Scholia in Iliadem

405. *τι ἔξωθεν ἡ εἴς πρόθεσις, εἰς πληθύν.

406. Ἀλεξίων τὸ τόνδε ἓν μέρος λόγου ἐκδέχεται, καὶ παρο- ξύνει, ἵνα ἰσοδυναμῇ ἀναφορικῇ τῇ τοῦτον. Τυραννίων δὲ δύο μέρη λόγου ποιεῖ, ἵνα ᾖ τοῦτον δέ, κατὰ ἀναφορὰν ὁμοίως. ἔφαμεν δὲ ὅτι παρὰ τῷ ποιητῇ ἡ διὰ τοῦ δε ἐπὶ ταύτης τῆς ἀντωνυμίας ἐπέκτασις σπανίως μὲν εὑρέθη ἐπʼ ἀναφορᾶς, ὁπότε διελαμβάνομεν περὶ τοῦ “τούσδε δʼ ἔα φθινύθειν” (Il. 2, 346), ὥστε οὐδὲν κεκώλυκε καὶ [*](2. ἢ καὶ Friedl.] ἢ om. 21. λείπει—] Hoc scholion bis 4. ὅτι addidit Cobetus. legitur in marg. inter. 18. περιπλέονες Lehrsius] πλέονες 28. τὸ addidit Bekk.)

ὅτι περισσὸς ὁ κε, ἀμφίβολος δὲ ἡ στιγμή. ἤτοι γὰρ ἐπὶ τὸ ἀριστεύῃσι ἢ ἐπὶ τὴν πρόθεσιν. καὶ ἐὰν μὲν τὸ πρότερον, τὸ ἀρι- στεύῃσι ληψόμεθα ἀντὶ τοῦ ἄριστος ᾖ, οἷον ἄξιον τὸν ἐν εἰρήνῃ τιμώμενον ἀνδραγαθεῖν ἐν πολέμῳ· τὸ δὲ δεύτερον, ἐπεὶ τὸν ἐπαγ- γελλόμενον κατὰ μάχην ἄριστον εἶναι ἑστάναι δεῖ καὶ τὸν κίνδυνον ὑπομένειν.

410. ἤτοι συναπτέον ὅλον τὸν στίχον· βραχὺ διασταλτέον δὲ παντελῶς ἐπὶ τὸ κρατερῶς καὶ ἐπὶ τὸ ἔβλητο, ἵνα ὁ ἢ σύνδεσμος κέηται ἀντὶ συναπτικοῦ. ὁ δὲ λόγος· ἑστάναι δεῖ, εἴτε ἐβλήθη εἴτε ἔβαλεν ἄλλον, οἷον εἴτε βληθείη εἴτε βάλοι τινά. ἢ στικτέον ἐπὶ τὸ κρατερῶς. ὃ καὶ βέλτιον· ἔσονται γὰρ διαζευκτικοὶ οἱ σύν- δεσμοι. ὁ δὲ λόγος, ἰσχυρῶς ἑστάναι δεῖ· ἢ γὰρ ἐβλήθη ἢ ἔβαλεν ἄλλον.

413. ψιλωτέον τὸ ἔλσαν, ὅτι Αἰολικωτέρα ἡ κλισις. τὸ δὲ ἑξῆς ἐστὶν, ἐν μέσοις αὐτοῖς συνέκλεισαν τὸν Ὀδυσσέα. ἡ διπλῆ δὲ, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει μετὰ σφίσι πῆμα δὲ ἔλσαν. καὶ εὐτελὴς γίνεται ἡ σύνθεσις, καὶ ἠγνόηται τὸ λεγόμενον· οὐ γὰρ λέγει, ἑαυ- τοῖς πῆμα τιθέντες οἱ Τρῶες, ἀλλὰ τῷ Ὀδυσσεῖ.

μετὰ σφίσι] ὀρθοτονητέον· εἰς σύνθετον γὰρ ἡ μετάληψις, καὶ κατέ- χεται ὑπὸ τῆς προθέσεως.

*βραχὺ διασταλτέον ἐπὶ τὸ σφίσι.

421. ὕπερθεν] καὶ ἐνθάδε διασταλτέον πρὸς τὸ σαφέστερον. ἀμφί- βολον δὲ καὶ τὸ ἑξῆς. ἤτοι γὰρ μετάλμενος ὀξέῖ δουρί, οἷον σὺν τῷ δόρατι ἐφαλλόμενος, ὡς ἐκεῖ “καὶ αὐτῷ φάρει ἀναίξας λάβε δίσκον” (Od. 8, 186)· ἢ καὶ ὑπερβατὸν, οὔτασεν ὀξέι δουρί, καθὸ δια- στελοῦμεν βραχὺ ἐπὶ τὸ μετάλμενος.

* δουρί] γρ. χαλκῷ.

γρ. ὕπερθε μετάλμενος.

422. Ἔννομον] ὅτι οὗτος ὁ Ἐννομος ὁμώνυμός ἐστι τῷ ἐν τῷ διακόσμῳ “Μυσῶν δὲ Χρόμις ἦρχε καὶ Εννομος (Il. 2, 858).

423. *ἀΐξαντα] γράφεται καὶ ἀΐσσοντα.

424. πρότμησιν] Διονύσιος ὁ Θράξ τὴν ὀσφῦν, Φιλότιμος ἰατρὸς τὸν τράχηλον, Ἀρίσταρχος τὸ ἀπὸ τῆς ἥβης ἕως τοῦ ὀμφαλοῦ, τὸ ἦιρον· Παρμενίσκος δὲ τὸν ὀμφαλὸν, διὰ τὸ τοῦτον πρῶτον ἐκτέμ- νεσθαι γεννωμένου τοῦ βρέφους, ἢ ὅτι κατʼ αὐτὸν εἰς δύο τέμνεται ἴσα ὁ ἄνθρωπος.

ὅτι ἄπαξ τὴν πρότμησιν ἀνόμασεν. ἔστι δὲ ὁ ὑπὸ τὸν ὀμφαλὸν τόπος κατὰ τὴν λαγόνα, διὰ τὸ πρῶτον ἐν αὐτῷ τέμνεσθαι τεχθέντα τὰ παιδία. τοῦτον δὲ λέγουσιν ἰατρῶν παῖδες ἦιρον.

*οὕτως Ἀρίσταρχος δουρὶ κατὰ πρότμηστιν.

427. *ἐκ τριῶν μερῶν τοῦ λόγου ὅλος ὁ στίχος.

430. δόλων ἆτ᾿ ] ὅτι ἐμφαίνει τὸν Ὀδυσσέα ἐξ ἱστορίας παρει- ληφὼς δόλιον καὶ ἐπὶ τούτῳ διαβεβλημένον.

431. * Ἱππασίδῃσι] γράφεται Ἱππασίδηῖν.

432. καὶ τεύχεʼ ἀπούρας] ὅτι ἀκαίρως προσέρριπται τὸ ἡμιστί- χιονʼ οὐ γὰρ ἐπιτρέπει τὰ τῆς περιστάσεως σκυλεύειν. ἔφαμεν δὲ τὴν διὰ τοῦ δε ἐπέκτασιν προπερισπᾶσθαι, εἰ ἔχοι πρὸ τέλους φύσει μακράν· διὸ σημειούμεθα τὸ “τώδε δὲ νῶι” (Il. 8, 109) παροξυνό- μενον.

437. οὕτω χροός αἱ Ἀριστάρχου· Ζηνοδότειος δέ ἐστιν ἡ χρόα. στικτέον δὲ ἐπὶ τὸ ἔργαθεν· τὸ γὰρ λεγόμενον τοιοῦτόν ἐστι, τὸ δόρυ διελθὸν τὴν πανοπλίαν ὅλον τὸν ἐπὶ ταῖς πλευραῖς χρῶτα ἐχώ- ρισεν αὐτῶν, οἷον διέσπασε τὰς σάρκας ἀπὸ τῶν ὀστῶν. οὐ μὴν εἴασεν ἡ Ἀθηνᾶ κατὰ βάθος ἐλθεῖν, ὥστε τῶν ἐντοσθιδίων ἅψασθαι.

439. γνῶ δʼ Ὀδυσεύς] αἱ Ἀριστάρχου οὕτως τέλος, καὶ σχεδὸν ἅπασαι· ἔγνω ἵτι οὐ κατὰ καίριον τέλος ἦλθεν ἡ πληγὴ, οὐκ εἰς [*](2. Φιλότιμος ἰατρὸς] Idem sim- codicis Townl. κατὰ πρόσμησιν pliciter nominatur p. 340, 1 in A, (corrige πρότμησιν) διὰ τοῦ σ, ἔν τισι ubi alii codices Φ. σοφιστής, pro quo κεῖται τὸ P (i. e. πρότμητιν vel προτ- Φιλότιμος ἰατρός potius scribi debe- μῆτιν). bat. Fuit medicus clarissimus, de 13. τούτῳ Bekkerus] τοῦτο quo vid. Fabr. Bibl. Gr. vol. 13 18. δὲ νῶῖ: Lehrsius Herod. p. 256] δʼ ἐνόει 10. πρότμηστιν] Photius p. 464. 20. οῦτω Cobetus] ὅτι 24, πρότμηστιν: ὀμφαλόν, post πρότ- 20, 25. In marg. inter. Ἀρί- μησις: ὁ κατὰ τὸν ὀμφαλὸν τόπος. σταρχος χροός et Ἀρίσταρχος τέλος. Hesychii glossae quattuor sunt, 23. αὐτῶν—διέσπασε Bekkerus] πρότμησιν (ex hoc loco), πρότμησις, αὐτῷ—διέστασε προσμητόν, προτμῆτις. In scholio)

441. ἆ δείλʼ] ἐπεὶ μετὰ τὰς προσαγορευτικὰς ἀνάγκη στίζειν, ὡς καὶ ἡ συνήθεια μαρτυρεῖ στίζουσα μετὰ τὴν δευτέραν λέξιν, οὐκ ἔστι δὲ πλήρης, ἀλλὰ συνήλειπται, οὕτως δὲ ἡμῶν ἀναγινωσκόντων πεπονθυῖαν τὴν λέξιν βαρβαρισμὸς γίνεται, εἴτε ὀξύνοιμεν εἴτε περι- σπάσοιμεν, ἀναγκαίως ἐκ πλήρους γράφειν τὴν λέξιν, ἆ δειλέ, δεῖ, ἵνα καὶ ἡ στιγμὴ καὶ ὁ τόνος ἀναλόγως καὶ Ἑλληνικῶς ἔχῃ. οὕτως δὲ καὶ Ἀρίσταρχος ἔγραφεν ἐκ πλήρους, ὡς Δίδυμος μαρτυρεῖ· τὸ μὲν γὰρ μέτρον οὐκ ἂν δόξαι βλάπτεσθαι τοῦ στοιχείου προστεθέντος, ἐπεὶ ὅταν δέῃ ὑγιὲς αὐτὸ παριστάναι, πάλιν ἀφαιρεθήσεται, ὡς “βουκόλε ἐπεὶ οὔτε κακῷ” (Od. 20, 227) “ἢ οὐ μέμνῃ ὅτε τʼ ἐκρέμω” (Il. 15, 18). οὕτως δὲ καὶ ἐν τοῖς ἐξῆς “ἆ δειλὲ, οὐ μὲν σοί γε (452).

445. κλυτοπώλῳ] τῷ ἰσχυροὺς καὶ ὀνομαστοὺς ἵππους ἔχοντι, ὅτι οὐδεὶς τὸν θάνατον διαφυγεῖν δύναται.

446. φύγαδε ὡς οἴκαδε. ἰσοδυναμεῖ δὲ τῷ εἰς φυγὴν, οὐ μὴν ἐν τῷ “τοὺς ἕλεν, οἱ δʼ ἄλλοι φύγαδε μνώοντο ” (Il. 16, 697)· ἀντὶ γὰρ αἰτιατικῆς οὐ μετὰ τῆς εἰς, διὸ καί τινες ὑπέλαβον μὴ καὶ δύο μέρη λόγου εἰσίν. οὕτως Ἡρωδιανὸς ἐν τῇ καθόλου.

451. *ἐκ πλήρους Ἀρίσταρχος ὦ Σῶκε.

τέλος θανάτοιο] πρόδηλον κἀκ τούτου ὅτι γραπτέον “ τέλος κατα- καίριον” (439). Ζηνόδοτος δὲ γράφει πάλιν φθῆ σε βέλος θανάτοιο.

454. ὠμησταί] Ἀρίσταρχος ὡς ἀθληταί, Τυραννίων δὲ ὡς κομῆ- ται, σύνθετον ἐκδεχόμενος τὴν λέξιν. ἄμεινον δὲ λέγειν ὡς ότι τὰ εἰς της λήγοντα, τῷ η παραληγόμενα, ἔχοντα πρὸ τοῦ τ τὸ σ, ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ὄντα ὀξύνεται, ἑρπηστής ὀρχηστής. οὕτως οὖν καὶ ὠμηστής.

ἐρύουσιν] προπαροξύνεται· ἐνήλλακται γὰρ ὁ ἐνεστώς χρόνος ἀντὶ μέλλοντος· οὕτως καὶ Ἀρίσταρχος. ὁ δὲ Ἀλεξίων περισπᾷ, οὐκ εὖ, ἐπεὶ, φησὶν, ἐν τῷ ἑξῆς στίχῳ ὁ μέλλων παρελήφθη περι- [*](6. συνήλειπται Bekkerus] συνεί- 27. ἐκδεχόμενος Lehrsius] ἐκδεχό- ληπται μενοι 18. ἐν addidit Lehrsius. λέγειν Vill.] λέγει)

455. * Ἀρίσταρχος αὐτὰρ ἔμʼ εἴ κε θάνω.

οὕτως Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ μ, ἔμʼ εἴ κε θάνω. ἡ δὲ διὰ τοῦ π, ἐπεί κε θάνων, γραμματιστῶν.