De adverbiis

Καὶ τοϲαῦτα μὲν περὶ τῆϲ ἐννοίαϲ τοῦ ἐπιρρήματοϲ. Ἐπεὶ δὲ καί τινα ἐν ἀμφιβόλῳ καθέϲτηκε τοῦ εἰϲ τὰ ἐπιρρήματα παραλαμβάνεϲθαι ἤ μή, ἀκολούθωϲ καὶ περὶ τούτων ϲκεπτέον.

Οὔ φαϲι τὸ οἴμοι ἢ ὤμοι ἓν εἶναι, ἐκ δὲ ἀντωνυμικοῦ τοῦ ⟨ἐ⟩μοί καὶ τοῦ οἴ ἢ ὦ ϲυντάϲϲεϲθαι, πειρώμενοι πρῶτον μὲν ἐκ τῆϲ φωνῆϲ, ὡϲ ἔϲτιν εἰϲ μοι περατούμενον, καὶ καθότι διακρίνει πρόϲωπον τὸ [*](Argvm. 4 id quod et ex usu et ex collocatione articuli intellegitur. — 13 Ita interrogativa adverbia semper praeponuntur; — 18 ut enclitica postponantur, natura fert encliticarum vocum. — 24 De iis vocabulis, quae sintne adverbia necne dubitatur. — 27 Οἴμοι ὤμοι ex ἐμοί pronomine et οἱ ὧ conflatum esse dicunt, et propter finem, et quod cum una prima persona coniungitur.) [*](Discr. script. 2. εϲτιν A | 9. επιθετιι abbr. A | πρόϲειϲιν b, προϲεϲτιν A | 10. ανθρωποϲ in fine versus in A; lacunam, cuius nullum in A vestigium, explevit b | 14. αρθρο A | 15. αλλα ουν A, ἀλλ’ οῦν b | πεῦϲιν A1 b, πευϲειϲ corr. A2 | 17. . . . ἀπῆλθεϲ A, lacunam explevit b; pro οὐ μὴν L habet οὐχι, nescio an ex coniectura | ποῦ] fol. 117 r. | 18. προφοραν madore fere evan. in A | 27. περι του οιμοι η ωμοι inscriptio maiusc, A | τοῦ ἐμοί vel τοῦ ἐμοί ἢ μοι. GFSchoemann, τοῦ μοί Ab)

Ἀλλ᾿ ἔϲτι πρὸϲ τούτουϲ τοὺϲ λόγουϲ φάναι. διότι μὲν οὖν τὰ ἐπιρρήματα ταῦτα οὐ μέτειϲι κατὰ πᾶν πρόϲωπον, ϲαφὲϲ γενήϲεται. — Καθόλου τὰ τοιαῦτα τῶν ἐπιφθεγμάτων, ἐξ αὐτοπαθείαϲ ἀναπεμπόμενα, τὴν περὶ τὸν λέγοντα μόνον πεῖϲιν ἀφηγεῖται, καὶ ἔνθεν οὐκ ἐπικοινωνεῖ δευτέροιϲ καὶ τρίτοιϲ. ἔφαμεν δέ, ὅτι οὐδὲ ἐπὶ ῥῆμα φέρεται. καὶ τὸ τοιοῦτον πάλιν ἐπελύετο, ὡϲ πᾶν πάθοϲ γίνεται ἔκ τινοϲ διαθέϲεωϲ, ἴδιον δὲ τῶν ῥημάτων διάθεϲιϲ, καὶ ἦν κατὰ τοῦτό γε πάλιν ἐπίρρημα τὸ ὤμοι, ἐπεὶ διάθεϲιν τὴν ἐκ ῥήματοϲ ἀναπεμπομένην εἶχε. καὶ ὡϲ μὲν οὐ δίειϲι κατὰ πᾶν πρόϲωπον, ϲαφέϲ. — Οὐδέποτε ἀντωνυμίαι διπλαϲιάζονται, τὰ δὲ ϲχετλιαϲτικὰ τῶν ἐπιρρημάτων· τοῦ γὰρ πάθουϲ ἐπιμένοντοϲ ἐπεκτείνεται, α αἴ αἴ, οἴ οἴ οἴ. ἐπὶ μὲν οὖν θρήνου αἰαί, οἰοί. τοιοῦτον δέ ἐϲτι καὶ τὸ οἰμοιμοῖ. — Ἡ οι δίφθογγοϲ μακρά ἐϲτιν ἐν ἀπτώτοιϲ, ὡϲ ἐπεδείχθη ἐν τῷ περὶ χρόνων, καὶ διὰ τοῦτο ἐπίρρημα μὲν τὸ ωμοι ὂν· παροξύνεται, ὄνομα δὲ προπεριϲπᾶται. εἴπερ ἄρα δύο μέρη λόγου τὸ ὤμοι ἦν, καὶ πάντωϲ ἡ τοῦ περιϲπωμένη ἐϲώζετο, εἴγε ἀμετάθετοι αἱ περιϲπώμεναι, κὢν ἐγκλιτικὸν ἐπιφέρηται κἂν ἀνέγκλιτον. ὡϲ ἂν οὖν ἡνωμένου τοῦ ϲχήματοϲ ἡ ὀξεῖα πρὸ τέλουϲ ἐϲτὶν ἐν τῷ ὤμοι. Πῶϲ δ᾿ οὐχὶ καὶ γέλοιον ἐν τῷ ὠοιοί τὸ οι ἐκ τρίτου ἀντωνυμικοῦ παρακεῖϲθαι; πῶϲ πάλιν δεδιπλαϲίαϲται; ποῦ ἡ δαϲεῖα τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἢ ποῦ ἡ περιϲπωμένη ἡνίκα γὰρ οὐκ ἐγκλίνεται, περιϲπᾶται. καθάπερ οὗν τῷ πόποι τὸ παπαί παράκειται καὶ τῷ ὀτοτοῖ τὸ ἀταταῖ, οὕτωϲ καὶ τῷ ὠοιοί τὸ ὠαιαί, [*](Argvm. 10 Sed falluntur. — 12 Nam 1) interiectiones suapte natura primae personae sunt; — 18 2) nunquam pronomen iteratur, quod factum esset in οἰμοιμοῖ; — 3) si μοι pronomen esset, non ὤμοι sed ὦμοι soribendum erat; — 27 4) ut ὤμοι cum μοι, ita ὠοιοί cum οἷ compositum esset, quod nec notio patitur, nec forma, nec accentus;) [*](Discr. script. 1. τὸ μὲν b, μεν το A, non, ut b refert in var. lect., μεν | 4. οἶϲ b, ουϲ A | 5. και A, om. b in textu, adiecit in var. lect. | 12. Καθολου A, cui punctum pro commate praeposuit RSchneider, καθὸ b | 13. πηϲιν pro πεὶϲιν A, cuius margini adscripsit A1 πηϲιν τουτεϲτι την παθηϲιν | 14 επιρρημα φερηται A | 21. οίμοιμοῖ GFSchoemann, οἴ μοί μοι b | post hoc vocabulum fol. 117 v. | H ante lin. A | 22. επεδειχθη fere evan. in A | χρο A2 in ras. | 25 – 26. επιφερεται A | 26. ϲχημα A | 28. ωι μοι A | τὸ οι add. KLehrs, τὸ οἳ GFSchoemann | 30. ‘Aptius leg. τὸ πόποι τῷ παπαί παράκειται καὶ τὸ ὀτοτοῖ τῷ ἀταταῖ, οὕτωϲ καὶ τὸ ὠοιοί τῷ ὠαιαί’ b in var. lect. | 31. ὀτοτοῖ τὸ ἀταταῖ RSchneider, ὀτοτοί τὸ ἀταταί b | c in ουτωϲ erasum in A)

Καὶ τὸ χρή δὲ καὶ τὸ δεῖ ἀκριβοῦϲ ἐπιϲτάϲεωϲ δεῖται, ἐπεὶ τὸ πλέον γε πρὸϲ ἁπάντων ὑπελήφθη ἐπιρρήματα. — Καὶ ἔϲτι γε ἀφορμὴ πλείϲτη ὑπὲρ τοῦ κατατάϲϲεϲθαι αὐτὰ εἰϲ τὸν τῶν ἐπιρρημάτων ἀριθμόν. — Ἐκ μὲν οὖν ϲυντάξεωϲ γένοιτο ἂν ἐπιρρήματα τῇδε· «ὅτι ἐπίκειται τὰ ἐπιρρήματα τοῖϲ ῥήμαϲιν» (ὡϲ ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ἀπεδείξαμεν), «καὶ ὅτι μετὰ πτωτικῆϲ ϲυντάξεωϲ καὶ τῶν ϲυνόντων ῥημάτων λόγον ἀποτελεῖ, πῇ μὲν προταϲϲόμενον κατὰ παράθεϲιν, πῇ δὲ ὑποταϲϲόμενον, ὀρθῶϲ μεταμέλει Διονυϲίῳ, μἑταμέλει ὀρθῶϲ Διονυϲίῳ· καλῶϲ ἀναγινώϲκει Δίων, ἀναγινώϲκει καλῶϲ Δίων. τοιαῦτα δὲ καὶ τὰ προκείμενα ἐν ϲυντάξει τῇ κατὰ τὰ ἀπαρέμφατα, Ἀπολλῳνιον χρὴ γράφειν, Διονύϲιον χρὴ περιπατεῖν, Διονύϲιον δεῖ διαλέγεϲθαι. καὶ μερικώτερόν γε, καθότι καὶ τὸ ἄγε ἐπίρρημα τοῖϲ προϲτακτικοῖϲ καὶ τὸ εἴθε τοῖϲ εὐκτικοῖϲ. — Ἔτι τὰ ἐν προϲώποιϲ ἀντωνυμικοῖϲ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφερόμενα κατὰ τὰ τρία πρόϲωπα, ἐπιρρήματά ἐϲτιν. ἡ γὰρ ἐν ῥήμαϲι ϲύνταξιϲ μετὰ ἀπαρεμφάτου ϲυϲχηματίζει κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ ἔτι τὸ τρίτον, βούλομαι ἐγὼ γράφειν, βούλῃ ϲὺ γράφειν, βούλεται ἐκεῖνοϲ γράφειν· θέλω ἐγὼ διαλέγεϲθαι, θέλειϲ ϲὺ διαλέγεϲθαι, θέλει ἐκεῖνοϲ [*](Argvm. 3 5) non a pronominibus, sed ab adverbiis verba derivantur. — 9 Adverbia igitur sunt illa. — 10 Χρή et δεῖ ab omnibus fere adnumerantur verbis, — 13 1) quod cum verbo construuntur; 2) quod cum vero et casuali voce coniuncta sententiam efliciunt; — 23 3) quod cum pronominibus per omnes casus coniuncta non flectuntur;) [*](Tesrim. 8 Cf. Orion. 119, 11. Et. M. 618, 11. — 10 cf. Epim. Cr. 434 3. sqq.) [*](Discr. script. 1. ϲυναλειφεν A | 2. ωαι A | 3. αντωνυμι A | 4, sic locum constituit RSchneider, GFSchoemannum secutus, qui sic scripsit καὶ δεύτερα, ἐπεὶ τὸ ἀπὸ τρίτου παραγόμενον ⟨ἀπὸ⟩ ϲυνάρθρου ἐϲτίν; δεύτερα, ἐπεὶ καὶ τὸ ἀπὸ τρίτου παραγόμενον (παραγομεν A) ϲύναρθρόν ἐϲτι Ab | inter δεύτερα et ἐπεὶ sitne παρὸν καὶ τρίτα inserendum, dubitat RSchneider | 6. ὡϲ παρὰ b, ωϲπερ A | 9. ὅπερ ἵδιον ἐπιρρημάτων suspecta esse censet GUhlig | 10. inscriptio περι του χρη και δει maiusc. A | 15. μετα b. κατα A | 17. μεταμέλει ὀρθῶϲ Διονυϲίῳ adiecit b | 23. . . . ϲχηματιϲμὸν] fol. 118 r., lacunam explevit b | 25. δευτεῤ A | 26. βουλη A.)

Ὅτι δὲ ῥήματά ἐϲτι τὰ προκείμενα μόρια, ϲαφὲϲ ἐντεῦθεν. — Πᾶν ἀπαρέμφατον ὄνομά ἐϲτι πράγματοϲ, καὶ εἰ ἔϲτιν εἰπεῖν, αὐτὸ τὸ γενικώτατον ῥῆμα τὸ παρυφιϲτάνον τὸ οὐκ ἐγγινόμενον ἐν προϲώποιϲ, τουτέϲτιν ὃ δηλοῖ τὸ ἀπαρέμφατον. ὅθεν καὶ κατὰ τοὺϲ δέονταϲ λόγουϲ ἄρθρου ἐϲτὶ προϲδεκτικά, ἐπεὶ ἅπαξ παρυφίϲταται ὀνοματικὴ κατηγορία τοῦ πράγματοϲ. κἀκεῖνο δέ ἐϲτιν ἀληθέϲ, ὡϲ τὰ ῥήματα θέλει ϲυντάϲϲεϲθαι τοῖϲ πτωτικοῖϲ ἢ ὡϲ πτωτικοῖϲ. καὶ δὴ τὰ προκείμενα τῶν μορίων, ῥήματα καθεϲτῶτα, ϲύνταξιν ποιεῖται τὴν εἰϲ τὰ ἀπαρέμφατα ὡϲ πτωτικά, ὅτε λέγομεν οὕτωϲ, δεῖ περιπατεῖν· ϲημαίνει γὰρ τὸ τοιοῦτον, λείπει ὁ περίπατοϲ. διὸ καὶ δοκεῖ μοι διὰ τοῦτο ἐπ’ αἰτιατικὴν φέρεϲθαι ὁ ϲχηματιϲμόϲ. ὅϲα γὰρ ἐπ’ εὐθείαϲ νοεῖται μετὰ ῥήματοϲ τοῦ ϲυνόντοϲ, ταῦτα τὴν ἐνέργειαν μετατίθηϲιν ἐπὶ τὴν αἰτιατικήν, τύπτει Διονύϲιοϲ Ἀπολλώνιον· ἔϲτι γὰρ ἡ διάθεϲιϲ ἀπὸ τοῦ τύπτειν ἐπ’ αἰτιατικὴν μετιοῦϲα τὴν Ἀπολλώνιον. κἂν ἐν δοτικῇ δέ ποτε ὁ ϲχηματιϲμὸϲ γένηται ἢ γενικῇ, πάλιν ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὴν [*](Argvm. 9 4) quod diversi modi (indicativus infinitivus) non coëunt, nisi si alter (indicativus) est verbi cupiendi; illa igitur aut his adnumeranda sunt (quod fieri nequit), aut pro adverbiis habenda. — 16 At sunt verba. — Omnis enim infinitivus est nomen actionis (i. e. solam actionem indicat), quare ut nomen (subiectum) ad verbum accedit ln his igitur δεῖ περιπατεῖν infinitivus subiectum est δεῖ verbi.) [*](Discr. script. 2. τυπτη A | 3. εκεινο A | 5. ϲυ supra lin. A2 | 7. χρη supra lin. in A | 9 ‘Fort. leg. κατὰ τοῦ αὐτοῦ’ b in var. lect. | 10. παραακολουθει A 11. αναγινωϲκ A | 12. προαιροῦμαι pro βούλομαι CWachsmuth | ενοια A | 13. ϲ in ουτωϲ erasum in A | 14. ρηματ A | 17. εἰ delet GFSehoemann | 18. παρυφιϲτάνον GFSchoemann, παρυφιϲτάμενον Ab | 19. τοῦτο γάρ ἐϲτιν vel καὶ τοῦτό ἐϲτιν pro τουτέϲτιν GFSchoemann, τουτέϲτιν — ἀπαρέμφατον eicit CWachsmuth | 20. ὁνοματικὴ κατηγορία GFSchoemann, ὀνοματικῇ κατηγορίᾳ Ab | 27. post ταυτα repetitum γαρ in A, sed deletum | 28, ‘Malim iterato articulo ἡ ἀπὸ’ b in var. lect. | 29. τὴν Ἀπολλώνιον] fol. 118 v. | 30 γενική A)

Ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ῥῆμα ὅτε φθάνει ποτὲ ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ ὀνόματοϲ, καὶ τὸ τηνικαῦτα καταλαβέϲθαι τὸ ἀπαρέμφατον, ὡϲ οὐκ ἔϲτιν εὐθείαϲ, ἀντιμετειλημμένον δὲ εἰϲ αἰτιατικήν. καὶ δι᾿ ἑτέρου δὲ ὑποδείγματοϲ ϲαφὲϲ γινέϲθω ἀπολείπει Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον. ἀλλὰ καὶ ὁ περίπατοϲ ἐν τῷ ῥήματι γινόμενοϲ αἰτιατικὴν μεταποιεῖ τὴν Ἀπολλώνιον, ὡϲ εἰ καὶ αὐτὸ τὸ δεῖ ἀντιμεταλάβοι ἀντὶ τοῦ λείπειν, δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον, ὡϲ εἴ τιϲ ἔλεγεν οὕτωϲ, δέεται τοῦ περιπάτου Ἀπολλώνιοϲ, καὶ ἀνάπαλιν. ἔϲτιν οὖν ὅτε μὲν ἐν εὐθείᾳ τὸ ἀπαρέμφατον, τὸ ϲυνὸν πτωτικὸν πάλιν ἐν αἰτιατικῇ οὕτωϲ, ἢ ἀνάπαλιν, δεῖ Ἀπολλώνιοϲ, τὸ γράφειν, [*](Argvm. 3 lnfinitivus autem, qui subiecti loco ponitur, si deficiendi notionem actionemque, quae in δεῖ inest, in accusativum transfert, habes hinc structuram: δεῖ γράφειν Ἀπολλψνιον. — 9. Duplex igitur est structura. Aut verbi δεῖ nominativus nominis alicuius subiectum est: ibi infinitivus accusativo casu profertur; aut infinitivus subiectum est: ibi nomen accusativo casu adicitur. —) [*](Discr. script. 2. Απολλωνιω A | 4 μετὰ Ab, ἐκ GFSchoemann | ἐν εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένου GFSchoemann. εὐθείᾳ ϲυνταϲϲομένη Ab | 9. Εϲτι ante lin. A | καὶ τὸ ῥῆμα ὅτε φθάνει ποτὲ Ab. καὶ ὁπότε τὸ ῥῆμα φθάνει GFSchoemann | 10. απαρεμφ A | 11. post αἰτιατικήν fortasse ⟨δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸ γράφειν⟩ inserendum esse censet RSkrzecka | 13. post τὸν περίπατον GFSehoemann inseri iubet. quod nunc v. 20 legitur, exemplum δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον | 14. αν τι μεταλάβοι A, τι in τιϲ mutavit Αα | 15 λείπει b in var. lect. GFSchoemann, λείπειν Ab in textu | pro δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον scribendum esse δεῖ Ἀπολλώνιον ὀ περίπατοϲ censet GFSchoemann | εἴ τιϲ GFSchoemann, εἰ καὶ Ab | 16. να in αναπαλιν ab A2 in rasura | 18. post οὕτωϲ ⟨δεῖ Ἀπολλώνιον τὸ γράφειν⟩ inserit RSkrzeczka Totum locum sic restituendum esse conicit RSchneider: Ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ῥῆμα ὅτε φθάνει ποτὲ ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν τοῦ ὁνόματοϲ, καὶ τὸ τηνικαῦτα καταλαβέϲθαι τὸ ἀπαρέμφατον, ὡϲ οὐκ ἔϲτιν εὐθείαϲ, ἀντιμετειλημμένον δὲ εἰϲ αἰτιατικὴν· ⟨‘δεῖ Ἀπολλωνιοϲ τὸν περίπατον’, ὡϲ εἴ τιϲ ἔλεγεν οὕτωϲ, ‘δέεται τοῦ περιπάτου Ἀπολλώνιοϲ⟩. καὶ δι᾿ ἑτέρου δὲ ὑπο. δείγματοϲ ϲαφὲϲ γινέϲθω· ‘ἀπολείπει Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον’. — ἀλλὰ ὁ περίπατοϲ ἐν τῷ ῥἡματι γινὸμενοϲ αίτιατικὴν μεταποιεῖ τὴν Ἀπολλώνιον, ὡϲ εί καὶ αὐτὸ⟨ϲ⟩ τὸ δεῖ ἀντιμεταλάβοι ἀντὶ τοῦ λείπει [ν] ⟨‘δεῖ Ἀπολλώνιον ὁ περίπατοϲ’⟩ [δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸν περίπατον, ὡϲ εἰ καὶ ἔλεγεν οὕτωϲ, δέεται τοῦ περιπάτου Ἀπολλώνιοϲ] καὶ ἀνάπαλιν· ⟨‘λείπει Ἀπολλώνιον ὁ περίπατοϲ’⟩. — ἐϲτιν οὖν, ὅτε μὲν ἐν εὐθείᾳ τὸ ἀπαρέμφατον, τὸ ϲυνὸν πτωτικὸν πάλιν ἐν αίτιατικῇ, οὕτωϲ· ⟨‘δεῖ Ἀπολλώνιον τὸ γράφειν’⟩, ἢ ἀνάπαλιν· ‘δεῖ Ἀπολλώνιοϲ τὸ γράφειν’, ἐν οἴϲ αίτιατικῆϲ γίνεται τὸ γράφειν. — ὁ αὐτόϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ χρή, ϲυνωνυμοῦντοϲ τῷ δεῖ.)

Ἀλλὰ πῶϲ ἄκλιτον, εἰ ῥῆμα; πῶϲ οὐ ϲυϲχηματίζεται τοῖϲ προϲώποιϲ, Ὅτι ἡ γινομένη αὐτοῦ ϲύνταξιϲ οὐκ ἐπὶ τὰ πρόϲωπά ἐϲτιν, ἐπὶ δὲ τὸ πρὸϲ ᾦ ἀπαρέμφατον, ὅ ἐϲτι μονοπρόϲωπον, καὶ ἔνθεν μονοϲχημάτιϲτον τὸ ἐμὲ δεῖ γράφειν. τὸ γὰρ δεῖ ἐπὶ τὸ γράφειν φέρεται, ὅπερ οὐ προϲώπου ἐϲτὶ δεκτικόν. καὶ ἔνθεν, ϲυντεῖνον εἰϲ αὐτὸ τὸ γράφειν, καὶ ⟨αὐτὸ⟩ τὸν ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἀναδέχεται. Πρόδηλον δὲ γινέϲθω καὶ ἐκ ῥήματοϲ τοῦ λείπει. οὐ γὰρ ἔϲτιν ὅϲτιϲ ὀλίγον διϲτάϲειεν, ὅτι τὸ λείπει ῥῆμά ἐϲτι· καὶ οὐ παρὰ τοῦτο οὐχὶ ῥῆμα γενήϲεται, ἐὰν μονοϲχημάτιϲτον γένηται μετὰ τῆϲ τοῦ ἀπαρεμφάτου ϲυντάξεωϲ. ἔχει γὰρ τῇδε τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ, λείπει ἐμὲ τὸ γράφειν, λείπει ϲὲ τὸ γράφειν, λείπει ἐκεῖνον τὸ γράφειν. καὶ ἐπεὶ οὐκέτι μεταπεποίηται πρὸϲ τὸ πρῶτον ἢ δεύτερον ἢ τρίτον, οὐχὶ πάντωϲ οὐ ῥῆμα. πάλιν γὰρ καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμόν ἐϲτι διὰ τὴν ϲύνταξιν τὴν τοῦ ἀπαρεμφάτου, ὅπερ τρίτον ὂν ἀμέριϲτον ἦν κατὰ τὴν προϲωποποιίαν. καὶ ϲαφὲϲ ἔτι, κατὰ τὴν τοιαύτην ϲύνταξιν ὡϲ τὸ γράφειν ὀρθῆϲ ἔϲται πτώϲεωϲ διὰ τὸ λείπει. — Καὶ ὡϲ μὲν καθ’ ἕνα ϲχηματιϲμὸν ἐκφέρεται τὸ χρή καὶ δεῖ, ἐν διαφόροιϲ προϲώποιϲ ἐγγινόμενον, ἀπεδείχθη.