Selecta in Psalmos [Dub.]

Origen

Origenes. Origenis Opera Omnia, Volume 2 (Patrologia Graeca, Tomus 12). La Rue, Charles de, editor; La Rue, Charles Vincent de, editor. Paris: J. P. Migne, 1862.

Ὑπέμεινεν ἡ ψυχή μου εἰς τὸν λόγον σοι· ἤλπισεν ἡ ψυχή μου ἐπὶ τὸν Κόρον, κ. τ. ἑ. Ἡ ἐλπὶς (10) ἐκ δοκιμῆς πέφυκε γίνεσθαι, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐκ τῆς ὑπομονῆς, ἡ δὲ ὑπομονὴ ἐκ τῆς θλίψεως. ἡ δὲ θλίψις ἐκ τῆς ἐγκρατείας καὶ τῶν πειρασμῶν Τούτων δὲ αἴτιος ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ὅστις τῇ ὀρβῇ πίστει συνέζευκται. Πίστις δέ ἐστιν ἡ πρὸς τὰ μὴ κατειλημμένα συγκατάθεσις.

Καὶ αὐτὸς λυτρώσεται τὸν Ἰσραὴλ ἐκ παοῶν τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ, κ. τ. ἑ. Τοτηνικαῦτα (11) νοῦς ἀπαλλάσσεται τῶν κατὰ διάνοιαν ἁμαρτιῶν ἢ ἀνομιῶν, ὁπηνίκα ἂν γνώσεως καταξιωθῇ· ἡ γάρ [*](18 Exod. iii 3. 19 Prov. xx, 9. 20 Job. xiv, 4. 21 I Joan. ii, 2.) [*]((8) Ὁ παρὰ τῷ Κυρίῳ, etc. Catena Corderii.) [*]((9) Ἡ διὰ τοῦ Θεοῦ, etc. Eadem.) [*]((10) Ἡ ἐλπίς, etc. Schedæ Grabii.) [*]((11) Τοτηνικαῦτα, etc. Eædem.)

1649

ικὴ οὐ τὰ νοήματα τῆς καρδίας περιαιρεῖ, ἀλλὰ παθῆ νοήματα.

οιε, οὐχ ὑψώθη ἡ καρδία μου, οὐδὲ ἐμετεωσαν οἱ ὀφθαλμοί μου, κ. τ. ἑ. Αὗται φω 2) δικαίου ἐν χαρίσμασι μεγάλοις καὶ θαυμαμὴ τετυφωμένου, μηδὲ ὑπεραιρομένου, μηδὲ υμένου, ἀλλὰ καὶ ἐν τούτοις ταπεινοφρονοῦνμὴ ἐταπεινοφρόνουν, ἀλλὰ ὕψωσα τὴν ψυμου. Ὡς τὸ ἀπογεγαλακτισμένον ἐπὶ τὴν ρα αὐτοῦ, ὡς ἀνταποδώσεις ἐπὶ τὴν ψυχήν κ. τ. ἑ. Ὡς ὁ Ἰσαὰκ (15) καὶ ὁ Σαμουὴλ ἀπεγαέσθησαν, οὕτως καὶ οὗτος ἐκείνους καὶ τοὺς υς αὐτοῖς μιμησάμενος. Οὐχ ὑψοῦται δὲ ἡ ψυχὴ ἀπογαλακτισθέντος τινὸς ὑψοῦντος αὐτὴν, ἀλλʼ ται ἐπὶ τὴν ἑαυτοῦ μητέρα, περὶ ἧς εἴρηται· δὲ ἄνω Ἱερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστὶν, ἥτις ἐστὶ ρ ἡμῶν, » καὶ τὰ ἐξῆς.

οῦ αὐτοῦ. Τῇ τοῦ (14) ἀπογεγαλακτισμένου ψυἀποδίδωσιν ὁ Κύριος μισθὸν τῆς ἐπὶ τοσοῦτον βάσεως.

Ἐλπισάτω Ἰσραήλ ἐπὶ τὸν Κύριον ἀπὸ τοῦ καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος, κ. τ. ἑ. Ἐν μὲν τῇ (15) ταύτης ᾠδῇ λέλεκται· « Ἀπὸ φυλακῆς πρωῖας σάτω Ἰσραὴλ ἐπὶ τὸν Κύριον· » ἐν δὲ ταύτῃ ἕως πότε; « Διὰ τὸ ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ νος. » Μετʼ ἐκεῖνον γάρ τις ἀπολαύει τὰ ἐλπιζό

Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Δαυῒδ, καὶ πάσης τῆς αότητος αὐτοῦ, κ. τ. ἑ. Ἐκείνου μνημονεύει (16) Κύριος τοῦ ἐν ᾧ γίνεται, κἀκείνου οὐ μνημονεύει ἐν ᾧ οὐ γίνεται. Εἰ δὲ πραότητος μνημονεύει ὁ ριος, πολλῆς ἀοργησίας χρεία, ἵνα τις δέξηται τὸν ριον. Πραότης γάρ ἐστιν ἀταραξία θυμοῦ κατὰ έρησιν ἡδονῶν προσγινομένη φθαρτῶν.

Τοῦ αὐτοῦ. Ἀντὶ « πραότητος (17), Ἀκύλας κακουχίαν » ἐξέδωκεν· ὁ δὲ Σύμμαχος « κάκωσιν, » δὲ πέμπτη « ταπείνωσιν. »