Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

147. Ζέφυρος ὁ ἐκ ζόφου φερόμενος, ἤγουν τῆς δύσεως· οἱ γὰρ ἀρχαῖοι τὴν δύσιν ζόφον ἐκάλουν. ἔνιοι δὲ ἐκ τοῦ τὸ ζῆν φέρειν, ὁ τὸ ζῆν πᾶσι παρέχων· τῷ γὰρ θέρει πνέοντος αὑτοῦ αὔξονται οἱ καρποὶ διʼ ὧν τὸ ζῆν ἔχομεν. λήῖον ἐκ τοῦ λα ἐπιτατικοῦ καὶ τοῦ ἴω τὸ πορεύομαι καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ῇ λήῖον.

157. αἰγιόχοιο] παρὰ τὸ αἴξ αἰγός αἰγί, καὶ τοῦ ὀχή, ὃ σημαίνει τὴν τροφήν· λέγεται γὰρ αὐτὸν τεθηλακέναι Ἀμάλθειαν τὴν αἶγα. οἱ δὲ, ὅτι σκέπαστρον αὐτῷ αἰγὶς ἦν ἀπὸ Κρητικῆς αἰγὸς ληφθεῖσα. οἱ δὲ, ἀπὸ τοῦ καταιγίζειν τοῖς ἀνέμοις καὶ πνεύμασι· καλεῖται γὰρ ὁ ἄνεμος αἰγίς. οἱ δὲ Αἶγα πρώτην τὴν τοῦ Πανὸς θυγατέρα. ἐκ τοῦ ὀχή δὲ γίνεται καὶ εὐωχία, ἡ καλῶς ἡμᾶς τρέφουσα, κατʼ ἐπαύ- ξησιν δὲ τοῦ ο εἰς ω.

170. ἐύσσέλμοιο] ὄνομα σύνθετον ἐὖσελμος, ἐκ τοῦ εὗ μορίου καὶ τοῦ σέλμα, ἡ τῶν ἐρεσσόντων καθέδρα. καὶ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ ἔρεισμα γίνεται κατὰ συγκοπὴν ἕρμα, οὕτως ἐστὶ σελίς (σημαίνει δὲ τὴν καθέδραν· καὶ σελάζω ἐξ αὐτοῦ) ἡ γενικὴ σελίδος, καὶ ἐξ αὐτοῦ ῥῆμα σελίζω, σέλισμα, καὶ σέλμα· καὶ τρέπεται τὸ α εἰς ος, ὡς σχῆμα εὔσχημος, σέλμα εὔσελμος, καὶ διαλύσει τῆς ἐν διφθόγγου ἐὖσελμος.

191. ἵδρυε] ἐκ τοῦ ἵζω τὸ καθέζομαι· καὶ τροπῇ τοῦ ξ εἰς δ Αἰολικῶς, ὥσπερ ζυγός δυγός, γίνεται ἴδω, καὶ κατὰ παραγωγὴν ἰθύω, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ ἱδρύω.

[*](11. *ἐτράπη] ἐτράπετο 19. καὶ τοῦ] *κοὶ τὸ 29. * σελάζω] σέλα)
370

209. πολυφλοίσβοιο] φλοῖσβος ἡ τῶν κυμάτων ἀλλεπάλληλος ἔγερσις καὶ συνεχὴς πάλιν ἀπόπαυσις. ἔστι δὲ ὄνομα πεποιημένον, ὡς τὸ “λίγξε βιός” (Il. 4, 125). φλοῖσβος δὲ γίνεται ἐκ τοῦ φλογίζω, φλογισμός, ἀποβολῇ τοῦ γ φλοϊσμός, καὶ συναιρέσει φλοισμός, καὶ τροπῇ τοῦχμ εἰς β φλοῖσβος· κατὰ ἀντίφρασιν ἡ μὴ φλέγουσα· γίνεται δὲ ἀπὸ τοῦ φλῶ τὸ ἀναπέμπω, φλέω, ὁ ἀναδιδόμενος ἤχος τῆς θαλάσ- σης.

217. χωλός] ἐκ τοῦ κῶλον, ὃ σημαίνει τὸ ὀστοῦν, ὁ τὸ ὀστοῦν βεβλαμμένον ἔχων· καὶ τροπῇ τοῦ ψιλοῦ εἰς δασὺ καὶ μεταβάσει τοῦ τόνου γίνεται χωλός.

ὤμῶ] ἐκ τοῦ οἴσω μέλλοντος· ὁ γὰρ ἐνεστώς οὐκ εἴρηται. καὶ ὥσπερ τρέπεται τὸ ω εἰς οἱ, ὡς ἀγκῶνος ἀγκώνη ἀγκοίνη, θῶ τὸ εὐωχοῦμαι θώσω θώνη καὶ θοίνη, οὕτω καὶ ἡ οἱ εἰς ω τρέπεται. Con. Etym. M. p. 822, 24.

218. κυρτώ] κυρτός παρὰ τὸ κύπτω, κυπτός, πλεονασμῷ τοῦ ρ καὶ ἀποβολῇ τοῦ συμφώνου κυρτός. κύρτος δὲ, παροξύτονον, εἶδος δικτύου, ὡς σπυρίδιον, τὸ λεγόμενον κυρτάριον.

συνοχωκότε] ἐκ τοῦ συνέχω συνοχῶ ῥῆμα· ὁ μέλλων συνοχήσω, συνώχηκα, συνωχηκώς, καὶ τροπῇ τοῦ μακροῦ εἰς μακρὸν, διὰ δὲ τὸ μέτρον τὸ ὸ μικρόν.

219. λάχνη. παρὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ ἔχω τὸ κρατῶ, γίνεται λαέχνη, καὶ κατὰ κρᾶσιν λάχνη. παράγεται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ λάζω, τὸ κρατῶ, ὁ μέλλων λάξω, καὶ ἐξ αὐτοῦ λάχνη· οὐδὲν γὰρ εὐληπτότερον τῆς τριχός.

220. ἔχθιστος ἐκ τοῦ ἐχθρός· τοῦτο ἐκ τοῦ ἐκθορῶ, ἐκθορήσω, ἔκθορος καὶ ἐχθρός, ὁ ἔξω ἡμῶν προδιερχόμενος. ἔχθιστος δὲ ἐκ τοῦ ἐκθέειν ἡμῶν.

225. χατίζεις] ἐκ τοῦ αἰτῶ τὸ ζητῶ καὶ χρῥζω· ἀποβολῇ τοῦ ῑ ἀτῶ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ χ χατῶ, καὶ κατὰ παραγωγὴν χατίζω. ἢ ἐκ τοῦ ματῶ ματίζω, καὶ τροπῇ τοῦ χμ εἰς χ χατίζω.

233. νόσφι] ἐκ τοῦ νὸ στερητικοῦ καὶ τοῦ ἕπω τὸ ἀκολουθῶ. καὶ ἐξ αὐτοῦ νόεπι· καὶ ὥσπερ ἀπὸ τοῦ θεόφατον κατὰ ἀποβολὴν τοῦ ὁ καὶ πλεονασμῷ τοῦ σ γίνεται θέσφατον, καὶ θέσπις θέσπις, ὡς τὸ “θέσπιν κατεβρόντησεν,ʼ οὕτω καὶ τὸ νόεπι ἀποβολῇ τοῦ ε καὶ πλεονασμῷ τοῦ σ γίνεται νόσπι, καὶ τροπῇ τοῦ ψιλοῦ εἰς δασὺ νόσφι, ὁ μὴ ἀκολουθῶν, ἀλλὰ πόρρωθεν καὶ χωρὶς ὑπάρχων. γίνεται

371
δὲ καὶ ἐκ τοῦ νόστος, νόστου νοστόφι καὶ ἐν συγκοπῇ νόσφι. καὶ διὰ τί γενόμενον ἀπὸ τῆς νόστον γενικῆς οὐκ ἐγένετο νοστοῦφι, ἀλλʼ ἀπέβαλε τὸ ῦ; καὶ λέγομεν ὅτι αἱ πτώσεις αἱ aἐπεκτεινόμεναι διὰ τῆς φι συλλαβῆς, εἰ μὶν ἔχουσιν ἂν φωνῆεν κατὰ τὴν λήγουσαν, φυλάττουσιν αὐτὸ, οἷον οὐρανία οὐρανίαφι, ἑτέρη ἑτέρηφι “ὁδὸς δʼ ἑτέρηφι παρελθεῖν” (Hes. O. 214)· εἷ δὲ ἔχουσι δύο φωνήεντα κατὰ τὴν λήγουσαν, τὸ τελευταῖον αὐτῶν ἀποβάλλουσιν, οἷον χαλκός χαλκοῦ χαλκόφι· “πλάγχθη δʼ ἀπὸ χαλκόφι χαλκός” (Il. 11, 351). νόστος νόστου νοστόφι, καὶ ἐν συγκοπῇ νόσφι. ἰστέον δὲ ὅτι ἡ διὰ τῆς φι συλλαβῆς παραγωγὴ κατὰ πᾶσαν γίνεται πτῶσιν, καὶ ἀπὸ εὐθείας μὲν οἷον ἑτέρη ἑτέρηφι “ὁδὸς δʼ ἑτέρηφι παρελθεῖντ” ἀπὸ γενικῆς οἷον χαλκός χαλκοῦ χαλκόφι, νόστος νόστου νοστόφι καὶ νόσφι· ἀπὸ δοτικῆς οἷον βίη βίηφι ' Ἕκτωρ φι βίηφι” (Il. 22, 107) ἀντὶ τοῦ ἐν βίᾳ, φρήτρη φρήτρηφι· ἀπὸ αἰτιατικῆς ὡς δεξιὸν δεξιόφι “ἡ ἐπὶ δεξιόφι παντὸς στρατοῦ ἢ ἀνὰ μέσσους” (Il. 13, 308) ἀντὶ τοῦ ἐπὶ δεξιὸν· ἢ ἀπὸ κλητικῆς οἷον οὐρανία οὐρανίαφι “οὐρανίαφι λίγʼ ἀείσομαι.” αὗται αἱ διὰ τῆς χι συλλαβῆς . ἐπεκτάσεις τὸ αὐτὸ μέρος τοῦ λόγου φυλάττουσι, χυρὶς τοῦ νόσφι καὶ ἶφι· ταῦτα γὰρ μετῆλθον εἰς ἐπιρρηματικὴν σύνταξιν.

235. ἐπιβασκέμεν ἀντὶ τοῦ ποιεῖν ἐπιβαίνειν.

242. λωβήσαιο] ἐκ τοῦ λωβῶ λωβήσω. τοῦτο ἐκ τοῦ λοβός, ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἠκρωτηριασμένων, ἐπειδὴ οἱ παλαιοὶ τοὺς ἔν τινι ἀτοπήματι ἁλόντας ἐνυβρίζοντες τὰ ἄκρα τῶν ὅτων ἀπέτεμνον, ὡς καὶ ὁ ποιητὴς πρὸς τὸν Ἶρον (Od. 18, 86). καὶ ταῦτα ὁ θρίων. ὁ δὲ ρωδιανὸς ἐκ τοῦ λαβή εἶναι λέγει, ὃ σημαίνει τὸ ξίφος· καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ω καὶ ἀναδόσει τοῦ τόνου λώβη, ὡς ἀπὸ τοῦ φᾶρος φαριαμός καὶ φωριαμός.

245. ἠνίπαπε] ἐκ τοῦ ἐνίπω τὸ ἐπιπλήσσω. τοῦτο ἐκ τοῦ ἐνέπω τὸ λέγω· κυρίως γὰρ τὸ διὰ λόγων ἐπιπλήσσειν. ἐνίπτω γοῦν ἐνίψω, ὁ παρακείμενος ἤνιφα, ὁ μέσος ἤνιπα καὶ ἠνίπαπα, ἐξ οὗ καὶ ἐνιπή, ὡς τὸ “μάλα πὼς με καθίκεο θυμὸν ἐνιπή” (Il. 14, 104).

251. νόστος ἐκ τοῦ νέω τὸ πορεύομαι νέσω νόστος ὑποστροφή.

290. χήρα παρὰ τὸ χῶ τὸ χωρῶ, ὁ μέλλων χήσω, καὶ ἐξ αὐτοῦ [*](4—19. C. Cram. Anecd. Oxon. 15. δεξιόφι] δεξιοῦ 17. *λίγ’] φίλη γ’. vol. 1 p. 293, 7- 26. 10. *πτῶσιν] om.)

372
χήρα ἡ χωρητικὴ τῆς λύπης. ἐτυμολογεῖται δὲ καὶ ἀπὸ τοῦ χαρά, καὶ ἀναδόσει τοῦ τόνου καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ῇ χήρα, κατὰ ἀντίφρα- σιν, ἡ τῆς εὐφροσύνης καὶ χαρᾶς ἐστερημένη.

293. ἀσχαλάᾳ] ἔστιν ἄχος ἡ λύπη. ἐξ αὐτοῦ ἀχῶ, καὶ πλεονα- σμῷ τῆς α, συλλαβῆς ἀχόλω, προσθέσει τοῦ σ ἀσχαλῶ, ἤσχαλον. ἐκ τούτου οὖν ἀσχαλόω, ἀσχαλκς, ὁσχαλά.

πολυζύγῳ] πολυκραθέδρῳ, ἐκ τοῦ πολύς καὶ τοῦ ζυγός. ζυγὸς δὲ σημαίνει δ, τὸ τῶν ἵππων ἅρμα, ὡς τὸ “ἱππείου δὲ ζυγοῦ θεὰ ἥψατο φώνησέν τε” (Il. 5, 799). καὶ τὸν τῆς κιθάρας πῆχυν, εἰς ὃν οἱ κόλλαβοι συμπεπήγασιν, ὡς τὸ “ἐπὶ δʼ ἀργύρεος ζυγὸς ἦεν” (Il. 9, 187). καὶ τὰς τῶν ἐρεσσόντων καθέδρας, ὡς ἐνταῦθα· καὶ τὸν κατὰ συνήθειαν παρʼ ἡμῖν λεγόμενον ζυγόν, τῶν βοῶν δηλονότι, ὡς τὸ “τὴν οῦ πώ τις ὑπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἀνήρ” (Il. 10, 293).

316. ἀμφιαχυῖαν] ἐκ τῆς ἀμφί προθέσεως καὶ τοῦ ἰάχω. τὸ δὲ ἰάχω ἐκ τοῦ ἰά, ἡ ἐκπεμπομένη φωνή, ἰάχω, ἰαχή· γίνεται δὲ ἐκ τοῦ ἀμφιάζω, ἀμφίαχα, ἀμφιαχώς ἀμφιαχυῖα.

318. ἀρίζηλον] τὸν διάδηλον καὶ φανερόν. γίνεται δὲ ἐκ τοῦ αρι ἐπιτατικοῦ μορίου καὶ τοῦ ζῆλος, τὸ δὲ ζῆλος ἐκ τοῦ δῆλος, τὸ δὲ δῆλος ἐκ τοῦ δαλός, ὃ σημαίνει τὸν πεπυρακτωμένον σίδηρον. ἀναδό- σει δὲ τοῦ τόνου καὶ τροπῇ τοῦ ὰ εἰς η δῆλος, καὶ μετὰ τῆς αρι προσθέσεως καὶ προσθέσει τοῦ σ ἀρίσδηλος. ἐπεὶ δὲ τὸ ξ ἐκ τοῦ σ καὶ δ σύγκειται, συναιρέσει τοῦ σ καὶ δ εἰς ζ γέγονεν ἀρίζηλος.

321. πέλωρα] πέλωρον τὸ ἐξαίσιον καὶ φοβερόν. γίνεται δὲ παρὰ τὸ πέλω καὶ τὸ ὁρα ἡ φροντίς, οἷς ὑπάρχει ἀεὶ ἡ φροντὶς διὰ τὸ μέγεθος. ἐτυμολογεῖται δὲ καὶ παρὰ τὸ πελάζειν καὶ προσεγγίζειν τῷ Ὠλρίωνι.

ἄνεῳ] ἄφωνοι· γίνεται δὲ ἐκ τοῦ ἴα, ἡ ἐκπεμπομένη φωνὴ ἴος, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α, ἄῖος καὶ ἄνιος ὁ ἄφωνος, καὶ τὸ Ἀττικὸν ἄνεως, ἄνεω.