De pronominibus

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.1. (Grammatici Graeci, Volume 2.1). Schneider, Richard; Uhlig, Gustav, editors. Leipzig: Teubner, 1878.

Τὰ γοῦν ἐγκλιτικὰ τῶν πτωτικῶν ἀντωνυμίαϲ φαϲὶν εἰναι, τίμηϲόν με,

κόψε γάρ αὐτὸν (Μ 204),

οὐδέ τί μοι περίκειται (1 321)

[*](ARGVM. 9 Pronomina necue in adiectivorum neque in appellativorum locum substituuntur. Nam appellativum plura complectitur, adiectivum aut quantitatem aut qualitatem aut aflectum animi significat: pronomina autem certam personam desigmant ut nomina propria, quorum locum occupant.— 23 De vocibus falso in pronominum numerum relatis. —27 Τιϲ et encliticum et orthotonumenon est moment pronomen ease ut comprobent, sex deinceps afferunt adversarii argumenta, partim e forma, partim e notione ducta.) [*](DISCR. SCRIPT. 1 επεϲτρεψε Α, ἔτρεψε b] fol 154 r. | 2. εϲται Α Homerus, ἔϲτω b | 5. ἤγειρα Homerus (vid. quae sequntur), ἄγειρα Α b | 6. πρωτου Α, πρῶτον b | 7. ίδιαι θέϲειϲ 6 GUhlig, διαθέϲειϲ Ab | 10 τὸ δὲ προϲηγορικὸν b, ατο δε προϲηγορικων Α, Cod. οϲτο δὲ προϲηγορικων’ b in var. lect. 12 - 13, ταπιθετικα Α . τὰ ἐπιθετικὰ b | 16. μεταλαμβάνεται b, μεταλαμβανονται Α post utrumque εϲτι ν eras. in A | 19. post ελακτιϲε veras in Α | 22.inscriptio περι του τιϲ ει αντωνυμια maiusc. A)

«διὰ τοῦτο τὸ τιϲ, ἐγκλιτικὸν ὄν, ἀντωνυμία, ἦλθέ τιϲ ἄνθρωποϲ. — τά τε εἰϲ ϲ λήγοντα ὀνόματα, μονοϲύλλαβα ὄντα, ἐκτείνεται, Kρήϲ, θήϲ, παῖϲ, θίϲ, εῖϲ, τὰ δὲ τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυϲτέλλεται, ϲόϲ, ὅϲ, [*](B) ϲφόϲ. — αἱ εἰϲ να λήγουϲαι αἰτιατικαὶ εἰϲ ν λήγουϲι κατὰ τὸν τοῦ οὐδετέρου παραϲχηματιϲμόν, μέλανα μέλαν, τάλανα τάλαν, τέρενα τέρεν, ἕνα ἕν. πῶϲ οὖν ἀπὸ τοῦ τινὰ οὐχὶ τίν, ἀλλὰ τί; τὸ δ᾿ ἀνακόλουθον ἐν ἀντωνυμίαιϲ· τοιοῦτον οὖν καὶ τὸ προκείμενον. — καὶ ἐκ τοῦ παρὰ Δωριεῦϲι μὴ περιϲπᾶϲθαι, καθὸ παιδῶν, πάντων, Τρωῶν. — οὐϲίαν ϲημαίνουϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, τὰ δὲ ὀνόματα οὐϲίαν μετὰ ποιότητοϲ· τὸ οὖν τίϲ. οὐϲίαϲ ὸν μόνον παραϲτατικόν, ἀντωνυμία. [*](C) — ἔτι ἀνταποδίδοται τῷ ποῦ τὸ ἐκεῖ, καὶ γίνεται ἓν μέροϲ λόγου, τῷ τε πότε τὸ ὅτε· καὶ τῷ τίϲ οὖν τὸ ἐγώ· ταὐτὸν ἄρα.

Ἐγὼ δ᾿ οἶμαι πᾶϲαν λέξιν μᾶλλον ἀντωνυμίαν παραδεχθῆναι ἤπερ τὸ τίϲ καὶ τὰ τῆϲ τοιαύτηϲ ϲημαϲίαϲ ὀνόμιατα, λέγω δὲ τὸ ποῖοϲ, πόϲοϲ. τὸ γὰρ ἐναντιώτατον ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, ἀόριϲτά ἐϲτιν, αὐτῆϲ ὁριζούϲηϲ [*](34 A) πρόϲωπα. εἴτε γὰρ πυϲματικῶϲ, εἴτε ἀποφαντικῶϲ λαμβάνοιτο, ϲαφὲϲ’ ὅτι ἀόριϲτα. ὁ γὰρ πυνθανόμενοϲ, ἐν ῷ πυνθάνεται, ἀγνοεῖ, τὸ δ ἀγνοούμενον οὐχ ὁριϲτόν ὁ δὲ λέγων ἀποφαντικῶϲ ἦλθ τιϲ οὐϲ ἐπί τινα γνωριζόμενον ἀπερείδεται. πῶϲ οὖν οὐ παρέλκουϲα ἡ ζήτηϲιϲ;

Ἀλα τὸ τίϲ, ἀποφαντικὸν ὄν, ἐγκλίνεται. Ἀλλ᾿ οὐδεμία ἀντωνυμία, εὐθείαϲ οὐϲα, ἐγκλίνεται, τὸ δὲ τίϲ εὐθείαϲ· πῶϲ οὖν ἀντωνυμία: ἄλλωϲ τε οὐκ ἴδιον ἀντωνυμίαϲ ἔγκλιϲιϲ, ἀλλὰ καὶ ῥημάτων, [*](B) ὡϲ τὸ ἐϲτίν, εἰϲίν, καὶ ϲυνδέϲμων, ὁ πέρ, ὁ τέ, καὶ ἐπιρρημάτων, ὡϲ τὸ ποτέ, πῶϲ. οὐκ ἐπεὶ οὖν ἐγκλίνεται τὸ τίϲ, ἀντωνυμία. — Πῶϲ οὖν οὐ τείνεται μονοϲυλλαβοῦν ὡϲ τὰ ὀνόματα: Τοῦτο φωνῆϲ κατηγόρημα, οὐ τοῦ νοουμένου ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ. ἡ αὐχενοϲ παράλογόϲ ἐϲτιν, ἀλλ᾿ ὄνομα· τὸ πέποϲχα ἡμάρτηται, ἀλλὰ ῥῆμα. ἴϲωϲ δὲ καὶ ἡ ϲύντομοϲ τῆϲ πεύϲεωϲ ἀνάκριϲιϲ τὸ μακρὸν ῑ παρῃτήϲατο. — εἰϲ ῑ δὲ λήγει τὸ οὐδέτερον, καθότι τὰ ϲυϲτελλόμενα τῶν διχρόνων ἀποβολῇ [*](C) τοῦ ϲ τὸ οὐδέτερον ποιοῦϲι, ταχύϲ τα χύ, ῆμιϲυϲ ῆμιϲυ, μέγαϲ [*](ARGVM. 13 At primum notio eius obstat, ne in pronomnibus habeatur. — 20 Deinde adversariorum argumenta possunt refelli.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. post ηλθε eras. ν in A | 2. εκτεινεται in rasura A | 4. post ληγουϲι ν eras. in A | 8. παρὰ b, μη παρα A. ‘Excidisse videtur τὴν γενικήν. Mox pro typothetae vitiis repone παίδων, πάντων, Τρώων b in var. lect. Ceterum in A et videtur fuisse παιδιύν (accentus ersa) et est τρωῶν | post δωριευϲι ν eras. in A | 9. οὐϲίαν] fol. 154 v. | 11. ανταποδιδωται A | 12, ‘τε abest a codice inter τῷ et πότε b in var. lect. | 13 Norne potius μᾶλλον δεῖν vel μᾶλλον ἅν? b in var. lect | 16. ἀποα αντικῶϲ GF Schoemann, ἀποφατικῶϲ A b | 18. ο δε A, δ τε b | ἀποφαντικῶϲ GFSchoemann, ἀποφατικῶϲ Ab | 20. ἀποφαντικὸν RSchenider, ἀποφατικὸν Ab | 30. ποιουϲιν A)

μέγα, εχαριϲ εὔχαρι· τοιοῦτον οὑν καὶ τὸ τί. — Αἱ ἀντωνυμίαι ⟨αἱ⟩ ὀρθοτονούμεναι καὶ ἐγκλινόμεναι ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον διακρίνουϲι τὰ πρόϲωπα, καὶ ὀρθοτονούμεναι διαϲτέλλουϲι καὶ ἀντανακλῶνται· τῷ δὲ τίϲ οὐ ταὐτὸν παρηκολούθει. οὐ γὰρ ἕνεκα διαϲτολῆϲ τὸ τίϲ ὀξύνεται. ἀλλ’ ἕνεκα πεύϲεωϲ. — Τῷ τίϲ τὸ ἐγώ ἀνθυπάγεται, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἀρίϲταρχοϲ, ἄλλα μυρία προϲῶπων δεικτικά. τὰ δὲ [*](35 A) πύϲματα κατὰ ποϲότητοϲ, ὡϲ τὸ πόϲοϲ, καὶ ποιότητοϲ, ὡϲ τὸ ποῖοϲ, καὶ πηλικότητοϲ, ὡϲ τὸ πηλίκοϲ, καὶ κατ’ οὐϲίαϲ, ὡϲ τὸ τίϲ. καὶ οὐ διὰ τοῦτο ἀντωνυμία.

ῦὐκ ἔϲτιν εὔλογον κατατρέχονταϲ τῆϲ φωνῆϲ φάναι ὡϲ οὐδεμία ἀντωνυμία εἰϲ ιϲ ἢ εἰϲ νοϲ ἢ εἰϲ νᾷ λήγει, ἥ περιϲϲοϲυλλαβεῖ κατὰ γενικήν γ. ἐπεὶ ἕνεκά γε τούτου οὐδεμία ἀντωνυμία είϲ γω ἢ εἰϲ ϲυ. καὶ ϲχεδὸν ἐπὶ παϲῶν τὸ αὐτὸ ἦν, καὶ οὐ πάντωϲ οὐκ ἀντωνυμίαι. — εἰ δὲ χρή, ἐκεῖνο λεκτέον, ὡϲ αἱ γένουϲ παραϲτατικαὶ καὶ ἀκοινώ. [*](B) νητοι ὡϲ πρὸϲ τὰ θηλυκά, ἐκεῖνοϲ ἐκείν η, αὐτόϲ α ὐτ ή· πῶϲ οὕν ὁ τίϲ καὶ ἡ τίϲ :— τὸ οὐδείϲ ϲυντάϲϲεται γενικῇ ἀντωνυμίαϲ, οὐδεὶϲ αὐτῶν. οὐδεὶϲ ἡμῶν· οὐκέτι τῷ τινῶν. — πρὸϲ τὴν πεῦϲιν βαρύνεται τὸ τίνων, ἐπεὶ τὰ πύϲματα πρὸϲ πάντων Ἐλλήνων βαρύνεται, ὑπὲρ μίαν ϲυλλαβὴν ὄντα, ὑπεξαιρουμένου τοῦ ποδαπόϲ διὰ τὸν τύπον. οὐ [*](AROVM. 10 Τίς nomen esse ron poteris ita comprobare, ut eius finem congruentem non ease dicas pronomnum finibus: ipsa enim pronomina analogiam non sequuntur. Hoc potius dicendum , pronomina, quae genus exitu distingumt, etiam femininum a masculino discernere, non discernere τίϲ vocem; οὐδεὶϲ coniuugi cum genitivis pronominum, non coniungi cum τινῶν.) [*](DISCR. SCRIPT 1.litterae ρι in ευχαριϲ in rasura Α | post τὸ τί GUhlip suspicatur inserenda esse verba, quae nunc l. 17 πρὸϲ τὴν 29, 3 ὸξυτονουμένηϲ leguntur |2 — 3. sic locum restruit RSchnεidur JGuttentagium maxime secutus, qui aut sic Αἰ ἀντωνυμίαι ὀρθοτονούμεναί καὶ ἐγκλινὸμεναι, ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον ὁιακρίνουϲι τὰ πρόϲωπα, καὶ ὸρθοτονοὑμεναι καὶ διαϲτέλλουϲι, aut ita Αι ἀντωνυμίαι ὸρθοτονούμεναι καὶ ἐγκλινόμεναι ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον διαϲτέλλουϲι τὰ πρόϲωπα, καὶ ὀρθοτονούμεναι ἀντιδιαϲτέλλουϲι καὶ ἀντανακλῶνται scribi vult, Αἰ αντωνιμίαι ὀρθοτονούμεναι καὶ ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον διαϲτέλλουϲι τό πρόϲωπα, καὶ ὀρθοτονούμεναι ἀντανακλῶνται Ab, Αι ἀντωνυμίαι ἐγκλινόμεναι αὐτὸ μόνον ὁρίζουϲι τὰ πρόϲωπα καὶ ὀρθοτονοὐμέναι διαϲτέλλουϲι καὶ ἀντανακλῶνται GUhlip |3 litterae αϲτελλοιι vocis διαϲτελλουϲιν in rasura Α | 4. τῶ b, το Α 6 υρία RSkrzeczka, μυρίων Ab | RSkrzeczka aut δἐ particulam eiciendam aut lacunam maioris ambitus ante τὰ δὲ statuendam esse censet. | 7. litterae πυϲμα vocis πυϲματα in ras. Α΄ |8. πηλικοτητ in ras. Α |litterae οπηλικοϲ vocum τὸ πηλίκοϲ in ras. Α' | ου supra lin. add Α' |10 supra τηϲ φωνηϲ φαναι quiedam eraxa in Α |11. ἀντωνυμία] fol 155 r. |13. ἀντωνυμίαι RSkrzeczka, ἀντωνυμία Ab |14. παραϲτατικαὶ καὶ b, παραϲτατικαί Α 16, ὁ τίϲ καὶ ἡ τίϲ Α b , At scribendum δϲτιϲ καὶ ἥτιϲ b in var. lect. |ἀντωνυμίαϲ b, αντωνυμια Α 17. verba πρὸϲ τὴν - 22. 3 ὀξυτονουμένηϲ GUhlig post τὸ τί 1.1 collocanda. esse censet)

πάντωϲ οὖν οὐχὶ ὄνομα, ὅτι παρὰ Δωριεῦϲιν ⟨οὐ⟩ περιϲπᾶται, καὶ ἐπεὶ τινά ὀξυτόνωϲ φαμὲν ἐπὶ τῆϲ ἀποφάϲεωϲ, καίτοι μηδεμιᾶϲ αἰτιατικῆϲ [*](C) εἰϲ α ληγούϲηϲ καὶ ὀξυτονουμένηϲ. Πῶϲ δὲ οὐχὶ κἀκεῖνο γέλοιον «ἡ γὰρ ἵ ἀντωνυμία προϲέλαβέ», φαϲι, τὸ τ, καὶ ἐγένετο τί, τὰ δὲ τοιαῦτα τοῦ αὐτοῦ μέρουϲ λόγου, οἱ ἱοc τοῖοϲ, ὡς τ τώϲ.» Πρῶτον μὲν οὐ τῆϲ αὐτῆϲ ἐννοίαϲ· εἷτα ἔδει τὸ τί τῶν τριῶν γενῶν εἶναι παραϲτατικόν, ὥϲπερ καὶ τὸ ἵ. ἢ εἴπερ τὸ τί οὐδέτερον μόνωϲ, πῶϲ οὐχὶ καὶ τῷ τίϲ τὸ δίχα τοῦ τ παράκειται ἵϲ τί δὲ τὰ μὲν ἀπὸ [*](36A) τοῦ τ κλίϲιν καὶ ἀριθμὸν ἀνεδέξατο, τινόϲ, τινῶν τὰ δὲ ἀπὸ τοῦ ι οὐκέτι, τῶν τοιούτων κλινομένων, οἵου γὰρ καὶ τοίου.

Τὸ τηλικοῦτοϲ καὶ τοιοῦτοϲ τά τε τούτοιϲ ὅμοια ϲύνθετα, ὥϲ τινεϲ ὑπέλαβον. ϲκεπτέον οὖν καὶ τίνα ἂν μέρη λόγου εἴη, εἴπερ ἔγκειται τὸ οὗτοϲ. Καὶ ὑπὲρ μὲν τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ τάδε τὰ κεφάλαια· ὁ τύποϲ τῆϲ φωνῆϲ, ἐν ᾡ τὰ ἐν διαλύϲει φαμὲν τηλίκοϲ οὖτοϲ. ἡ διὰ τοῦ ι ἐπέκταϲιϲ, τηλικουτοϲί, τοιουτοϲί, ὅπερ ἐπ᾿ ὀνομάτων οὐ [*](B) ϲυμβαίνει. — τὸ δεῖξιν ἀναδέχεϲθαι· ἀφορῶντεϲ γάρ φαμεν τηλι. κοῦτοϲ καὶ τοιοῦτοϲ, τούτου μὴ παρακολουθοῦντοϲ ὀνόμαϲι. — τῶν τε οὐδετέρων ἡ εἰϲ ο κατάληξιϲ, τηλικοῦτο· ὁμοίωϲ γὰρ τῷ αὐτό καὶ τοῦτο καὶ ἐκεῖνο. »

Ὑπὲρ δὲ τοῦ μὴ οὕτωϲ ἔχειν τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ῥητέον πῶϲ τὸ τηλίκοϲ καὶ ἔτι τὸ τηλικόϲδε, ἀϲύνθετα ὄντα, τὸ αὐτὸ ϲημαίνει τῷ τηλικοῦτοϲ ποτε ἁπλοῦν ϲυνθέτῳ ταὐτόν ἐϲτι; — δεύτερον, οὐχ ὑγιὲϲ [*](C) τὸ λέγειν, ὅτι καὶ τὸ οὖτοϲ ἔγκειται. τί γὰρ μᾶλλον ὄνομα ἐκ τοῦ κατ᾿ ἀρχὴν μέρουϲ ἢ ἀντωνυμία ἐκ τοῦ κατὰ τὸ τέλοϲ. ἐὰν γὰρ ἅπαξ [*](AROVM. 3 Felsum est quod dicunt, τί factum esse ex eamque ob rem eidem orationis parti tribuendum —11 Quidam τηλικοῦτοϲ τοιοῦτοϲ et cum οὗτοϲ composita et nomina esse contendunt. inesse οὗτοϲ 1) ex forma apparere 2) augeri illa i littera suffixa 3) adbiberi ad demonstrandas res 4)neutra exire in ο. —19 Quibus haec opponuntur: nonquam simplicia idem significant quod composita; est vero τηλίκοϲ idem quod τηλικοῦτοϲ — Secum ipsi pugaunt adversarii: nam cum ponunt esse οὗτοϲ in illis vocibus, hoc simul statunt, ea esse pronomina, non, ut ipsi censent, nomina ex terminatione enim, cui orationis parti tribuenda sint vocabula, apparet.) [*](Disca. scaript. 1. οὐ περιϲπᾶται b, περιϲπαται Α | 4. προϲελαβεν Α | φαϲιν Α | 8 τὸ δίχα b, τω διχα Α |παρακειται Α, πρόϲκειται b | 11. inscriptio περι του τηλικουτοϲ και τοιουτοϲ ει ἀντωνυμιαι maiusc. Α | 12 εἵπερ b, ηπερ Α |16. τούτου b, του τοῦ Α | ονομαϲιν Α | 17. ἡ εἰϲ ο b, ειϲ ὼ Α |18. τοῦτο b, τοιουτο Α |21. ϲυνθέτῳ ταὐτόν] fol, 155 v. |post εϲτι ν eras. in Α | 22. ὅτι και το ουτοϲ Α, ὡϲ τὸ τηλίκοϲ καὶ τὸ οὑτοϲ b Cod. ωϲ . . . . . . . και το ουτοϲ᾿ id. in var. lect., falso, nam nec ωϲ, nec lacunae vestigium in codice est | τι γαρ μαλλον Α, τί γὰρ οὐ μᾶλλον b |23 litterae ην vocis αρχην evan. in Α)

δοθῇ ἐγκεῖϲθαι τὸ οὖτοϲ, δέδοται καὶ ἀντωνυμίαν εἶναι τὸ τηλικοῦτοϲ· τὰ γὰρ τέλη τῶν λέξεων ἐπικρατεῖ κατὰ τὰϲ ϲυνθέϲειϲ. ῥῆμα γοῦν τὸ δημαγωγῶ καὶ παιδαγωγῶ, καὶ ὄνομα τὸ εὐγενήϲ, καὶ εἰ ἐξ ἐπιρρήματοϲ ϲύγκειται· καὶ ἐπ᾿ ἄλλων μυρίων τὸ αὐτό.—ἄλλωϲ τε καὶ ποίαν [*](37 A) ἔτι ἔμφαϲιν ἔχει τὸ τημοῦτοϲ τῆϲ οὖτοϲ ἀντωνυμίαϲ, ἢ τὸ τηνικαῦτα τοῦ αὐτά, ὅτε οὐδὲν πλέον τοῦ τηνίκα καὶ τῆμοϲ ϲημαίνει, — πῶϲ δ᾿ οὐχὶ καὶ κοινά ἐϲτι κατὰ γένοϲ καὶ προπαροξύνεται; τὰ γὰρ ϲύνθετα τοιαῦτα κατὰ γένοϲ καὶ κατὰ τόνον, ὑποϲτελλομένων τῶν παραλόγων. ἀπὸ γοῦν τοῦ δοῦλοϲ προπεριϲπωμένου τὸ ϲύνδουλοϲ καὶ κοινὸν καὶ προπαροξυνόμενον· ἐχρῆν ἄρα καὶ παρὰ τὴν οὖτοϲ τὸ τηλικοῦτοϲ προπαροξύνεϲθαι. — Ἀλλὰ δύο πρόϲωπα δηλοῖ, τό τε δεικνύμενον καὶ [*](B) ἐφ᾿ ὃ ἀναφέρεται ἡ δεῖξιϲ, ὅπερ οὐκ ἂν ἦν, εἰ μὴ ϲύνθετον καθειϲτήκει.» Καὶ τοῦτο εὐαπόλυτον. ἰδοὺ γὰρ ϲύνθετοι λέξειϲ ἓν ἁπλοῦν δηλοῦϲιν, ὡϲ ἡ Θεόφραϲτοϲ, καὶ ἁπλαῖ λέξειϲ πλείονα πρόϲωπα. Ἑκτόρειοϲ γὰρ ὁ τοῦ Ἕκτοροϲ υἱόϲ· καὶ ἔτι τὸ ἱππεύϲ μετὰ τοῦ ἵππου καὶ ἀνδρὸϲ καὶ τέχνην ἐπαγγέλλεται. καὶ ἄλλα πλείονα παραχθέντα ὑπόφαϲιν παρέχει ϲυνθέϲεωϲ· τὸ μελιτηρόν τοῦ τηρεῖν, ὅπερ ὁμοίωϲ [*](C) παρῆκται τῷ καματηρόν καὶ αἱματηρόν· τὸ φαιδιμόεντεϲ, ὅτι φαίδιμα ἔντη, ὅπερ ἦν κλίϲιϲ ἁπλοῦ τοῦ φαιδιμόειϲ. — Πῶϲ δ᾿ οὐχὶ καὶ ἡ δαϲεῖα τοῦ οὖτοϲ ἐφυλάϲϲετο; τί δὲ οὐχὶ καὶ πρώτου καὶ δευτέρου ἀναλογούϲαϲ ἔχει, ἅπερ καὶ ϲύγκειται καὶ γὰρ ἡ ἐμαυτοῦ καὶ ϲαυτοῦ. οὐϲίαν μόνον ϲημαίνουϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, ταῦτα δὲ καὶ ποιότητα καὶ τηλικότητα, τηλικοῦτοϲ καὶ τοιοῦτοϲ. —Ἄλλωϲ τε καὶ ὁμοιώϲεωϲ [*](38 A) ὄντα τὰ ὀνόματα τῶν ὑποκειμένων ἐδόκει δεῖξιν παριϲτάνειν.» Ὅπερ [*](Anovm, 4 Quod in τημοῦτοϲ et τηνικαῦτα vocibus pronominum οὖτοϲ et αὐτὰ notIones non apparent, haec in illia non inesse constat: idem dici potest de τοιοῦτοϲ et οὖτοϲ. —6 Τηλικοῦτοϲ et τοιοῦτοϲ si essent composita, duarum terminationum et proparoxgtona essent. —11 ‘At duas, inquiunt, ‘indicant personas, quod feri non posset, ai composita non essent’. Sunt autem multa derivata quae compositorum speciem prae se ferant. —19 Si essent composita, asper spiritus servaretur, —Similia in prima secundaque exstarent composita. — 23 Quod dicunt, vocibus illis demonstrandi notionem subiectum esse ut pronominibus, falluntur. Diversa est enim demonstrandi vis, quae in illis vocibus est, ab ea, quam habent pronomina. Nam pronomina demonstrant unam rem, de qua sermo est, quacum et genere et numero congruunt; illae veru et eam, de qua agitur, et eam, quae respicitur; ab hac et genere et numero diversae esse possunt.) [*](Disca. scaipt, 4. μυριων Α, idem coniecerat Rskrzeczka, μορίων b | 7. post εϲτι eras. ν Α |12 — 13. καθιϲτηκει Α1, ι in ει mut. Α2 | 15. υἱόϲ GUhlig, ἵπποϲ Ab | 21.ὅπερ RSkrzeczka, ὅπερ Ab, ‘Fortasse εἴπερ καὶ ϲύγκειται b in var. lect. 23. τε καὶ b, τε Α | 24. τὰ delet GUhlig)

ἄγαν ἐϲτὶ ληρῶδεϲ. τὸ γὰρ δεικνύμενον δἰ ἀντωνυμίαϲ οὐκ ἐπ᾿ ἄλλου ϲυντείνει, αὐτὸ δὲ τὸ ὑποκείμενον καὶ κατὰ γένοϲ καὶ κατὰ ἀριθμόν. ἀφορῶν γάρ τιϲ εἰϲ λίμνην φήϲει τηλικοῦτον εἶναι τὸν Νεῖλον. ἢ ἐπὶ πλήθουϲ, τηλικοῦτοί μοί εἰϲιν οἱ παῖδεϲ ἀποβλέπων εἰϲ ἕν τι [*](B) μέγεθοϲ τῶν ὑποκειμένων, ὅπερ ἐπὶ παντὸϲ γένουϲ δύναται παραλαμβάνεϲθαι. — Ἀλλ᾿ εἰϲ ο λήγει τὸ οὐδέτερον.» Τοῦτο ἴδιον τῆϲ παραγωγῆϲ. ἴϲωϲ δὲ καὶ εἰϲ ον λήγουϲιν αἱ οὐδέτεραι ἐκφοραί. — Αἴ τε διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτάϲειϲ κατά τινοϲ ὑποκειμένου καὶ ἀναφερομένου θέλουϲι παραλαμβάνεϲθαι· ἐκεινοϲί γὰρ καὶ τουτοῖ. ὑπέκειτο δὲ ταῖϲ τοιαύταιϲ φωναῖϲ τὸ ὁμοιωματικόν, ἐφ᾿ ὃ ἀναφέρεται τὸ τηλικοῦτοϲ. —Ἀμέλει τὸ ἴϲοϲ μεταλαμβάνεται εἰϲ τὸ τηλικοῦτοϲ, ὅπερ ὄνομα· ὀνόματα ἄρα καὶ τὰ προκείμενα.

[*](C)

Τῆϲ αὐτῆϲ ζητήϲεωϲ τυγχάνει τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ δαπέδου ἢ ἐδάφουϲ κατά τιναϲ ἐγκειμένου. — Ἀλλ᾿ ἐβαρύνετο ἂν ὁμοίωϲ τοῖϲ τὸ ο φυλάξαϲιν οὐδετέροιϲ, ἄϲτεφοϲ, εὔτειχοϲ, δύϲριγοϲ, εἰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ· εἰ δὲ παρὰ τὸ δάπεδον, ὁμοίωϲ τῷ εὔτεκνοϲ, εὔμετροϲ, ε ὐπρόϲωποϲ. — ἀλλ᾿ εἰ καὶ τὰ τοῦ τόνου παραπεμπτέα, εἴγε καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ϲυντιθέμενα ὀξύνεται, [*](39 A) μουϲουργόϲ, ἐλεφαντουργόϲ, ὑπουργόϲ, τὰ τοῦ γένουϲ ἀντέκειτο· κοινὰ γὰρ ἔδει εἶναι ὁμοίωϲ τοῖϲ ϲυνθέτοιϲ. — πρὸϲ οἷϲ καὶ τὰ [*](Anavm. 6 Cur neutrum in o exeat, derivatio causa est. — 7 Ex i suffixa nihil colligitur. Ex sane augetur vis demonstrandi; sed alia est in his, alia in prononinibus, — 10 Pro τλικοῦτοϲ dicimus ἴϲοϲ, quod nomen est nomina igitur illa — 12 Voces ἡμεδαπόϲ ὑμεδαπόϲ non sunt compositae; si essent, oportebat eas barytonas et communes esse nec forma bene haberet; nec nominibus tribuerentur, nam primam et secundum personam indicant ne pronominibus, nam terminatio, ex qua de meriamo iudicatur, nomine constaret. Accedit quod pluralis nullius pronominis, singularis unius αὐτόϲ componitur.) [*](Tksyim. 1 Prisc. Xlll, 33 p. 21, 15 Hoc autem interest inter demonstrationem nominum e pronominum, quod id, quod demonstratur per pronomen. solum ostenditur per se nec ad alium pertinet extrinsecus, quod vero pet nomen. mon solum ipsorum, quae ostenduntur, sed etiam illorum, ad quos referuntur, demonstrationem habet, ut ‘talis Pyrrhus apparet, qualis pater eius’, et quod pronomina demonstrativa in eodem genere et munero manent, qui demonstratur, nomina vero demonstrativa possumus diversa ostendentes ad diversa referre, ut si aspicientes mare dicamus, talem esse Nitum.) [*](Discun. script. 1.post εϲτι ν eras in A | 3 ι vocis λίμνην in ras. A2 | 4 — 5, εἰϲ ἔν τι μέγεθοϲ] ‘Fortasse εἰϲ ἕν τὸ μέγεθοϲ b in var. lect. | 7. ἵϲωϲ δὲ καὶ] fol. 156 r. 8 post θελουϲι ν eras. in A| 11. mergini ascripsit A οπερ ονομα τουτεϲτι το ιϲοϲ 13. inscriptio περι το ημεδαποϲ και υμεδαποϲ A maiusc. καὶ ὑμεδαπόϲ b, η υμεδαποϲ A | 14. δαπέδου b, πεδου A | 15. τὸ ὁ ο b, το ω A |ἄϲτεφοϲ Ab, quod servat ChALobeck, ἄξιφοϲ RSkrzeczka | 16. δάπεδον b, πεδον A | 20. ἐδει RSkrzeczka. θέλει Ab)

τῆϲ γραφῆϲ ἀντέκειτο· ἐχρῆν γὰρ ἢ ἡμεδαπεδόϲ διὰ τοῦ πεδ ἢ ἡμεδαφόϲ διὰ τοῦ φ. πρὸϲ τούτοιϲ εἰϲ ἄπορον περιίϲταται τὸ ϲχῆμα τῆϲ λέξεωϲ· οὔτε γὰρ ὄνομα, ἐπεὶ πῶϲ πρώτου προϲώπου καὶ δευτέρου δεικτικόν, ὅπερ ἐν ὀνόματι οὐ παρακολουθεῖ; οὔτε ἀντωνυμία, ἐπεὶ τὰ τέλη τῶν ϲχημάτων ἐπικρατεῖ, ὄνομα δὲ τὸ τέλοϲ, ὄνομα ἄρα τὸ ἡμεδαπόϲ. ἔτι οὐδεμία ἀντωνυμία μετ᾿ ἄλλου μέρουϲ λόγου ϲυντίθεται ἢ [*](B) μόνη ἡ αὐτόϲ πληθυντικὴ δὲ οὐδεμία καθόλου· πῶϲ οὖν ϲύνθετον τὸ ἡμεδαπόϲ;

Εἰρήϲεται μὲν οὖν ἐντελῶϲ ἐν τῷ περὶ ϲυνθέτων ἡ αἰτία τῆϲ ἀϲυνθεϲίαϲ, καὶ νῦν δὲ διὰ βραχέοϲ ῥηθήϲεται. τὰ ὀνόματα δείξεώϲ ἐϲτιν ἀπαρέμφατα, αἱ δὲ ἀντωνυμίαι δείξεώϲ εἰϲι παραϲτατικαί, ἀλλὰ μὴν καὶ προϲώπων τε ὡριϲμένων, ἀπολύτων τε καὶ διαϲταλτικῶν. τά τε ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἴδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ [*](C) ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται. καθάπερ τὰ κύρια. ὀρθῶϲ ἄρα τὴν ϲύνθεϲιν τῶν ἀντωνυμιῶν τὰ ὀνόματα παρητήϲατο. — Ἐπεὶ κἀκ τῶν προκειμένων τὰ ὀνόματα μετελαμβάνετο, (τὸ παντοδαπόϲ ἴϲον τῷ παντοῖοϲ, καὶ οὐδαμοῦ τὸ ἔδαφοϲ,) δῆλον ὡϲ καὶ τὰ προκείμενα ἀϲύνθετα. — Ἐλλειπῆ ὄντα τὰ πύϲματα τοῦ ἐφ᾿ ὃ ποθεῖ, ἀϲύνθετα καθέϲτηκεν· αἱ δὲ ϲυνθέϲειϲ αὐτοτελεῖϲ θέλουϲιν εἶναι. πῶϲ οὖν τὸ ποδαπόϲ ϲύνθετον — [*](40 A) Παράγονται αἱ ἀντωνυμίαι. ἰδοὺ γὰρ νωίτεροϲ καὶ ἡμέτεροϲ. ἀκωλύτωϲ ἄρα καὶ ταῦτα παρήχθη. ὁμοίωϲ τῷ τηλεδαπόϲ καὶ παντοδαπόϲ.

«Ἀλλά», φαϲίν, εἰ δοθείη τὸ ἡμεδαπόϲ παρῆχθαι, δοθήϲεται καὶ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμία, ἐπεὶ τὸ ἀλλοδαπόϲ τῷ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, ἀντωνυμικοῖϲ [*](Angvm. 9 Cuius rei haec est causa: Nomina demonstrandi vim non habent, habent pronomina; vocabula autem compositione coniuncta suam quodque notionem servant: ergo nomina cum pronominibus componi non possunt. — ln παντοδαπόϲ vocis notione nullum ἔδαφοϲ notionis vestigium apparet; itaque neque in hoc παντοδαπόϲ, neque in illis ἡμεδαπόϲ ὑμεδαπόϲ vox ἔδαφοϲ inesse potest. — Interrogativa composita esse non solent: qui potest ποδαπόϲ? — Ne multa: sunt pronominalis derinata. — 22 ‘Sad’, inquiunt, ‘ἡμεδαπόϲ ὑμεδαπόϲ si sunt pronominalis derivata, etiam ἀλλοδαπόϲ, quod eis in tertia respondet, a pronomine descendit, ut ἄλλοϲ pronomen sit’. At in tertia persona etiam nomina in pronominum locum substituatur. — Cum infinitus sit tertiarum pers. numerus, non potest omnium patria uno verbo designari, sed fieri potest ut primae aut secundae esse negetur; ad eam rem significandam ἀλλοδαπόϲ aptum est.) [*](Disca. script. 1. ἡμεδαπεδόϲ b, ημεδαποϲ A, supra αποϲ aliquid erasum πεδ CWachsmuth, δ Ab | 4. δεικτικον A, δεκτικόν b | ἀντωνυμία b, ἀντωγνμιαι A 10. καὶ νῦν δὲ b, και νυν A | 11 post ειϲι ν eras. in A 12. προϲώπων ὡριϲμένων b. προϲωπων τε οριϲμενων A |13 ϲημαινόμενον b, ϲυντιθεμενον A | 14. margo A ϲυμβολικωϲ τουτεϲτι κυριωϲ | verba ὁρθῶϲ ἄρα — 15. παρῃτήϲατο post διαϲταλτικῶν l 12 collocanda esse censet RSkrzeczka 15—16. Sic locum constituit RSchneider παρῃτήϲατο, ἐπεὶ κάκ τῶν προκειμένων τὰ ὀνόματα παρελαμβάνετο. Τὸ Ab, παρῃτήϲατο. Ἐπεὶ κἀκ τῶν προκειμένων ἃ ὀνόματα παρελαμβάνετο, τὸ, vel παρῃτήϲατο Ἔπειτα κάκ τῶν προκειμένων ὀνόματα παρελαμβάνετο, τὸ JGuttentag | 16. παρελαμβανετο punctis supra παρε positis A | 17. ελλειπη A, ἐλλιπῆ b 18. τοῦ] fol. 156 v, | τοῦ ἐφ᾿ ὃ ποθεὶ Ab, τοῦ ἐφ᾿ οὐ πυνθάνεται RSkrzeczka| αι δε A, αἱ γὰρ b | 21. inscriptio περι του αλλοϲ και αλλοδαπηϲ maiusc. A)

οὖϲι, τρίτον καθεϲτὸϲ ϲυμπαρήχθη· χρῆν γὰρ ϲφεδαπόϲ.» — Καὶ τοῦτο εὐαπόλυτον. πρῶτον ὡϲ οὐκ εἴ τι κατὰ τὸ τρίτον ἐπάγεται ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, τοῦτο ἀντωνυμία· ἰδοὺ γὰρ καὶ τὰ ὀνόματα. — ἔπειτα ἐξ ἀνάγκηϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ ἐπιφέρεται, οὐ καθὸ ἀντωνυμία, καθὸ δὲ τῶν ὑποκειμένων προϲώπων ἀναιρετικὸν ὑπάρχον εὶϲ ἀόριϲτον πρόϲωπον μεθίϲτηϲιν· ἄλλοϲ γάρ, οὐκ ἐγώ· ἄλλοϲ, οὐ ϲύ· ἄλλοϲ, οὐκ Ἀρίϲταρχοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ ὁριϲμοῦ ϲτερούμενα, εἰϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ περιίϲτατο ἀόριϲτον, τοῦ ϲφεδαπόϲ μὴ δυναμένου κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι, ἐπεὶ δυϲέφικτον τὸ ὁρίϲαι παντὸϲ ἀνθρώπου πόλιν· ἄπειρα δὲ τὰ τρίτα. ϲτέρηϲιϲ ἄρα ἦν πρώτου καὶ δευτέρου τὸ ἀλλοδαπόϲ, ὥϲπερ ἀρϲενικοῦ καὶ θηλυκοῦ τὸ οὐδέτερον.

Ἀλλ᾿ οὐδὲ κλητικήν φαϲιν ἔχειν τὸ ἄλλοϲ, καθότι αἱ ἀντωνυμίαι, ἐκεῖνοϲ καὶ αὐτόϲ. — Καὶ τοῦτο ληρῶδεϲ. εἰ γὰρ ἡ κλητικὴ κλῆϲιϲ τοῦ πέλαϲ, ὅπερ ἐϲτὶ δεύτερον πρόϲωπον, πῶϲ οὐχὶ βίαιον τὸ ἀφανιϲτικὸν [*](41 A) τῶν προϲώπων ἐϲ δευτέρου προϲώπου γένεϲιν μεθίϲταϲθαι; — «Ἀλλὰ καὶ τὸ οὐδέτερον εἰϲ ο ἔληξε, καθότι τὸ αὐτό καὶ τὸ ἐκεῖνο ἀντωνυμίαι ὄντα.» Τοῦτο ἁμάρτημα φωνῆϲ, ὅπερ κατωρθοῦτο ἐν τῷ ϲυνθέτῳ, τὸ ὀφειλόμενον ν προϲλαμβάνον· ἔξαλλον γὰρ καὶ περίαλλον. — «Τὴν γενικὴν πληθυντικὴν περιϲπῶϲι Δωριεῖϲ, ἐπεὶ καὶ τὰϲ τοιαύταϲ τῶν ἀντωνυμιῶν· τουτῦν γὰρ καὶ τηνῶν, οἱϲ ὅμοιον καὶ τὸ ἀλλῶν». Ἀλλ᾿ οὐκ εἴ τι ἐν διαλέκτοιϲ παρὰ τάϲιν ὠλιγώρηται, τοῦτο καὶ τῆϲ [*](B) ποιότητοϲ τῆϲ λέξεωϲ ἐϲτέρηται· ἴϲωϲ δὲ καὶ τὸ ἐλλειπὲϲ τῆϲ εὐθείαϲ ἀνεπλήρωϲαν Δωριεῖϲ, ὡϲ ἀπὸ ὀξυτόνου εὐθείαϲ ἑνικῆϲ περιϲπῶντεϲ.

Ἡ ἀντωνυμία ὁρίζει πρόϲωπα, τὸ δὲ καὶ τὰ ὁριζόμενα ἀόριϲτα [*](AROVM. 13. Neque ea ex re colligi potest ἄλλοϲ pronomen esse, quod vocativo caret. Nam ut omnes personas, ita secundam tollit, quae vocativo compellatur. — ‘Neutrum exit in o, ut aliorum pronominum.’ At hoc vitium vocis, quod in compositis tollitur. — Nec maioris momenti est, Dorienses genetivum pluralem perispomenos proferre. — 25. Accedunt alia argumenta, quibus ἄλλοϲ pronomen non esse comprobetur: nomen est.) [*](TESTIM. 18 Ep. Cr. 70, 21 ἀλλὰ ὃ ὤφειλεν ἔχειν ἐν τῆ ἀπλότητι, ἀνέλαβεν ἐν τῇ συνθέσει, οἷον ἔξαλλον πρόσαλλον (scr. ἀλλοπρόοαλλον). Cf. Choer. Can. 838, 10.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. ante χρῆν γὰρ enuntiatum intercidisse censet JGuttentag | 8. post ειϲι erus. v in A | supra περιιϲτατο aliquit erasum in A | 10. δε A, γὰρ b | 13. κλητικήν b, κλιτικην A | 14. ει ex η factum in A | 15. εϲτιν A 17. εληξεν A | 18, ἀντωνυιίαι b, αντωνυμια A | 19. προϲλαμβάνον Ab, προϲλαμβάνοντι KEASchimidt | 20. περιϲπωϲιν A | 21. τουτὼν et αλλὼν A | 23. ελλειπεϲ A, ἐλλιπἐϲ b | 24. ἑνικῆϲ περιϲπῶντεϲ] fol. 157 r.)

καθίϲτηϲιν, ἄλλοϲ, οὐκ ἐγώ. — αἱ ἀντωνυμίαι ἀντ᾿ ὀνομάτων· Ἀρίϲταρχοϲ ἐξηγήϲατο καὶ αὐτὸϲ ἐθαυμάϲθη ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον, ἀλλ᾿ οὐκέτι ἐν τῷ Ἀρίϲταρχοϲ ἐξηγήϲατο καὶ ἄλλοϲ ἐθαυμάϲθη. — αἱ εἰϲ οϲ λήγουϲαι ἀντωνυμίαι μονοπρόϲωποι, ὀρθοτονούμεναι [*](C) μόνωϲ καὶ δεικτικαὶ οὐϲαι, διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτείνονται, χωρὶϲ τῆϲ αὐτόϲ· αὔτη γὰρ ἀναφορικὴ οὐϲα οὔτε ἐπεκτείνεται οὔτε μόνω. ὀρθοτονεῖται· ἐκεινοϲί γὰρ καὶ οὑτοϲί δεικτικῶϲ, ἀναφορικῶϲ δὲ κατ’ ἔγκλιϲιν

κόψε γάρ αὐτον ἔχοντα (Μ 204).

τὸ δ᾿ ἄλλοϲ οὐδενὶ τῶν λόγων ὑποπίπτει. — ἡ αὐτόϲ πάϲη ἀντωνυμίᾳ ἐπιτάϲϲεται, ἐγὼ αὐτόϲ, ἐκεῖνοϲ αὐτόϲ· οὐκέτι δὲ ἄλλοϲ [*](42A) αὐτόϲ. — αἱ ϲύνθετοι τῶν ἀντωνυμιῶν οὐ μεταβατικαί, ἐμαυτόν καὶ ἐμαυτῷ· τὸ δ᾿ ἐπ᾿ ἀλλήλουϲ ἐν μεταβάϲει προϲώπων. — μετὰ προθέϲεωϲ οὐ ϲυντίθενται ἀντωνυμίαι· διάλληλοϲ δέ φαμεν. — αἱ γενικαὶ πληθυντικαὶ τῶν ἀντωνυμιῶν ϲυντάϲϲονται μετὰ τοῦ οὐδείϲ χωρὶϲ ἄρθρου, τὰ δὲ ὀνόματα μετὰ ἄρθρου· οὐδεὶϲ τῶν ἄλλων παρεγένετο. Παραιτητέον τὴν λοιπὴν ἐπιχείρηϲιν ὑπὲρ τοῦ τὸν ⟨λόγον⟩ μὴ ἐπὶ πλέον προάγειν, τῶν ϲυνεκτικωτάτων κατειλημμένων.

[*](B)

Εἰ τὰ ἐν πρώτῳ προϲώπῳ νοούμενα ἢ ἀντωνυμίαι εἰϲὶν ἢ ῥήματα, ϲαφὲϲ ὅτι τὸ ὤμοι, πρώτου ὑπάρχον προϲώπου, ἀντωνυμία ἂν γένοιτο καὶ οὐ ῥῆμα καὶ ἐκ τῆϲ λέξεωϲ δὲ προφανὲϲ ὡϲ ἔϲτι δοτικῆϲ. Ἀλλ’ αἱ τοῦ πρώτου προϲώπου καὶ δεύτερον καὶ τρίτον ἔχουϲι, τὸ δὲ ὤμοι οὐκέτι. — αἱ ἀντωνυμίαι τὴν περιϲπωμένην ὑπερκειμένην φυλάϲϲουϲι, πῶϲ μοι, καλῶϲ μοι· τὸ δὲ ὤμοι οὐκέτι τοῦ ὦ τὸν περιϲπαϲμὸν [*](C) ἐφύλαξεν. — ἀπ’ ἀντωνυμιῶν ῥήματα οὐ παράγεται· πῶϲ οὗν τὸ οἰμώζειν; δῆλον οὖν ὡϲ ἐπίρρημα· καὶ γὰρ παρὰ τὸ αἰαί αἰάζειν, λίαν λιάζειν.

Ἴϲωϲ δόξει μάχεϲθαι τὸ μὴ ἐπὶ πᾶν πρόϲωπον ϲυντείνειν, καθάπερ τὰ ἄλλα ἐπιρρήματα, καλῶϲ γράφειϲ καὶ γράφεῖ, Ἑλληνιϲτὶ λέγειϲ καὶ λέγει. Ἀλλὰ τὰ ϲχετλιαψτικὰ τῶν ἐπιρρημάτων, ἐξ αὐτοπαθείαϲ [*](ARGVM. 19 Ὥμοιι pronominibus tribuunt, quod et primae sit personae nec verbum putari possit. At falluntur. Nam deficiunt reliquae personae. — Oportebat ῶμοι esse. — Ab eo derivatur verbum. — Est igitur adverbium. — 28 Cur uni primae addatur, haec est causa, quod adverbia, quae lamentandi causa. proferuntur, suapte natura ab eo uno, qui ioquitur, emittuntur.) [*](DISCR. SCRIPT. 10. δ A, δὲ b | 10 — 11. αντωνυμια A1, ι adiecit Αx | 11. ἐπιτάϲϲεται b, υποταϲϲεται A | 13. επ αλληλουϲ Α, ἀλλήλουϲ b | 17. ὑπὲρ τοῦ τὸν λόγον b, υπερ τουτον A | 18. inscription περι του ωιμοι maiusc. A | 20. ὦμοι b, ωιμοι A, ὤμοι 〈ῆ οίμοι〉 scribendum esse suspicatur RSchneider | 21. λέξεωϲ Ab, λήξεωϲ | JGnttentag | ω εϲτιν A | 22. εχουϲιν A | 23. ωιμοι A | 23 — 24. φυλαϲϲουϲιν A | 26. οἰμώζειν b, οιμωζει A | 28. δόξει A, δόξει τιϲι b)

[*](43 A) ἐκπεμπόμενα, αὐτὸ μόνον τοῦ ὑποκρινομένου προϲώπου τὸ λυπηρὸν παρίϲτηϲι, τὴν δ᾿ ἐπὶ τὰ ἄλλα πρόϲωπα μετάβαϲιν ἀπήρνηται. τοῦτο γὰρ ἦν καὶ τὸ δόξαν πρώτου προϲώπου ἔμφαϲιν δηλοῦν. εὐήθειϲ. οὖν οἱ ϲολοικιϲμὸν φάϲκοντεϲ ἐν τῷ

ὤμοι ἐγὼ δειλόϲ (ε 299).

Ϲυμβέβηκε τῶν ἀντωνυμιῶν ἃϲ μὲν ὀρθοτονεῖϲθαι, τουτέϲτι τὸν κατὰ φύϲιν τόνον ἔχειν, ἃϲ δὲ ἐγκλίνεϲθαι, ὧν τὸ τέλοϲ, λέγω δὴ τῶν [*](B) ἐγκλινομένων, ἢ φύϲει ὀξύνεται ἢ δυνάμει, ὡϲ τὰ περιϲπώμενα. ἐν αὑτοῖϲ γὰρ ἔχει ὀξεῖαν. ἥτιϲ μεθίϲταται κατὰ τὴν ἄρχουϲαν ϲυλλαβήν, ὡϲ ἐπὶ τῶν τετραχρόνων, ἥρπαϲέ τιϲ ἥμων, ἢ κατὰ τὸ τέλοϲ τῆϲ ὑπερκειμένηϲ λέξεωϲ, ὡϲ ἐπὶ τῶν ἐλάττοναϲ χρόνουϲ ἀναδεξαμένων, τοῦ τονικοῦ οὐκ ἐμποδίζοντοϲ, ἀνθρώποιϲ μοι,

τίϲ τάρ ϲφωε (Α 8).

Πρὸ τῆϲ οὖν κατὰ μέροϲ αὐτῶν ἐξετάϲεωϲ διαληπτέον καθολικώτερον [*](C) περὶ τῆϲ διαφορᾶϲ τῶν ὀρθοτονουμένων πρὸϲ τὰϲ ἐγκλιτικάϲ. περί τε τῶν μόνωϲ ὀρθοτονουμένων, καὶ διὰ τί, καὶ τῶν μόνωϲ ἐγκλινομένων, τῶν τε εἰϲ ἄμφω τοὺϲ τόνουϲ παραλαμβανομένων, καθ᾿ οὓϲ τρόπουϲ ὀρθοτονηθήϲονται.

Αἱ μὲν οὖν ὀρθοτονούμεναι καὶ προτάϲϲονται καὶ ὑποτάϲϲονται, ἐμοὶ ἔδωκεν, ἔδωκεν ἐμοί· αἱ δὲ ἐγκλινόμεναι μόνωϲ εἰϲὶν ὑποτακτικαί. [*](44 A) διαφέρει δὲ ὑποκταικὸν ὑποταϲϲομένου, ἡ τὸ μὲν πάντοτε ἐν ὑποταγῇ, τόν τε ἵδιον τόνον οὐκ ἔχει, τὸ δὲ ὑποταϲϲόμενον καὶ προτάϲϲεται, καὶ τὸν τόνον τὸν ἑαυτοῦ ἔχει (ἐμ οὶ γὰρ ἔδωκαϲ, ἔδωκαϲ ἐμοί, λέγω δὲ διϲυλλάβωϲ· τὸ δ᾿ ἔδωκέ μοι καὶ βαρύτονον καὶ μονοϲύλλαβον καὶ οὐδέποτε πάντωϲ προτακτικόν)· ὃν τρόπον καὶ ἐγκλινόμενον [*](ARGVM. 6 De accentu pronominum. Exponenda sunt baec: 1) Quil intersit inter orthotonumena et encllitica. 2) Quae sint usque orthotonumena, et qua. de causa. 3) Quae semper inclinentur. 4) Ubi rectum tenorem servent ea quae utrumque accentum assumunt. — 20 Orthotonumena et praeponuntur et postponuntur; inclinata tantummodo postpositiva sunt. Differt autem postpositivum a postposito ea re, quod postpositivum semper subsequitur, postpositum est ubi praeponatur suumque habeat accentum. Eodem modo eucliticum differt ab inclinato.) [*](DRSCH. SCRIPT. 1. ὑποκρινομένου b, αποκρινομενου Α | 2. παριϲτηϲιν A | 3. τοῦτο γὰρ ἦν] fol. 157 v. | vocis δηλουν litterae ουν cerni uon possunt, quod charta membranae illita est; b in var. lect. non recte enotavit δ . . . . 5. ὠμοι A | inscriptio A maiusc. των ειϲ το δ το α αρχη του β | 6. ϲυμβεβηκεν A | toyteϲτιν A | 11. ἥμων b, ημων ωϲ επι των A | 13. τοῦ τονικοῦ Ab in textu, ‘Fortasse, τοῦ τυπικοῦ᾿ B in var lect. | 17. καὶ τῶν b, και δια των A | 21. ἐγκλιτικαἰ KEASchmidt pro ἐγκλινόμεναι | ειϲι A | 24. ἐμοὶ γὰρ ἔδωκαϲ, ἔδωκαϲ ἐμοί] ‘Aptius videbitur ἐμοὶ γὰρ ἔδωκεν, ἔδωκ᾿ ἐμοί· b in var. lect. | 25 εδωκεν A | u vocis βαρυτονον in ras. Ax | 26. ὃν b, ω A)

ἐγκλιτικοῦ. τὸ μὲν γὰρ ἐγκλινόμενον αὐτὸ μόνον κοιμίζει τὴν ὀξεῖαν,

αὐτὰρ ἐγὼ καὶ Τυδείδηϲ (δ 280)

τὸ δ᾿ ἐγκλιτικὸν μετὰ τοῦ τὸν τόνον ἀποϲβεννύειν καὶ τὴν πρὸ ἑαυτοῦ βαρεῖαν ὀξύνει, Ἀπολλώνιόϲ μοι, ἐτίμηϲάϲ με. — Ἀπό. [*](B) λυτοι αἱ ἐγκλινόμεναι, αἱ δὲ πρόϲ τι ἐν ὀρθοτονήϲει λέγονται, δὸϲ ἐμοί, οὐκ ἀναϲτρέφοντοϲ τοῦ λόγου· οὐ γὰρ εἰ τι ὀρθοτονεῖται, τοῦτο καὶ πρόϲ τι. τὸ

ὃϲ ϲφῶι προῖει (A 36)

κατ᾿ ὀρθὸν τόνον, καὶ τὸ νοούμενον ἀπόλυτον· ἴϲον γὰρ ἐϲτι τῷ ὅϲ ὕμαϲ. — Καὶ ἔτι αἱ μὲν ὀρθοτονούμεναι ἀντωνυμίαι καὶ ἀντὶ ϲυνθέτων· τὸ γὰρ [*](C)

ἐμὲ λύϲομαι (K 378)

ἀντὶ τοῦ ἐμαυτόν καὶ τὸ

ἧ ὀλίγον οἱ παῖδα (Ε 80)

ἀντὶ τοῦ ἑαυτῷ· αἱ δὲ ἐγκλινόμεναι οὐδέποτε. — Καὶ αἱ μὲν ϲυντίθενταί ποτε, ἐμὲ αὐτόν — ἐμαυτόν,

νόϲτον ἑταίροιϲι διζήμενοϲ ἠδ᾿ ἐμοὶ αὐτῷ (ψ 253)

ἀντὶ τοῦ ἐμαυτῷ. μέγιϲτον δὲ τεκμήριον τοῦ τὰϲ ὀρθοτονουμέναϲ ϲυντίθεϲθαι [*](15 A) ἡ διὰ τοῦ ε γραφή· αἱ γὰρ ἐγκλινόμεναι κατὰ τὸ πρῶτον πρόϲωπον ἑνικαὶ τὸ ε ἀποβάλλουϲιν. ἄλλωϲ τε ἀδύνατόν ἐϲτι μόριον ἐγκλιτικὸν ϲυντίθεϲθαι. κατὰ τοῦτο οὖν ἐκωλύετο τὸ μοί, ἐγκλιτικὸν ὄν, ϲυντίθεϲθαι· πρόδηλόν τε ἐντεῦθεν, ὡϲ τὸ ἑαυτῷ οὐκ ἀπὸ τῆϲ ἐγκλιτικῆϲ τὴν ϲύνθεϲιν ἔϲχεν, ἀλλ᾿ ἀπὸ τῆϲ ὀρθοτονουμένηϲ. (οὐκ ἐπεὶ δὲ παρὰ Ἀττικοῖϲ ϲυνθέϲεωϲ ἔτυχε τὸ πώποτε, εὐθέωϲ καὶ ὁ λόγοϲ ψευδήϲ· οὐ γὰρ τὸ ἐν παραλόγῳ ϲυνθέϲει κανῶν τῶν πάντων γενήϲεται.) [*](B) — Ἀλλὰ μὴν καὶ αἱ κτητικαὶ τὴν ἀπὸ τῶν ὀρθοτονουμένων παραγωγὴν εἰλήφαϲι, καὶ πάλιν ἡ διὰ τοῦ ε γραφὴ πιϲτοῦται τὸν λόγον ἀπὸ γὰρ τῆϲ ἐμοῦ τὸ ἐμόϲ, οὐκέτι δὲ ἀπὸ τῆϲ μοῦ. ἄλλωϲ τε οὐ ῥηταὶ κατ᾿ ἰδίαν αἱ ἐγκλιτικαί· πῶϲ οὖν ἀπ᾿ αὐτῶν παραγωγαί;

[*](ARGVM. 5 Inclinata sunt absoluta, discretiva sunt orthotonumena, sed non omnia, quae sunt orthonumena, discretiva sunt. — 11 Orthotonumena in compositorum (reflexivorum) locum substituuntur, inclinata nunquam. — 16 Ex orthotonumenis composita fiunt, uon ex inclinatis, — 21 Omnino enclitica (praeter πώ et ποτέ in πώποτε) non componuntur. — 27 Etiam possessiva ab orthotonumenis derivantur.)[*](DISCR.. SCRIPT. 4 — 5. πρὸ ἑαυτοῦ b, εαυτου A | 6. ἐγκλιτικαὶ pro ἐγκλινόμεναι KKEASchmidt | 9. ὃϲ Ab, ὅ Homerus | 10. τῷ b, το A | 14. καὶ τὸ b, και A | 16. ἐγκλιτικαὶ pro ἐγκλινόμεναι KEASchmidt | οὐδέποτε] fol. 158 r. | 20. ἐγκλιτικαὶ pro ἐγκλινόμεναι KEASchmidt | 21. εϲτιν A 22. μοί b, μου A | 23. ἑαυτῷ] ‘Malim ἑαυτόν᾿ b in var. lect | 24. ἀλλ᾿ b, αλλα A | 25. ετυχεν A | 28. ειληφαϲιν A)

Ὀρθοτονοῦνται μόνωϲ αἱ τῆϲ εὐθείαϲ. καὶ τούτου αἴτιον τὸ ἐν τοῖϲ ῥήμαϲιν ἀναπληροῦϲθαι τὸ τῶν ἐγκλινομένων εὔχρηϲτον, ὅ ἐϲτιν [*](C) ἑνὸϲ μόνου προϲώπου παραϲτατικόν, ὑπὲρ οὗ ἐντελέϲτερον εἴρηται ἐν τοῖϲ προδιειλεγμένοιϲ. Ἀλλὰ μὴν καὶ αἱ γένουϲ παραϲτατικαὶ κατὰ πάϲαν πτῶϲιν, ὑποϲτελλομένηϲ τῆϲ αὐτόϲ κατ᾿ αἰτιατικήν, ὑπὲρ ἧϲ εἰρήϲεται κατὰ τὴν οἰκείαν τάξιν. Αἱ μέντοι ὑπολειπόμεναι, καθὸ δεικτικαί, μόνωϲ καὶ ὀρθοτονοῦνται, εἴγε καὶ ἡ δεῖξιϲ ἐν διαϲτολῇ προϲώπων γιγνομένη οὔ ποτε ἀνίηϲι τὸν τόνον, μᾶλλον δὲ ῥώννυϲιν. αἱ γοῦν [*](46 A) διὰ τοῦ ῑ ἐπεκτεινόμεναι καὶ ἔτι τὴν δεῖξιν ἐπιτείνουϲαι καὶ τὸ τέλοϲ ὀξύνουϲιν, ἐκεινοϲί, οὑτοϲί. καὶ δῆλόν ἐϲτιν, ὡϲ ἕνεκα τῆϲ δεικτικῆϲ ἐκφορᾶϲ ἡ τοιαύτη ἐπέκταϲιϲ, τῷ μὴ τὴν αὐτόϲ ἐπεκτείνεϲθαι, καθὸ οὐδὲ ὅλωϲ δεικτική.

Τούτῳ γὰρ τῷ λόγῳ καὶ αἱ μετὰ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται· πάλιν γὰρ πλείων ἡ διαϲτολὴ τοῦ προϲώπου· ἐμοῦ γὰρ αὐτοῦ ὁρῶντοϲ, ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψε. Παραπεμπτέον γὰρ τοὺϲ ὑπολαμβάνονταϲ [*](B) ἕνεκα γένουϲ παρειλῆφθαι τὴν αὐτόϲ, ἐπεὶ ἀδιάϲτολοί εἰϲιν αἱ πρωτότυποι γένουϲ. πρῶτον γὰρ οὐ προϲδέονται γένουϲ, τῆϲ ἐν αὐταῖϲ δείξεωϲ ϲυνεξηγουμένηϲ τὸ γένοϲ ἔπειτα τί φήϲουϲιν ἐπὶ τοῦ οὑτοϲ αὐτόϲ καὶ ἐκεῖνοϲ αὐτόϲ οὐ γὰρ καὶ ἐνταυθοῖ ἀδιάϲτολον τὸ γένοϲ. — «Ἀλλ᾿ ἴϲωϲ ταῖϲ κατὰ τὸ τρίτον ἀδιαϲτόλοιϲ γένουϲ οὔϲαιϲ, εὐλόγωϲ ϲυνταχθήϲεται ἕνεκα γένουϲ· οὐδὲ γὰρ ἔϲτι καὶ ἐπὶ τούτων ⟨λέγειν⟩, ὡϲ ἡ δεῖξιϲ τὸ γένοϲ ἐξηγεῖται ἄπεϲτι γάρ.» Ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἐπὶ [*](C) τούτων ἕνεκα γένουϲ ἡ παράθεϲιϲ. ἀναφερόμεναι γὰρ ἐπί τι πρόϲωπον προεγνωϲμένον αἱ κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνονται· ἐν ᾧ δὲ ἔγνωϲται, ἐν τούτῳ οὐκ ἄδηλον τὸ γένοϲ. οὐκ ἄρα οὐδὲ ταῖϲ κατὰ τὸ τρίτον ἕνεκα γένουϲ παρατίθεται. — Οὐκ ἀγνοῶν δὲ τὰϲ ἐγκλινομέναϲ κατὰ τὸ τρίτον μετὰ τῆϲ αὐτόϲ ταῦτά φημι· ἐγκέκλιται γοῦν τὸ

ἀλλά οἱ αὐτῷ (δ 667)

[*](47 A) καὶ

Εὐρύαλοϲ δέ ἑ αὐτόν (θ 396)·

[*](ARGVM. 1 Rectum tonum habent nominativi pronominum, et quaecunque pronomina per omnes casus terminatione genus exhibent, exhibent, αὐτόϲ vocis accusativo. — 13 Recto tenore proferuntur, quac cum αὐτόϲ appositivo coniunguntur. ld apponitur disceruendae personae causa, non ut genus patefiat. Αὐτόϲ ubi ad enclitica accedit, redundat.) [*](DISCR. SCRIPT. 3. παραϲτατικὸν RSkrzeczka, παραγωγο Ab in textu, ‘Sensus postulat παράϲταϲιϲ vel aliquid simile’ b in var. lect. | 6. ὑπολειπόμεναι b, υπολιπομεναι A | 7. καὶ ἡ] κ littera vocis και ex op facta | δεῖξιϲ b, εωδειξιϲ A | 8. γιγνομενη A, γινομένη b | 10 —11. δεικτικηϲ /// A. puncta ab A1 | 11. τῷ μὴ b, το μη A | ἐπεκτείνεϲθαι b, εκτεινεϲθαι A | 14. πλείων b, πλειον A | 15. ετυψεν A | 18. αὐταῖϲ Ab in ind. mendorum, αὐτῆϲ b in textu | 21. ϲυντανθήϲεται RSchneider, ϲυνταχθήϲονται Ab | εϲτιν A | 22. λέγειν b, om. A | 22. ὡϲ ἡ δεῖξιϲ] fol, 158 v. | 27. τρίτον b, τριτον ταυτα A, sed ταυτα delet A1)

φήϲει γάρ τιϲ· εἰ ταῖϲ ὀρθοτονουμέναιϲ ϲυντάϲϲεται ἕνεκα διαϲτολῆϲ, πῶϲ οὐκ ὀρθοτονουμέναιϲ ϲυντέτακται; λείπεται οὐν ὡϲ διὰ τὸ γένοϲ. » Ἀλλὰ δειχθήϲεται ὡϲ πολλάκιϲ ὑπὸ ποιητικῆϲ ἀδείαϲ παρέλκεται ἡ αὐτόϲ,

κὰδ δέ μιν αὐτόν (Φ 318),

ἠέ μιν αὐτόν (Ω 412),

καθὸ καὶ ἐπ᾿ ἄλλων λέξεων αἱ παρολκαί. ἔπειτα εἰρήϲεται, ὡϲ καὶ τὰ [*](B) τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ παράλογα, ὅταν ἐφιϲτάνωμεν ὑπὲρ τῶν κατὰ τὸ τρίτον, εἰ ὀρθοτονηθεῖϲαι πάντωϲ ἀντανακλαϲθήϲονται.

Αἱ δυικαὶ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου πάϲηϲ πτώϲεωϲ ὀρθοτονοῦνται. Ὑπὲρ μὲν οὐν τῆϲ εὐθείαϲ οὐ χρὴ παλιλλογεῖν, ὑπὲρ δὲ τῶν λειπομένων ἐκεῖνο ἂν αἴτιον εἴη, τὸ πᾶν μόριον ἐγκλιτικὸν ἤτοι ἀπὸ περιϲπωμένου ἢ ἀπὸ ὀξυτόνου ἐγκεκλίϲθαι· ἀπὸ γὰρ βαρυτόνου ἀδύνατον· πῶϲ, ἧλθέ πωϲ, Ἀρίϲταρχόϲ ποτε, ἄνθρωποί εἰϲι· καὶ ἐπὶ [*](C) τῶν ὑπολειπομένων τὸ αὐτό. εὐλόγωϲ οὖν διὰ τὴν ἐπὶ τέλουϲ βαρύτητᾳ ἡ ἔγκλιϲιϲ οὐκ ἦν. καὶ γὰρ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ οὖτος πάλιν μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, τῆϲ αὺτόϲ ἀκωλύτωϲ καὶ είϲ ἔγκλιϲιν ἐμπιπτούϲηϲ. — Οὐ μάχονται αἱ Ἰακῶϲ διῃρημέναι, λέγω δὲ τὴν ἐμέο καὶ ἡμέων καὶ τὰϲ ϲυζύγουϲ· οὐ γὰρ φύϲει βαρυτονοῦνται, 48 A. ἀπὸ δὲ περιϲπωμένων καὶ ἐντελεϲτέρων διῃρημέναι εἰϲίν.

Αἱ τῷ ῑ πλεονάζουϲαι μόνωϲ ὀρθοτονοῦνται, ἐμεῖο, ϲεῖο, εἱο· ἀπὸ γὰρ ὀρθοτονουμένων τὸν πλεοναϲμὸν ἀνεδέξαντο τοῦ ῑ, ὅτι δὲ τὸ λεγόμενον ἀληθέϲ, ⟨ϲαφὲϲ⟩ ἐντεῦθεν. πᾶν τὸ ἐν πλεονάϲματι ἢ ἐλλείψει πολὺ πρότερον ἐν ὁλοκλήρῳ καθειϲτήκει· πόθεν γὰρ ἡ διάγνωϲιϲ τοῦ πάθουϲ ἐμφανήϲ, εἰ μὴ καὶ τὸ τοῦ ὁλοκλήρου ϲχῆμα ἐν τελειώϲει ἐγιγνώϲκετο; εἰ οὖν ἐντελεῖϲ αἱ ὀρθοτονούμεναι τῶν ἀντωνυμιῶν, [*](B) καὶ ὁ ἀπὸ τούτων πλεοναϲμὸϲ οὐκέτι ἐπ᾿ ἄλλων ἢ ἐπὶ τῶν ὀροθοτονουμένων.