Scholia in Iliadem

434. Ξάνθου δινήεντος ὅτι μὴ προσυστήσας εἰ ὁ Σκάμανδρος· Ξάνθος καλεῖται, ὡς πρὸς εἰδότας κέχρηται τῷ ὀνόματι. ἰδίως δὲ τὸν μὲν σωματικὸν Ξάνθον Διὸς γενεαλογεῖ, τὸν δὲ ποταμὸν Ὡκεανοῦ,) λέγων “ ἐξ οὗπερ πάντες ποταμοὶ καὶ πᾶσα θάλασσα καὶ πᾶσαι κρῆναι καὶ φρείατα μακρὰ νάουσιν” (Il. 21, 196).

437. διὰ τοῦ ε αἱ Ἀριστάρχου καὶ αἱ πλείους, ἀπέμεσσεν· Ζηνοδότειος δέ ἐστιν ἡ διὰ τοῦ α, ἀπέμασσεν. βραχὺ δὲ διασταλτέον μετὰ τὸ γοῦνα, ἐπὶ τὰ γόνατα καθίσας ἤμει. γελοῖοι δὲ οἱ τοῖς ἑξῆς συνάπτοντες, ἐπὶ γοῦνα κελαινεφὲς αἷμʼ ἀπέμασσεν, ἵνʼ ᾖ ἐπὶ τὰ γόνατα κάθηται. γελοῖοι δὲ οἱ τοῖς φαινομένοις μαχόμενοι· σύνηθες γὰρ οὕτως λέγειν.

438. * τὲ δέ οἱ ὄσσε οὕτως Ἀρίσταρχος· ἄλλοι δὲ κὰδ δέ οἱ ὅσσε.

439. *ὅτι βέλος τὸν βεβλημένον τόπον.

440. *νόσφιν ἐόντα γράφεται νόσφι κιόντα.

442. * ὅτι οἱ τοιοῦτοι τόποι ἐπλάνησαν τὸν Ζηνόδοτον ὥστε δέξασθαι χωρὶς τοῦ ο Ἰλῆος.

453. *μακρὰ βιβάσθων γρ. μακρὸν ἀΰσας.

456. *οὕτως κόμισε, χωρὶς τοῦ ν.

463. λικριφὶς ἀΐξας ὅτι δὶς κέχρηται τᾕ λέξει, νῦν καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ (19, 451). σημαίνει δὲ πλάγιος ὁρμήσας, ἀπὸ τοῦ λέχριος, κατὰ κοινωνίαν τῶν συμφώνων.

λικριφίς Ἀρίσταρχος ὀξύνει ὁμοίως τῷ “ἀλλήλοισιν ἔφυν ἐπαμοιβαδίς” (Od. 5, 481)· καὶ οὕτως ἐπεκράτησεν ἡ ἀνάγνωσις.

465. ἐν συνεοχμῷ ἐν τῇ συναφῇ τοῦ ἰνίου, ἐν τῷ συνδέσμῳ. ἀστράγαλον δέ φησι τὸν σπόνδυλον τὸν ἐν τῷ ἰνίῳ. εἴρηται δὲ ἀστράγαλος κατʼ ἀντίφρασιν· πολύστρεπτος γὰρ ὑπάρχει.

468. * ἡ κεφαλὴ προέλαβε τὰ κάτω πίπτοντα.

469. * ἀμύμονι Πουλυδάμαντι Ζηνόδοτος ἀμύμονα Πουλυδάμαντα.

472. * ἴσως λείπει δὲ τὸ δοκεῖ σοι.

474. * αὐτῷ γὰρ γενεὴν ἄγχιστα ἐῴκει Ἀριστοφάνης αὐτᾤ γάρ ῥα φυὴν ἄγχιστα ἔοικεν.

*ἐν ἄλλῳ ἔοικεν.

477. *πρὸς τὸ “ὃε Χλρύσην ἀμφιβέβηκας” (Il. 1, 37), ὅ ἐστιν ὑπερμαχεῖς.

483. *ἵνα μή τι ἐν ἄλλῳ ἔγχει ἐμῷ μή τοί τι.

485. ὅτι ἀντιπέφρακε τὸν γνωτὸν τῷ κασιγνήτῳ σαφῶς· ἔστι γὰρ ἀδελφός. Ζηνόδοτος δὲ ἐνὶ μεγάροισιν ἀρῆς, ὡς ἐκεῖ “ἐμεῖο δὲ δῆσεν ἀρἥςʼ (lI. 18,100).

499. ὁ δὲ φἥ κώδειαν ἀνασχών ὁ μὲν Ζηνόδοτος καὶ τὸν δέ καὶ τὸν φή ἐγκλίνει, ἵνα τὸ φή ταυτὸν ὑπάρχῃ) τῷ ὡς καὶ τὸ μεταλαμβανόμενον τοιοῦτον ᾖ, ὁ δὲ ὡς κώδειαν ἀνασχὼν πέφραδέ τε Τρώεσσιν. ὁ δὲ Ἀρίσταρχος ἐκδεξάμενος τὸ ἔφη ῥἥμα ὁμοίως τᾥ ἔβη, δοκεῖ ἀθετεῖν τὸν δεύτερον στίχον. ὅπερ οὐκ ἀναγκαῖον· ποιητικὸν γὰρ ἔθος τὸ πολλάκις τὸ αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεσθαι. πρὸς δὲ τὸν Ζηνόδοτον ὑγιὥς ἀποφαίνεται ἐκεῖνο, ὅτι ὁ ποιητὴς οὐδέποτε οἶδε τὸ φή ἀντὶ τοῦ ὡς, οἱ δὲ μετʼ αὐτὸν, ὥσπερ Ἀντίμαχος καὶ οἱ περὶ Καλλίμαχον.

Ἀρίσταρχος τὸ φῆ ῥῆμα ἐκδέχεται, καὶ ἀθετεῖ τὸν ἑξῆς. δύναται δὲ καὶ δισσολογία εἶναι, ὡς τὸ “τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε γέρων ἥρως Ἐχένηος, ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο” (Od. 7, 155. 158) καὶ “ἔπος τʼ ἔφατʼ ἐκ τʼ ὀνόμαζεν” ἢ τὸ πέφραδε διεσήμαινεν.

*ὅτι ἔξωθεν ἀκουστέον τὸ ὡς, ἵνʼ ᾖ ὡς κώδειαν.

κώδειά ἐστιν ἡ κεφαλὴ τῆς μήκωνος· φαντάζει δὲ ἡ ἐπʼ ἄκρου τοῦ δόρατος ἐμπεπαρμένη κεφαλὴ τὴν ἐπὶ καυλῷ κώδειαν. στικτέον δὲ ἐπὶ τὸ ἀνασχών· ἐὰν γὰρ συνάπτωμεν, ἐπὶ τὴν ἀπεκδοχὴν ἐνεχθησόμεθα καθʼ ἣν τὸ φῆ ἀντὶ τοῦ ὡς κεῖται.

500. πέφραδέ τε Τρώεσσι ὅτι ἀναγνόντες τινὲς φη κώδειαν ὑφʼ ἓν, ἵνʼ ᾖ ὡς κώδειαν, προσεπέταξαν τὸν ἠθετημένον. οὐδέποτε δὲ Ὅμηρος τὸ φῆ ἀντὶ τοῦ ὡς τέταχεν. ἴσως δὲ καὶ Ἀντίμαχος ἐντεῦθεν ἐπλανήθη “φη γεράνοισιν” εἰπών. δεῖ δὲ ἔξωθεν προσλαμβάνειν τὸ ὡς, καὶ ἀθετεῖν τὸν στίχον· ταυτολογίαν γὰρ περιέχει.

505. * σὺν νηυσί Ζηνόδοτος καὶ Ἀριστοφάνης ἐν νηυσί.