Oratio 5

τὴν μὲν δὴ Ἀθηνᾶν οὐδὲν θαυμαστὸν παρθένον ἑλέσθαι εἶναι, φῦσαν ἐκ μόνου τοῦ πατρός, ἡ δὲ ἐκ γάμου γενομένη [*](6 Hom. h. in Ven. 26 sq. 8 Od. ζ 102 10 Od. ρ 37. τ 54. 11 II. β 854 15 [Eratosth.] Catast. 32. Serv. ad Aen. Ι 535. Lucan. IX 836. Od. λ 572) [*](1 ἄλλαι ἐπ’ ἄλλαις scripsi auctoribus Iacobsio (Philostr. 562. Seebodes Krit. Bibl. III 1, 457. Lectt. Stob. 104) et M Schmidtio Philol. Χ 590 ἄλλαις πολλαῖς libri edd, nisi quod in V ἄλλαις m. rec. (g) in ἄλλαις corr et in marg adscriptum est: ἄλλη ἡ πλάνη ἄλλοις πολλοῖς coni Mor 2 δὲ Ι 4 εἶναι V | ἂν inserui ex ΙΒΜ, quod etiam Sintenis deesse adnotavit | Ἀπόλλω V | μαθητήν V 5 ἤστρσπτο Β 7 μενεῖν e μένειν corr P3 coni Mor μένειν CAPUVIB Ferr Mor | τε πολλοὶ Β μάρ- τυρες ποιηταὶ ΒΜ 9 τὴν τοῦ ἀλχίνου ΙΒΜ γρ Ἀλκινόου Μοr in marg 12 Παφλαγονίᾳ Re | ὄντα] λόγος εἶναι ΙΒΜ | λ in καλὸν (2) in ras m. rec. V | δὴ scripsi auctore Gasda δὲ libri edd delendum censuit Re δέον M Schmidt Philol. X 635 καλεῖσθαι pro καλὸν δὲ εἶναι coni Sintenis 15 ὡρίων C)

τὴν παρθενίαν ὅμως ἐδίωξε. καὶ ἡ μὲν Ἀφροδίτη διὰ τὸ κάλλος αὐτή τε ἀνδρὶ συνεζύγη καὶ ἐπέστησεν αὑτὴν γάμοις τε καὶ ὑμεναίοις, τὴν δὲ οὐκ ἔπεισε τὸ κάλλος συνοικεῖν τε θεῶ καὶ κύειν καὶ τίκτειν οὐδὲ ὑπέθηκεν αὑτὴν τοῖς τοῦ γήμαντος βουλήμασιν.

11. Οὐ μὴν οὐδὲ ἱστὸν καὶ ἔρια καὶ ταλασίαν καὶ ἔργα γυναικῶν ἠξίωσεν ἐφορᾶν, ἐλάττω ταῦτα τῆς τῆς κρίνασα φύσεως, ἀλλ’ ἀφῆκεν αὑτὴν ἐπὶ τὰ θηρία, [*](9) νάπας τε καὶ ὄρη καὶ ἄλση καὶ δρυμοὺς ἐπιοῦσα, τέρ- [*](R 228) ψιν ἔχουσα τὴν θήραν. οὐ γὰρ | δὴ πόνου δεῖ τῇ Ἀρτέμιδι πρὸς τὸ βάλλειν, ἀλλ’ ὅσα ἡμεῖς ταῖς καθειργ- μέναις ὄρνισι, χρῆται ἐκείνη κάπροις τε καὶ ἐλάφοις καὶ ὅτῳ ἄλλῳ θηρίῳ δόξειε.