ] μένοντοϲ L, μὲν ὄντωϲ C || 6 δὲ οὐκ L, δὲ om Cb, οὐκ om B || 7 τῷ LBb, τὸ C | καὶ om L |  δὲ L, δὲ CBb || 9 εἰ om L1, add L3 | ὦ in τῶν mutavit L3 | ἄρθρων L ||  10 ἁπάντων] fol 18 r L | post ἁπάντων add τῶν CBb | post ἅλλα add μὲν B || 11 post τοιούτων add ἄρθρων CBb, ἣ L | ante διὸ add ταῦτα Cb || 15 ἀπολύεϲθαι maluit Egenolff* at haec sententia est: articulos (αὐτὰ) non generis distinguengi causa excogitatos esse, sed per accidens tantum saepius exsolvere nomina ambiguitate generis. nec opus est, quod Kayser* voluit, addi τὰ ὀνόματα || 16 καί ἐκ B)

καὶ ἴϲωϲ τιϲ φήϲει· «Οὐχὶ οὖν καὶ ἐν ἄλλοιϲ ἐλλειπτικόϲ ἐϲτι τῶν ἄρθρων;» πρὸϲ ὃν φήϲομεν ὡϲ δυνάμει τὰ ἐλλείποντα παράκειται, ἐμφανιζόμενα διὰ τοῦ ἐπιζητοῦντοϲ αὐτὰ λόγου· ἐπὶ μέντοι τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ καταλλήλου οὐκ ἐπιζητοῦντοϲ τὰ τοῦ γένουϲ ϲυνεκέχυτο, καὶ διὰ τοῦτο οἶμαι πάνυ ἀκριβῶϲ διὰ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ τῶν γενῶν ἀνεπλήρωϲε τὸν λόγον, λέγω τοῦ θήλεια καὶ τοῦ ἄρρην.

Ἔϲτιν οὖν, καθὸ καὶ ἐν ἄλλοιϲ ἀπεφηνάμεθα, ἴδιον ἄρθρου [*](c. VI) ἡ ἀναφορά, ἐϲτι προκατειλημμένου προϲώπου παραϲτατική. Ἀναφέρεται δὲ τὰ ὀνόματα ἤτοι κατ᾿ ἐξοχήν, ὅτε φαμὲν οὗτόϲ ἐϲτιν ὁ γραμματικόϲ, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνοντεϲ ὁ πάντων προήκων, ὡϲ ἔϲτιν εἰπεῖν, [*](ARGVM. § 42. Neque, ubi articulus deest nominibus, quae ipsa genus non definiunt, ellipsim articuli statuere licet etenim ellipses ibi tantum locum. habent, ubi omissum vocabulum quasi latet in verbis dictis et ex iis suppleri potest.) [*](ARGVM. § 43. Propria articuli revera est anaphora i. e relatio vel repetitio personae iam perceptae, cognitae. genera autem anaphoricae significationis haec sunt: primum excellentia quaedam articulo denotatur, velut Homerus ὁ ποιητήϲ nominatur, ita ut articulum tamquam syllabam constantem appellationi suae annexuerit deinde articulus adhibetur ad possessionem solitariam i. e. unius rei designandam; tertium genus est anaphora simplex, quae caret ratione singulari.) [*](testim. et adn. exeg. 3 τὸ ἴδιον τοῦ ἂρθρου i. e. τὴν ἀναφοράν. cfr 26, 13. — 5 ἐλλειπτικόϲ et 9 ἀνεπλήρωϲε, scil ὁ Ὅμηροϲ. — 7 τῆϲ προκειμένηϲ ϲυντ., dicit versiculum Iliadis Θ 7. — τοῦ καταλλ. οὐκ ἐπιζ. quia iusta orationis forma non. flagitabat, ut aliquid omissum suppleremus. vide Adn. exeg. ad § 1. — 11 ἐν ἄλλοιϲ: in libro de articulis, quem laudat 111, 21. — 11—p 39, 14 Schol. Vat. in Dionys. Thr. 257, 10 Hilg. (899, 30 B.): ἰϲτέον δὲ ὅτι τὰ ἄρθρα ἀναφορᾶϲ ἕνεκα παρελήφθη τῶν ὀνομάτων, ἥτιϲ ἐϲτὶ προεγνωϲμένου προϲώπου ἀναπόληϲιϲ, ἢ ὑπεροχῆϲ, ὡϲ ὁ ποιητήϲ, ἢ μοναδικῆϲ κτήϲεωϲ, ὡϲ ὁ δοῦλόϲ μου, ἢ ἐπί προλήψεωϲ, ὡϲ τὸ «κεῖνοϲ δ᾿ αὖ περὶ κῆρι μακάρτατοϲ, 〈ὃϲ» κτλ.〉. — 12 προκατειλημμένου. cfr κατέλαβε 79, 1, Adn. crit. ad § 26, RSchneideri comm. p 61 ad 34, 18.) [*](adn. crit., discr. scr. in LϹBb. 1 περιτεθὲν C || 3 ἀοριϲτουμένου] fol 19 r L || 5 ἐλλειπτκόϲ L1, sed Lx οϲ in α mutavit ἐλλειπτική CBb qui post ὄρθρων addunt ἡ ϲύνταξιϲ |.  ἐκλείποντα Bb || 10 ἄρϲην Bb || 11 ante καθὸ tres fere litterae erasae in L | καθὰ B | ἀποφαινόμεθα L1, sed α supra alterum o scriptum, ἀπεφηνάμεθα L3 mg || 12 ἥ] ὅ C | προκατειλημμένου L, προκατειλεγμέου CBb 13 ὀνόματα] πρόϲωπα poscit Schoemann art. 42 vel ut ἀναφέρεται δὲ τὰ ὀνόματα deleantur. sed saepius Ap. loco personarum vel rerum vocabulis designatarum dicit vocabula ipsa (velut ἡ ἐκεῖνοϲ δείκνυται ἐν διαϲτάϲει, ἡ οὖτοϲ πληϲιάζει de pron. 21, 9—11). et vide schol. ad Dion. in Τestim. (ἀναφορᾶϲ τῶν ὀνομάτων) οὖτοϲ bis scr L1, prius in οὕτωϲ mutavit L2 || 14 ἁπάντων BC | προῆκον L1, corr L3)

Ἕϲθ᾿ ὅτε δὲ καὶ προληπτικώτερον πρόϲωπον ἀναφέρει, ὅτε δὴ καὶ ἀοριϲτῶδεϲ φαίνεται, ὅτε οὕτωϲ φαμέν, ὁ τυραννοκτονήϲαϲ τιμάϲθω. τὸ γὰρ ὡϲ ἐϲόμενον πρόϲωπον ἀνεπόληϲεν, ὅμοιον καθεϲτὼϲ ἐκείνῳ

Κατὰ τὰϲ προκειμέναϲ οὖν ἐννοίαϲ τοῦ μορίου ϲκεπτέον, εἰ [*](c. VII 33s) πᾶϲι τοῖϲ πτωτικοῖϲ ϲυμφέρεται, καὶ τίνα τούτων ἀδυνατεῖ τὴν ἐξ αὐτῶν ϲυνάρτηϲιν ἀναδέξαϲθαι, καὶ τίνα ἅπαξ ἀναδεξάμενα αὐτὰ οὐ μεθίηϲι 28 b καθάπερ ἰδίαϲ ϲυλλαβάϲ. καὶ πρῶτόν γε ἀρκτέον τῆϲ τῶν ϲτοιχείων ϲυντάξεωϲ ὡϲ πρὸϲ τὰ ἄρθρα.

Τὰ τοίνυν ϲτοιχεῖα ἐν εὐθείᾳ καὶ αἰτιατικῇ ἤτοι χωρὶϲ ἄρθρου λέγεται ἢ ϲὺν ἄρθρῳ. καὶ χωρὶϲ μὲν ἄρθρου, ἡνίκα φαμὲν οὕτω, τοῦτο α ἐϲτί, τοῦτο β ἐϲτί, νῦν εὐθείαϲ νοουμένηϲ, ὡϲ εἰ καί τιϲ φαίη τοῦτο ἄνθρωπόϲ ἐϲτι, τοῦτο ἵπποϲ ἐϲτί διδάϲκει καὶ ἡ τοῦ ῥήματοϲ ϲύνοδοϲ, ϲυντείνουϲα ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν. κατὰ δὲ αἰτιατικήν, τοῦτο α προϲαγορεύει ὁ διδάϲκαλοϲ, τοῦτο β, πάλιν ἐκ τῆϲ μεταβάϲεωϲ τοῦ ῥήματοϲ ϲυντεινούϲηϲ ἐπὶ τὸ τοῦτο β καὶ τοῦ ϲτοιχείου νοουμένου κατ’ αἰτιατικήν, ὡϲ εἰ καὶ οὕτωϲ ἀποφαινοίμεθα, [*](Aaeνκ. β 4Β. am expositis diversis articuli notionibδus inquirendum est, num cm omnibus casualibus consttαui possit et quaenam canusia srticulοs tamquam sylsbas sibi smenexmerint. sique ordiendum est ab asticulorum cum nominibοus litterarum coniunctione nam Haec quaque omina μονόπτωτα afer casudhte numerondα sust.) [*](Aaovκ. β 46. Nominativi nominum litterarum modo sine arficulia modo cum articulis ponuntu . item accusativi, qui locum habent ubi ectio verbo denotata in litteram transit.) [*](rssrικ er Ans exso. 6 Δεδείξεται: 6θ, ὅseqq. - 12 ad ὡϲ πρὸϲ ezr 32,23. 122,17 158.21. 161.24 de adv 142.3 et 6. 1ξ p48,4 de hac efpositione disarit Schoemsmn art. 44. 17 ϲυντείνειν cum ἔπί praepositione legimus, ubi dicitor verbum aliquod ad liud verboum petinere, velut etiam 53,1 et 8. ds adv. 112,10 εἰ 12( aut ubi dicuntux verba referri ad ceftss personas νεl res, ex. gr. 99.25 388, 20.) [*](Ann. eur., msca. som 1m l.)Bb. 1 οὐ μὴν λέλπηθέ με bd cum | προῦφεϲτὸϲ Bb, atque in L rasura ω in o mutatum 1 2 φέρε] fcl20rl. β 3 δ4] xm C 4 ἐμφανέϲτατα Β ψ 6 ὡϲ καί] καὶ ὅϲ Β 1 Β supra προκειμέναϲ C habet εἰρη- μέναϲ 1 9 τίνοϲ L, corn L β 12 ὡϲ] τϲ B | 14 post οὕεω duee Hitterae erasae in C 15 β5τα C ( νοουμένηϲ] fol 20vL. εἰ em L. β 17 αἰτακλν C 18 βτα C ἐκ LϹ, κdὶ Bb 19 mle τοθτο perperam ex sntecedentibbns διδfϲκαλοϲ repεitum hsboent LΒ, in Ϲ erpulsa sunt τοῦτο β ~lo repεito vοca- δullo, curectum exhibent locam δ et aoctorε Porto 26 ἀποφαινοίμεθα Lb, ἀποφαινόμεθα CB)

Κατὰ μέντοι γενικὴν καὶ δοτικὴν ἀδύνατον ἐκϲτῆναι τὸ ἄρθρον τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ϲτοιχείων, [*](34s) ὅτε οὕτω φαμέν· τῷ α παρέπεται τὸ ἐκτείνεϲθαι καὶ ϲυϲτέλλεϲθαι, τοῦ α τὴν κεραίαν ἀπήλειψε, τοῦ α ἡ ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη ἐϲτίν.

Ἔϲτι δὲ αἰτία τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἥδε. μονόπτωτά ἐϲτι τὰ ϲτοιχεῖα, καὶ προῦπτον ὅτι ἡ αὐτῶν πρώτη ἐκφώνηϲιϲ καὶ θέϲιϲ ἐν εὐθείᾳ ἐϲτίν. αὕτη οὖν ἄγνωϲτοϲ οὖϲα τοῖϲ ἀρτιμαθέϲι τῶν παίδων ἀναγκαίωϲ δίχα ἄρθρου λέγεται, εἴγε τὸ ἄρθρον προϋφεϲτῶϲαν γνῶϲιν δηλοῖ, ὁ δὲ παῖϲ ἀγνοεῖ τὸ ϲτοιχεῖον· ὑγιῶϲ ἄρα φαμὲν κατὰ τὰϲ διδαχὰϲ τοῦτο α ἐϲτίν. ἤδη μέντοι ἀναλαβόντεϲ τὴν γνῶϲιν αὐτοῦ ὡϲ προδεδιδαγμένοι, ἀναγκαίωϲ τὴν κατ᾿ αὐτοῦ ἀναπόληϲιν παρεμφαίνοντεϲ, πάντωϲ καὶ ϲὺν ἄρθρῳ ἀποφαινόμεθα, τὸ α τελικόν ἐϲτι θηλυκῶν τε καὶ οὐδετέρων, τουτέϲτιν ὃ προεμάθομεν α. ἤδη μέντοι λημματιζομένηϲ τῆϲ εὐθείαϲ ϲύνεϲτι καὶ ἡ ὁμόφωνοϲ αἰτιατικὴ ταῖϲ αὐταῖϲ ἐφόδοιϲ καὶ μετὰ [*](Aaοvκ. β 4~. ~enetivi autem et dativi articulis carere nequeunt.) [*](Aaαvx. ὲ 48. Hatio autem harum constructionum haec est. prima nominum pronuntiatio et positio, quae nominativo feri solet, excludit articuli usum, quippe qui non admittatur, nisi res designandae iam prius notae sunt. sed ubi quid de sliqus littera iam cognita nominativo casu praedicatur, articulus apponendus est. accusativus sutem, qui forma ab nominativo non diἄrt, huius upte praeeuntis sequitur exemplum: reepnit articulum , ubοi nondum nota est littexa, conαa asciscit, ubi aetecessit sius cognitio.) [*](rssrx.sτ Ans.sxso. 2 τὸ ᾶ τελικόν ἐϲτιν κτλ. cfr Dien. Lhr. p15.1 .: Τελικὰ ἀρϲενικῶνὸνομάτωνϲτοιχεῖάἐϲτιπέντε ...θηλυκῶνδὲ ὸκτώ,ᾶη ωνξΒ ψ...οὐδετέ- ρων δὲ ἐ, S 9 5 B ῦ. 2 εραίαν.cr schol. in Dionys.Thr.Vauic.p142,3 Βilg. (691.20Β )): ἀΔιὰ τί δὲ ἡ κεραία ϲημεῖόν ἐϲτι τῆϲ μακρᾶϲ, ζητήϲειεν ἄν τιϲ. ἔϲτιν οὖν εἰπεῖν, ὅτ ἡ κεραία εὐθεῖά ἐϲτι πεπεραϲμένη· τὴν δὲ πεπεραϲμένην εὐθεαν ἔϲτι κατὰ τοὺϲ γεωμέτραϲ ἐπ’ ἄπειρον κατὰ τὸ ϲυνεχὲϲ ἐπ’ εὐθείαϲ ἐκβάλλειν, τοῦτο δὲ οὐδὲν ἄλλο ἐϲτὶν ἢ ἔκταϲιϲ. διὰ τοῦτὸ ἐϲτι καὶ ϲημεῖον μακρᾶϲ ἡ τοιαύτη εὐΕεῖα. ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη. ϲὰ commentatiuncdla de slphabδsti graeci origine in Hilgrdiana scholiorum Dionysianorum editione Β20,15: διὰ μεγάλου ἀνοίγ- ματοϲ τοῦ ϲτόματοϲ ἐκφωνεῖται καὶ ἀπαγγέλλεται (seii τὸ α), τὰ δὲ dλλα τῶν ϲτοιχείων διὰ βραχείαϲ ἀνοίξεωϲ τοῦ ϲτόματοϲ ἐκφωνeται. 17 λημματιζομένηϲ. cx de coni 252, 3: ἐπιφέρονται (scil οἴ ἐπιφορικοὶ ϲύνδεϲμοι) τοῖϲ λελημματιϲμένοιϲ, es qκae praemissa suat, cum adn HSchneideri, et infra 101,27 et προλημματί- ζεϲθαι 7,17. 19, 26. - 18 ad ἐφόδοιϲ Hekkexr recte confert 39, 7 et 19 atque Sext. Empir. Pyrrb.bypct.I1ss, 1Ι 222.25s.adv.math.i1s1, DI 2, V .24.26.75,) [*](Ans. emr., msϲs. scs. 1m L.CBb. 1 δὲ om L. β 2 θηλυκοῦ καὶ οὐδετέρου L esed βlurslem eum ceteris habet infra 29. 12) 1 4 χαρακτῆρ’ C 6 τὸ om L 7 ἀπέεινψε Ϲ ψ 8 ἰτα] fol 21~ L. β 11 ἀνάγνωϲτοϲ B 12 εἴγε L, εἴπερ B5 q 13 διαδοχὰϲ Ϲ 1 17 ληματιομένηϲ L)

Ἡ μέντοι γενικὴ καὶ ἡ ϲυμπαθοῦϲα αὐτῇ δοτική, οὐκ ἔχουϲα διὰ τῆϲ φωνῆϲ τὴν γενικὴν ἀποδεῖξαι, ἐπεὶ ἄκλιτα τὰ ϲτοιχεῖα, βοηθεῖτα τῇ τοῦ ἄρθρου κεκλιμένῃ γενικῇ, οἷον τοῦ α ἡ ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη ἐϲτί· καὶ ἔτι ἐπὶ τῆϲ δοτικῆϲ ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ. εἰ γὰρ τὸ ἄρθρον τιϲ ἀφέλοι, ἡ λειπομένη [*](35s) φωνὴ ὡϲ εὐθεῖα λελείψεται, καθό, ὡϲ εἴπομεν, ἡ πρώτη θέϲιϲ εὐθεῖά ἐϲτι. καὶ οὕτω γίνεται ἀκατάλληλα τὰ τοῦ λόγου, ᾱ ἡ ἐκφώνηϲιϲ [*](30 b) μεγίϲτη ἐϲτίν. οὐ γὰρ μᾶλλον τῷ ᾱ τὸ ἐϲτί ϲυντετάξεται ἤπερ τῷ μεγίϲτη ἡ ἐκφώνηϲιϲ. ἐπεὶ δύο οὖν εὐθεῖαι οὐδέποτε ϲυνίϲτανται, ὡϲ δύο εὐθειῶν νοουμένων ἀκατάλληλα τὰ τοῦ λόγου γίνεται. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ κἀπὶ τῆϲ δοτικῆϲ, τῷ α πρόϲκειται τὸ ῑ· ἐὰν γὰρ εἴπωμεν· ᾱ πρόϲκειται τὸ ῑ, πάλιν ὡϲ δύο εὐθειῶν νοουμένων ἀκατάλληλα τὰ τοῦ λόγου γίνεται. Ὅτι δὲ διὰ τὸ ἄκλιτον τῆϲ φωνῆϲ ἡ τοῦ ἄρθρου πρόϲθεϲιϲ γίνεται, ϲαφὲϲ κἀκ τῶν ἐγκλινομένων καὶ κατὰ τὴν φωνήν, [*](Aaαvε. β 48. ia est ratio genetivi et datii, qui caeos non amoscerentur in litterarum nominibus, nisi adderetur articulus, quia haec nomina indeclinabilia euntq velut in hoc enuniato ἡ ἐκφώνηϲιϲ μεγίϲτη ἐϲτίν non solum ἐκφώνηϲιϲ sed etiam ᾶ pro nominativo haberetur itaque dno nominativi nce dseeremus duo suὅiefα in uno enuntiato concmrere viderentur, quod feri non licet. causam autem, cur articulis opus sit in huiusmodi constructionibus, so contineri, quod lttersrum nomina declinεri nequeunt, plane elucebit, si pro Htterae nomine posueris nomen declinsbile, quippe quod articoli non infigent.) [*](VIII (adv lοg.lE 140.142. 435, ubi vocabulum idem velet quod eia et razo. sed non debebat Βekkeradders intra 57,24,qui locus comparmndusest cum 21, 28.) [*](rssrκ sτ Ans. exso. 4 ϲυμπαΕοῦϲα cfr ϲυμπάθεια de adv.173,13. 202,8 et 13 ae προϲπάθεια ibidem 202, 1, ubi ἡ προϲπάεια τῶν ἐν τόπῳ ἐπιρρημάτων καὶ εἰϲ τόπον comparatur cum ea ratone quae intercedit inter genetivum εἰ dsivum. - Β noli ofendere in ἄκλιτα vocabulo, quia supra 39,1 Ap. μονόπτωτx dicit ad sigeifcsndam eandem rem et quia in schoΒHio ἴaticsno (Stephani) ad artem Dionysianam 231, 9-15 Hξilg.distinguitur ἄκλιτον abo μονόαπτωτον vοca- bnlo ita, ut hoc tenum dicendum sit ds Hitterarum nominibδus, ἄιλιτον auem de eis, quae nec declintri ipsa possunt nec articuum declinatum recipεrε, sicut Hrisc. lust. ψ 68 184 monoptota et aptota distinguίt. Apollonius μονό- πτωτον et ὄrλμιτον promiscue usurpat eft ξka lI 12 - 1θ οὐ μᾶλλον-περ mon tam -qam, cfr 34,10. 109,16. - 16 ad κἀκ τῶν ἐγλινομένων καὶ κατὰ) [*](Ans. cerr., masos. scs. is l.ῷβ7 2 κατὰ τὴν προκειμένην γνῶοιν )β 8 γενικὲ] fol 21ε l. 1 6 αον -ἐϲτί om L (τῆϲ om B 8 κα6ό, ὡϲ b, καἴ. καθhϲ LΒ, κxdὶ καθὰ C. Portus vοlnit γὰρ inter καὶ et καθὼϲ inseri β 8 add b (1θponteriusτῷ] τᾳ B β 11 ἡ om Ϲb β11 12 οὐδέποτε-νοουμένων om B 1ξ πρόκειται B Π 2 L, sed ipsa prima manus supra scripsit ἱ ἐὰν γὰρ εἴπωμεν] ἐὰν γενήϲεται γὰρ l-, corz L 14 πρόκειται B τὸ] τῷ C 15 γίγνεται 1 16 πρόεϲιϲ Β ἐγλινομένων L, L doerit εγ elin mgrepsivit rλινομένων,quod exhibδent stiam ϹΒb sed ut primae mmuiL cofeis ides habδea- tur, suadentloci ia Test. citati. ceterum abd hac voce inc.fϲl22rL. τὴν om ϹBb)

Καὶ ἕνεκεν τοῦ τοιούτου οὐ ϲυγκαταθείμην ἂν Τρύφωνι [*](Infinitivi cum articulis coniuncti ipsi quoque verbis ascribeudi sunt nec a ceteria infinitivia distinguendi.) {p 24 Velsen} ἀποφαινομένῳ ἐν τῷ περὶ ἄρθρων ὡϲ τὰ ἀπαρέμφατα ῥήματα πῇ μὲν ὀνόματά ἐϲτι τῶν ῥημάτων, ὅτε καὶ ὡϲ ὀνόματα ἄρθρα [*](36s) προϲλαμβάνει, τῷ περιπατεῖν ἥδομαι, τοῦ περιπατεῖν πρόνοιαν ἔχω, καὶ ἔτι ἐπ’ εὐθείαϲ, τὸ περιπατεῖν ἀνιαρόν ἐϲτι· χωρὶϲ μέντοι ἄρθρου λεγόμενα ῥήματα ἂν εἴη, περιπατεῖν θέλω ἤπερ ἑϲτάναι. [*](31 b) τοιαύταιϲ γάρ τιϲι ϲυντάξεϲιν ἐδόκει μερίζειν τὸ μὲν ὡϲ ὀνοματικόν, τὸ δὲ ὡϲ ῥηματικόν. πρόκειται οὖν ὁ λόγοϲ φυϲικώτατοϲ, ὃϲ οὐ παρὰ τὰϲ ἐλλείψειϲ τῶν ἄρθρων ἢ παραθέϲειϲ ἐξελέγξει τὸ ἃ μὲν εἶναι ὀνόματα, ἃ δὲ μή. ἅπαξ γὰρ ἐκεῖνο ἔϲτι διαλαβεῖν, ὡϲ πᾶν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι ῥήματοϲ, εἴγε καὶ οἱ ἀπὸ τῆϲ Στοᾶϲ αὐτὸ μὲν καλοῦϲι ῥῆμα, τὸ δὲ περιπατεῖ ἢ γράφει κατηγόρημα ἢ ϲύμβαμα, καὶ ἔτι τὰϲ ἀπὸ [*](Aaovκ. β Bθ. OΙt eadem litterarum nomina modo cum articulo, modo sfnearticnlo proferuntur, ita infinitiεi quoque eidem sunt, sive praemissus est articulus sive eo carent. neque sssmmtiendum Tryphoni, qui infnitivοs ita disxbuit, ut andos appeHaret ῥήματα, afculo inetructοs ὀνόματα ῥημάτων. reeta elim omnis infniivus ὄνομα ῥήματοϲ est. quid quod Βtoici infnitvnm solum appeHant verbοum, indicativum et cemoε ex so derivatos modos κατηγορήματα vel ϲuμβάματα nuncupant.) [*](τν φωνήν, εlseet ex eis εocibss, gmarm δrma quaque decἔaamr, eetifmr, cc 152, 2 αἰ ἐγκλινόμεναι πτώϲειϲ cass exi et 83, 2 ἔγτλιμα, 277,16 ἔγκλιϲιϲ vide HSehneideri comm. 138.) [*](rxsrκ. xv Ans. xxso. 16 Ad περ cfr 32, 17 - 12 πρόκειται. pgraesto ml rocio. 1814 B μὲν - 5 δὲ. e2 9,1 seq. 253,5. 27e.2 377,3. de pron 61,25seq. 14 Sπαt. efrHSehneideri comm. 98 et 97 ad 67, 32 et 71 11, quί. hdusmodi locis adverbium interpretaur en μr eemd. - 14 - Β err de adv. 129.16: πᾶν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι πράγματοϲ, et de adv. 131.24: τὰ ἀπαρέμ-- φατx ὀνόματα τῶν πραγμάτων, stqus HSehneideri comm. ad priorem locum εἰ Schoemann ύabrb.tklssε.Philol.1869 214. - 16 τὸ δὲ περιπατε-ϲύμβαμα.cfr. 299,27- 360,5. 281,26-282,1. de pron 115,11 cum HSehneiderii comm. ac) [*](Ann. mr., cason. scs. is l.CBb 3 τε om bd ἡ ante δοτικὴ om Ϲξb Β mtehoc caput expositionem intercidisse ei.AΒutmann,ad quam potatreferenda εεse ἕνεκεν τοῦ τοιούτου εἰ πρόκειται B1, 2: exposuisse enim ibi Apolloifum, quo inre arficulus infnitivο quoηue praeponeretux. uomodo ἕνεκεν τοῦ τοιούτου intellegendum sit, explanat Argumentum ad illud πρόκειται vide Adn. exeg ἕνεκα Bb Ενεκεν, quod 53,4 bis in omnibus codd. legitur, hic propter L co- dicis auctoritatem praeferendum videtur ϲυγκατεθέμην B Β προϲπαραλαμ- βάνει B q 12 dummdus idetur ὁ a ticulus aut ordo substantivi et adiectSivi in - vertendus ὅϲ] ὡϲ L, 5ϲ supra scripsit L ῃ 13 παραθέϲιϲ L , corr l. ἐξε- λέγξει] ἔελαϲει L , corr L ὀνόματα] fol 22v L. β 1ᾶ-p4,ξ εγε -φέρεται am Apollonio, sed posteriori manni deberi opinatux AHatmm5, quamquam haec verba concsit cum Apolonii sententia concinere. vide Argum γ 0 et 51)

Διὰ τοῦτο καὶ ὡϲ ἐπὶ γενικὸν ὄνομα τὸ ἀπαρέμφατον πᾶϲα ἔγκλιϲιϲ ὑποϲτρέφει. εἰ γάρ τιϲ τῇδε ἀποφαίνοιτο, περιπατεῖ Τρύφων, μεταβάλοι δέ τιϲ τοῦτο εἰϲ ἀφήγηϲιν τοῦ εἰρημένου προϲθεὶϲ τὸ ἐγκείμενον τῇ ὁριϲτικῇ ἐγκλίϲει, λέγω τὸ ὡρίϲατο, οὕτωϲ ἂν εἴποι, ὡρίϲατο περιπατεῖν Τρύφωνα· καὶ ἐπὶ εὐκτικῆϲ προφορᾶϲ, περιπατοίη Τρύφων, πάλιν τὸ ἐγκείμενον τῆϲ εὐχῆϲ ϲυμπαραλαβὼν φαίη ἂν ηὔξατο περιπατεῖν Τρύφωνα· καὶ ἔτι ἐπὶ προϲτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ, περιπατείτω Τρύφων, εἴποι ἂν προϲέταξε περιπατεῖν Τρύφωνα. Ἔνθεν μοι δοκοῦϲιν εὐήθωϲ ἀναϲτρέφειν οἱ ἐπιζητοῦντεϲ διὰ τί ἐλλείπει [*](37s) προϲώποιϲ καὶ ἀριθμοῖϲ καὶ ἔτι ψυχικῇ διαθέϲει, εἴγε οὐ πληθύνεται, ὅτι πᾶν πρᾶγμα ἕν ἐϲτιν, — εἴγε οὐκ ἔχει ψυχικὴν διάθεϲιν, ὅτι μηδὲ εἰϲ πρόϲωπα ἀνεκυκλήθη, ἅπερ ἔμψυχα ὄντα τὴν ἐν αὑτοῖϲ διάθεϲιν τῆϲ ψυχῆϲ ἐπαγγέλλεται· ὥϲτε δυνάμει αὐτὸ τὸ ῥῆμα οὔτε πρόϲωπα [*](32 b) [*](Aaovx. Β1. lore inθnifivum pro nomine verbi haberi inde apparet, quod ceteri verbi modi in hunc, upote qui generlle actionis nomen sit, convεrtd reverti) possunt, velut siquis περιπατε Τρ. dixit aliusque id filum diissenarars volt, hic indicativum περιπατε mutat in verbum indicandi cnm infnitivο eoninnctum. item περιπατοίη εἰ περιπατείτω in infnifinm a verbo optzmdi vel impρerandi pendentem verti licet uοcirca sbsnrdenonmulli qusermnt, cuz infnitivus csrest personis εἰ numeris et eis sfectionibοus loquentqs, quae ceteris modis nignifcantur. nam haec omnia non vi sua propria recipit verbδum, sed ibοi tantum, obi dicendum est personis agexe ant peti. atqne etiem sbsurdiores ei, qul numeros et personas infnitiis distingοi ita demonstrare congntur, ut enumerent infnittivοs cum accusativis pronominum primae, secundae, teftiae personne coniunctos. ubi pronominibδns ft distinctio, cum infnitivi eandem formam servent.) [*](HodolB Sehmidt de Stoicorum grammatica lib. 64seq., Schoemsnn l l. 214 et pusc.lV 28s.) [*](τssrκ. er Ans. sxxe. 1- 8 εxϲ 207.18 26 et 231, 7 -12. 1 sd γενικὸν ὅοομα cr 229.1 et 10. 280.6 et 9. 237.21 ac de adv.129.16: π6ν ἀπαρέμφατον . . , εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν, αὐτὸ τὸ γενικώτατον ῥῆμα. - ὡϲ ἐπὶ γεικὸν ὄνομα τὸ ἀπα- ρέμφατον - ἐπὶ τὸ ἀπαρ. ὡϲ ἐπὶ γεν ὄνομα. Herker conferri iubet 153,24 et ΒSchsεferum in ed. lulinnese orationis in Ϲonstntii laudem LL. ita εfiam. atticos scriptores locutos esse notum est - 2 ὑποϲτρέφει. cf 207, 18. - B εἰϲ ἀφήγηϲιν im maεratosem, sαεrαndt fδrmαm. - Β-p4ᾶ, ξ ex 257,6 - 16 et 13. 226.26-28. 229,9-230,3. de adv.131,2B: ψυχικῆϲ παρεμφάϲεωϲ ϲοὐκ) ν ἔμ- φατκὰ τὰ ἀπαρέμφατα. ad ψυχικὴν διάθεϲιν, quae est ubique afectio loquentis, sed in prima persona simul afectio εnbiecti, cvr Ϲhlig Mus. Hhen. 1864 p 45 adn. et Schoemann lshrb. f. lc. Philol. 1869 14seqq. -10-11 utrumque εἴγε 1nducit rationem, qua confrmatur absurditas intmrogmtium. ϲὰ doplex ἡνκα. 5,155 μlibi. - 11 12 ὅτι-ἀνειυκλὴθηSSchoemennibid.p15receiainmpreatur, οἱ signifeent infnitivum non revοli ad loquentem, i e. nihil praedicsredeloqunte persona (quod itin primispersonis modorum fnitorum,velut eiquisdicitπεριπατῶ).) [*](Ann. cmv., mscs. sca 1s ~.Cβb. 1 γενικὸν] ἔvικὸν B 2 gmte περιπατε add τὸ L, sed inductem est ab L vul L · ξ μεταβάλοι Ϲ, μεταβάλλοιτο Β, μεταλfβοι L εἰ in ng L ascripsit λάβοι, sed videtcr voluisse exerere βfλοι | 9 εeωϲ] fol 2er L. ἐλείnoι L. 1 38 aδreϲ L. hb. e 229,27)

Ἄλλωϲ τε καὶ γὰρ ἅ φηϲι χωρὶϲ ἄρθρων λέγεϲθαι, δύναται καὶ μετὰ ἄρθρων παραλαμβάνεϲθαι, τὸ φιλολογεῖν βούλομαι ἤπερ τὸ πλουτεῖν. Ὡϲ πρόκειται οὖν, ἡ τῶν ἄρθρων καὶ ἀπαρεμφάτων ϲύνταξιϲ ἡ αὐτή ἐϲτι τῇ τῶν ϲτοιχείων ϲυντάξει. χρὴ μέντοι νοεῖν ὅτι διχῶϲ πρόϲειϲι τὸ ἄρθρον, ὁτὲ μὲν τῷ λόγῳ τῷ προκειμένῳ, καθάπερ [*](38s) ἐπεδείξαμεν ἐπὶ παντὸϲ μέρουϲ λόγου, ὁτὲ δὲ ὡϲ πρὸϲ τὸ πρᾶγμα. καὶ τοῦ μὲν προτέρου τὸ γράφειν πρώτηϲ ἐϲτὶ ϲυζυγίαϲ, τὸ γράφειν διὰ τῆϲ ει διφθόγγου γράφεται, καὶ ὅϲα οὕτω δύναται κατὰ τῆϲ [*](Aaovκ. ὲ Β2. Accedit ultorum argumentum conta llam Tryphonis οpinienem, ex qua distingumdi et diversis orationis partibus πribδuendi sant infuitii ϲύναρθροι et ἀϲύναρθροι: quos enim ille sine articulo proferri dicit, eidem etiam cum artictlis usurpentur. ergo articuli infnitivis sicut litterarum nomminibδns adiciuntur aut omittuntur adduntur autem et ubi sermo est de forma infnitivi alicuius, et nbi de actione infnitivο denotata loquimur.) [*](τssrιε. xx Ans. exse. I ἐγγενόμενον ἐν προϲώποιϲ. cfr 229, 16 et 230,1 2 λοιπὸν poethac subiecta participii ἐξαριθμουμένων sunt ἐμὲ γράφειν, ϲὲ γράφειν, ἐκεῖνον γράφειν cetera ϲυνέμπτωοιϲ autem sfngdlorum infnitivοrum est perperam AHntmsnn: indem dbeeεsstimmemd mit den anderes fode au geeά~lt teεrdεm ἐμὲ γράφειν uste ϲυνέμπτωϲιϲ et ϲυνεμπίπτειν ab Apollonio usurpantur, ubδi voces diversi sensns eadem forma utuntur: e Ska D 17. B ζητήϲομεν 246,12seqq. -11 fπερ. cfr 30.27. - 14 et 15 τῷ λόγῳ τῷ προκειμένῳ et ἔπεδείξαμεν. 22,15- 22 - 1ῷ ὁτὲ δὲ ὡϲ πρὸϲ τὸ πρᾶγμα, modo ita ut artt- cκeέκνs ad αetiemem pernεεt, quae mfnitεo sigmfcαtur. ad ὡϲ πρὸϲ cfr Adn exeg. ad 40, 12 huius ed.) [*](Ans. out, aascs. sos ικ l.CBh. 1 ἀλὰ Βb εἰγινόμενον L. B ἔχει om Ϲ ϲυνεμπτώϲει Ϲb, ϲυμπτώϲει L, ϲυμπώϲει BB. vide HSehneideri comm. 168 ad 151,5, ubi demonsrait, ϲύμπτωϲιϲ nomen et ϲυμπίπτειν verbδum iuxta . υνέμnπτωϲιϲetϲυνεμπίπτεινinfrmis niti fundamentis apndApollonium. accedit ad sa quae proluit, quod iura 52,14 non solum C, sed etiam Epraebet ϲυνεμπτώϲεωϲ et 213,4 non solum A Β, sed etiam L ϲυνεμπέπτωκε 1 7 ἔνεϲτι CΒb Β καὶ om b ὲν οἰϲ] fol 23v l. 10 dλλωϲ τε καὶ γὰρ, quod l. Bb exhibent, en anm esse iudicavit Schoemsmn et ci. ταῦτα vel κἀκεῖνα pro καὶ γὰρ. proime ab uaditis abesse videtur: dλλωϲ τ’ ἔκνα d φηϲι. ad dλλωϲ τε c2 37. 17. 182,23. de pren. 8, 9. 4,19 1 12 κα addmdum esse ci.Sylburg. CB εmte ἀπαρεμφά- των exhibent τῶνq b τῶν ὄρθρων τῷ ἀπαρεμφάτῳ ϲύνταξιϲ 14 προϲκειμένῳ L)