Scholia in Iliadem

Scholia in Homerum

Scholia in Homerum. Scholia Graeca in Homeri Iliadem, Volume 1-6. Dindorf, Ludwig; Maas, Ernest, editors. Oxford: Clarendon Press, 1875-1888.

414. κατὰ κόπρον] ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸν συρφετὸν τῆς γῆς. ἔστι δὲ καὶ ἐπίγραμμα εἰς Ἐπίχαρμον οὕτως· “εἰμὶ νεκρὸς, νεκρὸς δὲ κόπρος, γῆ δʼ ἡ κόπρος ἐστίν· εἰ δέ γε γῆ θεός ἐστʼ, οὐ νεκρὸς, ἀλλὰ θεός.”

[*](5. Καλλίμαχος] Aristoteles no- 26. τὸν scripsi pro τό minatur ad 24, 15. 27. εἰς Ἐπίχαρμον οὕτως] *ὃ εἰς 7. *Σῖμων (sic scripsi pro σιμόν) Ἐπίχαρμον ἀναφέρεται: quod verum ―Θεσσαλὸν] σιμὸς—θετταλός. In videtur. Non esse autem hoc Leid. Σίμωνα—Θεσσαλὸν, in scholio epigramma Epicharmi pluribus Ven. A Σίμων appellatur. docuit M. Hauptius in Prooemio 8. Μειδίου] μηδίου Lectionum Berolinensium aestiva- *ἀποκτείναντα—ἄρξασθαι] σύραι ἀ- rum a. 1861, p. 4 b. ποκτείναντα ἅψασθαι. (σῦραι non de- 28. *κόπρος ἐστίν] ἐστιν om. bebam recipere vol. 2 p. 243, 29.) εἰ δέ γε (in Leid. τε) γῆ θεός * Θράσυλλον] θράσυλον ἐστʼ, σὐ νεκρὸς, ἀλλὰ θεός Cobetus])
300

416. καί μʼ οἶον ἐάσατε] εἰ καὶ ὑμεῖς, φησὶ, δειλιᾶτε ἐξελθεῖν, ἀλλʼ ἐμὲ μόνον ἐάσατε.

418. ἀτάσθαλον ὀβριμοεργόν] λοιδορεῖ ὃν ἱκετεύει, ἐπεὶ στασιάζει ἐπʼ αὐτῷ τῷ πάθει.

420. καὶ δέ νυ τῷδε πατήρ] προμελετᾷ τὴν ἱκετηρίαν· καὶ γὰρ ἱκετεύων τὰ περὶ τοῦ πατρὸς πρῶτον προβάλλεται· “μνῆσαι πατρὸς σεῖο” (Il. 24, 486).

428. δυσάμμορος] δεδιπλασίακε πρὸς τὴν ἐπίτασιν· τὸ γὰρ δυς καὶ α ταυτὸν δηλοῦσιν.

430. ἀδινοῦ] πυκνοῦ καὶ συνεχοῦς. ἢ οἰκτροῦ κατὰ Αἰτωλούς.

431. τέκνον] ἡ συνεχὴς τοῦ ὀνόματος ἀνάκλησις ἐπικουφίζει μικρόν. τὸ δὲ βείομαι Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ ι γράφει, ἵνʼ ᾖ πῶς βιώσομαι καὶ ζήσομαι σοῦ θανόντος. τὸ δὲ αἰνὰ παθοῦσα τεκοῦσα γράφει, ἵνʼ ᾖ ὅμοιον τῷ δυσαριστοτόκεια. τινὲς δὲ ἀντὶ τοῦ πῶς ἀπο- βήσομαι, πῶς φροντισθήσομαι, ὡς τὸ “οὔτι βέομαι Διός” (Il. 15, 194) ἤτοι οὐ φροντίζω.

*Πορφυρίου. τί νυ βείομαι] τουτέστιν εἰς τί βιώσομαι. τὸ δὲ βείω παρὰ τὸ βαίνειν τὸν ζῶντα ἐπὶ τὴν γῆν· “ὄφρ’ ἂν ἐγὼ βείω προτὶ Ἵλιον” (Il. 6, 113). ὅτι γὰρ ζῶντα λέγει τὸ ἕκαστον ἐπὶ τῆς γῆς βαδίζειν “ὅσσα τε γαῖαν ἐπιπνείει τε καὶ ἕρπει” (Il. 17, 447). αἰῶνα δὲ λέγει τὸν ἑκάστου βίον· “ἐκ δʼ αἰὼν πέφαται” (Il. 19, 27)· ἔφθαρται δὲ αὐτοῦ ὁ βίος· καὶ “μινυνθάδιος δέ οἱ αἰών” (Il. 4, 478). ὅπερ ἐν ἄλλοις “ἆνερ ἀπʼ αἰῶνος νέος ὤλεο (Il. 24. 725), ἀπὸ τοῦ βίου νέος, οὐ γηράσας τὸν βίον οὐδὲ τὸν αἰῶνα καὶ βίον πολυχρόνιον ἔσχες. καὶ πάλιν “φίλης αἰῶνος ἀμερθῇς” (Il. 22, 58), ὅμοιον τῷ “γλυκὺς αἰών” (Od. 5, 152). καὶ τίς ὁ αἰὼν ἐξηγούμενος “τῆς περ ῥηΐστη βιοτή” (Od. 4, 565). τὰ δὲ. τῇ βιοτῇ ἀναγκαῖα βίοτος· “βίοτον δέ οἱ ἄλλοι ἔδουσι” (Od. 13, 419). καὶ ζωήν· “ἡ γάρ οἱ ζωὴ ἦν ἄσπετος, οὔ τινι τόσση” (Od. 14, 96).

433. εὐχωλή] ἐμοὶ, φησὶ, δόξα ᾖς, τοῖς δὲ πολίταις ὄφελος. καὶ καθʼ ἑκάστην ἡμέραν, ὡς θεῷ σωτῆρί σοι εὔχοντο, ἀλλʼ ὁ ζῶν ἰσόθεος νῦν οὐδὲ θανὼν εὐτυχής.

440. καλῶς τὸ μυχῷ προσέθηκε, πρὸς τὸ μὴ ῥᾳδίως αἴσθεσθαι.

[*](ἡ δὲ γῆ νεκρός, reliquis omissis, B. ἀλλὰ θεός. *εἰ δέ τε γῆ νεκρός ἐστʼ, σὐ νεκρὸς, 17. *Πορφυρίου] om.)
301

441. δίπλακα] διπλοίδα, ἣν οἷόν τε διπλῆν περιβαλέσθαι. θρόα δὲ τὰ βαπτὰ ἔρια. ἡ δὲ ἐν πρὸς τὸ ἔπασσεν. δηλοῖ δὲ κατὰ Κυπρίους τὸ ποικίλλειν· ἀφʼ οὗ καὶ παστός.

444. Ἕκτορι θερμὰ λοετρά] αὔξει τὸ πάθος· τοσοῦτον γὰρ ἀπέχει τοῦ ἐννοεῖν τι τῶν συμβεβηκότων ὡς καὶ λουτρὰ τῷ ἀνδρὶ παρασκευάζειν, μονονουχὶ ὁρῶσα αὐτόν· διὸ καὶ ἐπεφώνησεν ὁ ποιη- τὴς συμπαθῶς τὸ νηπίη οὐδὲ νόησεν, ὥσπερ ἐλεῶν τὴν ἄγνοιαν αὐτῆς.

447. *κωκυτοῦ δʼ ἤκουσε] ἐζήτηται πῶς τοσούτου γενομένου θορύβου μόλις Ἀνδρομάχη προῆλθεν; ῥητέον οὖν ὅτι ἡ προτέρα τοῦ ἀνδρὸς ἐπιζήτησις (Il. 6, 490). σωφρονεστέραν αὐτὴν ποιεῖ.

448. ἐλελίχθη] ἀνυπέρβλητον τὸ πάθος· ἐννοεῖν γὰρ χρὴ ποδαπὴ ἔσται ἐπιγνοῦσα τὴν συμφορὰν, ὁπότε ἐν ἀμφιβόλῳ τῇ ὑπονοίᾳ κατείληπται μὲν τρόμῳ, ὅπερ σημαίνει διὰ τοῦ τῆς δʼ ἐλελίχθη γυῖα, ἀκρατὴς δὲ γέγονε τῶν ἐν χερσίν. οὐ γὰρ ἀποβάλλει τὴν κερκίδα ὡς ἐγνωκυῖα τὸ κακὸν, ἀλλὰ χαλασθέντων αὐτῇ τῶν μελῶν ἐκπίπτει τῶν χειρῶν.

451. ἑκυρῆς ὀπὸς ἔκλυον] δι’ ἔθους μὲν γὰρ οἰμωγῆς ἤκουε, τὸ δὲ τῆς Ἑκάβης λίαν αὐτὴν ἐξένισεν.

452. πάλλεται ἦτορ ἀνὰ στόμα] ἐμφαντικῶς δηλοῖ τὴν ψυχὴν ἐκπηδῆσαι βιαζομένην. καὶ Καλλίμαχος “ἐκόλλησαν γὰρ ἀνίοι γούνατα” (Lau. Pllad. 83).