De pronominibus

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.1. (Grammatici Graeci, Volume 2.1). Schneider, Richard; Uhlig, Gustav, editors. Leipzig: Teubner, 1878.

Περιϲϲὸν οὐν ἐϲτὶ ζητεῖν , «εὶ κατ’ ἀκολουθίαν φωνῆϲ οὐκ ἔχουϲιν εὐθεῖαν αἱ ϲύνθετοι, ἀλλ’ οὐν γε κατὰ τὸ ϲημαινὸμενον· ὡϲ ἡ ἐγώ πρὸϲ τὴν ἐμοῦ, οὔτωϲ ἡ ἐγῶ αὐτόϲ πρὸϲ τὴν ἐμαυτοῦ. ἅπαξ γὰρ ἐδείχθη, ὡϲ ἕνεκα τῶν αὐτοπαθειῶν αἱ ἀντωνυμίαι τὴν ϲύνθεϲιν ἀνεδέξαντο, ὅπερ ἐν μόναιϲ πλαγίοιϲ ἑωρᾶτο. οὕτε ἐν ϲυνθέϲει ἄρα εὐθείαϲ ἔχουϲιν, οὕτε ἡ ἐμαυτοῦ γενική ἐϲτι τοῦ ἐγὠ αὐτόϲ. ἐγ ὠ γὰρ αὐτὸϲ [*](B) ἤκουϲα, καὶ κατὰ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου μετοχῆϲ ἐπιφερομένηϲ, ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούϲαν τοϲ, ὡϲ Ἀρίϲταρχοϲ εἶπεν, Ἀριϲτάρ χου εἰπόντοϲ. οὐκ ἔϲτι δέ τιϲ εὐθεῖα μὴ ἔχουϲα γενικὴν ϲυνταϲϲομένην[*](ARGVM. 1 Initia pronominum reflexivorum variata personarum mutationes. terminationes flexae generum vixissitudines indicant. Neutrius generis accusativi non exstant. quia ne nominativi quidem admittuntar; hi enim easus una esse solent. — 20) Ἐγὼ αὐτόϲ non est hominativua ad ἐμαυτοῦ genetivum pertinens.)[*](TESTIM. 26 Prisc. Χlll .26 p. 17,27: nec potest esse nominativus, cuius etiam. obliquus edem verba possit sine transitione vel reciprocatione adiunai, ut ῾ eqo scribo, ῾ mei autem ῾ scribo dicere non possumus.)[*](DISCR. SCRIPT. 1. παρίϲταϲιν b | 6. ἐν ⟨ἐνὶ ⟩ μέρει λόγου RSchneider. ἐν ⟨ἄλλῳ ⟩ μέρει λόγου JGuttentag |9 εϲτιν A | 10. εἰϲὄ RScheider, εἰϲό b, ειϲο Α | τούτο ἁπλοῦν ἔϲτιν RSchneider τοῦτο ἁπλοῖν ἐϲτίν Αb, τοῦτο τὸ ἁπλοῖν ἔϲτιν JGuttentag | 16.ἔγειρέ b ANauck GDindorf. εγειροι Α 1 Περιϲϲὸν —71, 2 οὐκέτι tollenda et 71, 8 post ϲυνυπάρχειν collocanda esse vidit RSKrzeczka 21. αὐτοπαθειῶν αἱ ἀντωνυμίαι RSKrzeczka. αὐτοπαθῶν αἱ ἀντωνυμίαι JGuttentag, αὐτοπαθῶν ἀντωνυμιῶν Ab | 21 —22 ἀνεδὲξαντο Α RSKrzeczka, ἀνεδέξατο b | 22. μόναιϲ b, μονοιϲ Α | εορατο Α | οὕτε b, ουδ’ Α | ϲυνθέϲει b, ϲυνθεϲϲι in fine versus Α, puneta adscripsit Α | αρα Α, οὐν b. | 2 εχουϲιν Α | οὔτε ἡ ἐμαυτοῦ b, ῆ ούδε εμαυτοῦ A, puncti ab) Αἰ adscriptis indicatur quomodo verba cullocanda sint | ἐγὼ αὺτόϲ] fol. 152 r. | 25 — 26 ⟨αὐτὸϲ ⟩ εἰπεν et ⟨αὐτοῦ ⟩ εἰπόντοϲ CWachsmuth | 26. εϲτιν Α | μὴ ἔχουϲα RSKrzeczka, ὴ ἔχουϲα Ab)

74
τῷ αὐτῷ ῥήματι. ἔτι τὸ ἐγὼ αὐτὸϲ ἤκουϲα ϲημαίνει ἔξωθέν τινα φωνήν, τὸ δὲ ἐμαυτοῦ ἤκουϲα οὐκέτι.

Εἰ τὰ ϲυντεθέντα καθ᾿  οἱανδήποτε πτῶϲιν μένει κατὰ πᾶϲαν πλάγιον, ϲύνθετον δὲ τὸ ἐμωυτοῦ παῤ Ἴωϲι καὶ παῤ ἡμῖν, καθὸ καὶ ὁ τόνοϲ ὁμολογεῖ (μία γὰρ ἡ περιϲπωμένη)· τί δήποτε τὸ ἐν τῇ αἰτιατικῇ [*](C) ϲχῆμα ἐϲημειοῦτο, ὡϲ οὐ δυνάμενον τὴν διὰ τοῦ ω γραφὴν ἀναδέξαϲθαι, «εἴ γέ, φαϲι, «τὸ ε καὶ τὸ α οὐκ εἰϲ ω κιρνᾶται» —ἄλλωϲ τε εἰ καὶ κατὰ πτῶϲιν ϲυνετίθεντο, οὐδὲν ἦν τὸ κωλῦον ἐν τῇ ἐμαυτόν αἰτιατικῇ τὸ α εἰϲ ω μετατίθεϲθαι Ἰωνικῷ ἔθει. καθάπερ καὶ τὸ αὐθαδήϲ αὐτώδηϲ.

Ἡ ἐμοῦϲ κοινὴ οὖϲα Ϲυρακουϲίων καὶ Βοιωτῶν, καθὸ καὶ Κόριννα [*](95 A) (fr. 37 Bergk3) καὶ Ἐπίχαρμοϲ ἐχρήϲαντο, πρὸϲ ἐνίων ἐδόκει μᾶλλον κατωρθῶϲθαι τῆϲ δίχα τοῦ ϲ προφερομένηϲ, εἴγε τὰ εἰϲ ω λήγοντα εἰϲ ουϲ κατὰ γενικὴν λήγει. Πρῶτον μὲν οὐ παρὰ Δωριεῦϲιν· ἔπειτα τὸ ϲύμφωνον αὐτοὺϲ ἔλαθε ποῦ γὰρ τῆϲ εὐθείαϲ τὸ γ; πῶϲ δὲ καὶ τὸ δεύτερον εἰϲ ουϲ λήγει; τεοῦϲ γάρ, τῆϲ εὐθείαϲ εἰϲ υ ληγούϲηϲ. Ἔτι καὶ ἐμέοϲ οἱ αὐτοὶ Δωριεῖϲ, καὶ ἐν ϲυναλοιφῇ ἐμεῦϲ αἱ χρήϲειϲ παρ᾿  Ἐπιχάρμῳ. ἡ μέντοι ἐμίο καὶ ἐμίω καὶ ἔτι ϲὺν τῷ ϲ ἐμίωϲ καὶ [*](B) ἐμῶϲ διϲυλλάβωϲ, παρὰ Ῥίνθωνι.

  • Ἰτέον ἐπὶ τὰϲ κατὰ τὸ δεύτερον.

    • Τῇ μὲν οὖν ἐμοῦ ϲύζυγοϲ ἡ ϲοῦ, πάλιν τὴν αὐτὴν ὁμοφωνίαν ἀναδεδεγμένη κτητικῇ τε καὶ πρωτοτύπῳ· τῇ δὲ ἐμεῦ ἡ ϲεῦ, ἐμέο ϲέο, ἐμεῖο ϲεῖο, ἐμέθεν ϲέθεν, ϲυνθέτῳ τε τῇ ἐμαυτοῦ ἡ ϲαυτοῦ. ἀλλὰ μὴν καὶ τῇ ἐμοῦϲ Δωρίῳ ἡ τεοῦϲ, Ἡρακλῆϲ τεοῦϲ κάρρων ἦϲ, [*](C) Ϲώφρων (fr. 27 Ahrens), καὶ ἔτι Κόριννα·

  • περὶ τεοῦϲ Ἑρμᾶϲ ποτ᾿  Ἄρευα πουκτεύϊ (fr. 3 Ahrens, 11 Bergk3).
    • Ἔϲτι καὶ ἡ τιοῦϲ, διὰ τοῦ ι, ἣν καὶ ἀναλογωτέραν ἡγητέον, ἐπεὶ τὸ ε εἰϲ ι μεταβάλλουϲι, φωνήεντοϲ ἐπιφερομένου. Ἔτι τῇ ἐμέοϲ ἡ τέοϲ [*](Anovm. 3 Mirum non est ab ἐμωυτοῦ genetivo descendere ἐμωυτὸν accusativum, quod initia compositorum per omnes casus servantur. — 10 Reliquae formae genetivi singularis primae personae percensentur, —Ἐμοῦϲ quidam pro pleniore forma habuerunt, quam ἐμοῦ, sed falsi sunt. —20 Genetivi singularis secundae personae. Formae omniun usu receptae, Homericae, doricae.) [*](Discr, script, 3. ϲυντεθεντα Α, ϲύνθετα b | 4. Ἴωϲιν ⟨ὡϲ⟩ RSchneider, auti delendum καὶ παῤ ἡμῖν aut ⟨τὸ ἐμαυτοῦ⟩ addendum esse censet Cv Wachamuth 7. φαϲιν Α | 10. inscriptio περι τηϲ ειουϲ mausc. Α | 11. ⟨μᾶλλον⟩ J Guttentae 12. κατωρθῶϲθαι | b. κατορθωϲθαι Α προφερομένηϲ b, A | 14. ελαθεν Α | 16. ἐμέοϲ οι LCValekenaer b, εμεα ϲευ Α | ϲυναλειφι Α | ἡ χρῆϲιϲ pro αἱ χρήϲειϲ CWachsmuth b. | 17 ἐμίο HLAhrens, εμειο Ab | καὶ Α, καὶ ἔτι b | ἐμίω HLAhrens, ἐμείω Ab | εμιωϲ Α, ἐμείωϲ b | 21.inscriptio περι τηϲ ϲου maiusc. Α |22. ἡ ϲεῦ b, ϲευ Α | 24. καῤῥων LCValckenaer b HLAhrens, καρων Α | ἦϲ HLAhrens, ἦν Ab 26 Ἄρευα πουκτεύι A Boeekh HLAhrens ThBergk. αῤ ευα πουκτευϊ Α, Ἄρηα πουκτεὺει LCValckenaer b | 27. εϲτιν Α)
    75
    κατ᾿  ἔγκλιϲιν ϲύζυγοϲ, ἐκπεφάναντί τεοϲ ταὶ δυϲθαλίαι, Ϲώφρων (fr. 75 Abreus)· τὸ γὰρ ὀρθοτονούμενον κτητικὴν ϲημαίνει.

    [*](96 A)

    Τεῦϲ. Αὕτη ϲύζυγοϲ τῇ ἐμεῦϲ. Ἐπίχαρμοϲ ἐν Κωμαϲταῖϲ ἢ Ἁφαίϲτῳ (fr. 64 Ahrens)·

  • Ἀλλ᾿ οὐδὲ ποτιθιγεῖν ἔτ᾿  ἐγὼν τεῦϲ ἀξιῶ·
  • καὶ πόκ᾿  ἐγὼν παρὰ τεῦϲ τι μαθών,
    • θεόκριτοϲ (V 39)· ἔϲτι δὲ καὶ Βοιωτιακὸν δῆλον ὡϲ·
  • τεῦϲ γὰρ ὁ κλᾶροϲ (Corinnae fr. 17 Ahrens, 24 Bergk3).
    • δ περιϲπαϲθὲν τὴν πρωτότυπον ϲημαίνει· ἴϲον γὰρ ἔϲται τῷ ϲοῦ, οὐκ ἄλληϲ· τὸ δὲ ἐν ὀξείᾳ τάϲει, ἐν μέντοι τῇ ἀναγνώϲει ἐγκλιθέν, ἴϲον τῇ ϲόϲ.

    [*](B)

    Ἡ ϲέο μεταβάλλει τὸ ϲ εἰϲ τὸ τ παρὰ Δωριεῦϲιν. Ἀλκμάν (fr. 19 Bergk3)·

  • ἐμὲ Λατοῖδα τέο λάχοϲ χόρον
    • καὶ ἔτι τεῦ.

    Ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ Δώριοϲ ἐγίνετο ἡ τεοῦ ὁμότονοϲ, μεταθεῖϲα τὸ ϲ εἰϲ τὸ τ καὶ πλεονάϲαϲα τῷ ε, καθάπερ καὶ ἡ ϲόϲ ἐν τῷ τεόϲ. Τινὲϲ μέντοι ἠξίουν βαρυτονεῖν, οἰόμενοι ἀπὸ τῆϲ τέο τῇ τοῦ υ προϲθέϲει γεγενῆϲθαι. Ἡ χρῆϲιϲ παῤ Ἐπιχάρμῳ καὶ Ϲώφρονι. [*](C)

  • αἰνοδρυφὴϲ δὲ τάλαινα· τεοῦ κάτα τυμβοχόηϲα (Callim. 11
  • p. 753 Schneider).
    • Ϲώφρων (fr. 76 Ahrens)· οὐχ ἥϲϲων τεοῦ. Ἐπίχαρμοϲ (fr. 157 Ahrens)·
  • παιδὶ τεοῦ.
    • Καὶ ἔτι ἡ τίοϲ. Ἡ μέντοι τίω καὶ τίωϲ, ϲυζυγοῦϲαι τῇ ἐμίω καὶ ἐμίωϲ, πάλιν παρὰ τῷ αὐτῷ Ῥίνθωνι εἴρηνται.

    Εἰ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι ἐν δευτέροιϲ προϲώποιϲ ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον [*](97 A) ἀποβολῇ τοῦ ϲ τὰ τρίτα ἀποτελοῦϲι, ϲυμφανὲϲ ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ ϲοῦ ἡ οὑ πρωτότυποϲ γενήϲεται, πάλιν ὁμοφωνοῦϲα τῇ ἀπὸ τῆϲ ὅϲ γενικῇ [*](Anovm. 26 Genetivi singularis tertiae personae.) [*](Discr. script. 1. ἐκπεφάναντι HLAhrens. εκπεφαντι Α, ἐκπεφηναντι b, ἐκπέφανται LCYalckenaer ταὶ Α HLAhrens. αἱ b | 3. τῇ ἐμεῦϲ b, in Α est τηεμευϲ, parte superiore d litterae fere evanida; ita factum est ut b in var, lect. τηϲμευϲ enotaret | 5. sic fragmentur restituit HLAhrens. ουδε ποτ᾿  ϊοι γινετ᾿  εγων τευϲ αξιω Ab, οὐδέποτ᾿  . . . ἐγένετ᾿  ἀγών τευϲ ἄξιοϲ LCValckenaer | 6. ἐγὼν Ab, k apud CZieglerum, ἐγὼ vulg. | τεῦϲ Ab lunt, τεῦ p k apud CZieglerum vulg. 7. εϲτιν Α | 12. Ἀλκμάν· ἐμὲ Λατοῖδα τέο λάχοϲ χόρον FWSchneidewin. Ἀλκμάν· ἐμὲ Λατοίδα τέο δ᾿  αχοϲορον Ab, Ἀλκμὰν ἐν ε΄ Λατοίδα, τέο δ᾿ ἀρχέχορον GHermann, Ἀλκμάν· ἐμὲ. Λατοῖδα, τέο δαυχγοφόρον ThBergk (iu ed. Ill, antea conjecerat ὀϲγοφόρον) 15. τεῦ b, τευϲ Α |16. τεοῦ b, τεουϲ —Α |18. τῇ τοῦ υ προϲθέϲει PEgenolff, τὴν τοῦ υ πρόϲθεϲιν Ab |24. verba Καὶ ἔτι η τίοϲ fortasse post ἐμίωϲ 1. 26. transponenda esse censet HLAhrens | | τίωϲ b, τεωϲ Α | 24. — 25. καὶ ἐμίωϲ HLAhrens, ἐμέω καὶ ἐμέωϲ Ab | 26. inscriptio περι τηε οὐ maiusc. A | 27. αποτελουϲιν A)

    76
    ϲυνάρθρῳ. Τὴν μὲν οὖν χρῆϲιν παῤ Ὁμήρῳ οὐκ ἐνὸν εἰρέϲθαι, παρὰ μέντοι Ἀττικοῖϲ· καὶ γὰρ Πλάτων ϲυνεχῶϲ ἐχρήϲατο, οἵ τε κωμικοὶ καὶ τραγικοί. ὁ μέντοι Ζηνόδοτοϲ καὶ τὸ
  • ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ (Υ 261)
    • διὰ τῆϲ ου ἔγραφεν. ὅπερ παραπεμπτέον, οὐχ ὡϲ μὴ πρωτότυπον, ἀλλ᾿  ὡϲ μὴ ϲύνηθεϲ· τῇ γὰρ εἰϲ ου καταλήξει χρῆται ὁ ποιητὴϲ ἐπὶ [*](B) μόνηϲ κτητικῆϲ, τῇ δὲ ἐμεῦ καὶ ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἀντὶ τῶν πρωτοτύπων μόνων,
  • πατρὸϲ ἐμοῦ κλέοϲ εὐρὺ μετέρχομαι (γ 83)·
    • ἐπὶ δὲ τῆϲ πρωτοτύπου
  • ἐμεῦ δ᾿  ἕλετο μέγαν ὅρκον (δ 746).

    • Ἡ εὗ ἀπὸ τῆϲ ϲεῦ, ἐν ἐγκλίϲει,

  • εἴ πώϲ εὑ πεφίδοιτο (Υ 464) ---
    • κἀκεῖνο δέ τινεϲ ὀρθοτονοῦϲι προϲπνέοντεϲ,
  • φρίξαϲ εὖ λοφιήν (τ 446)
    • ἀντὶ τοῦ τὴν αὑτοῦ.

    [*](C)

    Ἡ ἕο κατ᾿  ἔγκλιϲιν,

  • ἐπεί ἑο κήδετο λίην (ξ 461)·
    • καὶ κατ᾿  ὀρθὸν τόνον,
  • ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ (Υ 261).
    • Εἴρηται δὲ περὶ τῆϲ εἵο, ὡϲ μόνωϲ ὀρθοτονεῖται.

    Ἡ ἕθεν ὀρθοτονεῖται μέν, ὡϲ ἐπὶ τοῦ

  • ἀπὸ ἑθεν ἧκε χαμᾶζε (Μ 205),
    • ἐγκλίνεται δέ, ὡϲ ἐπὶ τοῦ [*](98 A)
  • ἐπεὶ οὔ ἑθέν ἐϲτι χερείων (Α 114).
    • Οὐ γάρ, ὡϲ ἔνιοι, χρὴ μόνωϲ ὀρθοτονεῖν, ὅτι καὶ τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον ὀρθοτονεῖται μόνωϲ· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπὶ τῶν δυϊκῶν, ὀρθοτονουμένων τῶν πρώτων καὶ τῶν δευτέρων, τὰ τρίτα ἐγκλίνεται. ἄλλωϲ τε τὸ τι μεθὲν ἁ καρδία παδῇ (Sophronis fr. 46 Ahrens) ἐγκέκλιται. οὐκ ἐπειδὴ οὖν κατὰ τύχην παῤ Ὁμήρῳ τὰ πρῶτα ὠρθοτονήθη, εὐθέωϲ καὶ τὰ τρίτα.

    Ϲαφὲϲ ὅτι καὶ τὸ Αἰολικὸν δίγαμμα ταῖϲ κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον [*](B) [*](Anovm. 1 Οῦ personale non est apud Homerum, qui ου terminatione ita. utitur, ut possessivorum sit, nunquam personalium, —Ceterae formae enumerantur, 22 Ἔθεν quidam negant inclinari, quod ne ἐμέθεν ϲέθεν quidem inclinentur. At tertia hac in re primae et secundae analogian non sequitur. — 32 Digamma aeolicum est ubi praefigatur personalibus tertiae personae.) [*](Discr. script. 2 καὶ γὰρ b, και Α |3. καὶ τὸ b, και Α | inscriptio περι τηϲ εὑ maiuse. Α | 5. ‘Exeidit exemplum recti tenoris b in var lect. | 11. ορθοτονουϲιν Α | 17, inscriptio περι τηϲ εο maiuse Α | 18. ἐπεί ἕο b typothtae errore | 21. Είρηται] fol. 173 r. | 23. inscriptio περι τηϲ έθεν maiuse. A | 23. ηκεν Α | 26. εϲτιν Α)

    77
    προϲνέμεται, καθὸ καὶ αἱ ἀπὸ φωνήεντοϲ ἀρχόμεναι δαϲύνονται. Ἀλκαῖοϲ (fr. 6 Alrens, 11 Bergk3)·
  • ὥϲτε θέων μηδέν᾿ Ὀλυμπίων
    • λῦϲαι ἄτερ Fέθεν.

    Ἑοῦϲ. Αὕτη ἀκόλουθοϲ Δωρικῇ τῇ τεοῦϲ. ᾖ ϲυνεχῶϲ καὶ Κόριννα ἐχρήϲατο. ἐν Κατάπλῳ (fr. 4 Ahrens, 2 Bergk3)·

  • νίκαϲ᾿ ὁ μεγαλοϲθένηϲ
    • [*](C)
  • Ὠαρίων, χώραν τ᾿ ἀπ᾿ ἑοῦϲ
  • πᾶϲαν ὠνούμηνεν.

    • Ἑοῦ. Αὕτη τῇ τεοῦ ἀκόλουθοϲ, ἀποβολῆϲ γενομένηϲ τοῦ κατ᾿ ἀρχὴν ϲυμφώνου. εἴρηται κατ᾿ ἀρχὴν περὶ τοῦ πλεονάϲαντοϲ ε κατὰ τὸ δεύτερον πρόϲωπον.

    Τῆϲ ἐκεῖνοϲ καὶ οὖτοϲ αἱ γενικαὶ παρὰ Δωριεῦϲι διὰ τοῦ ω, [*](99 A) τήνω καὶ τούτω, τοῦ τέλουϲ βαρυτονουμένου. πρὸϲ τῷ καὶ τὸν λόγον ἀπαιτεῖν, καθότι βαρύτονοι αἱ εὐθεῖαι, καὶ τὸ πλεῖϲτον τῆϲ χρήϲεωϲ οὕτωϲ ἔχει. πρὸϲ οἷϲ καὶ τὸ τουτῶ περιϲπώμενον. ἐπιρρήματόϲ ἐϲτι παραϲτατικόν, τουτῶ θάμεθα, Ϲώφρων (fr. 42 Ahrens.). τὸ δὲ αὐτῶ περιϲπαϲθήϲεται, ὅτι καὶ τὸ αὐτόϲ ὀξύνεται.

    Τὴν ἑαυτοῦ φαϲιν ὠλιγωρῆϲθαι, καθὸ τὴν μὲν ἐν ἀρχῇ ϲύνθεϲιν αἰτιατικῆϲ ἔχει. τὸ δὲ τέλοϲ γενικῆϲ. Ἀλλ᾿  οὔτε τὰ ϲύνθετα τὴν αὐτὴν [*](B) κλίϲιν ἀναδέχεται τοῖϲ κατὰ παράθεϲιν, ἐπεὶ ἰδοὺ τὸ λεοντοφόνοϲ ἐκ γενικῆϲ ϲυνεϲτὸϲ εἰϲ αἰτιατικὴν ἀναλύεται, ὁ λέοντα φονεύϲαϲ, καὶ τὸ φιλοπλάτων ἐξ εὐθείαϲ εἰϲ αἰτιατικήν, ὁ φιλῶν Πλάτωνα· οὔτε πάντωϲ αἰτιατικὴ ἔγκειται· τί γὰρ οὐ μᾶλλον ἡ εὗ ἐϲτι ϲυντεθεῖϲα ἢ ἡ διϲύλλαβοϲ ἡ ἕο πρὸϲ οἷϲ οὐδὲ ἡ δοκοῦϲα ἐν ϲυνθέϲει κατωρθῶϲθαι ἐν δυϲὶν αἰτιατικαῖϲ, λέγω δὴ τὴν ἑαυτόν, πάντωϲ δύο αἰτιατικὰϲ ϲημαίνει· αὐτὸϲ γὰρ αὑτὸν ἔπαιϲεν.

    [*](C)

    Κἀκεῖνο δὲ ἐπιϲτατέον, εἰ ὅλωϲ ϲὺν τῷ ε γραφήϲεται ἢ διϲυλλάβωϲ μόνωϲ, μόνον κατ᾿  ἀρχὴν προϲπνεόμενον· τὰ γὰρ τῆϲ χρήϲεωϲ ἐπ᾿  ἴϲηϲ.» Εἴρηται ὡϲ αἱ ἀπὸ τοῦ ϲ ἀρχόμεναι ὁμοιοκατάληκτοι ἀποβολῇ [*](Anovm. 13 Genetivi dorici τήνω οὕτω recte gravi tono proferuntur, αὐτῶ acuto. —19 ln ἑαυτοῦ offendunt, quod initium eius sit accu ativus ἕ, finis genetivus. Sed potus cum ευ vel ἕο genetivo compositum est.—30 Et ἑαυτοῦ et αὐτοῦ forma plena est quibus formae secundae personae respondent. Ad memoriam prioris compositi partis servandam satis est densa aspiratio.) [*](Discn. script. 3. ὥϲτε ThBergk | 4. λῦϲαι ἄτερ Fέθεν v b HLAhrens ThBergk λυϲεατερ γεθεν Α |5. inscriptio περι τηϲ εουϲ maiuse. A| 7. ὁ Ab HLAhrens ThBergk ὃν GHermann | μεγαλοϲθένηϲ Ab ThBergk, μεγαλοϲθένειϲ HLAhrens | 8. Ὠαρίων b HLAhrens ThBergk. ὠαρειων Α |10. inscriptio περι τηϲ εου maiuse. Α | 10 —11. κατ᾿ ἀρχὴν aut eiciendum aut post περι τοῦ ponendum esse censet RSkrzeczka, περὶ τοῦ κατ᾿  ἀρχὴν etiam PEgenolff | 13.inscriptio περι των γενικων τηϲ εκεινοϲ και ουτοϲ maiuse. Α | τῷ b, το Α | 17. εϲτιν Α |18. litteras ηϲ vocis πεοιϲπαϲθηϲεται ex εν fecit Α1 | 19. inscriptio περι τηϲ εαυτοῦ maiuse. Α | 24. γὰρ οὐ b, γαρ Α 25. δοκοῦϲ] fol. 173 v. | 28. κακεινο Α, κἀκείνω b)

    78
    τοῦ ϲ τὰ τρίτα ἀποτελοῦϲιν ὅθεν ἀκόλουθοϲ τῇ μὲν ϲεαυτόν ἡ ἑαυτόν, τῇ δὲ ϲαυτόν ἡ αὑτόν. —Φήϲει τιϲ τὴν διϲύλλαβον ὠλιγωρῆϲθαι, ἐν οἷϲ πᾶϲα λέξιϲ ϲύνθετοϲ μέροϲ ἔχει ἑκατέραϲ τῶν φωνῶν. ἡ γοῦν ἐμαυτόν. ϲαυτόν ἔχουϲιν ἡ μὲν τὸ εμ, ἡ δὲ τὸ ϲ. ἀνάγκη οὖν [*](100 A). καὶ τὴν ἑαυτόν μέροϲ ἔχειν, ὅπερ οὐκ ἄλλο γενήϲεται ἢ τὸ ε.» Ἀλλ᾿ ἡ τοῦ δαϲέοϲ πνεύματοϲ μονὴ ἀρκετὴ εἰϲ ὑπόμνηϲιν τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπεὶ τὰ τρίτα τῶν δευτέρων οὐ πλεονοϲυλλαβεῖ, εἰ μὴ ἐν πάθει πλεοναϲμὸϲ γένοιτο, ὡϲ ἡ ἑοῖ καὶ ἑόϲ καὶ ἑέ. —«Ἀλλά», φαϲιν, εἰ τὸ ε τῆϲ εὗ ἀντωνυμίαϲ κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν ἐκθλίβεται, δῆλον ὡϲ καὶ τὸ πνεῦμα ἀποβληθήϲεται.» Ἀλλ᾿  οὐκ ἐκθλίβεται, ἀλλὰ κιρνᾶται. ἔπειτα ἡ ἀφαίρεϲιϲ τοῦ ϲ ἐν δευτέροιϲ δαϲείαϲ ἐϲτὶν ἐμποιητική, ϲέθεν ἕθεν. [*](B) δῆλον οὖν ὡϲ τῆϲ μὲν ϲαυτόν διϲυλλάβου ἀκόλουθον διϲύλλαβον τὸ αὑτόν, τῆϲ δὲ ϲεαυτόν τριϲυλλάβου ἀκόλουθον τριϲύλλαβον τὸ ἑαυτόν.

    Φανερὸν ὡϲ οἱ προϲχρηϲάμενοι τῇ ἑαυτούϲ ϲὺν ταῖϲ ϲυζύγοιϲ ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου παρὰ τὰ πρόϲωπα ἁμαρτάνουϲιν, ὅθεν καὶ τοὺϲ δαϲέωϲ ἀναγνόνταϲ τὸ

  • αὐτῶν γὰρ ἀπωλόμεθ’ ἀφραδίῃϲιν (κ 27)
    • καὶ
  • ὃς δέ μοι οἷοϲ ἔην, εἴρυτο δὲ ἄϲτυ καὶ αὐτούϲ (Ω 499) [*](C)
    • οὐ μετρίωϲ ἂν μεμψαίμεθα, οὐκ ὀλίγην ἀπειρίαν καταγγέλλονταϲ τοῦ ποιητοῦ διὰ τὴν ἰδίαν εὐήθειαν, εἴγε τρίτου καθεϲτῶϲαι ἐπὶ πρώτου λαμβάνονται. — πρὸϲ οἷϲ οὐδέποτε ἑνικὴ παῤ αὐτῷ ϲύνθετοϲ, μή τί γε καὶ πληθυντική, ἧϲ τὸ ϲχῆμα παράλογον ἐδείχθη. — καὶ εἰ μὲν τριϲυλλάβωϲ ποτὲ εἴρητο, κὰν ἦν ϲυμφανὲϲ ἁμάρτημα· ἐν οἷϲ οὖν διϲυλλαβεῖ, ϲαφὲϲ ὅτι ἁπλῆ ἐϲτι, λείπουϲα ἐθίμωϲ αὐτῷ τῇ ἡμῶν, «ἡμῶν [*](101 A). αὐτῶν ἀπωλόμεθ’ ἀφραδίῃϲιν», καὶ «ἡμᾶϲ αὐτούϲ». καὶ γὰρ ἐφ᾿ ἑνικῶν, αὐτὸϲ νῦν ἰδὲ πῶμα, θοῶϲ δ᾿  ἐπὶ δεϲμὸν ἴηλον (θ 443) καὶ
  • αὐτὸϲ ἑκών οἱ δῶκα (δ 649).
    • Ἀλλὰ καὶ ἐφ᾿  ἑνικῶν, ὡϲ ἂν ἀπαιτοῦντοϲ τοῦ λόγου, ὑπὸ τῶν περὶ τὸν Ἀϲκαλωνίτην ἐκεῖναι προϲεπνεύϲθηϲαν, [*](Anovm. 8 Quae ut abiciatur fleri non potest; nam ε non detrahitur. sed crasi admiscetur — 14 Qui ἐαυτούϲ ita usurpant, ut ad primam secundamve personam referatur, non recte loquuntur quem abusum noli Homero obtrudere. — 22 Apud eum omnino composita non leguntur, nec in plurali, — 30 nec in singulari.) [*](Discr. script. 2 — 3. ωλιγορηϲθαι Α |4. τὸ εμ RSchnieder, τὸ ε Ab | 8, ἐοῖ et ἑέ RSchnieder, ἕοι et ἕε b | φαϲι Α | 12 —13. τῆϲ ⟨μὲν —ἑαυτόν RSchnieder. τηϲ ϲεαυτὸν τριϲυλλαβου ακολουθον τριϲυλλαβον το εαυτον Α, τῆϲ ϲαυτόν διϲυλλάβου ἀκόλουθον διϲύλλαβον τὸ αὐτόν b | 16. αναγνωταϲ Α | 24. εἴρητο b, ειρηται Α1, non ειρηται, ut b in var. lect. enotavit | κἂν ἦν ϲυμφανὲϲ ἁμάρτημα Ab, sic fortasse leg. οὐκ ἂν ἦν ϲυμφανὲϲ τὸ ἀμάρτημα· b in var. lect., articulum addi vult etiam RSkrazeczka | 25. εϲτιν Α | | 31.αϲκαλωνικ τ ν Α, hinc fol. 174 r.)
    79
    [*](B)
  • αὐτόν μιν πληγῇϲιν (δ 244),
    • ἵνα μὴ ὡϲ ὑπ᾿  ἄλλου πεπληγμένοϲ νοῆται· καὶ
  • ἄλλῳ δ᾿  αὐτὸν φωτὶ κατακρύπτων (δ 247)
    • καὶ
  • τὴν αὐτοῦ φιλέει καὶ κήδεται (Ι 342),
    • καὶ
  • μέγα μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ
  • ποιεῖται (β 125)
    • [*](C) ἐφ᾿  ἧϲ οὐδὲ τὸ τῆϲ ἐπιφερομένηϲ πτώϲεωϲ ἁρμοϲτόν· δέον γὰρ ποιεῖν «ποθήν» ϲὺν τῷ ν. Ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τούτων ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ εἰρήϲεται, ᾦ κατ᾿  ἔλλειψιν πάλιν τῶν τρίτων ὁμοίωϲ ταῖϲ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ἐξηνέχθηϲαν, εἴγε καὶ τὸ ἀκριβὲϲ τῆϲ ἀναγνώϲεωϲ κατὰ αὐτὸ τὸ τοῦ ποιητοῦ ϲύνηθεϲ ἐξετάζεται. ἀξιοῦμεν γὰρ ἀπαρεμφάτωϲ ἀναγινώϲκειν
  • τὰ δ᾿  ἄποινα δέχεϲθαι (Α 20)
    • καὶ [*](102 Α)
  • ἐπιτεῖλαι (Δ 64)
    • οὐ προπαροξύνοντεϲ, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ πρόϲταξιν. δέον δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ
  • μὲν κλέοϲ αὐτῆϲ
  • ποιεῖται (β 125)
    • ἐκδέχεϲθαι τὸ γίνεται, ἐν ᾦ καὶ ἁπλῆ ⟨ἡ⟩ ἀντωνυμία νοεῖται, καὶ ἡ ἐπιφερομένη πτῶϲιϲ ἀκόλουθοϲ. ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ
  • αὐτόν μιν πληγῇϲιν (δ 244)
    • δαϲυνόμενον τρεῖϲ ἀντωνυμίαϲ παραλήψεται· διὸ καὶ ὁ Πινδαρίων διὰ [*](B) τοῦ ε ἔγραφεν, ὁ δὲ Ἰξίων ἀξιοῖ, ὥϲτε ἀντὶ τῆϲ ἕ τὴν μίν παρειλῆφθαι. ὅπερ βέλτιον ἐπὶ τῶν τοιούτων παρέλκεϲθαι τὴν μίν ὁμοίωϲ τῷ
  • ἠέ μιν αὐτόν (Ω 472)
  • κὰδ δέ μιν αὐτὸν
  • εἰλύϲω ψαμάθοιϲιν (Φ 318),
    • ἤ, ὡϲ Τρύφων (p. 30 Velsen) φηϲίν. ὅμοιον εἶναι τῷ ϲφέαϲ αὐτούϲ αὐτοὶ [*](C) αὐτούϲ καὶ αὐτὸϲ αὑτόν· ᾦ ἀντέκειτο τὸ ⟨μὴ⟩ ἐν δυϲὶν ὀρθοτονουμέναιϲ λαμβάνεϲθαι τὸ αὐτόν μιν ὁμοίωϲ τῷ ϲφέαϲ αὐτούϲ. Τὸ [*](Anovm. 10 Ubi composita requiri videntur, potins ἕ οὐ e. q. s. cogitando supplenda sunt.) [*](Discr. script. 1. μιν b, μεν Α | 3. δ᾿  b, δε —Α | 7. αὐτῆϲ Ab, αὐτῇ Homerus vulg.| 9.ἁρμοϲτόν GUhlig, ἁρμοϲτέον Ab | 12 —13. κατὰ αὐτὸ τὸ b. κατα το αυτο Α |13. τοῦ ποιητοῦ RSkrzeczka, τῶν ποιητῶν Ab | 15 τά τ᾿  Homerus 18—19. καὶ ἐπὶ b, κ᾿ επι Α | 22. ἁπλῆ ἡ b, απλη Α | 23 ἀλλὰ μὴν b, αλλα μιν Α | 24. αυτον Α homerus, αὐτόϲ b | 26. τοῦ ε] τοῦ ψιλοῦ Ade Velsen | ὁ δὲ RSchneider, 5 τε Ab | 31. τῷ b, το Α |32 τὸ μὴ b, το Α)
    80
  • εὖ ἐντύναϲάν ἑ αὐτήν (Ξ 162)
    • καὶ
  • πυκάϲαϲάν ἑ αὐτήν (Ρ 551)
    • μόνωϲ ἐν διαλύϲει ληπτέον, εἴγε ἀϲύνθετοϲ ἐν τῷ καθόλου ἡ τῶν ἀντωνυμιῶν χρῆϲιϲ παῤ αὐτῷ. ἄλλωϲ τε καὶ ἐλέγχονται ἐκ τῶν ϲυζύγων ἀρϲενικῶν,
  • ἕο δ᾿ αὐτοῦ πάντα κολούει (θ 211)
    • [*](103 A)
  • ἑὲ δ᾿ αὐτόν (Υ 173),
    • ἐφ᾿  ὧν καὶ μέϲουϲ ϲυνδέϲμουϲ ἔταξεν.—Καὶ παρὰ τοῖϲ Αἰολικοῖϲ δὲ ὡϲ ἐν παραθέϲει ἀνεγνώϲθη
  • ἔμ᾿ αὔτα τοῦτ᾿ ἔγων ϲυνόϊδα (Sapphus fr. 102 Ahrens,15 Bergk3)
  • ἐμ᾿ αὔτῳ παλαμάϲομαι (Alcaei fr. 87 Ahrens, 72 Bergk3),
    • ἀλλ᾿ ἐμάχετο τὸ
  • νόον δὲ Fαύτω
  • πάμπαν ἀέρρει (Alcaei fr. 88 Αhrens, 78 Bergk),
    • ἅπερ ἀϲύνηθεϲ ἐν ἁπλότητι μὴ οὐχὶ τὸ ε προϲλαμβάνειν. καὶ ἔτι [*](B) ὁμοίωϲ παρὰ τῷ αὐτῷ Ἀλκαίῳ ἐν ἑβδόμῳ (fr. 89. 90) Ahrens, 87. 101 Bergk3)
  • ϲὺ δὲ ϲαύτω τομίαϲ ἔϲῃ.
  • ἀλλὰ ϲαύτω μετέχων ἄβαϲ πρὸϲ πόϲιν.
    • πῶϲ γὰρ ταῦτα ϲύνθετα, τῶν πρώτων ἐν διαλύϲει ὄντων δῆλον οὖν ὡϲ ἀνώμαλοϲ ἡ ἀνάγνωϲιϲ τῶν πρώτων πρὸϲ τὰ ἑξῆϲ.

    Αἱ κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον πρόϲωπον τῆϲ δοτικῆϲ ὀξυνόμενοι [*](Aaovm, 19 idem usus Aeolensium est. —24 Dativi singularis. —Sidonius οἶ votiperat, quod sit circumflexo notatum, cum cetera acutum habeant. Sed hoc potius analogian sequitur.) [*](Discr. script. 3. πυκάϲαϲα Homerus | 5— 6. ϲυζύγων b in var. lect., ϲυζυγιῶν idem in textu. ϲυζυγϊων Α, puncta ab Α1 | 9. ἑὲ RSehneider, ἑὲ b | 12. ἔγων δ᾿ ἔμ᾿ αὕτᾳ τοῦτο ϲυνόῖδα Apollonius supra 51, 2, ἔμ᾿  αὔτᾳ b HLAhrens, ἐμαύτᾳ ThBergk | ϲύνοϊδα HAhrens, ϲύνοιδα b ThBergk | 15. ἔμ᾿  αὔτῳ b et ThBergk. qui haec adnotat: ‘Apparet ex Apollonii paradosi firmatum esse ἔμ᾿  αὕτῳ, sed rectius ἐμαύτῳ scribas. ut ϲαύτω, Fαύτιω, ἐμ᾿  αὔτῳ HLAhrens. εμαυτῶ Α 15 νόον FJBast HLAhrens ThBergk. νόω Abι | δὲ Fαύτω HLAhrens ThBergk, δ᾿ ἐαότω Ab |16. αερρει Α HAbrens ThBergk, ἀέρρεται b | 20 — 21. Duo essec fragmenta vidit b, quem secuti sunt HLAhrens ThBergk 20. τομίαϲ ἔϲη FJBast ThBergk, τομίαιϲ ἔϲῃ b in var. lect., τομίαϲ ἔϲϲῃ HLAhrens, το. μαιϲ εϲη, ut videatur ταμαιϲ fuisse, Α | 21. ϲαὺτω μετέχων ἄβαϲ Ab ThBergk, ϲαύτῳ πεδέχων ἄβαϲ HLAhrens; verba πρὸϲ πόϲιν traicienda et cum τομίαϲ ἔϲῃ coniungenda essc censet ThBergk, qui totum locum inde a lin. 9 — 15 sic constitnit: ἀλλ᾿  ἐμάχετο τὸ Νόω δὲ Fαὺτῳ πάμπαν ἀέρρει· καὶ· ἀλλὰ ϲαυτῶ μετέχων ἄβαϲ· ἅπερ ἀϲύνηθεϲ ἐν ἁπλότητι μὴ οὐχὶ τὸ ε προϲλαμβάνειν· καὶ ἔτι ὁμοίωϲ παρὰ τῷ αὐτῷ Ἀλκαίῳ ἐν ἑβδόμω ϲὺ δὲ ϲαύτῳ τομίαϲ ἔϲῃ πρὸϲ πόϲιν, nunc demum intellegi dicens, quo iure ἅπερ, non ὅπερ Apollonius scripserit | 22 ταυτα Α, τὰ τοιαῦτα b | 23. inscriptio περι τηϲ εμοι ϲοι οι maiusc. Α | Αι κατὰ] fol. 174 v |τὸ πρῶτον b, πρωτον Α)

    81
    [*](C) τὴν κατὰ τὸ τρίτον περιϲπωμένην ἔχουϲι· ϲοὶ μὲν γὰρ ἐγώ, ϲὺ δ᾿  ἐμοί (Δ 63) ἐπὶ δὲ τοῦ
  • ἢ ὀλίγον οῖ παῖδα (ε 800)
    • περιϲπῶμεν. ὅθεν ὡϲ παράλογον ὁ Ϲιδώνιοϲ ὤξυνεν, ἡ αἱ ὁμοιοκατάληκτοι καὶ ὁμότονοι κατὰ πᾶν πρόϲωπον. —Καὶ ἕνεκα μὲν τῶν δύο πρὸϲ τὸ ἓν τὸ ἓν εὐθύνεται, ἕνεκα δὲ τῆϲ τῶν φωνῶν ἀκολουθίαϲ εὐθύνονται αἱ δύο. — πᾶϲα γὰρ δοτικὴ μακροκατάληκτοϲ οὐδέποτε [*](104 A) ὀξύνεται· αἱ γὰρ ὀξυνόμεναι βραχυκατάληκτοι, καὶ διὰ τοῦτο μᾶλλον τὸ ἐμίν Δωρικὸν ἀνάλογον. —ὁμότονοί εἰϲιν αἱ γενικαὶ ταῖϲ δοτικαῖϲ ἰϲοϲυλλαβούϲαιϲ· πῶϲ οὖν αὖταί ὀξύνονται, τῶν γενικῶν περιϲπωμένων ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. —αἱ μονοϲύλλαβοι δοτικαὶ περιϲπῶνται· ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. ὁμοτονοῦϲιν αἱ κτητικαὶ ταῖϲ πρωτοτύποιϲ, ἐμόϲ ἐγῶ, ἐμόν ἐμέ, ϲόν ϲέ· εἰ οὖν ἐμῷ καὶ ϲῷ, πῶϲ οὐχὶ καὶ ἐμοῖ καὶ ϲοῖ; ἀνάλογοϲ ἄρα ἡ οἷ. —«Ἀλλά», φαϲιν, «ἡ μὲν ἐμοῦ διαιρεῖται, [*](Β) ἡ δὲ ἐμοί οὐκέτι. —Ἀλλ᾿  οὐ τοῦτο αἴτιον γενήϲεται τῆϲ τάϲεωϲ, εἴ γέ τινα περιϲπώμενά ἐϲτιν ἀδιαίρετα καὶ ὀξυνόμενα διαιρούμενα. ἐκεῖνο οὖν ῥητέον, ὡϲ πολλάκιϲ τὴν ἀκολουθίαν διαψεύδονται αἱ ἀντωνυμίαι· τοιαῦται οὖν καὶ αἱ προκείμεναι.

    Ἀττικοὶ ἔμοιγε. Αἰολεῖϲ ἔμοι βαρέωϲ. Βοιωτοὶ διὰ τοῦ υ, ἐμύ, ϲυνήθωϲ, καθότι καὶ τὸ καλοί κα λύ. Δωριεῖϲ ἐμίν καὶ ἔτι ἐμίνγα. [*](C) Ϲώφρων (fr. 53 Ahrens) μόνον ἐμίνγα τὸ τοῦ γόγγρου τέμαχοϲ. Ἡ ἐμίνη ϲυνήθηϲ Ταραντίνοιϲ· ἡ δὲ χρῆϲιϲ παρὰ Ῥίγθωνι.