Scholia in Iliadem

87. ἠεροφοῖτις προπερισπαστέον ὁμοίως τῷ πρωθῆβις καὶ πολῖτις. πειστέον δὲ μᾶλλον τοῖς παρὰ τὸν ἀέρα ἐκδεξαμένοις τὴν σύνθεσιν γεγονέναι, ἐπεὶ ἀοράτως φοιτᾷ· ἀέρα γὰρ λέγει τὸ σκοτεινὸν κατάστημα· “ἠέρι γὰρ κατέχοντο” (Il.17, 368) καὶ “ἀὴρ γὰρ παρὰ νηυσὶ βαθεῖʼ ἦν” (Od. 9, 144).

90. ἔξω τοῦ ν αἱ Ἀριστάρχου, ἀλλὰ τί κε ῥέξαιμι. γράφεται δὲ κατʼ ἔνια θεοὺς διὰ πάντα τελευτᾷ, διὰ τοὺς θεοὺς τέλος πάντα λαμβάνει. ἐν δέ τισι θεοὺς διὰ πάντα τέτυκται. στικτέον δὲ ἐπὶ τὸ ῥέξαιμι. καλῶς δὲ ἔχει καὶ κατὰ τὸ τέλος τοῦ στίχου στίζειν, ἵνα οὗτος μὲν ὁ λόγος καθολικὸς ᾖ, θεὸς πάντων τὸ τέλος ἔχει, τὰ δὲ ἑξῆς ἀπʼ ἄλλης ἀρχῆς, ἵνα λείπῃ τὸ ἐστί ῥῆμα. ὁ δὲ λόγος, Διὸς θυγάτηρ ἐστὶν Ἄτη, ἐξ οὗ τὸ θεῖον καὶ τὸ ἰσχυρὸν παρίστησιν. ὡς μὲν γὰρ ἡ τριβὴ συνάπτει, ψεῦδος εἶναί μοι δοκεῖ· οὐ γὰρ πάντων ἡ Ἄτη τὸ τέλος ἔχει, ὥσπερ οὐδὲ τῶν ἀγαθῶν.

θεὸς διὰ πάντα ελευτᾷ ὁ μὲν Ἀσκαλωνίτης περισσὴν ἡγεῖται τὴν διά πρόθεσιν εἶναι. τὸ γὰρ ἑξῆς, θεὸς πάντα τελευτᾷ. Δίδυμος δὲ ἡγεῖτο σημαντικὴν αὐτὴν εἶναι τοῦ διόλου καὶ μὴ παρέλκειν, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ διηλίτης ὁ διʼ ὅλου ἁμαρτάνων. οὐ προσεκτέον δὲ τοῖς ὑφʼ ἓν ἀνεγνωκόσιν.

92. *τῇ μέν οὕτως Ἀρίσταρχος. ἄλλοι δὲ τῆς μέν θʼ ἁπαλοί.

94. βλάπτουσʼ ἀνθρώπους ἀθετεῖται ὡς περισσὸς καὶ κακοσύνθετος· τί γὰρ ἄλλο δύναται ποιεῖν ἡ Ἄτη ἢ βλάπτειν; οὐχ ὑγιῶς δὲ οὐδὲ τὸ ἕτερον τέτακται· ἔδει γὰρ ἄλλον. βιάζονται δέ τινες τὸν Ἀγαμέμνονα λέγειν ἐφʼ ἑαυτοῦ καὶ τοῦ Ἀχιλλέως· καθολικὸς δέ [*](10. μᾶλλον indicio est ante πει- lxxviii. στέον nonnulla excidisse, quae ex 26. διηλίτης] De hoc dixi in Thes. aliis codicibus suppleri possunt: vol. 2 p. 1458. v. Lentz. Herodiaan. vol. 1 p.)

95. Ἀρίσταρχος Ζεὺς ἄσατο.

καὶ γὰρ δὴ νύ πότε Ζεὺς ἄσατο οὕτως ἐν ἀπάσαις, Ζεὺς ἄσατο· καὶ ἔστι ποιητικώτερον. ἐν δέ τισι τῶν εἰκαιοτέρων Ζῆνʼ ἄσατο.

96. * παρὰ Ἀριστοφάνει ἀλλά νυ καὶ τόν. ἐν δὲ τῇ Χίᾳ φαμὲν ἔμμεναι, ἠθικῶς.

97. Ἥρη θῆλυς ὅτι οὕτως σχηματίζει θῆλυς ὡς πῆχυς· ἀφʼ οὗ πίπτει θήλεας ὡς πήχεας.

100. * ὅτι τὸ εὐχόμενος σαφῶς ἐστὶ καυχώμενος, παρὰ τὸ αὐχεῖν.

105. *παρὰ Ἀριστοφάνει ἔξω τοῦ θ οἳ αἵματος.

*τούτων τῶν ἀνδρῶν οἳ ἐκ τῆς σῆς σπορᾶς τὸ αἷμα ἔχουσιν.

τὸ ἑξῆς ἐστὶν, οἷς τὸ αἷμα ἐξ ἐμοῦ ἐστὶν, οὐχὶ οἳ αἵματος ἐξ ἐμοῦ εἰσίν· ἐπεὶ κἂν ἡ σύναρθρος ἔκειτο, ὅθεν καὶ ἑξῆς φησὶ “τῶν ἀνδρῶν οἳ σῆς ἐξ αἵματός εἰσι γενέθλης,” οἷς τὸ αἷμά ἐστιν ἐκ σοῦ.

108. *εἰ δʼ ἄγε ἐν ἄλλῳ αἰ δʼ ἄγε νῦν.

διὰ τί ἡ Ἥρα ὀμόσαι πρὸς τὸν Δία; ἢ δῆλον ὡς οὐ ποιοῦντα ἃ ἂν φῇ. εἰ δὲ τοῦτο, διὰ τί οὐ κατανεῦσαι, ἀλλὰ καὶ ὀμόσαι ἠξίωσεν, ὡς καὶ ψευδομένου, ἂν μὴ ὀμόσῃ; ὁ δὲ ποιητής φησιν ἀληθεύειν “ὅ τι κεν κεφαλῇ κατανεύσῃ” (Il. 1, 527). τὸ μὲν οὖν ὅλον μυθῶδες· καὶ γὰρ οὐδʼ ἀφʼ ἑαυτοῦ ταῦτά φησιν Ὅμηρος, οὐδὲ γινόμενα εἰσάγει, ἀλλʼ ὡς διαδεδομένων περὶ τὴν Ἡροκλέους γένεσιν μέμνηται. ῥητέον δὲ ὅτι καὶ ὁ μῦθος εἰκότως εἰσάγει τὴν Ἥραν ὁρκοῦσαν τὸν Δία· πάντες γὰρ περὶ ὧν ἂν φοβῶνται μὴ ἄλλως ἀποβῇ, πολὺ τῷ ἀσφαλεῖ προέχειν πειρῶνται· διὸ καὶ ἡ Ἥρα, ἅτε οὐ περὶ μικρῶν ἀγωνιζομένη, καὶ τὸν Δία εἰδυῖα ὅτι αἰσθόμενος τὸν Ἡρακλέα δουλεύοντα ὑπεραγανακτήσει, τῇ ἰσχυροτάτῃ ἀνάγκῃ κατέλαβεν αὐτόν. οὕτως Ἀριστοτέλης.

114. Ἥρη δʼ ἀΐξασα πρὸς τὰ περὶ τοῦ Ὀλύμπου. ἔδει δὲ λίπʼ οὐρανὸν ἀστερόεντα· Ἀγαμέμνων γὰρ ὁ λέγων.

115. καρπαλίμως δʼ ἵκετ᾿ Ἄργος ὅτι τὴν Πελοπόννησον Ἄργος Ἀχαϊκὸν λέγει, τὴν Θεσσαλίαν Ἀργος Πελασγικόν.

116. ἄλοχον Σθενέλου Δίδυμος παρατίθεται Φερεκύδην μὲν λέγοντα αὐτὴν τὴν Πέλοπος Ἀμφιβίαν· Ἡσίοδος δὲ Ἀντιβίαν τὴν Ἀμφιδάμαντος ἀποφαίνεται.

117. *μείς ἐν τῇ Χίᾳ μής.

μείς μὴν Αἰολικῶς. ὥσπερ δὲ ῥίς ῥινός καὶ θίς θινός, οὕτως καὶ μείς μηνός κλιθήσεται κατὰ τὴν ἀναλογίαν.

118. ἐκ δʼ ἄγαγε προφόως δέ ὅτι νῦν ὑγιῶς γράφεται σὺν τῇ προθέσει προφόως· πρὸ γὰρ τῶν μηνῶν τῶν καθηκόντων ἐγεννήθη, διὸ ἠλιτόμηνος. ὁ δὲ Ζηνόδοτος καὶ ἐπʼ ἄλλου οὕτως γράφει (Il. 16 188).

119. *ὅτι τὰς ὠδῖνας Εἰλειθυίας ἔφη.

Ζεὺς μιγεὶς Ἀλκμήνῃ τῇ Ἠλεκτρύονος (ὃν δὲ τρόπον, εἴρηται ἐν τῇ Ξ) ἔγκυον κατέστησε, μελλούσης δὲ τίκτειν ὤμοσεν ἐν θεοῖς τὸν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ γεννηθέντα τῶν ἐξ ἑαυτοῦ βασιλεύσειν. Ἥρα δὲ ζηλοτύπως διατεθεῖσα τὰς μὲν Ἀλκμήνης ὠδῖνας ἐπέσχεν, Ἀντιβίαν δὲ, ἥν τινες Νικίππην εἶπον, τὴν Σθενέλου γυναῖκα, κυοφοροῦσαν Εὐρυσθέα ἑπτάμηνον τεκεῖν ἐποίησεν· ὅθεν καὶ τὰ ἑπτάμηνα γεννώμενα τροφῆς μοῖραν ἔλαχεν. βασιλεύων δὲ Εὐρυσθεὺς Ἡρακλεῖ τοὺς ἄθλους ἐπέτασσεν, οὓς τελειώσας κατὰ Ἀθηνᾶς καὶ Ἀπόλλωνος ὑποθήκας ἀθανασίας μετέλαβεν. ἡ ἱστορία παρὰ Ῥιανῷ.

120. αὐτὴ δʼ ἀγγελέουσα ὅτι ἰδίως ἀγγελέουσα προσηύδα· ἐχρῆν γὰρ ἀγγελέουσα ἧκε καὶ προσηύδα.

123. δύναται καὶ τοῖς ἑξῆς συνάπτεσθαι, ἵνʼ ᾖ σχῆμα, Εὐρυσθεὺς σὸν γένος. βέλτιον δὲ στίζειν εἰς τὸ Περσηϊάδαο, καὶ καθʼ ἑαυτὸ λέγεσθαι τὸ σὸν γένος, ἵνα λείπῃ τὸ ἐστίν.

124. Ἀργείοισιν κατʼ ἐνίας τῶν ἐκδόσεων ἀνθρώποισιν.

149. κλοτοπεύειν τὸν καιρὸν διατρίβειν καὶ κενὰ λέγειν. ὅτι ἐκ τῶν συμφραζομένων κλοτοπεύειν τὸ στραγγεύεσθαι. καὶ ὅτι ἅπαξ εἴρηται.

150. ἤτοι δὲ περὶ Πατρόκλου ταφῆς λέγει, ἢ τῆς Ἕκτορος ἀναιρέσεως.