Declamatio 12
Libanius
Libanius, Declamatio 12, Libanii Opera, Vol V, Declamationes I-XII, Teubner, Foerster, 1909
τὴν 15 φύσιν δὲ ὅταν λογίσωμαι πάλιν καὶ τὸ κακὸν ὅσον εἶσιν ἐπ’ ἐμαυτόν καὶ ὡς ἄνθρωπος Ἀλκιβιάδης καὶ ὧς ἀνθρώπου Τίμων ἐρῶ, μισεῖν μὲν Ἀλκιβιάδην οὐδὲ οὕτω δύναμαι, μὰ τοὺς θεούς, κατ’ ἐμαυτοῦ δὲ χρῶ- [*](12 Her. VI 94) [*](2 δ’ H | ἐπὶ τὸ scripsi auctore lacobsio Anth Pal III 250 coll p. 546,5 et 560,10 ἐπί τι libri edd | ὅσον οὔπω lacobs 1. L at cf. Luc. merc. cond. ἑ 31; Icar. § 22 7 βούλοισθε Va Ma 9 ὅλην Ma sed in ἄλλην corr m 3 ἄλλην Va | καί — 10 Ἀλκιβιάδου in marg inser Ma | καὶ om Η 13 ἑαυτὸν VaMa ἁ et γρ in marg Mor 14 προτιμώτατον D edd προτιμό- τερον Va 15 ὅτ’ ἂν Cl | πάλιν om D 16 εἶσιν scripsi auc- tore Re qui adnotat: „num εἶσιν vadat, accedat? an deest ali- quid?“ d ἐστὶν libri edd ἔστη lacobs Lect 97 | ἐμαυτὸν Ma κατ’ ἐμαυτοῦ suprascr m 2 ἐμαυτοῦ B ἐμαυτῷ coni Gasda ω) [*](17 ἐρᾷ D | οὐδὲ οὕτω om in lac 8 litt B | οὐδὲ Ma sed δὲ in ras m 3 οὔτε Πα 18 ἐμοῦ VaMa | χρῶμαι scripsi ex HD χρώμενος Β VaMaCl edd)
20. Ὅθεν δ’ εἰς τοῦτο ἤχθην, γελάσετε μὲν οἶδ’ ὅτι πάντες ἀκούσαντες, λέξω δὲ ὅμως. τί γὰρ δεῖ τῷ λόγῳ παραιτεῖσθαι νῦν ἃ τοῖς ἔργοις ὑπέστην | [*](RIV 187) ὁ κακοδαίμων;
Ἠν ι Ἦν ἐπ᾿ ἐρημίας ἐμαυτῷ διαλεγόμενος ἡσυχίας ἀπολαύων καὶ πολλὰ καταρώμενος τῇ Τύχῃ, διότι μὴ πρὸ πολλοῦ ταύτην κατέστησέ μοι τὴν γνώ- μην καὶ τὸ μῖσος τὸ πρὸς ἀνθρώπους. ἤδη δὲ τῆς ὥρας οὔσης πρὸς ἐσπέραν ἐπέστη μεθύων Ἀλκιβιάδης καὶ μισάνθρωπον εἰπὼν καὶ Τίμωνα χαίρειν καὶ τὰ τοιαῦτα περὶ τὴν ἐσχατιὰν <ἦν> d βαλλόμενος ἐμοῦ ταῖς βώλοις καὶ τὰς προσηκούσας αὐτῷ βλασφη- μίας ἀκούων, ἴως ἦλθε πάλιν.