Scholia in Iliadem

439. ῥῆξεν δέ οἱ ἀμφὶ χιτῶνα] περιέρρηξεν αὐτοῦ τὸν χιτῶνα.

441. αὖον] ἀντὶ τοῦ ὀξύ· καὶ ἔστιν ἀκοῦσαι σχιζομένου θώρακος ψόφον. ἐρεικόμενος δὲ ἀντὶ τοῦ σχιζόμενος.

443. * ἀσπαίρουσα] τὸ σπαίρειν καὶ τὸ σκαίρειν τινὲς συγ- χέουσιν, ταυτὸν δηλοῦν νομίζοντες, καίπερ Ὀμήρου διακρίνοντος· τὸ μὲν γὰρ σπαίρειν μετὰ τοῦ α κατὰ Ἀττικὴν συνήθειαν λέγει ἀσπαίρειν· “ἀσπαίροντα δʼ ἔπειτα” (Od. 12, 254) καὶ “ἀσπαί- ροντα λαβών” (Od. 19, 229) καὶ “ἥ ῥά οἱ ἀσπαίρουσα καὶ οὐρίαχον πελέμιξεν ἔγχεος” καὶ “ἤσπαιρʼ ὡς ὅτε βοῦς” (571). τὸ δὲ σκαίρειν οὐκέτι μετὰ τοῦ α· “μολπῇ δʼ ἰῦγμῷ τε ποσὶ σκαί- ροντες ἕποντο” (Il. 18, 572). ἔστιν οὖν ἡ διαφορὰ, ὅτι τὸ μὲν σπαίρειν καὶ ἀσπαίρειν ἄμουσόν τινα δηλοῖ κίνησιν, ὃ γίνεται ἐν ἰχθύσι καὶ τῷ δεδεμένῳ κατὰ τὸν ποιητὴν βοῒ, τὸ δὲ σκαίρειν ἔμ- μουσον κίνησιν ὀρχηστικὴν καὶ εὔρυθμον. οἶμαι δʼ ἔγωγε καὶ τῶν ἰχθύων τὸν σπάρον καὶ τὸν σκάρον κατὰ διαφόρους ἐννοίας διαφόρως προσηγορεῦσθαι, τῆς κινήσεως οὐχ ὁμοίας ἑκατέρων γινομένης, τὸ δὲ σκαίρω πάντως ὀξυτέρας φωνῆς· ἀφʼ ἦς καὶ τὴν πολύσκαρθμον Μυρίνην προσεῖπεν ὁ ποιητής (Il. 2, 814). μίαν τῶν Ἀμαζόνων, ὥς φασι, καὶ εὐσκάρθμους ἵππους (31). ἀπὸ δὲ τοῦ αὐτοῦ ἐν τῇ συνη- θεία τὸ σκιρτᾶν καὶ σκαρδαμυκτεῖν τοὺς ὀφθαλμοὺς εἴρηται.

οὐρίαχον] τὴν ἐπιδορατίδα. ἔδειξε δὲ ὁρμῶντα προσωτέρω τὸν σί- δηρον καὶ ἀνακρουόμενον τῷ παλμῷ τῆς καρδίας, καὶ δηλοῖ ὡς μετὰ θάνατον τοῦ ἄλλου σώματος ἔτι ζῇ ἡ καρδία.

444. ἀφίει μένος ὄβριμος Ἄρης] τὴν εἰς τοὔμπροσθεν ὁρμὴν ὁ σίδηρος ἠφίει, μὴ συγχωρούμενος ὑπὸ τῆς καρδίας. οἱ δὲ, τὴν ψυχὴν ἀφιέναι τὸ μένος ἐποίει.

446. ᾖ ἄρα] ὄντως ἄρα δή τινος νομίζομεν ἄξιον εἶναι τὸ τοὺς τρεῖς τούτους ἀνθʼ ἑνὸς ἀνῃρῆσθαι, ἐφʼ ὦ σὺ μάτην πεφιλοτίμησο. ἢ [*](8. Similia legunturin scholio ad 22. * Μυρίνην] μύραιναν 18. 572. 19. *σπάρον—σκάρον] σπαίρον— 31. *τινος] τι σκαίρον)

450. ἐπίουρον] οἱ μὲν ὡς τὸ ἐπίσκοπον· οἱ δὲ ἀναστρέφουσι τὴν ἐπί· οἱ δὲ παρέλκειν αὐτὴν βούλονται. ἄμεινον δὲ τὸ πρῶτον.

452. ἔμʼ ἔτικτε] ὀρθοτονητέον τὴν ἀντωνυμίαν· ἔστι γὰρ ἀντιδια- σταλτική. τίκτειν δὲ τὸ κτίζειν.

453. εὐρείῃ] μεγάλῃ· “τοῦ μέν τοι κλέος εὐρύ” (Od. 19, 333) καὶ “εὐρύοπα Ζῆν’” (Il. 8, 206) καὶ εὐρυσθενές (Il. 7, 455).

456. ἑταρίσσαιτο] συνεργὸν καλέοιτο.

458. δοάσσατο] τοῦ δοκῶ παραγωγόν ἐστι, δοκῶ δοκήσω δοκάσσω, ἐδοκάσσατο δοκάσσατο, ἀποβολῇ τοῦ κ δοάσσατο.

460. ἐπεμήνιε] ἐπεμέμφετο καὶ ᾐτιᾶτο.

461. οὔτι τίεσκεν] ὡς τιμώμενον αὐτὸν ὑπὸ τῶν Τρώων καὶ παρα- βλάπτοντα τὴν βασιλικὴν τιμὴν οὐκ ἐτίμα, δεδιὼς τὴν ἐπιβουλήν.

404. γαμβρῷ] τῷ τῆς ἀδελφῆς ἀνδρί. “οἶος σὺν γαμβροῖσι κασιγνήτοισί τε σοῖσιν” (Il. 5, 474).

465. ἐπαμύνομεν] καλῶς καὶ ἑαυτὸν τῇ ἐπικουρίᾳ συναριθμεῖ πρὸς τὴν ἐκείνου αἰδῶ.

468. θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινεν] τῶν γὰρ παλμῶν αἰτία ἡ τοῦ περὶ καρδίαν αἵματος θέρμη.

469. βῆ δὲ μετʼ Ἰδομενῆα] ἡ γὰρ τοῦ φίλου συμφορὰ τὴν πρὸς τὸν ἐχθρὸν ἀμαυροῖ μῆνιν.

470. *τηλύγετον] ὁ τέλος τῆς γεννήσεως ἔχων, μεθʼ ὃν ἄλλος οὐκ ἐτέχθη τῷ πατρί· οἱ τοιοῦτοι γὰρ ὡς ἐπίπαν δειλοὶ, ὑγρᾷ ἀνα- τρεφόμενοι διαίτῃ. καὶ πῶς αὐτός φησι “δείδια δʼ αἰνῶς Αἰνείαν (481): ἤτοι νῦν τὴν φυγήν φησιν.

τὸ τηλύγετος ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ πρεσβυτέρου, οὐκ ἐπὶ τοῦ μονο- γενοῦς ἢ ἐπὶ τοῦ ὁμήλικος. ὅτι δὲ ἐπὶ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τῆς τηλοτέρας γενεᾶς ὄντος, δῆλον ἀπὸ τοῦ εἰρηκέναι αὐτὸν ἐπὶ τοῦ μὴ ὁμήλικος “οὗτος δὲ προτέρης γενεῆς, προτέρων δʼ ἀνθρώπων” (Il. 23, 790). ἀλλʼ Ἰδομενεὺς μὲν μεσαιπόλιος, καὶ διὰ τοῦτο τῆς προτέρας γενεᾶς. προέγραψα καὶ τὰ περὶ τούτου πλατύτερον.

471. ἀλκί] ἀπὸ τῆς ἄλξ εὐθείας, ὅθεν καὶ ἄλξις καὶ ἔπαλξις.

472. κολοσυρτόν] ὁ μετὰ κολωοῦ ἐπισυρμός. ἢ ὁ μέγας θόρυβος· κόλον γὰρ τὸ μέγα, καὶ ὁ μεγάλην ἁφὴν ἔχων κόλαφος καλεῖται.

476. ὣς μένεν] τὸ μὲν μεῖναι γενναίου, τὸ δὲ καλεῖν τοὺς ἑταίρους ἀσφαλοῦς· προδιδόντος γάρ ἐστιν ἑαυτὸν τὸ τὴν παροῦσαν μὴ καλεῖν συμμαχίαν, ἀλλʼ οἰκεία τὸ πᾶν ἐπιτρέπειν δυνάμει.