De constructione

Ἴϲωϲ δὲ καὶ ἡ τάξιϲ τῶν ϲτοιχείων ἐν λόγῳ παραλαμβανομένη [*](Quis locus in enumerandis orationis partibus tribuendus sit singulis.) [*](16s) τοῦ δι᾿ ὅ τι τὸ α πρόκειται, εἶτα μετ᾿ αὐτὸ τὸ β, ἀπαιτήϲει καὶ τὴν κατὰ λόγον τῶν μερῶν τοῦ λόγου τάξιν, δι᾿ ὅ τι τὸ ὄνομα πρόκειται, μεθ᾿ ὅ ἐϲτι τὸ ῥῆμα καὶ τὰ ὑπόλοιπα μέρη τοῦ λόγου, ὡϲεὶ καὶ πάλιν ἐν ταῖϲ πτώϲεϲιν ἡ λεγομένη εὐθεῖα καὶ γενικὴ καὶ αἱ ὑπόλοιποι, ἔν τε ταῖϲ [*](argvm. § 13. Si persuasum nobis est ordinem litterarum in alphabeto non fortuitum, sed ratione consitutum esse, item ordinem casuum, temporum, generum, ad eam quoque rationem investigandam invitamur, qua continetur ordo partium orationis. quod siquis imperitus facere recusat, casui tribuens quod ex ratione repetendum est, is omnino negat quicquam in certum ordinem, a quo recedere non liceat, dispositum esse, quae opinio absurda est.) [*](testim. et Adn. exeg 3 δεδείξεται 106, 22 seqq. — 6 ἴϲωϲ hic non tam coniectandi quam asseverandi vim habet. cfr 17, 2. — 6 — 7 τοῦ δι᾿ ὅ τι pendet ex verbis ἐν λόγῳ. ordo litterarum a nobis accipitur, probatur deliberantibus quam ob rem cett. Explicatio rationis, e qua litterrum ordo constitutus est, legitur in Bekkeri commentario ex Paris. 2555 exscripta et in Goettlingii Theodosio 3 seqq. ex eodem libro et Paris. 2553 edita (vide de ea Lentzii praef. in Herodian. P XCVI). similes tractatu habes in Ottobon. 173 fol 166r (v. BA III 1171) et in Londinensi Add. 5118, Matritensi 81 (v. Scholia in Dion. Thr. 485, 1 488, 12. 492, 10—495, 28 Hilg). — 6 — p 16, 11 Prisc. XVII § 12 p 115, 20 116, 5 H.: Solet quaeri causa ordinis elemestorum, quare a ante b et cetera sic etiam de ordinatione casuum et generum et temporum et ipsarum partium orationis selet quaeri. restat igitur de supra dictis tractare, et primum de ordinatione partium orationis, quamvis quidam suae solacium imperitiae quaerentes aiunt, non) [*](γ᾿ ἀμείνονα μῆτιν ἐνίϲποι, Ἢ νέοϲ ἠὲ παλαιόϲ· ἐμοὶ δέ κεν ἀϲμένῳ εἴη, atque initio alterius versus Ap. de coni. 219, 20 utitur ut exemplo ϲυνδέϲμων παραδιαζευκτικῶν. inde factum enuntiatum, quod hoc loco in deteriorum codicum (CB) archetypo adiecit aliquis, ne iuxta copulativi ἤτοι exemplum deesset exemplum disiunctivi usus. cuius quidem usus documentum utrum ab Apollonio, an errore librarii in communi ommium nostrorum codicum archetypo omissum sit, dubitare licet.) [*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 τὴν] ταῖϲ L1, corr L3 mg | ἐν αὑτοῖϲ RSchneider l 469, ἐν αὐτοῖϲ ACL3 mg, ἑαυτῶν L1Bb δύναμιν] δυνάμεϲιν L1, corr L3 mg | A mg: την ιδιαν δυναμιν τουτεϲτιν την αναφοραν || 2 μεθίϲταϲθαι L1, corr L2 || καὶ post ἔνθα om B | ἀποδείξομεν L || 4 ἐπαλλήλων L, sed corr ipsa prima m. | ante λόγου add τοῦ LCBb. cfr 109, 8. 251, 5 et Egenolff in Fleckeiseni Annal. 1879 693 | ταὐτὸ] αὐτὸ B 5 AIII mg: ωϲ εν τω ου μεν κολὰ χολον (Ζ 326, ubi subsequuntur τόνδ᾿ ἔνθεο θυμῷ). quo exemplo in hoc usu illustrando Heliodorus quoque, artis Dionysianae interpres, 95, 16 Hilg. utitur iniuria autem Dronke 603 hoc additamentum verbis Apollonianis inserendum censuit || 6 supra ἴϲωϲ ea manus, quae saepius in A latina verba ex Prisciano exscripsit, add cp i. e. caput || 7 διότι A C, διὰ τί LBb | μετὰ τοῦτο B | AII mg: οτι κατα την δεουϲαν ταξιν τα μερη του λογου κατειληπται || 8 ante λόγον add τὸν CB | διότι AC, διὰ τί LBb || 9 ἐν ταῖϲ] fol 7r L)

Ἔϲτιν οὖν ἡ τάξιϲ μίμημα τοῦ αὐτοτελοῦϲ λόγου, πάνυ ἀκριβῶϲ πρῶτον τὸ ὄνομα θεματίϲαϲα, μεθ᾿ ὃ τὸ ῥῆμα, εἴγε πᾶϲ λόγοϲ [*](Aanvκ. β I4. Nomen et verbοum ceteris orationis partibδus sntecedere- dεbere apparebit Sbi enuntiatum perfectum contemplanti: nam alterorum illo- rum si dempseris, enuntiatum non iam erit absolutum ein adverbium, parti- cipium,praepositionem,pronomen,arficulum detraxenis,msnebδitenuntiafi perfectio.) [*](opertere de huι3eemoddi erebus quaerere, sMsρrcanfez μeffιtas ese ordieao3omsm. poetiones sed ouon3um ad sorum opntomem, eeentf generαΒter abd per oεfmα- fiiomem aecp9 sec eontra ordinotεeem pecemr , quεod exstimere pεmitus Mfudfmem. i auem ln oubugiαm conceoen1 esse οqdsogomemm, neesese e8 elem ommnibus emm mmegdere.) [*](τzsrum. xv Ans. xxso. ξ-4 περὶ ὦν - ϲυναγωγἡν. num hoc faetοm sit et nbi iactum, ignoramus. - 6 ἀναϲτρέφοντεϲ. eft de adv. 196, 9: ἀπειρότερον ἀναϲτρέφοντεϲϲπερὶ) τῶν τοιούτων ϲημαϲιῶν, et iura 31.22. 274,13. - 7 δέον. snbaudiemdum ἐϲτί ut 22,8.151,10. - 12 μίμημα. cr5213 51 2et12. 97,1. -- 12-p17,6 Pnsc.XVIψ12 p116.5 -13B.: SRcut gιtκraψta ordinatene peηemx eeddztur oεatto,sc ordisαtiome apta ~redtee smnt a diocmmts atum scrρ3orfὅus parfes orotoms cum przmo loco εεomen, Aecundo εerὸum posuer6m4, quφpe cem nκr oratοeine uuseompdetur,quod dtctosfendereαconsfructtone,quαecomgnepαezeomnes parfes orαtioεss. a qua si foHlas nome αuί eerbtm, 4mpeerecta t orato sn autem eeterα sslfrehos omnia, πen nese εφt orαionem decere, ue4 deme: *dem λomo αpsus heu odre cοcidέ4, em omnes 4nest pαrfεs oratuem4s aἔeque eomiuneteme, quae si addatur, aΒαm orαtionmm ecig0t. interiectionem emm srtieuH lοoo latini grammsfici in numerum parfium orationis reeqperunt.) [*](Ans. cx r., cαscs. scs. as AL. Bb. 2 4ἐϲ ALb, λοιπο CB R τε] τοϲ L Β ante τούτων add ἐκ l.)B | ἀποφαντικὸν B λῶν exrema vox est in 1ol 3vA, in cuius ng inferiore scripsit manus recentissima ζήτει τὸ ϛ, i.e.κτον φύλλον. atque abo πλείϲτων incipit fol 6r 1post πλείϲτων add καὶ L, γε Cξb ὧν] ν om 9 , add A 4 ίδᾳ ACb, ὄαν A 3LB ) 4 -B huc perinent quae fn ng super. χ sefipmit: ωϲπερ τοιϲ προκειμενοιϲ επκειται ταξιϲ μετα λόγου ουτω καί τοιϲ μερεο του λόγου β 44 προεκκειμένων bd, προεγκειμένων AL), προκειμένων B 1 ΒB ἀντιπεριβάλλεϲθαι L, ἀντιπαρολαμβάνεϲθάι ΒB β 6 ἀναϲτρε- φόμενοι L3B 1 7 καταγίγνεϲθαι A. V 8 -8 τούτοιϲ γε προϲγενήϲεται] πρὸϲ τούτοιϲ γενήϲεται B γε om etiem L abd ϲπται inc. fϲP7εl 1 1θ post μαρτῆϲθαι intercidisse ἡγεῖϲθαι ci. Stadtmueller ἔr τνῶν b, ndlus acoεn- tus fn A, ἔxπί τνων ceteri. Α in ng: η ποτα ατακτα ἐϲτιν η εἰ επ τνων εττκ ηταξιϲαναγηεsιπαντωναναι. 1 1ξom LCB 1 1ξ Α ng: ou φωτeν τὸ ονψμa.)

Οὐ τοῦτο δέ φημι, ὅτι οὐχὶ καὶ ἐξ ἀντωνυμίαϲ αὐτοτέλεια ϲυνίϲταται, ὅπου φαμὲν οὕτωϲ, ἐγὼ περιπατῶ, ϲὺ περιπατεῖϲ. τότε γὰρ ϲυνίϲταται ἡ [*](Axαvκ. β 1Β. Βnnt sane enuntiata, in quibas non nomine sed pronomine subiectum verbi signifcstur, sed illic pronomen ie nominis fumgiur.) [*](rssrκ. sτ Ans. sxsu. B ϲυγιλείεται. cr 66,8. 82,23. 85,6.89,20. 235,1. de adv.121.1. - 15 Prisc. X 13 116.13-19: ergo si tollas nomen as4 vεrἔεm, dece4 orat4o, desmderuns es noamm el verlsm, 4 si diααm iden lapsus tea Hodie concidit, eεl idem Mono lapsus Mem nodie sin mb- 3reξaz αdεerbεum, nem omnino defcet ora4to, st: idea omo lapsus ea concidit. nec nom etam pgart4camyyyiss si αdmas, neque sic decet, ut idem omo λea λodie concidi4, aec si praepceutienem et inferectiomem: idem Mono cecidit, nec si etiam prenomen: aomo cecνdit. - 1B - 18, 4 Prsc. ζVII ὲ 1 116,19 25 Β.: non tamem dico, quod non etam ex prememine e4 eerδo peiiectα emsa4 ora4to, eum dcisuε: eg0 αmὅlo, fx αmbκlαs fun en4m con-) [*](Ans. mr., nstm. scs. m Al. Bb. 1 ὅνευ]ἐκ Β qni οὐ om | παρὸν γὰρ L, sed indunt L et post πϲτ. add δὲ δᾶ β 2 oἱἰον hebent Al.B, om A b. οαϲ7 -τοιαύτηϲ οα περιέχει β Β post ῥῆμα add 5 5 λόγοϲ Β | prius τὰ] τό L. 4 ἐλλείποι L, Ἐλλείψει L, ἐκλείπει Β ὁ ante λόγοϲ om L. β 5 A ng ἐν γαρ τω κατεπε ἐν η προθεϲιϲ εϲτν |ante ἔγκειται Dronke lΙ 605 Prisciano duce insoni vult ίδοῦ γὰρ ἔγκειτάι] fol8r L. Γ post ἔγκειται add δὲ l. CB | τῷ ’μέρει B ( παρὰ] περ LB 1 4 post ἐπεὶ add xx B A~ ng: ἐν γαρ δύο λογοιϲ o υνδεϲμοϲ ευριϲκεται ( ἐλλεψαι ALC, ἐλεῖψαι 8, ἐκλέψαι b | Β ὁ αὐτὸϲ ὅλϲιϲλ ] fol6v A β 8-θ κατέπεϲεν -ϲήμερον om B 9 ὀφέλλοι L, ὑφέλῃ B 11 oὅrω Bb | λήψει A, sed εuχra η scripsit εἰ E 1 11 12 5 αὐτὸϲ -- κατέπεϲεν om A L, babent CBb. at suffcit quod subsequitur ὁ αὐτὸϲ Sνθρωποϲ ἔπεϲεν, ut demonstretur et pssticipium εἰ praepositionem omitti posse, sicut Priscianus praeposiionis et inteniectionis omissionem uno enuntiato illosratit , 15 ooδ’ εἰ -ἔπεϲεν A ng Prisc. b, om ALB ~ 13 o om A. 14 εἰ oa B AV ng: δία γαρ ὄρθρου ωϲ φηϲιν η αναφορα 1 B προίην ξϲ , corr A , 16 οὐχὶ xx] καί ουχι A, κα οὐκ C β 18 17 ὅπου -ϲυνίϲταται A’ om, add in ng κ 1 17 ~o) fl sν L om L, add L, κ pro CB)

Καὶ τοῦ ῥήματοϲ δὲ ἀναγκαίωϲ πρόκειται τὸ ὄνομα, ἐπεὶ τὸ [*](18s) διατιθέναι καὶ τὸ διατίθεϲθαι ϲώματοϲ ἴδιον, τοῖϲ δὲ ϲώμαϲιν ἐπίκειται ἡ θέϲιϲ τῶν ὀνομάτων, ἐξ ὦν ἡ ἰδιότηϲ τοῦ ῥήματοϲ, λέγω τὴν ἐνέργειαν καὶ τὸ πάθοϲ. — (

Παρυφίϲταται οὖν ἡ εὐθεῖα ἐν αὐτοῖϲ τοῖϲ ῥήμαϲιν, κατὰ μὲν τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ὁριζομένη, κατὰ δὲ τὸ τρίτον [*](Aaov. β 16. Momen autem antecedere debet verbo, quia corpιa nominibδns notas id agunt aut patiuntur, quod verbis εignifcatur. [emιa emymε unumqueοfque, qu4od au4 efct4 af detur, erat aare decionmm neque eri deemio pOs86, nis corpus ess6i, cut ess6 agendum α64 pa4uemdum, ιdcrco caen, corpora signantur, verbo antecedere oporte4 quo oectiones sgaicantur.]) [*]((β 17. inest in ipsis verbis nominativus agentis eei patiente], in prima et secenda verbδi persons fuitus, infnitus in tertis, exceptis eis verbδis, quae notmmt acfionem uni peculiarem.)) [*](sto4 piectio orα4ιom5s, cua lo5ο aom4nts smmαfuε prcomem 6f sm nem4nts ὅom- μleαt ordeπatieme quando aufem loco nomtnts per se pemtfur, in parfibss εfema- ddeter nosequettbu8, ef quae nerὸa ad nomtnatieos consungunfur solos d3 qmαe oΕleguos deeεderan4 casus.) [*](assrκ.srAns.sxso. ξἀνθυπάγειν hicaubstituendi im habet, ut B34,4.deψron. 5,21. de adv. 20t,21 εlibi. - 3 εἰρήήϲεται:113.15seqq. 277,6seqq.283.16seqq. - Β-p18,2 Prsc.V β14 p116,25-117.4 HL.: Aare eerbmm quoque necessaro m- fuer acmen, quta αgεre ef pati stbsfentiαe e5 prorum, tπ qsα s4 pοstto sο- mtmem, ex qulbus propretas verὸt, id est aefto et pαssto, nasetur. - Haesi igetur mfelεctu nomtnascus π pes verhs, guo aine suἔἔsfanttα sigmfmri nem por4, lm pr4mα quidem persona et secusdα dentes, in frtiα vero, quta inmumerαὸies sun4 personae fertiαe, 2nfsmtus, nte4 exceTra t αctto, sscset fulmina4, tonat emi eim, quamεts non eddamεεs nonen, dentfα esse edentur, cum α sdlua pε3nea4 docem.) [*](μnn οmr,msϲs.ss.1s AL.Βb. 2 ] ε L ὁπότε ALb, ὅπότερον CB Β μόνον om C ϲυναρτᾶϲθαι L, corr L β Β A ng: ὅτι τῶν του λόγου μερῶν ευλογωϲ τὸ ονομα προτετακται, L~ ng: κατὰ τίνα λόγον ἐν τῆ ἀπαριθμήϲει τῶν ὀκτὼ μερῶν τοῦ λόγου προτίθεται τὸ ὄνομα τοῦ ῥήματοϲ erxat Βekker cum dicit καὶ post ἐπε additum esse in A β θ pro ϲφματοϲ et ϲώμαϲιν AHuttmsnn perverse ῥήματοϲ et ῥήμαϲιν fugitat τοῖϲ ϲθμαϲιν Ϲ, τοῖϲ ϲώμαϲι γὰρ B 6—7 τeϲ δὲ ϲώμαϲιν -ὀνομάτων videantur reicienda esse post B τὸ πάθοϲ, nt ἐ8 5ν referri possit ad τὸ διατιθέναι καὶ τὸ διατίθεϲθαι. sed iam Erisc. legebδat traditum verborum ordinem, atque intellegere licet ἔξ ὦν ita quoque, ut refera- mus ad ϲώμαϲιν. ex corporibus, quippe quibus propruum alt agere ast pαtt, naec - fur proprεtas εerὸ4 guae ln eo poεtα est, u4 actiones as4 ymssmes εigπHεt. afciendum autem fortasse est duce Prisciano post τὸ πάθοϲ: γίνεται i ἐνέργεια Lex τν ἐνέργειανfecit β Β-p 18,2 αρυφ.-βροντὸ]haecquoque verba Priscino legebδanur et cum doctrina Apolloninna concinunt (v.101,34sqq), sed tentum abest ut ex eis cohligi possit nomini iure primum locam tribδui, ut dobitsrs licent, an ex alio Apollonii Βbro huic loco adscripta deinde in vεrbδοrum contexum irrepserint 1 Β ἡ om Β | τοϲ om L. 1 8 ente δεύτερον add τὸ L)

. Κατεκράτηϲεν οὖν καὶ ἡ ἀπ᾿ αὐτοῦ θέϲιϲ τὸ πάντα τὰ τοῦ λόγου μέρη καλεῖϲθαι ὀνόματα, ὡϲ ἂν αὐτοῦ προϋφεϲτῶτοϲ. εἰ γὰρ ἐκ τῶν ἐναντίων τιϲ ἐκεῖνο ἀποφαίνοιτο, ὡϲ ἐκ τῆϲ κοινῆϲ ὀνομαϲίαϲ τῶν λέξεων αὐτὸ [*](13 b) ἀπηνέγκατο τὴν ἁπάντων ὀνομαϲίαν, καὶ κατὰ τοῦτο ἂν πρωτεύοι, θέϲιν τὴν πρώτην τῶν λέξεων ἐπιδεξάμενον, καθότι καὶ δείκνυμεν ὡϲ ἕνεκα τῆϲ εὑρέϲεωϲ τῶν ϲτοιχείων πάντα τὰ ϲτοιχεῖα παρὰ τὸ ἀλφεῖν ἠδύνατο μιᾷ ὀνομαϲίᾳ χρήϲαϲθαι τῇ τοῦ α, ὅπερ ἀφείλετο τὴν πάντων ὀνομαϲίαν διὰ τὴν ἐν αὐτῷ γενομένην πρώτην θέϲιν, ϲυνδραμόντοϲ καὶ τοῦ ἀπ᾿ αὐτοῦ φθόγγου· ϲυνέτρεχε γὰρ ἡ τοῦ ἀλφεῖν ἀρχὴ τῇ ἐκφωνήϲει τοῦ ϲτοιχείου, τῶν ὑπολειπομένων ἰδίαϲ ἐπεκτάϲειϲ εἰληφότων.

Οὐκ ἀλόγωϲ δὲ ἐκείνῳ οἶμαί τιϲ ἐπιϲτήϲει, τί δή ποτε οὐχὶ μετὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν τὸ ἀντὶ τούτου μόριον παραλαμβανόμενον ὑπετάγη, λέγω δὴ τὴν ἀντωνυμίαν, εἴγε κατὰ ἀμοιβὴν τοῦ ὀνόματοϲ [*](19s) πάλιν ϲὺν τῷ ῥήματι ϲυνέχει τὸν λόγον. Περὶ οὗ ἂν προφανὴϲ ἀπόδειξιϲ γένοιτο ἥδε, ὡϲ ἕνεκα τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυνόδου ἐπενοήθηϲαν αἱ ἀντωνυμίαι. ἐπεὶ γὰρ τὰ ὀνόματα τρίτων προϲώπων ἐϲτὶν ἀποφατικά, καθὸ αἱ ἀπ᾿ αὐτῶν θέϲειϲ γινόμεναι οὔτε ἐπὶ τοῦ ἀποφαινομένου [*](Aaevκ. ὲ 18. Mon inepte aliquis inquiret, em proximus post nomen. locas non pronomini tributus sit, sed verbo. quod optimo iure factum est, quia pronomina inventa sunt verborum causa, quibδuscum nomina in tertiatantum persona coniungi possunt. nemque verbe quidem primns quoqne et secundas personas habρent, nomimbδus autem teftise solae signifcantur. iem pronomine accessermnt, ut essent voces, quae loco nominum verbis fn pena et secunda porsena adiungi possent. (ceterum supervacanea ne in tertia quidem persona pronomina sunt.)) [*](num. Schol. Londin. in Dion. Thr. 485,19: τὰ ἐπεκτεινόμενα τῶν ϲτοιχείων εἰϲ αὐτὸ (scil εἰϲ τὸ 6) κατολήγει . . . uἶον βῆτα γάμμα. et c2r similem ἐπέκτααϲ nominis et ἔπεκτείνεϲθαι verbi usum de pron. 83,25 et 1. 37,9. 54,5. 62,1.) [*](rssrκ. xx Aot. axso. -p 21, 8 Pzsc. XV5ρ 15 16 117,7 -118.s Β : uon εerαomαὸHfer tamem ud queertuεr, quare posi nomsns poeutonem noa em χαεemm, qMαe pr0 ipso memte αecptfur, pominus, 4d esf pgεenomem, quae ree no- mas cum uωr5o comφnet orαonem: dfe qo mαuμesα proὸαtto ert Saec, quod nmrἔormεm quωue ceMsm 2nsentα suen4 pronomtnα. πomnα e3im fertiαrm smnt χersomsum indcαtiiεα . . . ( 16) Poesmus famem etam ~ud cere, quomiem eoruem, 4d est nomsnsm, pcsttones cum u5t, necue 2π persomα 4nd4cαteα smnt, 4d es4 loqmmts, quod e5 smκm gr4mαe persemae, neque emm nbi mponsnt ames nomina, neque ad ipsos pronsmtesfes nomnαtones ψαcmus, quod est secundae pεrsemαe. eerὸα αsfem in frρbus eranπ4 persomts, tdeοqκe excog~αἔαnfur pronomna sn persemas eefnsαs dserefα, st e4 nomenis postiomem 3 eerb1 ordino3omem, id eet et Amδetonatiem et denstes personas, 2ndcαreat, u ego scriὅo, tu scriδis e4 smἔstantαm mmm sgmcαt dcco nomuts posttzem pronommm e personam rὸo εbi adsnncto cogruam indicat taque n~ prohιὸet ln fertιa ρersonα dicte AA ristarchus legit, qupepe cum duae terrae comsuagsafur personae. - λ ϲυνὸ- δϲω. er 28,11. 155, 23. - 6 ἀποφατικά non negatna, sed indicativa, vide Adn. crit. - 7 οὕτε ἔπὶ τοῦ ἀποφαιν. προϲώπου. ide Adn. crit.) [*](μns. cnr., usca. sϲs.1xAl.Bb. 1 ἐκείνῳ Ab,ἐκένο lCB. vide ESchneideri comm. 103 ad 77, 28 τιϲ] ι in res scripsit et ϲ supra add A ί δή ποτε] τδε τί ποτε C 1 3 τὴν ἀντωνυμίαν] ἡ ἀντωνυμία L εἴγε ALB, ἤ γε ὕb 4 post λόγον add ἀλλὰ τὸ ῥῆμα LCB5 A in mgiuferiore: εικοτωϲ τὸ ρημα προετάγη ωϲ σιτίον ον τηϲ αντωνυμιαϲ προφανὴϲ] η in ras A 1 8 γένοι6’ l. 6 εἰϲν] CB 1 ἀποφαντικὰ LCΒb, ν om A. ut ceteris quoque locis, ubi adiecti- vαm ab ἀποφαίνεϲθαι verbo, non ab ἀποφάναι derivandum est B 7 Ἀπ’ αὐτῶν] ul10r L ἐε hΙig assentiente Schoemanno~, ἐκ codd. et edd., quod servaxi posse putaverunt Eayaer et Stadtmueller at αἱ τῶν ὀνομάτων θέϲαιϲ nequeunt non feri ex so qui loquitur, neo negari licet nisi hoc, ilisa Βeri de eo qui lο- qeitur. c2 inre 113, 22: οὕτε μὴν ἐαυτοϲ τιθέμεθα (scil τὸ ὅνομ). accedit Prsciεni ln, quam in praepositionem quin file graecum ἐπὶ converterit, dubitari non posse videtur)

Τὸ δὲ μεῖζον, τὰ ῥήματα [*](20s) προϲώπων τῶν κατ᾿ εὐθεῖαν νοουμένων ἐϲτὶ παραϲτατικά, ἅπερ [*](Aaovκ. β 2θ. Atqne eliam magis tibi apparebit, verba ante pronomina exstiissε, si hoc consideraveris pronomine, quae ad distqnguendas personas excogitata sunt, in obliqοis casibδnsautrectoaccentu proferuntur.ubicumqueea quam notent persona sii vel eliis opponenda est, aut inclinato, ubi haec persona non) [*](τssrm.srAns.exso. 1 - ξerinfra 11ξ,19-23. - θν δὲ τὰ ῥήματα κτλ. non pendent ab smtecedenti καθὸceninnctione,ut pendent αί ἀπ’αὐτῶν-ἀποφοινομένου προϲώπου εἰϲίν. quapropter lineola ente ἦν posita est. - Β- 6 ἀνταναπληροῦϲα -ῥήματοϲ. proemεm petor pro ominibus, 4dem supyet vεrὸα. τfξν hic idem fers est atqne ϲύνταξιν. er Lebra ad Herod. 17,32 et schol. in Dion. Thr. 27s.3Βilg. 9-14 Pasc. XV5 1e et 17 118,8-13IL.: asoa tamem ideo ferie pprcomtnum ρεseemαe suherδ3cuoe sun4, quio ngssMmts m fertα persomα ymomere omtnα. quare emm 4n feris efiαm ger8ems 2nsmmtenftr promomsmo, ε parfibus oetemdetur eomsεaienmbus (ὲ 1~) ergo supra dicta rufio cera est, ma- miμetem es4, quod ure grαepottur εerbεm pronomtm4, quod serbi quoque cusa excogtatκm est. 13 εἰρήϲεται: 114,11 eq. - 14-p 23, 7 Prisc. XV5 17. 18 118.13 21 Β.: sed quod est maius, eεrὸa persemartem, quae μr omena4iemm εmfeRegεentεr ef aρdte αccpiustur, suat esdicαtica nam sic haec verbοs con- loenmda sunt duce Apollonio, non sicut redita sunt: ef sust ιndicαtsε, absdute) [*](Ans. ἀmr., mem. ses. m Al.Bδ. 1 ἐϲτν om L | πρώτου] flὅvA possis coicerε, pcεt πρώτου προϲώπου intercidisse: οὕτε ἔπὶ τοῦ προϲφωνουμένου, ὅπερ ἐϲτν διὸν δευτέρου προϲώπου. sed vicem eorum quae desidersmns supplent haee verba eubsequentia: οὐδὲ πρὸϲ αὐτοὺϲ -δευτέρου προϲώπου. ne Priscisnns quidem legebδat quae dicta esse velimus εαυτοϲ] ἐν αὐτὸϲ B β 2 ἀποφαινό- μεθα L. 8 ποιούμενοι LB ῥήματα] ὀνόματα LB, sed corr in ng L | 4 προϲε- πινοεται .0B β λ ὡριϲμένοιϲ add HSchneiderr l 470 duce Prisciano: ιπ rsenas denιtas 1 ~ γράφειϲ] εἰ in res A τὸ] τω A, om B ἐν τούτῳ λέγειν τρίτῳ προϲώπῳ B β 8 A~ ng: καί γαρ καί τὸ αριϲταρχοϲ καί τὸ ανα- γινωϲκει τρίτου ἐϲτι προϲωπου δόο ALb, δὴ B, μὴ Ϲ et γρ. μὴ L in ng , 9 τοῦτο] υ in ras εἰ τὸ suyra scripsit A β 16 δυναμένων] fol 10v L. 1 11 τρί- ταιϲ] τρίϲ L A~ ng: δία τήν δειξιν 12 ῥηθήϲεται B 14 δι’ αδτὰ Ab, διὰ ταῦτα LCB)

Καὶ ἡ μετοχὴ δὲ κατὰ τὴν δέουϲαν ἀκολουθίαν κατελέχθη μετὰ [*](21s) τὸ ῥῆμα, τῆϲ τάξεωϲ ἐκφαινούϲηϲ τὴν ἐκ τοῦ ῥήματοϲ μετάπτωϲιν εἰϲ αὐτήν (ὥϲ γε ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ διὰ πλειόνων παρεϲτήϲαμεν ὡϲ ἀναγκαίωϲ αἱ μεταλήψειϲ τῶν ῥημάτων ἐγίνοντο εἰϲ πτωτικὰ ϲχήματα ϲὺν τοῖϲ παρεπομένοιϲ γένεϲι, τῶν ῥημάτων οὐ δυναμένων τὴν καταλληλότητα [*](ARGVM. § 21. Tertium locum obfinere participium debet, cum ex verbo eina formas flectendo ortae sint (in formas enim casusles, quae etiam genera distinguunt, verba convertenda erant, ut alibi demonstratum est).) [*](testim et adn. exeg. 1 ἀποδείξομεν: 266,20. — 2—4 4 parenthesi confirmatur quod antecedentibus expositum est, pugnare inclinationem cum nominativo casu si doricum τύ inclinatur, simul cum accentu amittit nominativi vim. cfr infra. 120, 12. 183, 14 atque de pron. 54, 13: οὐδεμία ἀντωνυμία ἐγκλιθεῖϲα πτώϲεωϲ ἐναλλαγὴν ποιεῖται. ϲημειωτέα οὖν ἡ τύ ἐγκλιτικὴ. ad τῆϲ ὀρθῆϲ ascripsit Schoemann h. e. τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ. at ὀρθή epitheton πτῶϲιϲ nomini adiectum nihil aliud significare potest quam rectum, nominativum casum, sicut εὐθεῖα. nec in eo debes offendere, quod in uno brevi enuntiato primus casus modo ὀρθή, modo εὐθεῖα appellatur. — 8—p 24,1 Prisc. XVII § 18 119, 12—17 H.: Participium etiam oportune post verbum ponitur, ex quo et nascitur, sicut de verbo tractantes ostendimus, quod necessario translationes verborum fiebant in casuales figuras cum generibus, quae eis accidunt, cum verba non possent consequentiam sui praesentare, ut etiam per obliquos casus adiungi possent et sine coniunctione consociari, ut me legente proficio pro lego et proficio. — 10 ἐν τῷ περὶ μετοχῆϲ] vide Priscianum in eo Institut libro, quem ex Apolloniano περὶ μετοχῆϲ magnam partem hausit, XI § 8 seqq. — 12 τῶν ῥημάτων —παραϲτῆϲαι. cfr Heliodor. in Dion. Thr. 77. 6 Hilg. (904, 27 B.): βουλομένων ἡμῶν κλῖναι τὰ ῥήματα μετὰ τῶν ὀνομάτων καὶ μὴ δυναμένων λέγειν Θέωνοϲ ἀναγινώϲκει, εὐθέωϲ ὑπειϲέρχεται χαριζομένη τοῖϲ ῥήμαϲι ππώϲειϲ ἡ μετοχή.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 ante καὶ add ὡϲ L2 || 2 ἐγιλϲιθεῖϲα] prius ι ex η ras factum in A, RSchneider comm. 80* coicit ἐγκλιθεῖϲα ante ἀναγκαίωϲ lin. 3 traiciendum esse, sed dubitanter, quia Apollonius nihil sibi non indulserit in verbis conlocandis || 3 ϲυγγενῆ] η in ras A2 || 5 παραϲτῆϲαι] fol 11 v L | διαϲτολήν B || 7 ιδιοματοϲ A1, corr A | 8 ακολουθειαν A. | κατελέχθη AL1b, κατειλέχθη L2CB || 9 ἐκφαινούϲηϲ AC, ἐμφαινούϲηϲ. LBb || 10 AII mg: τινοϲ χαριν ειϲ πτωτικα ϲχηματα το ρημα μεταλαμβανεται AIII mg: ηνικα γαρ βουλομεθα δυο ρηματα αϲυνδετωϲ προενεγκαϲθαι αναγκαιωϲ 8 δεομεθα || 11 αἰ μεταλήψειϲ] fol 7vA. | ἐγένοντο B | πτωτικὰ in ras L3)

Προφανὲϲ δ᾿ ὅτι καὶ ἡ ἐγγενομένη θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ οὐκ ἄλλωϲ ἂν ἐφυλάχθη, εἰ μὴ μετὰ τὸ ὄνομα καὶ τὸ [*](16 b) ῥῆμα τὸ ἐκ τούτων ἐκ καταφάϲεωϲ ἠρτημένον μόριον παρελαμβάνετο, ὡϲ καὶ μετὰ τὸ ἀρρενικὸν καὶ θηλυκὸν τὸ τούτων ἀποφατικὸν εἰ γὰρ μὴ παραδεξαίμεθα τὴν τῶν προκειμένων μορίων προτέραν θέϲιν, καταλελείψεται τὸ μηδὲ μετοχὴν καλεῖν μηδὲ μὴν οὐδέτερον, ἐπεὶ τίνων δύο προϋφεϲτώτων γένοιτο ἂν ἀποφατικὸν τὸ οὐδέτερον, τίνων δὲ μεθέξει ἡ μετοχή; ἀλλ᾿ οὐδὲ ἄλλου μορίου δύναιτο ἄν τιϲ παρέμπτωϲιν ποιήϲαϲθαι, λέγω ἀντωνυμίαϲ, ἐπιρρήματοϲ, ϲυνδέϲμου, ἄλλου του· οὐδὲ γὰρ τῆϲ τούτων ἰδιότητοϲ μετέϲχεν.

Οὐχ ὡϲ ἔτυχε δὲ καὶ ἡ τοῦ ἄρθρου τάξιϲ προϲερρίφη, ρεύουϲα μὲν τὸ ϲυνηρτημένον τοῖϲ εἰρημένοιϲ πτωτικοῖϲ, ἐκκλίναϲα δὲ [*](ARGVM. § 22. Accedit quod appellatio participii neglecta esset, si post nomen et verbum non sequeretur ea orationis pars, quae ex illis ita pendet, ut utrumque quasi affirmet, sicut post masculinum et femininum sequitur id genus, quod illa negat. inanis enim est et participii et neutrius generis appellatio, si non antecedunt quae nunc praemittunt. nec minus perversum esset, si aliae orationis partes post verbum interponerentur.) [*](ARGVM. § 23. Neque casn articulus post participium conlocatur. sic enim. significatur articuli cum casualibus antecedentibus coniunctio, evitatur autem pronomen. hoc enim personale certe articulos non assumit, id qnod nomen) [*](testim. et adn. exeg. 1—10 Prisc. XVII § 19 119, 17 — 28 H.: Manifestum autem, quod ipsius queoque positio nominationis, qua participium nominafum est, non bene servaretur, nisi post nomen ef verbum poneretur participium cum ex eia is utrisque per confirmationem pendens ea pars accipiebatur, quomodo pos masculinum et femininum eorum abnegativum neutrum. nisi enim praepositarum pertum patiamur priorem positionem, reliquum est, ut nec participium vocare posstimus neque tamen neutrum, quoniam duorum praepositorum generum fit abnegativum. participium quoque necesse est ex quibusdam praepositis partem capiens constare. sed neque aliam recte interponimus partem, id est pronomen vel adverbium vel coniunctionem vel aliam adiquam, cum nullam ex earum proprietate partem capiat participium. — 2 θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ. appellatio participii. — 11 Prisc. XVII § 19 119, 28—120, 1 H.: Post participium Graeci articulum ponunt, quem nos, sicut in pronomine ostendimus, non habemus. — 11—12 ὑπαγορεύουϲα τὸ ϲυνηρτημένον) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. καὶ om LCB | ἐγγινομένη L, ἐπτγενομένη B || 3 supra μόριον add ἤτοι ἡ μετοχὴ L3, καὶ ἡ μετοχὴ ante μόριον add B || 4 μετὰ] κατὰ L | post τούτων add δ' C | ἀποφαντικὸν L || 5 παρεδεξεμεθα A, παρεδεξάμεθα L, patiamur Prisc. || 6 καταλελείψεται] ει in ras A, κατελείφθη ὄρα in ras Lx || 6—7 ἐπεὶ—οὐδέτερον om B || 7 ntrubique τίνων A (acc. a prima manu) et b, τινῶν ceteri; a priore τινῶν in L inc. fol 12r | γένοιτ᾿ L, supra γένοιτο add γενῶν Ax || 9 post ϲυνδέϲμου add ἄθρθρου B | ἂλλου τέ του L || 10 οὐδὲ] οὐ L || 11 A1 mg: περι αρθρων | ὑπαγορεύουϲα ] prius ex ω rasura factum in A || 12 AIII mg: εν γαρ τω εμοϲ προϲ το κτημα εϲτ και εν τω οϲ ηκουϲε προϲ το ονοματκον το ηγουμενον |εἰρημένοιϲ om LCB |  ἐκκλίναϲα Lb, ἐγκλίναϲα A2 (εγ in ras) et C, ἐγκλίνουϲα B)

Οὐ δεήϲετει ἐπιϲτάϲεωϲ ἡ ὑποῦϲα ἀντωνυμία, ὅπου γε καὶ [*](22s) παρεκινδύνευε μετὰ τὴν τοῦ ὀνόματοϲ θέϲιν παραλαμβάνεϲθαι. δ᾿ ὅτι καὶ τὸ ἀντί τινοϲ παραλαμβανόμενον μεταγενεϲτέραν θέϲιν ὁμολογεῖ τοῦ μετά τινοϲ. καὶ εἰ τὸ ἄρθρον μετὰ ὀνόματοϲ καὶ ἡ [*](17b) ἀντωνυμία ἀντ’ ὀνόματοϲ, δέδοται ὅτι τὸ ϲυνυπάρχον ἄρθρον τῷ ὀνόματι πρεϲβύτερόν ἐϲτι τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. —

Ἴϲωϲ γὰρ καὶ αἱ ἀναφορικαὶ ἀττωνυμίαι ἀντ’ ὀνομάτων εἰϲὶ τῶν ϲὺν ἄρθροιϲ λεγομένων· οὐ γὰρ δή γε τὰ ὀνόματα ἐξ αὑτῶν ἀναφορὰν παρίϲτηϲιν, εἰ μὴ ϲυμπαραλάβοιεν τὸ ἄρθρον, οὗ ἐξαίρετόϲ ἐϲτιν ἡ ἀναφορά· δυνάμει ἄρα [*](et perticipium atque etiam verbum infinitivus certe eius modus facit. [si post pronome quoque articulus in partium orationis serie positus esset, videretur etiam cum pronomine iungi posse].) [*](ARGVM. § 24. Opus non est inquirere, num iure post articulum sequatur pronomen nam paene proximum post nomen locum occupavit. sed patet id, quod cum aliquo coniunctum invenitur, articulum antiquius esse eo, quod pro illo usurpatur.) [*](ARGVM. § 25. Nec minus inde apparet pronomen post articulum conlocandum esse, quod pronomina anaphorica pro nominibus cum articulo coniunctis usurpantur itaque non solum nominis, sed etiam articuli vice funguntuntur. (Articuli vero ipsi, ubicumque non iunguntur cum nominibus, in pronomina transeunt.)) [*](τ. εἰρ. πτ. cfr infra 17, 8. 86. 27 et Hdiodorum, Apollonii sectatorem, in Dion. Thr. 74. 9 Hilg. (899, 9 B.): ὁριϲτέον οὖν τὸ ὄρθρον οὕτωϲ· ἄρθρον ἐϲτὶ μέροϲ λόγου ϲυναρτώμενον πτωτικοῖϲ κατὰ παράθεϲιν προτακτικῶϲ ἢ ὑποτακτκῶϲ, et 73, 33 (898. 27 B.): ἄρθρον λέγεϲθαι ἐκ τοῦ ϲυναρτᾶϲθαι πτωτικοῖϲ.) [*](testim. et adn. exeg. 4—5 Prisc. XVII § 20 p 120, 16 H.: Quod autem post participium pronomen sequi debet, non es quaestio, cum paene post nomen debeat poni, nisi propter supra dictas causas. — 7 cfr Heliodor. in artem Dionysianam 76, 32 Hilg: τὴν δευτέραν εἴληχε τάξιν τοῦ ἄρθρου (seil ἡ ἀντωνυμία), ἐπεὶ προκρίνεϲθαι ἔδει τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. Stephanus in Dion. p 256, 12 Hilg.: προτέτακται τὸ ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ἡ μὲν γὰρ ἀντωνυμία ἀντὶ τοῦ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ὅθεν δικαίωϲ προτέτακται τὸ μετὰ τοῦ ὀνόματοϲ· γνηϲιώτερον γὰρ τὸ μετά τινοϲ τοῦ ἀντί τινοϲ. — 9 ἴϲωϲ hic non coniectendi habet vim, sed asseverandi ut 10, 10. — 9—p 26, 1 cfr infra 87. 1—9 et 98, 15—99, 22. ἀναφορικὰϲ ἀντωνυμίαϲ eas appellat, quae non demonstrant, sed, ut αὐτόϲ, mentionem alicuius personae vel rei repetunt.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 γε Ab, om ceteri || 2 φιλοϲοφεῖν C | γράφειν ALCb, περιπατεῖν B || 4 post δεήϲεται add οὗν B | γε om L || 6 παραλαμβανόμενον extrema vox est in fol 7v A, in quo codice desunt μεταγενεϲτέραν usque ad 66, 20 Τρύφων παρεγένετο || 7 τοῦ μετά τινοϲ add Lehrs* conl. scholio in Dion. Thr. 76, 32 Hilg. (904,13 B), quod in Testim. exscripsimus εἰ] ἢ C | καὶ ἡ] ἡ δὲ L || 8 τὸ] τῷ L1, corr L2 || 9 αἱ om C || 10 ἀνεὶ L | λεγομένων] fol 12v L || 11 ante ἐξ add τὴν L | αὐτῶν C)

Φαίνεται δ᾿ ὅτι καὶ ἡ πρόθεϲιϲ οὐ πρώτην ἔχουϲα θέϲιν καὶ. ἀρχαιοτέραν τῶν ἄλλων λέξεων τῇδε κατελέχθη, ὅπου γε οὐκ ἀπ’ ἰδίαϲ ἐννοίαϲ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληχεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ τῶν προϋπόντων μορίων προτίθεϲθαι, ἅπερ εἰ μὴ προϋφεϲτήκοι, οὐδ’ αὐτὴ ϲυϲτήϲεται, καθὼϲ ἐπεδείκνυμεν κἀπὶ τῆϲ μετοχῆϲ. ἔνθα γοῦν καὶ τῆϲ τάξεωϲ ἔτυχεν, εἴγε ὁτὲ μὲν κατὰ ϲύνθεϲιν, ὁτὲ δὲ κατὰ παράθεϲιν προτίθεται τῶν κατειλεγμένων [*](ARGVM. § 26, Praepositio autem hunc sextum in serie partium orationis locum nec priorem tenet, cum non antiquior ceteris sit. etenim non ex peculiari quadam sua vi nomen accepit, sed quia praeponi solet vocibus eorum generum, quae ante eam exstiterunt. itaque posterior natu est, quamquam praegreditur (sicut articulus praepositivas haudquaquam, quia nominibus praeponitur, antiquior eis est).) [*](testim. et adn. exeg — 2 τὰ ἄρθρα — ἀποϲτάντα. cfr supra 10, 3 et schol. Vatic. in Dion. Thr. 257. 7 Hig.: τὰ ἄρθρα πτωτικοῖϲ ϲυναρτᾶται τοῖϲ δυναμένοιϲ δέξαϲθαι τὴν ἀναφοράν εἰ δὲ ἀπολέϲει τὴν πρὸϲ τὰ πτωτικὰ ϲυνάρτηϲιν, ἀντωνυμία γίνεται, ὡϲ τὸ «ὁ γὰρ ἦλθεα» — 1 — 7 Prisc. XVII § 20 p 120, 6—15 H ut demonstret grammaticos latinos non inepte hic haec hoc pronomina loco articulorum usurpare: nec mirum, cum apud Graecos quoque articuli inveniantur loco pronominum positi, ut apud Homerum. sequuntur exempla ab Apollonio prolata. — 2 ὑποτεταγμένην. Schoemann*: quae in grammatico systemate proximo loco sequitur. — 9 ἀποδείξομεν: 106, 22 seqq. — 10—p 27, 2 Priscian. XVII § 20 120, 18—121, 2 H.: Apparet autem etiam, quod praepositio nen primam habens positionem neque antiquioren aliis dictionibus pos supra dictas ponitur, unde neque nominationem a propria aliqua significatione accepit, sed quia supra dictis praeponitur partibus, quae si nom ante sint, neque ea constare possit (quod etiam de participio diximus), ex quibus etiam ordinationem accepit: scilice cum modo per appositionem, modo per compositionem praeponitur ante dictis partibus. ergo natura quidem posterior est, constructione vero Principalis. — 14 ἐπεδείκνυμεν. cfr 16, 7.) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 γοῦν L, oὖν CBb || 3 ante ἐν add καὶ L || 8 Stadmueller offendit in ὑπὲρ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ τὰ—  τῆϲ ϲυντάξεωϲ. at similes pleonasmos hebes infra 317, 25—26. 331, 15—16. de pron 23,11—12. 47,12—13. 53, 1. 68,12.de adv. 200. 6 9 ἀπεδείξαμεν B || 10 δὲ ὅτι CBb || 11 κατελέχθη L.C cfr adn. ad initium §  21 | οὐκ ἀπ᾿] κἀπ᾿ C || 12 ἐκ τούτων τῶν C || 14 ἐπδείκνυμεν B || 15 κατειλεγμένων CBb, κατειλημμένων L. cfr Prisciani ante dictis et infra 18, 12, et κατελέχθη initio huius paragr. et 15, 21. nihilo minus dubitare licet, an genuinum sit κατειλημμένων, vide προκατειλημμένοϲ infra 26, 13. de pron. 34, 18. de adv. 157, 26. 160,2. 162,17 de coni. 222, 7. SSchneideri comm. 61 et 173 seq.)

Κἀπειδὴ τὸ ἐπίρρημα δυνάμει ἐϲτὶ ῥήματοϲ ἐπιθετικὴ ϲύνταξιϲ, ὡϲ καὶ ἡ ἐγγενομένη θέϲιϲ τοῦ ὀνόματοϲ μαρτυρεῖ, δεύτερον δὲ τὸ ῥῆμα τοῦ ὀνόματοϲ, δεύτερον ἄρα καὶ τὸ ἐπίρρημα προθέϲεωϲ τῆϲ κατὰ ϲύνθεϲιν καὶ παράθεϲιν προτιθεμένηϲ τῶν ὀνομάτων.

Ἐπὶ πᾶϲι δὲ τοῖϲ κατειλεγμένοιϲ ὁ τούτων ϲυνδετικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ παρελαμβάνετο, οὐδὲν δυνάμενοϲ ἰδίᾳ παραϲτῆϲαι χωρὶϲ τῆϲ τῶν λέξεων ὕληϲ, καθάπερ οἱ τῶν ϲωμάτων δεϲμοὶ οὐκ εἰϲὶ χρειώδειϲ ἀνυποϲτάτων ὄντων τῶν ϲωμάτων.

Ἔϲτι δὲ καὶ διὰ πλειόνων τὰ τῆϲ τάξεωϲ ἀποδεῖξαι· ἀλλ᾿ ἐπεὶ οὐ περὶ ταύτηϲ ϲκοπὸϲ ἡμῖν πρόκειται, αὐτοῦ που περιγραπτέον τὸν λόγον.

Κἀκεῖνό γε πρῶτον ἐπιϲτατέον πρὸ τῆϲ κατὰ μέροϲ τοῦ λόγου ϲυντάξεωϲ, τί δή ποτε τὰ πευϲτικὰ τῶν μορίων εἰϲ δύο μέρη λόγου ἐχώρηϲε, λέγω τὸ ὀνοματικὸν καὶ τὸ ἐπιρρηματικόν, καὶ διὰ τί οὐκ εἰϲ ἓν ὀνοματικὸν καὶ ἓν ἐπιρρηματικόν, ἀλλ’ εἰϲ πλείονα, οἷον τίϲ, ποῖοϲ, [*](24s) πόϲοϲ, πόϲτοϲ, πηλίκοϲ, ποδαπόϲ, — πῶϲ, πότε, πηνίκα, ποῦ, [*](19 b) πῇ, πόθεν. ἢ καὶ αὕτη ἀπόδειξίϲ ἐϲτι τοῦ τὰ ἐμψυχότατα μέρη τοῦ λόγου δύο εἶναι, ὄνομα καὶ ῥῆμα, ἅπερ οὐκ ἐν γνώϲει ὄντα τὴν κατ᾿ αὐτῶν πεῦϲιν ἔχει ϲυνεχῶϲ παραλαμβανομένην; ἦν δὲ καὶ ἐν πλείοϲιν ὀνοματικοῖϲ καὶ ἐν πλείοϲιν ἐπιρρηματικοῖϲ διὰ λόγον τοιοῦτον.

Ὕπαρξίν τινοϲ ὑποκειμένου ἐπιζητοῦντέϲ φαμεν τίϲ κινεῖται; τίϲ περιπατεῖ; τίϲ λαλεῖ; προδήλου μὲν οὔϲηϲ τῆϲ κινήϲεωϲ, τῆϲ περιπατήϲεωϲ, τῆϲ λαλιᾶϲ, τοῦ δὲ ἐνεργοῦντοϲ προϲώπου ἀδήλου καθεϲτῶτοϲ. ἔνθεν καὶ αἱ ἀνθυπαγωγαὶ ὀνοματικαὶ γίνονται, προϲηγορικαὶ ἢ κύριαι, τῶν κυρίων ἐμφανιζόντων καὶ τὴν γενικὴν οὐϲίαν· φαμὲν γὰρ ἢ ἄνθρωποϲ περιπατεῖ ἵπποϲ ἢ Τρύφων ἐγκειμένου πάλιν τοῦ ἀνθρώπου· ἢ μόριον τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον, λέγω τοῦ κυρίου, ὅτε φαμὲν ἐγώ. —

Κἀπεὶ οὐκ ἐμφανῆ ἦν τὰ ἐπιϲυμβαίνοντα τοῖϲ προκειμένοιϲ ὀνόμαϲιν (αὐτὸ γὰρ μόνον τὸ τίϲ [*](ARGVM. § 31. Si qua actio apparet, sed incognita est persona agens, interrogamus τίϲ voce, ac nominibus aut appellativis respondetur aut propriis aut pronominibus personalibus (et propris simul indicant, in quo sit genere persons, velut Tryphonis nomen in se continet notionem generalem hominis).) [*](ARGVM. § 32. Quibus responsis cum nondum appareant omnia personis accidentis, de his quoque interrogatur idque alia voce, ubi qualita tem quaerimus, aliis, ubi numerum aut ordinem aut quantitatem aut patriam.) [*]((scil ὄνομα) δέ ἐϲτιν, ὃ καὶ πευϲτικὸν καλεῖται, τὸ κατ᾿ ἐρώτηϲιν λεγόμενον, οἶον τίϲ, ποῖοϲ, πόϲοϲ, πηλίκοϲ. contra eos, qui τιϲ et indefinitum et interrogativum pronominibus ascribebant, disputat Ap. de pron. 26, 27—29, 10.) [*](testim. et adn. exeg. 1—8 Prisc. XVII § 23 122, 1—9 H.: nam substantiam alicuius suppositi quaerentes dicimus: quis movetur? quis ambulat quis loquitur?, cum manifestus sit actus, id est motus vel ambulatio vel loquella, persona vero agens incerta ideo subiectiones nominativae fiunt appellativorum vel propriorum, propriis manifestantibus etiam generalem substantiam. respondemus enim vel homo ambulat vel equus vel Trypho, in quo etiam homo intellegitur, vel etivam pars subicitur, quae pro nomine accipitur, sed nomine proprio, id est pronomen [Hertz: „id est pronomen om Apoll. et fortasse ipse Priscianus“], quando dicimus ego. — 4 ἀνθυπαγωγαί ═ responsiones ut 74, 3. 76, 18. — 8—p 31, 2 Prisc. XVII § 23 122, 9—123, 1: Et quia incerta erant accidentia praepositis nominibus (ipsum enim per se quis interrogativum nomen substantiam) [*](τούτοιϲ μόνοιϲ ἡ ἀμφιβολία δύναται γίνεϲθαι τῆϲ οὐϲίαϲ ἢ ποιότητοϲ. ποιότητα δὲ λέγω πάντα κοινῶϲ τὰ τῇ οὐϲίᾳ ϲυμβεβηκότα, κἂν ποιότητοϲ ὦϲι, κἂν ὁτιοῦν ἕτερον, eodemque duce pro ὕπαρξιν scribi voluit τὴν γὰρ οὐϲίαν) [*](adn. crit., discr. scr. in LCBb. 1 ἐπιζητοῦντεϲ L, ζητοῦντεϲ CBb || 2 μὲν om C | τῆϲ κινήϲεωϲ om L et post περιπατήϲεωϲ add καὶ. vide Prisc || 3 τοῦ δὲ] fol 14r L || 4 ἔνθα B || 5 καὶ τὴν desunt in L, sed ante οὐϲίαν plures litterae erasae | Priscianum secuti Portus et Dronke II 606 γενικὴν inseruere, Egenolff* praetulit κοινὴν conl. 69, 3, ubi appellativa vocantur τὰ κοινὴν ἔννοιαν ἔχοντα. poterat addere, Apollonium in definiendo nomine propria et appellativa ita distinnisse, ut illis ἰδίαν ποιότητα, his κοινὴν tribueret (vide praef in Dionysii Thr. ed. U. LXXXIV), et Dionysium προϲηγορικὸν dixisse τὸ τὴν κοινὴν οὐϲίαν ϲημαῖνον (p 34, 1 U). sed obstat Prisciani testimonium, qui κοινὴν etiam in interpretanda illa nominis defnitione Apolloniana convertit in communem, neque vero in generalcm (Instit. II § 22 57, 1 H) || 6 ἢ ἵπποϲ, quod om b, testantur omnes codd. et Prisc. || 7 παραλαμβάνομεν? Kayser || 8 ἦν b, erant Prisc., ὄντα CB. qnid L1 pro ἦν τὰ scripserit, non liquet L3 in ras scripsit ἦϲ et supra rasuram αντὰ)