Bacchae

Euripides

Euripides. Euripidis Fabulae, Vol. III. Murray, Gilbert, editor. Oxford: Clarendon Press, 1913. (Reprinted 1920-1978)

  1. οἶδʼ, ὃς τὸ Σάρδεων ἄστυ περιβάλλει κύκλῳ.
Διόνυσος
  1. ἐντεῦθέν εἰμι, Λυδία δέ μοι πατρίς.
Πενθεύς
  1. πόθεν δὲ τελετὰς τάσδʼ ἄγεις ἐς Ἑλλάδα;
Διόνυσος
  1. Διόνυσος ἡμᾶς εἰσέβησʼ, ὁ τοῦ Διός.
Πενθεύς
  1. Ζεὺς δʼ ἔστʼ ἐκεῖ τις, ὃς νέους τίκτει θεούς;
Διόνυσος
  1. οὔκ, ἀλλʼ ὁ Σεμέλην ἐνθάδε ζεύξας γάμοις.
Πενθεύς
  1. πότερα δὲ νύκτωρ σʼ ἢ κατʼ ὄμμʼ ἠνάγκασεν;
Διόνυσος
  1. ὁρῶν ὁρῶντα, καὶ δίδωσιν ὄργια.
Πενθεύς
  1. τὰ δʼ ὄργιʼ ἐστὶ τίνʼ ἰδέαν ἔχοντά σοι;
Διόνυσος
  1. ἄρρητʼ ἀβακχεύτοισιν εἰδέναι βροτῶν.
Πενθεύς
  1. ἔχει δʼ ὄνησιν τοῖσι θύουσιν τίνα;
Διόνυσος
  1. οὐ θέμις ἀκοῦσαί σʼ, ἔστι δʼ ἄξιʼ εἰδέναι.
Πενθεύς
  1. εὖ τοῦτʼ ἐκιβδήλευσας, ἵνʼ ἀκοῦσαι θέλω.
Διόνυσος
  1. ἀσέβειαν ἀσκοῦντʼ ὄργιʼ ἐχθαίρει θεοῦ.
Πενθεύς
  1. τὸν θεὸν ὁρᾶν γὰρ φῂς σαφῶς, ποῖός τις ἦν;
Διόνυσος
  1. ὁποῖος ἤθελʼ· οὐκ ἐγὼ ʼτασσον τόδε.
Πενθεύς
  1. τοῦτʼ αὖ παρωχέτευσας εὖ κοὐδὲν λέγων.
Διόνυσος
  1. δόξει τις ἀμαθεῖ σοφὰ λέγων οὐκ εὖ φρονεῖν.
Πενθεύς
  1. ἦλθες δὲ πρῶτα δεῦρʼ ἄγων τὸν δαίμονα;
Διόνυσος
  1. πᾶς ἀναχορεύει βαρβάρων τάδʼ ὄργια.