De adverbiis

Διὰ τῶν προκατειλημμένων λόγων καταλάβοιτο ἄν τιϲ, ὅτι οὐδὲ τὸ ᾱ, ϲημαῖνον εὐχὴν ἐν τῷ «ἆ πά⟨ντα ϲυναγείραϲ⟩» (Callim. fr. Schneider) οὐκ ἔϲτιν ὁλόκληρον. ὡϲ γὰρ ἔφαμεν, οὐκ ἔϲτιν ἐν μα⟨κρῷ τῷ ᾱ⟩ τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα ἐπιρρήματα. ἰδοὺ γὰρ καὶ τὸ ἅ [*](ARGVM. 9 Sic potius derivatum est: a ῥέα ducitur ῥεῖδιοϲ, ῥηῖδιοϲ ῥαῖδιοϲ, ῥᾴδιοϲ, — 12 unde duabus syllabis resectis ῥᾴ. — 17 Et quia in resectis syllabis δ inest, Aeolenses huic voculae β praefigunt.) [*](DISCR. SCRIPT. 1—2. τῷ ὄπιϲθεν τὸ b, το οπιϲθεν το A | 6. τὸ ῥαῖδιοϲ ⟨καὶ ῥᾴδιοϲ καὶ ῥάῖοϲ⟩ καὶ ῥᾷοϲ HLAhrens, το ραιδιοϲ και ραιοϲ A, τὸ ῥαῖδιοϲ καὶ ῥᾴδιοϲ b, τὸ ῥᾴδιοϲ καὶ ῥᾴοϲ FJBast | 7, Λάϊοϲ καὶ Λᾷοϲ b, λωῖοϲ και λωοϲ A, λώιοϲ καὶ λῷοϲ FJBast | 8. λάϊον καὶ λάϊα Ab, λαῖον καὶ λαῖα FJBast | 9. λᾷα b, λαια A | λᾷα FWSturz b, λαια A | 11. ῥᾴ b. ραι A | 12. βριθέωϲ ChALobeck, βριθύωκ A b, | βριθὺ, ὡϲ FJBast | 13. βρῖ ChALobeck, βρι A, βρί b | 17. πρὸϲ A b, βρά GHSchaefer | Αἰολεῖϲ Ab, οἱ Αἰολεῖϲ FJBast | 20. προθεϲιϲ A | 23. καὶ ⟨αἱ⟩ ἀποκοπαὶ FJBast | 24. ἐπιγινομένου Ab, ἐπιγινόμενον FJBast | βρᾳδίωϲ RSchneider, βραιδίωϲ Ab | 26. προκατειλημμένων Ab in textu, ‘Fort. προκατειλεγμένων’ b in var. lect. | post τιϲ duae tresve litterae erasae in A, sequitur fol. 129 v. | 27. lacunam expl. GFSchoemann, απα . . . Ab | 29. lacunam expl. b)

Τὰ εἰϲ ᾱν λήγοντα ἐπιρρήματα ἐν μακρῷ ἐϲτὶ τῷ ᾱ, τάϲει δὲ βαρείᾳ , ὡϲ ἔχει τὸ λίᾱν, ἄγᾶν, πέρᾱν. — δεδείξεται γὰρ τὸ ὅτᾱν, ὅτι δύο μέρη λόγου ἐϲτίν, ἔκ τε τοῦ ὅτε ἐπιρρήματοϲ καὶ τοῦ ἄν ϲυνδέϲμου, ἐν ᾧ δεδείξεται, ὅτι καὶ ἀνταποδοτικῷ χρῆται ὁ ποιητὴϲ τῷ τόταν, καὶ πότε περιϲϲῶϲ ἔγκειται ὁ ἄν ϲύνδεϲμοϲ, λέγω ἐν παραπληρωματικῷ, καὶ πότε οἤ. — Ἀλλ᾿ οὐδὲ τὸ πάμπᾶν ἄλογον ἂν εἴη διὰ τὴν ϲυϲτολὴν τοῦ ᾱ· ἅπαντα γὰρ τὰ ἐξ ὀνομάτων μεταλαμβανόμενα [*](ARGVM. 6 Ek ἄβαλε per apocopen ᾱ, per aphaeresin βάλε nascitur. — 9 Nam si ᾱ in ἄβαλε redundaret, per se ipsum nihil valeret. Nunquam enim syllaba. redundans idem atque vox integra significat. — 21 2) Adverbia in ᾱν longam ᾱ habent et barytona sunt. Non repugnat ὅτ -ἄν; neque absonum πάμ-μᾶν adverbium, nam etiam in ϲύμπαν πρόπαν neutris ᾱ corripitur; itemque in adverbio πάμπαν.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. lacunam expl. GDronke | lacunam expl. b | 10. καθώϲ τινεϲ ψήθηϲαν transposuit GUhlig | οὐκ add GUhlig | 12. τὸ ἀϲταφίϲ  εἰϲ τὸ ᾱ aut τοῦ ἀϲταφίϲ τὸ ᾱ b in var. lect, τοῦ αϲταφιϲ εἰϲ τὸ ᾱ Ab in textu | 13. τὸ αὐτό, οὐδὲ τὸ GDronke, τὸ τοιοῦτον, οὐδὲ τῷ Ab | τὸ ἔειπε εἰϲ τὸ ε aut τοῦ ἔειπε τὸ ε b in var. lect. | 16. commu post ε delevit et post ϲημαίνει posuit RSkrzeczka | τὸ θέλω Ab, ⟨ἐν ⟩ τῷ θέλω GDronke, | 17. ἐν τῷ λῶ Ab, ⟨τοῦ θε ⟩ ἐν τῷ λῶ GFSchoemann | 18. τι, ἡϲ GDronke, δι᾿ ἧν Ab | 19. ἂ RSchneider, ἄλφα Ab | ἀποκοπὴ pro ἀπεκόπη GUhlig  | 20. ἀφαίρεϲιϲ RSkrzeczka ἀφαίρεϲιν Ab, ἀφῃρέθη GDronke | 21. ὅτι Klehrs, πότε Ab | ανταποδωτικω A | 25. ‘τόταν vel ut nos τότ’ ἄν’ KLehrs, τότε A | περιϲϲῶϲ add. KLehrs)

Ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ παρακουλουθήϲει, ὡϲ ἕνεκά γε τοῦ τόνου, οὐ καὶ ἐπὶ τοῦ ὠτᾶν, τὴν μὲν μακρότητα τοῦ ᾱ φυλάξαν, οὐ μὴν τὴν τάϲιν. καὶ κατ’ ἄλλον δὲ λόγον ἐπιϲτάϲεωϲ ἔτυχε, καθὸ διτονεῖ. - Γεγενῆϲθαι δὲ οἱ μὲν παρ’ἑταιρικὴν ἐκφώνηϲιν, ὡϲ Δίδυμοϲ (p. 403 Sehmidt) ἔφη, καὶ παραλαμβάνει αὐτὸ παρὰ τὸ ἔτηϲ μετὰ μορίου τοῦ ὧ κλητικοῦ. - Πρὸϲ ὅν φηϲι Τρύφων (p. 49 Velsen), ὡϲ τὰ τῆϲ κλητικῆϲ οὐ καταϲταίη· βραχὺ γὰρ καὶ βαρὺ τὸ α ἀπαιτεῖ, ὥϲπερ καὶ τῷ δώτηϲ τὸ δῶτα παράκειται, θύτηϲ θύτα. αὐτόϲ γε μήν φηϲιν, ὡϲ τὸ ὥ μόριον ἐπεκταθὲν διὰ τοῦ τα ἐποιεῖτο καὶ κλητικὸν ἐπίφθεγμα, καθότι καὶ τῷ δή τὸ δῆτα παρέκειτο· καὶ διὰ τὴν ἀντεμφαϲιν τὴν πρὸϲ τὰ ῶτα τὸ ν προϲεληλύθει. — Δῆλον δὲ ὅτι οὐδὲ αὐτὸϲ κατέϲτηϲεν οὔτε περὶ χρόνου οὕτε περὶ τόνου. οὐ γὰρ περὶ ϲυϲτελλομένου τοῦ ὦτάν ή ζήτηϲιϲ, περὶ δὲ τοῦ ἐκτείνοντοϲ τὸ ᾱ καὶ περὶ τοῦ διτονοῦντοϲ. πῶϲ δὲ οὐ γέλοιον αίτεῖϲθαι διὰ τὰϲ ϲυνεμπτώϲειϲ προϲθέϲειϲ ϲυμφώνων ἤ ἀφαιρέϲειϲ, ὅτε ϲχεδὸν πᾶϲα λέξιϲ ὑπ’ ἀμφίβολον πίπτει, καὶ οὐ πάντωϲ διὰ τὰϲ ϲυνούϲαϲ ἀμφιβολίαϲ δεῖ προϲνέμειν η ἀφαιρεῖν ϲύμφωνα ἤ φωνήεντα. οὐδὲ γὰρ αίτηϲάμε νοϲ τὸ μὴ διδόμενον κατέϲτηϲε τὸ ἐπίρρημα. ἔνιοι μὲν οὐν ἀξιοῦϲι τὸ ὠτᾶν Δωρικώτερον εἰναι γενικῆϲ πληθυντικῆϲ, νοουμένηϲ ἐπὶ τῶν ϲυνήθων , ὡϲ εἰ τιϲ εἴποι ὦ τῶν ἑταίρων, ὠ τῶν φίλων, λειπούϲηϲ [*](ARGVM. 13 Ὤτἀν Didymus statuit derivari ab ἔτηϲ et ὠ interiectione — 15 Trypho ab ῶ interiεctione τα syllaba adiecta; alii doricum genetivum esse perhibent (ἐτᾶν) cum ὧ interiectione coniunctum.) [*](TESTIM. 17 cf. schol. Plat. Apol. 25 c. Et. M.825, 18. –27 cf Et, M. 825. 21.) [*](DISCR. SCRIPT. 3 locum restituit KLehrs, οὐδὲ τὸ πρόπαν ὠλιγώρηται (ωλιγορηται Α ) ἠ ϲύμπαν Αb | 5. ἔϲτι τὸ πἄν, ὅπερ KLehrs, ἔτι τὸ πἄν Α b | ον supra lin, Α | 6. ϲυλλαβὴν] fol. 130 r 7. κατ ἐντελειαν esse in Α cernitur, κατ ἐυτελειαν L, . . . ειαν b, κατ’ ἐντέλειαν vel κατὰ ἐντέλειαν coniectura assecuti sunt KLehrs G P FSehoemann, κατ’ ἔνδειαν C CJBlomfield, κατὰ ϲυνέχειαν vel ϲυνέπειαν OSchneider τοῦ λήγοντοϲ pro τοῦ ἐλλείποντοϲ OSclneider 10 11 οὐ και RSchneider, τόνου, καὶ Α b in textu, Fortasse χρόνου, καὶ ἐπί τὸ ὠτᾶν τὸ τῆν’ b in var lect., τοῦ τύπου pro τοῦ τόνου scribi vult GDronke | 11 . ἐφύλαξεν pro φυλάξαν GDronke | 15. κλιτικηϲ Α | 18, καθότι b, και οτι Α | 21 add. b | 24. υπ Α, ὑπὸ b 28. λιπουϲηϲ Α)

Καὶ τὰ παρ’ Αἰολεῦϲι δὲ ἐκ τῶν εἰϲ δην ληγόντων μετατιθέντα τὸ η εἰϲ τὸ α πάλιν ἐϲτὶ βαρύτονα, ὡϲ ἔχει τὸ κλέβδαν καὶ ϲύδαν. καὶ ἐπεὶ τὸ δήν ὀξύτονον ἦν διὰ μονοϲυλλαβίαν, καὶ τὸ Δωρικὸν ὀξύτονον, τὸ δάν. καὶ ἐπεὶ οἱ πλεοναϲμοὶ τὸν αὐτὸν τόνον τηροῦϲι, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ θοάν πλεονάϲαν τῶ ο οὐκ ἀντέκειτο.

Τὰ εἰϲ αϲ λήγοντα ὀξύνονται (ἰδιαίτερον μὲν παρὰ τὸν ἄνδρα παραχθὲν τὸ ἀνθρακάϲ). οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἐντυπάϲ, ἑκάϲ, ἀνεκάϲ (ὅπερ Ἀττικοὶ οὐ δεόντωϲ ἀναβιβάζουϲιν, ὡϲ καὶ ἐν ἑτέροιϲ ἐπιρρήμαϲι, χάριέν φαϲι καὶ ἄληθεϲ, καθὼϲ δείκνυμεν καὶ ἐπὶ τοῦ ϲφόδρα). — ϲημειωτέον οὖν τὸ πέλαϲ. τὸ γὰρ

Τὰ εἰϲ ι λήγοντα ἐπιρρήματα , παραγωγὰ ὄντα , ὀξύνεται. Καὶ ἀπὸ ὀνομάτων μὲν παραγόμενα, ταῖϲ τούτων γενικαῖϲ ίϲοϲυλλαβεῖ, καὶ ἔϲτιν ἐν ἐκτάϲει τοῦ ῑ. παρὰ τὴν ἀθεώρητοϲ καὶ τὴν ἀθεωρήτου τὸ ἀθεωρητί , ἀκονιτί , ἀμογητί, ἀκλαυτί, πανθοινί. καὶ ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ἐν ἐκτάϲει τοῦ ῑ ἀμηνυτί ἀναλογώτερον. ὅτι γὰρ τὰ τοιαῦτα διὰ τοῦ ῑ, ϲαφὲϲ μὲν καὶ ἐκ τῶν διαλέκτων, ϲαφὲϲ δὲ καὶ ἐκ τῆϲ παραδόϲεωϲ καὶ ἔτι τῆϲ παρεπομένηϲ ἔϲθ’ ὅτε ϲυϲτολῆϲ, ὅπερ ἴδιον τῶν διχρόνων· τὸ γοῦν Ἀρχιλόχειον ϲυνεϲτάλη,

Πάνυ γέλοιόν ἐϲτι τὸ τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν ἀπαιτεῖν ἔν τε τοῖϲ ἐπιρρήμαϲι καὶ τοῖϲ ὀνόμαϲιν· εἰ γὰρ ἀθεώρητον τὸ οὐ τεθεωρημένον, πῶϲ τὸ ἀθεωρητί ϲημαίνει τὸ μὴ θεωρῆϲαι καὶ πῶϲ, εἰ ἄκλαυτον τὸ μὴ κεκλαυϲμένον, πῶϲ τὸ ἀκλαυτί τὸ μὴ κλαῦϲαι ϲημαίνει ἔϲτι γὰρ καὶ ἐν ἄλλοιϲ μέρεϲι λόγου πάμπολλα, οἶϲ ἡ τοιαύτη διαφορά. ἀπὸ παρακειμένψν παθητικῶν ἐνεργητικὰ ὀνόματα γίνεται· παρὰ γὰρ τὸ ἔψαλται τὸ ψάλτηϲ, λέλυται λύτηϲ, κεκάθαρται καθαρτήϲ. παρὰ τὴν ἐξ πρόθεϲιν, ϲημαίνουϲαν τὸ ἐκ τόπου, τὸ ἔξω ἐπίρρημα καὶ τὸ ἐν τόπῳ καὶ εἰϲ τόπον δηλοῖ. παρὰ τὴν πρόϲ πρόθεϲιν, πληϲιαϲμὸν ϲημαίνουϲαν (προϲελθεῖν γάρ φαμεν τὸ ἔγγιον ἐλθεῖν ) πρόϲω ἐϲτὶν ἐπίρρημα , ο ϲημαῖνον τὴν πληϲιότητα. παρ’ ἐνεργητικὸν τὸ τέμνω παθητικὸν γίνεται τὸ τόμοϲ, ἐν βαρείᾳ τάϲει· οὐ γὰρ πιθανόν ἐϲτι παρὰ τὸ τέμνομαι, ἐπεὶ οὐκ ἀναλογεῖ ἡ φωνή. ἔϲτι πάμπολλα εἰϲ τὸ τοιοῦτον ἐπιδεῖξαι.