De pronominibus

Ὅτι μὲν οὖν ἀντ’ ὀνόματοϲ, παντί τῳ δῆλον. Διὰ τί δὲ ἀντὸνομάτων, καὶ ποίων ὀνομάτων , εἰρήϲεται μετ’ ὀλίγον. Ὡϲ δὲ καὶ [*](B) ὁρίζει τὰ πρόϲωπα, ῥητέον.

Πᾶϲα ἀντωνυμία ἢ δεικτική ἐϲτιν ἢ ἀναφορική, αἱ κατὰ πρῶτον [*](AKGVM. Stoici, ut ἄρθρον etiam pronomeu significare posse osrtendant, monent ἄρθρα corporis esse et iuncturas et membra. At ut haec diversa sunt, ita illa. _7 Postremo ἰϲωνυμία nomen probari non potest, quod pronomen pat non est nomini— 11 Definitio, cuius partes deinceps singillatim percenseatur. — 14 1) P rouomen est vox nomnis loco posita. —17 2) Definitas indicat personas, et demonstratione et relatione.) [*](TESTIMONIA. 11 Sϲhol.Dion. Thr. B A 906, 7 Ἔστι δὲ αὐτῆς ὁ ορος οὗτος · ἀντο ωνμία έστὶ λέξις ἁνιὶ ὀνόματος παραλ αμβαναομένη, προσώπων ώεισμένων παρκοτατικ ὴ μετὰ κλίσεως τῆρ κ ατὰ πιὦν καὶ ἀριθμὸν θιυ ατικ ἦς, ὀπότ μή διὸ τῆς φωνῆς χέκος καριστάνει. 17 Prisc Χll, 3 578, 18 Hertz Sunt autem eorum. alia demonstrativa , alia relatina,alia et demomstratina et relutiva . . et primae quidem et secumdae persomae promomina sunt semler demomstratira . ,tertiae vero alia sunt demonstrativa, ut hic, ‘iste’, alia relativa, ut ‘is’, ‘sui’, alia modo demonstratva modo relativa, ut ‘ille’, ‘ipse’. Schol. Dion. Thr BA. p.912,18 Ἰστέον δὲ ὡς πᾶαπ ἀντωνμία ῆ δικτικ ἐστιν ἁνα αφορκή. καὶ δεικτικαί κἰσ μόνον αί κατὰ τὰ προῶτο πρόσωπον (καὶ δεύτερον κατἀ δὲ τὸ τρίτον adicit RSehneider) ἅσαι γένους εἰσὶ πκρατατικαί, καὶ δεικτικαὶ και αναφορικαί ώς ἐκεῖνος, οδε. oὑτος , ὑποστελλομένης τῆς αἰτός· μόνην γὰρ ἀναφορὰ δηλοῖ. ῆτις πάλιν δεικτικὴ χέκsται αυντασσομένη ταἰς δεικτικαῖς ἀντωνυμίαις , οίον έγώ αύτός, σὺ αὐτός, ἐκεῖνος καύτός. εῖπον δὲ ὅσαι υίνους εἰσὶ παραατατικαί, έπειδὴ αί τοῦ τρέτου προσώκου, ὅτε γένους άπαρέμφατοί εἰσι, μό όνον ἁναφορικαὶ τυγχάνουσιν ῆ τε ἵ, οὑ, οἱ, ἵ.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. τΦ αὐτῷ] fol. 147 ν 12. ατι in voce πραγματι evan. in Α 3. τὸ ἐπὶ b, επι Α | 8 ποιότητά τε b in textu. deest particula id. in var lect , ποιοτητα Α , quod servat JGuttentag l 9. post ἐχουϲι eras ν in Α 10. post δηλουϲιν spatium in Α . in margine περι του ορριϲμου τηϲ αντωνυμιαϲ maiusc.Α 11. pot ὀνόματοϲ e Schol Dion. Thr. addendum ese ⟨παραλαμβανομένη⟩ suspicatur RSchneider |12. ὡριϲμένων b, οριϲμενιυν Α |κατὰ πτῶϲιν cum Schol Dion. BSelneider |13. post εϲτι eras ν in Α |14 -15 αντ Α, ἀντὶ b |15. ποιων A, ἀντὶ τίνων b)

Φήϲει τιϲ· τί οὑν: οὐχὶ καὶ τὰ ῥήματα ὁρίζει» Ἀλλ’ οὐ πάντα. τὰ γὰρ τρίτα τούτων ἀόριϲτα. γράφει γάρ, τίϲ; καὶ περιπατεῖ, τίϲ; καὶ οὐκ ἄλλωϲ ὁριϲθήϲεται ἢ ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, γρά φει ἐκεῖνοϲ, γράφει ὅδε. — ---Ἀλλ’ ἴϲωϲ καὶ τὰ κύρια ὁρίζει, μάχεται Αἴαϲ, περιπατεῖ Δίων ». Ἀλλὰ καὶ ταῦτα ὑπὸ τῆϲ ὁμωνυμίαϲ πολλάκιϲ ἀμφιβάλλεται. [*](11 A.) ὁρίζεται γοῦν ἐν τῷ

ἀλλά περ οἰοϲ ἴτω Πελαμώνιοϲ ἄλκιμοϲ Αἴαϲ (M 349. 362) διὰ τῆϲ ἐπιφορᾶϲ τοῦ Τελαμώνιοϲ. πῶϲ οὑν τὸ ὁριζόμενον ὑπὸ ἑτέρου ὁριϲτικὸν ἔτι κεκλήϲεται, ἡ μέντοι ἀντωνυμία οὔτε ἀναφορικῶϲ νοουμένη οὔτε δεικτικῶϲ παραλαμβανομένη ἀμφιβάλλεται.

Ἴϲωϲ τιϲὶ δόξει τὸ

Ὅτι δὲ κατὰ πτῶϲιν καὶ ἀριθμὸν διάφοροϲ ἡ ἀντωνυμία , δῆλον ἐντεῦθεν. Ποία γὰρ ἀκολουθία τῆϲ ἐγώ πρὸϲ δυῖκὸν τὸ νῶι, ἢ τῆϲ [*](C) [*](ARGVM. 7 Cui neque hoc opponi potest, verba quoque personas definire: eorum euim tertiae indefinitae: neque illud . nominibus quoque propriis certas personas designari: nam propter homonymiam res saepe incerta relinquitur. — 17 Atque uhi pronomen et relutionis et dimonstationis expers esse videtur spectat ad personam alquam, quae aut mente anticipatur, aut tamquam si praesto sit cogitutur. 20 3)a Octo canones aferuntur, er quibus appareat, pronowina, ubi genera terminatone non discernunt, inaequalem habere et per numeros et per casus declinationem .) [*](DISCR. SCRIPT. 2. ὅϲαι γένουϲ εἰϲὶ παραϲτατικαὶ e Schol Dion. Thr adicit 6 Gblig |4. ⟨καὶ⟩ inte οὐ adicit 6 GUhlig. ἥ γε pro ῆ τε et apud Apoll. et in Schol. Din. Thr scribendum esse conicit RBSchneider |6. post εϲτι eras. ν in Α 13. γοῦν b, ουν Α JGuttents |14. τελαμονιοϲ αλκιμοϲ αιαϲ Α, μέγαϲ Τελαμώνιοϲ Αίαϲ b | 15. Τελαμώνιοϲ b, τελαμονιοϲ Α Α |19.κῆρι] fol 148r. 24. ἐγ· κλήμμϲιν b . εγκλιμαϲιν Α)

Τῶ δὲ λέγειν, .αἱ μονοϲύλλαβοι γενικαὶ εἰϲ ου λήγουϲαι προϲθέϲει τοῦ ϲ εὐθεῖαι γίνονται, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ϲοῦ πάλιν ἀνακόλουθον, εὔηθεϲ· ἰδοὺ γὰρ τὸ τοῦ. ἀλλ’ εἰ λέγοι τιϲ ἐπ’ ὀνομάτων. οὐδὲ τὸ ϲοῦ ὄνομα. ἄμεινον οὑν οὕτω τὰ εἰϲ δίχρονα ϲυνεϲταλμένα λήγοντα οὔποτε [*](C) ἰϲοϲυλλαβεῖ· πῶϲ οὑν ἀπὸ τοῦ ϲύ τὸ ϲοῦ; — Μυρίοιϲ ἔϲτιν ἐπιχει ροῦντα κανόϲι δεῖξαι, ὡϲ οκ ἀκόλουθοί εἰϲιν αἱ ἀντωνυμίαι, θέματα δὲ ἴδια κατὰ ἀριθμὸν καὶ πρόϲωπον καὶ πτῶϲιν.

Πρόϲκειται δέ ὅτε καὶ κατὰ φωνὴν γένουϲ εἰϲὶν ἀπαρέμφατοι», διὰ τὰϲ καλουμέναϲ παραγωγούϲ, ἐπεὶ αὑταί διὰ τῆϲ φωνῆϲ τὸ ἔξωθεν [*](13A) πρόϲωπον διαϲτέλλουϲι, καὶ διὰ τοῦτο ἀκόλουθοι κατὰ ἀριθμὸν καὶ κατὰ πτῶϲιν. αἱ μέντοι πρωτότυποι διὰ μὲν τῆϲ φωνῆϲ γένουϲ ἀδιάϲτολοί εἰϲι πάντοτε κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον, διὰ δὲ τῆϲ ὑπ’ αὐτῶν δείξεωϲ ἡ τῶν γενῶν διαϲτολὴ παρεμφαίνεται· ϲυνεξηγούμενον γὰρ ἔχει τὸ γένοϲ ἡ δεῖξιϲ. ὅθεν καὶ μοναδικαὶ καλοῦνται, ἐπεὶ διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ ἡ τριγένεια παρίϲταται· τὸ γὰρ ἐγώ καὶ ϲύ ἐπὶ παντὸϲ γένουϲ. — Νοητέον μέντοι, ὅτι καὶ ⟨αἱ⟩ παραχθεῖϲαι πάλιν κατὰ τὸ ἐντὸϲ [*](ARGVM. 16 Qua in re cavendum est ne legem saucias nimis late patentem, praesertim cum centenae verae leges in prompta sint. - 23 3) b Ea vero pronomina, quae ipsa terminatione genera distingutnt, aequalem habent per casus numerosque declinationem —31 initiis autem , quibus ii qui possident indicantur, possessiva inaequalia sunt.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. ἐν παντὶ b, παντι Α |4. τά b, τωι Α | 5. εφυλαξεν Α 14. post εϲτι eras ν in Α |o in δόρυ ex factum in Α 24 παραγωγούϲ] παραγώγουϲ b |pro bis τὸ ἔξωθεν πρόϲωπον διαϲτέλλουϲι JGuttentag scribendum esse conicit τὸ ⟨γένοϲ τῶν ⟩ ἔξωθεν προϲώπων διαϲτέλλουϲι vel τὸ ἔξωθεν πρόϲωπον διαϲτέλλουϲι ⟨κατὰ γένοϲ ⟩ 25 post διαϲτελλουϲι ν eras.in Α |26 ἀδιάϲτολοι] fol 148 v. | 27. post ειϲι ν eras. in Α |31. καὶ αἱ b, και Α)

Αἴτιον παραλαμβάνουϲι τῆϲ ἀκλιϲίαϲ τὸ πᾶϲαν λέξιν, τῶν τριῶν οὐϲαν γενῶν παραϲτατικήν, ἄκλιτον φυλάϲϲεϲθαι, καὶ τοῦτο τεκμαίρονται ἐκ τῶν ἀριθμῶν. ἐπεὶ γὰρ τὸ τέϲϲαρεϲ καὶ τρεῖϲ οὐ μιῇ φωνῇ χρῆται κατὰ τῶν τριῶν γενῶν (τέϲϲαρα γὰρ καὶ τρία), διὰ τοῦτο κλίνεται, [*](C) τεϲϲάρων καὶ τέϲϲαρϲι· τὸ μέντοι πέντε καὶ τὰ τοιαῦτα, μοναδικὰ ὄντα κατὰ τῶν τριῶν γενῶν , ἄκλιτα. καὶ διὰ τοῦτο τὸ δυοῖν κλιθὲν ἠλογήθη, τοῦ δύο μοναδικοῦ καθεϲτῶτοϲ. (τὸ γὰρ ϲώφρονε καὶ τὸ φιλιάτρω κλιθὲν οὐκ ἀντέκειτο· ἡ γὰρ τούτων ἑνικὴ ἐκφορὰ καὶ πληθυντικὴ οὐ τὰ τρία γένη ἐδήλου.) ὅθεν καὶ τὰϲ ἀντωνυμίαϲ τὸ αὐτὸ ἀναδέχεϲθαι. ὅπου γάρ εἰϲι μοναδικαί , ἐκεῖ καὶ ἄκλιτοι· ὅπου δὲ τὸ γένοϲ διαϲτέλλεται, [*](14 A) ἐκεῖ καὶ ἡ κλίϲιϲ.» –ὙΠπολαμβάνω δ’ εὐλόγωϲ τὰϲ πτώϲειϲ τῶν τοιούτων ϲεϲιγῆϲθαι, ϲυνεξηταϲμέναϲ τῇ τοῦ γένουϲ ϲυγχύϲει. τούτῳ γὰρ τῶ λόγῳ τὰ τῶν τριῶν γενῶν διακριτικὰ ἀκώλυτον ἔχει καὶ τὴν εἰϲ τὰϲ πτώϲειϲ μετάβαϲιν.

Τὸ λέγειν, ὡϲ τῇ μὲν ἐμέο ἀκόλουθοϲ ἡ ἡμέων, τῆ δὲ ἐμοῦ ἡ ἡμῶν . καθὸ αἱ γενικαὶ πληθυντικαὶ ἰϲοϲυλλαβοῦϲι ταῖϲ ἑνικαῖϲ, ληρῶδεϲ. οὕτε γάρ, εἰ ἦν ἀκόλουθοϲ, τὸ ἕν τὰ πλείονα ἐκανόνιζεν, οὕτε ἔϲτιν [*](B) ἀκόλουθοϲ· τὰ γὰρ ἐναντία ἐϲτίν. ἡ μὲν γὰρ δαϲύνεται, ἀπὸ τοῦ η ἀρχομένη, ἡ δὲ ψιλοῦται, ἀπὸ τοῦ ε. τί δ’ ἂν φήϲαιεν ἐπὶ τῆϲ ϲέο καὶ ὑμέων, οὐδεμιᾶϲ ἔτι ἀφορμῆϲ οϲηϲ —Οὐχ ὑγιὲϲ δὲ κἀκεῖνο. εἐπεὶ γάρ», φαϲιν , ἀπὸ τοῦ ε ἄρχονται πᾶϲαι ἐπὶ τοῦ πρώτου, ἀκολουθίαϲ ἐχόμεναι, ἡ φύϲιϲ ἐν τοῖϲ τέλεϲιν οὐδέποτε ποιεῖ ϲὐγχυϲιν» . Τί δὲ οὐχὶ πάλιν τὰ δυϊκὰ καὶ τὰ πληθυντικὰ ἀπὸ τοῦ ε ἄρχεται; — Δῆλον οὑν ὡϲ μόνον ἕνεκα ϲημαινομένου γενικήν φαμεν τὴν ἐμοῦ τῆϲ [*](C) [*](ARGVM. 4 Causam cur singulae singulorum personalium personae pumeri casus a diversis radicibus deriventur, hanc esse statuunt, quod, quaecnque vocabula. una terminatione tria genera indicent, per casus numerosque non fleutantur. — 18 Fallntur qui aequal bilitatem aliquam in personalibus invenisse sibi videntur nam sola notione movemur ut ἐμοῦ genitivum ease dicamus ἐγώ pronominis.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. τε et καὶ ταῖϲ πτιύϲεϲιν eicit RSchneider, [καὶ ταῖϲ πτώϲεϲιν] inserta esse, postquum γε in τε corruptum sit, censet GUhlig 2– 3. προϲώπου b, προϲωπον Α |5 τεκμηρονται Α, τεκμηριοῦνται b Ὁuod posuimun, etiam infra in cod. legitur 111 B 10’ id. in var.lect. 7. τῶν τριῶν b, τριων Α | τέϲϲαρα b, τεϲϲερα Α | 9. ηλογηθη Α, punctis indicatur dubitari de scriptura | 10. φιλατρω κλιθεν Α, φιλάτρω b |13. ειϲιν Α | 15.ϲεϲιγῆϲθαι b, ϲεϲηγηϲθαι Α —18. ἐμέο b, εμε in fine, ο in initio versus Α, non ut b in var. lect. enotavit ἐμὲ ὁ |19. ante καθὸ inseri iubet JGuttentag ⟨καὶ κατὰ (vel διὰ) τοῦτο αἰ πρωτότυποι ἀκόλουθοι ⟩, aut ⟨κατὰ τοῦτο τὰϲ πρωτοτύπουϲ ἀκολούθουϲ εἰναι⟩ ιϲοϲυλλαβουϲιν Α |22 τέ δἂν φἡϲαιεν b , φηϲαιεν Α 23. in υμεων υ ex η factum in Α |25. φύϲιϲ in κλίϲιϲ mutat GUhlig pro ποιε ϲύγχυϲιν scribendum esse ποθεῖ ϲυζυγίαν conicit BSchneider | 27. ϲημαινομένου] fol. 149r.)

εὶ αἱ ϲύνθετοι τῶν λέξεων διηνεκὲϲ ἔχουϲι τὸ ϲημαινόμενον, καθάπερ [*](15A) ὁ μιϲάνθρωποϲ, ὁ φιλάνθρωποϲ καὶ φιλοπλάτων, πῶϲ οὐ γέλοιοι οἱ ϲυνάρθρουϲ καὶ ἀϲυνάρθρουϲ ἀποφαινόμενοι τὰϲ ἀντωνυμίαϲ: καὶ γὰρ αἱ καλούμεναι ϲύναρθροι , πρόϲωπα ἔχουϲαι δεικτικά, δεκτικαὶ οὑκ εἰϲιν ἄρθρων, καθάπερ ἐπὶ τοῦ ἐμόϲ εἶ καὶ ἡμέτεροϲ εἶ οὖτε αἱ ἀϲύναρθροι ἐκτόϲ είϲιν ἄρθρων. Ἀττικοὶ γοῦν τὸν ἐμέ ἰαλλίμαχοϲ

Ἐδείχθη ἄρα ὡϲ ἡ ἐπ’ αὐταῖϲ κλῆϲιϲ διέψευϲται, εἰϲ τὰ ἐναντία [*](16 A) περιιϲταμένη. οὐκ οἴμαι δὲ ἄκαιρον γενήϲεϲθαι τὸ καὶ τὸν λόγον τῆϲ ἀϲυνταξίαϲ παραθέϲθαι. Ἡ τῶν ἄρθρων ϲημαϲία ἀλλοτρία δείξεωϲ καθέϲτηκεν, ἐπαγγέλλεται δὲ ἀναφοράν, ὅ ἐϲτιν ἀναπολούμενον πρόϲωπον. ὀρθῶϲ οὖν τῶν πρωτοτύπων, δεῖξιν ϲημαινουϲῶν, κατὰ πρόταξιν ἀμοιρεῖ, καθ’ὑπόταξιν δὲ οὐκέτι, ἐγῶ ὃϲ ἐποίηϲα· ἀναπολεῖ γὰρ ἐπὶ τὴν ἐγώ προυφεϲτῶϲαν.

Ἔϲτι καὶ οὔτωϲ εἰπεῖν. αἱ ἀντωνυμίαι τοῖϲ πύϲμαϲιν ἀνθυπαγὸμεναι [*](B) γνῶϲιν πρώτην ἐπαγγέλλονται (τίϲ ἔγρα ψεν ἐγὠ ἢ ὅδε), τὰ δὲ ἄρθρα δευτέραν γνῶϲιν ϲημαίνει, ἄνθρωποϲ ἦλθεν , ὁ ἄνθρω ποϲ ἦλθεν· πλοῖον ἦλθε, τὸ πλοῖον ἦλθε, τὸ καὶ πάλαι γινωϲκόμενον. πῶϲ οὑν δυνατὸν τὸ ἄρθρον προτάϲϲεϲθαι τῆϲ πρώτηϲ δείξεωϲ ἀκωλύτωϲ γὰρ ὑποταγήϲεται, ἀναπολοῦντα ἐπὶ τὴν προκειμένην δεῖξιν, ἐμὲ δν ἐτίμηϲα ϲ. Μαρτυροῦϲι τῷ λόγῳ αἱ παραγωγοί. δεικνύουϲαι μὲν γὰρ τὸ κτῆμα ἀπρόϲληπτοί εἰϲιν ἄρθρων, ἐμὸϲ εἰ, ἡμέτεροϲ εἰ· [*](C) ὑπὲρ δὲ ἀπόντοϲ τοῦ κτήματοϲ ἀναπολοῦϲιν ἐπὶ τὴν προκειμένην γνῶϲιν, ὁ ἐμόϲ ἐϲτι φίλοϲ, ὁ ἡμέτερόϲ ἐϲτιν οίκέτηϲ. τούτῳ τῷ λόγῳ τὸ ὦ ἐπὶ κλητικῆϲ δείκνυται, ὡϲ οὐ τῆϲ ἐννοίαϲ τῶν ἄρθρων ἔχεται.

Ῥητέον δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν ὑποτακτικῶν, ὡϲ ταῖϲ κτητικαῖϲ οὐ ϲυντάϲϲεται. Ἔφαμεν δὴ τὸ ἄρθρον παραλαμβανόμενον γνῶϲιν προϊοῦϲαν [*](17 A) ἐπαγγέλλεϲθαι, τὰ δὲ κτητικὰ ἐλλείπῃ ἐϲτὶ τοῦ ἐφ’ ὃ φέρεται ἡ κτῆϲιϲ προϲώπου· τὸ γὰρ Ἀριϲτάρχειοϲ καὶ ἐμόϲ ἄγνωϲτα κατὰ τὴν κτῆϲιν. πῶϲ οὑν τὸ γνῶϲιν ἐπαγγελλόμενον ἐπὶ τὴν ἐλλείπῃ προϲώπου δεῖξιν ἀνενεχθήϲεται;

Ἐπιϲτατέον δὲ κἀκείνῳ τῷ λόγῳ, εἰ ὅλωϲ τῶν προτακτικῶν ἄρθρων [*](ARGVM . Articulis referendi, persoualibus demonstranti notio subiecta ert. Quare articuli personulibus non praeponuntur. 8 Poteris etiam sic dicere P rofomina primuriae cognitionis vim habent, articuli aecundariae, i. e. rei iam antea notae memoriam redintegrant. Quare praeponi pronomini non possunt, possunt postponi, ut repetant id quod pronomen demonstravit Cuius rei testimonio sunt possesriva. —19 Possessiva autem cur postpositivum articulum non recip iant, haec est causa, quod articulus antecedentem coguitionem indicat, in possessivis autem eius qui possidetur per-ona non cognoscitur; eius igitur cognitio articulo revocari non potest —25 Artculus possessivis praepositus non ad possessorem, quem pricre vocis parte designant, sed ad rem posaessam petinet itaque ad eam dirigitur articuli forma.) [*](DISCR. SCRIPT. 1 κλῆϲιϲ b, κλιϲιϲ Α | 3.post παραθεϲθαι parnum spatium in Α 6. ἐγώ b, εγω οϲ εποιηϲα Α | post προυφεϲτωϲαν parvum spatium in Α 8. εϲτιν Α |9. ὅδε b, οϲδε Α 11. ηλθεν bis in Α 12 -13. ἀκωλύτωϲ] fol 149 v. 13. ἀναπολοῦντα (vel ἀναπολοῦν) RSkrzeczka, ἀναπολοῦν τὰ b | πρo in προκειμενην evan. in Α |15. litterae ληπτ in voce απροϲληπτοι in fine νersus evan. in Α | 16. γνωϲ’ abbr. in Α 17. ἐϲτιν Α 18. κλητικῆϲ b, κλιτικηϲ A| post εχεται spatium in Α |19 -20. ϲυνταϲϲεται Α, ϲυντάϲϲονται b 21 ἐλλείπῃ A, ἐλλιπῆ b εϲτιν Α |23 ελλείπῃ Α, ἐλλιπ ῆ b | 24. post ανενεχθηϲεται si atium in Α)

Διαψεύδεϲθαι δέ φαϲι τὸν λόγον· εἰναι γὰρἴδιον ἄρθρον τῆϲ ἀντωνυμίαϲ [*](18 A) καὶ ἴδιον τοῦ κτήματοϲ. ---τὸ γοῦν ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸϲ φιλοϲοφε ῖ ἑκατέρῳ ἀπένειμε τὸ ἄρθρον v, ὅπερ οὐκ ἂν παρηκολούθει, εί μὴ καὶ ἡ ἀντωνυμία εἶχετὸ ἄρθρον. ἐπεὶεἰ ταὐτὸν ἦν ὁ ἐμ ὸϲ πατήρ καὶ ὁ ποτὴ ρ ὁ ἐμόϲ, κἆν πάντωϲ μετατιθέμενον τὸ αὐτὸ ϲημαινόμενον ἐφύλαττεν, ὅπερ οὐ φυλάϲϲει· ὁ πατὴρ γὰρ ὁ ἐμὸϲ τουτέϲτιν οὐκ ἄλλου, ἐν δὲ τῷ ἑτέρῳ οὐκ ἄλλοϲ.»

Oὐ πάνυ δὲ ἰϲχυρὰ τὰ λεγόμενα. οὐ γάρ, ἐπεὶ μετατεθέντα τὰ [*](B) ὀνόματα μετήλλαττε τὰ ϲημαινύμενα, εὐθέωϲ καὶ οὐ τῶν ὀνομάτων τὰ ἄρθρα. ὁμολογούμενόν ἐϲτιν ἐν τῷ ὁ ἐχθὲϲ ἄνθρω ποϲ, τοῦ ἐχθὲϲ ἀνθρώπου, ὁ νῦν ἄνθρωποϲ, τοῦ νῦν ἀνθ ῥώπου, ὡϲ τὰ ἄρθρα τῶν ὀνομάτων καὶ οὐ τῶν χρονικῶν ἐπιρρημάτων, εἴγε καὶ ϲυϲχηματίζονται καὶ εἰϲ τοὺϲ ἀριθμονϲ καὶ τὰϲ πτώϲειϲ. ἀλλὰ ταῦτα μετατεθέντα διακρούεται τὸ ϲημαινόμενον· τὸ γὰρ χθὲϲ ὁ ἄν θρωποϲ ἢ νῦν ὁ Πτολεμαῖοϲ [*](C) καὶ τὰ παραπλήϲια οὐκέτι πλῆθοϲ ἐπαγγέλλονται, ἀλλ’ ἕνα καὶ τὸν αὐτόν, καιροῦ μόνον μεταβολὴν ἀναδεξάμενον. τί οὖν τὸ παράδοξον, εἰ καὶ τὸ ὁ ἐμὸϲ πατήρ διαφέρει τοῦ ὁ πατὴρ ὁ ἐμόϲ;

Ἀλλὰ καὶ τὰ δύο ἄρθρα ὡμολόγηϲεν , ὅτι καὶ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ἐϲτὶ τὸ ἄρθρον.» Καὶ τοῦτο εὐαπόλυτον, εἴγε ἀπειράκιϲ κατὰ μιᾶϲ εὐθείαϲ δύο ἄρθρα παραλαμβάνεται. φαμὲν γοῦν ὁ δ οῦλοϲ ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου, ὁ π αῖ ϲ ὁ τοῦ βαϲιλέωϲ, καὶ δῆλον ὡϲ κατὰ τῆϲ εὐθείαϲ τὰ δύο ἄρθρα· [*](19 A) ἡ γὰρ γενικὴ ἀπέλαβε τὸ ἴδιον. ἦν δὲ τὸμὲν κατ’ ἀρχὴνἀναφορὰν δηλοῦν, τὸ δὲ ἑξῆϲ ὡϲ οὐχ ὁ ἄλλου. — ἀμέλει γέ τοι ἔϲτι, μεταλαμβάνοντα ἐπὶ τρίτου προϲώπου γενικὴν πτῶϲιν, φάναι ὁ πατὴρ ὁ ἐκείνου, ὁ φίλοϲ ὁ τούτου, τοῦ *«ὁ» πάλιν ἀναφερομένου ἐπὶτὸ ὁ πατήρ-. πόθενγὰρἔτιἐπὶ τὸ ἐκείνου καὶ τούτου, εἴγε καὶ ἀϲύναρθροι καὶ κατὰ γενικῆϲ πτώϲεωϲ· — πρὸϲ τούτοιϲ ἐδείχθη, ὡϲ τὰ ἄρθρα ἀποφεύγει τὰϲ δείξειϲ. πῶϲ οὑν ἐν τῷ ἐντὸϲ προϲώπῳ, δεικτικῷ ὄντι, ὅπερ ἐϲτίν, ὡϲ προείρηται, ἡ ἀντωνυμία, [*](B) ἄρθρον ἔτι προϲελεύϲεται, ὅτε οὐδὲ τῷ ἐκτὸϲ ὑπακουομένῳ, ὅτε ἐπὶ δείξεωϲ λαμβάνεται, ἐμὸϲ εἰ φίλοϲ, ἡμἐτεροϲ ὑπάρχειϲ οίκέτηϲ;

Χρὴ ἄρα καλεῖν, καθάπερ καὶ ὁ Πρύφων. πρωτοτύπουϲ τήν τε ἐγώ καὶ τὰϲ ὑπολοίπουϲ, ὅτι οὐκ ἀπ’ ἄλλων· παραγωγούϲ δὲ καὶ κτητικὰϲ τὴν ἡμέτεροϲ καὶ νωίιεροϲ, ὅτι ἀπὸ τῶν πρωτοτύπων τὴν γένεϲιν [*](C) ἔχουϲι, κτῆϲίν τε δηλοῦϲιν, ἀπὸ γενικῶν παραγόμεναι καὶ εἰϲ γενικὴν μεταλαμβανόμεναι, καθάπερ καὶ τὰ κτητικὰ τῶν ὀνομάτων.

ὔὐχ ὑγιέϲ τε λέγειν v, ὅτι τὰ ἄρθρα οὐ προϲτίθεται ταῖϲ ἀντωνυμίαιϲ, ὅτι ἐν τοῖϲ γένεϲιν ἀδιάϲτολοί εἰϲιν (ἐκ γὰρ τοῦ ἐναντίου ἐχρῆν, ἵνα διαϲταλῇ τὸ γένοϲ, ταῖϲ τε τὸ γένοϲ διαϲτελλούϲαιϲ ἔδει μὴ προϲτίθεϲθαι)· ἀρκετὴ γὰρ ἡ δεῖξιϲ, δηλοῦϲα τὸ γένοϲ. — πρὸϲ τούτοιϲ ἰδοὺ [*](20 A) γενοϲ ϲημαίνει ἡ ἐκεῖνοϲ καὶ οὗτοϲ. καὶ ἄρθρον οὐκ ἐπιδέχονται. — οὐδὲ γὰρ ἕνεκα διαϲτολῆϲ παραλαμβάνεται, ἐπεὶ οὐδὲ αὐτὰ διαϲτέλλει , ϲυνεμπεϲόντα τοῖϲ γένεϲι· τὸ γὰρ τῶν ἄρθρον τῶν τριῶν γενῶν ἐϲτι παραϲτατικόν . τό τε τοῦ ἀρρενικὸν καὶ οὐδέτερον. ὡϲ ἐδείχθη οὑν, ἀναφορικὰ ὄντα τὰϲ ϲυντάξειϲ ἀποφεύγει.