De pronominibus

Τρύφων (p. 28 Velsen) δὲ παρήνει καὶ ταύτην ὀρθοτονεῖν, «καθὸ αἱ [*](78 A) τριγενεῖϲ τῶν ἀντωνυμιῶν μόνωϲ όρθοτονοῦνται, αἱ δὲ ἐγκλινόμεναι οὔποτε γένουϲ ἐμφατικαὶ διὰ τῆϲ φωνῆϲ. — καὶ καθὸ αἱ κατὰ γενικὴν καὶ δοτικὴν μὴ ἐγκλιθεῖϲαι οὐδὲ κατ᾿ αἰτιατικήν· οὔτε δὲ ἡ αὐτοῦ οὔθ᾿ ἡ αὐτῷ ἐγκλίνονται, οὐκ ἄρα οὐδὲ ἡ αἰτιατική. — ἔτι αἱ ἐγκλινόμεναι καὶ ὀρθοτονύμεναι κατὰ τὸ τρίτον, ἡνίκα ὀρθοτονοῦνται, πάντωϲ καὶ ἀντανακλῶνται, ἡ δὲ αὐτόν οὐκέτι.»

Ἀλλὰ ἀντίκειται τὸ ϲημαινόμενον· διαφέρει γὰρ τὸ ἔπαιϲέν αὐτον [*](B) ἐγκλινόμενον τοῦ ὀρθοτονουμένου· ὃ μὲν γὰρ ἔμφαϲιν ὑπεροχῆϲ ϲημαίνει, λέγω δὲ τὸ ὀρθοτονούμενον, ὃ δὲ καὶ ἐπ᾿ εὐτελοῦϲ τινοϲ τάϲϲεται. αἱ γένουϲ παραϲτατικαὶ καὶ δεῖξιν ϲημαίνουϲαι ἀλλότριαί εἰϲιν ἐγκλίϲεωϲ· οὐδὲν οὖν τὸ κωλῦον τὴν αὐτόν ἐγκλίνειν, ἀμοιροῦϲαν [*](ARGVM. 9 Αὐτόϲ a primitivis tertiae differt 1) ea re, quod genera terminatione distinguit: 2) quod cum primitivis primae secundaeque construitur; 3) quod usque rectum tonum habet praeter αὐτόν, quod inclinant quidam, ubi absoluta est eius significatio. — 17 Etiam αὐτόν recto tono proferri iubet Trypho; nam. 1) pronomina trium terminationum rectum tonum servare; 2) quorum nec genetivus nec dativus inclinetur, eorum ne accusativum quidem inclinari; 3) quaecunque modo inclinata modo orthotonumena sint, ubi rectum tonum servent, reflexiva esse. — 24 At vero 3) αὐτόν etsi reflexivum non est, tamen differt notione orthotonum ab inclinato; 1) non est satis pronomen trium terminationum esse, sed demonstrandi vim habere oportet, ut inclinationem aspernetur.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. εκειωοϲ A, idem coniecerat RSkrzeczka, ἐκεῖνο b, 〈οὖτοϲ καὶ〉 ἐκεῖνοϲ JGuttentag | 2. ενικηϲεν A | 4 — 5. παρίϲταϲιν b, παριϲταϲι A | 7. ἡ ἐκεῖνοϲ b, εκεινοϲ A  | 10. γένουϲ] fol. 167 r. | 11. εϲτιν A | 15. ϲημαϲία b, ϲημια A. | 17. καὶ ταύτην b, καταυτην A | 20. — 21. ουθ η αυτω A, αὔτε ἡ αὐτῷ b | 25. ορθουτονουμενου A)

«Οὐχ ὑγιὲϲ λέγειν, ἐπεὶ καὶ τὸ ἕ ἐγκλίνεται, εὐθέωϲ καὶ τὸ μεταλαμβανόμενον αὐτόν. ἰδού γὰρ τὸ

Προείρηται ὡϲ παντὶ προϲώπῳ ὀρθοτονουμένῳ ϲύνεϲτι, διὸ καὶ ἐπιταγματικὴ ἐκαλεῖτο ὑπὸ Ἀριϲτάρχου. Ἀλλὰ μὴν καὶ κτητικαῖϲ ϲυντάϲϲεται, γενικῆϲ πτώϲεωϲ αὖϲα. καὶ ϲαφέϲ ἐϲτιν ὡϲ πάλιν ϲύνταξιν [*](B) ἔχει τῆϲ πρωτοτύπου, ἥτιϲ ἐν τῷ κτήτορι νοεῖται κατὰ γενικήν,

Μόνη διπλαϲιάζεται παρὰ Δωριεῦϲιν ἡ αὐτόϲ ἐν τῷ αὐταυτόϲ, αἰ [*](ARGVM. 3 ‘Absurdum est dicere, inquit Trypho, ideo quod ἕ inclinetur, etiam id inclinari, quod pro eo usurpatur, αὐτόν nam etiam οὐ οἶ enclitica. sunt, non sunt quae in eorum locum substituutur, αὐτοῦ αὐτῷ᾿. Quae non. possunt comparari cum αὐτόν, quod omnino inclinari nequeunt nam si accentum retraherent, aeolicae formae evaderent. — 16 Omni primitivo recto tono notato adicitur αὐτόϲ, cuius genetivus etiam cum possessivis construitur. 23 Unum αὐτόν geminatur, unum componitur, cum pronominibus ita, ut posteriorem, cum aliis vocabulis ita, ut priorem locum occupet.) [*](TESTIM. 16 Prisc. XII, 6 p. 580, 11 Bertz ipse vero ommibus verbis adinndum perfectionem habet: ipse dedi, ipse dedist’. ergo hoc pronomen ἐπιταγματικόν, hoc est impositivum vel subiunctivum, vocant Graec, quod vel subiungit vel subiumqitur alteri peronomini.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. ἔτι — 2 δεικτική eicienda esse censet RSkrzeczka | δεικτικοτεραι A 3 — 4. μεταλαμβανόμενον αὐτόν aut μεταλαμβανόμενον τὸ αὐτόν RSkrzeczka, μεταλαμβανόμενον καὶ αὐτόν Ab, Portasse, τὸ μεταλαμβανόμενον εἰϲ αὐτό vel εἰϲ αὐτήν᾿ b in var. lect. | 9. ηγειρην A 10. τὸ ἐγκλιτικὸν GUhlig, τῶν ἐγκλιτικῶν Ab | 12. ἥμιν GUhlig, ήμῖν b | 13. απολλυμενηϲ A | 14. τρανωτερον A | ἀλλa νοεῖν Ab, ἀλλ᾿ ἀνιέναι KLehrs | 15. ὄπωϲ b, o A, litterae πωϲ ab A1 | 16. ϲυνεϲτιν A | 16.—17. διὸ καὶ ἐπιταγματική] fol 167 v. | 21. ἢ b | 23. ε littera vocis εν ex η facta ab Ax in A | αυ, ταυτοϲ A, αυταυτόϲ HLAhrens, αὔταυτοϲ b | αἰ δε A, αἰ δὴ b, αἰ HLAhrens)

Ἐπεὶ πρώτῳ καὶ δευτέρῳ ϲυντάϲϲεται προϲώπῳ καὶ τρίτῳ, ὑπέ λαβόν τινεϲ αὐτὴν κοινὴν τῶν τριῶν προϲώπων καθεϲτάναι. Πρὸϲ [*](80 A) τοῦτο φαίημεν, ὅτι πρώτου καὶ δευτέρου νοεῖται διὰ τὰϲ ϲυντάξειϲ τῶν ἀντωνυμιῶν ἢ ῥημάτων, αὐτὸϲ ἔδωκα, αὐτ τὸϲ ἰδέ αὐτὴ μέντοι κατ᾿ ἰδίαν τρίτου ἐϲτί· καὶ δῆλον ἐκ τῶν ἀπαρεμφάτων, ἄπερ ἀντωνυμίᾳ ϲυνταϲϲόμενα παρεμφατικὰ γίνεται προϲώπου· τὸ γὰρ ἐμὲ γράφειν πρώτου καὶ τὸ ϲὲ γράφειν δευτέρου. ἐν ᾧ οὖν αὐτόν φαμεν γράφειν καὶ τρίτου νοεῖται, ὁμόλογον ὅτι τὸ αὐτόϲ τρίτου προϲώπου. — τὸ δὲ μεῖζον· αἱ κατὰ τὸ τρίτον εἰϲ αὐτὴν μεταλαμβάνονται, [*](B) ὅπερ οὐκ ἐνδεχόμενον, εἰ μὴ καὶ αὐτὴ τρίτου προϲώπου καθειϲτήκει.

Τινὲϲ ἐπεχείρηϲαν εἰϲ τὰ ὀνόματα μεταλαμβάνειν τὴν αὐτόϲ, «καθὸ ἰϲοδυναμεῖ τῷ μόνοϲ,

Ἀντ᾿ ὀνομάτων παραλαμβάνεται, ὅπερ ἴδιον ἀντωνυμιῶν. — ἐδείχθη [*](B) τε ὡϲ αἱ κατὰ τὸ τρίτον εἰϲ αὐτὴν μεθίϲτανται, καθὸ δυνάμει αἱ αὐταί εἰϲιν ἀντωνυμίαι. τὰ τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου ῥήματα ἀντωνυμίαιϲ παρατιθέμενα αὐτοτέλειαν ποιεῖ, ἐγὼ ἔγραψα, ϲὺ ἐλάληϲαϲ ὀνόμαϲι δὲ οὖ, εἰ μὴ τὸ λέγεϲθαι ἢ ὑπάρχειν ἤ τι τούτοιϲ ἰϲοδυναμοῦν, Δίων λέγομαι, Θέων ὑπάρχω. ἡ δ᾿ αὐτόϲ ἅπαϲι ῥήμαϲιν, αὐτὸϲ λέγω, αὐτὸϲ ἔδωκα. εἰ τὰ τέλη τῶν ϲυνθέτων [*](C) ἐπικρατεῖ, καὶ τὸ εὔτακτοϲ ὄνομα καὶ τὸ χειρογραφῶ ῥῆμα, πῶϲ οὐχὶ γέλοιον τὸ μὲν ϲαυτοῦ καὶ ἐμαυτοῦ ἀντωνυμίαϲ φάναι, τῆϲ αὐτοῦ ἐγκειμένηϲ κατὰ τὸ τέλοϲ, τὸ δὲ τέλοϲ ὄνομα;

Ἐμοῦ. Ὁμοφωνοῦϲα αὕτη κτητικῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ, κατὰ τὰ λοιπὰ ϲχήματα διαϲτέλλεται· ἐμοῖο γὰρ ἡ παρὰ τὴν κτητικήν, ή [*](82 A) δ᾿ ἐμέο καὶ ἐμεῦ καὶ ἐμέθεν καὶ ἐμεῖο παρὰ τὴν πρωτότυπον. καὶ ἔτι ἡ μὲν ἔγκλιϲιϲ παρακολουθεῖ, ἡ δ᾿ οὔ. — Ἀλλὰ καὶ ἡ μοῦ μονοϲύλλαβοϲ [*](ARGVM. 15 Αὐτόϲ pronomen esse, quattuor argnmentia comprob atur. — 25 Genetivo singularis primae personac. Una ἐμοῦ forma primitivi congruit cum genetivo possessivi, qui tamen nunquam inclinatur, cum ipsa inclinabilis sit; ceterae primitivi et possessivi formae diversae sunt.) [*](DISCR. SCRIPT. 1. ‘Mox autem scribendum fortasse, ὀξύνεταί τε ὁμοίωϲ τῷ καυτόϲ vel κλαυτόϲ’ b in var. lect., ὀξύνεταί τε ὁμοίωϲ τὸ καὶ αὐτόϲ Ab in textu |5. προθέϲεϲιν b, προθεϲιν A | 7. (αλλα μυρια) A | διὰ τί ἄρθρου ἐϲτὶ] fol. 168 r. | ἐϲτιν A δεκτικὴ b, δεικτικη A | B. ονομαϲιν A | εϲτιν A | 13. Φιλῖνοϲ b, Φιλεῖνοϲ JGuttentag. φιλανθρωποϲ A | 14. κοῦφοϲ b. κουφωϲ A 16. καθὸ b, και καθο A] 18. ἀντωνυμίαιϲ b, om. A | 19. ονομαϲιν A τούτοιϲ b, τοιουτοιϲ A | 20. δ᾿ A, δὲ b | απαϲιν A | 21. εδωκα A, ἔδωκαϲ b | 23. αυτου A, αὐτόϲ b | 25. inscriptio περι τηϲ εμου maiuse. A | κτητικῇ τῆ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ Ab, γενικῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ vel γενίκῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ κτητικῆϲ RSkrzeczka, ⟨τῇ⟩ κτητικῇ τῇ ἀπὸ τῆϲ ἐμόϲ JGuttentag | 26. ὴ b, η Ax, quid fuerit fuerit non liquet)

Ἐμεῦ. κοινὴ Ἰώνων καὶ Δωριέων ,

Ἐμέθεν. Πυκνῶϲ αἱ χρήϲειϲ παρὰ Αίολεῦϲιν,

Τὰϲ μὲν οὐν ἄλλαϲ τῶν πλαγίων ϲυμβέβηκεν ἐν μεταβάϲει ἑτέρου προϲώπου νοεῖϲθαι, ἐμὲ ἐπαίδευϲαϲ, Διονυϲίῳ ἐλάληϲαϲ· διὰ γὰρ τῶν ῥημάτων αἱ εὐθεῖαι Τἀϲ δὲ ϲυνθέτουϲ τῶν ἀντωνυμιῶν τὴν μετάβαϲιν ποιεῖϲθαι ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον, [*](86A) ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμαυτῷ ἐλάληϲα. (διὸ καὶ ἀντανακλώμεναι καλοῦνται, ἀπὸ μεταφορᾶϲ τῶν εἰϲ αὐτὰ ἀντανακλωμένων ϲωμάτων) τὴν μέντοι γενικὴν καὶ ἐπὶ ἕτερον πρόϲωπον ϲυντείνειν. ἐν οἱϲ καὶ ἄρθρον τότε ἐπιδέχεται. τῶν ἄλλων ἀντωνυμιῶν ἄρθρον οὐ προϲλαμβανουϲῶν, τῷ ἐμαυτοῦ φίλῳ διελεξάμην, τοῦ ἐμαυτοῦ δούλου δεϲπόζω. καὶ ϲαφὲϲ τὸ αἴτιον. ἐπεὶ γὰρ ἅπαξ πᾶϲα γενικὴ ἐπὶ πρᾶγμά τι φέρεται, [*](Β) Πλάτωνοϲ ἤκουϲα, ἢ ἐπί τι κτῆμα, Πλάτωνοϲ δοῦλοϲ, ἐμοῦ [*](ARGVM. 25 De compositis (vel reflexivis). Composita ita comparauta sunt, ut actio ad eandem personam , unde profecta est . redeat. Genetivus autem corum etiam ad aliam personam simul pertinet, scilicet possessam. Ad eam articulus accedit, quem supra ostendimus non ad genetivum , sed ad personam possessam pertinere ltaque ceteri casus, qui nunquam cum re possessa coniunguntur, articulo non indi gent.) [*](DIscr. SCRIPT. 4 παραχθέντα b, παραδεχθεντα Α, punctum adieeit Α ' | 9 φηϲιν Α |16. το δ’ Α, τὸ δὲ b | 20 —22. haec dolet RSchneider | 20. ου υγιεϲ Α | 23.inscriptio περι τηϲ εμαυτου maiusc. Α |27. ἔπαιϲα b, επεϲα Α | ἐλάληϲα b, ελαληϲαϲ Α, sed altera ϲ deleta | 28. ἀπὸ μεταφορᾶϲ] fol. 169 ν.)

Διὸ οὐδὲ ϲυγκαταθετέον Tρύφωνι (p. 29 Velsen) φάϲκοντι, «ἐν οἰϲ ἄρθρον προϲλαμβάνει ἡ γενική, καὶ ἐν οἵϲ κτῆμα ϲημαίνει ,ἐν τούτοιϲ ὁμόλογοϲ ἡ ϲύνθεϲίϲ ἐϲτιν ὡϲ ἐκ τῆϲ ἐμοῦ κτητικῆϲ τὴν ϲύνθεϲινἐποιήϲατο· ἐν οἶϲ δὲ οὐκέτι, ἀπὸ τῆϲ ἐμοῦ, ἥ τιϲ πρωτότυπόϲ ἐϲτιν᾿ . —Εἰϲὶ δὲ καὶ [*](87 A) ἄλλαι ἀποδείξειϲ τοῦ μὴ ἐγκεῖϲθαι τὴν ἀπὸ τοῦ ἐμόϲ γενικήν. ταῖϲ κτητικαῖϲ τὰ ὑπακουόμενα ὁμοιόϲχημα , ταῖϲ δὲ γενικαῖϲ ἀδιαφορεῖ τὸ ὑπακουόμενον. τοῦ μὲν οὖν προτέρου ἐμὸϲ οἰκοϲ, Ἀριϲτάρχειοϲ δοῦλοϲ, ἐμοὶ δοῦλοι, ἐμο ὺϲ δούλουϲ· τοῦ δὲ δευτέρου Ἀριϲτάρχου δοῦλοι ἢ δοῦλαι ἢ οἱαιδήποτε πτώϲειϲ μεθ’ οἱουδήποτε γένουϲ, μετὰ ἀριθμοῦ ἀδιαφόρου. εἰ τοῦθ’ ὑγιέϲ, ἐν οἶϲ τῷ ἐμαυτοῦ ἀδιάφορα τὰ ἐπιφερόμενα, ἐν τούτοιϲ τῆϲ γενικῆϲ ἡ κτῆϲιϲ μηνύεται καὶ οὐ τῆϲ [*](B) κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ. ἔτι γε μὴν καὶ ἐκ τῶν παρατιθεμένων ἄρθρων ἐνὸν πιϲτώϲαϲθαι, ἐν οἵϲ πάλιν γενικῇ μὲν κτῆϲιν ϲημαινούϲῃ ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα, κτητικῇ δὲ ἀντωνυμίᾳ ἢ ὀνόματι ὁμοιόϲχημα παρατίθεται, ὁ ἡμέτεροϲ, ὁ ἐμόϲ, ὁ Ἀριϲτάρχειοϲ, τοῦ Ἀριϲταρχείου, τοῦ ἡμετέρου· γενικῇ δὲ τοὺϲ Ἀριϲτάρχου, τοῖϲ Ἀριϲτά ρχου, τοῖϲ ἐκείν ου. ἐν οἱϲ οὖν πάλιν ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα, το ὺς ἐμαυτοῦ [*](C) καὶ τὰϲ ἐμαυτοῦ, ἐν τούτοιϲ τῆϲ γενικῆϲ ἡ κτῆϲιϲ. πρὸϲ τούτοιϲ, ὅτε μὲν γενικὴ κτητική τινοϲ κτῆϲιν δηλοῖ, δύο κτήματα νοεῖται, καὶ φαίνεται ὅτι τὸ μὲν τῆϲ κτητικῆϲ ἐϲτὶ λέξεωϲ, τὸ δὲ ἕτερον τῆϲ γενικῆϲ, ὡϲ εἰ ἔλεγε τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ καρπόϲ, τοῦ ἐμοῦ δούλου παῖδα [*](AROVM. 10 Tryphoni igitur non assentimur dicenti. ἐμαυτοῦ, ubi articulum habeat et aliquid possideri indicet, cum ἐμοῦ genetivο possessivi compositum esse, ceteroquin cum primitivo. —Immo genetivum primitivi semper inesse,etiam aliis argumentis demonstrari potest. 1) Cum possessivis eae res, quae possidentur, flexione congruunt, non congruunt cum ἐμαυτοῦ. 2) Articuli sequntur flexionem possessivi: cum composito omnis casus generis numeri artieulus coniungitur. 3) Ubi genetivus est possessivi, duae sunt res possessae: ubi ἐμαυτοῦ ponitur, una est.) [*](DISCR. SCRIPT. 1.καν Α, καὶ b | . 3—4. προϲτίθεται b, προτιθεται Α , 4.οὐ κτητικῆϲ pro οὐκ αὐτῆϲ Cwachsmuth | 12.τὴν Ade Velsen, τῆϲ Αb | 13. δε Α, δ’ b | εκιν Α. 14. — 15 ταῖϲ κτητικαῖϲ b, ταιϲ κτητικοκ Α | 16. οὐν Α, puncta ab Α¹ | 19. μετα Α, μετ’ b | τῷ ἐμαυτοῦ b, το εμαυτου Α (non εμαυτω, quod b in vat.lect.enotavit) 22. γενικῇ μὲν κτῆϲιν ϲημαινούϲῃ b in var. lect., γενικὴν μὲν κτῆϲιν ϲημαίνουϲιν Αb in textu |  26. ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα] fol 170 r. | 29. εϲτιν Α |30. ελεγεν Α)

Πάϲῃ γενικῇ κτῆϲιν ϲημαινούϲη πᾶϲα πτῶϲιϲ μετὰ παντὸϲ γένουϲ καὶ ἀριθμοῦ ἐπιφέρεται. τῇ δὲ ἐμαυτοῦ οὔποτε εὐθεῖα ϲυντάϲϲεται. τὸ δ’ αἰτιον προῦπτον. αἱ γὰρ ϲύνθετοι τῶν ἀντωνυμιῶν ἰϲόζυγον ἀπαιτοῦϲι [*](B) ῥῆμα, αἵ τε εὐθεῖαι ἐν τρίτῳ προϲώπῳ νοούμεναι τὰ ῥήματα εἰϲ αὑτὰϲ ἐπάγονται, Δίων περιπατεῖ. Ϲωκράτηϲ διαλέγεται. ϲαφὲϲ ὅτι οὐ ϲυϲτήϲεται ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ τῶν ῥημάτιυν οὐ δυναμένων προϲχωρεῖν οὔτε τῇ εὐθείᾳ διὰ τὴν ἀντανακλωμένην, οὔτε τῇ ἀντανακλωμένῃ διὰ τὴν εὐθεῖαν. Ἔϲτι μέντοι εὑρεῖν φράϲιν μετὰ γενικῆϲ καὶ εὐθείαϲ, ὅταν τὸ ῥῆμα μηκέτι μάχηται. πρώτου γὰρ καθεϲτὸϲ μετ’ [*](C) εὐθείαϲ ϲυνταγήϲεται, ὅταν ὕπαρξιν ϲημαίνη τὸ ῥῆμα, τῆϲ ἐμαυτοῦ ἀκωλύτωϲ καὶ αὐτῆϲ ἐπιζητούϲηϲ ῥῆμα πρώτου προϲώπου ἐν τῷ ἐμαυτοῦ εἰμι ϲύμβουλοϲ, ἐμαυτοῦ εἰμι κατήγοροϲ.

Εὺθείαϲ ἀμοιρεῖ ἡ προκειμένη γενική·ο γὰρ εἰ ἅπαξ εἴρηται, καὶ ταῦτα ὑπὸ κωμικῆϲ ἀδείαϲ, ὡϲ ἐν Μετοίκοιϲ Πλάτωνοϲ (fr.lI Meineke), τοῦτο κανών ἐϲτι τῆϲ κατὰ φύϲιν εὐθείαϲ ϲιγηθείϲηϲ. Πᾶϲα πλάγιοϲ εὐθείᾳ ϲυντάϲϲεται  [*](89 A) μετάβαϲίν τινα προϲώπου ἐπὶ πρόϲωπον δηλοῦϲα, ἐμὲ Διονύϲιὸϲ [*](ARGVM. 6 Cum ἐμαυτοῦ hunquan nominativus constrnitur praeter nominativum primac personae, qui in verbo latet. Nam ut ἐμαυτοῦ verbum eiusdem personae Ieqmrit, i. e. primae, ita nomen, si nominativo ponitur, tertiam verbi persouam exposcit: itaque iuter se pugnant. l Potest tamen nominativusnominis accedere, si εἶναι verbum est. — 18 Ἐμαυτοῦ nominativo casu caret nec mirum Nam reflexivi ibi ponuntur, ubi actio e nominativo emanans ad ipsum reflectitur Cum reflexivis igitur verbum eiusdem personae construatur necesse est , quo nominativus continetur; eo igitur reflexiva non indigent.) [*](TESTIM. 21 Prisc. XIlI, 2 13 p.15,6 Hertz Nominatipum autem ideo non hubet hoc pronomen (id est ῾ sut sibi se a se ), quia necesse est, quando το ῾ έαθτοὺ᾿  siqnificat tam actionem quam passionem , in eadem intellegi perSona. non aliter iqitur potest proferri is, in quem aliquid agitur, nisi per obliquos caste. evenit emim, ut a nominativis actus proficiscentes ad obliquos sive in Iransitione personarum intelleqantur sive in una eademque persona. in transition ut ῾ Aristohanes Aristarchum doeuit. eqo te honoravi, tu mihi dixisti ; et per sola quoque verba nominatinus intelleqitur et transit rursus ad obliquos ῾ dedi tibi, honoraci te᾿ . in ana quoque eademque persona hoc idem fit, ut ῾ Phemius se docuit’, doceuddi enin transitia non ad alteram fit personam , sed ad ipsum Phemium reciprocatur, ῾ Aiax se interfecit᾿  , rursu caim. ῾ iντerfecit᾿  ad ipsum Aiacem reciprocatur. id Χlll, 28 p. 19,9 Hertz Et sciendum , quod, quotiens hoc pronomen reciprocum est, eiusdem persomae verbum habet comvenienti casui adiunetum , ut ῾ sui meminit, sibi placet’. et manifestum est, quod adiunctia verbi vim hubet nominativi casus cum actione aliqua. si iqitur pronominis quoque huiuscemodi siqnificationem habentis, hoc est in se recurrentis. ponas nominatcum et cum eo verbum eiusdem personae, erunt du0 nominativi. duo autem nominativi per se, ubi et actio et passia ostenditur, coniunqi no possunt, e. q. 8.) [*](DIscr. SCRIPT. 2. δοῦλον b, δουλου Α | εϲτιν Α |3. ἔπαιϲα Ab in ind. mendorum, ἔπειϲα b in textu | 7.ἐπιφέρεται b,επιφαινεταιΑ |8 προῦπτονRSehneider, προύπτον b | 8 — 9. αηαιτουϲιν Α |11. ϲυϲτήϲεται b. ϲτηϲεται Α |12. προϲχωρεῖν b, προχωρειν Α | 12 3— 13. τῇ ἀντανακλωμένῃ b, την αντανακλωμενην Α 13. Α |16. ακολυτωϲ Α |20, εϲτιν Α)

’«Αλλά, φαϲιν, «οὐδὲν κωλύει ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ἐν τῷ ἐμαυτόϲ καὶ τὴν αὐτόϲ εὐθεῖαν ἐγκεῖϲθαι, ὅθεν καὶ τὸ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα πλάγιον μὲν νοεῖϲθαι ἐν τῇ ἀρχούϲῃ κατὰ ϲύνθεϲιν , εὐθεῖαν δέ, ἡ καὶ [*](C) ϲυντάϲϲεται τὸ ῥῆμα, ἐν τῇ κατὰ τέλοϲ». Ἀλλά γε πρὸϲ τοῦτο ῥητέον. —τὸ μὲν πρῶτον ἄκλιτον μένει τὸ ϲχῆμα καὶ κατὰ τὸ τέλοϲ καὶ κατὰ μέϲην λέξιν , κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ, ὅτι πάντοτε ἡ εὐθεῖα ϲύνεϲτι πάϲη πλαγίῳ, κατὰ δὲ μέϲην λέξιν, ἡ τὰ ϲυντεθέντα ἀκίνητα. — τὸ δὲ δεύτερον, ὡϲ καὶ ἄδηλοϲ ἡ φράϲιϲ γενήϲεται· πότερον γὰρ ἡ ϲυγκειμένη γενική ἐϲτιν ἢ δοτικὴ 〈ἢ αἰτιατική⟩ , οὐ γνωϲτόν, τοῦ τέλουϲ ἐκθλιβέντοϲ. [*](90 A) ἔπειτα , εἰ ὑπὲρ διαϲτολῆϲ τῶν μεταβατικῶν πλαγίων αἱ ϲύνθετοι γεγὸναϲι, περιϲϲὸν ζητεῖν τὴν εὐθεῖαν· οὐδὲ γὰρ ἔϲτιν εὐθεῖα ἐν μεταβάϲει προϲώπου λαμβανομιένη, ἕν δὲ καὶ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον δηλοῦϲα, αὐτὸϲ ἔγρα ψε καὶ αὐτὸϲ ἐκλή θ η. ἔνθεν ἄρα μοι δοκεῖ, ὡϲ καὶ προείρηται, τὴν ἐγώ ἀϲύνθετον καθεϲτάναι, ἐπεὶ μὴ αὐτοπαθὴϲ ἐγίνετο ἐν ϲυνθέϲει, ἀλλοπαθὴϲ δὲ ἐν ἁπλότητι, ὅπερ καὶ ἐπὶ τῶν πλαγίων ϲυνέβαινεν.

«Οὐχὶ οὐν καὶ τὸ [*](B)

Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ϲυνθέτων, εί δεόντωϲ τὰ μὲν τρίτα ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ πληθυντικὰ προάγεται· Ἑαυτούϲ γὰρ καὶ ἑαυτῶν τὰ δὲ πρῶτα καὶ δεύτερα οὐκέτι. Τὸν μὲν οὐν Ἀρίϲταρχον [*](91 Α) ἐπιμἐμφεϲθαί φαϲι τὰ ϲχήματα, καθὸ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἑαυτόν πληθυντικὴ ἐγένετο ἡ ἑαυτούϲ, μάρτυρά τε ἐπάγεϲθαι τὸν ποιητήν , «παρ’ ᾡ τὰ τοῦ. Ἑλληνιϲμοῦ ἠκρίβωται, ἐν οἷϲ πάντοτε ἐν διαλύϲει ἐϲτὶ τὰ τρίτα, ὁμοίωϲ τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ, ϲφᾶϲ αὐ· τούϲ καὶ ϲφῶν αὐτῶν. πρὸϲ οἷϲ καὶ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων οὐκ ὄντων ἐν ϲυνθέϲει πληθυντικῇ , ἐξ ἀνάγκηϲ καὶ τοῖϲ τρίτοιϲ παρηκολούθει [*](B) ταὐτόν . — Πρὸϲ ὃν οἱ ἀντιλέγοντέϲ φαϲιν , «ὠϲ καὶ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ ἑνδέκατοϲ τὸ ἑνδέκατοι πληθυντικὸν ἐγίνετο, τήν τε χρῆϲιν ὡϲ ὑγιῆ πιϲτοῦνται διὰ τῶν Πλατωνικῶν παραδειγμάτων· τάϲ τε κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαφεύγειν ⟨τὰ⟩ τῶν κατὰ [*](ARGVM. 20 Formae ἑαυτῶν ἑαυτούϲ cet quaeritur reetene a singulari ἕ simplici derivatae sint , eum prima et secunda similib us formis careant. Et Aristarchus quidem eas vituperat. Homeri nisus auetoriate. Cui alii adversantur dicentes, sitnili modo ex ἑν-δέκατοϲ fieri ἑνδέκατοι , omninoque ad regulas, quae in prima et secuda valeant, tertiam non dirigi. At Aristarcho assentiendum est. Nam paucior4 similitudinem plurium sequi oportet;) [*](DISCR. SCRIPT. 3. ὴ πλάγιοϲ b, πλαγιοϲ Α|  8 post ϲυνυπάρχειν insereuda esse, quae antea 73, 18 —74 , 2 legebantur (ubi vid. discr script ), perspexit BSkrzeczka | 21. ἑνικῆϲ b, ενικηϲ εϲτιν Α |22. εαυτων] fol. 171 r. |26. εϲτιν Α 28. πληθυντικῇ b, πληθυντικὴ Α |32. τριτον προϲωπον Α . τρίτον b | τὰ τῶν b, των Α)

Παρὸν δὲ ἐξετάϲαι καὶ διὰ λόγου τὸ ἀληθέϲ. — «Ἀπὸ ἑνικῶν ϲυνθέϲεων πληθυντικαὶ ἐκφοραὶ γίνονται κατὰ τὸ τέλοϲ, ἀνδροφόνοϲ ἀνδροφόνοι, ἑνδέκατοϲ ἑνδέκατοι. ὅθεν καὶ ἀπὸ τοῦ ἑαυτόν τὸ ἑαυτούϲ πεϲεῖται. — Οὐδὲν γὰρ κωλῦον τὰ προκείμενα εἰϲ πλῆθοϲ [*](C) μετάγειν· ἐν δυϲὶ γὰρ προϲώποιϲ ἕκαϲτον αὐτῶν ἀκούεται. ὁ γὰρ ἄνδρα φονεύϲαϲ ἢ ὁ μετὰ δέκα εἰϲ ἢ οἱ μετὰ δέκα πλείονεϲ ἀνεμποδίϲτωϲ εἴχον τὸ ἕτερον τῶν προϲώπων πληθυντικόν· τὸ μέντοι τῆϲ ἀντωνυμίαϲ ϲχῆμα ἠδυνάτει, ἅτε δὴ καθ᾿ ἑνὸϲ καὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου λαμβανόμενον, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ εἰϲ πλῆθοϲ μετάγεϲθαι, κατὰ δὲ τὸ ἄρχον εἰϲ ἕν, ἐπεὶ ἕνεκα τούτου ἑνικὸν καὶ πληθυντικὸν 93 A. ἐνοεῖτο διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ καθ᾿ ἑνὸϲ καὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου, ὅπερ ἄλογον. εὐλόγωϲ ἄρα τὰ ϲχήματα ἐϲιγήθη.

Τὸ ἄρχον μέροϲ αἱ ϲύνθετοι κινοῦϲαι πρόϲωπα παριϲτᾶϲιν, ὁμοίωϲ ταῖϲ ἁπλαῖϲ, τὸ δὲ τέλοϲ, ὅτε γένοϲ· ἐμαυτόν γὰρ καὶ ἐμαυτήν. ὅθεν ἐπιϲτατέον τῷ οὐδετέρῳ ϲχήματι κατ’ αἰτιατικὴν ϲιγηθέντι, ἐπεὶ ἴϲωϲ καὶ ἡ κατάληξιϲ ϲυνήγετο εἰϲ ο κατ’ ὀξὺν τόνον, (καθὸ αἱ οὐδέτεραι [*](B) τῶν ἀντωνυμιῶν, χωρὶϲ τῶν κτητικῶν, είϲ ο ἔληγον μετὰ τάϲεωϲ τῆϲ τοῦ ἀρϲενικοῦ,) ὅπερ ἐν μέρει λόγου οὐκ ἐνὸν εὐρέϲθαι (τῆϲ ἀπό καὶ ὑπό ὑφαιρουμένων, καθότι ἀδύνατον πρόθεϲιν βαρύνεϲθαι, χωρὶϲ εὶ μὴ ἀναϲτρέφοιτο· οὐδὲ γὰρ Αἰολεῖϲ τὸν ἐπὶ ταύταιϲ τόνον ἀναβιβάζουϲιν)· ὑπολείπεται οὐν ϲημειούμενον τὸ αὐτό (καὶ, εἰ ἕν ἐϲτι, τὸ εἰϲὅ). ἀλλ’ εἰ καὶ τοῦτο ἁπλοῦν ἔϲτιν , οὐ πάντωϲ καὶ τὸ ἐξ αὐτοῦ ϲύνθετον, λέγω δὲ τὸ ἐμαυτό· ὑπὸ γὰρ ἀκριβεϲτέρου λόγου ἐμποδίζεται. [*](C) εἰ τι γὰρ οὐδέτερόν ἐϲτιν αἰτιατικῆϲ πτώϲεωϲ, τοῦτο καὶ εὐθείαϲ ἐϲτίν ἀλλ’ ἀδύνατον τὸ τῆϲ εὐθείαϲ ϲυνίϲταϲθαι· εὐλόγωϲ ἄρα καὶ τὸ τῆϲ αἰτιατικῆϲ ϲχῆμα ἐϲιγήθη. ἀλλ’ εἰ ἅπαξ Εὐριπίδηϲ ἐχρήϲατο ἐπὶ δευτέρου προϲώπου ἐν τῷ