Refutatio Omnium Haeresium (= Philosophumena)

Τοιαύτη τις, ὡς ἐν κεφαλαίοις εἰπεῖν ἐπελθόντα, ἡ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος συνέστηκε δόξα, ἀφ᾿ ἠς Οὐαλεντῖνος, οὐκ ἀπὸ τῶν εὐαγγελίων, τὴν αἵρεσιν τὴν έαυτοῦ συναγαγών, ὡς ἐπιδείζομεν, δικαίως Πυθαγορικὸς καὶ Πλατωνικός, οὐ Χριστιανὸς λογισθείη. Οὐαλεντῖνος τοίνυν καὶ Ἡραλἐων καὶ Πτολεμαῖος καὶ πᾶσα ἡ τούτων σχολή, οἱ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος μαθηταί, ἀκολουθήσαντες τοῖς καθηγησαμένοις, αριθμητικὴν τὴν διδασκαλίαν τὴν ἑαυτῶν κατεβάλοντο.

καὶ γὰρ τούτοις ἐστὶν ἀρχὴ τῶν πάντων μονὰς ἀγέννητος, ἄφθαρτος, ἀκατόλητιος, ἐπερινόητος, γόνιμος κοὶ πάντων τῆς γενέσεως αἰτία τῶν γενομένων· καλεῖται δὲ ὑπ’ αὐτῶν ἡ προειρημένη μονὰς Πατήρ.

διαφορὰ δέ τις εὑρίσκεται πολλὴ παρ’ αὐτοῖς· οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν, ἵν᾿ ῇ παντάπασι καθαρὸν τὸ δόγμα τοῦ Οὐαλεντίνου [*](4—11 vgl. V 13,4 — 22 Filastrius C.38 S. 20,23 Μ: Pythagoricus magis quam ckristianus, unam van am quandam ac perni ciosam doetrinam eructans et velut arithmeticam (aus Hippolyts Syntagma?) — 18 — C. 37 Ende ediert von Bunsen, Analecta Ante-Nicaena I 79 ’, London 1854, mit ägen von Beruays — 22—S. 156, 4 vgl. X 13, 1 —25—S. 156, 4 vgl. Iren. I 11, 5 S. 108 H.) [*](1 γὰρ περὶ αὐτοῦ τοῦ βυθοῖ διάφοροι γνῶμαι παρ’ αύτοῖς· οἱ μὲν γὰρ αύτὸν ἄζυγον λέγουσι, μήτε ἄρρενα μŕμε θήλειαν μήτε μήτε ὅντα τι . . . . . . σιγὴν δὲ πάλιν ἄλλοι αυνευνέτιν αὐτῷ προσάπτουσιν, ἵνα γένηται πρώτη αυξυγία Tert. Adv. Yal. 34 — 26—S. S. 156,4 vgl. Iren. I 2, 4 S. 18 1 Ε; ἀέρα τε We., s. Zeugnisse 6 δίσυμοις Ρ 9 αύτῶν τῶν Ρ 10 ἑκάστων Ρ 12 τοῦ τῶν Ρ + τῶν ö. 13f ἐνιαυτὸν Roeper: ἀθάνατον Ρ 14 κόσμου Roeper: κόσμον Ρ, τοῦ κόσμου Diels 17 17f δικαίως δικαίως <ἂν> We. oder λογισθήσεται 22 τούτοις ö.: τούτων Ρ)

ἀλλὰ περὶ μὲν Σιγῆς, πότερόν ποτε σύξυγός ἐστιν ἢ οὐκ ἔστιν, αὐτοὶ πρὸς ἑαυτοὺς τοῦτον ἐχέτωσαν τὸν ἀγῶνα. τὰ δὲ νῦν αὐτοὶ ἡμεῖς θυλάττονες Πυθαγόρειον ἀρχήν, μίαν οὖσαν καὶ ἄξυγον ἄθηλυν, ἄπροσδεῆ, μνημονεύοντες ὅδ᾿ ἐκεῖνοι διδάσκουσι ἐροῦμεν·