Selecta in Psalmos [Dub.]

Εἰς τὸ τέλος, τοῖς υἱοῖς Κορὲ ψαλμός. Ἀκούατε ταῦτα, πάντα τὰ ἔθνη, κ. τ. ἑ. Δύναται ἰς (76) τὴν ἑκάστου νίκην τῶν ἐν τῷ ἀγωνίζεσθαι ικώνκτων ἀναφέρεσθαι ἡ ἐπιγραφή. Τὸ δὲ, « Ἀκούατε, « Χριστοῦ φωνὴ, πάντα τὰ ἔθνη προσκαλουένου, τοῦ εἰπόντος· « Δεῦτε πρὸς μὲ, πάντες οἱ οπιῶντες. » Καὶ ἐπεὶ ἀπὸ τῆς λέξεως τῶν Γραφῶν ἰκοδομεῖται καὶ ἁπλούστερον γηγενής τις καὶ πένης ν, ὠφελεῖται δὲ μᾶλλον καὶ ὁ διαβαίνειν δυνάμενος πὶ τὰ πνευματικὰ, υἱὸς ἀνθρώπου καὶ πλούσιος υγχ άνων, δια τοῦτο ἅμα καὶ ἐπὶ τὸ αὐτὸ πάντας, ς ἐπὶ τὴν ἑστίασιν, τὴν ἀκρόασιν καλεῖ. ἐπὶ τὸ ὐτὸ κλῆσις πλουσίου καὶ πένητος ἐπὶ ἰσότητα καὶ τυφίαν προσκαλεῖται ἡμᾶς. Τρεῖς δὲ εἶπεν ἐξ ἀντίος συζυγίας, ἔθνη καὶ γηγενεῖς, πλούσιον καὶ ένητα, οἰκουμένην καὶ υἱοὺς ἀνθρώπων. Οἱ ἀλλόριοι τῆς πίστεως διὰ τῶν ἐθνῶν ἐκλήθησαν. Οἱ ἐν Ἐκκλησίᾳ εἰσὶν οἱ κατοικοῦντες τὴν οἰκουένηγ.

Τὸ στόμα μου λαλήσει σοφίαν, καὶ ἡ μετη τῆς κερδίας μου σύνεσιν. Κλινῶ εἰς παραλὴν τὸ οὖς μου· ἀνοίξῳ ἐν ψαλτηρίῳ τὸ πρόἴοφχακά μου, κ. τ. ἑ. Χριστοῦ τὸ στόμα (77) σοφίαν λεῖ. Εἰσὶ δὲ στόμα Χριστοῦ οἱ τὸν λόγον αὐτοῦ κσκονοῦντες, οἱ δὲ λοιποὶ τὸ λοιπὸν αὐτοῦ σῶμα. κὶ εἰ ἔστι μελέτη σύνεσις, τίς ἡ ἐπαγγελία; [*](10 Is. XL., 11. 11 Math. αἱ, 28.) [*]((75) Ταῦτα πληροῦται, etc. Catena Barbai et ledæ Grabm.)

Τοῦ αὐτοῦ. Ὁ εὐθυμῶν (78) ψάλλει· διὰ δὲ του. ψαλτηρίου ἀνοίγει τὸ πρόβλημα. Διὰ τῆς εὐθυρ διαγινώσκει τὸ πρόβλημα. Εὐθυμία δέ ἐστιν σαθεια ψυχῆς λογικῆς.

Ἴνα τί φοβοῦμαι ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ; ἡ ἀνομίε τῆς πτέρνης μου κυκλώσει με, κ. τ. ἑ. Οὐ πε, ἑαυτοῦ (79), ἀλλὰ περὶ τῶν Ἰουδαίων εὐλαθοίμν, κριθησομένων, ὧν οἱ πλεῖστοι ἄξια κολάσεως πποιήκασι, ταῦτά φησι. Καὶ εἰ πρόσωπον Χρισπ. τὸ λέγον, πτέρναν αὐτοῦ εὕρῃς τὸν ἔσχατον τω. σώματος, καὶ τῇ γῇ πλησιάζοντα Ἰούδαν σῶμν γὰρ Κυρίου οἱ ἀπόστολοι. Οὐ φοβοῦμαι οὖν Ἰούδα προδοσίαν ἐν τῷ καιρῷ τοῦ σταυροῦ· ἐσε μηδὲ ἕκαστος τὴν τοῦ Ἀδὰμ παρακοὴν φοβεἰ ται. (Ταύτην γὰρ ὑπῃνιξάμεθα πτέρναν ἀνομέος εἶναιν) Οὐδεὶς γὰρ δἰ ἄλλου κακίαν καταδικάζεπ Ἀνομίαν δὲ πτέρνης τὴν παρακοὴν εἶπεν Ἀδας τῷ τὸν ὅφιν ἐξουσίαν ἔχειν κατὰ τῆς πτέρνης τοῦ. Ἤ ἐπεὶ μὴ τοιοῦτοι ἦσαν οἱ ἀπόστολοι, ταῦτα λέγων προφήτης, ὥστε λεχθῆναι περὶ αὐτω « Ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλες ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ, » εἰκὸς αὐτὸν ἡμαρτηκέναι τὰ λευταῖα καὶ ἔσχατα. Διόπερ ὁ Σύμμαχος ἀνομυ ἰχνέων αὐτοῦ ἐξέδωκεν. Οἱονεὶ γὰρ ἴχνη ἀμαυρἀνομίας ἦν αὐτοἴς μόνα, διόπερ φησίν· Οὐ φοβοῦρ. τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως. Πτέρνα δὲ Χρισιοῦ καὶ πάντων πιστῶν κατώτεροι.

Τοῦ αὐτοῦ. Ἡμέραν πονηρὰν (80), τὴν ἠμέρ λέγει τῆς κρίσεως· καὶ πτέρναν τὴν ὁδὸν καὶ βίον.

Οἱ πεποιθότες ἐν τῇ δυνάμει, κ. τ. ἑ. Ἅνθρι πος οὐ δώσει (81) τῷ Θεῷ ἐξίλασμα ἑαυτοῦ, καὶ τιμὴν τῆς λυτρώσεως τῆς ψυχῆς αὐτοῦ· » 7 σοῦς γὰρ ἑαυτὸν παραδέδωκεν ὑπὲρ πάντων.

Ἀδελφὸς οὐ λυτροῦται, λυτρώσετα ἄσθρω πος, κ. τ. ἑ. Ἐπαπορητικῶς (82) ἀναγνωστέον τρώσεται ἄνθρωπος; »

Καὶ ἐκοπίασεν εἰς τὸν αἰῶνα, κ. τ. ἑ. Ὁ ὅλον (83) τὸν ἑαυτοῦ αἰῶνα καὶ τὴν ἐνταῦθα κάμνων, εἰς τέλος τὴν ἀληθινὴν ζήσεται ζωὴν. [*]((81) Ἄνθρωπος οὐ δώσει, etc. Catens Corderii.) [*]((82) Ἐπασορηακῶς, etc. Cade coislinianu.) [*]((83) Ὁ ἐφʼ ὅλον, etc. Catena Cordert.)

θοῦ αὐτοῦ. Ὁ κοπιῶν (84) διὰ τῆς πρακτικῆς, ζήσεται εἰς τέλος διὰ τῆς γνώσεως. Καθαψάμενος τῶν ἀμετανοήτων, τρέπεται καὶ ἐπὶ τοὺς μετανοοῦντας, καὶ παρηγορεῖ τὸν κόπον τῆ, μετανοίας ταῖς ἐλπίσι τοῦ μέλλοντος. Ἐκοπίασε, φησὶν, ἐνταῦθα μετανοῶν, καὶ τὸ λοιπὸν ζήσεται διὰ παντός. Τοῦτο γὰρ σημαίνει τὸ « εἰς τέλος. » Ζωὴν δὲ λέγει τὴν κυρίως τὴν ἄπονον. Ἡ γὰρ ἐνταῦθα καταχρηστικῶς. Τέλος δὲ νοήσεις τὸν μέλλοντα αἰῶνα, ὅστις ἐστὶ τέλος τοῦ παρόντος. Τοῦτο ὁ μὲν Σύμμαχος οὕτω φησίν· « Ἀναπαυσάμενος τῷ αἰῶνι τούτῳ, ζῶν εἰς αἰῶνα διατελέσει· » ὁ δὲ Ἀκύλας· « Καὶ ἀνεπαύσατο εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ζήσεται εἰς νῖκος. » Ὁ γὰρ ἐνταῦθα ἐπίπονον κτησάμενος βίον καὶ ἔγκοπον, οὗτος τῆς ἐπηγγελμένης ζωῆς κατὰ τὸν μέλλοντα αἰῶνα ὰξιωθήσεται, οὐκ ὀψόμενος καταφθορὰν, ἡνίκα ἂν ἀποθνήσκωσιν οἱ σοφοί.

Ὅτι οὐκ ὅψεται καταφθορὰν, ὅταν ἴδῃ σοφοὺς ἀποθνήσκοντας, ἐπιτοαυτὸ ἄφρων καὶ ἄνους ἀπολοῦντα, κ. τ. ἑ. Ὀψόμεθα τοὺς σοφοὺς τοῦ (85) κόσμου τούτου ἐν τῷ αἰῶνι τῷ μέλλοντι στερηθέντας τῆς ζωῆς τῆς εἰπούσης· « Ἐγώ εἰμι ἡ ζωή. » Τίνες δὲ οὗτοι οἱ ἀποθνήσκοντες σοφοὶ, ἢ περὶ ὧν λέλεκται· « Ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, » ἀφʼ ὧν ἔκρυψεν ὁ Θεὸς τὰ μυστήρια ἃ νηπίοις ἀπεκάλυψε; Λέγει δὲ σοφοὺς τοὺς πανούργους κατὰ τὸ, « Σοφοί εἰσι τοῦ κακοποιῆσαι, » καὶ τοὺς μαθητὰς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου· ὧν τὸν θάνατον οὐκ ὅψεται ὁ λυτρωθεὶς ὑπὸ τοῦ εὐδοκήσαντος διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. Ὁ πεπληροφορημένος περὶ τῆς μελλούσης κρίσεως, ὅταν ἴδῃ τοὺς σοφοὺς ἀποθνήσκοντας, οὐ νομίσῃ τὸ γινόμενον καταφθορὰν ὁμοῦ ψυχῆς τε καὶ σώματος, ὡς ἐκεῖνοι ζῶντες τὸν θάνατον ὡρίζοντο, ἀλλὰ μετοικίαν εἰς κόσμον ἔτερον.