De pronominibus

Διπροϲώπουϲ τὰϲ κτητικὰϲ ὁ Δράκων ἐκάλει, καθὸ δύο πρόϲωπα [*](B) νοεῖται, τοῦ τε κτήτοροϲ καὶ τοῦ ὑπακουομένου κτήματοϲ· μονοπροϲώπουϲ δὲ ἢ ἁπλᾶϲ τὰϲ πρωτοτύπουϲ ἅπαξ γὰρ ἑνικαί τε δυϊκαί τε πληθυντικαί τε νοοῦνται,αἱδὲ δὶϲ ἑνικαὶἐν τῷ ἐμόϲ, δὶϲ δυικαὶ ἐν τῷ νωιτέρω. δὶϲ πληθυντικαὶ ἐν τῷ ἡμέτεροι. καὶ καθόλου ἐπὶ τῶν ἀριθμων ποικίλαι εἰϲί ». —Μαὶ ἐν ἄλλοιϲ δὲ ὁρῶνται διαφέρουϲαι. αἱ πρωτότυποι καὶ ἐγκλίνονται, αἱ δὲ οὖ. ἀκολουθίαϲ ἔχονται αἱ κτητικαὶ κατὰ κλίϲιν καὶ ἀριθμὸν [*](C) ἐν τοῖϲ τέλεϲιν, αἰ δὲ πρωτότυποιοὐκέτι. αὐτοτελεῖϲ μετὰῥημάτων αί πρωτότυποι τῆϲεὐθείαϲ, ἐκεῖ νοϲ γρά φει, ἔγρα φον ἐγώ, αἱ δὲ οὔ καὶταῖϲ μὲν τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ϲυνταχθήϲεται ῥῆμα κατ’εὐθεῖαν, ϲ ὺ γρά φειϲ, ἐκεῖνοϲ γρά φει, ταῖϲ δὲ καὶ μεταβατικῶϲ, ἐμὸϲ γράφει, ἐμόϲ ἐϲτι. καὶ αἱ μὲν τὸ γένοϲ κατὰ πάν πρόϲωπον δηλοῦϲι τοῦ κτήματοϲ, αἱ δὲ πρωτότυποι κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον γένουϲ ἀπαρέμφατοι· αἱ γὰρ κατὰ τὸ τρίτον οὐκέτι, α γε ϲυνήθειϲ αὐτόϲ γὰρ καὶ ἐκεῖνοϲ. καὶ αἱ μὲν ταῖϲ εὐθείαιϲ ἀνθυπάγονται, αἱ δὲ κτητικαὶ καὶ ἀντὶ γενικῆϲ [*](21 Α) τῶν κτηϲαμένων· ἀντὶ γὰρ τοῦ Ἀπολλώνιοϲ — ἐγώ, ἀντὶ δὲ τοῦ Ἀπολλωνίου παῖϲ ἐμὸϲ παῖϲ.

Ὅν τρόπον ἐπὶ τῶν ἀριθμῶν ἡ μετὰ τὸν δυικὸν αὔξηϲιϲ πληθυντικὴ καλεῖται, Αἴαϲ γὰρ καὶ Αἴαντε καὶ Αἶαντεϲ, καὶ μᾶ χομαι καὶ μαχόμεθον καὶ μαχ όμεθα , ἐγώ τε καὶ νύι καὶ ἡμεῖϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἐπὶ τῶν προϲώπων τὸ μετὰ τὸ δεύτερον τρίτον καλεῖται, κἆν ἐν πλείοϲι νοῆται προϲώποιϲ· γράφει γὰρ καὶ περιπατεῖ. παρὸν [*](B) δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀριθμῶν πιϲτώϲαϲθαι τὸν λόγον καὶ ἐκ τῆϲ φωνῆϲ, ὡϲ οὐκ ἄλλο τι ἐπενοήθη ϲχῆμα φωνῆϲ μετὰ τὸ δυϊκὸν ἢ μόνον τὸ [*](ARGVM. 1 Draco possessiva διπροϲώπουϲ, personalia μονοπροϲώπουϲ appellavit. Quod improbandum est Nam sunt sane duae personae in possessivis, ana in personulibus; sed at ea re nomen invenire non possunt, quippe in qu cardo non versetur. —19 De personis Plures quam tres personae esse non possunt. Num ut omnis numerus, qui ultra dualem progredtur, pluralis dicitur: ita omnis persona quae secndam excipit, appellatur tertia. Et in prima quidem secundaque personm pronominum una forma satis est, sed in tertia complures exstant, ut personae accuratius defniantur.) [*](TESTIM. 9 Prisc. XIl, 10 582, 6 Hertz et primitivorum quidem nomimativi, si cum verbis iungumtur, perfecti sunt: ego scribo, tu vides, ‘lle facit’ possessiva vero transitiva sunt semper. ‘meus seribic, tuus dicit’.) [*](DISCR SCRIPT. 2. κτητωροϲ A' , ω in ο mut. A |6. ειϲιν Α | 7. κλίϲιν b, κτηϲιν in κλιϲιν mut. Α | 2 και ταιϲ —11. εμοϲ ἐϲτιν Α, desunt b 14. αῖ γε ϲυνήθειϲ b, αϲυνηθειϲ Α . 15. καὶ ἀντὶ Α b, καὶ delevit RSkrzeczka 19. επι in ras. Α¹ | τὸν δυϊκὸν b. τῶν δυικων Α 20 — 21. μαχόμεθον καὶ μαχόμεθα b, μαχεϲθον καί μαχομεϲθα Α, ‘Onod perinde est ac si mox ponas: ἐγώ τε καὶ ϲφῶι καὶ ἄμμεϲ ,b in var. lect. ] |13. κὰν ἐν πλείοϲινοῆται b, καιεν πλειοϲι νοειται Α | 25. ἐπενοήθη b, επηνοηθη Α |μετὰ] fol 151 r. μετα iteratum in Α)

Ἡ μὲν ἐν τοῖϲ ὀνόμαϲι παραγωγὴ εἰδὸϲ καλεῖται· εἴδει γὰρ παραπλήϲιόν τι παραδέχεται κατὰ τὴν ἑτεροίωϲιν τοῦ τέλουϲ, δι’ οὐ γνωρίζεται. ἡ δὲ ἐν τοῖϲ ῥήμαϲι καὶ ἀντωνυμίαιϲ μετάβαϲιϲ πρόϲωπον· ἐπιτήδειον γὰρ τοῦτο δεῖξιν ϲωματικὴν καὶ ψυχικὴν διάθεϲιν παραϲτῆϲαι. ὀρθῶϲ οὖν ἡ διορίζουϲα λέξιϲ τὰ προκείμενα πρόϲωπον ἐκλήθη.

Ὅπερ ῥητέον ἐν μὲν τῇ περὶ ἑαυτοῦ ἀποφάϲει, πρῶτον, εἴγε καὶ [*](B) ἡ ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ προϲώποιϲ ἀπόφαϲιϲ ἐξ αὐτοῦ γίνεται· ἐν δὲ τῇ πρὸϲ ὅν ὁ λόγοϲ ὑπὲρ αὐτοῦ, δεύτερον· ἐν δὲ τῇ μήτε προϲφωνούϲῃ μήτε προϲφωνουμένῃ, τρίτον.

ῦὐ γὰρ ὑγιὲϲ τὸ λέγειν, ὅτι πρῶτον πρόϲωπον τὸ ἀποφαινόμενον, καὶ ἔτι δεύτερον τὸ πρὸϲ δν ὁ λόγοϲ, καὶ τὸ τρίτον τὸ περί τινοϲ. - εἰ γὰρ τὸ πρῶτον πρόϲωπον τὰϲ τρεῖϲ φωνὰϲ ἀποφαίνεται, ἐγ ώ, ϲύ, [*](C) ἐκεῖνοϲ, δῆλον ὡϲ καὶ πρῶτον τὸ λέγον εἰρήϲεται, καὶ ἔτι τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον. - ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ϲύ πρὸϲ δν ὁ λόγοϲ τί δέ; οὐχὶ καὶ τὸ ἐκεῖνοϲ λέγεται πρόϲ τινα. — ὑπέρ τέ τινοϲ πᾶν τι πρόϲωπόν τε ἐϲτι· πῶϲ οὑν περί τινοϲ μόνον τὸ τρίτον, κοινῆϲ ούϲηϲ τῆϲ λέξεωϲ κατὰ πάϲηϲ οὐϲίαϲ;

Τὰ γοῦν πληθυντικὰ τοῦ πρώτου προϲώπου ἐμπεριεκτικὰ δύναται εἰναι καὶ παντὸϲ προϲώπου, ἅπερ τινά ἐϲτι. πῶϲ οὑν μόνα τὰ τρίτα [*](23 A) περί τινοϲ: Δεῖ γὰρ νοεῖν ὡϲ ἡ ἐν τοῖϲ ἑνικοῖϲ προϲώποιϲ ἐκφορὰ εἰλικρινῶϲ πρῶτον ἐπαγγέλλεται πρόϲωπον, καὶ ἔτι ἡ ἐπὶ τοῦ δευτέρου δεύτερον· τὸ δὲ ἐπὶ δυικοῦ ἢ πληθυντικοῦ ϲύλληψιν ἀναδέχεται ἑτέρων προϲώπων. καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἢ μετὰ δευτέρων ἢ τρίτων, ἢ καὶ μετὰ δευτέρων καὶ τρίτων. ὁ γὰρ ἀποφαινόμενοϲ περὶ ἑαυτοῦ καὶ πολιτῶν ἀπόντων, ἡμεῖϲ ἠριϲτεύϲαμεν, ϲύλληψιν πεποίηται τρίτων μετὰ πρώτου· ὁ δὲ παρόντων, ἡμεῖϲ αἶτιοι ἐγεν όμεθα, πρώτου καὶ δευτερῶν, [*](B) εἴγε πρὸϲ ατούϲ ἀποφαίνεται ὑπὲρ αὐτῶν. ὁ δὲ λέγων ὑπὲρ ἀπόντων πολιτῶν πρὸϲ πολίταϲ, ἡμεῖϲ τῆϲ μάχηϲ αἶτιοί ἐϲμεν, καὶδευτέρων ϲύλληψιν ποιεῖται, ἐν ῷ πρὸϲαὐτοὺϲ ἀποφαίνεται,καὶτρίτων, ἐν ῷ ὑπὲρ ἀπόντων διαλέγεται, ὅπερ ἴδιον ἦν τρίτου. τὸ δὲ δεύτερον ἢ καὶ δευτέρων ϲύλληψιν ἢ δευτέρων καὶ τρίτων. πρὸϲ μὲν γὰρ πάνταϲ παρόνταϲ ἡ ἀπόταϲιϲ δευτέρων ϲύλληψιϲ, πρὸϲ δέ τιναϲ μὲν ἀπόνταϲ, [*](C) τινὰϲ δὲ παρόνταϲ, ὡϲ εἰ Ἀλέξανδροϲ πρὸϲ τοὺϲ Ἀθηναίων πρέϲβειϲ, μεὶϲ οἱ Ἀθηναῖοι, δευτέρων καὶ τρίτων. τὸ γὰρ τρίτον πάντοτε ἐν τρίτοιϲ νοεῖται.

Ἔτι γε μὴν ἐπὶ δϊκοῦ ϲύλληψιϲ γενήϲεται, ἀλλ’ οὐκέτι ἐν τριϲὶ προϲώποιϲ, ἀλλ’ ἐν δυϲί· πόθεν γὰρ τὸ δυάδοϲ παραϲτατικὸν ϲύλληψιν τριῶν ποιήϲεται καὶ πρώτου μὲν πρὸϲ τρίτον,

Χρὴ μέντοι κἀκεῖνο προϲειληφέναι, ὅτι, κἆν πλῆθοϲ ἀποφαίνηται, οὐ διαπίπτει πάντωϲ ὁ λόγοϲ. πάλιν γὰρ ἕκαϲτοϲ τῶν φωνούντων [*](B) ϲύλληψιν ποιεῖται τῶν ϲὺν αὑτῷ ἀποφαινομένων· δκαϲτοϲ γὰρ τῶν ἐν πλήθει μοῖρα τοῦ ὅλου. αἱ γοῦν ἐπαφαὶ τῶν ὑπερμεγεθῶν ϲωμάτων ἀπὸ βραχέοϲ τινὸϲ μέρουϲ τὸ ὅλον ϲῶμα δηλοῦϲιν.

Ὁ δὲ λόγοϲ ἅπαϲ ϲυντείνει καὶ ἐπὶ τὰ ῥήματα, τῶν προϲτακτικῶν εὐλόγωϲ ὑπεϲταλμένων. εἰ γὰρ κεχώριϲται τὸ προϲτάϲϲον τοῦ προϲταϲϲομένου, πρῶτον δέ ἐϲτι τὸ ὑπὲρ αὺτοῦ ἀποφαινόμενον, δῆλον ὅτι περιϲϲὸν ζητεῖν τὸ τούτων πρῶτον πρόϲωπον. δεῖ μέντοι νοεῖν , ὅτι τὸ [*](C)

Ἐξχομένωϲ ϲκεπτέον καὶ περὶ τῶν κατὰ κλητικὴν προϲώπων, τίνα τέ ἐϲτιν ἐν πρωτοτύποιϲ, τίνα τε ἐν κτητικαῖϲ. Εἰ κλητική ἐϲτι κλῆϲιϲ τῶν πέλαϲ, ὀρθῶϲ οὔτε τὰ πρῶτα κλητικὴν ἔχει τῶν πρωτοτύπων (καὶ γὰρ περὶ αὐτῶν τὸν λόγον ποιεῖται) οὔτε τὰ τρίτα, ἐπεὶ ἢ ἄπεϲτιν ἀναφορικῶϲ λεγόμενα, ὡϲ αὐτόϲ καὶ ἐκεῖνοϲ,

Ἐπί γε μὴν τῶν κτητικῶν ἀκωλύτωϲ ἐπὶ τοῦ πρώτου· οὐδὲν γὰρ ἦν ἐμποδών, ὥϲτε τὸν κεκτημένον τὸ κτῆμα προϲφωνεῖν , [*](ARGVM. 3 Vocativo compellantur, quae prope sunt; itaque personulia et primae vocativo carent, et tertiae praeter οὺτοϲ; nam οὗτοϲ ea demonstratquae in propinquo sunt, cum cetera tertiae aut relationis vim habeant aut ad ea spectent quae remota sunt, —29 Posaeasivis primae personae vocativυs trbuendus est; secundae abrogandus, non eis ἰe causis, quae aliis visae sunt:) [*](DISCR. SCRIPT. 3. κλητικὴν b, κλιτική Α¹, in κλητικη mut. Α- |4. ει ex η corr. Α 1| εϲτιν Α |κλῆϲιϲ Arb, κλίϲιϲ Α1 5 —6. καὶ γὰρ Gulig, οὐ γὰρ Ab 9. οὐτοϲ expιngit BSkrsecxka I 11. ἢ οἴῃ HLAhrens. η οιη Α ut 72 C7, οἴῃ b ϲτρατείαν b, ϲτρατίαν Α | ἐϲϲεfϲθαι HLAbrens, ἐϲϲεῖϲθαι b |13 οὑτοϲ b, ουτωϲ Α B. οὐκ ἀναϲτἡϲειϲ βοῶν G Foen, ουκ αναϲτηϲειϲ βοτων Α, οὐκ ἀναϲτήϲει Βάτων ; ThBergk, ‘οὺτοϲ καθεύδειϲ,οκ ἀναϲτήϲει βοῶν CGCobet |15 οὺτοϲ b, ουτωϲ Α 16. ψλιγωρῆϲθαι b, ωλιγορηϲθαι Α |21. πόϲοϲ b, οποϲοϲ Α, sed in ποϲοϲ mut. Α 22. κλητικῆϲ b et Α, quem κληϲεωϲ habere falso dicit b in var. lect. | 23. Α | κλητικῆϲ b, κλήϲεωϲ Α | 29. ι in voce επι in rasura Α1)

Πρῶτον οὐδεμία χρῆϲιϲ ἔπειτα οὐδὲ λόγοϲ ἀπαιτεῖ. εἰ γὰρ αἱ κλήϲειϲ οὐ πρὸϲ κεχωριϲμένα πρόϲωπα. τὰ δὲ τῶν κτητόρων κεχώριϲται τῶν κτημάτων, πῶϲ οὐχ μάτην τὰ τῆϲ φωνῆϲ παραληφθήϲεται, οὐ δυνάμενα παραληφθῆναι ἀμέλει τὰ τοῦ πρώτου, ἀναδεξάμενα τὸν [*](27 A) λόγον, καὶ τὴν χρῆϲιν ἐπέδειξεν.

ὲἰ τὰ τρίτα τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ψκείωται τοῖϲ κτητικοῖϲ ὀνόμαϲι, καθὸ ἀμφότερα δύο τρίτων παραϲτατικά, τοῦ τε κτήτοροϲ καὶ τοῦ κτήματοϲ, οὐδὲν δὲ τὸ κωλῦον φάναι Ἀριϲτάρχειε, οὐδὲ τὸ ϲφέτερε ἄρα ἀπόβλητον.

Εὶ τὸ ἡμέτερε κλητικῆϲ, καὶ τὸ τούτου ἑνικὸν ὑπάρχει, ὅπερ καὶ ἐϲχηματίϲθη παρὰ τῷ ποιητῇ,

Ἀκολούθωϲ ϲκεπτέον ὑπὲρ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τῶν ἀντωνυμιῶν, τὸ πρῶτον πότε ταῖϲ εὐθείαιϲ αὐτῶν τὰ ῥήματα ϲυνταγήϲεται, καὶ πότε [*](ARGVM. 9 sed ex his potius: primum ὑμέτερε ὑμέτεροι vocativi non sunt in usu; deinde uno vcativo non possunt diversae personae (possessoris et rei possessae) compellari. —14 ln tertiae pers. possessivis cum duae sint tertiae personae, vocativυs admitti potest. — 18 ln prima pers. ἐμόϲ etiam vocativi loco usurpatur, ne cum ἐμέ accusativo confndatur. —25 De syntaxi pronominum. Cum obliquis eorum casibus usque construuntur verba ex his enim quae provenit actio, ad obliquos casus transit.) [*](DISCR. SCRIPT 3. cf. synt. 220, 2, ὧ ἐμαὶ τοῦ ἀπιόντοϲ ἄγκυραι Α b, ὡ μαὶ τοῦ ’πιόντοϲ ἄ. RBentlev, ὧ μαὶ τἀπιόντοϲ ἅ AMeineke ThΒergk OSchneider 4. οὐ καθάπερ b, καθαπερ Α | 5 τουτεϲτιν Α | 6. τὸ ρχον] fol. 152 v. | εϲτιν Α κτητωροϲ Α |7, φαϲιν Α | κεκλήϲεται RSkrzeczka. κεκλίϲεται Ab, in Α ante ϲ correctum , sed quid ante fuerit non liquet |εἰ γοῦν b, η γουν Α | 10. κτητωρων Α |12. παραληφθῆναι b, παραληφθηϲεται Α, puncta posuit Α΄ | 14.οικειωται Α 15. ονομαϲιν Α | κτητωροϲ Α |18. κλητικῆϲ Ab, κλιτικηϲ Α΄ |21 τρόπον ἀντὶ RSohneider, τρόπον ἀπ ὸ Ab |Sententia fere poscit: δν γὰρ τρόπον γαμβρὸϲ εἰπὲν ἀντὶ τοῦ γαμβρέ, οὕτωϲ ἐμόϲ ἀντὶ τοῦ ἐμέ’ b in var. lect. |ἂν b, in Α non liquet utrum αν ex ην an ην ex αν factum sit: delet GUhilg |22. ϲύνηθεϲ GUhlig, ϲυνεχὲϲ Ab | 25. in marg. περι τηϲ ϲυνταξεωϲ αντωνυμιων majusc. A)

Τινὲϲ μὲν οὖν ὑπέλαβον ἐντελεϲτέραν εἰναι τὴν μετὰ ῥημάτων καὶ ἀντωνυμιῶν φράϲιν, εἴγε ἐπ’ ἐνίων ϲυντάξεων, φαιρουμένων τῶν ἀντωνυμιῶν, ἐνδεῆ τὰ τοῦ λόγου γίνεται. ἐντελὲϲ μὲν γὰρ τὸ ἐγὼ ⟨μὲν⟩ παρεγενόμην, ϲὺ δ’ οὐ παρέτυχεϲ, ἐλλειπὲϲ δὲ τὸ παρεγενόμην [*](28 A) μέν, οὐ παρἐτυχεϲ δέ. —Ἐγὼ δὲ οὐκ οἴμαι τὰϲ τοιαύταϲ φράϲειϲ ἐλλιπεῖϲ εἰναι τῶν ἀντωνυμιῶν, ὅπου διὰ ῥημάτων κατὰ τὸ πρῶιον πρόϲωπον καὶ δεύτερον ἡ τῶν ῥημάτων παράθεϲιϲ ἀναπληροῖ τὴν τῶν προϲώπων μετάβαϲιν v, περιϲϲὸν μέντοι τὴν παράθεϲιν ὑπολαμβάνω, εἰ μὴ διαϲτολῆϲ ὁ λόγοϲ χρήζοι. τὸ γὰρ

ϲθαι τοῖϲ ὀνόμαϲιν . ὡϲ προείρηται, ἐπεὶ ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ ἐνοεῖτο, [*](B) χωρὶϲ εἰ μὴ τὰ τῆϲ ώπάρξεωϲ ῥήματα ϲυντάττοιτο· (τηνικαῦτα γὰρ ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου τὰ ὀνόματα ἐτάϲϲετο. καὶ μάλα εὐλόγωϲ· οὐ γὰρ ἔτι ἡ ἀντωνυμία τὸ ἰδίᾳ τινὶ παρηκολουθηκὸϲ ἠδύνατο παραϲτῆϲαι. φαμὲν γὰρ οὖν Ἀρίϲταρ χοϲ λἐγομαι, μακρὸϲ ὑπάρχ χω). ἀναγκαίωϲ οὑν αὗται παραλαμβάνονται κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, κοινὴν προϲώπων μετάβαϲιν δηλοῦϲαι. ἐπὶ γὰρ τῶν τρίτων οὐκ ἐξ ἀνάγκηϲ παραληφθήϲονται· δυνατὸν γὰρ προϲχρῆϲθαι καὶ τοῖϲ ὀνόμαϲιν, ἐγὼ καὶ [*](C) ϲὺ καὶ Ἀριϲτοφάνηϲ, χωρὶϲ εἰ μὴ δείξεωϲ δέοιτο ὁ λόγοϲ, καθάπερ ἐπὶ τοῦ

Ὡϲ μὲν οὑν καὶ ὲπὶ τρίτων πολλάκιϲ παραλαμβάνονται ἀντ’ ὀνόματοϲ, [*](B) ἐδείχθη. Ἴϲωϲ τιϲ ὡϲ μαχόμενα ταῦτα παραλήψεται

Αἱ ἀντωνυμίαι οὔτε ἀντὶ τῶν προϲηγορικῶν ὀνομάτων, οὔτε ἀντὶ ἐπιθετικῶν ν, εἴγε αἱ μὲν ὁρίζουϲιν ἕν τι, τὸ δὲ προϲηγορικὸν διήκει κατὰ πλειόνων, ἄνθ ρωποϲ, ῖππ οϲ. τὸ δὲ ἐγώ εἰμι ὁ ταῦτα δρῶν ἀντὶ ὀνόματοϲ κυρίου τοῦ Τρύφων ἢ Δίων. ἀλλὰ μὴν τἀπιθε [*](B) τικὰ ἢ πηλικότητα ἢ ποϲότητα ἢ διάθεϲιν ψυχῆϲ δηλοῖ ἥ τι τοιοῦτον· αἱ δὲ ἀντωνυμίαι οὐδενὸϲ τούτων παραϲτατικαί, μόνον δὲ οϲίαϲ. ἀμέλει τὸ λευκόϲ ἐϲτιν ἡ μέλαϲ ἢ ἀγαθόϲ εἰϲ ἀντωνυμίαν οὐ μεταλαμβάνεται, τοῖϲ δὲ κυρίοιϲ τὰ ἐπιθετικὰ ϲυναρτᾶται, μα κρόϲ ἐϲτι Τρύφων, λευκόϲ ἐϲτι Δίων· φαμὲν δὲ ἐγὼ λευκόϲ εἰμι, ἀγαθὸϲ εἶ ϲύ· καὶ κατὰ τοῦτο οὐν ἀντὶ κυρίων δείκνυνται παραλαμβανόμεναι. Ἔτι καὶ τὸ ῖπποϲ με ἐλάκτιϲε, μεταλαμβανόμενον εἰϲ [*](C) τὸ οὑτόϲ με ἐλάκτιϲεν, οὐκέτι κοινότητα τοῦ ἵππου ἐπαγγέλλεται, τὸν δὲ ἰδίωϲ νοούμενον.

Ἐπεὶ δὲ καί τινεϲ τῶν λέξεων ἀμφιβάλλονται, πότερον ἀντωνυμίαι ἢ ὀνόματα , διά τιναϲ ὁμοιότηταϲ ἢ κοινὰϲ παρακολουθήϲειϲ, καὶ περὶ τούτου λεκτέον, ἵνα τἀκριβὲϲ τοῦ λόγου προϲγινόμενον τὸ διϲταζόμενον κατὰ τάϲδε τὰϲ λέξειϲ ἀποτρίψηται.