Scholia in Iliadem

387. δάϊ ὁ Ἀσκαλωνίτης βαρύνει ὡς Θέτι· οἱ δὲ πλείους ὡς φλεβί ὀξύνουσιν, οἷς συγκατατίθεμαι. εἰ μὲν γὰρ ἦν ἡ εὐθεῖα, ὡς οἴεται ὁ Ἀσκαλωνίτης, δάϊς ὡς Θέτις βαρυνομένη, καὶ ὡς “πάντα Θέτι καλλιπλοκάμῳ” (Il. 18, 407), οὕτως δάϊ, πρῶτον ἐκτείνεσθαι δεήσει τὸ ι, δεύτερον ἐκεῖνο ὁρῶμεν ἐναντιούμενον· τὰ γὰρ εἰς ις λήγοντα καθαρὸν θηλυκὰ, τῷ α παραληγόμενα, οὐ φιλεῖ βαρύνεσθαι, τοὐναντίον δὲ ὀξύνεσθαι—ὁ δὲ λόγος ἐπὶ τῶν Ἑλληνικῶν, ἵνα μή τις τὸ Ξόϊς ἢ Σάϊς ἀντιθῇ, κείμενα παρʼ Ἠροδότῳ—, οἷον Θηβαΐς Δαναΐς Λαίς Θαίς. οὕτως ἄρα δαΐς, χωρὶς εἰ μὴ λέγοι τις τοῦτο βεβαρυτονῆσθαι πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ ὀξυνομένου, ὥσπερ καὶ τὸ ἀκρίς. ἄμεινόν ἐστιν ἐκεῖνο λέγειν ὡς ὅτι εἴτε ἀπὸ τῆς δάϊς βαρυνομένης εἴτε ὀξυνομένης ἡ προκειμένη ἐστὶ δοτικὴ, ὀφείλει ὀξύνεσθαι τῷ τὰς εἰς ι συνεσταλμένον ληγούσας δοτικὰς καὶ μὴ συναλειφθείσας ἐπʼ ὀνομάτων ἀρσενικάς τε καὶ θηλυκὰς ὀξύνεσθαι, μηνί χηνί· ταύτῃ καὶ λιτί. οὕτως καὶ ἡ δαΐ, εἴτε ἀποκέκοπται εἴτε συγκέκοπται, ὀξυτονηθήσεται.

ὅτι βαρύνεται ἡ εὐθεῖα δαϊς διδασκόμεθα ἐκ τῆς παρὰ Καλλιμάχῳ αἰτιατικῆς “ἐς δάϊν ὁπλισμὸν ἵππειον·” ἡ γὰρ τοιαύτη αἰτιατικὴ βαρυνομένην αἰτεῖ εὐθεῖαν. καὶ τὸ δῆϊς συνομολογεῖ τῷ τόνῳ· τραπέντος γὰρ τοῦ α εἰς η καὶ τοῦ ι πλεονάσαντος ἐγένετο.

389. *οὕτως διὰ τοῦ α γραπτέον τάνυσ σαν.

391. * ὅτι πρὸς τὸ δεύτερον πρότερον ἀπήντησεν.

394. οὔτε θαλάσσης κῦμα τόσον ὅτι Ζηνόδοτος τούτων τῶν ὁμοιώσεων τὴν πρώτην τρίτην τέταχεν. ὁ δὲ Ὅμηρος τὰ ἐπιτα τικώτερα ὕστερα λέγει· πάντων δὲ ἐπιτατικώτερον ἀνέμου φορὰ, ἥτις καὶ τὰ ἄλλα κινεῖ, θάλασσαν καὶ πῦρ.

396. τόσσος γε Ἀρίσταρχος φυλάσσει τὴν ὀξεῖαν ἐπὶ τῆς τοσ συλλαβῆς, ὁ δὲ Τυραννίων τοσσός γε ἀνέγνω, τὴν σος συλλαβὴν ὀξύνων, οὐκ εὗ· ὁ γὰρ γέ οὐκ ἀλλάσσει τὸν τόνον τῶν πρὸ ἑαυτοῦ λέξεων. εἰ δέ τις λέγοι ἐπέκτασιν εἶναι, μὴ σύνδεσμον, ἴστω ὅτι τὸ [*](3. φλεβί Lobeckius] φλεαί 14. τῷ Bekk.] τὸ ὀξύνουσιν Bekkerus] ὀξύνοντες. 18. Καλλιμάχῳ] Callimaci ver-) [*](7. τῷ] εἵτʼ ἄλλῳ εἴτε καὶ τῷ sus fuit ἐς δάϊν ὁπλισμόν θʼ ἵππιον Lehrsius. ἐρχομένων : v. grammaticos ab-) [*](9. Ξόῖς] Non legitur apud Schneidero indicatos ad fr. 243 p. Herodotum. Idem error supra 482. ad 11, 677. 26. ὕστερα addidit Friedl.)

βρόμος κυρίως ὁ τοῦ πυρὸς ἦχος· ὅθεν καὶ τὸν Διόνὐσον, ὄντα ἔφορον τοῦ πυρὸς, καὶ αὐτὸν Βρόμιον καλοῦσιν, ἀντὶ τοῦ τὸν ἐπὶ τοῦ πυρός. ἐν οἷς οἱ ποιηταὶ καὶ τὸν μῦθον ἔπλασαν ὅτι ἐκ Διὸς καὶ Σεμέλης ὣν ἐβλήθη τῷ κεραυνῷ, καὶ ὅτι πυρογενής ἐστιν.

397. *ὤρετο ἔν τισι τῶν ὑπομνημάτων ὤρορε, καὶ ἔστιν ὄμοιον τῷ “ὤρορ’ ἐπαΐξας (Il. 2, 146).

398. * τόσσον γε οὕτως διὰ τοῦ ν, τόσσον γε.

400. *ὅσση ἔξω τοῦ τ αἱ Ἀριστάρχου· οὕτως καὶ Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης.

ἀφʼ ἑτέρας ἀρχῆς ταῦτα. Ἀρίσταρχος δὲ χωρὶς τοῦ τ γράφων, όσση ἄρα Τρώων, πάντως τοῖς ἄνω συνάπτει, ἵνʼ ᾖ ὁ λόγος ἀνταποδοτικὸς ἀνεστραμμένος· οὐ τοσοῦτον βοᾷ τὰ εἰρημένα ὅση τῶν Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἔπλετο φωνή.

402. * Αἴαντος ὅτι ἡ πρόθεσις παρεῖται καὶ πτῶσις ἤλλακται, ἀντὶ τοῦ ἐπʼ Αἴαντα.

405. ὅτι καὶ τὰ ξίφη καὶ τὰς ἀσπίδας ἐκ τελαμώνων ἀνῆπτον· διὸ δύο.

406. χώσατο ὅτι χώσατο νῦν συνεχύθη, καὶ ὅτι οὐκ ἄτρωτος ὁ Αἴας καθʼ Ὄμηρον· εἰ γὰρ μὴ οἱ τελαμῶνες ἐσκέπαζον, ἐτρώθη ἄν.

412. στῆθος βεβλήκει οὕτως ἔξω τοῦ ν, βεβλήκει, καὶ ἄνευ τοῦ ε· Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης σὺν τῷ ν, βεβλήκειν.

413. στρόμβον δʼ ὣς ὡς ῥόμβον περιφερῆ· λέγει δὲ τὸν καλούμενον βέμβικα. δίκην οὖν στρόμβου ἐποίησεν αὐτὸν στρέφεσθαι, σφοδρῶς πλήξας.

414. *πληγῆς γράφεται ῥιπῆς.

416. ἐξ αὐτῆς· τὸν δʼ οὔπερ ἔχει θράσος ὅτι τὸ ἀντικείμενον δεῖ ὑπακούειν, ἀλλὰ δέος. Ἀριστοφάνης δὲ τὸν δʼ οὔτινʼ ἔχει θράσος ὅστις ἴδηται.

418. *ὧκα Ἀρίσταρχος ὠκύ.

ὅτι ὠκύ γραπτέον, εἴτε ἐπιθετικῶς εἴτε κατὰ μεσότητα ἀντὶ τοῦ ὠκέως, ὡς “ὀξὺ δὲ κωκύσασα” (Il. 18, 71). ἡ δὲ Μασσαλιωτικὴ καὶ ἡ Χία ὦκα.

419. ἀσπὶς ἑάφθη ἐπικατήφθη δὲ αὐτῷ ἡ ἀσπὶς, ὅ ἐστιν ἐπικατηνέχθη αὐτῷ. τὸ δὲ ἑάφθη ἀπὸ τοῦ ἕπω, εἵφθη ἥφθη ἑάφθη.

421. ὅτι τὸ ἰάχοντες ὡς ὀρέγοντες· ὅθεν βαρυτονεῖν δεῖ ἰάχων ὡς ὀρέγων.

424. οὐτάσαι οὐδὲ βαλεῖν ἡ διπλῆ, ὅτι διαστέλλει τὸ οὐτάσαι καὶ βαλεῖν.

*ἄριστοι ἐν ἄλλῳ περίβησαν ἅπαντεσ.

427. τῶν δʼ ἄλλων Ζηνόδοτος διὰ τοῦ τ, τῶν τʼ ἄλλων. διήλλαττον δὲ αἱ Ἀριστάρχου, ἀκήδεσἁν καὶ ἀκηδέσατο, ἀκηδέστως ἔσχεν.