Scholia in Iliadem

155. μένος λέγει τὴν προθυμίαν, παρὰ τὸ μένω τὸ προθυμοῦμαι.

158. ὑπασπίδια προποδίζων] οὐ προβάλλων τὰ ἴχνη πρὸ τῆς ἀσπίδος. ἐν βραχεῖ δὲ δεδήλωται ὁ μετέωρα βαίνων καὶ τῷ κύκλῳ τῆς ἰδίας ἀσπίδος τὸ σῶμα κρύπτων.

*ἐκ τούτου δῆλον ὅτι οὐκ εἶχεν ὁ Δηίφοβος ἀμφιβρότην ἀσπίδα.

160. καὶ βάλεν οὐδʼ ἀφάμαρτε] βάλλειν καὶ οὐχ ἁμαρτεῖν παρὰ τῷ ποιητῇ τὸ αὐτὸ δηλοῖ· οἷον ἐπέτυχεν, ἀλλʼ οὐκ ἀπέτυχεν.

161. τῆς δʼ οὔτι διήλασεν] οὐδὲ τὸ τυχὸν, φησὶ, διʼ αὐτῆς ἦλθε.

162. ἐν καυλῷ] ἀντὶ τοῦ κατὰ τὸν καυλὸν, ὡς τὸ “ἄξαντ᾿ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ” (Il. 6, 40). λέγει δὲ τὸ καθιέμενον εἰς τὸ κοῖλον τοῦ δόρατος μέρος.

165. χώσατο] συνεχύθη τὴν ψυχήν· οὔτε γὰρ ἐπὶ χαρᾶς οὔτε ἐπὶ ὀργῆς τίθεται. καὶ φθέγγεται μὲν οὐδέν (οὐ γὰρ οἰκεῖον ἦν τῷ καιρῷ), τῇ δὲ ψυχῇ λελύπηται.

168. οἰσόμενος] ἑαυτῷ. διὰ τί δὲ οὐκ ἄλλον πέμπει, ἀλλʼ αὐτὸς ἄπεισιν: ὅτι ἐν τῷ θορύβῳ κεχώρισται τῶν δορυφόρων, καὶ ἡ σκηνὴ πλησίον ἦν, καὶ οἱ πεμπόμενοι οὐχ ὁμοίως ταχεῖς· καὶ παρὼν δὲ ὅμοιος ἦν τῷ μὴ παρόντι δόρυ μὴ ἔχων. τοὺς μὲν οὖν ὡς τραυματίας [*](10. γόον] γυῖον Bekkerus. 23. οὺχ ἁμαρτεῖν Cobetus] οὺχ om.)

*διαφέρει δὲ τὸ οἴσων τοῦ οἰσόμενος· οἴσων μὲν γὰρ ἑτέρῳ, ὡς τὸ “οἴσετε δʼ ἄρνα λευκόν” (Il. 3, 103), οἰσόμενος δὲ ἑαυτᾷ.

171. Ἴμβριον αἰχμητήν] πιθανῶς ἐφʼ ἑκάστῳ τῶν ἐπισήμων τὴν διήγησιν κατὰ τὰς ἀναιρέσεις ἐκφέρει· τὸ μὲν γὰρ προεκθέσθαι περὶ ἑκάστον περιττὰν, τὸ δὲ ἐν τοῖς συμπτώμασι παραδιηγεῖσθαι πι- θανόν.

179. ἥ τʼ ὄρεος κορυφῇ] ἐν πεδίῳ γὰρ οὐ φύεται ἢ μικρά. ἔμ- φασιν δὲ ἔχει ἄνωθεν πίπτουσα ἡ μελία. περιφαινομένου δὲ περιορωμένου, ἢ ὑπερφαινομένου.

180. φύλλα τοὺς κλάδους, ὡς οὗτος τὰ ὅπλα· τέρενα δὲ τὰ χλωρά. ἔοικε δὲ ὁ ποιητὴς τῇ μελίᾳ συνάχθεσθαι.

181. * βράχε] ὠνοματοπεποίηκεν. ἐντεῦθεν δὲ ἀπὸ τοῦ ἤχου τῶν ὑδάτων καὶ τὸ βρέχειν ὠνόμασται.

184. ἄντα ἰδών] λείπει τὸ φερόμενον. χάλκεον δὲ ἀπὸ μέρους.

187. δούπησεν δὲ πεσών] κατὰ καρδίας καὶ πνεύμονος ἡ πληγή· διὸ ταχεῖα καὶ ἡ πτῶσις.

191. τὴν εὐθεῖαν χρώς φησιν ὁ ποιητὴς, τὰς δὲ πλαγίας ὡς ἀπὸ τοῦ χροῦς κλίνει. καὶ συντίθησι δὲ τὴν λέξιν, ταμεσίχροας (Il. 13, 340.) λέγων ὡς ἀπὸ τῆς ταμεσίχρους εὐθείας. οὕτως δὲ καλεῖ καὶ τὴν ἐπιφάνειαν καὶ τὴν ἐντοσθίδιον σάρκωσιν.

πᾶς] ὅλος Ἕκτωρ, ἢ ὁ χρὼς αὐτοῦ.

192. ὀμφαλόν] τὸ μέσον, ἢ τὸ ἐπιτιθέμενον αὐτῇ πρὸς κόσμον.

194. νεκρῶν ἀμφοτέρων] ὥστε μήτε τὸν πολέμιον σκυλεῦσαι μήτε τὸ τοῦ οἰκείου σῶμα λαβεῖν.

198. τὰ ἐν τῇ παραβολῇ ὡς καθʼ ὑπόθεσιν ἐκδεκτέον. οὐ γὰρ συμμαχοῦσιν ἀλλήλοις λέοντες, ἀλλὰ τοῦ ἑνὰς ἁρπάσαντος συναρ- πάζει ὑπαντῶν ὁ ἕτερος, ἑκατέρου τὴν ἄγραν εἰς ἑαυτὸν κατάγοντος, ὡς καὶ Αἰσχύλος (Fr. 33) “εἷλκον ἄνω λυκηδόν.”

199. *ῥωπήϊα] οἱ τόποι ἐν οἷς ῥῶπες φύονται. ῥῶπες δὲ πολύ- φυλλα καὶ ἱμαντώδη φυτὰ δρυῶν.

203. κόψεν Ὀϊλιάδης] οὐ γὰρ ἦν τοῦτο τῆς μεγαλοπρεπείας τοῦ Τελαμωνίου τὸ νεκροῦ τεμεῖν κεφαλὴν καὶ τοῖς πολεμίοις ῥίπτειν, ἀλλὰ περὶ τοὺς ζῶντας ἐπονεῖτο.

ὑπεραπολογεῖται αὐτοῦ ὁ ποιητὴς παρεντιεὶς τὸ κεχολωμένος. θαυμαστῶς δὲ τῇ ἐπεξεργασίᾳ χρῆται· ὁ μὲν Ἕκτωρ τοῦ Ἀμφι- μάχου οὐδὲ τὸ κράνος ἀφελεῖν ἐδυνήθη, ὁ δὲ Ἕλλην οὐ μόνον τὰ ὅπλα ἐσύλησεν, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα ἐλυμήνατο. ὠμὸν δέ φασι καὶ οὐχ Ἑλληνικὸν τὸ ἔργον· ἀλλὰ σύγγνωστον ὑπὲρ φίλου ἀγανακ- τοῦντι, ὃ δηλοῖ καὶ τὸ ἐπιφώνημα.

204. σφαιρηδόν] δίκην σφαίρας. τὸ δὲ ἑξῆς οὕτως, ἧκε δέ μιν διʼ ὁμίλου σφαιρηδὸν, συστρέψας τὴν χεῖρα πρὸς τὸ εὔτονον τῆς βολῆς. χαρίεν δὲ τὸ σύμπτωμα· ὁ μὲν γὰρ ἁπλῶς ἔρριψεν εἰς τοὺς πολεμίους, συνέβη δὲ παρὰ τὸν Ἕκτορα ἐνεχθῆναι τὴν κεφαλὴν ὥσπερ εἰς ἔλεγχον ὧν αὐτὸς ἀπέτυχεν.