De constructione

Ἐν ταῖϲ προεκδοθείϲαιϲ ἡμῖν εχολαῖϲ ἡ περὶ τὰϲ φωνὰϲ παράδοϲιϲ, [*](Prooemium) καθὼϲ ἀπῄτει ὁ περὶ αὐτῶν λόγοϲ, κατείλεκται· ἡ δὲ νῦν ῥηθηϲομένη ἔκδοϲιϲ περιέξει τὴν ἐκ τούτων γινομένην ϲύντοξιν εἰϲ [*](argvmenta. § 1. Adhuc exposuimus doctrinam de vocum formis; quae numc exponemus, complectentur earum constructionem, unde nascitur congruens absolutumque enuntatum. quam accuratissime explicabimus, quia hac cognitione utique opus est ad interpretanda poemata) [*](testimonia et adnotatio exegetica. 1—p 2, 8 Prisciani lnstit. gramm. XVII § 1 et 2 107, 2—108, 16 H.: Quoniam in ante expositis libris de partibus orationis in plerisque Apollonii auctoritatem sumus secuti, aliorum quoque sive nostrorum sive Graecorum nom intermittentes necessaria et si quid ipsi quoque novi potuerimus addere, nunc quoque eiusdem maxime de ordinatione sive constructione dictionum, quam Graeci ϲύνταξιν vocant, vestigia sequentes, si quid etiam ex aliis vel ex nobis congruum inveniatur, non recusemus interponere. (§ 2) In supra dictis igitur de singulis vocibus dictionum, ut poscebat earum ratio, tractavimus; nunc autem dicemus de ordinatione earum, quae solet fieri ad constructionem orationis perfectae, quam admodum necessariam ad auctorum expositionem omnium diligentissime debemus inquirere, quod, quemadmodum literae apte coëuntes faciunt syllabus et syllabae dictiones, sic et dictiones orationem. hoc enim etiam de literis tradita ratio demonstravit, quae bene dicuntur ab Apollonio prima materia vocis esse humanae individua. ea enim non quocumque modo iuncturas ostendit fieri ligerarun, sed per aptissimam ordinationem, unde et literas verisimiliter dicunt appellari, quasi legiteras, quod legendi iter praebeant ordine congruo positae. nec non etiam auctiores literis syllabae idem recipiunt, cum ex eis coëuntes iuncturae pro debito dictionem perficiunt. — 1 — 3 ἐκδόϲειϲ infra 157, 18 et 167, 11 carminum Ho-) [*](adnotatio critica, discrepantia scriptvrae in ALCBb. A habet in inferiore mg folii 1 r a manu quinti decimi, ut videtur, saeculi Ἀπολλωνιου γραμματικου περι ϲυνταξεωϲ, in L. a prima manu in fol 1 r primis grammatici verbis haec praemissa sunt: Ἀπολλωνίου ἀλεξανδρέωϲ περί ϲυντάξεωϲ, C titulo caret, in B post γένοϲ ἀπολλωνίου (fol 1 r) et indicem capitum librorum l I—IV (fol 2r—4r). haec leguntur fol 4v: Ἀπολλωνίου ἀλεξανδρέωϲ τοῦ γραμματικοῦ πεῖ ϲυντάξεωϲ τῶν μερῶν τοῦ λόγου τῶν εἰϲ τέϲϲαρα βιβλίον πρῶτον περὶ ϲυντάξεωϲ ἄρθρων. τμῆμα πρῶτον || 1 usque ad p 2, 12 ἀπο desunt in A, qui in fol 1r et v indicem capitum1 1—32 libri primi exhibst ab sia manu non recentiore scriptum ||  1 —p 2, 4 κατεπηγγείλατο] haec et his praemissum indicem capitum libri primi in folio primo a rec. manu habet)

καταλληλότητα τοῦ αὐτοτελοῦϲ λόγου, ἣν πάνυ προῄρημαι, ἀναγκαιοτάτην οὖϲαν πρὸϲ ἐξήγηϲιν τῶν ποιημάτων, μετὰ πάϲηϲ ἀκριβείαϲ ἐκθέϲθαι.

[*](Quae enuntiatis cum literis, syllabis, vocibus communis sint.)

Ἤδη γὰρ καὶ ἡ πρώτη ῥηθεῖϲα ἀμερὴϲ ὕλη τῶν ϲτοιχείων τοῦτο πολὺ πρότερον κατεπηγγείλατο, οὐχ ὡϲ ἔτυχεν ἐπιπλοκὰϲ ποιηϲαμένη τῶν ϲτοιχείων, ἀλλ᾿ ἐν τῇ κατὰ τὸ δέον ϲυντάξει, ἐξ ἧϲ ϲχεδὸν καὶ τὴν ὀνομαϲίαν εἴληχεν. ἥ τε ἐπαναβεβηκυῖα ϲυλλαβ ταὐτὸν ἀνεδέξατο, εἴγε αἱ ἐκ τούτων ϲυντόξειϲ ἀναπληρούμεναι κατὰ τὸ δέον ἀποτελοῦϲι τὴν λέξιν. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι ἀκόλουθόν ἐϲτι τὸ καὶ τὰϲ λέξειϲ, [*](4 b) μέροϲ οὔϲαϲ τοῦ κατὰ ϲύνταξιν αὐτοτελοῦϲ λόγου, τὸ κατάλληλον τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἀναδέξαϲθαι· τὸ γὰρ ἐξ ἑκάϲτηϲ λέξεωϲ παρυφιϲτάμενον νοητὸν [*](10s) τρόπον τινὰ ϲτοιχεῖόν ἐϲτι τοῦ λόγου, καὶ ὡϲ τὰ ϲτοιχεῖα τὰϲ ϲυλλαβὰϲ ἀποτελεῖ κατὰ τὰϲ ἐπιπλοκάϲ, οὕτω καὶ ἡ ϲύνταξιϲ τῶν νοητῶν τρόπον τινὰ ϲυλλαβὰϲ ἀποτελέϲει διὰ τῆϲ ἐπιπλοκῆϲ τῶν λέξεων. καὶ [*](c. Π) [*](argvm. § 2. Adstrictam certis legibus constructionem iam elementa (litterae) ostenderunt et syllabae. cui consentaneum est, voces quoque congruenter construi. nam cuiusque vocis sensus quodammodo elementum orationis est. ac sicut ex litteris syllabae, ex syllabis oriuntur verba, ita enuntiata ex verbis recte constructis.) [*](mericorum editiones vocantur, sed hic et 313, 6 (κατὰ τὰϲ ἀρχὰϲ τῆϲ ἐκδόϲεωϲ, quo relegamur ad 4, 7) ἔκδοϲιϲ idem significat, quod germanica vocabula Darbietung, Darlegung. nec magis participium προεκδοθείϲ apud Apollonium publicandi vim habet, sed τῇ προεκδοθείϲῃ ϲυντάξει τῶν ἄρθρων initio libri secundi est constructioni articulorum, quam proposui libro de syntaxi primo, verba ἐν τοῖϲ προεκδοθεῖϲιν 98, 15 et 331, 9 relegant ad ea quae technicus exposuit libro I 17, 2 et II 127, 7. ἐν ταῖϲ προεκδοθείϲαιϲ ϲχολαῖϲ denique idem valet quod in scholis quas antea praebui. exempla nonnulla similis usus vocabulorum ἔκδοϲιϲ et ἐκδιδόναι ex posterioris aevi scriptis composuimus in indice interpretationum s. ἔκδοϲιϲ. de ϲχολαί nominis significatione diximus in praefatione.) [*](testim. et adn. exeg. 1 κατάλληλα sunt verba quae recte inter se constructa sunt, itaque καταλληλότηϲ de iusta orationis forma syntactica dicitur, ubi singulae orationis partes inter se congruunt. — 3 in scholiis artis Dionysianae ϲτοιχεῖον saepe appellatu ἡ πρώτη καὶ ἀμερὴϲ (vel ἄτομοϲ) τοῦ ἀνθρώπου φωνή, e.g. 31, 6. 45, 33. 165, 6. 181, 1. 182, 12 Hilg. — 4 κατεπηγγείλατο. coniunctio litterarum non fortuito facta quasi promisit verborum quoque coniunctionem certas leges secuturam esse. — 6 τὴν ὀνομαϲίαν. cfr Dion. Thr. 9, 5 U.: τὰ δὲ αὐτὰ (scil τὰ γράμματα) καὶ ϲτοιχεῖα καλεῖται διὸ τὸ ἔχειν ϲτοῖχόν τινα καὶ τάξιν. — ἐπαναβεβηυῖα. syllaba litteram ambitu supergressa est. — 8 — p 3, 2 Prisc. XVII § 3 108, 16 — 109, 3 3 H.: igitur manifestum, quod consequens est, ut etiam dictiones, cum partes) [*](adn. crit., Discr. scr. in ALCBb. 6 ταὐτὸν L, ταὐτὸ CBb || 8 ἀποτελοῦϲι] ἀναπληροῦϲι B || 9 μέροϲ] partes Prisc. || 10 ἀναδέξαϲθαι] inc. fol 1 v L || 11 τοῦ om B | τὰϲ om || 12 ἐπιτελε L, quae corruptela videtur ex subsequenti ἐπιπλοκάϲ orta esse | τελει primae sunt litterae in fol 2 r A codicis, cuius septem folia. prima (septimum pertinet usque ad παραλαμβανόμενον 16, 25) scripta sunt ab eadem manu, quae capitum quoque indicem in fol 1 r et v exaravit | post ἐπιπλοκάϲ Portus iniuria censuit addenda esse καὶ αἱ ϲυλλαβαὶ τὰϲ λέξειϲ || 13 ϲυλλαβὰϲ] λόγον LxB | ἀποτελεῖ maluit Sophianus, perficit Prisc.)

ἔτι ὃν τρόπον ἐκ τῶν ϲυλλαβῶν ἡ λέξιϲ, οὕτωϲ ἐκ τῆϲ καταλληλότητοϲ τῶν νοητῶν ὁ αὐτοτελὴϲ λόγοϲ.

Ἔϲτιν οὖν καὶ ἐκ τῶν παρεπομένων τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι, ἐν οἷϲ δὶϲ τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον παραλαμβάνεται, ἔλλαβεν, ἔννεπε· ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβή, Λέλεξ, πάμπαν· ἀλλὰ καὶ λέξιϲ,

Μῶϲ᾿ ἄγε, Μῶϲα λίγεια {Alcman. fr. 1 B4.},

βαρὺϲ βαρὺϲ ϲύνοικοϲ {Sophocl. fr. 686 N2.}.

Ἀλλὰ καὶ μέχρι λόγου τὸ τοιοῦτο διήκει, ἡνίκα τὰ εἰρημένα αὖθιϲ ἐπαναλαμβάνεται, ὁτὲ μὲν ἀναγκαίωϲ, ὁτὲ δὲ ἐν παρολκῇ.

[*](argvm. § 3. Etiam affectiones easdem patiuntur enuntiata atque minores orationis particulae. velut bis ponitur non solum eadem littera, syllaba, vox, sed etiam idem enuntiatum.)[*](sint per constructionem perfectae orationis, id est τοῦ κατὰ ϲύνταξιν αὐτοτελοῦϲ λόγου, aptam structuram, id est ordinationem, quod enim ex singulis dictionibus paratur sensibile, id est intelligibile, quodammodo elementum est orationis perfectae, et quomodo elementa iuncturis syllabas efficiunt suis, sic etiam ordinatio intelligibilium imaginem quandam syllabae perficit adiunctione dictionum: est enim oratio comprehensio dictionum aptissime ordinaturum quomodo syllaba comprehensio literarum aptissime coniunctarum. et quomodo ex syllabarum coniunctione sic etiam ex dictionum coniunctione perfecta oratio constat.)[*](testim. et adn. exeg. 3 — 9 Prisc. XVII § 3 p109,4 4—11 H. Possumus autem ex accidenium quoque similitudine hoc contemplari. Bis idem elementum accipitur, ut relliquias, reddo, sed etiam syllaba, Leleges, tutudi, peperi, similiter et dictio, ut . . . Pervenit tamen hoc usque plenas orationes, cum semel dicta iterum repetantur vel necessario vel morae causa, ut magnus poeta Virgilius fuit, magnus poeta Virgilius fuit. — 3 ἐν οἶϲ quia (cfr indem), ut de adv. 120, 20. 138, 28. vide RSchneideri comm. 56. — 5 c Arcad. 19, 1 Schm. (Herodian. l 43, 8Ltz): τὰ εἰϲ εξ . . . βαρύνεται, Λέλεξ . . . et 144, 4 (Ι 396, 4): τὰ εἰϲ ξ μονοϲύλλαβα ὀξύνεται . . . Λέξ, ἔθνοϲ. Lobeck Paralip. 101. — 9 παρολκῇ = πλεοναϲμῷ.)[*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 pist τρόπον Portus adiecit ἐκ τῶν ϲτοιχείων αἱ ϲυλλαβαὶ κα | ἡ λέξιϲ A Prisc. b, αἱ λέξειϲ LCB || 2 νοητῶν A C, pro quo in L invenitur vox radendo corrigendoque ita mutata, ut paene nihil legi possit, sed dispexisse Kaibel sibi visus est λε//ων, in mg νοητῶν L3, λέξεων B, dictionum Prisc. || 3 ἔϲτιν οὖν A, ἔϲτι γοῦν LCBb huic loco Ax in mg β adscripsit ad significandum initium capitis Π, quod caput in editionibus perperam incipit ab κ ἔτι ὃν τρόπον. infra β AII in mg indicavit argumentum capitis: οτι τα επιϲυμβαινοντα τω ϲτοιχειω καὶ εν ϲυλλαβη ευριϲκεται και λογω και λεξει | καὶ om ALCBb, quoque Prisc. || 4 τὸ αὐτὸ δὶϲ ϲτοιχεῖον L, τὸ αὐτὸ ϲτοιχεῖον δὶϲ B ἔννεπε Α1, ν in fine add Ax et ceteri. ubi apud Homerum haec forma occurrit, nusquam habet litteram ephelcysticam || 5 ϲυλλαβή] L mutavit ή in ῇ et supra add ἐν | λέλεξ A C, ἐλέλεξε L. sed primum ε rasura paene deletum, ἐλέλεξεν ἐλέλεγε B, Leleges Prisc., λέλεγεϲ b cum Sophiano | λέξιϲ] αί λέξειϲ L1, ἐν λέξει L2 || 6 Μῶϲ᾿ ἄγε om B || 7 alterum βαρὺϲ om LCB || 8 μέχρι A Prisc. b, μετὰ LCB | τοιοῦτον LCB || 8—9 ἐπιλαμβάνεται B. ln A supra επανολαμβανεται invenitur ?? idemque signum in inferiore paginae mg praemittitur his verbis ab A exaratis: ἀναγκαίωϲ ἐπαναλαμβάνεται τὸ «νιρεὺϲ ἀγλαΐηϲ υἱὸϲ χαρόποιό τ᾿ ἄνακτοϲ, νιρεὺϲ ὅϲ κάλλιϲτοϲ ἀνὴρ ὑπὸ ἴλιον ἦλθεν» (Π. Β 672—3). μετὰ γὰρ τὸ)

Καὶ πλεονάζει ϲτοιχεῖον, λέγω οὐ τὸ αὐτό. φαμὲν οὕτωϲ· τὸ ὕδωρ τῷ δ πλεονάζει, τοῦ ὕειν ἐγκειμένου, καὶ τὸ α ἐν τῷ ἀλαλητῷ, ὅπερ δύναται καὶ ἐν πλεοναϲμῷ ϲυλλαβῆϲ παραλαμβάνεϲθαι, ἐπεὶ καταχρηϲτικώτερον καὶ μονογράμματοι ἐκφωνήϲειϲ ϲυλλαβαὶ εἴρηνται. φαμὲν δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα πλεονάζειν ϲυλλαβῇ· θήρεϲϲι, κύνεϲϲι, λελάχωϲι, [*](11s) ἄλλα πλεῖϲτα. πλεονάζουϲι δὲ καὶ λέξειϲ, ἕζομαι καθέζομαι, ἔπω [*](5 b) ἐνέπω, ἀντίοϲ ἐναντίοϲ, [*](argvm. § 4. Ac praeter repetitiones quoque inveniuntur enuntiata supervacanea, sicut supervacuae litterae, syllabae, voces.) [*](testim. et adn. exeg. 1—p 5, 5 Prisc. XVII § 4 p 109, 15—110, 9 H.: Abundat litera non eadem, ut prodest pro proest . . .; abundat etiam syllaba, ut huiuscemodi pro huiusmodi . . . nec non etiam dictio tam in compositione quam in appositione: compositione, ut Terentius in Phormione «exadversum ei loco» pro adversum . . . ; in appositione quoque, Virgilius «sic ore locuta est», abundat enim ore . . .; nec mirum, cum expletivae ceniunctiones quantum ad sensum plerumque ponuntur. nec non orattiones invenimus similiter supervacue positas, ut ibant qua poterant, et qua non poterant, non ibant. — 2 Et. Or. 156, 18 παρὰ τὸ ὕω τὸ βρέχω ὕωρ καὶ πλεοναϲμῷ τοῦ δ ὅδωρ. οὕτωϲ Ἡρωδιανόϲ (in libro περὶ παθῶν. I 285, 5 Ltz). Herodianus quoque docuit ἀλαλητόϲ ἀπὸ τοῦ λαλητόϲ προϲθέϲει τοῦ α ortum esse. vide Arcad. 93, 19 Schm. (Herod. I 220, 3 Ltz) et 124, 18 (I 321, 16): τὸ ἀλαλή παρὰ τὸλαλῶ, et περὶ μονήρ. λέξ. 39, 6(Π 944, 16); τὸ ἀλαλή οὐ φύϲει τριϲύλλαβον. — 3 ἐν πλεον. ϲυλλ. παρολ. = accipi pro abundanti syllaba. — καταχρηϲτικώτερον. cfr Dion. Thr. 16, 7 U.: ϲυλλαβή ἐϲτι κυρίωϲ ϲύλληψιϲ ϲυμφώνων μετὰ φωνήεντοϲ ἢ φωνηέντων . . . καταχρηϲτικῶϲ δὲ καὶ ὴ ἐξ ἑνὸϲ φωνήεντοϲ.) [*](εἰπεῖν «νιρεὺϲ αὖ ϲύμηθεν ἄγε τρειϲκαίδεκα νῆαϲ» (671) ἐπήγαγε τὰ λοιπά, εἰκότωϲ βουλόμενοϲ αὐτὸν κοϲμῆϲαι, ἐπειδὴ ἀλλαχοῦ αὐτοῦ μνήμην οὐ ποιεῖται. ἐν παρολκῇ δὲ ἐπαναλαμβάνεται τοῦτο «τοῦ δ᾿ ἐγὼ ἀντίοϲ εἰμι καὶ εἰ πυρὶ χεῖραϲ ἔοικεν, εἰ πυρὶ χεῖραϲ ἔοικε, μένοϲ δ᾿  αἴθωνι ϲιδήρῳ» (Il. Υ 371 — 2). κατ᾿ οὐδένα γὰρ ἀναγκαῖον λόγον τοῦτο ἐπανείληπτοι. lnfra haec in mg Ax: ὅμηροϲ ἐν βοιωτίᾳ «νιρεὺϲ αἰϲύμηθεν ἄγε τρεῖϲ νῆαϲ ἐΐϲαϲ, νιρεὺϲ ἀγλαΐηϲ υίὸϲ χαρόποιό τ᾿ ἄνακτοϲ, νιρεὺϲ ὃϲ κάλλιϲτοϲ ἀνὴρ ὑπὸ ἴλιον ἦλθεν». (accentus et spiritus partim omissi sunt. animadverte in ea forma versus B 671 quam A protulit, lectionem τρειϲκαίδεκα νῆαϲ, quae aliunde nota non est.) Portus quoque in versione latina exempla iterati enuntiati adicienda censebat atque mutuatus est, ut ipse indicat, ex Theod. Gazae Instit. libro IV: sunt Il. Υ 371 — 2 et Theocrit. lX 1 — 2. nec Prisc. exemplis caret. noli autem putare, quae AIII adiecit, petita esse ex syntaxis codice pleniore.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 A in mg ἕνεκα ἐμφαϲεωϲ | καὶ in. ras L2 | πλεονάζον LCBb | ante φαμὲν supra add ὅτε A2. ab φαμὲν inc. fol 2r L | οὕτω LCBb atque in A ϲ rasura deletum | ante τὸ ὅδωρ add εἰϲ LB || 2 τῷ δ πλεονάζει Ab, τὸ δ πλεονάζειν L et supra scriptum πῆ Δ΄ ab eadem manu (i.e. cur dicitur δ abundare ?), πλεονάζειν τῇ δ C, πλεονάζει τὸ δ B | τοῦ α L | αλλαλητωι A, ἀλαλητῶ L, ἀλαλητόϲ CBb || 3 ὅπερ] ωϲπερ A1, sed in mg γρ. οπερ Ax || 4 καὶ RSchneider, αἱ codd. et edd. | εἴρηνται ϲυλλαβαὶ B || δὲ om LCB | καὶ induxit L2 | λελάχωϲι A1 L, ν add. AxCBb. apud Homerum H 80, O 350, X 343 λελάχωϲι θανόντα, neque alio Iliadis aut Odysseae loco haec λαγχάνειν verbi forma invenitur || 6 unte ἄλλα add καὶ LCB | πλεοναζωϲι A | ante ἔπω add καὶ LB || 7 ἐννέπω L)

οὐ ϲύ γ᾿ ἔπειτα

Τυδέοϲ ἔκγονόϲ ἐϲϲι {Ε 8123}

ὅπου γε καὶ παραπληρωματικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ φαμέν. Φαμὲν δέ γε καὶ λόγουϲ ποτὲ παρέλκειν πρὸϲ οὐδὲν ϲυντείνονταϲ, εἴγε πλείουϲ ἀθετήϲειϲ ὑπ᾿ Ἀριϲτάρχου διὰ τοὺϲ τοιούτουϲ τρόπουϲ ἐγένοντο.

Ἀλλὰ καὶ ἐναντία πάθη ἐνδείᾳ ϲτοιχείου γίνεται, γαῖα αἶα, παρὰ τὸ ϲκῆπτρον ὁ ϲκηπτοῦχοϲ βαϲιλεύϲ· τῇδε ἔχει καὶ παρὰ τὸ φαιδρόϲ ὁ φαίδιμοϲ· αἱ τοιαῦται παραθέϲειϲ ϲχεδὸν ἀπερίληπτοί εἰϲι, πάμπολλοι οὖϲαι. ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβῆϲ, ἡνίκα τὸ θέλω λῶ, ἡνίκα ὁ αἰγοπόλοϲ αἰπόλοϲ. ἀλλὰ καὶ λέξεωϲ, ἡνίκα ἀπαιτεῖ τὸ

ἀλλ᾿ ὑμεῖϲ ἔρχεϲθε {Ι 649}

τὴν ἀπό πρόθεϲιν. καὶ τὸ

πικρὰϲ ὠδῖναϲ ἔχουϲαι {Λ 271}

ἡ γὰρ αὐτοτέλεια τοῦ λόγου ὡϲ ϲτοιχεῖον ἐζήτηϲε τὴν παράπρόθεϲιν. τό τε

ἀρνειὸν δ᾿ ἐμοὶ οἴῳ {ι 550}

λείπει τῷ ἄρθρῳ· ὁ γὰρ λόγοϲ τὴν ἀναφορὰν τοῦ ἀρνὸϲ ἐπιζητῶν τὴν [*](argvm. § 5. Nec minus contraria affectio his omnibus communis est: deest interdum littera, desunt syllabae, carent nonnumquam enuntiata singulis verbis, velut praepositionibus aut articulis apud Homerum.) [*](testim. et adn. exeg. 1—2 propter γ᾿ citatur hic locus, non propter ἔκγονοϲ (quod poterat non differre videri ab γόνοϲ). cfr de coni. 246,14. — 3 cfr de coni. 252,οἱ παραπληρωματικοὶ ϲύνδεϲμοι, τὸ πλέον πλεονάϲατεϲ ἤπερ δηλοῦντεϲ, . . . ὰπὸ τοῦ πλεονάϲαντοϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔϲχον. — —6 — p 6,1 Prisc. XVII § 5 p110, 10—27 H.: Contrariae similiter passiones per defectionem fiunt literae et syllabae et dictionis et orationis: literae, ut siit pro sivit . . . ; syllabae, ut commorit pro commoverit . . .; dictionis, ut «Urbs antiqua fuit, Tyrii tenuere coloni», deest enim quan . . . In compositis quoque idem solet fieri, ut «Incubuere mari, totumque a sedibus imis una Eurus Notusque ruunt» pro eruunt. deest enim praepositio ad perfectionem plenae orationis. — 9 τὸ θέλω λῶ. cfr EM 73 32: τὸ λῶ, ὅπερ ἀπὸ τοῦ θέλω γίνεται ἀφαιρέϲει τῆϲ Θε. — 12 idem de adv. 136 21 docet. cfr schol. B et Townl. ad I 649: ϲκληρὸν ῆν τὸ μετὰ τῆϲ προθέϲεωϲ εἰπεῖν ἀπέρχεϲθε. — 14 de adv. 136, 23 ἐπί praepositio suppleta est, item in schol. B et Townl. — 16 cfr schol. Q ad ι 550: ἴϲωϲ τὸν ϲώϲαντα ἑαυτὸν ἔλαβε.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 γε ἔπειτα L || 2 Τυδέωϲ L | ἔγγονοϲ L 3 hic A in mg adscripta habet verba Prisciani 110, 6 —8 nec mirum . . . positas et supra παραπληρωματκοὺϲ additum expletivi | δέ] δή L1, sed L2 φαμὲν δή γε induxit; B om δέ γε et ποτὲ. Stadtmueller voluit δ᾿ ἔτι pro δέ γε, qua mutatione non opus || 6 Ἀλλὰ καὶ] inc. fol 2 v A, in quo codice hic rursus verba Prisciani adscripta sunt, 110, 10 Contrariae . . . literae | ἐναντία induxit L2 || 8 ἀπερίληπτοι] fol 2 v L || 9 πάμπολαι L1, πάμπολλαι L2CB | ϲυλλαβάϲ L1, ϲυλλαβ L2, ἐν ϲυλλαβῆ B | ante posterius ἡνίκα B inserit καὶ ἐν λέξει | posterius ἡνίκα induxit L3 cfr infra 8, 23 | ὁ ABb, τὸ LC || 10 A in mg το αιπολοϲ η παρα τω αιποπολοϲ το υψη πολων η παρα το αιγοπολοϲ | ἀλλὰ καὶ λέξεωϲ induxit L2 et in mg scripsit καὶ ἐν λέξει et paullo infra ἐν λόγω, quod B pro καὶ λέξεωϲ exhibet | τὸ om L1, add L4 || 11 ερχεϲθαι A || 12 τὸ om L || 13 πικρὰϲ] πολλὰϲ LB | ὀδύναϲ B | ἔχουϲα L 14 παρα A2 in ras || 15 ἀρνειὸν Cb, ἀρνίον A, ἀρήϊον LB | δή μοι οἴω L, δέ μοι ὀΐω B || 16 τὸ ἄρθρον LCB. cfr ad dativum e. g. 72, 20. 117, 22 | ἀρνὸϲ A b, λόγου LCB) τοῦ ἄρθρου ἐνδείκνυται ἔλλειψιν. —

Ϲχεδὸν δὲ ὅλη ἡ πραγματεία ἡ εἰρηϲομένη καὶ τὰ τοιαῦτα ἅπαντα προϲδιακρινεῖ, ἐπεὶ πόθεν ἐϲτοχάϲατο Ζηνόδοτοϲ τὸ ὦλλοι {B 1. Κ 1} κατὰ ϲυνολοιφὴν τοῦ ἄρθρου γράφειν, εἰ μὴ ἐκ τῆϲ δεούϲηϲ ϲυντάξεωϲ κινούμενοϲ; καὶ [*](6 b) πόθεν Ἀρίϲταρχοϲ οὐκ ἔλεγε μὲν πλεονάζειν τὸ ἄρθρον, περιέγραφε [*](12s) δὲ ὡϲ ἐλλείποντοϲ ϲυνήθωϲ τοῖϲ ἄρθροιϲ τοῦ ποιητοῦ; ἔχων γοῦν ἐκεῖϲε ἀφορμὴν τῆϲ ἀρθρικῆϲ γραφῆϲ, ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου τὸ ἄρθρον, πρὸϲ τὸ ϲύνηθεϲ τοῦ ποιητοῦ ἑκὼν παρεπέμψατο, ἐκδεξάμενοϲ μᾶλλον τὸν δαί ϲύνδεϲμον ἤπερ τὸ αἱ ἄρθρον ἐν τῷ

πῶϲ δαὶ τῶν ἄλλων Τρώων {Κ 408}

ἐπιδεδείξεται δὲ τὰ τοιαῦτα ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ. —

Προῦπτον δὲ ὅτι καὶ τὰ τοιαῦτα οὐκ ἀποκοπαί εἰϲιν, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον, [*](argvm. § 6. Controversiae autem hinc exortae eis, quae hoc dicentur libro, diiudicabuntur. huc pertinet, quod Zenodotus in Iliadis B1 et K 1 articulum inculcavit, Aristarchus vero consuetudinis Homericae ratione diligenter habita non dixit supervacaneum esse articulum, ubi verus articulus (non demonstrativus) in poematum Homeri editionibus inveniebatur, sed eum eiecit ex his locis, etiamsi vulgaris usus poscebat, velut K 408 praetumit δαί coniunctionem, reiecit δ᾿ αἱ scripturam.) [*](argvm. § 7. Desunt voces etiam in huiusmodi enuntiatis: ἀλλ᾿ ἄνα, πάρα δ᾿ ἀνήρ, ubi perperam ἄνα et πάρα existimantur voces in fine mutilatae.) [*](testim. et adn. exeg. 3 ὦλλοι. schol. A ad B 1 (Ariston. p 56 Fr.) ἄλλοι: ὅτι Ζηνόδοτοϲ γράφει ὦλλοι. ὁ δὲ ποιητὴϲ ἀϲυνάρθρωϲ ἐκφέρει, et ad K 1 (Ariston. p 170) ἄλλοι: παραιτητέον τοὺϲ γράφονταϲ, ὦν ἐϲτι καὶ Ζηνόδοτοϲ, ὦλλοι μὲν, ἢ καὶ τοὺϲ ὁπωϲοῦν βουλομένουϲ δαϲύνειν. ἔϲτι γὰρ ὁ ποιητὴϲ παραλειπτκὸϲ τῶν ἄρθρων. et cfr infra 38, 13. — 5 περιγράφω persaepe eximendi, excludendi vim apud Ap. habet, vide RSchneideri comm. p 141 ad 121, 19. — 6 de ἐκεῖϲε usurpato pro ἐκεῖ vide Lobeckii Phryn. p 44. demonstratur autem adverbio locus qui subsequitur Homeri, de quo uberius diputat § 127 — 128. vide quae illic adnotavimus. — 7 de ἀφορμή nominis usu vide RSchneideri comm. p 27: hoc loco rationem significat, unde quis profectus aliquid facere potest vel debet. — 7 — 8 propter poetae consuetudinem articulum reiecit. — 11 ἐπιδεδείξεται: 77, 8 — 78, 11. — 11 — p 7, 5 Prisc. XVII § 5 110, 27 — 111, 4 H.: in his sunt etiam illa, quibus deest in fine verbum, ut Virgilius in III Aeneidos «C mihi sola me super Astyanactis imago» dees enim verbum ad perfectionem orationis, nec enim apocopam possumus eam dicere, quae fit in plena dictione, sed quae in litera vel syllaba sensu per se carentibus.) [*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. post ἔλλειψιν quoque Portus aliquid deesse suspicatur: exemplum videlicet defectus orationis. quge vero meam suspi- cionem Theodori Gazae auctoritas, qui pleraque praecepta hinc in I IV librum suarum instiutionum transtulit. is enim posteaquam egit de defectu literae, syllabae et dictionis: Deficit, inquit, etiam oratio, ut . . . Verum Gaza l. l. non ex meliore nostris codice Apollonii hausit quae de defectu λόγου dicit, sed ex Planudis libello περὶ ϲυντάξεωϲ 108, 1 Bachm. | δὲ om B B || 2 εἰρημένη B | πάντα B | προϲδιακρινεῖ] in A post ει rasura unius litterae || 3 ωλλοι A, ὤλλοι L1, L3 add coronidis signum inter spiritum et accentum. A in mg: ωλλοι ζηνοδοτοϲ αλλοι αριϲταρχοϲ. οτι ζηνοδοτοϲ και αριϲταρχοϲ προ του απολλωνιου | ϲυναλιφην A, sed ι in ras ab A 4 γράφειν] ει in ras A2 | δεούϲηϲ] Stadtmueller ci. ἐνδεούϲηϲ || οὐκ ἔλεγε] fol 3 r L || 6 τοῦ ποιητοῦ om LCBb || 6—8 ἔχων —ποιητοῦ om A1, in mg add A2 || 6 γοῦν] οῦν B | ἐκεῖ C || 11 τά τοιαῦτα post μέροϲ conlocat B)

ἀλλ᾿ ἄνα, εἰ μέμονάϲ γε {Ι 247},

πάρα δ᾿ ἀνήρ, ὃϲ καταθήϲει {π 45},

ἀλλὰ πάθη λόγου ἐλλείποντα ῥήματι· πότε γὰρ ὅληϲ λέξεωϲ ἀποκοπὴ γίνεται; μαρτυρεῖ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομα τοῦ πάθουϲ, εἴγε πᾶϲα ἀποκοπὴ μέροϲ τι τοῦ ὅλου λειπόμενον ὑπαγορεύει.

Οὐκ ἀπίθανον δ᾿ οἶμαι κἀκεῖνο παραϲτῆϲαι. Παρεπόμενόν ἐϲτιν ἔϲθ᾿ ὅτε ταῖϲ λέξεϲιν καὶ παρὰ τὰϲ γραφὰϲ ἁμαρτάνεϲθαι, ἃϲ ἢ προφανῶϲ ἔϲτι καταλαβέϲθαι διὰ τῆϲ ἀκοῆϲ, ἀδήλου τοῦ τοιούτου ὄντοϲ κατὰ τὸν ἐπιλογιϲμὸν ἐξέταϲιϲ κατορθοῖ, ἣν κολοῦμεν λόγον τὸν περὶ ὀρθογραφίαϲ. Τοιοῦτόν τι παρεπόμενον ὑπολαμβάνω κἀν τοῖϲ λόγοιϲ. ἐπὰν γὰρ τὰ μὴ δέοντα τῶν λέξεων ἐπιϲυναφθῇ, τὸ τοιοῦτο [*](7p) καλοῦμεν ϲολοικιϲμόν, ὡϲ τῶν ϲτοιχείων τοῦ λόγου ἀκαταλλήλωϲ ϲυνελθόντων. εἴπερ οὖν ἔϲτιν μαθεῖν τἀκριβὲϲ τῆϲ γραφῆϲ, μαθεῖν ἄρα ἔϲτι καὶ τἀκριβὲϲ τῆϲ ϲυντόξεωϲ τοῦ λόγου.

[*](argvm. § 8. Vitiosas scripturas singularum vocum cum soloecismis, orthographicos canones cum regulis verborum construedorum comparare licet.)[*](testim. et adn. exeg. 1 cfr de adv. 136, 27 et EM 95, 47: ἄνα· «ἀλλ᾿ ἄνα εἰ μέμοναϲα» ἀντὶ τοῦ ἀνάϲτηθι. ὅλη ἡ λέξιϲ (scil ϲτῆθι) ἀκεϲπάϲθη. οὐκ ἔϲτι δὲ ἀποκοπὴ ἐπὶ τοῦ τοιούτου. Ἡρωδιανόϲ (Π 207, 16 Ltz). — 2 cfr de adv 136, 26 et de coni. 233, 19. Herodianus autem de hoc πάρα praepositionis usu cum Apollonio non consensit, si eis fides quae legimus EM 651, 25: πάρα· ϲημαίνει τρία. «τίϲ ἔϲθ᾿ ὁ πωλῶν τἀνδράποδ᾿; 〈ὅδ᾿〉 ἐγὼ πάρα» ἀντὶ τοῦ πάρειμι. «πάρα δ᾿ ἀνήρ» ἀντὶ τοῦ πάρεϲτι. «πάρ᾿ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι» ἀντ τοῦ πάρειϲί μοι. τίνοϲ ἄρα ἡ ἀποκοπή; ἔϲτι τοῦ εἰμί καὶ τοῦ ἔϲτι καὶ τοῦ εἰϲί ἀποκοπή. πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον καὶ ἀποκοπή. περὶ παθῶν (scil Ἡρωδιανοῦ. D 207, 20 Ltz). at probabile Lentzio iure visum est, hoc totum adnotamentum ab epitomatore prorsus immutatum et sententiam ab Herodiano alienam inculcatam esse. — 6 —14 Prisc. XVII § 6 p 111, 12—19 H.: Quomodo autem literarus rationem vel scripturae inspectione vel aurium sensu diiudicamus, sic etiam in dictionum ordintione disceptamus rationem contextus, utrum recta sit an non. nam si incongrua sit, soloecismum faciet, quazi elementis orationis inconcinne coëuntibus, quomodo inconcinnitas literarum ve syllabarum ve eis accidentium in singulis dictionibus facit barbarismum. sicut igitur recta ratio scripturae docet literarum congruam iuncturam, sic etiam rectam orationis compositionem ratio ordinationis ostendit.)[*](adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 2 ἳϲ om L1, add L2 | καταθήϲει] in A fol 2v extremae literae sunt κα, infra quas legitur ζήτει τὸ τέταρτον a manu recentissima. subaudiendum φύλλον: nam in quarto folio recto continuatur quod in fine secundi versi legitur, quia tertium et quartum sedem suam commutarunt. L2 ν add καταθήϲει verbo || 3 παθει A | ελλειποντα A, ἀλλείποντι L, ἑλλείποντοϲ CBb | ῥήματοϲ B, sed ι habet sub ο adscriptum || 5 ὑπαγορεύει] fol 3 v L || 6 απειθανον A | ante παρεπόμενον L2 add et in mg hoc signo repetito καίπερ | post παρεπόμενον add γὰρ C | ἐϲτιν ALb, sed in L verbum erasum, ab CB omissum 7 παρα A, περ LCBb. cfr infra 11, 4. 163, 28. 164, 1. 206, 12 et 28. 208, 8. 224 17 || 8 ἀκοῆϲ] κονῆϲ L1, corr L2 || 9 λογιμὸν LCB | τὸν] τῶν A || 10 ante τοιοῦτον add τὸ B | κἀν L2 in ras, quid L1 scripserit non liquet || 11 επιϲυναφθῆι A, ϲυναφθῇ LCBb | τὸ om L1, add L3 || 12 ἀκαταλλήλων C)

κοινὸν ἔθοϲ, ὑποτακτικὰϲ δὲ τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κμ ἢ χμ· ἔτι τε λπκτικὰϲ μερῶν λόγου τὰϲ εἰϲ τὸ λϲ, ρϲ, νϲ, ἄλλαϲ πλείϲταϲ. ἀλλὰ καὶ ἐπὶ λέξεων τὸ αὐτό· προθέϲειϲ γοῦν καλοῦμεν καὶ προτακτικὰ ἄρθρα καὶ ὑποτακτικὰ καὶ ἔτι ἐπιρρήματα, ἃ μᾶλλον ἀπὸ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβεν ἤπερ ἀπὸ τοῦ δηλουμένου. Καὶ ἐν λόγῳ δὲ ἔϲτι τὸ τοιοῦτον εὑρέϲθαι, ὁπότε τὰ ἐκ ϲυνημμένων ἀληθεύει προλημματιζόμενα τῶν ἐπιφερομένων, ὥϲπερ ἔγκειται κατὰ τὴν πρώτην τοῦ λόγου ϲυναφήν, εἰ τῇδέ τιϲ [*](testim. et adn. exeg. 1 κοινὸν ἔθοϲ. in communi dialecto quippe ubi spiritus asper mediis in vocibus non audiatur, vocales aspiratae indicant initium vocis. — τὰϲ διὰ τοῦ γμ ἢ κη ἢ χμ. cfr AO IV 332, 14 (Herodian. II 396, 6 Ltz) de θμ. φν γδ χμ κμ ϲγ ϲδ (deest γμ): ταῦτα οὐδέποτε ἐν ϲυμπλοκῇ ἐν ἀρχῇ εὑριϲκόμενα, ἐν μέϲῳ ἀλλήλων οὐ χωρίζονται, et EM 521, 29 (Herod. D 396 12 Ltz): δεῖ γινώϲκειν ὅτι τὸ κ πρὸ τοῦ μ οὐδέποτε εὑρίϲκεται ἐν ἀρχῇ λέξεωϲ. — 2 λϲ, ρϲ, νσ. cfr Choeroboscus I 256, 35 Hilg. (Herodian. II 715, 28 Ltz): τὰ εἰϲ τὸ σ λήγοντα πρὸ τοῦ ϲ ἔχει τὸ λ ὡϲ τὸ ἅλϲ, τὸ ν ὡϲ τὸ Τῖρυνϲ, ἢ τὸ ρ ὡϲ τὸ μάκαρϲ. — 4 Apollonio ἐπίρρημα videbatur significare: quod verbo praemissum est. cfr de adv. 125, 6: τί δή ποτε, εἰ καὶ ἐν ὑποτάξει ἐϲτὶ τὰ ἐπιρρήματα τοῦ ῥήματοϲ καὶ ἐν προτάξει, ἀπὸ τοῦ προτετάχθαι τὴν ὀνομαϲίαν ἔλαβε; — ἃ non solum ad ἐπιρρήματα, sed etiam ad προθέϲειϲ et ad προτ. ἄρθρα καὶ ὑποτ. referendum est. ϲυντόξεωϲ hic de collocatione verborum dictum, ut 305, 22 alibi. ceterum vide Adnot. crit. — 5—p 10, 3 cfr infra 245, 12 — 22. — 6 — 7 ϲυνημ- μένων et ϲυναφήν. Ut coniunctiones, quas nunc condicionales vocamus, iam Stoici ϲυναπτικοὺϲ ϲυνδέϲμουϲ nuncupabant (vide Laert. Diog VII § 71), ita periodum condicionalem ἀξίωμα ϲυνημμένον. itidem ϲυνημμένα hic et infra § 10 sunt membra talis periodi et ϲυναφὴ conexio condicionalis. cfr Dion. Thr. 88, 1. 91, 2 et index in Dion. U. — προλημματιζόμενα. de tota periodo Ap. dicit quod de protasi tantum dicere ei licebat, vide Argum. — τὴν πρώτην τ. λ. ϲυναφήν ideo videtur Ap. rectam periodi condicionalis formam appellare, quia ut secundam opponit eam, quae verritati contraria est et fillius formae inversione nascitur.) [*](Adn. crit., discr. sca in ALCBb. 1 ὑποτακτικὰϲ] ϲ induxit 2 | τὰϲ] ϲ induxit L ἢ κμ ἢ χμ A Prisc. b, χμ ἢ γμ LB, γμ ἢ χ C | A in mg inferiore: οτι ουκ εϲτν ἡ γμ ἡ κμ ἡ χμ ειϲ ἐντέλειαν τάξεωϲ αλλ εἰϲ μεϲην ϲυνταξιν και οὐδέποτε εν αρχη η ληκτικη | ληκτικὰϲ] ϲ induxit I2 || 2 ante λόγου add τοῦ B τὰϲ εἰϲ τὸ add Uhlig |  λc] λ in ras A2 | ρϲ A Prisc. b. om LCB A in mg inferiore: πτι το λϲ ρϲ νϲ τελικα μορια | καὶ ἄλλα πλεῖϲτα B, atque L quoque femininum in neutrum mutavit |  καὶ om L1 CB, add L || 3 οῦν C || 4 pro ἐπιρρήματα Dronke 605 voluit ὑποτακτκὰ ῥήματα scribi duce Prisciano, sed ἐπιρρήματα locum hic hebet (vide Testim.), nec nisi hoc ex Prisciani discrepantia conicere licet, post ἐπιρρήματα intercidisse καὶ ὑποτακτικὰ ῥήματα. de ὑποτακτικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ nomine vide infra 266, 6 | ὃ μᾶλλον] fol 4 v A || 5 ἤπερ vocis η in ras A2 |  εὑράϲθαι L1, acutum in circumflexum mutavit L2 || 6 post ἀληθεύει add προϲλαμβανόμενα καὶ οἶον B | προλημματιζομενων ut videtur A1, ων in α mutavit A2 || 7 ὥϲπερ Uhlig, ἅπερ codd. et edd., a qua vocula inc. fol 4 v L; poterat etiam καθάπερ poni. Kayser * ἅπερ defendens et ad ἐπιφερομένων referens sic προλ. — ϲυναφήν interpretatur: vorausgeschickt als Annahme nahme dem Folgenden, was in dem erstes Teil der zusammengesetzte Periode schon enthalten ist, wie hier das κινεῖϲθαι in dem περιπατεῖν ϲυναλοιφήν L1, ϲυναφήν L4 | εἰ τῇδέ τιϲ Ab, εἴ τοι δή τιϲ L, εἴ τιϲ οὕτωϲ CB)

ἀποφαίνοιτο, εἰ περιπατεῖ Διονύϲιοϲ, κινεῖται· οὐ μὴν, εἰ Διονύϲιοϲ κινεῖται, περιπατεῖ. ἀντιϲτρέφοντοϲ γὰρ τοῦ λόγου οὐκ ἀληθεύει τὸ ὅλον.

Ϲτοιχεῖον ἔϲθ᾿ ὅτε εἰϲ δύο μερίζεται τρόπῳ ϲυλλαβικῷ, ἧδε ἕαδε ἀλλὰ καὶ δύο εἰϲ ἓν ϲυναλείφεται, βέλεα βέλη. καὶ ϲυλλαβὴ εἰϲ δύο μερίζεται (λέγω τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν), κοῖλον κόϊλον· ἀλλὰ καὶ δύο ϲυλλαβαὶ εἰϲ μίαν ϲυνίαϲιν, ἡνίκα παρὰ τὴν γήραϊ τριϲύλλαβον [*](8 b) διϲύλλαβόν φαμεν τὴν γήρᾳ, παρὰ τὴν Ἀΐδηϲ Ἅιδηϲ. ἀλλὰ καὶ. λέξειϲ, ἡνίκα ἡ ἀκρόπολιϲ πόλιϲ ἄκρη, ἡ καλλίχοροϲ {λ 581} [*](14s) [*](argvm. § 10. Atque conectuntur aut dissolvuntur enuntiata non minus quam litterae, syllabae, voces. conectunt coniunctiones, quibus omissis dissolvitur oratio.) [*](testim. et Adn. exeg. 2 ἀντιϲτρέφοντοϲ ut ἀναϲτρέφοντοϲ de pron. 36, 7. — 4—p 11 1, 10 Prisc. XVII § 8.9. p 112, 14—113, 20H.: Elementum est quando in duo dividitur modo syllabico, id est contemplatione temporum, ut fieri pro firi . . . sed etiam duo in unum coëunt, ut tibicen pro tibiicen . . . syllaba quoque in duas dividitur, ut aulae, aulaï . . . (§9) sed etiam duae syllabae in unam coëunt, ut . . . aeripede pro aëripedem . . . sed etiam dictio dividitur, ut si dicam respublica felix est et res felix est publica . . . etium divisa possunt coniungi, ut malefida . . . Orationibus similiter accidentes coniunctiones es quando coniungunt duas ve plures orationes, est quando subtractae dissolvunt, ut . . . «Forte citi ferru, date tela, impellite remos». — 4 τρόπῳ ϲυλλαβικῷ ita, ut simul syllabarum numerus augeatur. — 5 de adv. 147, 12 Ap. dubitat. an ἑ in ἕαδε pleonasmus sit, ut in ἕεδνα et ἑώρων. Herodianus autem ita, ut hoc loco Apollonius, sentit in pros. Il. ad Ξ 340 (D 90, 21 Ltz): τὸ ἕαδε διαίρεϲίϲ ἐϲτι τοῦ ἧδε. — 6 λέγω τὴν κυρίωϲ ϲυλλαβήν. cfr Adn. exeg. ad § 4. additus hoc est, quia ἧδε vocis prior syllaba non erat κυρίωϲ ϲυλλαβή. ceterum quae nunc sequuntur tria exempla ab antecedentibus duobus ita differunt, ut eaedem litterae in diremptione et coniunctione serventur. — 6 κόϊλον. cft de pron. 87, 4 de νῶϊ et ϲφῶϊ: ἴϲωϲ ἐν τῇ κατὰ διάϲταϲιν διαιρέϲει ἐϲτίν, ὡϲ κόϊλον, πάϊϲ. Arcad. 63, 1 Schm. (Herod. I 162, 14Ltz): τὸ κόϊλοϲ ἀπὸ τοῦ κϲῖλοϲ κατὰ πόθοϲ. Theognost. AO II 61, 16 (Herod. D313, 25 Ltz): τὸ κοῖλοϲ διὰ τῆϲ οι διφθόγγου γράφπται, ὅτι εὕρηται καὶ ἐν διολύϲει κόϊλον. Priscisn. I § 53 39, 21 H.: in hoc queqme Aeolis sequimur sic enim illi dividentes dyphthongum κόϊλον pro κόλον dicsnt. quod autem syntsmis antonymicique locis et apud Theognostum Priscianumque non κόϊλοϲ, sed κόϊλον legitur, videtur ex alicuius poetae loco repetendum esse πόλιϲ ἄκρη. apud Ho-) [*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 prius εἰ in ras A | οὐ μὴν εἰ add Lange*, εἰ tantum add Dronke ΙΙ 601 || 2 ante περιπ. add εἰ A2L4CBb, ἴϲ. περιπ. εἰ κιν. Soph. || 4 AI in mg: οτι τα ϲτοιχεια και ϲυναιρειται και μερίζεται, γηραϊ γήραι, ῆδε εαδε βελεα βελη, κοῖλον κοϊλον, ἀϊδηϲ αιδηϲ ακροπολιϲ πόλιϲ ἄκρη καλλιχοροϲ χορω καλῆ ϲὺν άγριον παϲιμελλουϲα κηρεϲϲιφορητουϲ | δε A, ἥδε L || 5 ϲυνολοίφεται L || 6 λέγω — ϲυλλαβήν induxit L || 7 μίαν ALb, ἓν B, δύο C sed apposita iusta scriptura cum γρ | ϲυνίαϲν] coëunt Prisc., ϲυνιϲιν A1, ϲυνίζουϲιν A2L1CBb, ϲυνιζάνουϲιν L2 | post ἡνίκα add τὴν B | παρὰ] περὶ γήραϊ] ι om L1, add L τριϲύλλαβον Ab, ϲυλλαβὴν LCB. post τριϲύλλαβον vide- tur addendum esse φωνὴν. Sophianus voluit τὴν in τὸ mutari || 9 post λέξειϲ add L2 % et in mg eodem signo repetito διαλύονται. atque hoc vel tale quid desiderari patet | post ἡνίκα add καὶ B | ἀκρόπτολιϲ | ἄκρη ALb, ἄκρα CB | post ἄκρη add καὶ L | καλλίχοροϲ Ab, καλλίχωροϲ LCB)

χορῷ καλή {Π 180}, καὶ ἔτι ϲύαγρον ϲῦν ἄγριον {I 539} ἀλλὰ καὶ τὰ διαλελυμένα ϲυνίζει, ὡϲ ὑφ᾿ ἓν μέροϲ λόγου ἀνέγνωμεν τὸ παϲιμέλουϲα {μ 70} κοὶ κηρεϲϲιφορήτουϲ {Θ 527}. Ἀλλὰ κἀν τοῖϲ λόγοιϲ οἱ παρεπόμενοι ϲύνδεϲμοι ἔϲθ᾿ ὅτε ἑνοῦϲι δύο λόγουϲ ἢ καὶ πλείουϲ, καθάπερ οἱ ϲυνδεόμενοι λόγοι ἐκ ϲυνημμένων ἢ παραϲυνημμένων ἢ καὶ ἔτι ϲυμπεπλεγμένων· ἢ πάλιν ἀποϲτάντεϲ διάλυϲιν τῶν λόγων ποιοῦνται, ὡϲ ἔχει τὸ

ᾔομεν, ὡϲ ἐκέλευεϲ, ἀνὰ δρυμά, φαίδιμ᾿ Ὀδυϲϲεῦ·

εὕρομεν ἐν βήϲϲῃϲι τετυγμένα δώματα καλά {κ 251 — 2}.

ἔδει γὰρ ϲυμπλέξαι τῷ καί· καὶ εὕρομεν ἐν βήϲϲῃϲι.

Ϲτοιχεῖα ὑπερτίθεται, ἡνίκα ἡ κραδία καρδία, παρὰ τὸ [*](argvm. § 11. Invertitur ordo litterarum, syllabarum, vocabulorum nec minus enuntiatorum.) [*](merum πόλει ἄκρῃ legitur Z 88. 297. 317. H 345, πόλιν ἄκρην X 383, ἄκρηϲ πόλιοϲ Z 257. — καλλίχοροϲ χορῷ καλή. Schol. A ad Π180 (Aristonic. p 261 Fr.): ἡ διπλῆ ὅτι τὸ «χορῷ καλή» πρὸϲ 〈ἓν〉 ἐκληπτέον, καλλίχοροϲ, διαπρέπουϲα ἐν τῷ χορεύειν.) [*](testim. Adn. exeg. 2 — 3 ἀνέγνωμεν — κηρεϲϲιφορήτουϲ. cfr Schol. A ad Θ 527 (Herod. Π 62, 19 Lt z) κηρεϲϲιφορήτουϲ: ϲυνθέτωϲ ἀνέγνω ὁ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ οἱ πλείουϲ . . . οὐδέποτε δὲ δοτικὴ ἐπεκτεταμένη κατ᾿ ἀρχὴν ϲυντέθειται, οἶον πᾶϲι καὶ πάντεϲϲι — παϲιμέλουϲα, οὐχὶ παρὰ τὴν πάντεϲϲι ἡ ϲύνθεϲιϲ . . . ἀλλ᾿ ὅμωϲ ἐπεκράτηϲεν ἡ Ἀριϲτάρχειοϲ. et Schol. HQ ad μ 70 (Herod. II 153, 17): ὑφ᾿ ἓν παϲιμέλουϲα. —5—6 ϲυνημμένοι λόγοι coniunguntur ϲυνδέϲμοιϲ ϲυναπτικοῖϲ (εἴ εἴπερ similibus), παραϲυνημμένοι παραϲυναπτικοῖϲ (ἐπεί ἐπείπερ sim.), ϲυμπεπλεγμένοι ϲυμπλεκτικοῖϲ (μέν δέ τέ καί sim.). vide Dion. Thr. 88, 3. 91, 2. 92, 2 U. — 7 —10 cfr de coni. 225, 22, ubi eisdem Homeri vermibus subicitur: λείποντοϲ τοῦ καὶ. — 11 — p 12,7 Prisc. XVII § 9 p 114, 2—5 H.: Litterae transmutantur, ut Teucer pro Teicre; sic etam syllabae, ut displicina pro disciplina; nec nen etiam dictio, ut plebis tribunus pro tri-) [*](Adn. crit., Discr. scr. in ALCBb. 1 χορῷ καλή b duce A codice, qui η in ras habet ab A2 (A1 videtur καλει scripsisse), χώρα καλή CB, χωρόκαλη L1, χῶροϲ καλή L καὶ ἔτι] fol 5 r L | ϲύαγρον add Sophianus, ϲῦν ἄγριον AL2b, ϲυνάγριον L1CB, qui subiciunt ἄγριον ϲῦν. A in mg infer.: ὅτι το ϲυν άγριον ὁυτωϲ λεγουϲιν οι αρχαῖοι, ϲύναγρον δε ου λεγουϲιν, quibuscum cfr Phrynichi epit. p 381 Lob.: ϲύαγροϲ οὐ ῥητέον· ϲῦν ἄγριον οἱ ἀρχαῖοι λέγουϲι, et Lobeckii adnotationem || 2 λελυμένα LCB | ϲυνιζάνει L2, ϲυνίζειν B || 3 A in mg infer.: ὁτι εϲχεν απολογίαν το πᾶϲι μελλουϲα ἐν ἑνὶ αναγινωϲκεϲθαι το ποιητικωτερον αυτὸ εῖναι | post καὶ add τὸ C | A in mg infer.: ὅτι το κηρεϲϲιφορήτουϲ εν ϲυνθεϲει ανεγνω αριϲταρχοϲ φαϲκων και τον ποιητην τουτο ειδεναι εκ του διαλυϲαι και ειπεῖν οὓϲ κῆρεϲ φορέουϲι κἀν A Cb, καὶ L1, καὶ ἐν L2B. Prisc. videtur non. legisse praepositionem || 5 ϲυνημμένων] prius μ in ras A2, ϲυν ras L AIII in mg απο ϲυναπτι περιπατω κινουμαι απο πρϲυνα επει π π τ κιν μ | ἢ πα- ραϲυνημμένων om B || 6 καὶ ἔτι indunit L2 | ϲυνπεπλεγμενον A, sed o in ω corr A pro posteniϲre ἢ CBb exhibent οἳ | πόλιν L | 8 ἠΐομεν L1, ἴομεν L3B, ωμεν C | ἐκέλευϲ’ L1C, corr in ἐκέλευεϲ L, δρυμὰ om L1, add L2 |  ants Ὀδυϲϲεῦ add ὦ L || 9 ἐν βήϲϲῃϲι] inc. fol 3 r A || 10 τῷ Ab, τὸ L, τὸν CB | posterius καὶ om L | εὕρωμεν A || 11 κραδία καρδία A, καρδία κραδία LCBb. ordinem optimi codicis tuetur, quod in EM 538, 44 de κρίκοϲ nomine invenitur)

ϲκέπω τὸ ϲκέποϲ καὶ πέϲκοϲ {Nicand. Ther. 549}. ἀλλὰ καὶ ϲυλλαβαί ἡνίκα τὸ ἐξαπίνηϲ ἐξαίφνηϲ, ἡνίκα τὸ ὄρωρεν ὤρορεν {δ 712. ψ 222}. ἀλλὰ καὶ λέξειϲ, ὅτε ἡ οἰνοφόροϲ φερέοινοϲ γῆ λέγεται, οἵ τε ἀνδρόγυνοι γύνανδροι {Sophocl. frg. 878 N2}. Ἀλλὰ καὶ λόγοι,

τὰϲ μὲν ἄρα θρέψαϲα τεκοῦϲά τε {μ 134}

αὐτὰρ ὅ γ᾿ εἴϲω ἴεν καὶ ὑπέρβη λάϊνον οὐδόν {π 41}.

[*](bunus plebis . . . Orationes quoque, ut nutrivit filios ac peperit pro peperit ac nutrivit.)[*](testim. et Adn. exeg. 1 EM 68, 21 post alia ὑπερβιβαϲμοῦ exempla: καὶ ϲκέπω ϲκέποϲ καὶ πέϲκοϲ· ϲημαίνει δὲ τὸ προβάτειον δέροϲ. Μεθόδιοϲ. vide etiam Lobeck. rhemat. 314. — 2 EM 633, 12 Ἔϲτι κα ὀρῶ περιϲπώμενον, τὸ διεγείρω καὶ ὁρμῶ . . . τούτου ὁ μέϲοϲ παρακείμενοϲ ὦρα καὶ ὄρωρα καὶ καθ᾿ὑπερβιβαϲμὸν ὤρορα. et 816, 47: χοώμενοϲ καὶ ἐν ὑπερθέϲει βαρυτόνωϲ χωόμενοϲ, ὡϲ ὄρω ὀρῶ ὄρωρεν ὤρορεν. Choerob. in Theodos. Π 89, 28 Hilg. (567, 6 G.): ὀλῶ ῶλα καὶ ὄλωλα, ὀμῶ ὦμα καὶ ὄμωμα, ὀρῶ ὦρα καὶ ὄρωρα· τὸ γὰρ «ὑπώρορε Μοῦϲα λίγεια» (ω 62) διὰ τὸ μέτρον ὑπερβιβαϲμὸν ἀνεδέξατο. — 3 unde Ap. φερέοινοϲ γῆ sumpserit ignoramus. — 4 Trypho π. τρόπων Rhet. gr. VIII 741 W., III p 196, 26 Sp.: κατ᾿ ἐναλλαγήν (scil ὀνοματοποιια γίνεται), ὡϲ ὅταν ἐπὶ ϲυνθέτων ὀνομάτων ἐναλλάξῃ τιϲ τὸ καθωμιλημένον, ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ «οἱ γὰρ γύνανδροι καὶ λέγειν ἠϲκηκότεϲ» ἀντὶ τοῦ οἱ ἀνδρόγυνοι. Polybius Sard. π. ϲχηματιϲμῶν Rhet. V p 612 W., III p 106, 7 Sp.: ἢ τὴν ϲύνθεϲιν τῆϲ λέξεωϲ ἐναλλάττουϲιν, ὡϲ παρὰ Ϲοφοκλεῖ «οἱ γὰρ γύνανδροι καὶ λέγειν ἠϲκηκότεϲ» ἀντί τοῦ ἀνδρόγυνοι. —5— 7 Aliter sentiunt duo artis Dionysianae interpretes, fidi alioquin asseclae Dyscoli. Heliodorus 103, 23 Hilg.: οὐ δεῖ γε οὖν . . . τὰ Ὁμηρικὰ μέμφεϲθαι ὡϲ ἀτάκτωϲ κατειλεγμένα καὶ δεόμενα ἀναϲτροφῆϲ ἐν τῷ «τὰϲ μὲν . . . τεκοῦϲά τε», «αὐτὰρ . . . οὐδόν» οὐδὲ γὰρ τάξιν ἀπαιτεῖ, καθὰ εἰρήκαμεν, ὁ ϲυμπλεκτικὸϲ ϲύνδεϲμοϲ. Stephanus 285, 10 H.: Τούτοιϲ (scil τοῖϲ ϲυμπλεκτικοῖϲ ϲυνδέϲμοιϲ) . . . δυνάμεωϲ λόγοϲ, τάξεωϲ δὲ οὐδείϲ· διὸ τὰ)[*](ex Herodiano excerptum (D 376, 1 Ltz): ἔϲτι δ᾿ ὅτε καὶ ἐν ὑπερθέϲει γίνεται κίρκοϲ, ὡϲ κραδία καρδία. nam sic ut legatur, utique flagitatur antecedentibus)[*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 καὶ πέϲκοϲ om L1, add L2. CB pro ϲκέπω—πέϲκοϲ exhibent κρατῶ κάρτοϲ | post ἀλλὰ καὶ add αἱ C | ϲυλλαβῆ L, ϲυλλαβὴ B || 2 in ἐξαίφνηϲ non syllaba transposita est, sed littera, quocirca Kayser ἡνίκα —ἐξαίφνηϲ ante παρὰ τὸ ϲκέπω traiciendum esse censet. At Apollonius. aperte binis exemplis singulas ὑπερθέϲεωϲ species illustrare volebat. neque hoc suspicionem contra ἡνίκα —ἐξ. movet, quod Ap. infra 341, 22 ἐξαίφνηϲ ab ἐξ ἀφανίαϲ derivat, nec quod subsequens exemplum ipsum quoque ἡνίκα coniunctione inducitur. cfr supra 5, 15 | ἡνίκα — ὤρορεν L induxit et scripsit καὶ ὤρορεν ὄρωρεν || 3 ἀλλὰ καὶ] fol 5 v L | λέξειϲ] Prisc. dictio | ἡ Ab, ὁ LCB | οἰνοφόροϲ] οι in ras A2 | γῆ Ab, om ceteri || 3— 4 AII in mg super.: οτι το γυνανδροι και φερεοινοϲ ποιητικα || 5 λόγοι A Prisc., λόγοϲ LCBb || 7 ante αὐτὰρ add καὶ L4B | Bekker: Apud Homerum Od. 17, 30 nunc legitur αὐτὸϲ δ᾿ εἴϲω. Sed Od. 16, 41 legitur. quod codices Apollonii praebent, nisi quod omittunt γ᾿ εἴϲω] ω in ras A2 | ἴεν AL1, εῖεν L2, ἴε C, ἤϊε B | λάϊον L | AII in mg super.: οτι ταϲ μεν αρα θρεψαϲα τεκουϲα τε ει και υπερβιβαϲμοϲ ουκ αλογωϲ. οἱ γαρ ϲυμπλεκτικοι των ϲυνδεϲμων ταξιν ουκ επαγγελλοντοι. quibuscum cfr quae in Testim. ex scholiis Dionysianis exscripsimus)[*](c. III 9 b)

Ἔτι ὃν τρόπον τῶν ϲτοιχείων ἃ μέν ἐϲτιν φωνήεντα, ἃ καθ᾿ ἑαυτὰ [*](Diversae orationis partes cum vocalibus et consonantibus litteris comparantur.) φωνὴν ἀποτελεῖ, ἃ δὲ ϲύμφωνα, ἅπερ ἄνευ τῶν φωνηέντων οὐκ ἔχει ῥητὴν τὴν ἐκφώνηϲιν, τὸν αὐτὸν τρόπον ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι κἀπὶ τῶν λέξεων. αἱ μὲν γὰρ αὐτῶν τρόπον τινὰ τῶν φωνηέντων ῥηταί εἰϲι, καθάπερ ἐπὶ τῶν ῥημάτων ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι, ὀνομάτων, ἀντωνυμιῶν, [*](15s) ἐπιρρημάτων, ἅπερ ἐπιλέγεται ταῖϲ γινομέναιϲ ἐνεργείαιϲ, ἡνίκα ἐπιφθεγγόμεθα τὸ κάλλιϲτα τοῖϲ κατὰ τὸ δέον τι ἐνεργοῦϲιν, ἢ ὑγιῶϲ ἢ καλῶϲ· αἱ δὲ ὡϲπερεὶ ϲύμφωνα ἀναμένουϲι τὰ φωνήεντα, τουτέϲτιν τὰ προκατειλεγμένα τῶν μερῶν τοῦ λόγου, οὐ δυνάμεναι κατ᾿ ἰδίαν [*](argvm. § 12. Ut litterae, ita voces aliae efferri possunt per se, aliae non possunt nisi coniunctae cum illis: sunt igitur voces quae vocalium vice fungantur, sunt quae consonantium partes agant. atque harum vocum vis varia est pro varietate vocum, quibus adiunctae sunt.) [*](παρὰ τῷ ποιητῇ  τὰϲ μὲν . . . τεκοῦϲά 〈τε〉 πότνια μήτηρ» καὶ «αὐτὰρ . . . οὐδόν» οὐ χρὴ καθ᾿ ὑπερβατὸν εἰρῆϲθαι νομίζειν. fortasse haec ex Apolloniano περὶ ϲυνδέϲμων libro hausta sunt, cuius de copulativis expositio periit. nam constat Dyscolum de nonnullis rebus in aliis libris alia docuisse.) [*](testim. et adn. exeg. 1 — p 14, 11 Prisc. XVII § 10 p 114, 9—115 19 H.: Praeterea quemadmodum elementorum alia sunt vocalia, quae per se vocem perficiunt, alia consonantia, quae sine vocalibus perficere vocem nequeunt, sic etiam in dictionibus animadvertimus quasdam ad similitudinem vocalium per se esse dicendas, ut in verbis maxime imperativis vel nominibus vel pronominibus saepe vocativis vel adverbiis, quae adiciuntur antecedentibus actionibus vel orationibus, cum clamamus bene recte diserte ad illos, qui oportune aliquid agunt vel dicunt aliae vero dictiones sunt, quae ad similitudinem consonantium sine adiumento aliarum partium orationis, quae imitantur in hoc vocales, proferri ad perfectionem sensus non possunt, ut praepositiones ve coniunctiones. eae etenim semper consignificant, id est coniunctae aliis significant, per se autem non itaque variatur earum significatio ad vim coniunctorum eis, ut in aliud significat, cum accusativo iungitur, et aliud, cum ablativo . . . Coniunctiones quoque copulativae et disiunctivae esse dinoscuntur ab aliis partibus orationis, quae eis sociantur, ut vel, aut non solum disiunctivae, sed etiam copulativae reperiuntur . . . Nec non etiam aliae pro aliis partibus accipiuntur, neque id aliter possumus scire nisi ex adiuctis, ut . . . horrendum clamat pro horrende, nomem pro adverbio. — 6 cfr de adv. 121, 15: αἱ ἐπιφωνήϲειϲ οὐδὲν ἄλλο εἰϲὶν ἢ ἐπιρρήματα τῶν ῥημάτων ⟨οὐκ⟩) [*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 A in mg Γ i. e. caput tertium | prius ἃ mut. in τὰ Ax | ante καθ᾿ add καὶ LCB || 2 ἃ mut. in τὰ 4 τῶν induxit L2 ῥηταὶ] ι in ras A2 || 5 Ax sed recentissima haud dubie manus in mg haee scripsisse videtur: ὡϲ ἐπὶ μάλιϲτα ῥημάτων προϲτακτικῶν ἢ (certa sunt μάλιϲτα et προϲτακτικῶν ἢ), quae quamquam cum Prisciano concinunt, noli ex meliore Apollonii codice petita putare: ex Prisciano translata sunt; eademque manus supra ονοματων et supra αντωνυμιων Prisciano duce add ἢ | ὀνομάτων om B || 6 γινομέναιϲ] ex Prisciani antecedenibus iniuria collegit Th. Matthias II 605 adn. latinum interpretem γενομεναιϲ in suo codice invenisse 7 κάλλιϲτα] κάλλιϲτο L1, in ωϲ mut. L2, κάλλιϲτον B | τι om LCB || 8 ὥϲπερ εἰϲ C, ab ὡϲπερεὶ inc. fol 6 L. || 8 — 9 τουτέϲτιν —τοῦ λόγου in codd. et edd. leguntur ante καθάπερ in prima linea subsequentis pag., Uhlig huc traiecit; Kayser*, Egenolff*. Stadtmueller delenda censuerunt || 9 προκατειλεγμένα] ει in. res A2 δυνάμενα L)

ῥηταὶ εἶναι, καθάπερ ἐπὶ τῶν προθέϲεων, τῶν ἄρθρων, τῶν ϲυνδέϲμων· τὰ γὰρ τοιαῦτα τῶν μορίων ἀεὶ ϲυϲϲημαίνει, εἴγε ἐν γενικῇ μὲν λέγομεν δι᾿ Ἀπολλωνίου, ὡϲεὶ γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου, κατὰ δὲ τὴν αἰτιατικὴν πτῶϲιν δι᾿ Ἀπολλώνιον, ὡϲ ἂν αὐτοῦ αἰτίου ὄντοϲ. οἵ τε ϲύνδεϲμοι πρὸϲ τὰϲ τῶν λόγων τάξειϲ ἢ ἀκολουθίαϲ τὰϲ ἰδίαϲ δυνάμειϲ παρεμφαίτουϲιν, ὅτε ϲυμπλεκτικῶϲ μὲν ἀκούεται ὁ

ἤτοι ὅ γ᾿ ὣϲ εἰπὼν κατ᾿ ἄρ᾿ ἕζετο {Α 68}.

ἐν ἴϲῃ γὰρ δυνάμει τοῦ μέν παρείληπται, δι᾿ ὃ καὶ κατὰ τὴν ἑξῆϲ ϲυμπλοκὴν ἀναγκαίωϲ ὁ δέ ἐπηνέχθη ἐν τῷ

τοῖϲι δ᾿ ἀνέϲτη {Α 68}.

ὁτὲ δὲ διαζευκτικῶϲ, ἤτοι νέοϲ ἐϲτὶν ἠὲ παλαιόϲ τῇδε ἔχει καὶ [*](10 b) [*](ἐπιγινομένων, καθὸ τοῖϲ εῦ ἀναγινώϲκουϲι τὸ κάλλιϲτα ἐπιφωνοῦμεν καὶ τοῖϲ εὖ διατιθεῖϲιν ἡμᾶϲ τὸ ἤδιϲτα, καὶ τοῖϲ ἀκριβοῦαι τὰϲ ἰδίαϲ πράξειϲ καὶ τέχναϲ τὸ καλῶϲ ἐπιφωνοθῦμεν.) [*](testim. et adn. exeg. 2 τὰ τοιαῦτα τῶν μορίων. noli putare μόριον ita ab Apollonio usurpari ut a nobis pariculae nomen, id qued pugnaret cum antecedenti τῶν ἄρθρων. graecum diminutivum eandem generalem vim habet quam λέξιϲ. vide CEASchmidt Beiträge zur Gesch. der Gramm. p 218 seqq. — ϲυϲϲημαίνει = cum aliis significant: eorum emim via defintur eis vocibus, quibuscum coniuncta sunt. cfr de coni. 222, 12. — 2 — 4 cfr. de adv. 182, 23: διαφέρει τὸ δι᾿ Ἀπολλωνίου τοῦ δι᾿ Ἀπολλώνιον, ᾖ τὸ μὲν αἰτιολογικὸν ἀκούεται, ὃ δὲ τοιοῦτόν τι, γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου, et de adv. 199, 8: τὸ φάναι δι᾿ Ἀριϲτάρχου . . . ϲημαίνει . . . τὸ γινώϲκοντοϲ Ἀριϲτάρχου. — 5 ἀκολουθία non modo ordinem significat, ut τάξιϲ, sed consequentiam causalem. cfr adn. ad Dion. Thr. 91, 2 92, 1 U. — 6 —9 ϲυμπλεκτικοὶ ϲύνδεϲμοι sunt non solum quae nunc copulativae coniunctiones vocantur, sed etiam μέν δέ ἀτάρ αὐτάρ ἤτοι aliae (vide Dion. Thr. 89, 1), scilicet Homericum ἤτοι, quod ἰϲοδυναμεῖν τῷ μέν etiam scholia Melampodis et Heliodori in Dion. Thr. 63, 4. 104, 14 Hilg. docent. at ἤτοι etiam in διαζευκτικῶν ϲυνδέϲμων numero habetur (Dionys. 91, 1). etenim eandem vocem esse censebant copulativam coniunctionem et disiunctivam. vide adn. ad Dion. 89, 2.) [*](Adn. crit., discr. scr. in ALCBb. 1 ῥητὰ L || 2 ἀεί τῶν μορίων LC | supra ϲυϲϲημαίνει in A scripsit consignificat eadem manus, quae paulo ante verba ex Prisciano conversa exaraverat | μὲν om B || 3 ὡϲεὶ γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου, quod CBb exhibent, om A1, sed in mg infer. add A2; ὡϲεὶ γινώϲκοιτο Ἀπολλωνίου L1, sed indumit verbe L2. Egger Ap. Dysc. 4: on peut lire γεννῶντοϲ, qui est em rapport avec ἐν γει8c, comme αἰτίου ὄντοϲ ανεϲ αἰτιατκὴν πτῶϲιν. st vide de adv.  libri locum in Testim. | κατὸ] fol 3v A || 4 οντοϲ rasura ex οντωϲ factum in A || ταξειϲ A, cυντάξειϲ LCBb | ἢ A L, κα CBb || 6 ὅεε] ὁτὲ γάρ B, ὁτὲ maluit RSchneider quoque I p 472. at ὅτε retinendum esset etiam si ὁτὲ δὲ διαζευκτικῶϲ — παλαιόϲ, quae subosequuntur, spuria non essent: namque repugnat. mutationi etiam μὲν coniunctionis locus || 6 —7 ὁ ἤτοι ὅ γ᾿ ὣϲ] sic etiam ALb, ac nequis in brachylogia offendat, remittit Bekker ad comm. suum in libr. de pron. 183, ubi comparat de pron. 57, 20. 90, 10. 100, 16. de synt. 146, 27. C vero post ὁ ἤτοι exhibet ὡϲ ἤτοι et L2 in mg ὡϲ ἤτοι et B ὁ ἤτοι· ἤτοι. Dronke 610 perperam ci. ὁ γέ ἐν τῷ ἤτοι || 7 A mg: ητοι αντι του μεν || 8 παρηλειπται A || 9 ἀναγκαίωϲ] fol 6 v L | ὁ δὲ post ἐπηνέχθη conlocant CB | ἐπηνέχθη] prius η in ras A2 || 11 ὁτὲ δὲ —παλαιόϲ om AL1, habent CB, atque L3 in mg add, nisi quod διαζευκτιϲ scripsit. etiam in b excepto ἐϲτὶν recepta sunt verba semihomerica. Ξ 107 seq. legitur: Νῦν δ᾿ εἴη ὃϲ τῆϲδέ) τὰ ἄρθρα· ϲυμφερόμενα γὰρ τοῖϲ ὀνόμαϲιν τὴν ἐν αὑτοῖϲ δύναμιν ἐπαγγέλλεται, οὐκ ἔχοντα δὲ τῇδε μεθίϲταται εἰϲ τὰϲ καλουμέναϲ ἀντωνυμίαϲ, ὡϲ δεδείξεται ἐν τοῖϲ κατὰ μέροϲ, ἔνθα καὶ ἐπιδείξομεν τὸ αἴτιον, καθότι καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μερῶν λόγου ταὐτὸ παρακολουθήϲει, ὥϲπερ πολλάκιϲ καὶ τὰ ὀνόματα ἐπιρρηματικῶϲ ἀκούεται.