De adverbiis

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.1. (Grammatici Graeci, Volume 2.1). Schneider, Richard; Uhlig, Gustav, editors. Leipzig: Teubner, 1878.

Τὰ εἰϲ δε λήγοντα τοπικὰ ἐπιρρήματα, ἐν ἑνὶ μέρει λόγου καθεϲτῶτα, καὶ προπαροξύνεται καὶ τῷ α παρεδρεύεται, ὡϲ ἔχει τὸ οἴκαδε, ἅλαδε. ἐν τόνῳ οὑν ϲεϲημειώϲεται τὸ ἐνθάδε, ἡ τε τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιρρημάτων παράκειται ὀνόμαϲι, τὸ ἐνθάδε δὲ οὐδὲ τῇδε ἔχει. τὰ προκείμενα τῶν ἐπιρρημάτων οὐδέποτε ἀποβολῇ τοῦ δε ϲχέϲιν τοπικὴν ἀποτελεῖ· πῶϲ οὑν παρὰ τὸ ἐνθάδε τὸ ἔνθα ϲχέϲιν τοπικὴν ϲημαίνει;

  • ἔθα κατεπλέομεν (1 142). -
    • Πρόϲκειται δὲ ἐν ἑνὶ μέρει λόγου, ἐπεὶ καὶ ἔϲτιν ἐκ ϲυντάξεωϲ τῆϲ κατ’ αἰτιατικὴν καὶ ϲυνδέϲμου τοῦ δέ πάλιν ἡ εἰϲ τόπον ϲχέϲιϲ, ὡϲ ἔχει τὸ ῦ ὕλυμπον δέ καὶ ἀγρὸν δέ καὶ οἶκον δέ. διὸ οὐδὲ κατὰ τὸ τοιοῦτον ὅμοιόν ἐϲτι τὸ ἐνθάδε, ὅτι οὕτε ἔγκειται αἰτιατική ή, οὕτε ὁ τόνοϲ τοῦ πρωτοτύπου διαφυλάϲϲεται, καθάπερ ἐπὶ τῶν προκειμένων. τὸ γὰρ οἰκον προπεριϲπᾶται, καὶ πάλιν ἐν τῇ προϲθέϲει τοῦ δέ μένει ὁ αὐτὸϲ τόνοϲ, οἶκον δἐ, μετὰ τοῦ καὶ τὴν ὀξεῖαν ἐπὶ τέλουϲ εἶναι. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ ἐπὶ τοῦ Ὄλυμπον καὶ Οὔλυμπ ον δέ. — διὸ καὶ δοκεῖ τὸ
  • ἅλαδ’ ἑλκομενάων (Ξ 100)
    • ἀμφίβολον εἶναι, δυνάμενον καὶ τῇ παραγωγῇ κεχρῆϲθαι τοῦ οἴκαδε, δυνάμενον καὶ ἐν αἰτιατικῇ εἰναι τοῦ ἅλα καὶ προϲθέϲει τοῦ δέ, ἐφ’ [*](ARGVM. 5 μέϲϲοι rursus cum οἵκοι convenit. —13 Adverbia in δε localia quae ex una voce constant, proparoxytons sunt. Ἐνθάδε neque hanc legem. sequitur, neque cum οἶκον δέ sim. convenit.) [*](Testim. 4 Schol. Dion. Thr. BA 946, 32.) [*](DISCR. SCRIPT 2. ὧ Klehrs. ὧ b |4. ὅτι καὶ] fol. 138 r. | εὐοἵ ChALobeck GUhlig, εὐοῖ b, εὐοί GGSchoemann, οἴμοι vel ὧμοι KLehrs | 6. ἀναλόγωϲ pro ἀνὰ λόγον GDronke | 7. ελλειπηϲ Α, ἐλλιπὴϲ b | 9. τὸ add. b | 15. P. ἐνθάδε, ῇ τε τα’ b in var. lect., ἐνθάδε. ῇ Ab in textu |17. τοῦ δε b, του δ in rasura Α1 | 23. Veram scripturam et hic et l. 27. 28 restituit KLehrs, Οὕλυμπόνδε ἀγρόνδε οἰκόνδε b)
    178
    οὗ καὶ δύο τόνοι ἐπιτεθήϲονται, ἅλα δέ. — ϲαφὲϲ οὑν ὅτι οὐδὲ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον τὸ ἐνθάδε ὑποπίπτει τῷ λόγῳ, πάλιν τοῦ τόνου καταβιβαζομένου. Μή ποτ’ οὑν τῇδε ἐϲχηματίϲθη. ἔϲτι καὶ ἑτέρα παραγωγὴ ἡ διὰ τοῦ δε, ἥ τιϲ οὐχ ἕνεκα ϲχέϲεωϲ τοπικῆϲ παραλαμβάνεται, αὐτὸ δὲ μόνον κατὰ παραγωγήν, τῆϲ ϲημαϲίαϲ πάντοτε μενούϲηϲ τῆϲ αὐτῆϲ καὶ φωνῆϲ τῆϲ ὁλοκλήρου τῆϲ κατὰ τὸ πρωτότυπον, ἐφ’ ἧϲ καὶ ὁ τόνοϲ ἐφέλκεται πρὸ τοῦ τέλουϲ, ὥϲπερ ἔχει παρὰ τὸ τοῖοϲ τὸ τοιόϲδε, τόϲοϲ τοϲόϲδε, καὶ ἐν ἐπιρρήμαϲι τὸ τῆμοϲ τημόϲδε, τηνίκα τηνίκα δὲ. εἴπερ οὑν ἶδιον τῆϲδε τῆϲ παραγωγῆϲ τὸ ἐν ἀποβολῇ τοῦ δε τὴν αὐτὴν ἔχειν ϲημαϲίαν τοῖϲ πρωτοτύποιϲ, καὶ τὴν ὀξεῖαν ἐφέλκεϲθαι πρὸ τοῦ τέλουϲ, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ ἐνθάδε τιϲδε τῆϲ παραγωγῆϲ ἂν εἴη, ἐπειδὴ τὰ προκείμενα δύο παρεπόμενά ἐϲτιν ἐν τῷ ἐνθάδε. κατὰ τοῦτό γέ τοι μόνον ϲεϲημειώϲεται, καθὸ ἡ τοιαύτη παραγωγὴ οὐχ οἱαιϲδήποτε λέξεϲι πρόϲειϲιν , ἀλλὰ μορίοιϲ ἀνταποδοτι κοῖϲ τοῖϲ ἀπὸ τοῦ τ ἀρχομένοιϲ, ὡϲ ἔχει τὸ τοϲόϲδε καὶ τὸ τοιόϲδε. οὐδὲ γὰρ τὰ ἄλλα ϲύζυγα, μὴ ἔχοντα τὸ τ, τῆϲ παραγωγῆϲ τυγχάνει, λέγω τὸ ἦμοϲ, ἡνίκα, εἰ μὴ γένοιτο τῆμοϲ καὶ τηνίκα. οὐ παρείπετο οὑν τῷ ἐνθάδε τὸ τοιοῦτον· κατὰ τοῦτο ἄρα ϲεϲημειώϲεται.

    Ποἱϲ αὐτοῖϲ ἐπιχειρήμαϲι χρήϲαιτο ἄν τιϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἔνθεν καὶ ἐνθένδε· οὐδὲν γὰρ τῶν εἰϲ θεν ληγόντων ἐπιρρημάτων ἔξωθεν παραγωγὴν ἴϲχει τὴν διὰ τοῦ δὲ. φαίνεται δὲ ὅτι οὐδὲ δύο λέξειϲ εἰϲὶν ἡμαρτημέναι, ἀλλὰ μία, εἴγε καὶ τὸ ἐνθὲν Δωρικώτερον ἀπεδείχθη γενόμενον ἔνθα, καθὼϲ ἐπεδείξαμεν καὶ περὶ τοῦ πρόϲθεν πρόϲθα , ὕπερθεν ὕπερθα.

    Ἔχοι δ’ ἂν ἐπίϲταϲιν καὶ τὸ ὧδε, ϲυνήθωϲ μὲν τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν δηλοῦν, ἐν δὲ τοῖϲ ὕμηρικοῖϲ, ὡϲ Ἀριϲτάρχῳ δοκεῖ, ἐν τῷ καθόλου μὴ τοπικῆϲ ἔχεϲθαι ϲχέϲεωϲ, τῆϲ δὲ κατὰ ποιότητα. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν, ὅτι τῇ μὲν παραγωγῇ τῇ διὰ τοῦ δε οὐκ ἀπιθάνωϲ τὸ ϲύνηθεϲ [*](ARGVM .3 Videtur igitur ad τοιόϲδε all. similitudinem accommodatum esse —13 quamquam hoc modo non nisi correlativa, quae a τ incipiunt, amplificari solent. —19 Eadem de ἐνθένδε dici posent. 25 ·Ωδε in sermone vulgari est ‘huc’, sed omnino localem notionem non induere apud Honerum praecipit Aristarchus. Ac sune non ita formatum est, ut cetera in δὲ adverbia localia.) [*](TESTIM. 25 Et. M. 820, 43 ‘Ωδε σημαίνει δύο παρὰ τῷ ποιητῇ· τὸ οὕτως . . σημαίνει καὶ τὸ νῦν . . σημαίνει καὶ τόπον πκρὰ τοῖς ἄλλοιρ , τὸ ἐνταῦθα. ομαίνει καὶ τὰ ὅπως , καὶ μἀλιοτα Ὅμηρος τοῦτο οἷδεν ουδέποτε δὲ παρὰ τῷ ποιητῆ τοπικὸν  εϋρίσκεται, άλλὰ πάντοτε άωτὶ τοῦ οὕτως , ἐπὶρρνμα μεοτόητος. Οὺδὲν δὲ εἰς 6ε λῆυον τοπικὸν ἕγει πρὸ τοῦ τέλους τ πλὴν τοῦ ὧδε ούδὲ 6ὲ s(q δε λῆγον δισύλλαβον τοκικον ἰστιν.) [*](DICSR. SCRIPT. 1. επιτεθηϲονται A' in rasura |6, και φωνηϲ τηϲ ολοκλιηρου τηϲ siglis script add. Α2 in marg, recepit ὡ, om. Α 7. post εφελκεται desinIt fol 138 L: eadem vox repetita in initio fol. 138 ν. | 12. επειδε Α |19. τιϲ καὶ ἐπὶ b, τι κεπι Α)

    179
    τοπικὸν ἐξεδέξατο ἐπίρρημα, οὐ μὴν καὶ τὰ τῆϲ παραγωγῆϲ ὁμολογεῖ, καθὼϲ ἐδείχθη ὡϲ ἡ τοπικὴ παραγωγὴ τὴν διὰ τοῦ α γραφὴν ἔχει πρὸ τοῦ τέλουϲ, ἀπό τε ὀνομάτων παρήγετο, τὸ δὲ οὐ τῇδε εἶχεν. —Ἀλλ’ ἦν καὶ ἑτέρα ϲύνταξιϲ ἐν αἰτιατικῇ πάλιν ὀνομάτων καὶ προϲθήκῃ τοῦ δε, ὡϲ ἔχει τὸ οἶκον δέ καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ὅπερ πάλιν οὐ τῇδε εἰχε τὸ προκείμενον ἐπίρρημα, οὔτε κατὰ γραφήν, οὔτε κατὰ τάϲιν. διὸ καὶ ἕνεκα τῶν τοιούτων μᾶλλον ἄν τιϲ παραδέξαιτο τὸ eτὸ δέ ἐπὶ τοπικῶν ἐπιρρημάτων,
  • πολλοῖϲιν γὰρ ἔγωγε ὀδυϲϲάμενοϲ τὸ δ’ ἱκάνω (τ 407)
    • δύναται γὰρ ἐγκεῖϲθαι αἰτιατικῆϲ ἄρθρον κατ’ οὐδετέραν προφοράν. — Ϲαφὲϲ οὖν ὅτι ἔχοιτο ἂν λόγου του κατὰ παραγωγὴν τὴν δε ϲυλλαβὴν προϲλαβὸν κατὰ τὸ αὐτὸ ϲημαινόμενον ν, ὡϲ ἔχει παρὰ τὸ τῆμοϲ τὸ τημόϲδε, τὴν αὐτὴν ἔχον ϲημαϲίαν τῷ πρωτοτύπῳ, τηνίκα τηνικάδε. ϲημαίνοντοϲ οὖν τοῦ ὥϲ ἐπιρρήματοϲ τὸ οὕτωϲ, εἴη ἂν ἡ προκειμένη παραγωγὴ κατὰ τὸ αὐτὸ δηλούμενον ἐν τῷ ὧδε, ἀναγκαίωϲ μένη, ἐπεὶ ἡ φύϲει μακρὰ ἐν τῇ τοιαύτῃ παραγωγῇ περιϲπωμένην ἀναδέχεται, τοιοῦδε, τοι ῷ δε.

    Ὁμοίωϲ δ’ ἂν ἔχοιτο καὶ τὸ τοιοῦτον ἐπιϲτάϲεωϲ. —« Ὁλοκλήρουϲ γὰρ τὰϲ τῶν πρωτοτύπων φωνὰϲ ἥδε ἡ παραγωγὴ φυλάϲϲει, τοῖοϲ τοιόϲδε, τηλίκοϲ τηλικόϲδε, τῆμοϲ τημόϲδε· χρῆν οὖν καὶ παρὰ τὸ ὥϲ ὧϲδε.» —Ἀλλὰ τοῦτο μὲν δύναται ἀπολογίαϲ ἔχεϲθαι, τῇ μὲν ἀπὸ Δωρικοῦ δυνάμενον ἐϲχηματίϲθαι τοῦ ὥ, ὅπερ ἀντὶ τοῦ ὥϲ παραλαμβάνουϲι, τῇ δὲ ἀπὸ τοῦ πτωτικοῦ τοῦ προυφεϲτῶτοϲ κατ’ ἔλλειψιν τοῦ ϲ· καὶ γὰρ παρὰ τὸ ὅϲ ὤφειλεν ὅϲδε εἶναι, ὅπερ ἐγένετο ὅδε. ἀλλὰ καὶ τοῦτο ϲυνήθωϲ ἀποβάλλει τὸ ϲ· τὸ γὰρ αὐτὸ ϲημαίνει ἐϲθ’ ὅτε τὸ ὁ καὶ τὸ ὅϲ,

  • ὁ γὰρ ἦλθε θοἀϲ (Α 12)
  • ὅϲ γὰρ δεύτατοϲ ἦλθεν (α 286).

    • Ἔχοιτο δ’ ἄν ἔτι καὶ ἐπιϲτάϲεωϲ τοιαύτηϲ, καθὼϲ εἶπομεν ὅτι ἡ διὰ τοῦ δε παραγωγὴ πολὺ πρότερον τὴν ἀνταπόδοϲιν τὴν διὰ τοῦ τ παραλαμβάνει· οὐ γὰρ παρὰ τὸ οἷοϲ τὸ τοιόϲδε, οὐδὲ παρὰ τὸ ἡνίκα τηνικάδε.— Καὶ πάλιν ὑπὲρ τούτου ἔϲτι φάναι, ὅτι ἔλλειψίϲ ἐϲτι [*](ARGVM. 11 Videtur igitur eis adverbiis in δε adnumerandum esse, quae eandem notionem atque primitiva habent: ὦδε =ὥϲ. —18 Mirum fortasse videtur, ab ὥϲ non ὦϲδε derivari, cum in talibus adverbiis forma primitiv aservar. soleat. Sed patrocinantur illi formae ὥ (— ὥϲ) et ὅδε (— ὅϲδε). 29 Ut in initio οὕτοϲ pronominis, ita in nito ὡδε adverbii desideratur.) [*](DISCR. SCRIPT. 1.ἐξεδέξατο ⟨τὸ ⟩ OSelneider 4|.ονοματων καιΑ1b.και in κατα mutavit Α |5. οἰκον δέ KLehrs, οἰκόνδε b | 7. τὸ τὸ δὲ RSchneider, τὸ τόδε b |7 —8. τοπικῶν ἐπιρρημάτων Ab, τόπου, ἐπιρρηματικῶϲ GFSchoemann | 9.ὀδυϲϲάμενοϲ Homerus, ὁδυϲάμενοϲ Ab | τὸ δ’ RSechneider, τόδ’ b | 11. του b in var. lect., τοῦ in textu | του κατὰ παραγωγὴν] fol. 139 r. | 30. ανταποδωϲιν Α | 31 οῖοϲ b, οιοϲὸε Α)

    180
    τοῦ τ ἐπὶ τῶν προκειμένων μορίων , ὡϲ δείκνυται καὶ ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν, ὡϲ καὶ ἡ οὐτοϲ ἀντωνυμία, παραχθεῖϲα ἀπὸ τοῦ ὅϲ, λείπει νῷ τ, ἀποδεικνυμένου τοῦ τοιούτου καὶ διὰ τῶν πλαγίων πτώϲεων, τούτου, τούτ ῳ, καὶ οὐδετέρου τοῦ τοῦτο, καὶ διὰ Δωρικοῦ τοῦ τοῦτοι. ὅπερ καὶ διὰ τοῦ ἀρθρικοῦ δείκνυται καὶ διὰ τοῦ ἀντωνυμικοῦ· τὸ γὰρ οἱ τοί φαϲι Δωριεῖϲ, καὶ τὸ αἱ ταί, ταύται ταὶ θύραι μᾶτερ (Sophr. fr. 88 Ahrens). λέγω δὲ ὅτε κατὰ προτακτικὴν θέϲιν ἐϲτὶ τὸ ἄρθρον· ἐπεὶ ὅτε γε καθ’ ὑπόταξίν ἐϲτι, τὸ τ οὐ πάντωϲ προϲτίθηϲιν, ἐπεὶ φυϲική ἐϲτιν ἡ ἀπόϲταϲιϲ τοῦ τ, οὐκ ἐν πάθει γενομένη. ὅθεν οὐδ’ ἐπίμεμπτον ταὶ γυναῖκεϲ αἵ τὰν θεὸν φαντὶ ἐξελᾶν (Ahrens dial. ll p. 468). ἐτέτακτο γὰρ οὐ κατὰ πρόταξιν, ἀλλὰ καθ’ ὑπόταξιν.

    Ἐξῆϲ ῥητέον καὶ περὶ τοῦ οἶκον δέ. Τὰ μὲν οὖν προκατειλεγμένα ἐπιρρήματα, τύπου ἰδίου ἐχόμενα, τὴν εἰϲ τόπον ϲχέϲιν ἐϲήμαινε, παραγωγῆϲ τυγχάνοντα τῆϲ διὰ τοῦ δε· τὰ μέντοι τοιαῦτα, οἰκον δέ, ἀγρὸν δἐ, ῦὕλυμπον δἐ, ϲύνταξιν ἔχει ἐπιρρηματικήν, οὐ μὴν με. ριϲμὸν τὸν κατὰ τὰ ἐπιρρήματα. καὶ γὰρ τὸ ἐξ οἴκου ἔχει τὴν ἐκ τόπου ϲημαϲίαν, οὐ μήν ἐϲτιν ἐπίρρημα, μέρη δὲ δύο λόγου, τὴν ἐκ τόπου ϲχέϲιν παριϲτάντα , καθὸ ϲυνεχέϲτερον αἱ προθέϲειϲ, μετὰ καὶ ἄλλων πλειόνων ϲημαινομένων, καὶ παρεμφατικαί εἰϲι τόπου. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ ἐν οἴκ ῳ· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτι τῷ οἴκοθι. ὡϲ καὶ ἐπὶ τοῦ νῦν ἐπιρρήματοϲ, δηλοῦντοϲ τὸ ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ, οὐ ταὐτὸν παράγεται. Ὑππενόηϲαν δ’ ἔνιοι, ὡϲ ἕν εἴη μέροϲ λόγου τὸ οἶκονδέ, ἐκ λόγων τοιούτων· ὅτι κατὰ μίαν ϲχέϲιν ἐκφέρονται, ὅπερ ἴδιον ἐπιρρημάτων· ὅτε εἰ ὀνόματα ἦν τὸ οἶκονδέ, οὐκ ἂν ἐνεποδίζετο μεταϲχηματίζεϲθαι εἰϲ πτώϲειϲ καὶ ἀριθμούϲ, ὅπερ παρείπετο ὀμόμαϲιν. οἱ ϲυμπλεκτικοὶ ϲύνδεϲμοι εἰϲ ϲυμπλοκὴν παραλαμβάνονται, καὶ οὐ παρὰ τοὺϲ ἀριθμοὺϲ ἢ τὰϲ πτώϲειϲ ἐμπόδιοι καθεϲτᾶϲιν· ἑκάϲτηϲ γὰρ πτώϲεωϲ καὶ παντὸϲ ἀριθμοῦ δεκτικοί εἰϲιν. εὖ γὰρ λέγοι τιϲ ἀν θρώπουϲ μὲν ἐθεαϲάμην, ἄλλα δὲ ζῶα οὕ, ἢ ἄνθρωποϲ μὲν ἦν, ὄπ ωϲ δὲ ἀφανὴϲ ἐγένετο οὐκ ἐπίϲταμαι· ἀδιαφόρωϲ γὰρ ἔχουϲι, καθ’ οἱανδήποτε ἂν ὦϲι πτῶϲιν, ϲυμπλέκειν καὶ παραλαμβάνεϲθαι. ὅπερ [*](ARGVM. 13 Illa in δε derivata (ἄγραδε sim ) adverbia sunt; οῖκον δἐ vero sim. constructionem quidem, sed non formam habent adverbialem. —23 Fuerunt autem qui οἶκονδέ unam vocem esse existimarent.) [*](DISCR SCRIPT. 3. τῷ b, τὸ Α | 6. ταύται HLAbrens , ταῦται b |10. θεὸν φαντὶ HLAhrens, θεόν φαντι b | 11. ἐξελᾶν b, εξελαν HLAhrens | 14. ἐχόμενα] fol. 139 ν. |15 —16. οἶκον δἐ, ἀγρὸν δἐ, Οῦλυμπον δἐ KLehrs, οἰκόνδε, ἀγρόνδε, ῦλυμπόνδε b, οικον δε nunc evan. in Α |25. ὅτε b, οτι Α |28. καθιϲταϲιν Α 29. εῦ γὰρ λέγοι τιϲ RSkrzeczkan. εἰ γὰρ λέγοι τιϲ Α et b in textu, F. καὶ γὰρ λέγει τιϲ b in var lect , εὐλόγωϲ γὰρ λέγοι τιϲ vel εἶ γε λέγεται Dronke 30. ἢ Α et b in textu, καὶ b in var. lect. | |32. πτῶϲιν ⟨ὸνόματα⟩ GDronke)

    181
    ἐπὶ τοῦ οἰκον δέ καὶ οὕλυμπον δέ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι· οὔτε γὰρ ϲύνδεϲιϲ οὔτε μετάπτωϲίϲ τιϲ εἰϲ ἀριθμὸν ἢ πτῶϲιν ἔνεϲτιν. Ἔτι τὰ ὀνόματα, προϲλαμβάνοντα ἄρθρα, φυλάϲϲει τὴν ἰδίαν ϲύνταξιν λόγον τε τὸν αὐτόν, δίχα τοῦ πλέονι ἀναφορᾶ κεχρῆϲθαι, ἄνθρωποϲ δὲ παραγενόμενοϲ, ὁ ἄνθρωποϲ δὲ παραγενόμενοϲ· ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. οὐ μὴν ταὐτόν ἐϲτιν ἐν τῷ οῖκον δέ καὶ τὸν οἶκον δέ· οἶκόνδε γὰρ ἐλεύϲομαι, οὐ μὴν τὸν οἶκόνδε ἐλεύϲομαι. — Τοῖϲ τοιούτοιϲ λόγοιϲ ἐπανέχοντέϲ φαϲιν ἡνῶϲθαι τὰ τοιαῦτα εἰϲ ἐπιρρηματικὴν παραγωγήν. καὶ πάλιν ἀντείχοντο τῶν τονικῶν παραγγελμάτων, καὶ οὕτωϲ ἐπηπόρουν ἐπὶ τῶν ϲχημάτων. — Ἔϲτι δὲ πρὸϲ ἕν ἕκαϲτον τῶν προκειμένων ὑπαντῆϲαι, καὶ ὡϲ πρόκειται, δείξομεν ὅτι ἐϲτὶν ἐπιρρηματικὴ ϲύνταξιϲ, οὐ μὴν ἐπιρρηματικαὶ φωναί. — Τὰ μὲν οὖν ἐκ τῆϲ τάϲεωϲ προφανῆ. πῶϲ γὰρ τρίτη ἀπὸ τέλουϲ ή περιϲπωμένη πῶϲ τετάρτη ἀπὸ τέλουϲ ἡ ὀξεῖα; λέγω ἐν τῷ οἰκον δέ, Οὔλυμπονδέ. — Πρὸϲ οἱϲ καὶ αἱ φωναὶ κλινόμεναι ὁλόκληροί εἰϲι κατ᾿ αἰτιακὴν πτῶϲιν. (ἀλλ᾿ οὐ τοῦτό φημι ϲυνεκτικὸν τοῦ δύο μέρη λόγου εῖναι, ἐπεὶ κὰν τοῖϲ κατ᾿ ἀρχὴν ἐδείξαμεν τὰϲ ὀνοματικὰϲ πτώϲειϲ εἰϲ ϲύνταξιν ἐπιρρηματικὴν τιθεμέναϲ καὶ ἐπιρρήματα καλουμέναϲ.)

    Διαφέρει τὸ οἴκοθεν τοῦ ἐξ οἴκου, ἡ ὃ μὲν ἓν μέροϲ λόγου, τὸ δὲ δύο, ἐκ προθέϲεωϲ καὶ ὀνόματοϲ, καὶ τὸ οἴκοθι τοῦ ἐν οἴκῳ, καὶ. τὸ οἴκαδε τοῦ εἰϲ οἰκον. καὶ ῷ λόγῳ τὸ εἰϲ οἶκον δύο μέρη λόγου, οὕτωϲ καὶ τὸ οἶκον δέ, ἐγκειμένου τοῦ δέ ϲυνδέϲμου.