De adverbiis

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.1. (Grammatici Graeci, Volume 2.1). Schneider, Richard; Uhlig, Gustav, editors. Leipzig: Teubner, 1878.

Ἀκολούθωϲ διαληπτέον καὶ περὶ ἐπικρίϲεωϲ τοῦ πέντε καὶ τῶν τοιούτων , μὴ ἄρα καὶ αὐτὰ διὰ τὴν παρεπομένην ἀκλιϲίαν ἐπιρρήματα ὑπολάβῃ τιϲ ἀριθμοῦ δηλωτικὰ εῖναι. — Διότι μὲν οὖν , ὀνόματα ὄντα, ἄκλιτά ἐϲτιν, ἐντελέϲτερον μὲν εἴρηται ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν, ἔνθα καὶ ἐπεδείκνυμεν, καθ’ ὃν λόγον αἱ ἀντωνυμίαι ἄκλιτοι, ὡϲ ἕνεκά γε τῶν παρεπομένων φωνῶν. ἦν δὲ τὰ ϲυνεκτικὰ τῶν λόγων , ὡϲ τὰ διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ τριγένειαν ὑπαγορεύοντα οὐκ ἐφικτὰ εἰϲ κλίϲειϲ. καὶ ἕνεκά γε τούτου τὸ μὲν τρεῖϲ καὶ τέϲϲαρεϲ καὶ εἶ τιϲ τοιοῦτοϲ ἀριθμὸϲ ⟨οὐ⟩ μοναδικὸϲ κατὰ τριγένειαν , ἐκλίνετο, τὰ δὲ πέντε καὶ τὰ ὅμοια οὐκέτι. ἄλλωϲ τε καὶ οἱ κανόνεϲ τῶν ὀνομάτων ἀρχὴν ἔχουϲι τὴν θέϲιν τῆϲ λέξεωϲ, ὅτε φαμὲν τὰ εἰϲ ω λήγοντα ἢ εἰϲ υξ ἢ εἰϲ αξ, ἢ ὅτε φαμὲν τὰ πληθυντικὰ εἰϲ αι λήγειν ἢ εἰϲ εϲ ἢ εἰϲ οι, ἐφ’ ὧν τὸ δέον παρελαμβάνετο κατὰ τὰϲ κλίϲειϲ. τὸ δὲ πέντε καὶ ἕξ οὐκ ἔχεται ἀρχῆϲ κανονικῆϲ· ποῖον γὰρ πληθυντικὸν εἰϲ εξ λήγει ποῖον δὲ πληθυντικὸν εἰϲ ε λήγει; καὶ τὸ τοιοῦτον ἐντελέϲτερον ἐπιδειχθήϲεται ἐν ἑτέροιϲ. ἔνθεν οὖν ὑπεχώρηϲαν οἱ κανόνεϲ, οὐ δυνάμενοι κατὰ τῶν [*](ARGVM. I Πὺξ et λάξ adverbia esse apparet, quod et semper cum verbo coniunguntur et indeclinabilia sunt. —16 Numeralia indeclinabilia quamquam non flectuntur, tamen nomina sunt. - 21 Nam quae una voce tria genera indicant, non flectuntur. Neque ulla est regula, ad quam dirigi possint. Mirum igitur non est, illa non flecti.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. inscriptio περι του πυξ και λαξ και των ομοιων maiusc., Α | 4. ακλιϲι Α | 6. φερεται Α | 8. litterae εντιϲ in θαρϲηϲειεντιϲ in rasura alio ut videtur atram. in Α | 9. εκεινον Α | 10. lac. expl. b, post τοιουτων incipit fol. 123 r. | 15. fort leg ἔχοντά τιν’ ἄλλην b in var. lect , ἔχοντα τὴν ἄλλην Ab in textu | 24. οὐ RSkrzeczka. idem GDronke in margine adscripserat)

142
ἰδίων παραλαμβάνεϲθαι λημμάτων φαμὲν κὰν τοῖϲ προκειμένοιϲ, ὅτι ἑτέρα μὲν ϲύνταξίϲ ἐϲτιν ἡ τῶν ἐπιρρημάτων πρὸϲ τὰ ῥήματα, ἑτέρα δὲ ἡ τῶν πτωτικῶν ὡϲ πρὸϲ τὰ ῥήματα. τῇδε οὖν τούτων ἐχόντων, φαμὲν οὕτωϲ, πεντάκιϲ παρεγένετο, τετράκιϲ παρεγένετο, οὐ μὴν ἔτι οὕτωϲ, πέντε παρεγένετο, ὅπερ εἰ μὴ ὀνοματικὸν εἴη, κἂν καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν εἰχε τὸ πέντε ὡϲ πρὸϲ τὴν τῶν ῥημάτων ϲύν ταξιν. φαμὲν δὲ τὰ πέν τε παρεγένοντο, ϲυμπληθυνομένου τοῦ ῥήματοϲ ὡϲ πρὸϲ τὸ ὄνομα, ὡϲ εἰ καὶ ἄνθ ρωποι παρεγένοντο.

Τὸ ὄφελον οἱ μὲν κατὰ ϲυνεκδρομὴν ῥήματόϲ φαϲι κεκλίϲθαι παρὰ τῷ ποιητῇ εἰϲ πρόϲωπα . εἴγε καὶ τὸ δεύτερον ὄφελεϲ καὶ τὸ τρίτον ὄφελεν· οἱ δὲ ἐκ ῥήματοϲ ὑποϲυγκεκόφθαι τοῦ ῶφειλον , διὸ κατὰ τὴν τοῦ ἀπαρεμφάτου ϲύνταξιν οὐκ ἐν παραλληλότητι αὐτὸ τίθηϲι τῷ εἴθε,

  • αἴθ’ ὤφελλεϲ (Ξ 84).
    • Φαίνεται δὲ ὅτι καὶ τὸ δεῦρο, ὁμοίωϲ ὅν ἐπίρρημα, ἐχόμενον δὲ ὡϲ προϲτακτικῆϲ ἐννοίαϲ, κατὰ ϲυνεκδρομὴν πάλιν ὡϲ ἀριθμὸν ἀνεδέξατο ἐν τῷ
  • δεῦτε, φίλοι· τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα (θ 133).
    • ῷ λόγῳ καὶ τὸ ἄγε ἄγετε.

    Τὰ εἰϲ ων λήγοντα , ὀνόματα μὲν ὄντα, παραϲχηματιϲμὸν ἔχει ἤτοι ἐν κοινότητι ὡϲ ὁ ϲώφρων ἡ ϲώφρων , ὁ γείτων ἡ γείτων, ἢ ἐν καταλήξει τῇ εἰϲ νᾷ , Λάκων Λάκαινα, δράκων δράκαινα· οἰϲ μέντοι παράκειται θηλυκὰ εἰϲ ϲα λήγοντα, τούτοιϲ παρέπεται τὸ εἶναι μετοχάϲ, [*](ARGVM. 1 Si adverbia essent, cum singulari et plurali verborum nullo discrimine construerentur: atqui construuntur cum no plurali. Nomina igitur sunt. –9 Ὅφελον alii proprie adverbium esse putant . alii genuinum verbum. 15 Eodem modo δεῦρο, quod ipsum quoque adverbium est, pluralis formam adsumpsisse videtur. - 20 Ἀκέων quidam participium esse putant, ut quod declinetur.) [*](TKSTIM. 15 Ep. Mom. 3, 5 ῳσπερ γὰρ τὸ δεῦρο, ὁμολογουμένως ὂν ἐπίρρημα, ἐχάμενον δὲ προστακτικῆς ἐννοίας , κατὰ συνεκδρομὴν ἀναδρομὴν ὰριδμὸν scr. RSchneider) ἀνεδέξατο, . . οὕτως τά ἄγε, ἐπίρροημα ὄν, κατὰ συνδρομήν (συνεκδρομήν scr, RSchneider) τοῦ ῥήματος ἕσχε παρατατικὸν πληθυντικὸν scr. RSchneider)  τὸ ἄγετε. cf. ib. 118, 10 sqq.) [*](DISCM. SCKIPT. 5. ετι Α, om. b in textu . supplevit in var. lect, | 7. τὰ Ab in textu, suspectus est articulus b in var. lect. | ϲυμπληθυνομένου RSchneider. ϲυμπληρουμένου Αb | 12. κατὰ GF FSchoemann , καὶ Ab οὐκ GFSchoemann, post ϲύνταξιν complures voces, in quibus ἀναδέξαϲθαι fuisse videatur, intercidisse censet R krzeczka | 14. lac. expl. RSkrzeczka, qui dubitat an Ω 254 afferatur 15. ἐχόμενον δὲ nunc quidem evan. in Α | 16 πάλιν ψϲ b, in Α litterae λιν nunc legi iam non possunt, πληθυντικὸν GDronke 18. μεθᾳ evan. in Α 22. ληξει Α Α΄, κατα ab Α- supra scriptum 23. fort εἰϲ ca b in var. lect., ειϲα Α, εἰϲ b ἰυ textu)

    143
    λέγων λέγουϲα, φρονῶν φρονοῦϲα. καὶ διὰ τούτου γε τοῦ λόγου δείκνυται, ὅτι τὸ κρείων μετοχή, ἐκ τοῦ
  • κρείουϲα γυναικῶν (Χ 48).
    • ὁμολόγωϲ οὖν τὸ ἀκέων μετοχή· ἰδοὺ γὰρ παράκειται θηλυκόν ,
  • ἀλλ’ ἀκέουϲα κάθηϲο (Α 565).» —
    • ”εϲτι δὲ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον φάναι, ὡϲ ταῖϲ μετοχαῖϲ πολὺ πρότερον προῦφέϲτηκε ῥήματα , φέρω φέρων, φρονῶ φρονῶν. εἴπερ οὖν τὸ ἀκέων μετοχή, ϲαφὲϲ ὅτι καὶ ῥῆμα προυποϲτήϲεται τὸ ἀκέω. ἀλλ’ οὐδεμία ὑπόμνηϲιϲ τοῦ ῥήματοϲ. ἀλλ’ ἀϲύϲτατον τὸ ῥῆμα· βαρυνόμενα γὰρ οὐκ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ὑπὲρ δύο ϲυλλαβὰϲ τῷ ε παρεδρευόμενα, διϲύλλαβα μέντοι, πλέω, ῥέω, κέω, ἡ τὰ παρ’ Ἴωϲι διῃρημένα, φιλέω, νοέω. εἰ δὲ μὴ τὸ τοιοῦτον μὴ παρέπεται, οὐ μετοχὴ τὸ ἀκέων· οὐ γὰρ ἔχει ῥῆμα. Τὸ δὲ μεῖζον τὰ πτωτικὰ ϲυμμεταϲχηματίζεται τοῖϲ ἀριθμοῖϲ, τὰ δὲ ἐπιρρήματα καθ’ ἔνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεται. τοῦ μὲν προτέρου, ἄνθρωπ οι ὄν τεϲ διαλέγεϲθε, ἄδοντεϲ ὑμνεῖτε, δια χεόμεν οι ἄδετε· τοῦ δὲ δευτέρου, κρύβ δην ᾄδετε, βοτρυδὸν παραγίνεϲθε. εἴπερ οὖν καὶ τὸ ἀκέων μετοχή, ϲαφὲϲ ὅτι πρὸϲ μὲν τὸ ἑνικὸν καθ’ ἑνικὴν ϲύνταξιν παραληφθήϲεται, ἀκέων εὐφραίνου, πρὸϲ δὲ τὸ πληθυντικὸν κατὰ πληθυντικήν, ἀκέοντεϲ εὐφραίνεϲθε, ὡϲ ἡϲυχάζων εὐφραίν νου, ἡϲυχάζον τεϲ εὐφραίνεϲθε. ὅπερ οὐ παρείπετο ἐν τῷ
  • ἀκέων δαίνυϲθε (φ 89).
    • ἐν ἴϲῳ γάρ ἐϲτι τῷ ἡϲυχῇ δαίνυϲθε ἢ ἡϲυχ ὧϲ δαίνυϲθε. κατὰ τοῦτον δὴ τὸν τρόπον ἐπιρρηματικῆϲ ἔχεται ϲυντάξεωϲ μᾶλλον ἤπερ μετοχικῆϲ. - Περὶ τοῦ μεταϲχηματιϲμοῦ ἐκεῖνο ἔϲτι φάναι, ὡϲ ὁ τύποϲ ὡϲ μετοχικὸϲ γενόμενοϲ τοῦ ἐπιρρήματοϲ, κατὰ ϲυνεκδρομὴν ἔϲχε θηλυκὸν παραϲχηματιϲμόν, ῷ λόγῳ καὶ τὸ ἄγε, ἐπίρρημα ὄν, τῇ ϲυνεκδρομῇ τοῦ ῥήματοϲ ἔϲχε παρακείμενον τὸ ἄγετε, ὡϲ καὶ
  • δεῦτε, φίλοι· τὸν ξεῖνον ἐρώμεθα (θ 133).
    • [*](ARGVM. 6 At 1) verbum ἀκέω nunquam fuit 9— 2) Ac ne potuit quidem esse, cum praeter verba ionice distracta nulla sint in εω plus duarum syllabarum. 13 5) Cum verbi plurali coniunctum non mutatur. —25 Ergo adverbium est. Sed forma eius participio similis in causa fuit, cur ἀκέουϲα fingeretur.) [*](TESTIM, 23 cf. Ep Cram. 22, 30 —23, 12 DISCH. SCRIPT. 5 αλλα ακεουϲα Α | 12. εἰ δὲ RSkrzeczka. εἰ δὲ μὴ Ab, εἰ γε μὴν GFSchoemann | 15. διαλεγεϲθαι Α αιδοντεϲ Α 16. αιδετε Α αιδετε Α 17. παραγίνεϲθαι Α 19. πρὸϲ δὲ πληθυντικὴν abbr. Α in marg. b, om. Α 24. εχετε Α | 28. fort. legendum τοῦ ῥήματοϲ b in var. lect., τοῦ ἐπιρρήματοϲ Ab in textu)
    144
    καὶ, ὡϲ ἔφαμεν, τὸ ὄφελον ὑπείληπται πρὸϲ ἐνίων κατὰ ϲυνεκδρομὴν γεγονέναι ῥήματοϲ ἐν τῷ
  • ὡϲ ὄφελεϲ (ω 30),
    • ὡϲ εἰ μὴ τὸ ὤφειλον ὑποϲυγκέκοπται. ἐν μέντοι ἐνίαιϲ ἐκδόϲεϲιν ἦν θηλυκὸν τὸ ἀέκουϲα,
  • ἀλλ’ ἀέκουϲα καθῆϲτο (Α 565).—
    • Ἴϲωϲ δὲ καὶ παράκειται τῷ ἀκήν, μετατεθέντοϲ τοῦ ἡ εἰϲ ω καὶ πλεονάϲαντοϲ τοῦ ε, ὡϲ ἔφαμεν, τόνου ἐγγενομένου μετοχικοῦ διὰ τὸν τύπον, καθό τινεϲ ψήθηϲαν καὶ τὸ χρῆν χρεών. τὴν εἰϲ τοῦτο ἀκριβῆ παράθεϲιν ἐντελέϲτερον ἐν τῷ περὶ μετοχῶν ἐκθηϲόμεθα.

    Καὶ περὶ τοῦ ἄνεῳ δὲ διαφορά τιϲ κατὰ τὸν μεριϲμὸν εἰϲήγετο πρὸϲ ἐνίων, ὡϲ εἴη μᾶλλον ὄνομα πληθυντικόν , Ἀττικῶϲ κεκλιμένον, ὧ λόγῳ καὶ τὸ ῑ προϲκείμενον. ἔχει δὲ τὰ τῆϲ καταϲτάϲεωϲ τῇδε. ἰά ἐϲτιν ἡ φωνή, καὶ ἴϲωϲ ἀπὸ τοῦ ἰέναι ἐπὶ πᾶϲαν ἀκοήν. ἦν δὲ τὰ εἰϲ ᾱ λήγοντα θηλυκὰ ὀνόματα μεταπίπτοντα καὶ εἰϲ οϲ μετὰ τὰϲ ϲυνθέϲειϲ, ϲκιά ἄϲκιοϲ, ὥρα ἄωροϲ, μοῦϲα ἄμουϲοϲ, ἡμέρα ἐφήμεροϲ, πεῖρα πολύπειροϲ. κατὰ ϲτέρηϲιν οὖν τὴν διὰ τοῦ ᾱ ἐγίνετο ἄνιοϲ (ϲύνεϲτι δὲ ἐπ’ ἐνίων ϲτερήϲεων τὸ ν, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἀναίϲχυντοϲ, ἀναιδήϲ). καὶ εἰϲ εὐθετιϲμὸν Ἀττικῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ μετάθεϲιϲ ἐγένετο τοῦ ῖ εἰϲ τὸ ε, καθάπερ καὶ οἱ ἀγχίμαχοι ἀγχέμαχοι καὶ ἡ Ϲικυὼν Ϲεκών παρὰ Ϲικυωνίοιϲ. (καὶ εἰ τὸ ἀκριβὲϲ τοῦ λόγου τιϲ ἐπιζητήϲειεν, ἐπὶ τούτων ἁπάντων μετάθεϲιν τοῦ ῑ εἰϲ τὸ ε εὺρήϲει, μάντεωϲ ὄφεωϲ· καὶ γὰρ αὐτὰ εἰϲ τοῦτο μετατίθεται ὑπὲρ Ἀττικῆϲ ἐπεκτάϲεωϲ) ἀφ’ οὑ πληθυντικὴ ἐκφορὰ [*](ARGVM. 7 Fortasse ex ἀκὴν factum est ἀκέων. —11 Ἄνεω a quibusdam pro plurali habitum est, ex ἄνιοϲ, attice ἄνεωϲ, declinato.) [*](TKSTIM. 11 Et. M. 104, 26 sqq. — 17 Ep. Cram. 42, 4 ἄνεως. τοῦτο σχη ματίζετα διττῶς. γὰρ ἐκ τοῦ ἴα ἐστί, καὶ σημαίνει τὴν φωνὴν . . μετὰ τοῶ στερητικοῦ ᾱ ἄνιος, κατὰ πλεονασμὸν τοῦ ν, ὡς αἶμα ἀναίμα ων, προπαροξύ νεται . . καὶ τὸ Ἀττικὸν ἄνεως. ἢ παρὰ τὰ αὔω τὸ φωνῶ γίνεται ἄναυος ὁ ἄφωνος, καὶ ἀκοβολῇ τοῦ ν ἄναος . . . Ἀττικόν ἄνεως προπαροξύνεται. κανὼν χάρ ἐστιν ὁ λέγων. ὅτε ἀπὸ ῥημάτων ἀποτελεῑται ἀνόματα σὐνθετα εἰς ος λήχouτα, τρίτην ἀπὸ τέλους ἔχε τὴν ὀξεῖα , οἶον μυκῶ δίμυος (ἐρίμυκος scr. RSchneider), συλῶ ἄσυλος, φυτῶ νεόφυτος οὕτως οὖν αὕω ἄναυος καὶ ἄναος. Et. Or, 19, 35, in quo additur οὕτως Ἀπολλώνιος ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων. Εt. M. 105, 17. Et. Gud. 56, 22.) [*](DISCR. SCRIPT 1. τὸ ὄφελον ⟨ὑπείληπται⟩ GFSchoemann. ἐν τῷ ὤφελον Ab 2 —3. ἐν τῷ ψϲ ὄφελεϲ, εἰ μὴ RSkrzeczka GFSchoemann, ἐν τῷ ὄφελεϲ ψϲ εἰ μὴ Ab; post ρημα incipit fol. 124 r. | 4. ὧφειλον GFSchoemann, ὤφειλεν Ab 6. αλλα αεκουϲα Α | κάθηϲο Homerus | 7. Ἴϲωϲ KLehrs, οὕτωϲ Ab | καὶ del. BSkrzeczka | 8. εκγενομενον Α | 11. ανεωι Α | 13. τῆιδε Α | 17. δὲ Ab in textu, fort. γάρ b in var. lect. 22. μάντεωϲ, ὄφεωϲ GFShoemann, μάντεοϲ, ὅφεοϲ Α b αυτα — in fne versus Α)

    145
    Ἀττικὴ ἄνεῳ. — ᾿εϲτι καὶ οὕτωϲ φάναι. παρὰ ῥήματα ἀποτελεῖται ὀνόματα εἰϲ οϲ λήγοντα, τρίτην ἀπὸ τέλουϲ ἔχοντα τὴν ὀξεῖαν, φοιτῶ νεόφοιτοϲ, μυκῶ ἐρίμυκοϲ, αὐδῶ ἄναυδοϲ. οὕτω καὶ παρὰ τὸ αὔω ἄναυοϲ, καὶ ἐλλείψει τοῦ υ ἄναοϲ. ἀφ’ οὑ τὸ Ἀττικὸν ἄνεωϲ, ὡϲ Μενέλαοϲ Μενέλεωϲ. –Ὅτι μὲν οὖν δύναται ὔνομα πληθυντικὸν εἰναι, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. ἀλλὰ δῆλον, ὡϲ καὶ Ἀριϲτάρχῳ καὶ τοῖϲ ἀπὸ τῆϲ Ἀριϲτάρχου ϲχολῆϲ ϲυνήρεϲκε, τὸ μὴ μᾶλλον ὄνομα ἐκδέχεϲθαι, ὡϲ ἐπίρρημα δὲ ἐκ τοῦ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεϲθαι καὶ ἐπὶ ἑνικῆϲ ϲχέϲεωϲ καὶ ἐπὶ πληθυντικῆϲ παραλαμβάνεϲθαι, ὅπερ οὐ παρείπετο ὀνόμαϲι καὶ γένουϲ μὴ εἶναι διακριτικόν. ἔϲτι δέ που καὶ ἐπὶ ἐνι. κῆϲ ἐκφορᾶϲ τὸ τοιοῦτον,
  • ἡ δ’ ἄνεῳ δὴν ἧϲτο (ψ 93).
    • καὶ ϲαφὲϲ ὅτι, εἰ δοθείη ἡ γραφὴ ϲὺν τῷ ϲ, δοθείη ἂν καὶ τὸ ὄνομα εἶναι τὸ ἄνεωϲ· εἰ δὲ μηδεμία ἀπόδειξίϲ ἐϲτι τῆϲ τοῦ ϲ προϲθέϲεωϲ, ὁμολόγωϲ, ὡϲ πρόκειται, ἐϲτὶν ἐπίρρημα. – ἔϲτι μέντοι γε ἐπικρῖναι τὸ ϲχῆμα τῷ τοῦ ὀνόματοϲ μεριϲμῷ, ἐπεὶ ἀντικείϲεται, ὡϲ ἀκριβέϲτερον ἐν τοῖϲ ἐξῆϲ δεδείξεται, τιὸ μὴ είϲ ω περατοῦϲθαι τὰ ἀπὸ τριγενῶν ὀνομάτων, ἀπὸ δὲ μονογενῶν. οὐ γὰρ δή γε τῷ φίλοϲ παράκειται ἐπίρρημα εἰϲ ω περαιούμενον, εἰϲ δὲ ωϲ, καὶ --- καὶ ἐν τοῖϲ τοιούτοιϲ· τῷ μέντοι τόνοϲ, μονογενεῖ ὄντι, παράκειται τὸ τόνῳ. εἴπερ οὖν καὶ τὸ ἄνεωϲ, ἐκ κοινοῦ γεγονὸϲ τοῦ ἄναοϲ ἢ ἄνιοϲ, ἐπιθετικῶϲ παραλαμβανόμενον παράκειται ἐπιρρήματι, ϲαφὲϲ ὅτι οὐκ εἰϲ ω περατούμενον, εἰϲ δὲ ωϲ. δεδείξεται γάρ, ὡϲ ἔφην , καὶ ἐν τοῖϲ ἑξῇ, ὡϲ οὐ τοῖϲ τοιούτοιϲ πάλιν τριγενέϲιν οὖϲι παράκειται ἐπίρρημϲ εἰϲ ω περατούμενον, ἀνώτεροϲ ἀνωτέρω, ἐϲώτεροϲ ἐϲωτέρω.

    [*](ARGVM. I Poteris etiam sic statuere: ab αὔω derivatur ἄν -αυοϲ. uude ἄναοϲ et attice ἄνεωϲ, cuius illud est plurale. –8 Contra Aristarchei pro adverbio habuerunt, quod ita ut adverbium usurpetur. Quaeritur autem, quo modo adverbium illud factum sit. Nam ut ἄνεωϲ exstiterit: ex eo tumen ortum esse non potest: nam in ωϲ, non in ω exiret.)[*](DISCE. SCRIPT. 1. ανεωι Α 2 — 3. Legendum φοιτῶ νεόφοιτοϲ b in var. lect., φοιτω νεοφυτοϲ Α, φύω νεόφυτοϲ b in textu | 6. τοῖϲ b, τηϲ Α 7. ϲυνήρεϲκε τὸ malim b in var. lect , ϲυνηρέϲκετο Αb in textu | 9. παραλαμβάνεϲθαι RSkrzeczka. παραλαμβάνετο Ab in texta, ea vox delenda videtur᾿ b in var. lect. | 10. καὶ — διακριτικόν delevit RSchneider 13. an ? b in var.lect, qud probat G FSchoemann, ῑ Αb in textu 18.post παρακειται fol. 124 v. | 1 9.post prius καὶ intercidisse fere haec ⟨τῷ εὐϲεβήϲ καὶ τῷ ταχύϲ ⟩ suspicatur RSchneider 20. τῷ μέντοι b, τὸ μεντοι Α | 21 καί τὸ ανεωϲ Α, καὶ τὸ ἄνεῳ b, τῷ ἄνεωϲ RSkrzeczka GFSchoemann | γεγονόϲ Ab, γεγονότι RSkrzeczka GFSchoemann 21—22. παραλαμβανόμενον Ab, παραλαμβανομένῳ RSkrzeczka GF Sehoemann 22. ἐπιρρήματι G Uhlig RSchneider, ἐπίρρημα τι Ab RSkrzeczka GFSchoemann 22—23. εἰϲ ω περατούμενον Αb, εἰϲ ωϲ περατοὑμενον GFSchoemann | 23. εἰϲ δὲ ω Ab, εἰϲ δὲ ω GFSchoemann οὐ G GUhlig, αῦ Ab)
    146

    ἐχομένωϲ ϲκεπτέον καὶ περὶ τῶν ἐν ταῖϲ φωναῖϲ ϲχημάτων.

    Τὰ δὴ ἐπιρρήματα καὶ πρωτότυπά ἐϲτι καὶ παραγωγά. καὶ τὰ τούτων παραγωγὰ ἃ μὲν ἀπὸ ἐπιρρημάτων, ὡϲ παρὰ τὸ ἄνω ἀνωτέρω, ἢ παρὰ ὀνόματα , ὡϲ παρὰ τὸ βότρυϲ βοτρυδόν, ἢ παρὰ ῥήματα, ὡϲ παρὰ τὸ κλέπτω κλέβδην , ἢ παρὰ ἀντωνυμίαν, ὡϲ παρὰ τὸ ἐκεῖνοϲ ἐκείνωϲ, οὖτοϲ οὕτωϲ, αὐτόϲ αὐτόθεν, ἢ παρὰ μετοχάϲ, ὡϲ παρὰ τὸ ἐπιϲτάμενοϲ ἐπιϲταμένωϲ καὶ ἐρρωμένοϲ ἐρρωμένωϲ, ἢ παρὰ προθέϲειϲ ὡϲ ἔξ ἔξωκαὶ παρὰ τὸ ἔν ἔνδον. καθὼϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ τὰϲ τοῦ ὀνόματοϲ παραγωγὰϲ ἢ καὶ ῥήματοϲ παρὰ τὰϲ αὐτὰϲ ἰδέαϲ τῶν λέξεων παραγομέναϲ ϲ〈ἤ παρ’ ἑτέραϲ⟩, εἴγε ἀπὸ μὲν ὀνόματοϲ ὄνομα, ὡϲ λίθοϲ λίθινοϲ, ἢ καὶ ῥῆμα, ὡϲ παρὰ τὴν εὐδαίμονοϲ εὐδαιμονῶ, ἡ καὶ παρ’ ἐπίρρημα, ὡϲ ὀψέ ὀψίζω, αἰαί αἰάζω, καὶ παρὰ πρόθεϲιν , ὑπὲρ ὑπέρτεροϲ, πρό πρότεροϲ, πάλιν καὶ τῆϲ τῶν ῥημάτων παραγωγῆϲ, ὡϲ πρόκειται, εἰϲ ταῦτα παραγομένηϲ.

    ἐχθέϲ ἢ χθέϲ ῥητέον; Τρύφων (p.48 Velsen) φηϲὶν ἐν τῷ περὶ ἐπιρρημάτων τὸ ἐχθέϲ ἐντελέϲτερον εἶναι τοῦ χθέϲ Ἀττικοῦ, παρατιθέμενοϲ τὴν ἐν τοῖϲ μονοϲυλλάβοιϲ ἐπιρρήμαϲιν ἀναλογίαν, ὡϲ εἴη ἐν μακραῖϲ ϲυλλαβαῖϲ ἑκάϲτοτε, ναί, μή, ποῦ, πῶϲ, οὔ, καὶ τὰ τοιαῦτα· μηκυνόμενα διὰ τοῦ διπλοῦ, γνύξ, πύξ. πιϲτοὔται δὲ καὶ ἐντεῦθεν μὴ ἐντελῆ εἶναι τό τε δίϲ καὶ τρίϲ, ἐκ δὲ τοῦ δυάκιϲ καὶ τριάκιϲ ϲυγκεκόφθαι, ἐπειδὴ τὰ εἰϲ ϲ λήγοντα μετὰ βραχείαϲ ἐκφορᾶϲ ἐϲτιν ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβήν, εἰκόϲ, ἐγγύϲ, ἐντόϲ, ἅλιϲ, ἄχριϲ, πάροϲ· ἐξ οὐ πάλιν ϲυνῆγε τὸ ἐχθέϲ ἀναλογώτερον , ἀφηρῆϲθαι δὲ πρὸϲ τῆϲ Ἀττικῆϲ χρήϲεωϲ τὸ ἐ. Οὐ γὰρ πάνυ ἐκεῖνο ὑγιέϲ, τὸ τὰ εἰϲ εϲ λήγοντα φάναι ῥήματα, ϲχέϲ, [*](ARGVM, 1 Adverbia quib ibus rationibus formentur. —2 Adverbia Rnt primitiva aut derivata sunt. Et derivata quidem ab adverbiis nominibus verbis pronominibus participiis praepositionibus oriunda sunt. — 15 Nonnulla adverbia. separatin pereensentur. Trypho ἐχθέϲ pleniorem formam esec censet. — 23 Non licet argumentum, quo χθέϲ plenum esec comprobetur, petere a similibus verborum formis.) [*](TESTIM, 1 cf Schol. Dion. Thr. B A 936, 9 -21. Prisc. XV, 5p.63. 7 Hertz.) [*](DISCR. SCRIPT. 1 inscriptio δευτερα διαλυϲιϲ διερμηνευουϲα και διαλυουϲα τα των φωνων ϲχηματα των ἐπιρρημάτων η γαρ πρωτη περι τηϲ εννοιαϲ ουτων διηλεχθη maiusc. Α, διελεχθη b, qui hunc titulum scriptoris verbis inseruit 8 Cod. και ωϲ, unde facias καθψϲ b in var. lect., ψϲ id. in textu 10. ἢ vel ἢ⟨καὶ ⟩παρ’ ἑτέραϲ vel διαφόρουϲ adieeit RSkrzecxka | 12. ωϲ Α, om. b | 15 Ante ἐχθέϲ ἢ χθέϲ ῥητέον lacunau maioris amb itus statuit, et ante ἐχθέϲ inseri vult ⟨πρῶτον περὶ τοῦ ⟩ GDronke; interrogandi signum post ῥητέον posuit RSclneider, punctum b | φ pro φηϲιν abbr. Α 18. μηκυνουμενα Α 19. δεῖ πλου pro διπλοῦ Α | 20. ἐκ δὲ] fol. 125 r. | 23. post ἀναλογώτερον comnia pro puncto posuit RSkrzeczka 24. λήγοντα ⟨μονοϲύλλαβα 〉 GUhlig)

    147
    ϲπέϲ, ἕϲ, οἰϲ ϲυνενεχθήϲεται καὶ τὸ χθέϲ, εἰ ἦν ἐντελέϲ. ἀλλ’ οὑτόϲ γε ὁ λόγοϲ οὐ ϲυϲτήϲει οὐδὲ τὴν ἔϲ πρόθεϲιν οὐδὲ τὴν εἴϲ, ἐπεὶ ἀμφοτέροιϲ τοῖϲ ϲχήμαϲι ϲύνεϲτι ῥηματικὴ κατάληξιϲ. καὶ γὰρ τῷ εἰϲ τὸ
  • αἵματόϲ εἰϲ ἀγαθοῖο (δ 611),
    • καὶ τὸ εἰϲ ἔϲ ὅμοιον τῷ θέϲ. τὴν τοιαύτην οὑν παράθεϲιν εἰϲ κατόρ θωϲιν λέξεων παραιτητέον . ἐπεὶ πολλὰ μέρη λόγου, διάφορα ὄντα, ἔϲθ’ ὅτε ταῖϲ λέξεϲι ϲυνῳκείωνται. Ἄμεινον οὖν ἐκεῖνον τὸν λόγον παραθέϲθαι, ὡϲ τὸ πλεονάζον ε ψκείωται λέξεϲι ταῖϲ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχομέναιϲ, ὥϲ τε τὸ ἀφαιρούμενον λείπειν ἐθέλει λέξιν ἀπὸ ϲυμφώνου ἀρχομένην. ἔχει δὲ τὰ ὑποδείγματα τῇδε. τὸ ἕεδνα πλεονάζει τῷ ε, τὸ ἔειπεν ἀρχόμενον ἀπὸ τοῦ ἑ ἀπὸ φωνήεντοϲ, τὸ ἑώρων, καὶ εἰ μὴ διαίρεϲιϲ τοῦ ἧδε τὸ ἕαδεν , ἀπ ὸ δὲ τοῦ
  • ἅδε δ’ ἔκτορι μῦθοϲ (Μ 80)
    • ἔηκεν, ἕειϲ. τοῦ δὲ ἑτέρου ἔφη φῆ, ἔβη βῆ, ἐθέλω θέλω, οἱ ἐρυτῆρεϲ ῥυτῆρεϲ· ἐνιοι δὲ καὶ τὴν χεῖρα παρὰ τὸ ἔχειν φαϲὶν ἐϲχηματίϲθαι. τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ δείκνυται καὶ ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμιῶν , ὡϲ οὐ πλεονάζει τὸ ε ἐν τῷ ἐκεῖνοϲ, τοὐναντίον δὲ λείπει ἡ κεῖνοϲ φωνὴ τῷ ε. ἔνθα καὶ περὶ τοῦ πνεύματοϲ ἐντελέϲτερον δείκνυται. κατὰ δὴ τοῦτον τὸν λόγον πάλιν ἐντελέϲτερον τὸ ἐχθέϲ τοῦ χθέϲ. ϲυνᾀδει δὲ καὶ ἡ τοῦ ἐτύμου προφορά, εἴγε παρὰ τὸ ἐκτὸϲ τοῦ χρόνου πεπτωκέναι τὸ κατάϲτημα ἐϲχημάτιϲται, τῶν ψιλῶν ἀντιϲτοίχων εἰϲ τὰ δαϲέα μεταπεϲόντων, καθὼϲ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τοῦ ἔχθοϲ· τὸ γὰρ ἀπόβλητον καὶ ἐκτὸϲ ἡμῶν τοιοῦτον.