[*](schol. β 1 Dind.)Ἠώϲ διάφορα ϲημαίνει· τήν τε ϲωματοειδῆ θεὸν διὰ τὸ φάναι τὸν ποιητὴν [*](2 κατὰ ϲιωπ. Lp) [*](3 sqq. Difficillimum dictu est, quaenam Porphyrio causa exstiterit quaestionis nunc praeter pauca quae edidimus frustula deperditae. Dixeris eum de Σ 376 agentem lectionem Aristarcheam comparasse cum iis quae deteriores libri exhibuerant verbis θεῖον κατὰ δῶμα νέοιντο (v. Ariston.). Sed cum aequo iure contendi possit, eum de Π 500 disputantem utrum νεῶν ἐντὸϲ ἀγῶνι (v. schol. A et B) legendum sit quaesivisse, ut in re incerta cod. Vaticani auctoritatem sequi maluimus.) [*](5 ἀγῶνα significare ἄγυριν, συναγωγήν Aristarchus docuit (v. Lehrs, p. 149).) [*](9 Ariston. H 298: ὅτι οὕτως τὴν ἄγυριν καὶ συναγωγὴν τῶν θεῶν, διὰ τὸ πολλῶν θεῶν ἐντὸϲ ταὐτῷ εἷναι ἀγάλματα.) [*](13—18 Transierunt in Etym. M. v. ἀγών, p. 37, additis verbis: οὕτως εὗρον σχόλια ἐντὸϲ ὑπομνήμασιν Ἰλιάδος. Cf. Eust. H, p. 682, 9: ὅτι δὲ πενταχῶς λέ- γεται ὁ ἀγὼν ἀριθμοῦσιν οἱ παλαιοί.) [*](22 sqq. Cum fragmento ad Θ 1 servato coniungenda et ad Porph yrium referenda esse quae e schol. Odyss. huc transtulimus, vel inde efficitur, quod in codd. EQ (Dind.) iis eadem fere subiciuntur quae multis praeterea additis aucta in codd nostris B⟩ L leguntur. Ubi qui factum sit ut prior pars non adscriberetur, v. ad p. 112, 1 (ann. crit.).) [*](lpse Porphyr. in quaest. Vat. ια΄ (= schol. Z 201 v. in extr. op. ) quattuor)
111
Ἠὼϲ δ’ ἐκ λεχέων παρ’ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖοὤρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοιϲι φόωϲ φέροι ἠδὲ βροτοῖϲι, (Λ 1. 2), καὶ τὸν ὄρθρον φερωνύμωϲ κληθέντα ἀπὸ τοῦ ὀρθοῦϲθαι ἡμᾶϲ ἀπὸ τῆϲ κοίτηϲ καὶ περὶ τὰ οἰκεῖα τρέπεϲθαι ἔργα, ὡϲ ὅταν φηϲὶν
ἠὼϲ μὲν κροκόπεπλοϲ ἐκίδνατο πᾶϲαν ἐπ’ αἶαν (Θ 1), καὶ τὸ ἀπὸ πρωΐαϲ μέχριϲ ὥραϲ ἕκτηϲ διάϲτημα, ὡϲ τὸ
ὄφρα μὲν ἠ ὡϲ ἦν καὶ ἀέξετο ἱερὸν ἦμαρ (Θ 66), καὶ τὴν ὅλην ἡμέραν, καθ’ 5 ϲημαινόμενον ἡμέρα νοεῖται ὁ ἀπὸ ἀνατολῆϲ τοῦ ἡλίου δρόμοϲ μέχρι δύϲεωϲ, ὁπότε τὴν ὑπὲρ ἡμᾶϲ ποιεῖται φορὰν ὁ θεὸϲ οὗτοϲ, τὸ παρ’ ἡμᾶϲ διεξιῶν ἡμιϲφαίριον, ὡϲ τὸ
οἵ ῥ’ ἐξ Ἀϲκανίηϲ ἐριβώλακοϲ ἦλθον ἀμοιβοὶἠοῖ τῇ προτέρῃ, τότε δὲ Ζεὺϲ ὧρϲε μάχεϲθαι (N 793), καὶ
ἤματι τῷ προτέρῳ, ὅτ’ ἐμαίνετο φαίδιμοϲ Ἕκτωρ (Φ 5), καὶ τὸ ϲυναμφόητερον ἡμέραν τε καὶ νύκτα, καθ’ ὃ ϲημαινόμενον καὶ παρὰ τοῖϲ μαηματικοῖϲ νοεῖται, ὡϲ τὸ
ἠ ὼϲ δέ μοί ἐϲτινἥδε δυωδεκάτη, ὅτ’ ἐϲ Ἴλιον εἰλήλουθα (Φ 80), καὶ τὴν ἡλίου πάροδον καὶ τὸν τόπον ὅθεν ἀνατέλλει ὁ ἥλιοϲ κατὰ Ἀρίϲταρχον·
ὦ φίλοι, οὐ γὰρ ἴδμεν ὅπῃ ζόφοϲ οὐδ᾿ ὅπη ἠὼϲοὐδ’ ὅπῃ ἠέλιοϲ φαεϲίμβροτοϲ εἶϲ᾿ ὑπὸ γαῖαν,οὐδ’ ὅπῃ ἀννεῖται (κ 190 sqq.) νῦν γὰρ, καθά φηϲιν ὁ Κράτηϲ, τῶν τεϲϲάρων τοῦ κόϲμου μέμνηται μερῶν, ἄρκτου, μεϲημβρίαϲ, ἀνατολῆϲ καὶ δύϲεωϲ, ἅπερ ἀλλήλοιϲ ἐξ ἀντιθέτου ἀντίκειται, ἡ μὲν ἄρκτοϲ τῇ μεϲημβρίᾳ, ἡ δὲ ἀνατολὴ τῇ δύϲει.
[*](26 Quae post δύϲει in codd. Od. EQ leguntur deterioris notae sunt quam quae codd. Iliad. BL praebent, v. infra ad p. 112 lin. 4)[*](tantum v. ἠώς notiones attulit E nostro loco Eust. β, p. 1430, 10 sqq., et cod. Sorbon. ap. Gaisf. ad Et M. p. 440, 38 hauserunt, ex altero schol. A Θ (melius L. f. 161a, Lp f. 142ᵇ) et Et. M. v. ἠώς; de origine schol. B f. 20a ad B 48 (id. L f. 25h, Lp f. 66a) non liquet; cf. etiam ad lin. 6. Ceterum iam Aristarchus in varias h. v. notiones inquisivit, v. lin. 20 et Ariston, Θ 66 : ὅτι νῦν τὴν πρὸ μεσημβρίας ὥραν ἠῶ λέγει.)[*](6 sqq. Veri simile est h. l. in integra Porphyrii quaestione olim lecta fuisse, quae nunc versui Θ 66 apposita sunt (B f. 104a ad ἠὼς, Lp f. 144a c. l. ὄφρα μὲκ ἠὼς ἦν): τὸ μέχρι μεσημβρίας λέγει αὔξησιν, ὡς σφαιροειδῶς τῷ οὐρανῷ προσαναβαίνοντος τοῦ ἡλίου. ἱερὸν δὲ διὰ τὸ ἐντὸϲ τούτῳ τοῖς θεοῖς θύειν τὸ γὰρ μεσημβρινὸν τοῖς κατοιχομένοις ἐνέμετο. πρὸρ πίστιν δὲ καὶ ⟨om. Lp⟩ τὸν καιρὸω ἔλαβεν. ἠώς δὲ σημαίνει τὸν ὄρθρον καὶ τὴν ἕως ἕκτης καὶ τὴν ἡμέραν. εἰς τρία δὲ διαιρεῖ τὴν ὅλην περίοδον τῆς ἠμέρας· ἢ ἠὼς ἢ δείλη ἢ μέσον ἦμαρ (Φ 111). Cf. Eust. Λ 84, p. 832, 47: ἱερὸν δὲ ἦμαρ κατὰ μὲν Πορφύριον τὸ μέχρι μεσημβρίας διὰ τὰς καὶ ἑτέρωθι δηλωθείσας τηνικαῦτα θυσίας (sim. sed omisso auctore id. Θ, p. 698, 34), quae verisimile reddunt huc referendum esse etiam.)112
[*](*B f. 102b ad ἠώϲ Θ 1 L f. 160b, II. Cf. D β 1 (Dindorf. p. XXXIX), II.)---καὶ ποϲαχῶϲ μὲν ἠώϲ παρ’ αὐτῷ λέγεται εἴρηται· ὅτι δὲ ἡ κροκόπεπλοϲ καὶ ἡ ῥοδοδάκτυλοϲ ἐπὶ τῆϲ δαίμονοϲ λέγεται δῆλον. δὲ τὰ ἐπίθετα ἐκ τοῦ περὶ τὸ ὁρώμενον τῆϲ ἡμέρμϲ καταϲτήματοϲ εἴληπται, ἐξηεῖται τὸ ἐκ ποίαϲ μὲν καταλήψεωϲ ἡ κροκόπεπλοϲ. ἐκ ποίαϲ δὲ ἡ ῥοδοδάκτυλοϲ. φημὶ τοίνυν, ὡϲ διὰ μὲν τῆϲ τοῦ κρόκου χρόαϲ δηλοῖ ὀλίγον τῆϲ ἡμέραϲ φῶϲ πολλῷ τῷ τῆϲ νυκτὸϲ μέλανι κιρνώμενον, ὅταν δὲ λέγῃ ἦμοϲ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοϲ Ἠώϲ (e. c. A 477), διὰ τῆϲ τοῦ ῥόδου χροιᾶϲ δηλοῦν αὐτὸν ὀλίγον τὸ τῆϲ νυκτὸϲ μέλαν πολλῷ τῷ τῆϲ ἡμέραϲ φωτὶ κεχρωϲμένον. καὶ ὅτι τοῦτο νοεῖ, δῆλον ἔϲτω ἐκεῖθεν· μνηϲθεὶϲ γὰρ ἑωϲφόρου, ὡϲ νυκτὸϲ ἔτ’ οὔϲηϲ ἀνατέλλει, ἐπάγει αὐτῷ τὴν κροκόπεπλον ἠῶ·
ἦμοϲ ἑωϲφόροϲ εἶϲι φόωϲ ἐρέων ἐπὶ γαῖαν,ὅν τε μέτα κροκόπεπλοϲ ὑπεὶρ ἅλα κίδναται ἠώϲ (Ψ 226. 7). [*](1 in schol BL ante καὶ ποϲαχῶϲ verba nonnulla leguntur. quae eandem quam Illa rem continent, sed in formam redactam multo breviorem quam ob rem infra inter scholia secundi ordinis relegavimus. Apparet eum, qui archetypo codicum nostrorum Porphyriana adscripserit, h. l., ut alibi, duo scholia ex eadem quaestione petita et de eadem re agentia incuria conglutinasse. Priorem quaestionis partem (p. 110, 22 — 111, 26) in codicibus Iliadis excidisse non est quod mireris simillima enim eaque et ipsa Porphyriana iam ad H 433 adscripta. erant καὶ ante ποϲαχῶϲ om. L 4 post μὲν una vel duae litt. eras. B⟩ 5 τοῦτο post τοίνυν ins L 9 χρώμενον BL (id. D β 1), κιρνώμενον coni. Kamm. p. 50 12 ἦμοϲ δ’ una litt. post ἦμοϲ eras. B⟩ ἑωϲφόροϲ, ἑ in ras., B⟩ 13 ἤπειρον ἅλα κίδνατο L) [*](B⟩ f. 143a ad ἱερὸν Λ 84 (id. Lp f. 185a c. l. ἱερὸν ἦμαρ) : ἱερὸν καλεῖται τὸ ἕως μεσημβρίας, ἡνίκα αἱ θυσίαι γίνονται καὶ τὰ πρακτικὰ πάντα.) [*](1 sqq. (usque ad fin. schol.) †*B et L ad v. 1 (v. in var. lect. lin. 1): ποσαχῶς μὲν τῷ τῆς ἠοῦς ὀνόματι κέχρηται Ὅμηρος εἴρηται. καὶ ὅτι οὐχ ἁπλῶς οἷδε τὰ στοιχεῖα, ὡς οἱ πολλοί, ἀπροστάτευτα καὶ ἄνευ οἰκείου θεοῦ. ἀλλ᾿ ὥσπερ οἱ θεολόγοι ἴσασι μὲν καὶ ποταμὸν καὶ τὸ ῥέον ὕδωρ καὶ θύουσιν, πάλιν τὸν ⟨om. L⟩ τοῦ ῥείθρου προστάτην, ᾧ δὴ καὶ εὔχονται καὶ θύουσιν, οὐ τῷ ὕδατι δήπου, ἀλλὰ τῷ προεστηκότι δαίμονι τοῦ ποτκμοῦ, οὕτω καὶ Ὅμηρος, ὅπου γε ⟨om. L⟩ οὐδὲ τὸ μεθημερινὸν φῶς τῆς ἡμέρας εἴασεν ἀπροστάτευτον, καὶ τοῦ μεθημ φωτὸς εἰσήγαγε τὴν Ἠῶ, ὥσπερ καὶ τοῦ νυκτερινοῦ σκότους τὴν Νύκτα, τὴν δ᾿ ἤδη καὶ ὁ Ζεὺς ἅζετο ⟨ἅζεται B⟩ μὴ ἀποθύμια ἔρδοι ⟨ἔρδη L⟩. καὶ ποοαχῶς κτλ. (supra lin. 1 edita).) [*](4 sqq. praeter schol. EQ β 1 verbo ἀποτελοῦν p. 113 desinentia, quae initio nostris multo breviora sunt, deinde iis fere respondent, huc referenda: †B f. 103a ad ἠὼς μὲν v. 1 (id. Lp f. 142 in utroque praemittitur: ταύτην τὴν ῥαψῳδίαν κολοβομάχην καλοῦσι· συντέμνει γὰρ τὴν διήγησιν, συναχθόμενος τοῖς Ἀχαιοῖς): κροκόπεπλος δὲ ἡ Ἠὼς λέγεται, ὅταν πολὺ σκότους ἔχῃ ὀλίγον δὲ φωτός. τὸ δὲ ῥοδοδάκτυλος ἐναντίον. ποιητικὴ δέ ἐστιν ἡ περίφρασις, εἰ εἶπεν ἡμέρα μὲν γέγονε. τὸ δὲ ἐκίδνατο ἐντὸϲ παρατάσει· σφαιροειδὴς γὰρ οὖσ γῆ οὐ πᾶσα ὑφ᾿ ἓν φωτίζεται. Eadem fere A, postrema. etiam Par. 2681 ap. Cremer., An. Par. Ill, p. 29, 18.) [*](†B f. 15ᵇ ad ἠριγένεια Α 477: . . . τὸ δὲ ῥοδοδάκτυλος συνεκδοχή ἐστιν·) 113
(Ψ 226. 27). γεννήϲαϲ δὲ ἐκ τῆϲ κροκοπέπλου τὸν ὄρθρον ἐπάγει τὴν ῥοδοδάκτυλον·
ἦμοϲ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδ οδάκτυλοϲ ἠώϲ. ἐντὸϲ δὲ τῷ ἠὼϲ μὲν κροκόπεπλοϲ ἐκίδνατο πάϲαν ἐπ’ αἶαν (Θ 1) τοῦ κίδναϲθαι δηλοῦντοϲ τὸ ϲκορπίζεϲθαι ὡϲ ἐντὸϲ τῷ ϲκίδναται κατὰ ϲτρατόν (A 487?), δύο ταῦτα τηρήϲεωϲ ἄξια ὑπεδείκνυεν· ἓν μὲν ὅτι ἐκίδνατο ἔφη πᾶϲαν ἐπ’ αἶαν, ὅπερ παράταϲιν ἔχει, οὐ ϲυντέλειαν, οἷον τὸ ἐϲκεδάϲθη ἐπεὶ δὲ ϲφαιροειδοῦϲ ὄντοϲ τοῦ κόϲμου καὶ τῆϲ γῆϲ οὐχ ἅμα παρὰ πᾶϲι κατὰ τὸ αὐτὸ ὁ ἥλιοϲ ἀνατέλλει οὐδὲ κατὰ τὴν αὐτὴν ὥραν ἡ ἡμέρα ἀνίϲταται, εἰκότωϲ ἐκίδνατο ἔφη, τὴν ἐντὸϲ παρατάϲει ἄλλοτε πρὸϲ ἄλλουϲ ἐπιβολὴν παριϲτὰϲ τῆϲ ἡμέραϲ καὶ πορείαν. ἕτερον δὲ πάλιν ἐϲημειούμην, ὅτι ϲὺν τῷ ἀποτελέϲματι καὶ τὸν κύριον τοῦ ἀποτελουμένου εἶναι βούλεται· ἡ μὲν γὰρ θεὸϲ κροκόπεπλοϲ ὡϲ ἂν οὐϲία ἔννουϲ τε καὶ ἔμψυχοϲ καὶ ἐνϲώματοϲ, τὸ δὲ ἀπ’ αὐτῆϲ ϲκεδάννυται περὶ τὴν γῆν. ὁ δὲ λαβὼν τὴν ϲωματοειδῆ θεὸν ἐντὸϲ τῷ κροκόπεπλοϲ ϲυνήρτηϲεν αὐτὴν τῷ ϲκεδαννυμένῳ ἀπ’ αὐτῆϲ φωτί, εἰπὼν αὐτὴν ἀλλ’ οὐχὶ τὸ ἀπ’ αὐτῆϲ φῶϲ ϲκεδάννυϲθαι· Ἠὼν ὡϲ μὲν κροκόπεπλοϲ ἐκίδνατο πᾶϲαν ἐπ’ αἶαν· οὐ γὰρ δήποτε ἡ ϲωματοειδὴϲ ἐπεπόρευτο, ἀλλὰ τὸ ἀπ’ αὐτῆϲ ἡμερινὸν φῶϲ. ἀλλ’ οἶδεν, ὅπου τὸ ἀποτέλεϲμα, ἐκεῖ καὶ τὸ ἀποτελοῦν.
ὅτι δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων οἶδε τὸ ποιοῦν καὶ τὸ ἀποτελούμενον, λάμβανε πρῶτον ἐπὶ τῆϲ νυκτόϲ· τὸ μὲν ἀποτέλεϲμα·
νὺξ δ’ ἤδη τελέθει, ἀγαθὸν καὶ νυκτὶ πιθέϲθαι (H 282), αἱ δέ τε νύκτεϲ ἀθέϲφατοι (ο 392),ἐκ νυκτὸϲ δ᾿ ἄνεμοι χαλεποί (μ 286), τὴν δὲ δεϲπότιν·
Εἰ μὴ Νὺξ δμήτειρα θεῶν ἐϲάωϲε καὶ ἀνδρῶν· τὴν ἱκόμην φεύγων καὶἅζετο γὰρ μὴ Νυκτὶ θοῇ ἀποθύμια ἔρδοι (Ξ 259 — 61). οὕτω καὶ ἥβη ἀποτέλεϲμα καὶ θεὸϲ ταύτηϲ προϲτάτιϲ·
οἳ νῶϊν ἀγάϲαντο παρ’ ἀλλήλοιϲι μένοντεϲ ἥβηϲ ταρφθῆναι καὶ γήραοϲ οὐδὸν ἱκέϲθαι (ψ 211), τῆϲ νεότητοϲ καὶ ἀκμῆϲ τῆϲ ἐντὸϲ νεότητι ϲφριγώϲηϲ· ὄφρ’ ἥβῃ τε πεποίθεα χερϲί τ’ ἐμῇϲιν (θ 181), οὐδέ τι ἥβηϲ δεύεται (θ 136)·
[*](1 γενήϲαϲ B⟩ 2 ῥοδοδάκτυλον, δα in ras., B⟩ 5 ante κίδναϲθαι litt. ϲ eras. B⟩ τοῦ ϲκορπ. L 7 ἐϲκίδνατο L 8 καὶ ϲυντ. L 10 ἐϲκίδνατο L 14. 15 ἐντὸϲ ϲώματι L 20 τὸ ἀποτέλεϲμα, τὸ ἀ in ras., B⟩ ἐκεῖ καὶ in ras. L καὶ τὸ ἀποτελούμενον BL, quod errori deberi apparet, corr. e schol. Od.; Kamm. coni. ἐκεῖ καὶ ἡ κυρία τοῦ ἀποτελουμένου 21 ἔτι δὲ καὶ L 24 αἱ δέ τοι B⟩ 27 δημήτερα B, δημήτειρα τε θεῶν L ἀνδρῶν, ω in ras., L 30 τούτου L) [*](ἀπὸ γὰρ τὸ μέρους τὸ ὅλον καλεῖ. λέγει δὲ τὴν πολύφωτον, τὴν δὲ πολύσκο- τον κροκόπεπλον. Cf. simil. schol. A et Lp (f. 62ᵇ) ibid.) [*](12 sqq. Cf. Porph. B⟩ 417, p. 42, 24 I 1 sqq, p. 127, 27.) 114
ἐπὶ γὰρ πάντων τὰ ἀποτελέϲματα λέγεται. ἐπὶ δὲ τῆϲ θεοῦ· μετὰ δέ ϲφιϲι πότνια Ἥβη νέκταρ ἐῳνοχόει (Δ 2), τὸν δ’ Ἥβ η λοῦϲεν (Ε 905)· ἐντὸϲ γὰρ τοῖϲ ἀγηράτοιϲ θεοῖϲ καὶ ἀεὶ ἡβῶϲιν οἰνοχόον τὴν Ἥβην καὶ ὑπηρέτιν ἐποίηϲεν. ἐκ τούτων λύϲειϲ, πῶϲ ἀγάϲτονόν τε λέγει τὴν Ἀλμφιτρίτην, ὅταν εἴπῃ (μ 96)·
καὶ εἴ ποθι μεῖζον ἔνεϲτικῆτοϲ, ἃ μυρία βόϲκει ἀγάϲτονοϲ ἀμφιτρίτη, καὶ πάλιν κλυτὸν ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν (ε 421)·
ἢ ἔτι μοι καὶ κῆτοϲ ἐπιϲϲε ύῃ μέγα δαίμωνἐξ ἁλόϲ, οἷά τε πολλὰ τρέφει κλυτὸϲ Ἀλμφιτρίτη· κλυτὸϲ μὲν γὰρ ἡ θεὸϲ, ἡ μεγάλη δαίμων, ἀγάϲτονοϲ δὲ ἡ θάλαϲϲα. οὕτωϲ καὶ γῆ μὲν τὸ ϲτοιχεῖον· ἕλε γαῖαν ἀγοϲτῷ (Λ 425) καὶ κάππεϲεν ἐντὸϲ γαίῃ, ἡ δὲ θεόϲ· ἴϲτω νῦν τόδε Γαῖα καὶ Οὐρανὸϲ εὐρὺϲ ὕπερθεν (Ο 36) καὶ Γῆ τε καὶ Ἠέλιοϲ καὶ Ἐρινύεϲ (Τ 259). οὕτω καὶ Ϲτυγὸϲ ὕδωρ λέγει, τῆϲ δαίμονοϲ, τὸ Ϲτύγιον ἀπ’ αὐτῆϲ καλούμενον· καὶ τὸ κατειβόμενον Ϲτυγὸϲ ὕδωρ (Ο 37), ὥϲπερ καὶ ποταμὸν λέγει δαίμονα Ἀλφειὸν καὶ Ἀξιὸν καὶ Ϲπερχειόν, ὧν εἶναι καὶ γένοϲ, καὶ Ξάνθον δινήεντα. καὶ ὅταν μὴ εἴπῃ τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ, τὸν εὐχόμενον ποιεῖ λέγοντα· κλῦθι ἄναξ, ὅτιϲ ἐϲϲί (ε 445) εὔχεται δὲ τῷ ποταμῷ, ὡϲ ἂν ἑκάϲτου ἔχοντοϲ δαίμονα. ὁ δὲ καὶ ἐντὸϲ ταῖϲ κρήναιϲ οἶδε θεάϲ, ἃϲ Nύμφαϲ καλεῖ Νύμφαι κρηναῖαι, κοῦραι Διόϲ (ρ 240), καὶ ἄλλαι Νύμφαι ὀρεϲτιάδεϲ, κοῦραι Διόϲ (Ζ 420). οὕτω πεπληρῶϲθαι θείων δυνάμεων Ὅμηροϲ ἡγεῖτο ἅπόντα.
2. ad v. 5.
[*](*B f. 103a ad κέκλυτέ μευ.)5 sqq. ἐντὸϲ τῇ Διὸϲ δημηγορίᾳ τῇ οὕτωϲ ἐχούϲῃ· κέκλυτέ μευ. πάντεϲ τε θεοὶ πᾶ ϲαί τε θέαιναι, [*](6 ἔνεϲτι in ras. (etiam spir.) B⟩ ἕληϲι L 8 κλυτὸϲ L 9 post μέγα B⟩ ras. 4 vel 5 litterarum; μέγα bis L 10 κλυτὸϲ Ἀμφ. om. codd.; adiecit Kamm. 13 γαῖαν L 14 ἥλιοϲ BL. ἐριννύεϲ L 17 ἀξίον B, ἄξιον L 18 εἴποι L 19 ὅϲτϊ (ϊ supra τ scrpt.) B, corr. Dind. 23 post θείων tres fere litt. eras. B⟩ 26 post θέαιναι in ima pagina B⟩ (quae sequntur f. 103 leguntur) paucae lit- terae detritae; conieci πῶϲ) [*](3. 4 cf. Porph. ∠ 3 2, p. 68, 19.) [*](5 sqq. † schol. ε 421 Dind.: κλυτὸς Ἀμφτρέτη] πῶς οὖν ἀλλαχοῦ φησι κῆτος ἃ μυρία βόσκει ⟨τρέφει Hamb. f. 84⟩ ἀγάστονος Ἀμφιτρίτη; ἀλλὰ τὸ μὲν ἐπὶ τοῦ ὕδατος, τὸ δὲ ἐπὶ τοῦ στοιχείου.) [*](20 sqq. *B f. 90a ad Nύμφαι ὀρεστιάδες Ζ 420 (id. L. f. 139a): σημειωτέον ⟨om. L⟩ ὅτι καὶ ἐντὸϲ τοῖ ὄρεσι καὶ ἐντὸϲ ταῖς πηγαῖς ⟨σπιλαῖ L. ⟩ οἶδε θεὰς ἃς Νύμφας καλεῖ· Νύμφαι κρηναῖαι καὶ Νύμφαι ὀρεστιάδες, κοῦραι Διός. οὕτως πεπληρῶσθαι θείων δυνάμεων Ὅμηρος ἡγεῖτο ⟨ἡγεῖται L⟩ πάντα. cf. schol. ε 445.) [*](23 Porph. de Styge, ap. Stob. ecl phys. I, 41, 53: πληρώσας ⟨Mein. e cod. A κληρώσας⟩ γὰρ ὁ πάντα θεῶν καὶ τοῖς τόποις ἀφορίσας τὰς βὰσιλείας κτλ.) [*](25 sqq. Collato schol. A 524 Porphyriano ad eundem auctorem referenda videtur)
115
πῶϲ ἄξιον διὰ τὴν τῶν Ἀχαιῶν ἀρετὴν ἐκκληϲίαϲ δεῆϲαι ὑπελήφθη τῷ Διί, ἐντὸϲ δὲ τοῖϲ ἑξῆϲ (v. 133) καὶ ὄμβρων καὶ κεραυνῶν ἵνα ἡττηθῶϲι, καλῶϲ εἴρηται καὶ ἐντὸϲ ἄλλοιϲ καὶ ὅτι βούλεται μὲν εἴργειν τῆϲ ϲυμμαχίαϲ τὴν Ἥραν καὶ τὴν Ἀθηνᾶν, ἃϲ οἶδε μάλιϲτα τῇ γνώμῃ αὐτοῦ ἐναντιωθηϲομέναϲ, κοινὸν δὲ ποιεῖται περὶ πάντων τῶν θεῶν τὸν λόγον καὶ τῶν Τρωϲὶν ἐπαμυνόντων, ἵνα μὴ ταύταιϲ ἀντιπράττειν μόναιϲ δοκῇ. διὸ καὶ μάλιϲτ’ ἀποτείνεται τὸν λόγον πρὸϲ τὰϲ θηλείαϲ· κέκλυτέ μευ πάντεϲ τε θεοὶ πᾶϲαί τε θέαιναι, καὶ ἀπὸ τῶν θηλειῶν ἄρχεται· μήτε τιϲ οὖν θήλεια θεὸϲ τόγε μήτε τιϲ ἄρϲην.
καὶ μὴν κἀκεῖνο λύεται καλῶϲ· πῶϲ γὰρ ὑπεϲχημένοϲ ὁ Ζεὺϲ τῶν Τρώων ἐπικουρίαν οὐκ εὐθὺϲ ἐποίηϲε νικῶνταϲ αὐτοὺϲ κατὰ τὴν πρώτην τῆϲ Ἰλιάδοϲ ἀρχήν, ἀλλὰ νῦν μετὰ ἧτταν καὶ τοϲοῦτον τῶν Τρώων φόνον; ἔδει γὰρ αὐτοὺϲ πρότερον, φαϲὶν, ἀντὶ τῆϲ τῶν ὅρκων παραβάϲεωϲ δοῦναι δίκην. ἃ γὰρ ὁ ποιητὴϲ ἐφρόνει, ταῦτα ποιεῖ τινα λέγοντα· λέγει γὰρ ὁ Ἀγαμέμνων·
Ζεὺϲ δέ ϲφιν Κρονίδηϲ ὑψίζυγοϲ αἰθέρι ναίωναὐτὸϲ ἐπιϲϲείῃϲιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶϲιν,τῆϲδ’ ἀπάτηϲ κοτέων (Δ 166— 8). ἅμα δὲ καὶ ἠθέληϲεν ἀλκιμωτέρουϲ Ἕλληναϲ ἐπιδείξαϲ τότε τοῖϲ Τρωϲὶ τὴν παρὰ τοῦ Διὸϲ βοήθειαν ἐπαγαγεῖν. καὶ τὸ ὁμοειδὲϲ δὲ ἐφυλάξατο· ἦν γὰρ ὁμοειδὲϲ Τρωϲὶ μάχῃ παράγειν τοὺϲ Ἕλληναϲ ἡττωμένουϲ· ποικίλλειν γὰρ θέλει. ὅθεν ἐντὸϲ μὲν τῇ προτέρᾳ μάχ ἀμφοτέροιϲ βοηθοῦνταϲ ἐποίηϲε τοὺϲ θεούϲ, ἐντὸϲ αὐτῇ δὲ μόνον τὸν Δία τοῖϲ βαρβάροιϲ (Θ 130 sq), εἶτα πάλιν ἐρεῖ ἀμφοτέροιϲι δ’ ἀρήγε θ’, ὅπη νόοϲ ἐϲτὶν ἑκάϲτου (Υ 25). οὕτωϲ ἐθηρᾶτο τὸ ποικίλον.
ταῦτα μὲν οὖν εἴρηται. τί δὲ δηλοῦν ἐθέλει ἀλλ’ ἅμα πάν τεϲ αἰνεῖτ᾿, ὄφρα τάχιϲτα τελευτήϲω τά δε ἔργα (Θ 8. 9), οὐ πάντωϲ παρέϲτηϲε. ποῖα γὰρ ἔργα τελευτήϲει, οὐ παρέϲτηϲεν ὁ Ζεύϲ, ἀλλ’ ἐντὸϲ ἀϲαφεῖ εἴαϲεν. λέγει δέ ὃ ἐγὼ ἐργάζεϲθαι μόνοϲ βούλομαι, πρὸϲ ἃ καὶ παρακελεύεται μηδένα ἀντιπρᾶξαι τῶν θεῶν. ἐργάζεϲθαι δὲ ἠβούλετο εἰϲ τέλοϲ ὡϲ Ἀλχιλῆα τιμήϲῃ, ὀλέϲῃ δὲ πολῖται λέαϲ ἐπὶ νηυϲὶν Ἀχαιῶν (B 3. 4)· ἔφη γὰρ οὐ γὰρ ἐμὸν παεἴργειν [*](3 Vill.; cod. εἵργειν 5 δὲ add. Bkk.; cod. om. 12 pro ἀρχὴν Roem. ap. Fleckeis. 1878, p. 539, coni. μάχην 17 ἐπιϲείηϲιν cod. 21 pro Τρωϲὶ Kam m., p. 53, coni. πρώτῃ 32 γὰρ om. cod.; add. Bkk.) [*](prior pars schol. B f. 103a ad Ζεὺς Θ 2 (id. Lp f. 142ᵇ c. l. Ζεὺς δὲ θεῶν), qua ad nostrum locum corrigendum Kammer usus est:) [*](εἰκότω νῦ ἄρχετα συμμαχεῖν Τρωσὶν ὁ Ζεύς, ὁπότε τῆς παραβάσεως δίκην ⟨δίκας Lp⟩ ἀπέτισαν Διομήδε καὶ Πάνδαρος ἀνῃρέθη ⟨ἀνῃρήθη Lp⟩ καὶ Τρῶες ὡμολόγησαν τὴν παράβασιν, δι᾿ ὧν πέμπουσιν Ἰδαῖον ἀπολογούμενοι τοῖς Ἕλλησιν. αὔξει δὲ τὰ Ἑλλήνων ὁ ποιητής, ε γε καὶ ἐκκλησίας ἐδέησε τῷ Διί, ἐ δὲ τοῖ ἑξῆς καὶ κεραυνῶν δεῖται πρὸς τὴν ἧτταν αὐτῶν. καὶ ἐντὸϲ ἄλλοις κτλ., quae huc non pertinent.)
116
λινάγρετον οὐδ’ ἀπατηλὸν οὐδ’ ἀτελεύτητον, ὅ τι κεν κεφαλῇ κατανεύϲω (A 520. 27)· ταῦτα οὖν ἔφη ὄφρα τάχιϲτα τελευτήϲω τάδε ἔργα, εἰϲ τέλοϲ ἀγάγω. καὶ ἡ παροιμία· μήπω μέγ’ εἴπῃϲ, πρὶν τελευτήϲαντ’ ἴδῃϲ (Soph. fr. Τyr., 583 Dind.), ἤγουν μὴ θαυμάϲῃϲ τὸν μέγα ἐπαγγελλόμενον. ἀϲαφῆ δὲ ἐάϲαϲ ὅϲα ἐξεπίτηδεϲ ἔφη τάχιϲτα ἐκτελέϲειν, ὡϲ ϲαφῶϲ εἰπὼν ἐπάγει ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε θεῶν ἐθέλοντα νοήϲω καὶ τὰ ἑξῆϲ (Θ 10 sqq.). ὅθεν οὐκ ἐϲτι περιϲϲὸν τὸ ὃν δ’ ἂν ἐγών, οὐδ’ ἐντεῦθεν ἄρχεται τοῦ λόγου, ἕλλ’ ἐκ τοῦ αἰνεῖτ᾿, ὄφρα τάχιϲτα τελευτήϲω τάδε ἔργα, ᾦ ἀκόλουθον ὡϲ δηλώϲαντοϲ τὸ βούλημα τὸ ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε ἐθέλοντα νοήϲω. λέγουϲι δὲ κἀν τούτῳ περιττεύειν τὸ ἐθέλοντα· ἔδει γὰρ ὃν δ’ ἂν ἐγῶ νοήϲω ἐλθόντα Τρώεϲϲιν ἀρηγέμεν. οὐκ ἐϲτι δὲ περιϲϲόν, ἀλλ’ ἐϲτιν ἡ διάνοια· ὃν δ’ ἂν ἐγὼ νοήϲω ἢ Τρώεϲϲι θέλοντα ἀρηγέμεν ἢ Δαναοῖϲιν ἐλθόντα.
[*](B f. 103a. L f. 161b. Lp f. 143a.)14.---πῶϲ δὲ δύναταί τιϲ ἐκεῖϲε κατελθεῖν; φαμὲν δὲ ὅτι οἱ ἀπειλοῦντεϲ τὰ ἀδύνατα ϲχεδὸν ἀπειλοῦϲι πρὸϲ κατάπληξιν.
[*](A c. l. ϲειρὴν μέν κεν.)25. 26. . . . . οἱ δὲ ζητοῦϲι, πῶϲ πάντων περιγίνεται ὁ Ζεὺϲ ὁ ὑπὸ τριῶν μόνων δεθείϲ, καθά φηϲιν ἐντὸϲ τῆ A (400)· ῥητέον οὖν ὅτι ἐκεῖ μὲν ἐξ ἐπιβουλῆϲ ἡ ἰϲχύϲ, ἐνταῦθα δὲ ἐκ τοῦ φανερῶϲ κρατεῖν.
[*](*B f. 296a ad πρόφρονι X 183. L f. 457b, II.)39. 40. ὁ νοῦϲ ἀϲαφήϲ, ὅντινα ἀγνοήϲαντεϲ ἠθέτηϲαν τὰ ἔπη. ἡ δὲ ἀϲάφεια ἐκ τοῦ πρόφρονι· ἀπέδοϲαν γὰρ ὡϲ δηλοῦντοϲ τοῦ ποιητοῦ διὰ τοῦ πρόφρονι· οὐ κατὰ ϲπουδὴν ταῦτα ἀγορεύω. ἔϲτι δὲ οὐ τοῦτο, ἀλλὰ τῇ πρό κέχρηται ἀντὶ τῆϲ ὑπέρ ϲυνήθωϲ, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ ἀεθλεύων πρὸ ἄνακτοϲ ἀμειλίκτου (Ω 731) ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ ἄνακτοϲ, καὶ ἐντὸϲ τῷ χρείῃ ἀναγκαίῃ πρό τε παίδων καὶ γυναικῶν (Θ 57) ἀντὶ τοῦ ὑπὲρ παίδων καὶ γυναικῶν βούλεται λέγειν. φηϲὶν οὖν καὶ ἐνταῦθα· οὐ καθ’ ὑπερφροϲύνην οὐδ’ ὡϲ τύραννοϲ λέγω ταῦτα· βούλομαι γὰρ ἤπιοϲ εἶναι καὶ πρᾶοϲ. καὶ ὁ τοί οὖν παραπληρωματικὸϲ καὶ οὐκ ἀντὶ τοῦ ϲοί παρείληπται. πρέπουϲα τοίνυν ἡ διάνοια ἄρχοντι. [*](1 ὅτι, fuit ὅττι, alter. τ eras., B⟩ 15 in codd. haec antecedunt: οἱ Ἀττικοὶ βάραθρον αὐτό φαϲιν ἐκεῖ L 20 L lemmatis instar versus habet θάρϲει Τριτογεένεια φίλον τέκοϲ· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιοϲ εἶναι, tum ὁποῖον ἀϲαφὴϲ κτλ. 25. 26 γυναικῶν ἀντὶ τοῦ — καὶ γυναικῶν om. L 26 καὶ post οὗν om. L) [*](20 sqq. Scholium in codicibus per errorem ad X 183 adscriptum esse, ex Ariston. Θ 39. 40 apparet docente non illo sed nostro loco versus spurios habitos esse (cf. Ariston. X 183. 84).) [*](22 sqq. † B⟩ f. 103b ad πρόφρονι v. 40 (Lp f. 143). ἀντὶ το ὑπέρφρονι, ὡς πρὸ παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν. ὁ λόγος οὗν οὕτως· οὐ βούλιομαί σοι ⟨om. Lp⟩ τυραννικὴν ἀπήνειαν ἀλλὰ βασιλικὴν ἐνδείκνυσθαι πρσήνειαν. δείκνυσι δὲ ὅσον δύνανται λόχοι εὐμενεῖς, καίτοι παιδὸς πρὸς πατέρα.) [*](Eust. Θ, p. 696, 45: πρόφρονα δὲ θυμόν — ἢ κατὰ Πορφύριον τὸν ὑπέρφρονα ἥτοι καταφρονητικόν. Cf. id. p. 698, 13; Paris. 2681 ap. Cram An. P. III, p. 30, 26.)
117
βουλομένῳ ἐνδείκνυϲθαι βαϲιλικὴν ἠπιότητα καὶ οὐ τυραννικὴν ἀγριότητα· οἱ γὰρ ῥηθέντεϲ μετ’ ἀπειλῆϲ λόγοι ὑπέρφρονα θυμόν, καὶ ὃν ἐντὸϲ ἄλλοιϲ ἀγήνορα ἔφη, ἐνεδείκνυντο.
53. 54. δεῖπνον λέγεται καὶ τὸ ἐξ ἑωθινοῦ ἀκράτιϲμα, ὡϲ νῦν[*](*B f. 104a ad δεῖπνον.) ἐντὸϲ τοῖϲ προκειμένοιϲ, καὶ τὸ ὑφ’ ἡμῶν λεγόμενον ἄριϲτον, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ δεῖπνον.
ἦμοϲ δὲ δρυτόμοϲ περ ἀνὴρ ὡπλίϲϲατο ὡπλίϲατο cod.δεῖπνον (Λ 86). καὶ πάλιν ἄριϲτον τὸ ἀκράτιϲμα·
ἐντύναν το ἄριϲτον ἅμ’ ἠοῖ κειαμένω κειμένω cod πῦρ (π 2). τὸ δὲ ἐντὸϲ τοῖϲ προκειμένοιϲ ἀπὸ δ’ αὐτοῦ θωρήϲϲοντο οὐκ ἐϲτιν ὑπερβατόν, ὥϲ τινεϲ· ἀπεθωρήϲϲοντο δὲ αὐτοῦ, ἀλλά φηϲιν ἀπὸ τοῦ δείπνου ἐθωρήϲϲοντο. καὶ ἔϲτι πεζοτέρα ἡ φράϲιϲ, καὶ διὰ τοῦτο λανθάνει τὸ νόημα.
56. καὶ πῶϲ φηϲι πολλέων alt. λ eras. Β; πολέων Lp ἐκ[*](B f. 104a ad παυρότεροι. Lp f. 144a c. l. παυρότεροι.) πολίων (B 131); νῦν οὖν τοὺϲ ἰθαγενεῖϲ φηϲι· διὸ καὶ τὸ πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν (Θ 57). ἢ ἑαυτῶν ἥττουϲ γενόμενι διὰ τὸν θάνατον. ἀναγκαίωϲ δὲ καὶ τὸ μέμαϲαν ἐπιφέρει, ἵνα μὴ νομίϲωμεν ι in ras. B αὐτοὺϲ ἐπτηχόταϲ ἐξιέναι διὰ τὴν προγενομένην ἧτταν.
58. πᾶϲαι δ’ ὠίγνυν το πύλαι, ἐκ δ’ ἔϲϲυτο λαόϲ. οὐ λέγει[*](*B f. 104a ad πᾶϲαι. L f. 164a.) περὶ τῶν ἐντὸϲ Ἰλίῳ πυλῶν μόνον ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἐντὸϲ τῷ ναυϲτάθμῳ πᾶϲαι. τῶν Ἐλλήνων, οὐδὲ λαὸν τὸν Τρωικὸν μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἐλληνικόν· τούτῳ γὰρ ἀκόλουθον καὶ τὸ οἱ δ’ ὅτε δή ῥ’ ἐϲ χῶρον ἕνα ξυνιόντεϲ ἵκοντο (Θ 60). εἶτα ἐπάγει ὅτι ϲυνέβαλλον παντάπαϲι τὰϲ ἀϲπίδαϲ ἀϲπίϲι, τὰ ἔγχη τοῖϲ ἔγχεϲι, τὰϲ δυνάμειϲ ταῖϲ δυνάμεϲι. καὶ ἀναλαμβάνει αὐτά ἀϲπίδεϲ ὀμφαλόεϲϲαι ἔπληντ’ ἀλλήλῃϲιν (Θ 62) ἔψαυον γὰρ ἀλλήλων, τουτέϲτιν αἱ μὲν τῶν Τρώων ταῖϲ τῶν Ἐλλήνων.
70. ἐντὸϲ δ’ ἐτίθει δύο κῆρε. πρὸϲ Αἰϲχύλον ψυχοϲταϲίαν γρά[*](*B f. 104a ad κῆρε. L f. 164a.) ψαντα καὶ τὸ κήρ ἀκούϲαντα οὐκ ἐπὶ τῆϲ μοίραϲ λεγόμενον ἀλλ’ ἐπὶ κῆρε. [*](1 ἡπιότητα B⟩ 29 ἐντὸϲ — κῆρε om L 30 inter κήρ et ἀκούϲαντα in B⟩ rasura octo fere litterarum, in qua α script.) [*](4— 13 †L h. v. f. 163a, II, εἰς τὸ οἱ δ᾿ ἄρα δεῖπνον ἕλοντο καρηκομόωντες Ἀχαιοὶ ῥίμφα κατὰ κλισίας, ἀπ᾿ αὐτοῦ δὲ θωρήσσοντο· ὅτι δεῖπνοντ λέγει τὸ ⟨om. cod.⟩ κατὰ τὸ ἑωθινὸν ἀκράτισμα· ἐντύνοντο ἄριστον ἅμ᾿ ἠοῖ κειαμένω ⟨κειμένω cod.⟩ πῦρ. τὸ δ᾿ ἐντὸϲ τοῖς προκειμένοι cet., quae cum iis quae supra e cod. B⟩ edidimus congruunt.) [*](Aristarchum auctorem huc in re Porphyrium sequi, ex iis apparet quae Lehrs, Ar, p. 127, congessit.) [*](20 sqq. Scholium. quod no Dindorfo, Phil XVIII, p. 345, auctore inter Porphyriana retuli, insistere videtur iis at prave, vereor, intellectis, quae de notione verb. πᾶσαι πύλοι Aristarchus (Lehrs, p. 126) disputaverat. Cf. Porph. M 175.) [*](29 sqq Scholium, quod Dindorfius nescio quem codicem secutus Porphyrii nomine insignivit, recte ad eum auctorem referri, cum ratio docet totiens a Porphyrio)
118
τῆϲ ψυχῆϲ, ὅτι θηλυκῶϲ μὲν ἡ κήρ τὴν μοῖραν δηλοῖ, οὐδετέρωϲ δὲ τὸ κῆρ καὶ περιϲπωμένωϲ τὴν ψυχήν, ὃ διαιρεῖται εἰϲ κέαρ. εἰ δὲ ἔλεγε τὴν ψυχήν, οὐκ ἂν ἔφηϲε δύο κῆρε διὰ τοῦ ε ἀλλὰ δύο κῆρα διὰ τοῦ ᾱ. καὶ αὐτὸϲ δὲ ἐξηγήϲατο τίϲ ἡ κήρ, εἰπὼν ῥέπε δ’ αἴϲιμον ἦμαρ Ἀχαιῶν· ἀντὶ γὰρ τοῦ φάναι ῥέπε δὲ ἡ κὴρ τῶν Ἀχαιῶν μεταλαβὼν ἔφη ῥέπε δ’ αἴϲιμον ἦμαρ Ἀχαιῶν. ἡ κὴρ δὲ εἴληπται οὐχ ἑνὸϲ τῶν Ἑλλήνων μία ἀλλὰ πάντων, οὐδὲ Τρώων ἑνὸϲ μία ἀλλὰ πάντων, διὸ καὶ ἐπάγει αἱ μὲν Ἀχαιῶν κῆρεϲ (v. 73). ὡϲ ἡ ἵπποϲ τῶν πολεμίων ϲημαίνει τὸ πλῆθοϲ, οὕτωϲ ἡ κὴρ τῶν Ἑλλήνων αἱ κῆρεϲ ἦϲαν. καὶ τὸ ἐπὶ χθονὶ ἕζεϲθαι (v. 73) τὸ πρὸϲ γῆν ῥέψαι δηλοῖ, τὸ δ’ ἐϲ οὐρανὸν ἀρθῆναι τὸ ὑπερτέραν γενέϲθαι. ϲυμβολικῶϲ δὲ λαμβάνει τὰ μὲν ῥέποντα πρὸϲ τὰ χθόνια θανατικά, τὰ δὲ πρὸϲ τὸν οὐρανὸν ζωτικά· ζωηφόρα γὰρ τὰ οὐράνια, θανατηφόρα δὲ τὰ χθόνια. ὅπερ ἀγνοήϲαντέϲ τινεϲ ἠθέτηϲαν τὰ ἔπη, ἐντὸϲ οἷϲ φηϲιν αἱ μὲν Ἀχαιῶν ῶν κῆρεϲ ἐπὶ χθονὶ πουλυβ οτείρῃ ἑζέϲ θην· Τρώων δὲ πρὸϲ οὐρανὸν εὐρὺν ἄερθεν, νομίϲαντεϲ ὅτι τὸ ἑζέϲθην δυϊκόν ἐϲτιν, ὡϲ ἀποδεξαμένων τινῶν, ὅτι ἀνὰ δύο τίθηϲι κῆραϲ εἰϲ τὸν ζυγόν. οὐ ϲημαίνει δὲ τὸ ἑζέϲθην, ἀλλ’ ἀντὶ τοῦ ἕζοντο, ὡϲ μιάνθην αἵματι μηροί (Δ 146) ἀντὶ γὰρ τοῦ ἐμιάνθηϲαν ἐπὶ πληθυντικοῦ κεῖται· εἰ γὰρ ἦν ἐπὶ δυϊκοῦ, ἔφη ἂν μιανθήτην ὡϲ κλινθήτην καὶ ἡϲθήτην. ἑζέϲθην οὖν ἀντὶ τοῦ ἑζέϲθηϲαν, ὡϲ τὸ ἐκόϲμηθεν ἀντὶ τοῦ ἐκοϲμήθηϲαν.
[*](B f. 104a ad δύο κῆρε. Lp f. 144α c. l. δύο κῆρε.)πῶϲ δύο κῆρεϲ ἐντίθηϲιν ὁ Ζεύϲ, ὥϲπερ ἀνὰ μίαν ἑκατέρου ϲτρατοῦ, ἐντὸϲ δὲ τοῖϲ ἑξῆϲ πλείουϲ αὐτάϲ φηϲιν· αἱ μὲν Ἀλχαιῶν κῆρεϲι ὅτι αἱ δύο καὶ πολλαὶ ἂν εἶεν· λέγομεν γοῦν οὖν Lp διττὰ πράγματα. πλειόνων δὲ ἔμφαϲιν διδόντοϲ τοῦ ὀνόματοϲ, εἰκότωϲ ἐντὸϲ τῇ μεταλήψει πλέοναϲ εἶπεν. ἔϲτι δὲ ϲχῆμα ϲυνεκδοχικῶν ϲχημάτων ἕν. quae sequuntur de origine V. κήρ ad Porphyrium referre non audemus.
[*](4 τίϲ ἡ om. L 12 τὸν om. L 15. 16 Τρώων ἑζέϲθην om L ἔφην L)[*](repetita ὅτι αὐτὸς ἑαυτὸν ὁ ποιητὴς ἐξηγεῖται (lin. 4), tum scholium quod huic subiunximus, multo quidem brevius at servata quaestionis forma ad nos propagatum. Cf. etiam schol. Porph. versui Ψ 259 adscriptum.)[*](1. 2 † B f. 296b ad κῆρε Χ 210: κῆρας τὰς μοίρα λέγει, οὐ τὰς ψτχάς, ὡς ἐξεδέξατο φαύλως . . . . . ἐπάγει γὰρ τὴν μέν, τὸ κέαρ δὲ λέγεται οὐδετέρως ἐπὶ τῆς ψυχῆς . . . . . Cf. Ariston. Θ 70. Χ 210. — Quae supra usque ad lin. edidimus exscripsit Paris. 2679 ap. Cramer., A. P. lIl, p. 11, 24. Idem ap. Apollon. lon. et Hesych. v. κῆρ.)[*](13 Cf. Ariston. Θ 73. 74.)[*](17—20 †B f. 104b ad αἱ μὲν v. 73 (id. Lp f. 144a c. l. αἱ μὲν Ἀχαιῶν): . . . . . τὸ δὲ ἑζέσθην ἀντὶ τοῦ ἕζεσθεν, ὡς ἄερθεν· ὅμοιον ἐστι τῷ μιάνθην αἵματι μηροί ἀντὶ τοῦ ἐμιάνθησαν.)[*](18. 19 Aliter B f. 54a ad τοῖοι τοι ∠ 146 (id. Lp f. 94a c. l. τοῖοι τοι): . . . . . τὸ δὲ μιάνθην ἀντὶ τοῦ μιανθήτην· ἔστι δὲ δυϊκὸν ἐκ συγκοπῆς.)119
72. οὐκ ἄρα, φαϲὶν, ἐχαρίϲατο τῇ Θέτιδι, εἰ μοιρίδιον ἦν. φαμὲν[*](B f. 104b ad ἧμαρ. Lp f. 144a c. l. αἷϲιμον ἧμαρ.) δὲ ὅτι εἰϲ ἐπίταϲιν τῆϲ Μοίραϲ καὶ αὐτὸϲ ὁπλίζεται (v. 43) κατ᾿ αὐτῶν αὐτὴν Lp, ὅπερ ἦν τῆϲ χάριτοϲ.
75. πῶϲ ἔφη τὸν κεραυνὸν ϲέλαϲ δαιόμενον, ϲέλαϲ μὲν γὰρ ἡ[*](*B f. 104vb ad δαιόμενον. Cf. Phil. XVIII, p. 345m Π.) φωτὸϲ ἔλλαμιιϲ, καυθεῖϲα δὲ καὶ ἐκπυρωθεῖϲα κεραυνὸϲ γίνεται καὶ οὐκ ἀϲτραπὴ μόνον. προειπὼν αὐτὸϲ δ᾿ ἐξ Ἴδηϲ μεγάλ᾿ ἔκτυπε XVIII, p. καὶ ἐπάγων τὸ κεραυνοῦ ὄνομα ἐϲήμανεν, ὡϲ προηγεῖται ἡ βροντὴ τῆϲ ἀϲτραπῆϲ, δι᾿ ἧϲ καὶ τὸ Ϡέλαϲ ἐκλάμπει.
τὸ ϲέλαϲ δηλοῖ τὴν ἔλλαμψιν. βουλόμενοϲ οὖν εἰπεῖν ὡϲ οὐκ[*](B f. 104b ad Lr f. 144b c. l. ἦκε ϲέλαϲ.) ἦν ἀϲτραπὴ τὸ γενόμενον ἀλλὰ κεραυνόϲ, μετὰ τὴν βροντὴν προϲέθηκε τὸ δαιόμενον· ἡ γὰρ πρὸ βροντῆϲ ἀϲτραπὴ οὐ κεραυνόϲ, μετὰ γὰρ ἦκε ϲέλαϲ. τὴν βροντὴν ὁ κεραυνόϲ, ὅϲ ἐϲτι καυϲτικόϲ.
97. ἐζήτηται δὲ πότερον ἄρα οὐδ᾿ ὅλωϲ ἤκουϲεν ὁ Ὀδυϲϲεὺϲ ἢ [*](A.) οὐκ ἐπείϲθη. ῥητέον ὅτι οἱ λέγοντεϲ ὅτι ἀκούϲαϲ οὐκ ἐπείϲθη δειλίαν τοῦ ἥρωοϲ κατηγοροῦϲιν, ἀγνοοῦντεϲ τὸ οὐδ᾿ ἐϲάκουϲεν. οὐ γὰρ τὸ παρακοῦϲαι ἀλλὰ τὸ μὴ αἰϲθέϲθαι τελείωϲ δηλοῖ· καὶ γὰρ οὐκ ἦν δειλὸϲ τῶν ἄλλων ἔϲχατοϲ φεύγων καὶ τῇ βραδυτῆτι τὸ φιλοκίνδυνον ἐπιδεικνύμένοϲ.
οὐκ ἤϲθετο ὑπὸ τοῦ θορύβου ἢ οὐκ ἐπείϲθη διὰ τὸν καιρόν· φεύ-[*](B f. 105a ad ἐϲάκουϲε. Lr f. 145a c. l. οὐδ᾿ ἐϲὰ- κουϲεν.) γει γὰρ ϲὺν Αἴαντι καὶ θεομαχεῖν οὐ θέλει. πῶϲ γὰρ δειλὸϲ ὁ μετὰ πάνταϲ φεύγων, οὐ γὰρ ἂν Διομήδηϲ τοῦτον μόνον ἐκάλει.
117. εἰ τοϲοῦτον ϲτοῦτο Lp ἀπῆν, διὰ τί μὴ φεύγει, τὸ ὅλον[*](B f. 105a ad ἵππουϲ. L f. 165a. Lp f. 145a c. l. μάϲτιξεν δ᾿ ἵππουϲ.) πραγματεύεται πρὸϲ τὸ μὴ ἀθρόωϲ καὶ ἄνευ πόνου πόνων L νικᾶν τοὺϲ Τρῶαϲ, ἀλλὰ τοὺϲ φεύγονταϲ ἀνακωχὴν ἀνακοχὴν L λαβεῖν. ἄλλωϲ τε ἢ καὶ pro ἢ L νικήϲειν οἴεται νικώμενοϲ ῥᾳδίωϲ φεύξεϲθαι.
133. cf. ad v. 5, p. 115.