166. ἀντὶ τοῦ παράδοξον. πῶϲ δὲ οὐκ ἤλεγξε; διαϲύρει διὰ τούτου ου τὸ τῶν ἀνδρῶν γυναικοπαθὲϲ Ὅμηροϲ.
168. οἱ μὲν τὰ γράμματα. κατὰ γὰρ λόγον φιλόϲοφον, ἐπεί εἰϲι ϲημεῖα φωνῶν ἢ νοημάτων ἢ πραγμάτων · οἱ δὲ κλῆρον ἐϲημήναντο (H 175) ὅϲ μιν ἐπιγρά ψαϲ (H 187). ἄτοπον γὰρ τοὺϲ πάϲαν τέχνην εὺρόνταϲ οὐκ εἰδέναι γράμματα. τινὲϲ δέ, ὡϲ παρ’ Αἰγυπτίοιϲ, ἱερὰ ζῴδια, δι’ ὦν δηλοῦται τὰ πράγματα. Πορφ ύριοϲ μὲν ϲήματα τὰ γράμματα, πίνακα δὲ τὸ λεγόμενον πινακίδιον.
[*](B f. ad H 175. Lp f. 136.)γράμμαϲιν ἐϲημήνα ν το (Η 15). καὶ πῶϲ ὁ κῆρυξ οὐδὲ οἱ ἄλλοι γνωρίζουϲιν. ὅτι ἐθνικὰ ῆν.
172. ad Δ 434.
[*](Eust. Z, p. 634, 41.)179. καὶ ζητητέον τὸν Πορφύριον καλῶϲ τοῖϲ περὶ τούτων (de Chimaera rebusque ad eam pertinentibus) διαιτῶντα.
[*](*B f. 85ᵇ ad κεῖνοϲ.)200. τίϲ ἡ αἰτία, φαϲὶ, τοῦ τὸν Βελλεροφόντην ἀπεχθῆ πάϲι θεοῖϲ γενέϲθαι καὶ τὴν τῶν ἀνθρώπων ϲυναναϲτροφὴν ἐκκλίνειν; καὶ πρὸϲ τίνα ἔχει τὴν ἀναφορὰν τὸ
ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ κεῖνοϲ ἀπῆ χθετο πάϲι θεοῖϲιν,ἤτοι ὁ καπ πεδίον τὸ ἀλήιον οἶοϲ ἀλᾶ το; τόν θ’ ἑαυτοῦ πρόγονον πῶϲ οὐκ ἀφρόνωϲ ὁ Γλαῦκοϲ ἀπεχθῆ γενέϲθαι θεοῖϲ καταγγέλλει ἀφ’ οὗ τὴν τῆϲ ξενίαϲ φιλίαν καταβάλλεϲθαι ἔμελλε ῥητέον δὲ ὅτι οὐδέπω γνωριϲθεὶϲ ὁ Γλαῦκοϲ Διομήδει, ὡϲ προγονικὴν ἔχων πρὸϲ αὐτὸν φιλίαν, ὑπεύθυνόϲ ἐϲτιν ἁπλοϊκώτερον διηγούμενοϲ
[*](1 δὲ om Lp 1. 2 ἢ διαϲύρει τὸ γυναικοπ. τῶν ἀνθρώπων διὰ τούτων Ὅμηροϲ Lp 14 post ἀπεχθῆ in cod . quattuor vel quinque literae erasae: tentavi πᾶϲι.) [*](3 — 8 Duo scholia eandem fere rem continentia conglutinata ent. H Prius quoque scholium (lin. 3 —7 ) quin ad eadem Dorphyrium referendum sit, collata quaestione ad H 175 quamvis pessime tradita, quam huc trnstulimus (lin. 9. 10), dubitari vix poterit.) [*](3. 4 † Eunt. p. 633, 10.) [*](7. 8 Omisso Porphyrii nomine idem B f. 85a ad σήματα: σήματα μὲν τὰ γράμματα, πίνακα δὲ τ λεγόμενον πινακίδιον. Ceterum vix est quod monea- mus ita interpretatum Porphyrium ab A ristarchi sententia dissentire (v. Lehrs, Arist. p. 95).) [*](10 Verisimile videtur etiam primaverba scholii B f. 96 ad γινώσκοντες H 185 (id. L f.150a, Lp f. 136a c l. οἱ δ’ οὐ γινώσκοντες ) huc referenda esse : πὐχ οἱ αὐτοὶ γὰρ ἦσαν παρὰ πᾶσι τοὶς Ἕλλησ χαρακτῆες· διάψορα δἐ καὶ τό τῶν στοί- χείων ἀνόματα. De iis quae ibi sequuntur de Callistrato Samio res in medio relinquenda.) [*](12 Neque quid Eustathius in iis quae apud eum antecedat vel sequntur neque quid scholia, si forte, e Porphyrio hauserint investigari potest. Cogitet quis de B f. 85a ad πρόσθε Ζ 181 (id. Lp f. 124a): εἰ τὸ πλεῖον καὶ ἐμπρόσθιον μέρος εἶχε λέοντος, ἔδει αὐτὸ χίμαιραν μ καλεῖσθαι ἀλλὰ λέοντα κτ ., quae iis fere respondent quae apud Εust. p. 634, 45 —49, exstant. Sed parum certum.) 95
τὰ κατὰ τὸν πάππον καὶ ἀληθέϲτερον μᾶλλον ἢ κεχαριϲμένωϲ, ὥϲπερ δ’ ἐντὸϲ ἀρχῇ διέϲυρε τὰ ἀνθρώπινα τὸ φρύαγμα τοῦ Διομήδουϲ καθαιρῶν · Τ υδείδη μέγα θυμὲ, τίη γενεὴν ἐρεείνειϲ οἱη περ φύλλων γενεὴ τοιή δε καὶ ἀνδρ ῶν· φύλλα τὰ μέν τ’ ἄνεμοϲ χαμάδιϲ χἐει, ὣϲ ἀνδρὸϲ γενεὴ ἠμὲν φύει ἠδ’ ἀπ ολήγει(v.145 49), οὕτω καθαιρεῖ δι’ οἰκείων παραδειγμάτων· ἢ μήποτε, τῶν καθόλου ῥηθέντων ἐντὸϲ τοῖϲ πρόϲθεν, πίϲτιϲ ἡ περὶ τὸν πρόγονον μεταβολὴ ἐκ τοϲαύτηϲ ἀρετῆϲ καὶ εὐδαιμονίαϲ γενομένη. ἐκεῖνο δὲ πάλιν , ὅπερ ἔπρεπε τῷ ἀπογόνῳ,
---γεγονέναι τὴν ϲυμφοράν, οὐκ ἀπεκάλυψε. μήποτ’οὐν, ὥϲ φαμεν ἀλλ’ ὅτε δὴ καὶ κεῖν οϲ ἀναφορὰν εἰϲ τὰ καθόλου περὶ τῶν ἀνθρώπων ῥηθέντα, ὡϲ θάλλει τε ὁμοῦ καὶ πάλιν μαραίνεται —κἀκεῖνοϲ οὖν, ὅτε τὰ ἀνθρώπινα πάϲχειν ἔμελλε καὶ ταῖϲ τύχαιϲ ἐνίϲχεϲθαι ταῖϲ ἀνθρωπίναιϲ, μεταβέβληκεν —, ἐπειδὴ τὰϲ μὲν εὐτυχίαϲ εἰώθαϲιν ἀναφέρειν εἰϲ τὸ θεοφιλέϲ, τὰϲ δὲ δυϲτυχίαϲ είϲ ἀπέχθειαν θεοῦ, τὴν μεταβολὴν ἐπὶ τὸ χεῖρον τοῦ Bελλεροφόντου είκότωϲ είϲ ἀπέχθειαν θεῶν ἀνατέθεικεν. ὅτι δὲ πολλή τιϲ ἡ κατ’ αὐτὸν μεταβολὴ γέγονε, δηλοῖ ἃ καταλέγει δυϲτυχήματα αὐτοῦ · Ἴϲανδρον μὲν γὰρ τὸν υἱὸν αὐτοῦ Ἀλρηϲ μαρνάμενον Cολύμοιϲι κατέκτανε, Λαοδάμειαν δὲ τὴν θυγατέρα χ ωϲαμἐνη χρυϲήνιοϲ Ἄλρτεμιϲ ἔκτα. οὐκ ἀπεικὸϲ οὖν ὑπερπαθήϲαντα αὐτὸν ἐπὶ τῆ τῶν τέκνων ἀπωλείᾳ φιλέρημον γενέϲθαι καὶ πενθοῦντα ἀνακαλεῖϲθαι τοϲ θεὸϲ ὡϲ θεομιϲῆ γενόμενον. ἅπερ οὖν ἐκεῖνοϲ δυϲτυχῆ περὶ ἑαυτοῦ κατακέκρικε, ταῦτ’ εἰϲ τὰ γένη ὡϲ διαδοθέντα εἰκὸϲ ἠν μὴ ἀγνοῆϲαι τὸν ἔκγονον. ἄμεινον γὰρ διὰ τὰ τέκνα φάναι τὸ τῆϲ λύπηϲ μέγεθοϲ γενέϲθαι ἢ νόϲῳ ἀνενέγκαι τὴν αίτίαν τῇ τῶν μελαγχολώντων, οἲ φιλέρημοι γίνονται καὶ τὰϲ λεωφόρουϲ ἐκτρέπονται λυπούμενοι ἐπὶ μηδενὶ λύπηϲ ἀξίῳ. Ἀλντίμαχοϲ δὲ ἐντὸϲ τῆ Λἁἁύδη, ὅτι τοὺϲ Ϲολύμουϲ ἀνεῖλε θεοῖϲ ὄνταϲ προϲφιλεῖϲ, διὰ
[*](3 τίὴ cod. 4 τοίη δὲ cod. 9 ante γεγονέναι excidisse videntur διὰ τῶν θεῶν vel ἐκ τῆϲ τῶν θεῶν ἔχθραϲ vel similia, lacinu in cod. non exstat 14 δυϲτυχίαϲ ἐπάχθειαν θεοῦ (om. εἰϲ) cod. corr. Vill.) [*](1 sqq. † (Paucis tatum aliunde additis) B f. 85ᵇ ad καππεδέον v. 201 (id. L f. 131b): ἡ τῶν παίδων ἀπώλεια γέγονεν αὐτῷ τοῦ μονασμοῦ αἰτία, ὡς καὶ τῶ Λαίρτῃ. ἀλ ή τον δὲ π εδίον, ὅπερ ᾤκει ἀλ εείνων τοὺς ἀνθρώπους. τάχα δἐ καὶ τὰ τῆς τὐχης εἰς θεοὺς ἀναψέρει. ὥσπερ δὲ ἐντὸϲ ἀρχῇ δι ἐσυρε τὰ ἀνθρώπινα, τὸ ψρύαγμα Διομήδους καθαιρῶν , καὶ νῦν οὐκ ἀπώκνησε τὴν τῆς τύχης περὶ τὸν πρόγον ὁμολουῆσαι μεταβολήν ἤ τάχκ (ποοτνι τό ἀγαθὰ διὰ τῆς ὁμολογίας τῶν ἀτυχιῶν. τὺ δὲ ἀκ ήιον τινὲς ἐδάσυνας παρὰ τὸ τοὺς ⟨om. L⟩ ἅλα ἐκεὶ πήγνυαθαι, ἄμεινον δὲ ψιλοῦν ἀπὸ τῆ ἄλης (extrema etiam in cod. A z 200).) [*](23 B f. 85ᵇ ad θυμὸν v. 202 (id. Lp f. 124b c. l. ὂν θυμὸν κατέδων, L. f. 131b post ea quae ad lin. 1 sqq. edidimus pergens: τὸ δὲ ὃν θ υμὸν κατὲδων οὐχ ὠς κτλ .) : οὐχ ὡς οἱ ⟨om. L H apr. lin. scrpt.⟩ νεώτεροί ψαδι ⟨om. Lp⟩ μ ιελ αγχολήσας ⟨μελ ακολήσας Lp⟩ ἀλλ’ ἀδυνώμενος ἐπὶ τῇ τῶν ἐαυτοῦ ⟨αἄτοῶ Lp⟩ παίδων ἀπωλείᾳ ἐμόναξε. διδάσκει δὲ κτλ ., quae huc non pertinent. De μελ αγχολίᾳ Bellerophontis v. Arist. probl. 30, 1 (Eust. p. 636, 35). ) 96
τοῦτο μιϲηθῆναι ατόν φηϲιν ὑπὸ τῶν θεῶν. Λέων δέ, ἐντὸϲ τοῖϲ Χρυϲαορικοῖϲ γεγράφθαι φηϲίν, ὡϲ ἀπήχθετο πάϲι θεοῖϲ
---lΠροίτῳ μὲν διαβεβλημενοϲ ὑπὸ τῆϲ γυναικὸϲ ἀδίκωϲ, Ἰοβάτῃ δὲ ἢ Ἀμφιάνακτι. ἐκ τῶν γραμμάτων· τούτῳ δ’ ἀκόλουθον καὶ τὸ πάτον ἀνθρ ὠπῶν ἀλεείνων. φαϲὶ δὲ τοὺϲ ὕϲτερον Πιϲίδαϲ κληθένταϲ Ϲολύμουϲ πρότερον κεκλῆϲθαι.
201. *B ( ═ ζητ. Vat. 11) v. in extrema operis nostri parte.
[*](*B f 86ᵇ ad ἐtέλετο. L. f. 132b, II)234. διὰ τί ὁ μὲν Γλαῦκοϲ προήχθη εἰϲ φιλοτιμίαν τοῦ ἀλλάϲϲειν τὰ ὅπλα χρυϲᾶ ὄντα πρὸϲ Διομήδην, ὁ δὲ ποιητὴϲ ἐπιτιμῇ ὡϲ οὐ δέον οὐδ’ εἰ φίλοϲ εἴη, προΐεϲθαι πλείονοϲ ἄξιον;
προγόνων ὁ Γλαῦκοϲ φιλοτιμίαν ἐξηγηϲαμένου Διομήδουϲ ἀκούϲαϲ οὐκ ὠήθη δεῖν ἐλαττοῦϲθαι ταύτηϲ ῦἰνε ὺϲ γάρ ποτε δῖοϲ ἀμύμονα Βελλεροφόν την ξείνιϲ’ ἐνὶ μεγάροιϲιν ἐείκοϲιν ῆμ ατ ’ ἐρύξαϲ· οἱ δὲ καὶ ἀλλήλοιϲ ήλοιϲι πόρον ξεινήια καλά Οἰνε ὺϲ μὲν ζωϲτῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν, Βελλεροφόντηϲ δὲ δέπαϲ ἀμφικύπελλον (v. 216 — 220). ταῦτ’ οὖν ἀκούϲαϲ ὁ Γλαῦκοϲ προήχθη εἰϲ φιλοτιμίαν προγονικήν· ὡϲ γὰρ Βελλεροφόντηϲ ζωϲτῆροϲ οὐκ ἀπηξίωϲε χρυϲοῦν ἔκπωμα δοῦναι καὶ ὅλωϲ χρύϲεον δεδώρηται τῷ ξένῳ, οὕτω καὶ αὐτὸϲ χρυϲὸν ὃν εἰχε περικείμενον δοῦναι προήχθη, ἀκούϲαϲ παρὰ τοῦ φοβερωτάτου Διομήδουϲ τῶν τότε·
τῷ νῦν ϲοὶ μὲν ἐγ ὡ ξεῖνοϲ φίλοϲ Ἀργεἱ μέϲϲ ῳεἰμί, ϲὺ δ’ ἐντὸϲ Λυκίῃ, ὅτε κεν τῶν δῆμον κωμαι (v. 224), καὶ προϲέτι εἰπόντοϲ τοῦ Διομήδουϲ
τεύχεα δ’ ἀλλήλοιϲ ἐπαμεί ψομεν, ὄφρᾶ καὶ οἵδεγνῶϲιν, ὅτι ξεῖνοι πα τρώιοι εὐχόμεθ’εἰναι (ν. 230. 31 ). μικρολογίαϲ γὰρ ἦν αἰτηθέντα τοῖϲ μὲν ἄλλοιϲ ὑπακοῦϲαι, ἀντειπεῖν δὲ πρὸϲ τὰ δῶρα.
ὁ ποιητὴϲ δὲ, φηϲὶν Ἀλριϲτοτέληϲ, οὐχ ὅτιτὰ πλείονοϲ ἄξια ὄντα προήκατο ἐπιτιμ , ἀλλ’ ὅτι ἐντὸϲ πολέμῳ καὶ χρώμενοϲ προίετο. οὐδὲν γὰρ ἀλλοιότερον , ὥϲπερ ἂν εἰ ἀπέβαλε τὰ ὅπλα ἐπιτιμῷ οὑν ὅτι κρείττω προίετο οὐκ είϲ τιμὴν ἀλλ’ εἰϲ χρῆϲιν· ἀναγκαῖον δὲ τοῦτο δηλῶϲαι εἰπόντα τὴν ἀξίαν.
τινὲϲ δ’ οὐ καταμεμφεϲθαί φαϲιν ἐντὸϲ τῷ φάναι Γρονίδηϲ δὲ [*](2 lacunam, quae in cod. non apparet, sensus postulare videtur 8 L in lemn.: ἔνθ’ αὐτὲ Γλαύκῳ Γρονίδηϲ ἐξέλατο (sic) φρέναϲ ζεύϲ ἀλλάξαι L Διομήδη L 9 ὁ ποιητὴϲ δὲ L 10 τὸ πλ. ὄξ L 11 ἀκούϲαντοϲ L 18 δοῦναι delendum et pro ὅλωϲ χρύϲεον scribendum ὁλόχρυϲον νidetur καὶ ὅλωϲ χρυϲὸϲ ἐδωρεῖτο coni. Kamm p. 45 19 περικείμενον e coni Cobet. codd. παρακείμενον 20 παρὰ τοῦ L; περὶ τοῦ B⟩ 21 τεύχε’ ἀλλήλοιϲ L. 25 εὐχώμεθα L 28 φηϲὶν Ἀριϲτοτέληϲ, supro scriptis ὡϲ ὁ, L 29 χρώμενοϲ προήκατο L) [*](1 Leonis A laban den sis Carica et Lyciaca comm. Suid. v. Λέων.)
97
φρέναϲ ἐξέλετο ζεύϲ τὸ γὰρ ἐξελεῖν δηλοῖ καὶ τὸ εἰϲ μέγα ἆραι καὶ αὐξῆϲαι, ὡϲ ἐντὸϲ τῷ
xo ύρην ἣν ἄρα μοι γέραϲ ἔξελον υεϲ Ἀχαιῶν (ΙΙ 56) δηλοῖ γάρ· ἣν εἰϲ τιμὴν γεραίροντέϲ με δεδώκαϲι καὶ τὸ γέραϲ μου αὔξοντεϲ· γέροϲ γὰρ ἔξελον ἐξαίρετον ποιοῦντεϲ. τὰ δὲ γινόμενα ὡϲ ἐπὶ τὸ πολῶ θεοῖϲ εἰώθαϲιν ἀνάπτειν. τὸ μέντοι ἔγχεα δ’ ἀλλήλων ἀλεὠμεθα καὶ δι’ ὁμίλου (Ζ 226) ἀντὶ τοῦ ἐντὸϲ ὄψει πάντων, ὡϲ εἰδέναι αὐτοὺϲ ὅτι ξένοι ἀλλήλων ἐϲμέν, ἢ μὴ μόνον ἀλλήλων φειδώμεθα ἀλλὰ καὶ οἱ ὅμιλοι ἡμῶν. ἀλλ’ οὐτοι μὲν διὰ προγονικὴν φιλίαν τὸν πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἐϲπείϲαντο πόλεμον, αρπηδὼν δὲ καὶ Τληπόλεμοϲ ϲυγγενεῖϲ ὄντεϲ καὶ τοῦτο γινώϲκοντεϲ ϲυνελθὸντεϲ διὰ θανάτου ἐκρίθηϲαν, τοῦ μὲν ἀποθανόντοϲ τοῦ δὲ τρωθέντοϲ (ε 65 s .). οὕτωϲ ἡ λεγομένη ϲυγγένεια πρὸϲ φιλίαν οὐδὲν ϲυνεργεῖ.
ἄλλωϲ. ἀϲύμφορον δοκεῖ εἰναι ἄφροναϲ καλεῖν τοὺϲ λαμπρὸϲ τὰϲ ψυχὰϲ καὶ ἀποκλείειν τὰϲ μεγολοψυχίαϲ τῶν ξένων πρὸϲ ἀλλήλουϲ. οἱ μὲν οὑν ἀπὸ τῆϲ λέξεωϲ λύουϲι, τὸ ἐξέλετο ἀποδιδόντεϲ τὸ ἐξαίρετον καὶ ἔκκριτον ἐποίηϲε, βιαίωϲ πωϲ. οἱ δὲ περίρραϲιν εἰναι· Γλαύκῳ φρἐναϲ ἐξέλετο· μὴ γὰρ ἀμειψάμενοϲ ἀλλ’ ἀπειθήϲαϲ ἀνῃρέθη ἄν, πολὺ βιαιότερον ἀποδιδόντεϲ. οἱ δὲ πρὸϲ τὸν καιρύν, ὅτι ὁ χρυϲὸϲ ἐπιτηδειότεροϲ πρὸϲ τὸν πόλεμον διὰ τὸ ϲτίλβον τῶν ὅπλων. ἐμοὶ δὲ οὐδ’ οὕτωϲ καλῶϲ---καὶ γάρ τε Λιταί εἰϲι Διὸϲ [*](4 ἣν εἰϲ in rus. L γεραίροντεϲ μεταδεδώκαϲι B⟩ L 5 ἐξέλον H 7 ὁμήλου L 11 δι’ ἀθανάτου L 13 post ϲυνεργεῖ B signum scholii finiti (: — ), tum (lin 14) ἄλλωϲ κτλ. ab eadem manu in margine exterm. 21 intercidisse nonnulla.. apparet, sed quidnam scholii auctor sibi voluent diffcile dictu. Videtur tamen magnificum Glauci donum ita accipere, utquasi sceleris cuiusdam expiandi causa (e. c. a Pandaro commIssi) datum sit, ita. ut cum ratione quae inter Preces et Alen intercedit comparetur) [*](1 sqq. † ELust. p. 638, 52: ἔνθ’ ἀὖτε Γλαύκῳ ψρένα ἐξείλετο Ζεύς, ὅ ἐστιν ἐξαιρέττους ἐποίησεν, ὡ τῷ Πορ ψυρίῳ δοκ εῖ. Paris. 2894 Ζ 234 ( Cramer.ΙΙ. p. 253): ἐξελ ἐξα το Ζεὐς: ἐβαοέτου ἐποίησε διὰ τὸ μὴ γλισχρεὐασθαι περὶ τὴν δὀδιν.) [*](Ad Γ377 (ἑκ γάρ οἱ ψρένας εἵλ ετο μ ητίετα Ζε ύς ) † Lp f. 161b sine lemm.: ἀλλαχοῦ ἐπὶ τιῦ Γλαύκου ἀντὶ τοῦ ἐξαιρέτους τὰς τοῦ Γλαύκου ψρίνας ἐποίησεν, ὡς κ αὶ Πορ ψυρίῳ δοκ ῖ. ἐνταῦθα δὲ ἀντὶ τοῦ ἐστέρησε ψρενῶν. Cf. Eust. ibid, p. 757, 13; id. ad P 470, p. 1115, 12.) [*](10—13 Aliter de Sarpedonis et Tlepolemi pugna in quaestione ad E 631 servata iudicatur.) [*](14 sqq. Alterum quod hic incipit schol. *B, quoniam praeter res e priore excerptas nonnulla continet quae illic non leguntur, priori subiungere quam. infra textum collocare maluimus, quamvis habeat quae a Porphyrio ipso pro- focta non sint. Auctor enim quisquis fuit scholii non solum ex eo sua excerpsit, sed etiam suum de sententia quam ille amplexus erat iudicium (ἐξέλετο ═ ἆραι καὶ αὐξῆσαι) non dissimulavit.) [*](19 Cf. p. 96, 28 sqq.)
98
κοῦραι μεγάλοιο, χ ωλαί τε ῥυϲαί τε παραβ λ ῶπέϲ τ’ ὀφθαλμώ (1 502. 3).
[*](B f. 86ᵇ ad ἔνΘ’αὖτε Lp f. 125a c. l. ἔνΘ’αὖτε Γλαύκμι.)εἰκότωϲ ὁ Γλαῦκοϲ τοῦ προγόνου τὸ φιλότιμον ἀκούϲαϲ Βελλεἐνθ’ οὖτε. ροφόντου χρυϲὸν δωρεῖται πρὸϲ τὸ παρόν, ἄλλωϲ τε ὑπερήδεται τῇ ϲυντυχίᾳ γινόμενοϲ ἰδιόξενοϲ τοῦ παναρίϲτου Διομήδοῳϲ. τὸ δὲ ἐξἐλετο ἀντὶ τοῶ ὑπερηύξηϲε τῇ ψιλότητι. ἢ μάλλον αἰτιάται αὐτὸν ὅτι κατὰ τῶν ϲυμμάχων ἐκόϲμει αὐτὸν λαμπροτέροιϲ ὅπλοιϲ. ἢ ὡϲ Ἡψαιϲτότευκτα. ἤ, ὡϲ Πίοϲ , ἵνα κἀν τούτῳ αὐξήϲῃ τὸν Ἐλληνα ὡϲ μὴ ἐξ ἴϲου ἀπηλλαγμένον, ὅπερ ἡδὺ τοῖϲ ἀκούουϲιν· ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιροϲ ἡ τῶν πολεμίων ὁρμή.
[*](B f. 86ᵇ ad Τυδείδην. L f. 133a. Lp f. 125a c. l. δ᾿ϲ πρὸϲ Τυδείδην.)235. καὶ πῶϲ οὐ Διομήδηϲ φρενῶν λεπεται γυμνούμενοϲ, πρὸ μικροῦ τῶν Τρώων παραϲπονδηϲάντων (Δ 104 sqq ). τάχα οὖν τὸν ζωϲτῆρα μόνον καὶ τὸ ξίφοϲ, ὡϲ οἱ περὶ Ἕκτορα, ῆμειψαν (1 303 —). Πυδείδην. Αἴαντοϲ Ἕκτωρ, εἰ ἐδίδοτο, ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ.
252. Vatis. ζητ. ιζ (potius XVIII). πρόϲϲχεϲ δή μοι καὶ τού τοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·
ἔνθα οἱ ἠ πιόδωροϲ ἐντὸϲ αν τίηἤλυθε μήτηρ .ἁαοδίκην ἐϲτρῶνεἰδ οϲ ἀρί άγουϲα,ϲτην. τὸ εἰϲάγουϲα οὐκ ἐϲτι κατὰ τὸ ϲύνηθεϲ, οἰον εἰϲφέρουϲα· οὐ γὰρ εἰϲάγειν μεθ’ ἑαυτῆϲ λέγει τὴν Λαο δίκην ἀλλὰ πρὸϲ τὴν Λαοδίκην εἰϲ πορευομένην, ἡ ὁμοιωθεῖϲα ἡ Ἀλφρο δίτη τὴν Ἑλένην ἐπὶ τὸ τεῖχοϲ εἰδομἐν η γάρ φηϲι *B f. 86b ad ἐϲάγουϲα h. V., L. f. 133ʳ ib., Π. πρόϲϲχεϲ μοι καὶ τούτοιϲ, εἰ προϲήκουϲαν παρ’ἡμῶν λαμβάνει τὴν λύϲιν·
ἔνθα οἱ ἠπιόδωροϲ ἐναντίη ἤλυθε μήτηρ Λαοδίκην ἐϲάγουϲα,θυγατρῶν εἶδ εἶδοϲἀρίϲτην. τὸ ἐϲάγουϲα οὐκέτι κατὰ τὸ ϲύνηθέϲ ἐϲτιν, οἷον εἰϲφέρουϲα (οὐ γὰρ ἐϲάγειν μεθ’ ἑαυτῆϲ λέγει τὴν Λαοδίκην), ἀλλὰ πρὸϲ τὴν Λαοδίκην είϲπορευομένη· είϲῇει γὰρ πρὸϲ Λαοδίκην, ἀλλ’ ἐπεὶ ταὺτῃ ὁμοιωθεῖϲα θεῖϲα ἡ Ἀλφροδίτη τὴν ἘΘλένην ἐπὶ
[*](5 γενόμενοϲ Lp 6 τῇ φιλοτιμίᾳ ὡϲ τὸ γέραϲ ἔξελον. ἐνθ’ αὖτε Γλαύκῳ ρρέναϲ ἐξέλετο. ὅτι κατὰ τῶν ϲυμμάχων κτλ. Lp 6 ὅτι κτλ. e Lp dedimus, quo multo brevius schol B hoc tantum habet: ὅτι λαμπροῖϲ ὅπλοιϲ ἐκοϲμεῖτο κατὰ ἑαυτοῦ καὶ τῶν ϲυμμάχων· ὅπου γὰρ ταῦτα, εὔκαιροϲ ἡ τ ῶν πολεμίων ὁρμὴ, quae post αἰτιἀται αὐτὸν male inter se cohaerere nemo non videt 8 πῖοϲ Lp τοῦτο Lp 11 καὶ πῶϲ οὐ δέδιε Διομηδ. γυμν. Lp 12 παραϲπον- διϲάντων L. 13 ἔμειναν L 14 προύκρινε (ε e corr.) B 14. 15 τὰ Αἴαντοϲ L ὑπερτέρωϲ ζωϲτῆροϲ conieci dubitanter; ὑπὲρ τὴν νέϲτοροϲ BLp, ὑπερτέρωϲ (?) νέϲτοροϲ L) [*](17a πρόϲχεϲ V 19a λαβὼν V 29a λένην (ε eros.) V) [*](17b — 23ᵇ in uno L (qui lin. 17 πρόϲχεϲ, 21. 22 ἐπάγουϲα habet)) [*](28 sqq. Eadem fere A ristarchi ratio, nisi quod ἐς ἄγουδα voluit (v. Ariston.). Pro Ἀψροδίτη recte Ἶρις † f. 86 ad Λαοδίκην (id. Lp f. 125b): πρὸε Λ. εἴσεισι, πευδομένη τὴν αἰτίαν δἰ ἥν ἐξήγαγεν ἑλ. αὐτ γὰρ Ἶρις εἰκασθεῖσα ἐξήγαγεν αὐτὴν εἰς τὸ τεῖχος . . . .) 99
γαλό ῳ, Ἀλντηνορίδαο δάμαρτι, Ἀντηνορίδηϲ εἰχε κρείων Ἑλικάων αοδίκην (Γ 122 — 24). νομίζουϲα οὖν ὄντωϲ εἰϲ τὸ τεῖχοϲ. ὑπὸ τῆϲ Λαοδίκηϲ ἀπῆχθαι, εἰϲήει τὴν αἰτίαν τῆϲ ἐξόδου πολυπραγ μονήϲουϲα. τύμβον ἀμφὶ πυρὴν ἑνα ποίεον ἐξαγαγόντεϲ άκρι τον ἐκ πεδίου (Η 435⟩. 36). τῷ ἐξαγαγόντεϲ ὁμοίωϲ τῷ είϲ άγουϲα κέχρηται, ὡϲ γὰρ τοῦ
--- --- ---τὸ ἐξαγαγόντεϲ ἐκπορευ θέντεϲ τοῦ πεδίου. ἕνα
--- --- ---μὴ καθέκαϲτον τῶν τεθνη διακρινομένων. τὸ τεῖχοϲ ἐξήγαγεν · εἰδομένη γαίην λόῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι, τὴν Ἀν τηνορίδηϲ ἔϲχε κρείων Ἑλικάων, αοδίκην· νομίζουϲα γὰρ ὄντωϲ εἰϲ τὸ τεῖχοϲ ὑπὸ τῆϲ Λαοδίκηϲ ἀπῆχθαι, εἰϲῇει τὴν αἰτίαν τῆϲ ἐξόδου πολυπραγμονήϲαϲα. L f. 155a, Π (ad Η 326): εἰϲ τὸ τύμβον δ’ ἀμφὶ πυρὴν ἕνα χεύομεν ἐξαγαγόντεϲ. ὁμοίωϲ τῷ εἰϲάγουϲα θυγατρῶν εἶδοϲ ἀρίϲτην κέχρηται. ὡϲ γὰρ τοῦτο ϲημαίνει τὸ εἰϲπορευομένη, οὕτωϲ τὸ ἐξαγαγόντεϲ τὸ ἐκφράσαι πορευθέντεϲ τοῦ πεδίου. ἕνα τύμβον βον πάντων ἄκριτον ἐποιήϲαντο, τουτέϲτι μὴ καθέκαϲτον τῶν τεθνηκότων κότων διακρινόμενον. τὸ δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώριϲτον, ἀχώρι ϲτον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ.
265. ζητεῖται πῶϲ ποτε ἐναντία ἑαυτῷ ὁ ποιητὴϲ λέγει· προει-[*](**B f. 87a ad ἀπογυιώϲηϲ (i eras.). L f. 134a.) πὼν γὰρ ἀνδρὶ κεκμηῶτι μένοϲ μέγα οἶνοϲ ἀέξει (z 161) νῦν [*](2a τ.. V1 . τὴν V2 in marg. ἔχε V 4α τ...οϲ V , τεῖχοϲ V2 in marg L f. 134a 12a - 17a inter τοῦ et τὸ ut inter ἕνα et μὴ verboa aliquot in cod, V fuerunt. quae tinctura adbibita deleta sunt 17 καθέκα. .ον V) [*](1b εἰδομένην L 2ᵇ ἀντινορίδαο L 3ᵇ ἀντινορίδηϲ ἑλένην κρ. ἑλ. L 9 ἀμφιπυρὴν L) [*](23 κεκμηκότι L) [*](8 — 20 † B ad ἕνα χεύομεν II 336 (id. Lp f.139ʳ c.l. ἕνα χεύομεν), nonullis aliunde additis: ὑποστικτέον εἰς τὸ χεύομεν. τὸ δὲ ἐξ αγαγ όντες ὅμοιόν ἐστι τ Λ αοδίκ γν ἐδάγουσα, ἀντὶ τοῦ εἰσερχομένη. οὕτω καὶ τὸ ἐξαγαγόντες ἀντὶ τιῦ ἐξελθόντες. τό δὲ ἄκρι τον ἀντὶ τοῦ ἀγνώρισιον, ἀχώριστον, ὅμοιον τῷ λοιπῷ πεδίῳ. τὸ δὲ ὦκα προστέθειται, ἵνα πιθανὸν δοκ ῇ τὸ ἐντὸϲ μιᾷ ἡμέρᾳ τεῖχος. Prima huius scholii verba , ut A. oemer litteris ad me datis signifcavit, usque ad τοῦ ἐξελθόντες (addito τοῦ πεδίου) etiam Vict. exhibet, qui eorum quae sequntur loco haec habet: xκριτοu δὲ ἀντὶ τοὺ χύδην, ἰδόπεδον, ὅπως μὴ ἐπιγινώσκηται εἰ ἔστι τάψος. οὕτω Πορψύριος. Simil. Eust. H, p. 684, 13.) [*](18 sqq. Ex his verbis concludas, Porphyrium in integra quae olim exstiterit quaestione etiam de ea difficultate egIsse, quae Aristarcho causa fuit ut H 334. 35 obelo notaret, v. schol. A H 334: . . . ἐναντιοῦνται δὲ καὶ τὰ ἑξῆς· τύμβον — ἐκ πεδίου, ἀδιαχώρισιον, ἀδαι ἀστατιον, τουτέστι πολυάνδριον. πῶς οὖς ὥς κ’ ὀστέ α π κ σὶ ν ἕκαστος; cf. schol. A Η 436.) [*](22 sqq. Cf. schol. Paris. 2556 (Cremer, A. P. ΙΙΙ, p. 169) simillimum . † B f. 87a ad κεκμοοτι v. 261: πῶc εἰς τὸ ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι)
100
ἐπάγει μή μ’ ἀ πογυι ϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἡ μὲν οὖν ὑπὸ πολλῶν γενομένη λύϲιϲ τοῦ ζητήματοϲ τοιαύτη, ὅτι ἕτερόν ἐϲτι πρόϲωπον Ἐξκάβηϲ τὸ λέγον ὠφέλιμον εἰναι τὸν οἰνον, ἕτερον δὲ τὸ τοῦ Ἕκτοροϲ τὸ ἀρνούμενον· οὐδὲν δὲ θαυμαϲτὸν εί παρὰ τῷ ποιητῇ ἐναντία λέγεται ὑπὸ διαφόρων φωνῶν. ὅϲα μὲν γὰρ ἔφη αὐτὸϲ ἀφ’ ἑαυτοῦ ἐξ ἰδίου προϲώπου, ταῦτα δεῖ ἀκόλουθα εἰναι καὶ μὴ ἐναντία ἀλλήλοιϲ· ὅϲα δὲ προϲώποιϲ περιτίθηϲιν, οὐκ αὐτοῦ εἰϲιν ἀλλὰ τῶν λεγόντων νοεῖται, ὅθεν καὶ ἐπιδέχεται πολλάκιϲ διαφωνίαν, ὥϲπερ καὶ ἐντὸϲ τούτοιϲ. ἡ μὲν γὰρ Ἑκάβη οὐκ εἰδυῖα τὸν κάματον τῶν ἀνδρῶν ταύτηϲ ἐϲτὶ τῆϲ γνώμηϲ, ὁ δὲ Ἕκτωρ μάλιϲτα ἐπιϲτάμενοϲ ἀντιλέγει. ἔπειτα καὶ ἡ μὲν πρεϲβῦτιϲ ἦν, χαίρει δὲ τῷ οἴνῳ ἡ ἡλικία αὕτη — ἐπωφελὴϲ γὰρ ταύτη ἐϲτὶν ὁ οἰνοϲ θερμὸϲ ὤν καὶ ὑγρὸϲ ψυχρῷ οὔϲῃ καὶ ξηρῇ καὶ ἀναρρώννυϲιν αὐτήν —, ὁ δὲ Ἕκτωρ νέοϲ ἠν καὶ ἀκμαῖοϲ. ἄμεινον δέ ἐϲτιν ἐκεῖνο λέγειν καὶ δεικνύειν, ἑκάτερον τῶν εἰρημένων ἔχεϲθαι λόγου καὶ μὴ εἰναι ἐναντία τὰ περὶ τοῦ οἴνου λεγόμενα , ἐὰν ϲκοπῇ τιϲ, ὅτι ἐπὶ παντὸϲ πράγματοϲ ὁ καιρὸϲ καὶ τὸ μέτρον πολὺ διαλλάττει. οὕτωϲ οὑν καὶ ἐπὶ τούτου· τῷ μὲν γὰρ μέτρια πεπονηκότι πρὸϲ ίϲχν ὁ οἰνοϲ ϲυμφέρει, τὸν δὲ πάνυ κεκμηκότα ϲφάλλει· ὅπερ ϲυμβέβηκε τῷ Ἕξκτορι, ο μόνον δὲ ὑπὸ τοῦ πολεμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ ἐπὶ τὴν πόλιν δρόμου. ἄλλωϲ τε καὶ οὐδὲ ϲιτίου οὐδενὸϲ ἐγέγευϲτο· ἡ γὰρ τροφὴ ϲὺν τῷ οίνῳ τὸ πλεῖϲτον ϲυμβάλλεται εἰϲ δύναμιν, ὥϲπερ καὶ ἀλλαχοῦ εἰπὲν ὁ ποιητήϲ·
[*](5 λέγει L 5. 6 ἀρ’ ἑαυτοῦ καὶ ἐξ ίδ. πρ. L. 6 ταῦτα δὴ ἀκολ. εῖναι ἀλλ. καὶ μὴ ἐναντία L. δὴ pro δεῖ Bkk.⟩ etiam B⟩ 7 οὐκ αὐτοῦ ἐϲτιν Λ. L9 Ἑκάβη om. L. 10 Ἕκτωρ om. L. 12 γὰρ αὐτῇ L. ἁ οἰνοϲ om . L. 13 ἀναρώνυϲιν B 17 ἐπὶ τούτω L 19 οὐ μόνον ἐπὶ τοῦ πολέμου ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ δρόμου τοῦ ἐπὶ τὴν πόλιν L. 20 οὐδενὸϲ π ώποτε ἐγένετο L. 21 τὸ πλεῖϲτον εἰϲ δύναμιν ϲυμβάλεται L) [*](μένος μ ἐ γα οἶνος ἀἐξει ἑξῆς ἐχγε μή μοι οἷνον ἄειρ ε μ ελ ίψρονα. πότνα μ ῆτερ, μή μ ἀπο γ υιώσῃς μένεος ἀλ κ ῇ ς τε λά θωμ αι λύοιτο δ ἄν προσώπῳ μὲ ὅτι ιὐ πάντες τὰ αὐτὸ δοκιμάξου λέξει λδ ὡς ὑπερβατῶς. [ὅτι μεμνημένος τοῦ- πατο ἔκλ αιε. λείβων οὖε ἀντ το ῦ λείβει εἴρηκε μ μοι οἶ νον ἀ ε ιρ ε μμ ε λ ίψρονα, πότνι α μ ῆτερ· χερ σὶ δ′ ἀντίπ τ τι τ ( ἰ λείβειν αἴθοπ α οἴνον ἅ μπ μ ἀ πογυ τώσῃς μέ νεος ἀκ κ ῆ τε λά θωμ αι. Quae verba uncinis inclusimus misere decurtata casu aliquo cum scholio coniιncta e disputatione de verborum λείβειν et εἴβειν differentia (v. Epimer. An. Oxon. l, p. 13, 9: ἰστ 5ὲ Ht. οὐδέποτε εἴβει τέθειται ἐπὶ τοὺ σπένδειν, τὸ δ’ ἄλλα ἁμοίως) servata esse videntur. Qua in disputatione locus esse potuit Telem achi afἰerendi patris memoria commoti lacrimas profndentis, δ 114 (cf. δ 153): αὐτὰρ ὁ πικρὸν ὑπ‘ ἀψρώσι δάκρυον εἶ) [*](1 sqq. Aristonico auctore τὺ δοκοῦν μάχεσθαι Aristarchus ita explicavit: ἔστι δὲ διάψορα τὰ λέγοντα πρόσωπα κνὶ ἑκάτερον πρός τι εἴρηται . — Ceterum solutionis τὸ τοῦ προσώπου rationem Porphyrius ad z 488, p. 104, 19, eodem fere modo definit.) 101
ϲίτου καὶ οἴνοιο, τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706), καὶ πάλιν·
ὃϲ δέ κ᾿ ἀνὴρ οἴνοιο κορεϲϲάμενοϲ καὶ ἐδωδῆϲἀνδράϲι δυϲμενέϲϲι πανημέριον πολεμίζῃ καὶ τὰ λοιπά (Τ 168 sqq.). ἔϲτι δὲ καὶ ἑτέρα λύϲιϲ τοῦ ζητήματοϲ, καθ᾿ ὑπερβατὸν ἐξηγουμένων τινῶν οὕτωϲ· μή μοι οἶνον ἄειρε μελίφρονα, πότνια μῆτερ, χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν αἴθοπα οἶνον ἅζομαι, οὐδέ πῃ ἔϲτι κελαινεφἐι Κρονίωνι αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον εὐχετάαϲθαι, μή μ᾿ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι, ἵνα ὡϲ μὴ καθαρὸϲ τὰϲ χεῖραϲ τὸν οἶνον ϲπένδειν θεοῖϲ παραιτῆται καὶ μὴ ὀργήν τινα παρὰ θεῶν λάβῃ διὰ τοῦτο. λύεται δὲ τὸ προκείμενον καὶ οὕτωϲ, ὅτι τὸ μένοϲ διχῶϲ κεῖται, καὶ ἐπὶ θυμοῦ καὶ ὀργῆϲ καὶ δυνάμεωϲ. ἡ μὲν οὖν Ἑξκάβη φύϲει τοῦ πιόντοϲ οἶνον τὴν δύναμιν αὔξειν λέγει, ὁ δὲ μαραίνεϲθαι τὸν θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν τοῦ πιόντοϲ λέγει ὑπὸ τοῦ οἴνου, ὥϲτε μὴ κεῖϲθαι ἐναντία.
μητρὸϲ ἦθοϲ ἀναφαίνεται διὰ τούτου (Ζ 258 sqq)· καὶ γὰρ ἀεὶ[*](B f. 87a ad ὀνήϲεαι v. 260. Lp. f. 125b. c. l. μελιηδέα οἶνον (v. 258).) φαγεῖν καὶ πιεῖν ἀξιοῦϲι τὰ τέκνα. πιθανὸν δὲ αὐτὸν νοεῖν διψῆν ἀπὸ τῆϲ κινήϲεωϲ τοῦ πολέμου. ὑφαιρουμένη δὲ αὐτοῦ τὴν αἰδῶ καὶ τὸ ϲπείϲηϲ εἶπεν. ὀνίνηϲι δὲ οἶνοϲ μέτριοϲ ποθεὶϲ δύναμίν τε ἐμποιεῖ ὡϲ καὶ τὸ τὸ γὰρ μένοϲ ἐϲτὶ καὶ ἀλκή (Ι 706)· ὁ δέ, ἐπεὶ πραύνει ὁ οἶνοϲ, βούλεται δὲ ἄγριοϲ πρὸϲ τοὺϲ πολεμίουϲ εἶναι, παραιτεῖται. ἢ ὅτι δίχα τροφῆϲ βλάπτει, τιῶν νεύρων καθαπτόμενοϲ, ὥϲ φηϲι Λἁύκοϲ. ἢ ὅτι μετέωρον ἔχει τὸ πνεῦμα, ὡϲ δρομαῖοϲ ἐλθών, ϲπεύδει δὲ καὶ ἀπελθεῖν δρομαῖοϲ. ἄλλωϲ τε ϲτρατιώταιϲ μὲν θράϲοϲ πορίζεται, ϲτρατηγοὺϲ δὲ τῆϲ φρονήϲεωϲ ὑπεκλύει, μόνουϲ δὲ τοὺϲ ἀποκαμόνταϲ ὠφελεῖ, ὁ δὲ ἔτι ἰϲχύει. ἢ ἐν ὑπερβατῷ ἐϲτι· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν Διὶ λείβειν ἅζομαι, μή μ’ ἀπογυιώϲῃϲ μένεοϲ ἀλκῆϲ τε λάθωμαι. ἄλλωϲ τε ὁ μὲν μετὰ πόνουϲ οἶνοϲ ὠφέλιμοϲ, ὁ δὲ πρὸ πόνου ἐπιβλαβήϲ.
266. ἄμφω τὰϲ προτάϲειϲ Ἑκάβηϲ παραιτεῖται ὁ Ἕκτωρ. ἠδύνατο[*](B f. 87a ad ἀνίπτοιϲι. Lp f. 126a c. l. χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲιν.) [*](1 οἴνου B 4 πολεμίϲει B 5—11 ἔϲτι δὲ καὶ — λάβῃ διὰ τοῦτο in uno L exstat 8 ποι L 11 παραιτεῖται L post διὰ τοῦτο L pergit: δυνατῶϲ καὶ οὕτωϲ λύειν τὸ προκείμενον ὅτι τὸ μένοϲ κτλ. λύεται δὲ κτλ. B 13. 14 φύϲει τὴν δύναμιν τ. πιόντοϲ οἶνον αὔξειν λέγει L 15 λύει ὑπὸ τ. οἴν. L 18 καὶ post αἰδῶ om. Lp 20 ὡϲ τὸ καὶ τὸ B 22—24 ὥϲ φηϲι — δρομαῖοϲ in B desunt 26 post ἰϲχύει Lp ita pergit: ἔπειτα δὲ κ’ αὐτὸϲ ὀνήϲεαι. καὶ πῶϲ φηϲι μὴ μ᾿ ἀπογυιώϲῃϲ; ἀλλ᾿ ἔϲτιν ἐν ὑπερβατῷ· χερϲὶ δ᾿ ἀνίπτοιϲ κτλ., ita tamen ut signa, quibus finis scholii notari et ipsa verba scholii a lemmate distingui solent, post ἰϲχύει et ἀνήϲεαι non exstent 27 μένεοϲ — λάθωμαι Lp om. 28 μετὰ πόνον Lp 30 sqq. ἐδύνατο ὑπὸ τῆϲ Ἐκ. ῥᾳδίωϲ λυθῆναι ἡ πρόφαϲιϲ Ἕκτοροϲ ὕδωρ αὐτῷ κομιϲθῆναι κελευούϲηϲ, ἵνα πρότερον νίψηται, ἀλλ’ οὐ τοῦτο κτλ. Lp) [*](20. 21 † B f. 87a. ad μελίψρονα v. 264 (id. Lp f. 125b c. l. μελίψρονα): τὸν ἀναγκόξοντα ἡδία διανοεῖσθαι. ἱλαρωτέρους γὰρ ποιεῖ ὡς τὰ πολλὰ τοὺς πίνοντας. ὁ δὲ. ἐν έμῳ οὐ βούλεται ⟨οὐ βούλ. ἐντὸϲ πολ. Lp⟩ πρᾷος εἶναι.)
102
μὲν οὖν ῥᾳδίωϲ κομιϲθῆναι ὕδωρ κελευϲάϲηϲ, ἵνα πρότερον νίψηται καὶ λυθῇ αὐτοῦ ἡ πρόφαϲιϲ. ἀλλ’ οὐ τοῦτο ἦν ἔθοϲ ἀρχαῖον τὸ τὰϲ χεῖραϲ ἀπονίπτεϲθαι μόνον, ἀλλὰ τὸ ὅλον ἀπολούεϲθαι ϲῶμα, ὅπερ οὐκ εὐχερὲϲ Ἕκτορι ἐπειγομένῳ. καὶ πῶϲ ἐντὸϲ τοῖϲ ἑξῆϲ ἀνίπτοιϲ χερϲὶν εύχεται· Ζεῦ ἄλλοι τε θεοί, δότε δὴ καὶ τόνδε γενέϲθαι παῖδ’ ἐμόν, ὡϲ καὶ ἐγώ περ (v. 470. 77); οὐκ ἔϲτι τοίνυν ἐναντίον· οὐ γὰρ ταὐτόν ἐϲτιν ἐπιϲπένδειν καὶ ἁπλῶϲ διὰ λόγων εὔχεϲθαι· τὸ μὲν γὰρ διὰ ϲώματοϲ, τὸ δὲ διὰ ψιλῶν ῥημάτων γίνεται.
[*](*B f. 87a ad γούναϲιν. *B f. 83a subiunctum schol. B ad ἐπὶ γουνάϲιν v. 92. Lf. 134b (inde a line. 11 τινὲϲ) Cf. Phil. XVIII, p. 344, Π.)