Historia Ecclesiastica

Theodoret, Bishop of Cyrus

Theodoret, Bishop of Cyrus. Theodoret Kirchengeschichte. Parmentier, Léon, editor. Leipzig: Hinrichs, 1911.

ταῦτα δὲ πάντα ὁ βασιλεὺς προσέταττε μέν, οὐκ ἐγίνετο δέ, τοῦ νόμου κωλύοντος ὃν Ἀμβρόσιος ὁ μέγας τεθῆναι παρῄνεσεν.

ἐπειδὴ δὲ ἀφίκοντο οἱ τὰς ἀπειλὰς ἐκείνας κομίζοντες, Ἐλλέβηχός τε στρατηγὸς τηνικαῦτα ὢν καὶ Καισάριος τῶν βασιλείων ἡγούμενος (μάγιστρον δὲ οἱ καλοῦσι τὸν ταύτην ἔχοντα τὴν ἀρχήν), ἐν δέει μὲν ἦσαν ἅπαντες τὰς ἀπειλὰς πεφρικότες.

[*](3—9 vgl. Sozomen. VIT 23, 1. Zonar. XIII 18, 30 S. 89, 4. Libanius 19 22, 4. 20, 4. Zosim. IV 41 — 10/11 vgl. Joh. Chrys. Ad pop. Ant. Hom. 17 PG 49. 176 Z. 18. Libanius 20, 6 — 12—S. 816, 3 vgl. Job. Cbrys. ebd. 172 — 316, 28 Theodoret. Relig. Histor. 13 PG 82, 1404 B ff)[*](* 3—S. 317, 3 Job. von Nikiu 83, Notices et extraits des man. de la Bibl. nat. t. 24 S. 451 — 17—S. S. 317, 8 Nicepb. H. Ε. XII 44)[*](B V F HN (n) + GS (s) = r AL (y))[*](1 τι = Symeon Cass. > B ι γενέσθαι = Symeon] γίγνεσθαι B ι τοῦ > L | 3 κݲ am Rand y ι ὁ βασιλεὺς ἀναγκαζόμενος ~ B, βιαζόμενος ὁ Cedren.; Symeon wie im Text ι 4 ἐπιτέθηκεν B ι ἀντιοχούπολισ B ι 6 ὁ ὄχλοσ Ns ι 7 τῆς — 8 βασιλίδι] τῖς βασιλίδος s ι 11 δέδωκε = Symeon Cedren.] ἔδωκεν B ι 13 ἔμπρησιν ἠπίλει καὶ κατάλυσιν B ι 13/14 μετασκευάσαι V ι 14 γε = Cedren. > B Symeon ι 16 πάντα ὁ] ἅπαντα B ταῦτα ὁ s ι μὲν προσέταττεν ~ B ι ἐγίνετο = Cedren, ἐποίει Symeon fiebant Cass.] ἐγένετο Σ 17 ἐπειδὴ] ἐπεὶ n ι 18 ἐκείνας = Symeon Cedren. Σ] ἐκείνου n, imperatoris Cass. ι ἐλλέβηχόσ τε F und, η in ι corr., V ἀλλέβχόσ τε B ἐλεβῆχοσ τὲ nA ἐλέβιχόσ (-κόσ G) τε s ἐλεόβηχόσ τε L Hellehichus Cass. Ἐλλέβιχος Libanius ι 19 Καίσαρος B)
316

Οἱ δὲ τὴν ὑπώρειαν οἰκοῦντες τῆς ἀρετῆς ἀθληταὶ (πολλοὶ δὲ ἤσαν τηνικαῦτα καὶ ἄριστοι) πολλὰς καὶ παραινέσεις καὶ παρακλήσεις τοῖς ἀνδράσιν ἐκείνοις προσήνεγκαν.

Μακεδόνιος δὲ ὁ θειότατος οὐδὲν μὲν τῶν κατὰ τὸν βίον ἐπιστάμενος καἰ τῶν θείων δὲ λογίων πάμπαν ἄπειρος ὥν, ἐν δὲ ταῖς τῶν ὀρέων κορυφαῖς διαιτώμενος καὶ νύκτωρ καὶ μεθ’ ἡμέραν τῷ σωτῆρι τῶν ὅλων καθαρὰς προσφέρων εὐχάς, οὐ τοῦ βασιλέως καταπλαγεὶς τὴν ὀργὴν οὔτε μὴν τῶν ἀποσταλέντων τὴν ἐξουσίαν εἰς νοῦν λαβών, ἐν μέσω τῷ ἄστει τῆς χλανίδος θατέρου λαβόμενος ἀμφοτέρους ἐκ τῶν ἵππων καταβῆναι κελεύει. οἱ δὲ μικρὸν γερόντιον εὐτελῆ ῥάκια περιβεβλημένον ἰδόντες, τὸ πρῶτον μὲν ἐχαλέπηναν· ἐπειδὴ δέ τινες τῶν ἡγουμένων τὴν τοῦ ἀνδρὸς ἐδήλωσαν ἀρετήν, κατεπήδησάν τε ἀπὸ τῶν ἵππων καὶ τῶν ἐκείνου γονάτων ἐπιλαβόμενοι συγγνώμην ἐξῄτουν.

Ὁ δὲ τῆς θείας σοφίας ἐμφορηθεὶς τοιοῖσδε πρὸς αὐτοὺς ἐχρήσατο λόγοις· εἴπατε, ὢ φίλοι ἄνδρες, τῷ βασιλεῖ· οὐ βασιλεὺς εἶ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπος. μὴ τοίνυν μόνην ὅρα τὴν βασιλείαν, ἀλλὰ καὶ τὴν φύσιν λογίζου· ἄνθρωπος γὰρ ὢν ὁμοφυῶν βασιλεύεις·

κατ’ εἰκόνα δὲ θείαν καὶ ὁμοίωσιν ἡ τῶν ἀνθρώπων δεδημιούργηται φύσις. μὴ τοίνυν ὠμῶς οὕτω καὶ ἀπηνῶς τοῦ θεοῦ τὴν εἰκόνα κατασφαγῆναι κελεύσῃς· παροξύνεις γὰρ τὸν δημιουργὸν τὴν ἐκείνου κολάζων εἰκόνα. σκόπησον γὰρ ὡς καὶ σὺ χαλκῆς ἕνεκα δυσχεραίνων εἰκόνος ταῦτα ποιεῖς· ὅσον δὲ τῆς ἀψύχου διαφέρει ἡ ἔμψυχός τε καὶ ζῶσα καὶ λογική, δῆλον ἅπασι τοῖς γε νοῦν ἔχουσι.

πρὸς δὲ τούτοις λογισάσθω κἀκεῖνο, ὡς ἡμῖν μὲν ῥᾴδιον ἀντὶ τῆς μιᾶς εἰκόνος πολλὰς δημιουργῆσαι χαλκᾶς, αὐτῷ δὲ πάμπαν ἀδύνατον μίαν γοῦν τῶν ἀναιρεθέντων δημιουργῆσαι τρίχα.«