De adverbiis

Ἴδιόν ἐϲτι τοῦ δέ ϲυνδέϲμου ἐπάγειν ἐϲ αὐτὸν τὴν ὀξεῖαν· τοιοῦτον δὲ καὶ τὸ οἰκον δέ, ὡϲ εἰ καὶ τὸ Ζεὺϲ δἑ. ἡ διὰ τοῦ δε παραγωγή, οὐκ οῦϲα ϲυνδεϲμική, ἀποφεύγει τὴν τοῦ ϲυνδέϲμου τάϲιν, παροξυνομμένη μὲν ἐν τῷ τοϲόϲδε, προπαροξυνομένη δὲ ἐν τῷ οἴκαδε, καθὸ κα ἡ διὰ τοῦ γε παραγωγὴ εἰϲ τὸ ἐναντίον μεθίϲταται τῆϲ τάϲεωϲ τοῦ γέ ϲυνδέϲμου. ἔϲτι γὰρ ἐγκλιτικὸϲ ὁ γέ, τὴν πρὸ αὑτοῦ ὀξύνων, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ἔγωγε καὶ ἔμοιγε παρὰ Ἀττικοῖϲ τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχει τὴν ὀξεῖαν, ἵνα διὰ τοῦ τόνου φύγη τὸ ἀμφίβολον τοῦ γέ ϲυνδέϲμου.

Ἀλλὰ πῶϲ τοπικὴ ϲχέϲιϲ ἐϲτὶν ἐκ ϲυνδέϲμου τοῦ δέ — Ὅτι καὶ προθετικῇ παραθέϲει ϲυνδεϲμικὴ δύναμιϲ ἐγγίνεται, διὰ τὸ ἡμέραν [*](ARGVM. 11 Cui sententiae repugnat et accentus, — 15 et forma accusativi integra servata. — 24 Coniunctionis δέ est servare accentum, cum δε para- gogicum opinem tonum respuat. — 32 Ut praepositionibus quibusdam, ita etiam δέ coniunctioni vis adverbialis subicitur.) [*](Discb. sobipz. 1. ολυμπονδε Α | b scripsit et b. l, et l. 6, 7, 15 οἰκόνδε, et Οῦλυμπόνδε | 2. ϲύνδεϲιϲ KLehrs, ϲύνθεϲιϲ Ab | 4. τοῦ πλέονι b, το πλεονει A 13. πῶϲ γὰρ] fol.140 r. | 14. ἡ add. b | 22. λόγῳ τὸ b, λογω του A | 23 οἰκόνδε b, ut supra | 25. οῖκον δέ etiam b in var. lect., cum in textu sit οῖκόνδε 26. τάϲιν b in var. lect., ϲύνταξιν A et b in textu | 28. τοῦ γε b, του δε A τάϲεωϲ b in var. lect., ϲυντάξεωϲ A et b in textu | 30, τὸ add. b | 32. δἐ b. γε A | 33. προθετικῇ παραθέϲει b, προθετικη παραθεϲιϲ A)

Ἀλλὰ πῶϲ τὸ ὄνομα οὐ κλίνεται τὸ μετὰ τοῦ δέ; Ὅτι ἑκάϲτῃ πτώϲει κατὰ παράθεϲιν προϲιοῦϲα ἡ πρόθεϲιϲ ἴδιον ἔχει ϲημαινόμενον. διαφέρει γοῦν τὸ δἰ Ἀπολλωνίου τοῦ δἰ Ἀπολλώνιον, ῆ τὸ μὲν αἰτιολογικὸν ἀκούεται, ὃ δὲ τοιοῦτόν τι, γινώϲκοντοϲ Ἀπολλωνίου. ἦν οὖν τοπικὴ ϲχέϲιϲ ἐν τῷ οἰκον δέ, ἥ τιϲ αἰτιατικὴν πτῶϲιν ἀπαιτεῖ· ὅθεν οὐ κλίνεται, ἵνα μὴ τὸ ϲημαινόμενον φθαρῇ.

Διὰ τί ἄρθρον οὐ προϲλαμβάνει; Ὅτι τὰ πτωτικά, τοπικὴν ϲχέϲιν ϲημαίνοντα ἐκ προθέϲεωϲ, οὐ δύνανται παράθεϲιν ἄρθρου παραδέξαϲθαι, εἰ μὴ προϲτεθείη ἡ πρόθεϲιϲ οὔ φαμεν τῆϲ Λέϲβου παρεγενόμην, οὕτωϲ δέ, ἐκ τῆϲ Λέϲβου παρεγενόμην· καὶ ἔτι οὔ φαμεν τῷ [*](Anovm. 4 omnino δέ coniunctio complures notiones babet, — 9 et localem potestatem a syllabae δε paragogicae similitudine accepit. — 13 Nec potuit ulla alia coniunctio praeter δὲ banc vim accipere. —21 Cum uno accusativo δέ illud construitur, quia, ut certam utiquam vim habeat, cum uno eodemque casu construatur necesse est. — 28 Articulus non admittitur, nam nomina localia. articulum non assumunt nisi antea adiecta praepositione.) [*](Discr. sckipt. 6. ελαιαιρειϲ Α | 12. τόποϲ b in var. ect. ELehrs, τόνοϲ Α et b in textu | 13. ἐδύνατο] fol. 140 v. | παραλαμβάνεϲθαι RSkrzeczka, κατ᾿ ἀρχὴν λαμβάνεϲθαι Ab | 14. μονον in A esse satis clare cerni potest, videtur esse μόνον L in marg., μόνοϲ edidit b, qui in var. lect. auctor est in Α legi μονο 18. ποιῶν RSchneider, ἀπαιτῶν Ab, ἀποτελῶν b in var. lect. LFriedlaender, παριϲτάνων GFschoemann | 19. δὴ b, δε A | 24. ὁ δὲ b, | γιγνωϲκοντοϲ A | 25. οῖκόνδε b | 30 τῆϲ Λέϲβου b, τηϲ εκ (εκ supra lin. A1) Λεϲβο in fine versus A | παρεγενόμην· καὶ ἔτι οῦ φαμεν b, παρεγενομενομενοϲηνκαιετιεκτηϲλεϲβουουφαμεν Α, b in var. lect. nihil nis εκ τηϲ Λεϲβου inter ἔτι et οὐ repetitum enotavit)

Τὰ εἰϲ οϲ λήγοντα ἐπιρρήματά ἐϲτι μὲν ϲπάνια, ὀξύνεται δὲ κατὰ τὸ πλεῖϲτον, ἐν τόϲ, ἐκτόϲ, εἰκόϲ. Τὸ πάροϲ ϲημειωτέον. Τὸ γὰρ τῆμοϲ τῇ πρὸϲ τὴν πεῦϲιν βαρείᾳ ἐκφορᾷ ἀναγκαίωϲ ἀπέβαλε τὴν ὀξεῖαν, ἐπεὶ ὁμοτονεῖ τὰ πύϲματα τοῖϲ ἀνταποδοτικοῖϲ, τοῖοϲ ποῖοϲ, τόϲοϲ πόϲοϲ, τηλίκοϲ πηλίκοϲ. ἀνάγκη δὲ πάντωϲ τὰ τοιαῦτα μόρια βαρύνειν καὶ τὰ τούτοιϲ ϲύζυγα, λέγω ὁπη λίκοϲ, ὁπόϲοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ τῆμοϲ ἐβαρύνθη, καθὸ καὶ τὸ ἦμοϲ καὶ τὸ ὁπῆμοϲ. ᾧ λόγῳ καὶ τὰ εἰϲ ου λήγοντα ἁπάντοτε 'ὲν περιϲπᾶται, τηλοῦ, ἀγχοῦ, αὐτοῦ, τὸ δὲ ὅπου διὰ τὴν ἀναφορικὴν πάλιν προφορὰν ἐβαρύνθη. — φαίνεται δὲ ὅτι τὸ ποῦ διὰ μονοϲυλλαβίαν ἀναγκαίωϲ ϲυνεξῆλθε τῷ τηλοῦ καὶ ἀγχοῦ.

Ἔνιοι τὸ ἔναγχόϲ ἐβάρυναν, οἰόμενοι τὴν ἐπιϲυμβαίνουϲαν ϲύνθεϲιν αἰτίαν εἰναι τῆϲ βαρύτητοϲ. — Πρὸϲ ὃ ἔϲτι φάναι, ὅτι πρῶτον ἡ ἐκ ϲυνθέϲεωϲ προφορὰ πολὺ πρότερον οἶδε τὴν ἐν ἁπλότητι· οὐ λέγεται δὲ κατ᾿ ἰδίαν τὸ ἀγχόϲ. πρὸϲ οἷϲ οὐδὲ ἔχουϲιν ἄντικρυϲ ἐπιϲτῆϲαι τοιαύτην ϲύνθεϲιν ἐπιρρημάτων. — δεύτερον τῇ ϲυνεκδρομῇ τῶν ὀξυτόνων ὀφείλει ὀξύνεϲθαι. — Ἔχει δὲ καὶ ὁ ϲχηματιϲμὸϲ τῇδε. ὃν τρόπον καὶ ἐπ’ ὀνομάτων μεταπλαϲμοὶ γίνονται, καθάπερ τὸ ἐρυϲάρματεϲ, τὸ λῖτα, τὸ παρὰ Ϲαπφοῖ αὔα (fr. 152 Bergk 3), τὸ πυργοκέρατα παρὰ Βακχυλίδη (fr. 51 Bergk3), δυνατὸν καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου τῇδε γεγενῆϲθαι τὸν ϲχηματιϲμόν. παρὰ τὸ ἀγχοῦ δύναται γεγενῆϲθαι τὸ ἀγχόϲ, προϲλαβὸν τὴν ἔν πρόθεϲιν κατὰ παρολκήν, ὡϲ ἔχει τὸ ἐναλίγκιοϲ, ἔναντίοϲ, ἐνέπειν. αἱ δὴ τοιαῦται τῶν προθέϲεων [*](ARGVM 5 Adverbia in οϲ fere omnia oxytona sunt. Πάροϲ igitur notabile est; minus notabile τῆμοϲ: sequitur enim analogiam correlativorum. — 16 Ἔναγχόϲ recte oxytonon est. Factum enim est ex ἀγχοῦ, ἐν praepositione redundante — 27 qui pleonasmus non valet ad accentum retrahendum.) [*](TRSTIM. 23. Et. M. 174, 38 Εἴρηται (scil. αὔω μοϲ.═  καθεύδω) παρὰ τῇν αὔαν Aἰολικῶς τὴν ἡμέραν· τὴν γὰρ ἠῶ οἱ Αἰολεῖς αὗον (αὔαν V et Gud., αὖαν D) φασί. Cf. ib. 171, 44 Αὔριον· παρὰ τὸ αὐῶ (in Sorb. est αὔω; vid. Or. 14, 24) Αἰολικόν, ὃ σημαίνει τὴν ἡμέραν. ib. 17 74, 44 Aὔως· ἡ ἠὼς, τουτέστιν ἡ ἡμέρα. Οὕτω λέχεται παρὰ τοῖς Αἰολεῦσι Σαπφώ· ῾ Πότνια αὔως᾿.) [*](Discr, script. 2. ἐπικαλέϲαι GDronke, ἐπικαλύψαι Ab | 5. ἐπιρρήματά ἐϲτι b in textu, ‘Scr. ἐπιρρήματά ἔϲτι᾿ id in var. lect. | 8. ανταποδωτικοιϲ A | 9. ‘F. τά ⟨τε⟩ τοιαῦτα’ b in var. lect. | 11. οὖν τὸ] fol. 141 r. | τῆμοϲ b, τημοι A | 18. ου supra lin. Α1 | 23. αὔα ThBergk, αὐα A b,  ‘Scribendum videtur αὐόαν, auroram’ ChALobeck | 24. πυργοκέρατα Ab, ‘f πυρϲοκέρατα ChALobeck, conieci πύργον ὑψικέρατα ThBergk)

Οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ϲυνεχέϲτερον λεγόμενον παῤ Ἴωϲι κηγχόϲ, ὃ ἐν δυϲὶ μέρεϲι λόγου, ἐξ Ἰωνικοῦ τε τοῦ κῇ ἀντὶ τοῦ πῇ, καὶ τοῦ μεταπεπλαϲμένου, λέγω τοῦ ἀγχόϲ, ἴϲωϲ ϲυναληλιμμένου τοῦ ᾱ εἰϲ τὸ η.