Consolatio ad Apollonium

οἱ δὲ πολλοὶ πάντα καταμέμφονται καὶ πάντα τὰ παρὰ τὰς ἐλπίδας αὐτοῖς συμβεβηκότα ἐξ ἐπηρείας τύχης καὶ δαιμόνων γενέσθαι[*](γενέσθαι H: γίνεσθαι ) νομίζουσι.

διὸ καὶ ἐπὶ πᾶσιν ὀδύρονται, στένοντες καὶ τὴν ἑαυτῶν ἀτυχίαν αἰτιώμενοι. πρὸς οὓς ὑποτυχὼν ἄν τις εἴποι

1. θεὸς δέ σοι πῆμʼ οὐδὲν ἀλλʼ αὐτὸς σὺ σοί
[*](σὺ σοὶ R ex Soph. OR 379: αὑτῷ σὺ σοὶ )

καὶ ἡ διὰ τὴν ἀπαιδευσίαν ἄνοια καὶ παραφροσύνη. διὰ ταύτην γοῦν τὴν διηπατημένην καὶ ψευδῆ δόξαν πάντα καταμέμφονται θάνατον. ἐὰν μὲν γὰρ ἐν ἀποδημίᾳ τις ὢν ἀποθάνῃ, στένουσιν ἐπιλέγοντες

1. δύσμορος, οὐδʼ ἄρα τῷ γε πατὴρ καὶ πότνια
[*](Homer. Λ 453)
2. μήτηρ
3. ὄσσε καθαιρήσουσιν

ἐὰν δʼ ἐπὶ τῆς οἰκείας πατρίδος[*](πατρίδος del. R) παρόντων τῶν γονέων, ὀδύρονται ὡς ἐξαρπασθέντος ἐκ τῶν χειρῶν καὶ τὴν ἐν ὀφθαλμοῖς ὀδύνην αὐτοῖς ἀφέντος.[*](ἐφέντος corr. H) ἐὰν δʼ ἄφωνος μηδὲν προσειπὼν περὶ μηδενός, κλαίοντες λέγουσιν

1. οὐδέ τί μοι εἶπας πυκινὸν ἔπος, οὗ τέ κεν αἰεί[*](Homer. Ω 744)
2. μεμνῄμην

ἐὰν προσομιλήσας τι, τοῦτʼ ἀεὶ πρόχειρον ἔχουσιν ὥσπερ ὑπέκκαυμα τῆς λύπης. ἐὰν ταχέως, ὀδύρονται λέγοντες ἀνηρπάσθη. ἐὰν μακρῶς, μέμφονται ὅτι καταφθινήσας καὶ τιμωρηθεὶς[*](τιμωρηθεὶς] ταλαιπωρηθεὶς?) ἀπέθανε. πᾶσα πρόφασις ἱκανὴ πρὸς τὸ τὰς λύπας καὶ τοὺς θρήνους συνεγείρειν. ταῦτα δʼ ἐκίνησαν οἱ ποιηταί, καὶ μάλιστα τούτων ὁ πρῶτος Ὅμηρος λέγων

1. ὡς δὲ πατὴρ οὗ παιδὸς ὀδύρεται ὀστέα καίων,
[*](Homer. Ψ 222)
2. νυμφίου, ὅς τε θανὼν δειλοὺς ἀκάχησε τοκῆας
3. ἄρρητον δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθος ἔθηκε
[*](id. P 37. Versum del. H)

καὶ ταῦτα μὲν οὔπω δῆλον εἰ δικαίως ὀδύρεται, ἀλλʼ ὅρα τὸ ἑξῆς

1. μοῦνος τηλύγετος πολλοῖσιν ἐπὶ κτεάτεσσι.
[*](id. I 482)