Fragmenta

Euripides

Euripides. Fragmenta. Tragicorum Graecorum Fragmenta. Nauck, August, editor. Leipzig: Teubner, 1889.

  1. καὶ χρόνου προύβαινε πούς
  1. παλαιὰ καινοῖς δακρύοις οὐ χρὴ στένειν.
  1. 〈Α.〉 οἶδ’· ἀλλὰ κάμπτειν τῷ χρόνῳ λύπας χρεών.
  2. 〈Β.〉 χρῆν· τοῦτο δ’ εἰπεῖν ῥᾷον ἢ φέρειν κακά.
  1. ὥστ’ οὔτις ἀνδρῶν εἰς ἅπαντ’ εὐδαιμονεῖ.
  1. πάντων τὸ θανεῖν· τὸ δὲ κοινὸν ἄχος
  2. μετρίως ἀλγεῖν σοφία μελετᾷ.
  1. ὅθεν δὲ νικᾶν χρῆν σε, δυστυχεῖς, ἄναξ·
  2. ὅθεν δέ σ’ οὐ χρῆν, εὐτυχεῖς. δούλοισι γὰρ
  3. τοῖς σοῖσι νικᾷς, τοῖς δ’ ἐλευθέροισιν οὔ.
  1. σοφὸς μὲν οὖν εἶ, Πρίαμ’, ὅμως δέ σοι λέγω·
  2. δούλου φρονοῦντος μᾶλλον ἢ φρονεῖν χρεὼν
  3. οὐκ ἔστιν ἄχθος μεῖζον οὐδὲ δώμασιν
  4. κτῆσις κακίων οὐδ’ ἀνωφελεστέρα.
  1. ἤλεγχον· οὕτω γὰρ κακὸν δούλων γένος·
  2. γαστὴρ ἅπαντα, τοὐπίσω δ’ οὐδὲν σκοπεῖ.
  1. δούλων ὅσοι φιλοῦσι δεσποτῶν γένος,
  2. πρὸς τῶν ὁμοίων πόλεμον αἴρονται μέγαν.
  1. δούλους γὰρ οὐ
  2. καλὸν πεπᾶσθαι κρείσσονας τῶν δεσποτῶν.
  1. περισσόμυθος ὁ λόγος, εὐγένειαν εἰ
  2. βρότειον εὐλογήσομεν.
  3. τὸ γὰρ πάλαι καὶ πρῶτον ὅτ’ ἐγενόμεθα,
  4. διὰ δ’ ἔκρινεν ἁ τεκοῦσα γᾶ βροτούς,
  5. ὁμοίαν χθὼν ἅπασιν ἐξεπαίδευσεν ὄψιν.
  6. ἴδιον οὐδὲν ἔσχομεν· μία δὲ γονὰ
  7. τό τ’ εὐγενὲς καὶ τὸ δυσγενές·
  8. νόμῳ δὲ γαῦρον αὐτὸ κραίνει χρόνος.
  9. τὸ φρόνιμον εὐγένεια καὶ τὸ συνετὸν
  10. ὁ θεὸς δίδωσιν, οὐχ ὁ πλοῦτος.
  1. οὐκ ἔστιν ἐν κακοῖσιν εὐγένεια,
  2. παρ’ ἀγαθοῖσι δ’ ἀνδρῶν.
  1. κακόν τι παίδευμ’ ἦν ἄρ’ εἰς εὐανδρίαν
  2. ὁ πλοῦτος ἀνθρώποισιν αἵ τ’ ἄγαν τρυφαί·
  3. πενία δὲ δύστηνον μέν, ἀλλ’ ὅμως τρέφει
  4. μοχθεῖν τ’ ἀμείνω τέκνα καὶ δραστήρια.
  1. ἄδικον ὁ πλοῦτος, πολλὰ δ’ οὐκ ὀρθῶς ποεῖ.
  1. ἄναξ, διαβολαὶ δεινὸν ἀνθρώποις κακόν·
  2. ἀγλωσσίᾳ δὲ πολλάκις ληφθεὶς ἀνὴρ
  3. δίκαια λέξας ἧσσον εὐγλώσσου φέρει.
  1. ὦ παγκάκιστοι καὶ τὸ δοῦλον οὐ λόγῳ
  2. ἔχοντες, ἀλλὰ τῇ τύχῃ κεκτημένοι
  1. οἴμοι, θανοῦμαι διὰ τὸ χρήσιμον φρενῶν,
  2. ἥ τοῖσιν ἄλλοις γίγνεται σωτηρία.
  1. ἐκ τῶν ὁμοίων οἱ κακοὶ γαμοῦσ’ ἀεί.
  1. χρόνος δὲ δείξει 〈σ’〉· ᾧ τεκμηρίῳ μαθὼν
  2. ἢ χρηστὸν ὄντα γνώσομαί σ’ ἢ κακόν.
  1. μισῶ σοφὸν ἐν λόγοισιν, ἐς δ’ ὄνησιν οὐ σοφόν.